سریلانکا خصوصا طی سالهای اخیر از یکسو با یک بحران عمیق و لاینحل اقتصادی ناشی از اعمال ریاضت اقتصادی قطبهای سرمایه داری و از دیگر سو با عدم مشروعیت سیاسی برخاسته از مبارزات اکثریت عظیم جامعه و در راسشان طبقه کارگر دست به گریبان بوده است. ریاضت اقتصادی که قبل از اینکه به سیستم حاکمه جهت تامین بدهی های بانک جهانی و صندوق بین الملل پول فشار وارد کند دود آن مستقیما به چشم همین طبقه کارگر و اقشار محروم جامعه فرو رفت. تقریبا مصادف با خیزش توده ای ۹۶ در ایران، موج اعترضات به گرانی روزافزون، بیکاری و مضافا اختناق سیاسی در سریلانکا نیز براه افتاد. مبارزات مردم در این کشور نیز نظیر دیگر نقاط جهان بدلیل وجود پاندمی کرونا هر چند دچار رکود شد، اما کماکان جریان داشت. نهایتا طی ماهها اخیر دوباره بدلیل بالارفتن سرسام آور قیمت اقلام کالاهای حیاتی، نبود مواد غذایی تا دارو و سوخت و …، اعتراضات اوج بیشتری گرفت و طی هفته های گذشته نارضایتیها از سوی دولت بارها با سرکوب خونین مواجهه گشت و لااقل ۳۹ نفر طی اینمدت جانشان را از دست داده اند. تا اینکه دیروز ۱۸ تیر سیل خروشان مردم بپاخاسته از سراسر نقاط کشور در کلمبوی پایتخت به همدیگر وصل و راهی خیابانها شد. نخست شورشیان ماشین سرکوب در خیابانها را تار و مار کردند. و بدنبال آن حلقه های محاصره گارد ریاست جمهوری را نیز درهم شکستند، و به درون کاخ هجوم بردند تا راسا خود با رئیس جمهور گوتابایا راجا پاکسا بابت اعمال زور، فقر و محرومیت تسویه حساب کنند، اما قبلا ایشان از محل گریخته بود. شورشیان مراسم پیروزی را در کاخ ریاست جمهوری جشن گرفتند. از این لحظه به بعد دیگر دیوار سانسورهای مدیا بورژوازی تا حدود زیادی فرو ریخت. اگر سالها مدیا بورژوازی داخلی و سندیکالیستهای جانبدار حکومت سریلانکا، انگار با مدیا بورژوازی جهانی تبانی کرده بودند که نگذارند حتی المقدور رویدادهای متوالی علیه وضع موجود در سریلانکا، طی اینمدت انعکاس خارجی پیدا نکند دیگر دورانش خاتمه یافت. بعباراتی مانعی که در این عصر ارتباط جهانی موجب شده بود، بسختی بتوان با استناد به فاکت، پیرامون اوضاع وخیم این جامعه و در این گوشه از جنوب آسیا اظهار نظر کرد از سر راه برداشته شد. تماما نقاب از چهره کریه رسانه های زرد افتاد که میخواستند از مردم معترض به وضع موجود سیمای “خشونت طلب” بدهند و در عوض سرکوب ماشین دولتی را “مقرارت منع رفت و آمد برای برقراری آرامش” جا بزنند. خلاصه اینبار عمدتا نگاهها در سراسر جهان، موقتی هم بوده، از سوی جنایت قطبهای جهانی اعم از روسیه و ناتو به رهبری آمریکا در اکراین و تاثیرات زیانباری که این پدیده میلیتاریستی بر سراسر جهان گذاشته بسوی سریلانکا چرخید!
همین میزان اخبار و گزارشهای مخابره شده تا کنون، حاکی از اینست دو رویکرد طی این چند ساله در بقای دستگاه حاکمه و تداوم سرکوب مبارزات و به بیراهه کشاندن آن نقش اساسی داشته اند. یکی دولت گوتابایا و ماشین سرکوبش و دیگری سوداگران سندیکالیست که هر بار با وعد و عیدهای دروغین مردم را سردوانده و در واقع برای بقا و ماندگاری این رژیم زمان خریده اند و سایر گرایشات راست و چپ خردبورژوا نیز وظایف مشابه همین سندیکالیستها را در مهار توده های به پاخاسته ایفاء نموده اند و در بهترین حالت برای سهم بیشتر بردن از قدرت با دولت در رقابت بوده اند. و همین امر آزمونی بزرگی برای مردم جان به لب رسیده، بهمراه آورده که نگذارند دگر باره کسانی را که از در بیرون راندند، از پنجره وارد کنند، و از بالا بر آنها حکومت براند بلکه خود راسا قدرت سیاسی را بدست بگیرند. تا به اینجا میتوان گفت همینکه مردم پس از سالها مبارزات و جانفشانی و با اتکاء به نیروی خود و بدون دخالت کشورهای مرتجع منطقه و قطبهای جهانی توانسته اند یک رژیم مستبد را از قدرت ساقط کنند یک پیروزی ارزشمندست. و اینکه رهبران میدانی جنبش کارگری و سوسیالیستها بتوانند در امر سازماندهی دوباره جامعه نقش کلیدی ایفاء کنند و این دستاورد شورشیان را که پس از سالها حاصل شده، حفظ و ارتقاء بدهند در گامهای بعدتر بیشتر روشن خواهد نمود چه افقی را به روی جامعه خواهند گشود.
قبل از اینکه این پاندیمی سراسر جهان را در نوردد ما شاهد خیزشها پی در پی در سراسر جهان بودیم، از آسیا تا اروپا گرفته تا آفریقا و استرالیا و آمریکا توده های ده ها و صدها هزار نفری و میلیونی به خیابانها سرازیر شدند اما پدیده کرونا همچون “مائده ای آسمانی” عمل کرد و حکومتهای سرمایه داری را از قهر انقلابی توده های به جان به لب رسیده رهانید تا بساطشان را در هم بپیچند. اما اکنون که شورش در سریلانکا یکی از رژیمهای خودکامه را به زیر کشیده بطور حتم به مبارزات کارگران و توده های فرودست در سایر نقاط جهان اعتماد بنفس بیشتری خواهد داد که اگر مبارزات دارای تشکل و رهبری و انسجام باشند دیر یا زود سایر حکومتهای بورژوازی، آینده مشابه دولت سریلانکا در انتظارشان است. دیروز در سریلانکا فردا در ایران و آلبانی و پس فردا کشروها و در قاره ای دیگر!
مردم متحد و آگاه به منافع خویش هر گز شکست نخواهند خورد!
۱۰ یونی ۲۰۲۲
