اخباروگزارش های کارگری ۱۳ خرداد ماه ۱۴۰۲
– همبستگی با کارگران ایران در آستانه ی صد و یازدهمین اجلاس سالیانه سازمان جهانی کار
– خطاب به کنفدراسیون اتحادیه های کارگری همزمان با برگزاری یکصد و یازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار
– نامه سرگشاده به بهانه اجلاس سالانه سازمان جهانی کار در ژنو
علی نجاتی
صدای ما را از پشت میله های زندان و کف خیابان ها بشنوید!
– تجمع اعتراضی کارگران کارخانه دورال نسبت به واگذاری به بخش خصوصی و بخطرافتادن امنیت شغلی ومعیشتیشان
– تجمع اعتراضی کارگران نگهبان اخراجی شرکت بهره برداری نفت و گاز گچساران مقابل دفتر بهارستان نشین
– به بهانه‌ی سالروز اولین مجمع عمومی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
– تجمع غارت‌شدگان شرکت‌های رضایت خودرو و طراوت نوین تاکستان
– تعلیق دانشجویی دیگر در دانشگاه علامه
*******
*همبستگی با کارگران ایران در آستانه ی صد و یازدهمین اجلاس سالیانه سازمان جهانی کار
ما تشکلات کارگری دانمارک، از مبارزات کارگران ایران برای دست یابی به حقوق بنیادی خود از جمله برای ” آزادی تشکل و حق سازماندهی ” و “حق سازمان دهی و بستن پیمان های دستجمی” که در مقاوله نامه های ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی کار مستند شده، پشتیبانی می کنیم.
بطور کلی هیچ یک ازمقاوله نامه های سازمان جهانی کار را نمی توان اسم برد که جمهوری اسلامی آن را بطور سیستماتیک نقض نکرده باشد. به رغم آنکه نقض حقوق بنیادی کارگران ایران در گزارش سالیانه ی خود سازمان جهانی مستند شده و با اینکه بسیاری از فعالین کارگری هم اینک در زندان بسر می برند و رژیم ایران هر روزه اعتراض و اعتصاب های کارگری را سرکوب می کند و صدها کارگر را حتی قبل از شروع اعتراض و اعتصاب، مورد ضرب شتم قرار می دهد و بازداشت می کند، سازمان جهانی کار، اقدامی در خور علیه رژیم ایران انحام نداده است.
ما بر این باوریم که کارگران ایران باید بتوانند نمایندگان واقعی خود را دراجلاس سالیانه سازمان جهانی کار داشته باشند. در حال حاضر سازمان جهانی کار، یک گروه وابسته به دولت ایران که در سرکوب و نقض حقوق بنیادی کارگران ایران نقش ایفا می کنند را به این سازمان پذیرفته است؛ و این در حالی است صدای کارگران ایران، تشکلات مستقل کارگری و فعالین کارگری ایران در سازمان جهانی کار غایب است.
ما از تجمع اعتراضی نهم ژوئن ۲۰۲۳ در مقابل سازمان جهانی کار که برای بازتاب صدای کارگران ایران و در اعتراض به حضور نمایندگان جهموری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار و با خواست آزادی کارگران و معلمان زندانی و توقف اعدام های گسترده معترضان در ایران برگزار می شود، پشتیبانی می کنیم.
– فدراسیون اتحادیه های کارگران ۳F(این کنفدراسیون بزرگترین اتحادیه کارگری دانمارک با ۲۶ لوکال اتحادیه از کارگران ترانسپورت و ساختمانی و….میباشد.)
– اتحادیه کارکنان بخشهای عمومی (دولت و شهرداریها) و کمک مربیان کودک
– اتحادیه کارمندان آکادمیسین
– اتحادیه سراسری مربیان اجتماعی کودک (LFS)
– اتحادیه مشاوران اجتماعی دانمارک
– اتحادیه کارگران راه و ساختمان و محیط سبز (حومه کپنهاک)
در همکاری با کمیته زن – زندگی- آزادی در دانمارک
*خطاب به کنفدراسیون اتحادیه های کارگری همزمان با برگزاری یکصد و یازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار
کنفدراسیون اتحادیه های کارگری جهانی در حالی در سمینار سالانه سازمان جهانی کار شرکت می کنند، که امسال مصادف است با چهلمین سالگرد حمایت شان از جنبش کارگری ایران که در ۱۹۸۳ میلادی (۱۳۶۲) به شماره پرونده ۱۱۸۷ ثبت شده است. گزارش اعتصابات کارگری و سرکوب، زندان و اعدام گسترده آن دهه خونین را اگر با سال ۱۴۰۲ مقایسه کنیم، مشاهده خواهد شد که هر سال تعداد اعتراضات فراتر است و وضعیت کارگران ایران به لحاظ اقتصادی و اجتماعی به درجات پایین تری سقوط کرده است.
