آیا می‌دانید تمجیدی و رجبی را حکومت فاشیست ترکیه به ایران تحویل داده است؟!

http://www.azadi-b.com/G/file/Hamkarihe.emniati.Iran.Turkie.pdf

Posted by l at 10:38 PM | Permalink

نظرات ائدولوژیک علی جوادی ربطی به کمونیسم کارگری وقدرت سیاسی طبقه کارگر ندارد
علی جوادی با  نظرات اخیرش مثل آذر ماجدی که سال قبل رسما اعلام کرد که طرفدار حکومت ایدئولوزیک است عملا ورسما اعلام کرده که از چپ ایدئوزیک سنتی فاصله نگرفته.
علی جوادی معتقد است که که حزب ما یک حزب ايدئو لوزیک است وباید با همین حزب ائدولوژیک مارکسیستی برویم قدرت سیاسی را بگیریم وسعی کنیم همین امروز اعتصابات واعتراضات طبقه کارگر را ايدئولوزیکی-مارکسیستی بکنیم وگرنه با خط راست وبورژوازی تفاوتی نداریم.
خب مگر حکومت استالین وحزب بولشویک استالینی وپول پوت ومائو وانور خوجه غیر از این بودند. اینها هم اعلام میکردند که مارکسیسیم-لنیسم واین آیدوأوژی باید بقدرت برسد وحکومت کند. اگر استالین ومائو وپول پوت برای حکومت آئدولوژیک خود از مارکس ولنین نقل قول میاوردند تا حکومت آئدولوژیک خودرا در جامعه حاکم کنند. علی جوادی با نقل قول از منصور حکمت کار را تمام میکند.. همان خط سیاسی حزب توده ورنجبران واستالینیسم ومائویسم است.
حزب کمونیست کارگری قبل از هر چیزی یک حزب سیاسی است برای بقدرت رساندن طبقه کارگر وبر قراری حکومت شورایی-سوسیالیستی وجامعه آزاد وبرابر. قرار نیست در فردای انقلاب به رهبری حکک مارکسیسم-لنینیسم-حکمتیسم حاکم بر ایدئولوژی جامعه باشد. حکومت کارگری حکومت سیاسی است حکومت طبقه کارگر است. حکومتی غیر ائدولوژیک است قرار نیست از طبقه کارگر امتحان ائدولوژیک بگیرند واورا در مصدر شوراها وحکومت قرار دهند... باید قدرت سیاسی بدست شوراها در جامعه بیفتد. نه بدست حزب مارکسیست-لنینیست-حکمتیسم
..مارکس ۱۸۰ سال قبل گفت ----------کارگران جهان متحد شوید. وجهانی را تصرف کنید--------- با اینکه خودش مارکس بود نگفت کارگران طرفدار مارکس متحد شوید. علی جوادی احتمالا کاسه داغتر از آش است...یعنی مارکس معتقد بود که باید قدرت سیاسی بدست طبقه کارگر بیفتد نه کارگری که مارکسیست است نه کارگری که طرفدار خودش است.
سوسیالیسم قبل از هر چیز یک جنبش سیاسی وقدرت گرفتن طبقه کارگر وسرنگونی حاکمیت سرمایه است. اینجا جنگ ائدولوژیکی نیست. قرار نیست در جامعه سوسیالیستی ویا قبل از آن مارکسیستها فقط با ائدولوژیکی خودشان حاکم بر جامعه وطبقه کارگر بشوند . قرار نیست بجای مبارزه سیاسی وگرفتن قدرت سیاسی اول در جنگ ائدولوژیک پیروز شویم.
طبقه کارگر وکارگران ومردم ستمدیده در جامعه با هر عقیده ومرامی حق دارند قدرت سیاسی را از آن خود بکنند وجامعه ای آزاد وبرابر-سوسیالیستی برقرار کنند که در این جامعه هر کس با هر عقیده ومرامی بتواند حرفش را بزندوفعالیت سیاسی بکند ونظراتش را سازماندهی بکند. جامعه سوسیلیستی یک جامعه غیر ائدولوژیک است. حکومت طبقه کارگر یک حکومت غیر ائدولوژیک است. حکومت مارکسیست-لنینیست- وحکمتیست نیست.
جامعه سوسیالیستی نوع علی جوادی یک جامعه وحکومت ايدئولوژیک است. ائدولوژیکی مارکسیست-لنینیست-حکمتیسم حاکم است وعقاید دیگر همه منفور وباید با آن عقاید جنگید..حکومت نوع علی جوادی وآذر ماجدی همان حکومتهای انورخوجه-پول پوت واستالینی است. ربطی به کمونیسم کارگری وآزادی وبرابری در جامعه ندارد. کمونیسم بورزوازی است حکومت ائدولوژیک است.همان « دیکتاتوری پرولتاریا» است دیکتاتوری استالین وپول پوت ومائو است

علی جوادی ربطی به گرفتن قدرت سیاسی ندارد. میخواهد در جنگ ائدولوژیک در جامعه پیروز شود. میخواهد ثابت کند مارکسیسیم-لنینیسم-حکمتیسم در جامعه حقانیت دارد. وباید طبقه کارگر خودش را در وهله اول با این سلاح مسلح کند وگرنه مبارزه با سرمایه حرف مفت است.
علی جوادی بجای متحد کردن طبقه کارگر حول منافع طبقاتی واقتصادی وکسب قدرت سیاسی میخواهد طبقه کارگر را از نظر ائدولوژیک مسلح کند. اول برایش کلاس درس مارکسیست-حکمتیسم تشکیل دهد. اول آنان را مسلح به این ائدولوژیک بکند.چون معتقد است بدون مسلح شدن به ائدولوژیک مارکسیستی-حکمتیستی طبقه کارگر نمیتواند بقدرت برسد. از نظر علی جوادی جنگ ائدولوژی مهم است نه جنگ سیاسی طبقه کارگر برای کسب قدرت سیاسی

هم از این روست که علی جوادی ومحمد آسنگران خواهان سرنگونی حکومت اسلامی در این شرایط نیستند. معتقدند در این مرحله باید با کل بورژوازی ایران وهمه جناحهایش مبارزه کرد. باید با سلطنت طلبان ومجاهدین ومسیح علی نژاد مبارزه کرد.
باید با جمهوری خواهان وسوسیال دمکراتها ولیبرالها مبارزه کرد وسرنگونشان کرد.اینان که در قدرت نیستند پس باید یک مبارزه ائدولوژیک در جامعه اول براه انداخت. وهمه را ناک اوت کرد
در حالیکه حکک وحمید تقوایی خواهان سرنگونی حکومت اسلامی همین امروز هستند وبرقراری جامعه آزاد وبرابر وسوسیالیستی در فردای سرنگونی حکومت اسلامی -این نماینده نظام سرمایه در ایران

Posted by l at 10:29 PM | Permalink

خیزش گرسنگان، ضرورت مبارزه مسلحانه را به جلوی صحنه رانده است!

قیامهای سراسری شورانگیز دی ماه 96 (در 140 شهر) و آبان  98 (در 164 شهر کشور) که با شعارهای "مرگ بر جمهوری اسلامی"، "جمهوری اسلامی نابود باید گردد"، "مرگ بر اصل ولایت فقیه"، "مرگ بر خامنه ای"، "ما زن و مرد جنگیم، بجنگ تا بجنگیم"، "مرگ بر نظام"، "اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا"، "وای بر آن روز که مسلح شویم"، "مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه چه رهبر!" (شعار دانشجویان در آذر ماه 98 در دانشگاه تهران) ، "توپ، تانک، مسلسل، دیگر اثر ندارد"، "می کُشم، می کُشم، آنکه برادرم کُشت"، "آتش، جواب آتش" و ده ها شعار دیگر در باب سرنگونی کلیت رژیم و در تایید مبارزه مسلحانه علیه دشمنان توده ها، زمین را در زیر پای جمهوری اسلامی لرزاند.  همه این ها گواهی بر یک جهش آشکار در تأئید ضرورت مبارزه مسلحانه علیه رژیم حاکم در ابعاد توده ای بودند. البته توده ها و بویژه کارگران و زحمتکشان و جوانان تنها به دادن شعار مبارزه مسلحانه و ضرورت جنگ انقلابی برای سرنگونی دشمنان شان اکتفا نکردند بلکه در عمل همان گونه که همه شاهد بودند در مقابل چشمان حیرت زدۀ حاکمان، شعارهای فوق در پراتیک مستقیم و بلاواسطه مردم به جان آمده و به پاخاسته ، برای تغییر شرایط ذلت بار حاکم بر زندگی شان، منعکس شد. "هیچ بودگان" با دست خالی، در هر کجا که فرصت یافتند و زورشان اجازه داد ، در جریان قیام های 96 و 98 مستقیما و به طور جمعی به مراکز سرکوب، مالی، ایدئولوژیک حکومت حمله کردند و کوشیدند تا با خلع سلاح نیروهای انتظامی، سلاح به کف آورده و خود را مسلح کنند. تصویری از اعمال قهر انقلابی توسط توده ها و گرایش آنان به کسب سلاح و جنگیدن با دشمنان طبقاتی شان را در نمونه های زیر می توان دید: حمله به بسیجیان در ایذه، تعرض مردم در کرمانشاه به نیروهای سرکوب، حمله به چند پایگاه بسیج در اهواز ، اراک ، قهدریجان و همچنین به بسیج مبارکه و فاطمه و جوی آباد در اصفهان با بمب دستی و آتش زدن برخی از آنان، حمله با سلاح به یک ایستگاه پلیس و به آتش کشیدن آن در دورود و سپس حمله به فرمانداری دورود، به آتش کشیدن ماشین بسیج در شاهین شهر اصفهان، شلیک مستقیم به مامورین رژیم در نجف آباد، حمله به کیوسک نیروهای انتظامی در مرکز شهر اراک و آتش زدن آن پس از فراری دادن ماموران و همچنین واژگون کردن خودروی نیروهای انتظامی در اراک و مشهد، و هجوم به فرمانداری همدان و شکستن درب و شیشه های آن در قیام سال 96 (نگاه کنید به نشریه "پیام فدایی 224، بهمن 1396).

بررسی عملکرد مستقلانه توده های به جان آمده در قیام آبان سال 98 نیز، حتی گرایش به مسلح شدن و تلاش برای جنگ با رژیم جمهوری اسلامی بویژه در میان طبقات زیر پا له شده توسط سرمایه داران دزد حاکم در جامعه تحت سلطه را با شدت بیشتری به نمایش گذارد؛ تا جایی که یکی از نمایندگان حکومت در مجلس، عاجزانه به "زمین گیر شدن رژیم در خیابانها" در اثر مبارزات قهرآمیز توده ها اعتراف نمود. مطابق گزارشات رسمی و همچنین مشاهدات شاهدین عینی از رویدادهای این قیام، تنها در طول یک هفته "بیش از 50 پایگاه و پاسگاه نظامی، 731 بانک، ٩ مرکز مذهبی، 70  پمپ بنزین، 183 خودرو نظامی و  1076 موتورسیکلت و 34 آمبولانس" )که در فیلمهای منتشره نیروهای سرکوب را به محل های درگیری منتقل می کردند -  جمله داخل پرانتز از ماست) مورد حمله قیام کنندگان قرار گرفته و یا به طور کلی منهدم شده و یا خسارت دیدند. (عبدالرضا رحمانی فضلی، رییس شورای امنیت کشور در مصاحبه با برنامه تلویزیونی "نگاه یک" مورخ 6 آذر 98 - خبرگزاری میزان)

در جریان "جنگ خاموش" آبان 98 که اشاره ای به عدم خبر رسانی در مورد آن از قول برخی خبرنگاران خارجی می باشد (جنگی که همه رسانه های دنیای سرمایه داری آگاهانه از پخش اخبار آن امتناع ورزیدند تا عظمت جنگ توده ها و خون هائی که ارتجاع جمهوری اسلامی بر زمین ریخت در خفا و خاموشی بماند)، برخی از محلات شهرهایی نظیر شیراز ، بهبهان ، بوکان و سوسنگرد حتی برای ساعات طولانی در کنترل مردم به پاخاسته قرار گرفتند. به قول پاسداران جمهوری اسلامی تنها در روز یکشنبه 26 آبان در 147 نقطه شهر تهران، وقوع درگیری گزارش شد. خصوصیات این درگیری های قهرآمیز به حدی بود که یکی از روزنامه های وابسته به سپاه پاسداران، "روزنامه جوان"، در توصیف آن نوشت:    

"حمله به مراکز حساس از جمله مراکز نظامی، انتظامی از ویژگی های خاص این دوره است" و با بر شمردن حملات تظاهر کنندگان به " ده ها کلانتری، سپاه و بسیج با سلاح گرم و سرد" و "محاصره کردن و کشتن چندین بسیجی" و تاکید بر "نحوه قلع و قمع بانک ها، تمرکز حملات به مراکز نظامی و انتظامی با هدف دسترسی به سلاح، بستن برخی جاده ها با سلاح گرم" به این جمع بندی معترف شد که "خشونت سازمان یافته از ویژگیهای منحصر به فرد اغتشاشات اخیر بود".

مشاهده چنین واقعیاتی، "زنگ خطر" را برای طبقه حاکم و نیروهای وابسته به نظام به صدا درآورد. برخی مهره های طبقه حاکم نظیر فائزۀ رفسنجانی با دیدن واکنش توده ها و قیام آن ها از "فروپاشی محتوایی جمهوری اسلامی" سخن گفتند و کارشناسان نظام نظیر ابراهیم فیاض با تحلیل گرایش عینی جنبش گرسنگان در کف خیابان در آبان ٩8 ، به یاد مبارزه مسلحانه نیروهای انقلابی در دهه 50 و خطر چنان مبارزه ای برای حاکمیت شان افتاده و عنوان کرد: "امروز نگران تشکیل گروه های کوچک ترور در کشور هستم.  احساس میکنم که به سال 51 برگشتیم. زمانی که گروه هایی نظیر فدائیان و پیکار و... تشکیل شدند" - البته گوینده این سخن، اسم "پیکار" را به جای سازمان مجاهدین خلق در دوره شاه که با رژیم شاه به طور مسلحانه مبارزه می کرد به کار برده والاّ همه می دانند که سازمان پیکار در سال 1351 وجود نداشت و وقتی هم در سال 1357 از بقایای سازمان مجاهدین غیر مذهبی شکل گرفت، در شرایط استقرار رژیم جمهوری اسلامی تا می توانست علیه مبارزه مسلحانه مورد نظر تبلیغ می کرد. 

اعترافات فوق، صرف نظر از ابراز نگرانی استثمارگران راجع به سرنوشت نظام، از جنبه دیگر، اعتراف به شکست تلاش های جمهوری اسلامی و دستگاه های سرکوب و اطلاعاتی آن در پیشبرد یکی از سیاست های رژیم در حوزه مبارزه نظری با ایده ها و نظرات انقلابی و مترقی در جامعه می باشد. چرا که همه می دانند ایدئولوگ های جمهوری اسلامی در طول 41 سال گذشته همزمان با سرکوب خونین و بیرحمانۀ هر گونه تلاش این رژیم برای تشکل و تسلیج نیروهای انقلابی در جامعه، در بُعد "فرهنگی" با انتشار ده ها جلد کتاب و جزوه و نشریه و پایان نامه دانشگاهی و .... در خارج و داخل کشور با محتوای مذموم شمردن قهر و انقلاب، به تبلیغ افسانه امکان پذیری اصلاح نظام ضد خلقی از درون مشغول بودند و در این راه، بویژه تئوری مبارزه مسلحانه و نظرات چریکهای فدایی خلق ایران و راه مبارزاتی آن ها را آماج اصلی حملات خود قرار داده اند. شکی نیست که سرکوب فیزیکی و فکری توده ها و روشنفکرانش از سوی طبقه حاکم و ایدئولوگ ها و کارکنان فکری آنان کار همیشگی این رژیم بوده است.  همچنین سرکوب انقلاب و تلاش همزمان برای خلع سلاح معنوی توده ها و ریشه کن کردن افکار مبلغ اعمال قهر انقلابی علیه رژیم جمهوری اسلامی وظیفۀ اصلی آنان است؛ و  همان طور که لنین می گوید این ها به وظیفه اصلی خود که همانا "محروم ساختن طبقات ستمکش از وسایل و طُرق مبارزه برای برانداختن ستمگران" (لنین- دولت و انقلاب) است، عمل می کنند. اما، ناکامی استثمارگران آن جاست که دستگاه های سرکوب و اطلاعاتی نظام، با مشاهده روندهای جاری در کف خیابان ها می بینند که با وجود تمام این سرمایه گذاری ها موفق به شستشوی مغزی جوانان مبارز نشده اند و پژواک تئوری های انقلابی بنیانگذاران چریکهای فدایی خلق و راه ماهی سیاه کوچولوهای مسلح صمد بهرنگی، از آن جا که ریشه در واقعیت دارند از صحن دانشگاه ها گرفته تا در میدان های درگیری در شهرها به گوش می رسند.

تاثیر رادیکالیسم توده ها بر نیروهای سیاسی

اما حرکت انقلابی توده گرسنه که با اعمال قهر انقلابی و با خیز خود برای مسلح شدن به منظور تغییر مناسبات استثمارگرانه موجود لرزه بر اندام رژیم ضد خلقی جمهوری اسلامی افکند تنها یک زنگ خطر برای استثمارگران حاکم و رژیم شان یعنی جمهوری اسلامی نبود.  مشاهده کارگران و ستمدیدگانی که دلاورانه برای مصادره سلاح و تدارک جنگ با دشمن به خیابان ها می آیند، چُرت برخی نیروهای اپوزیسیون از نوع "پرو امپریالیست" و یا سازشکار و اپورتونیست را نیز که همواره در این راه مانع تراشیده و با نفی مبارزه مسلحانه به عنوان شکل عمده مبارزه در ایران، توده را از اعمال قهر انقلابی باز داشته اند را نیز پاره کرد.  برخی از این نیروها که بخش مهمی از فلسفه وجودی شان معاضدت با تئوری مبارزه مسلحانه متعلق به طبقه کارگر بوده و به همین دلیل کارنامه سیاسی شان مشحون از یک مبارزه اپورتونیستی با مدافعان این تئوری می باشد و حتی ابائی نداشته اند که این وظیفه نامقدس را از "افتخارات" خود بخوانند، در شرایط انقلابی ایجاد شده توسط توده ها رنگ عوض کرده و ردای ظاهری دفاع از اعمال قهر انقلابی به تن کردند. هر چند در میان این دسته هستند کسانی که با تاسی از تفکرات حزب توده خائن زیر نام کارگر و مردم و انقلاب، مبلغ کوره راه "مبارزه مدنی و مسالمت آمیز " می باشند و هنوز هم آشکارا اعلام می کنند که استثمار شدگان و ستمدیدگان نباید به قهر انقلابی متوسل شوند. سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر - هیات اجرایی) جلوه بارز چنین جریاناتی ست که در کشاکش نبرد قهر آمیز توده های از جان گذشته با نیروهای سرکوب و خونخوار جمهوری اسلامی، مردم به جان آمده را به "پرهیز از خشونت و به کارگیری اشکال مسالمت آمیز مبارزه" با "جانیان خون آشام حاکم" تشویق کردند (نگاه کنید به اعلامیه هیات اجرایی سازمان کارگران انقلابی ایران - راه کارگر مورخ 29 آبان 98 در مورد خیزش گرسنگان). 

اما در عین حال بودند نیروهای دیگری در میان همین رنگ عوض کنندگان که با ترس و لرز حتی در یک مورد هر چند به شکلی ناقص از ضرورت مبارزه مسلحانه چریکی هم سخن گفتند - البته بدون آن که راهی برای مسلح شدن پیش پای توده ها بگذارند و استراتژی مربوط به این تاکتیک را ترسیم نمایند. در این مورد به عنوان مثال بارز می توان از سازمان فداییان اقلیت نام برد که با مشاهده قیام آبان معتقد به وجود "موقعیت انقلابی" (کار شماره 848 آبان 98) شد و به "ابعاد میلیونی مردمی که منتظر اسلحه هستند" و "خودشان دارند می روند حمله می کنند تا بتوانند مراکز نظامی را بگیرند و اسلحه بدست بیاورند" اشاره می کند و سپس با اعتراف به "عقب ماندگی" سازمان خود ( البته با کاربرد عبارت حاوی یک عزت نفس قابل ستایش !! یعنی - عقب ماندگی" ما کمونیست ها و چپ ها") از ضرورت "تدارک نظامی" صحبت می کند. اقلیت اضافه می کند که "از هم اکنون باید در فکر این بود؛ این که این شرایط وجود داره به این معنا هستش که باید این کارها رو کرد باید از نظر نظامی تدارک دید." (رجوع کنید به سخنرانی توکل در مراسم این سازمان به مناسبت چهل و نُهُمین سالگرد سیاهکل در شهر هانوفر آلمان).

در این مورد نیز نیاز به دقت و صبر زیادی برای یافتن عیار صداقت و پایداری روی چنین موضعی ، یعنی ضرورت "تدارک نظامی" در شرایط "موقعیت انقلابی" از سوی اقلیتی ها نیست. اگر لنین در شرایط موقعیت انقلابی ایجاد یک "ارتش انقلابی" را یک وظیفه ویژه می دانست و  مرکز ثقل عمده سیاست تربیت و تشکل طبقه کارگر را در "قیام مسلحانه و در کار ایجاد یک ارتش انقلابی و حکومت انقلابی" می دید و نه در اتحادیه ها و جمعیت های علنی" (لنین: دو تاکتیک سوسیال دمکراسی در انقلاب دمکراتیک) نشریات اقلیت در دوره "موقعیت انقلابی" مملو از تاکیدات مکرر بر همان شیوه های عقیم قبلی یعنی ضرورت "برپایی اعتصابات عمومی و سیاسی" ست.

بر خلاف لنین که در شرایط "موقعیت انقلابی" با شور و شوق از ضرورت شرکت طبقه کارگر در مبارزه مسلحانه حتی در شکل پارتیزانی و ایجاد یک ارتش انقلابی سخن می راند، اقلیتی ها اما مواظبند که نکند در "موقعیت انقلابی" ، کارگران در مبارزه مسلحانه علیه رژیم شرکت کنند چرا که به زعم نویسندگان مقاله، بر خلاف روح نگرش لنین، "مبارزه مسلحانه" شکل "مختص و تعیین کننده" مبارزه طبقه کارگر نیست، در نتیجه اگر این اشکال مبارزه (مبارزه مسلحانه) متداول گردند، در غياب "اعتصاب عمومی" و "ابتکار عمل" طبقه کارگر (که هنوز متشکل نشده) "بی ھيچ ترديدی ھمه را با خود خواھد برد و سر ھمه را به سنگ خواھد کوبيد" . (کار اقلیت – شماره 851، قیام آبان ماه و پیدایش موقعیت انقلابی، ) در نتیجه به دلیل عدم تشکل طبقه کارگر، کارگران نباید در جنگی که با کشیدن سلاح و کشتار توده ها از سوی دشمن به آنان تحمیل شده، شرکت کنند! این جوهر سیاست تبلیغ شده توسط اقلیت در شرایط "موقعیت انقلابی" ست که مضمون و روح آن خلاف اندیشه های لنین و با کمی فاصله همان چیزی ست که سایر نیروهای راست در حال تبلیغ دائمی آن هستند.

با این مواضع، اقلیت نشان می دهد که اگر هم جایی در اثر مشاهده رادیکالیسم جنبش توده ها احساساتی و دچار "چپ روی" در کلام شد، چنین "لغزشی" را تنها برای رنگ و لعاب دادن به همان تئوری های "کار آرام سیاسی" اش مرتکب شده است. بیهوده نیست که در شرایط پذیرش وجود موقعیت انقلابی، اقلیتِ عقب مانده، تازه اظهار امیدواری می کند که مردم یک روز به طور "علنی و رسمی" به حکومت "اعلان جنگ" خواهند داد. این را در شرایطی می گوید که اگر به گذشته دورتر نرویم، حداقل در جریان دو قیام توده ای دی 96 و آبان 98 ، مردم در ابعاد توده ای با "اعلان جنگ" به حکومت، مشغول "جنگ" با رژیم بودند. به راستی اگر کور چشمی در اینان به حدی است که چنین واقعیتی را هم ندیدند چه انتظاری می توان داشت که در یابند در شرایط جامعه ایران، اعلان جنگ خود جنگ است.

قیامهای قهر آمیز و توده ای اخیر باعث شده اند که جریان موسوم به حزب کمونیست کارگری (حکک جناح تقوایی) نیز در این شرایط به یاد "اسلحه و مقابله نظامی" افتاده و ادعا کند که گویا با "خیزش آبان" ماه است که "اسلحه و مقابله نظامی وارد فرهنگ اعتراضی و خودآگاهی و تفکر و گفتمان جنبش سرنگونی شد" و علاوه بر این تحریف به ستایش از "تمرین و تجربه قیام مسلحانه" توسط جامعه بپردازد.  پیش از بررسی این ادعا، ذکر یک نکته مهم در باره ماهیت و رفتار این به اصطلاح حزب در میان نیروهای اپوزیسیون ضروری ست.

واقعیت این است که حزب کمونیست کارگری یک جریان سیاسی است که از ابتدای تولد جز ضدیت با کمونیسم واقعی و مدافعان تئوری مبارزه مسلحانه و تخریب در درون جنبش کمونیستی برنامه دیگری نداشته و در نقاط عطف مبارزات توده ها علیه جمهوری اسلامی نیز  وظیفه مشاطه گری سیاست های امپریالیست ها این دشمنان قسم خورده کارگران و مردم ما را بر عهده داشته است.  این نیروی پرو امپریالیست و بد سابقه که دشمنی سنتی اش با مبارزین و کمونیست های مدافع مبارزه مسلحانه و جنگ انقلابی، شهره عام و خاص است در شرایطی به یاد تقدیس مبارزه مسلحانه مردم افتاده که سابقۀ یک تلاش رسوا برای نابودی یک جنبش مسلحانه توده ای در کُردستان انقلابی را یدک می کشد.  سر دهندگان این سخنان، همان گردانندگانِ وقت "حزب کمونیست ایران" هستند که در راه تحقق هدف فوق، علاوه بر آتش بیاری در یک جنگ برادر کشی در کُردستان، حتی از نابودی سلاح ها و امکانات اردوگاه های پیشمرگان کومه له قبل از ترک کُردستان در دوره "گسست از مارکسیسم انقلابی" نیز دریغ ننمودند. آن ها عملا کوشیدند تا آن سلاح ها توسط پیشمرگان کومه له علیه رژیم جمهوری اسلامی مورد استفاده قرار نگیرد.  همین جریان است که اکنون با به طاق نسیان سپردن همه آن اعمال مذموم، با روحیه (بخوان با پُر رویی تمام) مدعی شود که خیزش آبان هم در شعارها و مضمون و هم درشیوه مبارزه سرنگونی، تعبیر حزب را نمایندگی کرد.   (تزهایی در باره خیزش آبان - حمید تقوایی)

اما براستی آیا مبارزات دلاورانه و قهرآمیز توده ها در کف خیابان ها و تلاش آن ها برای مسلح شدن و تعرض به منظور سرنگونی جمهوری اسلامی ، کوچکترین مشابهتی با تلاش های این جریان پرو امپریالیستی در آتش بیاری در یک جنگ غیر انقلابی و زمین گیر کردن مبارزات مسلحانه توده ای در کُردستان و نابودی سلاح و امکانات متعلق به پیشمرگان کومه له که برای "مقابله نظامی" با جمهوری اسلامی از آن ها استفاده می شد داشته و دارد؟ 

آن چه در مورد جریان های نامبردۀ فوق به عنوان برخی مثال ها شرحش رفت ، پیش از هر چیز منعکس کننده اوضاع جامعه ما و تاثیر اقدامات انقلابی و ابتکارات مبارزاتی توده های به پاخاسته علیه حکومت می باشد که تمام نیروهای سیاسی اپوزیسیون را نیز تحت تاثیر قرار داده  و برخی از آنان را بر آن داشته تا برای همرنگ نشان دادن خود با اوضاع انقلابی موجود به فریبکاری جدیدی دست بزنند.  در قیام دی ماه و آبان ماه، توده های به پا خاسته با نمایش سطح والای آگاهی خود، این پیام را به این دسته از نیروهای سیاسی و مدعی پیشاهنگی نیز رسانده اند که "راه" مبارزه برای رهایی خود را بخوبی و بهتر از آنان می دانند و فرسنگ ها از آنان و تئوری پردازی های مماشات جویانه شان در مورد ضرورت "کار آرام سیاسی" و نشستن به امید فرا رسیدن لحظه مناسب برای قیام وهم آلود مورد نظر آن ها جلوتر هستند. اکنون یکبار دیگر رادیکالیسم توده ها که در عرصه عمل اجتماعی متبادر شده، ورشکستگی قافیه بافی های کهنه نیروهای سازشکار و یا منحرف علیه تئوری انقلابی و قهر انقلابی را به نمایش گذارده است. 

فضای پر شور و امیدوار کننده ای که خیزش قهر آمیز گرسنگان در سال های 96 و 98 بوجود آورده و آمادگی بی نظیری که کارگران و ستمدیدگان جان به لب رسیده از مظالم رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی در شعارها و اعمال مبارزاتی رادیکال خویش علیه این حکومت نشان داده اند، بر این واقعیت مهر تأئید می زند که کارگران و توده های تحت ستم ما در جریان یک جنگ توده ای ست که امکان و توانایی فایق آمدن بر دشمنان شان را خواهند داشت. به واقع این قیام ها در حالی که تجربه ها و آموزش مبارزاتی گرانقدری از خود به جای می گذارند این را نیز نشان می دهند که قیام توده های ما تنها موقعی می تواند به پیروزی دست یابد که یک رهبری کمونیستی بر سر آن باشد که خود این رهبری در شرایط جامعه ایران در مسیر مبارزه مسلحانه علیه ارتجاع حاکم شکل می گیرد. بر این اساس اقدامات انقلابی قابل تحسین توده ها در جریان دو قیام بزرگ اخیر خود یک وظیفه اساسی و فوری را ‏در مقابل جوانان آگاه و نیروهای روشنفکر جامعه ما قرار می دهد. آن ها باید ضمن بالا بردن آگاهی سیاسی خود، در ‏جهت عملی کردن شعار "تشکل، تسلیح، اتحاد، مبارزه، پیروزی" حرکت کنند. بکوشیم که با تمام توان به گسترش و ‏تحقق این شعار از تمام راه های ممکن یاری رسانیم. ‏

Posted by l at 12:44 AM | Permalink

نگاهی به ۴۵ روز اعتصاب و اعتراض کارگران نیشکر هفت تپه!

آقایان مسند نشین ؛ گیریم که با سینه زنی و عزادری تا ن، خلق را بفریبید، فریفتید ؛ با شکم های گرسنه ۲۵ هزار تن از خانواده های کارگران شوش چه می کنید ؟!

درادامه این پیکار و کار، کارگران نیشکرهفت تپه تنها نیستند!

امیرجواهری لنگرودی

چهارشنبه ۸ مرداد ۱۳۹۹ برابر با ۲۹ جولای ۲۰۲۰

امروز چهارشنبه ۸ مرداد درگرمای «خرما پزان» و در شرایط دشوار کرونایی جنوب کشور،کارگران مجتمع نیشکر هفت تپه چهل و پنج روز است اعتراضشان را در مقابل وعده‌های توخالی مسئولان با تجمع در درون کارخانه و بعدتر درمقابل فرمانداری و اداره کار و راهپیمایی‌ها در سطح شهر شوش دنبال کردند.

۴۵روز است که کارگران بخش های مختلف نیشکر هفت تپه - غیر از بخش ابیاری- روزانه در راستای مطالبات خود به اعتراض و اعتصاب می‌نشینند و درخواست‌های خود را بر زبان می‌رانند.

اعتصاب و اعتراض این دوره برپایه خواسته‌های مرکب زیر شامل:

* پرداخت فوری حقوق‌های معوقه که اکنون چهار ماه است پرداخت نشده است!

* تمدید دفترچه بیمه!

* بازگشت به کار فوری برای همکاران اخراج شده!

* محاکمه و مجازات کارفرمای نیشکر هفت تپه به خاطر اختلاس ارزی و سرکوب کارگران!

* لغو خصوصی سازی شرکت نیشکر هفت تپه!

* بازگشت ثروت‌های اختلاس شده به کارگران!

* پایان کار مدیران بازنشسته!

این خواسته‌ها هر روز از حلقوم خسته و گرسنه یکایک کارگرانی که در گرمای بالای ۵۰ درجه شوش و در شرایط اعلام وضعیت قرمز کرونایی استان خورستان در کف خیابان هستند، فریاد زده می‌شود.

اعتصاب دوسال پیش هفت تپه ۲۸ روز اعتراض با پشتوانه سازمانگری توانا از تبار هفت تپه «اسماعیل بخشی» و حمایت همه جانبه سندیکای نیشکر هفت تپه و همراهان آنها در کف خیابان دوام آورد تا اینکه قوای سرکوب ریختند و زدند، بردند و خوردند.

یعنی آنروز به جای پاسخ به مطالبات کارگران اعتراضی، تعدادی از فعالین صنفی از جمله فعال پیشکسوت بازنشسته و یکی از پایه گذاران سندیکای نیشکر هفت تپه علی نجاتی در شرایط بیماری بعد ازعمل جراحی قلب باز درکنار چهره سرشناس اسماعیل بخشی و آن دیگران  را دستگیر و برایشان پرونده امنیتی ساختند. اگر چه دستگیرشدگان بعداً آزاد شدند، اما سپیده قلیان یکی از حامیان اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه با گذشت دو سال اخیراً بار دیگر راهی زندان شده است.

امروز پرسش اساسی این‌ها است:

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا همه ظرفیت و توانایی مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه را شقه شقه کنند و در هم بریزند.

چرا اینگونه است و چه کسانی دست اندرکار این ویرانگری‌اند؟

چه می‌توان کرد؟

جرقه اعتراضات دوره اخیر کارگران نیشکر هفت تپه با شروع محاکمه اسد بیگی، کارفرمای این شرکت شروع شد و با این که در این دادگاه دولت روحانی به عنوان حامی کارفرما در برابر قوه قضاییه جای گرفت و وکیل برادر رئیس جمهور دفاع  اسد بیگی را به عهده دارد و اسحاق جهانگیری نیز مدافع خاندان اسد بیگی ها شد، اما کلیت حاکمیت اسلامی در برابر اعتراضات طولانی مدت کارگران، تاکنون در عین ارعاب و تهدیدات امنیتی آنان، سیاست بی اعتنایی و تفرقه اندازی در بین گروه‌ههای مختلف کارگران صنعت نیشکر را به کار گرفته و همچنان دنبال می‌کند.

در پاسخ به چرایی این شقه شقه نمودن کارگران می‌توان گفت : یکی از دلایلی که جناح‌های مختلف حاکمیت را علیه کارگران هفت تپه متحد کرده است، مطالبه لغو خصوصی سازی شرکت نیشکر هفت تپه است که از آن با شعار با مسمای «خلع ید بخش خصوصی» نام می‌برند. منابع مالی، زمین‌های شرکت‌ها، ماشن‌آلات و دستگاه‌های کار و تسهیلات اعتباری بسیاری از واحدهای بزرگ تولیدی بخش صنعت ایران که در دو دهه اخیر به بخش خصوصی واگذار شده‌اند از سوی کارفرمایان خصوصی که اغلب وابستگان حاکمیت و سپاه و بسیج، آقا زاده‌ها و ژن‌های برتر هستند، شبکه‌ای عظیم از غارت کارگران در رشته‌های مختلف را شکل داده‌ است. امروز لغو خصوصی سازی مطالبه مشترک کارگران این واحدهاست. برخی از آنان نظیر کارگران کارخانه ماشین سازی تبریز و یا تولید ماشین آلات صنعتی هپکو بیش از۴ سال است که علیه کارفرمای بخش خصوصی و خصولتی اعتراض می‌کنند.

فراتر از این، آنچه در پیکره اعتراضات سال‌های اخیر خود را نشان داده و همه مردم ما آنرا می شناسند و در ده‌ها حرکت اعتراضی معلمان، بازنشستگان و دانشجویان یا پرستاران خود را نشان داده است، خصوصی سازی‌های گسترده در نظام آموزش و پرورش ایران و بخش بهداشت و درمان، بخش صنعت و معادن می‌باشد که تأثیر گسترده و زیان باری در یکایک این بخش‌ها و دیگر عرصه‌های زندگی زحمتکشان برجا گذاشته و نارضایتی وسیعی در میان معلمان و پرستاران و کارگران بخش‌های گوناگون ایجاد کرده است.

وحشت حاکمیت از آن‌ست که عقب نشینی در برابر مطالبه لغو خصوصی سازی نیشکر هفت تپه، نارضایتی‌های گسترده موجود را در تمامی این بخش‌ها شدت بخشد؛ لذا ترجیح می‌دهد با ارعاب، تفرقه اندازی و سانسور خبرها، کارگران را در محاصره گرسنگی، کرونا و گرمای طاقت فرسای شوش از پا بیاندازد.

ابراهیم عباسی یکی از سخنگویان جسور این دوره در چهل و سومین روز اعتراض در برابر فرمانداری فریاد می‌زند: «... یک مسئول نداریم که مردم را بخواهند. می‌خواهند ما را بکُشند ولی نمی دانند چه جوری بکُشند. می‌خواهند خودمان بیاییم همین جا از گرما و کُرونا بمیریم که بگویند خودش مُرد. بعد نمی‌گوید کرونا گرفت مُرد، می‌گویند: مشکل زمینه‌ای داشت، بیماری زمینه‌ای داشت. این قلبش مشکل داشت...»

امروز در برابر صف متحد کارگران شوش که با عزمی راسخ در خیابان‌اند، همه عوامل سرکوب دست اندر کارند تا در تقابل آشکار با میدان داران شناخته شده و موثر کارگران هفت تپه که با حضور مادی و معنوی شان در صحنه پیکار و کار، بدل به چهره شده‌اند، شکاف اندازند. برآنند یوسف بهمنی، محمد خنیفر، اسماعیل بخشی، سالار بیژنی، علی نجاتی، ایمان اخضری، ابراهیم عباسی، حسن کهنگی ، مسلم چشمه خاور و بیشمارانی را که اخراجی و بازنشسته‌اند با اتهام " احلال در نظم عمومی " از چرخش بازدارند و نمایش مقاومت چهل و پنج روزه که طولانی‌ترین اعتراض هفت تپه است را در هم شکنند!

این قافله در هم تنیده نقشه کشِ قدارهِ بند در ترکیب نمایندگان استان و شوش، کمیسیون کارگری و اجتماعی مجلس اسلامی یا در هیکل وجودی رئیس جمهور و عوامل دولت و وزارت خانه‌های ذیربط مانند: کار، اقتصاد، کشاورزی و نیز بانک‌ها و به خصوص بانک مرکزی، همچنین وزارت کشور همچنان به حمایت از اسدبیگی‌ها می‌پردازند. متعاقب آنها قوه قضائیه و نیروهای امنیتی کشور، استانداری خوزستان و فرمانداری شوش، امام جمعه، شورای شهر و شورای اسلامی کارخانه و اداره کار شهرستان، همه و همه با فراز و فرودهای ویژه خود، برای نجات سرمایه‌های دزدیده شده اسد بیگی‌ها و شرکاء، مجتمع بزرگ کشت و صنعت نیشکر، در شقه شقه نمودن اتحاد و یکپارچگی کارگران هفت تپه  دست در دست هم‌اند تا ضربه را فرود آورند؛ چرا که بدون سلاخی هفت تپه؛ تکه تکه کردن توان و بنیه باقی مانده کارگران گرسنه، نمی‌توانند به سادگی آنان را از پای درآورند.

در این زمینه استاندار خوزستان، غلامرضا شریعتی در فشرده‌ترین بیان گفتگویش با خبرگزاری ایسنا می‌گوید: «گویا درآمد شرکت از هزینەهای آن کمتر است» و راە حل را کاهش تعداد کارگران و پیدا کردن شغل برای آنها در جاهای دیگر عنوان کردە است.

در خبرگزاری ایسنا از قول شریعتی استاندار خوزستان در باب هفت تپه آمده است: «پیش از واگذاری از سوی دولت نیز دارای زیان انباشته زیادی بوده است، چرا که بیش از درآمدی که از تولید حدود ۲۰  هزار تن نیشکر با حدود ۵۰۰۰ نیروی انسانی در کارخانه و نیز۱۵۰۰ نفر نیروی کارگری و فصلی نی بُر در مزارع کسب می‌کند، هزینه دارد. بنابراین فعالیت این واحد تولیدی اقتصادی نیست و کمتر سرمایه‌گذاری حاضر به فعالیت در این شرکت است. باقی شرکت‌های توسعه‌ای تولید نیشکر در خوزستان با حدود میانگین ۱۷۰۰ نیرو و همین میزان تولید شکر در حال فعالیتند، بنابراین در مقطع فعلی بهترین راهکار برای تثبیت شرایط فعلی کارخانه تولید شکر هفت تپه، توسعه تولید است.»

ایسنا نوشته: «شریعتی برآنستکه است، کارخانه هفت تپه با هزار خون دل نگه داشته شده است» و مدعی‌ست: «هم اینک تا آنجا که اطلاع دارم همه کارگران معترض بازداشتی با عفو مقام معظم رهبری آزاد شده‌اند و حقوق معوقه از ۶ ماه به یک ماه معوقه رسیده و از سوی دیگر در سطح ۲۵۰۰ هکتار کشت جدید در یک سال انجام شده است؛ قرار بود امسال ۴۰۰۰ هکتار کشت جدید انجام شود که به نظر می رسد امسال کشت جدید انجام نشده و دلیل آن درگیری با مشکلات حقوقی عنوان شده است. گرچه فعالیت این کارخانه در حال انجام است اما آنچه که مسلم است باید برای سال‌های آینده این شرکت فکری جدی شود چرا که اگر فکر نشود دوباره با مشکلات جدی مواجه خواهد شد». (۱)

باید به صدای بلند به استاندار خوزستان گفت: اگر کارگران هفت تپه چنین می‌پنداشتند که این صنعت پاسخگو نیست، شما زودتر از این می‌بایست برای پیدا کردن کار آنها اقدام می‌نمودید. اما دیدیم که کارگران در شرایط دردناک گرسنگی، برای دست‌یابی به نان، خطر ویروس کرونا را به جان خریدند و ماندند و اعتراض کردند و همچنان ادامه می‌دهند.

استاندار که این واحد تولیدی را اقتصادی نمی‌داند و از ورشکستگی این صنعت حرف می‌زند، در واقع بە شکلی همان ادعای اسد بیگی مدیرعامل را تکرار می‌کند کە می‌گوید: «پول نداریم» تا از خودشان رفع مسئولیت کردە باشند.  تنها از همین رو است که دهان به دهان می‌گردد؛ استاندار فاسد خوزستان فقط در یک مورد دویست هزار دلار رشوه گرفته تا هزینه سفر همسرش به خارج نماید. به گزارش خبرگزاری فارس: «...آنچه باعث بازتاب‌های گسترده این دادگاه شد، مطرح شدن نام استاندار خوزستان بود. در یکی از موارد مطرح شده در خصوص استاندار خوزستان، بازپرس اعلام داشت که در جریان تحقیقات آقای امید اسدبیگی عنوان داشته که مبالغی را برای مسافرت استاندار خوزستان و خانواده وی هزینه کرده است که این مطالب صورتجلسه و در پرونده موجود است.» (۲)

به قول بعضی‌ها، این مبلغ رشوه نیست بلکه قسمت کوچکی از سهم استاندار در شبکه اختلاسگران است. استاندار خوزستان یعنی شریعتی بالغ بر یک میلیون دلار سهم ارز از این اختلاس‌ها را خود گرفته است. دولتی‌ها فقط حامی اسدبیگی به عنوان یکی از هم جناحی‌های خود نیستند بلکه مستقیماً در این فساد ارزی و حتی در خرید هفت تپه سهیم هستند.

اگر این صنعت زیان‌ده است، چرا این زیان تنها متوجه کارگران است ولی مال اندوزان صنعت نیشکر همواره جیبشان پُر پول و درآمد می‌باشد و در صحنه‌های نمایشی دادگاه اسدبیگی از میلیاردها پول صحبت به میان آمده است؟   

اما «محمد کعب عمیر» نماینده شوش در مجلس اسلامی درخصوص این اعتصاب بە خبرگزاری ایلنا گفتە است: «ده میلیون یوان چین (۲۰میلیارد تومان) در حساب سهامداران نیست  و ایرادهای از طرف آقایان جهانگیری و نوبخت برای پرداخت حقوق هفت تپه نیست. از آقای رئیسی خواستار شدم و نامه نگاری کردم که مشکلات هفت تپه حل شود و توضیح دادم که سهامداران فعلی اهلیت مدیریت هفت تپه را ندارند.»(۳) ، واقعا ممکن است پول کافی در حساب سهامداران نباشد، ولی گزارشاتی کە از جلسات محاکمە اسد بیگی مدیر عامل مجتمع منتشر شدەاند حاکی از انتقال مبالغ هنگفتی از پول‌ها بە جاهای دیگری است.

در همین رابطه دادگاهی که ۲۱ نفر از متهمین ارزی را درپرونده ۱۸ جلدی خود تا به امروز به نمایش گذاشه است. درحالیکه دادگاه ادامه دارد. در سی و هشتمین (۳۸) روز اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه در کانال تلگرامی سندیکای نیشکر هفت تپه آمده است: «بر اساس اخبار موثق

 حجم زیادی از یک میلیارد و نیم دلار ارزهایی که اسدبیگی‌ها که بخش زیادی از مبلغ دریافتی به نام هفت تپه از بانک مرکزی دریافت کرده‌اند، بوسیله صرافی‌ها به خارج از کشور انتقال داده‌اند.

اسدبیگی‌ها نه تنها با ندادن حقوق کارگران را به گروگان گرفته‌اند بلکه قوه قضاییه را نیز با انتقال ارزها به خارج از کشور خلع سلاح کرده‌اند.

پس دلخوش به این دادگاه نباشید!...

دادگاه نهایتاً چند سال زندان برای این مفسدان حکم می‌دهد و نهایتاً همچون متهمین ارزی و یا متهمین مالی که همگی از وابستگان به دایره خودی‌ها هستند از یک در وارد و از در دیگر زندان خروج می‌زند! مدتی استعلاجی و در ادامه عفو مشروط به خاطر پدر شدن خارج از زندان خواهند بود!

پس منتظر معجزه دادگاه نباشید! اتکای ما فقط و فقط باید به خودمان باشد و بس! اتحاد. اتحاد. اتحاد...»  سناریوی دادگاه نمایشی نشان می‌دهد دولتی‌ها فقط حامی اسدبیگی و شرکاء او به عنوان یکی از همراهان او در خصوصی سازی و خصولتی نمودن صنایع نیستند بلکه مستقیماً در این فساد ارزی و حتی در خرید هفت تپه سهیم هستند.

روح دمیده شده در کالبد «روح الله ایزد خواه» نماینده مردم تهران در گفتگو با خبرگزاری مهر با اشاره به مدل کارگر - مالکی در واگذاری شرکت، در تقسیم صنعت نیشکر به بخش‌های کوچک‌تر در هر دو بخش کشاورزی و صنعتی و متفرعیات آنها و به قول این بزرگوار، راه حل این است که این شرکت‌ها به بخش‌های اقتصادی سودآور کوچک تقسیم شوند به عنوان نمونه تبدیل به ۲۰ الی ۳۰ حلقه مختلف شوند سپس این حلقه‌ها به صورت جداگانه واگذاری شود. به طوری که در این پروژه دست پخت ایشان،از قول وی آمده است: «نمونه کارگر- مالکی در برخی از کشورهای دیگر دنیا مانند اسپانیا موفق بوده است». و در پاسخ به این سوال که آیا کارگر قدرت مدیریت سودمند شرکت را دارد؟ می‌گوید: «برای حل این موضوع می‌توان ۸۰ درصد سهام را به کارگران و ۲۰ درصد دیگر را به کارآفرینی واگذار کرد که می‌تواند به عنوان نمونه واحد الکل سازی را مدیریت کند. برای این ۲۰ درصد مزایده گذاشته شده و اهلیت‌سنجی صورت نگیرد اما اکثریت سهام با کارگران است.» (۴)

پرسش اساسی از پروژه ساز واگذاری شرکت هفت تپه به صورت کارگر- مالکی شدن این است: کارگری که به نان شب خود محتاج است و ده‌ها بدهی و هزینه گذران زندگی بر دوش او سنگینی می‌کند و چند ماه هم حقوق نگرفته چگونه می‌بایست سهم هشتاد درصدی خود را برای جریان انداختن این «تعاونی» من در آوردی تأمین نماید؟

جدا از این در سطح خود صنعت نیشکر، به مانند همیشه و همه صنایع موجود دخالتگری حراست (امنیت) آشکار است. این اواخر شاهد تحرکات بیشتر امجدی  معروف به امجد، مسئول حراست شرکت هفت تپه بوده‌ایم. ایشان در یکی از اقدامات جدید خودش برای تعدادی از کارگران پرونده سازی کرده است. امجد فرستاده مستقیم وزارت اطلاعات است. امجد ادامه شبکه فاسد شریعتی استاندار - وزارت اطلاعات و همکار شبکه حسینی پویا (دادستان خوزستان) - جعفری چگنی (رئیس دادگستری شوش) است که همگی دشمن درجه یک کارگران هفت تپه و مردم منطقه هستند. امجد در سرکوب کارگران و خوش خدمتی به خاندان اسدبیگی یعنی نابودی هفت تپه و شکنجه جامعه بزرگی در خوزستان، دست به هر کاری می‌زند. کارگران برآنند که باید به این پرونده سازی‌های امجد جواب شایسته داده شود.

این اواخر با حضور نماینده شوش «کعب عمیر» در کمیسیون اجتماعی مجلس با دیگر اعضاء این کمیسیون می‌خواهند نیشکر هفت تپه را هم به تأمین اجتماعی ورشکسته واگذار کنند که با خصوصی سازی بورسی چند چهره امنیتی پوششی دیگر، اینبار آنها را به جان کارگران بیاندازند... نظیر همان آفتی که در دولت احمدی نژاد با برگماری آدم فاسدی همچون سعید مرتضوی بر رأس سازمان تأمین اجتماعی صورت گرفت که بخش وسیع ثروت و دارایی این سازمان با زد و بند به بابک زنجانی واگذار شد که تا به امروز ده شاهی نم پس نداده و همچنان روزگاران آفتابی‌اش در کنار ساحل شنی جزایر کیش و سواحل دریای سیاه ، امروز روی فرش قالی اوین نشسته و به همه پوزخند می‌زند.

کارگران می‌گویند: نمی گذاریم شرکت را به تأمین اجتماعی ورشکسته واگذارنمایند تا آنها هم به بورس بسپارند و ده تا اسدبیگی با پشتوانه ده‌‌ها مقام دولتی و امنیتی از راه برسند و سهام را در بورس خریداری کنند و اینبار به جای یک اختاپوس، دها اختاپوس بر گرده کارگران سوار گردند.

به‌عبارتی واگذاری شرکت به تأمین اجتماعی یعنی ادامه نابودی صنعت نیشکر هفت تپه. چرا که دولت بزرگترین بدهکار سازمان تأمین اجتماعی است و در این میان نیشکر به چه کارش می‌آید؟ صد البته آنرا به بورس وا می‌گذارد. در چنین شرایطی هر سهامدار گردن کلفتی مثل اسدبیگی می‌تواند در موج واگذاری به بورس سوار شود و از در دیگری وارد گردد. در حالی که خواسته واقعی و اصلی کارگران هفت تپه، لغو خصوصی سازی از هفت تپه است. واگذاری شرکت به تأمین اجتماعی یعنی همان بلایی که سر کارخانه «هپکو» آوردند و الان باعث اعتراض و اعتصاب کارگران هپکو شده؛ یعنی ادامه بدبختی و زیر گرفته شدن امنیت شغلی کارگران هفت تپه به مانند هپکو... پس خوب که نگاه کنیم، در می‌یابیم دولت و مجلس به شکل توامان، نابودی شرکت هپکو و اخراج دسته جمعی و آوارگی کارگرانش را که چهار سال تمام علیه خصوصی سازی جنگیده‌اند به شرطی برای نمردن بازنشستگان تأمین اجتماعی از گرسنگی تبدیل کرده است که براساس آمارها حدود ۶۰ درصدشان حداقل بگیرند. یعنی از جیب کارگران به جیب بازنشستگان یعنی کارگران دیروزی ریخته‌اند. تا نان یکی به قیمت خون دیگری به کار گرفته شود. این چهره واقعی دولت و دستگاه نئولیبرال است!

تا اینجای کار طرح‌های ارائه شده بیان سریع کوچک کردن، در هم شکستن و انشقاق در بین سلسله اعتصاب و اعتراضات واقعاً موجود هفت تپه، نمای عمومی حاکمیت اسلامی است که پیشتر در حق کارگران معدن بافق، معدن چادر ملو، معدن زغال سنگ کرمان، فعالان کارگری سندیکای شرکت واحد، هپکو، آذر آب، فعالان محیط زیست، پرستاران زن جامعه همه و همه به همین شکل متلاشی و چند تکه نمودند.

جمعبندی تاکنونی:

* در وضعیت موجود و دربرابر طرح‌های ارائه شده حرف‌های کارگران هفت تپه سر راست است:

تا رسیدن به مرحله خلع ید از بخش خصوصی (که قانوناً با رأی دادگاه علیه مختلسین انجام خواهد گرفت) و به صورت فوری باید مدیریت امیراسدبیگی- صابریان (تمام عوامل مدیریتی اسدبیگی-رستمی) و عوامل اختلاسگران برکنار گردند و به طور موقت و فقط برای همین روزها، نماینده‌ای از دولت برای مدیریت موقت و اورهال و جلوگیری از اجاره و تخریب املاک و... معرفی گردد تا کارگران فرصت سازمان‌یابی خود را بیابند.

* برای دریافت حقوق‌های عقب مانده، باید تمام  مبالغ باقی مانده و موجود در حساب‌های اختلاسگران که مسدود شده‌اند، بشکل فوری و به طور کامل از دسترس اختلاسگران خارج و از ارائه حقوق‌های قطره چکانی پرهیز گردد و تمامی بدهی پرداخت نشده کارگران تسویه شود.

* کارگران امروز خود در حال مذاکره با هم‌اند ولی همگی آنان بر سر اینکه همه امور شرکت می‌باید از بخش خصوصی ستانده شود یا به خود دولت واگذار گردد یا با دخالت مستقیم و نظارت کارگران باشد یا اگر همکاران بخش‌های مختلف نظرشان بر واگذاری شرکت به کارگران بود، این روش انجام پذیرد.

* گرایشی از واگذاری موقت مدیریت به نماینده دولت‌اند تا اینکه وقتی در چند ماه آینده خلع ید کامل انجام شد، تعیین تکلیف نهایی توسط کارگران صورت پذیرد.

* گرایش دیگری از کارگران خواهان خلع اختیار تمام اختلاسگران بر حساب‌های بانکی و پرداخت حقوق به طور مستقیم و سر وقت تا کسب تمامی سیستم مالکیت و مدیریت و حقوق و... به طور اساسی تغییرات پایه‌ای به تدریج صورت گیرد.

* مبارزه تا به امروز و آنچه که به فریاد عمومی همه بخش‌های کارگران اعم از فصلی، موقت، قراردادی، پیمانی، رسمی و کارگران اخراج شده هفت تپه بدل شده، نشان داده است؛ امکان ندارد کارگران هفت تپه بتوانند این جنگ نابرابر طبقاتی را به تنهایی به نتیجه برسانند. چرا که این یک جنگ سراسری با کل حاکمیت طرفدار سرمایه است و مبارزه همه بخش‌های جنبش کارگری را باید با خویش و خواسته‌هایشان همراه نمایند.

* مبارزات طبقاتی کارگران باید با هدف اتحادهای وسیع در دل همگرایی‌ها، به منظور به عقب نشینی واداشتن رژیم در تمامی حوزه‌ها عمل کند!

* در تمامی سال‌های مبارزاتی کارگران ایران در بخش‌های مختلف تا به امروز شاهد بوده‌ایم؛ چنانچه جنگ از پائین داغ گردد همه عمله تباهی آور چرخه سرمایه به شکل متحد عمل می‌کنند.

از اینرو جهت گیری اساسی کارگران در نهایت باید بر پایه جنگ گریلایی به پیش رود. جنگ را به تنهایی نمی‌توان پیش برد. جنگ موجود باید از هفت تپه بیرون آید و گسترش پیدا کند و این یگانه درس طولانی مدت اعتصاب تاکنونی هفت تپه است.

* باید این دوره طولانی اعتصاب با همه دست‌آوردهای‌اش که تاکنون بازوی خبر رسانی و متحد نگهداشتن این نیروی عظیم پرمعنی‌ترین نتیجه‌اش بوده است با دوره تنفسی همراه گردد تا مبارزان هر بخش با جمعبندی از نتایج خود تا امروز، در دوره بعدی بتواند متحدتر و سازمان‌گرانه‌تر مبارزه را به پیش ببرند.

* در بیرون از کشور و در سطح بین المللی، باید جنبشی برای گرسنگان هفت تپه به راه انداخت.

* مبارزه طولانی اعتصاب، بدون پشتوانه صندوق اعتصاب، شکننده خواهد بود. از اینرو جنبش همیاری‌های مالی در سطح اروپا، کانادا، آمریکا را باید وسعت داد.

کمک های مالی نیروی مدافع کارگران در خارج از کشور به داخل تا به امروز نشان داد که یاری‌های مالی شکم گرسنه کارگر و خانواده‌اش که از چهارماه حقوق و مزایا بی‌بهره‌اند، سیر نخواهد کرد ولی درس بزرگی از پشتیبانی و حمایت جهانی را به آنان خواهد داد که در استمرار این مبارزه تنها نیستند.

* کارگران هفت تپه برآنند: از کارگران، اتحادیه‌های کارگری، رسانه‌ها، وکلا، انسان‌ها و نهادهای مدافع آزادی و برابری، عدالت و انسانیت و عموم مردم شریف و آزادی‌خواه سراسر جهان درخواست داریم صدای ما کارگران بی پناه هفت تپه را بشنوند و به انحای مختلف در مقابله با این باند سرقت و بلوکه کردن این ارزها به منظور بازپس دادن آن به کارگران هفت تپه اقدام کنند. در بین ما کارگران هفت تپه بر سر زبان است که بخش زیادی از پول‌های بلوکه شده توسط عوامل اسدبیگی مدیریت دزد بخش خصوصی شده صنعت نیشکر که در واقع پولِ خون ما کارگران است توسط یک صرافی به کانادا منتقل شده است.

جا دارد که در این رابطه مجلس کانادا و نخست وزیر «جاستین ترودو» از دولت مردانشان بخواهند در رابطه با این موضوع موضع گیری و تحقیقاتی را سازمان دهند و نتیجه تحقیقات را به مردم ما گزارش نمایند و اقدامات قانونی لازم برای بلوکه کردن این ثروت‌ها که متعلق به کارگران هفت تپه و با اعتبار شرکت ما حاصل آمده، اما سرقت و قاچاق شده است تا در یافتن راهی برای بازگرداندن آن به صاحبان اصلی آن که ما کارگران فنا شده هستیم اقدام نمایند.

* در این مبارزه عظیم  و رودررو، ما مدافعان جنبش طبقاتی به مثابه حلقه پیوند عمل می‌کنیم و اساس اتخاذ تاکیتیک  و استقلال عمل مبارزاتی کارگران را در هر شرایطی محترم می‌شماریم.

* در پایان یادمان نرود کارگران مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه امروز بر سر چند راهی کارکردن بی نتیجه، یا خصوصی سازی و خصولتی شدن کل نیشکر یا دولتی باقی ماندن آن نمی‌اندیشند. آنها  همانطور که به دفعات بیان داشته و طی اطلاعیه‌ها و بیانیه‌های مختلف خود اعلام  داشته‌اند، هر یک آنان صاحبان اصلی این شرکت بزرگ هستند که خود به همراه خانواده‌های‌شان در کنار مردم شوش از دور و نزدیک در چند دهه  برای حفظ و تداوم کار آن درد و رنج فراوانی را تحمل کرده‌اند. این حق بایسته یکایک آنان است که اجازه ندهند هر فرصت طلبی اموال چند نسل آنان را به یغما برد.

بریکایک ماست که در این مبارزه نابرابر، از خواست‌ها و مطالبات اعلام شده کارگران تا همان هنگام که در مبارزه‌اند با تمام نیرو در داخل و خارج از کشور پشتیبانی نماییم. امروز همچون دیروز صدای یکایک هفت تپه‌ای‌ها باشیم که مطالبات‌شان عیان‌تر از فریاد آنان است؛ این پژواک همه هم سرنوشتان، فرودستان، زحمتکشان و ستمدیدگان جغرافیای ماست که غارت گران شکم چران، وهیاکل ایت الله های شکر خوار، نان را از سفره‌های شان ربوده‌اند و تلاش رنج کارآنان را هم نپرداخته و سرمایه‌های بیش از ۲۵ هزار انسان رنج دیده هفت تپه را به غارت برده‌اند. مبارزه درخشان آنها مبارزه از حق حیات اقتصادی و اجتماعی مردمی است که در این منطقه  زیر سیاست‌های چپاولگرانه بخش‌های خصوصی، خصولتی و دولتی ، در پناه عوامل سرکوب له شده‌اند. از اینرو همه بخش‌های جنبش کارگری و همه مدافعان آگاه و مسئول این جنبش حیاتی باید استقلال عمل مبارزاتی کارگران شاغل و اخراجی هفت تپه را محترم بدارند و با یکایک آنان همصدایی و پیوندی عمیق داشته باشند.

* صدای هفت تپه، صدای ماست، نگذاریم این صدا تحت هیچ شرایطی خاموش گردد و برای بلند آوازه کردن این صدا همه توان و ظرفیت خود را به میدان آوریم و با پرهیز از های و هو، نقشه‌مندتر از همیشه عمل نماییم! ازشمال تا جنوب هم صدایی با کارگران هفت تپه و بافریاد اعتراضات یکایک آنان هم آوا باشیم!

منابع :

(۱)- خبرگزاری ایسنا

https://www.isna.ir/news/99032617077

(۲)- خبرگزاری فارس

https://www.farsnews.ir/khuzestan/news/13990301000534

اتهام استاندار خوزستان در پرونده اسدبیگی و پشت پرده اعتراضات هفت‌تپه

(۳)- خبرگزاری ایلنا

https://www.ilna.news/fa/tiny/news-928498

(۴)- خبرگزاری مهر نماینده مردم تهران در گفتگو با مهر:کارگران باید سهامدار هفت تپه شوند:

https://www.mehrnews.com/news/4974343

Posted by l at 12:37 AM | Permalink

 گرهگاهی تاریخی، مصافی عظیم!

به مناسبت صدسالگی تأسیس حزب کمونیست ایران

بخش آخر – شکست جمهوری، مسیر آتی

چگونه شکست جمهوری شوروی گیلان رقم خورد؟

در مرحله آخر عمر جمهوری گیلان، وضعیت را سه روند اصلی شکل می داد:

• تلاش ‌های حیدر خان برای سروسامان بخشیدن به جمهوری گیلان از طریق اتحاد سیاسی با میرزا کوچک خان و گسترش نیروی نظامی و ایجاد فرماندهی واحد.
• کودتای سوم اسفند 1299 توسط سید ضیا و رضاخان برای ایجاد اراده سیاسی - نظامی واحد در تهران.
• و سرانجام آغاز روابط دیپلماتیک میان شوروی و دولت ایران و خروج قوای ارتش سرخ شوروی از گیلان.

این سه روند تقریباً پا به پای هم پیش رفت.

زمستان و بهار (1299 و 1300) با صبر و انتظار گذشت. اردوی انقلاب و ضدانقلاب هر یک به شکلی در حال تدارک سیاسی – نظامی برای نبرد بودند. نبردی که برای همگان نبرد نهایی تصور می شد. در 7 اردیبهشت 1300 حیدرخان با هزار رزمنده قفقازی وارد گیلان شد. ورود حیدرخان با این نیروی تازه نفس در زمانی صورت گرفت که جمهوری هم در زمینه نظامی و هم در سطح تبلیغات سیاسی در حال تجدید سازمان بود. شمار ارتش سرخ ایران در گیلان تا اوایل اسفند به 7 هزار نفر رسیده بود. از این عده تنها 400 تن از ارتش سرخ شوروی بودند. حیدرخان کمیته ای به نام "کمیته مرکزی انقلاب برای آزادی ایران" بنیان نهاد تا میرزا کوچک خان را نه به نام حزب کمونیست بلکه تحت لوای این کمیته با خود متحد کند. هدف فوری نظامی کمیته کماکان فتح تهران بود.

کمیته برای تحقق هدف فوق تلاش کرد با برخی از رهبران ایلات به غیر از جنگلی ها ملاقات کند و متحدشان کند. برای مثال در فروردین 1300 نمایندگان این کمیته با ضرغام السلطنه رهبر یکی از بزرگ ‌ترین ایلات تالش ملاقات و گفتگو کردند تا نیروهای تحت فرمان خود را در اختیار ارتش سرخ قرار دهد و موفق شدند او را با خود هم رأی کنند.

میرزا در نامه ای به حیدرخان از "تاکتیک ها و تزهایش" ابراز رضایت کرده اعلام کرد: «سازگاری آن‌ ها با دیدگاه های انقلابیون محلی مرا بر آن می دارد تا آن ‌ها را بپذیرم و همان راه را دنبال کنم.» (1)

  با تلاش کمیته جدید و توافق با دولت های شوروی روسیه، آذربایجان و گرجستان (که به تازگی تشکیل شده بود) قرار شد «ولایت گیلان پایگاه انقلاب در ایران باشد و ازآنجا برای آزادی بقیه ایران تدارک دیده شود؛ هیچ کشور خارجی اجازه داده نخواهد شد که در امور داخلی ایران دخالت کند؛ کمک شوروی فقط در مواقع اضطراری طلب خواهد شد.» (2) علاوه بر این کمیته انقلابی اعلام کرد دهقانان به مدت سه سال از تحویل محصول خود به دولت به عنوان مالیات و سهم زمین دار معاف خواهند شد. پس از پایان این دوره از دهقانان فقط 10 درصد از محصول به عنوان مالیات جنسی به دولت خواسته خواهد شد.

به رغم این تصمیمات و اقدامات، تردیدها و بدگمانی های میرزا کوچک خان ادامه یافت. میرزا حاضر نشد به رشت بیاید و دولت ائتلافی تشکیل دهد. عملاً پیشنهاد 16 اردیبهشت حیدرخان برای احیا کمیته انقلابی قدیمی با شرکت حیدرخان، کوچک خان، احسان الله خان و خالو قربان و میرزا محمدی (از همکاران نزدیک میرزا) شکل نگرفت. میرزا شرط همکاری را خروج نیروهای باقیمانده شوروی در خاک ایران گذاشته بود. او عملاً مخالف اتحاد و ادغام نیروی های نظامی بود و تمایل داشت هر نیروی سیاسی منطقه نظامی از آن خود را داشته باشد. اصطکاک بین جنگلی ها با طرفداران کمونیست ها همچون احسان الله خان و خالو قربان تشدید شد و به تدریج به فروپاشی جبهه انقلاب انجامید. (3)

ظاهراً تغییراتی در نقشه و استراتژی نظامی برای فتح تهران صورت گرفت. البته مشخص نیست که در اساس نقشه واحد و متمرکزی وجود داشته یا خیر. مسیر مازندران برای فتح تهران انتخاب شد. احسان الله خان با ساعد الدوله فرزند بدنام سپهسالار و داماد وثوق‌الدوله متحد شد. (4) او روابطی با احسان الله خان و ارتش سرخ ایجاد کرد و قول همکاری نیروی 2500 نفرِ خود با آنان را داد. احسان در تیرماه 1300 با 200 نفر به نواحی جنوبی مازندران رفت تا حمله به تهران را سازمان دهد. او به پیروزی های نظامی اولیه دست یافت. در جریان عملیات مازندران، مجدداً در تاریخ 8 تیر میان نیروهای احسان الله خان و خالو قربان درگیری نظامی پیش آمد و منجر به کشته شدن 8 تن از افراد احسان الله خان شد. احسان الله خان مجبور شد از نقاط استراتژیک نظامی که فتح کرده بود عقب نشیند. در اواخر مردادماه با پیوستن ساعد الدوله به دولت عملاً جبهه مازندران فروپاشید. عملیات نظامی قزاقان در جبهه ها با موفقیت هایی همراه شد و نومیدی نیروهای نظامی وابسته به جمهوری را فراگرفت. احسان به سختی نیروهای خود را ترمیم کرد و با 500 نفر توانست لنگرود را از دست قزاقان بیرون کشد اما نیروهای دولتی دست به ضد حمله زدند و نیروهای وابسته به احسان الله خان را با 150 اسیر و 200 کشته به عقب راندند. (5)

در چنین شرایطی حیدرخان تلاش کرد ائتلاف کمونیست ها و میرزا را دوباره احیا کند. از همین رو اعلامیه ای به نام کمیته انقلابی ایران در رشت منتشر شد و طی آن تشکیل دولت جدید جمهوری شوروی ایران اعلام شد. حیدرخان کابینه جدیدی تشکیل داد و احسان را از این جرگه به دلیل عدم هماهنگی و "به دلیل حمله غیرمجاز به تنکابن" اخراج کرد. (6)

اما این واپسین تلاش حیدر نیز نتوانست موجب نجات ائتلاف شود. کماکان چگونگی برخورد به مسئله ارضی مشکل ساز بود. زمانی که کوچک خان از انتشار برنامه ارضی پیشنهادی حیدرخان خودداری کرد، حیدر خود در مقام کمیسر امور خارجه آن را منتشر کرد و تلاش کرد نیروی نظامی ویژه و مستقل تحت رهبری حزب ایجاد کند.

درست در همین دوران کوچک خان به مذاکره با دولت کودتا روی آورده بود، هرچند تلاش هایش حاصلی نداشت اما آشکارا در پروسه مذاکره از "جمهوری خواهی" دست کشید و خواهان برگزاری انتخابات جدید برای مجلس شد. تنش میان جنگلیان و کمونیست ها رفته رفته شدیدتر می شد. میرزا در جبهه داخلی به فکر سازمان دادن کودتایی علیه حزب کمونیست و متحدینش افتاد. در شهریورماه  ترورهایی توسط نیروهای هوادار میرزا علیه وفاداران به جمهوری در رشت و انزلی صورت گرفت. شهردار انزلی که منصوب خالو قربان بود کشته شد. توطئه چینی های میرزا در 6 مهرماه در واقعه ملاسرا به اوج خود رسید. او خالو قربان و حیدرخان را برای مذاکره فراخواند، در حین مذاکرات خانه محل ملاقات آتش زده شد و حیدرخان و یارانش هدف تیراندازی قرار گرفتند. در جریان اتفاقاتی که هرگز جزئیاتش به دقت روشن نشده، چند تن از یاران حیدرخان درجا کشته شدند. خالو قربان و حیدرخان توانستند فرار کنند ولی حیدرخان به دلیل ناآشنایی با جنگل توسط متحدین میرزا اسیر و چند روز بعد تیرباران شد. در شب 9 مهرماه نیروهای کوچک خان به رشت حمله بردند و مقر حزب کمونیست ایران را در هم کوبیدند. در انزلی زدوخورد کوتاهی صورت گرفت که منجر به مجروح شدن یکی از حامیان خالو قربان و حاکم بندر شد. روز 10 مهر نیروهای خالو قربان و احسان الله خان توانستند افراد میرزا را از رشت بیرون برانند. ولی فردای آن روز دوباره میرزا شهر را باز پس گرفت. چند صد نفر در این درگیری ها کشته شدند. جبهه های جنگ از هم پاشیده شد و فشار نیروهای نظامیِ دولتی افزایش یافت. خالو قربان در 29 مهرماه خود را به نیروهای دولتی تسلیم کرد و احسان الله خان در 16 آبان ماه راه تبعید به باکو را در پیش گرفت.

در ادامه نیروهای قزاق با همکاری افراد خالو قربان با نیروهای میرزا وارد جنگ شدند و سرانجام در یکم آبان ماه پایگاه اصلی او را به تصرف درآوردند. کوچک خان همراه با 300 تن از افرادش تا 20 آبان به درگیری های پراکنده  ادامه داد اما سرانجام نیروهایش به کلی از هم پاشیده شدند و خود وی در 15 آذر در منطقه کوهستانی از سرما یخ زد. خالو قربان سَرِ بریده او را به رضاخان تقدیم کرد. بدین‌ سان حکومت مرکزی توانست به یاری رضاخان جمهوری را در خون خفه کند و استان گیلان را به کنترل درآورد.

نقش کودتای سوم اسفند 1299 در این شکست چه بود؟

 بی شک کودتای سوم اسفند نقش مهمی در به شکست کشاندن جمهوری گیلان داشت. مارکس می گوید در مقابل انقلاب فشرده، ضدانقلاب فشرده نیز شکل می گیرد. هرچند انقلاب آن‌ طور که باید فشرده می شد، نشد. اما خطرش آن میزان جدی و فوری بود که امپریالیسم انگلیس و طبقات حاکم  دنبال راهکار اساسی باشند. مهمترین نتیجه کودتای سوم اسفند، تولد ارتش واحد ضدانقلابی بود. امپریالیسم انگلیس دریافت که نمی تواند مانند گذشته با تکیه به ارتش ایلی، ایران را کنترل کند و از پس عوارض انقلاب اکتبر در ایران - مشخصاً ارتشی که در گیلان در حال شکل گیری بود - بربیاید.

هدف فوری کودتا، ایجاد اراده سیاسی، نظامی واحد و ضروری در مرکز برای مقابله با جمهوری گیلان بود. کودتا اهداف سیاسی خرد و کلان دیگری نیز داشت. قبلاً گفته شد که به واسطه تجدید ساختار جهانی سرمایه در اثر جنگ جهانی اول و تأثیرات انقلاب اکتبر، شکل جدیدی از اعمال سلطه اقتصادی - سیاسی - نظامی امپریالیسم بر ایران آغاز شد. کودتا به ‌طور قطع بر یک دوره از حیات دولت ارتجاعی در ایران پایان نهاد و آغازگر دوران نوین شد. این روند جدید نرم و راحت پیش نرفت. بخش هایی از هیئت حاکمِ ایران و انگلیس مخالف کودتا بودند. کودتا باید کارایی و مفید بودنش را در عمل اثبات می کرد.

کودتای سوم اسفند گیجی و سردرگمی هایی را نیز در میان مردم و به ویژه انقلابیون و حتی حزب و دولت شوروی ببار آورد. مقاصد کودتاچیان شناخته شده نبود. این مقاصد تکامل یابنده بودند و به مرور روشن شدند. به ویژه زمانی که سید ضیا به عنوان عامل مشهور انگلیسی کنار نهاده شد، بر این ناروشنی ها افزوده گشت. مانورهای ماهرانه رضاخان بر ابهام ها می افزود. مشخص نبود که او دقیقاً چه می خواهد و چگونه می خواهد به اهداف خود دست یابد.

فراموش نکنیم که کودتاچیان چهار روز بعد از قبضه کردن قدرت سیاسی، معاهده مودت ایران و شوروی را امضا کردند و تصویب نهایی آن را به مجلس سپردند. آنان وعده تقسیم املاک و زمین های دولتی میان دهقانان را دادند؛ قرارداد 1919 را لغو کردند؛ خواهان رهایی کشور از الزام به وام گرفتن از خارج و لغو نهایی حقوق و قضاوت کنسولی قدرت های خارجی شدند و با تأکید بر تشکیل ارتش واحد خواهان بازسازی و پیشرفت مملکت گشتند و خود را مشروطه خواه جا زدند و برخی مواقع زمزمه جمهوری خواهی سر دادند.

برخلاف آنچه شایع است، حزب و دولت شوروی و منجمله کمونیست ها و انقلابیون ایرانی به کودتاچیان خوش بین نبودند. زیرا سید ضیا بشدت بدنام بود و خیلی زود مجبور شد با اشراف قاجار از در سازش برآید. کابینه اش سه ماه بیشتر به درازا نکشید و رضاخان به عنوان وزیر جنگ او را وادار به استعفا کرد. خطاهایی که در تحلیل طبقاتی از رضاخان به عنوان بورژوازی ملی رخ داد، اساساً پس از شکست جمهوری گیلان صورت گرفت. اما دو موضوع خاص، یعنی قرارداد دوستی با شوروی و "اخراج" مربیان انگلیسی در لشکر قزاق و برچیده شدن پلیس جنوب به دستور کابینه قوام در 18 سپتامبر 1300 تأثیرات بلا واسطه و مشخصی بر جنبش گیلان به دلیل سیاست ها و تاکتیک های دولت شوروی داشت که در ادامه به آن می پردازیم.

با کودتا صحنه نظامی به نفع ضدانقلاب چرخید. قزاقان که به دنبال شکست مفتضحانه شان در تابستان 1299 به شکل تحقیرآمیزی از منجیل تا قزوین با پای پیاده فرار کرده بودند، دوباره روحیه خود را به دست آوردند. با کمک افسران انگلیسی و پول انگلیس پیشرفت بزرگی در نحوه تمرین و تجدید سازمان نیروهای قزاق ایرانی حاصل شد و تعدادشان به 6000 نفر رسید. رضاخان که در نبردهای ضدانقلابی دوران مشروطیت آبدیده شده بود تمامی استعدادهای خود را بکار گرفت. او تلاش کرد استراتژی نظامی خود را با استفاده از ضعف های سیاسی نیروی مقابل طراحی کند. او هم به توطئه چینی دست یازید، هم به حداکثر از تفرقه های سیاسی موجود در جمهوری گیلان سود جست. نقشه های وی متکی بر جداسازی نیروهای مقابل خود بود. او سعی می کرد با هر یک از نیروهای مقابل مجزا از هم برخورد کند و برای مثال با پیش بردن مذاکراتش با میرزا او را از ساعد الدوله جدا کند یا به روی تزلزل یا تسلیم طلبی برخی دیگر نیروها حساب باز کند. همه این توانایی ها به لحاظ تاکتیکی برای او موفقیت ببار آورد.

آیا برقراری روابط دیپلماتیک میان شوروی و دولت ایران نقش اساسی در شکست جمهوری گیلان داشت؟

شاید لفظ "اساسی" زیادی باشد اما بی‌شک برخی سیاست‌های دولت شوراها نقش منفی ایفا کرد. می ‌دانیم که دولت شوروی در 16 مارس 1921 (اواخر اسفند 1299) با انگلیس قرارداد تجاری بست. از زمانی که این قرارداد بسته شد نقش عنصر دیپلماسی در سیر رویدادها پررنگتر شدند. از قبل نیز در جریان کمک به جنبش گیلان دولت شوروی در برخی زمینه ها ملاحظات دیپلماتیک را رعایت می کرد و کمک ها به نام دولت آذربایجان ارسال می شد. تا جایی که شواهد نشان می دهد پس از برقراری روابط مجدد با دولت ایران و تعیین روتشتاین به عنوان سفیر شوروی، تلاش شد تا این دیپلماسی هم جهت با منافع جنبش گیلان به کار برده شود. روتشتاین تقریباً همزمان با ورود حیدرخان وارد تهران شد. (7 اردیبهشت 1300) سیاست او به تعویق انداختن حمله دولت مرکزی به گیلان بود. دولت شوروی می خواست تا حد امکان فرصتی برای حیدرخان فراهم شود تا بتواند بر نابسامانی های جمهوری فائق آید. آنان احتمالاً منتظر نتایج نهایی عملیات نظامی جمهوری علیه تهران بودند.

روتشتاین چندان برای برکناری سید ضیا همراهی نشان نمی داد. از سوی دیگر تلاش می کرد خروج نیروهای ارتش سرخ شوروی را تا حد امکان به عقب اندازد. طبق قرارداد مودت ایران و شوروی این نیروها می بایست در اسرع وقت ایران را ترک کنند. او به لحاظ تاکتیکی اخراج مربیان انگلیسی از لشکر قزاق را پیش شرط خروج قوای شوروی قرار داده بود. برای این منظور او حتی به رضاخان وعده داد که اگر مربیان انگلیسی را از لشکر قزاق اخراج کند، می تواند با جلب توافق مسکو 3 میلیون تومان دراختیار او قرار دهد. در هر صورت او مدام بر رضاخان فشار می آورد تا همه راه های سیاسی را امتحان کند. روتشتاین از این طریق می خواست عملیات نظامی علیه گیلان به تعویق افتد. رضاخان نیز در مقابل مدام بر خروج قوای شوروی تأکید داشت تا بتواند حملات خود را آغاز کند.

سرانجام خروج نیروهای انگلیس از ایران در نیمه دوم خرداد 1300، بهانه های دیپلماتیک را از دست روتشتاین خارج کرد. قرار بود در 28 اردیبهشت 1300 نیروهای روس از کشور خارج شوند. اما روتشتاین به دلیل برکناری سید ضیا و برقراری "ثبات بیشتر" در تهران این تصمیم را به حال تعلیق درآورد. پس از آن نیز مدام از این "به تعویق انداختن ها" اظهار بی اطلاعی می کرد و عدم خروج را به تک روی دولت باکو نسبت می داد با این توجیه که مسکو "مشکل زیادی در کنترل آن " دارد.

همزمان از نظر لجستیک توسط دولت آذربایجان پول و سلاح در اختیار نیروهای جمهوری گیلان قرار گرفت. سرانجام در 27 تیرماه همه نظامیان شوروی (جز یک گروه کوچک طبق قرارداد) گیلان را ترک کردند. آنان بخشی از فشنگ و مهمات خود را به خالو قربان و احسان الله خان تحویل دادند.

به هر حال قرارداد دوستی میان ایران و شوروی در میان ناسیونالیست هایی نظیر میرزاکوچک خان، بدگمانی هایی را دامن زد. همچنین خروج ارتش سرخ شوروی نه تنها موازنه قوا را به هم زد بلکه بسیاری از هواخواهان جمهوری و متحدین وفادار حکا (همچون احسان الله خان و خالو قربان) را به تردید انداخته و موجب دلسردی آنان شد.

زمانی که قزاقان عزم جنگ کردند و حیدرخان نیز در پیشبرد سیاست های خویش ناکام ماند، سیاست دولت شوروی از طریق روتشتاین، به حداقل رساندن کشت و کشتارها در گیلان بود. به همین خاطر او فراخوان مصالحه و حل مشکل از طریق مسالمت آمیز را داد. پیام معروف روتشتاین به میرزا مبنی بر کنار آمدن با دولت بر متن چنین اوضاع و دورنمایی ارسال شد. او در پیامش به میرزا متذکر شد که به دلیل وضعیت جدید بین المللی، جنبش نتوانسته است دولت مرکزی را مرعوب کرده و مجبور به تغییرات کند و مملکت را از نفوذ و حضور انگلیسی ها برهاند و دیگر برای شوروی امکان ندارد که از قوای انقلابی ایران در مقابل دولت حمایت کند. (7) پیغام ‌و پسغام های میان روتشتاین و میرزا از اوایل شهریور تا اوایل مهر ادامه یافت. جنایت ملاسرا و اقدامات ضد انقلابی میرزا، نقطه اتمامی بر همه این تلاش ها بود.

برخلاف تبلیغاتی که ناسیونالیست ها و به ویژه بعدها بنیادگرایان دینی در ایران به راه انداختند "خیانتی" از جانب شوروی صورت نگرفت. افسانه خیانت دولت شوروی در کنار افسانه چپ روی حزب کمونیست ایران ساخته شد تا ضدیت با کمونیسم در ایران تبلیغ و ترویج شود. اما این امر به معنای آن نیست که خطایی از جانب دولت شوروی صورت نگرفت.

چه خطایی از زاویه دیپلماسی و سیاست خارجی از جانب دولت شوروی در ارتباط با جنبش انقلابی در گیلان صورت گرفت؟

هر انقلاب یا جنبش انقلابی در روند پیشروی و تکامل خود ناگزیر است درگیر دیپلماسی یا روابط دیپلماتیک با دولت های دیگر شود. این امر در عین اینکه ضروری است، محدودیت هایی را نیز برای پیش برد انقلاب در سایر نقاط ببار می آورد. در دوران کمون پاریس، کمونیست ها فکر می کردند، شرط دیپلماسی انقلابی، علنی بودن آن است. اما تجربه نشان داد که در همه زمینه ها نمی توان این اصل را به راحتی به کاربست. دیپلماسی (یا مذاکره و گفتگو) ابزاری است برای ایجاد اعتماد موقتی یا میان مدت، بین نیروها یا دولت هایی که با هم مخالفند یا تضاد آشتی ناپذیری با هم دارند. به همین دلیل در بسیاری از زمینه ها در عرصه روابط دیپلماتیک نمی توان با دست باز، ورق بازی کرد. زیرا برای پیشبرد دیپلماسی نیاز به مانور دهی، تهدید، فریب و وقت خریدن است. قطعاً هر دولت یا نیروی سیاسی این کار را بر مبنای اصول، پرنسیپ ها و منافع طبقاتی خود انجام می دهد. برای کمونیست ها مهم است که در این مورد نیز در مقابل کشش های خودبه‌ خودی هشیار باشند و مدام روابط دیپلماتیک شان را بر پایه اهداف نهایی و استراتژیِ سیاسیِ پایه ای شان بسنجند تا خطا نکنند. تبلیغات بورژوائی همواره سیاست و دیپلماسی را هنر انتخاب از میان گزینه های ممکن می داند و نه انتخاب ناممکن ها. مسئله این است که ممکن و ناممکن بودن صرفاً امری ذهنی یا آرمانی نیست، بلکه امری واقعی است و مستقیماً به درک صحیح از واقعیت عینی که تضادمند بوده و امکان تحقق "ناممکن" ها را نیز در بطن خود می پروراند، ربط دارد. از این رو تحلیل از درستی یا نادرستی روابط دیپلماتیک، مستقیماً به خط سیاسی وابسته است که ناظر بر تحلیل مشخص از اوضاع مشخص است. دیپلماسی نیز همانند جنگ، ادامه سیاست به طرق دیگر است. طرقی که ظرافت های خاص خود را داراست.

خطاهایی که بلشویک ها از لحاظ دیپلماتیک در ارتباط با جمهوری گیلان صورت دادند در درجه اول ماهیت سیاسی داشت. ای اچ کار مورخ برجسته انگلیسی به نکته مهمی اشاره دارد. او می گوید «پائیز 1920 در ایران، مانند سراسر خاورمیانه، دوره تردید سیاست خارجی شوروی بود.» (8) از نظر او دولت شوروی با این پرسش ها روبرو شده بود که آیا بایستی از اقتدار میرزا کوچک خان دفاع کند؟ آیا باید حزب کمونیست ایران را که خواهان سرنگونی شاه بود تشویق کند یا به جلب نظر دولت ایران بپردازد؟

پیش از این گفته شد بلشویک ها برای پیشبرد انقلاب جهانی به شرق روی آورده بودند. آن هم در دوره ای که تناسب قوا میان انقلاب و ضدانقلاب در عرصه جهانی در حال رسیدن به تعادل استراتژیک بود. نیاز به عقب نشینی های معینی بود و این امر پایه اصلی چنین تردیدهایی بود. این دودلی از زمان برپایی جمهوری گیلان وجود داشت. در 20 سپتامبر 1920 (شهریور 1299) در پلنوم کمیته مرکزی حزب کمونیست روسیه با حضور لنین حول نامه کاراخان کمیسر امور خارجه پیرامون پرونده ایران بحثی درگرفت. در آن نامه به دو امکان در سیاست خارجی در ارتباط با ایران اشاره شده بود: افزایش تعداد سربازان شوروی برای سرعت بخشیدن به مداخله و سرنگونی مسلحانه و سریع شاه ایران و یا به شیوه ای متفاوت از طریق اعمال نفوذ طولانی و مسالمت آمیز در ایران برای تقویت نیروهای انقلابی و کمونیست در درازمدت. انتخاب گزینهٔ دوم متضمن عقب نشینی سربازان شوروی و برقراری روابط دوستانه با حکومت شاه و همچنین حمایت همه جانبه شوروی از نیروهای ملی دمکراتیک داخل و به ویژه نیروهای کمونیستی بود. پلنوم تمایل داشت تا گزینهٔ دوم را برگزیند اما راه را برای گزینه اول نبست. از زاویه حفظ ظاهر دییلماتیک تحقق امکان اول به دولت آذربایجان سپرده شد و ابتکار امکان دوم را دولت مرکزی در دست گرفت. البته دولت مرکزی برای مدتی درخواست برقراری روابط دیپلماتیک از سوی دولت ایران را به تعویق انداخت. به نوعی آنان منتظر سرنوشت نهایی نبرد بودند.

