باز بهمن ماه ِ دیگری آمد وازیک سوآخوندهای حاکم و ازسوی ِ دیگر توده ای لنینیست ها یاد ِ « انقلاب» رازنده کردند وگرامی داشتند. آخوندهاآن را به مثابه پیروزی ِ انقلاب جشن گرفتند و توده ای لنینیست ها ازشکست و ناکامی ِ آن حسرت خوردند، و این نشان می دهد که آخوندها و « اپوزیسیون ِ چپ » ِ شان درک و برداشت ِ یکسانی از انقلاب و انقلابی دارند.
به این معناکه هرکس و یا هرگروه و دار ودسته ای که مخالف ِ رژیمی بود انقلابی است و هر رویداد ِ معطوف به براندازی و تغییر ِ رژیم ِ سیاسی ِ حاکم انقلاب است. بااین نگرش وازاین دیدگاه ِبه اصطلاح متقابل ِ راست وچپ، طبیعی است که آن اپوزیسیونی که بتواند قدرت ِ سیاسی را تصاحب نماید انقلاب را انقلاب پیروزمند، و آن که نتواند به هدف اش یعنی تصاحب ِ قدرت ِ سیاسی برسد انقلاب را ناکام و شکست خورده ارزیابی کند. مهم اما این است که از این دو نظرگاه، هم رویداد ِ۵۷ انقلاب بود و هم خود ِ آنها انقلابی. این که چرااین دوتفکر ِ به ظاهرمتضاد ِ دینی – اسلامی و توده ای لنینیستی تعریف ِ واحد و هم معنایی ازانقلاب وانقلابی گری دارند، به درک ِ غیر ِ تاریخی وضد ِتکاملی ِ شان ازانقلاب و انقلابی بودن ارتباط دارد. به این معناکه بنا بر تعریف ِ آنان انقلابی کسی است که ضد ِ امپریالیست باشد و از همین رو، انقلاب نیزصرفن باید وجهه وجهت گیری و رویکرد و عملکرد ِضد ِ امپریالیستی داشته باشد، و از آنجاکه رژیم ِ شاه دست نشانده و نوکر ِ امپریالیسم بود براندازی ِ این رژیم حرکتی انقلابی و نیروهای شرکت کننده دربراندازی که به اعتقاد ِ آنان غالبن « توده های زحمت کش- یعنی دهقانان و روستاییان» به علاوه ی خودشان که نماینده ی تام الاختیار ِ این « توده های ناآگاه» بودند- وهنوز هم هستند!- کمپ ِ انقلاب راتشکیل می دادند وهنوز هم می دهند!. پیش از ادامه ی بحث بر این نکته تاکید کنم که در اینجا رویکرد ِ اصلی ِ بحث ِ من نه به « پیش زمینه های قدرت گیری ِملاها»، بلکه به درک و برداشت ِ واحد ِ آخوندها و توده ای لنینیست ها از یک موضوع ِ واحد و مشخص یعنی انقلاب و انقلابی گری مربوط می شود و بحث ِ پیش زمینه های انقلاب که پی آیند ِ این بحث است، جدا از درک و فهم ِ غلط ِ آخوندها و « اپوزیسیون ِ چپ» ِ آنان و در چارچوب ِ جداگانه ی مارکسیستی و ماتریالیستی باید بررسی گردیده و توضیح داده شود، تا تفاوت ِ بنیادی ِ نظرگاه ِ ایده آلیستی متافیزیکی ِ اراده گرایانه و فرقه سالارانه ی آخوندها و توده ای لنینیست ها با دیدگاه های علمی و ماتریالیستی دیالکتیکی ِ مارکسیست ها آشکار گردد. به بیان ِ دیگر، پیش زمینه ی مورد ِ نظر ِ توده ای لنینیست ها که توجیه و تعلیلی شده است برای به قدرت رسیدن یا نرسیدن ِ خودشان، فرع بر تعریف و انتظار از یک انقلاب ِ واقعی و انقلابی گری ِ حقیقی است. چرا که پیش زمینه یا در واقع پیش نیازهای یک انقلاب ِ واقعی و تاریخی دقیقن همان هایی هستند که توده ای