روز ۴ بهمن، روز حمله ور شدن جلادان سرمایه، به کارگران اعتصابی در خاتون آباد را نباید، تا پیروزی انقلاب قهری کمونیستی، درهم کوبیدن دولت سرمایه و سرمایه داران، ایجاد دیکتاتوری انقلابی پرولتاریای مسلح و تا ایجاد کمونیسم کارگران و… فراموش کرد!
امروز ۳ بهمن است، در چنین روزهائی بود که نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی سرمایه داری – دولت سرمایه داران در ایران با دستور رئیس جمهوری سید محمد خاتمی از محل کنفرانس داووس سوئیس، محل تفریح زمستانی و بحث و برنامه ریزی سالانه سرمایه داران و سران دولت هایشان، برای سرکوب بیشتر از سال قبل طبقه کارگر، به کارگران اعتصابی ساختمانی معدن مس خاتون آباد در شهر بابک استان کرمان و حامیان اش یعنی کارگران و زحمتکشان شهر بابک، اول در محل اعتصاب و بعد از زمین و هوا و بوسیله هلی کوپتر و اسلحه گلوله کالیبر ۵۰، در شهر بابک حمله ور شدند! در این حمله وحشیانه که یاد آور حمله نیروهای ساواکی، ژندارم و نیروی ویژه زمان شاه، سگان زنجیری امپریالیسم، در اردیبهشت سال ۱۳۵۰ به کارگرران اعتصابی چیت کرج در محل کاروانسرای سنگی – جاده قدیم کرج – تهران بود، به نوشته نشریات دولتی ۴ نفر از کارگران به نام های ریاحی، واحدی، جاویدی و مومنی و یک دانش آموز به نام پور امینی کشته شدند، خون سرخ شان پاشیده بر سنگفرش میدان جلوی فرمانداری شهر بابک و تعدادی زیادی زخمی و دستگیر شدند. البتهُ روزنامه نگاران محلی تعداد کشته ها را ۹ نفر اعلام نمودند! جنبش طبقه کارگر توسط تشکلات علنی و نیمه علنی اش در داخل کشور و باصطلاح سازمان ها، احزاب چپ ها که اکثرشان در خارج از کشور بودند و هستند، این روز را به عنوان روزی که نباید فراموش گردد تا محاکمه عاملان و عامران این جنایت، درهم کوبیدن دولت سرمایه داران و ایجاد دولت کارگران – دیکتاتوری انقلابی پرولتاریا، مرگ سرمایه و تولد و باور شدن کمونیسم، در خاطره ها حک گردد را، اعلام نمودند! از آن تاریخ تا امسال حداقل ۱۰ روز مانده به ۴ بهمن، از طرف جنبش طبقه کارگر و بوسیله تشکلات اتحادیه ای و سندیکائی و باصطلاح چپ و بویژه خارج نشین اش اطلاعیه و بیانیه داده می شد، اعلام یکسری برنامه های مبارزاتی با خواست فوری محاکمه عاملان و عامران این جنایت کم نظیر داده می شد و کارگران آگاه، گردهمآئی – برنامه های کوهنوردی و اعتصابات کم مدت و بلند مدت اعلام می کردند! امسال و تا امروز، هیچ خبری و حتی یک بیانیه و اعلامیه هم دیده نمی شود! چرا؟ واقعا چرا؟ حتی، تشکلی مثل اتحاد سوسیالیستی کارگری که این روز را بعنوان روز به محاکمه کشاندن طبقه سرمایه دار و دولت اش – رژیم قاتل انسان و بویژه کارگران و زحمتکشان و خونریز جمهوری اسلامی سرمایه داری اعلام نمود، حتی یک نوشته، یک برنامه تلویزیونی که دیگر زیر سایه مزدوری به نام کورُش عرفانی – مسئول کانال دیدگاه – شده است، برگزارنکرده و در سایت اش موجود نیست! به نظر من، دلیل اساسی جز این نمی تواند باشد که هر نوع رادیکالیسم انقلابی – طبقاتی – رادیکالیسم کمونیستی – ضدیت با سرمایه و سرمایه داری و بطور کلی طبقاتی دیدن جامعه – تضاد طبقاتی، مبارزه طبقاتی و ادامه آن تا دیکتاتوری انقلابی پرولتاریا، معیار واقعی کمونیستی – مارکسیستی – لنینیستی- ضربه اساسی خورده است و دیدگاه و گفتمان همه باهمی، جنبش ماورای طبقاتی یعنی مصون داشتن سرمایه داری – جامعه طبقاتی معاصر ودر عوض ضد رژیمی مسلط شده است و این بزرگ ترین و اساسی ترین خطر برای جنبش طبقه کارگر و انحلال در جنبش های دیگر می باشدکه فقط اوست، با به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی و ایجاد دیکتاتوری انقلابی پرولتاریای مسلح، نجات دهنده ی جامعه بشری از نابود شدن، می باشد! باید به مانیفست حزب کمونیست برگشت و اعلام نمود که : رهاپی طبقه تنها بدست طبقه کارگر ممکن است و لاغیر! آری، باید به این برگشت : «کمونیست ها عار دارند که عقاید و نظریات خویش را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام می کنند که تنها از طریق واژگون ساختن همه نظام اجتماعی موجود، از راه جبر، وصول به هدفهایشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند. پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد . پرولتارهای سراسر جهان، متحد شوید!» پایان مانیفست حزب کمونیست ۱۸۴۸ مارکس و انگلس برای کارگران خاطره مبارزه و جان فشان شدن هم طبقه ای هایشان نباید به فراموشی سپرده شود! ما رهایی مان،فقط با یک جنگ طبقاتی ممکن است و نه با جنبش های همه باهمی،ملیتی، جنسیتی، نژادی، ماورای طبقاتی و ضد رژیمی! تا رهایی طبقه کارگر و انسان تا پیروزی انقلاب قهری کمونیستی تا نابودی هر گونه دولت سرکوبگر سرمایه و بویژه جمهوری اسلامی در ایران! یادد و خاطره مبارزات طبقه کارگر برای کمونیسم و رهاپی از سرمایه داری ، این (وحشت همیشگی – لنین) در سطح جهان و کشور و بویژه کارگران خاتون آباد گرامی باد! ما، کارگران و زحمتکشان باید بدانیم و آگاه باشیم ، راهی نداریم، جز متحد، متحزب، مسلح گشتن و برخاستن برای پیروزی در جنک جنگ طبقاتی سخت و خونین – پیروزی انقلاب قهری کمونیستی! توجه شما را به نوشته زیر از خودم بمناسبت ۴ بهمن ۱۳۸۲ جلب می کنم!
http://www.lajvar.se/1391/11/04/20960/
حمید قربانی – انسان بیوطن ۲۳ ژانویه ۲۰۹۶ اسپارتاکوسی!
