پیروزی انقلاب کمونیستی ضرورتی اجتناب ناپذیر و فوری است!
تنها راه نجات طبقه کارگر به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی است. رهائی طبقه کارگر، فقط بدست طبقه کارگر ممکن است.
طبقه کارگر، نیازمند است که تمامی امید و توهمات خود را نسبت به طبقه جهانی سرمایه دار امپریالیست در داخل و خارج از ایران از دست بدهد و به نیروی طبقاتی خویش باور آورد. دشمن طبقه کارگر، تنها، جمهوری اسلامی ددمنش و وحشی خون مک نیست! دشمن طبقه کارگر طبقه سرمایه دار، دولت ها و سازمانهای کشوری و بین المللی متعلق به این طبقه هست! هر آنکس، سازمان و حزبی که طبقه کارگر را نسبت به دولت های موجود در سراسر جهان و سازمانهایی همچون سازمان باصطلاح ملل متحد، حقوق بشری و… خوش بین می کند، دوست نیست، بلکه دشمن طبقه کارگر است. دوست طبقه کارگر کشوری، طبقه کارگر بین المللی است که در همه جا مورد استثمار و بهره کشی است و نه بهره کشان!
پیروزی انقلاب قهری کمونیستی طبقه کارگر، ضامن پیروزی و رهائی طبقه کارگر است! پیروزی و رهائی طبقه کارگر که با واژگونی تام و تمام نظام اجتماعی موجود – سیستم استثمارگر و خونمک سرمایه داری ( سرمایه وامپیر – خفاش خون آشام سیری ناپذیر است که بیشتر عمر کردن اش از بیشتر مکیدن خون طبقه کارگر است. سرمایه دار سرمایه شخصیت یافته است – کاپیتال کارل مارکس جلد اول – ۱۸۶۷ )، همراه است، رهائی و آزادی همه طبقات و اقشار جامعه است!
هیچ نیروی اجتماعی – طبقه اجتماعی نمی تواند و قادر است، خود را رهائی بخش جامعه انسانی از نابود شدن بوسیله سرمایه، بجز طبقه کارگر به نامد. تنها، طبقه کارگر است که می تواند، خود را نیروی رهائی بخش خویش و جامعه خطاب کند و این را در پراتیک انقلابی – کمونیستی نشان دهد.
طبقه کارگر تولید کننده ی اصلی و اساسی تمامی نعم مادی در جامعه سرمایه داری است ( طبیعت مادر کالا و طبقه کارگر پدر کالاست.)،
بنا براین، اگر کسی را لایق رهبری و فرمانفرمائی در و بر جامعه باشد، آن طبقه کارگر است و نه یک عده مفت خور و نالازم و غیر ضرور، کرم مانند و کفتار گونه به نام طبقه سرمایه دار و دولتیان و سیاسیون اش که جز کشتار و قتل عام کارگران و زحمتکشان، نقش دیگری در جامعه کنونی ندارند.
طبقه کارگر تولید کننده است، طبقه کارگر زندگی زاست، بدون طبقه کارگر حیات جامعه مختل می شود و از هم می پاشد.
اما، طبقه کارگر نمی تواند، به آسانی دولت موجود را در دست گیرد و از آن برای رسیدن به اهداف خویش استفاده کند. طبقه کارگر می بایست دولت موجود را در هم شکند – داغان کند و دولت خویش را بر جای آن نشاند.
طبقه کارگر نمی تواند به سادگی بر دولت مسلح و جنایت کار سرمایه داران ( قدرت دولتی نوین فقط کمیته ایست که امور مشترک همه طبقه بورژوازی را اداره می کند. مانیفست حزب کمونیست مارکس ، انگلس) که به تمامی سلاح های سرکوب جسمی و ذهنی ماند ارتش، پلیس های امنیتی و در ایران پاسداران و بسیج، مذهب و دستگاه روحانیت ، رادیو و تلوزیون ، آموزش و پرورش، دادگستری و زندان و زندان بان، جلاد واعدام کن و.. برای سرکوب طبقه کارگر و کلیه زحمتکشان تحت ستم و استثمار مسلح شده و مجهز است، پیروز گردد، مگر اینکه سازمان یافته و مسلح گردد.
