پیشاپیش این گام از پیروزی کارگران هفت تپه را باید تبریک گفت و ارج نهاد!
بقول سخنگوی کارگران این آغاز راهست و باید کارگران کنترل و نظارت بر کارخانه را با برپائی مجمع عمومی و کمیته های کارخانه به عهده بگیرند! دیگر این توضیح بدیهیات است، سرمایه داری خواه در بخش خصوصی خواه دولتی دنبال منافع و سود جوئی خود بوده و هست هر دو در سدد اجیر کردن این طبقه هستند. اینهم ازظهرمن الشمس است، بهم زدن بساط کل سرمایه داری در گرو تغییر تناسب قوا بنفع کارگران است. مبارزه ای که طی این ۵ سال کارگران هفت تپه با همه فراز و فرودهایش علیه بخش خصوصی که دولت پاسداری از منافع آنها را تامین نموده ،به لحظه از آن فرو گذار نبوده اند. جنبشی که پویاست و در تکاپوی اینست به دستاوردهای غیر قابل برگشت برسد حتما بعضا دچار اشتباه میشود. تنها منزه طلبان که کمتر اهل مبارزه و اقدامات عملی هستند مبرا از خطا هستند. این بخش از طبقه کارگر بسیار آگاهانه دارد در میدان نبرد واقعی با صاحبان سرمایه میجنگد! بخش خصوصی بواسطه قشون نظامی کارخانه را پادگان کرده تازه کسانی دارند برای کارگران کلاس درس میگذارند که این رویکرد بوی “سازش جناحی!” از آن میاید! این بخش از طبقه کارگر بطور جدی نشان داده با تمام قوا دارد برای بهبودی شرایط کل طبقه می رزمد و مشغول کشف و شهود کردن نیست!اتفاقا چون مانعهای ذهنی و عینی را می شناسد به پیچیدگی مبارزه اش واقف است. خصوصا به این امر هم بخوبی واقف است طبقه کارگر هم محل تلاقی گرایشات مختلف است و یکدست نیست. اگر همه طبقه کارگر به یک میزان به منافع طبقاتی خود آگاه بودند روشن بود کار یکسره کردن تکلیف بورژوازی نزدیکترین راه موجود را می پیمود. اینرا هم بخوبی می شناسد حتی وجود اختلاف نظر میان این طبقه بر سر رسیدن به پیروزی طبیعی است. و به همین اعتبار فعالان و پیشروان این طبقه دارند با خویشتنداری تمام این موانع ذهنی را با دستاوردها عینی مبارزاتی کمرنگتر میکنند. هر چند بعضا برای این جنبش سخت است بشود جلو یاوه سرائیهای کسانی را که تلاش پنج ساله کارگران و جنگ سنگر به سنگر آنها برای تغییر تناسب قوا را نمیبینند، بگیرد. گرایشاتی که این گام به پیش کارگران هفت تپه را نمیبیند، اساسا باید در این شک کرد چیزی از مبارزه روی زمین سفت و سخت را بشناسند یا درک کرده باشند. کمتر کسانی باندازه کارگران به این واقفند دولت جهت رسیدن به سود تمام قوای خویش را بکار میبندد کارگران را اجیر این مناسبات کند! به همین اعتبار کارگران هم برای احقاق حقوقشان مرحله به مرحله و سنگر به سنگر دارند همه این موانع سر راه رشد مبارزه را یکی یکی کنار میزنند. امروز خلع ید از بخش خصوصی، فردا بخش دولتی! هیچ کس باندازه کارگران در این ذینفع نیست که بساط هر دو بخش خصوصی و دولتی را از میان بردارند اما این عمل با ژاژ خواهی شبه نظری ممکن نیست. هیچ کس باندازه کارگران به این واقف نیست وقتی سه قوه دولت پشت کارفرماست, وقتی ده ها جک و جانور نظیر شورای اسلامی کار, خانه کارگر, تشکلهای زرد و مدیای بورژوازی همه و همه پشت کارفرما و بخش خصوصی است تا از گرده طبقه کارگر به شیوه بردوارانه کار بکشد, به عقب راندن این بخش بمعنای شکست برای هر دو محسوب میشود! هیچ کس باندازه کارگر در این ذینفع نیست که کارگر از طریق تشکلهای مستقل خود اعم از مجمع عمومی و جنبش شوراها اگر امورات تولید را اداره کند آنوقت چگونه قدرت تغییر آن بساط بوروژواری را جارو میکند. کارگران بارها گفته اند روشنفکران و شبه روشنفکران سایر طبقات که چشم دیدن پیروزی طبقه ما را ندارند در بزنگاههای تاریخی میخواهند به طبقه ما آویزان شوند جز رسوایی چیزی حاصلشان نخواهد بود. آنها فکر میکنند ما کارگران فراموش کرده ایم در تند پیچهای تاریخی بخشا تمامیت خواه و بعضا خاتمیچی بودند، وقتی دیدند جامعه از هر جناح و دسته درون حکومتی عبور کرده، اینبار کم کم راهشان را به اینسو کج نمودند که شاید بتوانند طبقه ما را وسیله ای کنند برای رسیدن به اهداف حقیرشان! فکر میکنند فراموش کرده ایم در سرنوشت سازترین لحظات زیر عنوان پرطمطراق “بحثهای نظری” تزهای کشاف در کردند و به عنوان اعتصاب شکن رجز خوانی نمودند تا کارگران کمتر آگاه به منافع خود را علیه جنبش ما بشورانند!
نه کارگران مغلوب تبلیغات هدفمند فرقه ای شما نخواهند شد. گام به گام سنگرها را علیه بخش دولتی نیز فتح خواهند کرد پیروزی از آن کارگران است!
زنده باد وحدت و یکپارچگی طبقاتی کارگران!
زنده باد نان,کار, آزادی اداره شورایی
ناصر بابامیری ۰۹.۰۵.۲۰۲۱
