اخباروگزارش های کارگری یکم فروردین ماه ۱۴۰۳
بهاران خجسته باد
هنگامه جوشش است خورشید دمید
سرسبزی خاک توده ها گشت پدید
آوازه ما شکفته زهرسوی جهان
برخیز که بشکفد گل های امید
– کارگران راه آهن خراسان اولین اعتصاب کارگری سال ۱۴۰۳ را رقم زدند
– بیانیه زندانیان اعتصابی سه‌شنبه‌های نه به اعدام:
تاکید بر اتحاد و عمل جمعی برای توقف کامل اعدام
– پیام تبریک سال نو
– پُز رادیکالیسمِ تَرک جلسه؟!
*******
*کارگران راه آهن خراسان اولین اعتصاب کارگری سال ۱۴۰۳ را رقم زدند
روز چهارشنبه یکم فروردین،کارگران راه آهن خراسان برای اعتراض به عدم پرداخت بموقع مطالبات دست از کار کشیدند و اولین اعتصاب کارگری را در سال ۱۴۰۳ بنام خود ثبت کردند.
گزارشی بقلم یک کارگر برگرفته از شبکه های اجتماعی:
اعتصاب کارگران راه آهن خراسان
اول فروردین ۱۴۰۳
کارگران به دلیل عدم دریافت حقوق و مزایا از شرکت تراورس دست از کار کشیدن
تا زمان واریز حقوق مناسبت ها بن ماه رمضان بن عید اوضاع خط چنان خرابه که گفتن نداره و این اعتصاب ها میتونه ضرر هنگفتی به شرکت وارد کند مدیران بی غیرت تراورس تا به نیروهای خط میرسه مشکل مالی و خزانه تامین اعتبار اینجور مسائل یادشون میاد ایام عیده شما باید یه ماه قبل فکر حقوق پرسنل میبودی
تنها اعتصاب و اعتراض جواب شرکت تراورس است
*بیانیه زندانیان اعتصابی سه‌شنبه‌های نه به اعدام:
تاکید بر اتحاد و عمل جمعی برای توقف کامل اعدام
مردم شریف و آزاده‌ی ایران
ما جمعی از زندانیان سیاسی طی هفت هفته گذشته در اعتراض به صدور و اجرای احکام اعدام و برای توقف این ماشین کشتار و اعدام، هر سه‌شنبه اعتصاب غذا کرده‌ایم.
امروز نیز در آخرین سه‌شنبه سال برای هشتمین هفته به یاد تمام جانباختگان دستگاه سرکوب استبداد دینی به ویژه به یاد همه اعدام‌شدگان در اعتصاب غذا هستیم.
هدف ما از کارزار سه‌شنبه‌های سیاه و این اعتصاب هفتگی جلب توجه افکار عمومی به این مهم بود که “اعدام قتل حکومتی، مجازاتی بدون بازگشت و ابزار سرکوب و ارعاب حکومت اقلیت مستبد حاکم بر کشور است.”
ما از حمایت تمام کسانی که به هر شکل به کارزار سه‌شنبه‌های سیاه برای “نه به اعدام” پیوسته و صدای ما شدند صمیمانه سپاسگزاریم.
اینک و در آستانه سال نو و فرا رسیدن بهار طبیعت، ضمن تبریک آن به عموم هموطنان، امیدواریم که سال جدید سال پیروزی مردم ایران و تحقق آزادی و عدالت باشد؛ و به زودی در جامعه‌ای عاری از تبعیض، خشونت، استبداد و استثمار، ساختاری متضمن رعایت حقوق بشر برای همه شهروندان پدید آید و احکام قرون وسطایی چون اعدام لغو گردد.
ما اطمینان داریم دور نیست آن روزی که با تحقق حاکمیت مردم ایران بر سرنوشت خویش هیچ شهروندی به خاطر عقیده و اندیشه‌اش اسیر سرکوب و بی‌داد استبداد نشود. اما تا آن روز، ما از درون زندان‌های حکومت رسالت اخلاقی خود می‌دانیم که در سال پیش‌رو نیز از درون زندان به اعتراض خود علیه اعدام ادامه دهیم، و از همه وجدان‌های بیدار و انسان‌های آزاده می‌‌خواهیم در این راه ما را یاری دهند.
در آخر با توجه به گزارش روزهای اخیر شورای حقوق‌بشر سازمان ملل و تاکید بر ضرورت محکومیت بین‌المللی نقض حقوق بشر و اعدام در ایران ، باور داریم که پیروزی مردم و تحقق عدالت جز در سایه اتحاد و همبستگی خود مردم ایران امکان‌پذیر نیست؛ و در مورد توقف ماشین اعدام نیز بر اتحاد و عمل جمعی برای توقف اعدام بدون در نظر گرفتن عقیده، ملیت، قومیت، مذهب و نوع اتهام محکومان تاکید نموده و در پیمودن این راه دشوار دست یاری به سوی تمام وجدان‌های بیدار و آزاده ایران و جهان دراز می‌کنیم.
زندانیان اعتصابی سه‌شنبه‌های سیاه در زندان‌های:
قزلحصار
اوین
کرج
مشهد
خرم‌آباد
۲۹ اسفند ۱۴۰۲
*پیام تبریک سال نو
نوروز نشانی از «زندگی» است. نو شدن، تازه شدن، رویش‌ومهرورزی و جاری شدن در جریان اصیل زندگی؛ در برابر سردی و انجماد، واماندگی، کهنه پرستی و نفرت پراکنی!
