درود بر اتحاد و همبستگی کارگران و مردم آزادیخواه در ایران !!
سخن کوتاه : بدون فرهنگ و اخلاق آزادیخواهانه انقلاب و برابری طلبی ممکن نیست!
اکنون در جامعه ایران اعتراضات نسبتا گسترده ای در جنوب غربی ایران در جریان است و می‌رود به یک حرکت سراسری تبدیل شود. اعتراضات کارگران برای خواستهای صنفی و حقوق های معوقه خود،اعتراضات مردم برای آب اشامیدنی و نیز خشکسالی در ابعاد وحشتناکی سراپای وجود جامعه را گرفته. نیروی های مزدور رژیم فاشیست مذهبی برای سر کوب بسیج شده اند. اما یک سوال جدی وجود دارد که مردم معترض از شعارهای ارتجاعی مذهبی استفاده میکنند یا اینکه بجای سازماندهی و متشکل کردن خود ، به تجمع‌های بدون هدف و شعار نامشخص دست میزنند. البته شاید کسی‌گویی ما خبر نداریم سازماندهی وجود دارد(امیدوارم باشد) ولی در وجود سازماندهی و اطلاع رسانی قطعا هیچ اعتراضی تنها نخواهد بود زیرا با توجه به فرهنگ اعتراضات در تاریخ مبارزات کارگران و مردم دنیا، یکی از بارقه های سازماندهی وجود شعار و اهداف اعتراضات است،(چه کوتاه مدت چه بلند مدت )و دادن افق روشن. البته با وجود خفقان صد ساله در ایران و در کل خاورمیانه قطعا اعتراضات از اول خود جوش و ابتکاری است.
اینجاست که فرهنگ و اخلاق انقلابی باید گسترش یابد. والا انقلاب بدون فرهنگ و اخلاق انقلابی خود به هرج و مرج و در نتیجه نیروی مردم پراکنده و بی هدف خواهد شد.
در هر دوره ای از تاریخ جامعه انسانی آنچه نماد فرهنگ و اخلاق آن دوره است خودرا در رفتار و منش و نماد ظاهری آدمها نشان میدهد. مثلا آنچه من بیاد دارم در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی حرکتهای رادیکال جامعه مثل گسترش آزادیخواهی در مصر، خاورمیانه و تظاهرات میلیونی دانشجویان در آلمان، فرانسه و تهران برپا شد . کوبا مستقل شد و انقلاب چین خودرا گسترش داد ، ویتنام توانست فرانسه را بزانو در آورد و در آفریقا حرکتهای آزادیخواهانه گسترش یافت. شعار ها آزادیخواهی و آزاد اندیشی همه جا بود. در بین مردم هم نماد آزادی لباس پوشیدن و انتخاب همسر برای زنان و مردان ، انقلاب جنسیتی و برجسته شدن نقش زنان در جامعه بود. مثلا در ایران تظاهرات عظیم دانشجویان علیه بالا بردن کرایه اتوبوس داخل شهری ، ایجاد تفریح گاهایی که دختران و پسران جوان در آن همدیگر را ملاقات میکردند. موزیک پاپ، مینی ژوپ یا درست کردن موهای قشنگ مد شد، موزیک نقش ابراز احساسات انسانها شد. در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی ویتنام آزاد شد و نمادش رو آوری گسترده جوانان به سیاست و آزادیخواهی بود.
اکنون در فضای نظم نوین جهانی و فرهنگ ضد بشری نیولیبرالیسم مذهب / ناسیونالیسم دوباره قدرت گرفت،در اروپا مبارزه کردن علیه اسلام سیاسی را تحت نام نسبیت فرهنگی به حاشیه رانده اند. بالکان تقسیم شد، آفریقا دوباره در جنگهای مذهبی قرار گرفته، خاورمیانه در آتش و خون غوطه ور است فاشیستها علنا در اکثر کشور های اروپایی بر کرسی پارلمان تکیه زده اند. ریش دار شدن و ریش گذاشتن شده یک ترند جدید که خود ریش داشتن سمبل و نماد حواریون و فرهنگ ضد زن و کثیف مذهبی/اسلامی است. تسبیح و اوراد مذهبی سرزبانهاست، دف که یک ساز مذهبی است وارد موزیک ایران شده بجای ساکسیفون. زنان سراپا پوشیده با فشار ترور و اختناق ، جوانها پسر با ریش گذاشتن حامل سنت و فرهنگ سیاه مذهبی شده اند. یعنی نماد داعشیان را با خود حمل میکنند. جای بسی تاسف است .
اما باید علیه این موج فاشیسم مذهبی /فرهنگی در جامعه ایستاد، باید ریش و دف و پوشیده بودن زنان و مردان را به سخره گرفت. باید به هر چی نماد فاشیستی /مذهبی است تف انداخت. چون بدون فرهنگ آزادیخواهانه و انقلابی انقلاب اجتماعی صورت نخواهد گرفت.
شعار در مبارزه نقش مهمی و جدی دارد. پا به پای گسترده شدن اعتراضات باید شعار ها راه و هدف را روشن کنند. شعار های رادیکال و آزادیخواهانه، باید از تکرار شعار یا حسین ما تشنه ایم فاصله گرفت و باید آنرا به زباله دان انداخت. مثلا باید بطور جدی خواستار آزادی همگی زندانیان سیاسی شد. خواستار از بین رفتن باندهای پلیسی در محل کار و زندگی شد. خواستار امنیت شغلی، اجتماعی، بهداشتی و آزادی بیان شد. باید شعار مرگ بر فاشیسم ! مرگ بر فرهنگ ضد انسانی مذهبی/اسلامی همه گیر و عمومی شود.
زنده باد همبستگی طبقاتی کارگران و مردم آزادیخواه
مرگ بر فاشیسم مذهبی سرمایه در ایران
