کمر کارگر ایرانی زیر فشار تحریم‌های جنایتکارانه‌ی امپریالیسم خورد شده است. اما این تنها پیامد تحریم‌های اقتصادی نیست. تحریم‌ها بستری را فراهم کرده‌اند تا قشری از بدنه‌ی نظام جمهوری اعدامی به نام «کاسبان تحریم» پا به عرصه بگذارند. در واقع در کنار فقیرتر شدن زحمتکشان، فربه‌تر شدن رهبران حکومت اسلامی سرمایه‌داران یکی دیگر از پیامدهای تحریم است که کمتر کسی به آن می‌پردازد. سیاست امپریالیستی تحریم که توسط آمریکا و دولت‌های غربی علیه مردم ایران اعمال می‌شود دارای یک نوع همسویی و هماهنگی انکار ناپذیری با فراهم شدن بستر برای گسترش اشکال مختلف رانت و فساد اقتصادی، رشد کاسبان تحریم و چاق شدن حکام رژیم اسلامی می‌باشد. آنهایی که شعار استکبار ستیزی را فریاد می‌کشند و از برکت تحریم‌ها هوار شادی سر می‌دهند، افرادی که در مورد پیشرفت صنعت و فناوری و استقلال و اتکا به خود در زمینه‌ی اقتصادی، همچنین درباره‌ی اقتدار پوشالی محور کذایی مقاومت در منطقه دروغ بافی می‌کنند؛ همان جناحی هستند که با سواستفاده از تحریم‌ها ثروت‌های افسانه‌ای به دست آورده‌اند و چشم‌شان را به روی فقر و گرسنگی مردم بسته‌اند. بر بستر همین تحریم‌های امپریالیستی، سرمایه‌داران فاسد ایرانی با در دست داشتن دهها پرونده‌ی دزدی و اختلاس به کشورهای آمریکا و کانادا سفر کردند و از همان جا هم با جاسوسی برای جمهوری اسلامی یا تقویت اپوزسیون لیبرال فعالیت‌های ضد مردمی‌شان را ادامه می‌دهند. کسی که علیه تحریم‌های امپریالیستی موضع می‌گیرد اما در مورد هم‌جهتی این تحریم‌ها با سرمایه‌داران حکومتی و کاسبان تحریم دم نمی‌زند، هرگز نمی‌تواند مدافع واقعی کارگران و مردم ستمدیده‌ی ایران باشد. شعار «نه به تحریم‌های امپریالیستی» بدون شعار «نه به جمهوری اسلامی سرمایه‌داران» ناقص است و جز طرفداری از رژیم اسلامی نتیجه‌ی دیگری نخواهد داشت. و برعکس شعار «نه به جمهوری اسلامی» بدون شعار «نه به سرمایه‌داری و تحریم‌های امپریالیستی» در صف جناحی از اپوزسیون بورژوایی قرار می‌گیرد. شعار سوسیالیست‌ها از همان انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون همان شعاری که در کوردستان و سیستان و بلوچستان سر داده شد.
«نه به امپریالیسم خارجی، نه به استبداد داخلی»
نه به تحریم‌های امپریالیستی
نه به جمهوری اسلامی
نه به سرمایه‌داری
