این ضرب المثل ِ فارسی که می گوید فلانی شریک ِ دزد است ورفیق ِ قافله، دقیقن مصداق ِ موضع گیری و عملکرد ِ سیاسی ِ رژیم های بلشویکی در قبال ِ حکومت ِملاها موسوم به« جمهوری ِ اسلامی ِ ایران » است. این رژیم ها که در حرف و ادعا خود را کمونیست و مدافع ِ خلق( توده ها) معرفی می کنند، درعمل اما آشکارا پشتیبان و رفیق ِ قداره بندان و راهزنان ِ حاکم بر ایران اند.
در میان ِ رژیم های بلشویکی- چنانچه دولت و حکومت ولادیمیر پوتین را که هم مرد است، هم رییس و رهبر ِ مادام عمر است،هم حاکم ِ بی منازع ِ روسیه است، وهم با چنین مختصات ِ مشترکی در عمل ادامه دهنده ی سیاست های بلشویک ها،رژیمی بلشویکی بدانیم که چنین هم هست-،روسیه و چین دو متحد و شریک ِ راهبردی ِ حکومت ِ اسلامی در همه ی عرصه های سیاسی و اقتصادی اند، به طوری که می توان بی اعتنا به ادعاها و تبلیغات ِ گمراه کننده و رد گم کننده ی مدافعان ِ این رژیم ها درایران، و اگر سیاست و اقتصاد را بازتاب دهنده ی ایدئولوژی ِ حاکمان بدانیم که چنین هم هست، رژیم ِ اسلامی را هم باید در کمپ ِ سیاسی اقتصادی وحتا ایدئولوژیک ِ بلشویک ها قرار داد.( ایدئولوژی ِبلشویک ها بنابرخصوصیت هایی که دربالا ازرهبران شان برشمردم به علاوه ی رابطه ی خدایگان بنده گی ِحکومت کنندگان بااکثرییت ِ جامعه که درهمه مشترک است، ایدئولوژی ِپدرشاهی- مرد سالاراست که خصوصیت ِ اصلی وتاریخی ِ حاکمان ِ ایران هم هست، اگر چه با نام و عنوان ِ متفاوت.). ضمن ِ آن که به این لیست باید اضافه کنیم رژیم های کوبا وکره شمالی را که آنها هم دوستان و« رفیقانِ» ِ راهبردی ِ حکومت ِ آخوندی به ویژه درمناسبات ِ بین المللی هستند و مورد ِ حمایت ِ تبلیغی و ترویجی ِ سیاسی و ایدئولوژیک ِ بلشویک های ایرانی. از این رو، می توان این تفاهم ِ دوجانبه و حمایت ِ روزمره و در عین ِ حال راهبردی ِ نشات گرفته از چشم انداز ِ واحد ِ سیاسی و اقتصادی ِ تاثیر گذار در مناسبات ِ داخلی و بین المللی را از یک سو هم مشارکت در سیاست های اقتصادی و بده بستان های راهزنانه ی رژیم ِ اسلامی – اگرچه غیر ِمستقیم و در قراردادهای پنهانی – به حساب آورد،وهم از دیگرسوحمایت وموافقت ِ علنی ِ رژیم های بلشویکی ازسرکوبگری های این رژیم را که سیاست ها و مناسبات ِ داخلی و خارجی اش صرفن منطبق بر منافع ِ اقتصادی و بقای دار و دسته ی حاکم است و رژیم های دوست و همپیمان اش نیز در چارچوب ِ همین مناسبات چه در داخل و چه در خارج قرار دارند توضیح داد و به بیراهه ی توجیه نرفت.
