چندین سایت ِ متعلق به فرقه گرایان ِ موسوم به چپ از درج ِ نقد ِ من بر لنین و لنینیسم خطاب به محمد رضاشالگونی در مورد ِحق ِ تعیین ِ سرنوشت ِ ملت ها و خلق ها خود داری کردند.(این سایت هاهم خود را مارکسیست می نامند و هم اساسن با نظرات وایده های مارکسیستی ِمن مشکل دارند وازدرج شان خود داری می کنند).اما، مگر من درآن نقد چه گفته بودم جز آنکه با نقل ِ قول از لنین وبا استناد به ماتریالیسم ِ دیالکتیک و تاریخی نتیجه گرفتم که لنین و پیروان اش نه تنها اعتقادی به تعیین و یا انتخاب ِ سرنوشت ِ ملت ها وخلق ها توسط ِ خودشان ندارند بلکه رویکرد ِ نظری و عملی شان صدوهشتاد درجه با این حق ِ انتخاب ناهمسویی و ناهمخوانی دارد. این عمل ِ ضد ِ دموکراتیک و سرکوبگرانه ی بایکوت ِ اندیشه ی مخالف نشان داد که فرقه گرایی درپوشش ِ حزب و متکی بر اراده ی معطوف به قدرت ِ نیچه ایستی و بلانکیستی، یعنی عمل به اختیار و نه به قانون ، و درعین ِ حال مخفی کارانه و ماجراجویانه، در تضاد با حق ِ تعیین ِ سرنوشت ِ انسان هاست،که میان ِ دار ودسته ها وفرقه های لنینیست و تروریست های اسلامی چه حاکم و چه غیر ِحاکم مشترک است و در نهایت به حذف و ترور ِ اندیشه و اعتقاد و حتا اندیشه ورز و معتقد و منتقد ِ مخالف خواهد انجامید، مگرآن که معنای حق ِ تعیین ِ سرنوشت رابنابر آنچه درحرف وعمل ِ آخوندها و فرقه گرایان ِ لنینیست خوانده ودیده ایم« اطاعت ِ بی چون و چرای میلیون ها نفر از یک نفر» بدانیم. همین اشتراک ِ نظر و عمل بیانگر ِ این واقعییت است که لنینیست ها از هر دارودسته وفرقه ای که باشندهمچون باندهای مختلف ِ اسلامی ِ در قدرت یا بیرون از قدرت ِ سیاسی با مخالفان ِ عقیدتی شان نه به زبان ِ استناد و استدلال ِ علمی و عقلانی و به روش ِ گفتمان ِ رو درروی اقناعی، بلکه با لوله ی تفنگ یا تیغه ی چاقو و یا قیچی ِ سانسور و حذف سخن می گویند.چراکه حذف ِ نظر و عقیده ی یک مخالف ِ فکری- عقیدتی نیز شکلی ازسرکوب و ترور ِشخص و شخصییت است. چه فرقی می کند مسلمان باشی ومخالف ِاعتقادی ات را در خیابان سرببری، یا لنینیست باشی و ادعای مارکسیست بودن داشته باشی و اعتراض ِ یک مارکسیست به این ادعای ناموجه را به صرف ِ موقعییت ِ سیاسی- اجتماعی و دست ِ برترو بازترات در بیان و پخش انتشارندهی ووارونه نمایی و خلاف گویی ِخودرادرپشت ِاین موقعییت ِ برترپنهان سازی. چرا ازانتشار ِنظر ِ مخالف خودداری می کنی؟ چون اولن می ترسی از این که خواننده گان پی به ماهییت ِ واقعی ِ لنینیسم ات ببرند وفرقه ات زیر ِ سوآل برود ، ثانیین از آنجا که می دانی طرف ِ مقابل در جایی زندگی می کند که آزادی ِ اندیشه و بیان و چاپ و انتشارنیست، پس مجبور است قلم اش را غلاف کند و سکوت نماید. در این صورت آیا غیر ازاین است که خودت هم به درستی ِ ادعاهای ات اعتقاد نداری و می دانی بایک نقد ِ مخالف تمام ِ داشته ها ونگاشته های تاکنونی و مارکسیسم ِجعلی ات برباد خواهد رفت ونقشه های ات برای کسب ِقدرت ِ سیاسی نقش بر آب خواهدشد؟
