پایتخت اعتصاب یعنی کارخانه نیشکر هفت تپه بار دیگر به خروش آمده برای خواسته هایی که به قول خود کارگران “تکرار مکررات” است. بنا به تصمیم دسته جمعی در روز نوزدهم اعتصاب، کارگران نیشکر هفت تپه خیابانهای شهر شوش را به قرق خود درآوردند تا خطاب به “گوش های کر”، مکرر در مکرر بر خواسته های خود پافشاری کنند. خواسته های کارگران نیشکر هفت تپه این است: “اخراج فوری کارفرمای خلع ید شده و محاکمه مختلسین- پرداخت فوری حقوق معوقه همه همکاران- تمدید فوری قراردادهای تمام همکاران منجمله همکاران دفع آفات و غیرنیشکری- بازگشت به کار همکاران اخراجی- مختومه کردن پرونده قضایی وکیل مان خانم فرزانه زیلابی- واکسیناسیون عمومی، سریع و رایگان در مقابل کرونا”.
اما در این میان یک شعار، یک خواسته هست که به عنوان یک “شهروند” مطرح می گردد (هرچند درخواست” واکسیناسیون عمومی، سریع و رایگان در مقابل کرونا” نیز یک “خواسته شهروندی” است) که اعتراضی است علیه طرح ضد مردمی که در کمیسیونهای مجلس نکبت اسلامی با عنوان “طرح صیانت از فضای مجازی”می چرخد. طرحی که در واقع می خواهد از نظام اسلامی در مقابل تعرض مردم صیانت کند؛ طرحی که هدفش محروم کردن مردم از اینترنت و در واقع خفه کردن صدای اعتراض کارگرانی مانند کارگران نیشکر هفت تپه و کل مردم ایران است.
اینترنت در ایران بیشترین کاربردش در سایه دیکتاتوری اسلامی سرمایه خبررسانی و بر مبنای آن و مهمتر از آن سازماندهی مبارزات مردم است، در کنار این بخشی از مردم معیشت شان نیز به همین اینترنت و شبکه های اجتماعی وابسته است؛ اما به قول عباسی نماینده کارگران نیشکر هفت تپه “اگر یک زمانی لیاخوف مجلس مشروطه را به توپ بست اکنون لیاخوف ها از داخل مجلس مردم را به توپ بسته اند” دقیقا به همین امر تاکید دارد که با این طرح کذایی، خبر رسانی و سازماندهی مبارزات مردم را نشانه گرفته اند. شعار کارگران هفت تپه “حامی مفسد هستند از اینترنت می ترسند” علیه طرحی است که سرکوب مبارزات مردم را هدف قرار داده است. اینترنت ابزار مهمی برای سازماندهی جنبش های اعتراضی در ایران شده است، شعار و پیشگامی کارگران هفت تپه در مبارزه بر علیه به توپ بستن اینترنت از سوی مجلسی که تنها کارش تضمین و تامین غارت و چپاول ثروت جامعه بوسیله موجوداتی از جنس خودشان است قدم مهمی است که از سوی کارگران نیشکر هفت تپه برداشته شد. بخشهای دیگر جامعه نیز اعتراض شدیدی به لایحه محدود کردن اینترنت دارند اما این کارگران هفت تپه هستند که در کف خیابان علیه لیاخوف های اسلامی شعار میدهند.
ظاهرا شعار علیه محدود سازی اینترنت ربطی به خواستهای صنفی ندارد اما درخواسته های دیگر کارگران هفت تپه با توجه به سیاستهای دولت اسلامی حاکم، با توجه به اینکه این حکومت در تمام عمرش تمام قد از کارفرمایان دفاع کرده و حتی به نفع آنان رد شلاق بر تن کارگر نشانده و کارگر پیشرو را دستگیر و شکنجه و اعدام کرده است، نیز از دایره صنفی محض بیرون است. پنج خواسته اخیر کارگران هفت تپه را حکومت اسلامی به حق علیه خودش برداشت می کند چون خود مجری تمام مصائبی بوده که بر سر کارگر آوار کرده است. اینکه “گوشهای مسئولان کر است” بی دلیل نیست چهار دهه است زحمت کشیدند و تا توانستند هر حقی را از مردم سلب کردند حتی آب را؛ این محروم سازی ها نه نتیجه “بی درایتی آنها در اداره امور کشور” بلکه نتیجه عمل آگاهانه آنها در غارت و چپاول است. حکومت اسلامی هیچگاه نتوانسته است (اگر هم میخواست نمی توانست) یک حکومت متعارف بورژوایی باشد چون با هر چه نشانه مدنیت بوده دشمنی داشته و سوای این، حکومت اسلامی به وقت خودش حکومت مطلوبی برای بورژوازی جهانی بوده چون ماموریت اش سرکوب مردمی بود که جسارت کردند در آخر قرن بیستم علیه سلطه سرمایه و یکی از دیکتاتورهای خشن در زمانه خودش به خیابان بیایند. اما پس از چهار دهه سرکوب بی وقفه و خشن و بی رحمانه، این حکومت ناموفق بوده و بیشتر از آن مردم با خواسته های بسیار روشن و سراسری تر برای معیشت و کرامت انسانی در کف خیابان هستند. و اکنون این حکومت برای بورژوازی به تف سر بالا تبدیل شده است.