در کنار سرکوب، نبود حق تشکل واعتصاب، زندان و اعدام، شاهد بیش ازچهار میلیون کودک کار، چندین میلیون بازنشسته هستیم که در زیر خط فقر زندگی می کنند، تبعیض جنسی-قومی گسترده تر شده، کارگران در بسیاری از بخش های اقتصادی با کمترین مکانیزم های ایمنی کار می کنند، حداقل دستمزد به معنای گرسنگی و فقر مطلق است، به دلیل نبود سیاست اقتصادی، بسیاری از موسسات اقتصادی ورشکسته شده و بیکاری گسترده گریبان کارگران ایران را گرفته ، ۹۶ درصد کارگران شاغل با قراردادهای موقت و در بخش های غیر بومی کار می کنند و کارگران در مناطق آزاد تجاری و انرژی همانند بردگان زندگی می کنند.
در هشت اکتبر سال گذشته کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری، کمیته مشورتی اتحادیه کارگری و فدراسیون‌های اتحادیه جهانی در بیانیه ای اعلام کردند:“کل جنبش بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری به مردم فوق‌العاده شجاعی که در مقابل سرکوب وحشیانه‌ای که توسط رهبران حکومت ایران انجام می‌شود، ایستاده‌اند، ادای احترام می‌کند. مقاومت توسط زنان و دخترانی هدایت می‌شود که علیرغم اینکه در معرض خطر بزرگی هستند، می‌خواهند به زن‌ستیزی و انقیاد حقوق اولیه شأن توسط حکومت پایان دهند.”
در ۲۱ نوامبر سال گذشته در کنگره کنفدراسیون های کارگری نقض سیستماتیک حقوق اساسی مردم ایران از جمله حق تشکل یابی به شدت محکوم شد و کنگره خواهان آزادی فعالان صنفی و کارگری زندانی، پایان خشونت علیه زنان و دختران در ایران و تصویب و اجرای عهدنامه‌های سازمان جهانی کار از سوی جمهوری اسلامی شده و از سازمان‌های بین‌المللی خواسته شد تا از اتحادیه‌های کارگری و سایر تشکل‌ها در ایران حمایت کنند.
در ۲۶ ماه مه امسال کنگره کنفدراسیون اتحادیه های کارگری اروپا قطعنامه ای تحت عنوان جنبش زن، زندگی، آزادی صادر کرد، که در آن به شگردهای رژیم در سرکوب بیرحمانه جنبش کارگری، سرکوب رسانه ها ، سرکوب اعتصابات و اعتراضات دستگیری، شکنجه، تجاوز و اعدام زندانیان، اعتلا و تداوم شرایط انقلابی چند ماه گذشته اشاره شده است.
بسیاری از تشکل های کارگری و اجتماعی در اقصا نقاط دنیا بیانیه های مشابه ای در حمایت از دستمزدبگیران و نیروهای اجتماعی صادر کردند.
اما متاسفانه برخی از نهادهای بین المللی همانند شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد با انتخاب نماینده ایران به عنوان رییس مجمع این شورا عملا در مقابل مردم ایران قرار گرفتند و این مسأله بی اعتمادی مردم ایران را به این نهادهای جهانی افزایش داده است.
در این شرایط جامعه دستمزدبگیران ایران از تشکلهای مستقل کارگری جهانی می خواهد که حمایت گسترده و پرقدرت بین‌المللی خود را از مبارزات کارگری در ایران ادامه داده و یک نقشه راه برای پیشبرد مبارزات ارائه دهند. امروز نیاز به کارزاری متحد برای پیشبرد مبارزات اقتصادی و سیاسی در ایران وجود دارد تا با مشارکت وسیع تشکل های کارگری- اجتماعی بتوان به حقوق از دست رفته کارگران و زحمت‌کشان ایران تا حدودی دست یافت. این نقشه راه در بیانیه منشور مطالبات حداقلی تشکلات کارگری در بهمن سال گذشته انتشار یافته و بر اجرای آن تاکید شده است و ما خواهان حمایت و پیش برد آن منشور مطالبات حداقلی از سوی شما هستیم.