آنچه قابل مکث است نوع تفکر رهبران شوروی است. ازنظر آنان یا باید مسیر انقلاب مسلحانه از طریق کمک مستقیم ارتش سرخ شوروی در پیش گرفته شود یا مسیر مسالمت آمیز طی شود. گویا شق دیگری ممکن نبوده است. البته سیاست "یا این یا آن" دست و پای دیپلماسی آنان را نیز می بست. بی جهت نبود که علیرغم نقش تعیین کننده شان در برپایی چمهوری گیلان از به رسمیت شناختن آن سرباز زدند و روتشتاین نیز سیاست دولت خود را "مبهم و دو پهلو" خواند. چیچرین نیز به عنوان معاون اول کمیساریای خلق در امور خارجی در ملاقات با نمایندگان دولت ایران مجبور بود هم زمان دو نقش ایفا کند. هم به عنوان وزارت خارجه روسیه خواهان برقراری روابط مستمر و حسن همجواری با ایران شود و هم خود را میانجی مذاکرات میان باکو- تهران برای عقب نشینی فوری سربازان آذربایجانی نشان دهد.

لازم به اشاره است که تاریخا در جنبش کمونیستی ایران، برخی ها این تناقضات را به اختلاف های خطی درون حزب بلشویک، یا سابقه منشویکی برخی افراد دست اندرکار در وزارت خارجه شوروی نسبت دادند که واقعیت ندارد. درمجموع سیاست ها واحد بودند و لنین شخصاً این سیاست ها را رهبری می کرد. هنوز اختلاف میان گرایش های مختلف رو نیامده بود. هرچند که در آن مقطع برخی مانند تروتسکی برای مؤلفه انقلاب در غرب و افرادی چون استالین (و به درجاتی زیادی خود لنین) برای انقلاب در شرق اولویت بیشتری قائل می شدند و یا درمورد نحوه پیشبرد سیاست ها راهکارهای متفاوتی ارائه می دادند. برای مثال پس از شکست جمهوری گیلان، استالین به روش روتشتاین برای حل مسئله گیلان اعتراض کرد. (9)

نسبت دادن سیاست های اتخاذ شده به سوابق سیاسی مسئولین مانع از آن است که پیچیدگی های واقعی امور در هر دوره درک شوند. اوضاع واقعاً دشوار و غامض بود و راه حل های مختلف و متضاد به اذهان می رسید. هر دو امکان مطروحه طرفدارانی داشت. ولی سازش دادن این راه ها با یکدیگر ممکن نبود و لذا بایستی سرانجام یک راه برگزیده می شد.

با نگاه امروز عناصر نادرست نامه روتشتاین به میرزا کوچک خان آشکار است. این عناصر غلط بعدها پایه ای شد برای اتخاذ خط اپورتونیستی راست در سیاست خارجی شوروی در برخورد به رضاخان که مستقیماً بر خط مشی حکا نیز تأثیر گذاشت.

روتشتاین در نامه خود به نوعی از تلاش های دولت مرکزی برای پایان دادن به ملوک الطوایفی حمایت می کند و آن را مخالف سیاست انگلیس قلمداد می نماید. این امتیاز بزرگی برای رضاخان بود و راه را برای عروج بیشتر او باز کرد.

او در نامه خود به رابطه اقتصادی ایران با شوروی پر بها می دهد و آن را کمکی به استقلال ایران وانمود می کند. این نیز پیش کشی بود به طبقات ارتجاعی تا از وجهه شوروی برای مشروعیت بخشیدن به خود سو استفاده کنند. حکا همواره در تحلیل هایش برقراری رابطه سیاسی - اقتصادی دولت ایران با شوروی را ناشی از فشار توده ها قلمداد می کرد. گویا از این طریق تغییری در ماهیت نظم اقتصادی کشور ایجاد می شد. نظمی که کنترلش در دست بورژوا – ملاکان بزرگ بود.

از همه بدتر دعوت روتشتاین به سازش با دولت مرکزی تحت عنوان اوضاع نامساعد بین المللی، راه را برای تسلیم طلبی باز می کرد و مانع تفکر در مورد چگونگی ادامه مبارزه و کشف راه های جدید می شد. در نهایت مجموع این عناصر غلط عوارضی ببار آورد که گریبان حکا را گرفت و دست و پایش را برای پیشبرد سیاست انقلابی مستقل بست.

از دید کلان تر این مسائل خاص به تضاد بنیادی تری که در اثر پیروی انقلاب اکتبر به وجود آمده بود، ربط داشت. "تضاد بین تحکیم و پیشروی انقلاب در یک کشور با گسترش انقلاب جهانی". درک روشن و صحیحی از چگونگی برخورد به این تضاد و پیچیدگی هایش در بین رهبران انقلابی آن دوران موجود نبود.

این تضاد دقیقاً چه بود و چه تأثیراتی بر روند اوضاع داشت؟

بگذارید از یک مثال ساده آغاز کنیم. شاید این مثال به نظر مضحک و خنده دار بیاید اما واقعیتی را نشان می دهد. زمانی که جمهوری گیلان برپا شد. سررشته داری ارتش سرخ آذربایجان به منظور خرید اسب وارد رشت شد. در اثر صدمات ناشی از جنگ های داخلی در روسیه ارتش سرخ شوروی نیاز به اسب داشت. این سررشته داری شروع به خرید اسب های منطقه کرد. احسان الله خان معترض شد و گفت با این خریدها اسبی در منطقه باقی نمی ماند، در حالی که ما برای لشکرکشی به تهران نیاز به اسب داریم. از چند و چون بحث ها و تصمیات اطلاعاتی در دست نیست. ظاهراً قرار شد سررشته داری به مازندران برود ولی امکان خرید اسب در آنجا به دلیل حاکمیت دولت مرکزی چندان میسر نبود.

این مثال مینیاتوری و ساده شده در عرصه لجستیک، تضاد واقعی میان تحکیم و پیشروی انقلاب در شوروی و گسترش انقلاب در ایران را نشان می دهد. روشن بود که هم ارتش سرخ شوروی نیاز به تقویت خود داشت هم ارتش جمهوری گیلان، هر دو در تقویت هم ذینفع بودند؛ اما تضاد منافع هم واقعی بود. در عرصه گسترده تر و کلی تر نیز نمی توان گفت که منافع دولت شوراها با منافع پیشروی همه جانبه انقلاب در ایران (و همین طور انقلاب جهانی) مطلقاً یکسان و همگون بودند و تضادی میان منافع پرولتاریای صاحب قدرت دولتی و پیشروی انقلاب در کشور دیگر وجود نداشت. نمی شد منافع ساختمان سوسیالیسم در اتحاد شوروی را همان منافع انقلاب در ایران (یا جهان) جا زد. این تضاد منافع نه تنها موجود بود بلکه همان‌ طور که دیدیم در مقطعی بشدت حاد و به درجاتی آشتی ناپذیر شد. در آن دوره همه کمونیست ها در شوروی و ایران این منافع را همگون می دیدند.

بحث بر سر این نیست که شوروی می توانست (و می بایست) به پیشروی نظامی در ایران ادامه دهد. مسئله چگونگی حل تضاد میان ضرورت عقب نشینی برای تحکیم انقلاب در شوروی با حفظ دستاوردهای انقلابی در ایران بود. زمانی که دولت شوراها برای حفظ و تحکیم قدرت خود نیاز به عقب نشینی هایی در عرصه داخلی و خارجی داشت، این عقب نشینی در تضاد آشکار با پیشروی انقلاب در ایران قرار گرفت. برخورد نادرست به این تضاد، به انقلاب ایران آسیب زد. کسی به این فکر نکرد یا اگر هم این مسئله مورد توجه قرار گرفت هنوز روشن نبود که چگونه می توان خسران های ناشی از مقتضیات تناسب قوای بین المللی نامساعد و ملاحظات دیپلماتیک ضروری را به حداقل رساند. حل تضاد میان پیشروی و عقب نشینی ارتش سرخ به ایران به سادگیِ پیشروی و عقب نشینی از مناطقی در خود روسیه نبود؛ عوارض جانبی خاص و شدیدتر خود را داشت.

با نگاه امروز، لزومی نداشت که همه امور از ابتدا به حضور ارتش سرخ شوروی گره بخورد و عملاً تلاش جدی برای ایجاد نیروی مسلح مستقل تحت رهبری حزب کمونیست ایران صورت نگیرد. لازم نبود بر کسب پیروزی سریع از طریق فتح تهران تأکید شود. ضرورتی نداشت که این عقب نشینی به تمام جبهه ها تحمیل شود و به خاطر مراودات اقتصادی سیاسی با دولت ایران، فراخوان عقب نشینی به کمونیست های ایرانی داده شود. نیازی نبود که شوروی دیپلماسی خود را به پایان جنگ مسلحانه در گیلان گره زند، می توانست مبارزه مسلحانه در ایران به شکل دیگری ادامه یابد و ...

می دانیم که اوضاع بشدت متراکم و اضطراری بود و کل این پروسه 18 ماه بیشتر به طول نکشید. همچنین می دانیم مسائل خطی عدیده ای – به ویژه در زمینه پیشبرد انقلاب در مستعمرات - موجود بود که نیازمند حل و فصل بودند. اما در مجموع روشی که اتخاذ شد فرصت کافی برای حل معضلات را در اختیار آنان قرار نداد. سیاست یا "انقلاب مسلحانه سریع" یا "تحولات مسالمت آمیز" ذهن را از جستجوگری برای کشف راه حل های دیگر بازداشت.

پرسشی که می بایست طرح می شد، این بود که چگونه می توان دستاوردهای آخرین پیشروی انقلابی را حفظ کرد و در عین حال مبارزه انقلابی را در ایران ادامه داد. می دانیم که صرفاً با نگاه به توازن قوای داخلی نمی شد به این پرسش اساسی پاسخ داد. همانطور که ورود ارتش سرخ شوروی نقش تعیین کننده در شکل گیری تناسب قوای مساعد به نفع انقلاب داشت، خروج آن نیز تأثیرات منفی بسیار به جای گذاشت. اما کاملاً امکان پذیر بود که حفظ دستاوردها و اهداف سیاسی در آن منطقه از نو تعریف شود و آمادگی های لازم در بین حزب، متحدین حزب و اهالی فراهم شود.

تضاد میان ضرورت های پیشبرد دیپلماسی انقلابی شوروی با میزان کمک به جمهوری گیلان تأثیر بلا واسطه بر روحیات و رفتار متحدین باقی گذاشت و بر تردیدها و تزلزل های آنان نیز افزود. متحدینی که به میزان توان مادی طرفین جنگ چشم دوخته بودند و روحیات شان بر این مبنا افت و خیز می کرد. در شرایطی که جمهوری پشتوانه بین المللی خود را از دست می داد دشوار بود که افرادی چون میرزا کوچک خان و جنگ سالاری چون خالو قربان را با خود متحد نگه  داشت. اما حداقل می شد چرخش های ناگهانی و احتمالی شان به سمت ضدانقلاب را پیش بینی کرد. دست کم لازم بود که حزب تدابیری برای مقابله با این چرخش های ضد انقلابی اتخاذ می کرد و مانع از به دام افتادن رهبر انقلابی چون حیدرخان می شد.

حیدرخان علیرغم اشتباهاتی که داشت وجودش با توجه به نفوذ و اعتبار انقلابی اش در آن مقطع کلیدی بود. امتیاز رهبری چون حیدر خان این بود که حداقل دریافته بود حزب نیاز به نیروی مسلح مستقل خود دارد. اگر نیروی مسلح تحت رهبری حزب قوی تر می شد و حفظ می گردید، شانس این نیز بیشتر می شد که اشتباهات پراتیک رخ داده تصحیح شود. شبیه این مشکلات را بعدها حزب کمونیست چین نیز از سرگذراند. اما آنان توانستند اهرمی به نام ارتش سرخ تحت رهبری حزب شکل دهند و جلوی ضربات بیشتر را بگیرند و توان شان برای حل ‌و فصل مسائل خطی را نیز افزایش دهد.

درمجموع نمی توان گفت که در آن شرایط کسب سراسری قدرت میسر بود اما با قطعیت می توان گفت که برپایی مناطق سرخ پایگاهی در شمال ایران ممکن بود، به شرط آن که کمونیست ها به جای کسب پیروزی سریع به جنگ طولانی مدت می اندیشیدند. هنوز در تفکر و عمل جنبش بین المللی کمونیستی به ویژه رهبران حزب بلشویک چنین راه و روشی جا باز نکرده بود. حتی ممکن بود ادامه چنین جنگی مشکلاتی برای دیپلماسی شوروی به وجود آورد اما حتماً مانع سقط انقلاب در ایران می شد. همچنین از زاویه دیپلماسی انقلابی شوروی هم می توان گفت که ادامه جنبش انقلابی و جنگ انقلابی در درازمدت فضای مانور بیشتری برای دولت شوروی فراهم می کرد.

از منظر تاریخی باید گفت که درمجموع کمونیست ها در آن مقطع حساس نتوانستند به خوانش صحیحی از عینیت در سطح داخلی و بین المللی دست یابند. تناسب قوای نامساعد، پیچیدگی شرایط، بروز برخی خطاهایی که ناشی از محدودیت تاریخی بودند و برخی خطاهای دیگر که ناشی از اتخاذ متد و تفکر نادرست بودند، جمهوری گیلان را به شکست قطعی کشاند. علیرغم این خطاها، بهیچوجه نباید از موضع ناسیونالیست ها به وقایع آن دوران نگریست. می دانیم که بلشویک ها چه تلاش هایی برای به پیروزی رساندن جمهوری گیلان صورت دادند. اغلب مورخین که عینک ناسیونالیستی بر چشم دارند قادر به تحلیل درست از مشکلات، تلاش ‌ها و خطاهای اتفاق افتاده در آن دوران نیستند.

پس از گذشت صد سال روشن شد علیرغم روایت های مختلفی که از آن دوران موجود است، بلشویک ها عمیقاً به ضرورت و امکان انقلاب جهانی باور داشتند و بر آن پایه عمل کردند، این را حتی مورخان ضد کمونیست نیز اذعان کرده اند. (10)

حزب کمونیست ایران پس از شکست جمهوری گیلان چه مسیری را طی کرد؟

پس از شکست گیلان، حزب به کلی مشی انقلاب مسلحانه را کنار نهاد. اگر چه حزب جهت گیری انقلابی اش را حفظ کرد اما به شدت به رفرمیسم آغشته شد. اکثریت اعضای کمیته مرکزی حزب به تهران منتقل شدند. حزب به فعالیت اتحادیه ای و تا حدی فعالیت در زمینه زنان روی آورد و همزمان فعالیت سیاسی علنی در تهران را کانون توجه خویش قرار داد. افرادی چون پیشه وری قبل از شکست گیلان در تهران ساکن شدند و روزنامه "حقیقت" را طی سال های 1301 – 1300 منتشر کردند. به نظر می رسد با توجه به چند شقه شدن حزب تا مدت ها هر جناحی سیاست خویش را پیش می برد. پیشه وری در نوشتارهایش در نشریه حقیقت صحبتی از انقلاب و کسب قدرت سیاسی نمی کند. به عنوان یک تریبون علنی خود را مدافع حفظ دستاوردهای انقلاب مشروطه و قانون اساسی قلمداد می کند و سیاست های ارتجاعی هیئت حاکم به ویژه وثوق الدوله و امپریالیست ها را افشا می کرد. او در دفاع از حقوق کارگران و شوروی سوسیالیستی قلم می زد و خواهان گسترش روابط اقتصادی با شوروی بود و گاه‌گاهی از اقدامات رضاخان حمایت به عمل می آورد. در آن دوره برخی از کادرهای حزب – عمدتاً در گیلان – برای شرکت در انتخابات مجلس کاندید می شدند اما حکومت با دستگیری و تبعیدشان مانع از حضورشان در انتخابات می شد.

دو مقاله از روزنامه "حقیقت" به اوضاع گیلان پس از شکست جمهوری اختصاص دارد که به شدت رفرمیستی و سازشکارانه است. پیشه وری در آن مقالات ضمن افشای اعمال وثوق الدوله و ملاکین محلی، دولت را نصیحت می کند «اصول مشروطه و قانون را مراعات نماید. از آزادی اجتماعات، آزادی کلام و مطبوعات جلوگیری نکند. عفو عمومی که داده بود، عملی نماید تا این که ملت دوره انقلاب را فراموش کند و این دوره را به آن دوره ترجیح دهد.» (11) این سیاست زمانی تبلیغ می شد که هنوز تهران قادر به تثبیت قدرت خود در گیلان و کلاً صفحات شمالی ایران نشده بود. پس از نافرجامی قیام شیخ محمد خیابانی در تبریز در نیمه اول سال 1299 و قیام کلنل محمد تقی خان پسیان در مشهد و ابوالقاسم لاهوتی در تبریز در اواخر سال 1300 کماکان گیلان شاهد شورش های دهقانی بود. در برخی از این شورش ها زنان نقش برجسته ای ایفا کردند. سلطانزاده در کتاب "انکشاف اقتصادی ایران و امپریالیسم انگلستان" شرح مفصلی از چند شورش گسترده در گیلان، سلماس و خراسان طی سال های 1926- 1921 ارائه می دهد که همگی به خون در غلطیدند.

در اواخر سال 1300 پس از شکست جمهوری، محمد تقی خان شورش مسلحانه خود را آغاز کرد. عمده نیروهایش را دهقانان فقیر گیلان تشکیل می دادند که از زمین های شان بیرون رانده شده بودند. به دنبال این شورش در بسیاری نقاط دهقانان از پرداخت بهره مالکانه خودداری کردند.

در ماه ژوئن سال 1926 در سلماس قیام مسلحانه سربازان رخ داد. که با بیرحمی تمام سرکوب شد و 150 سرباز از 700 سرباز شورشی به تیرباران محکوم شدند. در مراوه تپه خراسان عده ای از افسران که سابقه انقلابی داشتند، قیامی سازمان دادند و توانستند بجنورد و شیروان را به تصرف خود در آورند. این قیام مورد پشتیبانی دهقانان قرار گرفت و به خواست دهقانان یکی از بزرگترین اربابان منطقه که ظلم زیادی در حق آنان کرده بود، همراه با 4 افسر دولت با حضور دهقانان محاکمه و اعدام شدند. این قیام با حمایت انگلیس و بمباران قوچان توسط هواپیمایی های انگلیسی شکست خورد و پراکنده شد.

در همان مقطع در منطقه جنگلی فومن، آتش شورش ابراهیم خان برافروخته شد. منطقه ای که 75 درصد آن را دهقانان بی زمین تشکیل می دادند. ابراهیم خان سربازانی که با اسلحه از ارتش فرار کرده بودند را به دور خود جمع کرد و به مأموران و اداره های دولتی حمله برد و از دهقانان خواست که از پرداخت بهره مالکانه خودداری کنند. شورش نزدیک به شش ماه دوام داشت علیرغم پایه گیری در میان مردم شهر، شورش نتوانست در برابر لشکرکشی دولت تاب بیاورد و اکثریت شرکت کنندگان آن کشته و اسیر شدند. در اکتبر 1926 به مدت یک هفته در شهر رشت چوبه های دار برپا بود. 22 سرباز و دهقان شورشی در ملأ عام در شهر رشت اعدام شدند. ابراهیم خان و اطرافیانش نیز چند ماه بعد اعدام شدند. شورشیان با شعار مرگ بر شاه و زنده باد انقلاب به پیشواز مرگ رفتند. (12)

از خاطرات آوانسیان بر می آید که حزب در آن دوران تنها وظیفه ای که در قبال دهقانان برای خود قائل شده بود، حمایت از دهقانان شورشی، پناه دادن به فعالین آن بود. حزب هیچ برنامه و سیاستی برای سازماندهی چنین شورش هایی نداشت. بین حمایت از امری عادلانه با رهبری کردن آن زمین تا آسمان فاصله است. تا مدت ها حزب در قطعنامه هایش از خود به دلیل کم کاری در میان دهقانان انتقاد می کرد، اما قادر نبود اقدام اساسی در این زمینه صورت دهد. حزب درنیافته بود که دهقانان را نمی توان با کار آرام سیاسی بسیج و سازماندهی کرد. سلطانزاده در کلاس های آموزشی خود به رفقای جوانتر می گفت "چینی ها یواش یواش راه می روند اما تند تند انقلاب می کنند." اما خودش به عنوان یکی از مسئولین کمینترن، نگاه عمیقتری به تجربه کمونیست های چینی نکرد. او حتی دریافت که عمدتاً مناطق شمالی کشور هستند که دستخوش شورش های انقلابی اند. اما از این امر نتیجه نگرفت که انقلاب در کشورهای تحت سلطه عمدتا ناموزون رشد می کند. این ناموزونی با اقدامات رضا شاه برای اعمال قدرت مرکزی وسعت بیشتری یافت و به مناطق فارس، لرستان و کردستان نیز سرایت کرد.

سلطانزاده کمتر از دیگر رهبران حزب به رفرمیسم آغشته بود و بیشتر از هر فردی در آن دوران به اهمیت مسئله ارضی و نقش دهقانان در انقلاب تأکید می کرد و در این عرصه نیز آثار تحقیقی ارزنده ای از خود باقی گذاشت. اما تصویر او از استراتژی انقلاب کماکان تکرار انقلاب اکتبر بود. او می خواست از طریق افشاگری سیاسی و کار سازمانی درازمدت زمینه را برای شورش عمومی فراهم کند. (13) امری که منطبق بر عینیت جامعه ایران نبود.

اما آنچه حزب را از تکالیف انقلابی اش بازداشت خط اپورتونیستی راستی بود که تمامی نکات منفی فوق را به هم متصل می کرد. خطی که رضاخان را نماینده بورژوازی ملی می دانست و او را مترقی ارزیابی می کرد و اصلاحاتش در جهت ایجاد دولت "متمرکز" و جامعه "مدرن" را قابل دفاع می دانست. پس از شکست جمهوری گیلان ناروشنی و ابهامات اولیه در مورد ماهیت طبقاتی رضاخان به یک خط کاملاً غلط جهش یافت. این خط عمدتاً توسط کمینترن فرموله شد. اقداماتی چون مقابله رضا خان با سید ضیاء، تشکیل ارتش مرکزی، از بین بردن ملوک الطوایفی و مقابله با سیاست سنتی انگلیس مبنی بر ایجاد نفاق و تفرقه میان عشایر و عشایر با دولت مرکزی و مهمتر از همه ژست جمهوری خواهی رضاخان زمینه ساز بروز این خطا شد. البته این خطا ریشه در درک های تئوریک غلط از امپریالیسم داشت. زمانی که امپریالیسم مانع عمده رشد نیروی مولد و رشد مناسبات سرمایه داری قلمداد شود، به ناگزیر به هر جریانی که پرچم این رشد را در دست گیرد، امتیاز داده می شود. این خط موجب شد که عملاً توافق اعلام نشده ای بین رضاخان و حزب برقرار شود و تا حدی حق فعالیت علنی حزب به رسمیت شناخته شود. نیازهای دولت شوروی برای بسط بیشتر روابط اقتصادی با دولت ایران این خط غلط را بیشتر توجیه می کرد. این خطا تا زمانی که رضاخان، رضا شاه شد و اقدامات خصمانه ای علیه دولت شوروی انجام داد و مشخصا کارزار سرکوب و پیگرد اعضای حزب در سال 1304 را به راه انداخت، بر حزب غلبه داشت.

سلطانزاده مبارزه نظری جدیی علیه این درک در کمینترن و حکا براه انداخت. سرانجام در کنگره دوم حزب در آذرماه 1306 به طور رسمی این خط مورد انتقاد قرار گرفت. کنگره دوم بر ایجاد ساختار تشکیلاتی مخفی حزب و پیشبرد امر انقلاب تأکید کرد. البته کنگره هنوز خواهان آن بود که حزب از سوی دولت به رسمیت شناخته شود. این نکته نیز چند سال بعد در نشریه "ستاره سرخ" مورد نقد قرار گرفت.

سلطانزاده با تحلیل نسبتاً همه جانبه ماهیت ارتجاعی طبقاتی رضاخان را نشان داد، همدستی اش با امپریالیسم انگلیس را آشکار کرد و دفاعش از مناسبات فئودالی را برجسته نمود. اگرچه چارچوب و جهت گیری مصوبات کنگره در این زمینه درست بود اما تمایلی موجود بود تا اهمیت رفرم های بورژوایی در دستگاه دولتی نادیده انگاشته شود. مصوبات تلاش می کرد با تکیه به زمین خواری رضاشاه او را یک فئودال نشان دهد که همکار و نوچه امپریالیسم انگلیس است و صرفاً مورد حمایت بورژوازی فوقانی تجاری قرار دارد. حال آنکه رضاشاه هم در ایجاد کارخانه های صنعتی و کلاً رشد مناسبات سرمایه داری – به ویژه رشد سرمایه داری بوروکراتیک – ذینفع بود و هم به دلیل تغییرات در ساخت و آرایش قدرت در سطح داخلی و بین المللی امکان مانوردهی در برابر انگلیس را هم داشت و یک نوکر بی اختیار نبود.

دستاوردها و کمبودهای حزب در زمینه فعالیت در بین کارگران و زنان چه بود؟

فعالیت های حزب قبل از بازداشت های گسترده در سال 1304 در بین کارگران، زنان و بخشا محصلین موفقیت هایی ببار آورد. حزب توانست در تهران ده اتحادیه کارگری علنی با ده هزار عضو سازمان دهد. آن زمان برای شهر 250 هزار نفری تهران این کمیت قابل توجهی بود. مشابه این سازماندهی در شهرهای تبریز، رشت و انزلی نیز صورت گرفت و در تهران و اغلب شهرهای فوق چندین اعتصاب موفقیت آمیز سازمان دهی شد. برای نخستین بار حزب کمونیست ایران توانست اول ماه مه را در سال 1301 برگزار کند و این روز را به یک سنت مبارزاتی در تاریخ ایران بدل کند. ولی بعد از پیگردهای سال 1304، در این فعالیت ها اختلال به وجود آمد.

پس از کنگره دوم، حزب از فعالیت علنی اتحادیه ای صرفنظر کرد و مجبور شد به فعالیت مخفی در بین کارگران روی آورد. این فعالیت ها سودمند بودند اما نقش کمّی آنان بسیار محدود بود. آن دوره کل شمار طبقه کارگر ایران صد هزار نفر بود که نیمی از آنان در صنعت نفت در جنوب مشغول به کار بودند. پس از کنگره دوم توجه حزب به کار در بین کارگران صنعت نفت جلب شد و توانست با کار مستمر، پیگیر و مخفی حدود 3 هزار نفر را در اتحادیه کارگران نفت متشکل کند و بزرگترین و فراگیرترین اعتصاب کارگری تا آن زمان را در 4 اردیبهشت 1308 حول خواست های اقتصادی سازمان دهد. هرچند اعتصاب به خواست های خود نرسید اما فرصتی برای حضور کارگران در صحنه سیاسی جامعه و قدرت نمایی حزب شد و در سطح بین المللی نیز انعکاس گسترده ای یافت. این فعالیت ها مهم و مثبت بودند اما در کشوری که هنوز 85 درصد جمعیت آن در روستاها زندگی می کرد و اکثریت شان اسیر مناسبات ارباب رعیتی بودند، تأثیر این فعالیت های انقلابی از زاویه تحول کلی جامعه محدود بود. به ویژه آنکه این مبارزات عمدتاً در چارچوب مبارزات اقتصادی کارگران به پیش می رفت و اهمیت کافی به ارتقا آگاهی سیاسی همه جانبه کارگران در جهت کسب قدرت سیاسی و تحقق کمونیسم داده نمی شد. حزب در این زمینه اساسا تحت تأثیر تزهای کنگره پنج و شش کمینترن قرار داشت که به اکونومیسم چپ گرائیده بود. گرایشی که مبارزه اقتصادی کارگران را اصلی ترین عرصه مبارزه طبقاتی می دانست.

این گرایش را باید بر بستر آن دوره تاریخی نیز قرار داد. عملاً جدایی میان جنبش کمونیستی و جنبش کارگری در سطح جهانی شکل گرفته بود. تا قبل از انقلاب اکتبر جنبش کمونیستی به نادرست عمدتاً با جنبش کارگری معنی می شد. کمونیسم با جنبش اتحادیه گرایی یکسان انگاشته می شد. کمونیست ها اتحادیه های کارگری را پایگاه اصلی و ستون فقرات انقلاب و سوسیالیسم به حساب می آوردند. این جدایی زمانی آغاز گشت که مشخص شد، از درون دینامیک های اتحادیه های کارگری، نیروی پیش برنده و نیروهای اصلی مبارزه برای انقلاب بیرون نخواهد آمد. دلایل عینی و ذهنی متعددی باعث این جدایی شدند. هم به دلیل شکل گیری اشرافیت کارگری و انشعاب در میان طبقه کارگر در کشورهای امپریالیستی و هم انتقال مرکز انقلاب از غرب به شرق و همچنین خدمت بزرگ کتاب "چه باید کرد" لنین و تبعات ناشی از انقلاب اکتبر. لنین نه تنها محدودیت های تاریخی مبارزات اقتصادی را نشان داد بلکه بر اهمیت توجه به مبارزات دیگر اقشار و طبقات و فعالیت در میان آنان تأکید کرد.

درست است که انقلاب در روسیه اساساً با تکیه به پرولتاریا در مناطق شهری و سربازان و ملوانان متشکل در ارتش آغاز شد اما برای تحکیم پیروزی اولیه آنان مجبور شدند به دهقانان روی آورند. به کسانی روی آورند که از قبل فعالیت چندانی در میان شان انجام نداده بودند. این کمبود در جریان جنگ داخلی و پس از آن مشکلات حادی برای بلشویک ها به وجود آورد.

مسئله جدایی جنبش کمونیستی از جنبش کارگری در انقلاب چین به شکل حادتری جلوه گر شد. مائو با دیدگاه هایی که محرک انقلاب را صرفاً در جنبش کارگری می دیدند مقابله کرد و نشان داد انقلاب پرولتری مفهومی در چارچوب جنبش کارگری نیست بلکه مبارزه ای است برای سرنگونی کلیت سیستم سرمایه داری و حرکت به سوی کمونیسم. به این معنا انقلاب کمونیستی صرفاً انقلابی برای پرولتاریا نیست و صرفاً با اتکا به پرولتاریا به پیش نمی رود. در این انقلاب نیروهای اجتماعی مختلف می توانند برای رهایی بشریت نقش ایفا کنند. زیرا همگی تحت تأثیر تضاد اساسی عصر سرمایه داری یعنی تضاد میان مالکیت خصوصی و تولید اجتماعی قرار دارند. از این رو نیاز به تجزیه و تحلیل مشخص از هر جامعه است تا به نقش نیروی اصلی و دیگر نیروهای اجتماعی متفاوت که می توانند به درجات گوناگون پایه پیشبرد انقلاب در هر جامعه باشند، پی برد. (14)

حزب کمونیست ایران با الگوبرداری از انقلاب اکتبر نتوانست به ضرورت های ناشی از این جدایی که در حال شکل گیری بود، پاسخ صحیح دهد. هرچند حزب فعالیت هایی در بین محصلین و روشنفکران و زنان سازمان داد. اما نه درک روشنی از نقش و جایگاه مهم این فعالیت ها در استراتژی انقلاب داشت نه خط درستی در ارتباط با پیشبرد این فعالیت ها اتخاذ کرد.

یکی از دستاوردهای حزب سازماندهی اعتصاب 13 روزه شاگردان دارالفنون در سال 1306 بود. ولی حزب در مجموع علاقه زیادی به فعالیت در بین روشنفکران جامعه از خود نشان نمی داد. تاریخا در اساسنامه اولیه حزب کمونیست ایران آمده بود که تنها کسانی که در نتیجه کار خود زندگی می کنند مانند کارگر، دهقان، پزشک، معلم، کارمند، کارآموز و خدمه منازل و ... می توانند به عضویت حزب درآیند. طبق اساسنامه مدت زمان کاندیداتوری برای کارگران دو ماه و برای روشنفکران 6 ماه در نظرگرفته شده بود. اطلاعی در دست نیست که اساسنامه حزب در طول زمان دچار چه تغییراتی شد. اما کلاً با توجه به خط حاکم بر کمونیست های آن دوران در سطح جهانی دید چندان مثبتی نسبت به روشنفکران وجود نداشت. (15) در عرصه فکری روشنفکران تا حدی مزاحم قلمداد می شدند و در عرصه عملی بخشا عامل تزلزل طبقاتی محسوب می شدند. منشأ کارگری داشتن اعضا امتیاز به حساب می آمد و به منشا طبقاتی نسبت به خط فکری اولویت بیشتری داده می شد.

حزب در زمینه زنان اما نقش پیشرویی ایفا کرد. با توجه به عقب ماندگی مفرط جامعه در این زمینه، نقش روشنگرانه حزب کمونیست ایران برجسته بود. برای اولین بار در 17 اسفند 1300 (8 مارس 1922) به ابتکار حزب مراسم روز جهانی زن برگزار شد. تا زمانی که فعالیت های علنی امکان پذیر بود، حزب چندین جمعیت سازمان داد و حول نشریات این تشکل ها به تبلیغ و ترویج آزادی زن در جامعه پرداخت. جمعیت "پیک سعادت نسوان" در رشت و "جمعیت بیداری زنان" در تهران از جمله این تشکل ها بودند. تا اندازه ای که روشن است حزب عمدتاً این فعالیت ها را از طریق سیاست جبهه واحدی به پیش می برد. (16)

حزب با کمک تعیین کننده متحدین، مجلاتی را نیز منتشر کرد. این مجلات عمدتاً از زاویه بورژوا دمکراتیک به افشای ستم بر زن می پرداختند و تمایلی نداشتند که ستم بر زن را به کل سیستم سیاسی - اقتصادی مسلط بر جامعه ربط دهند. حتی برخی مواقع از زاویه اهمیت سهم مادرها در ترقی و تجدد ایران قلم زده می شد. به نظر می رسد این متحدین دمکرات بودند که حزب را در این زمینه رهبری می کردند به جای اینکه حزب آنان را رهبری کند. بی شک این محدودیت ها ناظر بر محدودیت های کلی جنبش بین المللی کمونیستی در آن زمان در برخورد به مسئله زنان بود که مسئله زن را موضوعی صرفا بورژوا دمکراتیک قلمداد می کردند. هنوز ترکیب احزاب کمونیست به ویژه در سطوح رهبری مردانه بود و در گزارش های سیاسی و جمعبندی های نظری از فعالیت های حزبی کمتر به مسئله زنان پرداخته می شد.

از اسنادی که موجود است تنها در یکی از مقالات است که از منظر جنبش کمونیستی، رهایی زنان به مبارزه علیه نظام سرمایه داری و انقلاب ربط داده می شود و بر رهبری کمونیستی برای انقلاب و رهایی زنان تأکید می شود. جالب اینجاست که در این مقاله برای نخستین بار "دور انداختن جوال ننگین سیاه" و کشف حجاب به عنوان اولین گام برای محو و نابودی رژیم سلطنتی طرح می شود. (17) این مقاله به نام "نسوان و فرقه کمونیست" در شماره سوم و چهارم نشریه "ستاره سرخ" در خرداد/ تیرماه 1308، یعنی سال ها قبل از کشف حجاب اجباری توسط رضاشاه منتشر شد. با توجه به اینکه اغلب مقالات "ستاره سرخ" به قلم سلطان زاده بوده، احتمال اینکه "نسوان و فرقه کمونیست" را او نوشته باشد بسیار است. اگر چنین باشد مقایسه این مقاله با اولین مقاله ای که او در سال 1921 به نام "موقعیت زن ایرانی" نگاشته بود پیشرفتی در تفکر او را نشان می دهد. البته در مقاله سال 1921 از فرهنگ اسلامی (در زمینه هایی چون حق داشتن چهار زن عقدی توسط مرد، مسئله صیغه، حجاب زن و فقدان حق طلاق) و همچنین عدم دسترسی زنان به آموزش انتقاد می شود. سلطانزاده از حق فعالیت جمعیت های زنان و انتشار نشریات شان دفاع می کند اما به گونه ای معترض است که: "جنبش آنها محافل زنان توانگر را در بر می گیرد و عناصر پرولتری در حال حاضر در آن شرکتی ندارند." (18)

حزب سرانجام به چه سرنوشتی دچار شد؟

پس از سازماندهی اعتصاب کارگران صنعت نفت و همچنین کارگران نساجی اصفهان فعالیت های حزب بسیار محدود شد. حزب در فاصله 1308 تا 1310 اقدام به انتشار ارگان تئوریکی به نام "ستاره سرخ" در اروپا کرد. به نظر می آید انتشار این نشریه برای ارتقا درک تئوریک همه جانبه اعضا و همچنین جلب نظر دانشجویانی ایرانی در خارج از کشور بوده که شمارشان در حال افزایش بود. "ستاره سرخ" به مسئولیت سلطانزاده نشریه ای وزین کمونیستی بود که به مسائل سیاسی، نظری جنبش کمونیستی می پرداخت. در سطح بین المللی از خط کمینترن در برابر فاشیسم رو به رشد در اروپا دفاع می کرد. نشریه بحث فلسفی ماتریالیسم و ایده آلیسم را آغاز می کند. هر چند مشخص نیست این مقالات تا به کی ادامه یافت اما نسبتاً عمیقتر از آثار فلسفی بود که بعدها منبع مطالعاتی حزب توده و حتی نسل های بعدی جنبش کمونیستی ایران شد. آثار سطحی و سرشار از ماتریالیسم مکانیکی مانند "اصول مقدماتی فلسفه - ژرژ پولیتزر" که سرمنشأ بسیاری از بد آموزی های فلسفی در میان کمونیست های ایرانی شد.

متأسفانه این فعالیت ها به دلیل سرکوب ادامه نیافت. رضاشاه در سال 1310 قانون منع فعالیت اشتراکی در مجلس را گذراند. در پی این قانون یورش گسترده به صفوف حزب آغاز شد و صدها تن از رهبران، کادرها، اعضا و فعالین اتحادیه های کارگری بازداشت شدند و به حبس های طولانی مدت محکوم شدند. اغلب آنان تا شهریور 1320 در زندان بودند. عملاً حزب نتوانست در مقابل این سرکوب تاب بیاورد. تشکیلات حزب در داخل کشور به کلی متلاشی شد. برخی از ارتباطات حزب که ضربه نخورده بودند، جلب فعالیت های گروه ارانی (معروف به گروه 53 نفر) شدند که اغلب دانشجویان ایرانی خارج از کشور بودند و یا دانشجویان داخل ایران که جلب ایده های کمونیستی شده بودند.

تراژیک آن است که بخشی از اعضای کمیته مرکزی حزب که دستگیر نشده بودند و در شوروی زندگی می کردند، بعدها در جریان تصفیه های دوران استالین، بازداشت و تبعید شدند و برخی از آنان همچون سلطانزاده متأسفانه به قتل رسیدند. شوربختانه احسان الله خان نیز علیرغم وفاداریش به نظام شوروی در جریان این تصفیه ها اعدام شد. هیچگاه مشخص نشد که "جرم" سلطانزاده یا احسان الله خان چه بود. به نظر نمی رسد اتهام سلطانزاده دفاع از تروتسکی بوده باشد. زیرا از نظر صف بندی های سیاسی آن دوران سلطانزاده با جریانات تروتسکیستی درون حزب بلشویک و کمینترن مرزبندی داشت. این مرزبندی در نشریه "ستاره سرخ" نیز منعکس است.

 این قبیل تصفیه های فیزیکی ناشی از درک غلط و مکانیکی استالین از مبارزات درون حزبی و مبارزه طبقاتی تحت سوسیالیسم بود. استالین فکر می کرد در جامعه شوروی طبقات از میان رفته در نتیجه هر مخالفتی در جامعه و حزب ناشی از دخالت های بورژوازی بین المللی است. به همین علت به بسیاری از مخالفان اتهام جاسوسی برای بیگانه زده شد و عملاً مرز میان تضادهای درون خلق با تضاد خلق با دشمن مخدوش شد. بعدها مائو این خطاها را به شکل همه جانبه ای در دهه پنجاه و شصت میلادی مورد انتقاد قرار داد و از آنها جمع بندی کرد.

در اثر این خطاها هم جامعه شوروی از بهترین کمونیست های خود محروم شد و هم جنبش کمونیستی ایران از رهبر انقلابی چون سلطانزاده برای همیشه محروم ماند. با متلاشی شدن تشکیلات حزب کمونیست ایران و از بین رفتن رفقایی چون سلطانزاده، کمونیسم تا مدت‌ها در ایران قد راست نکرد. صحنه برای رفرمیسم حزب توده باز شد که هیچ ربطی به سنت انقلابی حکا – به ویژه تجربه دوران جمهوری گیلان - نداشت.

پس از گذشت صد سال و در پرتو عقب گردی که در شوروی صورت گرفت، اصلی ترین نکته در جمعبندی از آن تجربه چیست؟ به ویژه آنکه بسیاری باور دارند که اگر حزب کمونیست ایران در آن مقطع پیروز می شد، ایران حداکثر شبیه جمهوری های آسیای شوروی سابق می شد.

در جریان این بحث ها تلاش شد نشان داده شود که به دلیل تناسب قوای میان انقلاب و ضدانقلاب کسب پیروزی امکان پذیر نبود. چرخش هایی که در اوضاع عینی – در سطح ملی و بین المللی - صورت گرفت، نقش تعیین کننده ای در شکست جمهوری گیلان داشتند. علاوه بر این نمایان شد که چگونه خطاها و اشتباهات کمونیست ها در مواجهه با معضلات عظیم به نامساعدتر کردن اوضاع یاری رساند. آنچه که به قطعیت می توان گفت این است که ضعف ها و خطاهای جنبش کمونیستی عامل اصلی شکست نبودند، اما به شرایط شکست یاری رساندند.

فراموش نکنیم که در آن مقطع تاریخی جامعه ایران بر سر یک دو راهی بزرگ و تاریخی قرار گرفته بود. یا می بایست جامعه بر مبنای منطق دیکتاتوری پرولتاریا از نو سامان می یافت یا بر پایه منطق سرمایه در سطح جهانی بازسازی می شد. یعنی یا از طریق راه حل انقلابی و از پائین تغییراتی همه جانبه در زیربنا و روبنا جامعه صورت می گرفت یا از طریق راه حل بورژوا - ملاکی با رفرم های ارتجاعی از بالا روبرو می شد. یا انقلاب پرولتری یا حفظ، بازتولید و بخشا تغییر روابط عقب مانده در چارچوب نیازهای انباشت سرمایه در سطح بین المللی. نبرد بر سر این دو راه بود. راه سومی موجود نبود. تمام کسانی که در جستجو راه سومی برآمدند در تحلیل نهایی دنباله رو رضاخان شدند. راه رضاخان با سرکوب خونین راه اول هموار شد.

اینکه اگر راه اول پیروز می شد، چه اتفاقی می افتاد؟ پرسش چالش برانگیزی است. برای پاسخ به این پرسش می توان به دور از هر گونه پیشداوری روابط سیاسی – اقتصادی – اجتماعی حاکم بر جامعه رضاشاهی را با روابط حاکم بر جمهوری های آسیایی آن دوران قیاس کرد. در آن مقطع، مردم جمهوری های آسیایی حاکم بر سرنوشت خویش شدند. آنان حق تشکیل دولت های ملی خود را کسب کردند. ستم ملی از میان برداشته شد. آموزش به زبان مادری در این جوامع آزاد شد، بودجه قابل توجهی برای مکتوب کردن زبان ها از طریق انتشار انبوهی کتاب، مجلات، روزنامه و توزیع فیلم برای رشد زبان و هنر و فرهنگ ملی اختصاص یافت. تئاتر سینما، سالن های موسیقی در اختیار مردم قرار گرفت. کارزارهای مهم مبارزه با بیسوادی صورت گرفت و در مدت کوتاهی اکثریت مردم باسواد شدند. مردم در جامعه ای زندگی می کردند که کتاب ها به 40 زبان غیر روسی چاپ می شد. دست مذهب از زندگی مردم کوتاه شد و از اذیت آزار مذهبی دیگر خبری نبود. فقر، نابرابری و ستم و استثمار تا حد امکان در آن جوامع محدود شد، مردم به کار، بهداشت و مسکن رایگان یا ارزان دسترسی پیدا کردند، در مدت کوتاهی بیماری های واگیر دار و اعتیاد از بین رفت. زنان از زنجیر اسارت هزاران ساله رها شدند؛ حجاب از سر برداشتند و از حق رأی و حق سقط جنین برخوردار شدند. با ازدواج های از پیش تعیین شده و سنت مهریه مقابله شد. مقامات اداری و دولتی دنبال ثروت اندوزی شخصی و زمینخواری نبودند. می توان این لیست را تا بی نهایت ادامه داد. (19)

علیرغم برخی اشتباهاتی که حاکمیت سوسیالیستی در آن دوران داشت، دستاوردها و شرایط زندگی مردم آن دیار قابل مقایسه با زندگی مردم ایران تحت حاکمیت رضا شاه نبود. فقط کافیست نگاهی به موقعیت ملیت ها و زنان در دوران رضاخان بیندازیم تا شکاف آشکار شود. استثمار کارگران و دهقانان و سرکوب ملیت ها و ستم بر زنان رکن های اساسی حکومت رضا شاه بودند. در دوران این حکومت ستم بر اقلیت های مذهبی (به ویژه بهایی ها) ادامه یافت و به ابزاری برای جلب نظر روحانیت شیعه بدل شد. به "همت" رضاشاه ملیت ها از هر گونه حقی منجمله آموزش به زبان مادری ممنوع شدند. با "تلاش" های دولت "شهر نو" افتتاح شد و تا دهه اول حکومتش زنان بی حجاب با آزار و اذیت نظمیه اش روبرو می شدند. می توان حتی بر محتوی، کیفیت و شیوه انجام رفرم های رضاخانی تمرکز داد و آن را با اقدامات انقلابی و رادیکال در جمهوری های آسیایی مقایسه کرد و دریافت چگونه رفرم های ارتجاعی او به دلیل جزئی و کُند بودن هم بازگشت پذیر بودند و هم بر درد و رنج‌ها می افزودند. برای مثال به زور از سر زنان حجاب برداشته شد اما همزمان با کشف حجاب دولت اعلامیه صادر کرد و چگونگی رفتار زنان در ملأ عام و مجامع خصوصی را تعیین کرد و به زنان توصیه کرد که وقتی مرد غریبه ای در خانه هست نباید کلاه، دستکش و نیمه تنه را در بیاورند. (20)

با ادامه این قیاس ها می توان به تفاوت زندگی هیجان انگیز مردم در جمهوری های آسیایی با زندگی خفقان زده و فقر زده ایران دوران رضا شاه پی برد. بدون شک رضا شاه اصلاحاتی در نحوه زندگی ایرانیان انجام داد. اما این اصلاحات را باید بر بستر تاریخی و ضرورت های پیشاروی آن دوره از تاریخ ایران و جهان قرار داد؛ به نسبت آنچه در آن مقطع برای بشر امکان پذیر بود، مورد قضاوت قرار داد نه در مقایسه با دوران قاجاریه. وظیفه اصلی رضاشاه مقابله با تحقق افق های متعالی و رهائیبخش بود. او با سرکوب جنبش های آزادی بخش – مشخصاً جمهوری گیلان - و خون ریزی از پیکر مردم مانع از آن شد که ضرورت های زمانه به آزادی بدل شوند. اینکه وضعیت جمهوری های آسیایی بعدها تغییر یافت و دوباره نظم کهنه بر آنها حاکم شد، ذره ای از حقانیت تاریخی اهدافی که حزب کمونیست ایران در آن مقطع دنبال می کرد، نمی کاهد.

از منظر دیگری نیز می توان به این پرسش چالش برانگیز پرداخت. در نظر بگیرید اگر جمهوری گیلان شکست نمی خورد یا حداقل موفق می شد جنگ انقلابی درازمدت تری را به پیش می برد. فضای سیاسی منطقه و دنیا دچار چه تغییراتی می شد. این خود کمک بزرگی بود به اولین دولت سوسیالیستی جهان بود که در آن مقطع در انزوا و محاصره کامل قرار داشت. این امر تأثیر بلاواسطه بر تناسب قوای میان انقلاب و ضدانقلاب در سطح جهانی می گذاشت و می توانست امکانی به وجود آورد که خطاهای کمتری در شوروی صورت گیرد.

چرا جنبش کمونیستی ایران به جمعبندی از تجربه جمهوری گیلان اهمیتی نداد و این امر چه تأثیرات منفی از خود به جای گذاشت؟

نمی توان با قطعیت به این پرسش پاسخ داد. پیش از هر چیز و تاریخا اسناد قابل دسترس بسیار محدود بودند. به نظر می رسد علت عمده، برخورد حزب و دولت شوروی به ماجرا بود. شکست کمونیست های ایرانی حالت استخوان لای زخم را پیدا کرده بود. تا مدت ها به دلیل اختلاف میان گرایش های مختلف در حزب بلشویک این مسئله مسکوت گذاشته شد. این مسئله تا حدی هم تابع سیاست های دیپلماتیک شوروی در ایران نیز شده بود. گرایش راست به دلیل ادامه روابط با رضاشاه، چندان تمایلی به جمعبندی از خود نشان نمی داد و گرایش چپ نیز توان جمعبندی درست را نداشت. بعد از گذشت چند سال، راست ها "چپ روی" کمیته مرکزی اول به ویژه "چپ روی" شخص سلطانزاده را علم کردند و بیشتر دنبال توجیه روابط با رضاشاه بودند. سلطانزاده هم با احتیاط به مسئله برخورد می کرد و غیر از اشاره به چند نکته کلی چندان به اشتباهات حزب و شوروی در دوره جمهوری نمی پردازد و بیشتر تلاش می کند توضیح دهد که چرا رضاخان ارتجاعی است.

بعدها نیز تاریخنگاران رسمی شوروی مانند م. س. ایوانوف تصمیم گرفتند که روایت دلبخواه خود را ارائه دهند. بدین ترتیب افسانه "چپ روی" حکا ساخته شد و حیدرخان به اسطوره ای بدل شد که نماینده تام و تمام خط درست بود. البته این گرایش در دوره کمینترن (به ویژه در فاصله کنگره ششم و هفتم و پس از آن) منطبق بر فراخوان اتحاد احزاب کمونیست با بورژوازی ملی در این کشورها بود و در دوران پسا استالین منطبق بر راه رشد غیر سرمایه داری بود که رویزیونیست های خروشچفی فرموله کرده بودند. (21)

با تشکیل حزب توده به عنوان جبهه متحد ضد فاشیستی تجربه جمهوری گیلان به کلی کنار نهاده شد. زیرا آن تجربه انقلابی به گروه خونی و رفرمیسم حزب توده نمی خورد.

درک اهمیت تجربه های پیشین انقلابی در درجه اول مسئله ای خطی است. اینکه کمونیست ها سراغ کدام تجربه می روند و کدام تجربه را برجسته می کنند یا الگو قرار می دهند کاملاً با خط ایدئولوژیک - سیاسی شان مرتبط است. در تفکر اکثریت غالب کمونیست های دوران انقلاب 1357، تجربه جمهوری گیلان جایگاهی نداشت. جدا از فاصله زمانی 50 ساله اغلب کمونیست ها در آرزوی تکرار مدل حزب توده در دوره 32 - 1320 به عنوان حزبی توده ای با پایگاه گسترده کارگری بودند. آنان ظاهراً حزب توده را بدون رفرمیسم می خواستند. اما هر مدلی محتوی و فرم خود را دارد. غرض تأکید این نکته است که رجوع به تاریخ و انتخاب از میان تجربه های مختلف تاریخی عمیقاً به دورنما و افق امروزی نیروهای کمونیستی مرتبط است.

در هر صورت عدم جمعبندی درست از آن تجربه انقلابی تأثیرات منفی بلاواسطه ای بر حیات جنبش چپ ایران گذاشت. تقریباً دو دهه و نیم پس از جمهوری گیلان، بسیاری از اشتباهات قبلی به شکل دردناک تر و تراژیک تری در جمهوری آذربایجان به رهبری فرقه دمکرات رخ داد. پیشه وری به عنوان رهبر فرقه، هیچ درسی از تجربه قبلی حکا نگرفته بود و اتحاد جماهیر شوروی نیز این باربه مراتب بدتر از گذشته عمل کرد. بسیاری از تضادها و پیچیدگی ها در آن مقطع مشابه دوران پیشین بودند. ولی چارچوب خط حاکم بر حزب و دولت روسیه و آذربایجان بشدت به رفرمیسم و ناسیونالیسم آغشته شده بود.

مطمئناً اگر کمونیست های شرکت کننده در انقلاب 1357 با تجربه جمهوری گیلان آشنا بودند با چشمان بازتری در انقلاب شرکت می کردند و بهتر عمل می کردند. به طور قطع مسائل خطی و پیچیدگی های اوضاع عینی در دوران 57 کیفیتا متفاوت تر از گذشته بود. اما تداوم برخی درک ها و متدهای غلط کمونیست های آن دوره را در مقابل خطوط راستی که در جنبش کمونیستی – به ویژه در جریان شکست چین سوسیالیستی در سال 1976 - سربلند کرده بود، ضربه پذیر کرد.

به عنوان مثال اتحادیه کمونیست های ایران تشکیلات نظامی 200 نفره خود به نام "تشکیلات پیشمرگه زحمتکشان" را در سال 1359 به بهانه "کارگری شدن سازمان" منحل کرد و کادرهای نظامی خود را از کردستان به کارخانه ها منتقل کرد. در آن مقطع اگر رفقایی که مخالف با این تصمیم بودند و یا حداقل نادرستی آن را حس می کردند با تجربه شکست جمهوری گیلان آشنا بودند با هشیاری و جدیت بیشتری می توانستند در مقابل خط اپورتونیستی راستی که در اتحادیه کمونیست های ایران سربلند کرده بود، ایستادگی کنند.

شبیه این واقعه در کومه له نیز اتفاق افتاد. در سال 1369، فراکسیون کمونیسم کارگری تحت رهبری منصور حکمت، با مزاحم دانستن مبارزه مسلحانه برای رشد جنبش کارگری پوششی برای هزیمت طلبی خود ایجاد کرد و با انتقال اکثریت پیشمرگان به خارج از کشور این مبارزه را به تعطیلی کشاند. آنان در مقابل مشکلات راحت ترین راه را انتخاب کردند و چهره چپ به این اقدام تسلیم طلبانه خود دادند. زمانی که تجربه های تاریخی درست جمعبندی نشوند، به اشکال تراژیک یا کمدی دوباره تکرار خواهند شد و انقلابیون به راحتی می توانند توسط چهره نمایی های "چپ" فریب بخورند.

و کلام آخر؟

پژوهش ما به پایان رسید. بی شک مانند هر پژوهشی کمبودهای خود را داراست که باید توسط دیگر رفقا و صاحب نظران و با طرح پرسش های دیگر تکمیل شود. انجام پژوهش تاریخی بدون رنج میسر نیست. منظور از رنج صرفاً تلاش و زحمت مادی نیست. بلکه فشار معنوی است که مدام در جریان تحقیق با آن روبرو می شویم.

از یکسو باید هرگونه پیشداوری و پیش قضاوتی و جانبداری را کنار گذاشت و مدام در جستجوی حقیقت بود. از سوی دیگر کشف حقیقت به ناگزیر، انسان را جانبدار می کند. ما مجبور بودیم، مدام به این فکر کنیم که اگر ما به جای آنها بودیم چگونه عمل می کردیم. حتی با تکیه به شناخت کنونی جنبش کمونیستی چگونه می شد در آن شرایط مشخص تاریخی بهترین راه را برای رویارویی با پیچیدگی های اوضاع عینی ارائه داد و صحیح ترین متد را برای حل تضادهای گوناگون بکار برد. این همذات پنداری بار مسئولیتی گرانبار بر عهده پژوهشگر و حتی خواننده این اثر پژوهشی می گذارد. این بار به اندازه خود موضوع پژوهش سنگین و مهم است.

فشار دیگر، دست یابی به قضاوت های جدید در مورد شخصیت های تاریخی است. قضاوت هایی که لزوما منطبق بر تصویری که از پیش داشتیم، نبود. به ویژه در مورد حیدرعمواوغلی که حداقل الگوی سه نسل از کمونیست های ایران بود. رهبری که بی عیب و نقص شناسانده شده بود و به قهرمان اسطوره ای بدل گشته بود. در جریان تحقیق دریافتیم که مانند هر کمونیستی او نیز نقاط قوت و ضعف خود را داشت. برخورد علمی به واقعیات تاریخی همچون واقعیات اجتماعی و طبیعی انسان را وادار می کند که دیالکتیکی تر نسبت به گذشته و گذشتگان برخورد کند. اما این امر به معنای کاستن از ارج و قرب آنان نیست. فهم دیالکتیکی تر از نقش و جایگاه رهبران موجب می شود که اهمیت آنان بیشتر درک شود. زیرا انسان، عظمت تلاش این رفقا برای انجام وظایف شان را بهتر از قبل در می یابد. آنان انسان های بزرگی بودند که به انجام کارهای عظیم همت گماشتند. رفقائی که با همان شدت و با همان جدیتی مورد انتقاد ما قرار گرفتند که کار عظیم شان کمتر از آن نمی طلبید.

با نقد علمی، آنان دوست داشتنی تر و محبوب تر از هر زمانی بر صحنه تاریخ می درخشند. به همین دلیل باید بارها گفت:

یاشاسین گُزل عمواوغلی

یاشاسین گُزل سلطان زاده

یاشاسین جان های شیفته و زیبایی که پرچم کمونیسم را با خون سرخ خود رنگین کردند و آن را به ما سپردند تا بر فراز قله های پیروزی فردا به اهتزاز در آوریم.

منابع و توضیحات:

1 - میلاد زخم، صفحه 398.

2- میلاد زخم، صفحه 399.

3 - در این اوضاع، میان احسان الله خان و خالو قربان نیز اختلافاتی پیش آمد. در اوایل مرداد در شهر رشت به دلیل فقدان انضباط در میان افراد خالو قربان که به قتل و غارت دو خانه در رشت منجر گردید اختلاف میان این دو بسیار حاد شد.

4 - ساعد الدوله با وقوع کودتای سوم اسفند همراه با پدرش به دستور سید ضیاء دستگیرشده بود. او توانست از زندان فرار کرده و به املاک خانوادگی خود در تنکابن برود. احسان الله خان با ورودش به مازندران فرمان تقسیم اراضی در میان دهقانان را داد. اما سریعاً برای حفظ اتحاد با او عقب نشست و فرمان خود را تغییر داد و خواهان تقسیم محصول تقریباً به سه قسمت مساوی (برای مالک، هزینه های نظامی کمیته انقلابی و دهقانان) شد. این امر نیز نتوانست مانع پیوستن او به دولت شود.

«کوچک خان در 12 شهریور یکی از همکاران نزدیک خود را نزد ساعد الدوله در لاهیجان فرستاد تا ظاهراً وی را تشویق به تجدیدنظر در تصمیم خود مبنی بر پناهندگی کند. ساعد الدوله گفت که از سیاست پدرش، سپهسالار، در تهران حمایت می کند، زیر خاندان وی در صورت مخالفت با دولت، املاک زیادی را از دست خواهد داد.» به نقل از کتاب میلاد زخم، صفحه 407

5 - در مورد این عملیات روایت دیگری نیز موجود است. بنا به اسناد جدید، ارژنیکیدزه و گیکالو (فرمانده وقت بریگاد مختلط مرزی هدایت قوای شوروی در ترک ایران را بر عهده داشت) احسان الله خان را تشویق به این عملیات کردند. احسان الله خان نیز بعدها عنوان کرد که او "با انجام این کار دستورات رفیق ارژنیکیدزه را اجرا کرد. و کاملاً از حساس بودن آخرین عملیات آگاه بود." او با کمک گیکالو و کاملاً مستقل از کمیته انقلابی در 11 خرداد با تکیه به نیروی 3000 نفری پیاده و سوار نظام در منطقه لاهیجان به سوی قوای قزاق یورش برد و توانست در 24 خرداد شهسوار یا تنکابن را به تصرف در آورد. گیکالو تدارکات جبهه مازندران را شروع کرد. و در اوایل تیرماه به وسیله یک کشتی 300 نفر از نیروهای ارتش سرخ را با تجهیزات کامل همراه با یک واحد توپخانه به شهسوار اعزام کرد. این پیشروی نظامی در مازندران در روزنامه ایزوستیا منعکس شد. در اوایل تیرماه احسان الله خان از طریق ارتفاعات کوهستانی راه خود را به سوی دشت تهران باز کرد و به 60 کیلومتری تهران رسید. اما به دلیل فقدان شناسایی جدی نتوانست ظهور ناگهانی نیروهای قزاق را به موقع ردیابی کند. نیروهای 2000 نفره قزاق به واحدهای پشتی که تحت رهبری افسران ارتش سرخ شوروی بود حمله کردند و آنها وادار به عقب نشینی شدند. احسان الله خان که خود را در انزوای کامل دید به سختی توانست عقب نشینی کند. او عدم توفیق واحدهای پشت جبهه را "خیانت روس ها" دانست و با پریشانی تمام عملیات را شکست خورده اعلام کرد و دست به عقب نشینی طولانی تا لاهیجان زد.

طبق این روایت کمیته انقلابی از ابتدا با عملیات مازندران مخالف بود زیرا ارزیابی شان این بود که برای تسخیر تهران حداقل به دو لشکر مجهز کامل (یعنی 20 هزار نفر) نیاز بود که قابل دسترس نبود. کمیته در 18 خرداد از احسان خواسته بود تا به رشت بازگردد اما او از این کار امتناع کرد. بر این اساساً در 8 مرداد پس از شکستن عملیات کمیته انقلابی احسان را از عضویت خود برکنار کرد.

رجوع شود به کتاب "بلشویک ها و نهضت جنگل" مویسی پرسیتس، مترجم حمید احمدی، نشر شیرازه، پائیز 1379.

6 - ترکیب کابینه جدید از این قرار بود: «کوچک خان سرکمیسر و کمیسر امور مالی، حیدرخان کمیسر امور خارجه، خالو قربان کمیسر جنگ، میرزا محمدی کمیسر امور داخله و سرخوش به عنوان کمیسر دادگستری معرفی شدند. کمیسرهای جدید با رأی مخفی 600 افسر، رهبر چریکی و ستاد اجرایی ائتلاف جنگلیان و کمونیست ها انتخاب شدند. جالب این است که در پایان این سند ائتلاف جدید کمونیست های با جنگلیان، برای نخستین بار از توسل و ابراز "وفاداری مطلق به پروردگار" گفتگو شد.» - میلاد زخم، صفحه 408.

7 - نکات مهم پیام روتشتاین به میرزا کوچک خان از این قرار است: «من سعادت ایران را می خواهم و از برای استقلال و آزادی داخلی و خارجی این مملکت می کوشم ... لازم نیست من برای شما شرح دهم که وضع سال گذشته چقدر نفوذ (انگلیس) را زیاد کرد و به نام نیک مان لطمه زد ... به واسطه اوضاع (جدید) بین المللی، برای تان امکان نیافت با تاکتیک های خودتان دولت را مرعوب و مجبور به تغییرات کنید و یا مملکت را از نفوذ و حضور (انگلیس) آزاد نمایید. تکرار می کنم تقصیر شما نیست، بلکه به علت وضعیت بین المللی است ... از آن جا که ما، یعنی دولت شوروی، در این موقع، نه تنها عملیات انقلابی را بی فایده و بلکه مضر می دانیم، این است که سیاست مان را تغییر داده و طریق دیگری اتخاذ کرده ایم ... بنا به مفاد قرارداد فوریه 1921 (اسفند 1299) ما مجبوریم دولت ایران را از وجود انقلابیون و عملیات آنها راحت کنیم. اجبار ما منحصر است به خارج کردن قوای روس و آذربایجان از گیلان. از طرف دیگر طبق همان قرارداد ما مکلف نشده ایم که در مقابل دولت از قوای انقلابی ایران حمایت کنیم.» - میلاد زخم، خسرو شاکری، صفحه 414

شاکری در ادامه می نویسد :«روتشتاین انتظار داشت کوچک خان عقب نشینی و نیروهایش را خلع سلاح کند و خود را با سیاست جدید شوروی "هماهنگ" سازد. از نظر روتشتاین گشایش راه تجاری به روسیه شوروی "یک وظیفه ملت دوستانه" و "وطن پرستانه" بود. وی هشدار داد فرمانده کل قوای کابینه قوام رضاخان قصد داشت تا مسئله گیلان را از راه زور پایان دهد، اما وی (روتشتاین) تا کنون از آن جلوگیری کرده و امیدوار بود که این مشکل را به طور مسالمت آمیز حل کند. وزیر مختار شوروی تکرار کرد که کوچک خان بایستی با یک نیروی حداقلی به جنگل های گیلان عقب نشینی می کرد و دولتی در گیلان با مشورت سه جانبه (دولت مرکزی و سفارت شوروی) برمی گزید. وظیفه حفظ نظم و قانون بر عهده یک نیروی کوچک ژاندارمری گذاشته می شد.» - همانجا صفحه 415.

در کتاب سردار جنگل اثر فخرائی اشارات دیگری به نامه روتشتاین شده است: مبنی بر اینکه چگونه اقدام خود سرانه احسان الله خان موجب تأخیر کار جمهوری شد. او مجزا شدن گیلان را برای آزادی و ترقی ملت مضر دانست و ضعف دولت مرکزی را به نفع بیگانگان ستمگر اعلام کرد.

جالب اینجاست که میرزا در پاسخ به نامه روتشتاین توافق اصولی خود را با مفاد آن اعلام می دارد. این نکته اغلب توسط کسانی که به شوروی و حزب کمونیست ایران اتهام خیانت می زنند آگاهانه پنهان نگاه داشته می شود.

8 - "تاریخ روسیه شوروی، انقلاب بلشویکی، 23 – 1917 " - ای اچ کار، ترجمه نجف دریابندری، انتشارات بهمن 1371، جلد سوم صفحه 300.

 9 – چیچرین در گفتگو با فیشر نویسنده زندگی نامه لنین اشاره دارد که استالین به دلیل به شکست کشاندن تلاش هایش در شوروی کردن ایران از دست روتشتاین خشمگین بود و او را در حضور لنین در دفتر سیاسی حزب نکوهش کرد. لنین که چندان از جزییات امور و شخصیت های درگیر در جمهوری گیلان آشنا نبود در پاسخ به انتقاد استالین گفت: "توبیخ جدی رفیق روتشتاین به خاطر کشتن کوچک خان." که یک عضو دفتر سیاسی با اعتراض گفت "نه رضاخان کوچک خان را کشت" لنین در موافقت گفت "توبیخ جدی رضاخان برای کشتن کوچک خان." استالین به میان حرف او پرید و گفت: "اما ما نمی توانیم رضاخان را توبیخ کنیم وی شهروند روسیه نیست." که لنین به خنده افتاد. - به نقل از کتاب میلاد زخم، صفحه 429.

 10 – نویسنده ناسیونالیست و ضد کمونیست کتاب بلشویک ها و نهضت جنگل که به اسناد جدید دسترسی داشته در نتیجه گیری پایانی کتابش می نویسد: «بدین ترتیب ملاحظه می شود که آرشیوهای شوروی سه روایت متفاوت به ما عرضه می کنند. این روایات ازنظر اهمیت، طرح و موقعیت و طول زمان با هم متفاوت اند اما در اساس، معنی و شیوه خشونت اعمال شده یا طراحی شده به هم شباهت دارند. همه آنها بیانگر پایداری ایمان بلشویک ها به ضرورت، امکان و اجتناب ناپذیری انقلاب سوسیالیستی جهانی و اراده شکست ناپذیر آن برای انجام آن به هر قیمتی، از جمله به قیمت جان فرزندان بی شمار مردم روسیه می باشند.» - "بلشویک ها و نهضت جنگل" مویسی پرسیتس، مترجم حمید احمدی، نشر شیرازه، پائیز 1379، صفحه 107.

11- به نقل از کتاب "آخرین سنگر آزادی – مجموعه مقالات میر جعفر پیشه ‌وری در روزنامه حقیقت، ارگان اتحادیه عمومی کارگران ایران 1301 – 1300 " – به کوشش رحیم رئیس نیا، نشر شیرازه، 1377، صفحه 336.

12 - اجرای قانون نظام وظیفه اجباری در سال 1305 خود موجب جنبش های اعتراضی مختلف در گوشه و کنار کشور شد.

هراس مالکان محلی و مسئولین دولتی چنان بود که در سال 1309، 15 – 10 نفر از دهقانان اردبیل و سراب را به جرم "خواب دیدن" در رشت زندانی کردند. زیرا یکی از آنان خواب دیده بود که کسی آمده و به او گفته این وضع پایدار نخواهد ماند و به زودی دهقانان از ظلم ارباب و ژاندارم رهایی خواهند یافت. دهقانان این خواب را برای هم نقل کردند تا اینکه به گوش مالک و ژاندارم رسید. "جرم سیاسی" این دهقانان رویای رهایی بود. رجوع شود به کتاب "زندگینامه شمیده، از بنیانگذاران سازمان جوانان کمونیست و اتحادیه های کارگری توده ای در ایران" به کوشش و ویرایش بهرام چوبینه، چاپخانه مرتضوی در آلمان، اسفند ماه 1373، صفحه 99.

13 – رجوع شود به "دو سند از فرقه کمونیست ایران" شامل "بیانیه فرقه کمونیست ایران (1301) " و "کنگره حزب کمونیست ایران (1308)" انتشارات علم، 1359.

14 – برای بحث بیشتر در این زمینه رجوع شود به کتاب "کمونیسم نوین" - باب آواکیان، گروه مترجمان حزب کمونیست ایران (مارکسیست – لنینیست – مائوئیست)، 1397. بخش جدایی جنبش کمونیستی از جنبش کارگری.

15 - برای مثال می توان به برخوردی که آوانسیان با نیما داشت اشاره کرد. آوانسیان در خاطراتش می نویسد که طبق خواست لادبن (برادر نیما) هنگام ورود به ایران به دیدار نیما رفت. نیما از اهمیت کاری که در زمینه ادبیات مشغول به انجامش بود با او سخن راند که چه تحولی در ادبیات ایران به وجود خواهد آورد. نیما حتی کار خود را با کار انقلابی لنین مقایسه کرد. آوانسیان را از این قیاس خوش نیامد و آن را به حساب خودشیفتگی نیما گذاشت و کلاً اهمیتی به وی نداد. قیاس نیما (به ویژه از زاویه برد و تأثیر اجتماعی در جهان) درست نبود اما او داشت بر اهمیت نوآوری کارش تأکید می کرد. به طور قطع آوانسیان نمی توانست کمکی به نیما کند. حتی در حد کمکی که لادبن به برادرش می کرد و مدام با فرستادن آثار مارکسیستی و کتاب های دیگر سعی می کرد افق دیدش را گسترش دهد. اما آوانسیان میتوانست به ابداع و نو آوری اش توجه کند و حتی در این زمینه از او الهام گیرد. مگر انقلاب خود بزرگترین ابداع و قوه خلاقانه بشر نیست؛ امری که بیش از هر امر دیگری نیاز به تقویت روحیه نوآوری در جامعه در عرصه های مختلف دارد.

16 - حزب تلاش کرد با زنان پیشرویی که برای آزادی زنان تلاش می کردند و لزوماً تعلق حزبی نداشتند، متحد شود. عمده ابتکار عمل ها دست این دسته از زنان بود. نشریه "نسوان شرق" در بندر انزلی و "پیک سعادت نسوان" (به مدیریت روشنک نوعدوست) به ترتیب در سال های 1305 و 1306 منتشر شدند و نقش مهمی در ارتقا آگاهی زنان ایفا کردند. در نشریه "پیک سعادت نسوان" بر اهمیت آموزش دختران و نیاز به تأسیس مدرسه‌های دخترانه تأکید می شد؛ با عقایدی که نابرابری های اجتماعی میان زن و مرد را به تفاوت جسمی زن و مرد ربط می دادند، مقابله می شد و به "اوضاع اسفناک و رقت آور حیاتی و معارفی نسوان ایران" پرداخته می شد و "سلطه نفوذ ظالمانه عادات و آداب و رسوم» افشا می گردید و با رجوع به تجربه افغانستان کشف حجاب تبلیغ می شد. در نخستین شماره نشریه در مقاله ای عنوان شد: "ملتی که با زنان خود مثل بهائم و جانوران وحشی معامله کند، حق دعوی آزادیخواهی ندارد." به دستور دولت این نشریه در سال 1307 توقیف شد.

 برای اطلاعات بیشتر رجوع شود به کتاب "پیک سعادت نسوان – مجلهٔ پیک سعادت نسوان (1307 – 1306) " - به کوشش بنفشه مسعودی و ناصر مهاجر، نشر نقطه، زمستان 1390. مقدمه کتاب حاوی اطلاعات ارزنده ای در مورد تاریخ این مجله و فعالیت های روشنک نوعدوست است.

17 – مقاله "نسوان و فرقه کمونیست" در مجموعه "ستاره سرخ – ارگان مرکزی فرقه کمونیست ایران 1310 – 1308" قابل دسترس است. این مجموعه به کوشش حمید احمدی توسط نشر باران در سال 1373 منتشر شده است. شعر زیر پیوست این مقاله بود:

بنگر که به ملک ما چسان باشد زن / در کیسه گه ای سیه نهان باشد زن

محکوم شریعت و قوانین و رسوم / پیوسته اسیر این و آن باشد زن

ای دختر رنجبر! چه تأخیر کنید! / هان بهر نجات خویش تدبیر کنید!

آزاد شوید وگر بداخلاق شدید / چون شیخ مدام مرا تکفیر کنید!

به نظر می رسد حزب کمونیست تحت تأثیر کارزار ضد حجابی که در سال 1306 در جمهوری های آسیایی به راه افتاده بود، اهمیت مقابله با حجاب را بیش از پیش دریافت.

18 - مقاله موقعیت زن ایرانی در "اسناد تاریخی جنبش کارگری، سوسیالیستی و کمونیستی ایران – جلد چهارم" قابل دسترس است.

19 – برای اطلاع بیشتر از دامنه و عمق تحولات انقلابی در شوروی سوسیالیستی در آن دوران رجوع شود به کتاب "تاریخ واقعی کمونیسم" – اثر ریموند لوتا، مترجم منیر امیری، ناشر حزب کمونیست ایران (مارکسیست – لنینیست – مائوئیست)، 1394.

20 – "رضا شاه و شکل گیری ایران نوین، دولت و جامعه در دوران رضا شاه" - استفانی کرونین، ترجمه مرتضی ثاقب فر، نشر جامی، 1382 صفحه 252

 21 – از سال 1956 و به ویژه 1960 رویزیونیست ها خروشچفی نظریه ای تحت عنوان "راه رشد غیر سرمایه داری" تدوین کردند، مبنی بر اینکه کشورهای جهان سوم با کمک های فنی و اقتصادی شوروی می توانند راه دیگری را طی کنند. این تئوری ربطی به تزهای لنین در ارتباط با انقلاب در مستعمرات و نیمه مستعمرات نداشت که می گفت این کشورها می توانند مرحله سرمایه داری را دور بزنند. اولین شرطی که لنین گذاشت. سرنگونی دولت های ارتجاعی حاکم بر این کشورها از طریق انقلاب بود. ولی تئوری راه رشد سرمایه داری و کمک های فنی اقتصادی شامل هر حاکم مرتجعی می شد. شوروی از زمانی که در آن سرمایه داری احیا شد از این طریق می خواست به تدریج در کشورهای تحت سلطه نفوذ اولیه اقتصادی – سیاسی بدست آورد و زمینه را برای ایجاد کودتاهای درون قصری توسط احزاب برادر خویش در ارتش فراهم کند. کودتا در افغانستان و سومالی نمونه هایی از این عملکرد بودند. حزب توده بر پایه همین تئوری به دفاع از روابط اقتصادی شوروی با شاه پرداخت و با حمایت از جمهوری اسلامی سعی می کرد توجه سران جمهوری اسلامی را به راه رشد غیر سرمایه داری جلب کند.

آدرس تماس : Behrang1384@yahoo.com

آدرس کانال تلگرام : @obehrang

Posted by l at 12:31 AM | Permalink

دیدارمسیح علینژاد با فرح پهلوی !

 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com

مسیح علینژاد قبل از دیدار با فرح ، با وزیر خارجه آمریکا دیدار کرده بود قبل از آن هم با خاتمی کار میکرد و بعدا با امامان جمعه مصاحبه کرد ... شما همین خط را خوب با درست ببینی متوجل میشوی که دیدار مسیح و فرح عجیب نیست .


وزن سیاسی این دیدار را از همین علائم بهتر میشود فهمید . مسیح علینژاد بعد از خارج شدن از ایران و زیر عبای خاتمی ، توسط کاخ سفید دستش گرفته و پا به پا رفت تا عکس یادگاری با وزیر خارجه آمریکا ... در حال حاضر حقوق خوبی از کاخ سفید میگیرد و خارج ازخط ارباب هم قدرت و خلاقیتی برای هیچ کاری ندارد .

تلاش کاخ سفید برای دادن هژمونی سیاسی دست بازماندگان سلطنت عجیب نیست ولی این جماعت چنین ظرفیتی برای ایران قرن 21 ندارد .

بازسازی چهره هایی که اعدام و سرکوب و زندان در دوران حکوت تاجدار را هنوز حاضر نیستند تقبیح و محکوم کنند ... اگر شد به بقیه هم خبر بدهید تا شاید بتوانند ریدمان خودشان را ماله بکشند .

زن بودن برای تجار سیاسی در همین مواقع نان خوبی دارد ...
این روزها کاخ سفید از مانور مقتدر سپاه میگوید که شبیه به طنز است ...
چهره های مقتدر سیاسی کاخ سفید هم همین است . اندازه جدیت مانور سپاه ...

سابقه مسیح علینژاد : خبرنگار بود ، اصلاح طلب شد ، خارجه نشین شد ، حالا برانداز از جنس کاخ سفیدی است ...

سابقه فرح پهلوی : زن شاه سابق ایران است ، مادر ولیعهد است و هر عنوان "سلطنتی" دیگر که حالا به درد عتیقه فروشی میخورد ...

به نظر من این دیدار میتواند یک اکت سیاسی باشد ، دقت کنید "میتواند تا هست" ... تفاوت دارد فعلا قاطعانه نمیشود چیزی گفت... فقط میشود حدس زد...

چون بازتابش در رسانه های رسمی مثل دویچه وله دیده نشده است . دویچه له پایگاه تاریخی همین قارچهای خارج از ایران است ... حالا ظاهرا همه چیز بستگی به بازتاب آن در میان جامعه سیاسی خارج از ایران دارد .

حالا که گذشت ولی اگر مبتکر وخلاق چنین ابداعی دنبال نتیجه جدی میبود حتما در میان سوالات ننه و مادر و شوهر و اینا ... چند سوال غیر متعارف را میچپاند . مثلا نظر شما راجع به اعدام چیست ؟ اعدامهای زمان خودتان ؟ ساواک ، زندان و شکنجه...

حق رای برای زنان در زمان سلطنت مثبت بود ولی ربطی به ابتکار و هوشمندی حاکمان وقت نداشت به فشار بیرونی غرب به نام انقلاب سفید ربط داشت ...مثل راه آهن سراسری جنوب به شمال که ربطی به دلسوزی و خلاقیت شخص رضا شاه نداشت به جنگ جهانی دوم و تصمیم قدرتهای وقت ربط داشت . فقط در دوران رضا شاه محقق شد که حالا سندش را به نام رضا شاه میزنند .

وقتی مسیح علینژاد به عنوان اصلاح طلب کنار همسر شاه سابق میایستد یعنی امیدوارند تشکلی احتمالا سیاسی از مخلوط این دو بیرون بزند که از جنس قبلی ها نیست . قبلی ها مثل ققنوس و فرشگرد و اینا...با سمبل تاج ولیعهدی رضا پهلوی .

منتها رضا پهلوی با ملق زدن های بی مایه و شرکت در کازینوهای شبانه روزی تبدیل به بی اعتبارترین بی بخار شد ، و حالا فرح پهلوی تصمیم گرفت تا برای بازماندگان سلطنتی کمی از خودش مایه بگذارد !

نه اصلاح طلبان سابق به تنهایی اعتبار سیاسی و عملا توانایی دارند و نه بازماندگان سلطنت ... ولی از ترکیب این دو شاید جای امیدواری باشد .

سیاست غرب در مورد حکومت اسلامی در خاورمیانه اساسا بار سرنگونی ندارد و قهر آمیز نیست . در ادامه فشار و تحریم را تا جایی بالا میبرند که حضرات حاکم در ایران تسلیم شوند . در چنین حالتی آنچه که به خارج از جغرافیای ایران مربوط است ، نهایتا وصل میشود به آنچه که به داخل جغرافیای ایران مربوط است در اینجا تشکلی یا حزبی سیاسی نیاز است تا حکومت اسلامی بتواند با آن رسما وارد مذاکره و دوخت و دوز شود ...

از مجاهدین بگذریم چون همزمان مورد مطلوب غرب و حکومت اسلامی ایران نیستند .
بازماندگان سلطنت مطلوب هستند ولی به تنهایی اعتبار و توانایی لازم را ندارد ...
بازماندگان حکومت اسلامی یا همان اصلاح طلبان هم به تنهایی اعتبار وتوانایی ندارند...

حالا این 2 جریان سلطنت و اصلاح طلب را توی چرخ بریزید و خوب هم بزنید . شاید بشود با این معجون ترکیبی ، یه طرف ملاقات جدی و رسمی برای حاکمان ایران تراشید .

بقیه نیروهای موجود چپ و راست و میانه ... هم اگر در این ترکیب بیایند عجب چیزی بشود . چنین ترکیبی اگر ساخته شود دردی را از جامعه استبداد زده فعلی ایران درمان نمیکند ، ولی شروع و تمرین خوبی برای همزیستی سیاسی با هم است .

به جز این و یا خارج از اکت سیاسی دیگر ، باید باور کنیم که ملاقاتی بین مادر و دختر تاریخی انجام شده تا حوصله شان سر نرود ...

فقط فراموش نکنید برای موفق بودن نسبی چنین تشکلی فرضی ، اینها باید کاری تر و جدی تر از تشکیلات مجاهدین باشند . زیر سایه جدیت و انگیزه های قوی تشکیلات مجاهدین بعید میدانم به راحتی جدیت بقیه دیده شود ! جریان مجاهدین با پتانسیل قوی و تاریخی متفاوت از تمام جریانات موجود جغرافیای سیاسی ایران جدیتر است . البته اشکالاتشان هم بیشتر است . طی نیم قرن گذشته هر فرد یا جریانی از پروسه عملی خودش در مقابله با سیستم ولایت فقیه حاکم در ایران بتواند بگوید ، من هم به عنوان مخاطب میتوانم از اشکالاتش شروع کنم !

حتی دوخت و دوز سیاسی از بالا هم تابع قوانین مشخصی شده است . این یکی از معجزات قرن 21 است !

30.07.2020

اسماعیل هوشیار

Posted by l at 10:47 AM | Permalink

گسل‌های خاص، راه حل‌های کلان

جستاری در باب رابطه فمینیسم و کمونیسم

تضادهای درونی نظام جمهوری‌اسلامی به مرحله انفجار رسیده‌است. بازتاب این وضعیت سیاسی حاد در دانشگاه، تحرکات فعالین را افزایش داده و نیروهای سیاسی و پیشروان جامعه در دانشگاه را به صرافت رهجویی و پاسخ‌یابی کلان کشانده است. پرسش از وخامت اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کلان در عرصه‌ای تاریخی – جهانی است. پرسش از درهم‌تنیدگی رنج‌ها و ستم‌هایی است که در سیستم سرمایه‌داری امپریالیستی و در طول تاریخ جامعه طبقاتی بر گرده محذوفان و رنجبران سنگینی می‌کند. پرسش از رابطه مسئله مشخص "ستم بر زن" در تمامی جوامع طبقاتی سرمایه‌داری به‌ویژه در جمهوری اسلامی با رهایی از زنجیرهای استثمار تاریخی – جهانی است.

معضل‌ها چگونه شناسایی می‌شوند؟

پرسش از رابطه فمینیسم و کمونیسم، در ابتدا پرسش از چیستی هر کدام و پروسه دست‌یابی به سنتز رهایی‌بخش برای تغییر واقعیت موجود است. کمونیسم به مثابه علم رهایی جامعه، به کلیت تاریخی – جهانی واقعیت موجود و روابط، دینامیک‌ها، نیروها و قوای محرکه تضادهای پیش برنده‌ی آن می‌پردازد. فمینیسم فارغ از گرایشات چپ یا راستش جنبشی است که مسئله‌ای خاص، هر چند تنیده در تاروپود روابط تاریخی - جهانی یعنی ستم جنسیتی را مورد توجه قرار می‌دهد. نیازی به تاکید نیست که دستاوردهای فمینیست‌ها در روشنی افکندن بر جوانب تاریک و کور‌جنس جنبش چپ بسیار مهم و تاثیر‌گذار بوده است. در پی همین تدقیق‌ها و تاثیر‌گذاری‌ها است که اکنون به عنوان نیروهای جنبش کمونیستی  باید با دقت علمی بالایی در باب چیستی "معرفت شناسی" مورد ادعای فمینیست ها، پرسش‌گری کنیم.

از دهه هشتاد میلادی بدین سو فعالین و پژوهش‌گران فمینیست سعی بسیاری کردند تا نشان‌دهند "ستم جنسیتی" نه تنها در تارو پود روابط اجتماعی و سیاسی و ایدئولوژیک انسان ها تنیده شده، بلکه در ساختار اندیشه و معرفت بشری نیز رخنه کرده است و دهه‌های متمادی مردسالارانه‌بودن خود را پشت تصویر معصومانه و بی‌طرف علمی خود پنهان نموده است. این واقعیتی مهم و روشن است. پژوهش و مبارزه علمی همچون باقی فعالیت‌های انسان درون روابط تولیدی و اجتماعی معینی شکل می‌گیرد. بنابراین ما نمی‌توانیم مدعی شویم که پژوهش علمی دانشمندان درون ساختار طبقاتی - مردسالار می‌توانسته همواره به دور از باور ریشه‌ای فرودستی زن(یا نفوذ هر ایدئولوژی مسلط دیگری) شکل گرفته باشد.

ایدئولوژی به عنوان شکلی از آگاهی اجتماعی محصول جامعه است و روابط تولیدی جامعه محتوای آن را تعیین می‌کند. این محتوا در همه افراد جامعه به نسبت جایگاهشان تزریق می‌شود و رفتار‌ها و روابط و نسبت‌ها و باور آنان را تعیین می‌کند. اما این موضوع به این معنی نیست که راهی برای فرار از هژمونی قدرت‌سیاسی و تاروپودهای در جان نفوذ‌کرده جامعه طبقاتیِ مردسالار برای دست‌یابی به قوانین درونی پدیده‌ها و پروسه‌های عینی و تغییر آنها وجود ندارد. معرفت و کسب آن پروسه‌ای پر پیچ و خم و سرشار از تضاد است. علم و روش علمی از دل ضرورت اجتماعی-تاریخی مستقلی نضج یافته‌است. از عصر سرمایه‌داری و ظهور روشنگری شناخت علمی مدون‌تر شده است. ضرورت‌های تاریخی به ما آموخت که برای پاسخ‌دادن به نیاز‌های فزاینده‌مان باید دست به کسب شناختی متفاوت بزنیم. باید با ذهنیت‌های پیشینی خود مبارزه کنیم. باید پرسش‌گری کنیم و راه رسیدن به پاسخ صحیح رابیاموزیم.