جمهوری اسلامی نمی تواند کره شمالی باشد چه رسد به دیکتاتوری حاکم بر چین (ادعایی که کارشناسان بورژوایی سعی دارند به خورد ما مردم بدهند) باشد چون در ایران جنبش عظیم ضد حکومت اسلامی و به تبع آن ضد سرمایه در جریان است. طرح محدودیت اینترنت تصویب نشده شکست خورده است نه تنها برای اینکه مردم بالاخره راهی برای دسترسی به اینترنت پیدا خواهند کرد بلکه بدین خاطر که از ابتدای طرح چندین باره این طرح (هر بار به نامی) اعتراضات وسیعی علیه آن در این دور اخیر براه افتاده است. کارگران نیشکر هفت تپه با مطرح کردن “خواسته شهروندی” علیه این طرح در واقع در کف خیابان اعتراض کل مردم را نمایندگی می کنند. کارگران هفت تپه بار دیگر در کف خیابان نمایندگی یک جنبش وسیع را به نمایش گذاشتند، چون خود به درستی اشاره می کنند اگر اینترنت نبود صدای کارگر هفت تپه به گوش جامعه نمی رسید. خواست داشتن اینترنت در این دوره و زمانه هم یک خواسته ابتدایی و به همان اندازه اهمیت ابتدایی ترین حقوق زندگی امروز یعنی آب و برق است.
طرح این خواسته از سوی کارگران نیشکر هفت تپه یک درس آموزی برای آن بخش از چپ ایران دارد که مبارزه کارگر علیه استثمار را صرفا محدود به چهار چوب کارخانه و در خواستهایی مانند ساعت کار و دستمزد و… غیره می داند. مبارزه علیه استثمار محدود به کارگاه و کارخانه نیست مثل روز روشن است محدود سازی اینترنت یعنی فراهم کردن بستر مناسبی برای استثمار شدیدتر طبقه کارگر در دنیای امروز. محدود کردن اینترنت یعنی تلاش برای محدود کردن دنیای کارگر به فضای بسته کارگاه و کارخانه. اگر اینترنت نبود چه کسی و کدام جریان می توانست دهها هزار کارگر پیمانی را، که تحت همین عنوان به استثمار وحشیانه کشانده اند و تکه تکه اش کرده اند، دراعتصابی سراسری سازماندهی و رهبری کند. داریم تجربه می کنیم همین ابزار (اینترنت) موجب شکل گرفتن یکی از اعتصابات مهم در تاریخ جنبش کارگری ایران و جنبش اعتراضی علیه حکومت اسلامی سرمایه گردید که در مدتی بسیار کوتاه و بسیار سریع حمایت جهانی را به خودش جلب کرد.
مبارزه مستقیم کارگر علیه طرح کذایی محدود کردن اینترنت در واقع بخشی از مبارزه برای رهایی کل جامعه از بیحقوقی و تبعیض و استثمار است. خواسته ای که می تواند همه بخشهای جامعه را به حمایت از کارگران بکشاند. اما مبارزه کارگر در دنیای واقعی علیه نفس استثمار مبارزه علیه خاموش نگه داشتن کارگر در همه زمینه ها است. موفقیت جنبش حقوق کودک، نه فقط کودکان کار؛ جنبش برابری طلبی زنان و نه فقط زنان کارگر؛ جنبش آزادی بی قید و شرط سیاسی برای همگان، جنبش دفاع از محیط زیست و جنبش علیه اعدام و مبارزه برای رهایی کل جامعه از بیحقوقی و ستم و استثمار سرمایه داری به مبارزه کارگر گره خورده است.