خواست های ما عبارت از این است:
۱- همانند شکایت شماره ۲۸۰۷ (سال ۲۰۱۰ میلادی یا ۱۳۸۹ شمسی) در رابطه با حضور «نمایندگان کارگری ایران» در سازمان بین‌المللی کار، خواهان لغو اعتبار نامه هیات نمایندکی به اصطلاح کارگری ایران برای شرکت در اجلاس سازمان بین‌المللی کار شوید. نباید گذاشت صدایی واقعی جنبش مستقل کارگران ایران در این نشست نباشد. زیرا سید محمد یاراحمدیان “نماینده و سرپرست هیئت کارگری رژیم در سازمان بین المللی کار” نهاد دست ساز مجمع عالی نمایندگان کارگری نماینده نیروهای مسلح چگونه می تواند نماینده کارگران ایران باشد؟
۲- همانند گذشته، اسامی نهادهای اقتصادی جهانی را اعلام کنید که با همکاری های اقتصادی با حکومت ایران در نقض حقوق کارگران ایران مشارکت دارند. بسیاری از نهادهای اقتصادی غربی در ایران سرمایه گذاری دارند.
از نهادهای مستقل کارگری جهانی می خواهیم نهادها و افرادی که در به فلاکت رساندن اقتصاد ایران و یا در سرکوب مردم ( همانند نهادهای نظامی) نقش داشته اند و امروز در کشورهای دیگر سرمایه گذاری کرده اند را شناسایی و اعلام کنند. نهادهایی که در عرصه تکنولوژی ارتباطات گیری در سرکوب نقش دارند را جوابگو‌کنید و این حق دستمزد بگیران است که امکان ارتباط گیری مستقل را داشته باشند.
۳- از اسیران در بند زندانها و سیاهچالهای قرون وسطایی که برای حقوق طبیعی و اولیه خود دست به اعتراض زده اند، حمایت و خواهان آزادی بی قید و شرط و فوری کارگران، معلمان، دانشجویان، خبرنگاران و… باشید.
به حکومت ایران نباید اجازه داد که از پاسخگویی به کنوانسیون هایی که در سازمان جهانی کار امضا کرده است، فرار کند. امروز کمیته تحقیق و تفحص بین المللی در رابطه با وضعیت زندان ها امری عاجل است، شرایط اسف بار در زندان ها، دستگیری های گسترده، افزایش احکام بدون پشتوانه ، اعدام های گسترده هر روز بیشتر می شود.
ما مطمئن هستیم آن روز خواهد رسید که دستمزدبگیران حق تشکل و آزادی های بنیادین را بدست خواهند آورد.
ژوئن ۲۰۲۳
کانون مدافعان حقوق کارگر
*نامه سرگشاده به بهانه اجلاس سالانه سازمان جهانی کار در ژنو
علی نجاتی
صدای ما را از پشت میله های زندان و کف خیابان ها بشنوید!
من یک کارگر بازنشسته هستم که عمری در رنج و کار و زحمت زیسته ام.
زندگی و سرنوشت من به مانند میلیون ها کارگر دیگر با ستم و استثمار و فقر رقم خورده است.
آن زمان که من بعنوان یک کارگر شاغل در مراکز کار و تولید برای داشتن لقمه ای نان، نیروی کارخود را در اختیار صاحبان سرمایه قرار می‌دادم، ستم و استثمار و بردگی را با تمام وجودم درک کردم.
امروز در مقام یک کارگر بازنشسته صحبت می کنم، بازنشسته اجباری. کارگری که در جریان اعتراضات به حق در نیشکر هفت تپه با هزاران کارگر دیگر برای کسب مطالبات پایمال شده فریاد زدیم و به خیابان ها آمدیم تا شاید صدای ما شنیده شود و بتوانیم به حداقل هایی دست پیدا کنیم.
در ادامه اعتراضات پر شکوه کارگران هفت تپه در سال ۱۳۸۷ توانستیم با تلاش و همت کارگران مبارز و حق طلب، تشکل کارگری مستقل خود را با رای گیری ایجاد کنیم.
من و جمع دیگری از کارگران بعنوان هیئت مدیره سندیکای کارگران نیشکر هفت، انتخاب و عهده دار مسئولیت شدیم.