نکته دیگر اینکه پاسخ‌ها و سنتز‌های علمی، حقانیت خود را نه از جایگاه فاعل شناسا که از خود واقعیت و پیچ و خم‌های پروسه شناسایی می‌گیرد. به این واسطه زن یا پرولتر بودن نمی‌‌تواند ما را در کشف روابطی تاریخی اجتماعی که ستم بر زن یا استثمار کارگران را به وجود آورده به‌صورت خود‌به‌خود روئین‌تن کند و در نهایت اینکه مبارزه با ایدئولوژی که چون اتمسفری پیرامون همه روابط و افکار و اندیشه‌های ما را گرفته و آن‌ها را شکل می‌دهد، تنها به‌واسطه بهره‌جویی از علم و پروسه معرفت‌شناسی علمی ممکن است. این پروسه به شکل تاریخی و اجتماعی  پیش می‌رود. ما به‌واسطه دانش علمی خود می‌توانیم جانبداری‌های خود‌به‌خودی از پیش موجودمان را ارتقا دهیم. واقعیت زیستی‌مان را تغییر دهیم و به‌واسطه این تغییرات ایدئولوژی دیگری را در جامعه مسلط گردانیم. نیازی به توضیح اضافی نیست که در اندیشه کمونیستی این مبارزه یعنی مبارزه علمی و مبارزه ایدئولوژیک به‌واسطه مبارزه طبقاتی تعیین می‌شود و حد می‌خورد. نه دلبخواهی و خودبه‌خودی!

به‌طور خلاصه در پرداخت به رابطه فمینیسم و کمونیسم باید بدانیم "معرفت شناسی" هر کدام چیست؟ از چه سخن می‌گوید؟ چقدر علمی است؟ با این توضیحات ما معتقدیم آن "معرفت شناسی" که نه تنها فراروی از ایدئولوژی و جنسیت را ممکن نمی‌داند، بلکه جایگاه ویژه‌ای به رنج‌کشیدگان و استثمار‌شدگان می‌دهد و معتقد است به واسطه این رنج آنان درک درست‌تری از واقعیت پیچیده موجود و پروسه تغییر آن دارند، علمی نیست. کمونیسم علم است. علمی که ایدئولوژی خود‌به‌خودی کارگران و زحمتکشان و محذوفان را به ایدئولوژی کمونیستی ارتقا می‌دهد. کسب این دانش پروسه‌ای مجزا و مستقل از جایگاه افراد در جامعه است. مسیری مستقل که به قول مارکس برای رسیدن به آن باید از سنگلاخ  پر‌فراز و نشیب کوهستان شناخت و مفهوم‌سازی عبور کرد. و تنها به‌واسطه قدرت رهبری این علم است که می‌توان ایدئولوژی را ارتقا داد.

معضل چیست؟

ضرورت پرداختن به رابطه فمینیسم و مارکسیسم از دل پرسشی بنیادین برخواسته است. ستم جنسیتی و ستم طبقاتی چه نسبتی با هم دارند؟ دلیل اصلی و ریشه‌ای انقیاد تاریخی جنس زن چیست؟ جنسیت چگونه مفهومی است و چه ارتباطی با ساختار طبقاتی جامعه دارد. آیا مفهومی در کنار آن است یا برساخته آن. آیا انقیاد زن از رحم آغاز شده یا از خانواده و کار بی‌مزدِ بازتولیدی شکل گرفته‌است؟ ستم بر زن در جامعه سرمایه‌داری چه نسبتی با روابط تولیدی این جامعه دارد؟ تحقیقات انسان‌شناختی در زمینه زنان و جایگاه زنان در جامعه و روابط تولیدی آن نقاط تاریک بسیاری را روشن کرده است اما هنوز درک از دیالکتیک تاریخی برسازنده ستم جنسیتی، سرشار از ناروشنی و ذهنی‌گرایی است. یا به آغوش جنبش‌گرایی و هویت‌گرایی با رنگ و بوی مبارزه با سرمایه‌داری می‌افتد یا به دوگانه‌سازی‌های مکانیکی و اکونومیستی دچار می‌شود. رازی در میانه نیست اما مسئله در خود دشواره‌ای بزرگ است. برای دست‌یافتن به درک درست باید هم موضوع را به شکل تاریخی پیگیری و مطالعه کنیم و هم در مفهوم‌سازی و سنتز، رعایت احتیاط علمی را بکنیم. مفاهیمی مانند استثمار زنان، کار مولد و نامولد، کار خانگی و کار در بیرون خانه، خانه و کارخانه، تولید مثل، سیاست بر بدن، بدن به مثابه ماشین، سویه‌های مختلفی از موضوع است که  فمینیست‌ها و مارکسیست‌ها سعی در روشن‌سازی آن کرده‌اند. در میانه این دوگانه‌سازی‌های مکانیکی یا واقعی و سنتز‌های التقاطی، پیش و بیش از هر‌چیزی باید روابط تولیدی موجود و جایگاه خانواده در آن‌را روشن کنیم. خانواده به مثابه نهادی که انقیاد تاریخی زن در آن رقم می‌خورد و تاریخا تداوم میابد. خانواده هم نهادی زیربنایی و هم روبنایی است. یعنی هم نهادی اقتصادی است که هسته شکل‌گیری نیروی کار و باز‌سازی آن است و هم نهادی که کارکرد روبنایی دارد و به شکلی سیستماتیک روابط اجتماعی و ایدئولوژی و باورهای موجود هر عصری را در خود تولید و باز تولید می‌کند. در این مرحله ضروری است هم بتوانیم سطوح مختلف ستم بر زن در جامعه سرمایه‌داری را از هم  تفکیک کنیم و هم مراحل تاریخی نضج این ستم و دینامیک‌های اصلی شکل‌دهنده آن‌را شناسایی کنیم. از یک‌سو نباید در جزئیات غرق شویم به شکلی که نتوانیم سنتز درستی از رابطه جزء و کلیت اجتماعی را سازمان دهیم و از سوی دیگر نباید تصویری ساده‌انگارانه و بی‌تضاد از کلیت روابط تولیدی اجتماعی ارائه دهیم و همه چیز را به یک‌چیز تقلیل دهیم. در بازشناسی معضل واقعی موجود به کاربست روش‌های دقیق به‌دور از نسبی‌گرایی و دگماتیسم بسیار حائز اهمیت است. این‌جا، هم فمینیست‌ها و هم مارکسیست‌ها دچار اشتباهات بسیاری می‌شوند. راه را گم می‌کنند و در نهایت به سنتزهای التقاطی یا اکونومیستی در می‌غلطند. ضرورت‌های شکل‌دهنده نهاد خانواده و دولت و درهم‌تنیدگی روابط تولیدی و اجتماعی باید به صورت تاریخی مورد مطالعه قرار گیرد.

راه حل‌ها چه نسبتی با متد پژوهش ما دارند؟

موضوع نهایی که باید به آن بپردازیم پرسش از راه حل است. واقعا چه درکی از راه حل داریم؟ آیا راه حل و پروسه کشف آن هم مسیری علمی طلب می‌کند؟ آیا راه‌حل‌ها باید به عمق پدیده‌ها نفوذ کنند؟ آیا به‌واسطه کشف روابط تاریخی و دینامیک‌های درونی یک پدیده به راه‌حلی برای تغییر واقعی آن دست یافته‌ایم، یا هیچ ضرورتی برای این کار وجود ندارد و هر کسی راه‌حل خودش را دارد؟ آیا راه‌حل امری متعلق به پروسه تغییر است و لاجرم تنها می‌تواند فعالیتی ایدئولوژیک باشد که هر کس به نسبت جایگاه خود سهمی از آن دارد؟ راه حل واقعا چیست؟ رسیدن به راه‌حل چه نسبتی با پروسه شناسایی معضل دارد؟ هم در میان کمونیست‌ها و هم در فمینیست‌ها گرایشی وجود دارد که ارائه راه‌حل را امری صرفا سیاسی و ایدئولوژیک قلمداد می‌کند. امری که تنها با واقعیت عینی "فعلن موجود" نسبت دارد و به‌واسطه آن تعیین می‌شود. الان می‌شود کمپین زد و آش‌نذری داد و امضا جمع‌کرد. الان می‌شود ادبیات را تغییر داد. الان م‌ شود به روحانی رای داد. الان  می‌شود این گوشه و آن گوشه از ویرانه موجود را مرتب کرد!.... این مسئله‌ای حیاتی و مهم برای مبارزه‌ایست که در پیش داریم. شناخت صحیح و واقعی از راه‌حل، مستقیما در پروسه شناسایی علمی از معضل سنتز می‌شود و با آن رابطه‌ای تنگاتنگ دارد. این شناخت است که هم از امکان تغییر وضع موجود و هم از ضرورت آن سخن می‌گوید و راهنمای آن است. درنهایت باید بگوییم شناخت علمی فارغ از حقیقت سیاسی هم در معرفت شناسی‌اش و هم در پروسه کشف معضل و ارائه راه‌حل استانداردهای خود را دارد. به ریشه‌ها می‌زند. روابط بنیادین برسازنده وضع موجود را شناسایی می‌کند و با ارائه نقشه و سمت و سوی راه، آن‌را درهم می‌شکند. هرگونه بحث درباب امتزاج فمینیسم و کمونیسم در عین حال بحث در باب راه‌حل‌های علمی و عینی تغییر بنیادین وضعیت موجود است. در پروسه این مسیر شناخت است که ما باید از حقانیت و لزوم و امکان تغییر بنیادین کلیت روابط تولیدی برای رهایی از تمامی اشکال استثمار و ستم دفاع کنیم. از همین رو و با توجه به دغدغه‌های فوق در آینده نزدیک سعی خواهیم کرد به رویکردها و خطوط سیاسی مقالات منتشر شده اخیر درمورد مسئله ستم جنسیتی و رابطه آن با ستم طبقاتی و علم رهایی جامعه بپردازیم.

Posted by l at 10:42 AM | Permalink

چرا امثال اکبر گنجی به نادرستی هراس افکنی می کنند؟

باید اعتراف کنم هراس افکنی های عامدانه و هدفمند ( و شاید هم سفارشی) اکبر گنجی در راستای "براندازی ـ هراسی" و تلاش زیرکانه  وی و "همنوعانش" برای حفظ نظام جمهوری اسلامی مرا بیاد فیلم معروف هندی بنام "دروغپرداز بزرگ" می اندازد که اتفاقا در همان سالی که در ایران انقلاب شد, یعنی ١٩٧٩ میلادی به بازار عرضه شده بود. 

اکبر گنجی در ادامه سلسله خطبه های خدعه گونه ویدئویی خویش بهمراه آخرین مقاله خود (به تاریخ چهارشنبه ٨ مرداد ٩٩)  تحت عنوان "آشی که برای ایران پخته اند" در راستای هراس افکنی و دروغپردازی رژیم برای ترساندن مردم از براندازی مکارانه مدعی می شود: "کلنگی کردن ایران، رکن رکین پروژه کلنگی کردن خاورمیانه بوده و هست". گنجی و همکارانش که در برخی از رسانه های فارسی زبان مثل بی بی سی فارسی, رادیو فردا, دویچه وله و صدای آمریکا جا خوش کرده اند می گویند براندازی نظام یعنی فروپاشی و تجزیه و نابودی ایران.

روایت است که خشت اول چون نهد معمار کج, تا ثریا می رود دیوار کج. حتی زندگی کردن و جوایز میلیونی دریافت کردن در آمریکا نیز برای "کج بینان" همانند گردکان بر گنبد است. گنجی که سابقه طولانی در سپاه و نیروهای امنیتی اطلاعاتی رژیم جمهوری اسلامی دارد, در حقیقت خودش از ابتدای کار محصول موهومات و خرافات "انقلاب اسلامی" بود و تا به امروز نیز در حوزه کشفیات دستگاه ویروس یابی مُستَعان ۱۱۰ سپاه پاسداران از فاصله صدمتری برای تشخیص ویروس کرونا و همچنین تخصص در همه علوم از جمله طب تشخیصی سنتی  و تربیتی  امثال آخوند عباس تبریزیان و روغن بنفشه و "مکمل معدنی معجزه‌آسا" امام صادق برای درمان ویروس کرونا همچنان  در رقابت با همکاران سابق خویش در دروغپردازی مسابقه می دهد. برای درک بیشتر این مطلب لطفا این مقاله را بخوانید.

او  در آخرین مقاله خود با اشاره به  مثلث "ترامپ- نتانیاهو- محمد بن سلمان" می گوید " اینان مانند دولت اوباما عمل نمی کنند, بلکه عملیاتشان را ماه هاست که آغاز کرده اند"  او سپس عوامفریبانه با نادرستی و ترفند و بدسگالی برای هراساندن ایرانیان از مقوله براندازی می نویسد: "ایران در ماه های سرنوشت سازی به سر می برد. کلنگی کاران عجله دارند تا دستور پخت غذایی شان را در ایران نیز پیاده سازند".

حال سوال بدیهی این است: کدام یک از کشورهای منطقه که در آنها "براندازی" و یا "انقلاب" صورت گرفته و یا حتی  به آنها مثل افغانستان و عراق و لیبی و یمن حمله نظامی شده, در عرض ١٩ سال گذشته تجزیه شده اند؟ لیبی اکنون دو دولت دارد, اما هیچکدام از مداخله گران, چه غربی و چه منطقه ای, حرفی از "تجزیه" نمی زنند و همه با "تجزیه" لیبی مخالفند. تا دیروز (چهارشنبه ٨ مرداد ٩٩) سه دولت در یمن وجود داشت. دولت حوثی ها, دولت رسمی عبد ربه منصور هادی, و دولت یمن جنوبی. همه دنیا (بدون استثناء) با مطالبه جدایی طلبانه شورای انتقالی جنوب یمن مخالف بودند. آنها نیز دیروز در توافقنامه ای با دولت رسمی یمن از ادعای خود دست برداشتند و بزودی بخشی از کابینه خواهند بود. افغانستان که توسط دهها کشور عملا اشغال شده بود و بین دو بخش عمده پشتونها و فارسی زبان ها (اقوام تاجیک و هزاره و غیره) تقسیم شده بود, هرگز تجزیه نشد و امروز نیز سخنی از تجزیه در آن نیست. حتی سوریه نیز که سالیان دراز بخش وسیعی از خاک آن در اختیار دولت مرکزی نبود, و حتی به اوج فلاکت رسید اما هرگز تجزیه نشد و اکنون نیز حتی از سوی کردهای سوریه بحث تجزیه مطرح نیست. حتی در کشورهایی که براندازی و تغییر رژیم صورت گرفت نظیر مصر و تونس و غیره هرگز صحبت از تجزیه نبود و نیست. جدا شدن سودان جنوبی از سودان به دلیل ادامه استبداد دیکتاتور عمر احمد البشیر صورت گرفت. یعنی استبداد باعث تجزیه شد و نه حمله خارجی و یا براندازی و انقلاب. اکنون که در سودان انقلاب شده است, اصلا بحث جدایی و تجزیه مطرح نیست. و اکثر سودانی ها می گویند ایکاش این انقلاب ضد دیکتاتوری سالها پیش صورت می گرفت تا جنوب سودانی ها هم طعم آزادگی و همبستگی ملی را با ما جشن می گرفتند. لذا بر طبق حقایق و تنها شاهد میدانی موجود استمرار استبداد بزرگترین دشمن تمامیت ارضی و یکپارچگی یک ملت است و نه تغییر رژیم و براندازی و یا حتی حمله نظامی. اگرچه نگارنده از قدیم الایام با  هر نوع دخالت بیگانه و حمله نظامی خارجی شدیدا مخالف بوده و هستم, که بحثی کاملا جدا است.

این "جماعت" بظاهر دلسوز برای ایران, که در حقیقت ذاتا و از منظر مذهبی و ایدئولوژیکی و عقیدتی "آمریکا ستیز"  بوده و هستند,  ادعا می کنند که هدف آمریکا از حمله به عراق تجزیه آن کشور بود. اما واقعیت کاملا بر عکس است. حتی اقلیم کردستان که عملا مستقل بود و مستقیما نفت می فروخت و نمایندگی سیاسی و  ارتباطات و مراوده و معاملات مستقیم با بسیاری از کشورها داشت و برای استقلال رفراندوم برگزار کرد که اکثر مردم کرد به آن رای دادند؟ بنابراین چرا آمریکا و غرب از استقلال اقلیم کردستان حمایت نکردند؟ چرا هیچ کشوری از استقلال کردستان حمایت نکرد؟ چرا علیرغم تحولات عظیم و اشغال کشور و نابودی دولت مرکزی و رستاخیز سیاسی, کشورعراق تجزیه نشد؟ اگر عراق با آن وضعیت نابسامان و "فروپاشیده" تجزیه نشد (یا تجزیه اش نکردند) آن هم تحت اشغال نظامی, پس چه دلیلی دارد که مردم ایران ادعای "چوپان های دروغگو" را باور کنند. آن هم در حالیکه هیچکس خواهان مداخله خارجی یا حمله نظامی به ایران  نبوده و نیست. و اینکه تغییر رژیم اصلاح ناپذیر جمهوری اسلامی باید توسط قیام مسالمت آمیز و سراسری خود مردم داخل ایران (همانند دی ٩٦ و آبان ٩٨) صورت بگیرد.

و اما اشاره ای کوتاه لیکن بسیار مهم در مورد ادعای دروغگویان حرفه ای که شبانه روز مدعی هستند آمریکا و انگلیس و عربستان و اسرائیل برای تجزیه ایران به گروه های قومی و اتنیکی کمک می کنند. این یک دروغ آشکار اما بی شرمانه از طرف طرفداران نظام, برتری طلبان مرکزگرا و تبعیض گرایان تسلط طلب چشم سفید و بی آزرم است. بیش از ٩٩ درصد کمک های مالی کشورهای غربی و عبری و عربی به گروه های فارس تعلق می گیرد. کشورهای عربی در کشتار مردم بلوچ در پاکستان در کنار ارتش پاکستان قرار دارند. همه رسانه هایی که توسط کشورهای غربی و عبری و عربی تغذیه مالی می شوند, توسط هموطنان فارس اداره می شوند. در بین آنها حتی یک بلوچ هم وجود ندارد. حتی تلویزیون های تکفیری و مذهبی که در کشورهای عربی دو نفر طلبه مذهبی بلوچ را استخدام کرده اند, فقط و فقط برای فریب و تاثیرگزاری مذهبی هدفمند از نوع تکفیری بر مردم عوام بلوچ می باشد. آنها هرگز کوچکترین اشاره ای به ظلم و ستم بر علیه مردم بلوچ در پاکستان نکرده و نمی کنند. زیرا غم آنها چیز دیگری است. مدیریت تبعیض آمیز این تلویزیون های تکفیری منحوس نیز در دست "فارس ها"ی سنی مذهب متعصب و دو رو است و نه در دست کرد و بلوچ.

حتی یک روزنامه یا سایت نسبتا جدید فارسی که بر طبق اطلاعات ویکی پدیا از طرف روزنامه ایندپندنت (روزنامه به اصطلاح مستقل و چپ بریتانیا) به گروه سعودی پژوهش و بازاریابی داده شده, یعنی حامیان مالی و صاحبان آن سعودی هستند, توسط فارس ها  مدیریت و اداره می شود. این روزنامه تبعیضگرا و "فارس زده" حتی حاضر نیست مقاله از گروه های قومی و اتنیکی منتشر کند. این در مورد بسیاری از رسانه های مذهبی تحت حمایت سعودی ها یا بقیه عرب ها صدق می کند. این یک حقیقت تلخ است که :پترودلار"ها را "فارس ها می خورند؛ و انگ و تهمت و "حرامتان باد" نصیب گروه های اتنیکی می شود. بقول حافظ: " لاله ساغرگیر و نرگس مست و بر ما نام فسق / داوری دارم بسی یا رب که را داور کنم".

 برخلاف پروژه پُمپاژ پُروپاگاندا و دروغپردازی ها و  هراس افکنی های کاذب امثال اکبر گنجی و شرکای شناخته شده ایشان در برخی از رسانه های فارسی زبان, هیچ یک از کشورهای منطقه به دلیل انقلاب, تغییر رژیم, براندازی, حمله خارجی و اشغال و توطئه بیگانه تجزیه نشده است که ایشان ادعا می کنند : "آنها عجله دارند نقشه هایشان را در ایران نیز پیاده سازند". به کلمه "نیز" در جمله ایشان دقت کنید. هدف القای ذهنی مشتبه در ضمیر ناخودآگاه مخاطب است؛ که گویا بقیه کشورها تجزیه شده اند و "ایران نیز تجزیه خواهد شد". این انشای هدفمند نه سفسطه است و نه مغلطه. بلکه از منظر روانکاوی فروآگاهانه ولی عامدانه جهت دار است.   اتفاقا این همان ادعایی است که حسن روحانی و جواد ظریف به رسم عوامفریبی مطرح می کنند که هدف آمریکا و عربستان و اسرائیل رژیم جمهوری اسلامی نیست بلکه هدف نابودی کامل و تجزیه ایران است که اگر رژیم فروبپاشد, ایران نیز به همراه آن "ایرانستان" خواهد شد. دقیقا همین حرف را شاه قبل از فروپاشی رژیم گذشته می گفت که هدف دشمنان تجزیه ایران است و نه الزاما سرنگونی رژیم او. عجبا که در طول تاریخ همه بظاهر باورمندان تئوری توطئه از شاه گرفته تا ظریف و روحانی و دایی جان ناپلئون, به امثال "مش قاسم غیاث آبادی ها" استناد کرده اند و بس. حال به مصداق همان مثل معروف "روباه و شاهدش" اکبر گنجی نقش "مش قاسم غیاث آبادی" را برای "روباه بنفش" بازی می کند.

بازی با سکه تجزیه طلبان

و اما هر سکه ای دو رو دارد؛ و هر قیچی بُرندّه ای دو لب. برای "قیچی کردن یا بریدن", این دولبه بظاهر متضاد و مخالف, لازم و ملزوم یکدیگر هستند. بدون آنکه بخواهم اتهامی را متوجه شخص بخصوصی بکنم, در کلیت این مقوله بر اساس دانش و اطلاعات موثق و با ضرس قاطع می توان گفت که نهادهای امنیتی اطلاعاتی جمهوری اسلامی در بین برخی از نحله های بظاهر تند و افراطی اما متظاد اپوزیسیون نفوذ کرده اند و محیلانه مهره های خود را در تقابلی ظاهری اما رعب افکنانه آنچنان در مقابل یکدیگر آرایش می دهند که در اذهان ملت ایران ترس و تشویش از آینده "پساجمهوری اسلامی" بوجود بیاید و از نظر روانشناسی اجتماعی بر این بستر ترس و بیم بظاهر پذیرفتنی و احتمالی (اما کاذب) بذر هراس افکنی و خوف از فروپاشی نظام با فروپاشی ایران تداعی معنی یکسان در عمل شود.  یک مهره بظاهر ضد فارس و "ایران ستیز" افراطی را بعنوان "ابلیس" مطرح می کنند تا از سوی دیگر بتوانند مهره "قدیس" خود را که ظاهرا از فروپاشی و تجزیه ایران هراس دارد و شدیدا نگران است, و بظاهر صادقانه و دلسوزانه می خواهد این هراس را به همنوعان خود منتقل کند, مقابله او قرار بدهند.  آنگاه مردم از ترس به اصطلاح "ابلیس ایران ستیز" به سوی "قدیس وطنپرست" روی می آورند و بقول خودشان این پازل (puzzle) و یا سردرگمی و معمای هراس از فروپاشی در اذهان ایرانیان به نفع "قدیس مهربان و دلواپس" تکمیل خواهد شد.

بعقیده نگارنده روانشناسان جنگ تبلیغاتی و کارشناسان زبده و خبره نهادهای اطلاعاتی امنیتی جمهوری اسلامی در مورد مولفه هراس افکنی از فروپاشی نظام و رعب پراکنی از فروپاشی و تجزیه کشور (یا بقول اکبر گنجی, کلنگی کردن ایران) بسیار زیرکانه و موفق عمل کرده اند. از یک سو از برخی از تجزیه طلبان بظاهر دو آتشه گرفته, و از سوی دیگر از داماد تواب شاه گرفته تا بظاهر مارکسیست روشنفکر متوهم و پاسدار سابق که با آزادی کامل در  زندان مانیفست جمهوریخواهی می نوشت و دهها جایزه گرفت. همه اینها بر اساس یک سناریوی دقیق در یک ارکستر رهبری شده ای هماهنگ شده اند تا به ملت ایران بگویند: مبادا جمهوری اسلامی را سرنگونی بکنید؛ زیرا براندازی استبداد آخوندی مصادف است با فروپاشی و نابودی ایران. اکبر گنجی در ٢٣ اردیبهشت ١٣٨٩ هنگام دریافت جایزه نیم میلیون دلاری بصراحت گفت: " به سود ما نيست امروز رژيم جمهوری اسلامی سرنگون شود". جمهوری اسلامی که کفگیر اندیشه مذهبی و احیای امپراتوری هلال شیعی آن به ته دیگ خورده است, تلاش می کند با در خدمت گرفتن تنی چند از "توابین سیاسی" نه چندان خوشنام از یکسو, و تنی چند از عناصر مشکوک ظاهرا دو آتشه اتنیکی ضدفارس و ایران ستیز, برای توجیه دخالت های برونمرزی سپاه و بهدر دادن میلیاردها دلار در ماجراجویی های منطقه ای گفتمان ایرانگرایی" و مکتب ایران سالاری" را جایگزین و مردم را از "براندازی" نظام هراسان و مایوس کند. تلاش اکبر گنجی و امثالهم دقیقا در همین راستا است.

عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن

پنج شنبه ٩ مرداد ١٣٩٩

Posted by l at 10:05 AM | Permalink

پ. ک. ک و اسلام ناب محمدی

اخیرا پیامی از سوی "ک ج ک" بمناسبت مردن یکی از شیخهای مرتجع منطقه بنام "محمد عبدلکریم کسنزانی" منتشر شده است که فلسفه و ایدئولوژی "کنفدرالیسم دمکراتیک آپوئیسم را در مواضع این جریان بخوبی نشان میدهد. ابتدا به این پیام نگاهی بیاندازیم و اعتقاد و باور اسلامی - علوی اوجلان را در پیام به "کنگره علوی ها" در کنار هم قرار دهیم تا چفت شدن این پازل را بخوبی دریابیم.

"پیام ک.ج.ک به مناسبت درگذشت شیخ محمد عبدالکریم کسنزانی

کمیته ادیان و باورمندیهای ک.ج.ک به مناسبت وفات شیخ محمد عبدالکریم کسنزانی بیانیه ای منتشر کرد.

خبرگزاری فرات

جمعه, 24 ژوئیه 2020, 10:38

در پیام تسلیت کمیته ادیان و باورمندیهای کنفدرالیسم جوامع کوردستان (ک.ج.ک) آمده است:

"قبل از هر چیز مراتب تسلیت خود را به خانواده گرامی و رهروان عزیز شیخ اعلام میداریم، خانواده گرامی ایشان و جامعه طریقت قادری سلامت باشند، خداوند روح شیخ را قرین رحمت کند و جایشان بهشت باشد."

در بیانیه آمده است:"به نمایندگی از جنبشمان بر این باوریم که در جوهر طریقتها تلاش برای تکوین ارزشهای دمکراتیک دین اسلام، معیارهای حقوق و عدالت، مفهوم اخلاقی همکاری و حمایت از جامعه وجود دارد. یکی از گامهای اساسی طریقتها این است که اسلامی محمدی را به شیوهای ناب به مسلمانان نشان دهد، علیه ظلم و ستم ایستادگی کند. طریقت قادری در این راستا اولین طریقت به شمار میآید. طریقت قادری به سبب اینکه از سوی عالمان و دانایان کورد در کوردستان آغاز شده است برای ما واجد ارزش است." کمیته باورمندیهای ک.ج.ک در ادامه بیانیه از رهروان طریقت قادری دعوت به عمل آورده است تا فعالانه در روند اتحاد ملی خلق کورد جای گیرند و از مبارزه آزادیخواهی خلق کورد حمایت مادی و معنوی به عمل آورند."

همانطور که در این پیام ملاحظه شد، بخوبی گویا است که پ. ک. ک نه بعنوان جریانی و در یک رابطه با سازمان یا فرقه ای دیگر چنین پیامی داده باشد بلکه تعلق خاطر خود به اسلام ناب محمدی ( شاخه علوی آن) را توضیح داده است. بهمین منظور کمیته ای هم تحت نام، "کمیته باورمندیهای ک.ج.ک" را نیز برای این امر راه اندازی کرده است. کلمه به کلمه این پیام مملو از اعتقاد عمیق پ. ک. ک به اسلام ناب محمدی و شاخه علوی آن که در پیام اوجلان است را نشان میدهد.

باور پ. ک. ک به اسلام ( از نوع اورژینال و شاخه علوی اش) ابدا چیز تازه ای نیست. همه احزاب ناسیولیست بطور عام و احزاب و جریانات ناسیونالیست کرد بطور خاص، معتقد و پایبند به مذهب و اسلام نوع سنی، شیعی، علوی، زرتشتی، شافعی، حنفی و الاآخر آن هستند. ناسیونالیسم و مذهب دو رکن اساسی و پایه ای در میان احزاب ناسیونالیست است. این را اکنون دیگر خودشان هم نه تنها باورهای ارتجاع اسلامی را انکار نمیکنند بلکه به داشتن این اعتقادات هم افتخار میکنند.

اوجلان در بخشی از پیامش به "کنگره علوی ها" در ماه مه 2013 میگوید:

"علویها نیاز مبرمی به نوسازی و مقاومت عظیم دارند. به همین خاطر باید از سنت تاریخی جم‌خانه صاحبداری کنند. سنت ذکر و سماع یک مقاومت عظیم است. ذکر انقلابی‌گری است." اوجلان میگوید، "از نظر من «سماع» همچو راهپیمایی گریلا است. ما در سماع‌‌خانه‌ها گشتیم و ذکر کردیم. آن را تعالی بخشیدیم. به سیاست‌ پرداختیم. من مدام گفته‌ام که باید به اندازه جوهر آن, شکل آن را هم درک کرد."

اوجلان در بخش دیگری از این پیام میگوید:

"بله؛ ما جنبشی کربلایی هستیم که در عین حال دارای مسئولیتی تاریخی هستیم که از تکرار کربلاها جلوگیری کنیم. دشمنان وحشیانه آمدند و علویان را فرودست ساختند. علوی‌ها اساسا همان حسینیان تحت ستم یزیدها, زرتشتیان تحت ستم اسلام‌پرستان و کردها و کمونیست‌های تحت ظلم کمالیست‌ها می‌باشند. چنانچه علویان بر این مسایل اشراف داشته و حساسیتی جدی نشان دهند, آنگاه کربلا تکرار نخواهد شد و می‌توانند خود را بطور کامل از این ستم‌ تاریخی نجات دهند. در تاریخ, سنت‌های درویشی علویان و سنت زرتشتی وجود دارند. باید امروزه ما هم  همانند آنها عمیقا بیاندیشیم. در غیر اینصورت همانند آنچه در تاریخ روی داد, به احتمال زیاد اوضاع وخیم‌ شود. امروزه بخوبی دانسته می‌شود که جمخانه, ذکر و سماع, جوهری و عامل پیروزی مبارزه هستند. سازماندهی اتحاد علویان کردستان بسیار مهم است. پیرانی که می‌توانند جم‌خانه و سماع‌خانه‌ را بخوبی مدیریت کنند, می‌توانند خود را سازماندهی نمایند. من بطور ویژه به جم‌خانه و سماع اهمیت می‌دهم. می‌توانم بگویم که جنبش ما هم بسیار به مفهوم جم‌خانه و سماع نزدیک است. چیزی شبیه «جم» است. چه ‌بسا جم به معنای «گردهمایی» است. سماع هم حرکت سحر‌گونه آن است. معنای جوهری سماع هم چنان است. من هم می‌خواهم که همگان حرمت جم, سماع و ذکر را پاس دارند و ضروریات آن را بجای آورند. جنبش پ.ک.ک, درواقع حرکتی نوین از جنس جم, ذکر و سماع است."

پهن کردن بساط اسلام علوی اوجلان بعنوان شاخه ای از تشیع و لانسه کردن آن توسط  پ. ک. ک را باید در افق، ایدئولوژی و فلسفه وجودی این جریان جستجوکرد. رژه طرفداران پ.ک.ک با بنر اوجلان در کنار تصاویر امامان شیعه، حسن و علی، تکمیل کننده "کنفدرالیسم دمکراتیک اسلامی" این جریان است.

احزاب وجناحهای رقیب پ. ک.ک  در حکومت اقلیم، وقتیکه طرفدران شیخ کسنزانی همانند لشکر اسلام ناب محمدی در این شرایط کرونایی از مرز عبور کرده و به کردستان عراق سرازیر شدند، نه تنها هیچگونه ممانعتی در مقابل آنان ایجاد نکردند بلکه از وکیل و وزیر و سران احزاب حاکم بر کردستان عراق، امکانات لازم را برای استقبال از این فرقه ارتجاعی مهیا و پیامهای همدردی صادر کردند. این هجوم لشکر اسلام و عبور از مرز در حالی است که کولبران برای عبور از مرز برای تهیه لقمه نانی جان میدهند، در حالی است که کارگر مهاجر در آنسوی مرز برای تامین معیشت خانواده روزها در صف انتظار برای اجازه عبور خودخوری میکند.

برای پ. ک. ک و شاخه ایرانی اش پژاک نیز، مسئله فراتر از آنچیزی است که کاربدستان و احزاب حاکم بر اقلیم کردستان عراق از خود بروز میدهند. ایدئولوژی این جریان در قبال اسلام و شاخه علوی آن بعنوان پیرو و مرید علی، حسن و حسین در چهارچوب طرح و برنامه موسوم به "کنفدرالیسم جوامع دمکراتیک" فلسفه وجودی پ.ک.ک را توضیح میدهد. اطلاق پست مدرنیسم به پ.ک.ک از سر این جریان زیادی است. ارتجاع ناب شاید واژه درخوری برای پ.ک.ک باشد.

پیشتر در نوشته ای در دو بخش تحت عنوان، "آب در خوابگاه مورچگان"، برنامه پ. ک. ک و پژاک را بر اساس تئوریهای ذهنی اوجلان اشاره کرده ام. بر اساس این طرح که کاری به ساختار حاکم یعنی دولت ندارد، بیان شده است که در هر شهر، محل و کوره دهی میتوان مردم منتسب به مذاهب، باورها و نژاد و غیره را با نام "کنفدرالیسم" دور هم جمع کرد و "خودمدیریتی" را بدون دست بردن به ساختار حکومت براه انداخت. تعلق پ. ک. ک به اسلام  ناب محمدی و شاخه علوی آن و درآمیختن آن به مردم کرد زبان، همزادی این جریان را با اسلام، و از نظر سیاسی همزیستی آنرا در همکاری با حکومت اسلامی بیان میکند.  فتوای خمینی مبنی بر مسلمان شمردن شاخه علوی، همکاری تاریخی حکومت اسلامی با پ.ک.ک را در سطحی که امروز مشاهده میکنیم میتوان برشمرد.

اکنون سئوال این است که آیا احزاب ناسیونالیست کرد بطور عام و پ. ک. ک و شاخه هایش بطور خاص میتوانند این افق ارتجاعی را به مردم کردستان تحمیل کنند؟ پاسخ  من به این سئوال بطور یقین و قاطع منفی است. چرا پاسخ منفی است؟

در دومین دهه از قرن بیست و یک که دولتها و احزاب مذهبی، راست و ناسیونالیست دنیا را به لجن کشیده اند، نه تنها در ایران، کردستان و منطقه خاورمیانه بلکه در ابعاد جهانی آرمانها و آرزوهای عمیقا انسانی ملاک و شاخص اصلی در جدال بین جامعه و طبقات حاکم و تمامی نیروهای مرتجع قابل سنجش و ارزیابی است نه طرح، برنامه و طراوشات ذهنی و عقب مانده این جریانات. سازمان مجاهدین که حکومت اسلامی از ابتدای بقدرت رسیدنش آنرا از خود دفع کرد نمونه بسیار روشنی در رابطه با اوضاع و تحولات سیاسی کنونی در ایران است. در حالیکه بقدمت چهار دهه مردم علیه ارتجاع اسلامی خمینی و میراث دارانش جنگیده اند تا یک زندگی و جامعه ای انسانی، مدرن و سکولار را متحقق کنند، سازمان مجاهدین با همان فلسفه، ایدئولوژی و سبک و سنت اسلامی، کمترین شانسی برای کسب قدرت در یک محله تهران را هم ندارد. درهمین قیاس مردم کردستان نیز برای زدودن تمامی شائبه های اسلامی و عقب مانده بر فضای زندگی خود جنگیده اند. سنت و پیشینه دارند و چهل سال قبل توانستند بساط مکتب قران و سپاه رزگاری را جمع کنند. بارها پوزه ارتجاع محلی و ناسیونالیسم را بخاک مالیده اند. جامعه ای انسانی، یک زندگی شایسته انسان امروز افق و آرمان مردم در شهرهای کردستان و در کل منطقه است است. مردم چه در ایران، عراق ترکیه، لبنان، سوریه و در کل منطقه زخم و شلاق ارتجاع اسلامی ( شیعه، سنی و داعش ) و ناسیونالیسم قومی عشیره ای و طایفه ای را بر تن خود لمس و تجربه کرده اند. این مردم و جنبشهای اجتماعی و در راس آنها جنبش طبقه کارگر به چیزی جز دست یابی به یک زندگی مرفه، سکولار، امن، آزاد و برابر که نامش جامعه ای انسانی و سوسیالیستی است رضایت نخواهند داد.

٧مرداد ١٣٩٩

٢٨ژانویه٢٠٢٠

ایسکرا  ۱۰٥۱

Posted by l at 11:39 AM | Permalink

درس های امروز کوچ تاریخی مریوان 

بیش ار چهار دهه از کوچ تاریخی مریوان میگذرد. با وجود این فاصله زمانی کوچ تاریخی مریوان در رسانه ها و میدیای اجتماعی و در میان جوانان کردستان قابل بررسی و کنکاش است. درسهای  مهم کوچ تاریخی مریوان را مرور میکنیم.

دستاوردهایی که اهمیت وقایع مریوان را (٢٣ تیرماه و کوچ تاریخی مریوان)  برجسته و ماندگار کرده است

در شروع نوشته گفتیم که وقایع مریوان (٢٣ تیرماه و کوچ تاریخی مریوان) مورد کنکاش و علاقه نسل جوان قرار گرفته. به باور من  اهمیت این وقایع بعد از سپری شدن بیش از چهار دهه در ادامه درسها و بویژه نقش شخصیتها و تجارب آن است.  دلیل دیگر علاقه و کنکاش توسط جوانان درباره وقایع سالهای ٥٧،٥٨  در ادامه رادیکالیسم سیاسی در عرصه ضدیت و مخالفت با حکومت اسلامی تا سرنگونی، مخالفت با ناسیونالیسم و اسلام سیاسی و ارتجاع محلی و ضد انفلاب است.  

پیش زمینه ها؛ دوره  خیزش انقلابی ٥٧ و بعد از آن

٢٣ تیرماه ۵٨ و کوچ تاریخی مردم مریوان ( ۳۰ تیر ۱۳۵۸)  در شرایطی شکل گرفت که در کردستان چندین نهاد انقلابی و مسلح به ابتکار کمونیستها و انقلابیون سازماندهی شده بودند. در شهر مریوان ستاد مسلح  حفاظت از شهر و شورای شهر، شورای شهر مریوان، اتحادیە دهقانان، کمیتە زنان، کانون محصلان از جملە این نهادهای مردمی  و مبارزاتی بودند.

یک دستاورد مهم؛ ستاد حفاظت از شهر مریوان

به نظر من ایجاد ستاد حفاظت از شهر مریوان و اداره شهر مهمترین اقدام انقلابی در آن مقطع بود. این ستاد وظیفه حفظ امنیت از شهر مریوان را اساسا بعهده داشت. قدرت حفظ بسیج شهر را داشت. عملا نیروی توده ای و شهری حفاظت از شهر بود. شهروندان ساکن مریوان و مهمانان (از هر ملیت و زبانی و کشوری) با ثبت نام در این ستاد هرکدام به مدت چند ساعت مسلحانه در پستهای حفاظتی و دیده بانی داوطلبانه شرکت میکردند. بخش عمده و نزدیک به نود درصد مهمات و اسلحه های این ستاد توسط فرماندهی ستاد از ارتش مستقر در پادگان مریوان گرفته شد.

ستاد ضمن خفاظت امنیتی از شهر تناسب قوای مردم، ارگان و نهادهای انقلابی از جمله شورای شهر را با قطب ارتجاع محلی و ضد انقلاب اسلامی (فئودالها و مکتب قران) را به نفع دفاع و حفظ  دستاوردهای دموکراتیک انقلاب و مردم را بعهده داشت.

بدست گرفتن تجربه ستاد حفاظت از شهر و سازماندهی این ستاد توسط مردم و شوراهای محلات در شرایط بقدرت رسیدن مردم و پاکسازی حکومت اسلامی و نیروهای نظامی و ارتجاع ضد انقلاب امری مهم است. با سازماندهی نیروهای محلات و شهر ما میتوانیم از قدرت شوراها و حاکمیت توده ای مردم دفاع کنیم. اگر احزاب ناسیونالیست و باندهای ارتجاعی اینروزها از میلیشا و نیروهای نظامی با بودجه های دول غربی صحبت میکنند، آلترناتیو ما قیام شهری و سازماندهی توده ای در شهرها توسط مردم و شوراهای محلات و شهرها است. بکارگیری تجربه دوم ستادهای حفاظت از شهرها رادیکالترین نیروی مردمی مسلح توده ای علیه هر نوع سناریوی سیاه و بقدرت رسیدن احزابی است که به نیروی میلیشیا و نظامی قصد تکرار و کپی برداری از حاکمیت تجربه شده احزاب ناسیونالیستی در اقلیم کردستان را دارند.  ستادهای حفاظت از شهر ارگان تحت رهبری شوراهای محلات و شهر هستند.  امیدوارم در فرصتهای دیگر جوانب دیگر از مشخصات ستادهای حفاظت و اصیل بودن این ارگان در دفاع از قیام و شهر و دستاوردهای جامعه را بشکافم و نشان دهم که ستاد حفاظت، نیروی مسلح حرفه ای نیست. «نيروى ميليس شوراهاى مردم، مبتنى بر آموزش نظامى عمومى و شرکت همگانى در وظايف انتظامى و دفاعى» است، که  «جايگزين ارتش حرفه اى و مافوق مردم ميشود».

نقطه قدرتهای ما در شرایط کنونی زیادند. رشد جمعیت شهرها و بمیدان آمدن نسل نوینی از زنان و مردان جوان درعرصه سیاست و به میدان آمدن میدیای اجتماعی و رسانه های خبری و سیاسی (تلویزیون و ماهواره) قدرت مانور مردم آزادیخواه برای دخالت در تحولات به نفع احزاب کمونیستی را فراهم کرده است. صف آرایی و شیوه دخالت به نسبت چهاردهه گذشته کاملا عوض شده است. امروز فعالین سیاسی و کارکران و رهبران کارگری و زنان تجربه متشکل شدن و متشکل کردن جامعه را دارند. امروز سخنگویان سیاسی جامعه یا لیدرهای اجتماعی دارای نفوذ و اعتبار توده ای هستند. 

در کردستان ما شاهد عروج صدها نفر از فعالین کارگری، معلمان و فعالین اجتماعی هستیم که سخنگو و رهبر جامعه هستند و  مورد اعتماد و باور مردم هستند. اینها محصول ۴ دهه بدست گرفتن مبارزه و پیگیری در ایجاد نهادهای کارگری، اجتماعی و مدنی هستند. حضور و وجود اینها یکی از نقطه قدرتهای ایندوره در کردستان است. نقطه قدرتی که میتوانند تناسب قوا و عرصه مبارزه را به نفع منافع طبقاتی کارگران، زنان و کل جامعه را تغییر و مبشر یک دنیای بهتر و زندگی انسانی باشند. که مدافع و مبشر کانونهای ممانعت از سناریوی سیاه و ممانعت از بقدرت رسیدن احزاب بورژوایی و ناسیونالیست و ارتجاعی باشند.

اما امروز ما در شرایطی در اهمیت٢٣ تیرماه ۵٨ و کوچ تاریخی مردم مریوان ( ۳۰ تیر ۱۳۵۸)  تاکید میکنیم که جامعه ایران در پُر التهابترین موقعیت مبارزاتی و اعتراضی خود قرار دارد.  شعار نابود باد جمهوری اسلامی و سرنگونی، به خواست اصلی میلیونها نفر در ایران و کردستان تبدیل شده است. مردم در خیابانها هستند. اعتصاب و تجمع و راه پیمایی در اشکال وسیع و پُردامنه ای بدست گرفته شده است. مردم جمهوری اسلامی و حاکمیت اسلامی سرمایه را نمیخواهند.

امروز در شرایطی بر این تجربه مهم توده ای و ارگان انقلابی مسلح تاکید میکنیم که در خیزش و اعتراضات دی ماه ٩٦ و آبان و دی ماه ٩٨ ما شاهد کنترل محلات به مدت چند ساعت در سنندج و مریوان بوده ایم.

و با تاکید مجدد در شرایطی بر استفاده از این تجربه های کارساز و موثر تاکید میکنیم، که جامعه ایران دستخوش تحولات انقلابی و شروع خیزشهای توده ای در ادامه اعتراضات آبان و دی ماه ٩٨است.

آماده بودن ما و نقشه عمل ما برای ایجاد شوراهاهی اعتراضی در محلات و شهرها در شرایط کنونی امری عاجل و ضروری است. در ادامه به مهمترین فاکتورها برای درک روشن از دستاوردها و نتایج کوچ تاریخی مردم شهر مریوان میپردازم؛

"نه" بزرگ به جمهوری اسلامی:

در روز ۱۲ فروردین ۵۸  مردم کردستان با جواب "نه" به استقرار حاکمیت جمهوری اسلامی اولین گامهای مخالفت با ضد انقلاب اسلامی را اعلام کردند.

ناکامی حکومت اسلامی برای استقرار در مریوان

با اعلام "نه" بزرگ مردم در ۱۲ فروردین ۵۸، ارتجاع محلی (فئودالها) و مزدوران جمهوری اسلامی با همکاری مکتب قرانی ها، در قرارگاهی در نزدیکی رادیو تلویزیون مریوان مستقر شدند.(ساختمانهای حوالی اداره ساواک رژیم پهلوی) استقرار نیروهای مزدور محلی و طرفداران احمد مفتی زاده به منظور در دست گرفتن کنترل شهر مریوان و سرکوب و ترور کمونیستها و مبارزین انقلابی بود. که در ٢٣ تیرماه و با حمله مبارزین و تظاهر کنندگان به این محل، این تلاش ارتجاعی ناکام و شهر مریوان از حضور مزدوران محلی پاکساری شد.

٢٣ تیرماه ۵٨

در روز ۲۳ تیرماه، اتحادیه‌ دهقانان مریوان، تجمع بزرگ هشت هزار نفری را مقابل ساختمان رادیو و تلویزیون این شهر در اعتراض به پروپاگاند منفی جمهوری اسلامی علیه کردستان برگزار کردند.  در مسیر بازگشت، حوالی ساختمان ساواک سابق که پس از انقلاب به دست اعضای مکتب قرآن افتاده بود. اعضای این مکتب با سنگربندی در پشت‌بام به تیراندازی به ‌سمت مردم  پرداختند.( سخنگوی سپاه پاسداران تهران  مرکز مکتب قرآن را مقر سپاه معرفی کرده بود).

تجربه اعمال حاکمیت و قدرت شورایی مردم

٢٣ تیرماه ۵٨ و کوچ تاریخی مردم مریوان در شرایطی شکل گرفت که در کردستان ده ها نهاد انقلابی مدنی و مسلح به ابتکار کمونیستها و انقلابیون سازماندهی شده بودند. در شهر مریوان شورای شهر مریوان، اتحادیە دهقانان، کمیتە زنان، کانون محصلان از جملە این نهادهای مردمی  و مبارزاتی بودند. این قطب انقلابی که دربرگیرنده هزاران نفر از زنان و مردان ساکن شهر و روستاهای دور و نزدیک بود، در تلاشی آگاهانه برای اعمال حاکمیت توده ای مردم متکی بر اراده و رای عمومی (شوراهای شهر و روستا) ، اولین تجارب دستاوردهای شریط دموکراتیک و باز سیاسی بدون حضور نیروهای سرکوبگر را تجربه کردیم.

ناکامی ارتجاع محلی

با ایجاد شوراهای محلات و شهر و حاکمیت توده ای و حضور فعال مردم درمیدانهای مبارزه سیاسی، جبهه (قطب) ارتجاع محلی فئودالها، مزدوران “جوانمرد” محلی عوامل بازمانده از حکومت پهلوی، سلفی های مذهبی و زرفداران احمد مفتی زاده (مکتب قرآن) و قیاده موقت (حزب دمکرات کردستان عراق) منزوی و در حاشیه قرار گرفتند. ارتجاع و ضد انقلاب بدون سنگر شد.  مردم تحت هژمونی بنکه های محلات و شورای شهر و ستاد نطامی شهر بودند. قدرت مانور ضد انقلاب اسلامی، مکتب قران و فئودالها محدود و اثری از آنها در شهر نمانده بود. ناکامی ارتجاع محلی گام مهمی در تقویت مبارزات رادیکال مردم، چپ و کمونیسم بود.

٧مرداد ١٣٩٩

٢٨ژانویه٢٠٢٠

 ایسکرا  ۱۰٥۱

Posted by l at 11:37 AM | Permalink

کارگران هفت تپه  به پیش

اعتصاب و تظاهرات کارگران هفت تپه  دوباره چپ ها را وادار به عکس العمل کرد!

 چپ محافظه کاردر فضای مجازی از تلگرام گرفته تا واتس اپ، فیسبوک و پالتالک ها  بحث ها ی بی محتوا و رفرمیستی را در مورد اعتصاب و تظاهرات کارگران نیشکر هفت تپه دامن زده اند. یکی خودگردانی را زیرچتر دولت پیشنهاد می کند، دیگری تعاونی های کارگری را، و عده ای هم شورا ها را پیش نهاد می کنند، اما شورایی که محتوایش با سندیکا آنچنان تفاوتی ندارد. اما جواب چپ محافظه کار را کارگران هفت تپه در اواخر سال  1397 دادند وهدف خود را این چنین به دولت و سرمایه داران خصوصی اعلاام کردند، که خود کارگران توانایی اداره ی شورایی را دارند و خواهان ایجاد شوراهای کارگری می باشند. لازم به اشاره است که کارگران هفت تپه ، صنایع فولاد و . خواهان ایجاد شوراهای کارگران هستند و بر خلاف خواست کارگران، رفرمیست چپ و راست شعار سندیکا ها ی مستقل کرگری را می دهند. همچنین برخی از احزاب و سازمان های چپ هم هرچند شعار شوراهای کارگری را سر می دهند اما شوراهایی را مد نظر دارند که زیرپرچم و رهبری بوروکراتیک این احزاب و سازمان ها فعالیت کنند.

واما  بیش از 43 روز است کارگران مبارز به اعتصاب و تظاهرات  برای مطالباتشان در سطح شهر می پردازند. جالب اینجاست که مردم شهر شوش هم با اتحاد و همبستگی  کارگران را پشتی بانی می کنند واین  یک پتانسیل ونیروی عظیمی است کارگران هفت تپه توانسته اند مردم شهر شوش، شهرک ها و دهات های اطراف شهر را با خود همراه کنند. این کارکرد بزرگی است که تنها کار کارگران هفت تپه  بوده و توانسته اند با اعتصاب و تظاهرات، تبلیغ ترویج  تاثیر گذار باشند. بر بستر این کار عظیم و حمایت و همبستگی مردم با کارگران، این وضعیت  باعث شده که دولت با احتیاط  و دست به عصا با کارگران و ومردم شهر شوش رفتار کند، از سویی  دولت و هیئت حاکمه خوب میداند، که اگر به کارگران و مردم شوش حمله  کنند، ممکن است کل استان خوزستان و دیگر شهر ها به مقابله با دولت بپردازند. نکته ی با اهمیت دیگری این است که کارگران فولاد اهواز، کارکران پروژه ی صنعت نفت عسلویه و کنگان، معلمان در استان های مختلف و گروه های اجتماعی دیگر، کارگران هفت تپه را حمایت و هبستگی خود را اعلام کرده  اند. اما نباید فراموش کرد، که دولت  و سرمایه داران خصوصی  و اسدبیگی ها در نظر دارند که روند مذاکره  را با قول قرار های  دروعین به عقب بیندازد و آنرا آنقد کش دهند که کارگران خسته شوند و با مطالبات کمتری راضی شوند. این ترفند یست که در جهان سرمایه داری بکار برده و بکار می برند و تاکنون هم در این زمینه موفقیت هایی هم در کشورهای مختلف مثل اسپانیا، یونان و ایتالیا و فرانسه داشته اند. چنانکه پیداست نه دولت و نه سرمایه داران خصوصی نمی خواهند به این زودی تن به مذاکره بدهند و تاکنون وضعیت را آگاهانه کش داده و کش  می دهند که  کارگران  خسته شوند و از خواسته های خود عقب نشینی کنند. همانطوری که اشاره شد این شیوه ترفندی است که در کشورهای دیگر استفاده شده وپیروزی هایی هم داشته اند. لذا نظر به اینکه همکاران هفت تپه  تاکنون توانسته اند  مردم شوش ومردم شهرک های اطراف شوش را با خود همراه کنند، می شود پیشنهاد کرد، که کارگران هفت تپه تاکتیک خود را تغییر داده و فراخوان تشکیل شورای کارخانه و شورای محلات را برای شهر شوش و شهرک های اطراف آن را داده وخودگردانی در شهر و کارخانه را کارگران و مردم  بدون دخالت دولت بدست گیرند. همچنین بنا به اینکه دولت وقت در یک بحران عمیق سیاسی و اقتصادی دست و پا مزند و ما هروز شاهد اعتصابات و اعتراضات کارگران در شهرهای مختلف  برای مطالباتی مشابه  مطلبات کارگران هفت تپه  هستیم، احتمال دارد که فراخوان ایجاد شوراهای کارخانه و محلات دامنه دار شده وبه مناطق دیگر کشیده شود.

پیروز باد مبارزات کارگران نیشکر هفت تپه

زنده باد شوراهای کارگری ضد سرمایه

علی برومند     08 مرداد 1399

Posted by l at 01:48 AM | Permalink

طاهر خالدی، آزادی بی قید و شرط بیان و یک تاریخ آشفته  

"آزادی بیان و آزادی اندیشه باید بی قید و شرط باشد."

"ما... هیچ فاکتوری و هیچ مقدساتی که بخواهد ازادی نقد را محدود کند نمیپذیریم"

منصور حکمت[1]

طاهر خالدی دردوره جوانی، یعنی از اواخر دهه 50 تا اواسط دهه 60 شمسی از مسئولین و فرماندهان کومله بوده است. در حال حاظر یک ناسیونایست دو آتشه است و بدون ترس و نگرانی از ارزیابی دیگران میگوید از گذشته خود نادم و پشیمان است. میخواهد به مخاطب بقبولاند که از معایب ایام جوانی گویا یکی این است که آدمی علاقه و کشش عجیبی به فریب خوردن از دیگران دارد. طاهر جوان را چنانکه خود اخیرا مدام تکرار میکند یک "مشت کمونیست شیعی" تقریبا هم سن و سال خودش که کارشان فریفتن جوانان "کرد" بوده است گول زده اند. به همین جهت دل خوشی از آن دوره ندارد.

 طاهر پا به سن گذاشته و مستقل امروز یک قوم پرست ضد کمونیست است و این را البته من نمیگویم، خود او با افتخار فریاد میزند. خاک پای "رهبران سیاسی و دینی کرد" را به جبین میکشد و با شمشیر چوبی " آکادمیستهای کرد" جهت حفظ اصالت "قوم" خویش به جنگ مارکسیسم میرود.. 

 از نظر او منصور حکمت اصیل ترین مارکسیست ایرانی و حتی بین المللی یک صد سال اخیر جهان است (این را هم من نمیگویم، طاهر میگوید) و اذعان میدارد که دقیقا به همین جهت او را با خمینی، ملا کریکار و دیگران مقایسه میکند. میخواهد "خطر" مارکسیسم را از راه حمله به یک "کمونیست اصیل و البته شیعی" که خود تجربه شخصی فریب خوردن از او را هم دارد به "قوم کرد" یادآوری کند. از ظاهر امر چنان بر میاید که دلیل این کارش قبل از هر چیز واکسینه کردن جوانان "قوم" در برابر "بیماری" مارکسیسم است و بعد از آن هم خالی کردن یک دق دل حسابی. شاید هم برعکس، کسی چه میداند.

طاهر "استخوان خرد کرده و با تجربه" امروز دارد با طاهر کم تجربه، "ساده و زود باور" ایام شباب و همه آنهایی که آن جوان ساده دل را گول زدند تصفیه حساب میکند. دارد آگاهانه ظرفیتهای ضد کمونیستیش را به نمایش میگذارد و تواناییهایش در تخریب شخصیت فعالین چپ و کمونیست را به ناسیونالیسم کرد عرضه میکند. بیمار روانی و دیوانه خواندن طاهر خارج از اینکه توهین به او به عنوان یک انسان است در عین حال عدم شناخت گوینده را از ماهیت واقعی ناسیونالیسم نشان میدهد. طاهر دیوانه نیست، او فقط یک قوم پرست واقع بین است که ناگزیر از مارکسیسم هراس دارد و در نتیجه از آن متنفر است[2]. 

آزادی بیان

چند سال قبل جوزف فرانسون نماینده حزب دست راستی دمکراتهای سوئد طرحی پیشنهادی به پارلمان این کشور ارائه داد مبنی بر بازگشایی موزه ای برای نمایش "جنایات کمونیستها برعلیه بشریت". به گفته او چنین موزه هایی در اکثر کشورهای اروپایی وجود دارند و سوئد نباید از این قافله عقب بماند[3].

فرانسون همان دوره جواب نسبتا خوبی از فعالین چپ سوئدی گرفت. تا جایی که من بیاد دارم هیچ کدام از کسانی که به او جواب دادند وارد ابعاد شخصی زندگی او نشدند. کسی پرونده شرارتهای او در فلان دوره از زندگیش را رو نکرد و دیوانه یا بیمار روانی خطابش نکرد. آنها بیشتر ایدئولوژی و سیاستی که او بر اساس آن چنین طرحی را ارائه داد به چالش کشیدند. فرانسون سایکوپات نیست همچنانکه طاهر خالدی هم نیست. اولی یک دست راستی سوئدی است دومی یک قوم پرست کرد. باید هم این دو نفر از مارکس و کمونیستها متنفر باشند، اگر نباشند عجیب است.

اما آیا نباید محدودیتی برای آنها قائل شد که نتوانند به این طرز از نظر ما زننده به مارکسیسم و و کمونیستها حمله بکنند؟ آیا مجاز نیستیم برای به سکوت واداشتنشان به هر ترفندی که لازم شد دست بزنیم؟ در صورت احترام به آزادی بی قید و شرط بیان آنها، تکلیف حرمت و کرامت خودمان و رهبرانمان یا باورها و اعتقاداتمان چه میشود؟ جواب این سؤالات هر چه باشد به نظر من جایی در درک و فهم ما از مفهوم آزادی بیان نهفته است.

تا جایی که به مارکسیستها بر میگردد، آنها معتقدند که مارکسیسم علم رهایی بخش طبقه کارگر است و چون هیچ علمی کامل نیست پس میتوان آن را به نقد کشید. آنها همچنین امام زاده و قدیس و مراد ندارند تا به بهانه حفظ قداست آنها آزادی بیان دیگران را محدود کنند. مارکسیستها پشیزی هم برای اخالقیاتی که نظام حاکم از طریق آنها نابرابری اجتماعی، مذهب و سنتهای دست و پاگیر عقب افتاده را با آن توجیه میکند قائل نیستند تا به بهانه حفظ حرمت اخلاقیات و یا جلوگیری از هرج و مرج، مخالفینشان را با هر ترفندی به سکوت وادارند. آنها بر این امر واقفند که رابطه حفظ حرمت و کرامت انسان با آزادی بیان دقیقا نقطه مقابل آنچیزی است که سیستم حاکم، جامعه را با آن میترساند و در نتیجه به آزادی مطلق بی قید و شرط بیان، نقد و ابراز عقیده باور دارند و برای تحقق کامل آن مبارزه میکنند.

میدانم که منتقدین عصبانی طاهر خالدی هر کدام خود میتوانند ساعتها راجع به مفهوم آزادی بی قید و شرط بیان و عقیده منبر بروند. ولی آزادی راستین بیان و ابراز عقیده نه در قالب شعار و ادعا بلکه در پرتنش ترین لحظات زندگی ما، آنگاه که دنیای زیبا و بی عیب و نقص باورهایمان به چالش کشیده میشود معنی واقعی خود را پیدا میکند. آزادی بیان در غیر این صورت چیزی جز یک شعار زیبا و توخالی نیست. بعید میدانم کسانی که در جواب نقد (یا توهین و بی احترامی) یک نفر به باورها و یا رهبرانشان آسانترین راه را انتخاب میکنند و دست به پرونده سازی جنایی و روانی میزنند درک روشنی از مفهوم آزادی بی قید و شرط بیان داشته باشند. این مفهوم برای آنها بیشتر حکم یک شعار زیبای تبلیغاتی را دارد که هر گاه لازم شد از زیر فرش بیرون میکشند.

تاریخ آشفته

تقریبا همه آنهایی که این مدت برعلیه طاهر خالدی نوشته اند او را آدمی مرتجع و شرور یا جنایتکار و قاتلی بی رحم که تازه شاکی خصوصی هم دارد معرفی کرده اند. در سناریوهایی که میخوانیم او فرمانده ای اخمو است که همیشه دست به ماشه وارد صحنه میشود و دنبال کسی میگردد که توان راه رفتن نداشته باشد تا با تهدید؛ میایی یا یک گلوله حرامت کنم حرف آخر قبل از افتادن پرده را بزند. تصویری که از طاهر داده میشود بیشتر شبیه رئیس مکزیکی یاغیان در فیلمهای وسترن دهه 60 و70 میلادی است. او هر کاری که برای برانگیختن نفرت بیننده لازم باشد انجام میدهد، آنقدر خشن است که همه با دیدن او فتیله ها را پایین میکشند و به پستوی خانه هایشان میخزند. با این وجود راه گریزی از این هیولا وجود ندارد، او قربانیانش را خوب میشناسد و از هر شهر و روستایی که عبور میکند چند نفر را از پستوی خانه هایشان بیرون میکشد و به باد مشت و لگد میگیرد. گاه گداری هم حوصله اش سر میرود و یکی دو نفر را میکشد. همراهانش اما فقط هاج و واج نگاهش میکنند، گاهی تحسینش میکنند و گاهی اوقات دزدکی و زیر لب فحش آبدار حواله اش میکنند. بیچاره همراهانش کاره ای نیستند، فقط سیاهی لشکرند. آنجایند تا بیننده نقش رئیس را برجسته تر ببیند.

آدم وقتی نوشته های مخالفین طاهر را میخواند دچار تردید میشود که آیا واقعا اینها را، اعضا و فعالین قدیمی یک جریان انقلابی که آگاهانه جان بر کف گذاشتند، از زندگیشان گذشتند و سالها قهرمانانه در مقابل رژیم هار و تا دندان مسلحی جنگیدند نوشته اند یا یک جمع اسیر جنگی در بند و بیچاره. تناقضی که در نوشته های این دوستان و تاریخ واقعی زندگی خودشان وجود دارد نه تنها مخاطب بلکه گاها خود آنها را هم دچار سردرگمی میکند. در پایان به این تناقض خواهم پرداخت اما فعلا بگذارید نظری اجمالی به آشفته نگاری این دوستان بیاندازیم.

بر اساس نوشته های این دوستان، طاهر خالدی آدم شرور و جنایتکار بی رحمی است که برای نمونه بارها لوله تفنگ روی شقیقه همرزمانی که قدرت راه رفتن نداشته اند گذاشته و تهدید کرده که در صورت ادامه ندادن راه " گلوله ای حرامشان خواهد کرد". چندین آدم بیگناه را بیخود و بی جهت کشته است و در حال حاظر شاکی خصوصی دارد. نه تنها مردم عادی که حتی همرمزانش را نیز بارها زیر مشت و لگد گرفته و تا حد مرگ کتک زده است. طرفدار حجاب اجباری بوده و رفقای زن را بخاطر بی حجابی خلع سلاح کرده است.

من فرض را بر این میگیرم که کلامی خلاف واقع در جنایتهایی که به طاهر نسبت میدهید وجود ندارد و عین واقعیت را بازگو میکنید. ولی شما چرا در مقابل این همه جنایت سکوت میکردید؟ چرا با وجود این همه وحشیگری باز برای سالها به عنوان همرزم و همسنگر او در یک سازمان کار کرده اید؟ مگر طاهر، شما را که به جمهوری اسلامی نه گفته بودید طلسم کرده بود که قدرت نه گفتن به او و در مقابلش ایستادن را نداشتید؟ چرا فقط وقتی به یاد جنایتهای طاهر میافتید که باورها و اعتقاداتان را قلقلک میدهد؟

ناگفته نماند بعضی ها گفته اند که در آن دوره بارها به اعمال طاهر اعتراض کرده اند و در مقابلش ایستاده اند. موضوعی که گویا نهایتا هم منجر به خلع عضویت و رفتن او از حزب شده است. شاید چنین است که میگویید، اما تأکید خودتان بر ادامه دار بودن رفتار غیر انسانی او تا روز آخری که در حزب بوده نشان میدهد که نه اعتراضات شما خیلی جدی بوده و نه طاهر هم وقعی به آنها گذاشته اشت.

راجع به خلع عضویت نهایی اما چنانکه از نامه مفصل منصور حکمت به طاهر برمیاید[4]، دلیل تنبیه تشکیلاتی او نه جنایت و آدم کشی بلکه "تحقیر، اهانت و افترا" به کمیته مرکزی کومله بوده است. در آن نامه نه تنها سخنی از جنایاتی که شما به طاهر نسبت میدهید به میان نمیاید بلکه او یک "رفیق عزیز" است که تنها با یک معذرت خواهی از کمیته مرکزی میتواند روز بعد سر کارش در حزب برگردد.

تاریخ نگاری دلبخواهی

یکی از عمده ترین مشکلات در بررسی رویدادها و یا در ابعاد وسیعتر حتی ادوار تاریخی این است که انسانها با عینکی که امروز از پشت آن به پیرامون خود می نگرند، با خواست، آرزوها و انتظارات و جهان بینی امروزشان به گذشته باز می گردند. ناگفته که پیداست که در اکثر موارد نتایجی که از این بررسیها به دست میاید اعتبار تاریخی ندارد بلکه تنها آن نتیجه ای است که محقق، باستان شناس و یا راوی خواسته از آن رخداد یا دوره تاریخی استنتاج کند. برای نمونه تصویری که یک پان ایرانیست امروزی از اعمال و کردار کورش هخامنشی به دست می دهد تصویر انسان مدرن اومانیست و دموکراتی است که به هزار و یک دلیل علمی تا قبل از قرن بیستم نمی توانست وجود خارجی داشته باشد. تصویری که همین پان ایرانیست گرامی از یونانیها و رومیهای آن دوره می دهد بیشتر شبیه فاشیستها و راسیستهای نیمه اول قرن گذشته میلادی است. حال اگر پای سخن یک ایتالیایی یا یونانی ناسیونالیست بنشینی در کمال تعجب تصویری کاملا متفاوت، آن هم با استناد به اسناد و مدارک تاریخی تحویل خواهی گرفت. این مشکل در بررسی رویدادهای تاریخی، حتی در بازگشتهای فردی آحاد جامعه به دوره هایی از زندگی خود، آنگاه که پای منافع خاصی در میان است نه تنها کماکان بر جای خود باقی است بلکه حادتر هم می شود. 

تناقضی که تصویرهمرزمان سابق طاهر خالدی از تاریخ مشترکشان با خود حمل میکند هم به این مشکل اساسی در بررسی رویدادهای تاریخی بر میگردد. آنها با نگاهی سانتی مانتال و امروزی بر بال رؤیاهایشان به چهل سال قبل بر میگردند و سراغ طاهر میروند. او، آن نماینده راستین بخشی از فرهنگ و سنت حاکم بر کوملۀ اواخر دهه پنجاه و نیمه اول دهه شصت آنجا ایستاده است، زمخت، عبوس و خشن. این دوستان اما با ذهنیت امروزشان بر گشته اند، اومانیست هستند، مخالف اعدامند، مذهب توده ها دیگر برایشان جذابیت گذشته را ندارد، تمکین به سنتهای عقب افتاده جامعه و ضرورت محجبه بودن رفقای زن را کلا فراموش کرده اند، کیش پیشمرگایه تی و تحقیر رفقایی که جرأت میکردند بگویند از مرگ می هراسند و از مأموریتهای خطیر سر باز میزدند را به خاطر نمیاورند. دادگاههای انقلابی، اعدامها و ترورهای انقلابی را خدا میداند چه کسانی برگذار کرده اند و انجام داده اند، شاید هم کار طاهر و دوستانش بوده. اینها اما انگار اصلا انجا نبوده اند.

دوستان گرامی، اگر شما به قانون تکامل و تغییر باور دارید آن وقت باید قبول کنید که ذهنیت امروز شما، ابعاد نگاه و وسعت جهانبینی شما و در واقع هر آنچه امروز کل هستی فیزیکی و ذهنیتان را تشکیل می دهد نتیجه تغییر و تکامل شما طی یک پروسه پیچیده زمانی است. هیچ کدام از آن پنجاه نفری که در مقابل خلع سلاح مهرنوش موسوی به خاطر زیر بار حجاب اجباری نرفتن او سکوت کردید و لام تا کام سخنی در دفاع از مهرنوش یا بر علیه طاهر به زبان نیاوردید مجرم نیستید. همچنانکه طاهر نیز مجرم نیست. اما هم تمامی آن پنجاه نفر و هم طاهر اسیر چنگال قدرتمند فرهنگ و سنتهای عقب افتاده ای بودید که از قضا بخشی از سنت و فرهنگ حاکم بر بسیاری از جریانات چپ آندوره و از جمله کومله بود. حالا شاید بتوان گفت که احتمالا طاهر و تعدادی دیگر بیشتر جذب آن فرهنگ شده بودند و مابقی به درجاتی کمتر. اصل موضوع اما چه بخواهیم یا نه سر جای خود باقی است. 

طاهر خالدی شاید آدمی اخمو، عبوس، بددهن و خشن بوده باشد، شاید به دوستانش پرخاش و بی احترامی کرده باشد. اما او جنایتکار نیست، اگر هست اتفاقا این شما هستید که باید توضیح دهید چگونه آن همه سال با وجود اینکه از جنایاتش خبر داشتید با او همسنگر بوده اید و "کاک" طاهر همگیتان بوده است. منصور حکمت هم حتما به هنگام نوشتن آن نامه تشکیلاتی تند و رسمی اما در عین حال صمیمانه و پر از مهر خیلی هم از نوع کار و رفتار طاهر بی خبر نبوده است. اما او می دانست که طاهر حتی اگر هم خود ذاتا آدم شروری بوده باشد بازهر کاری که کرده است با پشتوانه فرهنگ حاکمی بوده که برای یک دوره  در تار و پود کل تشکیلات کومله رسوخ کرده بود. به هنگام نگارش آن نامه دیگر مدتها بود که آن فرهنگ، حداقل در ظاهر امر از جانب همه تقبیح شده و به تاریخ سپرده شده بود.  شما در برخورد به طاهر، یک سنت ریشه دار را که خیلیهایتان بارها بدرست راجع به آن گفته اید و قلم زده اید از یک مقطع تاریخی حزف نموده اید و به جایش یک شخص، یک انسان که خود او نیز همانند شما از آن فرهنگ و سنت تأثیر گرفته به جایش گذاشته اید و از او یک هیولا ساخته اید. راستش را بخواهید اگر قرار بود به خاطر طبعیت از آن سنت حاکم بر تشکیلات در سالهای اولیه بعد از انقلاب افراد را از آن سازمان اخراج میکردند، خیلی از شماها نیز به همراه طاهر اخراج میشدید.

طاهر خالدی با افتخار میگوید که ناسیونالیست است و کمونیسم را عمده ترین خطر برای هر جامعه ای و مخصوصا جامعه کردستان میداند. به کمونیستها بد و بی راه میگوید و آنها را با جنایتکاران تاریخ مقایسه میکند. اسم کارش را هم گذاشته مبارزه با مارکسیسم. کسی که خیال میکند سخنان طاهر در جامعه خریدار دارد و لازم است که در مقابل او کاری کرد خب برود ناسیونالیسم را به لجن بکشد، افکار طاهر را به تمسخر بگیرد، از کثافت کاریهای رهبران احزاب قومی که طاهر به آنها افتخار می کند برای جامعه بگوید، یا اصلا برود به هر طریق دیگری که دلش خواست و برایش ممکن است او را به نقد بکشد. پرونده جنایی و روانی ساختن برای مخالف سیاسی اما کار کمونیستها نیست. این شیوه زشت و کثیف در برخورد به مخالفین، کار سیستم حاکم، مذهبیون و همان ناسیونالیستهاست. بگذارید کار آنها هم بماند.

فردین آرام

29/07/2020

[1]

http://hekmat.public-archive.net/fa/4015fa.html

قل قولها و نقل به معنی ها از چهار نوشته اخیر طاهر خالدی است که در صفحه فیسبوک خود به اشتراک گذاشته است [2]

          [3]

ttps://data.riksdagen.se/fil/4D48B351-8D13-4460-A369-9AE394EF1287   

[4]

ttp://hekmat.public-archive.net/indexFa.html

Posted by l at 01:36 AM | Permalink

تجربه مبارزه

کارگران نیشکر هفت‌تپه

و پرونده اسماعیل بخشی و سپیده قلیان

 نویسنده: بهرام رحمانی

نشر از انتشارات «کانون فرهنگی و پژوهشی بامداد»

تاریخ انتشار: مرداد ۱۳۹۹ - ژوئیه ۲۰۲۰

آدرس تماس: bahram.rehmani@gmail.com

شاد و تندرست باشید

http://azadi-b.com/J/file/Esmaeil.Bahgshi.pdf

Posted by l at 12:17 AM | Permalink

ما هفت تپه ای هستیم

کودک به پدر کارگرش: پدر شرمنده نباش...

اعتصاب کارگران هفت تپه احتیاج به حمایت های بیشتری دارد

با هشتک # ما هفت تپه ای هستیم# از کارگران هفت تپه حمایت کنیم.

پرسش: اعتصاب کارگران هفت تپه چهل و سومین روز خود را پشت سر گذاشت. این حرکت کارگری از بعد از اعتراضات آبان و دی ماه نود و ‌هشت مهمترین واقعه سیاسی طبقاتی جامعه ایران است. به قول کارگران هفت تپه اینجا پایتخت اعتصاب جهان نام گرفته است. اما این پایتخت اعتصاب کارگران جهان اگر چه هنوز نفس میکشد، با این حال فریادهایی را از درون کارگران و خانواده های آنها میشنویم که عمق درد و گرسنگی را مخابره میکند. آیا این فریادها پاسخی درخور توجه از بقیه بخشهای کارگری ایران بویژه کارگران مراکز کارگری استان خوزستان و سازمانهای کارگری جهان و احزاب سیاسی چپ و فعالین رسانه ها گرفته است؟

محمد آسنگران: متاسفانه پاسخ به این سوال منفی است. ما نباید پاسخی مینیمالیستی به این سوال بدهیم. نمیخواهیم به این حد از حمایت و همبستگی رضایت بدهیم. کارگران هفت تپه شایسته بیشترین حمایتها هستند. کارگران هفت تپه، خودشان نیز درخواست حمایت بیشتر از اینرا دارند. اگر سمپاتی به این مبارزات بیشتر شود، حساسیتها بیشتر و اهمیت این اعتصاب در فضای سیاسی ایران بیشتر درک شود، موج گسترده تری از همبستگی راه می افتد. ما نمیتوانیم انتظار فداکاری و از جان گذشتگی بیشتری از کارگران هفت تپه داشته باشیم. این منصفانه نیست کارگران این مجتمع کارگری چهل و سه روز است بدون وقفه تجمع میکنند. فریاد میزنند و هنوز پاسخ در خوری نگرفته اند. کارگران هر روز پلاکارد بالا میبرند و سخنرانی میکنند. اما هنوز گوش شنوایی برای پاسخگویی پیدا نکرده اند. دولت و کلیه مقامات حکومتی کر و کور و لال به کارگران زل زده و منتظرند از شدت خستگی و گرسنگی کارگران پراکنده و ناامید بشوند. اما در همان زمانی که کودک هفت تپه ای به پدرش امید میدهد، مقامات حکومتی جمهوری اسلامی پشت پرده و در جلسات مخفیانه خود در حال توطئه و نقشه تفرقه انداختن در میان کارگران هستند. وقتی دختر بچه ای، با نامه نوشتن، پدرش را خطاب میکند و میگوید "پدر اگر برای مخارج ما پول ندارید شرمنده نباش، میدانم حقوق نگرفته اید". وقتی یکی از کارگران آبیار هفت تپه در کنار مزرعه نیشکری که مشغول آبیاری آن است با تنی خسته فریاد میزند "مسئولین مملکت خجالت بکشید من سه ماه حقوق معوقه دارم، یخچالم خالی است و پول تو جیب ندارم با این حال نه با آب بلکه با خون خود این مزرعه را سر پا نگهداشته ام و.... " تنها دو نمونه از دهها و صدها نمونه دردناکی است که ما تا کنون از کارگران و خانواده های کارگری هفت تپه شنیده و دیده ایم. همه میبینیم و میدانیم که فقر و فلاکت و بی آیندگی در جامعه ایران گسترش غیر قابل تصوری پیدا کرده است. در بطن چنین جامعه ای پاسخ حکومت به مردم فقط یک چیز است: دروغ و سرکوب. اما برای مقابله با این حکومت و برای کوتاه کردن دست سرمایه داران و مفتخوران و اختلاسگران و دزدان اسلامی هم فقط یک پاسخ وجود دارد: اعتراض و به خیابان آمدن. کارگران هفت تپه امروز پرچم این اعتراض و به خیابان آمدن را در دست گرفته اند. روشن است که اهمیت و جایگاه این اعتصاب و اعتراض و شکست یا پیروزی این حرکت کارگری محدود به هفت تپه نخواهد ماند. هنگامیکه لشکر پیشتاز این جدال طبقاتی پیروز شود شک نداشته باشید که کل جامعه در مقابله با جمهوری اسلامی یک قدم مهم پیشروی خواهد کرد. به همین نسبت اگر کارگران هفت تپه به اهدافشان نرسند جنبش مقابله با جمهوری اسلامی ضرر میکند. این جدال طبقاتی پرچمدارانش امروز در هفت تپه هستند. هفت تپه امروز نقش پیشتاز مبارزه مردم در ایران را بازی میکند. جنبش اعتراضی علیه اعدام سه جوان محکوم به اعدام در فضای بعد از سرکوبهای خونین آبان نود و هشت، تنها زمانی میتوانست به ثمر بنشیند که پرچم اعتراض در ان جامعه کماکان در اهتزاز باشد که این پرچم را  کارگران هفت تپه در دست گرفتند تا بنمایندگی از کل جامعه به جمهوری اسلامی بگوید کشتار ابان ما را مرعوب و خانه نشین نکرده است. اگر فعلا حکم اعدام آن سه جوان متوقف شده، نتیجه مستقیم فضایی است که اعتصاب کارگران هفت تپه و مبارزات فزاینده مردم بوجود آورده اند. اگر اسم و احترام کارگر در جامعه امروز ایران زبانزد اقشار بیشتری شده است، نتیجه فداکاری و اتحاد و ادامه اعتصاب کارگران هفت تپه و اعتراض دیگر مراکز کارگری است.

جمهوری اسلامی با سرکوب خونین آبان نود و هشت تلاش کرد جامعه را مرعوب و ساکت کند. هفت تپه فضای تازه ای خلق کرد که امروز تمام صف چپ و آزادیخواه و برابری طلب جامعه، چشم امید به آن دوخته شده است. اما بحث ما این است نباید منتظر تعیین سرنوشت جدال کارگران هفت تپه با دولت و سرمایه داران بود. باید در این جدال بازیگر بود نه تماشاگر. اولین کاری که همه فعالین سیاسی و رسانه ای و سازمانهای کارگری و احزاب چپ میتوانند و باید متحدانه دست بکار آن بشوند حمایتهای بیشتر، آکسیونهای بیشتر و طبعا راه انداختن کمپینی وسیع با استفاده از میدیای اجتماعی است که با هشتک # ما هفت تپه ای هستیم# میتواند ابعاد فرا کشوری پیدا کند. ما از همه فعالین کارگری و رسانه ای میخواهیم که بدون فوت وقت در این حرکت شریک بشوند.

زنده باد اتحاد و همبستگی و حمایت از اعتصاب کارگران هفت تپه

زنده با د کارگران هفت تپه!

با این هشتک از کارگران هفت تپه حمایت کنیم.

# ما هفت تپه ای هستیم#

Posted by l at 11:30 AM | Permalink

آنچه که جهان کرونا زده با من کرد

ما امروز قبل ازآنکه ساکن شهر یا روستایی باشیم که در آن زندگی می‌کنیم، ساکن اُران در الجزایریم که طاعون سراسر آن را فراگرفته است. جایی که کامو در رُمانش از مرگ و سیاهی صحبت می‌کند و یک بیماری بین انسان‌ها فاصله ایجاد می‌کند و قرار است شهر را ببلعد. احساس عجیبی است که همزمان در قالب فیزیک و ذهن فعلی‌ام خود را یک زن مهاجر تبعیدی ساکن تورنتو بدانم و بعد احساس کنم سرنوشت شهر اُران الجزایر در کتاب کامو در انتظارم است. هیچ‌گاه مرگ را تا این حد به خود و اطرافیانم نزدیک ندیدم. روزهای اول که چهره‌ام از گزارش مرگ و میر و مبتلایان شبیه به تابلوی جیغ اثر ادوارد مونک شده بود. همانقدر وحشت‌زده و ترسناک. کارم را از دست دادم. همانند جمعیت میلیونی کارگران در جهان که با قرنطینه اجباری علاوه بر وحشت مرگ باید با وحشت بیکارشدن مواجه می‌شدند. فارغ از اینکه من همزاد تمام کسانی هستم که نیروی کارشان را به بهای ارزانی می‌فروشند، در سال‌های مبارزه و زندان آموختم که فرصت فیلم دیدن، کتاب خواندن و نوشتن بهای گزافی در جهان نابرابر است که به راحتی با استثمار روزانه و اشغال ساعت‌هایت توسط کارفرما به دست نخواهد آمد.

بعد از شروع قرنطینه و گذشت چند روز آرام آرام چهره‌ام تغییر کرد. دیگر خودم را در آینه همانند سوژه تابلوی ادوارد مونک نمی‌دیدم. اکنون کمی آرام‌تر بودم. دقیقا همانند تصویر مردی که به جهان زُل زده است در نقاشی ارنست بارلاخ. باید با وضعیت موجود همانند میلیاردها تن دیگر کنار می‌آمدم. نشستن و نشستن و خودزندانی کردن اجباری در روزهای اول پیش از آنکه آرامشی را برایم به ارمغان بیاورد، من را به فرو رفتن در زخم‌های چرکی عمیق گذشته هُل داد. هدایت راست می‌گفت و این جمله‌اش از شکم‌سیری و آروق روشنفکری نبود که " این رخم‌ها آهسته آهسته روح را در انزوا می‌خورد و می‌تراشد". قطع ارتباط با جهان بیرون برای من سرباز کردن دوباره تمام این دُمل‌ها بود. اگر خودم را رها می‌کردم کار از کار می‌گذشت و باید پس از چندی خودم را در دارالمجانین بستری می‌کردم. تصاویر یکی یکی همانند نگاتیوهای قدیمی (۱)  با خط و خش زیاد از جلوی چشمانم رد می‌شد و من هم آپارات قراضه‌ای بودم که بی اختیار و با جان کندن بسیار این تصاویر را ورق می‌زدم. تصاویر،  شهین باوفا،  فرشته گل عنبریان، رویا علی پناه،  فضیلت دارایی، فرزانه سلطانی، افسانه دینعلی، کبری قنواتی،  کبری ورپشتی، زهرا خدری از جلوی چشمانم رد می‌شد. دوستانی که از جنس آب بودند و با جلادانی از جنس سنگ راهی جوخه‌های اعدام شدند، حتی تعدادی از آنها مانند: خسرو مایی، کاووس شاهنشین، جهانشاه اسعدی مقدم، شفیع رمضانی و ... جلوی چشمان من تیرباران شدند. و بعد صدای شلاق بود که در گوشم می‌پیچید و گوش‌هایم را می‌گرفتم که نشنوم. چشمانم را که از ترس می‌بستم، تصاویر شفاف‌تر می‌شد و بعد از وحشت دوباره چشمانم را باز می‌کردم که بدانم کجام. اما باز در شهر طاعون زده کامو فرو می‌رفتم. در سنندج و اصفهان و قم دوباره دفن می‌شدم. اتاقم به هر چیزی شبیه بود جز خانه‌ای که سال‌هاست در تورنتو در آن زندگی می‌کنم. تمامی این تصویرها با توحشی عجیب از جلوی چشمانم رد می‌شد، کرونا و جهانش بلای جانم شده بود. ناگهان دست مردی به من دراز شد که پاهایم را بگیرد و کمرم را بفشارد. در گوشم پچ پچ می‌کرد که می‌خواهد همین امشب ترتیبم را بدهد. نفسم بند آمد. پنجره را باز کردم و بیرون را نگاه کردم تا طاعون‌زده نشوم. ساختمان‌های تورنتو را ببینم و شهر خاموشی که غرق در بیماری و مرگ بود.

باید کاری می‌کردم. پیش از آنکه کرونا و جهانی که پیرامونم ساخته بود خو کنم و دیوانه شوم باید این زخم‌ها را از آن تصویر خش دار نگاتیوی درمی‌آوردم. سال‌ها بود که می‌خواستم کتاب خاطراتم را بنویسم، اما زندگی در دنیای تبعید، کار، روزمرگی، فعالیت برای پناهندگان و فعالیت سیاسی مجالی برای پُمادی مالیدن بر روی این زخم‌ها باقی نگذاشته بود. با یکی از دوستان  تماس گرفتم. به من گفت که منیرو روانی پور کلاس خاطره‌نویسی برگزار می‌کند. در همان حال آشفته به منیرو پیام دادم. جواب داد و استقبال کرد. من نه نویسنده بودم و نه رمان نویس، اما زندگی‌ام می‌توانست سوژه درد و رنج باشد، سوژه شکنجه شدن، انتظار مرگ و اعدام را کشیدن، زندانی بودن و ترس از تجاوز.  باید می‌نوشتم. نوشتن برای من رهایی بود. به قول شاملوی بزرگ "پر پرواز ندارام، اما دلی دارم و حسرت دُرناها". اگر خودم را دوباره پس از ارتباط با منیرو تصویر می‌کردم، شببه گل رز متفکرانه سالوادور دالی شدم، شکفته شده بودم بر فراز جهانی که بوی بیماری و مرگ می‌داد و انتظار مرگ. "باز به قول شاملو "همچنان که سکوت آفتاب ظلمات است، اما سکوت آدمی فقدان جهان و خداست."

من هم اگر نمی‌نوشتم حداقل برای من غریو هیچ‌گاه تصویر نمی‌شد. کلاس منیرو برای من تلنگر این صدا بود که "غریو را تصویر کن" و من هم تصویر کردم.

(۱) فیلم نگاتیو: منظور آن  فیلم ۳۳ میلیمتری بود که قبلا، برای فیلمبرداری استفاده می‌کردند و بعد برای دیدن نگاتیو، آن را در در دستگاه آپارات می‌گذاشتند.