یک مشخصه ی مشترک ِ دیگر ِ این دار و دسته ها و رژیم ها پنهان نمودن ِنیات ِواقعی در پس ِ شعارها و کلی گویی های نا مشخص چه پیش و چه پس از کسب ِ قدرت ِ سیاسی است. به بیان ِ دیگر،آنها قبل از به قدرت رسیدن وعده هایی می دهند که برآوردن اش در توان ِ سیاسی وایدئولوژیک ِ آنان و توان ِ تولیدی و مناسباتی ِ جامعه نیست ، و تحقق اش در شرایط ِ موجود ِ این جامعه ها و این باندهای گانگسترمآب نیازمند ِ « معجزه» است.( گانگسترمآب به این دلیل که: این دار و دسته ها و فرقه های تمامییت خواه و انحصارطلب که هیچ طبقه ی اجتماعی و تاریخی ِ این دوران را نماینده گی نمی کنند وقتی به قدرت ِ سیاسی دست پیداکنند انحصارطلبی و تمامییت خواهی ِ فرقه سالارانه ی خودرا در تمام ِ عرصه های سیاسی و اقتصادی و حتا فرهنگی و ایدئولوژیک ِ جامعه اعمال می کنند. به عبارت ِ دیگر کسب ِ قدرت ِ سیاسی توسط ِ این دو گونه حاکمییت به معنی ِ کسب ِ مالکییت و از آن ِ خود کردن ِ مادام عمری ِ حاکمییت توسط ِ یک دارو دسته ، واین به معنای مصادره نمودن ِ هم مالکییت ِ مادام عمری بر دارایی ها و ثروت های اجتماعی و از جمله مالکییت بی رقیب برتمام ِ ابزار و وسایل ِ تولید وهم عملن به معنای گروگان گرفتن ِ نیروهای مولد و ازجمله طبقه ی کارگر است.عملی که معنایی غیرازدزدی وراهزنی ِمسلحانه به شیوه ی گانگستر های نقاب بر چهره ی پنهانکار ندارد.). یک وجه مشترک ِ بینش و درک و عملکرد ِ واحد ِ این دار و دسته ها و حکومت ها این است که نام و عنوان و حتا مفهوم های تاریخی را که هیچ گونه تناسبی با فرقه گرایی وایدئولوژی ِ واپس گرای آنان ندارد مصادره کرده تا خود را آنچه نیستند یعنی مترقی و پیشرو نشان دهند. به عنوان ِ مثال، هم روحانییت ِ اسلامی و به خصوص به اصطلاح « روشنفکران ِ دینی»، و هم بلشویک ها درک ِ واحد و غیر ِ علمی از کمونیسم و کمونیست دارند. به این معنا که هردو کمونیسم راامری ذاتی و از پیش نهاده شده در ذات ِ « انسان ِ آگاه» وخصوصن پیام آوران و رهبران و پیشوایان ِ امت( خلق ها و توده ها) می دانند.( در فرهنگ ِ اسلامی کمونیسم همان جامعه ی بی طبقه ی توحیدی است که پیش از هبوط و یا تبعید ِ آدم از بهشت در میان ِ بهشتیان رایج بوده و بعد ازعروج ِ مجدد ِآدم ها درروز ِحشر- یوم الحشر – کمونیسم یا جامعه ی بی طبقه مجددن برقرار خواهد شد. از این رو، کمونیسم از این دیدگاه نیازی به تکنولوژی وصنعت ِ ومناسبات ِ تولیدی ِ پیشرفته ندارد، و این دقیقن همان درک و برداشتی است که بلشویک ها ازکمونیسم وزنده گی ِ اشتراکی ِ بی نیاز از تولید و مناسبات ِ پیشرفته برای برقراری ِ کمونیسم دارند، که آن را راه رشد ِ غیر ِ سرمایه داری می نامند. به اعتقاد ِ اینان صرف ِ اراده ی مافوق ِ قانون ِ رهبر ِ دار و دسته و تشکیلات ِ تحت ِ امرش برای بر قرار نمودن ِ کمونیسم کفایت می کند. این وحدت ِ نظر هاست که رفاقت ها و عمل کردها را بی اعتنا به نیازها ومطالبه های انسان ها و جامعه ها و بی اعتنا به قراردادهاو قانون مندی های تاریخی و اجتماعی ِ این دوران ایجاب نموده و منافع ِ فرقه ای میان ِ این حکومت ها ی غیر ِ منتخب وعقب مانده از تاریخ- دوران را در اولوییت قرار می دهد.
اگراین واقعییت ِعملن اثبات شده درتجربه ی تاریخی ِ انسان ها را بپذیریم که: دوست ِ دشمن ِ ما دشمن ِ ماست، آنگاه هم دلیل ِ رفاقت ِ استراتژیک ِ رژیم ها ی بلشویکی با رژیم ِ اسلامی را خواهیم فهمید و هم دیگر به دنبال ِ دلیل تراشی ِ توجیه گرانه برای آنچه مصداق ِ واقعی و عینی و تاریخی ِ « شریک ِ دزد و رفیق ِ توده ها»ست نخواهیم بود، بلکه به دنبال ِ پیدا کردن ِ سر ِ نخ های مادی و سیاسی ایدئولوژیک ِ ایجاب کننده ی این همسویی ها، و یافتن ِ راست و دروغ های تبلیغاتی ِ مشترک میان ِ این رژیم ها و دوستان و هواداران شان و افشای نیات ِ پنهان در پس ِ ادعاها و وعده ها خواهیم بود تا دوست و دشمن ِ تاریخی ِ جامعه را به خود ِ جامعه با اسم و رسم ِ واقعی نشان دهیم.
