امید آدینه

تقدیم به زنده یاد ( محمّد قاضی )   کافه ها را با انجمادِ خاکستر و ، واژه با نقطهْ کوبِ یقین بر صندلی و میز به یاد می آورم اتومبیل ها را با نازکایِ جاده بر زاویهْ گردانِ نگاه با تکرارِ مُبهمِ آژیر هنگامِ تعقیبِ صدایی ممنوعه ، به خاطر دارم نه ! شیون نکن فرصتِ سوگْ واری نداریم ...

تقدیم به جاودانهْ آموزگارِ کبیر (رفیق صمد بهرنگی) اگر از اعماقِ پرسش‌ها و ابعادِ خویشتن بیرون شوم اگر از حوادث و کلمات و دقایق عبور کنم شاید به کومه‌هایِ بوسه و  کتیبه‌هایِ عریانی،  یا به خانه‌ای بر بسترِ نور و صدا برسم آن‌جا که: پنجره‌ها و ریشه‌ها به تبعید نمی‌روند و هرگز!  از اسارتِ ماهی و کودک در حوضِ نقاشی ...

تقدیم به جانْ فدا ( رفیق پَری دُخت – غزال – آیتی )   تَندیسی ، از خاطره و گُل خواهم ساخت که آغازِ کمرگاه اَش آشیانِ گنجشک و قُمری ، گردد تَندیسی ، از رؤیا و چوب خواهم تراشید که مَشام اَش عطرْ آگینِ گندُمَکی بر طاقچه ، شود تَندیسی ، از واژه و آجُر رَنگین خواهم کرد که ...

تقدیم به جانْ فدا ( رفیق مرضیه احمدی اُسکویی )   ما ، با گام هایِ فرسوده و کهنهْ فانوسی در دست از لابه لایِ تهدید و تردید از مکتبِ زاغه و شَهرَکِ بیغوله ها آمده ایم … گویی کندویِ سردِ پنجه هامان ، ولَمسِ پینه های اَش گواهِ این دعوتْ نامه است ما ، خویشاوندانِ جهان که شناور بر ...

تقدیم به جانْ فدا ( رفیق عبّاس مِفتاحی )   راه می اُفتم : در گرته هایِ خون تا طعمِ کوچه با ابعادِ نور راه می اُفتم : تا اشکالِ سنگ با رویشِ اقاقیا و نرگس در جمعِ فُصول آی … آهسته قدم بَردار ای نُطفه یِ ناپَسند ای فانوسِ بی تکرار مگر فراموش کرده ای ؟ که خیابان و ...

تقدیم به جانْ فدا (رفیق بیژن جَزَنی) تاریخ امتدادِ واژهْ پوش و شعلهْ گُسترِ آسمان و زمین نیست ! تاریخ مفهومِ نخستینْ عطش ، در طعمِ دیدار است و زایشِ مرموز و مداومِ بی شمارانْ اتفاق : مگر می شود که ، انجمن و امواجِ دریاها امانت را برنگردانند مگر می شود که هجرتِ خون ، از رگانِ محضِ گیاه ...

 تقدیم به    (فروغ فرخزاد)      بانو بانویِ بُقچه وییلاق         دیوارها ،              تکرارِ یکْ نغمه و                      سایهْ وارِ بی شماران نبض اَند                                 وعدالت                                    در خیالْ سِرشتِ کودکان ،                                                            می پوسد بانو بانویِ دهلیز و دریا                هرگز                     موجْ کوبِ هراس                                          به صبح ،                                                 وصخره                                                             نمی رسد من…        به آوارگانِ تاریخ                    ایمان دارم و : رازْگونه و صبور                                 فانوسی                                         بر پندارِ شب  ...