مینو همیلی

۲ مرداد ۱۳۹۹

Posted by l at 11:14 AM | Permalink

در نقد "كمونیسم سیاسی" حمید تقوایی (۱)

تلاشی برای ماركسیسم زدایی از جنبش كمونیسم كارگری

پرسش: "کمونیسم سیاسی" ترمی است که حمید تقوایی در سالروز بزرگداشت منصور حکمت طرح کرده است. در همین بحث گفته شده که "کمونیسم سیاسی" در تمایز با کمونیسم فرقه ای و کمونیسم ایدئولوژیک طرح شده است. نظر شما در این موارد چیست؟

علی جوادی: اجازه دهید قبل از اینكه به نقد و بررسی این مقوله و استنتاجات سیاسی ناشی از آن در سیاست و پراتیك كمونیستی و حزبی بپردازیم به چند نكته در مدخل بحث اشاره كنم.

ابتدائا دوست دارم تاكید كنم كه من در نقد و بررسی این بحث به عنوان یك فعال و اكتیویست كمونیسم كارگری با بردداشت ماركسی – حكمتی از این جنبش و نه الزاما یك كادر حزب كمونیست كارگری اظهار نظر میكنم. این جایگاه به من این امكان و ویژگی را میدهد كه با دست باز و در چهارچوب نظری سیاسی بحث و نقطه نظرات انتقادی خودم را ارائه دهم و نگران ملاحظات حزبی – تشكیلاتی نباشم.

ثانیا من هم مانند برخی از رفقایی كه این سمینار را شنیدند، معتقدم كه این سمینار در بزرگداشت نقش، جایگاه و بررسی نقطه نظرات و تلاش عظیم منصور حكمت برای سازماندهی انقلاب كارگری و پیشروی و پیروزی كمونیسم و كارگر در تحولات جاری نبود. (اولین سئوالی را هم كه پس از ارائه قسمت اول سمینار با آن مواجه میشویم، همین نكته است!) بلكه اساسا برداشت حمید تقوایی از برخی از مباحث ارائه شده توسط منصور حكمت بود كه متاسفانه با تعبیر روشن و غیر قابل تفسیر خود منصور حكمت از همین مباحث به درجات زیادی متفاوت است و بعضا به نتایج كاملا متضادی از آن تئوریها و نقطه نظرات منتج میشود كه در ادامه حتما به آنها خواهیم پرداخت. نتیجتا ابتدائا باید روش كنیم كه شما در این سمینار شاهد باز كردن برخی از نقطه نظرات منصور حكمت نیستید. تیتر سمینار ارائه شده هم ربطی به مباحث منصور حكمت در زمینه "حزب و قدرت سیاسی" و "حزب و جامعه" ندارد.

"كمونیسم سیاسی" اختراع حمید تقوایی است. منصور حكمت هیچگاه از چنین مقوله ای استفاده نكرده است. تاكید منصور حكمت در بحث "حزب و قدرت سیاسی" اساسا نشان دادن ضرورت و مطلوبیت تصرف قدرت سیاسی توسط حزب كمونیستی كارگری در شرایطی است كه بحث قدرت سیاسی در جامعه باز شده است. بحثی در مورد "سیاسی" بودن و به "قدرت سیاسی" سیاسی خیره شدن توسط كمونیسم و یا انواع گرایشات كمونیستی بطور علی العموم نیست. بحث "حزب و قدرت سیاسی" جدلی است با آن مدعیان كمونیسم كه خیز برداشتن حزب كمونیستی كارگری برای تصرف قدرت سیاسی را نادرست، بلانكیستی و آوانتوریستی و غیر كارگری میدانستند. نشان میدهد كه اتفاقا تنها راه تصرف قدرت سیاسی برای طبقه كارگر و پایان دادن به حاكمیت بورژوازی از این طریق است. و در ادامه همین مبحث به مختصات سیاسی و اجتماعی و نظری و كلا قابلیتهایی كه حزب كمونیستی كارگری باید دارا باشد می پردازد. تاكید میكنم، بحث منصور حكمت در زمینه "حزب" و "قدرت سیاسی" است و نه "كمونیسم" و "سیاست". "حزب و جامعه" هم همینطور، بحثی در زمینه ویژگی ها و تلاش "حزب" كمونیستی كارگری برای تصرف قدرت سیاسی در "جامعه" معاصر با تمام پیچیدگی ها و ویژگی هایش است. حزب و حزبیت و ویژگی ها و پراتیك حزبی بطور مشخص در مركز بحث قرار دارد. رابطه حزب و قدرت سیاسی در جامعه و تصرف قدرت سیاسی توسط حزب مساله اصلی آن تزها و سمینارها بود. اینكه چگونه حزب كمونیستی كارگری میتواند به وزنه و نیرویی تعیین كننده برای تصرف قدرت سیاسی تبدیل شود.

مباحث ارائه شده در سمینار "كمونیسم سیاسی" هم زمینه ها و هم متد متفاوتی از متد و روش برخورد منصور حكمت دارد و هم مشخصا به نتایج سیاسی كاملا متفاوتی در عرصه سیاسی میرسد كه متاسفانه میتواند عواقب ناگواری برای یك حزب كمونیستی كارگری در صورت غلبه پیدا كردن داشته باشد. نتیجتا در نقد و بررسی تزهای مندرج در "كمونیسم سیاسی" حمید تقوایی از یك طرف باید نشان داد كه این مباحث ربطی به بحثهای كمونیسم كارگری منصور حكمت ندارد، در تمایز آشكاری با آن مباحث است و از طرف دیگر نتایج سیاسی و پراتیكی این تزها را مورد بررسی و نقد قرار دارد.

خلاصه كنم، این نقطه نظرات در صورت پیشروی میتوانند به نسخه ای برای شكست كمونیسم كارگری در پس كشمكشهای حاضر و جاری در جامعه باشند. سیاستی كه كمونیسم كارگری را به زائده جنبشهای راست و بورژوایی در جامعه تبدیل كند، نتیجه متفاوتی نمیتواند داشته باشد. در این زمینه باید بیشتر صحبت كرد.

به سئوالتان برگردم. همانطور كه اشاره كردید، حمید تقوایی این بحث را در تمایز با كمونیسم فرقه ای و ایدئولوژیك مطرح كرده است. من دوست دارم در این زمینه به چند نكته اشاره كنم. بحثم بطور مشخص در زمینه "كمونیسم" و ایدئولوژی" است.

حمید تقوایی با این تعاریف شروع میكند: "کمونیسم سیاسی هم در تمایز از کمونیسمهائی مطرح میشود که ایدئولوژیک و فرقه ای و مکتبی اند." و در ادامه اضافه میكند: "منصور حکمت اولین بار در سال ٩٩ در نوشته ای تحت عنوان "حزب و جامعه: از گروه فشار تا حزب سیاسی" نقد خود را از کمونیسمهای فرقه ای- ایدئولوژیکی مطرح میکند." (تاكید از من است) خوشبختانه مطلب منصور حكمت تحت این عنوان در سایتهای منصور حكمت موجود و برای همگان قابل دسترسی است. شما در هیچ كجای این مطلب و یا در سمیناری كه پیش از آن در پلنوم وسیع كمیته مركزی تحت عنوان "حزب و حزبیت و قدرت سیاسی" صورت گرفته كوچكترین اشاره ای به مقوله ای به نام "كمونیسم ایدئولوژیك" مشاهده نمیكنید. حمید تقوایی خصلت فرقه ای برخی جریانات كمونیستی را مترادف و معادل خصلت "ایدئولوژیك" این نیروها قلمداد میكند و مدعی میشود كه بحث منصور حكمت در این زمینه است و گویا منصور حكمت در نقد خصلت فرقه گرایی برخی جریانات مدعی كمونیسم در عین حال منتقد ایدئولوژی این جریانات هم هست. در اینجا ایدئولوژی حال با هر تعریفی، شامل حال ماركسیسم هم میشود. آیا این یك اشتباه سهوی است؟ كلا به این مساله چگونه باید نگریست؟ بعلااوه اهمیت فاصله گذاری در این زمینه چیست؟

مسلما حمید تقوایی میتواند هر برداشت و یا هر تعبیری از ایدئولوژی داشته باشد. میتواند مانند پست مدرنیست ها عضر حاضر را عصر پایان ایدئولوژیها بنامند. میتواند معتقد باشد كه ماركسیسم اساسا یك ایدئولوژی نیست. میتواند بسیاری از كمونیستهای كارگری را بخاطر تاكید بر خصلت ماركسیستی جنبش كمونیسم كارگری فرقه گرا و "ایدئولوژیك" بنامند. همانطور كه ما هم مجازیم این اقدام را تلاشی برای ماركسیسم زدایی از جنبش كمونیسم كارگری قلمداد كنیم و بر علیه و در نقد آن موضع گیری كنیم. اما مسلما نمیتواند این مباحث را به پای منصور حكمت بنویسد و از اعتبار منصور حكمت برای پیش بردن نقطه نظرات خاص خود در این زمینه بهره برداری كند. این اقدامی غیر اخلاقی است.

در ادامه اجازه دهید در سطحی انتزاعی تر یعنی از كانسپت ایدئولوژی و ماركسیسم شروع كنم. دوره پس از سقوط بلوك شرق در عین حال دوره تعرض به هر گونه ایده و آرمان برابری طلبانه و آزادیخواه و انسانگرایانه بود. پایان تاریخ را اعلام كردند، پایان مبارزه طبقاتی را اعلام كردند، پایان ایدئولوژیها و پایان ماركس و تلاش كمونیسم و كارگر را هم به آن اضافه كردند. این جدال و این تبلیغات گوش كر كننده در عین حال یك هدف معینی را دنبال میكرد. بی اعتبار كردن ماركسیسم و خلع سلاح كارگر و جنبش سوسیالیستی طبقه كارگر از دكترین شرایط رهایی خویش، یعنی ماركسیسم.

مسلما من و شما و بسیاری از دیگران میتوانیم بنشینیم و ساعتها در باره اینكه آیا ماركسیسم اصولا یك ایدئولوژی است یا نه، بحث كنیم. میتوانیم به این مساله بپردازیم كه اصولا چه مجموعه ای از عقاید و آرمانها را میتوان ایدئولوژی نامید؟ آیا هر نوع ایدئولوژی قائم به ذات دارای باری منفی است؟ آیا نمیتوان یك ایدئولوژی مانند ناسیونالیسم داشت كه نافی برابری و انسانیت انسانها است و یك ایدئولوژی داشت كه تمام تاكیدش رهایی انسان و جامعه پایان دادن به نكبت سرمایه داری و كارمزدی و جامعه طبقاتی است؟ آیا ایدئولوژی قلمداد كردن ماركسیسم منجر به جزم گرایی در ماركسیسم و نقد ماركسیستی میشود؟ بله میتوانیم بحث كنیم و شاید به نتایج متفاوتی هم در بحث برسیم. اما در این تردیدی نیست كه یك ركن تعرض راست به كمونیسم و آزادیخواهی مشخصا زدن ماركسیسم به مثابه یك ایدئولوژی، اعلام شكست این چهارچوب انتقادی و نظری و این نقد به نظام سرمایه داری است. در این چهارچوب، در این تعرض، ماركسیسم تماما یك ایدئولوژی است. نفس كمونیست بودن مترادف ایدئولوژیك بودن است. نفس ماركسیست بودن و تبیین ماركسیستی كردن از جامعه و تلاش برای تغییر آن، یك اقدام ایدئولوژیك و نتیجتا مذموم است. در این چهارچوب لیبرالیسم و یا ناسیونالیسم مورد نقد نیستند، بلكه برعكس بخشی از ابزار تعرضشان است.

ببینید اگر ناسیونالیسم یك ایدئولوژی است، اگر لیبرالیسم یك ایدئولوژی بورژوایی است، ماركسیسم هم به اعتباری یك "ایدئولوژی" است. دكترین و علم رهایی و آزادی طبقه كارگر و به تبع آن تمامی آزادی انسانها است. نتیجتا بحث بر سر نامگذاری و یا درستی و نادرستی یك مجموعه از عقاید و نقطه نظرات و یك دستگاه فكری و عقیدتی نیست. مساله بر سر مضمون و محتوای وجودی این مجموعه نظرات، یا به عبارت دیگر "ایدئولوژیها" است نه بر سر اسم گذاری و یا بحثی سمانتیك. ناسیونالیسم ایدئولوژی و دكترین نافی برابری و حقوق یكسان و جهانشمول انسانها است. لیبرالیسم ایدئولوژی و نگرش بورژوا از حق و آزادی و برابری با قدوسیت مالكیت خصوصی بر ابزار و وسایل تولید و توزیع است. ماركسیسم هم ایدئولوژی جنبش كمونیسم كارگری برای آزادی و رهایی انسانها است.   

و تا آنجا كه بحث منصور حكمت در مقاله "حزب و جامعه" و "حزب و قدرت سیاسی" برمیگردد بحثی در زمینه كنار گذاشتن و یا حداقل حاشیه ای شدن مساله تلاش برای تصرف قدرت سیاسی توسط برخی از جریانات كمونیستی است. اینكه بسیاری از سازمانهای كمونیستی عملا تنها گروههای فشار به احزاب اصلی در جامعه هستند، به جای اینكه خود حزب اصلی بر سر جدال بر سر قدرت سیاسی در جامعه باشند. این مباحث در عین حال تلاشی برای رفع موانع تبدیل حزب كمونیست كارگری از "گروه فشار" به یك "حزب تمام عیار سیاسی" و مدعی قدرتمند در جدال بر سر قدرت سیاسی است.

اما شما در هیچ جایی در سمینار "كمونیسم سیاسی" نمی بینید كه حمید تقوایی تفكیكی میان ماركسیسم و ایدئولوژی قائل شده باشد. مثلا اعلام كرده باشد كه بحث من در مورد ماركسیسم جریانات و احزاب كمونیستی نیست. بعلاوه چنین ادعایی اصولا نمیتواند صورت بگیرد، چرا كه بحثش بر سر گرایشات ناسیونالیستی و یا لیبرالیستی حاكم بر برخی احزاب و سازمانهای چپ و كمونیستی نیست. ایدئولوژی مورد نظر ایشان تنها و تنها ماركسیسم است.

حال شاید گفته شود كه بسیار خوب، ایشان یك كمونیسمی را میخواهد كه ایدئولوژیك نیست، ماركسیست نیست، اما سیاسی است و میخواهد در پس سرنگونی رژیم اسلامی قدرت سیاسی از آن این چنین حزبی شود، مشكل چیست؟ انتقادتان چیست؟

در پاسخ باید به چند مولفه اشاره كرد. اولا اینكه چنین حزبی، حزب مورد نظر منصور حكمت و برداشت او از تحزب كمونیسم كارگری نیست، حزب دیگری است. مختصات دیگری دارد. ثانیا بنظرم چنین حزب فرضی ای نیرویی متعلق به جنبش كمونیسم كارگری نیست. ثالثا كمونیسم كارگری با ماركسیسم اش پیروز میشود و نه با ماركسیسم زدایی از یك حزب كمونیستی كارگری. چرا؟

۱-حزب كمونیست كارگری و ماركسیسم: حزب كمونیست كارگری مورد نظر منصور حكمت یك حزب ماركسیستی است. بند یك اصول سازمانی حزب كمونیست كارگری ایران نوشته منصور حكمت سیاه روی سفید با این تاكید بر این خصلت حزب شروع میشود. "حزب كمونیست كارگری ایران یك سازمان انقلابی ماركسیستی است كه برای متشكل كردن و هدایت طبقه كارگر برای تحقق انقلاب كمونیستی تشكیل شده است." ماركسیستی و سازماندهی تحقق انقلاب كمونیستی و نه هر انقلاب دیگری، مفاهیمی كه دیگر خود موضوع جدالند.

از طرف دیگر منصور حكمت در همان مطلب حزب و جامعه، تاكید ویژه ای بر خصلت ماركسیستی حزب در بخش "حزب ماركسیستی – حزب اجتماعی" دارد. و تاكیدش این است كه ما یك حزب ماركسیستی هستیم و اگر حزب ماركسیستی بخواهد اجتماعی شود، بخواهد گسترده و اجتماعی شود، باید هسته مركزی و ستون فقرات كادری آن به شدت ماركسیستی و با تعهد بالای تئوریك نظری باشد، تا بتواند توده هایی را كه حتی نمیدانند ماركسیسم خوردنی یا پوشیدنی است را به خود جلب كند و اجتماعی بشود. تاكید میكند كه ما از معدود جریاناتی هستیم كه میخواهد "ماکزيماليسم و کمونيسم را توده اى و اجتماعى کند. ميخواهد آرمانها و ايده انقلاب کمونيستى اش را ببرد و توده اى و اجتماعى کند." آرمانها و ایده انقلاب كمونیستی اش را ببرد و اجتماعی كند! این تاكید را از هم از سر خالی نبودن عریضه انجام نداد. میخواست روشن كند كه برداشت دیگری از "حزب تمام عیار سیاسی" مورد نظرش نشود. هشدار داده بود كه تاكنون بسیاری از جریانات چپ برای اینكه اجتماعی شوند، به راست چرخیده اند، نمیخواست چنین بلایی بر سر حزب كمونیست كارگری بیاید. پیچ و خم های این پیشروی كمونیسم و كج راههای پیش رو را میشناخت. میخواست نشان دهد كه ما آن گرایشی هستیم كه روی رادیكالیسم و كمونیسم بی تخفیف و آتشین اش میخواهد اجتماعی شود.

حمید تقوایی مسلما این بخش از مقاله "حزب و جامعه" را نیز خوانده است اما در هیچ كجای بحث "كمونیسم سیاسی" نه تنها كوچكترین اشاره ای به این ویژگی "حزب تمام عیار سیاسی" مورد نظر منصور حكمت ندارد، بلكه تزهای مورد نظرش دقیقا نقد این ویژگی حزب كمونیستی كارگری است.

۲-جنبش كمونیسم كارگری و ماركسیسم: از نقطه نظر منصور حكمت جنبش كمونیسم كارگری و ماركسیسم دو عرصه قائم به ذات، مستقل و قابل تفكیك از هم نیستند. بلكه وجوه متفاوت یك پدیده عینی و اجتماعی اند. چگونه؟ كمونیسم كارگری از نظر فكری و نظری ماركسیسم است و برداشت ما از ماركسیسم (ماركسیسم پراتیك، ماركسیسم ماكزیمالیست، ماركسیسم رادیكال و انسانگرا، ماركسیسم سازمانده انقلاب كارگری و اصلاحات روزمره ) جنبه نظری و تئوریك این جنبش را بیان میكند. در حالی كه از نظر عینی و اجتماعی جنبش اعتراض ضد سرمایه داری و سوسیالیستی طبقه كارگر است. این دو عرصه برای كمونیسم كارگری منصور حكمت قابل تفكیك و جدا كردن نیست. به عبارت دیگر ماركسیسم پرچم و ایدئولوژی این جنبش عینی و اجتماعی است. این جنبش عینی بدون این پرچم و ایدئولوژی ماركسیستی دیگر كمونیسم كارگری نیست.

به این اعتبار با این تعاریف از جنبش كمونیسم كارگری آیا "دوز بالایی" از ایدئولوژی ماركسیستی را وارد جنبش كمونیسم كارگری نكرده ایم؟ پاسخ دقیقا و عمیقا منفی است. در پاسخ باید به تفاوت مبارزه طبقاتی، مبارزه كارگری، مبارزه ضد سرمایه داری كارگر، مبارزه سوسیالیستی كارگر و كمونیسم كارگری اشاره كرد. مبارزه طبقاتی محصول جامعه طبقاتی است. مبارزه كار و سرمایه محصول جامعه طبقاتی سرمایه داری است. بدیهی است كه این مبارزه یكی از مشتقات و یا محصول ایدئولوژی ماركسیسم نیست. این مبارزه در كلیت خود میتواند الزاما هیچ "دوزی" از ماركسیسم را در خود نداشته باشد. همانطور كه هر اعتراض كارگری الزاما یك اعتراض سوسیالیستی نیست. همانطور كه هر اعتراض سوسیالیستی كارگری نیز الزاما یك اعتراض كمونیستی كارگری نیست. كمونیسم كارگری آن بخش از جنبش سوسیالیستی كارگری است كه آگاهانه، بله آگاهانه، پرچم ماركسیسم را در دست دارد. به اعتباری كمونیسم كارگری بخش ماركسیستی گرایش سوسیالیستی طبقه كارگر است. تاكید میكنم كه كمونیسم كارگری آن اعتراض ضد سرمایه داری و سوسیالیستی طبقه كارگر است كه با نقد و پرچم ماركسیسم به جدال سرمایه میرود. و اتفاقا یك ركن مهم تلاش ما این است كه این گرایش در میان گرایشات متعدد موجود در مبارزه ضد سرمایه داری طبقه كارگر، دست بالا و موقعیت هژمونیك را پیدا كند. به اعتباری من طرفدار این هستم كه ماركسیسم و نگرش ماركسیستی نقش بیشتر و گسترده تری در اعتراض كارگری و مبارزه طبقاتی ایفا كند. 

۳-ماركسیسم و پیروزی كمونیسم كارگری: به نظر من یكی از ملزومات پیروزی كمونیسم كارگری در تحولات حاضر این است كه طبقه كارگر با پرچم سوسیالیستی و ماركسیستی كمونیسم كارگری در جدال بر سر قدرت سیاسی حضور پیدا كند. اگر گرایشات ناسیونالیستی و یا سندیكالیستی – رفرمیستی بتوانند نقش هژمونیك در صفوف اعتراضی طبقه كارگری را داشته باشند، بدون تردید پیروزی كمونیسم كارگری به مراتب سخت تر و مشكل تر خواهد شد. مسلما تلاش برای تامین هژمونی كمونیسم كارگری در صفوف اعتراضی طبقه كارگر یك تلاش آموزشی و اسكولاستیك نیست. محصول یك انتخاب اجتماعی است. انتخاب اجتماعی حزبی كه پرچم یك تحول كمونیستی را در جدال اجتماعی بر سرآینده جامعه بر افراشته است و میكوشد در جنبش سرنگونی طلبانه موجود در جامعه "نه" خود را به نه جامعه و توده مردم تبدیل كند.    

خلاصه كنم، یكی از نتایج "كمونیسم سیاسی"، ماركسیسم زدایی از جنبش و حزب كمونیست كارگری است. این تلاش در صورت موفقیت میتواند نتایج بسیار زیانباری برای جنبش ما در بر داشته باشد. این نقطه نظرات نسخه ای برای شكست و نه پیروزی كمونیسم كارگری است.

ادامه دارد...

Posted by l at 11:04 AM | Permalink

سرمایه‌داری مردسالار، سرکوب سیستماتیک زنان

ورزش‌های تحریک‌آمیز

 در شرایطی که از یک‌سو بحران اقتصادی و سیاسی همه جامعه را در بر‌گرفته  و از سوی دیگر، ویروس کرونا  با کمک بی‌کفایتی و بی‌درایتی مقامات حکومت، در اوج موج دوم خود قرار دارد و هر روز رکورد خود را در مرگ مردم می‌زند، دستگاه سیاسی_ ایدئولوژیک ضد زن جمهوری اسلامی لحظه‌ای از برنامه‌ریزی در جهت ممنوعیت، محدودیت، خط و نشان کشیدن و سرکوب زنان غافل نمی‌شود. با آغاز فصل گرما و طبق معمول هر‌سال، گشت‌های امنیت اخلاقی برای برخورد با زنان"بدحجاب" بیشتر از قبل در خیابان‌ها و میادین اصلی شهر‌ها مستقر شدند. مغازه‌هایی که لباس‌های "هنجار شکن" عرضه می‌کردند پلمب شدند. امسال، مانتوی جلوباز و شیشه‌ای یا بدن‌نما مصداق هنجار‌شکنی است. رئیس پلیس تهران از دخالت پلیس راهنمایی رانندگی در برخورد با "بدحجابی" در ماشین خبر داد. به این معنا که پلیس راهنمایی و رانندگی می‌تواند در صورت مشاهده زنان "بدحجاب"، یا آن‌ها را جریمه کند و یا ماشین را بخواباند. به جز این، دوربین‌های راهنمایی و رانندگی هم، "بدحجابی" را به عنوان یکی از کدهای تخلف رانندگی ثبت کرده و افراد را جریمه می‌کنند. در کنار همه این‌ها، سه ممنوعیت ورزشی با حاشیه‌های بسیار بر زنان تحمیل شد تا بار دیگرتاکید و تائید شود که جمهوری‌اسلامی یک حکومت ضد زن است و تئوکراسی، اساسی است  که قوانین و عرف جامعه بر پایه آن نهاده شده‌است. قوانینی که در آن، زنان در همه امور باید تابع مردان باشند و جنس دوم و فرودست بودن زنان و مالکیت مردان در بند بند این قوانین مشهود است.  ممنوعیت دوچرخه‌سواری زنان، در اردیبهشت ماه و  از سوی دادستان اصفهان که آن‌را به عنوان " فعل حرام" و مستوجب برخورد با قانون مجازات اسلامی دانست، اعلام شد. سخنگوی قوه‌قضائیه تلاش کرد که نظرات دادستان اصفهان را تطهیر کند و خبر پخش‌شده را برداشت ناقص از نظرات او دانست. او هم‌چنین اظهار کرد که بر اساس قانون" دوچرخه‌سواری زنان اگر با رعایت موازین شرعی باشد، منعی ندارد". البته ایشان برای اینکه از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند، گفت،"من فقیه نیستم و فتوا نمی‌دهم". این تائید و تکذیب‌ها و کش و قوس‌های نظری افرادی که تا ریز‌ترین سلول‌های مغزشان به این نظام دینمدار وابسته است دردی را از زنان دوا نمی‌کند و بهتر است زنان و مردانی که درون همین سیستم دنبال راه‌حل می‌گردند، بدانند که آب در هاون کوبیدن است و گشایش در جای دیگری است. بعد از نظر دادستان اصفهان، امام‌جمعه  این شهر هم اعلام کرد که ترویج دوچرخه‌سواری زنان، ترویج بی‌دینی است. بعد از این اظهار‌نظر‌ها، در تمام ایستگاه‌های دوچرخه شهرداری، حداقل در تهران، این یادداشت دیده می‌شد که "از دادن خدمات به بانوان معذوریم". سه ایستگاه در اصفهان به دلیل کرایه دوچرخه به زنان پلمب شدند. چهار‌سال پیش، خامنه‌ای در جواب به سوال یک خبرنگار گفت:"دوچرخه‌سواری بانوان در مجامع عمومی و در منظر نامحرم، غالبا موجب جلب‌نظر مردان و در معرض فتنه و به فساد کشیده‌ شدن اجتماع و منافی با عفت بانوان است و لازم است ترک شود و در صورتی که در منظر نامحرم نباشد، اشکال ندارد". همه این نظرات در یک موضوع خلاصه می‌شود و آن بدن زن است. بدن زن تحریک‌آمیز است. مانتوی کوتاه و افتادن شال و خم‌شدن روی دوچرخه می‌تواند خطر‌ساز باشد. خطر تحریک مردانی که گویی چشمشان اتصال مستقیم با غرایز جنسی‌شان دارد. همین موضوع در رشته‌های ورزشی دیگر هم صادق است. ورود دو زن علاقمند به ورزش زورخانه‌ای در شهر قدس از توابع تهران و کباده‌کشی یکی از آنها، منجر به برکناری مسئول زورخانه و مرشدی که ضرب گرفته بود، شد و کلا حکم به ممنوعیت ورود زنان به زورخانه هم در مقام ورزشکار و هم به عنوان تماشاگر داده شد. در این مورد هم بین هیات ورزش‌های زورخانه‌ای و فدراسیون مربوطه اختلاف موجود است. فدراسیون معتقد است که چند مرجع تقلید این ورزش را برای زنان با رعایت شئونات اسلامی بدون اشکال شرعی دانسته‌اند. این در حالی است که چندی پیش عده‌ای از پیشکسوتان این ورزش، طلاب و نیرو‌های مسلح در مخالفت با  حمایت فدراسیون از زنان، در مقابل یک زورخانه در تهران تجمع کردند و در بیانیه‌ای حضور زنان در این رشته را امری مذموم و ناپسند و لکه ننگی برای فدراسیون دانستند. آن‌ها معتقدند که حضور زنان در زورخانه، تقدس گود زورخانه را از بین می‌برد. عده ای از مردان این رشته هم در اعتراض به حضور زنان اعلام کرده‌اند که اگر زنان وارد زورخانه شوند، لباس‌هایمان را از تن در می‌آوریم تا دیگر هیچ زنی حتی به عنوان تماشاگر هم نتواند بیاید.

بحث زنان و ورزش زورخانه‌ای هنوز داغ بود که مهین فرهادی زاد، معاون بانوان وزارت ورزش اعلام کرد " در مبانی اعتقادی ما، زن ریحانه است" و رشته‌های پاورلیفتینگ، بوکس و ورزش‌های زورخانه‌ای به علت اینکه کل سیستم فیزیولوژی و بدنی زن را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد، برای زنان مناسب نیست. او معتقد است پرورش اندام و حجیم‌شدن عضله با شرایط زنان جور در نمی‌آید. تعبیر ریحانه  مربوط به یک حدیث است." إنًّ المًراًه رًیحانًهُ و لًیسًت ِبقًهرًمًانًه". یعنی زن مانند گل است و قهرمان نیست. گل مظهر زیبایی، خوشبویی و ظرافت است. در اینجا هیچ نشانی از تفکر و آگاهی زنان دیده نمی‌شود. گویی زنان قرار است با این مضامین تعریف شوند و معیار زن خوب این موارد است.

در چند دهه گذشته در جهان، حضور زنان در ورزش‌هایی که به واسطه عضله داشتن و میزان خشونت "مردانه" تلقی می شوند، افزایش داشته است. در ایران هم این تمایل به ورزش‌های رزمی مثل بوکس، کشتی و هم‌چنین بدنسازی بالا رفته است. ولی محدودیت‌های زیادی در مقابل آنها قرار دارد. اولین و مهم‌ترین، مساله پوشش است. حجاب، خط قرمز جمهوری‌اسلامی در مورد زنان است. کشتی و بدنسازی و حتی ورزشی مثل شنا با پوشش کامل بدن امکان‌پذیر نیست. دومین مورد همین نگاهی است که در مورد بدن زنان در جمهوری اسلامی وجود دارد و از زبان معاون ورزش گفته شده. زنان چون قرار است بارور باشند و چون الگوی زن بودن در تفکر دینی جهوری اسلامی یک زن ظریف، زیبا، مطیع، آرام و سر به زیر است، ورزش‌های خشن و قدرتی با این تفکر جور در نمی‌آید.  درنتیجه  زنان علاقمند فقط به صورت فردی  و غیر‌رسمی می‌توانند این ورزش‌ها را ادامه  بدهند. در چند سال گذشته، زنانی بودند که به صورت مستقل در مسابقات جهانی بدنسازی شرکت کرده‌اند که البته بعد از بازگشت به ایران با احضار و دستگیری به همراه مربیانشان مواجه شده و ممنوع‌الخروج و ممنوع‌الفعالیت هم شده‌اند. پس از آن فدراسیون بدنسازی پیشنهادی را به مجمع فدراسیون جهانی داد مبنی بر لزوم جلوگیری از حضور زنان بدنساز ایرانی در مسابقات جهانی. این پیشنهاد پذیرفته شد و از سال 96 هیچ زن ورزشکاری با گذر‌نامه و تابعیت ایرانی نمی‌تواند در مسابقات خارجی شرکت کند. تقریبا تمام کشورهای اسلامی با ممنوعیت ورزش بدنسازی  زنان موافق هستند. در چند سال گذشته کم نبودند ورزشکارانی که به دلیل  محدودیت‌های ناشی از پوشش و نگاه کالایی و ضد زن به زنان و بدن آنها در رشته‌های مختلفی اعم از بدنسازی، بوکس، شنا، تکواندو و حتی شطرنج از ایران خارج شدند و در تیم‌های کشورهای دیگر ورزش خود را ادامه می‌دهند. همین‌جا باید متذکر شد که  این نگاه کالایی به بدن زنان در کشورهای دیگر به شکلی دیگر وجود دارد. به عنوان مثال تا مدتها بعد از ورود زنان به ورزش بدنسازی در دهه 70 و 80 میلادی، با وجود پرورش حرفه‌ای‌تر عضلات به آنها امتیازات کمتری داده می‌شد. چون معیار"ظرافت زنانه" هم‌چنان وجود داشت. در حال حاضر هم از  بدن زنان بدنساز برای مدلینگ  و تبلیغات مختلف استفاده می‌شود. یعنی بدن آنها مورد توجه است.  با نگاه سکسیستی به بدن و اندام زنان در جهت جلب مشتری و کسب سود استفاده می شود.  این نگاه ارتجاعی به زنان در همه جای دنیا است.

سوال اینجاست که آیا این وضعیت قابل تغییر نیست؟ آیا باید بپذیریم و تن بدهیم به هر شکلی از ستم که بر ما می رود؟ حقیقت چیست؟ چه جامعه ای برای ما ایده آل است؟ چکار باید کرد تا به چیزی که می‌‌خواهیم برسیم؟

موقعیت زنان در دنیای کنونی

حقیقت این است، زن ابژه لذت مردان نیست. قرار نیست فقط مادر و همسر باشد. اهمیت زن به دلیل تولید مثل نیست. بدن ما ابزاری در جهت تولید سودهای کلان در صنعت سکس و تبلیغات نیست. زنان هم مثل مردان، استعداد، توانایی کسب دانش، مهارت و تخصص در هر حیطه ای را دارند. این حق آنها است که بتوانند دنبال علایق و استعداد‌های‌شان بروند. در جهان مرد‌سالار کنونی، زنها زیر سلطه مردان هستند. این موضوع در قانون و عرف جوامع نهادینه شده است. سکسوالیته زنان توسط مردان کنترل می شود و تبدیل به کالا هم می‌شود.  بدن و رفتار اجتماعی زنان به اهرم توجیه ایدئولوژیک  جریان‌های اسلامی و فاشیست‌های مسیحی تبدیل شده‌است. جریان‌هایی که هر روزدر حال قدرت‌گیری در گوشه‌ای از این دنیا هستند و  زندگی زنان را به تباهی کشانده‌اند.

ستم بر زنان در هر گوشه از این دنیا به اشکال مختلفی زندگی این نیمه جامعه را به محاق کشانده است. حجاب اجباری، خشونت خانگی، قتل ناموسی، جلوگیری و محدودیت در ختم بارداری، ناقص‌سازی جنسیتی و پورنوگرافی بخشی از ستم‌هایی است که  زنان در این دنیا متحمل می‌شوند. این ستم‌ها در چهارچوب نظام حاکم بر دنیا، سرمایه‌داری مردسالار، چه از نوع اسلامی و چه از نوع سکولار آن از میان نخواهد رفت. خانواده مردسالار، ستم مرد بر زن، فرودستی زن در جامعه، نقش‌های تعریف شده زنان در خانواده و جامعه، اجزای مهم این سیستم هستند و بدون این‌ها، این نظام معنا و کارکرد خود را از دست می‌دهد.

این وضعیت( ستم بر زنان) ابدی و ازلی  نیست. چرخه طبیعت و خواست خدا نیست. اما در چهارچوب این سیستم هم قابل حل نیست. ستم بر زنان با شکل‌گیری جامعه طبقاتی آغاز شد. یعنی زنجیرهای اسارت زنان قدمتی به طول تاریخ طبقات دارد که در طی سالیان، شکل آن تغییر کرده اما هرگز از بین  نرفته است. سرمایه‌داری و مردسالاری، یک ترکیب سمی است که بینشان برهم کنشی دائمی وجود دارد. بنیان‌های اقتصادی سرمایه داری مثل فرماندهی سود، استثمار، مالکیت خصوصی و کالایی کردن در ترکیب با مردسالاری، جنس دوم و فرودست بودن زنان را شکل داده که به اشکال مختلفی که در بالا گفته شد، خود را بروز می‌دهد. دین در این ترکیب سمی نقش کاتالیزورایدئولوژیک را ایفا می‌کند.

ستم بر زنان در ایران با روی کار آمدن جمهوری اسلامی شکل ویژه ای به خود گرفت. ترکیب دین و دولت، فرم خاصی از ستم بر زنان را به وجود آورد. تخاصم حکومت با زنان یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های دولت تئوکراتیک شد و حجاب اجباری مهم‌ترین نماد سرکوب سیاسی زنان در ایران. در چهار دهه گذشته، زنان با ممنوعیت‌های زیادی در ابتدایی‌ترین و بدیهی‌ترین حقوق خود مواجه بوده‌اند. از جمله حق ازدواج، تحصیل، طلاق، سفر، ورزش و حتی ورود به استادیوم‌های ورزشی . حقوقی که اجازه‌اش در دست مردان یا سیستم مردسالار است.

سکوت در مقابل ستمی که بر زنان می‌رود، هم به معنای تن دادن به وضعیت فاجعه باری است که در دنیا حاکم است و هم به نوعی همدستی با سیستم است. حل نشدن مساله ستم بر زن در این سیستم به معنای نا‌امیدی و پذیرفتن وضعیت موجود نیست. بلکه دلیل محکمی است برای انگیزه‌داشتن و تمام قد ایستادن در مقابل آن. یکی از پاشنه‌های آشیل این سیستم، مساله زنان است. در اصل گسلی است که پتانسیل این را دارد که باعث شکاف  و از هم گسیختگی کل ساختار اجتماعی حاکم شود. ولی نه به صورت خودبخودی این شکاف ایجاد می‌شود و نه با ناراضی بودن و مقاومت تنها. این گسل با قدرت جمعی و متحد همه کسانی که از ستم به ستوه آمده‌اند از بین خواهد رفت. همه مردان و زنان. همه آنها که از فقرو بی آیندگی، از جنگ و آوارگی و مهاجرت‌اجباری، از تفتیش عقاید و زندان و اعدام، از تحقیر و تبعیض به واسطه مذهب و ملیت، به تنگ آمده‌اند. همه این ستم‌ها یک سرچشمه دارد و آن  سیستم سرمایه داری حاکم است. به راه انداختن مبارزه ای حول تمامی شکاف‌های این سیستم وظیفه همه ستمدیده‌گان و هر انسان آگاه است. در مقابل ما دو انتخاب قرار دارد. یا به این شرایط تن می‌دهیم و آینده‌ای بدتر از امروز در مقابل بشریت قرار خواهد گرفت یا به همه این ستم‌ها پایان می‌دهیم. هدف هر ستمدیده و نیروی آگاهی تلاش و مبارزه برای نجات کل بشریت باید باشد نه سهم من، به عنوان جنس، هویت، نژاد، ملیت یا هر چیز دیگر. ما برای دنیایی می‌جنگیم که همه زنجیر‌های بردگی در کلیه سطوح شکسته شوند.

Posted by l at 01:04 AM | Permalink

مصادره کوه دماوند، از سوی سازمان اوقاف غیرقانونی و ضد ملی ست

به گزارش خبرگزاری های رسمی حکومت اسلامی «سازمان اوقاف با اخذ رأی از دیوان عالی کشور» یک بخش از کوه دماوند را وقف شده اعلام و آن را مصادره کرده است.

کوه دماوند علاوه بر اهمیت تاریخی و استوره ای خود، بنا بر تعریف های جهانی، به عنوان یکی از مهم ترین میراث طبیعی ملی ایرانیان شناخته می شود. و براساس قوانین موجود جهانی نگاهداری و نگاهبانی از هر تکه از میراث ملی از وظایف دولت و سازمان های مربوط به میراث فرهنگی و طبیعی ست. (1)

اکنون، بر خلاف قوانین موجود، «سازمان اوقاف کل کشور« مدعی ست که براساس توافقنامه‌ای که با سازمان جنگل‌ها و مراتع دارد و در سال 1390 به تصویب رسیده بخشی از کوه دماوند به تصرف این سازمان درآمده است. 

درتوافقنامه غیرقانونی 1390 گفته می شود که «اموال و اراضی ملی، مراتع، جنگل ها، بیشه زارها، و ...  می توانند «تبدیل به احسن» شوند و به تصرف سازمان اوقاف درآیند.

بر اساس این توافقنامه تمام آن چه که در مالکیت مردمان ایران می باشد، اگر که در خدمت «کارهای اسلامی» در آید، امری خیر و در واقع «تبدیل به احسن» شده است.

توجه داشته باشید سازمان اوقاف سازمانی ست که زیر نظر مستقیم «ولی فقیه» کار می کند و درآمدهایی را که از مصادره اموال مردمان ایران به دست می آورد، منهای سهم هایی که نصیب «مراجع دینی» می شود،  به مصرف اموری می رسد که نه تنها جزو «کارهای خیر» شناخته نمی شود بلکه هیچ ربطی هم به کل مردمان ایران ندارد و تنها منافع سیاسی ـ مذهبی سران حکومت اسلامی را تامین می کند. (2)

تردیدی نیست که دست انداختن بر بخشی از کوه دماوند، به معنای بهره برداری های نادرست، از جمله کندن و فروختن سنگ های گرانقیمت آن منطقه، و ویران کردن این اثر با ارزش ملی را به دنبال خواهد داشت.

بنیاد میراث پاسارگاد اعلام می کند که مصادره کردن یکی از مهمترین آثار طبیعی مردمان ایران امری غیر قانونی ست و مردمان ایران حق دارند از این «دزدی و چپاول» سازمان اوقاف، به سازمان های مربوط به میراث طبیعی جهانی شکایت ببرند.

طبیعی ست که بنیاد میراث پاسارگاد نیز، مثل همیشه، از هر نوع تلاشی برای نگاهبانی و نگاهداری از دماوند زیبا و با شکوه، و همراه بودن با مردمان ایران در این مورد کوتاهی نخواهد کرد

با مهر

شکوه میرزادگی

از سوی بنیاد میراث پاسارگاد

www.savepasargad.com 

________________________

1ـ دماوند در تیرماه سال 1387 به عنوان اولین اثر طبیعی ایران در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید و قرار بود که بلافاصله پرونده آن برای ثبت جهانی به یونسکو فرستاده شود.  اما از آنجایی که سالیان سال است بخش هایی از این کوه مورد بهره برداری های غیرقانونی مسئولین دولتی و یا وابستگان آن ها قرار دارد این کار انجام نشده است.

2ـ بخشی از کارهایی که سازمان اوقاف با پول ها و اماکن مصادره شده مردمان ایران انجام می دهد:

ـ اداره موسسه ای زیر نام «چاپخانه قران کریم» که بزرگترین چاپخانه خاورمیانه است و کارش انتشار کتب مذهبی ـ سیاسی به زبان های مختلف دنیاست.

ـ ترجمه قران به زبان های مختلف دنیا و چاپ و انتشاروسیع آن و دیگر کتب دینی و مذهبی در ایران و در کشورهای خارجی

ـ انتشار فصلنامه های متعدد  که همه آن ها در زیر پوشش «فرهنگی، ادبی، و اجتماعی» به تبلیغات سیاسی ـ دینی حکومتی می پردازد.

ـ تهیه مجلاتی برای مغزشویی کودکان و نوجوانان

ـ ساختن مساجد و تکیه و حسینه در کشورهای مختلف جهان برای تبلیغات و تظاهرات در روزهای مذهبی

ـ ساختن و اداره ی سازمان هایی ظاهرا مذهبی در کشورهای مختلف جهان و برای کنترل، جاسوسی و به هم ریختن سازمان ها، و گروه های اپوزیسیون.

Posted by l at 01:00 AM | Permalink

کرونا و کشتار و جنایتی که رژیم ایران درحال ارتکاب آن است!

تقابل دکان مذهب‌(سیاسی) با جان و سلامتی مردم!

و تاکتیک درخشانی که فرمانده کرونا بکارگرفته است!

روحانی اخیرا از برگزاری مجالس صفر و محرم صریحا دفاع کرد و در سخنانی چنین گفت: عزاداری محرم در همه مناطقی که وضعیت قرمز و زرد و سفید دارند، باید برگزار شود / ۲ سال و ۳ ماه با تحریم روبرو بوده ایم، ۵ ماه با کرونا؛ اگر ۱۰ فشار دیگر هم وارد شود، مردم مشکل را سهل و آسان می‌کنند / همه کشور‌ها به این نتیجه رسیدند که باید به سمت بازگشایی پیش بروند؛ اگر تولید و توزیع متوقف شود، زندگی مردم مختل می‌شود.

پیگیری سیاست غیرمسولانه و قتل عام درحالی است که در افق نزدیک نه واکسنی وجودد ارد و نه داروهای پیش گیرنده و یا امکانات پزشکی و تخت های لازم. و مدام هم از فرسودگی کادرپزشکی و درمان و آن چه که موجوداست سخن گفته می شود ـگزارشی اخیر از آلودگی بیش از ۲۰ هزارنفر پزشک و پرستار به کرونا خیر می داد). در شرایطی از عادی سازی آن هم با شیب تند مبتنی بر نتازع بقاء داروینی/مالتوسی سخن گفته می شود که هم اکنون (حتی پیش از فرارسیدن پائیز) به گفته خوددست اندرکاران و آمارهایشان شاهد صعودمجدداین بیماری و آمارمرگ و میر و بستری شدن هستیم. در حقیقت کشتار و جنایتی تکان دهنده درحالن وقوع است: کافی است به چندهشدار خود مقامات و دست اندرکاران نگاه کنیم تا عمق فاجعه در حال وقوع بیشتر روشن شود:

معاون وزیربهداشت که از کرونا به عنوان «ویروس منحوس» نامی برد می گوید:

اوضاع اصلا خوب نیست / تقریبا کل کشور وضعیت قرمز دارد / روزانه تقریبا ۴ هزار نفر را بستری می‌کنیم / ۵ تا ۱۰ درصد بستری شده‌ها فوت می‌کنند / تا زمانی که بستری‌ها کاهش نیابد، مرگ ۲۰۰تایی مهمان ماست. وی تهران را منبع پخش کرونا در کل کشور خواند.

واین که در استان خراسان رضوی افزایش ابتلای ۳۰۰ درصدی داشته ایم. جالب است که در همین رابطه علم الهدی والی و همه کاره واقعی همین خطه رضوی خواهان عادی کردن ورودزوارو مسافرین به مشهد است در آخرین «فرمایش اش» می گوید:

 علم الهدی: بستنِ درِ حرم امام رضا (ع)، تعطیل کردن نمازجمعه و بستنِ مساجد علاج قضیه کرونا نیست / مصیبت‌ها و خسارت‌های راهی که در پیش گرفته ایم، از خسارت این ویروس بسیار شدیدتر و غیرقابل‌تحمل‌تر است / بعد از ۶ ماه تجربه کردن، ان‌شاءالله مسئولان ما به این نتیجه و واقعیت برسند.

در پاسخ به چنین یاوه هائی از سوی برگماشته رهبر برای خطه مهم خراسان رضوی، البته هیچ کس جرئت نمی کند به طورمستقیم با او بگومگو کند. چنانکه همین معاون وزیربهداشت خیلی جرئت کرده به شکل جویده جویده درباره برگزاری مراسم محرم می گوید: کسانی که تریبون دارند، حرفی نزنند که بعدا خجل شوند.

آش آنقدرشورشده است که مسیح مهاجر سردبیرروزنامه جمهوری اسلامی و عضومجلس خبرگان که حامی دولت هم محسوب می شود، در سرمقاله اش با خطاب به روحانی نسبت به پائیزسیاهی که در پیش است هشدار می دهد: «همین دیروز که آقای رئیس‌جمهور مجوز برگزاری عزاداری محرم را صادر کردند، وزارت بهداشت ۱۲ استان را در وضعیت قرمز و ۱۳ استان را در وضعیت هشدار اعلام کرد. در چنین وضعیتی معلوم نیست چرا آقای رئیس‌جمهور توصیه اکید می‌کند عزاداری‌های محرم با رعایت پروتکل‌های بهداشتی برگزار شود». بزعم او هیچ کدام از مواردچهارگانه پروتکل ها در این مراسم قابل اجرا شدن نیست و «نتیجه این می‌شود که به خاطرانجام یک امرمستحب، سلامت جامعه به خطر می‌افتد و بسیاری از مردم قربانی کرونا خواهند شد. آنچه موجب تأسف شدید است اینست که ما به نام دین و با انجام کاری که مربوط به دین است، برخلاف خواست دین که حفاظت از جان را در اولویت اول قرار داده است عمل می‌کنیم. در فقه اسلام غیر از مواردی معدود، جان انسان خط قرمز است و حتی آن موارد معدود هم مربوط به حیات شرافتمندانه انسان هستند. بنابراین، هیچ امری بالاتر از حفاظت از سلامت جامعه و جان انسان‌ها نیست و اموری از قبیل: مراسم عرفه و نماز عید قربان و عزاداری محرم و صفر که همه ما با جان و دل به آن عشق می‌ورزیم را می‌توان موقتاً تعطیل یا به صورت فردی برگزار کرد و در سال‌های بعد تمام آن‌ها را جبران نمود.».

آقای رئیس‌جمهور! شما به عنوان فرمانده کل ستاد مقابله با کرونا مسئول جان مردم هستید. کاملاً روشن است که تصمیمات جدید ستاد، دقیقاً همان بلائی را به جان‌ها خواهد انداخت که لغو محدودیت‌های کرونائی با خود آورده است. به این واقعیت تلخ فکر کنید که با این تصمیمات، پائیزسیاهی در انتظار کشور ما خواهد بود..... کاری کنید که پائیز آینده مثل تمام پائیز‌ها رنگارنگ و پر از خاطره‌های شیرین برای مردم ایران باشد». نا گفته نماند که وقتی که مسیح مهاجر از روحانی به عنوان فرمانده کل ستادمقابله با کرونا نام می برد و او را تصمیم گیراصلی می داند، خوب می داند که تصمیمات مهم مملکتی در کجا گرفته می شود. و رئیس جمهور آن هم در سال پایانی ریاستاتش اردک لنگی بیش نیست و باید بفکرفردایش باشد که مبادا به سرنوشت دیگر رئیس جمهورها متبلا شود!

تاکتیک درخشان فرمانده کرونا!

اما برای درک آن چه در لابلای وقایع و کنه آنها جریان دارد باید به فهم «فلسفه سیاسی اقتصادی کرونای حکیم!» و تاکتیک هایش نائل شویم!: بحران جهانی و خلأ هژمونی و حکمرانی از یک سو وفقدان عاملیت لازم در جوامع تحت حکم از دیگرسو فرصتی فراهم ساخته است که «فرمانده کرونا» با بهره برداری از آن وارد میدان شود و به عرض اندام به پردازد و حتی به جنگ قدرت ها و ابرقدرت ها برود به طوری که اروپا و آمریکا و چین و الباقی جهان با اعلام حالت فوق العاده تاکنون بیش از ده تریلیون دلار بودجه ناقابل برای مقابله با آن بسیج کرده اند که هنوز هم کفایت نکرده است. البته طعنه های کرونا فقط متوجه حاکمان نیست. او علاوه برآن خطاب به جامعه جهانی، عواقب وظایف معوقه و به تاخیرانداخته شده را نیز یادآورشده است!. ُکرکری خوانی و حریف طلبی اش از حد و اندازه گذشته است: منم تا اطلاع ثانوی سوژه واقعی و شمائید تا آن زمان ابژه واقعی!.تاریخ و سرنوشتتان را من رقم می زنم. هم چون بازیگرماهری در بازی دومینو، مهره های زیادی را برانداخته و حتی شاه مهره هائی چون ترامپ و جانسون و بالسورناهای راست و شبه فاشیست  را هدف گرفته است که تا دیروز کبکشان خروس می خواندند! و آن ها را که تا همین اواخر وجودش را دستکم می گرفتند و یا حاشا می کردند بستری و ماسک به چهره کرده است و باین هم قانع نیست. او که هم از حاکمان و هم جامعه ای که بزعم وی این نوع حاکمان را برمی تابد و اجازه می دهد به حیات خلوت او در دل طبعیت یورش ببرند و آسوده گی اش را به هم بریزند، به یکسان خشمگین است و حاضر نیست به کسی رحم کند. او به زبان بی زبانی به ما می گوید یا خودتان حکمرانان غارتگر و بی لیاقت و خودشیفته  را سرنگون کنید  و یا هردو باید تقاص پس بدهید! اما نکته آن است که او به شکل تناقض آمیزی در خلال این تهدیدها و آتش افروزی ها تحقق برخی وظایف معوقه را نیز به عهده گرفته است: نه فقط در تلطیف هوا و کم کردن از میزان انتشارکربن، بلکه به افول بردن ستاره اقبال امثال ترامپ ها و خط و نشان کشیدن برای شماردیگری از حکمرانان بزرگ و کوچک. در این میان به جنگ الهیات شیعه و پنچرکردن گفتمان نظام حاکم برایران هم رفته است. او نه فقط رهبرمعظم را وادارساخته است که بردهانش ماسک بزند و خود را در کاخش زندانی کند و از دیدار با ذوب شدگان در خود فاصله بگیرد؛ اما مهمتر از آن  دکان چندنبش و پرسود کاسبان مذهب و اماکن و مناسک و مراسم شبه کارناوال را، آن هم در فصل ایامی چون محرم و صفر تخته یا کم رونق کند. وقتی علم الهدی می گوید خطر بسته شدن این ها از خطرکرونا بیشتراست، پیچاره با دلی دردمند و زخمناک دارد به همین حقیقت اذغان می کند. افتادن چوب زیربغل مذهب هم چون یکی از تکیه گاه های مهم  نظام همان، تلپی به زمین افتادن این فسیل های پوسیده همان!. و چنین است که رژیم را که پیشاپیش در حوزه اقتصاد و غیره لنگش روی هوارفته، ناگزیرساخته است که با پذیرش ریسک بزرگ در  انتخاب بین حفظ سلامتی و جان مردم و رونق دکانش، این دومی را برگزیند.

و باین ترتیب فرمانده کرونا با بکارگیری چنین تاکتیک درخشانی در واقع با یک تیر دوهدف را نشانه گرفته است: نه فقط مسیرتاخت و تازلشکریان خود را برای شرکت در پای کوبی جشن پائیزسیاه هموار ساخته است، بلکه همزمان طلسم باطل کننده جادوی مذهب را برسردر همه اماکن مقدس و شمایل های مقدس و مناسک نصب کرده است. این دومی اما از آن گونه وظایف معوقه و به تاخیر افتاده ۵۰۰ ساله و بازمانده از قرون وسطا است که فرمانده کرونا به شیوه خاص خود به حل آن همت گماشته و ما را خجلت زده ساخته است!

۲۰۲۰.۰۷.۲۷   تقی روزبه

Posted by l at 12:55 AM | Permalink

قراردادهای امپریالیستی،منافع ملی و مبارزه طبقاتی کارگران و زحمتکشان ایران( ٢ )

منافع ملی:

هرگاه ما از منافع ملی صحبت می‌کنیم روشن است که از منافع اقلیت کوچک و استثمارگر حاکم حرف نمیزنیم؛ بلکه منافع اقتصادی،اجتماعی و سیاسی توده های کارگر و زحمتکش یعنی اکثریت مردم ساکن یک قلمرو جغرافیایی به نام ایران منظورمان است.در دوران کنونی که جامعه بشری هنوز در زیر یوغ و در چنگال مراودات و مناسبات طبقاتی است هیئت‌های حاکمه در مراودات بیرونی نمایندگی این مردم را به دست گرفته اند و از سوی آنان حرف می زنند و تصمیمات این «دولتمردان» است که رسماً در مناسبات میان دولت ها و حاکمیت ها به کار گرفته می‌شود. بنابراین شما مجاز هستید هر عنوان دیگری به جای «منافع ملی» قرار دهید اما نمی توانید اهمیت و جایگاه و حساسیت این مقوله اساسی را به تمسخر بگیرید و با لفاظی های به ظاهر انقلابی و «چپ» از کنار آن بگذرید.این مقوله که در مناسبات بین المللی یک «حق» محسوب می شود همانند بسیاری از مقوله هایی که بر روابط مالکیت چه در چارچوب یک کشور و همچنین در عرصه بین المللی از زمره حقوق بورژوایی است اما این امر هرگز مانع از آن نمی شود که ما این حقوق را نادیده بگیریم و سبک سرانه چوب حراج به آن بزنیم.این که کمونیست ها در انقلاب اکتبر روسیه به درستی لغو دیپلماسی سری و قراردادهای استعماری را از درجه اعتبار ساقط می ساختند به این معنا نبود که این حقوق از لحاظ دیگری به غیر از حقوق بورژوایی سنجیده شوند؛بلکه دقیقاً طبق همان حق بورژوایی و با تاکید بر حق یک «ملت» این گونه قراردادها و دیپلماسی ها را مورد نقد انقلابی و رادیکال قرار می دادند.«حق تعیین سرنوشت» فقط یکی از این گونه حق هاست که چیزی جز یک حق بورژوایی نیست؛ اما کمتر حزب کمونیستی در گذشته دیده شده که با این حق به طور کلی-و نه به طور مشخص-مخالفت ورزد.  از لحاظ تاکتیکی این بی‌توجهی و جهالت به هیچ روی به نفع توده های کارگر و زحمتکش نیست و اجتماع بزرگ مردمی که از این قراردادها آسیب‌های جبران ناپذیر متحمل خواهند شد برای حرف‌ها و مواضع شما پشیزی ارزش قائل نمی‌شوند. از لحاظ استراتژیک و تاریخی این اشتباهات به عنوان لکه های سیاه در پرونده هریک از تشکل ها و گرایش های سیاسی که سهل انگارانه بر این رویداد های ضد مردمی و ارتجاعی چشم فروبسته اند، باقی خواهند ماند.

 «چپ» ایران در دهه ۷۰ میلادی یک چپ روشنفکری- دانشجویی که عمدتاً در مشی چریکی خلاصه می شد،یک چپ غیر کارگری بود که عمدتاً رادیکالیسم اعتراضی و میلیتانت آن علیه « امپریالیسم و دست نشاندگان آن در داخل» یعنی شاه خلاصه میشد. این چپ از جنبش کارگری و مبارزه طبقاتی خبری نداشت و نمی توانست هم داشته باشد.نه فقط به سبب بافتار اعضا و هواداران آن، بلکه همچنین و بیشتر از آن به سبب رکود شدید در جنبش کارگری،چپ آوانگارد هم دچار این حرکت پیشتاز و غیر کارگری می شد. در آستانه تحولات نیمه دوم   57و پس از قیام  برعکس، چپ که همچنان از بافت روشنفکری - دانشجویی و لایه بسیار نازکی از کارگران و سایر لایه ها و گروه های زحمت کش و جنبش بیکاران بهره میبرد، یکسره بر انعکاس مبارزات کارگری که در این دوران بسیار پر تحرک شده بود مشغول گردید و از رادیکالیزم ضدامپریالیستی فاصله گرفت. یک رویداد خارجی یعنی جنگ هشت ساله ایران و عراق آزمون تعیین‌کننده‌ای برای سازمان‌های چپ بود که که در آن موضع و تاکتیک خود را می بایستی تعیین می کردند و رابطه خود را با این جنگ خانمانسوز و فلاکت بار علیه هر دو ملت ایران و عراق مشخص می ساختند. سردرگمی بخش مهمی از چپ رادیکال و انقلابی  در تعیین مناسبات و ارزیابی خود از رژیم ضد انقلابی حاکم نشان داد که ظرفیت تئوریک و سیاسی آنان در مواجهه با رویدادهای مهم خارجی تا چه اندازه فقیر و کم بضاعت است .برخی از از رادیکال ترین و چپ روترین این سازمان ها که با توسل به ترم های عجیب و غریب در توصیف ماهیت رژیم اسلامی از قبیل این ادعا که «نیروی ارتجاعی می تواند ضد امپریالیست هم باشد!» برای آن مشروعیت قائل شده بود، یکجا در  حلقوم ترهات و توجیهات خائنین حزب توده جای گرفتند و دود شدند و به هوا رفتند.برخی دیگر با «دفاع طلبی» به مقوله شرکت در جنگ با «صف مستقل» اعلام موضع کردند و عده ای دیگر از هواداران خود خواستند که در صف بسیجیان در این «دفاع مقدس» شرکت کنند و دسته ی دیگر اعلام کردند که این جنگ ارتجاعی را به جنگ داخلی تبدیل کنیم. در دو سه دهه اخیر گفتمان نئولیبرالیسم به عنوان مشخصه سرمایه داری جهانی شده بخشی ناچیز از مشغله فکری نیروهای چپ رادیکال گردید و بخش عمده انرژی آن کماکان صرف انعکاس فقر و فلاکت مردم، اعدام ها،تورم،افشای اختلاس های رژیم و نیز به ویژه نشر اخبار اعتراضات کارگری گردیده است. بی آنکه ما  مخالف این بخش از فعالیت‌های ارزشمند چپ در همراهی با جنبش کارگری و جنبش های اجتماعی باشیم،اما بر محدودیت کار تبلیغی ترویجی و آگاه گرانه آنان انگشت می گذاریم. در مقطع کنونی می توان به صراحت عنوان کرد که چپ ایران به جز بخش ماورا راست آن که به سیاستهای روسیه و تا اندازه کمتری چین، وامدار و آویزان است، چپ میانه و رادیکال و انقلابی تقریباً فاقد سیاست خارجی و باز کردن معضلات و تضادهای سرمایه داری جهانی حتی در صورت بندی نئولیبرالیسم میباشد.بی اعتنائی شگفت‌انگیز چپ به همین پیش نویس توافقنامه بازگوکننده وضعیت و موقعیت رقت بار احزاب و سازمانهای چپ در مصاف ها و کارزار سیاسی و نظری علیه این توافقنامه است.برای اینکه این وضعیت را به درستی نشان داده باشیم، برای نمونه به بررسی سه مورد از این موضع گیری ها بسیار فشرده می پردازیم.

 حمید تقوایی لیدر حزب کمونیست کارگری ایران در نوشته ای به تاریخ ۱۱ ژوئیه ۲۰۲۰ تحت عنوان قرارداد ۲۵ ساله با چین و گفتمان «خیانت به منافع ملی»-گیومه در خود متن اصلی است- مقدمات و نقطه نظرها و فاکتور های صحیحی ارائه می دهد و به درستی مرزبندی کمونیستها را با مخالف خوانی های ناسیونالیست های سکولار و اسلامی در داخل و خارج کشور را با قراردادهای امپریالیستی روشن می سازد؛ اما در جایی که گفتمان «منافع ملی» را صرفاً نام دیگر منافع طبقه حاکم قلمداد می‌کند گرفتار چپ روی نامعقولی می‌شود که وی را لاجرم به خطای دوم سوق می دهد؛ آنجا که قرارداد مذکور را صرفاً در حوزه سیاسی و نظامی و امنیتی خلاصه می‌کند و موضوعات و محتوای اقتصادی آن را خالی از اهمیت جلوه می دهد. این که «منافع ملی» را صرفاً به منافع طبقه حاکم تقلیل دهیم  حداقل با دو مشکل استراتژیک مواجه می‌شویم که به شدت خطرناک است:

 اول اینکه بورژوازی مفلوک و عقب مانده و رانتیر یک جامعه «سرمایه‌داری نامتعارف»- در ادبیات خود کمونیسم کارگری- را همسنگ و همتراز سرمایه داری نسبتا پیشرفته -در مورد چین-و یا پیشرفته-در مورد بلوک غرب- با پیشینه استعماری و اینک امپریالیستی یکسان می گیریم و لذا عملاً مبارزه طبقاتی علیه سرمایه داری جهانی را بی وجه می کنیم؛ و به این ترتیب از جنبه ایدئولوژیک- تئوریک این مقوله ها را از عرصه آگاهی طبقاتی کارگران خارج می سازیم؛ و با این سهل انگاری نظری ،همبستگی طبقاتی کارگران کشورهای مختلف و مبارزه انترناسیونالیستی او را- در هر سطح و اندازه ای که هست- بی وجه میسازیم و افزون بر آن خود همبستگی و هم زنجیری کارگران جهان را خالی از مضمون می کنیم. بنابراین تا همینجا کلا مبارزه ملتهای تحت ستم و اسیر در شبکه جهانی سرمایه داری را چه در فاز مبارزات آزادیبخش و چه در فاز کنونی که بخش عمده ای از کشورهای توسعه نیافته در زیر فشار روابط نابرابر اقتصادی و استثماری سرمایه جهانی هستند، بی معنا و بی حاصل قلمداد می‌کنیم.

 خطای دوم آنجاست که بی توجه به حقوق بین الملل که دولت ها را- مستقل از اینکه ماهیت این دولت ها چه باشد- نسبت به تعهدات و قراردادهای خارجی متعهد و مسئول می‌شناسند -و تغییر حاکمیت ها-حتی اگر به صورت مردمی و انقلابی این تغییر پدید آمده باشد- تغییری در این تعهدات نمی دهد،در نظر نمی گیرد. در نتیجه کاملاً روشن است: اگر ما بتوانیم رژیم اسلامی را در آینده دور یا نزدیک سرنگون کنیم،تمام  اموال و دارایی‌های غارت شده توسط باندهای حاکم را در داخل و احتمالاً در خارج میتوانیم از چنگال آنان خارج کنیم ؛اما چنین رفتاری را نمی توانیم با طرف‌های خارجی که قراردادهایی را با این حاکمیت سرنگون‌شده بسته‌اند انجام دهیم. یعنی اینکه حتی اگر قرارداد صرفاً سیاسی و نظامی و امنیتی باشد،خارج شدن از آن چندان ساده نیست؛چه رسد به تعهداتی که بار مالی و اقتصادی برای طرفین داشته باشد.

 خطای نظری-تحلیلی سوم آنجاست که تفاهم‌نامه را از جنبه اقتصادی بی اهمیت می داند و آن را در چارچوب سیاسی-نظامی- امنیتی خلاصه می‌کند و در همین چارچوب هم متاسفانه دچار خطای سیاسی- نظامی- امنیتی بزرگی می‌شود.اگر بخواهیم استدلال حمید تقوایی را «پیگیرانه» دنبال کنیم و به کار ببندیم ،از زاویه اقتصادی آن چنان که وی می گوید:«این که نفت و گاز و منابع ثروت جامعه را چه کسی غارت می کند اینکه صاحب سرمایه چه ملیتی دارد این که حتی نیروهای سرکوب «داخلی» هستند یا «خارجی» فرقی در نفس چپاول و استثمار و سرکوب ایجاد نمی‌کند»معنای این سخن چنین است که چه ما در عصر استعمار باشیم و یا در عصر استعمار نو، در دوران امپریالیزم باشیم و یا گرفتار سیاست‌ها و برنامه های نئولیبرالی حاکم و مسلط بر مناسبات کنونی سرمایه داری جهانی با کشورهای توسعه نیافته، هیچ تفاوتی در برنامه و مطالبات و تاکتیکهای مبارزاتی توده های کارگر و زحمتکش و جنبش های اجتماعی و از جمله در مضمون تبلیغی و ترویجی سازمانها و احزاب مدعی هواداری و همراهی با منافع کارگران نخواهد داشت.ما در دنیای واقعی با نفس امور و مقوله ها و رویدادها سروکار نداریم:شکل و صورت و چگونگی بروز پدیده هاست که انسان ها و گروه های اجتماعی و یا کل مردم کارگر و زحمتکش را به طور مشخص و معین درگیر می سازد.اگر بخواهیم هم چنان استدلال حمید تقوایی را «پیگیرانه» پیروی کنیم،بایستی نسبت به مقوله ها و تحولات تاریخی و اشکال مشخص مناسبات میان دولت ها و ملت ها بی تفاوت باشیم.یعنی مثلا استقلال ملی،شکل گیری دولت-ملت،حق تعیین سرنوشت،برابری حقوق زن ومرد و بسیاری از حقوق دموکراتیک-بورژوایی دیگر برای ما علی السویه باشد.در این جا تقوایی آش را چنان شور کرده اند که در آخر نوشته شان خود نیز به صدا در می آیند.می گویند:«آن چه ننگین است و باید مورد اعتراض همگان قرار بگیرد حمایت ها و کمک های سیاسی-نظامی-امنیتی به جمهوری اسلامی از جمله طرح اعزام نیروهای سرکوبگر به ایران است».گویا فراموش کرده اند که چند سطر پیش تر بین نیروی سرکولگر خارجی و داخلی تفاوتی قایل نبودند.با توجه به ده ها خطای تاریخی دیگر که در این نوشته ی کوتاه حمید تقوایی جاخوش کرده اند،بیان این که «اعزام نیروهای سرکوبگر» خارجی به ایران «ننگین»است دیگر از جمله تعارفات و تزیینات به ظاهر انقلابی است که با دیدگاه سیاسی و فهم تاربخی حمید تقوایی اصلا جور در نمی آید.برای کسانی که با دیدگاه به ظاهر تاریخی پایه گذاران و سخن گویان و رهبران «کمونیسم کارگری» آشنا باشند از این خطاهای تاریخی حمید تقوایی اصلا شگفت زده نمی شوند.

کاوه دادگری

20-07-2020

kavedadgari@gmail.com

Posted by l at 12:49 AM | Permalink

 کارگران کولبر قربانیان توحش سرمایه

آنچه که من را وا داشت به این بحث بپردازم گفتگوی صمیمانه تلفنی با دو تن از  دوستانم در داخل بر سر پدیده کولبری بود که این دوستان پرسشهایی در رابطه با اینکه چرا کولبران کارگر هستند طرح کردند که گویا این بحث هر از گاهی در محافل آنان به میان می آید و بر سر آن دیدگاه های متفاوتی وجود دارد. قبل از اینکه مبحث را باز کنم، لازم می بینم که بگویم طبق آمارهای غیر رسمی بیش از ٨٠ هزار از کارگران کردستان از مناطق اورامانات در جنوب کردستان هم مرز با کردستان عراق گرفته تا خوی در شمال کردستان هم مرز با ترکیە مشغول کار طاقت فرسا و بغایت ضد انسانی کولبری هستند. کارگران کولبر اجناس را از تاجران و صاحبان سرمایه از این سوی مرز تحویل می گیرند و به تاجران و صاحب اجناس یا بقول خودشان صاحب بار در آنسوی مرزها تحویل می دهند و در ازای آن مبلغ ناچیزی دریافت می کنند. ترکیب کارگران کولبر عمدتأ جوانان تحصیل کرده بیکار، کارگران فصلی، بازنشستگان و زنان می باشند. کارگران کولبر در این مسیر پر تلاطم و خطرناک سوای آسیبها و عوارض جسمی جبران ناپذیر ناشی از حمل ساعتها بار سنگین، همواره نیز در معرض خطر سقوط از کوهستان، ریزش بهمن و کشتە شدن توسط  مزدوران رژیم قرار دارند. روزی نیست خبر دردناک کشتە شدن کارگران کولبر منتشر نشود. نخبه گان ناسیونالیسم کرد در داخل و خارج کشور روی آوری کارگران کردستان به کار برده وار کولبری را تنها ناشی از اعمال ستم ملی توسط دولت هار سرمایه اسلامی می دانند و کارگر بودن این همزنجیران ما را سخت انکار می کنند. اما آنان ضمن اینکه کولبران را از پیکر طبقه کارگر کردستان قیچی می کنند، می خواهند چنین وانمود کنند که کولبری تنها مختص به مردم کرد است. کما اینکه جوانان بلوچ نیز در مرزهای افغانستان و پاکستان بعضأ مجبور به کولبری می شوند، ده ها هزاران تن از زنان مراکشی بسان کولبران کردستان مشغول کار طاقت فرسای کولبری هستند و اجناس را از راه های قاچاق وارد بنادر جزایر شمالی اسپانیا می کنند. ذره ای تردید ندارم اگر شهر اصفهان و تهران هم مرز با عراق یا ترکیە می بود ، کارگران بیکار برای زنده ماندن خویش و فرزندانشان به کولبری روی می آوردند.

نفس این مسأله که اثبات کارگر بودن کولبران برای بسیاری از پرچمداران رهائی طبقه کارگر و بدبختانه برای بخشی از کارگران نیازمند توضیح باشد یک فاجعه است. وجود این ابهام و تردید مثل هزاران معضل دیگر فقط حدیت این واقعیت تلخ غم انگیز است که مدعیان نجات بخش پرولتاریا تا کجا در زیر رسوبات متراکم وارونه پردازیهای ماشین تبلیغات سرمایه مدفونند. از منظر احزاب رفرمیسم چپ سوسیال خلقی و ضد رژیمی، توده کارگر برای آنها فقط این موضوعیت را داشته که ارتش سر به راه، مفلوک و بی اراده حزبشان باشد، حزب نشینان را بر اریکه قدرت بنشاند و قدرت سیاسی را دو دسته تقدیم صدر نشینان این احزاب کند. کولبر کارگر است! زیرا که نیروی کارش را می فروشد و نیروی کار او توسط سرمایه در پروسه سراسری ارزش افزائی سرمایه مصرف می گردد. حتما خواهند گفت که چنین نیست. کولبر در استخدام کارفرمای خاصی نیست، سرمایه دار معینی برایش کارت کارگر بودن صادر نکرده است. بالعکس کالاهائی را از جائی می خرد و در جائی دیگر به فروش می رساند. فروشنده نیروی کار نمی باشد، تولید کننده اضافه ارزش هم نیست. روشن است که اگراین حرفها از سوی دولت هار سرمایه اسلامی، اداره کار مزدور سرمایه، صاحب این یا آن تراست مالی و صنعتی، اقتصاددانان و نمایندگان هار فکری سرمایه جاری گردد، معلوم است که سخن طبقه خود را بیان می کنند و منافع شوم سرمایه داران را مد نظر دارند و نباید انتظاری جز این را از آنان داشت. اما وقتی از زبان کارگران، کسانی که خود را فعال کارگری می خوانند یا بیرق «کمونیسم» بر دوش دارند، بیرون می آید فقط یک چیز را با صدای بلند بانگ می زند. اینکه آنان به طور دهشتناکی در گورستان باورها، وارونه پردازیها و تحجرآفرینی های سرمایه دفن شده اند. کولبر کارگر نفرین شده بیکاری است که تمامی تلاش خود را کرده و به هر دری زده است، شاید خریداری برای نیروی کارش پیدا کند، اما در شرایط وحشتناک بیکاری رایج در جامعه نتوانسته است کاری برای فروش نیروی کارش بیابد، زیر فشار گرسنگی، بیخانمانی، بی داروئی و بی درمانی به بدترین، فرساینده ترین و هلاکتبارترین شکل فروش نیروی کار تن داده است. او نیروی کارش را می فروشد اما خریدار کالای نیروی کار وی لزوما این یا آن سرمایه دار معین نیست، بلکه سرمایه اجتماعی کشورها، سرمایه جهانی و در یک کلام سرمایه است. سرمایه فقط کارخانه و ماشین آلات صنعتی نیست، فقط بنگاه معین تجاری، کشت و صنعت، بانک، بازار بورس یا تراستهای غول پیکر مالی و صنعتی نمی باشد. سرمایه یک رابطه اجتماعی، رابطه خرید و فروش نیروی کار، رابطه تولید اضافه ارزش، رابطه جدا کننده کارگر از کار و محصول کار خویش، رابطه ساقط کننده کارگر از هر نوع دخالت در تعیین سرنوشت کار و زندگی خود می باشد. برای اینکه کارگر را بشناسیم باید وجود طبقاتی و هستی اجتماعی او را بررسی کنیم. باید طبقه کارگر را از غیرکارگر تشخیص دهیم. باید قادر به کالبدشکافی مارکسی سرمایه داری باشیم. با تسلط نظم سرمایه داری بر جامعه، ما اساسا با دو طبقه متضاد و متخاصم و در حال جنگ مواجه بوده و هستیم. طبقه سومی وجود ندارد! همه جا همین دو طبقه اند که میداندارند. دو طبقه ای که شالوده موجودیت طبقاتی و بنیاد هستی اجتماعی خود را از رابطه خرید و فروش نیروی کار، دو بخش متضاد سرمایه اتخاذ می کنند. بخش ثابت سرمایه یا خریدار نیروی کار در یک سو و بخش متغیر، بهای نیروی کار برده مزدی در سوی دیگر. بخش اول به هیچ وجه، تولید کننده هیچ گونه ارزش و اضافه ارزشی نمی باشد و سوای انتقال ارزش موجودش به محصول جدید، هیچ نقش دیگری بازی نمی کند. بخش دوم نیروی کار، یگانه خالق و تولید کننده کل ارزش ها و اضافه ارزشها، بازتولید کننده کل سرمایه نه فقط در بعد اقتصادی که در کلیه ساختار سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و همه زوایای آن است. برای تشخیص کارگر و غیرکارگر در نظام بردگی مزدی باید ماجرا را مارکسی کاوید، امری که احزاب و فرقه های چپ سوسیال خلقی، ضد امپریالیستی و ضد رژیمی آگاهانه یا نا آگاهانه از کاوش آن عاجز بوده و دوری جسته اند. و یا بهتر بگویم فاقد نگاه مارکسی به مبارزه طبقاتی بوده و می باشند. قضیە تنها به قیچی کردن کارگران کولبر از پیکر طبقه کارگر کردستان خلاصه نمی شود، این جریانات غیر کارگری، معلمان، پرستاران و بهیاران را نیز از پیکر طبقه کارگر جدا کرده و نام«خرده بورژوا» را بر این بخش از طبقه ما نهاده اند. اصرار چپ ايران بر «خرده بورژوا» نمودن معلمان، بر كارگر نبودن پرستار و بهيار و غیره و خارج ساختن این بخشهای کارگری از کارگر بودن و تعلق طبقاتی خویش، به هیچ وجه نمی تواند تنها دال بر خطای تئوریک و فقدان بصیرت سیاسی آنان داشتە باشد، بلعکس نشان از ترجیح دادن منافع سکتی و گروهی بر منافع جنبش کارگری دارد. بی دلیل نیست این چپ مدام از جنبش معلمان و جنبش پرستاران سخن می گوید و آگاهانه این بخشها را از جنبش سراسری طبقه کارگر جدا می کند. خارج ساختن این همزنجیران ما از تعلق طبقاتی آنان به طبقه کارگر، لطمات جبران ناپذیری بر همبستگی و وحدت طبقه کارگر وارد کرده است.  

کارگر کولبر به اعتبار کاری که برای سرمایه انجام می دهد نیروی کارش را بازتولید می کند و نسل بردگان مزدی را برای سرمایه زنده نگه می دارد. او به سیه روزترین، فرومانده ترین و نفرین شده ترین بخش طبقه کارگر تعلق دارد، سخت ترین فشار استثمار سرمایه داری را تحمل می کند. کالاهای سرمایه دار کرد، فارس و ترک را با تحمل شدید ترین دردها، با قبول خطر مرگ، با وحشتناکترین شکل فرسایش جسمی و روحی خود، با تحمل ریسک کشتە شدن، بر روی شانه های فرسوده خود، از گردنه های صعب العبور مرگ عبور می دهد و به دست سرمایه داران آن طرف تر یا مشتریان می رساند. این کار را انجام می دهد فقط برای اینکه خودش و زن و فرزندش زنده بمانند. اگر او زنده ماند و چیزی دریافت دارد بهای نیروی کارش می باشد. کاری که انجام می دهد یک حلقه ضروری زنجیره نیازهای سرمایه برای خودافزائی و ارزش افزائی آن است.

وظیفه جنبش کارگری در قبال این بخش از کارگران چیست؟

پاسخ این سؤال بسیار روشن است. کولبران کارگرند و رابطه جنبش کارگری با آنها از جنس همان رابطه ای است که با هر لایه یا هر بخش دیگر خود باید داشته باشد. بحث این است که  توده های کارگر همه جا باید بساط کارگر این یا آن کارخانه بودن، کارگر این یا آن سرمایه دار بودن را جمع کنند. لباس معدنکاری، کارگر صنعتی، معلمی، پرستاری، رانندگی، روزنامه نگاری، مترجمی از تن بیرون آورند و همه لباس واقعی طبقاتی پوشند. خود را کارگر و آحادی از طبقه کارگر بدانند. خود را آحاد اثرگذار جنبش ضد سرمایه داری طبقه کارگر بینند. به عنوان آحاد این طبقه ایفای نقش نمایند. به سوی هم بشتابند، دست در دست هم گذارند، یک جنبش سراسری شورائی ضد کار مزدی بر پا دارند، دست رد به سینه هر گونه سندیکا ویا تشکل رفرمیستی که بخواهد مبارزات ضد سرمایه داری آنان را وارد پروسە مماشات با صاحبان سرمایه و دولت حامی آنان کند و مبارزاتشان را به بیراهه ببرد بزنند! محافل شورایی را همه جا تشکیل دهند و این محافل را  به مکانهای ارتقاء آگاهی و دانش طبقاتی در راستای ستیز هدفمند با نظام سرمایه تبدیل کنند. محافل شورایی خویش را با هم بسط و پیوند دهند.  جنبش شورائی خود را به سنگر ستیز با سرمایه تبدیل کنند. قدرت متحد خود را علیه بورژوازی اعمال و دستاورد هر لحظه جنگیدن را به آزمونی برای پیشبرد جنگ نیرومندتر با سرمایه داری سازند.  برخورد فعالان ضد سرمایه داری جنبش کارگری با کولبران باید در این راستا باشد. اما نکته حساس و مهم دیگری وجود دارد کە تا این لحظه مورد توجه جنبش کارگری کردستان قرار نگرفته و فعالان این جنبش در این زمینه بسیار بی تفاوت بوده اند. و آن هم این است که کار کولبری محصول وحشیانه ترین شکل تعرض و تهاجم و سبعیت سرمایه علیه طبقه کارگر است. هیچ کارگری در هیچ شرایطی نمی خواهد کولبر باشد، نمی خواهد در نظام توحش و انسان ستیز سرمایه برای نان خالی فرزندش تن به بدترین شکل بارکشی قرون وسطائی دهد، نمی خواهد فروش نیروی کارش را با خطر لحظه، به لحظه مرگ عجین و همساز نماید. این حاکمیت ننگین سرمایه است که کارگر را به چنان ورطه ای از ذلت و فلاکت و گرسنگی انداخته است که تن به کولبری می دهد.  سخن آخر آنست که ما فعالان کمونیست و جنبش کارگری باید، قاطعانه و استوار خواستار تضمین فوری و بی قید و شرط تأمین تمامی معاش، کل مایحتاج زندگی و رفاهی و درمانی رایگان همه کولبران همراه با الغاء کامل کار کولبری شویم. درست همان گونه که خواستار محو فوری کار کودکان هستیم، همان گونه که خواستار تعطیل بدون هیچ قید و شرط تن فروشی و فحشاء زیر فشار فقر هستیم. قطعأ فعالان آگاه ضد سرمایه داری درون جنبش کارگری کردستان رسالت خطیری در تحقق این امر بدوش دارند.

ملک پیرخضری

مرداد ١٣٩٩

Posted by l at 12:44 AM | Permalink

قمارباز
https://gozareshbekhakeiran.blogspot.com/2020/07/blog-post_27.html
سیامک مهر (پورشجری)

Posted by l at 12:43 AM | Permalink

سرمایه داری،کارگرانِ کشتارگاهها و کووید –١٩

۱۳۹۹/۰۵/۰4

در این نوشتار میخوانید:

1. کشتارگاه کارگران

نویسنده: آناهیتا اردوان و پریسا براتی

2. سرمایه داری نژادپرست و کووید- 19

نویسنده: کری فرش آور

ترجمه و تالیف: آناهیتا اردوان و پریسا براتی

کشتارگاه کارگران

برابری و رهایی فریبی بیش نیست،

اگر علیه رهاییِ کار از ستم سرمایه باشد.  لنین  

نویسنده: آناهیتا اردوان و پریسا براتی

کارگران و زحمتکشان و اعضای خانواده هایشان در بحبوحۀ جهشهای ویروس کووید - ۱۹ و موجهای پیاپی بیماری کرونا، بیشترین مبتلایان و قربانیان را در جهان تشکیل میدهند. استثمارِ شدیدترِ نیرویِ کارِ مولد در پاندمیِ کووید- 19، به رغم محرومیت دائمی از حداقل امکانات ایمنی- بهداشتی- آموزشی، بر طبق منطقِ سخت ایستایِ انباشت هر چه بیشترِ سرمایه، تشدید شده است. کارگران هنگامیکه شعار «در خانه بمانید» از سوی نمایندگان، تئوریسینها، سازمان بهداشت جهانی و وزارتِ درمان، بهداشت و آموزشهای پزشکیِ دهکدۀ جهانی، طوطی وار و مکانیکی اعلام، تبلیغ و ترویج میشود، چیزی به غیر از فروش نیروی کارشان به کارفرمایان برای تداوم زندگی ندارند، آنان نمیتوانند صبر کنند تا واکسن کرونا درست شود، همانطور که نمیتوانند در فشارهایِ کمرشکن اقتصادی یا تا زمان افزایشِ ناچیزِ دستمزدها، از بازار کار چشم پوشی کنند، اندوخته ای نظیر سرمایه داران ندارند، چیزی برای فروش ندارند، الا، نیروی کار خود ! پس، به عنوان محصولِ مالکیت خصوصی و وجهی از آنتی تزِ کار و سرمایه در هر شرایطی مجبور به تولیدِ ثروت و فلاکتِ افزونترِ خویشند؛ نیروی کارشان بیرحمانه استثمار میشود که صاحبان سرمایه در خانه بمانند و کوچکترین تلنگری به سرشتِ تغییرناپذیر روابط سرمایه داری و تدوام بازتولید آن- حتی در شرایط همه گیری بیماری کرونا- نخورد. بنابراین، باور به هر گونه تخفیف در میزانِ استثمار نیروی کارِ مولد، تمهیدات، تدبیر و توجه ای به وضعیتِ بهداشتی- ایمنیِ کارگران در شرایطِ پاندمی کرونا، بخصوص در عرصه های تولیدی سودآور، بر طبقِ تبعیت شرایط کار از سرمایه، در سیستم ضد کار و کارگر، بی پایه و اساس خواهد بود.  چرخۀ ماشینهای حوزههای تولیدیِ مذکور باید در پاسداریِ بی چون و چرا از تولید و بازتولید سرمایه در زمان شیوع بیماری، تندتر بچرخند و نیروی مولد با کاهش بیشترِ هزینۀ تولید، در ازای دریافت دستمزد مادون فیزیولوژیک-[زیر خط فلاکت در ایران]، افزونتر استثمار شود.

هرآینه، جبران کاهش تعداد کارگران از طریق تشدید استثمار، ممکن است. منتها، دارای حدود معین و غیرقابل عبوری است. بدین لحاظ، افزایش استثمار میتواند کاهش نرخ سود را مهار کند. ولی، قادر نیست به کلی از آن جلوگیری کند.

 در هنگام نگارش این مطلب، بیش از 4 هزار کارگر گشتارگاهها در 37 مکان اروپای

 [پیشرفته، صنعتی و متمدن] به بیماری کرونا مبتلا شده اند؛ در آلمان بیش از 1500 کارگرِ یک کشتارگاه درگیر ویروس کرونا شده اند و تعداد مبتلایان در کارخانه های هلند، فرانسه، اسپانیا، انگلیس، ایرلند و .. سر به فلک کشیده است، کشتارگاههای آمریکا به مثابۀ بستری آماده، برای شیوع کووید- 19 شناسایی شده است و حداقل 23 هزار و 823 کارگر کشتارگاه در این کشور بیمار و 116 نفر جان باخته اند.

 شان توماس، از بنیاد حمایت از محیط زیست در ایالات متحده، به نقل از  وان ارث در میگوید: « شرایط این کشتارگاهها اضطراب ‌زاست. در کشتارگاههای معمولی ایالات متحده ممکن است شاهد کار هم ‌زمان هزار نفر باشید. باید خیلی سریع کار کنید. آنها به کارگران می‌گویند از آنها انتظار دارند دقیقه‌ای ۳۳ مرغ را آویزان کنند. هیچ جایی برای حرکت کردن نیست. چرا که همه کنار یکدیگر مشغولند و به سریعترین حالت ممکن کار خود را انجام می‌دهند. کشتارگاهها، هر شب افراد جدیدی را سر کار می‌آورند. هیچ زمان استراحتی وجود ندارد، یک لحظه هم نمی‌توانند به دستهایشان استراحت داده یا قدمی بزنند. حتی اگر نیاز باشد نمی‌توانند به دست ‌شویی بروند. شدت و سرعت این شغل به نحوی ست که بسیاری از افراد حتی نمی‌توانند آن را تصور کنند.»