لنینیست ها آنها را به دلیل ِ بی اعتقادی شان به تکامل ِ قانون مند ِ جامعه ی انسانی انکار می کنند. به عنوان ِ مثال، بهرام رحمانی توده ای لنینیست ِ پرکار و عضو ِ دار و دسته ی موسوم به« حزب ِ کمونیست ِ ایران» در مقاله ای باعنوان ِ«زمینه های قدرت گیری ِمذهبیون درایران»دربحثی کاملن غیر ِتاریخی و فرقه گرایانه بدون ِ به دست دادن ِ هیچ تعریفی از انقلاب و پیش شرط های تاریخی ِ آن معتقد است دلیل ِ به قدرت رسیدن ِ آخوندها این بود که برای آنها آزادی ِ بیان وجودداشت درحالی که برای«چپ ها»یا« کمونیست ها» چنین آزادی یی وجود نداشت. ضمن ِ آن که به زعم ِ خودش بیان ِ اتفاقات ِ یکصد سال ِ اخیر ِ ایران راآنهم نه به طور ِ کامل و دقیق و از دیدگاه ِ علمی عقلانی ِ مارکسیستی بلکه ازهمان دیدگاه ِ محدودنگر ِ فرقه گرایانه تحلیل ِ تئوریک و تاریخی می پندارد، ومی نویسد:« زمینه های به قدرت رسیدن ِجمهوری ِ اسلامی راباید درتحولات ِ دست ِ کم یک قرن ِ اخیر ِ ایران و به ویژه رابطه ی نزدیک وتنگاتنگ ِ شاه با روحانیون و افکار ِ مذهبی ِ او مورد ِ بحث قرارداد. بررسی ها نشان می دهد که درمناطق ِ شهری و روستایی ِ کشور در سال های دهه ی پنجاه مساجد ِ قدیمی حفظ و مساجد ِ جدیدی به آنها اضافه شد». با این مقدمه چینی رحمانی می خواهد دو چیز را به هم ربط دهد: اول وقوع ِ ناگزیر ِ انقلاب، و دوم پیش زمینه ی قدرت گیری ِآخوندها که تنها دلیل اش نبود ِ آزادی ِ بیان برای «چپ ها و کمونیست ها» که توده ای لنینیست ها باشند. توگویی جزاین دودارودسته ی در کمین ِ قدرت هیچ نیروی سیاسی یاحتاغیر سیاسی ِ دیگری از جمله شهروندان ِ محروم از دموکراسی وآزادی های سیاسی نه می توانست سهم و مشارکتی در« انقلاب» که ازآن ِ فرقه گرایان بود داشته باشند و نه اساسن مطالبه ای غیر از مطالبه ی آخوندها و لنینیست ها که صرفن تصاحب ِ قدرت ِ سیاسی آنهم به نیروی همان محرومان از آزادی های تاریخی – دورانی است را مطرح کنند.
این درست است که زمان ِ شاه آزادی های سیاسی و آزادی ِ بیان وجودنداشت وهمین فقدان ِ این آزادی ها بود که تنهادلیل ِ مقدم بردیگردلیل ها برای براندازی ِ رژیم گردید، این هم درست است که فقط روحانییت از آزادی ِ بیان برای تبلیغ و ترویج ِ واپس مانده ترین وارتجاعی ترین ایده های ناهمخوان با این دوران برخوردار بود، اما این درست نیست که در ایران ِ هنوز به قدر ِ کافی توسعه نیافته «انقلاب» ی صورت گیردکه خودویژه ی پیشرفته ترین جامعه ها و فوری ترین مطالبه اش سوسیالیسم است. آنچه رحمانی و دیگرتوده ای لنینیست ها انقلاب می نامند چیزی جز یک تغییر ِ رژیم نبود که به دلیل ِ نادیده گرفتن و سرکوب ِ تنها مطالبه ی اصلی اش توسط ِ ملا های تازه به قدرت رسیده محرک و عملکرد و پیامد ِ ناگزیرش که برآمده ازایدئولوژی ِواپس گرای مذهبی ِ ملاها بود، نه انقلاب و انقلابی گری، بلکه جایگزینی ِ استبداد ِ تازه نفس به جای استبداد ِ پیشین بود.
