مزدوران رژیم اسلامی طی یک جنایت وحشیانه ۱۴ کارگر را قتل عام کردند.
برگی از تاریخ به مناسبت روز جهانی کارگر تقدیم به: کارگران مبارز در ایران تحت سلطه رژیم جمهوری اسلامی.
برگرفته از خبرنامه کومه له.
شمس الدین – امانتی ۲۹ / ۴ / ۲۰۲۴.
رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی، روزهای اول حکومتی را با کشتار کارگران و زحمتکشان آغاز نمود، از آن موقع تاکنون در هر جا كه آثاری از اعتراض، مبارزه و انقلاب دیده است به کشتار پرداخته و در این کارنامهٔ ننگین تاریخی کشتار دسته جمعی زحمتکشان بی دفاع قارنا و قه لاتان، چهره ضد انقلاب و ضد بشری رژیم را برای ایران و جهان همچون نمونه های کم نظیر از جنایت و وحشیگری به نمایش گذارد. در همین زمینه، کشتار زحمتکشان روستاهای ایندرقاش، صوفیان، سروکانی، و …. این کارنامه رژیم را سیاه تر کرد.
و امروز می بینیم كه رژیم به دنبال کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی، کشتار کارگران کوره پزخانه ها و زحمتکشان روستاهای کُرد نشین اطراف میاندوآب براه انداخته است. این اعمال ننگین رژیم جمهوری اسلامی را، به عنوان یکی از رسواترین رژیمهای ارتجاعی جهان در تاريخ ثبت خواهد کرد.
رژیم میخواهد با تمام توان خود، چون دیوانه ای از زنجیر رها شده، بجان زحمتکشان بیفتد تا نشان دهد كه باز هم می تواند به زندگی ننگین خود ادامه دهد و این در حالی صورت میگیرد كه پیشمرگان کومه له بر مراكز دشمن در قلب شهرهای تحت سلطه اش ضربات سنگین و کوبنده وارد می کنند.
نیروهای سرکوبگر رژیم اخیرا درمانده از رویارویی با پیشمرگان به کشتار کارگران کوره پزخانه های روستاهای کُرد نشین اطراف میاندوآب پرداخته اند.
ماجرا از این قرار است:
ساعت ۵ / ۸ بعدازظهر ۲۲ /۶ / ۱۳۶۰، پاسداران و جاشهای مستقر در سه راهی«شین آوا» طی یک یورش غافلگیرانه در مزارع اطراف «سرچنار» واقع در یک کیلومتری «بی آوا» از روستاهای اطراف میاندوآب کمین کرده و سه جوان بی دفاع را كه از آنجا عبور می کردند به گلوله میبندند كه در نتیجهٔ این عمل وحشیانه دو نفر از آنان زخمی می شوند. مردم روستا به دنبال اطلاع از جریان زخمیها را به بیمارستان شهر بوکان می رسانند.
پاسداران و جاشها بعد از این عمل بیشرمانهٔ خود چهار نفر از اهالی را كه در یکی از خرمن جاهای اطراف روستا بودند دستگیر کرده و با خود می برند. مزدوران رژیم در همان شب این چهار نفر را تحت شدیدترین شکنجه ها قرار میدهند. سپس ساعت ۱۰ صبح ۲۲ / ۶ / ۶۰ دو سیمرغ و یک مینی بوس حامل جاشها و پاسداران در حالی که آن چهار تن بی دفاع را نیز با خود آورده بودند، به شیوه ای وحشیانه به کوره های آجرپزی اطراف حمله ور شده و به اذیت و آزار، شکنجه و کشتار کارگزارن می پردازند.
آنها کارگران را بصورت دسته جمعی تیرباران کردند و آن چهار نفر را هم كه شب قبل در یکی از خرمن جا ها دستگیر کرده بودند به شهادت رساندند.
اسامی این شهدا بدین ترتیب است:
۱- خالد خضرآقایی ۲- عثمان بقال ۳- محمد بقال (زارع) ۴- عمر چاوه(زارع) به این ترتیب تعداد کارگرانی که در جریان به گلوله بستن کارگزارن کوره های آجرپزی به شهادت رسیدند به ۱۴ نفر رسیده كه ۵ نفر آنان از اهالی«سرچنار»، ۴ نفر از اهالی«حاجی آباد»، دو نفر از اهالی«آتا بلاغی»، یک نفر از اهالی«قه ره موسالیان» و یک نفر از اهالی«حسین مامه» بودند و همچنین عده زیادی از کارگزارن نیز در این جریان زخمی شدند.
پاسداران و جاشهای جنایتکار در ادامه اعمال وحشیانهٔ خود ۲۸ تن از کارگزارن کوره های آجرپزی را دستگیر کرده و با خود بردند.
خلق رزمندهٔ کُرد.
همانطور كه خواندید جلادان رژیم بی شرمانه کارگران و زحمتکشان بی دفاع روستاهای کُرد نشین اطراف میاندوآب را به خاک و خون کشیده اند. این رژیم جنایتکار و در عین حال پوسیده هیچ ابایی از این کشتارها ندارد.
تجربیات جنبش مقاومت نشان می دهد كه هر جا زحمتکشان مسلح بوده اند توانسته اند در مقابل یورش رژیم ایستادگی کرده و ضربات سنگینی بر آنها وارد كنند و خود متحمل کمترین تلفات شوند. روستای ایندرقاش را در نظر بگیرید، جلادان رژیم در یورش اولیهٔ خود به آنجا دهها نفر از مردم بی دفاع را دسته جمعی کشتار نمودند ولی دیدیم كه مردم ایندرقاش بعد از مسلح شدن توانستند یورش دوم نیرو های رژیم را به آنجا درهم شکسته و ضربات سنگین بر آنان وارد سازند، اکنون نیز باید فعالانه تر از پیش به مسلح کردن خود اقدام کنید، و قاطعانه علیه آنها به دفاع و تعرض بپردازید.
مطمٔنا اگر کارگران و زحمتکشان روستاهای فوق مسلح بودند، جنین تلفاتی به آنان وارد نمیشد. برای آنکه بدست این جلادان کشته نشویم، باید پیش از پیش مسلح شویم و با تمام قوا بر ضد آنان به مبارزه برخیزیم.
باید به یاد داشت که، مسلح شدن و مبارزه یک روستا هم کافی نیست بلکه باید همهٔ زحمتکشان روستا ها به همراه توده های مبارز شهر به دور تشکیلات انقلابی رهبری کنندهٔ خود جمع شوند. بعلاوه مبارزهٔ ما نباید فقط برای دفاع از جان در برابر این جلادان باشد بلکه باید در جهت نابودی سرکوبگران و بدست گرفتن سرنوشت و قدرت خود باشد.
مبارزه مسلحانه خویش را هر چه سازمان یافته تر، با استقامت تر و فداکارانه تر از گذشته به پیش بریم.
