تهاجم فاشیستی حکومت ترکیه و رزم با شکوه نیروهای مقاومت  

حکومت و ارتش اشغالگر سرمایه داری ترکیه، در پی شکست در یورش به گاره،  نفتانین و شنگال در کردستان عراق ، این بار زخم خورده تلاش می کند تا روحیه ی ارتش و نیروهای امنیتی و متحدین ترسوی خود را تقویت بخشد. در برابر این یورش فاشیستی، نیروهای مقاومت از جمله یگانهای مقاومت زنان- یژا ستار تنها متکی به نیروی مردمی خود، به مقاومتی ستایش برانگیز برخاسته و با جنگ های پارتیزانی نیروهای فاشیستی را منکوب می کنند. حکومت غرق در بحران ترکیه با این تهاجم، می کوشد تا با ویرانگری، اذهان داخلی در حال خیزش را به جنگ و مداخله های نظامی منحرف سازد. این حکومت مذهبی سرمایه داری با ذهنیت ئئوعثمانی خود، ترکیه را به زندانی بزرگ به ویژه برای حکومت شوندگان کرد و کارگران و آزادیخواهان و زنان تبدیل کرده و در بیشتر مناطق، تنها با برقراری حکومت نظامی قادر به ماندگاری است. حکومت ترکیه، با لشگر کشی به شمال شرقی سوریه (روژآوا) و ادلب و مناطقی از کردستان عراق و لیبی و ارمنستان و تشنج آفرینی در قبرس و یونان و مصر دامن زده و انواع راهزنان (چته ها) و داعشیان فراری و اخوان المسلمین متمرکز شده در ترکیه را به نیروی کارگزار خود درآورده است. 

این حکومت ضد مردمی در این سودا است تا سیستم خودگردانی روژآوا و تجربه های انقلابی و سازمانیابی شورایی آنرا ویران سازد. حکومت ترکیه با ذهنیت و سنت عثمانیستی و شووینیستی خود در تلاش است تا از گسترش سیستم بالنده و الگویِ روژآوایی دیگر در کردستان ترکیه، ایران و عراق و منطقه جلوگیری کند. این حکومت فاشیستی در این هدف با حکومت مذهبی-فاشیستی ایران و سوریه، عراق و دیگر حکومت های منطقه و نیز بلوک های امپریالیستی آمریکا، روسیه، چین و اروپا، همراه است.

 رژیم حاکم در ترکیه در این روزها در شرایطی چهره ای تهاجمی از خود نشان می دهد که در گرداب بحران های سخت و مرگ آوری گرفتار آمده است. بدون شک، این جلوه ی تهاجمی، بسیار گذرا و محکوم به شکست است. بحرانهای اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، کشتار کرونا و تعطیلی شاهرگ های اقتصادی گردشگری، فروکاهی روزانه ی ارزش لیر ترکیه و دیگر بحران های مناسبات سرمایه داری، گلوی حکومت فاشیستی- مذهبی در ترکیه را درهم می فشارد. 

  دولت حاکم در ترکیه، نیروهای نیابتی به لیبی فرستاد تا در غارت نفت لیبی سهیم شود و سلاح می فروشد، در آذریابجان برای اشغال قراباغ و ارمنستان از ادلب و دیگرمناطق سوریه، نیروهای مزدور و اجاره ای فرستاد و همراه با اسرائیل سلاح و پهبادهای بمب افکن می فروشد تا این منطقه را ضمیمه سازد. در کردستان عراق مناطقی را به پایگاه نظامی و غارت تبدیل کرده و در سیاست ها و عملکردهای این منطقه، دخالت مستقیم دارد و نفت و دسترنج زحمتکشان را غارت می کند. در روژآوا به محاصره ی این منطقه و اشغال شهرها و روستاهای شمالی سوریه روی آورد و ۸ سال مداوم در حال تهاجم و کشتار بوده تا با بمباران های شیمیایی و توپ باران ها و اشغالگری و غارت و چپاول تا این بخش از زیستگاه زحمتکشان، فرودستان و زنان ستم ستیز و آزادیخواهانی که برای خودمدیریتی و زندگی آرام و درخور انسانی تلاش می ورزند را به نابودی بکشاند. حکومت ترکیه با سوء استفاده از اختلاف ها و رقابت بلوک های امپریالیست های چین و روسیه و آمریکا و اروپا و همانحال با چراغ سبز و همراهی آنها، ترور و کشتار دستجمعی می آفریند و در برابر مقاومت ستایش برانگیز و شکوهمند توده های این منطقه، هزینه های مالی و نظامی سنگینی را به فرودستان و کارگران تحمیل می کند. کوبانی و قامشلو و عفرین و سری کانی و دهها شهرک دیگر و صدها روستا در روژآوا را به خاک و خون می کشاند و به ویرانی اکوبیوسیستم (زیست و بوم) منطقه پرداخته و درختان زیتون را از ریشه بیرون آورده و هستی جامعه و دسترنج زحمتکشان از ابزار کشاورزی گرفته تا دام ها، سیم برق و تمامی ابزار زندگی و زیست تهی دستان را غارت کرده، و به داخل ترکیه منتقل می کند، راهزنان و آدمکشان داعشی شکست خورده و منهدم و رانده شده از کوبانی و دیگر مناطق زیر کنترل کانتون ها و شوراهای مردمی در روژآوا را اجیر کرده و در لشگریان النصر و تحریرالشام و غیره  مسلح ساخته تا به کشتار و چپتول و تجاوز و ویرانگری ادامه دهند.  حکومت ترکیه، با بستن چندین سد و بند بر آبهای فرات و دجله و با بستن آب بر روی نزدیک به سه میلیون تن از ساکنین  شمال سوریه، این جامعه را از آب آشامیدنی و آبیاری کشتزارها محروم ساخته و صدها هزار تن از مردم شهرهایی مانند حسکه، قامشلو، کوبانی  و صدها آبادی و روستا را برای آب به بی آبی و تشنگی کشانیده است.  