سال نو را با یاد و گرامی‌داشت همه آنها که در تقلای رهایی، جان باختند؛ در جستجوی آزادی، به بند کشیده شدند و در تکاپوی زیستن در دایره حقیقت و در یک کلام برای زیستی انسانی، مداومت و مقاومت میکنند، آغاز می‌کنیم و به همه کوشندگان شادباش می‌گوییم.
ما از این جهان چاره ناپذیر
هیچ بهره‌ای نبرده‌ایم جز کلمات روشنی
که عشق را دوست می‌دارند
که آدمی را دوست می‌دارند
که دوست می‌دارند را دوست می‌دارند.
کانون صنفی معلمان ایران(تهران)
اول فروردین ۱۴۰۳
*پُز رادیکالیسمِ تَرک جلسه؟!
اسماعیل گرامی (کارگر بازنشسته)
سرانجام جلسات “شورای عالی کار” با ۳۵ درصد افزایش به دستمزدِ امسال پایان یافت. طبق قانون کار؛ مزد باید متناسب با نرخ تورمِ اعلام شده توسط بانک مرکزی افزایش یابد که نرخ تورم اعلام شده در پایان سال گذشته بیش از ۴۳ درصد بود. اینکه نمایندگان کارگری ۱۵ میلیون تومان را پیشنهاد داده بودند ولی سرانجام ۱۱ میلیون تومان نصیب ما شد، نباید تمام این سرانجام تلخ را نتیجه عملکرد ظالمانه وزیر کار (و بطور کلی حکومت) دانست. صولت مرتضوی بعنوان وزیر کار(و هر فرد دیگری که جایگزین او گردد) وظیفه دارد که از منافع یک حکومت ارتجاعی بعنوان بزرگترین کارفرما و دیگر کارفرمایان دفاع نماید که طبیعتا فقط یک فرد رذل میتواند اینچنین انجام وظیفه نماید. در پایان این سرانجام تلخ باید خوش باوریها، عوامفریبی ها، سستی ها و تعلل ها را که هیچ ربطی به وزیر کار ندارند به نقد کشید!
در طول چند هفته اخیر؛ لجاجتها و مخالفتهای وزیر کار با مبلغ پیشنهادی نمایندگان کارگری(۱۵ میلیون تومان) از همان ابتدا نشان میداد که سرانجامِ مذاکرات “شورای عالی کار” به کجا خواهد انجامید، بطوریکه علی خدایی عضو اخراجی این شورا میگوید «با توجه به روندی که در جلسات اخیر شورای عالی کار وجود داشت، رویه به نحوی بود که این امر قابل پیش‌بینی بود که اعضای کارگری شورای عالی کار جلسه نهایی را بدون امضا ترک کنند».
اما در رابطه با ترک جلسه؛ علیرضا میرغفاری یکی از اعضای کارگری این شورا (که مسلما او هم از سرانجام جلسات با خبر بوده) نظر جالبی را عنوان میکند، او میگوید «نمایندگان گروه کارگری جلسه شورای عالی را ترک کردند تا هیچ مسئولیتی نسبت به تصمیم افزایش ۳۵ درصدی دستمزد ۱۴۰۳ نداشته باشند»! علیرضا میرغفاری چنین تعریفی دارد که “مسئولیتِ” یک نماینده کارگری فقط امضاء کردن و یا نکردن است! اگر افزایش دستمزد خوب بود امضاء میکند و اگر بد بود امضاء نمیکند! جالب اینجاست که این نمایندگانِ به اصطلاح کارگری با یک سنت بازمانده از گذشته چنین القا میکنند که ترک جلسه، پایان مبارزه و یک امر سر افرازانه، شجاعانه، تن ندادن به خفت و خواری و رادیکال میباشد.
به جرات میتوان گفت پایان مباحث این شورا و عدم توافق بر سر ۱۵ میلیون تومان، برای اکثریت کارگران و بازنشستگان نیز قابل پیش بینی بود. اما آنها میدانستند که در مقابل زورگویی های حکومت فقط کف خیابان می تواند مشکل کارگران و بازنشستگان را حل نماید. آنها تاکید داشتند با در نظر گرفتن این مسئله که پتانسیل لازمه جهت کسب مبلغ فوق هم اکنون موجود می باشد، این نمایندگان باید بدون فوت وقت “فراخوان یک تجمع” را بدهند! اما آنها ندادند!!! چرا که این به اصطلاح نمایندگان کارگری؛ اساسا همچون روسای خود از حضور کارگران و بازنشستگان در کف خیابان میترسند!! محدوده عرصه مبارزه و مطالبه گری “نمایندگان انتصابی” را مسئولین حکومتی مشخص میکنند. حال ۳۵% با سازشکاری های نمایندگان به اصطلاح کارگری با ” پُز رادیکالیسمِ تَرک جلسه ” تصویب شد و یکسال دیگر ما باید بیشتر در زیر خط فقر غوطه ور شویم! اما یکبار دیگر ثابت گردید که کارگران و بازنشستگان فقط در کف خیابان میتوانند حق خود را بگیرند!
اول فروردین ۱۴۰۳