بهترین، مهمترین و اساسی ترین وسیله برای آماده کردن طبقه کارگر، برای پیروزی اش حزب سیاسی – حزب مخفی – حزب کارگران آگاه است. پیش بسوی ایجاد حزب کارگران آگاه و تسلیح طبقاتی!
طبقه کارگر باید پیروز گردد و اگر نه، سیستم سرمایه داری خودبخود پوسیده و می میرد و با مرگ خویش مرگ همگانی را نصیب جامعه – نسل انسان – می نماید.
پیروزی طبقه کارگر با به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی، درهم کوبیدن دولت کنونی، ایجاد دولت طبقه کارگر – دیکتاتوری انقلابی – مسلحانه پرولتاریا در کشور، منطقه و یا قاره آغاز و با ایجاد جامعه کمونیستیِ جهانشمول، جامعه ای که این شعار بر پرچم اش حک شده است : ” از هرکس به قدر استعداد و به هر کس به اندازه نیاز.” و با تصاحب جامعه در آوردن ابزار تولید و لغو طبقات اجتماعی و بنا براین، پایان سیادت طبقه کارگر به عنوان یک طبقه جداگانه میسر و ممکن گردیده و زندگی انسانی ادامه می یابد!
کارل مارکس – فقر فلسفه را چنین به پایان می رساند:
” طبقه کارگر در سیر تکاملی خود، سازمانی را جانشین جامعه کهنه بورژوایی خواهد ساخت که فاقد طبقات و اختلافات آن ها است و دیگر در واقع قهر سیاسی ای وجود نخواهد داشت، زیرا درست همین قهر است که مظهر رسمی اختلافات طبقاتی در درون جامعه بورژوائی است.
در این فاصله، آنتاگونیسم بین پرولتاریا و بورژوازی، مبارزه یک طبقه علیه طبقه دیگر است مبارزه ای است که عالی ترین تجلی آن، یک انقلاب کامل است.
در ضمن آیا جای تعجب است که جامعه ای که براساس اختلافات طبقاتی بنیان گذاری شده است، به تضاد بی رحمانه ای که نتیجه غائی آن تصادم تن به تن است، منتهی گردد؟
نباید گفته شود که جنبش اجتماعی در برگیرنده جنبش سیاسی نیست. هیچ جنبش سیاسی ای وجود نداشته است که در عین حال یک جنبش اجتماعی نیز نبوده باشد.
در نظامی که طبقات و اختلافات طبقاتی در آن وجود نداشته باشد، رفورم های اجتماعی، دیگر انقلابات سیاسی نخواهند بود. تا وقتی که این زمان فرا برسد، در آستانه هر تغییر شکل کلیِ جدید جامعه، آخرین جمله علم الاجتماع همواره چنین خواهد بود:
« یا مرگ یا مبارزه، جنگ خونین یا نیستی، مسئله به صورت سرسختانه مطرح است. »(ژرژ ساند ). ۱۸۴۷.
«مسلم است که اسلحه انتقاد نمیتواند انتقاد اسلحه را جانشین شود. قهر مادی را باید بوسیله قهر مادی سرنگون کرد وحتی تئوری، هنگامی که توده گیر شد به صورت نیروی مادی در می آید. تئوری هنگامی میتواند توده گیر شود که به عنوان مسأله ای مربوط به انسان [۲]عرضه گردد. و تئوری هنگامی میتواند مسأله ای مربوط به انسان عرضه گردد که رادیکال گردد. رادیکال بودن، یعنی دست به ریشه ی مطلب گذاشتن. اما ریشه انسان خود انسان است. ص ۷ – ۶. نقد حقوق هگل – مقدمه – کارل مارکس سال ۱۸۴۴.
رفقای کارگر، فرصت را از دست ندهید، فرصت زیاد ندارید، خود را با ایجاد کمیته های مخفی و مسلح در محل کارگر، هسته های اولیه حزب سیاسی، متشکل و متحد و مسلح نمائید که جنگ طبقاتی جنگی ناگزیر است. مرگ و زندگی هر دو ممکن هستند!