کارگران کشتارگاهها و مجتمع تولید گوشت دام و  طیور و فراوردههای گوشتی در ایران نیز به گزارش مروج و کنشگر سیاسی، پرکار و ساعی در حوزۀ مبارزات کارگری- دانشجویی که ماهها بعنوان کارگر مخفی در دو کشتارگاه ایران- کار کرده است،  به دلیل کار در فاصلۀ بسیار نزدیک به یکدیگر، در دمای بسیار پایین، در غرقابی از خون با چکمه های لاستیکی و پیش بندهای بلند، انواع و اقسام چاقوهای سلاخی، صفحه های فلزی سینی، قلابهای آویزان از نقاله گیرها، دام و طیور، سقوط لاشه ها روی وان زیر قلابها، آویزان کردن لاشه ها، نظارت و تنظیمِ  قلابهایی که لاشه ها را سریعاً به سمت بخشهای جدا شدن سر، دست و پا و پوست کنی و ... هدایت میکند، جسم و روانشان سلاخی میشود و در معرضِ ابتلاء و انتقال سریع ویروس کرونا- قرار دارند. پیش از پاندمی کرونا، کارگران کشتارگاهها و مجتمع گوشت در فقدان حداقل الزامات بهداشتی- پزشکی- ایمنی و کنترلهای مهندسی- مدیریتی تحت فشار سرعت و سنگینی کار ناشی از روی پا ایستادن طولانی مدت، کشیدن یا هل دادن راکها، حمل کردن، نگه داشتن اشیاء، فعالیتهای تکراری در فرکانس بالا، پوسچرهای نامناسب در هنگام کار، زمان ناکافی برای استراحت، خوردن و آشامیدن، دستشویی رفتن، و ساعت کاری شب تا بامداد، و...  به بیماریهای گوناگون از جمله کمردرد و بیخوابی مزمن، سندرم تونل کارپال، اختلالات اسکلتی و عضلانی و اسکولیوز مبتلا میشدند. دولت نئولیبرال، صاحبان کشتارگاهها و مجتمع گوشت، وزارت بهداشت جمهوری اسلامی و دیگر نهادهای مربوطه، چه مراکز تولیدی گوشت دام و طیور، سهامی عام باشند یا خاص، دولتی باشند یا به اسم خصوصی سازی ازآنِ خودیها شده باشند، از راهکارهای کنترلی- آموزشی ساده، کاربردی و موثر در جهت کاهش مواجهه کارگران با ریسک فاکتورهای ایجاد کنندۀ بیمارها، صرفنظر میکنند.  کارگران  کشتارگاهها و مجتمع گوشت در هر واحدی [ خط ذبح و پَر کنی، سبد اندازی، چنگه زدن، آویزان کردن دام و طیور، تخلیه شکم، بسته بندی، پخت ضایعات، یخ سازی- سردخانه ها، تعمیرات و نگهداری، ....] مشغول به کار باشند، در مدت کوتاهی دچار ازکارافتادگی میشوند. مدت زیادی از  ابتلاء کارگران کشتارگاههای دام و طیور، از جمله کشتارگاههای استان سیستان و بلوچستان، به تب کریمه کنگو، آنفولانزای مرغی و بیش از صد بیماری مشترک بین انسان و دام و طیور نگذشته، که کرونا به سراغشان آمده است. گفتنی ست که طرح ساماندهی [تبدیل کشتارگاههای سنتی به صنعتی] از سال شصت و هشت در دستور کار سازمان دامپزشکی جمهوری اسلامی بوده است. اما، تا کنون اجرایی نشده است و بیشترِ کشتارگاهها، کماکان سنتی هستند. اجرای طرح ساماندهی کشتارگاهها  با سودآور بودن راه اندازیِ کشتارگاههای غیرمجاز در روستاها و حوالی شهرهای بزرگ و  ازآن خود سازیهای کشتارگاهها مجاز [ خصوصی سازی]، از سکه افتاده و کاملاً اعتبار خود را از دست داده است. اکنون، محل کار کارگران به بستر انتقال سریع بیماری کرونا، بیماری و جان باختن شان مبدل گشته است.   

هنگامیکه، رسانه های جهانی از کشتارگاهها و کارخانه های گوشت، در آمریکا و کشورهای دیگر به مثابۀ کانون انتقال بیماری کرونا یاد میکنند، سکوت تلخ و ریاکارانه ای بر وضعیت کارگران کشتارگاهها و مراکز تولید گوشت در ایران و میزان مرگ و میر کارگران، استثمار نیروی کارِ مولد و وضعیت بغرنج و خطرناک، مستولی ست. بنگاههای  خبرسازی، سانسور و مهندسی افکار عمومی جمهوری اسلامی، خطر ابتلاء کارگران به بیماری کرونا را در تمامیِ عرصه های تولیدی به حاشیه میکشانند یا منکر میشوند.

 به تازگی، خبر ابتلاء خواهر کارگر کشتارگاه مرغ گچساران به بیماری کرونا را شایعه اعلام کردند. کشتارگاه پس از توزیع و فروش مرغهای آلوده و درپی خودستاییِ  مدیر دامپزشکی کهکیلویه و بویراحد در رسانه ها و سفارش شستشوی مرغها در خانه به شهروندان، بطور موقت، تعطیل شد. معلوم نیست چند کارگر کشتارگاه مزبور به کرونا مبتلا شده اند و با عدم برخورداری از بیمۀ دولتی، در چه وضعیت بغرنجی قرار دارند؟ چه میزانی از مرگ و میرها بر اثر کرونا در ایران به خانوارهای کارگری، مربوط میشود؟ تا کنون چند کارگر کشتارگاه به دلیل بیماری کرونا جان سپرده اند؟ پاسخ به این پرسشها نشان میدهد « ما همگی در پاندمی کرونا با هم هستیم» چقدر صحت دارد؟  

 دستمزد کارگران کشتارگاهها و مجتمع گوشت با آنچه هر ساله به عنوان حقوق پایۀ کارگران اعلام میشود، فاصله دارد و معمولاً در بهترین حالتِ قرارداد با کارفرما، از طریق پیمانکار بر اساس کار موظفی حساب میشود. بیشترِ کارگران روزمزدند و کارگران روزمزد نیروهای رو به تزایدی هستند که صرفا به میزان روزهایی که کار می‌کنند، مزد دریافت می‌کنند. کارگران روزمزد تنها به کارگران ساختمانی، مسافرخانه ها، رستورانها، میادین میوه و تره بار خلاصه نمیشوند و به عنوان نیرویی مولد در عرصه های تولیدی- خدماتی گوناگونی، پراکنده اند. هیچ آمار دقیقی از کارگران روزمزد و همچنین، فصلی وجود ندارد، از کلیه حمایتهای جانبی قانون کار اعم از بیمه، سنوات، عیدی، پاداش، بن خواربار، حق مسکن، گروه، رتبه، اضافه کاری، حقوق ثابت و مواردی از این دست محرومند.  بطور مثال، دستمزد یک کارگر کشتارگاه در صورتیکه توان ذبح 1000 گوسفند در روز را داشته باشد، تقریباً ماهی یک میلیون و دویست تا یک میلیون و چهارصد هزار تومان است، سی هزار تومان برای هر گوسفند اضافه و هشتصد تومان برای پاک کردن هر گوسفند دریافت میکند. یک حساب سرانگشتی نشان میدهد که اگر کارگر کشتارگاهِ دارای همسر و دو فرزند [ چهار نفره]، حتی توانِ غیرممکن؛ ذبح روزانۀ دو هزار گوسفند، را داشته باشد و بتواند دستمزد ماهانۀ خود را به اندکی بیش از دو میلیون تومان در ماه برساند قادر به پرداخت هزینۀ خورد و خوراک، حتی بر اساس قیمت مصوب میادین میوه و تره بار نیست، دیگر چه برسد به پرداخت ودیعه، اجاره خانه، هزینۀ آب و برق، گاز، تلفن و حمل و نقل، بیمه و .. که مخارج بسیار حیاتی و ابتدایی اند. مقایسۀ یک میلیون و دویست هزار تومان، با نرخ اعلام شدۀ سبد معیشت ماهانۀ خانوار توسط کمیتۀ مزد شورای عالی کارِ رژیم در بهمن 1398، برابر با چهار میلیون و نهصد هزار تومان، اوج فاجعۀ زندگی کارگران کشتارگاهها را در سال جاری با وجود پاندمی کرونا و صعود هزینۀ زندگی، به اثبات میرساند. البته، درصدی از دستمزد خود را باید به پیمانکار بپردازند که درصدی متغییر و به سطح سود کارفرما و رابطۀ قیمت بازار با قیمت هزینه، بستگی دارد. قدرت خرید کارگرانِ کشتارگاه با توجه به خط فقر و نرخ تورم که پیرو هزاران ترفند و اعداد و ارقامِ زرادخانۀ آمارسازی جمهوری اسلامی، نیست و با افزایش سرسام آور اقلام اساسی و حیاتی در سال جاری،  تنزل ارزش ریال و افزایش و نوسانات شدیدِ قیمت ارز و ..، با هزینۀ زندگی،  فاصلۀ نجومی دارد. اگر خط فقر را نه میلیون تومان که اخیرا اعلام شد، [البته این رقم  در تهران و سایر شهرهای بزرگ، توجه به افزایش سطح عمومی کالاهای اساسی – حیاتی، در محاسبه های میدانی پانزده میلیون تومان نیز تخمین زده شده است]، در نظر بگیریم حتی بر طبق نرخ تورم و میزان خط فقر همواره جعلیِ رژیم، نیز قادر به تامین واحد لازم و ضروری انرژی و کالری برای ذبح هزار گوسفند در روز، نیستند. البته، اگر همین دستمزدهای نازل را پرداخت شوند! امنیت شغلی ندارند و ماهها دستمزدشان پرداخت نمیشود نظیرِ کارگران  کشتارگاه ایلام که در سال 1398، شانزده ماه دستمزدی دریافت نکرده بودند. سال جاری، از کارگران کشتارگاه مرغ «گلند» مورخ پنجشنبه/ ۲۳ آبان/ ۹۸ در این باره  میگوید: [نزدیک چهار ماه است که حقوق دریافت نکردیم. پرداخت اقساط ما با مشکل مواجه شده، اجاره خانه‌هایمان عقب‌ افتاده است. کارگر دیگری از کشتارگاه مرغ گلند با گلایه از عدم دریافت حقوق ماهیانه، به زنان کارگر کشتارگاه اشاره میکند که به مدت چهار ماه است هیچگونه دستمزدی دریافت نکرده اند. خبرگزاری ایسنا/ 8 اردیبهشت 1399.  گزارش اضافه میکند که کارگران روزمزد قربانیان اصلی بیماری کرونا بوده و هستند.]

 بحران ساختاری اقتصادی به موازاتِ  تداوم رکود تورمی، تمامی راههای برون شد، از بحران را از حیث واقعی و عملی، غیرممکن ساخته است. در این میان، کارفرمایان از دیرباز به تعدیل شدید نیروی کار روی آورده اند. کشتارگاه مرغ صنعتی شهر گلند استان گلستان در سالهای ۱۳۹۳ الی ۱۳۹۴ با تعداد ۶۵۰ نیروی انسانی فعالیت می‌کرد. اکنون، درصد نیروی کار کشتارگاهِ مزبور هفتاد درصد، کاهش یافته است. در عوض، سرعت و هجم کار را افزایش میدهند. قدرمسلم، سرمایه داران با افزایش بی سابقۀ هزینۀ تولید حاضر به صرف پول به منظور جلوگیری از  ابتلاء کارگران به بیماری کرونا نیستند. مضاف بر این، کشتارگاههای سنتی و غیرمجاز،  کانونِ تولید و بازتولید انواع و اقسام پاتوژن هستند و بدنِ زیر کار خرد شدۀ کارگران نخستین میزبان پاتوژنهاست.

«زندگی نیست که ما داریم. صدای ماها رو هیچ‌ وقت هیچ کسی نمی‌شنود. تلاش می‌کنیم فقط زنده بمونیم. کارگرها اینجا قراردادی، بر حسب ساعت موظفی دستمزد میگیرند، سفید امضاء یا اصلا قراردادی ندارند، بیشتر دستمزدمان را باید بدهیم به پیمانکار، سلاخی میکنیم، 4 صبح میاییم سر گوسفند، دل و روده گوسفند سوا کنیم، توان خریدن گوشت گوسفند کیلویی صد و بیست هزار تومان و گوساله کیلویی نود هزار تومانی و مرغ گرم کیلویی بیست هزار تومانی و یخ زدۀ پانزده هزار تومانی، برای زن و بچه هایمان نداریم. هزینۀ ثبت نام مدارس از شانزده میلیون تا سی میلیون تومان است که شامل مخارج در طول مدت تحصیل نمیشود. بچه هایمان به روزگار خودمان دچار میشوند. از کجا شانزده تا سی میلیون تومان پول بیاوریم؟ سفرۀ ما از نان خالی شده دیگر چه برسد به گوشت مرغ و گوسفندی خودمان تولید میکنیم..» 

رکود تورمی؛ کاهش نرخ رشد اقتصادی و افزایش نرخ تورم ، سقوط ارزش ریال و افزایش قیمت ارز و  ورشکستگی و تعطیلیِ واحدهای تولیدی افزونتر، ناشی از سیاست دولتِ نئولیبرال به سود واردات، تشدید بیکاری و ژرفایش رکود تورمی حکایت از بحران عمیق ساختاری اقتصادی-اجتماعی، دارد. انسدادی که حیات کارگران و زحمتکشان بویژه کارگران فصلی، روزمزد، قراردادی، پیمانی، بومی از جمله کارگران کشتارگاهها را در پاندمی ویروس کرونا یا هر ویروس دیگری، دم افزون به ورطۀ تباهی میکشد. بن بست رکود تورمی و دام افزایش نقدینگی،  افزایش دستمزدها مطابق با نرخ تورم واقعی و حتی جعلی رژیم، به رغم رویابافی بورژوازی آراسته به الفاظ و ادبیات چپی، را ناکارآمد و عملاً بیفایده کرده است. فاجعه بارتر، گرایشات محافظه کارند که در فاصلۀ زیادی از مبارزات خودجوش کارگری، دست افشان و پایکوبان بیرقِ خود را به شعار

« دستمزد عادلانه حق مسلم ماست» مزین کرده اند. در حقیقت، این جماعت میگویند سرمایه داری میتواند عادلانه شود، به عمد تزویر میکنند یا  نمی دانند که دستمزد با اضافه ارزش در هم تنیده است.  اگر ارزش اضافی کمتر یا برابر دستمزد کارگر شود، آنگاه دیگر «سودی» در میان نیست. بنابراین، در هیچ نظام سرمایه داری خیالبافی فریبکارانۀ محافظه کارانِ پَس رو، ممکن نیست. در صورتیکه دستمزد نیروی مولد به اندازه ای بالا برود که برابر یا بیشتر از ارزش اضافی شود [ به زعم محافظه کاران عادلانه شود]،  ارزش اضافی به صفر میرسد و سودی در کار نخواهد بود. سرمایه داری با استفاده از  همین گرایشات محافظه کار با القاب دهان پرکن، عوام فریبانه و توخالی، از رشد و اعتلای مبارزات صنفی کارگران تا کسب قدرت سیاسی و اجتماعی شدن سود، جلوگیری میکند. محافظه کارانی که در ظاهر برای مبارزات کارگران سینه چاک میدهند و دنبال مزد عادلانه در سیستم سرمایه داری هستند، نه تنها احتمال انسانی شدن نظام سرمایه داری در ایران و جهان را به مبارزات کارگری تزریق میکنند. بلکه، دنبال آشتی طبقاتی اند و به عوض دامن زدن بیشتر به تضادها و استفادۀ انقلابی از بحرانهایی مانند کرونا که انقلابیون به گفتۀ لنین باید فرصت ایجاد کنند یا حداقل بلد باشند از فرصت استفاده کنند، صلح موعظه میکنند. اینان، معتقدند، صاحبان سرمایه در ایران، خامنه ای، دولت نئولیبرال و سپاه پاسداران، و دستگاه عریض و طویل ضد کارگری تحت نامِ شورای عالی کار و کارفرمایان و..، قادرند دستمزد کارگران را به گونه ای [ عادلانه] افزایش دهند که ارزش اضافی به صفر برسد و اساساً شکل نگیرد. حال آنکه، استخراج و ارتزاق ارزش اضافی از فرایند تولید، پیش‌ شرط اسارت کارگران در کار مزدبگیریِ نظام سرمایه داری است و هرگز نمیتواند تا حدی افزایش یابد که خود را منتفی سازد، مگر با خلع سلاح بورژوازی، دیکتاتوری پرولتاریا و سیادتِ طبقۀ کارگر.  نکتۀ راقمان این سطور، مخالفت با چانه زنی کارگرانِ متشکل با دولت بر سر دستمزد که البته چانه زنی بر سر هیچ است و یا افزایش دستمزد فیزیولوژیک نیست که در بستر بن بست رکود تورمی بی فایده است. کنه مطلب در این موضوع نشسته است که  طرفداری از مبارزات صنفی کارگران به معنای اکتفاء به راه حلهای اکونومیستی و تردیونیستی و .. اعراض از  تنها راه حل پایدار و مترقی برای برون شد از وضعیت موجود، انقلاب و گذار به سوسیالیسم، پی ریزی سیستمی که قادر باشد اقتصاد را تحت کنترل خود درآورد، جامعه را بر مبنای الگوی نوینی بسازد، اقتصاد پایدار و رابطه بین دو متغیر رکود و تورم را به تعادل برساند، نیست. هر اندازه ازهم گسیختگی اقتصادی شدت میگیرد، نیاز کارگران به دخالت وسیعتر در اداره تولید و امور کارخانه فزونی می یابد. موضوعی از دیالکتیک درونی مبارزه طبقاتی سرچشمه می گیرد. کارگری که نمیخواهد به موقعیت پست خود تن دهد، برای صیانت از هستی بلاواسطه خود و حفظ کارش، راه حلی جز دخالت فعال تر در اداره تولید ندارد. بلحاظ تاریخی، کارگران سرمایه را از مرکز تولید کارخانه زیر ضرب میگیرند. کمیته های اعتصاب ستون اصلی شوراهای کارگری اند. اهمیت سیاسی و اقتصادی ویژه ای دارند. اما، کافی نیستند. جنبش کنترل تولید نمیتواند جدا از چشم انداز برای آینده باشد. در اینصورت، راه به جایی نخواهد برد. البته، تجربه و آگاهی مشترک طبقه کارگر، محتاج اندامهای دیگر برای عبور از آگاهی چارچوب کار سندیکایی – صنفی است. پیشرو انقلابی متشکل و عامل سوبژکتیو انقلابی و هر چه قدرتمندتر شدن آن-  از همین رو ضرورت پیدا میکند که در عمل و نه حرفها و شعارهای بیرونی، علفهای هرز تحت نام همراهی با کارگران را افشاء سازد که اینگونه وانمود نسازند؛ گویا میتوان با رویگردانی از دیکتاتوری پرولتاریا، قهر انقلابی، دموکراسی پرولتری و ... با آنتی تز کار و سرمایه شاهانه کنار آمد و حق مسلم « مزد عادلانه » را از سرمایه داری گرفت! مبارزه طبقاتی را از قهر و آنتاگونیسمِ خود خالی سازند و خلع سلاح بورژوازی و امحاء کار مزدی را به تعویق بیاندازند. طبقۀ کارگر ایران را مکرراً ضمیمه و زاییدۀ  خواستهای بورژوازی سازند و بردگی مزدی را  عادلانه] نهادینه سازند!  هیچ فحوایی بهتر از این جملۀ رفیق لنین، تئوریسین و رهبر انقلابی نیست؛ « برابری و رهایی فریبی بیش نیست، اگر علیه رهاییِ کار از ستم سرمایه باشد. در نهایت، آنچه در دستور کار است این نیست که [چگونه مزد بهتری برای بردگان مزدی مهیا سازیم. مارکس] بلکه، انحلال کار مزدی و تغییر بنیادین نظم مستقر  بر جامعه است. 

 کاهش دستمزدها و تنزل امکانات، در حوزه های بحران زده و مکانهایی که نیروی کار ارزان قیمت در دسترس باشد، ساده تر و بهتر اعمال میشود. کشتارگاهها و مجتمع گوشت نیز در روستاها و دور از شهر واقع شده اند. بدیهی و آشکار است که دلیل این موضوع کنترل الودگی شهرها و محافظت از محیط زیست نیست. زیرا، نیروی کار، زمین، در جمهوری اسلامی با رویکردی ایدئولوژیک و مذهبی به محیط زیست و شیوۀ تولید سرمایه داری، در آنِ واحد استثمار و تخریب میشوند. بنابراین، حداقل ملاحظاتِ  اکولوژیستی در مناسبات تولید، توزیع و مصرف سرمایه داری، نمی گنجد. بلکه، بحران اکولوژیستی را گسترده تر و ژرفتر میسازد که بیگانگی انسان از زمین و دنیای سبز و نیلگون پیرامونی در بیگانگی انسان از کار، ریشه دارد. بنابراین، هدف از برپایی کشتارگاهها، به ویژه  غیرمجاز در روستاها و حاشیۀ شهرها بهره کشی شدید از نیروی کارِ بی چیزترینهایِ دورافتاده،؛ روستاییان، جوانان بومی متقاضی کار، مهاجران به ویژه از کشور افغانستان، زنان، کودکان و مردان بدون مدرک شناسایی و فاقد مجوز کار  تحت لوای پروژههای مزورانۀ طرح سپاه برای خودکفایی در تولید گوشت، پروازبندی دامی، کارآفرینی برای روستانشینان، صورت میگیرد. سال نود و هفت، سپاه پاسداران بیش از دو هزار و صد واحد پرورش دام سبک و سنگین و کشتارگاه، تنها در روستاها و حوالی شهر زاهدان واقع در استان محروم سیستان- بلوچستان، به بهانۀ اشتغال زاییِ روستاییان با بهره برداری از شرایط اقلیمی [ بخوانید تخریب محیط زیست]، راه اندازی کرده است.

 کارگران روزمزد، پتانسیل بالقوه ای هستند که در صورت سازمانیابی در اشکال گوناگون از کفِ کشتارگاهها و کارخانه ها، به یاری و مددِ پیشتاز متشکل طبقۀ کارگر و استفادۀ بهینه، انقلابی و هشیارانه از پاندمی کرونا، سهم و تاثیر بسیار موثری در پیشبرد و اعتلاء مبارزۀ طبقاتی، مقابلۀ طبقاتی یکپارچه و متحد، خرد کردن اغواگری و چارچوبهایِ مبارزاتیِ بورژوازی و خرده بورژوازی و پرهیز از هر گونه تجدید طلبی، دارند.

این نیروی مولد و تعیین کننده، با افزایش نجومیِ ودیعه، مبلغ کرایه خانه ها و مسکن [افزایش ۳۵ درصدی نرخ اجاره بهای مسکن در تیر ماه امسال در مقایسه با تیر ماه سال گذشته] به موازاتِ روند رو به رشدِ گرانی و افزایش قیمت مایحتاج اساسی و ابتدایی خانوارهای کارگری، تنزل قدرت خریدِ بیشتر و دستمزدهای پرداخت نشده، در حوالی کشتارگاهها، زندگی کانکسی-کانتینری دارند یا در چادرها روزگار به دشواری سپری میکنند. یک نمونه از بیشمارها، حکایتِ زندگی یک کارگر بدون قراردادِ کشتارگاه مرغ پاکدشت ورامین است که با دستمزد یک میلیون و چهارصد هزار تومانی که بیشتر اوقات با تاخیر پرداخت میشود و از آنجاییکه قراردادی هم ندارد، از ده شب تا ده صبح کار میکند و ممکن است که دستمزدش به هیچ وجه پرداخت نشود، همراه با چهار عضو خانواده اش به دلیل عدم توان پرداخت پانصد هزار تومان ودیعه و پانصد هزار تومان اجاره خانۀ یک اتاق گنبدی در کوچه های تنگ و باریک پاکدشت به چادرنشینی پناه آورده است.

 سرمایه داری همواره با تمایز قائل شدن بین کارگران بر اساس ملیت، نژاد، جنسیت، قانونی، غیرقانونی، و.. با تصویب قوانین ضد مهاجرتی حجمِ قراردادهای سفید امضاء، روزمزد و فصلی را افزایش میدهد و عملا شرایطی بوجود می آورد که پناه جویان  بخصوص بدون مجوز کار و اقامت، نیرویشان را به هر قیمتی و در هر شرایط کاری به حراج بگذارند. بدین ترتیب، باعث شقاق در طبقۀ کارگر شده، کارگران را به رقابت واداشته و علیه یکدیگر می شوراند و بازار نیروی کار را برای ارتزاقِ سرمایه دار از  ارزش اضافی افزونتر، مساعدتر میسازد.  

بورژوازی سوداگر مالی – انحصاری سعی میکند از تحریم، رکود تورمی، افزایش قیمت ارز و حتی پاندمی کرونا، بهره برداری ضد انقلابی کند. مافیای مخوف ایدئولوژیک، سیاسی، نظامی، امنیتی، برادران دلال- قاچاقچی و رانت خوار، الیگارشی مالی- امنیتی- نظامی سپاه پاسداران به همراه تشکیلات تابع مسلح به شمشیر [ النصر الرعب، بکشد کافران را که جزایشان این است] که به موجب قانون اساسی جمهوری اسلامی در راستای پیشبرد سیاستهای نئولیبرالیستی خصوصی سازی [ به انحصار خود درآوردن، تصاحبِ قانونیِ منابع عظیم تولید و ثروت بر حسب تلفیق تیولداری و اقطاع]  بر صنایع نظامی، سازندگی و عمران، نفت و گاز، مخابرات، واردات، صادرات، موسسه های مالی- اعتباری، تسلط دارند، از دیرباز سیطرۀ خود را بر مایحتاج روزانه نیز، گسترش داده است. سپاه پاسداران با برخورداری از شامۀ سوداگری، غارتگری و چپاولگری بیش از پیش وارد بازارِ پرسود نیازهای ضروری و روزمرۀ پاندمی کرونا از جمله ماسک، مواد ضدعفونی- بهداشتی، موادخوراکی همچنین پروتئینی مانند گوشت دام و طیور، شده است. در این فرایند پیچیده و مافیایی، با استیلای کامل بر فرودگاهها، مرزها، قاچاق و بهره برداری مطلق از ارز دولتی و تسهیلات مالی در وارداتِ گوشت ید طولایی دارد و از آنجاییکه سود سریع و آسان مطرح است برایش مهم نیست که گوشتها به کرونا آلوده باشند یا نباشند، از سوی دیگر، با انحصار عرصه هایِ تولید گوشت دام و طیور به استثمار شدید کارگران، بویژه مهاجران از کشور افغانستان، روستاییان، زنان سرپرست خانوار، کودکانِ خانوارهای کارگری، قربانیان سیستم که دوران زندان را سپری کرده اند و پیشینۀ خوبی برای کاریابی، ندارند--- [ نیروی کار بسیار ارزان قیمت] در محیطی عاری از امکانات بهداشتی- پزشکی- آموزشی، مبادرت می ورزد. بدین ترتیب، عرصۀ واردات و  بازار گوشت و مرغ داخلی صحنۀ مهیای ترکتازی فرمانده های سپاه و دیگر نمایندگان ریز و درشت طبقۀ حاکم شده است که با قدرت اقتصادی – سیاسی  به سودهای کلان دست یابند و خانوارهای کارگری به ویژه کارگران کشتارگاهها را به خاک سیاه بنشانند.   

بی قوارگی و جادررفتگی سرمایه داری مالی – انحصاریِ در ایران به بهترین نحوِ ممکن، قد علم کرده است؛ تضادها را یکی پس از دیگری روی هم انباشت میکند و امکانِ ضرورت سوسیالیسم را بیشتر میسازد.  بدین سبب، قدرتمندتر شدن بخش آگاه و متشکل طبقۀ کارگر در ارتباط با اعتراضات خودجوش کارگری و بهره برداری انقلابی از پاندمی کرونا با دورنمای سوسیالیستی، را به پیشخوان تاریخ هل میدهد. چراکه، پیام آورانِ بیداری در رابطۀ زمان حال و وظایف رادیکالِ کنونی با کلیت فرآیند تاریخی، جستجوگر و پوینده در رسوخ،  هژمونی و تثبیتِ حقایق خود بر مبارزات خودجوش، ضد نفوذ فسادانگیز صورتهای اندیشه های بورژوایی، تعالیِ خواستهای اقتصادیِ کارگران را به بلندای تن زدن آگاهانۀ سیاسی- طبقاتی، میسر می سازند. در این چشم انداز، انقلاب و سوسیالیسم به رهبری پیشتاز مسلح به سیاست رادیکالِ طبقاتی در مسیر  غلبه بر  شکافِ [طبقۀ در خود به طبقۀ برای خود]، تنها راه رهایی از تناقضات ساختاریِ جمهوری اسلامی، است که به گفتۀ پاسکال، برای این پیشروان متشکل در ایران، رستگاری نه در هدف که در مسیر رسیدن به هدف نهفته است.  

مطلب پیش رو؛ « سرمایه داری نژادپرست و کووید- 19» را به منظور نمایاندن منافع مشترک طبقۀ کارگر در دورانِ سلطۀ سرمایه داری مالی بر دهکدۀ جهانی، به فارسی ترجمه کردیم و در اختیار خوانندگان قرار میدهیم. در برخی موارد، به منظور درک بهتر، شفافیت به پانویسی مبادرت ورزدیم  و به منظور تاکید بیشتر روی برخی گزاره های نویسندۀ اصلی، توضیحاتی به متن اضافه کردیم که همه جا در داخل قلاب [ ] آمده است.. این مطلب ترجمه و تلخیص متن اصلی به زبان انگلیسی میباشد. آرزومندیم منظور نویسندۀ تیزبین را رسانده باشیم و اگر اشتباهی وجود دارد، قصور ماست.

باری، کلام مانیفست کمونیسم « کمونیستها در پیکار پرولترهای ملل گوناگون، منافع مشترک تمام آنان را صرف نظر از ملیت شان طرح میکنند و به حمایت از آنها برمیخیزند..» بیش از هر دوران دیگری- بانگی رسا و  معتبر است و همانطور که لنین، رهبر انقلاب اکتبر، هشدارمان میدهد؛ « در نهایتِ امر انقلابی بودن، رفتار کردن همچون یک مبارز انترناسیونالیست است.»

سرمایه داری نژادپرست و کووید- 19

از زنان کارگرِ  کارخانۀ تولید گوشت مرغ جورجیا، 23 مارچ، 2020:

« زندگی خود را در کشتارگاهها و کارخانه ها برای  مرغ به خطر می اندازیم »

نویسنده: کری فرش آور  

ترجمه و تالیف: آناهیتا اردوان و پریسا براتی

دونالد ترامپ در بیست و هشتم آوریل سال جاری،کارخانه های مراحل تولید گوشت را با سوء استفاده از قانون حمایت از تولید، فعال نگاه داشت. بیست و دو کارخانۀ تولید گوشت و فراوردههای گوشتی در هنگام نگارش این مطلب بدلیل ابتلاء تعداد زیادی از  نیروی کار به بیماری کرونا، بسته شده اند. جان باختنِ کارگران در صنایع مختلف، به ویژه، کشتارگاهها و کارخانه های تولید گوشت دام و طیور در آمریکا؛  شرکت تایسون فودز در جورجیا، [ جی بی اس هلدینگ، کارجیل میت سولوشن، سیسکو، اسمیت فیلد فودز و ...  کشتارگاهها و کارخانه های گوشت و فراورده های گوشتی در سراسر جهان]، رو به فزونی دارد. بیشترین نیروی کار شرکت تایسون را کارگران رنگین پوست تشکیل میدهند و در همسایگی منطقه دورتی، واقع در جنوب غربی ایالت جورجیا، زندگی میکنند.  تاریخ منطقه مزبور، موسوم به کمربند سیاه، با خشونت، برده داری، استثمار شدید نیروی کار سیاه پوستان و [ رنگین پوستان]، کشت و تولید پنبه و باروری خاک [ فرسایش خاک در شیوۀ تولید سرمایه داری]، در هم تنیده است. امروزه، میراث فاجعه بارِ پاسداری از شالودۀ سرمایه داری نژادپرست در شکل سلطۀ صنعت سودآورِ فراوردههای گوشتی در این منطقه، ادامه دارد.

نابرابری طبقاتی و پیامدهای آن؛ تبعیض نژادی- جنسیتی به موازات استثمار نیروی کارِ کارگرانی که حیاتشان ارزشمند نیست، مگر برای تداوم سوداگری صاحبان سرمایه در بحبوحۀ پاندمی کرونا، «اساسی» بشمار می آید [وجود کارگر در شیوۀ تولید سرمایه داری صرفاً برای تامین نیاز خودگستری ارزشهای سرمایه داری است] آشکارتر گشته و توجۀ صلای عدالتخواهی- ضد تبعیض نژادی- طبقاتی را به خود جلب کرده است.

لحظۀ تاریخی کنونی وضعیتی اضطراری و حساسی، فراروی محققان و عملگرایان [انقلابیون حرفه ای]  در راستای تاثیرگذاری، جستجو و یافتن گره های ارتباطی در اکناف اعتراضات، در حین مبارزه برای ساختن آینده ای متفاوت، میگشاید. این کنش آنچنانکه متفکر شهیر و محقق مبارزات رادیکال رنگین پوستان؛ روت ویلسون گیلمور، خاطر نشان میسازد؛ دربارۀ الغاء نفوذ و اتوریتۀ ساختاری و پی ریزیِ آینده ای در اساس متفاوت، مستلزم پیوستگی اعتراضات خودجوش با اعتراضات آگاهانه و متشکل است.  

ارتباط سرمایه داری با نژادپرستی پای از زندانها فراتر میگذارد، تا مدارس، مناطق ویژۀ جغرافیایی، و کفِ کارخانه ها پیش میرود. در این میان، کارخانه های تولید فراورده های گوشتی در جغرافیایی که از پیش، کانون سیاستهای نژادپرستی بوده است محملِ آسیب پذیری افزونتر و مرگ نابهنگام کارگران رنگین پوست در اثر ابتلاء به کرونا، میگردد. صنعت گوشت نقش بسیار حیاتی در چرخۀ انباشت سرمایه دارد و کارگران و خاک را بطور همزمان از رهگذر تقسیم بندی به شدت نابرابر نیروی کار و جغرافیایی، سرقت میکند.

پژوهشها و واپسین آثارِ سیدریک رابینسون ثابت میکنند؛  سرمایه داری همواره نژادپرست بوده است و فازی عاری از ماهیت نژادپرستانه در مراحل تکاملی- تاریخی سرمایه داری، وجود ندارد. در حقیقت، تبعیض و خصوصیات نژادپرستانۀ فورماسیونهای پیشاسرمایه داری شالودۀ تکوین تمدن غربی است. آثار رابینسون؛  نویسنده و پژوهشگر، پیوند نژادپرستی و تبعیض  مقارن با ظهور سرمایه داری در اروپای غربی، قرن شانزدهم میلادی، را آشکار ساخته است. فراتر و ارزشمندتر، اعتقاد دارد که   نژادپرستی در عصر منحصر به فردی ریشه ندارد. بلکه، در خودِ تمدن سرمایه داری ریشه دارد.  نژادپرستی نه تنها برای شیوۀ تولید سرمایه داری ضرورت داشت و دارد.  بلکه، ارزشها،آداب و رسومی را نهادینه می سازد که چگونگی هشیاری انسانها از خویشتن، تجربیاتشان و جهانشان بر طبق ماهیت نژادپرستانه، شکل گیرد. آنچنانکه محققان، دانش پژوهان و پیشتازان رنگین پوست اظهار میدارند؛ چنین نگرشی، فرهنگ و طرز فکر تزریقی-[ تضییقی] برای بنیان گذاریِ  سیستم مدرن در پیوند با  نژادپرستی، خشونت، قتل عام، تجارت برده، استعمار و امپریالیسم جهانی، ضروری و الزامی بود.

کارل مارکس، خشونت در فرایند انباشت اولیۀ سرمایه که نخست توسط انگلیسیها  با حصارکشی زمین، در دستور کار قرار گرفت را اینگونه توضیح میدهد؛ «سرمایه می آید و از سر تا پا و تمام مساماتش خون، عرق و گند، می چکد.»

از این رو،  نژادپرستی، اختلاف و تمایز قائل شدنها، بیشتر از اینکه محصول نظام سرمایه داری باشد، فاکتورِ بنیادین و از سازه های ساختاریِ سیستم سرمایه داری است. رابینسون با تمرکز بر استعمار ایرلندیها بعنوان جمعیتی سفید پوست، ویژگیهای اجتماعی تاریخی و ضرورتِ حیاتیِ نژادپرستی را به عنوان مولفه ای بنیادین در فرایند انباشت سود و سرمایه و کالائی شدن نیروی کار، یادآور میشود. مضاف بر این، راه برون رفت و تکوین جهانی دیگرگونه را رهنمون میشود. آنگاه، به رادیکالیسم فرهنگی سیاه پوستان اشاره دارد که نه تنها در مقابلِ آنتولوژی و مبناء اپیستمولوژیک مدنیت غربی مقاومت میکند. بلکه، از پذیرش آن- رویگردان است.

هر آینه، موضعگیری و پاسخی اساسی و سازمان یافته برای  خنثی سازی مدنیت غربی به موازات گسترش سرمایه داری و نژادپرستی در جهان، ضرورت یافت و آگاهی انقلابی موجدِ پیدایشِ شورش بردگان، برپایی اجتماعات بسوی رستگاری، و رستاخیز کنشهای دستجمعی- متشکل از درون رادیکالیسم سیاه پوستان، گشت. دادخواستِ الغای کار برده ها و شرایط کار برده وار با  اعتصاب عمومی سیاه پوستان و سفید پوستان فقیر در جنگ داخلی آمریکا، به روشنی اعلام شد. بدین سان، مناسبات تولیدی مبتنی بر فتیشیسم کالایی که حیات انسانها را، پیش از دوران جنینی تا مرگ را به کالا تبدیل میکرد، به چالش کشید.  البته، منشور رهایی از بردگی به مثابۀ آزمونی تنها خواست مراکز آموزشی- مسکن- و توزیع و تقسیم برابر زمین را از طریق  ارگانهای اجرائی ویژه ای، گشود و عقیدۀ رهایی از بردگی، بنیان لغو جغرافیای نژادپرستانه را در کادر ستیزی برای زمین، کار، و بازتولید اجتماعی، شکل داد.

سال گذشته، صنعت فراوردههای گوشتی طیور آمریکا، چهل و دو میلیارد پوند گوشت مرغ، بیش از هر کشور دیگری در جهان، تولید کرده است. اگرچه گوشت مرغ در سی ایالت کشور آمریکا تولید میشود. اما، در هیچ ایالتی به اندازۀ  جنوب آمریکا و ایالت جورجیا تولید نمیشود. چهل و سه کارخانه در ایالت جورجیا با برخورداری از چهل هزار کارگر به تهیۀ گوشتِ بیش از یک میلیون مرغ زنده در طول یک هفته، مبادرت می ورزند و با برخورداری از  سرمایه ای  برابر با چهل و دو میلیارد دلار در اقتصاد ایالت جورجیا، شرکت دارند.  شرکتهای بزرگی نظیر  تایسون، پیلگریمس پراید، و کارگیل همواره توسعه یافتند و کارگران بیشتری استخدام کردند. اگرچه عرضۀ گوشت مرغ شرکتهای مزبور پای از جنوب فراتر میگذارد. اما، کالایشان پیوسته در جنوب تولید شده است. ایالتهای جنوبی و بویژه جورجیا، با استثمار نیروی کار و خاکِ به کانون تولید گوشت طیور در جهان، تبدیل شده است. فرایندی که شدیداً به قاعدۀ تولید گوشت با هزینۀ بسیار کم و تصاحبِ سود بیشتر و عرضۀ کالا در هر نقطه و منطقه ای از  جهان، وابسته است.  صنعت فراوردههای گوشتی بطور  چشمگیری به تاکتیکهای ضدکارگری و سازوکار رژیم نژادپرست در کاهش دستمزد کارگران و ارتقاء سود، متکی می باشد. امروزه ، اکثریت نیروی کار بزرگترین کارخانۀ فراوردههای گوشتی را کارگران سیاه پوست تشکیل میدهند. موقعیت بسیار نازل، شرایط دهشتناک کاری، فعالیتها، حرکات تکراری- فرساینده و مخرب جسم و روان در کارخانه های مزبور به زنان کارگر تعلق دارد.  بدین ترتیب، صنعت تولید فراوردههای گوشتی چهرۀ  سرمایه داری نژادپرست را به خوبی عیان میسازد. شرکتها از مهاجران بدون مدرک قانونی و همچنین  افرادی که به دلیل محکومیت کیفری و سوء پیشینه در بازار کار موفق نیستند، سرباز گیری میکنند. وانگهی، تایسون و پیلگریمس پراید، کانون مبارزات غیر متشکلِ کارگران سیاه پوست بوده است. فعالیتهای سازمان یافتۀ ضد مهاجرتی موجب تصویبِ بیشمار  قوانین ضد مهاجران در اواخر سال 2000 میلادی گشت و کارگران صنعت گوشت را بیش از پیش برابر استثمار و نژادپرستی بی سپر ساخت. در پی تصویب قوانین ضد مهاجرتی، لاشه سازی حیات کارگران با استفاده از شکلهای نوین مقررات انضباطی- تادیبی، سلسله مراتب سلطۀ بی چون و چرای روابط تولید سرمایه داری، تسریع و حتی به بیرون از محیط کارشان به منظور احراز سود بیشتر، گسترش و تعمیم دادند.  از همین رو، کارخانه های تولید گوشت در سرمایه داری نژاد پرست با استخراج ارزش اضافی در مناطق ویژه و سرقت زمان تصویری نظیر زندانها به خود، میگیرند.

سرمایه داری نژاد پرست که ریشه در تمدن غربی دارد، همانطور که کارل مارکس به آن اشاره میکند، در فرایند انباشت اولیۀ ثروت با جداسازی انسان از زمین، موجب تخریب روابط سوخت و سازی انسان با طبیعت ( متابولیک) میگردد. این پدیده همواره ماهیتی نژادپرستانه داشته است و در اشکال گوناگون از جمله؛ اعطاء حق مالکیت بر اساس وضعیت تابعیت شهروندان، پافشاری بر سیاستهای استعماری، و سلب مالکیت، ادامه دارد. نیروهای مولد را از زمین، ابزار کارشان، از کلیۀ ارتباطشان با زمین، با خودشان، با محصول کارشان، با یکدیگر، با فعالیتهایشان، منابع، امکانات، اجتماعات و هر جنبه ای از حیات اجتماعی که برای سرمایه سودآور باشد، جدا و بیگانه می سازند. 

دیوید هاروی در « محدودیتهای سرمایه» مفهومِ کناره گیری سازمان یافتۀ سرمایه داری را به گونه ای توسعه میدهد که خواننده متوجۀ چگونگی تبانی بخشهای خصوصی و دولتی در تکوین موقعیتهای سودآور جهت گردش سرمایه ( کناره گیری از سرمایه و سرمایه گذاری مجدد)، از راه تخریب محیط زیست و استثمار شدید نیروی کار را، دریابد.

گیلمور این موضوع را  با روند رو به رشد ایجاد زندانها در مناطق روستایی- شهری،  در حوالی بعنوان مثال کلیفرنیا، مقایسه میکند. ایالتها با پذیرش مسئولیتِ سرمایه گذاری دایره وار در ایجاد زندانها در مقیاس ملی- منطقه ای، و همزمان با از بین بردن قوانین حمایتی از کارگران، مسیر کناره گیری از سرمایه و سرمایه گذاری مجدد را میسر و ممکن میسازند. واقعیت کناره گیری متشکل و فزاینده سرمایه داران به ما اجازه میدهد که بازتولید مناطق فراموش شده را، درک کنیم.  قدرمسلم، کناره گیری سازمان یافته در سراسر جهان اتفاق می افتد چنانکه در جنوب آمریکا بارها و چرخشی، رخ داده است. تولید پنبه در جنوب تا پس از جنگ داخلی صنعت مسلط بود و گوشت در مقیاس بسیار کوچک، موضعی- محلی- خانگی تولید میشد و  عرصۀ فعالیت زنان سیاه و سفید پوست تهی دست، بشمار می آمد.  مالکان سفید پوست زمین و تجار در دوران رکود بزرگ اقتصادی جهان، بر صنعت تولید گوشت و سود آن در شمال شرقی جورجیا، روی آورده و چیره شدند. این چرخش و چیرگی [ کناره گیری سازمان یافته و سرمایه گذاری مجدد] متاثر از حق مالکیت و تصرف مازاد تولیدی بود که  سیستم در دورانِ هژمونی کشت و صنعت پنبه در همین منطقه به آنان، اعطاء کرده بود.  مداخلۀ تبعیض آمیز دولتِ نژادپرست زیر درفشِ تنظیم و تعدیل قانون کشاورزی، ایجاد سیستم اعتباری کشاورزی، واگذاری حق مالکیت مطلق به زمینداران سفید پوست و اجرای رشته برنامه های حمایتی از آنان، موجباتِ انتقال نیروی کار بردگان سیاه پوست و سفید پوستان فقیر به صنعت تولید فراوردههای گوشتی را فراهم کرد.   نیروی کار در زراعت پنبه استوار بر اسارت و بردگی نیروی کارِ جنوب بطور مستقیم و غیرمستقیم به صنعت تولید گوشت دام و طیور، در فرایند واگذاری سازمان یافته، پرتاب شد.

مدیریت موادغذایی در جنگ جهانی دوم در سال 1944 با اعطاء حق انحصار تولید گوشت و فراوردههای گوشتی به ویژه گوشت مرغِ هفت بخشِ شمال جورجیا، گام بسیار موثر و مهمتری در کناره گیری سازمان یافته، برداشت. در این اثنی، شکل جدیدی از ائتلاف عمودی بوجود آمد و  جان تایسون، جسی جیول و دی دبلیو بروک، بدعت گذاران صنعت تولید گوشت مرغ گشتند. مدلِ مالکیت جدید به صاحبان سرمایه اجازۀ کاملِ بهره برداری فزاینده از نیروی کار کشاورزی، انتقال کشاورزان بعنوان کارگر به صنعت گوشت و نوسازی جنوب را ارزانی داشت. روستاهای جنوبی، آمادۀ تولید و عرضۀ مواد خوراکی- گوشتی- ارزان قیمت به بازار و محور اجرای سیاستهای ضد کار و کارگری و پرداخت نازل ترین دستمزدهای فیزیولوژیک و بیدادگری تحت شامورتی بازی ماهرانۀ رشد صنعت و تکنیک، گشتند. در حقیقت، سرمایه داری از اعتراضات غیرمتشکل کشاورزان در تاسیس کارخانه های تولید گوشت و فراورده های گوشتی، سود جستند. کناره گیری سازمان یافته و سرمایه گذاری مجدد از طریق کاربست شیوههای نژادپرستانه و سرکوبی، انحصار وام های فدرال، خریداری اعتبارها، ائتلافها و اتحادهای خصوصی- دولتی، و اتکاء به جنگهای امپریالیستی در کشورهای دیگر جهان، تکمیل شد. 

 سرمایه داری نژادپرست با سلب مالکیت، استثمار نیروی کار و کناره گیری سازمان یافته، در فرایند تولید، و ایضاً، سرقت زمان و سرعت بخشیدن به زندگی و زمان کار، ارزش اضافی بیشتری تصرف میکند و  پیوسته نرخ سود انباشتی را افزایش میدهد.

«رهسان ماهادئو» معتقد است که زمان برای سرمایه داری، تنها یک ابزار نیست. بلکه، ایدئولوژی است. زمان تحت تاثیر ماهیت نژادپرستانۀ سرمایه داری قرار میگیرد و نژاد و ملیت به عرصۀ رقابت آمیز نژادها و ملتها، تبدیل میگردد. بنابراین، سرمایه داری، تنها هژمونی شیوۀ تولید و اقتصاد کالایی نیست. سیستمی مبتنی بر پاسداری از باورهای طبقۀ حاکم نیز می باشد.

همانگونه که ای پی تامپسون استدلال میکند؛ زمان کارِ کارگران بصورت تاریخی و فرهنگی از طریق مکانیزم کنترل و شکلهای تنبیه ای و تادیبی، تعیین شده است. 

هنگامیکه وارد کارخانۀ تولید گوشت و فراوردههای گوشتی در ویرجینیا می شوید، احساسات ضد مهاجراتی و همچنین همدردی با کارگران مهاجر کاملا مشهود است. زنان کارگر سیاه پوست در رابطه با چابکی زنان کارگر مکزیکی صحبت میکنند؛ « من کارگر سیاه پوستم. زنان کارگر مکزیکی در این کارخانه واقعا سریعتر از همه ما کار میکنند و تا کارشان تمام نشود، سرشان را برنمی گردانند، حتی نمیخندند. آنان باید در مکزیک زندگی کنند. البته، به هر کسی باید فرصت زندگی بهتر داده شود.»   

بحث و گفتگوی کارگران پیرامون زمان و سرعتِ کار در دورانی که در کارخانه بودم همواره نظر مرا جلب میکرد. « آهسته کار کن، انرژی خودت را برای زمانیکه بازرس می آید، آماده کن. تنها اینطوری میتوانی تمام روز را دوام بیاوری.»

بعد از ماهها کار در کارخانه و چندین شنبه و یکشنبه، متوجه شدم که همۀ کارگران بسیار خسته و از پای در آمده بودند. یکی از کارگران زن با خنده به من گفت: « فکر نمیکنم شنبه دیگر بتوانم کار کنم و الساعه آماده ام که به خانه بروم.» کارگری با خنده به او گفت: « کجا بروی؟ خانۀ ما همین جاست. اتفاقاً، میخواهم پستهایم را به آدرس کارخانه انتقال دهم.». همکارش پاسخ داد: « دقیقاً، اگر تلویزیون و یک تخت به ما بدهند، دیگر چیزی کم نداریم و خانه هستیم.»

کارگران در گفتگوهای روزمره  بطور روشن نظر خود را پیرامون زمان و سرعت کار عنوان میکردند. زمان را در بحث و جدلها به مکان وصل می کردند و محیط داخل کارخانه با محیط بیرون در ذهن کارگران منظری بسیار مه آلود و تیره و تار به خود میگرفت. درخواستِ تلویزیون و تخت برای تبدیل کارخانه به خانه، بازتاب عجز و ناتوانی و محرومیت از نیازهای ابتدائی کارگران تحت نظارت و مدیریت سرمایه داری نژادپرست و در مقابل، پیشکش حواس پرتی، حداقل امکانات برای زنده ماندن و نفس کشیدن را، به نمایش میگذارد؛ دنیایی محروم از نیازهای حیاتی و اساسی انسانی، احترام، وقار، محبت و ارزش قائل شدن برای خویشتن و کار خود!

بحث من در طرح رابطۀ زمان و مکان، این نیست که بگویم، موضعگیریِ کارگران بطور مستقیم می تواند به دیدگاه سیاسی بخصوصی، منجر گردد. اما، تنظیم زمان کار از طریق کنترل کارگران و قرار دادن آنان در موقعیت بسیار طاقت فرسا و شکننده قادر است از رشد بذرهای سرپیچی و رویگردانی از شرایط کار در سیستم سرمایه داری

 [مناسبات تولید سرمایه داری] جلوگیری کند. [ به بیان صریحتر به طور خود بخودی، آگاهی طبقاتی لازم و ضروری برای اتحاد طبقاتی و برپایی جنبشی توانمند ضد سرمایه داری را بوجود نمی آورد.] البته، تسریع فرایند تولید از سوی خریداران نیروی کار در سراسر تاریخ صنعت تولید گوشت با شکلهای مقاومتی کارگران؛ دستجمعی و  انفرادی از جمله اعتصاب و کارشکنی های معمولاً پنهانی و ....در راستای کنترل سرعت و زمان تولید، روبرو بوده است. اما، صنعت تولید مرغ در طی سه دهۀ اخیر همواره به افزایش سرعت تولید [ بویژه سرعت مدارهایی که طیور و دامها بدانها آویزانند] مبادرت ورزیده است. کارگران در کلیۀ مراحل تولید مرغ در محاصرۀ زمان سنج ها  قرار دارند و حداقل سه شیفت کار میکنند و کنترل و تنظیم سرعت و ساعتهای کاری خود را « زمان ضد اجتماع» به این معنا که نباید با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، می نامند. کارفرمایان با بهره برداری از شیوههای گوناگون کنترل و تهدیدِ اخراج  به موازات مکانیزاسیون و تسریع تولید، بخش قابل توجه ای از ساعتهای کارگران را به بهای ویرانی فیزیکی- روحی و روانی آنان، می ربایند.  

کارخانه های تولید گوشت و فراوردههای گوشتی بویژه مرغ تا سال 1957 که قانون بازرسی مراحل تولید مرغ به تصویب رسید، تحت نظارت قرار نداشتند و این عدم نظارت و بازرسی  با افزایش تولید و مصرف، همزمان بود. سپس، وزارت کشاورزی آمریکا با ایجاد حلقه ای پژوهشی دربارۀ زمان و حرکات به هدف اصلاحِ  باروری و سود، به ائتلاف عمودی صنعت تولید گوشت مرغ، پیوست. مفهوم اصلاحات صنعت گوشت از نظر وزارت کشاورزی،  افزایش سرعت مدارها، انباشت بیشتر سود و کاهش هزینۀ تولید گوشت، بود. سال 1977،  قانون بازرسی کارخانه های تولید گوشت در قالب نوسازی دولت فدرال و بازرسی به منظورِ افزایش سرعت ماشین کارخانه ها، تعدیل و تکمیل گشت. در قسمت سرشت سیاسی تغییرات تکنولوژیک آمریکا، کتاب انقلاب آمریکا، برگرفته از دفتر کارگر سیاه پوست، آمده است که « امروزه، بخش اعظم سرمایه گذاری دولت بمنظور اتومازیسیون فرآیندهای تولید گوشت طیور زیر لفافۀ تحقیقات- پژوهش، بازرسی و سلسله مراتب حمایتی، از جیب شهروندان عادی آمریکا، پرداخت میشود. اتومازیسیون تحت هر نامی که باشد، سود و سرمایۀ بسیار هنگفتی در ازایِ  ویران سازیِ فیزیکی- روحی- روانیِ کارگرانی که سرعت پیشینِ مدارهایِ مراحل گوناگون تولید گوشت طیور را به سختی تاب می آوردند، نصیبِ سرمایه داران و صاحبان کارخانه ها میسازد.»

سرعت مدارها و ماشینهای مراحل تولید گوشت مرغ در دهه های گذشته به شدت مطرح و موضوع بحث و جدلها بوده است.  پاییز سال 2017، انجمن ملی گوشت طیور درخواست افزایش بیشترین میزان ذبح پرندگان در دقیقه ، 140 تا 175،  و حتی بیشتر،  بسته به قرارداد شغلی- دلبخواهی با کارگران، را در دستور کار قرار داد.  لازم به ذکر است که  نمایندگان وزارت کشاورزیِ آمریکا از سال 1997 تا کنون بر افزایش سرعت مدارها اصرار و تاکید داشتند و هر تلاشی در این باره بسیار زیرکانه و فریبکارانه در کادرِ  پیشرفت تکنولوژی و رویکرد علمی به نوسازی ماشین آلات پرخطر، حمایت از امنیت موادخوراکی، و بازرسی گنجانده شده است. برعکس، امنیت، سلامت و سازماندهی کارگران را کاملا لاپوشانی و نادیده گرفتند. عریضۀ مذکور تحت فشار ائتلافی سازمان یافته متشکل از مدافعان حقوق حیوانات، مصرف کنندگان، سازمانهای کارگری و زیست محیطی، به عقب رانده شد.  افزایش سرعت ماشینهای تولید گوشت توسط مخالفان و با حمایت و پشتیبانیِ تحقیقات و پژوهشهای وکلای دادگستری به افزایش بیماریها، آسیبها و مرگ و میر کارگران در زمان کار، وصل و مرتبط گشت و موقتاً، از اجرایِ آن- جلوگیری به عمل آمد. ولیکن،  سال 2018،  فرماندۀ جورجیا،

 «سانی پردو» [ از حزبِ جمهوریخواه]  فرمان افزایش سرعت مدارِ دستگاهها،  تا ذبحِ 175 دام و طیور، در دقیقه را صادر کرد. توفیق حقه بازیِ اصلاح مراحل تولید گوشت، ساعتهای کاری کارگران را سرقت کرد و بدنشان را زیر فشار سرعت کار به منظور احراز سود و سرمایۀ بیشتر صاحبان ابزار تولید، شکسته و از بین برُد. ماشینها در حالیکه بیشتر کارگران کارخانه های تولید گوشت و فراوردههای گوشتی از ناتوانی فیزیکی رنج می برند، سریعتر میشوند. کارگر زن سیاه پوست، شصت ساله ای که نه سال از عمر مفید خود را در کارخانه های تولید گوشت مرغ ویرجینیا سپری کرده است و از امروز در [ فقر مفرط] از کار افتاده است، میگوید: « هنگامیکه آدمی به پول نیاز دارد، قادر نیست به سلامت بدن خود فکر کند. ما هر روز با درد بدن و بیماریها دست و پنجه نرم میکردیم، زمان استراحت مابین شیفتها بسیار کوتاه بود، آنقدر کوتاه که حتی مهلت غذا خوردن و حتی دستشویی رفتن نداشتیم. این مساله به مرور زمان بدن انسان را ویران میسازد.» از این رو،  سرعت ماشینها با ویرانیِ بدن کارگران و همچنین تغذیه و هضم آن وصل میشود. بدن کارگران در کارخانه ها بعنوان ملک خصوصی و ابزاری برای استخراج ارزش اضافی راه به زندانیانی می برد که وجود فیزیکی شان از دسترسی به جامعه و امکانات اجتماعی جدا میگردد و جامعه حتی زمانیکه زندانیان  آزاد میگردند، آنان را نظیر قبل از دستگیری و حبس، پذیرا نیست.

پانویس:

کری فرش آور، استادیار جغرافیای سیاسیِ دانشگاه واشنگتن است که پیرامون نژاد- مهاجران و رادیکالیسم رنگین پوستان در مناطق جنوبی آمریکا، اقتصاد سیاسی مواد خوراکی و کشاورزان، جنسیت و طبقه و ..  پژوهش میکند. مطالب قابل توجه ای از ایشان منتشر شده است و به دریافت جوایز علمی- پژوهشی و دانشگاهی قابل توجه ای نائل آمده اند.

***

کمربند سیاه، منطقه‌ای در جنوب ایالات متحده آمریکا است. این لفظ در ابتدا در توصیف چمن زارهای حاصلخیز آلاباما و شمال شرق میسیسیپی به کار می‌رفت. از آنجا که این منطقه به منظور کشت پنبه با استفاده از نیروی کار برده- سیاهپوست توسعه یافته بود، این لفظ با این شرایط مرتبط شد و به منطقۀ بزرگتر زراعتی پنبه در جنوب آمریکا بسط یافت. این منطقه، تعداد بیشماری از کارگران سیاه‌پوست را خارج از مناطق شهری در خود جای داده بوده است. آنان پیش از جنگ داخلی به بردگی گرفته شده بودند و اکثرشان دهه‌ ها بعدتر، همچنان در بخش کشاورزی کار- بردگی- می‌کردند.

Posted by l at 12:38 AM | Permalink

کارزار سراسری وهمه جانبه علیه اعدام ضرروتی حیاتی است

امروز در یکی از مهم ترین فرازهای مبارزه ی مردمان ایران ، شاهد بهم پیوستن بیش از یازده میلیون صدا در هشتک نه به  اعدام بوده ایم. این صدا واعتراض علیه اعدام ،  همراه شده است با تظاهرات و اکسیونهای تبعیدیان ایرانی در بسیاری از شهرهای جهان: پاریس، لندن ، برلین ، هانوفر ، ونکوور ، سیدنی ، ملبورن ، فرانکفورت ، کلن و بسیاری شهرهای دیگر  ؛ همراه شده است با تظاهرات واکسیونهایی در بهبهان و کرج ومشهد ؛  همراه شده است با هشتک  »اعدام نکنید» ، » زندانیان سیاسی را آزاد کنید» ، »طناب کم میاورید،مابسیاریم» و بسیار ایده های جالب اعتراضی ؛ همراه شده است با بیش از ۳۸ روز اعتصاب درخشان کارگران هفت تپه وتظاهرات و تحصن کارگران در مقابل فرمانداری شوش، با تظاهرات بازنشستگان ، با اعتراضات کارگران هپکو ، با اعتراضات وفریادهای مردم علیه سرکوب، زندان، شکنجه، گرانی، بیکاری ، فقر ،فلاکت، غارت و تبعیض های آشکار. 

 در کوتاه سخن ،میتوانم به چند ویژگی شرایط کنونی اشاره کنم ، تا بتوانیم در باره چگونگی گسترش و تداوم این اعتراضات وجنبش ها علیه اعدام متمرکز شویم. اول -  بحران اقتصادی واجتماعی در ایران به مرحله ای بازگشت ناپذیر رسیده است. خزانه ی دولتی را غارت کرده اند وخالیست. ارزش پول  تومان چنان ازدست رفته که چاپ اسکناسی آن ،شاید مقرون به صرفه نباشد. دلار۷۶ ریالی سال ۵۷، ۱۲۰ تومانی دوران موسوی ،به ۲۶ هزار تومان رسیده است. یعنی سفره ی نان  اکثریت عظیم مزدبگیران ، مردمان ایران توسط سیاست تبهکارانه اسلامی  نئولیبرال سلاخی شده است. اکثریت کارخانجات  وبنگاههای اقتصادی کشور در حال ورشکستگی وویرانی اند. دهه هاست که سرمایه گذاری جدی وهدفمندی برای مدرنیزه کردن صنایع و روزآمدکردن تولید انجام نگرفته است. ویرانی سازمانیافته اقتصاد صنعتی ، که با روی کار آمدن روحانیت آغاز و با جنگ هشت ساله با عراق و بحران سازیهای حکومتی در عرصه داخلی وبین المللی ادامه یافت، اینک با تحریمهای بین المللی وانزوای حکومت ایران در منطقه و جهان وغارتهای گسترده  تکمیل میشود . این درحالیست که سیاست  غارتگرانه و ویرانگرایانه ، تصرف وتملک کارخانجات و کمپانیهای اقتصادی -ا ز نفت وگاز  ومعادن تا صنایع فولاد وماشین سازیها وقند وشکر و کفش ومنسوجات توسط روحانیت و پاسداران ودستگاههای امنیتی واطلاعاتی، به همراهی بازار ، برهوتی از فقر وفلاکت وبیکاری و تبعیض و ناهنجاریهای بزرگ اجتماعی برای مردمان ایران فراهم کرده است.

بنا به آمارها وگزارشات انتشار یافته ،بیش از ۹۰ در صد جمعیت کشور در فقر و بیش از  ۴۰ درصد در فقر مطلق اند . درجه فلاکت درچند ماهه گذشته بیش از ۴۵ درصد رشد داشته است. گرانی مایحتاج عمومی ، در شرایط کاهش ساعتی وثانیه وار  قیمت تومان ، فلاکت وگرسنگی را به درجه ی اشباع میرساند. بیکاری به مرز رسمی ۴۰ درصد رسیده و بیش از ۶ میلیون نفر بیکارند. خزانه ی دولتی را غارت کرده اند و خالیست . درآمدهای نفتی و گازی به صفر نزدیک میشود.  معاملات خارجی وصدور کالاهای نفتی و غیرنفتی، با مشکل بزرگ تحریمها و عدم دادوستد بخاطر مجازاتهای اقتصادی  مواجه شده، انزوای بین المللی حکومت اسلامی روز به روز بیشتر شده است. شکست سیاست گسترش حلال شیعی در لبنان وسوریه وعراق، با تعرض نظامی وحملات اسرائیلى ها و آمریکایی ها به نیروهای حامی حکومت اسلامی ، موقعیت رژیم را دشوار تر و ودشوارتر میکند.

دوم :ویروس کرونا، نه فقط بعنوان معضلی جهانی وبین المللی، بلکه بعنوان معضلی داخلی ،بحران اقتصادی و اجتماعی را عمیقتر کرده ، صف بزرگ قربانیان این ویروس، گورستانهای بزرگ دیگری را در کشور آباد کرده است.  موج ویروس ، نه فقط باعث بیکاری میلیونها نفر، خانه خرابی میلیونها نفر از مردم در سراسر کشور شده ، بلکه سیاست نابخردانه وتبهکارانه ی حکومتی در شرایط شیوع ویروس کرونا، برگزاری انتخابات مجلس  اسلامی و برگزاری  دهه فجر  ، توطئه خواندن کرونا و ترویج طب اسلامی ،دخالت آخوند وامام  جمعه و جماعت حوزه های علمیه ، برقراری نماز های جمعه واعیاد  ومراسم مذهبی ، بازشدن حرمهای  امام رضا ومعصومه و امام زاده ها ، همه وهمه  باعث شیوع گسترده این ویروس  و  اکنون دور دوم  گسترش وشیوع این ویروس درکشور شده است. متاسفانه گزارشات حاکیست که همه ی استانهای کشور ما در وضعیت قرمز وبحرانی قرار دارند. این درحالیست که گزارشات روشن وقابل اعتمادی از وضعیت قربانیان این ویروس در دست نیست. کافیست به همین صحبت روحانی اشاره کنیم که گفته ۲۵ میلیون در کشور به کرونا مبتلاء شده اند وسخنگوی وزرارت بهداشت دولتش از  رقم ۲۵۰ هزارنفر مبتلا سخن میگوید . تفاوت آمارها با  آنچه پیداست صف طولانی بیماران وقربانیان این ویروس است که بیمارستانها ومراکز درمانی را اشباع کرده ، و نبود وسایل و امکانات مراقبت ومعالجه ودرمان  وگرانی  وکمبود بسیاری از داروهاست.

سوم :موقعیت زندانهای کشور  وسرنوشت هزاران انسانی که در بازداشت وحبس در سیاهچالهای حکومت اسلامی تحت شکنجه های روحی و جسمی قرار دارند . در چند سال گذشته ، گزارشات از زندانهای ایران، نشانه ی شرایط بشدت  وحشتناکی بود که بخاطر تداخل زندانیان عادی و سیاسی ،نبود امکانات انسانی ورفاهی ، کمبود جا برای خواب و استراحت ، آلودگی وحشتناک و گسترده در زندانها ، کمبود  آب سالم وامکان نظافت در زندانها، تمرکز وشلوغی بیش از حد زندانها و سلولها ، درگیریهای ناخواسته و یا سازمانیافته توسط اوباشان حکومتی علیه زندانیان سیاسی ،  اعتیاد وحشتناک و گسترده گی بیماریهای واگیر ، تبعیض ها وجداسازیهای سازمانیافته در زندانها برای تشدید فشار بر زندانیان سیاسی ودهها و صدها نمونه ی دیگر ،  موقعیت دهشتناک زندانیان را برملا میکند.  

اینک که بحران با شیوع ویروس کرونا ، شدت گرفته ودردها و مصائب وخطرها بی شمار شده است. بی توجهی  ونادانی ، حماقت و جهل مذهبی ، وقتی با ناتوانی وبا سیاست تبهکارانه  جنایی همراه گردد ، میتواند به فاجعه ای بزرگ تبدیل شود. در شرایطی که بقول خود مقامات حکومتی ، هزاران نفر از معترضان  جنبش آبانماه ، دستگیر شده و زندانی اند، در شرایطی که دهها نفر از فعالان کانونهای مستقل فرهنگی و اجتماعی وکارگری از قبیل محمد حبیبی، اسماعیل عبدی ، جعفر عظیم زاده، نسرین ستوده، نرگس محمدی، آرش صادقی، احمدرضا جلالی ، مراد طاهباز ،کامران قادری ، مسعود مصاحب،صبا کردافشاری، یاسمن آریانی، منیره عربشاهی، مژگان کشاورز ،سیما انتصاری و دهها نفر دیگر از فعالان مدنی کرد وعرب وبلوچ و آذری وبهایی در زندانند. برخی از آنان سالخورده و یا بسیاری از آنها بخاطر شکنجه وآزارهای جسمی و روحی بیمارند. در این شرایط خطر شیوع کرونا در  زندان ها به معنای آنست  که زندانیان در مقابل خطر مرگ واگیری به این ویروس مرگبار رها شده اند.

در این باره نرگس محمدی ، که از زندان اوین به زندان عادی زنجان تبعید شده ،   در  ۲۱ تیرماه نوشته است   که از ۱۱ روز پیش علائم کرونا در او و یازده زندانی دیگر نمایان شده و آنها "با علایم خستگی مفرط و درد ناحیه شکم، اسهال و استفراغ و از دست دادن حس بویایی بدون دارو و درمان و تغذیه مناسب" در داخل بند قرنطینه شده اند. او نوشته که هفته گذشته ، با وخامت حال او و زندانیان دیگر و پیگیری خانواده ها از آنها آزمایش کرونا گرفته شده اما از نتیجه آزمایش بی خبر هستند. به نوشته نرگس  محمدی یکی از زنان زندانی "روز پنجشنبه گذشته به دلیل وخامت حالش به بیمارستان منتقل شد و با تشخیص قطعی کرونا با وثیقه آزاد شده است .نرگس محمدی درباره نحوه شیوع کرونا در بند زنان زندان زنجان نوشت: "از حدود یک ماه پیش ۳۰ زن زندانی به این بند وارد شدند که بعضی از آنها علائم کرونا داشتند و حتی یکی از آنها با گواهی ابتلا به کرونا به زندان منتقل شده بود که با وخامت حالش به مرخصی رفت.  "نبود امکانات پزشکی، عدم فضای مناسب برای قرنطینه ورودی های جدید و عدم کنترل سلامتی" باعث شیوع کرونا در بخش زنان زندان زنجان شده است .نرکس  محمدی  بوسیله این نامه رسما شکایت خود را از شرایط سخت و طاقت‌فرسای زندان زنجان در ۶ ماه گذشته و عدم رسیدگی پزشکی مطرح می‌کند. این فعال حقوق بشر زندانی با تشریح وضعیت خود در زندان و محروم بودن از حقوق اولیه نوشت: "با دستور وزارت اطلاعات و قوه قضاییه" حتی از خرید گوشت با هزینه خودم مخالفت شده است از ارائه کتاب و امکان تماس تلفنی با فرزندانم ممانعت شده است. قریب یک سال است که صدای فرزندانم را نشنیده‌ام. اکنون نیز با ابتلا به کرونا بدون دارو و خدمات پزشکی به سر می‌برم."همین هفته با تزریق آمپول و دارو او را سرپا نگهمیدارند و پزشکی او را معاینه میکند و با دوربین مخفی از او فیلم برداری و آن فیلم را در رسانه ها منتشر نموده اند که با اعتراض او و خانواده اش مواجه شده است .  

قطعا همگان  بیاد دارند که  با شیوع ویروس کرونا ، عده ای از زندانیان سراسر کشور  و خانواده های آنان به زندانبانان و مقامات قضایی نامه نوشتند و خطر ویروس کرونا وسلامتی زندانیان را یاداور شده وخواهان آزادی مشروط زندانیان شده بودند.  همزمان  برخی سازمانهای بین المللی ومشخصا کمیسیون بین المللی حقوق بشر ، از مقامات حکومت اسلامی خواسته بودند  که زندانیان را آزاد کنند. در آن شرایط برخی از زندانیان عادی  که محکومیت های زیر پنج سال داشتند آزاد شدند؛ اما حکومت درخواست آزادی زندانیان سیاسی را نپذیرفت وبسیاری در همان شرایط وحشتناک در زندان ماندند.  با گسترده شدن خطر شیوع ویروس درزندانها  ، زندانیان در زندان های شیبان و سپیدار در اهواز  ، همدان، خرم آباد و تبریز، قرچک، مهاباد ، سقز، اردبیل و چندین زندان دیگر دست به شورش و اعتراض زدند. اما این شورش واعتراض ، توسط زندانبانان و پاسداران   سرکوب شد و عده ای از زندانیان کشته شدند.  زندانیان سیاسی که با خطر مرگ خاموش با ویروس کرونا و آزار و ازیت مداوم  روبرو بودند، چاره ای جز اعتصاب غذا نیافتند.  برخی از آنها اقدام به اعتصاب غذا کردند. اعتصاب غذای زندانیان در شرایطی انجام میشود که حکومت اسلامی میخواهد همه مخالفینش را نابود کند، از شر اعتراض و نیروی آگاه این کشور خلاص شود. به این لحاظ توجه به شرایط زندانیان ، خصوصا زندانیان سیاسی اهمیت بسیار زیادی دارد که باید همواره به آن توجهی جدی داشت.  نیروی ازادیخواه و بشردوست  هرگز نباید خواست آزادی بی قید وشرط وفوری همه ی زندانیان سیاسی را لحظه ای از نظر دور بدارد. این خواست فوری ،همیشگی ،سراسری وهمگانی هر مبارزه ی آزادیخواهانه و عدالت خواهانه ایست.

چهار: من با کانون نویسندگان ایران همراهم که نوشته اند : ٬٬حکم اعدام سه جوان، امیرحسین مرادی، سعید تمجیدی و محمد رجبی، به سبب شرکت در اعتراضات آبان‌ماه ۹۸ در دیوان عالی کشور تأیید شد. رئیس کل دادگستری استان اصفهان روز جمعه، ششم تیرماه، از انتساب اتهام «فساد فی‌الارض» به هشت نفر از شرکت‌کنندگان در اعتراضات گذشته در این استان خبر داد. اگرچه درباره تایید حکم سه جوان معترض تکذیبیه‌ای نیز منتشر شده؛ مسلم است که شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران حکم اعدام این جوانان ۲۵ و ۲۷ ساله را صادر کرده است. همچنین اتهام «فساد فی‌الارض» در مورد هشت معترض می‌تواند مقدمه‌ی صدور حکم اعدام آنها باشد. چه تیراندازی به سوی معترضان آبان و کشتن صدها تن از آنها (در آماری بیش از هزار تن) و چه انشای حکم اعدام در باره برخی معترضان بازداشت شده، هر دو از یک نیاز حکومتی نشات می‌گیرد: سرکوب اعتراضات بالفعل و پیشگیری از اعتراضات بالقوه. اگر مشاهده می‌کنیم که دادگاه‌ها فعال‌تر از پیش به صدور حکم‌های سنگین پرداخته‌اند از آن رو است که با توجه به شرایط حاکم بر جامعه حتی برخی مقامات حکومتی نیز بروز اعتراضات مردمی را پیش‌بینی، و اینجا و آنجا، مستقیم و به اشاره، بیان کرده‌اند. حال قرار است این رژه‌ی حکم‌ها و این مارش قضایی با پراکندن آهنگ هراس در جامعه جلوی بروز آن پیش‌بینی را بگیرد. نکته‌ی مورد نظر این نوشته اما درست وغلطِ آن پیش‌بینی نیست بلکه تاکید بر حق آزادی بیان است. اعتراض شکلی از آزادی بیان و حق همگان است. هر کنشی  واکنشی، “سخت” یا “نرم” که منجر به سرکوب یا بازداشتن مردم از بهره‌مندی از این حق شود ضدیت تام با آزادی بیان است. حکم‌های اعدام که به منظور ایجاد رعب و وحشت در جامعه برای پرهیز مردم از اعتراض ، انشا و اجرا می‌شود فقط تباهی مهم‌ترین حق؛ یعنی حق حیات انسان نیست بلکه حق آزادی بیان او را نیز سرکوب می‌کند. بنابر این مخالفت با حکم اعدام اگر در هر جای جهان نگرش و رفتاری انسانی است در ایران آزادی‌خواهانه نیز هست. مردم ایران دلایل بیشتری برای مخالفت با حکم اعدام دارند به ویژه نویسندگان و هنرمندانی که آزادی بیان را، همچون هوا برای موجود زنده، لازمه‌ی کار خلاقه‌ی خود می‌دانند. برداشته شدن سایه‌ی شوم حکم اعدام از سر جامعه گامی مهم در دفاع از آزادی بیان است.٬٬

در این باره چند نکته را باید تاکید کنم:

اول -  این مبارزه  و کارزار در آغاز راه است و تداوم و گسترده شدن آن برای شکستن بازوی سرکوب واعدام اهمیت زیادی دارد.

دوم-  توقف اجرای حکم ، به معنای پایان کار نیست و تا آزادی همه ی زندانیان سیاسی باید ادامه یابد.   اعدام » یاکو رسول زاده و صابر شیخ عبدالله » در ارومیه  و  »موسوی مجد » د ر تهران ، نشانه ی  دهن کجی حکومت به هشتک ۱۱ میلیون فریاد  ٬اعدام نکنید٬  هست. این واقعیت تلخ جامعه ایران است که با حکومتی مواجه است که کوچکترین ارزشی برای افکارعمومی و شهروندانش قائل نیست. با حکومتی طرف هستیم که ابزار بقائش فقط تکیه به خشونت و هراس افکنی است. تاریخ چهار دهه حکومت اسلامی این را  نشان داده است  که حکومت تنها مترصد زمان است تا از مردم ونیروی آگاه ومعترض و مخالف انتقام بگیرد .در مورد سه جوان محکوم به اعدام خیزش آبانماه هم فعلا این دست و آندست می کند تا بخیال خود آب ها از آسیاب بیفتند. چنان که رئیسی قاتل هزاران زندانی سیاسی دهه شصت در واکنشی به اعتراضات گفته است که اغتشاشات و ناآرامی خط قرمزماست.  او  این اعتراضات را به ربات ها و ضد انقلاب نسبت داد و دو فرقه مجاهدین و سلطنت ، این موهبت حکومتی را سریعا بعنوان » موهبتی الهی » و سرمایه ای برای خود اعلام کردند تا اربابان جهان سرمایه ، آنان را بعنوان آلترناتیو حکومت بپذیرند!

سوم - واقعیت اما این بود وهست که این اعتراضات واین کارزارها بزرگتر وعظیمتر از آن هست که خودرا زندانی گذشته وجریانی  کند که هیچ قرابتی با آزادی خواهی و برابرطلبی و حق شهروندی برابر مردمانش ندارد. همین خصوصیت کارزار که  با شعار » شکستن چرخه ی خشونت دولتی و اعدام»، دایره سنت ومذهب را می شکند . با  استفاده از اهرمهای نوین و راهکارهای جهانی، مشارکت جمعی وهمگانی  وبرابر شهروندان را موجب میشود ، رهبران وژنهای آقازاده گی  را به ریشخند میگیرد . خشمگین از نقش آنان در غارت و چپاولٍ نه فقظ ثروتهای عمومی ، بلکه حق رای ومشارکت مردم در تعیین سرنوشتشان است ؛این جنبش ها  برای فرارفتن از ناکامی ها وشکستهای جنبش های پیشین    نمیتواند جز دوری وجدایی از دوجریان تمامیت خواه وارتجاعی را در مضمون حرکت خویش به نمایش گذارد. واقعیت آنست  که این کارزارهای انسانی، این تظاهرات واعتراضات خیابانی ، این اعتصابات کارگری ،این اعتراضات وتلاشهای کارگران ، معلمان ،بازنشستگان و... هیچ ربطی به سلطنت و فرقه های اسلامی ومجاهدینی ندارد؛نه فقط در ابراز خواستها و مطالبات و شعارها، بلکه در اشکال اعتراض وهمبستگی ،هم میتوان بیگانگی این مبارزات را با این دو جریان وابسته دریافت.  از طرف دیگر تلاشهای تبلیغانی این دوجریان ، برای اعلام وابستگی این کارزارها به فرقه ی رجوی ویا شاه اللهی نه فقط به گسترده شدن این کارزارهای اعتراضی یاری نمیرساند بلکه بشدت بازدارنده ومحدود کننده این اعتراضات  ومشارکتهای عمومی است. آنان ، همراه با دستگاه سرکوب  هزینه های مشارکت در اعتراضات مردمی ومستقل  را بالامیبرند و دست رژیم ونیروی سرکوبگر  علیه فعالان اجتماعی و مدنی را باز میکنند تا اهرم های بین المللی تجاوز ومداخله را مشروعیت بخشند.

چهارم- این کارزار ونتایج تاکنونی آن، نشانه آنست که  تنها راه رهائی تشدید فشارها تا عقب نشینی رژیم و بهم خوردن توازن قوا و نهایتا رهائی از وجود حکومت اسلامی است. د رعین حال این کارزار نشان داد که پتانسیل مشارکت عمومی علیه خشونت واعدام وبرای رهایی زندانیان سیاسی بشدت بالاست.  باید از این فرصتها بهره گرفت و هزینه های اعدام وسرکوب توسط حکومت را چنان بالا برد که رژیم برای هر اقدامی ،وزنه ی سنگین اعتراضات مردمی را در معادلاتش بحساب آورد.

اینک ۱۱ میلیون فریاد علیه حکم اعدام این سه جوان به میدان آمده است، این فریاد رسا، در دفاع از حق زندگی ، حق بیان آزاد وآزادی در اعتراض، را باید مغتنم شمرد وهمراه آن شد. باید این هشتک » نه به اعدام» این اعتراض و اکسیونهای کوچک وپراکنده در شهرهای جهان ، به موج اعتراض علیه حکومت اسلامی در کلیت خودش تبدیل شود. باید این هشتک اعتراض میلیونی را در سراسر جهان با قدرت و صلابت ادامه داد و آنرا با شیوه های دیگر اعتراضات همراه ساخت. نامه وطومار نوشتن به سازمانهای بین المللی برای تحت فشار گذاردن حکومت اسلامی، برای به محاکمه کشاندن رهبران و عاملان و آمران کشتارها وجنایات چهار دهه حکومت اسلامی، ممنوع کردن اعدام بعنوان جنایت سازمانیافته دولتی ، ممنوع کردن قصاص وقوانین جنایتکارانه شرع علیه مردم، دفاع از آزادی بی حد وحصر  بیان وقلم واعتراض ، خواست آزادی بی قید وشرط وفوری همه ی زندانیان سیاسی ، خواست آزادی تشکل مستقل کارگران ومردمان ایران در همه ی اشکال مدنی آن، دفاع و همراهی وهمبستگی با کارگران هفت تپه و فولاد و هپکو و آذرآب و بازنشستگان و معلمان و پرستاران و کولبران وفعالان جنبشهای برابری طلب زنان و مردان  و ملیتهای ساکن ایران و فعالان   زیست محیطی، همه وهمه میتواند و باید در یک چتر بزرگ مبارزاتی برای رهایی مردم از چنگال استبداد مذهبی و سرمایه داری غارتگر وویرانگر معنا یابد. 

در این شرایط سخت وتاریک وتراژدیک که جهان ما و مردمانش گرفتار بحران های سخت ومرگباری  نظیر شیوع ویروس کرونا ومرگ بیش از ۶۰۰ هزار نفر از مردم جهان خصوصا محرومترین مردمان بسیاری از کشورها ، بیکاری وخانه خرابی میلیونها نفر در سراسر جهان، جنگ وویرانی در خاورمیانه وکشورهای همسایه ما افغانستان ، عراق ، سوریه ، یمن ، لیبی و... مهاجرتهای بزرگ وویرانیهای بزرگ زیست محیطی و غارتگرانه استعماری و سرمایه داریانه هستند.  در شرایطی که کشورما در بدترین وبحرانی ترین شرایط تاریخی حیات خود بسر میبرد و حکومتی جنایتکارِ ، غارتگر ، ویرانگر ، ارتجاعی ومذهبی برآن حکم میراند واین حکومت در انزوایی داخلی وبین المللی است و همه ی پیش بینی ها ، از  طغیانها و شورشهای بزرگتری از شورش دیماه ۹۶ و آبانماه ۹۸ حکایت دارد، باید همواره آماده دفاع از این شورشها  واعتراضات مردمی باشیم که با شمشیرسرکوب اسلامی روبرو خواهند بود. اگر دو جوان کرد در سکوت بدار آویخته میشوند،تنها صدای اعتراضات است که میتواند داس مرگ حکومت اسلامی را از کار بیندازد و به زندگی ونیروی زندگی ، آری بگوید. بگذار با همبستگی و همدلی، با انواع ابتکارات وکارزارهای مبارزاتی به زندگی، به آینده ای بدور از داس مرگ حاکمان خوش آمد بگوییم. همه ی انسانهای شریف وآزادیخواه وبرابری طلب رابرای این مبارزه شرافتمند دعوت کنیم.

Posted by l at 11:06 AM | Permalink

رکورد تازه موارد ابتلا به ویروس کرونا و پیامدهای آن!

http://www.azadi-b.com/G/file/Krona.7.mah.pdf

Posted by l at 10:58 AM | Permalink

قراردادهای امپریالیستی،منافع ملی و مبارزه طبقاتی کارگران و زحمتکشان ایران ( ١ ) 

موضوع این نوشته که ابتدا در جمع پالتاکی به تاریخ 17-07-2020 ارائه شد، همچنان که از عنوان آن بر می آید از سه قسمت به هم پیوسته تشکیل شده است اول قراردادهای امپریالیستی دوم منافع ملی و سوم مبارزه طبقاتی کارگران و زحمتکشان ایران. بنابراین بایستی در درجه اول منظور و دیدگاه خود را درباره ماهیت قراردادهای امپریالیستی و این که اساساً چه قراردادهایی فی مابین دولت ها و بنگاه های اقتصادی با دولت های ثالث از جنبه امپریالیستی برخوردار است روشن کنم و دوم اینکه منظور خود را از مقوله منافع ملی بیان کنم و سپس این ابزارهای نظری را در موضوع مشخص معاهده ۲۵ ساله ایران و چین و سمت و سو و مضمون مبارزه طبقاتی کارگران و زحمتکشان ایران را حتی الامکان و تا جایی که به شرایط و سطح و کم و کیف مبارزه طبقاتی و مطالبات توده های کارگر زحمتکش در ایران مربوط می شود به کار گیرم.

قراردادها و به طور مشخص قراردادهای اقتصادی و مالی در فضای بازار انجام می گیرد بازارها بنا به محصولات و کالاهای و خدماتی که در آنها مبادله و معامله می گردند موسوم به بازارهای معین  می‌شود مثلاً بازار نفت بازار آهن بازار بورس بازار اسلحه و غیره.

این بازارها یا در سطح ملی یک کشور معین یا یک شهر معین از یک کشور جریان دارد یا اینکه در یک حوزه منطقه‌ای و میان کشورهای همجوار رخ می دهد و یا در سطح جهانی در میان انبوهی از بنگاه های اقتصادی بزرگتر و یا در چارچوب مقاوله نامه های میان دولت ها.به این ترتیب که دولت ها شرایطی را برای بخشهای خصوصی و شرکت های دولتی در بستر این قراردادها تامین می سازند که مثلاً در طی ۵ سال معادل ۱۰ میلیارد دلار در شکل کالاهای مختلف صنعتی و کشاورزی یا خدمات فنی مهندسی و ساختمان سازی و غیره مبادله صورت گیرد. آنگاه شرکتهای متعلق به دو  کشوری که این قرارداد در میان آن ها بسته شده وارد عمل می‌شوند و در چارچوب قرارداد یاد شده مبادرت به خرید و فروش کالا  و خدمات می کنند.برای نمونه و آشنایی بیشتر اگر شما به همین پیش‌نویس موافقتنامه ایران و چین نظر بیندازید می بینید که در آن دامنه وسیعی از کالاها و خدمات آورده شده و حجم آن مثلاً به میزان ۴۰۰ میلیارد دلار و با مدت ۲۵ سال معین گردیده است. همچنین در این توافق نامه یا معاهده و توافقنامه های مشابه مانند آن نوع کالاها و خدمات که از سوی طرفین مبادله می‌گردد آورده می شود و نحوه پرداخت آنها معمولاً در قالب اعتبار هایی که به یکدیگر می دهند تعیین می شود مثلاً در معاهده مذکور دامنه گسترده‌ای از فعالیتهای اقتصادی آمده است.برای نمونه:

انرژی شامل نفت خام(تولید،حمل،پالایش و امنیت تامین)پتروشیمی،انرژی های تجدید پذیر انرژی هسته‌ای غیرنظامی

 بزرگراه خط آهن و اتصالات دریایی

شهرک سازی 

زیرساخت شبکه های ارتباطاتی و اطلاعاتی 

گردشگری 

از سوی دیگر نحوه تسویه حساب توسط ایران از محل صادرات نفت و گاز و محصولات پتروشیمی به طرف چینی معرفی شده است.