تعریف ِ انقلاب آن هم در یک جامعه ی هنوز توسعه ی سیاسی در ابعاد ِ اقتصادی، اجتماعی و مناسباتی نیافته، با مولفه های صرفن سیاسی و صرفن فرقه گرایانه، برداشت ِ غیر ِ تاریخی و غیر ِ مارکسیستی ازانقلاب است که عمدن تکامل ِ اجتماعی در تمام ِ عرصه های یادشده را نادیده می گیرد تا به تمامییت خواهی ِخود درتصاحب ِ قدرت ِ سیاسی از بالای سر ِ جامعه ی محروم از آزادی ِ انتخاب وجهه و اعتبار وحقانییت بدهد. کاری که فقط از نظامیان ِ مسلح ِ کودتاگر بر می آید، و نه افراد یا تشکیلات هایی که ادعای مارکسیست بودن و اعتقاد به ماتریالیسم ِ دیالکتیک و تاریخی دارند.
این که چرا توده ای لنینیست ها چنین جابه جایی ِ غیر تاریخی و غیر ِ دورانی را انقلاب می نامند بر می گردد به بدآموزی های لنین که خودسرانه و بی اعتنا به تئوری های مارکسیستی هم کانون ِ انقلاب را از کشورها و جامعه های پیشرفته به کشورها و جامعه های عقب افتاده تغییر داد، هم هدف ِ انقلاب را که الغای مالکییت ِ خصوصی بر ابزار ِتولید و بر قراری ِ مالکییت ِ اجتماعی است به دشمنی ِ خلق با امپریالیسم تنزل داد، وهم دارودسته ی خود را جای گزین ِپرولتاریا نمود. حال آن که برطبق ِ ماتریالیسم ِ تاریخی،انقلاب گذارازآخرین صورتبندی ِ اجتماعی اقتصادیِ ِ تاکنونی یعنی گذار از نظام و دوران ِ سرمایه داری است به صورت بندی و نظام ِ عالی تر ِسوسیالیستی، تا راه ِ گذار ِ هرچه سریع تر و هرچه کامل تر و آماده تر به دوران ِ کمونیسم فراهم گردد. کارگزار و عامل ِ این گذار ِ قانون مند ِ تکامل گرایانه نیز نه یک دارودسته و یا حتا حزب ِ دولتی بلکه پرولتاریای آگاه به نماینده گی از کل ِ جامعه خواهد بود.
خلاصه کنم و نتیجه بگیرم: انقلاب به تعریف ِ توده ای لنینیست ها، جابه جایی ِ یک رژیم است بارژیم ِ دیگرحتا با کودتا،وانقلاب ِ واقعی وپیروزمند انقلابی است که یک دارودسته ی توده ای لنینیست جایگزین ِ رژیم ِسرنگون شده گردد. نیروهای انقلاب ازچنین نظرگاهی باچنین هدفی،دهقانان وروستاییان و حاشیه نشینان ِ شهرهاهستند به رهبری ِ همان دارودسته که خود راحزب ِطبقه ی کارگرمی نامد،بدون ِ مشارکت ِ طبقه ی کارگر به عنوان ِ تنها کارگزار و عامل ِ انقلاب در این دوران. نتیجه گیری: توده ای لنینیست های محترم! مرگ بر دیکتاتور ِ۱۳۵۷ چشم وگوش ِ ناآشنابا دموکراسی تان را برای دیدن و شنیدن ِ زنده باد دموکراسی بازنکرد و آن را انقلاب ِ خودتان قلمداد کردید. مرگ بر دیکتاتور ِ کنونی به زودی زنده باد دموکراسی ِ شهروندان ِ آگاه را درعمل به شما نشان خواهد داد. حرف ِ آخر این که: لطفن پای تان را به اندازه ی گلیم ِ لنینیسم تان درازکنید، در مارکسیسم جایی برای اظهار ِ وجود شما نیست!
