۲۵نوامبر روز اعتراض علیه ستم کشی زن و خشونتی است که برزنان اعمال میشود. هر لحظه در گوشه ای از این دنیا زنی در خون خود غلطیده میشود، هر لحظه قلب زنی از حرکت باز می ایستد، هر لحظه پیکر زنی از زیرخاک بیرون کشیده میشود و هر لحظه زنی به زندگی خود پایان میدهد و یا
خود را به آتش می کشد.
اما این هنوز همه ی حقیقت نیست. این هنوز حقیقت زندگی میلیونها زن که زنده اند و سرکوب می شوند و به بردگی جنسی تن میدهند، نیست. این هنوز چیزی از کارخانه عظیم سقط جنین دختران نمیگوید و هنوز از تجاوز جنسی در خانواده چیزی را بیان نمیکند. آمار قربانیان ناموسپرستی فقط
نوک این کوه یخ را نشان می دهد.
این قاتلین چه کسانی هستند و کدامند که حق حیات و زیستن را در دستان خود دارند و بیرحمانه زنان را قتل عام میکنند؟.
قاتلین فرشته ها، کارولین ها، فاطمه ها، شهلاها ،رومینا، اوا، جنیفر، هودا و ادیسا، نادیا، کژال، مارتا، عایشه و هزاران هزار زن دیگر کسی جز پدرانی که با مشقت به امرار معاش خانواده خود مشغول بوده اند نیستند، کسی جز برادرانی که با آنها بزرگ شده اند و دوران کودکی را با هم سپری کردند نیستند، کسی جز عاشثی که روزها و شبها خواب به چشمانش نرفت تا زن موردعلاقه اش را بدست
آورد نیست.
قاتلین، عزیزان و نزدیکان زنان هستند. قاتلینی که بسیاری از آنها هرگز مرتکب جرمی نشده اند.
سناریوی خشونت علیه زنان امروزه دامنه وسیعی به خود گرفته است. کشتار زنان امروز در بسیاری از کشورها به یک مسئله حاد اجتماعی تبدیل شده است. مامورین ریز و درشت دولتها در به در، در جستجوی قاتلین و عاملان خشونت خیابانها و کوچه ها را به تسخیر خود در آورده اند و مفسرین وعلمای دانشگاهی در سیارات دیگر دنبال تئوریهای کشف نشده اند.
اما نمودار خشونت علیه زنان همچنان رو به صعود است.
برای پایان دادن به این وضعیت لازم نیست به کره مریخ سفر کرد و به کشفیات عجیب و غریبی پرداخت. باید به جامعه بشری امروز نگاه انداخت تا دید و فهمید که چرا نیمی از اعضای جامعه که زنان باشند فقط و فقط بخاطر جنسیتشان دچار ستم و خشونت میشوند.
خشونت علیه زنان امروز یک عنصر اصلی و پایه ای در جهان است. زنان در بسیاری از کشورها عملا از هرگونه حقوق اجتماعی و انسانی محرومند و از همان ابتدای تولد با دیواری از خرافات مذهبی و اخلاقیات کهنه و مرد سالارانه روبرو میشوند و از همان لحظه ی تولد یاد میگیرند که زن بودن یعنی گناه و حقارت.
در بسیاری از کشورها خشونت علیه زنان عملا بعنوان یک سیستم نهادنیه شده عمل میکند و دستگاه دولتی بعنوان ابزاری جدی در گسترش و بقای خشونت علیه زنان عمل می نماید. نابرابری اجتماعی در شئون مختلف جامعه بر اساس جنسیت و دستمزدهای نابرابر و غیر عادلانه در مقابل کار یکسان، تصویب قوانین اجتماعی ضد زن، دخالت مذهب در کنار گسترش و تبلیغ فرودستی زن با استفاده از عقب مانده ترین شیوه راه را برای خشونت علیه زنان هموار میکند و زنان بعنوان شهروندان درجه دوم در شرایطی ناامن و غیر انسانی قرار میگیرند.
به این سناریوی دردناک باید وضعیت زنان در کشورهای اسلامزده را هم اضافه نمود. کشورهایی مانند ایران که عملا سیستم آپارتاید جنسی را بعنوان یک نظام کاملا ضد زن سازمان داده اند.
علیرغم دستاوردهای مبارزاتی زنان در دهه های گذشته، گسترش خشونت علیه زنان تابعی از وضعیت موجود اقتصادی در جهان میباشد. فقر و گرسنگی که اکنون با وحشیگری عنان گسیخته سرمایه دار به مردم تحمیل شده است را باید به عنوان یک عامل اصلی این وضعیت نابسامان نام برد. بی جهت نیست که امروز درکنار شورش گرسنگان که مانند سونامی دنیا را درنوردیده است، زنان علیرغم همه ی محدویت های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی که به آنها تحمیل شده است بعنوان یکی از نیروهای پیشرو این حرکت در صفوف مقدم مبارزه قرار دارند. برای زنانی که از فقر و گرسنگی خود و خانوادهایشان به تنگ آمده اند، تنها یک راه باقی است و آنهم تغییر این دنیا است. در یک کلام باید گفت که قاتلان واقعی نه وابستگان و نزدیکان، بلکه سیستمی است که انسانها را به زن و مرد، تقسیم کرده است و جامعه را براساس تبعیض و نابرابری سازمان داده است.
برای مبارزه علیه خشونت و ستم بر زنان نباید راه دوری رفت. باید این دنیای وارونه را تغییر داد. باید نان را به سفرهای خالی باز گرداند. باید آرامش و امید به زندگی به کاشانه ی مردم باز گردانده شود تا پدران خسته از کار روزانه و همسران بیکار دستشان به خون عزیزانشان آلوده نشود. باید انسانیت و حقوق برابر را جایگزین جنسیت تحقیر شده زن قرار داد و بار دیگر حرمت و کرامت انسانها ی زن و مرد اساس پویایی جامعه قرار گیرد و خرافات و تجاوز جنسی و ناموسپرسی به عنوان اخلاقیات دوران جهالت انسان به گور سپرده شود.
روز ٢٥ نوامبر روز همه ی ما است. روز مبارزه بر علیه خشونت و روز دفاع از انسان است. باید در این روز پرچم آزادی و برابری را به اهتزار در آورد و در صفوف عظیم مارش به گور سپردن این نظام پوسیده را آغاز نمود.
زنده باد آزادی، زنده باد برابری