اما دولت و حکومت مدافع صاحبان سرمایه در ایران تاب نیاورند و هجوم خود را به ما شروع کردند. از توطئه تا تفرقه اندازی، از تهدید و ارعاب تا بازداشت و زندانی کردند، از سلول های انفرادی و نهایتا اخراج از محل کار.
این سرنوشت تمام کارگرانی است که در ایران تحت حاکمیت مدافعان ستم و استثمار بخواهند تشکل مستقل از دولت و کارفرما را به نیروی خود ایجاد کنند.
سهم من و تمامی اعضای سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه و دیگر کارگرانی که مطالبه گر هستند و برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری تلاش می کنند، اخراج و زندان بوده و هست.
نهاد های پلیسی امنیتی با اتهامات واهی اغتشاش گر، اقدام علیه امنیت ملی و جاسوس بيگانگان! به ما حمله ور می شوند.
جالب است که طی چند روز گذشته چندین تن از افراد دو تابعیتی که به اتهام جاسوسی! محاکمه و احکامی برای آنها صادر شده بود، با هواپیما به کشور های بیگانه! با دست گل برگردانده شدند، اما کارگران خوش نامی چون رضا شهابی، داود رضوی و حسن سعیدی که به اتهام کاملا واهی و بی پایه و اساس جاسوسی تحت پوشش ملاقات با دو نفر فرانسوی بازداشت شده اند، همچنان در وضعیت بسیار بد و نا مساعدی در زندان های حاکمیت هستند.
این دروغ بزرگی است که رفقای ما را به آن بهانه بازداشت و زندانی کرده اند. جرم این عزیزان تنها ایجاد و تبلیغ و ترویج ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و کسب مطالبات پایمال شده کارگران بوده و هست.
در ایران ، کارگرانی که چندین ماه دستمزد خود را دریافت نکرده اند و ناچار می شوند به این بی حقوقی آشکار اعتراض کنند، بازداشت می شوند، و در بسیار ی از موارد جریمه نقدی شده و یا با احکام شلاق رو برو می شوند، یکی از نمونه های اینچنینی کارگران معدن طلای آق دره بود که ۱۶ نفر از این کارگران را با حکم دادگاه!! شلاق زده شدند.
اینها تنها گوشه های بسیار کوچکی از یک واقعیت بزرگتری است که کارگران در ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
فقر و نداری، استثمار، تبعیض و نابرابری ها، بیکاری و غارت و دزدی از سفره کارگران در ایران بر کسی پوشیده نیست.
ایجاد تشکل های مستقل کارگری در ایران حرام و جرم محسوب می شود، جرمی غیر قابل بخشش!
حاکمیت تحمل شنیدن صدای حق طلبی کارگران را ندارد و هر گونه تشکل مستقل کارکری که به نیروی کارگران ایجاد شود را در نطفه خفه می کنند.
طبق روال معمول در اجلاس سالانه سازمان جهانی کار، امسال هم افرادی تحت عنوان نماینده کارگران ایران در این اجلاس حضور خواهند داشت.
این دروغ آشکاری است که این افراد نمایندگان کارگران هستند، همانطور که شما شرکت کنندگان اطلاع دارید، این افرادنماینده صاحبان سرمایه و حاکمیت ایران هستند و هیچ ربطی به منافع کارگران در ایران ندارند.
همانطور که اطلاع دارید خانه کارگر، شورا های اسلامی کار و دیگر تشکل های ساخته حکومت ، نهاد های پلیسی و امنیتی در محیط کار هستند که توسط پلیس و ارگان های سرکوب هدایت و رهبری می شوند.
نمایندگان تشکل های دست ساز حکومتی، منتخب کار فرمایان و نهاد های پلیسی و امنیتی هستند و هیچ ربطی به کارگران ندارند، چرا که انتخاب این افراد توسط کارگران صورت نمی گیرد و در بهترین حالت در زمان رای گیری کارگران را پای صندوق های رای، می کشانند تا به افرادی که توسط نهاد های سرکوبگر تایید و انتخاب شده اند، رای دهند.
من و دیگر کارگران در ایران می دانیم که هیچ فریاد رسی وجود ندارد و ما باید فریاد رس خود باشیم، می دانیم که فعلا هیچ نهاد مستقل کارگری توانمند ی در سطح بین المللی وجود ندارد تا بتوانیم با هم در همکاری باشیم و بعنوان یک طبقه جهانی از منافع خود در مقابل سرمایه داران، از خود دفاع کنیم.
