امید آدینه

تقدیم به زنده یاد     ( احمد رضا احمدی )    میانِ لحظه             و هَوا        آمیخته با این مَعرکه ایم : آیا    می شود یا نه              که با هر نَفَس ،   به میهَنِ تو        حَتّا نَزدیک تَر : به موطنِ مَن                                    خیره بمانیم و       گَرده هایِ خون را در مَشامِ مان                                           احساس نکنیم ؟ مَگر      آب هایِ راکد           اضطرابِ هزارانْ نَعره ...

تقدیم به جانْ فدا          ( رفیق زهرا آقا نَبی قُلهَکی )    بیدار شوید        از چَمبَرِ خیال  به پا خیزید        که خونِ آمیخته با ماه !     ضَجّه یِ هزارانْ آدَمی در حُکومتِ نظامی ست  هر اُجاق :      به ستاره ای خاموش یا فُرواُفتاده بر زمین ،                                می ماند       که با وَعده هایش ،          گُرسنگان را در عُبور از ایستْ بازرسی  ...

تقدیم به جانْ فدا               (  رفیق بهروز عبّاس زاده دهقانی )      زمان را         از اُتاقَکِ هر فانوسِ دَریایی ،                                که شاهد باشید          کِشتی ها و دود کِش هاشان ،                                       پیغام ها دارند  به وَقتِ لَنگر :             نامه ها      و اجناسِ گوناگون                              خالی می شوند مَلوان ها …           با چَشمانی نَمکْ اَندود و                            بازوانی پُرآشوب اَند            که مَعشوقه ای شَهوانی ...

 تقدیم به کودکِ قُربانی   ( جانْ فدا کیان پیر فَلَک )    برخیزید :        ای زَنانِ مَغموم در آشپزخانه ها         آی مَردانِ ماسیده بر چَرخْ دَنده و آجُر برخیزید :        تا رَنگینْ کمان را                    کودکان به کلاسِ دَرس ،                                            بیاورند         آن گاه               مُعَلّمان !            از لطافتِ شَبنَم و مَکتَبِ گُل                                          جُغرافیا ،                              و تاریخ                                       خواهند ساخت  برخیزید :        ای پسرانِ ...

تقدیم به زنده یاد      ( رفیق شاهرخ زمانی )    با چَرخشِ کلید در قُفل              آیاتی از صورَتَک هایِ اعدام                                        فُرو ریختند :             اصواتِ شان گویی                                  تَرجُمانِ کینه ،                                            و شومِ قَهقَهه بودند  آری …     این گونه است                 سِلّول هایِ انفرادی ،                             از نَسلِ تَبعیداَند      که هر آدَمی را                     ناگُزیر !         در بَهایِ عُصیان یا شیون اَش                                       مَصلوب می کنند  ...

تقدیم به زنده یاد    ( سیاوش کسرایی )    از حُبابِ نا روشنِ اضطراب                        با رونَقِ یک سُئوال ،                                             روئیدیم  کوچه ها امّا :            به واعظ             یا سَفیرانِ فَریب                              ایمان داشتند  سالیان …       بر خَلسه هایِ انتظار                              لُعاب گرفت        تا ناگهان آرام                      ولی مأیوسانه ، صدایی از امتدادِ صاعقه                            و سُرب                                    برآمد  به گمان اَم !            چَندین هِجا                     یا چَند ...

تقدیم به زنده یاد  ( رضا براهنی )    هَم چنان      که باروت ،              لَبْ هامان را                           می پوشاند  مَردُمَکانِ آن سَرباز نیز …                        تا ادراکِ قَحطی                 و بوسه                        رَج به رَج ،                                  می شوند  اینک بگویید              کیست ؟         که آزمونِ عشق را  با مِضرابِ گلوله ،              بر پیراهن اَش                             لَمس ،                                 کرده باشد  به گمان اَم !           وقتی فُصول  ...

تقدیم به زنده یاد      ( عبّاس کیا رُستمی )     پَرنده را           بِنگر :              از شاخَکِ پیر و                           هُجومِ اتّفاق در سایه اَش ،                                                  خَبَر ندارد مَگر زندگی       ضَرباهَنگِ مُلاقات ،                    در تکرارِ یک هَمهَمه                                            نیست ؟ به راستی           کُدامینْ طلوع                    فَرداها را در سوگِ مان ،                                          خواهد سُرود شَباهنگام           به نوازشِ آن کاجِ بُلند …                                 آغوش می گشاییم          امّا ...

تقدیم به زنده یاد   ( منوچهر آتشی )    دَست هامان        بی اختیار ،            بویْ ناکیِ بَلوط است         بَلوط ها ،               از مِهْ آلودِ خون                            یا لَکّه ای ،                با شَمایلِ میهَن                          خَبَر دارند  آری !   هزارانْ بامداد : مَردانِ دَقایق             سَمتِ انقلاب                         می دَوَند              تا زَنانگی …                    آوازِ هر چَکاوَک                 و خیابان ،                         باشد  . # رَهایی # امید ...