حیله گران سیاسی همه کوششان این است که شما مبارزه طبقاتی و ادامه آن را تا دیکتاتوری پرولتاریا ترک کنید و در جنبش های همگانی و با شعارهای ماورای طبقاتی شرکت و مستحیل شوید. سرباز باشید تا دو باره آنها قدرت دولتی را در دستان کثیف و خونین خویش گیرند و حفظ نمایند! یک بار در سال ۱۳۵۷ در ایران این اتفاق افتاده، چیزی جز زجر، استثمار و مرگ بیشتر از قبل نصیب شما نشد! به عراق، افغانستان، لیبی، یمن، سوریه، کردستانات، اوکراین و… نگاه کنید، فردای شما در جامعه موجود را به شما نشان می دهند!
مرگ بر سرمایه، مرگ بر دولت سرمایه داران – جمهوری اسلامی ایران، پیروز باد انقلاب کمونیستی قهر آمیز،
زنده باد کمونیسم!
رفیق شما، حمید قربانی – انسان بیوطن –
۱۹ دسامبر سال ۲۰۹۵ اسپارتاکوسی!
نیروی رهاننده از این دوزخ، طبقه کارگر متحد و متشکل.
حمایت از اعتصاب کارگران و کارکنان نفت
روز شنبه ۲۶ آذر ماه، خبر اعتراض واعتصاب کارگران و کارکنان رسمی صنعت نفت و گاز را شاهد بودیم.
کارگران و کارکنان با خواست اجرای ماده ۱۰ و افزایش دستمزد و دیگر مطالبات، اعتصاب خود را کلید زدند.
خواست ها و مطالبات به حق کارگران و کارکنان صنعت نفت و گاز ،خواست تمام کارگرانی است که روزانه کار می کنند، تولید می کنند ،مورد استثمار واقع می شوند، اما همچنان با فقر و نداری دست و پنجه نرم می کنند.
پس موفقیت شما در کسب مطالبات ، کسب موفقیت برای تمام کارگران در دیگر بخش های کار تولید و خدمات خواهد بود.
افرایش مزد،خواست سراسری تمام کارگران و مزدبگیران بوده و هست و همزمان تلاش برای رهایی از تبعیض و نابرابری ها ، و در نهایت رهایی و خلاص شدن از استثمار، سرلوحه مبارزات جنبش کارگری می باشد.
اعتصاب کارگران در صنعت نفت و گاز و پتروشیمی برای کسب مطالبات در اوضاع جاری می تواند بسیار امیدوارتر از هر زمانی باشد.
در شرایطی که صدای حق خواهی و اعتراض فرودستان در جامعه ایران با زندان، گلوله و چوبه دار جواب می گیرد، در شرایطی که خیابان سنگر شریفترین انسانهای حق خواه و مبارز، با خون رنگین می شود و جان فرزندان با طناب دار گرفته می شود، ندای اعتصاب و اعتراض سازندگان و تولید کنندگان ثروت ،نوید بخش خواهد بود.
در شرایط کنونی که شیرازه جامعه و روال عادی زندگی از هم پاشیده شده جامعه نیاز مند ستاد رهبری پیشرو می باشد.
تنها نیروی پیشرو، مترقی که مدافع واقعی آزادی، برابری در تمامی شئونات می باشد، طبقه کارگر متشکل و متحد است.
در شرایط کنونی این طبقه کارگر است که تضمین کننده بیشتر ین و وسیعترین آزادی ها در جامعه است.
تنها طبقه کارگر است که می تواند تضمین کننده برابری و رفع ستم و استثمار در جامعه باشد.
تنها طبقه کارگر است که منافع او به منافع اکثریت احاد جامعه گره خورده است و به همین دلیل طبقه ما طبقه کارگر، مدافع راستین آزادی و برابری و مخالف هر نوع ستم، تبعیض و نابرابری ها می باشد.
طبقه کارگر برای رهایی از ستم و استثمار راهی جز اتحاد، همبستگی و متشکل شدن را ندارد. طبقه کارگر متشکل، طبقه ای که تمام ثروت های مادی و معنوی جامعه را تولید می کند، می تواند نوید بخش رهایی و برابری برای بشریت باشد.
همرزمان کارگر؛ متحدانه، متشکل و سازمان یافته برای رهایی گام برداریم.
زنده باد همبستگی سازمانیافته طبقه کارگر!
یکشنبه ۲۷ آذر ۱۴۰۱
#نان_کار_آزادی
#شادی_رفاه_آبادی
#نابود_باد_استثمار_و_کار_مزدی
گروه اتحاد بازنشستگان
https://t.me/GEtehadbazneshastegan