اما امروز بر خود لازم دیدم تا این نامه سرگشاده را به بهانه برگزاری اجلاس سالانه سازمان جهانی کار، انتشار دهم تا یک بار دیگر اعلام کنم که افرادی که تحت عنوان نماینده کارگران ایران در اجلاس سالانه شرکت می کنند، نماینده ما کارگران نیستند، بلکه این‌افراد نماینده حکومت ضد کارگر و صاحبان سرمایه و کارفر ها در ایران هستند.
نماینده واقعی کارگران یا از محیط کار اخراج شده و یا در زندان هستند و یا پرونده های آنها در دادگاه ها !! مفتوح می باشد.
اجازه حضور نمایندگان کارفرمایان و حاکمیت جمهوری اسلامی ایران در اجلاس سالانه سازمان جهانی کار، نشان می دهد که اکثریت اعضای تشکیل دهنده این اجلاس، نمی توانند نمایندگان واقعی و مستقل کارگران باشند، اگر نماینده گان واقعی کارگران در این‌اجلاس سالانه حضور داشته باشند، قطعا با حضور نمایندگان رژیم ایران مخالفت خواهند کرد و بر علیه سرکوب های این رژیم اعتراض خواهند داشت.
صدای ما کارگران را از پشت میله های زندان و از کف خیابان ها بشنوید. با وجود فضای سرکوب و اختناق، اعتراض پیگیرانه بازنشستگان، کارگران، پرستاران، معلمان در بخش های مختلف کار و تولید و خدمات، هر روز در ایران جاری است.
صدای نمایندگان کارگران را از پشت میله های زندان بشنوید، صدای رضا شهابی، حسن سعیدی و داود رضوی از اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه که به جرم ایجاد و دفاع از تشکل های مستقل کارگری به بند کشیده شده اند، همچنین صدای سپیده قلیان که به خاطر دفاع از حقانیت کارگران هفت تپه در زندان می باشد و صدای ده ها و صد ها و هزاران صدای دیگری که پشت میله های زندان هستند.
صدای دانشجویان خبر نگاران، مدافعین محیط زیست، اقلیت های جنسی و جنسیتی، ملل تحت ستم، و …، در کف خیابان و پشت میله های زندان بشنوید.
افراد ارسالی حاکمیت جمهوری اسلامی ایران که تحت عنوان نماینده کارگران به اجلاس سالانه سازمان جهانی کار دعوت شده اند، نماینده واقعی ما کارگران نیستند، اینها نمایندگان حاکمیت و صاحبان سرمایه ای هستند که صدای اعتراض را با گلوله جواب می دهند.
بلاشک و یقینا صدای خیزش ژینا را با شعار ژن ژیان ئازادی را شنیده اید، حتما از قتل ۵۰۰ نفر در کف خیابان ها هم اطلاع دارید، از بازداشت ده ها هزار نفر و اعدام روزانه زندانیان، از دستمزد های بسیار نازل، از فقر مطلق و نداری، از همه چیز اطلاع دارید، حتما می دانید فرستادگان حاکمیت اسلامی ایران در اجلاس سالانه شما، از جنس ما کارگران نیستند، بر عکس اینها ضد کارگر، ضد تشکل های مستقل کارگری، ضد آزادی، و سرکوبگر هر نوع صدای حق طلبی کارگران و ستمدیدگانی هستند که برای رهایی مبارزه می کنند.
صدای ما را از پشت میله های زندان و کف خیابان ها بشنوید!
زنده باد اتحاد و همبستگی سراسری طبقه کارگر بر علیه سرمایه داران
علی نجاتی، کارگر بازنشسته سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
۱۳ خرداد ۱۴۰۲
*تجمع اعتراضی کارگران کارخانه دورال نسبت به واگذاری به بخش خصوصی و بخطرافتادن امنیت شغلی ومعیشتیشان
روز چهارشنبه ۱۰ خرداد، کارگران کارخانه دورال برای انعکاس صدای اعتراضشان نسبت به واگذاری به بخش خصوصی و بخطرافتادن امنیت شغلی ومعیشتیشان دست به تجمع مقابل این واحد تولیدکننده درب و پنجره آلومینیومی واقع درشادآباد، جاده قدیم کرج و از شرکت های تابعه هلدینگ سیمان تامین زدند.
