گویا دولت روحانی یکبار دیگر میخواهد کارگران را امتحان کند. “معاونت حقوقی ریاست جمهوری” نامه ای خطاب به رئیس سازمان تامین اجتماعی نوشته تا خوش خدمتی به سرمایه را به نهایت رسانده باشند.
طرح “انجماد دستمزدها” از شیرین ترین طرحهایی است که از سوی”کارشناسان حوزه کار” که در خدمت حکومت اسلامی بودند برای کسب سودآوری در حد نهایت خود ارائه شده است و رژیم اسلامی سرمایه سالها است دارد مزه مزه می کند تا بلکه بتواند آنرا اجرایی کند. نامه اخیر معاونت حقوقی ریاست جمهوری در همین راستا است. طبق این نامه همه چیز در اختیار کارفرما است و اسمش را گذاشتند “مزد توافقی” و مانند همه چیز در جمهوری اسلامی واژه ها درست عکس آن چیزی است که قصد دارند اجرا کنند شکل می گیرند.
“مزد توافقی” در واقع مزد تحمیلی به هر شکل و به هر میزان از سوی کارفرما به کارگران است. طبق این نامه کارفرما میتواند در پایان سال سنوات کارگر را بپردازد یا نپردازد، در هر صورت قرارداد تمام شده است و باید قرار داد جدید بسته شود و به هر میزان که کارفرما مد نظرش است حقوق کارگر را تعیین کند. به شرطی که از حداقل حقوق کمتر نباشد و چه بهتر از این برای کارفرما؛ یعنی همه افزایشهایی که برای (مثلا پایه سنوات، حق پست، افزایش درصدی حق اولاد،تخصص و مدرک تحصیلی…) کارگران سابقه دار در یک شرکت در ابتدای سال میتوانست بر افزایش حقوق کارگر تاثیربگذارد کارفرما مجاز است افزایش ندهد و نکته بسیار شیرین تر برای کارفرما این است که قرارداد را میتواند بعد از تعطیلات نوروز، روز شروعش را بزند یعنی خیلی راحت نزدیک ۱۵ تا ۲۰ روز حقوق کارگر پایمال می شود. در این نامه قید شده که سازمان تامین اجتماعی نرم افزار محاسباتی خودش را بر اساس این شکل رذیلانه تعیین دستمزد اصلاح کند. خانه کارگریها می گویند بدین صورت “ورودی تامین اجتماعی”( مقدار پول بیمه که براساس دریافتی کارگر تعیین میشود) کم خواهد بود و به ضرر تامین اجتماعی است. داستان درست برعکس است؛ از اینجا به بعد کام تامین اجتماعی شیرین میشود چرا که در ابتدا شاید ورودی تامین اجتماعی کم شود. اما در نهایت با کسری سابقه ای که برای کارگر زده میشود او مجبور است سالها و ماههای بیشتری از زمان مقرر برای بازنشستگی کار کند و در صورت از کارافتادگی با توجه به کسر سابقه اش مستمری کمتری برای او در نظر خواهند گرفت. و با ناقص شدن سابقه بیمه کارگر فردا روز وقتی کارگری اخراج و بیکار شود، نمی تواند درخواست بیمه بیکاری کند. چون قراردادش کمتر از یکسال است.
این نامه صدای مزدوران در خانه کارگر و شوراهای اسلامی را نیز در آورده و می گویند غیرقانونی است و مرجع تصمیم گیری در مورد دستمزد شورای عالی کار است. یعنی همان “شورایی” که هر سال با تعیین کمترین افزایش دستمزد چنگال حریص سرمایه را بیشتر در زندگی کارگران فرو میبرد. هیچ جای شک و شبه نیست اعتراض امثال ایشان به نفس استثمار و این شیوه های کثیف چاپیدن دستمزد کارگر نیست بلکه هراس ایشان از اعتراض گسترده ای که می تواند پیامد اجرای شدن این دستور صورت بگیرد صدای ایشان را هم بلند کرده و سعی دارند “اصل نظام” را از اعتراضات پیش رو حفظ کنند و لولوی سرخرمنی به اسم “نئولیبرال ها” را پیش کشیدند. فرامرز توفیقی، رئیس کمیته مزد کانون عالی شوراهای اسلامی… فرمودند: ” نئولیبرالها می‌خواهند حداقل مزد را از بین ببرند.” گزارشگر ایلنا، خانم نسرین هزاره مقدم در انتهای گزارشی می نویسد: ” در این شرایط که خرده بورژوازی سودجو و نئولیبرالها مدام بر طبل مقابله با حداقل مزد می‌کوبند، کارفرمایان واقعی، ریشه مشکلات خود را در جایی دیگر می‌دانند.” گویا “کارفرمایان واقعی” با دستمزد مشکلی ندارند هر چه کارگر بگوید میگویند چشم – البته ایشان به یک نمونه هم اشاره کرده است! اما واقعیت این است که دولت مافیایی اسلامی حاکم بر ایران بر هیچ بنی بشری رحم نمی کند. بحث داستان خرده بورژوازی سودجو و نئولیبرالها نه تنها زیادی لوکس بلکه کاملا بی معنی و خاک پاشیدن بر چشم کارگران است. دولت اسلامی سرمایه در چهل سال گذشته یک آن به خودش تردید نداده که تا می تواند از سطح معیشت کارگران کسر کند. اما کارگران نیز در این چهار دهه دست و پا بسته نبودند.
جمهوری اسلامی زیادی روی سرکوبگری خودش حساب می کند. با وجود خشونت بی حد و حصر جمهوری اسلامی اما کارگران توانستند سد راه جمهوری اسلامی باشند. این نامه تنها بر یک امر تاکید میکند که هر گونه بهبود واقعی در زندگی کارگر در گرو سرنگونی تمام و کمال جمهوری اسلامی و به طبع سرمایه داری بوسیله انقلاب است. و این امر روزبروز جدی تر میشود. طبقه کارگر ایران نه تنها خاموش نیست بلکه پرخروش تر و از سال ۵۷ پا به میدان گذاشته است. کافی است به اتفاقات دو قطب مهم فعلی مبارزاتی کارگران فولاد اهواز وهفت تپه نگاهی بیندازیم و برخاستن مجدد کارگران صنعت نفت ( که طی سال گذشته دست به تحرکات وسیعی زدند) بار دیگر “رهبر سر سخت ما کارگر نفت ما” در جامعه طنین خواهد افکند و این را بهتر از هر کسی بورژوازی میداند.