بازارها از لحاظ مکانیسم های عملیاتی،عاملان و بنگاه ها و فعالین آن و نیز قوانین و مقررات حاکم بر آن ها به دو دسته تقسیم می شوند:بازارهای رقابتی و بازارهای انحصاری.در بازارهای رقابتی که معمولا بازار سرمایه داری با همین ویژگی تعریف می شود و تحت عنوان بازار آزاد در مقابل بازار انحصاری و یا حتی آن چیزی که به باور دنیای سرمایه داری عبارت بود از کمونیسم قرار می گیرد. در بازارهای رقابتی ما  با شمار انبوهی از فروشندگان و خریداران مواجه می شویم که هیچ یک به تنهایی نمی تواند بر قیمت بازار اثر بگذارد.در اصطلاح اقتصادی طرف عرضه و طرف تقاضا هر دو بی شمار هستند. بنابراین قیمت در این بازار به عنوان نشانگر و میزان الحراره بازار نگریسته می شود و عاملین بازار نقشه تولید و هزینه  و میزان سود مورد انتظار را بنا بر این قیمت برنامه ریزی می‌کند.هرگونه مداخله ای از سوی دولت ها درین بازارهای رقابتی به عنوان عامل های مخدوش کننده و مداخله گر و تضعیف کننده رقابت در بازار محسوب می گردد مثلاً قیمت گذاری و یا خرید و فروش انحصاری از طریق سهمیه بندی و یا مقررات و تعرفه های دیگر. نظریه لیبرالی اقتصاد سرمایه داری بر مفاهیم بازار رقابتی و ساز و کارهای آن استوار است نظریه نئولیبرالی نیز بر آن است که  همان مفاهیم لیبرالیسم اقتصادی در شرایط انتهای قرن ۲۰ و ۲۱ را زنده کرده است این بحث ها در جلسات گذشته در همین پالتاک به عمل آمده است.

بازار انحصاری در مقابل بازار رقابتی تعریف می شود و آن بازاری است که که در آن یک یا چند خریدار در طرف تقاضا و یا یک تا چند فروشنده در طرف عرضه ظاهر می شود. آشکار است که چنین بازاری در شرایطی ایجاد می‌شود  که شماره عرضه کنندگان و یا تقاضا کنندگان کاملاً به تعداد انگشت شمار دست کاهش یافته باشد و این در شرایطی تحقق می یابد که شرکت کنندگان در این بازار به دلایل مختلف و علت های متفاوت از بازار کنار گذاشته شده باشند. خارج شده باشند و یا نابود شده باشند که  به‌طور خود به خودی و از طریق مکانیزم های بازار رقابت ایجاد می شود و هم توسط دولت ها یعنی نیروی اجبار قوای قهریه و یک جا بر بازار تحمیل می گردد.

 یک نمونه از بازار انحصاری در ایران خرید گندم از کشاورزان با قیمتهای تعیین شده توسط دولت می باشد در اینجا دولت به عنوان خریدار انحصاری ظاهر می شود. توزیع این گندم به صورت آرد شده به نانوایان با قیمت تعیین شده توسط دولت به معنای فروشنده انحصاری می باشد.در همین جا باید گفته شود که در الگوی سرمایه داری دولتی، دولت با نفی و حذف بازارهای رقابتی در دو نقش جداگانه خریدار و فروشنده به عنوان یک بنگاه انحصاری عمل می کند ،این امر هم در بازار کالا و هم در بازار خدمات و نیز در تجارت خارجی و مهمتر از همه در بازار کار مصداق دارد.بازار کار  یعنی جایی که نیروی کار یعنی کارگران و عاملین دریافت کننده حقوق و دستمزد مجبور به فروش نیروی کار خود می شوند و دولت به عنوان کارفرمای بزرگ انحصاری به استخدام آنها می پردازد. این الگوی اقتصادی و سیاسی هم در کشورهای در حال توسعه و نیز برای نزدیک به هفتاد سال در کشورهای موسوم به اردوگاه سوسیالیسم و کمونیسم از همین ساز و کار تبعیت شد بی آنکه  مناسبات کارمزدی در آن لغو شود و کسب ارزش اضافی و استثمار کارگر از میان برداشته شود.طبیعی است در چنین سازمان تولیدی اقتصادی ما با یک روبنای سیاسی اقتدارگرا و مستبد که از جبر سیاسی در کنار جبر اقتصادی یعنی نیاز کارگر به کار مواجه می شویم. یعنی در چنین سیستم هایی فارغ از اینکه چه نامی بر خود می گذارد ما کماکان با بردگی کارمزدی و استثمار نیروی کار ارزان مواجه می شویم که در آن برخلاف نظام‌های پیشرفته سرمایه داری که فقط بر الزام اقتصادی کارگر برای  زنده ماندن مبادرت به فروش نیروی کار خود می کند در نظامهای با حاکمیت سرمایه داری دولتی و روبنای سیاسی اقتدارگرا و توتالیتر ما با یک الزام و جبر سیاسی نیز مواجه می شویم؛ یعنی کارگران توسط نیروهای قهریه نظامی مجبور به کار در یک شرایط دیکتاتوری نظامی و امنیتی می شود چیزی که هم اکنون در اقتصاد چین به شدت حکمفرماست و در روسیه شوروی نیز به همین طریق عمل شد.درک لنین و تروتسکی از سوسیالیسم حداقل در ابتدا و مقارن پایان جنگ داخلی در 1921 همین بود.طرح تروتسکی برای اعمال نظم پادگانی و شیوه سربازخانه ای و نظامی بر کارخانه ها و طبقه کارگر روسی و به همین اعتبار از درون خالی کردن شوراهای کارگری و از میان برداشتن مداخله و اراده کارگری از طریق کمیته ها و شوراهای کارگری ناظر بر همین رویکرد و ضرورت ناهنجار تاریخی بر روسیه آن زمان که هنوز درتب و تاب انقلاب بود می باشد.استالین فقط این رویکرد را به شکلی خشونت بار و جنایت کارانه در زیرساخت جامعه و نیز روبنای سیاسی حاکمیت و ساختار هیولا وار و مافیایی و فاسد آن به پیش برد. اگر بخواهیم کمی بیشتر در این باره توضیح دهیم بایستی بگوییم  این الگوهای اقتصادی یعنی سرمایه‌داری دولتی با حاکمیت اقتدارگرا و مستبد تنها در کشورهای بسیار عقب مانده که معمولاً هنوز بخش‌های عمده اقتصادی آنها در روستا از طریق کشاورزی سنتی گذران می کند، برای غلبه بر این عقب ماندگی و شروع صنعتی شدن و به منظور رشد و توسعه اقتصادی الزاماً و ضرورتا وارد این فاز می گردند. این امر در اقتصاد روسیه شوروی در دوران استالین و نیز در چین معاصر از دهه ۷۰ به این سوی و نیز در بسیاری کشورهای موسوم به جهان سوم از دهه ۶۰ میلادی به این سو دنبال شده است. الگوی اقتصادی ایران،الجزایر،اروپای شرقی،عراق،سوریه و بسیاری جاهای دیگر به همین صورت می باشد.افزون بر آن بایستی بگوییم که این الگوی اقتصادی فقط تا مرحله معینی یعنی برای برداشتن گام های اولیه که می توان آن را نوعی شبه انقلاب صنعتی در این کشورها قلمداد کرد کاربرد دارد.معمولاً حتی در صنعتی کردن نیز در گام های اولیه موفق نمی شود و  اقتصاد آنها محدود به مکانیزه کردن فرآوری و تولید یک تا چندرزی محصول کشاورزی و یا مواد معدنی چون فلزات و نفت و گاز و الماس می شود. آن گاه دوره رکود و بحران های اقتصادی و احتمالاً فروپاشی آغاز می شود؛ چیزی که در روسیه شوروی و کشورهای وابسته به آن آن و نیز در اکثر کشورهایی که نام بردیم روی داده است .بنابراین می توان انتظار داشت که همین روند رکود و بحران و  فروپاشی در چین به اصطلاح کمونیست نیز دیر یا زود آغاز خواهد شد .

منظور از توضیح این نکات در مورد ماهیت دولت توتالیتر و رابطه آن با مدل اقتصادی سرمایه داری دولتی و اشاره به چند مقوله اقتصادی برای شناخت بهتر اقتصاد چین این است که که بدانیم امپریالیسم چین که بعداٌ در این باره بیشتر توضیح خواهیم داد و امپریالیسم آمریکا و انگلیس و غیره چه تفاوت هایی با هم دیگر دارند و نحوه عملکرد آنها در این زمانه در کشورهای زیر سلطه به چه قرار خواهند بود. این بحث دقیقاً به توافقنامه ۲۵ ساله که ما به شدت علیه آن مبارزه می‌کنیم مربوط می باشد. 

دولت چین یک دولت نوظهور امپریالیستی است که مدتهاست با اتکا به انباشت عظیم سرمایه بالغ بر سه تریلیون دلار که از استثمار و بهره کشی برده وار از کارگران چینی فراهم آورده است مبادرت به صدور سرمایه به کشورهای فقیر و مفلوک در آسیا و آفریقا و آمریکای جنوبی می کند.این امر طبق معمول با اهداف به ظاهر انسانی و به منظور کمک به این کشورها جهت توسعه و رشد اقتصادی انجام گرفته است؛اما مانند سایر کشورهای امپریالیستی با هدف های استیلا طلبانه و غارتگرانه و کسب مافوق سودهای انحصاری آمیخته  است.صدور سرمایه به هدف سرمایه گذاری در منابع مواد خام و فلزات و به ویژه انرژی یعنی نفت و گاز و مشتقات آن ها انجام شده است.نقشه ای که هم اکنون محور اساسی توافقنامه 25 ساله با ایران را نیز به خود اختصاص داده است.این سرمایه گذاری با دادن وام و یا از طریق قراردادهای تهاتری و یا قراردادهای موسوم به بیع متقابل انجام شده است که به سبب اجبار و درماندگی کشورهای وام گیرنده کاملا یک جانبه و امتیاز دهی شبه استعماری بوده است.به طوری که در جزییات و در عرصه اجرایی به برگشت سرمایه پیش ریز به نسبت های بسیار بالاتر از نرخ های میانگین های بازار پول و سرمایه در سطح جهانی انجامیده است.این امر سبب شده که بسیاری از این کشورها نه تنها موفق به رشد و توسعه نشده اند بلکه در بازپرداخت وام های دریافتی نیز ناتوان هستند.به گزارش هفته نامه آلمانی اشپیگل :دارایی خارجی چین بالغ بر شش هزار میلیارد دلار است ؛اما جز هیات حاکمه چین تقریبا کسی نمی داند که این پول ها با چه شرایطی به کجاها سرازیر می شوند و حامل چه ریسک هایی برای گیرندگان این پول هاست.

کاوه دادگری

17-07-2020

kavedadgari@gmai.com

Posted by l at 10:54 AM | Permalink

فقط به یک طرف نگاه نکنید

تصور من اینست که تحریم های آمریکا دارد زمینه را برای یک جنگ بزرگ آماده می کند. از آغاز سال 2020 رویکرد این کشور نسبت به ایران صورتی جنگی به خود گرفته. فشارهای اقتصادی و نظامی و حتا تحریم های دارویی بر ایران اعمال می شود و ترور سلیمانی و حملات سایبری به صنایع ایران نیز نمونه های آشکاری از این رویکرد است. منتها برای ورود به مرحله ی نهایی جنگ مستقیم، باید ایران باید به اندازه ای ضعیف شود که بتوان با کمترین خسارت جانی و مالی بر آن پیروز شد.

آنچه مسلم است آمریکا در ادامه ى اقداماتی که در اوکراین و سوریه انجام داده، مایل به اجرای برنامه ای مشابه در ایران نیز هست؛ یعنی ایران نیز در صف انقلاب های رنگی قرار گرفته است. البته تا کنون موفقیتی در این زمینه به دست نیامده است.

در پی تظاهرات آبان ماه، پومپئو آشکارا گفت که آمریکا از شما حمایت می کند و مردم را تحریک كرد كه «مدارك بیشتری» برای «وحشیگری دولت» به مقامات آمریكا ارسال كنند.

انقلاب های راه انداخته شده با پشتیبانی بنیاد جرج سوروس تاکنون عبارت بوده است از پنجم اکتبر در صربستان، انقلاب گل رز در گرجستان، انقلاب نارنجی در اکرایین، انقلاب گل لاله در قرقیزستان و کار لبنان و سوریه هم که دست اقدام است. این آشکار است که ایالات متحده و متحدانش به راحتی دست از کوشش نخواهند کشید و نقشه ها و توطئه های جدیدی در راه است.

امید آمریکا افزون بر تحریم ها به عواملی است که در اختیار دارد تا بتواند مردم را به میدان بکشد. یکی از این عوامل سازمان مجاهدین خلق است. مدتهاست که سازمان مجاهدین خلق از شکل اپوزیسیون خارج شده و به آلت دست دشمنان ایران تبدیل گشته است.

بمب گذاری در حزب جمهوری اسلامی و دفتر نخست وزیری همراه با تظاهرات خردادماه ورق را برگرداند و بهانه کافی برای کشتار داد ، همکاری با صدام و بمب گذاری در داخل ایران، جاسوسی و افشای فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی که موجب تحریم ها شد، حمله به ایران با عنوان عملیات مرصاد در پایان سال 67 که بهانه ای برای قتل عام 67 زندانیان سیاسی شد (رجوی میگفت که نباید گذاشت پس از جنگ حکومت بدست لیبرال ها بیفتد و منظور او بازرگان بود) در همه ی این حرکات، سازمان مجاهدین همپای جمهوری اسلامی به جنبش دموکراتیک مردمی مرحله به مرحله آسیب زده است.

در سال 2012، ایالات متحده رسماً این سازمان را از فهرست گروه های های تروریستی خارج کرد. در همان سال، سیمورهرش برنده جایزه پولیتزر، مقاله ای نوشت و دولت آمریکا را به دادن بودجه به سازمان «مجاهدین خلق» و آموزش اعضای آن سازمان در نوادا متهم كرد. تازه در آن زمان، این سازمان همچنان در لیست «سازمان تروریستی» وزارت امور خارجه آمریكا قرار داشت. همکاری این گروه با کاخ سفید و نئوکان های جنگ طلب و عربستان سعودی تا به امروز ادامه دارد و میتوان تصور کرد که امکانات بسیار بیشتری در اختیار آن قرار گرفته است.

کانونهای شورشی

امروزه سازمان مجاهدین مدعیست که از کانون های شورشی حمایت می کند. اصلاً کانون شورشی یعنی چه ؟

کانون شورشی به چریک های مسلحی گفته می شد که در قالب ارتش شورشی در صدد براندازی رژیم مستقر بودند و بیشتر متاثر از تاکتیک های مائو و چه گورا بودند. مدل مائو که نزدیک به زندگی تارکان دنیا بود، عبارت بود از پرهیز از تجمل و اثاث غیرلازم و عادت به زندگی بسیار ساده و پرهیز از مالکیت خصوصی و خوابیدن کف اتاق و از این نوع کارها. ولی مدل چه گوارا که عملیات چریکی در جنگل بود ایده ال سازمان فداییان بود که آن را به چریک شهری بدل کرد اما مجاهدین بویژه پس از رانده شدن به خارج تلفیقی از این دو را سرهم کردند.

مجاهدین براین باورند ک نقش ارتش آزادیبخش را بازی می کنند و بعنوان کانونهای شورشی به مدد کمک خارجی و پول کلانی که در اختیار دارند می توانند جرقه و موتور حرکت مردمی شوند و قیام را به ثمر برسانند. کانون شورشی که مجاهدین امروز فقط نام آن را یدک می کشد، نه در پی آزادی مردم است و نه در مبارزه با تجاوزات آمریکا. بلکه بالعکس تبدیل به مزدور آمریکا گشته است.

مزدوران برای برپا کردن یک «انقلاب رنگی» از نارضایی بحق مردم در مورد تأمین معیشت روزانه و کمبود آزادی های سیاسی و اجتماعی سوء استفاده می کنند و با ایجاد نفرت موجب تشدید شورش ها و ناآرامی های مدنی در کشور می شوند. اینکه این شورش ها به چه چیزی منجر خواهد شد برای ، بویژه برای مجاهدین مهم نیست و آنها می خواهند فقط قدرت را تصاحب کنند و انتقام بگیرند و اینکه چه بر سر مردم و یا کشور خواهد آمد کوچکترین اهمیتی ندارد.

جالب اینجاست که پس از هر اعتراض و جنبشی، سازمان مجاهدین اعلام میکند که کانون های شورشی خودش این تظاهرات را رهبری و سازماندهی کرده اند. مجاهدین در این مصادره کردن تظاهرات با جریان های پهلوی طلب هم روش هستند. تا اتفاقی میافتد، میگویند ما بودیم، حتی اگر فقط پای عوامل جوی در میان باشد.

​بدین منظور برای جلوگیری از سوء استفاده این گروه ها، باید به جد خواسته شود که اگر فراخوانی میدهند، نام خود را ذکر کنند و مسئولیت عواقب آن را بپذیرند. کاری که سازمان ایران لیبرال برای اولین بار در مورد تظاهرات اخیر انجام داد و به همه هشدار داد. اگر جریانی می خواهد ثبات اجتماعی و سیاسی در ایران را بر هم بزند باید بگوید چه چیزی را می خواهد جانشین نظام فعلی کند و اگر چنین نکند، باید در مقابلش ایستاد. پشتیبانی کور از هر حرکتی که صلای شورش بلند میکند، کار نادرستی است. اعتراض باید هویت سیاسی روشن و برنامه و منطق و هدف درست داشته باشد، وگرنه در حکم ایجاد اغتشاش است و نتیجه ای جز بدتر کردن وضع ایران نخواهد داشت. باید چشمها را باز کرد و نباید فقط به نظام اسلامی خیره شد و جای دیگر را ندید مجاهدین از همان قماش خمینی هستند و بسی خطرناکتر. باید اینها را هم دید.

 ۲ اَمرداد ۱۳۹۹

23-07-2020

Posted by l at 10:52 AM | Permalink

باز هم بوى گند آمد و باتلاق عيان تر شد!

اخيرا مينا احدى در يک نامه سرگشاده خطاب به مارتين پاتسلت به شرکت اين نماينده پارلمان آلمان در کنفرانس سالانه مجاهدين و اسم بردنش از مريم وجوى بعنوان رئيس جمهور منتخب اعتراض کرده است.  مينا احدى در اين نامه سازمان مجاهدين را يک سکت مذهبى عقب مانده و ارتجاعى ناميده است.

اين موضع گيرى مينا احدى مورد حمايت بسيارى از ايرانيان آزاديخواه و برابرى طلب قرار گرفته است.  ولى، همانطور که انتظار ميرفت، اعضاء و وابستگان سازمان مجاهدين از اين مساله آشفته شده و با پرتاب فحشهاى رکيک و اتهامات نچسب به طرف مينا احدى، خود همان توصيف و تصويرى از مجاهدين را و گوشه اى از همان سناريويى را بنمايش گذاشتد که در نامه مينا احدى بتصوير کشيده شده بود؛ سازمانى که آزادی بیان را بر نمی تابد، مخالفين سياسى خود را تهديد ميکند. با سازمان دادن يک مغزشويى بنام انقلاب ايدئولوژيک، و با ايجاد محدوديت و دخالت در خصوصى ترين زواياى زندگى اعضاى خود آنها را از دستيابى به اوليه ترين نيازهاى انسانى شان محروم ميکند و آنها را به انسانهاى مسخ شده اى تبيدل ميکند که حاضرند”داوطلبانه‟ از همسران خود جدا شوند، فرزندانشان را رها کنند و براى خوشايند رهبر دست به عملياتهاى انتحارى بزنند. بخش زيادى از اين حقايق در عکس العمل هائى که فعالين و وابستگان اين سازمان در مقابل اين نامه از خود نشان دادند به نمايش درآمد.  باز هم بوى گند آمد و باتلاق عيان تر شد. من لازم نميدانم به فحشها، تهديدها و اتهامات سخيف اين افراد جواب بدهم.  ولى ميخواهم چند کلمه اى بنويسم در مورد دو تا از اين کامنتها که بدون توسل به فحش و ناسزا طرح شده اند.

مرتضى حبيبى نوشته است:

”خانم احدی راستش رو بگو، چه منفعتی در حمله به مجاهدین و نوشته های این چنینی دارید؟

مجاهدین چه هیزم تری به شما و امثال شما فروخته اند؟

اشخاص مورد خطاب شما مگر انسانهای بالغ و دارای شعور نیستند که خوب رو از بد تشخیص دهند؟

نمایندگان اروپایی و آمریکایی که برای چند دهه از طرف مردمشون در یک فرآیند دمکراتیک به عنوان نماینده پارلمان انتخاب شده اند. فکر میکنید احتیاج به هشدار و راهنمایی دارند. راستش رو بگوئید دلیل این همه ضدیت چیست؟‟

درجواب سئوال اول مرتضى حبيبى، ميخواهم نشان دهم که مينا احدى، و همينطور من و همرزمان مينا احدى چه منفعتى در ”حمله‟ به مجاهدين داريم.  کلمه حمله را به اين خاطر در گيومه گذاشتم که من اسم اقدام مينا احدى را حمله نميدانم بلکه افشاگرى از ماهيت يک سازمان ميدانم.  بنابراين از آقاى حبيبى ميخواهم که گوشش را باز کند و بشنود که ما چه ”منفعتى‟ در افشاى سازمان مطبوع ايشان داريم.  از نظر من و همينظور مينا احدى، سازمان مجاهدين يک سکت مذهبى و يک سازمان اسلامى است که در صورت بقدرت رسيدن ارزشهاى مذهبى خود را، يعنى ارزشهاى اسلامى را بر جامعه تحميل خواهد کرد.  تمام شواهد تاريخى و سخنرانيها و نوشته هاى رهبران اين سازمان حکايت از آن دارد که سازمان مجاهدين پيرو محمد است، ارزشها و معيارهاى اخلاقى و اجتماعى اش منتج از قرآن و نهج البلاغه است، قهرمانان تاريخى اش امام على و امام حسين و حضرت عباس اند و جامعه ايده آل اش ”جامعه عدل على‟  است.  يعنى سيستمى که با بقدرت رسيدن خمينى، ”پدر گرامى‟ مجاهدين، شکل گرفت و ۴۱ سال است که در شرف حيات است.  يعنى همان سيستمى که مينا احدى و همرزمانش از ابتداى تاسسيس و شکل گيرى اش در مقابلش ايستادند، آنرا يک عقب گرد تاريخى ناميدند و اعلام کردند که اسلام در حکومت يعنى فاشيسم در قرن بيست و يکم.  همان سيستمى که زنان ايران در مقابلش بلند شدند و در ۱۶ اسفند سال ۵۷ در تهران در صفوف ميليونى اعلام کردند که ”ما انقلاب نکرديم تا به عقب برگرديم‟، همان سيستمى که مردم ايران امروز براى پايان دادن به عمر ننگينش بپا خواسته اند و با شعار ”حکومت اسلامى نميخوايم، نميخوايم‟ اين را هم نشان دادند که يک حکومت اسلامى ديگر از نوع مجاهدين يک روياست.  و اشاره مينا احدى به ”اسب بازنده‟ در نامه سرگشاده اش به مارتين پاتسلت هم بيان اين حقيقت است.  مينا احدى و همرزمانش با تمام توان براى پايان دادن به حکومت ”عدل على‟، که ۴۱ سال است خون مردم ايران را در شيشه کرده است، مبارزه کرده اند.  هشتاد ميليون مردم ايران ميخواهند به تمام ستم ها و تبعيضات، به تمام شيادى ها و تمام قوانين منتج از اسلام و از مذهب و خرافه پايان دهند و جامعه اى آزاد، برابر، شاد و مرفه براى همه شهروندان بسازند.  و اينجاست منفعت مينا احدى؛ در به پيروزى رسيدن اين مبارزه.

در جواب سوال دوم ايشان که پرسيده اند مجاهدين چه هيزم ترى براى ما فروخته اند، کافى است با اشاره به دو نمونه از رفتار مجاهدين در رابطه با دو اتفاق سمبوليک بعد از قيام و با اشاره به يک تلگراف از مجاهدين ب هخميمى، نشان دهيم که چطور مجاهدين شريک بقدرت رسيدن خمينى و شريک جنايتهاى حکومت اسلامى در دو سال اول شکل گيرى اش بوده اند.  و همچنين نشان دهيم که مجاهدين، در صورت بقدرت رسيدن، همان رفتارى را با مردم خواهند کرد که خمينى و دار و دسته اش کردند. آنهايى که هم سن من هستند مطمئننا حوادث دوران انقلاب ۵۷ را بخاطر دارند.  خميمى بعد از اينکه دولتش را تعيين کرد با اجبارى اعلام کردن حجاب عليه زنان ايران حکم جهاد داد.  ولى زنان ايران عليه اين فرمان به اعتراض برخاستند و در اولين روز زن بعد از سرنگونى حکومت پهلوى، در ۱۶ اسفند همان سال، در صفوف ميليونى در خابانهاى تهران تظاهرات کردند و شعار دادند: ”ما انقلاب نکرديم تا به عقب برگرديم‟ و ”آزادى نه شرقى است نه غربى، جهانى است.‟  رفتار سازمان مجاهدين در آن مقطع تاريخى نه دفاع از آزادى زن و اعتراض به سياست خميى در تحميل حجاب بر زنان، بلکه تحقير اعترض زنان و کمک به حزب الهى ها در حمله به زنان بود.  آنها گفتند که حجاب مساله زنان بالا شهرى است و حجاب مساله اصلى نيست بلکه مبارزه با امپرياليسم مساله اصلى است.  و معلوم بود که رهبر برجسته ”مبارزه با امپرياليسم‟ هم خمينى بود.  يک نمونه ديگر از شرکت مجاهدين در قوام گرفتن جمهورى اسلامى همکارى اعضاء اين سازمان با نيروهاى حزب الله در حمله به صفوف کارگران بود؛ اتفاقى که من شخصا در تبريز شاهدش بودم.  صفوف کارگران که با برنامه ريزى قبلى از باغ گلستان بطرف باغ شمال (ميدان ورزشى) در حرکت بود در ميدان ساعت با صف چماق بدستان حزب الهى، دانشجويان پيرو خط امام و در ميانشان اعضا و هواداران سازمان مجاهدين خلق روبر شدند که با شعار ”مسلمان داشگاه، کمونيست باغ شمال‟ به صفوف کارگران حمله کردند و پرچمها و پلاکاردهاى صفوف کارگرانى را که ميخواستند به راهپيمايى خود بطرف باغ شمال ادامه دهند، شکستند و عده اى از کارگران را هم زخمى کردند.  جريان از اين قرار بود که  کارگران کمونيست، که نفوذ وسيع و قدرتمندى در ميان کارگران داشتند، تلاش داشتند که مراسمى کاملا مستقل از دولت و مستقل از دخالت سازمانهاى اسلامى برگزار کنند.  آنها براى اين از هفته ها قبل تدارک ديده و برنامه ريزى کرده بودند.  اما از طرف ديگر عوامل دولتى و ديگر سازمانهاى اسلامى از جمله سازمان مجاهدين خلق، در تلاش بودند که مراسم اول مه را به يک مراسم دولتى و اسلامى تبديل کنند.  هرچه به اول ماه مه نزديکتر ميشديم سمپاشى هاى عوامل دولتى، حزب الهى ها، دانشجويان پيرو خط امام و فعالين سازمان مجاهدين خلق عليه کمونيستها و کارگران کمونيست بيشتر بگوش ميرسيد.  انتظار عمومى بر اين بود که مراسم باشکوهى در باغ شمال، استاديوم ورزشى شهر، برگزار خواهد شد.  عوامل دولتى هنوز مکان ديگرى را براى مراسم اول مه اعلام نکرده بودند.  تنها چند روز مانده به اول مه بود که اعلام شد اسلامى ها مراسم اول مه را در دانشگاه برگزار خواهند کرد و دكتر عبدالکريم سروش سخنران اين مراسم خواهد بود.

و نمونه سوم از ”فروش هيزم تر‟ مجاهدين به مردم ايران، به مينا احدى، به من و امثال ما اعلام آمادگى سازمان مجاهدين براى جانفشانى زير فرمان ”پدر گرامى‟ شان و آنهم تنها سه ماه بعد از صدور حکم جهاد خمينى عليه مردم کردستان بود.  اين سازمان بتاريخ ۱۴ آبانماه سال ۵۸، با درج متن يک تلگراف خطاب به خمينى در نشريه مجاهد چنين گفت:

” قم -  محضر مبارک حضرت آيت اله العظمى امام خميمى

پدر گرامي مان

اکنون که انقلاب رهايى بخش اسلامى و ضد امپرياليستى ايران در مسير حقيقى مردمى خود مجددا اوج گرفته، و برآن است تا ريشه هاى استعمارى و آمريکايى شاه خائن را از بن برانداخته و راه هرگونه بازگشت را بر آنها سد کند:

فرزندان مجاهد شما که اکيدا خواستار ادامه رسالت ضد استعمارى شما هستند، جانهاى ناچيز خود را، که کمترين فديه رهايى اين ميهن و اين خلق و مکتب است برکف گرفته و آمادگى نثار کردن آنها را با همه توانائى هاى ناچيزتر سياسى و نظامى شان اعلام ميدارند.

به انتظار فرمان قاطع امام در ريشه کنى همه بنيادهاى امپرياليستى و سهيونيستى.‟

ولى ”فروش هيزم تر‟ از طرف مجاهدين تنها به آن سالها محدود نميماند و همچنان ادامه دارد.  محدود کردن زندگى اعضا و وابستگان سازمان در کمپ ها، کنترل و دخالت در جزئى ترين زواياى زندگى اين آدمها و تبديل آنها به عده اى گوش بفرمان مسعود و مريم رجوى و ناسزا گو و تهديد کننده هر منتقد سياستهاى سازمان و دروغ گويى آشکار به افکار عمومى در مورد برنامه اين سازمان براى آينده ايران از ديگر نمونه هاست.  سازمان مجاهدين، که حجاب اسلامى را بعنوان يکى از اجزاء يونيفرم زنان سازمان کرده است، سازمانى که در اردوگاه هايش همه ساله مراسم عزادارى تاسوعا و آشورا برگزار ميکند، سازمانيکه اسلام را مکتب رهايى بخش ميداند و قرآن و نهج البلاغه را منبع الهام، اعلام ميکند که در صورت بقدرت رسيدن حکومت آنها يک حکومت مذهبى نخواهد بود.  اين دروغى است شبيه دروغ خمينى آنموقع که در پاريس بود ادعا کرد که در صورت بازگشت به ايران به قم خواهد رفت و به طلبگى ادامه خواهد داد.  سازمان مجاهدين نه يک سازمان سکولار و غير مذهبى بلکه يک سازمان اسلامى است.  و اين غير ممکن است که يک سازمان اسلامى در صورت بقدرت رسيدن ارزشهاى اسلامى خود را به اداره جامعه و قوانين پيشنهادى خود تسرى ندهد.  ولى مجاهدين چنين دروغى را مدام تکرار ميکنند و به ”فروش هيزم تر‟ شان ادامه ميدهند، غافل از آنکه ”اشخاص مورد خطاب‟ مينا احدى ”انسانهای بالغ و دارای شعور‟ هستند ” که خوب رو از بد تشخیص‟ ميدهند و فريب يک سازمان اسلامى ديگرى مثل مجاهدين را نميخورند.

کامنت ديگرى که خالى از فحش است، از طرف يکى ديگر از مدافعين سازمان مجاهدين، به اسم کوروش نيکزت، گذاشته شده است:

”خانم مینا احدی شما به عنوان یک به اصطلاح مارکسیست لنینیست... که البته این لباس بسیار به تن شما گشاد است.. حتما چه‌گوارا را خوب می‌شناسید که سنبل مارکسیست لنینیست های تاریخ است.آیا چه گوارا برای مبارزه و رهایی انسانها آنهم خلقهایی که متعلق به محل تولد خودش نبود، ازهمسر وبچه های خود درراه آرمانش جدا نشد؟ آیا سنبل عقیدتی خود شما هم معتقد به سکت بود؟ یا از عواطف انسانی تهی بود؟ آیا شما می‌دانید که چهاردستی به منافع خانوادگی و فرزند و همسر چسبیدن هنر یک انقلابی نیست؟ آن علاقه ای که شما به افراد نزدیک خانواده دارید یک کلاغ هم به جوجه هایش دارد... اگر یک انسان انقلابی به خاطر آرمانها و ارزشهای والای انسانی، خود را فدا می‌کند و مثل چه‌گوارا انسانیت را ورای زندگی کلاغی انتخاب میکند این اوج انسانیت را می‌رساند البته از شما انتظار ندارم که اینهمه انسانیت را حتی به اندازه یک ارزن در ک کنید شما بیشتر به درد پای منبر آخوندها و امام جمعه ها می‌خورید... برایتان خیلی متاسفم‟

من گفتن چيز زيادى در مورد اين کامنت را لازم نميدانم. اين کامنت قبل از اينکه نقدى به نوشته مينا احدى باشد، خود اقرارى است بر آنچه که در جريان انقلاب ايدئولوژيک مجاهدين گذشت و تاييدى است بر يکى از نکات مطرح شده در نامه مينا احدى که نوشته بود: ” مجاهدین خلق ایران در سال١٣٦٣ بطور مثال به یک انقلاب ایدئولوژیک دست زد که در عمل به معنی برده ساختن فعالین خود و دخالت در خصوصی ترین زوایای زندگی آنها بود. اینرا دهها و صدها نفر که خود شاهد و یا قربانی این سیاست بوده اند، شهادت داده اند و طبعا با سرکوب و تهدید و شانتاژ فعالین کنونی این سازمان مواجه شده اند. یک نمونه از سیاست آنها این بود که به زنان و مردان عضو سازمانشان دستور دادند همه یکجا از همسران خود طلاق بگیرند. بعد از طلاق همه زنان به عقد سمبلیک ! رهبر سازمان (مسعود رجوی) درآمدند و از این طریق همه آنها را از هر نوع رابطه عاطفی و جنسی محروم کردند. داستان دردناک خانواده هایی که فرزندان و عزیزان آنها در بین این سازمان بوده و حتی تا همین امروز با مرارت و سختی میتوانند با آنها تماس بگیرند، فقط نمونه ای از نقض حقوق انسانی از سوی این سازمان است.‟

لندن، ۲۶ جولاى ۲۰۲۰

*****************************************************************************

عنوان اين نوشته از ضرب المثل معروف، آفتاب آمد دليل آفتاب، گرفته شده است. ولى آنچه که از قلمهاى اعضا و وابستگان سازمان مجاهدين جارى شد نه نور که نشانه آفتاب باشد بلکه بوى گندى بود که حکايت از باتلاق عميقى دارد. بهمين خاطر من عنوان اين نوشته را گذاشتم باز هم بوى گند آمد و باتلاق عيان تر شد.

Posted by l at 10:48 AM | Permalink

کیرکگارد، سکولاریسم یا دین خصوصی؟

وقتی فیلسوف ها قاتی میکنند.    

هر فیلسوفی در طول 2700 ساله تاریخ سیر اندیشه بشر، به دلایل نظری ویا موضوعی، بیادگار مانده است. گرچه کیرکگارد(1855-1813م.)، فیلسوف دانمارکی چند سالی جوانتر از مارکس بود، اساس فلسفه خود را بر پایه نظریه ترس و دلیل ایمان بخدا بنا گذاشت. وی یکی از پیشگامان مهم فلسفه اگزیستنسیالیستی؛ و مشهور به "سقراط دانمارکی" است. او را نویسنده،فیلسوف،و خداشناس بشمار می آورند. ریشه فلسفه ترس و هراس او را در زندگی و بیوگرافی اش میدانند.

گرچه کیرکگارد از خانواده ای مرفه بود، از نوجوانی دچار افسردگی، ترس و دلهره شد. پدرش وی را به یک فرد مذهبی و افسرده تبدیل نمود. کیرکگارد بر این باور بود که چون پدرش کفری مبتکر شده، او مورد لعنت و غضب خدا قرار گرفته. حادثه تراژدی دیگر زندگی کیرکگارد،بهم زدن قول نامزدی اش با دختری جوان بود، که تا آخر عمر وی را رنج میداد. وی فکر میکرد در زندگی شبه عارفانه اش نمیتواند مسئولیتی برای دیگری بپذیرد. او خود را "قربانی تمسخر" رسانه های روز نیز میدید چون در انظار عمومی اغلب با لباس و چهره ای ژیگولو و "دون ژوانی" ظاهر میشد. با این وجود کیرکگارد ترس و افسردگی اش را تبدیل به انگیزه و موتور آثار ادبی و فلسفی و مذهبی خود نمود.

کیرکگارد مدعی شد که افسردگی موجب سعادتش شد چون او از این طریق، خدا را یافت و فیلسوف شد. وی میگفت" گرچه در تمام عمر رنج بردم و در ترس و هراس و وحشت و سرگردانی زیستم، ولی بر این باورم که خدا بندگانش را دوست دارد، و چون ساچمه های شلیک هستی را هنوز در جسم و روح دارم، نه ازدواج کردم و نه شغلی اداری انتخاب نمودم؛ به این دلیل مردی تنها و استثنایی شدم".

سورن کیرکگارد، ابتدا شاگرد و بعد منتقد هگل بود. او خالق فلسفه ترس در هستی است و مدعی است که انسان موش آزمایشگاهی برای هستی است. فلسفه میانه قرن 19 میلادی برای بچه بورژواهای مذهبی مانند کیرکگارد حاوی ترس و وحشت و دلهره و سرگردانی و ناامیدی و شک و غم و افسردگی، و غیبت شور و شوق و امید است. مورخین چپ در باره او نوشتند وی نماینده ارتجاع خشن بورژوازی حتی علیه الهیات لیبرال و علیه کوششهای دمکراتیک بورژوایی از زمان روشنگری تا زمان هگل بود. کیرکگارد در سال 1841 میلادی به برلین رفت تا در کلاسهای درس شلینگ پیرامون "مکتب رمانتیک" شرکت کند و در آنجا شخصا با انگلس و باکونین؛دو انقلابی کبیر نجات بشریت، نیز آشنا شد.

فلسفه کیرکگارد بخشی از نظریه بحران انسان مدرن است که تا قرن 21 ادامه یافته. او بحث هستی فرد را از میانه قرن 19 عمده نمود و مدعی شد که بحث هستی تاکنون درهیچ سیستم فکری فلسفی قرار نگرفته. گرچه او خود قادر به عرضه یک خوداشناسی عینی نیست، شعار او ولی "خودت باش !" است و نه "خود را بشناس!". موضوعش نه شناخت خود است و نه شناخت جهان، بلکه شناخت هستی خود است.

شوپنهاور میپرسید- زندگی چیست؟ ، کیرکگارد سئوال نمود- زندگی برای من چیست؟. در مقابل شعارهای گذشته مانند جهان را بشناس !، و خودت را بشناس! ،او میگفت "خودت باش! " ، و مدعی بود که نه پیرامون انسانیت میتوان چیزی گفت، و نه در باره تاریخ، و نه در باره علم، و نه پیرامون حقایق تجربی !. در دیالوگ با خدا، انسان میکوشد، کمک و راهنمایی در پوچی هستی بیامد، چون خود خدا مفهومی است متضاد و آبزورد. همزمان با وی مارکس و سوسیالیستها برای رهایی و آگاهی انسان مبارزه طبقاتی و سکولار دمکراتیک را پیشنهاد نمودند. در حالیکه کیرکگارد ابزار دین و ایمان و مسیحیت را توصیه میکرد.

کیرکگارد میگفت عینی گرابی علمی موجب بی خانمانی ذهنی و شخصی میشود. انسان جامعه طبقاتی زمان او دچار ترس،شک،نگرانی،تقصیر و سرگردانی شده و در حسرت امید و احساس مسئولیت میزیست. در میانه قرن 19 به نظر میرسید جایگزینی برای فلسفه ایده آلیستی آلمان وجود ندارد. منظور کیرکگارد از هستی و وجود، بحث هایی پیرامون آزادی،تقصیر، وظیفه، و مسئولیت برای انسان، اهمیت اراده آزاد، حق تعیین امور خود، خودشناسی، خودرا انتخاب نمودن، خود را عملی کردن، و شور و شوق داشتن است.

دین؛ مخصوصا مسیحیت، در تمام بحث های کیرکگارد در پشت پرده یا در آغاز بحث قرار دارد،گرچه عرفانش منطقی است. او مانند شوپنهاور مجرد بودن را تبلیغ میکرد و مدعی بود که ازدواج موجب سعادت دائم نمیشود و بعد از مدتی تبدیل به مسئولیت و مزاحمت اخلاقی میگردد. در نظر وی هر حقیقتی بی ارزش است مگر آنکه مربوط به هستی و تغییر آن باشد. او فلسفه زمان خود رافلسفه عصر ترس و سرگردانی و دلهره انسانهای بدون شور و شوق و هیجان نامید.

کیرکگارد میگفت هر شناخت مهمی مربوط میشود به گونه ای از شناخت هستی گرچه هستی موجب ترس میشود. همه چیز قابل توضیح نیست جتی خود شخص جوینده سئوالات و موضوعات هستی. هستی انسانی که در تنهایی وی بوجود آمده، فقط از طریق ترس و بشکل دینی ظاهر میشود. برای شرح خود هستی هیچ اعتماد ایمانی به واژهها نیست و تنها تکیه گاه آرام بخش میتواند دین باشد. یکی از دلایل ترس اینست که انسان مدام باید میان امکانات گوناگون تصمیم بگیرد و انتخاب کند. سیستم فلسفی عظیم هگل گرچه به مقوله های طبیعت، تاریخ، و کل واقعیات پرداخت، ولی انسان را در تنهایی هستی خود باقی گذاشت. کیرکگارد خلاف هگل میگفت انسان را نباید در چهارچوب یک سیستم فکری فلسفی تعریف نمود. او از موضع استتیک به مقوله اخلاق رسید. وی نه تنها روی فلسفه زندگی و فلسفه هستی شناسی بلکه روی هستی شناسی دینی و مسیحی نیز اثر گذاشت. به این دلیل غالب فیلسوفان اگزیستنسیالیستی قرن 20 به نظرات وی استناد میکردند؛ از جمله هایدگر،یاسپر،نیچه،آدرنو، سارتر،ومارسل. ادیبانی مانند ایبسن،ریلکه،کافکا،کامو، و استریندبرگ، و ماکس فریش، نیز بی تاثیر از فلسفه کیرکگارد نبودند. همچنین افراد مذهبی و خداشناس مسیحی مانند بارت، برونر، و گوگارتن.

کیرکگارد در انتقادش از فلسفه عقلگرایی، شبیه شوپنهاور است. او چون سقراط در بحث و جدل چون قابله زایمان میخواهد به تولد کودک حقیقت کمک کند. یکی از کوششهای وی نقد هگل و انتقاد از فلسفه ایده آلیستی و سیستمهای فلسفی مانند سیستم هگل بود و میگفت او یک کاخ عظیم فلسفی ساخت ولی خودش در کلبه ای حقیر در باغچه کاخ بیتوته میکرد. بعدها کارل شمیت، حقوقدان آلمانی در قرن 20 نوشت آن کس که بشریت بگوید، غالبا قصدش فریب مردم است. سارتر شاگرد نمونه کیرکگارد نیز میگفت باید چهره انسان را نشان داد، انسان آن چیزی است که انجام میدهد و عمل میکند و نه آن چیزی که ادعا میکند. کیرکگارد احساس وظیفه ای مانند دیوید هیوم داشت.

از جمله آثار سورن کیرکگارد- یا این یا آن، مفهوم ترس، بیماری بسوی مرگ، ترس و لرز، مراحل مسیر زندگی، صخرههای فلسفی، و تمرین مسیحیت هستند. پایاننامه دانشگاهی او در باره "مفهوم طنز نزد سقراط" نام داشت که در سال 1841 نوشت.شاهکار وی کتاب "یا این یا آن" بود. کتاب" مفهوم ترس" کیرکگارد، نقدی است به سیستم فلسفی هگل؛ که در آن جایی برای سرنوشت انسان پیدا نمیشود.

در مرکز فلسفه کیرکگارد مقوله "حقیقت" قرار دارد که در نظر او شخصی و فردی است. وی مدعی است که حقیقت عینی و عام وجود ندارد چون فردگرایی و ذهنیت خصوصی، حقیقت است. هر چیزی که شخصی و فردی باشد، حقیقت است و نه آن چیزی که عینی باشد. و موفقیت فیلسوفان یونانی در انجا بود که توانستند اندیشه و هستی را با هم متحد کنند؛ چیزی که فیلسوفان ایده آلیستی مانند هگل از آن ناتوان بودند.

کیرکگارد گرچه خود یک مذهبی مسیحی است ولی علیه کلیسای رسمی و دولتی و علیه پدران مقدس شبنامه پخش میکرد. وی میگفت در رابطه با هستی، تفکر ورای خیالپردازی و احساسات نیست. او همچون مذهبیون اواخر سدههای میانه میگفت خدا را در خود بجوی و نه در جهان و نه از طریق عقل، بلکه از طریق روح و خیال، چون خدا مقوله ای متضاد و آبزورد است که هیچگاه بشکل منطقی و عقلی قابل تعریف نیست. فرد، حقیقت است و نه جمع و توده و گروه، چون دیدار با خدا در تنهایی است. ایمان یعنی عقل را از دست دادن و خدا را بدست آوردن. برای کشف حقیقت هستی، باید مطیع دین بود که مسیح نمایندگی میکرد، چون انسان مدرن، حقیقت شخصی آرکائیک درونش را از دست داده است. اساس هستی شناسی مذهبی کیرکگارد که به ایمان به خدا میرسد، روی خردگریزی فردگرایانه شخصی بنا شده.

از جمله نظرات و منطق کیرکگارد اینست که مدعی است وجود امکانات مختلف برای انتخاب در امور روزانه هستی، مدام ایجاد ترس و هراس میکند. فاصله میان امکان و واقعیت گرچه به آزادی میرسد ولی موجب ترس و نا آرامی میشود. در ترس است که انسان به کشف آزادی نائل میشود هر شناختی در باره واقعیت، موجب جبر انتخاب یک امکان مبشود که موجب ترس و شک میگردد و هستی انسان مدرن را تبدیل به بحران روانی می نماید. به این دلیل انسانها برای مقابله با این وضعیت به سیستمهای فکری فلسفی پناه میبرند یا به خدا و دین و ایمان.

کیرکگارد به همه چیز شک داشت غیر از به ازادی انتخاب "این یا آن". وی میگفت جسم برده بیولوژی خود است، ولی منیت و فردیت،خیر. زندگی اخلاقی خلاف زندگی استتیک و لذت جویی موجب آزادی فرد میشود. انسان اگر اخلاق را انتخاب کند، فردی مسئول و مذهبی میشود. برای انسان 3 مرحله راه زندگی یا جریان هستی وجود دارد که ترس از امکانات ناشی از جبر انتخاب را میتواند خنثی کند؛ مسیر استتیک، مسیر اخلاقی، و مسیر دینی. مرحله استتیک در پایان به پوچی میرسد چون لذت جویی اشباء میگردد. مرحله اخلاقی، خواسته مشروط است و اجبار عمل برای انتخاب امکان وجود دارد. در مرحله مذهبی، دیالوک با خدا و مسیح در تنهایی پیش می آید که سنتزی است از حقیقت و هستی و انسان در جستجوی ارضاء نوستالژی خود است که کوششی است برای مقاومت در برابر پوچی هستی و چنان وحشتناک است که نمیتوان به زبان آورد. به این دلیل بهتر است انسان سکوت کند، چون در سکوت گاهی میتوان پیامی را فرستاد.

Sören kierkegaard 1813-1855

Posted by l at 10:45 AM | Permalink

در سالگرد آخرین جنگ !
 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com
عملیات فروغ جاویدان یا به تعبیر حکومت اسلامی مرصاد ، نام نبردی است که در ابتدای مرداد 1367 توسط سازمان مجاهدین خلق ایران یک هفته بعد از پذیرش آتش بس جنگ ایران و عراق ، انجام شد . فرماندهی بالای حکومت اسلامی در این عملیات بر عهده رفسنجانی با ستاد اجرایی صیاد شیرازی بود و فرماندهی مجاهدین خلق در این ماجرا بر عهده مسعود رجوی بود.

پس از4 شبانه روزدرگیری در نهایت نیروهای حکومت اسلامی ایران بر سازمان مجاهدین خلق پیروز شدند . حدود 1500 نفر از نیروهای مجاهدین کشته شدند ...

حکومت اسلامی ایران بعد از پیروزی موجی از قتل عام زندانیان سیاسی را جهت انتقامی دینی آغاز کرد . فروغ جاویدان سومین و آخرین جنگ نیمه کلاسیک سازمان مجاهدین خلق ایران با حکومت اسلامی بعد از عملیات آفتاب و چلچلراغ محسوب میشود .

عملیات فروغ جاویدان آخرین جنگ جدی بود که مجاهدین اجازه یافتند در کادر استراتژی جنگ مسلحانه از خاک عراق انجام دهند . این آخرین نقطه صفحه آخر جنگ مسلحانه هم بود . بعد از آن و تا زمان سقوط صدام و خلع سلاح مجاهدین توسط آمریکا هیچ عملی جدی انجام نشد . تمام کارهای ایذایی در طول این سالها به منظور باز کردن راهی جهت عملی جدی بود که آن هم نشد ...

درطی عملیات فروغ جاویدن یا مرصاد ، شهرهای قصر شیرین، سرپل ذهاب، کرند غرب واسلام‌آباد غرب به تصرف نیروهای مجاهدین در آمد و نهایتا در تنگه چهارزبر کرمانشاه متوقف شدند .

رفسنجانی که بالای فرماندهی عملیات مرصاد نشسته بود گفت : آنها به هر قیمتی نباید به کرمانشاه برسند ...

بنا به اطلاعات غیر رسمی برنامه مجاهدین این بود که خودشان را به کرمانشاه برسانند و بعد از تصرف مرکز استان در آنجا رسما اعلام دولت موقت کنند و بعد به عنوان دولت از دولت عراق درخواست کمک کنند ... عراق اول دولت موقت مربوطه را به رسمییت میشناخت و بعد میتوانست با تمام توانش جهت کمک به دولت موقت مجاهدین وارد شود ...

نمیدانم رفسنجانی به شکلی غریزی خطر را حس کرده بود یا خبر داشت قرار است چه شود ؟

در دوران پسا فروغ ، مسعود رجوی در نشستی صراحتا گفت حتی اگر راهی برای عملیات بزرگ سرنگونی از عراق باز نشود ، حضور ما یعنی قفل بزرگی بر شرایط سیاسی خاورمیانه و ایران ... قفل بزرگی که فقط توسط پتک ارتش آمریکا شکسته شد . شاید مجاهدین در محاسباتشان همین را نتوانستند تشخیص دهند که آمریکا وارد خاورمیانه میشود و افسار امورات را خودش به دست میگیرد ...

دهه 1360 یکی از وقایع جهانی بسته شدن شکاف جنگ سرد بین غرب و شرق بود . آن زمانها خمینی هنوز زنده بود . البته امام اساسا آی کیوی لازم برای فهم وقایع جهانی را نداشت ولی وقتی به اطلاعش رساندند که شوروی پرچم سفید را بالا برده است ... سریع گفت قلم و کاغذ آوردند و نامه ایی تاریخی نوشت به گورباچف و گفت : اسلام از کمونیست بهتر است ، اتوبوس از مینی بوس بزرگتر است و لیکن اسلام بیاور تا رستگار شوی ...

در هنگامه بسته شدن شکاف جنگ جهانی سرد بین غرب وشرق در دهه 1360 ، همه ما توهمی زده بودیم و تئوری های مجاهد را باور کرده بودیم که بعد از بسته شدن شکاف بین شرق و غرب ، تفکر و عملکرد مجاهدین مرکز دیالتیک جهان میشود ، چون دنیای غیر دیالکتیکی اساسا معنا ندارد ...

این توهم ازهر مخدری مخربیتر بود...
 
 

27.07.2020
اسماعیل هوشیار

+++

 

غولهای مدرن !
 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com

رسانه حکومتی تابناک نوشت: شاید باورتان نشود، اما روز گذشته یک دام پزشک و رزیدنت دانشگاه فردوسی در صفحه شخصی اش از آدم‌هایی نوشت که برای زیباتر شدن چشم و گوش حیوانات شان به سراغ کلینیک‌های دام پزشکی می‌روند و حیوانات زبان بسته را به تیغ جراحی می‌سپارند تا ظاهر و حتی صدایش را تغییر و با همین حیوان هم پیش دیگران خودی نشان بدهند...

این همان جامعه ایی است که شاملو و فروغ و نیما را هم تربیت میکرد ... فیلسوفانی نظیر ابن سینا، سهروردی ... مهد شعر و ادبیات ، فلسفه...

جامعه ایی که تجربه بدی دارد در داشتن نقش مستقیم در تحولات سیاسی اجتماعی ...
سرکوب خونین جنبش 1388 که فقط تاثیرات موقتی نداشت . کهریزک ، قتل ندا جلوی چشم دنیا... سالها بعد در آبان هم آمد نقشی داشته باشد و هر بار که آمد به میدان ... جهان مسلط یا کنار حکومت اسلامی رسما ایستاد و یا مثل آبان ساکت ماند و ناظر سلاخی مردم معترض بود که باز هم یعنی ماندن کنار حکومت...

این جامعه در برابر سرکوب و حجم مشکلات جلوی چشمش خودش را سرگرم حرکات پوشالی میکند تا به شکلی تصنعی بحران هویت خودش را با هویت های کاذب بپوشاند .

جامعه ایرانی که نوک پیکان تیر ادبیات جهان بود ، حالا زیر سایه دین اسلام یا دنبال زنده ماندن و نان شب است و یا میداند هویت انسانی قیمت سختی دارد وکلا بی خیال میشود و میرود دنبال سگ و مار و سوسمار...

البته حاکمان فعلی در ایران نیم قرن تلاش کردند تا فرهنگ دینی را جا بزنند الگوهایش هم عبدالکریم سروش ، خمینی و سلیمانی و مرتجیعن دینی دیگر شد...ولی نشد ، نمیشود ، هزار سال هم باشند نمیشود ...
 

در طول قرن گذشته طلوع غولهای ادبی در دنیا یک اتفاق نبود . عمده کشورهای دیکتاتور زده موسوم به جهان سوم سرآمد غولهای ادبیات جهان بود ظاهرا اینطور مینمود که زیر سایه فرهنگ دیکتاتوری شبیه به استالین غولهای ادبی بالجبار خلق میشدند . اما در دیگر جغرافیای جهان دموکراتیک هم انگار دوران و فصل این خلقت هماهنگ بود و حالا غروبشان هم لاجرم هماهنگ است ...

ارنست همینگوی ، ایوان تورگینیف" ، مارسل پروست" ، ژان پل سارتر ، گابریل گارسیا ، شاملو ، فروغ فروخزاد ، آدلاین ویرجینیا وولف ، صادق هدایت ، نیمایوشیج ، خورخه لوئیس بورخس ، فرانتس کافکا ، تولستوی ، داستایوفسکی ، و خیلی های دیگر...
قرن 21 قرن غولهای مدرن است .غول مدرن یعنی اول پولساز باشد مثل نویسنده هری پاتر...

به قول داستایوفسکی : کسی که به خودش دروغ می‌گوید و به دروغ خودش گوش می‌دهد، کارش به جایی خواهد رسید که هیچ حقیقتی را نه از خودش و نه از دیگران تشخیص نخواهد داد!

قرن 21 چه قرن سنگینی برای نسل ما شد .

26.07.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 10:36 AM | Permalink

تحریف تروتسکیستی رویدادهای تاریخی اتحاد شوروی توسط عباس منصوران

http://www.azadi-b.com/G/file/naghde.abbas.mansuran.pdf

Posted by l at 01:03 AM | Permalink

‌توده‌يي‌ها مانند ويروس‌اند.

نمي‌ميرند.

بازتوليد مي‌شوند.(8)

حزب کمونيست ايران و استالين

سران حزب توده با آن همه‌ کارنامه‌‌ي سياه‌شان، حتا هم اکنون [2020] در کانال‌ها و سايت‌هاي اينترنتي متعلق به خود، بي‌شرمانه خود را ميراث‌دار حزب کمونيست ايران مي‌دانند. حتا فسيل‌هاي لانه کرده در «اخبار روز» به مناست صد ساله‌‌گي حزب کمونيست ايران(ح.ک.ا)، اين‌گونه بي‌شرمانه به سلطان‌زاده مي‌تازند: «اين اما در حالي بود که سلطانزاده طي سخنراني‌هايش در نشست‌هاي کمينترن باور داشت در ايران پسا تحولات ده‌ساله نخست مشروطه، بورژوازي در برابر انقلاب قرار گرفته و ايران، در آستانه «انقلاب سوسياليستي» ايستاده‌ است.»

اما استالينيست‌های ايراني، سلطان‌زاده و ياران‌اش در جناح چپ ح.ک.ا را، که داراي استقلال فکري و انديشه بودند و حاضر به پيروي از خط مشي استالين نبودند را اين‌گونه بر نمي‌تابند. اما جناح راست حزب مطيع امر «رفقا» بود. شايد بشود گفت که حزب توده، ميراث‌دار خط مشي جناح راست حزب ح.ک.ا بوده و هست، فقط. در اين قسمت رابطه‌ي مدعايي حزب توده و استالين را با حزب کمونيست ايران و جناح چپ آن، مورد بررسي قرار مي‌دهيم.

      قبلا" حزب کمونيست ايران را در «نگاهي ريشه‌يي به انقلاب مشروطه» مفصلا" بررسيده‌ايم. نخستين حزبي که به سبب تلاش انترناسيوناليستي آوتيس سلطان‌زاده و با ره‌نمود کنگره ملل شرق، همراه ياران‌اش شکل مي‌گيرد. اين حزب عضو بين‌الملل سوم (کمينترن) بود. پس از شکست انقلاب‌هاي جهاني، مخصوصا" انقلاب آلمان، انقلاب اکتبر هم سير نزولي و شکست خود را از سال 1920، شروع کرد. و در سال 1928، استالينيسم، بر ويرانه‌هاي انقلاب اکتبر، پيروز گشت، و قتل عام کمونيست‌هاي مخالف جريان حاکم، در روسيه شوروي را شروع کرد. نخستين قربانيان ايراني، کساني از اعضاي ح.ک.ا بودند، که خلاف ايده‌ئولوژي استالين مي‌انديشيدند. سلطان‌زاده يکي از ده‌ها تن جان‌باخته آن حزب بود.

      نخستين کنگره و موسس ح.ک.ا در تابستان 1920/1299، تشکيل مي‌شود، مدت کوتاهي بعد از آن در يک پلنوم فرمايشي هدايت شده توسط استالين، کميته‌ي مرکزي منتخب نخستين کنگره حزب، برکنار مي‌شوند و عده‌يي فرمان‌بر، به رهبري حيدر عمواوغلي، با وجود اعتراض کمينترن و شخص لنين، رهبري ح.ک.ا را برعهده مي‌گيرند و در پي اجراي سياست‌هاي مسکو که منافع ناسيوناليسم روسيه را خواستار بود، بر مي‌آيند.

      به بياني ديگر، جناح راست ح.ک.ا به رهبري حيدر عمواوغلي، به عنوان ابزار توازن قوا، براي دست‌يابي به منافع اقتصادي روسيه، به کار گرفته مي‌شوند. بنابراين‌ منافع مادي روسيه، زمينه لازم براي نابود ساختن ساختار تشکيلاتي که بسياري اعضاي آن از کنترل و فرمان استالين خارج شده بود [جناح چپ ح.ک.ا] فراهم مي‌آورد.

      از قول اي.اچ.کار، بيان مي‌داريم که «در پاييز 1920، سياست آشتي ميان مسکو و تهران رفته رفته چيره شد. براي فعاليت‌هاي ح.ک.ا، که چندان هم جدي نبود(1)، موانعي ايجاد شد. کميته‌ي مرکزي حزب وادار شد که در 22 اکتبر 1920، اعلام کند که انقلاب در ايران فقط وقتي امکان دارد که رشد بورژوازي به کمال خود رسيده باشد. اين مقدمه‌يي بود براي اتحاد با بورژوازي رو به رشد ايران، که مي‌توانست به بيرون راندن سرمايه‌دار خارجي و نشستن به جاي او اميدوار باشد. ... در فوريه‌ي 1921، کودتايي در تهران روي داد که رضاخان، همتاي ايراني کمال در ترکيه و امان‌الله در افغانستان، را به روي کار آورد. رضاخان به زودي در چهره‌ي يک ديکتاتور ناسيوناليست ظاهر شد و به اقدامات شديدي بر ضد بازمانده‌گان رژيم گذشته دست زد، اما با هرچه بوي سوسياليسم يا کمونيسم مي‌داد مخالف بود و سرکوبي کمونيست‌هاي محلي را با بي‌رحمي تمام دنبال مي‌کرد. کودتا در مذاکرات مسکو که اکنون به بزنگاه خود رسيده بود مداخله‌يي نکرد. پيمان ايران و شوروي در 26 فوريه 1921، به امضاء رسيد. ... در ماه بعد کميته‌ي مرکزي ح.ک.ا که در باکو مستقر شده بود از کميته‌هاي محلي حزب خواست که هم با «امپرياليسم استعماري انگليس» مبارزه کنند و هم با حکومت شاه. اما «آزمايش‌ها»ي بازي با کمونيسم بومي ايران، يا با جنبش‌هايي مانند جنبش ميرزاکوچک‌خان، که «بدون نقشه و بدون در نظر گرفتن شرايط و امکانات محلي» صورت مي‌گرفت، اکنون کنار گذاشته شد و به جاي آن تحکيم مناسبات با دولت ايران مورد نظر قرار گرفت. در آوريل 1921، با ورود روتشتاين به تهران به نام نماينده‌ي دولت شوروي، دوره‌ي تازه و پرفعاليتي در ديپلماسي شوروي آغاز شد.»(اي.اچ.کار:تاريخ روسيه شوروي:جلد سوم: ص356-357-358)

و به دنبال قرارداد با ايران در 26 فوريه 1921، قرارداد با افغانستان در 28 فوريه، و با ترکيه در 16 مارس 1921، هم بسته مي‌شود.

      به گفته‌ي اي.اچ.کار «در ايران، پس از امضاء پيمان 26 فوريه 1921، و ورود روتشتاين، دو ماه بعد از آن به عنوان نماينده‌ي شوروي در تهران، تنازع ميان نفوذ شوروي و بريتانيا با شدت و سرسختي بيش‌تري دنبال شد. اما در اين‌جا نيز سياست شوروي به زودي از محتواي انقلابي خود خارج شد. مناسبات مؤدبانه با دولت ايران برقرار شد، و دولت شوروي به طلوع ستاره‌ي رضاخان، فرمانده‌ي نظامي کودتاي فوريه‌ي 1921/ اسفند 1299، روي خوش نشان داد. از لحاظ ناظران شوروي به نظر مي‌رسيد که دست قدرت‌مند رضاخان نماينده‌ي نيروهاي ناسيوناليسم ايراني است و بهترين وعده‌ي استقلال ايران و ايستاده‌گي در برابر تسلط بريتانيا را در بر دارد.»

      يکي از مفسران شوروي در آن ايام چنين مي‌نويسد: «علائق مستقيم روسيه شوروي اين است که ايران داراي دولتي قوي و مرکزيت يافته باشد و بتواند در مقابل مداخله‌ي طرف‌هاي ثالث، و به ويژه البته انگلستان، از خود دفاع کند. يک چنين وضعي به روسيه‌ي شوروي تضمين مي‌دهد که خاک ايران مورد استفاده‌ي نيروهاي انگليس براي حمله به روسيه قرار نگيرد. دولت قدرت‌مند مرکزي هم‌چنين متعهد به رشد اقتصادي و فرهنگي ايران نيز خواهد بود و کشور را از مرحله‌ي فئودالي به اشکال زنده‌گي اقتصادي و سياسي امروزي منتقل خواهد ساخت.»

      اما در جريان انقلاب گيلان در تابستان 1921/1299، و حمله احسان‌الله خان به تحريک و به پشتيباني روسيه شوروي به تهران، که شکست خورد «چيچرين [کميسر خارجه] در مسکو و روتشتاين در تهران از مسئوليت آن تبري جستند. سرانجام سياست پشتيباني از ميرزاکوچک‌خان کنار گذاشته شد. تخليه نيروهاي شوروي طبق نقشه آغاز شد و در سپتامبر 1921، انجام گرفت. اين امر راه را براي سقوط جمهوري گيلان باز کرد؛ در اکتبر 1921، نيروهاي دولت مرکزي ايران [رضاخان] باز گيلان را اشغال کردند. ... مهم‌ترين هدف سياست شوروي در ايران در دروه‌ي ديپلماسي ملايم، پس از رفتن روتشتاين از تهران، بستن قرارداد بازرگاني بود. ... در فوريه 1923، دولت جديد ايران تعرفه‌ي گمرکي جديدي را که به نفع کالاهاي شوروي بود به اجرا گذاشت؛ و در 27 فوريه فهرست‌هاي کالاهاي مجاز براي داد و ستد با ايران به تصويب دولت شوروي رسيد. ... به طوري که «کالاهاي ايراني رقيب کالاهاي روسي نباشد» مقدور مي‌ساخت و مورد تحسين قرار گرفت.»(اي.اچ.کار:تاريخ روسيه شوروي:جلد سوم: ص561تا566)

      آن‌چه که از اي.اچ.کار بيان داشتيم، همه‌گي زمينه‌ي مادي قلع و قمع تشکيلات ح.ک.ا و اعضاي جناح چپ آن به دست استالين را فراهم ساخت، که مستقل مي‌انديشيدند. همين شرايطي را که مسکو در نتيجه‌ي قرارداد با تهران، اعمال مي‌کرد، در مورد ترکيه هم به کار برد، به طوري که در همين زمان که کمال آتاتورک مشغول کشتار از کمونيست‌هاي ترکيه بود، به خاطر کمک‌هاي بي‌‌دريغ مسکو به او، موقتا" کشتار کمونيست‌ها را متوقف کرد. اما هنگامي که کمال در جنگ پيروز شد، «گروه‌هاي کمونيستي که در آنکارا و استانبول از آزادي مختصري برخوردار بودند باز سرکوب شدند و بازداشت کمونيست‌ها در سراسر کشور آغاز شد.»(2) (اي.اچ.کار:پيشين:569) 

      از طرف ديگر، بوخارين که بعد از مرگ لنين، فريب حيله و نيرنگ استالين را خورد و به يار غار او تبديل شده بود و در 1938، به دست رفيق ناخلف خود، تيرباران شد، در دوازدهمين کنگره حزب کمونيست شوروي در آوريل 1923، تسلاي خاطر داد، که ترکيه «به رغم تعقيب کمونيست‌ها داراي نقش انقلابي است!، زيرا که نسبت به سيستم امپرياليسم به‌طورکلي يک ابزار ويران‌کننده است.» (اي.اچ.کار:تاريخ روسيه شوروي:جلد سوم: ص579)

      بنابراين‌ تزار جديد، که زير پرچم سرخ، خود را از اذهان طبقات فرودست جامعه‌ي شوروي و جامعه‌ي‌ جهاني، پنهان کرده بود، متولد مي‌شود؛ به گفته‌ي اي.اچ.کار شرکت شوروي در «کنفرانس [صلح] زمستان 1922-1923، در لوزان [سوئيس] نخستين موردي بود که دولت شوروي در يک رويداد مهم جهاني به عنوان مدافع منافع انقلاب 1917، ظاهر نشد، بل‌که هدف آشکار و اعلام شده‌ي آن دفاع از منافع ملي و جغرافيايي کشور روسيه بود. در 7 دسامبر 1922، مقاله‌يي با عنوان «روسيه باز مي‌گردد» در روزنامه ايزوستيا و با امضاي سردبير آن، استکلوف، منتشر شد؛ اين مقاله، که مطالب آن را ديگران فراوان نقل کرده‌اند، نشان داد که موضوع تداوم تاريخي در مسکو فراموش نشده است:

      «بر اثر جنگ‌هاي امپرياليستي و داخلي، روسيه به عنوان يک قدرت بزرگ موقتا" از افق ناپديد شد. روسيه‌ي جديدي که در جريان انقلاب به دنيا آمد هنوز ضعيف‌تر از آن بود که در سياست جهاني حرف خود را بيان کند. اما جمهوري شوروي هر سال نيرومندتر شده است و در استفاده از اختلافات ميان قدرت‌هاي اروپايي دست‌کمي از روسيه‌ي قديم نداشته است. روسيه‌ي شوروي که از نيروي روزافزون خويش آگاه است هرگز از شکست ديپلماتيک موقت دل‌سرد نمي‌شود، زيرا که به پيروزي نهايي خود اطمينان دارد. روسيه به صحنه‌ي بين‌المللي باز مي‌گردد. بگذار اميدوار باشيم که نزديک است آن روزي که حضور مجدد روسيه را ديگران چنان به قوت احساس کنند که هيچ کس ياراي مخالفت با او را نداشته باشد.»(اي.اچ.کار:تاريخ روسيه شوروي:جلد سوم: ص579-580)

      ظهور استالينيسم، اين‌گونه در ادبيات 1920، ظاهر مي‌شود که «لنين و تروتسکي نمي‌توانند با سوسياليسم قطع رابطه‌ کنند. آن‌ها بايد تا انتهاي مسير، اين بار را به دوش بکشند. سپس فرد ديگري ظاهر خواهد شد. او از نظر قدرت اراده واقعا" سرخ و از نظر اهدافي که دنبال مي‌کند واقعا" سفيد خواهد بود. او از نظر انرژي و نيرو بلشويک و از نظر اعتقادات، ناسيوناليست(3) خواهد بود.»(کتاب 1920 اثر شولگين)

      در سال 1920 در کنگره دوم کمينترن قطع‌نامه‌يي تحت عنوان «انقلاب کارگر و بين‌الملل کمونيست» به تصويب رسيد که «بين‌الملل کمونيست حزب جهاني قيام کارگري و ديکتاتوري پرولتاريا است.» که امضاي لنين، تروتسکي، زينويف، بوخارين، سلطان‌زاده(4)، رُي،(5) جان ريد، بورديگا و ديگران در پايين آن وجود دارد. اما استالين که در سال 1920، در کنگره ملل شرق حيدر عمواوغلي را هم در کنار دست خود داشت، تصويب نمود که، همه‌ي احزاب کمونيست ملل ديگر بايد تابع و پيرو حزب کمونيست روسيه شوروي باشند و برنامه و تزهاي ما را به اجراء در آورند. روي همين دليل بود که بعد از پايان يافتن کنگره ملل شرق در باکو، ره‌نمود تشکيل ح.ک.ا و بقيه‌ي ملل شرق را صادر مي‌کنند. اما زماني که در کنگره موسس حزب ح.ک.ا، دو نماينده شوروي حضور دارند، کميته‌ي مرکزي منتخبي که از کنگره بيرون مي‌آيد، خط استالين را نمي‌خواند و داراي استقلال فکر و انديشه است. در نتيجه استالين دو ماه بعد از پايان گرفتن نخستين کنگره ح.ک.ا، با تشکيل پلنومي فرمايشي، دوازده نفر از از 15 نفر اعضاي کميته‌ي مرکزي منتخب کنگره را برکنار و به جاي سلطان‌زاده، حيدر عمواوغلي را در رهبري حزب مي‌نشانند.

      اما استالين دروغ‌گو و ریاکار در ژانويه 1924، درست پنج روز بعد از مرگ لنين در دومين کنگره‌ي شوراهاي کل اتحاد شوروي سوگند ياد مي‌کند که: «هنگامي رفيق لنين ما را ترک مي‌کرد، به ما وصيت کرد [يکي از وصيت‌هاي او برکناري استالين از رهبري حزب بود.] که به اصول بين‌الملل کمونيست وفادار باشيم. سوگند ياد مي‌کنيم به تو، رفيق لنين! که ما از جان خود دريغ نخواهيم داشت، تا اين‌که اتحاد رنجبران همه‌ي جهان، يعني انترناسيونال کمونيست را مستحکم سازيم، و بسط دهيم!»(مقدمه منتخب آثار لنين:سچفخا:ص8)

      استالين در همان سال باز هم ریاکارانه از انترناسيوناليسم و انقلاب جهاني مي‌گويد: «برانداختن قدرت بورژوازي در يک کشور و برقراري حکومت کارگران در آن، هنوز پيروزي کامل، سوسياليسم را تضمين نمي‌کند. ... بدون کوشش مشترک پرولتارياي چند کشور پيش‌رفته، آيا مي‌توان اين تکليف را انجام داد؟ آيا مي‌توان به پيروزي نهايي سوسياليسم در يک کشور دست يافت؟ نه. چنين چيزي ناممکن است. براي برانداختن بورژوازي، تلاش يک کشور کافي است _ تاريخ کشور ما بر اين گواهي مي‌دهد _ براي پيروزي نهايي سوسياليسم، براي سازمان دادن توليد‌ سوسياليستي، تلاش يک کشور، به ويژه يک کشور دهقاني، همانند روسيه؛ اما کافي نيست. براي اين مهم تلاش پرولتارياي چند کشور پيش‌رفته لازم است.» (تروتسکي:بين‌الملل سوم پس از لنين:62)

      اما استالين به فاصله دوسال، يعني در نوامبر 1926، انترناسيوناليسم و انقلاب جهاني را زيرپا مي‌گذارد و نظريه‌ي «سوسياليسم در يک کشور» ارائه مي‌دهد: «حزب هم‌واره اين بينش را نقطه‌ي آغاز حرکت خود قرار مي‌داد، که پيروزي سوسياليسم در يک کشور به معناي امکان ساختن سوسياليسم  درآن کشور است؛ و اين مهم را مي‌توان با نيروي يک کشور تنها انجام داد.» (تروتسکي:بين‌الملل سوم پس از لنين:62)

      به سال 1919، برگرديم. کنگره اول کمينترن در 2 تا 6 مارس 1919 در مسکو برگزار مي‌گردد. در اين کنگره دست‌آوردي در مورد مسئله ملي و مستعمرات ملل شرق حاصل نمي‌شود و تصميم در اين رابطه‌ به کنگره دوم منتقل مي‌شود. اما بعد از کنگره نخست کمينترن، کنگره‌يي در رابطه‌ با ملل شرق در باکو برگزار مي‌گردد که يکي از شرکت‌کننده‌گان آن هم حيدرعمواوغلي بوده است. برخلاف نظر سران حزب توده و مائويست‌ها، که بيان مي‌دارند؛ حيدرعمواوغلي نماينده ح.ک.ا در کمينترن در باکو! بوده است!؟ مهم‌ترين دست‌آورد کنگره ملل شرق به رهبري استالين و سلطان گليف [يار نزديک استالين که در 1923، زنداني و در 1930 ناپديد مي‌شود.]، ايجاد احزاب کمونيستي در کشورهاي شرق بود. احزابي که در حقيقت، طبق تصويب‌نامه اين کنگره، بايد تحت رهبري مستقيم حزب کمونيست روسيه قرار گرفته شوند، بود. تاريخ ساختن احزاب کمونيست شرق حکايت از تاکيد اين مطلب دارد که بعد از خاتمه کار کنگره ملل شرق تدريجا" اين احزاب به وجود مي‌آيند: حزب کمونيست اندونزي مه 1920، ح.ک.ا در ژوئن 1920، حزب کمونيست چين در 1920، حزب کمونيست کره در 1921، حزب کمونيست ژاپن در 1922 و غيره.

      بنابراين‌ طبق ره‌نمود کنگره ملل شرق، در تابستان 1920، نخستين کنگره ح.ک.ا در بندر انزلي تشکيل مي‌شود. در اين کنگره ابوکف نماينده روسيه و ويکتور نانيشويلي نماينده آذربايجان شوروي، حضور دارند. بعد از تصويب قرارهايي در کنگره که منتج از نظرات سلطان‌زاده است، بين نماينده‌گان شوروي و ح.ک.ا، بر سر مسائلي چون مسئله ارضي، بورژوازي، امپرياليسم انگليس، نهاد شورايي، تبليغ و ترويج مستقل کمونيستي، اختلاف عميقي ايجاد مي‌گردد. ابوکف تا آن‌جا پيش مي‌رود که بيان مي‌دارد: «امپرياليسم انگليس بايد با تمام وسايل مغلوب گردد. اگر فئودال‌ها قابل استفاده باشند، در اين صورت ما مي‌خواهيم از آن‌ها حمايت کنيم: اگر بورژوازي قيام کند، ما از آنان نيز حمايت خواهيم کرد. همه‌ي وسايل در مبارزه با امپرياليسم انگليس مطلوب‌اند. اگر بورژوازي اکنون عليه انگلستان موضع‌گيري نکرده و کوچک‌خان را حمايت نمي‌کند، بدين‌گونه قابل توضيح است که اين‌جا در ايران، به شيوه‌ي نادرستي يک قدرت شورايي ايجاد شده (مقصودم کميته انقلاب آستارا است.) ما بايد اين اشتباه را دوباره جبران کنيم و کوشش نماييم که نيروهاي متزلزل را متقاعد کنيم که قدرت شورايي نه زمين‌داران را تهديد مي‌کند و نه بورژوازي را، در اين صورت است که آن‌ها (فئودال‌ها و بورژوازي) از جنبش آزادي‌بخش ملي حمايت خواهند کرد.»(نشريه انترناسيونال کمونيستي[آلماني]: شماره 14: ص229)

      بنابراين در نظرات ابوکف مي‌توان به خوبي دريافت، که دخالت و اعمال نظر بي‌چون چراي خط مشي استالين، عيان است. در پاسخ به نظرات نماينده‌گان شوروي، سلطان‌زاده بعد از گزارش کوتاهي از اوضاع اقتصادي، اجتماعي ايران اظهار مي‌دارد: «اين وضع سخت و ناخوشايند دهقانان از يک‌سو و رابطه‌ مستمر با پرولتارياي باکو از سوي ديگر زمينه کاملا" مساعدي براي کار انقلابي به وجود مي‌آورند. در حال حاضر در ايران انقلابي در جريان نيست. زيرا توده‌ها به‌طور کلي در جنبش انقلابي شرکت نمي‌جويند. شعارهايي که اکنون بايد به سود انقلاب عنوان شوند، عبارت‌اند از: مبارزه عليه انگلستان، مبارزه عليه حکومت شاه، مبارزه عليه خان‌ها و زمين‌داران بزرگ. اگر حتا يکي از اين شعارها حذف شوند، انقلاب در ايران موفقيتي نخواهد داشت.» (نشريه انترناسيونال کمونيستي[آلماني]: شماره 14: ص228)

      در اظهارات سلطان‌زاده، خصوصا" سه شعار بالا، که شعارهاي دموکراتيک و مختص جنبش آزادي‌خواهانه ملي است، برخلاف آن‌چه توده‌يي‌ها مانند عبدالحسين آگاهي(6) بيان مي‌دارند، اين شعارها، اساسا" نمي‌تواند شعارهايي در چارچوب «انقلاب سوسياليستي» و يا «انقلاب کمونيستي خالص» با خصلت «خالص کمونيستي» ارزيابي شود. وانگهي سلطان‌زاده در شعارهاي خود، عليه بورژوازي(7) سخني به ميان نمي‌آورد. در نتيجه او نمي‌تواند و اساسا" نخواسته است از انجام انقلاب سوسياليستي در ايران صحبت کند. بنابراين بسياري از نظريه‌پردازان شوروي [اوليانوف، ايرانسکي، روتشتاين و ديگران] و حزب توده و مائويست‌ها، سلطان‌زاده را به چپ‌رو(8)، تروتسکيست، و خواستار «انقلاب دقيقا" کمونيستي» بوده، متهم مي‌کنند.

    اما سلطان‌زاده کاپيتال و ديگر آثار مارکس را خوانده بود او تئوريسين و نظريه‌پرداز برجسته‌يي بود که دست کمي از لنين نداشت. او از مارکس آموخته بود، که «طبقه‌ي کارگر بايد روي پاي خود به ايستند»، خود مستقل بي‌انديشد، و تشکيلات مستقل مورد نظر خود را راه‌اندازي نمايد. هم‌چنان که همين روي‌کرد را يوسف افتخاري در دانشگاه کوتيو(«دانشگاه کمونيستي زحمتکشان شرق» معروف به کوتيو) که يکي از مدرسان آن سلطان‌زاده بود، آموخته بود و در جنبش کارگري ايران به مرحله‌ي اجرا در آورد. اين افکار، مخالف خط مشي استالين بود. به خاطر همين انديشه‌ي مستقلانه است که سران حزب توده او را بايکوت و جعل افکار و انديشه‌ي وي را در دستور کار خود قرار داده‌اند.

      به ریشه برویم، ببینیم که سلطان‌زاده در کنگره‌های کمینترن چه گفته است تا رسوا گردند توده‌يي‌ها و مائویست‌های جاعل. زبان رسمي در کنگره دوم کمينترن، آلماني بوده است. سلطان‌زاده به زبان آلماني در جلسه عمومي کنگره دوم [1920] در مورد تزهاي مسئله ملي و مستعمراتي سخن‌راني مي‌کند: «به نظر من آن بند از تزها که حمايت از جنبش‌هاي بورژوادموکراتيک در کشورهاي عقب‌مانده را در نظر دارد، مي‌تواند فقط مربوط به کشورهايي باشد که در آن‌ها اين جنبش در مراحل مقدماتي است. اگر در کشورهايي که هم اکنون تجربه ده سال يا بيش‌تر را پشت سر دارند، يا کشورهايي که در آن‌ها جنبش هم اکنون مانند ايران قدرت را در دست گرفته [انقلاب گيلان] مطابق همان بند عمل شود، اين به معناي راندن توده‌ها به دامان ضدانقلاب است. مسئله بر سر اين است که بايد برخلاف جنبش‌هاي بورژوادموکراتيک يک جنبش خالص کمونيستي به وجود آورد و برپا نگاه داشته شود. هر ارزيابي ديگري از واقعيت‌ها مي‌تواند به نتايج تاسف‌انگيزي منجر گردد.»(«پروتکل آلماني...»:ص169-170)

      اما مترجمان جعل‌کار حزب توده و حتا مائويست‌ها که اکثرا" به زبان‌هاي خارجي تسلط داشته و دارند، آگاهانه گفتار سلطان‌زاده را غلط ترجمه و عليه او به کار مي‌برند. در دهه‌ي پنجاه خورشيدي خسرو شاکري به اسناد کنگره دوم کمينترن دست‌رسي پيدا مي‌کند او نيز متاسفانه آگاهانه و يا ناآگاهانه گفته‌ي «جنبش خالص کمونيستي» سلطان‌زاده را به «انقلاب خالص کمونيستي» ترجمه مي‌کند. ترجمه غلط خسرو شاکري که منتقد سرسخت حزب توده بوده است، دست‌آويزي براي سران و نويسنده‌گان حزب توده از جمله احسان طبري فراهم مي‌کند.

      طبري، در مورد گفته‌ي «جنبش خالص کمونيستي» سلطان‌زاده در کمينترن، در کتاب «جامعه‌ ايران در دوران رضاشاه»،1356، صفحات130-1301، نقل قولي از سندي از انتشارات مزدک، خسرو شاکري ارائه مي‌دهد که سلطان‌زاده گفته است «انجام و حفظ انقلاب کاملا" کمونيستي» طبري سپس مي‌نويسد: «براساس همين تز بود که ح.ک.ا در آغاز جنبش گيلان، چنان‌که در بيان پيش زمينه‌هاي تاريخي رژيم رضاشاه بدان اشاره شد، مرتکب تندروي‌هايي شد. تز سلطان‌زاده در مورد آن‌که انقلاب ايران بايد خصلت «کاملا" کمونيستي» خود را حفظ کند، تنها به اين دليل که جنبش در کشور ما سابقه ده ساله داشته است، حاکي از عدم توجه به درجه نضج عيني جامعه‌ کشور ماست.» (وحدت کمونيستي:ملاحظاتي درباره انترناسيونال سوم و مسئله شرق:ص126)

      در حالي که احسان طبري و بقيه‌ي سران حزب توده و حتا مائويست‌ها به خوبي مي‌دانند، که عامل اصلي شکست جنبش انقلابي گيلان، نه در «تندروي» سلطان‌زاده، بل‌که به دستور «رفقا» يعني استالين بوده است. آن‌ها بي‌شرمانه سلطان‌زاده را مدافع يک «انقلاب کاملا" کمونيستي» (يا دقيقا" کمونيستي) مي‌دانند. اين عمل آن‌ها سبب شده است که طي يک قرن، جوانان و علاقه‌مندان به مطالعه تاريخ را، گم‌راه و از راه درست انديشيدن به دَر کنند.  

      بنابراين‌ سران و نويسنده‌گان حزب توده و در اين‌جا احسان طبري با اين‌گونه جعل‌سازي زيرکانه و محيلانه، خود را پيروز ميدان قلم‌داد مي‌کنند. در حالي که با مراجعه به اصل سند به زبان آلماني که زبان رسمي کنگره دوم کمينترن بوده است، مشخص مي‌گردد که سلطان‌زاده در آن‌جا بيان داشته است: «جنبش خالص کمونيستي» نه «انقلاب دقيقا" کمونيستي» ما در ادامه متن کامل سخن‌راني سلطان‌زاده را خواهيم آورد، که در آن مشخص است که ابدا" مقولاتي از قبيل «انقلاب» و «انجام و حفاظت» در آن نيست. صحبت از برپايي يک «جنبش خالص کمونيستي» است و نه «انجام» يک «انقلاب دقيقا" کمونيستي». در سند آلماني، صراحتا" کلمه Bewegungen يعني «جنبش» آمده است و واژه Revolution يعني «انقلاب» در آن به چشم نمي‌خورد.

      سلطان‌زاده در ابتداي سخن‌راني خود در کنگره دوم کمينترن، موافقت خود را با تزهاي کميسيون مسئله ملي و مستعمراتي اعلام مي‌دارد. با اين وجود، تزهاي لنين را در مورد لزوم حمايت از جنبش بورژوادموکراتيک و هم‌کاري با آن را به تمام کشورها بسط نمي‌دهد. وي معتقد است در کشورهايي که اين جنبش‌ها پيش‌رفت کرده‌اند، بايد اپوزيسيون کمونيستي را در مقابل آن‌ها ايجاد کرد.

      لنين در کميسيون مسئله ملي و مستعمرات، بيان مي‌دارد که «... تزهاي انترناسيونال کمونيست، بايد معلوم کنند که شوراهاي دهقانان، شوراهاي استثمار شونده‌گان، اسلحه‌هايي هستند که نه تنها در کشورهاي سرمايه‌داري، بل‌که در کشورهايي با مناسبات پيش سرمايه‌داري، نيز قابل استفاده است و اين وظيفه احزاب کمونيست و عناصر آماده براي تشکيل حزب کمونيست است که در همه‌جا و منجمله در کشورهاي عقب‌مانده و مستعمره، به نفع شوراهاي دهقاني يا شوراهاي مردمان زحمت‌کش، تبليغ کنند.»(لنين:کليات آثار، انگليسي:جلد31:ص242-243)

      نظريه فوق درباره سازماندهي شورايي مورد حمايت نماينده‌گان کنگره دوم کمينترن واقع گرديد و در تزهاي «مقدماتي»(ماده 11:د) به صورت زير به تصويب رسيد:

      «د: بخصوص، حمايت از جنبش دهقاني در کشورهاي عقب‌مانده عليه زمين‌داران و همه‌ي اشکال و بقاياي فئوداليسم، ضروري است. قبل از هر چيز بايد کوشيد که به جنبش دهقاني تا حد امکان خصلتي انقلابي داد و در صورت امکان، دهقانان و همه استثمار شونده‌گان را بايد در شوراها سازمان داد و به همين روال، امکان ارتباط فشرده ميان پرولتارياي کمونيست اروپاي غربي و جنبش انقلابي دهقانان در شرق، در مستعمرات و در کشورهاي عقب‌مانده را به وجود آورد.» (تزهاي مقدماتي: تصويبي کنگره در پروتکل آلماني کنگره دوم:ص224-132)

      سپس لنين در «گزارشي به کميسيون بررسي مسائل ملي و مستعمراتي» درباره موضع در قبال بورژوازي جوامع شرق توضيح مي‌دهد که: «... ما کمونيست‌ها فقط زماني بايد از جنبش‌هاي بورژوا_آزادي‌بخش در مستعمرات پشتيباني کنيم و پشتيباني خواهيم کرد که اين جنبش‌ها حقيقتا" انقلابي باشند و نماينده‌گان آن‌ها جلوي ما را در آموزش و سازمان‌دهي انقلابي دهقانان و توده‌هاي استثمارشونده نگيرند. اگر اين شرايط وجود نداشته باشد، کمونيست‌هاي اين کشورها بايد با بورژوازي رفرميست، که رهبران انترناسيونال دوم نيز از آن جمله‌اند، مبارزه کنند ...»(لنين: مجموعه سخن‌راني‌ها، در کنگره‌هاي کمينترن: ترجمه:م.ت. پرتو:ص71)

      بنابراين‌ لنين، سلطان‌زاده و رُي، انقلاب سوسياليستي را در دستور کار کمونيست‌هاي کشورهاي عقب‌مانده شرق قرار نداده بودند. راهي که آن‌ها در برابر کمونيست‌هاي اين جوامع مي‌گذارند، تشکل و سازمان‌دهي شورايي مستقل است، حتا اگر نبود و يا کم‌بود طبقه‌ي کارگر‌ اجازه‌ي بسط شوراهاي کارگري را ندهد. آن‌ها بر لزوم ايجاد شوراهاي دهقاني پافشاري مي‌کنند. آن‌ها با طرح اين نظريه به انترناسيوناليسم پرولتري وفادار و به انقلاب سوسياليستي آينده مي‌نگريستند که الزاما" براي پيروزي خود احتياج به يک سازمان‌دهي شورايي دارد، امري که در يک انقلاب بورژوادموکراتيک امکان‌پذير نيست.