برپایه گزارش رسانه ای شده بتاریخ ۱۳ خرداد،روز چهارشنبه دهم خردادماه، تعدادی از کارگران کارخانه دورال (تولید کننده درب و پنجره آلومینیومی) در اعتراض به واگذاری این شرکت به بخش خصوصی بدون رعایت حقوق سهامداران، مقابل کارخانه جمع شدند.
این کارگران درخواست دارند واگذاری شرکت متوقف شود؛ آنها از سرنوشت کارخانه‌های واگذار شده در سال‌های اخیر درس گرفته‌اند، درس عبرتی که تکان دهنده است: واگذاری نتیجه‌ای جز زمین خوردن تولید و بیکاری کارگران نداشته و ندارد.
*تجمع اعتراضی کارگران نگهبان اخراجی شرکت بهره برداری نفت و گاز گچساران مقابل دفتر بهارستان نشین
روز شنبه ۱۳ خرداد،جمعی از ۲۸۳ کارگر نگهبان اخراجی شرکت بهره برداری نفت و گاز گچساران برای اعتراض به بلاتکلیفی شغلی ومعیشتی مقابل دفتر بهارستان نشین این شهرستان در استان کهگیلویه و بویراحمد زدند وخواهان بازگشت بکارشدند.
*به بهانه‌ی سالروز اولین مجمع عمومی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
داود رضوی
۱۴ خرداد ۱۳۸۴ اولین مجمع عمومی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه برگزار شد.
از دقایق اولیه بامداد ۱۳خرداد نیروهای انتظامی و امنیتی با حضور گسترده، تمامی کوچه‌های اطراف محل سندیکا واقع در میدان حسن آباد تهران را مسدود و اقدام به دستگیری چند تن از اعضای حاضر در سندیکا کرده بودند.
آنها همچنین هرگونه تردد در محدوده‌ی دفتر سندیکای کارگران شرکت واحد را نیز تحت کنترل خود در آورده بودند تا بتوانند از برگزاری اولین مجمع و انتخابات آزاد سندیکا جلوگیری کنند.
البته نزدیک به یک ماه پیش از برگزاری مجمع در روز ۱۹ اردیبهشت ماه سال ۸۴، عوامل شورای اسلامی کار شرکت واحد به همراه تعدادی از اعضای اصلی خانه کارگر با حمایت و پشتیبانی عوامل امنیتی و نیروهای انتظامی و همچنین به کارگیری گروهی از چماقداران به محل سندیکا حمله‌ور شدند و درب ورودی و وسایل موجود در دفتر سندیکا را شکستند و در ادامه، اعضای داخل دفتر سندیکا را مورد ضرب و شتم قرار دادند تا شاید بتوانند از شکل گیری مجدد سندیکا جلوگیری به عمل آورند.
اما این اقدامات سرکوبگرانه تنها سبب شد تا سندیکای کارگران شرکت واحد، مجمع و انتخابات آزاد خود را زودتر از موعد و در روز ۱۳ خردادماه ۱۳۸۴ برگزار کند.
ایستادگی و مقاومت رانندگان و دیگر کارگران شرکت واحد در آن روز در میدان حسن‌آباد تهران در زمین واقعی و تنها با اتکا به قدرت حضور و آگاهی کارگران باعث عقب‌نشینی عوامل امنیتی گردید تا آنجا که وادار شدند انتخابات را به رسمیت بشناسند و هم چنین کارگران بازداشتی شرکت واحد را در همان ساعت آزاد کنند.
این انتخابات تا ساعت ۳ بامداد روز ۱۴ خرداد ادامه داشت تا آنکه تعدادی از عوامل امنیتی که شاهد حضور پرشور کارگران برای رای دادن در ساعات اولیه ۱۴ خرداد بودند با تهدید به جمع‌آوری صندوق‌های رای باعث شدند تا هیئت موسس از ادامه انتخابات خودداری کند، و اعضای برگزار کننده برای حفظ صندوق‌های رای از کارگرانی که اصرار به ادامه رای‌گیری داشتند، درخواست کردند که محل رای‌گیری را ترک کنند.
از همان ساعات پایان انتخابات شمارش آرا شروع شد و اعضای هیئت مدیره و علی‌البدل بر اساس رای کارگران تعیین گردید.