مقاله ی درج نشده و پاسخ نگرفته ی من در باره ی حق ِ تعیین ِ سرنوشت ِ «ملت ها و خلق ها» نمونه ی برجسته و مثال زدنی از فقدان ِ دانش ِ تئوریک ِ هم لنین وهم پیروان ِاو و یک دلیل ِاز دید ِآنان موجه برای درج نکردن و از پاسخگویی در رفتن است. تو گویی سرنوشت ِ ملت ها و خلق ها یک رویداد ِ مقدر ِ خلق الساعه و ابتدا به ساکن است که فقط با «ید ِ بیضا» ی معجزه گر ِ لنینیست ها تحقق پیدا می کند و نه یک فرایند ِ تاریخی ِ طولانی و دیالکتیکی تکاملی از ساده ترین به پیچیده ترین و از ابتدایی ترین تاعالی ترین وضعییت ِ زیست اجتماعی و زیست سیاسی. به علاوه، بحث در باره ی حق ِ تعیین ِ سرنوشت به ویژه برای ایرانی های محروم از آزادی های سیاسی و آزادی ِ انتخاب ، همچنان که من در مثال ِ نمونه وار از رفراندوم ۵۸ نوشتم بحث ِ بسیار سرنوشت سازی است، به طوری که ارجاع ِ این حق به افراد و فرقه ها و دارودسته های در کمین ِ قدرت در واقع خلع ِ اراده و سلب ِ انتخاب ِ آگاهانه وآزادانه ازاین جامعه است.همچنانکه خمینی در ۱۳۵۷ و۱۳۵۸ با وعده های دروغین و فاقد ِ پشتوانه ی مادی و اعتبار ِایدئولوژیک چنین حقی را از ایرانی ها به راحتی سلب نمود و خود و دارو دسته اش قدرت ِ سیاسی را از بالای سر ِ جامعه ربودند وسرنوشت ِ میلیون ها انسان و حتا چندین نسل ِ بعد را در اختیار ِ خویش گرفتند.
می گویند آدم ِ عاقل دوبار ازیک سوراخ گزیده نمی شود. اگر معیار ِ درست اندیشی و انتخاب ِ درست و آگاهانه و آزادانه را در تفکر ِ علمی عقلانی بدانیم که چنین است، ایرانیان ِ محروم از دموکراسی و آزادی های سیاسی که ناخواسته میان ِ چکش و سندان ِ رژیم و مخالفان ِ انحصارطلب و تمامییت خواه گیر افتاده اند، هرگز نباید تن به یک استبداد ِ تازه نفس دهند و سرنوشت ِ خود را به دارودسته های مخالف ِ دموکراسی وآزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی بسپارند، بلکه آنچنان عمل کنند که مقتضای تکامل ِ اجتماعی و ضرورت ِ پیشرفت و همترازی با دیگر جامعه های انسانی است.
این را هم ناگفته نگذارم که من نقد ِ آقای شالگونی را برای سایت ِ راه ِ کارگر ِ ایشان فرستادم اما ایشان نه آن را درج و طبیعتن نه به آن پاسخ داد. معنای این بی اعتنایی به نقد ِ مارکسیستی هم جز این نیست که ایشان همچنان برنظرات ِ غیر ِ مارکسیستی و ضد ِ تکاملی خود خواهد ماند وهمچنان به خواننده گان ِراه ِکارگرش آگاهی های دروغین تحویل خواهد داد. عمرشان دراز باد رهبر- مردان ِ مادام العمر ِ فرقه سالاران ِ لنینیست!