دولت اشغالگر ترکیه از ٢٣ آوریل سال جاری تا کنون با مزدورانش، با نیروی هوایی و زمینی، یورش دیگری را به نام «پنجه ایلدریم» همنام با نخست وزیر ترکیه و «پنجه شیمشک» به اصطلاح «رعد و تندر» در مناطق زاپ، آواشین و متینا آغاز کرده است. همزمان با روزانه دهها عملیات نظامی در درون روژآوا و مناطق اشغالی، به بمب افکنهای سنگین وهلیکوپترهای کبرا از روز ۲۳ آوریل تا کنون، روزانه نزدیک به بیست عملیات هوایی در روز، به پایگاه های مقاومت، پ ک ک و روستاهای منطقه و دامنه های کوه ها در مناطقی از کردستان عراق، به کشتار و ویرانی هولناکی دست زده است. این یورش های فاشیستی به سود سرمایه داران و تولید کنندگان سلاح فرمان داده شده اند تا حکومت ترکیه را برای مصرف جنگ افزارها و صنایع میلیتاریستی، همچنان به خدمت گیرند و طبقه ی حاکم و حکومت اش را نیز تا فردایی دیگر از سقوط حتمی نجات دهند.

حکومت بورژوایی ترکیه با تشدید اعمال حکومت پلیسی و نظامی، سرکوب و ترور را در درون ترکیه به ویژه در کردستان ترکیه همچنان حاکم گردانیده تا از خیزش سراسری جلوگیری کند. این حکومت فاشیستی به جای پاسخگویی به مهار مرگ و میر سراسری در نتیجه کرونا، به سرکوب و جنگ افروزی و کشتار جمعی می پردازد و به همین هدف، بودجه نظامی خود را در سال جاری نسبت به ده سال گذشته بیش از ۸۶ درصد افزایش داده است. حکومت ترکیه پس از آمریکا، از نظر شمار نظامیان، دومین ارتش ناتو را زیر فرمان دارد تا به نیابت سرمایه جهانی به رونق بازار سلاح های کشتار جمعی، نظامیگری و دخالت های نظامی بپردازد و در میان ۳۰ کشور عضو ناتو از نظر میزان بودجه های دفاعی و امنیتی، در ردیف هفتم قرار گرفته است. 

بنا به گزارش موسسه ی سیپری SIPRI(موسسه ی بین المللی مطالعات صلح استکهلم – سوئد)  ترکیه در سال ۲۰۲۱ میلادی، رقم ۱۳۸ میلیارد لیره یعنی افزون بر  ۱۷ میلیارد دلار برای بخش دفاعی و امنیتی در نظر گرفته که نسبت به سال گذشته افزون بر  ۱۸ درصد افزایش یافته است. پروژه‌های صنایع نظامی و تهاجمی، موشک های اس ۴۰۰ روسی، پیشبرد تولید موشک بالستیک با چین و تولید و مونتاژ پهباد و سلاح های شیمیایی، عملیات و دخالتگری های نظامی درون و برونمرزی و لشکرکشی، هزینه‌های سنگینی در بردارند که  باید از غارت و استثمار و هستی جامعه و به هزینه ی جان و زندگی کارگران و تهی دستان و زحمتکشان برآورده شوند.

  هدف حکومت ترکیه در این جنگ افروزی ها، تهاجم و اشغال و ویرانگری   و نسل کشی سیستماتیک، جلوگیری از خیزش های مردمی، سرکوب جنبش ها و مبارزه های کارگری و رفع ستم ملی و نابودی خودگردانی های مردمی برپا شده و پیشگیری از تجربه روژآوا در ترکیه و دیگر مناطق است. هدف ترکیه سرکوب و ویرانی دخالت گری توده های ستم و زنان در تعیین سرنوشت خویش با رهبری مشترک و تجربه شورایی در شمال سوریه است. همراستا با دولت های عضو سازمان پیمان نظامی (ناتو)، حکومت های منطقه به ویژه ایران و عراق و سوریه و روسیه، در این هدف نسل کشی و ویرانگری با حکومت ترکیه دارای اهداف و منافع مشترک هستند. تهاجم اشغالگرانه و فاشیستی ترکیه را باید محکوم کرد. همبستگی و پشتیبانی عملی، مادی و نظری از جنبش خود مدیریتی کارگران، زنان و زحمتکشان در روژآوا و منطقه یک وظیفه انترناسیونالیستی است. 

۱۵ اردیبشهت ماه ۱۴۰۰/پنجم ماه می ۲۰۲۱

 عباس منصوران