      اينک يکي از مهم‌ترين اسناد به جاي مانده از سخن‌راني سلطان‌زاده در کمينترن که از زبان آلماني ترجمه شده است:

پنجمين نشست دومين کنگره بين‌الملل کمونيستي در 28 ژوئيه 1920

(گشايش نشست در ساعت 11 صبح به رياست رفيق زينوويف)

(بحث‌هاي پيرامون مسئله مليت‌ها و مستعمرات ادامه مي‌يابد)

سلطان‌زاده(ايران): «بين‌الملل دوم، در اغلب کنگره‌هاي خود مسئله مستعمرات را مورد بررسي قرار داده و قطع‌نامه‌هاي زيبايي درباره آن صادر کرده است که با وجود اين هرگز نمي‌توانستند صورت تحقق به خود، بگيرند. غالبا" اين سئوالات مورد بحث قرار مي‌گرفتند و تصميماتي بدون شرکت نماينده‌گان کشورهاي عقب‌مانده اتخاذ مي‌شدند. باري مضافا" اين‌که: هنگامي که پس از سرکوب نخستين انقلاب ايران توسط جلادان روسي و انگليسي، سوسيال دموکراسي ايران از پرولتارياي اروپا _ که در آن زمان به وسيله بين‌الملل دوم نماينده‌گي مي‌شد_، طلب کمک کرد. حتا اين حق را نيافت که قطع‌نامه‌يي در اين زمينه به راي گذاشته شود، امروز در دومين کنگره بين‌الملل کمونيستي است که براي نخستين‌بار، اين مسئله از اساس و با شرکت تقريبا" همه‌ي نماينده‌گان کشورهاي مستعمره و نيمه مستعمره شرق و آمريکا، مورد بررسي قرار مي‌گيرد. قطع‌نامه‌هايي که توسط کميسيون ما پذيرفته شده‌اند، کاملا" انتظارات توده‌هاي زحمت‌کش خلق‌هاي تحت ستم را برآورده مي‌کنند و به ويژه به مثابه محرکي در خدمت حمايت از جنبش شورايي در اين کشورها قرار مي‌گيرند. در نگاه اول، ممکن است غريب به نظر برسد که در کشورهاي وابسته و يا در کشورهاي تقريبا" هنوز وابسته از جنبش شورايي صحبت شود. با اين وجود، هنگامي که به اوضاع اجتماعي اين کشورها توجه کافي مبذول داريم، مي‌بايد شک ما از ميان برود. رفيق لنين قبلا" درباره تجربيات حزب کمونيست روسيه در ترکستان، بشقيرستان، قرقيزستان سخن گفته است. اگر سيستم شورايي در اين کشورها نتايج خوب به بار آورده، مي‌بايد جنبش شورايي در ايران و هند يعني در کشورهايي که در آن‌ها جدايي طبقاتي با قدم‌هاي عظيم به وقوع مي‌پيوندند، سريعا" توسعه يابد.

در سال 1870، تمام اين کشورها تحت سلطه سرمايه‌ تجاري قرار داشتند. اين وضع فقط به ميزان کمي تغيير کرده است. سياست استعماري قدرت‌هاي بزرگ، با جلوگيري از رشد صنعت ملي، اين کشورها را به بازار و منابع مواد خام براي مراکز اروپايي تبديل کرده است. واردات مصنوعات کوچک اروپايي به مستعمرات، ضربه نهايي را به صنعت بومي وارد ساخته است.

اگر رشد سريع صنايع سرمايه‌داري‌ در کشورهاي اروپايي، صنعت‌گران قديم را سريعا" پرولتريزه کرد و در آن‌ها جهان‌بيني جديدي به وجود آورد. در شرق جايي که شرايط، هزاران بدبخت وادار کرده است که به اروپا و آمريکا مهاجرت کنند، اين حالت وجود نداشت. در اين کشورهاي مستعمره يا نيمه مستعمره، هم‌چنين توده‌هاي دهقاني وجود دارند که تحت اوضاع و احوالي تقريبا" غيرقابل زيست، زنده‌گي مي‌کنند. در سراسر خاور، سنگيني ماليات‌ها و عوارض در درجه نخست، به دوش اين بخش بدبخت اهالي تحميل مي‌شود. از آن‌جا که دهقانان تقريبا" تنها کساني هستند که مواد غذايي توليد‌ مي‌کنند، بايد تغذيه لژيون‌هاي بازرگانان و استثمارگران، سرمايه‌داران و استبدادگران را تامين کنند. در نتيجه‌ي اين فشاري که به آنان وارد مي‌شود، اين طبقه‌ تحت ستم خاور نمي‌تواند حزب انقلابي مستحکمي را ايجاد کند. در ميان طبقات حاکم مي‌توان خواست‌هاي گوناگوني را مشاهده کرد. منافع تجاري، ادامه سياست استعماري قدرت‌هاي بزرگ را طلب مي‌کنند. در مقابل، بورژوازي از طريق دخالت خارجي ضرر مي‌بيند. از طرف ديگر، هنگامي که روحانيت عليه واردات کالاها از کشورهاي داراي مذاهب ديگر اعتراض مي‌کند، بازرگانان بدون معطلي با آنان وارد تماس مي‌شوند. در ميان طبقات حاکم وحدت وجود ندارد و نمي‌تواند داشته باشد.

اين واقعيت‌ها يک جو انقلابي پديد آوردند و توفان ملي بعدي در اين کشورها مي‌تواند سريعا" به يک انقلاب اجتماعي تبديل شود، اين است به طور کلي اوضاع و احوال در غالب کشورهاي آسيا. آيا نتيجه اين نيست همان‌طوري که رفيق رُي (Roy) اطمينان مي‌دهد که سرنوشت کمونيسم در سراسر جهان به پيروزي انقلاب اجتماعي در خاور وابسته است؟ مسلما" نه. رفقاي بسياري از ترکستان به اين اشتباه دچار شده‌اند. درست است که عمل‌کرد سرمايه‌داري‌ در مستعمرات روحيه انقلابي را بيدار مي‌سازد. اما اين نيز درست است که توسط استثمار سرمايه‌داري‌ در بين اشرافيت کارگري در متروپل، يک روحيه ضدانقلابي ايجاد مي‌گردد. سرمايه‌داري‌ آگاهانه مي‌کوشد تا از طريق جلب اقشار کوچک و ممتاز کارگري به سوي خود، توسط اعطاي امتيازات جزيي، مانع انقلاب گردد. فقط فرض کنيم که در هندوستان انقلاب کمونيستي آغاز شده است، آيا کارگران اين کشور مي‌توانند بدون کمک يک جنبش انقلابي در انگلستان و اروپا در مقابل حمله بورژوازي سراسر جهان مقاومت کنند؟ طبيعتا" نه. سرکوب انقلاب در ايران و چين دلايل روشني بر اين مدعاست. اگر انقلابيون ايراني و ترک اکنون انگلستان زورمند را به مبارزه مي‌طلب‌اند، بدين جهت نيست که آنان اکنون نيرومندتر گشته‌اند، بل‌که بدين سبب است که غارت‌گران امپرياليست قدرت خويش را از دست داده‌اند. انقلابي که در غرب آغاز شده است زمينه را در ايران و ترکيه نيز آماده ساخته و به انقلابيون نيرو بخشيده است. عصر انقلاب جهاني آغاز گشته است. 

به نظر من آن بند از تزها که حمايت از جنبش‌هاي بورژوادموکراتيک در کشورهاي عقب‌مانده را در نظر دارد، مي‌تواند فقط مربوط به کشورهايي باشد که در آن‌ها اين جنبش در مراحل مقدماتي است. اگر در کشورهايي که هم اکنون تجربه ده سال يا بيش‌تر را پشت سر دارند، يا کشورهايي که در آن‌ها جنبش هم اکنون مانند ايران قدرت را در دست گرفته [انقلاب گيلان] مطابق همان بند عمل شود، اين به معناي راندن توده‌ها به دامان ضدانقلاب است.

مسئله بر سر اين است که بايد برخلاف جنبش‌هاي بورژوادموکراتيک يک جنبش خالص کمونيستي به وجود آورده و برپا نگاه داشته شود. هر ارزيابي ديگري از واقعيت‌ها مي‌تواند به نتايج تاسف‌انگيزي منجر گردد.» (وحدت کمونيستي: ملاحظاتي درباره انترناسيونال سوم و مسئله شرق:ص130-133: مترجم: س. آذرپور)

و نيز در ماده 11، بند پنجم تزهاي مقدماتي پيشنهادي لنين به کنگره دوم کمينترن آمده است: «لزوم مبارزه‌يي قاطعانه عليه کوشش‌هايي که بر آن است به گرايش‌هاي رهايي‌بخش بورژوا_دموکراتيک در کشورهاي عقب‌مانده رنگ کمونيستي بدهد، انترناسيونال کمونيست، مي‌بايد جنبش‌هاي بورژوا_دموکراتيک و ملي در مستعمرات و کشورهاي عقب‌مانده را تنها به شرطي حمايت کند که عناصر احزاب آتي پرولتري در اين کشورها را _ که فقط در نام کمونيست نخواهند بود_ به دور هم جمع کرده و براي درک وظيفه‌شان _مبارزه عليه جنبش‌هاي بورژوا_دموکراتيک در ميان ملت‌هاي خود _ تربيت کند. انترناسيونال کمونيست، در کشورهاي شرق و مستعمرات مي‌بايد وارد اتحادي (Alliance) موقت با دموکراسي(9) بورژوايي گردد، اما هيچ‌گاه نبايد در آن مستحيل شود و در تمام شرايط، مي‌بايد استقلال جنبش پرولتري را حفظ کند، حتا اگر اين جنبش در حالت جنيني آن قرار داشته باشد.»(10) (لنين:مجموعه آثار انگليسي، جلد31:ص149-150)

ادامه سياست‌هاي سوسياليسم بورژوايي يا در حقيقت سرمايه‌داري‌ دولتي روسيه توسط استالين تا 1953، و به دنبال آن ادامه سياست‌هاي «راه رشد غير سرمايه‌داري» توسط خروشچف،‌ سبب نشد که حزب توده موضع خود را تغيير دهد، زيرا او در هنگام تولد، به مغزش فرو داده بودند که در هر زمان و مکاني، بدون حتا يک پرسش، مدافع، مبلغ، و مجيزگوي شوروي و رهبران آن باشند. اما تنها مائويست‌ها بودند که در کنگره بيستم حزب کمونيست شوروي، به دفاع تمام قد از استالين برخاستند و خروشچف را متهم به «رويزيونيسم» ‌کردند. حاصل هر دو سياست با سياست پروسترويکا و گلاسنوست گورباچف، که با سقوط ديوار برلن عيان شد و سوسياليسم بورژوايي قبله عالم حزب توده در زباله‌دان تاريخ فرو ريخت. محمد قراگوزلو در مطلبي تحت عنوان «فروپاشي ديوار برلين» مي‌نويسد:

«ديوار برلين در تاريخ ٩ نوامبر ١٩٨٩فروريخت! اين جمله فقط يک خبر نيست. پاياني است بريک آغاز و آغازي بريک فرجام. منظورم از پايان؛ فرجام دوره‌ي تلخي است که سوسياليسم بورژوايي به نام ديکتاتوري پرولتاريا، اما در واقع از طريق ديکتاتوري بر پرولتاريا، بر زنده‌گي کارگران و زحمت‌کشان حاکم کرده بود.

سياست‌هاي ناسيوناليستي استالين و راه رشد غيرسرمايه‌داري خروشچف، به بن بست رسيده و فقر و استبداد را در بسته‌بندي سوسياليسم به کارگران و فرودستان تحميل کرده بود.

شايد از نظر برخي چپ‌ها که هنوز به گذشته چشم دوخته‌اند و وجود حداقلي از رفاه مانند مسکن و کار در بلوک شرق را دليل مزيت بر سرمايه‌داري غرب مي‌دانند، فروپاشي ديوار برلين يک فاجعه‌ي سياسي از پيش طراحي شده‌ي توسط نهادهاي امنيتي آمريکا و کلا" ناتو تلقي شود. شايد اين چپ‌ها در روياهاي نوستالژيک خود دوران پيري را به ياد روزهاي خوش عظمت اتحادجماهير شوراها؟ سپري کنند و براي از دست رفتن آن آرزوهاي متعالي اوليه آه بکشند و به سرمايه‌داري غربي از اعماق قلب نفرين بفرستند.

اما به نظر مي‌رسد فروپاشي ديوار برلين و آشکار شدن هرچه بيش‌تر وقايع، نشان داد که آن چه در شوروي و اقمارش حاکم بوده نه سوسياليسم کارگري، بل‌که شيوه‌ي خشن و درنده خوي ديگري از سرمايه‌داري دولتي بوده است. اگر ديوار فرو نمي‌ريخت اي بسا هنوز بعضي با روياي مدينه‌ي فاضله‌ي کاذبي که در مسکو، برلين، پراک، بخارست، و ورشو ساخته بودند، نرد عشق مي‌زدند و به طور کلي فراموش مي‌کردند که قرار بود سوسياليسم منادي رفع استثمار و آزادي براي همه باشد. اين طنز تلخ و واقعيت عيني تاريخ دوران ماست:

همه‌ي طبقات و افرادي که ديوار برلين را ساختند و درقفاي آن بساط سرمايه‌داري دولتي پي‌افکندند به اندازه‌ي همان کسان و طبقاتي که ديوار را فرو ريختند چهره‌ي سوسياليسم را مشوه کردند. ازظهور و سقوط ديوار برلين فقط چپ متضرر شد.»

محمد قراگوزلو -١ دي ١٣٨٨

حزب توده خود را وارث ح.ک.ا مي‌داند، در صورتي که در هنگام تشکيل حزب توده توسط سازمان امنيت استالين و به دست شاهزاده‌ي قاجار، حق استفاده از واژه «کمونيست» را نداشته است.

زماني که يوسف افتخاري، سيد باقر امامي و ديگران به مخالفت با تشکيل حزب توده پرداختند و خواهان تشکيل ح.ک.ا بودند. «من از نخستين كساني بودم كه پس‌ از تاسيس‌ حزب توده از زندان آزاد شدم. بلافاصله پس‌ از مشاهده وضع حزب و مرام‌نامه و كميته مركزي با اسكندري، روستا و نوشين جداگانه ملاقات و مخالفت خود را با آن ابراز داشتم. آن‌ها صريحا" گفتند: «ما هم با اين شكل حزب موافق نيستيم و مي‌خواستيم حزبي انقلابي تشكيل دهيم ولي رفقاي شوروي ‍موافق نبودند و ما طبق دستور آن‌ها عمل كرديم.» من با صراحت جواب دادم تا حزب به اين شكل است من هرگز عضو آن نخواهم شد.» (انور خامه‌يي:خاطرات سياسي جلد دوم:ص 257)

در چنين شرايطي عده‌يي از جمله باقر امامي تصميم مي‌گيرند، در درون تشکيلات تازه تاسيس حزب توده، تشکيلات مخفي کمونيستي راه‌اندازي کنند و بتدريج به قول خودشان حزب توده را از درون تبديل به حزب کمونيست نمايند. اين عده با شروع چند دورهمي که تشکيل مي‌دهند، جاسوسان خودي، خبرش را به حزب کمونيست شوروي مي‌رسانند، و «رفقا» فورا" دستور انحلال چنين روي‌کردي را صادر مي‌کنند و اظهار مي‌دارند، مطلقا" نبايد در درون حزب توده چنين چيزي شکل بگيرد و آن را ممنوع مي‌کنند. حال چه‌گونه است که اين حزب در طول عمر ننگين نزديک به هشتاد ساله‌اش، چيزي جزء خدمت به روسيه و تامين منافع اين کشور در کارنامه نداشته، مي‌شود او را وارث ح.ک.ا و حافظ منافع طبقه‌ي کارگر‌ ايران دانست؟!

      اما حقیقت آن است که راه‌کار و راه‌برد، ح.ک.ا درست نقطه مقابل راه‌کار و راه‌برد حزب توده‌ بوده است. «روش‌ برخورد حزب توده در تاريخ‌نگاري و اصولا" با مخالفين فكري و ايدئولوژيك خود... بر گرفته از سنت استاليني است. توده‌يي‌ها به راحتي هر مخالف خود را عامل دشمن جلوه مي‌دادند [و مي‌دهند]. همان‌گونه كه دستگاه استاليني از ترتسكي و بوخارين كه از انقلابيون و رهبران برجسته و طراز اول انقلاب بلشويكي بودند عامل امپرياليسم مي‌ساخت و در دشمني با آن‌ها تا امحاي فيزيكي‌شان پيش‌ مي‌رفت، حزب توده نيز به تاسي از اين سنت مذموم، به راحتي هر مخالف فكري را فرد مشكوك و هر جريان فكري ديگرانديش‌ را عامل دشمن و پرووُكاتور قلمداد مي‌كرد [و مي‌کند]. اين روش‌ حزب توده را ما پس‌ از انقلاب بهمن در برخورد‌ با نيروهاي چپ ‍مبارز نيز شاهد بوديم. اما دستگاه تحليلي حزب توده داراي وجه مشخصه ديگري نيز بود [و هست] كه آن را از هرگونه ارزش‌ و اعتبار ساقط مي‌كرد و آن تبعيت تحليل‌هاي اين حزب نه از واقعيت‌هاي مبارزه طبقاتي [جامعه‌ي‌ طبقاتي ايران] بل‌كه انطباق آن با سياست خارجي اتحاد شوروي‌ است. درست به همين علت بود كه روزي بايد مصدق عامل انگليس‌ مي‌شد. ... روشن است كه يك چنين دستگاه تحليلي نيازي به شناخت واقعيت‌ها، به تحقيق و داوري علمي ندارد!»(خاطرات آلبرت سهرابيان)

      «حال كه در باره شيوه تاريخ‌نگاري حزب توده پرداختم لازم است كه درباره شيوه برخورد آي‌.‌بلوف‌ها يا نويسنده‌گان و محققين شوروي سابق نيز نكاتي يادآور شوم. با نظامي كه ‍سوسياليسم بوروكراتيك در شوروي سابق ساخته بود اصولا" مقوله‌يي بنام آزادي تحقيقات علمي و تاريخي وجود نداشت. نويسنده‌گان با دريافت خط از كميته مركزي موظف بودند با دوختن آسمان به ريسمان خط و سياست حاكم را توجيه كنند. به همين خاطر است كه علوم تحقيقي در اتحاد شوروي سابق معناي خود را از دست داده و به يكي از پيچ‌ومهره‌هاي تبليغاتي دولت مبدل شده بود.» (خاطرات آلبرت سهرابيان)

      «من با پرويز حكمت جو (11) رابطه نزديك‌تري برقرار كردم‌. او فردي صريح، شجاع و جسور بود كه نظراتش‌ را رك و راست و به راحتي بيان مي‌كرد ... پرويز حكمت جو تا هنگام مرگ‌اش‌ بر اين عقيده بود كه حزب توده يك حزب كمونيست است. اما او نمي‌دانست كه اوست كه به آرمان‌هايش‌ وفادار است و در راه اعتقادات‌اش‌ تا آخرين نفس‌ مقاومت كرده و زنده‌گي‌اش‌ را براي آزادي و عدالت اجتماعي در ايران فدا كرده است.»خاطرات آلبرت سهرابيان

      عبدالرحيم طهوري عضو حزب توده در کتابي تحت عنوان «نقدي بر کارنامه‌ي سياه يکساله‌ي حزب توده»، بدون اين‌که اشاره‌يي به تبعيت بي‌چون و چراي اين حزب از شوروي بيان دارد، کارنامه سياه اين حزب را در حد چند «اشتباه» مي‌بيند، و دروغ‌گويي‌هاي حزب را نفي مي‌کند: «حزب توده به نام و به خاطر مبارزه با فاشيسم زاده شد و در اين دوره از زنده‌گي، خود را مارکسيست و لنينيست و حزب طرازنوين حزب طبقه‌ي کارگر‌ هرگز نگفت و ننوشت.» (عبدالرحيم طهوري: نقدي بر کارنامه‌ي سياه يکساله‌ي حزب توده:5)

      این در حالي است که نه تنها سران حزب توده، بل‌که حتا مائويست‌ها هم معتقدند که حزب توده تا زمان مرگ استالين، حزب طبقه‌ي کارگر‌ ايران بوده است! در حقيقت کارنامه‌ي حزب توده ثابت مي‌کند، که اين حزب مي‌تواند هر چيز ديگري باشد، به غير از وارث ح.ک.ا و حزب طبقه‌ي کارگر‌ ايران بودن. حزب توده، حزبي با  ايده‌ئولوژي بورژوايي بوده و هست.

      سرگذشت ح.ک.ا ادامه دهيم. با شکست انقلاب آلمان، انتظارات واقعي بلشويک‌ها برآورده نشد. بنابراين‌ فشار اقتصادي ناشي از پنج سال جنگ داخلي و از دست دادن بسياري از کارگران‌ بلشويک آگاه و رزمنده، زمينه‌ي لازم براي فرصت‌طلبان درون حزب مانند استالين فراهم شد. تا اهداف عظمت‌طلبانه‌ و ناسيوناليستي خود را در قالب تئوري «سوسياليسم در يک کشور» با دوري جستن از اهداف انترناسيوناليستي طبقه‌ي کارگر‌ به مرحله عمل در آورند. چنين نگرشي سبب شد طبقه‌ي کارگر و دهقانان‌ در کشورهايي مانند چين، ترکيه، ايران، افغانستان، اندونزي(12)، عراق و غيره، قرباني و قتل عام شوند. زيرا در ديدگاه استالين انترناسيوناليسم پرولتاريايي حذف و تامين منافع اقتصادي، سياسي شوروي تبديل به هدف اصلي در روابط تجاري با کشورهاي سرمايه‌داري‌ جهان شد.

      «از آن‌جا که ما، يعني دولت شوراها، در اين موقع، نه تنها عمليات انقلابي را بي‌فايده و بل‌که مضر مي‌دانيم اين است که سياست‌مان را تغيير داده و طريق ديگري اتخاذ کرده‌ايم ... بنا به مفاد قرارداد فوريه 1921/ اسفند 1299، ما مجبوريم ايران را از وجود انقلابيون و عمليات آن‌ها راحت کنيم. اجبار ما منحصر است به خارج کردن قواي روس و آذربايجان از گيلان. از طرف ديگر، ما مکلف نشده‌ايم که در مقابل دولت [ايران] از قواي انقلابي ايران حمايت کنيم.»(عباس خاکسار:تاملي در انقلاب مشروطه ايران: 163)

      در فصل پنج قرارداد 1921 بين ايران و شوروي آمده است؛ «طرفين معظمتين متعاهدتين تقبل مي‌نمايند که: 1) از ترکيب يا توقف تشکيلات يا دستجات [گروپ‌ها] به هر اسم که ناميده شوند يا اشخاص منفرد که مقصود تشکيلات و اشخاص مزبوره مبارزه با ايران و روسيه و هم‌چنين با ممالک متحده با روسيه باشد در خاک خود ممانعت نمايند و هم‌چنين از گرفتن افراد قشوني يا تجهيزات نفرات براي صفوف قشون يا قواء مسلحه تشکيلات مزبوره در خاک خود ممانعت نمايند. ۲) به کليه ممالک يا تشکيلات قطع نظر از اسم آن تشکيلات که مقصودشان مبارزه با متعاهد معظم باشد نبايد اجازه داده شود که به خاک هر يک از طرفين معظمتين متعاهدتين تمام آن‌چه را که ممکن است بر ضد متعاهد ديگر استعمال شود وارد نموده يا عبور دهند. ۳) با تمام وسايلي که به آن دسترس باشد از توقف قشون يا قواء مسلحه مملکت ثالث ديگري در صورتي که احتمال برود توقف قواء مزبوره باعث تهديد سرحدات يا منافع يا امنيت متعاهد معظم ديگر مي‌شود بايد در خاک خود و متحدين خود ممانعت نمايد.» (متن کامل قرارداد۱۹۲۱در‌شبکه قابل دسترس است.)

این‌جا لازم است گفته باشیم، مائويست‌ها سوسياليسم دهقاني مائو را عين سوسياليسم مارکس مي‌پندارند، همان‌طور که توده‌يي‌ها سوسياليسم بورژوايي استالين را عين سوسياليسم مارکس مي‌دانند. نقد ما بر اين دو ديدگاه، از منظر مارکس، انگلس، لنين و رزالوکزامبورگ مبتني بر سوسياليسمي است که از ابتدا تا انتها، کارگران در آن نقش بازي مي‌کنند و قدرت خود را اعمال، و پي‌گير انجام انقلاب اجتماعي، که خود نيروي محرکه‌ي آن‌اند، خواهند بود. يعني سوسياليسم کارگران. «نام کارگران پاريس، با کمون‌شان، براي هميشه به عنوان پيام‌آور پرافتخار جامعه‌ي نوين با احترام تمام ياد خواهد شد. خاطره‌ي جان‌باخته‌گانش سرشار از تقدس در قلب طبقه‌ي کارگر‌ براي هميشه باقي خواهد ماند. و آنان که دست به نابودي‌اش زدند از هم‌اکنون به چرخ عذاب و ملعنت تاريخ بسته شده‌اند و دعاي همه‌ي کشيشان‌شان با هم نيز براي آمرزش گناهان‌شان کفايت نخواهد کرد.» (کارل مارکس:جنگ داخلي در فرانسه، 1871 :ص 154:باقر پرهام)

جامعه‌ي‌ نويني که مارکس در بالا بيان مي‌دارد همان جامعه‌ي‌ نوين سوسياليستي است که به دست کارگران ساخته و پرداخته مي‌شود. سوسياليسم دهقاني مائو و سوسياليسم بورژوازي استالين، پاشيدن خاک بر چشمان طبقه‌ي کارگر‌ جهاني بود، تا استثمار، ديکتاتوري و خفقان را که در اين جوامع زير نام سوسياليسم در جريان بود، مخفي نگه‌دارند.

       آن‌چه را که مائو و استالين به عنوان «سوسياليسم» توليد‌ کردند و سپس توسط احزاب وابسته به خود در سراسر جهان به عنوان سوسياليسم مارکس در مغز طبقات فرودست جامعه‌ي‌ جهاني فرو کردند، کوچک‌ترين شباهتي با سوسياليسم مارکس [کمون پاريس] نداشته و ندارد. پايه‌ي اصلي سوسياليسم مارکس، لغو استثمار است. در حالي که در چين و شوروي کوچک‌ترين قدمي در جهت لغو استثمار انسان از انسان صورت نگرفت. دو حزب کمونيست چين و شوروي، جاي سرمايه‌داران قبلي را با نقاب «سوسياليسم» گرفتند. يعني جاي طبقه‌ي استثمارگر قبلي، طبقه‌ي استثمارگر جديد (حزب کمونيست) قرار گرفت.

      «منطق انساني حاکم بر تاريخ با منطق خشک و انعطاف‌ناپذير رياضي و علوم بَحت (خالص) هم‌سان نيست. نقد و بررسي اپيستمولوژيک (معرفت شناخت) تاريخ اجتماعي با ما از مصاديق و آموزه‌هايي سخن مي‌گويد که به موجب آن‌ها قرار نيست هر فردي با خاست‌گاه طبقاتي مردمي – حتا يک پرولتر – وقتي به اريکه‌ي قدرت تکيه مي‌زند الزاماً‌ مدافع منافع مردم و طبقه‌ي محروم باشد. از استالين روس‌ها و هيتلر آلمان‌ها تا رضاخان ما ايرانيان، روساي حکومت‌هاي بسياري مي‌توان نشان داد – از جمله‌ همين لخ والسا در لهستان – که از اقشار محروم جامعه برخاسته بودند، اما وقتي به قدرت رسيدند، در عمل به صورت يک ماشين خدمت‌گزار برده‌داران، فئودال‌ها و بورژوازي عمل کردند. چه کسي است که نداند اندک مدتي پس از حاکميت بلشويک‌ها و به محض مرگ لنين «ديکتاتوري پرولتاريا» از «ديکتاتوري بر پرولتاريا» سر درآورد.»(نقد محمد قراگوزلو: بر سخنراني احمد شاملو در دانشگاه برکليآذر ۲۲, ۱۳۹۵)

     ادامه دهيم. همان‌طور که مي‌دانيد در ح.ک.ا دو ديدگاه وجود داشته است؛ يکي ديدگاه مارکسي متاثر از نظرات سلطان‌زاده که مدافع استقلال تشکيلاتي، طبقاتي، و انديشه،[جناح چپ] و ديگري ديدگاه استاليني مخالف نظرات سلطان‌زاده به رهبري حيدر عمواوغلي بوده است[جناح راست]. جناح چپ ح.ک.ا همواره مورد خشم و غضب استالين بوده است.

      اردشير آوانسيان در خاطرات خود مي‌نويسد که بعد از کنگره بيست حزب کمونيست شوروي، حزب توده در نامه‌يي به آن حزب، خواستار رسيده‌گي به وضع کمونيست‌هاي ايراني محکوم شده در دوران استالين مي‌شود. آن‌ها ضمن قبول درخواست، خواستار معرفي دو نفر از اعضاي قديمي حزب توده به دادستان نظامي شوروي مي‌شوند. اردشير آوانسيان و رضا روستا به مسکو مي‌روند. دادستان پرسش کرد که «راجع به سلطان‌زاده چه نظري داريد؟ من در جواب نوشتم که سلطان‌زاده از تاريخ ...، عضو ح.ک.ا بوده، قبل از انقلاب اکتبر عضو حزب کمونيست روسيه بود، در انقلاب مشروطيت ايران شرکت داشته، در دوره جواني‌اش در انقلاب گيلان رهبر طراز اول ح.ک.ا بود، در 1920 اولين مشاور لنين در امور شرق‌شناسي بود. هم‌چنين عضو رهبري کمينترن و در هيات اجرائيه آن عضو بود و من در بعضي از کارهاي او هم‌کاري داشتم.» (خاطرات اردشير آوانسيان از حزب توده ايران:40)

            ح.ک.ا با رهبراني مانند سلطان‌زاده و تقي اراني، ظرف مناسبي براي اجراي اهداف استالين و کميته‌ي قفقاز حزب بلشويک نبود. زيرا اکثريت اعضاي حزب داراي استقلال فکري و انديشه بودند و در مقابل خط مشي استالين ايستاده‌گي مي‌کردند. به عنوان نمونه يوسف افتخاري هنگامي که بخش کارگري کمينترن به او ماموريت مي‌دهد در جهت سازمان‌يابي کارگران نفت جنوب به ايران برود، به طور مخفيانه و به دور از چشم ماموران استالين وارد ايران مي‌شود.

بنابراين‌ اکثريت اعضاي ح.ک.ا، بر استقلال فکري و عملي و فرهنگ انترناسيوناليستي پرولتري، پاي مي‌فشردند. روي همين دليل هم بود که، اجازه نيافتند که براي فعاليت وارد ايران شوند، و به ‌تدريج همه‌ي آن‌ها به دستور استالين اعدام و يا به سيبري تبعيد شدند[آمار دولتي 130 نفر!].

آن‌هايي که به ايران آمده بودند مانند تقي اراني و افتخاري، سايه به سايه آن‌ها، جاسوسان ايراني استالين آن‌ها را دنبال مي‌کردند تا از هر طريق ممکن مانع از فعاليت سياسي اجتماعي آن‌ها شوند. رضا روستا و مخصوصا" عبدالصمد کامبخش دو عاملي بودند که از آن طريق زمينه‌ي قتل تقي اراني در زندان رضاخان و حذف و خانه‌نشين کردن يوسف افتخاري را براي ارباب به نحو احسن انجام دادند. عده‌ي کمي مانند ابوالقاسم لاهوتي که فرهنگ استالين را پذيرفت از تيرباران رهايي يافتند.

      مجريان اهداف استالين در ايران سران حزب توده مانند؛ عبدالصمد کامبخش، رضا روستا، اردشير آوانسيان، محمد بهرامي، احسان طبري، ايرج اسکندري، کيانوري، رضا رادمنش(13)، مرتضا يزدي(14)، و ديگران بودند.

      بعد از مرگ استالين به وسيله‌ي خروشچف عفو عمومي صادر مي‌شود. «عفو عمومي براي ما هم که ايراني بوديم بي‌بهره نبود. ما هم در شهرمان با چهره‌هاي تازه‌يي آشنا مي‌شديم که ايراني بودند و اکثرشان پير و شکسته شده بودند. سرماي شديد و کار سنگين در سيبريه در ريه‌هاي‌شان اثر گذاشته بود و اغلب به تنگ نفس دچار شده بودند. آن‌ها در پي خانواده‌هاي‌شان بودند. برخي خانواده‌هاي‌شان را يافته و برخي زن‌هاي‌شان به شوهر رفته بودند و در نتيجه سرگردان بودند. تعداد آزاد شده‌گان زياد نبود، اکثر در 1937، گرفتار شده بودند. آن‌ها عده‌ي زيادي از هم‌شهري‌ها را نام مي‌‌‌بردند که در زندان مرده بودند و بيش‌ترشان از اعضاء ح.ک.ا بودند. همه‌گي آن‌ها [اجبارا"] به خيانت خود و يا تماس با انگليس‌ها اقرار کرده بودند. در زندان که بودم پيرمردي برايم تعريف کرد که در همان سال‌ها که بگير و به‌بند خارجي‌ها شروع شد با احسان‌الله خان [احسان‌الله خان عضو ح.ک.ا نبود.] در زندان در يک سلول بوديم، او را هر شبانه روز به بازپرسي مي‌بردند و هر بار با بدن کوفته به سلول‌اش باز مي‌گردانيدند. پس از دو ماه که به همين وضع گذشت در يکي از شب‌ها که از بارپرسي برگشت گفت؛ ديگر راحت شدم. از او پرسيدم چه کردي؟ گفت؛ هرچه مي‌خواستند گفتم. و خودم را راحت کردم. پايش را دراز کرده به راحتا خوابيد. فردايش آمده او را بردند و ديگر از او خبري نشد.» (ناصر زربخت: گذار از برزخ:33)

      «به ياد دارم که در حدود سال 1956، سفري به مسکو کردم. روزي که به ديدن رضا روستا رفته، کاري داشتم، کاغذي به من نشان داد که نام 130، نفر در آن نگاشته شده بود. او گفت اين صورت را ارگان‌هاي حزبي شوروي به من داده‌اند و چون من از اعضاي قديمي حزب توده هستم و اغلب آن‌ها را در جواني مي‌شناخته‌ام اين را به من داده‌اند تا درباره‌ي آن‌هايي که مي‌شناسيم اگر درباره‌ي خودشان يا خانواده‌شان معلوماتي دارم براي‌شان بنويسم تا شايد به‌توانند کمکي به آن‌ها کنند. پرسيدم آن‌ها حالا در چه حالي هستند؟ گفت البته همه‌شان مرده‌اند، اگر زنده بودند که ديگر احتياج به آگاهي من نداشت. باز به ياد دارم که کامبخش [قاتل تقي اراني] طي مقاله‌يي از تاريخ‌چه‌ي مبارزات و زنده‌گي سياسي دو سه نفر از آن‌ها، که يکي‌شان به نام شايد مستعار «کامران» بود، نوشته بود که از اعضاء برجسته‌ي ح.ک.ا بوده و پس از غلبه‌ي ارتجاع در ايران آن‌ها به شوروي آمده پناهنده شدند. ولي از سرنوشت نگون‌بخت آن‌ها چيزي ننوشته بود، گويي آ‌ن‌ها به مرگ طبيعي مرده بودند. اين را از آن‌جا به خاطر دارم که يکي از رفقاي حزبي اين مطلب را سخت به کامبخش ايراد گرفته او را تنقيد مي‌کرد که چه‌گونه حقايق را نمي‌نويسد.» (ناصر زربخت: گذار از برزخ:33-34)

سيروس آخوندزاده يکي از اعضاي ح.ک.ا بوده است. او به دليل دخالت کميته‌ي قفقاز حزب بلشويک در دخالت به امور ايران مخصوصا" جمهوري گيلان، در جريان برگزاري اجلاسيه‌ي کمينترن تقاضاي ديدار با لنين را مي‌کند که با تقاضاي او موافقت مي‌شود که در اين ديدار استالين و اورژنيکيدزه هم حضور داشته، از دخالت تشکيلات باکو حزب کمونيست شوروي در امور ايران شکايت مي‌کند. لنين هم شکايت او را مي‌پذيرد و به باکو دستور مي‌دهد که در امور ايران دخالت نکند، اما استالين به اين امر وقعي نمي‌گذارد. سيروس آخوندزاده در سال 1937 مورد خشم استالين قرار گرفت، زنداني شد اما به سيبري تبعيد نشد و تيرباران نگرديد. شايد همان ملاقات باعث نجاتش شده بود. او در سال 1358 در سن 96 ساله‌گي درگذشت.

خسرو شاکري در مورد ح.ک.ا مي‌نويسد: «ح.ک.ا، ادامه‌ي مستقيم حزب عدالت بود که در نخستين کنگره‌ي خود در انزلي در تابستان ۱۲۹۹، نام خود را به ح.ک.ا گرداند. از نگاه تئوريک نيز، اين امر صادق بود، با اين تفاوت که از سال ۱۲۹۸ به بعد، با پيوستن متفکري چون آوتيس سلطان‌زاده به آن، سطح فکري آن ارتقاء زيادي يافت. بايد يادآور شد که احسان‌الله خان هرگز در ح.ک.ا. عضويت نداشت و حيدرخان هم، پس از برگذاري کنگره‌ي انزلي، در اثر فشار استالين، به هنگام نخستين کنگره خلق‌هاي خاورزمين [در يک پلنوم فرمايشي] در باکو (شهريور ۱۲۹۹)، به رهبري جناح «غيرتندرو» يا «دموکراتيک» حزب کمونيست برگزيده شد. از آن تاريخ تا مرگ حيدرخان دو سازمان ح.ک.ا. را نماينده‌گي مي‌کردند. تأثير حيدرخان، چون کسي که تا آن تاريخ حزبي به نام دموکرات را در ميان ايرانيان روسيه تزاري به وجود آورده بود، تنها در ميان ايرانياني بود که از پيش او را مي‌شناختند و در حزب او فعاليت مي‌کردند. حيدرخان مردي انقلابي و اهل عمل بود و مورد حمايت استالين، اما کسي که وي رقيب خود مي‌دانست، يعني سلطان‌زاده (خود فرزند يک زن رخت‌شوي ارمني_ايراني و يک نجار ايراني مسلمان بود)، مردي خودآموخته و مارکسيستي متبحر بود و مارکسيست‌هاي اروپايي او به چنين عنواني مي‌شناختند.»(خسرو شاکري:مصاحبه‌يي پيرامون برخي خطوط کلي جنبش چپ ايران)

به گفته‌ي خسرو شاکري «کنگره‌ي دوم ح.ک.ا را، که کار اصلي‌اش نقد حمايت از رضاشاه، نقد نظام پهلوي، و تهيه‌ي برنامه‌ي آينده بود، در پاييز ۱۳۰۶، در شهر ايوانوآ (در نزديکي مسکو)، نه، چنان‌که آورده اند، در اروميه، برگذار کرد.» 

«ح.ک.ا که تا سال‌ 1311، که به فعاليت خود در ايران و هم‌چنين دانش‌جويان ايراني در آلمان و فرانسه ادامه مي‌داد، طي سرکوب‌هاي داخلي توسط حکومت رضاخان، _ سرکوبي که با تصويب قانون سياه ۱۳۱۰ شکل «قانوني» يافت_ و  نيز در شوروي توسط دستگاه ديکتاتوري فردي استالين نابود گرديد.» 

همان‌طور که نوشتيم، «افرادي از ح.ک.ا که در دوران رضاشاه به شوروي رفته بودند، تقريباً همه‌ي آنان توسط دستگاه‌هاي سرکوب استاليني دست‌گير، زنداني، «محاکمه» و تيربارن شدند، يا در معادن گولاگ جان سپردند. چند تن از آنان، چون لاهوتي شاعر، سيروس بهرام، و ديلمي، جان سالم به در بردند، احتمالا" به برکت هم‌کاري و ايراد اتهام جاسوسي به رفقاي خود _ امري که در محاکمات استاليني مرسوم بود.» (خسرو شاکري:مصاحبه‌يي پيرامون برخي خطوط کلي جنبش چپ ايران)

ايرج اسکندري در مصاحبه با تهران مصور شماره 22، 25 خرداد 1358، در پاسخ پرسشي که چرا «عده‌ي زيادي از اعضاي ح.ک.ا در سال‌هاي قبل از تشکيل حزب توده مجبور شدند به شوروي مهاجرت کنند و برخي از آن‌ها مثل سلطان‌زاده و ... توسط حکومت استالين در شوروي اعدام شدند دليل واقعي اعدام آن‌ها چه بود و چرا حزب توده در اين مورد هيچ اقدامي نکرد؟ اسکندري پاسخ مي‌دهد «افرادي که وارد حزب توده شدند، نسبت به گذشته ح.ک.ا اطلاعاتي نداشتند. ما بعدها فهميديم که عده زيادي از افراد برجسته جنبش کمونيستي ايران بر اساس دلايل واهي در زمان استالين به دست روس‌ها اعدام شده‌اند. در نتيجه اقدامات حزب ما، از بعضي از آن‌ها پس از مرگ اعاده حيثيت شد. پرسش: و جز اين هيچ کاري نکرديد؟ چرا مقاله‌يي هم در دنيا نوشتيم.»(يادمانده‌ها و يادداشت‌هاي پراکنده ايرج اسکندري:ص99)

اسکندري در مورد اقدامات حزب‌اش در مورد سلطان‌زاده دروغ مي‌گويد. حزب توده همان کارهايي را انجام دادند که خروشچف بعد از مرگ استالين در مورد جان‌باخته‌گان انجام داد. رهبران و نويسنده‌گان حزب توده مانند رحيم رئيس‌نيا و ديگران، چه در زمان استالين و چه در زمان خروشچف و حتا هم اکنون که شوروي وجود خارجي ندارد، هم‌چنان بي‌شرمانه بر سلطان‌زاده و دوستان‌اش مي‌تازند، زيرا از روز نخست در مغزشان فرو کرده‌اند، جز خدمت بي‌قيد و شرط به رهبران شوروي سابق، کار مثبتي در کارنامه خود ثبت نکنند. بي‌شرمي حد و مرز نمي‌شناسد همين ديروز، 25 مارس 2020، کانال تلگرامي وابسته به حزب توده اين‌گونه دروغ و جعل مي‌سازد: «حيدر خان در سال ۱۹۱۹ به دعوت لنين از طرف (حزب عدالت) در تشکيل اولين کنگره بين‌المللي سوم کمونيستي به پتروگراد دعوت مي‌شود و بعدا" به نماينده‌گي ايران در هيئت اجرائيه بين‌المللي سوم (کمينترن) انتخاب مي‌گردد.»

سراسر اين نوشته‌ي فاسدترين حزب تاريخ معاصر ايران دروغ و جعل است. شما اگر به جاي حيدر عمواوغلي، سلطان‌زاده قرار بدهيد، نوشته از جعل خارج مي‌شود.

جعل ديگر را بدون هيچ توضيحي بخوانيد: «گروه چپ‌رو [منظورشان سلطان‌زاده و دوستان‌اش] هم در کنگره و هم در کميته مرکزي منتخب کنگره شديدا" فعال بود. دراين کنگره حيدرعمواغلي نتوانسته بود شرکت کند. چپ‌روي در بدنه و کميته مرکزي و تحريکات حکومت عليه حزب کمونيست، عملا" حزب را فلج کرده بود و از سوي ديگر دولت نوپاي انقلابي در رشت را با مخاطره روبرو ساخته بود.»

حالا جعل ديگر و آن جريان پلنوم فرمايشي(15) و اخراج سلطان‌زاده و يازده تن از پانزده نفر، کميته‌ي مرکزي منتخب کنگره موسس ح.ک.ا به دست استالين و مريدانش: «در سپتامبر ۱۹۲۰ نخستين پلنوم وسيع حزب کمونيست با هدف جمع‌بندي دلايل شکست جمهوري گيلان و خاتمه بخشيدن به چپ روي‌ها تشکيل شد.(16) در اين پلنوم حيدرعمواغلي که شخصا" در آن حضور داشت به دبير اولي حزب انتخاب شد و شخصيت‌هايي نظير کريم نيک‌بين، سليمان تاريوريف، محمد آخوندزاده(سيروس بهرام)، ميرجعفر جواد زاده (پيشه‌وري) به عضويت کميته مرکزي برگزيده شدند.» اين‌ها نمونه‌يي از جعليات ديروز اين حزب بود.

يازده سال بعد از تصويب و اجراي دستورات استالين از طريق پلنوم نمايشي در ح.ک.ا در سال 1920، نشست سه روزه‌ي ح.ک.ا در باکو و در دسامبر 1931، به رياست هواداران استالين و با حضور سلطان‌زاده برگذار شد. در اين نشست که در ظاهر براي بازسازي ح.ک.ا تشکيل شده بود، تبديل به محاکمه‌ي سلطان‌زاده شد و همه‌ي شکست‌هاي ح.ک.ا را به حساب سلطان‌زاده گذاشتند، تا به تدريج زمينه لازم براي حذف کامل او فراهم آورند. سلطان‌زاده را متهم به «عدم شناخت از جامعه‌ي‌ ايران و تحميل اراده و عزم شخصي و نه برمبناي رهبري جمعي و بيرون آمدن از کمينترن و ...» کردند.

سلطان‌زاده همه‌ي اين اتهامات را رد مي‌کند و حتا به قول بهزاد کاظمي در همايش باکو، سلطان‌زاده در دفاع از خود اين واقعيت تلخ را بيان کرد که بيرون آمدن از کمينترن ربطي به ناکارآمدي وي نداشته است، بل‌که فقط ناشي از اين نکته‌ي ساده بود که اصولا" ديگر کميته مرکزي ح.ک.ا وجود خارجي نداشت و طبيعتا" نمي‌توانست نماينده‌يي در کمينترن داشته باشد. در واقع، اغلب نامه‌هايي که سلطان‌زاده از طريق کمونيست‌هاي ايراني به کمينترن فرستاده بود، ناپديد شده بودند. به عبارت ديگر، سلطان‌زاده اذعان مي‌کرد که علاوه بر از هم پاشي تشکل‌هاي سازماني ح.ک.ا، کساني که به اسم آن حزب از طرف کمينترن صحبت مي‌کنند يا ماموريت مي‌يابند، به طور دموکراتيک از جانب کمونيست‌هاي ايراني انتخاب نشده‌اند و تنها کارگزاران گمارده از سوي شوروي و کمينترن استاليني هستند.

جو حاکم در اين نشست طوري بوده که حتا سلطان‌زاده پيشنهاد ترک ح.ک.ا را به اعضاي حاضر داد. اما اعضاي استاليني حزب به سلطان‌زاده يادآوري کردند که او نخست بايستي ح.ک.ا را بازسازي و سپس آن را ترک کند! در حقيقت منظورشان اين بود که يک حزب گوش به فرمان بسازد و بعد برود. نشست باکو بيانيه 19 ماده‌يي را منتشر مي‌کند که براي طبقه‌ي کارگر‌ و زحمت‌کشان  ايران چيزي در بر نداشت. بدون ترديد پشت صحنه نشست ح.ک.ا در باکو، رهبري استاليني حزب کمونيست شوروي و به ويژه حزب کمونيست آذربايجان شوروي به رهبري باند مخوف و جنايت‌کار ميرجعفر باقراوف بوده است. هدف اصلي آن‌ها هم اين بود که يک به يک اعضاي ح.ک.ا بايد وضع خود را مشخص کنند يا تابعيت شوروي را به پذيرند و بدون چون چرا مجيزگوي استالين باشند مانند لاهوتي، و يا در غير اين صورت، تبعيد به سيبري، زندان و اعدام در انتظارشان بود. حتا حق رفتن به ايران را نيز نداشتند، در صورتي مي‌توانستند به ايران بروند که همکاري بي قيد و شرط خود را که يکي از آن‌ها جاسوسي بود را به طور کامل به دستگاه رهبري استالين اثبات مي‌کردند.

بايد به اين مسئله دقت کنيم که ديدگاه جناح راست ح.ک.ا که از طريق حزب کمونيست شوروي اعمال مي‌شد، بيش از صد سال است که از طرف «مورخان» رسمي شوروي و حزب توده، به عنوان «واقعيت‌هاي انکارناپذير» همراه با انواع جعل تاريخي تبليغ و ترويج مي‌شود، تا واقعيت‌ها را وارونه و از ديد نوجوانان و جوانان پنهان دارند.

اما بايد بدانيم «تا زماني که مسائل تاريخ معاصر ايران خود را در جنبش‌هاي اجتماعي کشور توليد‌ و بازتوليد مي‌کنند، مواجهه با ديدگاه‌هاي انحرافي غيرقابل ترديد است. و تا هنگامي که به آن‌ها پاسخ مقتضي داده نشود، جنبش‌هاي موجود قادر نخواهد بود، گريبان خود را از اين انحرافات ريشه‌يي، خلاص کنند. گذشته نزديک را نه تنها بايد مورد شناخت و ارزيابي علمي قرار داد، بل‌که بايد آن را به عنوان درس‌هاي آموختني، آموخت. خطاهاي آزموده را تکرار نکرد»، زيرا آزموده را آزمودن خطاست. «و تجربيات کوشنده‌گان راستين جنبش‌هاي اجتماعي گذشته را سرمشق خود قرار داد. البته تا هنگامي که ريشه و علت طبقاتي انحرافات از بين نرفته باشند، ناگزير تکرار خواهند شد. ليکن براي برخورد به آن‌ها بايستي شناخت علمي تئوريک را به کار گرفت.»

اما لازم است اين‌جا گفته باشيم حيدر عمواوغلي دوست دوران مدرسه‌يي استالين، که تبديل به مجري اوامر او شد و استقلال فکري خود را از دست داده بود، کارهاي عظيم و نيکي در مورد انقلاب مشروطه انجام داده بود که در کتاب «نگاهي ريشه‌يي به انقلاب مشروطه» به آن پرداخته شده است. اما از کارهاي نابجاي او هم ترغيب مشروطه‌‌طلبان به تحصن در سفارت انگليس، شرکت در خلع سلاح رزمنده‌گان فاتح تهران به نفع ارتجاع و فئوداليسم، شرکت در جنگ امپرياليستي به نفع امپرياليسم آلمان و عثماني و نزديکي به سياست شووينيستي و پان‌ترکي، ترک‌هاي جوان به رهبري انورپاشا از کارهاي زشت حيدر عمواوغلي است که رحيم رئيس‌نيا نويسنده‌ي حزب توده و بقيه‌ي سران اين حزب به آن هيچ‌گاه اشاره‌يي نکرده و نخواهند کرد.

هنگامي که استالين اطمينان يافت که آزادانديشان ح.ک.ا، چه آناني که در شوروي بودند و چه آناني که در ايران بودند [تقي اراني]، را از بين برده است، آن‌گاه به فکر ساختن و پروراندن گربه‌ي دست‌آموز خود، يعني حزب توده شد. حزبي بورژا_رفرميستي براي ايران ساخته مي‌شود تا به صورت تمام قد و به‌طور کامل و بدون حتا يک ذره استقلال فکري، اميال کاخ‌نشينان کرملين را با دقت به مرحله عمل در آورند. آن‌ها [استالين+احزاب برادر] ضمن کنار نهادن انترناسيوناليستي پرولتري، ناسيوناليسم روس، را تحت پوشش سوسياليسم به مرحله‌ي اجرا در آوردند. ساختن حزب توده‌ و فرقه دموکرات آذربايجان و کردستان در جهت تامين منافع اقتصادي مسکو [نفت شمال ايران و صدور کالا]، دنبال مي‌کردند. قتل سلطان‌زاده،(17) تقي اراني و ديگر اعضاي ح.ک.ا در روسيه، دقيقا" به خاطر انجام سهل و آسان اهداف فوق انجام مي‌گرفت.

اين اهداف هيچ ربطي با فرهنگ و شيوه‌ي توليد سوسياليستي ندارد، فقط به شيوه‌ي توليد سرمايه‌داري‌ امپرياليستي شوروي ربط پيدا مي‌کند. اين را بيش‌تر خواهيم شکافت.

همان‌طور که قبلا" نوشتيم، در تاريخ معاصر ايران، تنها ح.ک.ا جناح سلطان‌زاده در مقطع انقلاب مشروطيت و «سازمان وحدت کمونيستي» در مقطع انقلاب 1357، بودند که چپ سوسياليست [مارکسي] را نماينده‌گي مي‌کردند، چون متکي به تئوري‌هاي مارکس، انگلس، لنين و رزا لوکزامبورگ بودند. «سازمان وحدت کمونيستي»(18) تا قبل از انقلاب 1357، با نام «گروه اتحاد کمونيستي» در خارج از کشور، فعاليت مي‌کردند.

ادامه دارد

سهراب.ن

05/05/1399

توضيحات:

(1): حزب کمونيست ايران در دهه‌ي نخست 1300 خورشيدي «در شهرهاي تهران، تبريز، گيلان، مازندران، قزوين، خراسان تشکيلات فعال مخفي داشت. و مجله ستاره سرخ ارگان حزب کمونيست ايران تا دي 1310 منتشر مي‌شد. شاه‌زاده عبدالصمد کامبخش جاسوس مسکو هيچ‌گاه عضو حزب کمونيست ايران نبوده و فعاليتي در آن تشکيلات نداشته است.(آدينه شماره 89:ص64)

(2): مصطفا صوفي [صبحي] کمونيست برجسته ترک در 1914 به روسيه گريخت و در آن‌جا به زندان افتاد. در کمينترن در دسامبر 1918، به عنوان نماينده ترکيه، گفت: «مغز امپرياليسم انگلستان و فرانسه در اروپا است، اما بدن آن در دشت‌هاي آسيا و آفريقا دراز کشيده است.» او پس از شروع سرکوبي کمونيست‌ها، به دست آتاتورک، در ارض‌روم دستگير و در 28 ژانويه 1921، همراه با 16 تن ديگر در ساحل ترابوزان به دريا انداخته شد، که سنت اعدام مخفيانه کمال بود.» اما شوروي در مقابل اين جنايت سکوت اختيار کرد، وقتي جسد آن‌ها مدتي بعد کشف شد. وزيرامورخارجه روسيه چيچرين، از دولت کمال وضع آن‌ها را پرسيده بود و در پاسخ گفته شد که ممکن است در دريا سانحه‌يي براي‌شان پيش آمده باشد! (اي.اچ.کار:تاريخ روسيه شوروي:جلد سوم: ص100-289-366)

(3): لنين در ژوئيه 1921 نوشت: «براي ما آشکار بود که بدون ياري انقلاب جهاني، انقلاب کارگري غيرممکن است. حتا پيش‌تر از انقلاب [1917]، هم‌چون پس از آن، ما بر آن باور بوديم که انقلاب نيز بلافاصله، و يا دست‌کم خيلي به سرعت، در ديگر کشورهاي عقب‌افتاده و پيش‌رفته‌ي سرمايه‌داري‌ به وقوع خواهد پيوست؛ و گرنه همه‌گي ما از بين خواهيم رفت.» لنين اضافه کرده بود که «با توجه به ارزش و اهميت انقلاب جهاني، کمونيست‌ها تمام توان خود را به کار گرفتند، تا نظام شورايي را تحت هر شرايط و با هر ضرر و زياني در روسيه حفظ کنند.» به گفته‌ي لنين «ما نه تنها براي خودمان، بل‌که براي انقلاب جهاني مبارزه مي‌کنيم.» (کتاب انگليسي:«سرنوشت انقلاب روسيه»: برگرفته از سامان نو)

(4): سلطان‌زاده پس از برکناري از دبير اولي حزب کمونيست ايران به خاطر دانش و اطلاعات گسترده خود به عضويت هيات اجراييه کمينترن در آمد. او در سال 1921 به عنوان يکي از مشاوران نزديک لنين به رياست اداره خاور نزديک در کميسرهاي امورخارجه در مسکو کار مي‌کرد. در 25 ژانويه 1922، سلطان‌زاده به عنوان نماينده حزب کمونيست ايران در کمينترن انتخاب شد.

(5): م.ن.روُي(Roy,Manabren danath.N) 1893-1954، رياضي‌دان و کمونيست هندي در يک خانواده مرفه در بنگال متولد شد. در 1915، به آلمان رفت. در 1917، روانه مکزيک ‌شد و با برودين که از بلشويک‌هاي قديمي بود آشنا ‌گرديد و به طرف عقايد کمونيستي جلب ‌شد. در 1919 به تشکيل حزب کمونيست مکزيک ياري ‌رساند. در فاصله بين 1928-1921، در کمينترن مسئوليت‌هاي مهمي از جمله سرپرستي دايره خاور دور کمينترن را برعهده گرفت. در 1927، به عنوان نماينده کمينترن در چين، جاي‌گزين برودين ‌شد. در 1929، به عنوان «عنصر دست راستي» و حامي بوخارين از کمينترن اخراج ‌شد. سپس توسط انگليسي‌ها به مدت شش سال در هند زنداني ‌شد. بعدها به حزب کنگره هند ملحق ‌گرديد و در 1940، حزب راديکال دموکرات را تاسيس ‌کرد. او تا زمان مرگ سردبير نشريه «راديکال هومانيست» بود. او که نسبت به حمايت از جنبش‌هاي بورژوا ناسيوناليست ابراز بدبيني مي‌کرد، بعدها به يک حزب بورژوايي [کنگره] پيوست. او ارائه دهنده تزهاي الحاقي در مورد مسئله ملي و مستعمرات به کنگره دوم کمينترن بود.

(6): «در دوران بعد چپ‌هاي حزب کمونيست ايران شرکت در انقلاب بورژوا-دموکراتيک را سپري شده حساب مي‌کردند و وظيفه‌ي روز را در انجام «انقلاب کمونيستي خالص» مي‌دانستند.» (عبدالحسين آگاهي:تاريخ احزاب در ايران:ص47)

(7): «طبقه‌ي بورژوازي ايران مستقل از شکل حکومتي‌اش (جمهوري يا پادشاهي) و مستقل از هر ايده‌ئولوژي و تفکر اعم از ديني يا سکولار و ضدديني (نمونه رضا شاه) به دليل ساخت تاريخي خود تا زنده هست و در قدرت است، «دموکرات» نخواهد شد. استبداد سياسي ضرورت و ضامن خريد و فروش امن نيروي کار ارزان است و با خصلت طبقاتي اين بورژوازي عجين شده است.» (محمد قراگوزلو: خطوطِ عمده‌ي بورژوازي ايران!)

(8): - تاکتيک [راه‌کار] و استراتژي [راه‌برد]، دو مقوله‌يي است که بارها مورد بحث سوسياليست‌ها بوده است، که بيش‌تر آن‌ها نه از زاويه‌يي درست، بل‌که هرکس بر اساس ذهن و يا منافع خود بر آن نگريسته است. حزب توده آگاهانه، براساس منافع روسيه گام برداشته است. آن‌ها بارها از رساله‌ي «بيماري کودکانه "چپ روي" در کمونيسم» لنين نقل قول آورده تا راست‌روي حزب توده را توجيه نمايند و ديگران را بکوبند و براي دفاع بي‌چون چراي از رفرميسم بورژوايي خود، پايه‌ي تئوريکي دست و پا ‌کنند. اصل ماجرا چيست؟ به گفته‌ي اي.اچ.کار زماني که طرح اجلاس دومين کنگره کمينترن براي تابستان 1920، ريخته مي‌شود، لنين در ماه آوريل همين سال براي تدارک اين کنگره جزوه‌يي «بيماري کودکانه "چپ روي" در کمونيسم» را مي‌نويسد. «اين جزوه که آخرين اثر مهم لنين است يکي از موثرترين نوشته‌هاي او نيز از کار در آمد. ... [بعد از پيروزي در جنگ داخلي] پيروزي نظريه و عمل بلشويسم تعيين‌کننده‌ي لحن خاص کارمايه‌يي است که در سراسر جزوه‌ي لنين، از نخستين تا واپسين عبارت آن، به چشم مي‌خورد؛ آن کارمايه اين است که تجربه‌ي روسيه بايد چراغ راهنما و نمونه‌ي سرمشق جنبش‌هاي انقلابي در همه‌ي کشورهاي ديگر باشد. ... مدت‌ها پس از اين ايام بود که آن‌چه را خود لنين به عنوان صلاحديدهاي تاکتيکي کوتاه مدت در نظر گرفته بود، ديگران در دوره‌يي بسيار درازتر از آن‌چه منظور لنين بود، مورد استناد و استعمال قرار دادند. ... [دو مورد حرکت تاکتيکي کوتاه مدت] مخالفت با شرکت در دوما در 1906، و مخالفت با پيمان برست‌ليتوفسک در 1918، در هر دو مورد جبهه‌ي مخالف به «اصل» مبارزه با «سازشکاري» استناد کرده است. لنين سپس به جناح چپ جنبش سوسياليستي آلمان (و نيز انگلستان) حمله مي‌کند، که چرا مشارکت در انتخابات پارلماني و در اتحاديه‌هاي کارگري را رد کرده‌اند: همين خطاي «چپ‌روانه» در سنديکاليسم فرانسه و ايتاليا و امريکا نيز تجلي مي‌کند.»

«لنين در جزوه خود قطعه‌يي را نقل مي‌کند که در آن انگلس اعلام کرده است که کمونيست‌هاي راستين بايد آماده باشند «همه‌ي مراحل و سازش‌هايي که ساخته‌ي خود آن‌ها نيست بل‌که ساخته‌ي مسير تاريخ است از سر بگذرانند» تا به هدف خود برسند. در پاسخ چپ‌روان، که مدعي بودند اصول خالص را رعايت مي‌کنند، لنين اعلام مي‌کند که «تمام تاريخ بلشويسم، چه پيش از انقلاب اکتبر و چه پس از آن، پر است از موارد مانوردادن، کنارآمدن، سازش کردن، با احزاب ديگر، از جمله احزاب بورژوايي.» ولي در مفصل‌ترين موردي که از تاکتيک مانور و سازش نقل مي‌شود پاره‌يي دشواري‌هاي عملي آشکار مي‌گردد. اين همان قطعه‌ي معروفي است که در آن لنين به کمونيست‌هاي بريتانيا توصيه مي‌کند که «به هندرسون‌ها و اسنودن‌ها کمک کنند تا لويد جورج و چرچيل[نخست وزيران انگليس] را با هم شکست دهند.» توصيه لنين اين است که به «هندرسون‌ها و اسنودن‌ها» سازشي پيشنهاد شود به صورت يک «توافق انتخاباتي» به منظور مبارزه‌ي مشترک با «لويد جورج و محافظه‌کاران»، و تقسيم کرسي‌هاي به دست آمده، بر پايه‌ي اصلي که لنين آن را تشريح نمي‌کند، ميان حزب کارگر و کمونيست‌ها. ولي همه‌ي اين کارها بايد در اوضاعي انجام گيرد که به کمونيست‌ها اجازه دهد «کامل‌ترين آزادي را براي محکوم کردن هندرسون‌ها و اسنودن‌ها داشته باشند.» چنان که بلشويک‌ها مدت‌هاي مديد را در يک حزب با منشويک‌ها همکاري داشتند ولي بدون هيچ مانعي آن‌ها را محکوم مي‌کردند. ... لنين به کمونيست‌هاي بريتانيا اين را هم توصيه مي‌کند که «به زبان مردم فهم» توضيح دهند که «نگه‌داري [يعني پشتيباني] آن‌ها از هندرسون با راي خود مانند نگه‌داري طناب است از کسي که به دار آويخته مي‌شود» زيرا که هر قدر هندرسون‌ها به قدرت سياسي نزديک‌تر شوند، بر اثر آشکار شدن رنگ سياسي واقعي آن‌ها در انظار توده‌هاي کارگر، به «مرگ سياسي» نزديک‌تر شده‌اند.» (اي.اچ.کار:تاريخ روسيه شوروي:جلد سوم: ص223-224-225)

(9): «براي ليبرال صحبت از «دموکراسي» به‌طور اعم، امري طبيعي است. اما سوسياليست هرگز اين پرسش را فراموش نخواهد کرد که: «براي چه طبقه‌‌يي.» لنين

(10): «حقيقت اين است که کمونيست‌ها به محض آن‌که بتوانند، در سرنگون کردن سلطه‌ي بورژواها، ترديدي به خود راه نخواهند داد.»مارکس:ايدئولوژي آلماني

(11): – پرويز حکمت جو عضو سازمان افسران حزب توده بود که موقع دست‌گيري در سال 1333، توانسته بود فرار و به خارج برود. در سال  ۱۳۴۳ به همراه علي خاوري به ايران برمي‌گردند و به وسيله عباس‌ شهرياري رهبري وقت، حزب توده در ايران به ساواک معرفي و دست‌گير مي‌شوند. صفر قهرماني درگفتگو با علي درويشيان(ص233) مي‌گويد: «خاوري و حکمت جو (رزم‌آرا شوهر خواهر حکمت جو بود) حتي پس از دستگيري شان هم باور نمي‌کردند که شهرياري جاسوس است. حتا بعد از دست‌گيري‌شان مخصوصا" حکمت‌جو اصرار داشت که او جاسوس نيست. خيلي از رفقا مي‌گفتند که بابا اين جاسوس است، عزيز يوسفي گفت، بيژن جزني گفت. من[گفتم]، ديگران[گفتند]. مي‌گفتيم به حکمت جو که با زنت در آلمان شرقي مکاتبه داري يک جوري به آن‌ها بنويس که مواظب اين باشند. قبول نمي‌کردند. تا اين که راديو پيک گفت و او قبول کرد که اين‌ها را او لو داده. ...نامه‌هايي که حکمت جو از راه‌هاي ديگر براي آلمان شرقي مي‌فرستاد، مستقيما" مي‌رسيد به دست عباسعلي شهرياري و او هم به ساواک تحويل مي‌داد. ...حکمت جو خيلي به رادمنش اعتقاد داشت. به عباسعلي شهرياري اعتماد داشت. تو را زده بودند و زير شکنجه کسته بودند»(255) مدافع جاسوس نبودن شهرياري دبيرکل وقت حزب توده، رضا رادمنش بود.

(12): در سال 1960 حزب کمونيست اندونزي دستِ‌کم 3 ميليون عضو و 10 ميليون فعال و سمپات داشت اما درک غلط اين حزب از قدرت‌سياسي و تاکيد بي‌هوده به وحدت با بورژوازي ملي (سوکارنو) در سال 1966 به آن فاجعه‌ي بي‌مانند انجاميد و يک ميليون کمونيست را به نطع‌گاه فرستاد. محمد قراگوزلو:انقلابي که مغلوب نئو‌ليبراليسم شد.

(13): موسا رادمنش برادرزاده‌ي رضا رادمنش که عضو سازمان جوانان حزب توده بوده است، هم‌کار ساواک بوده و تا سال 1393، هم در ايران در شرکت زيمنس مشغول به کار بوده است.

(14): مرتضا يزدي در دادگاه 53 نفر: «اين حبس پنج سال براي من بالاخره قابل تحمل است. ولي تهمت کمونيست بودن در صورتي که کمونيست نيستم براي من خيلي شديدتر است. شما را به خدا قسم اين تهمت را از يک نظر طبيب که مي‌خواهد در اين کشور يک عمر زنده‌گاني کند برداريد. زيرا من ترجيح مي‌دهم تمام عمر در حبس باشم، ولي عضو فرقه کمونيسم خوانده نشوم، به حال يک بي‌گناه ترحم کنيد. ... عمليات شش سال اخير من در ايران که با کم‌ترين و کوچک‌ترين فردي صحبتي از کمونيسم حتا نکردم و از اراني برکنار بودم و هميشه به کار خود مشغول بودم بهترين دليل است که من کمونيست نبودم. اگر بودم آخر در اين مدت يک عملي کاري حرفي از من سر مي‌زد و بالاخره از وجدان خود شرمنده نيستم که به ميهن کشور و دولت خيانت نکرده‌ام و يک سوء تفاهم مرا به اين بدبختي انداخته است. من کمونيست نبوده و نيستم.»

(15): حدود سه ماه بعد از تشکيل حزب کمونيست ايران، کنکره ملل شرق در باکو از 7 تا 11 سپتامبر تشکيل مي‌شود. در اين کنگره متني مبني بر پيروي احزاب کمونيست کشورهاي ديگر از حزب کمونيست شوروي به تصويب مي‌رسد. در نتيجه سه روز بعد از اين کنگره پلنوم فرمايشي حزب کمونيست ايران تحت فرماندهي استالين تشکيل مي‌شود و 12 نفر از 15 نفر کميته مرکزي حزب کمونيست ايران منتخب کنگره اول اخراج مي‌شوند و حيدر عمواوغلي جانشين سلطان‌زاده مي‌شود. چرا پلنوم فرمايشي؟ پلنوم يعني نشست اعضاي کميته‌ي مرکزي هر حزبي که حق راي دارند. افراد ديگري که به هر عنواني در پلنوم شرکت مي‌کنند حق راي ندارند و فقط مي‌توانند حداکثر حق راي مشورتي داشته باشند. بنابراين‌ تصميمات پلنوم با کسب حداکثر راي اعضاي کميته مرکزي اتخاذ مي‌شود. حال چه‌گونه اتفاقي افتاده است که سه نفر از 15 نفر اعضاي کميته مرکزي حزب کمونيست ايران مي‌توانند 12 نفر را اخراج کنند؟ در ضمن هيچ پلنومي حتا قانوني نمي‌تواند مصوبات کنگره را را باطل نمايد. بنابراين‌ تغيير ترکيب اعضاي کميته مرکزي حزب کمونيست ايران منتخب کنگره نخست، تنها در صلاحيت کنگره بعدي است نه پلنوم.( کنگره دوم، معروف به کنگره اروميه بود که در سال 1306 در شوروي تشکيل شده بود و در آن‌جا سلطان‌زاده، مترقي و ملي بودن رضاخان مردود دانست.)

(16): -«م.س.ايوانف در ارتباط با جنبش گيلان و حاکميت وقت کشورش، ارزيابي تحريف شده‌‌يي ارائه مي‌دهد و به دنبال اين تحريف، مسئله شکست جنبش گيلان را ناشي از سياست چپ‌روانه شديد رهبري حزب کمونيست ايران منتخب کنگره يکم انزلي معرفي مي‌کند.» ... مورخ استاليني ديگر «خانم م.ن.ايوانوا کميته مرکزي حزب کمونيست ايران منتخب کنگره نخست را کمونيست‌هاي خائن مي‌نامد که با سياست چپ روانه خود باعث شکست جنبش گيلان شدند.»(آدينه شماره 88: بهمن 1372:ص61) مورخ جاعل ديگر استاليني اليانفسکي معاون وقت روابط بين‌الملل حزب کمونيست شوروي در سال 1356 در باره چپ روي حزب کمونيست ايران در جنبش گيلان چنين نعل وارونه مي‌زند: «در نخستين کنگره حزب کمونيست ايران، سلطان‌زاده گزارشي در باره وضع موجود داد و گفت کنگره بايد اعلام کند که انقلاب ايران بايد تحت لواي انقلاب سوسياليستي صورت گيرد. نماينده‌گان حزب کمونيست روسيه در اين کنگره ابوکف و نانيشويلي با مشي انجام انقلاب سوسيايستي مخالفت کردند.» ص61 پيشين. قطع‌نامه مصوب نخستين کنگره حزب کمونيست ايران در انزلي: «پيشرفت اجتماعي و اقتصادي موجود ايران انقلاب سوسياليستي را نمي‌طلبد. جنبش فزاينده در ايران انقلاب سوسياليستي نيست.»(مجله انترناسيونال کمونيستي کمينترن:شماره14:نوامبر1920:صص225-230)

(37): «از ميان 64 حزب کمونيست جهان عضو کمينترن در سال‌هاي 1930، همه‌ي‌ اعضاي رهبري دو حزب کمونيست ايران و لهستان در دوران کشتار خونين سيستم استاليني در نيمه دوم سال‌هاي 1930، در آن‌جا اعدام و يا سر به نيست شدند.» (آدينه شماره 88: بهمن 1372:ص60)

(18): - سال 1349، چند جريان کوچک کمونيستي در خارج از کشور با هم متحد مي‌شوند و «گروه اتحاد کمونيستي» را تشکيل مي‌دهند. به منظور وحدت با دو گروه چريکي فدايي و مجاهد، وارد جدلي قلمي با هم مي‌شوند. مباحث جدلي آن‌ها عمدتا" در مورد استالينيسم و مائويسم بوده است که نتيجه نهايي نه وحدت، بل‌که جدايي بيش‌تر بوده است. بعد از انقلاب 1357، گروه منحل و «سازمان وحدت کمونيستي» را تشکيل مي‌دهند. سازمان در ادامه جدل قلمي خود، به مبارزه با سه جريان غيرمارکسي استالينيسم، مائويسم و تروتسکيسم مي‌پردازد و در اين رابطه کليه‌ي گروه‌ها و سازمان‌هاي سياسي مقطع 1357 و بعد از آن، که زير چتر سه «ايسم» بالا قرار داشتند، مورد نقد خود قرار مي‌دهند. تمام اين نقدها با وجود اين‌که داراي ضعف‌هايي است، در آن زمان، بسيار جسورانه و از منظري مارکسي و ديالکتيکي برخوردار هستند. نقد آن‌ها بر «اتحاد مبارزان کمونيست»، «پيکار»، «راه کارگر»، «سچفخا»، «رزمندگان»، «سازمان انقلابي»، «کومه‌له»، «حزب کمونيست ايران»[جديد] و غيره را مي‌توانيد در دو آدرس زير مشاهده کنيد:

http://www.vahdatcommunisti.org

http://www.vahdatcommunisti.org/Liste%20Asare%20Vahdat2.pdf

Posted by l at 12:46 AM | Permalink

اوضاعِ جامعه از زبان نمایندۀ مجلس

«مردم روزی خواهند ریخت ما را از مجلس و دولتمردان را از دولت بیرون می‌کنند»

این از جمله اعترافات «حسینعلی شهریاری - نمایندۀ مجلس از زاهدان - » به همقطاران اش پیرامون نظر مردم نسبت به اوضاع جاری مملکت و نظام است.

دُرست گفته است و دُور نخواهد بُود که مردم مجلس و دیگر دوائر دولتی - حکومتی را بر سر جنایتکاران خراب خواهند کرد. تابحال این چنین بُوده است و روزی ریشه های ظلم و ستم با قدرتِ نامحدودِ کارگران و توده های ستمدیده سوزانده خواهد شد. سردمداران رژیم جمهوری اسلامی را بناحق بر سر کار گمارده اند تا از منافع سرمایه داران حفاظت و نیز جنبش های اعتراضیِ رو به جلو را منحرف و منکوب کنند. در هر صورت و خارج از اینکه، علل انتخابِ سران جمهوری اسلامی به دیگر ایرادات مربوط می‏شود، یک موضوع روشن است که حاکمان ایران، جامعه و زندگی میلیون‏ها کارگر، زحمت‏کش، جوان و کودک را به ویرانه تبدیل کرده اند. چهل سال آزگار اموال مملکت را غارت و چهل سال آزگار هر آنچه که به صلاح و منفعتِ جانیان بشریت بُوده است را به جامعه و به میلیون‏ها تودۀ دردمند تحمیل کرده اند. به عبارت دقیق تر جامعه را داغان و اجازۀ نفس کشیدن را از میلیون‏ها انسان سلب کرده اند تا سیستمِ مطابق با سیاست امپریالیستی به پیش رود. پس بی علت نیست که سیرِ اعتراضات و اعتصابات کارگری، توده ای و جوانان بر سر بازخواهی حقوق های لگدمال شدۀ شان - و آن‏هم با صلابتی بیش از پیش - روبه جلوست و نظام را با مشلات تازه تری مواجه می سازد. این موقعیت و سیمای جامعۀ کنونی‏ست و از بالا تا پائینِ نظام هم فهمیده اند که فاقد پائین ترین پایگاهِ مردمی در درون اند؛ همۀ آن‏ها فهمیده اند که مردم در انتظار تصفیه حساب‏های نهائی با حکومت‏مداران و دولت‏مردان اند. از یک طرف اعتراضات کارگری و توده ای ناایستا شده است و از سوی دیگر خط و نشان کشیدن‏های نهادها و ارگان‏های سرکوب‏گر نظام، تمامی ندارد تا جائیکه «ابراهیم رئیسی»، رئیس قوه قضائیه ایران چند روز قبل و در حول و حوشِ شدت یابی اعتراضات در نقاط متفاوت کشور گفته است "اعتراض را باید شنید اما خط قرمز ما اغتشاش و ناامنی و به هم ریختن کشور است".

عجبا! تابحال حکومت‏مداران فاقد شنوائی بایسته در حول و حوش اعتراضات میلیون‏ها تودۀ دربند بُوده اند. تو گوئی اخیراً "شنیده اند"، ولی خط قرمزشان "اغتشاش" و "ناامنی" و "به هم ریختن کشور" است!

خارج از کلاشی، دروغگوئی و ریاکاری جنایت‏کارانی هم‏چون «رئیسی»، سئوال این است که تا بحال عکس العمل نظام در برابر هزاران اعتراضِ مسالمت آمیز کارگری و توده ای چگونه بُوده است؟ نظام در کدامین مقطع جانبِ کارگران، زحمت‏کشان، جوانان، دانشجویان، زنان و کودکان را گرفته است؟ به کدامین خواست مردم تن داده است؟ مگر سیاستِ انتخابی و طریقۀ نظام در برابر مطالبات پایه ای هم‏چون درخواست حقوق معوقه و کار، جز به شلاق بستن کارگران در ملاءعام و اخراج از میادین مشقت بار بُوده است؟ مگر حجاب اجباری را به زنان و دختران تحمیل نکرده است و در مقابلِ بدیهی ترین خواست آنان، یعنی حق پوشش، به زور و سلاح و اسیدپاشی بر سر و صورت آنان متوسل نه شده است؟ مگر هزاران دانشجو را به دلیل قوانین ارتجاعی و عقب مانده از سر کلاس‏ها منع، و ده ها تن از آنانرا از ساختمان‏ها به پائین پرتاب نکرده است؟ و ... با این حساب چگونه رئیس قوه قضائیه نظام دارد از حق و حقوقِ اعتراضِ قربانیان سیستم ظالمانه حرف بمیان می‏آورد!!

حقیقتاً نظام جمهوری اسلامی در انبان خود کوله باری از غارتِ اموال عمومی، بگیر و به بند و شکنجۀ کمونیست‏ها، مبارزین و مخالفین، کُشت و کُشتار، آواره گیِ میلیون‏ها انسانِ دربند و به هرز بُردن زندگیِ هزاران جوان و کودک دارد. حملۀ مسلحانه به خلق کُرد، ترکمن صحرا و زنان، کارگران بیکار و آن‏هم در چند ماهۀ اوّل بر سر کار گماری اش، نمایانگر این واقعیات است که نظامِ جمهوری اسلامی از دلِ نظامِ پیشین و در چهارچوب حفظ و حراست از منافع سرمایه داران بزرگ، سر در آورده است. نیز دریافته شده است که در چهار دهۀ حکومت‏داری رژیم جمهوری اسلامی، جامعۀ ایران یک لحظه از التهاب و از تنش سیاسی بدُور نبُوده است. از آغاز تاکنون، نظام در پی تعرض به اموال عمومی و منابع طبیعی جامعه، تسلیم و سرکوب اعتراضات کارگری و توده ای بُوده است؛ نظامی که جامعه را برای سازندگان اصلی آن به مرگ تدریجی تبدیل کرده است. براستی زندگیِ مردم و اوضاعِ جامعۀ ایران بسیار درب و داغان تر از آن است که بتوان همه جانبه از پسِ توضیح آن‏ها بر آمد. اعتیاد، کارتن خوابی، بیکاری و کودکان کار روبه افزون است و بنابه گفتۀ رئیس اتاق بازرگانی تهران «مسعود خوانساری»، "60درصد مردم در زیر خط فقر قرار دارند".

پُر واضح است در جامعه ای که بیش از نیمی از جمعیت آن، ناتوان از تهیۀ نیازهای اولیۀ زندگی اند؛ در جامعه ای که فارغ التحصیلان برای گذران زندگی به کارهای کاذب روی آورده اند؛ در جامعه ای که کودکان بدلیل فقر والدین شان به نیروی کار تبدیل شده اند؛ در جامعه ای که کارگر به دلیل ناتوانی دست به خودکشی می‏زند، پیداست که چنین جامعه ای در موقعیت انفجار و ترکیدنِ سیاسی ست. چرا که چنین جامعه ای مطابق با جامعۀ انسانی نیست و از آنِ یک درصدی هاست. حاکمان ایران در هیچ قسمتی، چیزی برای توده های ستم‏دیده باقی نگذاشته اند. سیاست و طریقۀ حکومتی داری شان کاملاً - و بر خلافِ ادعاهای شان - روشن است. قانون شان با پس زدن و با سرکوب اعتراضات کارگری و توده ای نوشته شده است و کمترین اشتیاق و یا تحملی در برسمیت شناختن حقوق مردم ندارند. خط قرمزشان، برخُورد خشونت بار به بدیهی ترین نیازهای محرومان، و نیز اعتراضات مسالمت آمیز کارگری و توده ای‏ست. چاره ای به غیر از سرکوب و قلع و قمع مردم ندارند. خشت شان در تضاد با خواست‏های میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کش پی ریخته شده است و به برکت زور پابرجا مانده اند و بدون کار بست روزانه، قادر به حکومت داری نیستند.

علاوه بر این‏ها شکاف طبقاتی در درون جامعه به بالاترین مرحلۀ خود رسیده است و آنقدر فاصله ها زیاد شده است، آنقدر بیکاری و نداری بالاست که صدای نمایندۀ زاهدان هم در آمده است و می‏گوید: "آقای رئیس جمهوری یک شب گرسنه نخوابیده که متوجه شود معنای گرسنگی چیست. بی پول نبُوده که بچه اش را به خاطر بی پولی نتواند به مدرسه بفرستد. فرزندانش بیکار نبوده اند که ببیند بیکاری چه بلایی بر سر خانواده ها می‏آورد".

آری، این بیان و ارائۀ تصویر حقیقی از زندگی مردم و اعمال سران حکومت است که دارد از زبان نمایندۀ نظام طرح می‏شود. متأسفانه درد و مشکلات مردم و جامعه یکی دو تا نیست. جامعه عملاً به دو سوی کاملاً متضاد از هم تقسیم شده است که یک سوی آنرا غارت‏گران اموال عمومی، صاحبان قصرهای مجلل و آن‏هم با حساب‏های کلان، و نیز سوی دیگر آن بی‏خانمانان، نیروهای ارزان کار و فقرا تشکیل می‏دهند. معلوم است که همۀ دست اندرکاران حکومت و دولت در حفظ و حراست از نظام جمهوری اسلامی ذینفع اند و نیز معلوم است که همۀ نمایندگان قوات سه گانۀ نظام در سرکوب و در پس زدن جنبش‏های اعتراضی متفق القول اند. قرار نبُوده و نیست تا نمایندۀ مجلس، از منافع طبقۀ کارگر و توده های محروم دفاع کند و نیز قرار هم بر این نبُوده است تا زندگی رئیس جمهور محبوب نظام، بر اساس زندگی میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کش سازمان یابد. به این دلیل که جانیانی هم‏چون «روحانی» آمده اند تا با غارت و با فروش اموال عمومی و با استثمارِ کارگران سرمایه های کلان به جیب زنند و سیاست‏های امپریالیستی را پی گیرند. در حقیقت کار و بارشان افزایش فقر و بیکاری و  تخریب زندگانی مردم است. پس، عللِ اوضاعِ اسفبار جامعه نه در سیاست‏های رئیس جمهور "معتدل"، بساکه در سیستم و مناسباتی است که «روحانی» و «شهریاری» مدافع و حامی آنند؛ حاصلِ منافع یک درصدی جامعه است و کاری به زندگی بخور و نمیر نود و نه درصدی و بازخواهی حق و حقوق لگدمال شدۀ شان ندارند.

خلاصه نظامِ جمهوری اسلامی با تمامی دوائر حکومتی - دولتی بناحق و مستحق بزیر کشیدن است. سران حکومت با قدرتِ زور سازمانیافته پابرجا مانده اند و می‏بایست با زور سازمانیافته بزیر کشیده شوند. تردیدی نیست که نظامِ وابستۀ جمهوری اسلامی، سازمانِ متناسب با منافع خود را به جان کارگران و توده ها انداخته است و بنابراین پائینی‏ها هم نیازمندِ سازمانِ متناسب با قوانین حاکم بر جامعه اند؛ سازمانی که وظیۀ اصلی اش جدا از همسوئی با اعتراضات کارگری و توده ای، نشانه گیری به مراکز و دم و دستگاه‏های سرکوب‏گر نظام امپریالیسنی تا سر حد سرنگونی رژیم وابستۀ جمهوری اسلامی است. موضوع و اتفاقِ ارزشمندی که نمایندۀ زاهدان هم در انتظار آن است.

25 جولای 2020

4 مرداد 1399

Posted by l at 12:43 AM | Permalink

علی ناظر: برجام اصولگرایان
https://www.didgah.net/khabarMaghalehMatnKamel.php?id=29491 

Posted by l at 12:37 AM | Permalink

زبان های ایران، بایدها و نبایدها

"""اصل ۱۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبانهای محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است."""

با آنکه در اصل پانزده قانون اساسی آموزش زبان و ادبیات مادری ( توجه فرمایید که نه آموزش به زبان مادری ) در کنار فارسی آزاد است اما به فعالان در این ضمینه همواره هجمه برده شده و آنها با تهدید، زندان و حتی اعدام روبرو گشته اند. امروز و در این نوشتار قصد آن دارم تا بدین موضوع بپردازم که دلیل احکام سنگین برای فعالین در زمینه آموزش زبانهای مادری غیر از فارسی به ملتها و اقوام دیگر ساکن در ایران چیست و چرا حکومت مرکزی همواره با آموزش به زبان مادری مخالفت کرده است و اصلا چرا آموزش به زبان مادری؟

حق آموزش به زبان مادری بارها در معاهده ها و کنوانسیون های گوناگون بین المللی مورد تایید و تاکید قرار گرفته است از جمله :

• منشور زبان مادری
• اعلامیه جهانی حقوق زبانی، بندهای ۳ و ۴ از ماده ۴
• اعلامیه حقوق اشخاص متعلق به اقلیت‌های قومی، ملی، زبانی و مذهبی
• ماده ۳۰ کنوانسیون حقوق کودک
• ماده ۲۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی

اما چرا آموزش به زبان مادری تا این حد مهم است؟ در پاسخ به این پرسش جناب آقای اشکبوس طالبی قبلا مقاله ای جامع و کامل بر اساس پژوهش های علمی معتبر ارائه نموده اند که بنده فقط به بیان چند نکته از مقاله ایشان اکتفا کرده و در پایان مطلب لینک اصل مقاله را برای علاقمندان و پژوهشگران جوان قرار میدهم تا در صورت تمایل و لزوم به آن مراجعه نمایند.