تقدیم به زنده یاد   ( صادق چوبک )    فقط می خواستم           سَیّاره ها را               از نو ،                 بنگرم      امّا آدَمَک !          آویزانِ دار                     بود  می خواستم از اشتیاقِ ناودان با لاله عبّاسی ،                                                   بگویم              هنگامی که خُنَکایِ باد : نَسیمِ پاییزی                                    حَیاط را می روبَد و                                 تَراشه هایِ نان ،                      در ازدحامِ شَمعدانی                                     و گنجشک                                         بَدَل به خیال ، ...

تقدیم به جانْ فدا ( رفیق فرزاد کمانگر )   صُلح الیافِ کدامینْ دیار است ؟ که حَدیث اَش این گونه تاریک ، می روید از دَهانِ قَناری وقتی شهر را سَربازان به یَغما بُردند : آزادی نامِ زَنی بود با بُقچه یِ فُصول … با اشارتی رو به زَنگارِ خانه اَش سالیان ، از خَلوتِ ییلاق گذشت ولی عاقبت ...

تقدیم به زنده یاد ( مدیا کاشیگر )   دوست داشتن اَت را با یک سُرود … به شالی کاران می سپارم این گونه : شباهنگام از تُردِ دقایق ! می گذریم و واپسین گفت و گویِ مان میانِ شَبنم ، و ستاره تکرار خواهد شد ..   # الکساندر سِرگِیویچ پوشکین # ترجمه # امید آدینه

تقدیم به جانْ فدا ( رفیق علی رضا نابدل )   خَطاب به ازدحامِ پیر آن حجابِ مَعصوم : سایه یِ لَزج خَطاب به دیوارَکِ لال : نَشئه بر خیابان مَلول خَطاب به چاهِ مَدفون در نَثرِ کبوتر که غَضَب می زاید … خَطاب به دوزخِ شب در هلهله یِ روز که نارسِ قانون را در ثقلِ ترازو عدالت می ...

تقدیم به جانْ فدا             ( رفیق علی اکبر صفایی فراهانی )    بَهار    و پینه           خویشاوندِ یک سال اَند !                 این نَجوا را من از نوزادِ حَریص در گهواره یِ طَمَع                                             شنیده اَم … کسانی با اشکالِ رؤیا و رَنج  کسانی ،       آن چنان زیبا                  رَقصیدند تا زوالِ الیافِ شان در انعکاسِ خون امّا دریغا :           که تصویراَش      خامِ یقین ...

   تقدیم به جانْ فدا     ( رفیق حمید مؤمنی )    خیالْ بافی نکن             مگر نمی بینی ؟ دهقان و بَرزگر        در ازدحامِ پنبه ،                       و آهن                              گُم گشته اَند … دود شده اَند هیاهویی ،          جُز لغزشِ خورشید بر چهره ها                                              نیست کارخانه ها :           با سوگند به حقوقِ بَشر                             تقویمِ شقاوت و حیله اَند  بِیرَقِ وحشت                بر انبوهِ سیّاره ...

تقدیم به زنده یاد ( بیژن جلالی ) وقتی آدمی        قَتلِ پروانه را در پیله اَش ،                    احکامِ طبیعت می پندارد             یا چونان خاطره ای دور !                        به خودکُشیِ نهنگ ها می خَندد یعنی تیترِ روزنامه ها …                        و تقوایِ تو                        و یقینِ من                                  غُباری بر هیأتِ جانان است وقتی چَمدان        مَملو از تصاویر و خاک ،                                   می شود                  یعنی ...

تقدیم به جانْ فدا ( رفیق محمّد حُرمتی پور )   نگاه کن تَقدیرِمان به قابِ یک پنجره  ، در ازدحامِ جَنگ می ماند اینک سُکوت کُن ! زیرا ما با هیاهویِ هر درختِ نیمْ سوز با اجسادِ ماسیده بر خاک سَمفونی می سازیم : آری اینجا ویتنام طرحی از تردیدِ جهان است …   # اریش فرید # ترجمه ...

تقدیم به زنده یاد ( علی اشرف درویشیان )   آخ نیمْ واره هایِ مان ، جَمعِ گورستان است ذَراتی از پُتک و داس : که در پَرگارِ خَفگی آوازها خوانده اَند و حجمِ اسارتِشان حصارِ تُردِ زمین نیست دریغا … اینان گفتگویِ نَسیم با دانه اَند و خاک ، از گرده هایِ خونِ شان نُطفه می بَندد و دائم ...

تقدیم به زنده یاد ( سهراب شهید ثالث )   آی غُربتِ شورش ای آشنا هَمهَمه کنید که : بر طبلِ سالیان نکوبند زیرا صحنه و صدا شرحِ زنگار است بر صفحاتِ تاریخ انگار آدمی به صُوتِ فاتحان نمی ماند ! آنان که حدیثِ غایب را در مِصرع و مَشقِ رسولان می جویند : باوری به شهوتِ کلام با سیّال ...

تقدیم به زنده یاد ( علی رضا اسپهبد )   تنها شعبده یِ ما حدسِ باران بود : زیرِ ناودانک و پنجره … میانِ اراده و اَبر و سالیان ، آن نرمکْ دقایقِ ناشاد با عبورِ ارابه ها و فتحِ پوتین ها با حیرت و خشم گذشت انگور خُشکید پیاله شِکُفت و سَراَنجام خدایگانِ بیم و بیمار عصمتِ پاسبان ها ...