مبازات خستگی‌ناپذیر، مستقل و مستمر سندیکای کارگران شرکت واحد دستاوردهای بیشماری در پی داشته است: از جمله افزایش دستمزد کارگران، پیگیری مستمر حق مسکن و حق ناهار و تهیه لباس کامل برای رانندگان و پرداخت روزانه‌ی کیک و شیر و غیره. ذکر این نکته اهمبت دارد که این دستاوردها در افزایش حقوق و … برای ۱۶۰۰۰ پرسنل شرکت واحد صورت گرفت.
باید اذعان نمود که نمی‌توان تاثیر مبارزات و دستاوردهای سندیکای کارگران شرکت واحد را بر طبقه کارگر کشور نادیده گرفت. چنانچه که تعدادی از کارگران هفت‌تپه نیز با همیاری سندیکای واحد و در کنار دیگر اشکال تشکل یابی کارگری اقدام به تشکیل سندیکا کردند. در واقع احیای این دو سندیکا خون تازه‌ای را در رگ‌های طبقه کارگر ایران در آن سال‌ها به جریان انداخت.
با گذشت سال‌ها فراز و نشیب، همچنان فشارها بر اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد ادامه دارد و از همان ابتدای تشکیل این سندیکا تا به امروز، اعضا مورد تهدید و احضار و اخراج از کار و زندان و آزار و اذیت توسط عوامل امنیتی قرار گرفته‌اند. به طوری که، تا به امروز ده‌ها تن از اعضای این سندیکا در طی ۱۸ سال گذشته بارها احضار، اخراج، بازداشت و به زندانهای طویل‌المدت محکوم شده‌اند و دائما تحت تعقیب عوامل امنیتی قرار گرفته‌اند. رضا شهابی و حسن سعیدی دوعضو این سندیکا بیش از یک سال است که با اتهامات واهی دوران محکومیت ۶ ساله‌ی خود را می گذرانند، و در همین حال شخصا حدود ۸ ماه است که بلاتکلیف در زندان و در بازداشت موقت به سر می برم و منتظر صدور حکم از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب می باشم.
سیزدهم خرداد ۱۳۸۴ یاد آوری مهمی در تاریخ کارگری چهل سال گذشته است. عوامل امنیتی به وضوح نشان داده‌اند که هرگز تحمل پذیرفتن تشکلهای مستقل و آزاد را نداشته‌اند. کما اینکه سناریو‌سازی برای کارگران و معلمان مستقل در سال ۱۴۰۱ با اتهام واهی ارتباط با اتباع بیگانه، تاییدی بر این مدعا است.
اما کارگران شرکت واحد و هفت تپه، معلمان و دیگر کارگران مبارز و حق‌طلب با ایستادگی و مقاومت و همبستگی نشان داده اند که نه تنها می‌شود با اتحاد و آگاهی در مقابل فشارها ایستادگی کرد، بلکه کارگران با سازماندهی تشکیلات مستقل خود می‌توانند دست آوردهای بیشماری را بدست آورده و برای شرایط بهتر مبارزه کنند.
چاره کارگران وحدت و تشکیلات
۱۳ خرداد ۱۴۰۲
*تجمع غارت‌شدگان شرکت‌های رضایت خودرو و طراوت نوین تاکستان
شماری از غارت‌شدگان شرکت رضایت خودرو و طراوت نوین تاکستان با برگزاری تجمع مقابل ساختمان این شرکت خواهان رسیدگی مسئولان این مجموعه به مطالبات و رفع بلاتکلیفی خود شدند.
محمدرضا غفاری صاحب شرکت رضایت خودرو در استان قزوین، مبالغ هنگفتی از هزاران متقاضی خودرو دریافت کرده و نه تنها خودروها را به آنها تحویل نداده، بلکه با استفاده از نفوذ و رانت خود حاضر به پاسخگویی به مالباختگان نیست.
گفته می‌شود، غارت‌شدگان هنگام مراجعه به شرکت جهت پیگیری مطالبات خود با فحاشی پرسنل این شرکت مواجه می‌شوند.
برگرفته از کانال اتحادیه آزاد کارگران ایران
*تعلیق دانشجویی دیگر در دانشگاه علامه
امیرمهدی قدس، دانشجوی کارشناسی مدیریت جهانگردی، ورودی ۹۸ دانشگاه علامه توسط شورای بدوی انضباطی این دانشگاه به اتهام “ایجاد بلوا و آشوب در دانشگاه” به یک ترم منع موقت از تحصیل محکوم شده است.
