در پایان این نوشتار لینک به نماهنگی است که مرا تشویق به نوشتن این چند سطر کرده است.
اوائل مهر ۱۳۸۸، محسن کدیور از حسینعلی منتظری (نایب الامام مخلوع) سه سوال می پرسد، و آقای منتظری در ۲۷ مهر ۱۳۸۸ پاسخ ایشان را می دهند (فتوا). بخش مهم این سوال و جواب پیرامون درست یا غلط بودن تولید و نگهداری سلاح اتمی و دیگر تسلیحات کشتار جمعی است. در همان زمان در مطلبی کوتاه به کلاه شرعی که آقای منتظری دوخته اشاره ای کوتاه کردم «فتوایی که خمینی و خامنه ای هم نداده اند» (۲۸ مهر ۱۳۸۸).
از آن زمان، دستگاه سیاسی – عقیدتی جمهوری اسلامی خامنه ای را در ۲۱ آذر ۱۳۸۹ مجاب کرد تا در ظاهر هم که شده، تولید تسلیحات کشتار جمعی را حرام اعلام کند. خامنه ای هم در آن تاریخ اعلام می کند که « ما کاربرد این سلاح ها را حرام و تلاش برای مصونیت بخشیدن ابناء بشر از این بلای بزرگ را وظیفه همگان می دانیم». چنانکه ملاحظه می شود، وی به تولید سلاح اتمی اشاره نمی کند. بنابراین، فشارها ادامه پیدا می کند تا اینکه خامنه ای (بنا به گزارش بی بی سی، ۱۷ مهر ۱۳۹۸) تأکید می کند «با وجود اینکه می توانستیم در این راه قدم برداریم، کاربرد این سلاح را حرام قطعی شرعی اعلام کردیم، بنابراین هیچ دلیلی ندارد که برای تولید و نگهداشت سلاحی که استفاده از آن مطلقاً حرام است، هزینه کنیم» باری دیگر، خامنه ای از زیر تعهد صد در صدی شانه خالی می کند. وی مثل هر آخوندی به اصل موضوع نمی پردازد، و تکرار می کند که دلیلی ندارد که برای تولید سلاحی که حرام اعلام کرده، هزینه کند. این جمله می تواند به این معنا گرفته شود که چون استفاده حرام است، «دلیلی برای تولید نیست» ولی با همه این وجود، جمهوری اسلامی تولید می کند، و یا می تواند به این معنی باشد: چون دلیلی وجود ندارد، تولید نمی شود. شایان توجه اینکه رادیو فردا از قول واشنگتن پست گزارش می دهد که « نویسندگان کتاب «تلاش پرمخاطره ایران برای دستیابی به سلاح اتمی» که قرار است در روزهای آینده منتشر شود، می‌گویند حکومت ایران سال‌هاست که از توانایی لازم برای ساخت بمب اتم در زمان سریع برخوردار است.» به زبانی ساده تر، همه این شامورتی بازی ها، بازی سیاسی برای حل مشکلات عدیده دیگریست. بگذریم.
حامد عبداللهی در نوشتاری «تحریم بمب هسته ای، تاکتیک یا تکنیک؟» که در سایت حوزه منتشر شده به نکته قابل توجهی اشاره دارد. «اگر با پیشرفت علمی، صنایع نظامی به جایی برسد که بتواند قدرت بمب اتم را کاهش دهد و آن را در یک منطقه محدود و با مهار بیشتری منفجر کند، آیا بازهم استفاده از آن «ممنوع» است؟ آیا اگر بمب هسته ای دیگر عنوان کشتار جمعی نداشته باشد، باز هم حرام است و تنها برای بازدارندگی می توان آن را حفظ کرد؟» و وزیر اطلاعات دولت پیشین محمود علوی روی این نکات سوار شده و تهدید می کند «اگر آمریکا و سایر کشورهای غربی فشار اقتصادی و سیاسی خود را بر این کشور ادامه دهند، ایران به سمت سلاح اتمی می‌رود.»
البته، اینها همگی به دوران پسا رئیسی مربوط نمی شود.
حال که رئیسی سکان را در دست گرفته و بنا به شواهد متعدد به دنبال سلاح اتمی است، و در عین حال، به عنوان یک دولت نظامی، بروی برنامه های استراتژیک تمرکز کند، از حوزه مروی می خواهد تا با توسل به آیه ای از قران و جملاتی چند از بحارالانوار (مجموعه احدایث که برخی از پژوهشگران به صحت مطالب آن مشکوک هستند) نماهنگی درست کند و ثابت کند که جمهوری اسلامی بنا به این دلایل به دنبال ساخت سلاح اتمی نیست.
جالب اینکه همزمان نماینده (سفیر) جمهوری اسلامی هم از یمن خارج می شود، و
نظامیان صهیونیست به گانتز اعلام می کنند که توان حمله نظامی به تأسیسات هسته ای در ایران را ندارند. هرچند که نمی توان روی موضعگیری های اسرائیل و همسنگری هایش حساب باز کرد. بطور مثال، خبر شنیده شدن «صدای پدافند ضدهوایی» در صبح امروز در بوشهر؛ و موضعگیری غلامعلی رشید، فرمانده قرارگاه مرکزی خاتم الانبیاء که «طرح‌های عملیاتی تمرین شده» برای پاسخ به «احتمال حمله اسرائيل به تاسیسات هسته‌ای ایران»، در دست است. وی که همسنخ گانتز است، در هشداری تهدید آمیز اعلام می کند «در صورتی که تهدیداتی از این دست جنبه عملی به خود بگیرد، نیروهای مسلح جمهوری اسلامی بدون درنگ، تمامی مراکز، پایگاه‌ها، مسیر و فضای استفاده‌شده برای عبور و مبدأ تجاوز را بر اساس طرح‌های عملیاتی تمرین‌شده مورد حمله کوبنده قرار خواهد داد.» به زبانی ساده، جنگ فقط بین «ایران» و اسرائیل نخواهد بود، بلکه بسیاری از کشور های عربی منطقه هم درگیرخواهند شد. شاید نماهنگ حوزه عملیه مروی بتواند آبی روی آتش جنگ و مباحث بغرنج تحریم حداکثری، مذاکرات، برجام، حق مسلم، و حرام و حلال بودن تولید بمب اتمی بریزد.
برای دیدن نماهنگ حوزه علمیه مروی اینجا را کلیک کنید. البته، اگر جمهوری اسلامی تاکنون به تولید و انباشت سلاح هسته ای موفق نشده باشد، حتما و به زودی چنین خواهد شد.