1. مغز کودک در دوره ‌ی نوزادی، از صد میلیارد نرون مغزی تشکیل شده است. رابطه‌ی رشد مغز کودک با توانایی‌های ذهنی و زبانی کودک از نوع رابطه‌ی همبسته‌گی است. یعنی هر دو باهم رشد می‌کنند. بدین معنی که رشد یکی باعث رشد دیگری نیست؛ بلکه رابطه‌ی هر دو برهم‌دیگر، یک رابطه‌ی تاثیر و تاثر متقابل است؛ نه یک رابطه‌ی علت و معلولی. رشد بخش‌های مختلف خود مغز نیز هم‌ زمان نیست؛ قسمت هایی از مغز زودتر رشد می ‌کند. ابتدا قسمتها ی مغز پایینی، سپسس قسمت‌های مغز میانی، و در آخر مغز فوقانی یا پیشانی به رشد می‌رسد؛ که این قسمت از مغز، با رشد زبان و ذخیره سازی کلمات و کاربرد اعداد، تصاویر و مفاهیم، ارتباط بسیار دارد. رشد مغز و ارتباط بین نورون‌های مغز، به رشد زبان‌ آموزی کمک می‌ کند و آموختن زبان نیز به نوبه‌ ی خود، به رشد مغز و توانایی ‌های هوشی و توانایی ‌های یادگیری کودک اثر می‌گذارد.
2. زبان مادری یا زبان اول، بخش متفاوتی از قشر فوقانی مغز را اشغال می‌کند. و آن بخش از مغز که مرکز آموزش زبان مادری (زبان اول) است، در برابر ضربه‌های مغزی مقاوم‌ تر است. زبان دوم در بخش دیگری از قشر فوقانی مغز متمرکز می‌شود. لذا آسیب‌های مغزی سبب اختلال شدید در یکی از این دو زبان می گردد. در سکته‌ های ایسمیک مغزی، آسیب وارده بر ناحیه‌ی زبان دوم رایج‌تر است. و شخص آسیب‌ دیده معمولا، ابتدا تواناییهای زبان دوم را از دست داده و فراموش می‌کند. درحالی که هنوز قادر است با زبان اول خود٬ یعنی زبان مادری صحبت کند. بعضی از روان‌شناسان کودک از این هم جلوتر رفته‌اند و ثابت می‌کنند که زبان مادری از دوران سوم حامله‌گی به‌خصوص بین هفته‌های بیست و چهارم تا تولد شروع می‌شود زیرا مغز جنین در این دوره می‌تواند به محرک‌های صوتی مادر و کیفیت صدای اطراف مادر واکنش نشان دهد. زبان اول فقط سخن‌ گفتن نیست، بلکه هوش هیجانی و عاطفی انسان نیز هست. هر زبان بار عاطفی، تاریخی و فرهنگی خود را دارد. لذا زبان اول، اساس تفکر، عواطف، موسیقی و حتی محتوای خواب انسان را تشکیل می‌دهد.

• گذار از محیط خانواده به بیرون خانواده، و ورود به مهد کودک و مدرسه، از حساس‌ ترین تغییرات محیط اجتماعی و پروسه‌ ی اجتماعی‌ شدن کودک و هویت‌ یابی کودکان است. اما این گذار برای کودکانی که از حوزه‌ ی زبان مادری به حوزه‌ ی زبانی- اجتماعی دیگری می ‌روند، بسیار پرتنش‌تر، ناآشناتر و گاهی ترس‌آورتر خواهد بود. کودک ناگهان احساس می‌کند در محیط نا آشنای جدید، مهارت‌های کلامی و اجتماعی لازم را برای تطابق و هم‌نوایی با اطراف را ندارد. و مشکل زمانی دو چندان می ‌شود که معلمان و یا کودک ‌یاران، با فرهنگ و زبان کودک بیگانه بوده و آموزش‌های لازم را برای آسان ‌تر کردن و لذت ‌بخش نمودن این گذار استرس ‌زا و اضظراب ‌آور را نداشته باشند. در چنین حالتی کودک، از محیط جدید دلزده و نسبت به آموزش زبان دوم، مقاوم و حتی فراری می‌شود. شاید به همین دلیل است که درصد کودکان فراری از مدرسه یا ترک تحصیل کرده‌ها در استانهای حاشیه‌ای و قومی ۱۰ برابر کودکان تهرانی، اصفهانی و شیرازی است. انجمن توانایی‌های شنیداری، گفتاری و زبان‌آموزی در آمریکا چنین نتیجه‌گیری کرده است که مهارت در زبان دوم و یا سوم، زمانی فراگرفته می‌شود که کودک در آموزش زبان اول به مهارت نسبی رسیده باشد. یعنی آموختن صداها، کلمات و جمله‌ها در زبان اول، امکان یادگیری سریع‌تر زبان دوم را فراهم می‌کند.

با توجه نکاتی که ارائه شد میتوان به راحتی لزوم تحصیل و آموزش به زبان مادری علی الخصوص در دوران ابتدایی که دوران یادگیری مفاهیم پایه ای است را درک نمود. اما پرسشی که مطرح میشود آن است که وقتی علم و پژوهش های علمی بر لزوم آموزش به زبان مادری برای یادگیری بهتر مفاهیم پایه ای و آموزش زبان مادری برای یادگیری زبان های دیگر تاکید دارند، چرا در ایران تا بدین حد با آن مقابله میشود و اگر اجازه آموزش به زبان مادری داده نمی شود لا اقل همان بخش اموزش زبان و ادبیات مادری در کنار فارسی چرا به صورت کامل اجرا نمیگردد؟

علت اصلی این موضوع علی الخصوص از طرف پان ایرانیستها، بعضی سلطنت طلبان امروز و در زمان حکومت پهلوی بی شک ریشه در ترس تاریخی ناسیونالیسم ایرانی از هجوم بیگانگان و شکستهای تاریخی دولتهای قدرتمند ایرانی و تمایل فاتحین به جایگزین کردن زبان و فرهنگ خود به جای زبان و فرهنگ ایرانی در آن ادوار دارد. در واقع این ترس در ذهن ایرانیان جا افتاده که ترویج و رواج یک زبان دیگر ولو اینکه زبانی ایرانی باشد به معنای شکست و نابودی است، در این سیر تفکر تاریخی ایجاد شده کم کم نکته ای بسیار مهم دچار فراموشی قرار گرفت و یا به عمد توسط زمامداران نفی شد.

این موضوع که به صورت جدی توسط بسیاری حکومتها و سلسله ها علی الخصوص از دوره صفویان به بعد سعی بر تحریف و حذف آن شد، چند ملیتی بودن ایران است. در واقع ترس از این موضوع که دشمنان بخواهند با استفاده از این موضوع به حکومت مرکزی ضربه وارد گردانند باعث آن شد که حکومتهای مرکزی در ایران همواره منکر چند ملیتی بودن ایران شوند و انها را اقوام ایرانی بخوانند  اما چرا باید ایران را کشوری چند ملیتی بدانیم و نه چند قومی  اصلا تعریف از ملت و قوم چیست؟

• ملت ها در گذر زمان و تاریخ و با سكونت اقوام گوناگون در یك سرزمین مشترک و ایجاد سنن و آداب مشترک و فرهنگ مشترک و دفاع مشتركی كه همه اقوام تشكیل دهنده آن درازای تاریخ از سرزمین، میراث و فرهنگ خود در برابر بیگانگان می كنند، پدید آمده اند و هیچ نقشه ی از پیش تعیین شده ی در پیدایش و تداوم زندگی آنها مؤثر نبوده است. ملت همچنین زنجیره ناگسستنی نسل های گذشته، حال و آینده می باشد. بر این اساس، ملت جاوید و پاینده شناخته می شود. به نظر اندیشمندان، پیوند مستقیم مفهوم ملت با دولت امر تازه ای است كه تاریخ آن از پیدایش ملی گرایی و ناسیونالیسم جدید و دولت های نوین فراتر نمی رود و مربوط به تحولات فكری و سیاسی و اجتماعی اروپا در دو سده اخیر است. نیروی اصلی و عمدۀ پیوند دهندۀ ملت، از احساس تعلق قوی به تاریخ ، فرهنگ، دین و نیز زبان مشترك برمی خیزد. به نظر دانشمندان علوم سیاسی ملت هایی را می توان یافت كه به عنوان یك جماعت تاریخی و دارای بافت فرهنگی خاص اند، اما بدون خودمختاری سیاسی یا داشتن دولت هستند، شاید ملت كٌرد بهترین نمونه برای این اصل باشد.
• یك قوم ، به عنوان واحد اجتماعی، از نژاد، اصل و نسبی یكسان تشكیل یافته، دارای زبان و نیز در بسیاری از موارد، مذهب مشترك است . "فرهنگ قومی"  دارای مشخصه های می باشد كه آن را از فرهنگ های دیگر اقوام تشكیل دهنده ملت متمایز می سازد . از دیدگاه جامعه شناسان "قوم" بیش از هر چیز مقولۀ نژادی بشمار می رود.

 پس بر اساس این تعاریف قوم خواندن بلوچ ها، آذری ها، کردها و ... که در میان ملت خود اقوام نژادی گوناگون و مذاهب گوناگون حتی گویشهای زبانی گوناگونی دارند اشتباهی است که عمدتا تعمدی صورت می گیرد. در ایران باستان چند ملیتی بودن کشور مورد تایید بود و حتی بسیاری از کتیبه ها و سنگ نبشته ها به بیش از یک زبان نوشته میشده است. در واقع آغاز تبدیل زبان فارسی به تنها زبان رسمی در کشور به دو قرن بعد از حمله اعراب بر میگردد. دو قرنی که اعراب از هیچ گزند و توهینی بر ایران و ایرانیان فروگذار نکردند و تمام سعی کوشش خود را بکار گرفتند تا زبان و فرهنگ ایران را عربی گردانند. زمانی که کم کم حکومتهای محلی در ایران تشکیل شد زبان ابزاری شد تا حکومتهای محلی بتوانند هم به نوعی استقلال خود را نشان دهند و هم حس ملی گرایی را در مردم زنده کنند و زبان و ادبیات پارسی بوسیله ادبایی مثل رودکی و فردوسی در سده های بعد به اوج شکوه خود رسید و زبانهای دیگر ایرانی را به حاشیه برد.

 همیشه بزرگترین و قوی ترین قدرتها در جهان کشورهایی چند ملیتی بودند، از روم و ایران باستان تا بریتانیای کبیر و امروزه آمریکا. اما همواره سرنوشت کشورهای چند ملیتی رسیدن به اوج نبوده و در مواردی به جنگ و نابودی انجامیده مانند اتفاقاتی که برای کشورهای بالکان و شرق اروپا رخ داد.

در واقع تاریخ به آموخته هر زمان که در یک کشور چند ملیتی حکومت حقوق ملتها و اقوام را رعایت کرده و سعی بر یکپارچه سازی فرهنگی و قبولاندن فرهنگ و زبان یکی از ملتها به دیگران نکرده آن کشور مسیر رو به رشد پیموده و همینطور بلعکس. جالب است که بدانیم ایالات متحده آمریکا که امروزه قدرتمند ترین کشور چند ملیتی جهان است حتی زبان رسمی در سطح فدرال ندارد و زبان انگلیسی گویش آمریکایی توسط خود مردم به عنوان زبان میانجی در آمده است.

اما در دوران جمهوری اسلامی، مذهب گرایی ملی و در واقع مذهب گرایی شیعی و به بیان دقیق برای برقراری حکومت ولایت مطلقه فقیه و دستیابی به آن، حکومت به نوع دیگری سعی در یکسان سازی فرهنگی داشته و قصد دارد تا تفکر سیاسی خود را به هر طریق ممکن وارد ذهن نسلهای آینده نماید و از آنجا که زبان کلید ورود به اذهان است، هرگز و هرگز بر نمی تاباند که نسل آینده با زبانی به غیر از آنکه زبان ولایت مطلقه باشد آشنایی کامل یابد زیرا همانگونه که در سطور قبل قید شد، ( زبان فقط سخن‌ گفتن نیست، بلکه هوش هیجانی و عاطفی انسان نیز هست. هر زبان بار عاطفی، تاریخی و فرهنگی خود را دارد ) یادگیری هر زبان یعنی یادگیری تفکری نوین پس برای این حکومت اقتدار گرا و دیکتاتوری دینی بسیار مهم است زبان تفکر جامعه زبانی باشد که با آموزه های عقیدتی حکومت همخوانی داشته در نتیجه افراد تحت تاثیر قرار گرفته و در تصمیم گیری ها و تفکرات به نوعی تحت نفوذ حکومت باشند.

حتی امروزه که تحت فشار اذهان عمومی به صورتی کاملا محدود و کنترل شده در بعضی مدارس در کردستان و آذربایجان تدریس زبان آذری و کردی مجوز گرفته و اجرا میشود باز هم حکومت و نهادهای امنیتی با کسانی که در جهت آموزش زبان مادری به صورت خودجوش و در چهارچوب ارگان ها و انجمن های مدنی فعالیت می کنند به شدت برخورد می نماید و حکم ابلاغی اخیر به سرکار خانم زهرا محمدی نمونه ای از آن است.

به امید آن روز که به آن حد از درک و کمال و آگاهی دست یابیم تا دیگر چند ملیتی و چند زبانه بودن ایران را نه یک نقطه ضعف بدانیم و نه انکار کنیم بلکه سعی کنیم با ایجاد عدالت اجتماعی پایدار از تمامی ظرفیتهای ملت های ایران برای رشد و توسعه همه جانبه و همگانی استفاده نماییم.

مریم سلطانی

کارشناس روانشناسی، مشاور اسبق امور بانوان در شهرداری تهران

منابع:

• زبان مادری یا زبان اول. اشکبوس طالبی
• https://iran-tc.com/fa/%d8%b2%d8%a8%d8%a7%d9%86-%d9%85%d8%a7%d8%af%d8%b1%db%8c-%db%8c%d8%a7-%d8%b2%d8%a8%d8%a7%d9%86-%d8%a7%d9%88%d9%84/?lang=fa
• Rupert Emerson, Form Empire to Nation, Cambridge, Harvard University Press, 1960
• Anthony D. Smith: Nationalism. Theory, ideology, history. Polity Press, Cambridge 2001, ISBN 0-7456-2659-9.
• «امّت و ملّت، نگاهی دوباره». پرتال جامع علوم انسانی
• راهنمای زبان‌های ایرانی. زیرنظر رودیگر اشمیت، ترجمهٔ آرمان بختیاری و دیگران
• سیر تحول زبان فارسی از دوره ی باستان تا امروز، افشین مرادی

Posted by l at 12:24 AM | Permalink

جمهوري برده‏داران و دمکراسي نژادپرستان

نگاهي به تاريخچة تبعيض نژادي و جنبش سياهان در ايالات متحده آمريکا

بخش دوم: از جنبش «حقوق مدني» تا امروز

تداوم اَشکال مختلف تبعيض نژادي-ملي عليه سياهان پس از لغو «قانوني» برده‌داري در ايالات متحده، در دهة 1960 به يک مقاومت توده‌اي وسيع منجر شد. چيزي‌که در ادبيات آمريکا «جنبش حقوق مدني سياهان» ناميده مي‌شود. اين جنبش در هم‏افزايي با جنبش‌هاي اجتماعي و سياسي هم‌چون جنبش راديکال جوانان و دانشجويان، جنبش ضد جنگ ويتنام، جنبش زنان و جنبش کمونيستي مي‌توانست به يک انقلاب تمام‌عيار تبديل شده و پايه‌هاي تماميّت نظام سرمايه‌داري امپرياليستي آمريکا را متزلزل کند.

جنبش حقوق مدني اساساً بر بستر تحولات سياسي و اقتصادي آمريکاي پس از جنگ جهاني دوم رخ داد. در بخش اول اين نوشته ديديم که پس از لغو قانون برده‌داري، روابط فئودالي و نيمه‌فئودالي در ايالات جنوب، بردگان سابق و سياهان را به‌اشکال مختلف در قيد و بندِ زمين و زراعت خرده مالکي کرده بود. رشد نيروهاي توليدي و مکانيزه شدن کشاورزي، نياز به کار نيروي انساني را کاهش داد و بسياري از بردگان سابق، خرده مالکان سياه و کشاورزان اجاره‌نشين را به‌عنوان کارگران مزدي راهي شهرهاي بزرگ کرد. «اين روند بستر جديدي براي مبارزه در راه تغييرات اجتماعي باز کرد». (آواکيان 1397: 45)

چگونه آتشفشان را مهار کردند؟

لغو قانون برده‌داري هرگز به‌معناي برابري واقعي شهروندان سفيد و سياه در ايالات متحده و از بين رفتن تبعيض و ستم عليه سياهان نبود. در فاصلة سال‌هاي 1876 تا 1965، تبعيض و ستم نژادي به‌اَشکال مختلف قانوني و غير قانوني عملا ادامه پيدا کرد. قتل و شکنجة سياهان توسط برده‌داران سابق و دسته‌هاي اوباش کوکلکس کلان رايج بود. شنيع‌ترين شکل قتل، لينچ کردن (Lynching) بود. به اين شکل که سياهان را شکنجه مي‌کردند و بدن‌هاي زخمي‌شان را از درختي آويخته تا در برابر ديد و در ميان شادي نژادپرستان به‌مرور جان دهند. حملة اوباش سفيد با حمايت‌هاي ضمني يا علني پليس به سياهان گاها شکل قتل عام به خود مي‌گرفت. معروف‌ترين آن‌ها در مه 1921 در تولساي اوکلاهاما روي داد که به کشته شدن سيصد شهروند سياه و مجروح و زنداني شدن نزديک به هفت هزار نفر منجر شد. (American Crime. Case 12) در هفده ايالت سابقا برده‌دار جنوب، قوانيني موسوم به «قوانين جيم کرو» (Jim Crow Laws) اجرا مي‌شد که براساس آن جداسازي نژادي (Racial Segregation) ميان سياهان و سفيدها الزامي بود و اماکن مختلف اجتماعي مثل بيمارستان، اتوبوس، مدرسه، کتابخانه، کافه و بار، ورزشگاه، استخر، آبخوري و دستشويي و غيره براساس رنگ پوست از هم جدا شده و سياهان حق ورود به مکان‌هاي مخصوص به سفيدپوستان را نداشتند و درصورت تخطي، محاکمه و جريمه مي‌شدند. حتي در بهار 1963 نرخ بيکاري سفيدپوستان نزديک پنج درصد و سياهان بيش از دوازده درصد بود. فقط يک پنجم جمعيت سفيد زير خط فقر بودند حال‌آن‌که نيمي از سياه‌پوستان زير اين خط قرار داشتند. (زين 605) اين وضعيت در دهة پس از جنگ جهاني دوم با مقاومت و اعتراض سياهان روبه‌رو شده و نهايتا به يک جنبش اجتماعي-سياسي منجر شد.

جرقة اين جنبش با پيشگامي زني به نام رُزا پارک در ايالات آلاباما زده شد. او در روز اول دسامبر 1955 حاضر نشد صندلي اتوبوس را براي يک مسافر سفيدپوست خالي کند و ازاين‌رو محاکمه و محکوم شد. تعدادي از کشيشان سياه ازجمله دکتر مارتين لوترکينگ به اين حکم اعتراض کردند و انجمني براي مبارزه با قوانين جداسازي نژادي ايجاد کرده و دست به تظاهرات در شهرها زدند. واکنش گروه‌هاي فاشيستي شبه‌نظاميان سفيدپوست (کوکلوکس کلان) به اين جنبش، ترور، تيراندازي با اسلحة گرم، دزديدن و شکنجه کردن سياهان يا سفيدپوستان عضو جنبش ضد نژادپرستي بود. الگوي مقاومت مدني در بيش از يکصد شهر در ايالات ديگر هم تکرار شد و تا سال 1960 بيش از پنجاه هزار نفر در تظاهرات عليه نژادپرستي و قوانين آن شرکت کردند و سه هزار و ششصد نفر از آن‌ها دستگير و زنداني شدند. (زين 598)

 اما در ميان هيئت حاکمة آمريکا بودند چهره‌ها و جرياناتي که به‌دلايل مختلف با از بين بردن سياست‌هاي جداسازي نژادي و قوانين جيم کرو موافق بودند. جامعة سياهان آمريکا و بخش‌هايي از سفيدها در مقابل تبعيض نژادي و به‌ويژه نشانه‌هاي اجتماعي آن در قوانين جداسازي، مقاومت نشان مي‌دادند. از سال 1941 به بعد وقتي ارتش آمريکا با شعار و ژست «ضديت با فاشيسم و نژادپرستي» در جنگ جهاني دوم شرکت کرد، هنوز جداسازي نژادي در جامعه و ارتش آمريکا رايج و مقبول و قانوني بود! مسالة دوم، وجود يک جنبش کمونيستي قدرتمند در سطح جهان و دولت‌هاي سوسياليستي شوروي (1956-1917) و چين (1976-1949) و بعدها جنگ سرد بود که به سياست‌مداران و هيئت حاکمة آمريکا فشار مي‌آورد تا در مورد قوانين جداسازي نژادي – اين آبروريزي مفتضحانة آمريکا در سطح جهان – تجديد نظر کنند. اين يک واقعيت تاريخي بود که بعد از انقلاب اکتبر 1917 درحالي‌که اتحاد شوروي سوسياليستي (1956-1917) در مسير ريشه‌کن‌سازي ستم ملي و احقاق برابري سياسي، فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي ميان ملل و جمهوري‌هاي مختلف ساکن شوروي بود، در ايالات متحده آمريکا هنوز آبخوري‌هاي عمومي سفيدها از سياهان و لاتينوها جدا بود و سر در بسياري از رستوران‌هاي آمريکا نوشته شده بود «ورود سگ و سياه‌پوست ممنوع»! به‌واقع «اتحاد شوروي و آمريکا دو دنياي متفاوت بودند» (لوتا 1394)

تماميّت بورژوازي و دولت آمريکا با ضرورتِ جواب دادن به تضاد ستم ملي و جنبش ضد نژادپرستي سياهان روبه‌رو بود. در چنين وضعيتي بخشي از هيئت حاکمه و روساي جمهوري مثل ترومن، کندي و جانسون به اين نتيجه رسيدند که براي کنترل پتانسيل مبارزاتي اين جنبش و هم‌چنين پيش بردن کارزار «رهبري جهان آزاد» در دوران جنگ سرد، بايد تا حدودي عقب نشست و امتيازاتي حقوقي و اجتماعي به سياهان داد. طي سال‌هاي 1957 تا 1964 قوانيني در جهت «برابري» حقوق مدني، برابري در حق رأي و برابري در فرصت‌هاي شغلي به تصويب رسيد و وعده‌هاي پر سر و صدايي داده شد، اما يا به مرحلة اجرا در نيامد و يا به‌درستي اجرا نشد.

 بخش ديگري از پروژة هيئت حاکمة آمريکا، مهار کردن پتانسيل خشم سياهان از سيستم و هدايت آن به کانال‌هاي انتخاباتي بود. به‌اين‌منظور، به وجود آوردن قشري از بورژوازي و خرده‌بورژوازي سياه، ادغام آن‌ها در دستگاه بوروکراسي دولتي و متحد کردن بخشي از روشنفکران و ناسيوناليست‌هاي سياه، اهميت داشت. بورژوازي سفيد و مشخصا کابينة کندي و جانسون کوشيدند جنبش سياهان و خشم جوانان سياه و انقلابي را به‌وسيلة رهبران و روشنفکراني مانند لوتر کينگ تحت کنترل درآورند. به‌عنوان نمونه يکي از مشاوران کاخ سفيد در خاطراتش مي‌گويد که چگونه جان اف کندي در سال 1963 ازطريق مذاکره با رهبران سياه توانست «انقلاب سياهان را به يک ائتلاف دمکراتيک تبديل کند». (زين 605)

دهة انقلابي 1960 و شورش‌هاي مسلحانه

از ميانة دهة 1960 مبارزة سياهان اما شکل ديگري به خود گرفت. نسل جديدي از جوانان انقلابي برآمدند که ديگر نه به موعظه‌هاي سازشکارانة کليساهاي سياه گوش مي‌دادند و نه به توهمات «جنبش مسالمت‌آميز». آن‌ها تصميم گرفتند مشت را با مشت و گلوله را با گلوله جواب بدهند. ابتدا در ژوئيه 1967 در شهر ديترويت قيام مسلحانه‌اي با حضور جوانان و کارگران عمدتا سياه روي داد. ارتش با تانک و مسلسل سنگين لشگرکشي کرد و با مقاومت مسلحانة مردم روبه‌رو شد. 43 کشته، 356 زخمي، هفت هزار نفر بازداشتي و چهار هزار ساختمان و فروشگاه ويران شده و غارت شده نتيجة رويارويي مردم و پليس و ارتش بود. (صورتگر 39) کنگرة آمريکا در واکنش به قيام‌هاي مسلحانه و شورش‌هاي مردمي، در سال 1968 «قانون حقوق مدني» را تصويب کرد تا بار ديگر ثابت شود که بورژوازي عمدتا از هراس انقلاب است که به اصلاحات تن مي‌دهد.

اما اين تازه شروع ماجرا بود. در سال 1967 گروهي از جوانان سياه حزبي با نام «پلنگان سياه» براي دفاع از خود» تشکيل دادند که عمدتا متأثر از کمونيسم انقلابي بودند که در آن مقطع توسط مائو تسه دون نمايندگي مي‌شد. خط و مشي پلنگان سياه البته رگه‌هايي از ناسيوناليسم آفروآمريکن‌ها و تئوري‌هاي مشي چريکي آمريکاي لاتين را هم در خود حمل مي‌کرد. پلنگان سياه به‌سرعت تبديل به قطب مبارزات سياهان عليه ستم نژادي و فقر شدند و بسياري از هواداران جوان ساير جريانات ازجمله مارتين لوترکينگ و مالکوم ايکس را جذب کردند. براساس نوشتة يک گزارش محرمانة اطلاعاتي خطاب به ريچارد نيکسون در سال 1970 «25 درصد کل جمعيت سياه‌پوستان احترام زيادي براي حزب پلنگان سياه قائلند و از جمله 41 درصد جوانان زير 21 سال». (زين 612)

 سازماندهي در محلات فقيرنشين حاشية شهرهاي بزرگ، آموزش سياسي و نظامي براي دفاع در مقابل حملات پليس، سوادآموزي و مبارزه با اعتياد از فعاليت‌هاي پلنگان سياه بود. پليس، دفاتر حزب را مورد حملة مسلحانه قرار مي‌داد و در چهار دسامبر 1969 در شهر شيکاگو فِرِد همپتون و مارک کلارک دو عضو رهبري پلنگان سياه را به‌قتل رساند. چندي بعد مارتين لوترکينگ هم ترور شد و مالکوم ايکس هم سه سال پيش از آن ترور شده بود. دولت هم‌زمان که ازطريق کنگره امتيازاتي به سياهان مي‌داد، ازطريق اف.بي.آي در حال نفوذ در سازمان‌هاي مبارزاتي سياهان و ايجاد انشعاب و متلاشي کردن آن‌ها بود.

دولت و بورژوازي سفيد در کنار سرکوب نظامي و متلاشي کردن امنيتي تشکل‌هاي جنبش سياهان، پروژه‌اي براي گرفتن توان مبارزاتي اين جنبش را هم پيش برد. خنثي و فاسد کردن برخي از رهبران تشکل‌هاي مدني و سياسي سياهان ازطريق تطميع و دادن امتيازات اقتصادي و ادغام کردن آن‌ها در لايه‌اي از قدرت، ايجاد قشر بسيار کوچکي از «بورژوازي سياه» و دعوت کردن خرده‌بورژوازي و توده‌هاي سياه براي متحد شدن با نظام سرمايه‌داري امپرياليستي آمريکا به‌واسطة امتيازات اقتصادي و حکومتي. رهبراني مانند جيمز فارمر و فلويد مک‌کيسيک در دهة 60 پُست‌هاي دولتي و وام‌هاي کلان اقتصادي گرفتند و بعدها چهره‌هايي هم‌چون کالين پاول، کاندوليزا رايس و باراک اوباما به بالاترين مقامات دولتي و حکومتي رسيدند. بانک چيس منهتن و خانوادة راکفلر، بورژوازي سفيد را به سرمايه‌گذاري براي تقويت «بورژوازي سياه» دعوت کردند و از آغاز دهة 1970 شرکت‌هاي تجاري بزرگ براي سياهان تأسيس کردند. با اين وجود کمتر از نيم درصد کل درآمدهاي تجاري آمريکا از آنِ صاحبان سياه‌پوست بود و بورژوازي سفيد هنوز بيش از 99 درصد را در اختيار داشت. (زين 614) يک طبقة متوسط جديد و کوچک هم از سياهان ساخته شد که درآمد کلي سياهان را در آمارهاي دولتي و تبليغاتي بالاتر از سابق نشان مي‌داد اما فقيرترين اقشار جامعة آمريکا تا همين امروز کماکان از ميان سياهان تشکيل مي‌شوند. گزارشي در نيويورک تايمز در آغاز سال 1978 مي‌گفت «محلاتي که در دهة 1960 قيام‌هاي شهري را تجربه کردند، به‌استثناي چد مورد نادر، تغييرات کمي داشته‌اند و همان شرايط فقر شديد در اغلب شهرها گسترش يافته است» (زين 616)

تداوم ستم و تبعيض

هيئت حاکمة آمريکا از سال‌هاي مياني دهة 1970 توانست جنبش ضد نژادپرستي سياهان اين کشور را منحرف، مسخ و مهار کند اما هرگز نتوانست و نمي‌تواند ستم عليه سياهان را در جامعة آمريکا از بين ببرد. چنان‌که در اين دو نوشته ديدم نحوة شکل‌گيري سرمايه‌داري آمريکا و دولت ديکتاتوري بورژوايي در اين کشور به‌شکلي است که بر تبعيض نژادي و برتري سفيدها بر سايرين بنا شده است. موقعيت‌هاي شغلي بالا عمدتا در اختيار سفيدپوستان است و مشاغل به‌لحاظ درآمد و موقعيت اجتماعي «پايين» در سلسله مراتب جامعه طبقاتي آمريکا، به‌طور چشم‌گيري از آنِ غير سفيدپوستان، به‌ويژه سياهان است. اخيرا اتحاديه معلمان شيکاگو آماري از قربانيان کوويد 19 منتشر کرد که طبق آن 68 درصد از کساني‌که جان خود را از دست داده‌اند، سياه‌پوستان بودند.  علت اين است که سياه‌پوستان آمريکا بيشتر در مشاغلي مشغول به کار هستند که طبق اعلام دولت جزو «رشته‌هاي ضروري» اعلام شدند و در دوران قرنطينه بايد سر کار بروند. مشاغل خدماتي و کارهاي بدني عاجل و ضروري.

 اکثريت مردم فقير و حاشيه‌نشين را سياهان تشکيل مي‌دهند. بسياري از جوانان سياه در معرض بيکاري هستند و به‌سمت باندهاي بزه‌کاري و مواد مخدر رانده شده و به‌همين‌علت اکثريت زندانيان را هم آن‌ها تشکيل مي‌دهند. دستگيري دسته‌جمعي جوانان سياه و قتل آن‌ها به‌دست پليس امري رايج و روزمره در آمريکا است. حتي انتخاب شدن باراک اوباما هم چيزي از شدت سرکوب، دستگيري و کشتار جوانان سياه توسط پليس و دولت آمريکا نکاست.

نتيجه

ستم ملي و نژادي عليه سياهان، لاتينوها و بوميان از عناصر ذاتي دولت و جامعة سرمايه‌داري امپرياليستي در آمريکا است. ايالات متحدة آمريکا بدون برده‌داري، بدون نسل‌کشي بوميان، بدون دزديدن ايالات مکزيکي‌ها، بدون استثمار امپرياليستي در کشورهاي جهان سوم و بدون جنگ‌افروزي و تجاوز نظامي و کودتاهاي خونين در سراسر جهان، به‌شکل فعلي و امروزي‌اش درنمي‌آمد. اين يک تضاد سيستماتيک در جامعة آمريکا است و در چارچوب نظام سرمايه‌داري قابل حل کردن و از بين بردن نيست. اين مساله را باب آواکيان در يکي از آخرين نوشته‌هايش تحليل و جمع‌بندي کرد که چرا در چارچوب سيستم سرمايه‌داري نمي‌توان ستم بر سياهان را در آمريکا از بين برد: «نکته اساسي و مهم اين است که مبارزه عليه ستم نژادي نبايد در درون حدود اين سيستم باقي بماند. بلکه بايد به‌عنوان جزيي از يک چالش و تقلاي کلي در جهت هدف نابودي اين سيستم انجام پذيرد. اين واقعيت که اين ظلم نمي‌تواند ذيل اين سيستم از بين رود، دليلي براي انزوا و يأس نيست. همين امر دليلي محکم بر اين است که اين سيستم بايد نابود شود و مي‌تواند نابود شود و مبناي بنيادين درخصوص اين ‌که چرا مي‌توان مردم را جلب مبارزه انقلابي براي سرنگوني نهايي اين سيستم کرد در همين حقيقت نهفته است! تمام اين نکات توضيح مي‌دهد که چرا هيچ حرکت واقعي و معناداري ازسوي صاحبان قدرت (اعم از سياست‌مداران و احزاب سياسي) در جهت از ميان بردن تجربه و ميراث قرون متمادي معطوف به ستم نژادي وحشيانه و وضعيتي که امروز بدان دامن زده است، صورت نگرفته است، که در آن ميليون‌ها و ميليون‌ها جوان سياه و جوانان رنگين‌پوست ديگر هيچ نوع آينده‌اي ندارند و اين همه ذيل اين سيستم رخ مي‌دهد... اين سيستم با جواناني که هيچ آينده‌اي و چشم‌اندازي ندارند چه مي‌کند؟ آن‌ها را کنترل مي‌کند. آن هم با خشونت... اين مطلب علت ترور ساختاري و سيستماتيک عليه سياهان و ديگر رنگين‌پوستان توسط پليس را توضيح داده و نشان مي‌دهد که به‌همين‌علت، اين خشونت فقط عليه جوانان و ديگران در گتوهاي درون شهري اعمال نمي‌شود بلکه به آزار، خشونت و قتل هر سياه‌پوستي در هر جايي، حتي کساني‌که داراي تحصيلات و جايگاه بالا در جامعه هستند، تعميم پيدا مي‌کند. اگر اين سيستم براي کنترل توده‌هاي مردم در گتوهاي درون شهري به خشونت پليس نياز دارد، پس اين خشونت لاجرم بايد "سر ريز" کند و نسبت به سياهان و ديگر رنگين‌پوستان به‌طور کلي نيز اعمال گردد». (آواکيان 2020)

منابع:

- آواکيان، باب (1397) کمونيسم نوين. ترجمه از حزب کمونيست ايران (م‌ل‌م)

- آواکيان، باب (2020) ستم نژادي مي‌تواند ريشه‌کن شود اما نه تحت اين سيستم. ترجمه و انتشار از حزب کمونيست ايران (م‌ل‌م)

- زين، هاوارد (1390) تاريخ آمريکا. ترجمه ماني صالحي. نشر کتاب آمه

- لوتا، ريموند (1394) تاريخ واقعي کمونيسم. ترجمه منير اميري. انتشارات حزب کمونيست ايران (م‌ل‌م)

- American Crime. Case 12: The 1921 Tulsa Massacre and the Destruction of Black Wall Street. January 20, 2020 | revcom.us

پانوشت:

1. 1. https://twitter.com/CTUlocal1/status/1246999301458362369

به نقل از نشريه آتش105  –  مرداد 99

atash1917@gmail.com

n-atash.blogspot.com

Posted by l at 09:35 PM | Permalink

سياست صنفي،

 سياست انقلابي نيست

در نقد مقاله «صنفي و سياسي» بالاخره چه نسبتي دارند

1- مقدمه

چندي پيش مطلبي در کانال «سرخط» به نام « صنفي و سياسي بالاخره چه نسبتي دارند؟» منتشر شد. نگارندگان مقاله «صنفي و سياسي...» معتقدند که «از ابتداي دهه 90 جريان‌هاي صنفي معلمي، کارگري و دانشجويي با شعار مشترک «صنفي، سياسي است» مسير تازه‌اي از مبارزات مدني با نظم حاکم را آغاز کردند.» و اين شعار را نه‌تنها شعاري «مطلوب» مي‌دانند که آن را با ارجاع به سرکوب‌هاي دولت و شرايط «اقتصاد سياسي کنوني ايران... که اقتصاد را از هر وري بخواني به سياست مي‌رسي» اين شعار را ضروري نيز مي‌خوانند. در ادامه، مقاله با ديالکتيکي دانستن رابطه صنفي و سياسي و با تاکيد بر درستي آن در درون جريانات مختلف بحران «دروني» اين جريانات را به «سرکوب بيروني» بعد از دي ماه 96 نسبت مي‌دهد. بحران مورد نظر نويسندگان اين بوده که ازسويي برخي جريانات (جريان دانشجويي) به «پر زدن در آسمان راديکاليسم سياسي» سوق يافتند و برخي ديگر (جريانات کارگري) به‌سمت مطالبات صنفي عقب نشستند.

سپس، مقاله سعي مي‌کند بحران دروني جريانات صنفي را بر بستر «شرايط کلي سياسي کنوني» خوانش کند و علاوه بر دوگانه صنفي/ سياسي دوگانه ديگري تحت عنوان مدني/غيرمدني را وارد تحليل مي‌کند. کارکرد اين دوگانه جديد براي «سرخط» اين است که عامل ديگر بحران در جريانات «صنفي، سياسي است» را در عقب ماندن جريانات صنفي و مدني از جنبش‌هاي «غيرمدني» رديابي کند. به‌اين‌ترتيب، در تحليل بحران جريانات صنفي دوگانه مدني/غيرمدني را «پراهميت‌تر» قلمداد مي‌کند. و براي اثبات اين مدعاي خود دو دليل ارائه مي‌دهد: 1- «سير رويدادهاي تاريخي نشان مي‌دهد مادامي‌که قيام مردمي هنوز در سطحي نسبتا مدني باقي مانده است (يعني در دي ماه 96) (!!!) جنبش مدني توان آميختن با آن را دارند... اما با گسست قيام توده‌اي از امر مدني در آبان 98 شاهديم که «جنبش‌هاي مدني» جا مي‌مانند» دليل دومي که نگارندگان «صنفي و سياسي...» مي‌آورند اساسا به اين جهت است که مبادا مخاطبان اندکي نسبت به دوگانه صنفي/سياسي دچار ترديد شوند:2- «اگر بحران قابل کاستن به دوگانه صنفي/سياسي يا در سطح کلان‌تر اقتصادي/سياسي بود، قرار گرفتن بر اين ديالکتيک در ذات خود بحران‌زا بود و امکان پيشروي را سلب مي‌کرد شاهد نبوديم که قيام آبان ماه مردم از امر اقتصادي آغاز شود و بي‌واسطه به بالاترين سطح راديکاليسم سياسي برسد.»

از همه اين مباحث سرخط چنين نتيجه‌گيري مي‏کند که «زمينه و سکويي که امر صنفي براي جريان‌ها ساخته به وسعت يا ارتفاعي نبوده که پاسخگوي گام و جهش سياسي آن‌ها باشد» و راه حل ازطرفي «بسط زمينه و سکوي صنفي- اقتصادي است» و «پيوند خوردن » جريانات مختلف است (نگارندگان «صنفي و سياسي...» تاکيد دارند که «اين پيوند اساسا بر بستري از ديالکتيک اقتصادي- سياسي ممکن مي‏شود.») و ازسوي ديگر « به کارگيري سازوکارهاي غيرعلني و غيرمدني» را پيشنهاد مي‌کنند.

در اين جا قصد نداريم، تمامي تناقضات غلط‌هاي استدلالي متن مذکور را نشان دهيم (برخي از آن‌ها حتي در خلاصه بالا نيز هويدا است) بلکه اساسا تلاش خواهيم کرد که زيربناي مفهومي غلطي که اين متن بر آن بنا شده را به‌چالش بگيريم  و بر پيچيده بودن استراتژي انقلاب انگشت بگذاريم.

2- «صنفي، سياسي است» اما چه سياستي؟

برخي به‌گونه‌اي گزاره «صنفي، سياسي است» را به‌کار مي‌برند که گويي يکي از اسرار سياست را کشف کرده‌اند. در جامعه طبقاتي صنفي، سياسي است؛ انتخابات، سياسي است؛ پارلمان سياسي است، دستمزد، سياسي است و... اما به تعبير لنين «سياست با سياست فرق دارد» (لنين؛229:1384) آن‌چه اساسي است، اين است که چه سياستي؟ سياستي انقلابي يا رفرميستي؟

هيچ ترديدي نيست که بسياري از مبارزات صنفي شکلي از مبارزه طبقاتي است، اما اين مبارزه نه‌تنها مبارزه انقلابي نيست بلکه «چه بسا مبارزه اقتصادي کارگران، چنان که ما ديديم با سياست بورژوايي و مذهبي و امثال آن وابسته گردد.»(همان) ساده بگوييم: درست است که مبارزه صنفي سياسي است، اما براي اين‌که در خدمت سياست انقلابي باشد لازم است از مبارزه صنفي گسست کرده باشد. يک جنبه مهم  گسست از مبارزه صنفي هم به‌معناي گسست از «حق من» و «صنف من» است. اين گسست به‌خودي خود و در روند مبارزه صنفي شکل نمي‌گيرد و نيازمند فعاليت آگاهانه کمونيست‌هايي است که برمبناي شناخت صحيح از مجموعه تضادهاي جامعه توانايي پيوند دادن مبارزات صنفي و غيرصنفي را به افق انقلاب کمونيستي دارند.

پافشاري نويسندگان سرخط بر «دوگانه اقتصادي/سياسي» و «سازمان‌يابي با ديالکتيک صنفي/ سياسي» ناخودآگاه، اکونوميست و رويزيونيست مشهور مارتينف را به‌خاطر مي‌آورد. کسي که لنين بيش از صد سال پيش غلط بودن برداشت‌هايش را به اثبات رساند. مارتينف مي‌گويد: «بايد به همان مبارزه اقتصادي، جنبه سياسي داد». «سرخط» مي‌گويد: «پيوند بين جريانات مختلف اساسا بر بستري از ديالکتيک اقتصادي/سياسي ممکن است.» اين فرمول‌بندي‌ها که زيربناي آن را اکونوميسم خام شکل مي‌دهد، دو اشکال اساسي دارد:

اول اين‌که مجموعه گسترده‌اي از تضادها با خودويژگي خاص آنان را از دايره سياست خود اخراج مي‌کند. زنان، ملل تحت ستم، افغانستاني‌ها، اقليت‌هاي مذهبي، دگرباشان جنسي و ساير اقشار تحت ستم که صنف محسوب نمي‌شوند از دايره درک مارتينف و سرخط خارج مي‌شوند. البته «سرخط» اشاره مي‌کند که: «بايد پاي گروه‌هاي اجتماعي وسيع‌تري همچون زنان و اقوام و مذاهب تحت ستم و... تا آنجا که ممکن است در پيوند عملياتي و انضمامي با هم قرار بگيرند» به ميان کشيد. ولي بلافاصله اضافه مي‌کند که «اين پيوند اساسا بر بستري از ديالکتيک اقتصادي- سياسي ممکن است.» بنابراين از نظر سرخط اهميت ستم بر اين اقشار و گروه‌ها «تا آنجايي» است که در پيوند عملياتي و انضمامي با ديالکتيک اقتصادي-سياسي قرار بگيرد. احتمالا باز به اين دليل که «اين پيوند بر بستري از ديالکتيک اقتصادي-سياسي ممکن است.» به اين شکل، خودويژگي‌هاي سياسي ساير جنبش‌هايي که صنفي نيستند پشت ساتر اکونوميسم پنهان مي‌شود.

 دوم اين‌که سرخط گمان مي‌کند اگر از امر صنفي شروع نکنيم و به «ديالکتيک صنفي/ سياسي» وفادار نمانيم، در «آسمان راديکاليسم سياسي» معلق مي‌مانيم و نهايتا به «سقوط آزاد بر زمين سخت رئال پلتيک» منجر مي‌شود، چنان‌که گويي امر صنفي شاهراه رسيدن به سياست است. درصورتي‌که در هر جامعه طبقاتي تضادهاي عديده و گسل‌هايي چند وجود دارد که بر کرانه‌هاي آن طبقات و گروه‌هاي مختلفي زيست مي‌کنند. وظيفه اساسي کمونيست‌ها سازماندهي نيروهاي انقلاب کمونيستي از خلال آگاهي‌بخشي به توده‌ها درباره اين تضادها، کارکردهايشان و راه رهايي از اين تضادهاست. کمونيست‌ها به‌لحاظ نظري بايد خودويژگي هر کدام از تضادها را به‌رسميت بشناسند و به‌لحاظ عملي موظف‌اند به‌صورت گسترده به «ميان کليه طبقات اهالي بروند و دستجات ارتش خود را به تمام اطراف روانه سازند.» (همان‏جا:266)

به‌اين‌ترتيب، امر صنفي هيچ ارجحيتي بر ساير امور و تضادهاي جامعه ندارد. ستم بر زنان و مليت‌هاي تحت ستم همان‌قدر مادي و انضمامي است که موضوع حقوق معوقه کارگران. مساله اساسي، تربيت و سازماندهي نيروهاي انقلابي است؛ چرا که «بدون توده‌هاي آگاه و سازمان‌يافته هيچ انقلابي حتا آغاز نمي‌شود.» (استراتژي راه انقلاب در ايران61؛:1397) علي‌رغم اين‌که پتانسيل اوليه افراد بسته به جايگاه‌هايشان در جامعه طبقاتي متفاوت است، اما اساسا اين نيروها مي‌توانند از هر قشر، گروه يا طبقه‌اي باشند. کارگران و کارکنان اصناف ذاتا و الزاما خلوص يا آگاهي سياسي بيشتري نسبت به سايرين ندارند.

بنابراين راه حل بحراني که «سرخط» به آن اشاره مي‌کند نه در «بسط زمينه و سکوي صنفي- اقتصادي از طريق ايجاد پيوندهاي انضمامي» است که در شناخت و شناساندن تضاد اساسي اين سيستم برمبناي يک خط سياسي انقلابي و سازماندهي نيروها با يک استراتژي روشن براي انقلاب است. جنبش‌هاي صنفي هر قدر هم که کميتا گسترش يابند هيچ‌گاه به شکل خودبه‌خودي کيفيتا به مبارزه طبقاتي انقلابي تبديل نمي‌شود.

3- مساله استراتژي انقلاب

«سرخط» براي اثبات درستي «ديالکتيک اقتصادي/سياسي» عنوان مي‌کند که «قيام آبان ماه مردم از امر اقتصادي آغاز... و بي واسطه به بالاترين سطح راديکاليسم سياسي» رسيد. منظور نگارندگان اين سطور از «بالاترين سطح راديکاليسم سياسي» را نمي‌دانيم چيست. اما بالاترين سطح راديکاليسم سياسي يک جنبش در جامعه سرمايه‌داري، به‌معناي نفي اين يا آن حکومت مفروض نيست، بلکه به جنبشي اطلاق مي‌شود که کل دولت سرمايه‌داري را هدف قرار داده و در پي تسخير قدرت دولتي در جهت ايجاد جامعه بي‌طبقه است. تنها به اين معنا يک جنبش مي‌تواند ريشه‌ها را هدف قرار دهد. خيزش آبان ماه، علي‌رغم اين‌که حاکميت جمهوري اسلامي را هدف قرار داده بود اما تصوري از نابودي اساس دولت سرمايه‌داري نداشت و در غياب يک قطب کمونيستي که توده‌اي شده باشد، اساسا نمي‌توانست واجد چنين تصوري باشد.

ازاين‌گونه خيزش‌ها در جوامع طبقاتي در وهله‌هاي حاد شدن تضادها و فشار بر توده‌ها پيش از اين شاهد بوده‌ايم و باز خواهيم ديد. اما توده‌ها براي اين‌که بتوانند مبارزات خود را به‌ثمر برسانند، نيازمند استراتژي روشن مبارزاتي مبتني بر يک خط سياسي صحيح هستند. دلخوش کردن به اين‌که مبارزات اقتصادي توده‌ها «بي واسطه» به مبارزات سياسي بدل مي‌شود، خيانت به خون توده‌هاي مبارز است.

بي‌جا نيست اشاره کنيم که تبديل شدن مبارزه اقتصادي به مبارزه سياسي چندان هم «بي واسطه» نيست. مسئوليت اين تبديل را بيش از هرچيز پليس و نيروهاي سرکوب جامعه طبقاتي عهده‌دار مي‌شود. اصناف در مبارزات اقتصادي خود اغلب با چنان ميزاني از سرکوب مواجه مي‌شوند که بعضا در مقابل حکومت قرار مي‌گيرند. گذار از آن اقتصاد به اين سياست را بيش از هرچيز پليس سياسي جامعه به‌واسطه سرکوب‌هايش عهده‌دار مي‌شود. در اين روند، توده‌ها به‌صورت خودبه‌خودي به شناخت از تضادهاي بنيادين جامعه، راه مبارزه با اين تضادها و حل آن‌ها، نمي‌رسند.

کاش واقعيت مبارزه انقلابي به سادگي فرمول‌هاي طرح شده توسط نويسندگان «سرخط» بود. اما پيچيدگي مبارزه طبقاتي به کمونيست‌ها اجازه نمي‌دهد که در انتظار راديکال شدن مبارزه صنفي باشند و تنها وظيفه خود را پيوند دادن مبارزات صنفي تعريف کنند. براي تعيين استراتژي جهت نابودي يک دولت و استقرار دولت نوين سوسياليستي، پيش از هر چيز بايد به پيشرفته‌ترين تحليل و سنتز درباره جامعه بشري اتکا کنيم. چرا که بدون درک دستاوردها و  سنتز از شکست‌ها و اشتباهات تاريخي و تئوريک گذشته نمي‌توان به تغيير انقلابي واقعيت جديد پيش رو دست برد. در همين نسبت است که مي‌توان استراتژي مشخص و راه انقلاب را ترسيم کرد. براي اين امر لازم است به مسائل بغرنجي از قبيل مسائل امنيتي و سرکوب، انباشت سياسي نيرو، سازماندهي ارتش، زمان آغاز جنگ انقلابي، چگونگي پيشبرد جنگ، جبهه متحد، ساختار حزب، نسبت حزب با توده‌ها و... پرداخت . تقليل‌گرايي اقتصادي، چيزي از پيچيدگي اين واقعيات نمي‌کاهد.

منابع

- لنين، مجموعه آثار (چه بايد کرد؟)، انتشارات فردوس،1384

- استراتژي راه انقلاب در ايران، حزب کمونيست ايران(مارکسيست، لنينيست، مائوئيست):1397

پانوشت:

1. در اين خصوص سند «استراتژي راه انقلاب در ايران» اکيدا پيشنهاد مي‌شود. قابل دسترس در سايت cpimlm.org

به نقل از نشريه آتش105  –  مرداد 99

atash1917@gmail.com

n-atash.blogspot.com

Posted by l at 09:33 PM | Permalink

توافقنامه «شير و اژدها» يا «موش و اژدها»؟

درباره توافقنامه همکاري بيست و پنج سالة ايران و چين

ماه گذشته موضوع سند تواقفنامة 25 ساله ايران و چين (يا سند راهبردي 25 ساله ايران-چين) و مفاد آن به بحث‏هاي زيادي در جامعه و مطبوعات ايران و خارج دامن زد. جمهوري اسلامي که اميدش براي برون رفت از فروپاشي اقتصادي را به «برجام» و توافقات با غرب امپرياليستي بسته بود، با روي کار آمدن رژيم فاشيستي ترامپ/پنس در ايالات متحده آمريکا و پاره کردن برجام توسط ترامپ و با تشديد تحريم‏ها، تغيير مسير داده و امروز راه فرار را در رويکرد بيشتر به‏سمت «شرق» امپرياليستي جستجو مي‏کند. دولت جمهوري اسلامي به‏منزله يک دولت نومستعمراتي و نظامي تحت سلطه امپرياليسم در طول موجوديتش هيچ‏گاه و به‏ويژه پس از پايان جنگ ايران و عراق دست از سياستِ «هم غربي هم شرقي» برنداشت و تضادها و رقابت‏هاي درون قدرت‏هاي امپرياليستي همواره ميدان مانوري براي بهره‏برداري آن‏ها در مسير بقايشان بوده است. درون هيئت حاکمة جمهوري اسلامي تاريخا دو گرايش رو به امپرياليست‌هاي غربي (عمدتا آمريکا و هم‌چنين اروپا) و رو به امپرياليست‌هاي شرقي (روسيه و طي يک دهة اخير چين) موجود بوده و هر دوره بنا به موقعيت رژيم ايران و همين‌طور ميزان حدت تضاد ميان قدرت‌هاي امپرياليستي، گرايشي بر گرايش ديگر يا غلبه پيدا کرده و يا عموم هيئت حاکمه حول سياستي – هرچند همواره با وجود نيروهاي گريز از مرکزِ درون خودش – به توافق رسيده‌اند. بنابراين تغيير جهت کنوني جمهوري اسلامي به‌سوي چين امپرياليستي نه پديده‌اي «عجيب» و دور از انتظار است و نه «ترکمنچاي دوم».

ترکمنچاي دوران قاجار و سرمايه‌داري رقابت آزاد نيست چرا که در سرمايه‌داري امپرياليستي و به‌خصوص پس از جنگ جهاني دوم و تغييرات ساختاري اقتصادي سياسي مهمي که در نتيجه آن جنگ صورت گرفت، استعمار نوع کهن جاي خود را به استعمار نو داد. به اين معنا که کشورهاي موسوم به «جهان سوم» داراي استقلال نسبي سياسي شدند اما به‌لحاظ ساختار اقتصادي عميقا تحت سلطة امپرياليسم باقي ماندند و سوخت و ساز شاکلة اصلي اقتصادي‌شان، يعني اين‌که چه توليد کنند و به کجا صادر کنند و... عميقا وابسته به نيازهاي سرمايه مالي امپرياليستي است. در اين‌جا بايد يک واقعيت تاريخي را يادآوري کرد که: تنها با انقلاب 1917 روسيه و استقرار جمهوري سوسياليستي در آن کشور بود که لنين رهبر آن انقلاب کليه قراردادهاي ارتجاعي و امپرياليستي روسية تزاري در مورد ايران را ملغا اعلام کرد. و اگر  انقلاب اکتبر و لنين نبودند امروزه بخش‌هاي بزرگي از ايران تحت سلطة امپرياليسم روس و امپراتور جديدش پوتين قرار داشت و ناسيوناليست‌هاي ايراني و شاهي‌ها بايد در حسرت «ايراني بزرگ‌تر» مي‌سوختند!

مضاف بر اين اگر قرار است بر اين‌گونه روابط ميان نظام سرمايه‌داري جمهوري اسلامي با امپرياليسم چين عنوانِ «ترکمنچاي» بگذاريم به آن دسته نيروهاي طرفدار امپرياليسم غرب (از رضا پهلوي تا محسن سازگارا) و پيروانِ آگاه يا خام‌انديش‌شان بايد گفت مجريِ «ترکمنچاي دوم» رژيم محمدرضا پهلوي بود. رژيمي عميقا تحت سلطة امپرياليسم آمريکا که توليد و صادرات نفت و گاز و همة منابع طبيعي اين کشور را کنترل کرده و حوزه‌هاي سرمايه‌گذاري را تعيين مي‌کرد، شاه را ژاندارم اين منطقه کرد و ارتش ارتجاعي شاهنشاهي را براي حفاظت از منافع او و متحدين‌اش در منطقه براي سرکوب مبارزة انقلابي توده‌هاي مردم در ظفار راهي آن‌جا کرد و جنايت‌هاي بسياري که به آن دست زد. هيچ تفاوتِ ماهوي ميان عملکرد و وابستگي به امپرياليسمِ در رژيم جمهوري اسلامي و رژيمِ سلطنتي نيست. هر دو يک نظام طبقاتي و تحت سلطه را نمايندگي مي‌کنند ولي در دو جهان متفاوت که در آن تغييراتِ مهمي رخ داده است. تغييراتي مثل عروج چين به‌منزلة يک قدرت امپرياليستي و در چالش با امپرياليسم آمريکا براي نفوذيابي و تقسيم جهان و ديگر سربلند کردن بنيادگرايي اسلامي و شکل‌گيري طبقه‌اي از سرمايه‌داران اسلامي و با ايدئولوژي اسلامي که دنبالِ سهمِ بيشتري از اين نظام هستند. براي طبقة کارگر و زحمتکشان در ايران فرقي نمي‌کند که سرمايه‌دارِ آمريکايي، اروپايي، روسي، چيني يا سرمايه‌دار ايراني او را استثمار کند. نتيجه يکي است. تداوم رنج و فلاکت و بي‌حقوقي و...

توافقنامة 25 ساله ميان ايران و چين که مطبوعاتِ اصول‌گرا به آن عنوانِ «پيمانِ شير و اژدها» داده‌اند موضوع جديدي نيست و کليد آن در بهمن 1394 و هم‌زمان با امضاي «برجام» طي سفر شي جين پينگ، رييس جمهور چين به ايران و به‌عنوان بخشي از «راه ابريشم جديد» چين زده شد. طرح «راه ابريشم جديد» يا طرح «يک کمربند و يک جاده»، طرحي براي سرمايه‌گذاري در زيربناهاي اقتصادي بيش از 60 کشور جهان و توسعه دو مسير تجاري «کمربند اقتصادي راه ابريشم» و «راه ابريشم دريايي» است که توسط چين در سال 2013 ارائه شده ‌است. هدفِ امپرياليسم چين از اين طرح در چارچوب رقابت با امپرياليسم آمريکا، کسب هژموني و نفوذ در مناطق سابقا «ملک طلق» آمريکا در آسيا و آفريقا، همراه کردن اروپا با دست بالا پيدا کردن بر راه هاي تجاري خشکي و آبي اوراسيا است.

در آن زمان دو کشور، بيانيه مشترک و رسمي با تاکيد بر «اتحاد راهبردي و استراتژيک» امضا کردند که در آن از گسترش همکاري‌هاي جامع 25 ساله سخن گفته شد. همان زمان مقامات جمهوري اسلامي معناي اين اتحاد را شرح دادند: «کشورهايي مي‌توانند اتحاد راهبردي و استراتژيک داشته باشند که هم در بُعد نظامي و هم امنيتي، اقتصادي و سياسي در عالي‌ترين سطح مناسبات دست يافته باشند». رييس جمهور چين پس از امضاي توافقنامه گفت: «...درخصوص برنامه‌ريزي براي همکاري استراتژيک 25 ساله به توافق رسيده‌ايم و آماده گسترش و تعميق همکاري‌ها در بخش‌هاي فرهنگي، آموزشي، فناوري، نظامي و امنيتي در سطح شرکاي راهبردي هستيم و ايجاد سازوکاري براي افزايش همکاري‌هاي امنيتي در مواجهه با تروريسم را ضروري مي‌دانيم». خامنه‌اي نيز درخصوص اين توافق گفت: «توافق روساي جمهوري ايران و چين براي يک روابط استراتژيک 25 ساله، کاملاً درست و حکمت‌آميز است». (سايت خبر آنلاين 19 تير)

طبق اين قرارداد که بندهايي از آن همان زمان به مطبوعات و رسانه‌ها راه يافت، چيني‌ها در صنعت نفت ايران، شرکت ملي صادرات گاز و شرکت ملي صنايع پتروشيمي و نيز زيرساخت حمل و نقل ايران سرمايه‌گذاري وسيعي انجام خواهند داد. به‌علاوه همکاري‌هاي نظامي، تسليحاتي و اطلاعاتي ميان دو کشور برقرار خواهد شد. بندهايي از اين قرارداد تا مدت‌ها جزو اسرار دولتي به حساب مي‌آمد تا اين‌که بر بستر تضادهاي ميان جناح‌هاي جمهوري اسلامي در اسفند 97 ازسوي يکي از نمايندگان مجلس اسلامي برملا شد. سپس در سپتامبر 2019 توسط سايت «پتروليوم اکونوميست» که سايتي در حوزة انرژي است مفصل‌تر فاش شد. در گزارش اين سايت گفته شد که چيني‌ها در قالب توافق شراکت جامع استراتژيک با ايران 280 ميليارد دلار در صنعت نفت و گاز ايران سرمايه‌گذاري مي‌کنند... طرف چيني 120 ميليارد دلار در حوزه توسعه زيرساخت‌هاي توليد و حمل‌ونقل در ايران سرمايه‌گذاري مي‌کند که بخش قابل توجهي از اين سرمايه‌گذاري در پنج سال نخست انجام خواهد شد و مابقي آن دوره‌اي و براساس توافق دو کشور به بخش صنعت و حوزه حمل‌ونقل ايران تزريق مي‌شود. در مقابل طرف چيني نفت و گاز را با سي درصد تخفيف و با مهلت باز پرداخت دوساله از ايران خريداري مي‌کند و مي‌تواند بازپرداخت را با واحد پول چين (يوآن) انجام دهد. دو سوم مبلغ خريد نقد خواهد بود و يک سوم به شکل کالا و خدمات. براساس همين گزارش طرف چيني مي‌تواند تا پنج هزار نيروي امنيتي چين را با هدف محافظت از سرمايه‌گذاري خود به ايران بياورد. هم‏چنين شرکت‌هاي چيني در تمامي پروژه‌هاي مربوط در ايران حق تقدم دارند. همان زمان نشريه اويل‌پرايس که نشريه‌اي تخصصي در حوزه نفت است در گزارشي نوشت علاوه بر حوزه‌هاي نفت و حمل  نقل، توسعه تجهيزات و تأسيسات نظامي ايران به چين واگذار مي‌شود و هواپيماها و کشتي‌هاي نظامي چيني و روسي، قادر به بهره‌برداري از تأسيسات توسعه‌يافته خواهند بود.

اما مساله فقط اين‌ها نيست. تجربة سرمايه‌گذاري‌هاي چين در پاکستان و سريلانکا نشان مي‌دهد که چين آن‌ها را به دام «تله قرض» انداخته و اين کشورها در نتيجة ناتواني در بازپرداخت بدهي‌هاي‌شان، مهم‌ترين بنادر خود را با اجارة بلند مدت 43 و 99 ساله در اختيار چين قرار داده‌اند که همين مساله به بحران‌هاي سياسي در اين کشورها دامن زده است. بنابراين واگذاري بخش‌هايي از سواحل جنوبي ايران و جزيره کيش به چيني‌ها، اگر هم صورت واقعيت هنوز پيدا نکرده باشد، دور از انتظار نيست و تبارز کارکرد نرمالِ سرمايه‌داري امپرياليستي و منطقِ بازار جهاني و رقابت است. چه به دست سرماية چيني باشد چه آمريکايي يا اروپايي و روسي.

برخي مي‌گويند چين جامعه سوسياليستي است و اين قرارداد يا تفاهم‌نامه به‌نفع هر دو طرف است و چين قصد چپاول و يا استثمار ندارد و حزب حاکم بر آن‌جا آن‌طورکه خود به دروغ مي‌خواند «حزب کمونيست» است. اما در چين پس از مرگ مائو تسه دون در سپتامبر 1976، سوسياليسم سرنگون شد و با کودتاي نظامي دن سيائوپين و نيروهاي رهرو سرمايه‌داري، به يک جامعة سرمايه‌داري و با خشن‌ترين شکل‌هاي استثمار تبديل شد. دستگاه تبليغاتي جمهوري اسلامي مي‌خواهد القا کند که قرار است چين مدلي براي جمهوري اسلامي باشد. اما کارنامة غارت و جنايتِ چين در نقاط ديگر جهان به‌ويژه در آفريقا و استثمار بي‌رحمانة صدها ميليون کارگر چيني در مشقت‌خانه‌هاي توليدي در خودِ چين، پيشاپيش نشان مي‌دهد که سرمايه‌داران چيني دست در دست سرمايه‌داران ايراني و دولت جمهوري اسلامي چه خوابي براي کارگران و زحمتکشان ايران ديده‌اند. در گزارشي از سايت «ترجمان» به‌نقل از روزنامة گاردين مي‌خوانيم: «کارگاه عظيم شرکت فاکس‌کان در لانگهوا يکي از توليدکنندگان بزرگ محصولات اپل است. اين‏جا شايد مشهورترين کارخانة دنيا باشد، ولي شايد پنهان‌کارترين هم باشد که هيچ‌کس راهي به آن ندارد. ...نگهبانان امنيتي در تمام نقاط ورود حضور دارند... علامت‌هاي هشدار در فضاي بيرون محوطه تند و تيزتر از علامت‌هايي است که بيرونِ بسياري از مجتمع‌هاي نظامي چيني نصب شده‌اند... پشت همة آيفون‌ها چاپ شده است که: «طراحي‌شده توسط اپل در کاليفرنيا، مونتاژ در چين»...و اين عبارتي که اپل استفاده کرده است آن را به مثال منحصربه‌فردي از يکي از خشن‌ترين شکاف‌هاي اقتصادي سياره‌مان تبديل کرده است: نطفة مرزشکني‌هاي فناوري در سيليکون‌ولي بسته و طراحي مي‌شود، و (آن فناوري جديد) به‌صورت يدي در چين مونتاژ مي‌شود. فاکس‌کان بزرگ‌ترين کارفرما در سرزمين چين است که 1.3 ميليون نفر از آن دستمزد مي‌گيرند. در بين بنگاه‌هاي سراسر دنيا، فقط وال‌مارت و مک‌دونالد کارگران بيشتري دارند. ...اگر اسم فاکس‌کان به گوشتان خورده است، لابد به‌خاطر آن است که خبر خودکشي‌ها به شما رسيده است... «خودکشي‌هاي فاکس‌کان» عبارتي است که براي توصيف خودکشي‌هاي متعدد در ميان کارگران فاکس‌کان به کار مي‌رود. اکثر اين خودکشي‌ها به علت حقوق ناچيز و شرايط وخيم کاري (گاهاً 14 ساعت کار در روز، هفت روز هفته) رخ مي‌دهند. اکثر اين کارگران خود را از ساختمان‌هاي بلند در «شهر فاکس‌کان» به پايين پرت کردند... مديرعامل فاکس‌کان، تري گو، دستور به نصبِ توري هاي ضدخودکشي در زير ساختمان‌هاي بلند، دعوت از راهب‌هاي بودايي براي برگزاري مراسم‌هاي دعا در کارخانه، و البته گرفتن «تعهدنامه عدم خودکشي» از کارگران و وادار کردن آن‌ها به امضاي سندي مبني بر عدم شکايت خودشان يا بازماندگانشان در صورت وقوع مرگ، آسيب به خود، يا خودکشي «غيرمنتظره» بود».

اين نتيجة تراژيکِ يک شيوة سازماندهي اقتصادي جنون‌آميز و غير منطقي است که مبنايش را سود و سلطة سرمايه‌داري تشکيل مي‌دهد. امروز که بحث چين داغ شده فرصت خوبي است تا حقيقتِ تاريخيِ پيروزي و شکست انقلاب کمونيستي در چين را از زير آوار دروغ‌ها و تحريف‌ها بيرون کشيده و آن را به آگاهي مردم تبديل کنيم و تفاوت دو جهانِ بنيادا متفاوت سوسياليستي و سرمايه‌داري را به‌عينه نشان دهيم. اين قياس در کتاب «تاريخ واقعي کمونيسم» اثر رفيق ريموند لوتا قابل دسترسي است.¹

چهرة جهان امروز با شيوع ويروس کرونا رنگ ديگري باخته است. چين امپرياليستي که جمهوري اسلامي ريسمان نجات خود را به آن گره زده، خود در وضعيتي بحراني به سر مي‌برد. نرخ بيکاري در آن کشور از 5.2 در ماه دسامبر گذشته به نزديک 6 درصد در ماه آوريل رسيد و تعداد بيکاران‌اش از 23 ميليون نفر به بيش از 30  ميليون نفر افزايش يافت. با وجود رفع محدوديت‌هاي وضع‌شده براي فعاليت‌هاي اقتصادي در برخي نقاط چين، کاهش تقاضاي جهاني به‌دليل رکودِ اقتصادي ناشي از شيوع ويروس کرونا موجب شده تا چين با افتِ توليد مواجه شود. شيوع ويروس کرونا در چين، هزاران کارگر را ناگزير از مهاجرت داخلي به حاشيه شهرهاي بزرگي هم‌چون پکن کرده و تلاش براي يافتن شغل آن هم در شرايطي که هنوز دولت به بسياري از اداره‌هاي کاريابي اجازه بازگشايي را نداده است. موسسه رتبه‌بندي «فيچ» (Fitch Ratings) برآورد کرده که حدود 30 درصد از 442 ميليون کارگر شهرنشين چين - يعني معادل 130 ميليون نفر - حداقل به‌طور موقت شغل خود را از دست داده‌اند. هم‌چنين بانک سرمايه‌گذاري سيتي گروپ (Citigroup) پيش‌بيني کرده که اقتصاد چين حداقل 25 ميليون فرصت شغلي موجود خود را به‌طور کامل از دست خواهد داد. چين در سه ماهه نخست سال جاري ميلادي با رکود 6.8 درصدي مواجه شده که بدترين عملکرد اقتصاد اين کشور از اواسط دهه 1960 تاکنون است. اين وضعيتِ اقتصادي ابرقدرت «اژدها» است که امروز جمهوري اسلامي «موشِ» فلاکت‌زده راه نجاتش را به او بسته و در بدترين بحران فروپاشي به سر مي‌برد.

زيربناي تشديد تضاد ميان قدرت‌هاي سرمايه‌داري امپرياليستي، تشديد تضاد اساسي عصر سرمايه‌داري يعني تضاد ميان توليد اجتماعي و مالکيت خصوصي يعني تصاحب خصوصي اين توليد اجتماعي است. سرچشمة معضلات جهان امروز، از گرسنگي هولناکِ صدها ميليون نفر در سراسر جهان تا محروميت و فقر دهشتناک و غيرِ ضروري چند ميليارد انسان و نابودي محيط زيست و جنگ‌هاي ويرانگر همين‌جا است. توليد اجتماعي در جامعة بشري، انسان‌هاي چهار گوشة کرة زمين را به يکديگر متصل کرده است. اما واسطِ اين تعاون جهاني، سرمايه است. سرمايه‌داري نه‌فقط ميلياردها انسان را به رنج روزمره و استثمار و تمام روابط اجتماعي تبه‌کارانة ناشي از آن محکوم مي‌کند، بلکه دائماً آن‌ها را به گرداب جنگ‌هايي در ابعاد غير جهاني مي‌کشاند و هرچند وقت يک‌بار کل بشريت را با تخريب و کشتار جنگ‌هاي بزرگ امپرياليستي مواجه مي‌کند.

در اين ميان، جمهوري اسلامي به‌دنبال تضمين و استمرارِ بقاي خود است و به ناگزير به درون گرداب نزاع قدرت‌هاي بزرگ امپرياليستي کشيده مي‌شود. معاهدة 25 سالة و ارتجاعي ميان دولت جمهوري اسلامي با چين تفاوتي ماهوي با توافقنامة ضد مردمي برجام – و عهدِ قرارداد با امپرياليست‌هاي غربي – ندارد. همة اين قراردادها عليه توده‌هاي مردم است. همان‌طورکه گفتيم براي طبقة کارگر و اکثريتِ مردم تفاوتي ندارد که سرماية آمريکايي و غربي آن‌ها را استثمار کند يا سرماية چيني. آن‌چه مهم است ضرورتِ جامعة ما براي سرنگون کردن حاکميت سرمايه و جمهوري اسلامي و بناي جامعة سوسياليستي نوين است.

پانوشت:

1. اين اثر در سايت www.cpimlm.org موجود است.

به نقل از نشريه آتش105  –  مرداد 99

atash1917@gmail.com

n-atash.blogspot.com

Posted by l at 09:31 PM | Permalink

چهارنکته پیرامون پیمان ۲۵ ساله

پیمان ۲۵ ساله بین ایران و چین که ظاهرا هنوز در سطح توافق کلی بوده و به مراحل نهائی خود نرسیده است، و تا کنون هم مفادرسمی و با جزئیات آن علنی نشده است، بازتاب های گوناگون و البته چالش برانگیزی را چه در میان جریانات درون خود رژیم و چه در میان مردم ایران و اپوزیسیون و چه درمیان دولت ها و رسانه های مهم جهانی (حتی در آمریکا به عنوان نتایج منفی فشاریک جانبه ترامپ برای راندن ایران به سوی چین ) برانگیخته است و احتمالا هم چنان به عنوان موضوعی داغ و چالش برانگیز تداوم خواهد داشت، بویژه که ظریف به روسیه هم که قراردادکنونی آن با دولت ایران چندین ماه دیگر به پایان می رسد مشابه همین سندراهبردی و ۲۰ ساله را داده است.

آن چه که بیشتر توجه عمومی و رسانه ها را جلب کرده عبارتند از:

۱- چرخش محسوس حکومت ایران به سوی قدرت های شرقی و عدول از سیاست موسوم به نه شرقی و نه غربی است که توسط بنیان گدارنظام۰ خمینی، وضع شده و یکی از ارکان سیاست خارجی رژیم محسوب می شده است. این چرخش اگر که جنبه عملیاتی پیداکند می تواند در فضای ژئوپلتیک منطقه و حتی در سطح جهان با توجه به قطب بندی و رقابت بین آمریکا و چین و نیز حساسیت اروپا به این مساله تاثیرگذارباشد. از جانب چین چنین پیمانی در راستای هدف استراتژیک یک جاده یک کمربند برای گسترش نفوذجهانی آن است. ضمن آن که چین به عنوان بزرگترین مصرف کننده نفت و سوخت نیازمند پیمانهای درازمدت با قیمت های مناسب هست و البته تضمین بازارمصرف و صدورسرمایه و نیز بلحاظ سیاسی هم موقعیت ژئوپلتیک ممتازایران برای هرقدرت بزرگی وسوسه انگیزاست .

۲- اما مساله مهم دیگر اهداف و انگیزه های رژیم ایران است که در آن آشکارا جنبه های سیاسی و امنیتی برسایروجوه (حتی فروش نفت و اقتصادی و غیره ) اولویت دارد. در حقیقت صرفنظر از هم خوانی گروه خونی رژیم ایران و این دولت ها که در زمره دولت های استبدادی و تمامیت گرا دسته بندی می شوند در شرایطی که جهان به سمت جنگ سرد و قطب بندی شدن می رود و ایران یکی از کانون های بحران و زیرفشارهای سنگین آمریکا و غرب است، خزیدن به زیربال و پرقدرت های جهانی رقیب برای رژیم لبریز از بحرن و زیرفشارشدید، مترادف است با مساله بقاء‌ و  یافتن فرجه ای برای ماندن و نماندن. بدون این گونه اتحادها و پیمان های استراتژیک و دست و دلبازانه جلب حمایت آن ها از جنبه های گوناگون نظامی و دیپلماسی و اقتصادی امکان پذدیرنیست. ناگفته نماند که در شرایطی که اوضاع جهان نامتعین است، این نوع قراردادهای بلندمدت  برخلاف ظاهر ۲۵ ساله از جانب رژیم بحران زده، در واقعیت امر بیشتر اهدف کوتاه مدت و در بهترین حالت میان مدت را دنبال می کند. ضمن آنکه تا آن جا که به دولت چین مربوط می شود سرنوشت این پیمان به روابط و مبادلات به مراتب گسترده تر و استراتژیک تر بین چین و غرب بویژه آمریکا گره خورده است. چنان که شاهدبودیم که همین چین زیرفشارتحریم ها و برای حفظ منافع اشف با آمریکا شاهد بودیم که قراردادهای مهم و استراتژیک نفتی با ایران را که در خلا تعطیل شدن فعالیت کمپانی های  اروپائی منعقد شده بود رهاکرد و از خیرش گذشت. بنابراین به طوراجتناب ناپذیر طرف ضیف و شکننده این معامله و امتیازدهنده ایران است. با این همه رژیم ایران نیاز دارد که از حمایت این کشورها در سطح جهانی چه سیاس یو چه نظامی و از جمله وتوی آن ها در سازمان ملل و بازار و مشتری ثابتی گرچه با قیمت ارزان برخوردار باشد و بتواند اسلحه بخرد و دیگرسوداهای نظامی و امنینی خویش را با پشت گرمی  و سنگرگرفتن در پشت آن ها ادامه دهد.

۳- پیرامون موضع گیری اصولی نسبت به این پیمان، دو نکته و راهبردواجداهمیت که در گفتگوی بی بی سی به آن اهمیت لازم داده نشد نیز مطرح است:

نخست، آن پیمانی که از جهات گوناگون در سرنوشت مردم ایران و حتی نسل های بعدی، صرفنظر از محتوایش، دخیل است در پشت درهای بسته و بدون مداخله و حتی اطلاع آن ها توسط سیستم اتخاذ شود، توسط هرحکومتی که باشد، محکوم است و بی اعتبار. بنابراین برطبق موازین اولیه دموکراسی  ورودبه هرگونه از این نوع پیمان های استراتژیک اکیدا مشروط می شود به منافع و خواست مردم و حق مداخله و تصمیم گیری آزادانه آن ها. بطوری که نمی توان بدون آن هیچ مشروعیتی و قانونیتی  برای آن ها قائل شد. نا گفته نماند طبق برخی گزارش ها این پیمان مستقیما با تصمیم خامنه ای و ارسال نماینده او به پکن موردتوافق قرارگرفته است و حتی دولت در حال احتضارروحانی هم در حدآب دارچی حضرت آقا آن را پاراف کرده است.

۴- رویکردیک جانبه به قدرت های بزرگ، قرقی نمی کند از نوع شرقی باشد یا غربی، با نقض سیاست عدم موازنه منفی، نتیجه ای جز ایجادوابستگی و نقض استقلال یک کشور آن هم درزیرفشارسنگین اقتصادی و سیاسی و در شرایط استیصال و صرفا با هدف نجات قدرت و نه منافع عمومی جامعه همراه باشد محکوم است.

تقی روزبه: ۲۳.۰۷.۲۰۲۰

سیاست نگاه به شرق ایران را به کجا می برد؟ صفحه دو آخرهفته

https://www.youtube.com/watch?v=6leZso2pk0Q

Posted by l at 09:29 PM | Permalink

حزب توفان در برزخ تضاد ها وخطرات آن

جبهۀ مردم برای نجات ایران - خط سوم

اعلامیۀ شماره 35

 2 مرداد = 23.07.2020

بیانیه اخیر حزب توفان " برنامۀ همکاریهای جامع 25 ساله ایران و چین" گویای کامل

بیش از دونسل تضاد درونی در حزب توفان است و در نتیجۀ آن، این حزب سالیان درازی است که نه تنها به انفعال و انزوای کشیده شده است، بلکه نقش ترمز را در اتحاد چپ ایران نیز بازی کرده است . این بیانیه با هدف قاطع تغییر، وگشودن راه اتحاد چپ در ایران نوشته می شود. و با توجه به این که اعضای یک حزب، الزاما در تمام موارد عقاید همسانی ندارند، در برخورد با این مطلب نیز، انتظار همسویی از درون حزب توفان نیز می رود. دیدگاه نویسندۀ این بیانیه، همواره حاکی از فوران تضاد ها بوده و نقش غالب را در حزب توفان داشته است. حال موقع زیرورویی حزب توفان ، برای ایجاد تشکل بزرگ چپ ایران فرا رسیده است. زیرا مرگ برای چپ ایران در این مرحله، که مردم ایران از گرسنگی و کرونا و هزار بدبختی دیگر میمیرند،  هزار بار بر انفعال فریبکارانه و ادامۀ روزمرگی ارجحیت دارد. شعار قلبی ملت ایران:

مرگ چپ غیر متحد و یا چپ متحد و متشکل

بیانیه درسیزده بخش به مطالب مختلف نظر افکنده است. و در بخشی نویسنده سعی کرده آنچه را که در بررسی هر قرار داد می بایست در نظر گرفت ارائه کند. و این بخش شاید مفید ترین بحث این بیانیه باشد. و ما بقی، تکراری و غرق، در آنچنان آشفتگی تضاد ها است که تراوش مدام آن، این حزب را به ایستایی و انزوای نیم قرنی کشانده است. در جایی که در شرایط کنونی ایران، اتحاد همه نیروهای چپ و یاری به ملت ایران، مهمترین گام هر حزب و سازمان می بایست باشد.

تضادهای اصلی حزب توفان در رابطه با انقلاب و رهبریت سنگ بنای فاصله هاست.

در جایی که توفان خود را مارکسیست لنینیست معرفی می کند و صدر سایتش مزین به

تصویر بزرگان مارکسیسم است، و همواره انتقادش از حزب تودۀ ایران بر محور رویزیونیسم می چرخد ، ولی خود حزب توفان یک رویزیونیست کامل و تمام عیار است!

 مارکس : دین افیون توده هاست. این یک شعار تو خالی نیست. این محور باور های مارکسیسم بوده و در طول فعالیتهای مارکس و انگلس به کرات ثابت شده است.  تضاد بین آنچه که حزب توفان به آن چنگ انداخته و سعی در معرفی خود با آن می کند، با آنچه که در عمل به آن می پردازد فاصلۀ نجومی دارد. دفاع جانانه از جمهوری اسلامی در پشت شعار سرنگونی،یک فاجعه است. و این دفاع چنان زیرکانه انجام می پزیرد که راه انتقاد را بر هر تازه مارکسیست می بندد. دفاع از حکومت مذهبی و حمایت از آن به عنوان ضد امپریالیست تضاد اساسی ایدئولوژیک حزب توفان است!  

گویی این حاکمیت جز از پخش سم شیعی گری انجمن حجتیه مرموذ استعماری در کار دیگری است!

 و پوشش این حمایت همواره سرنگونی رژیم ایران است!

به غیر از این که اساسا دین بال فئودالیسم و سرمایه داری است. چطور ممکن است

حکومتی رانت خوار ودزدی که کمر تولید داخلی را شکسته و به فاصله های طبقاتی شدید دامن زده است و حتا،تحت عنوان نظام سرمایه داری هم نمی شود آن را طبقه بندی کرد و فقط نظام فاسد مافیایی ملایان است، آن را ضد امپریالیست جا انداخت؟!

اگر روزی حزب تودۀ ایران شعار ارجحیت  کوخ نشینان بر کاخ نشینان روح اله خمینی را باور و از خط امام دفاع کرد، امروز که این رژیم سراسر کاخ نشین، دروغگو و دزد شناخته شده است،  دفاع از این مفسدان زیر پرچم چپ، یک خطر جدی علیه چپ ایران باید تلقی شود. و این خط بطور کلی باید از عرصۀ فکری چپ ایران محو شود. چون یک میخ بزرگ بر تابوت چپ ایران است.

این ضدیت در نظر وعمل، ودو گانگی مستمر، یک خیانت آشکار و سم خالص بوده و ضد مارکسیسم لنینیسم است.

حزب توفان قائم بذات نیست. اگر حزب تودۀ ایران را از آن بگیرند، مثل شیر برنج ولو می شود. خود را در انتقاد مدام و کپی برداری از حزب توده می تواند روی پا نگه دارد.

تضاد ملایان با آمریکا از نوع تضاد آشتی پذیر است. همچنانکه 4500 نفر از فرزندان فاسد و انگل اشان درآمریکا با میلیارد ها دلار و یورو ارز مملکتی در حساب بانکی خود، درحال عیش و نوش هستند. ویدئویهای پخش شده از فساد آنان در فضای مجازی، واقعیت دردناک است و آخرین شاهکار، متعلق به پسر فاسد علی لاریجانی، یار وغار سید علی خامنه ای،  رهبر معظم حزب توفان است!

در قرن بیستم و بیست ویکم همه شاهد بوده ایم که چگونه امپریالیست ها از مذاهب اسلامی به عنوان اهرم هایی برای سلطه وغارت ممالک مسلمان نشین در خاور میانه وآفریقا، سوءاستفاده کرده اند.

این عدم شناخت، و یا عمدا ندیدن سوء استفادۀ انگلیس و آمریکا از مذاهب دین اسلام برای به بند کشیدن مردم منطقه توسط حزب توفان، تضاد شدیدی را درکلیت حزب توفان ایجاد کرده است. و این حزب را به زانو در آورده است. و درعمل حزب توفان را، به یکی از اقمار ارتجاعی ترین بخش حاکمیت ایران ، چیزی شبیه انصار حزب اله مبدل کرده است. اگر انصار حزب اله با پرچم چپ می خواهد به میان مردم رود ، به درستی محو کامل آن از وظایف تمام چپ ایران است. در این مرحله، دفاع از رژیم ملایان نابکار،با سد کل چپ ایران باید روبرو شود.

حزب توفان در جایی که از شکل گرفتن یک مافیای حکومتی، می گوید،از "رهبر معظم" حرف می زند، و دفاع از خط همین رهبر مافیا را از وظایف خود می داند. و به بهانۀ دفاع از ایران از حمایت این باند کثیف مافیایی با زیر نویس سرنگونی، در نشریاتش سالیا درازی است که غافل نمی شود!

در این تضاد ها دارد غرق می شود، ولی خود را حزب خالص مارکسیستی لنینیستی معرفی می کند!

و هرگز نه صحبت جدی از مبارزۀ مردم بر علیه این باند مخوف با ندادن رای می کند ونه به آن بهایی می دهد!

و از چنینی و چنانی این قرار دادی که باید توسط باند مافیایی بسته شود می گوید!

 ونگران سپردن پول هنگفت از این قرار داد به دست ملایان نیست!

که با غارت سریع توسط ملایان، ملت ایران را برای قرن ها بدخکار و گدا خواهدکرد!   

و هی از شاخ و برگ می گوید و به محکوم کردن همۀ احزاب و سازمان ها می پردازد!

           هیچ قرار دادی توسط این دزدها نباید که بسته شود. و هیچ ذره ای از پول مردم ایران نباید به دست این تبهکاران برسد. سید علی خامنه ای خیلی غلط کرده است که خود را جای رهبر به مردم ایران غالب کرده و ایران را تاراج می کند. کسی نه به او رای داده و نه قبولش دارد . این بازی را ملت ایران قبل از هر قرار دای جمع خواهد کرد. اول تغییر رژیم و بعد معامله با دولت منتخب مردم ایران. همین وبس.

 تغییر و یا عدم تغییر رژیم ایران توسط هیچ دولتی به مردم محترم ایران دیکته نمی شود. این مردم ایران است که تصمیم می گیرد چه حکومتی و چه دولتی داشته باشد، نه آمریکا ، اتحادیه اروپا ، روسیه ، چین و بورکینوفاسو.ما ملت ایران در این مرحله خواهان تغییر حاکمیت ایران بوده و مطلقا از تداخل مذهب با سیاست بیزاریم. و به رهبر معظم حزب توفان نه می گوییم و از اریکه قدرت با توان بالا، به پایینش می کشیم.

خون سر بریده رومینا اشرفی، خط قرمز ملت ایران است. مرگ را در همینجا به بریده شدن سر دختران دیگر، در خانه ها ترجیح می دهیم . مرگ رومینا اشرفی پایان رژیم ملا است. آمریکا و تمام دنیا با هم، عزم براندازی ملت ایران را نمی توانند تغییر دهند.

حزب توفان در همین جا یا بطور کامل انتقاد از خود می کند و به مارکسیسم لنینیسم باز می گردد و با بقیه چپ ایران همکاری می کند و یا همراه رهبر معظم اش، به زباله دانی تاریخ پرتاب خواهد شد. ملت ایران  از دروغ و دوگانگی خسته و بیزار و جان بر لب شده است. شفافیت سیاسی را در تمام زمینه ها می خواهد و بر قرار خواهد کرد. 

حزب توفان در جای که از حاکمیت های چین و روسیه همواره به عنوان رویزیونیست و امپر یالیست سخن می گوید، از آنان انتظار دارد تا برابر و برد برد، با ایران وارد معامله بشوند. گویی خطر تحریم، هر آنکه را که با ایران وارد معامله بشود تهدید نمی کند!

 وسپاسگزار از ریسک خطر تحریم واگیر دار، توسط آنان  در معامله با ایران نیست!

قضیه کسی است که وقتی آستین ات را بدهی ،دستت را هم می خواهد !

تخم دشمنی می پاشد. و از خیر و دوستی بیزار است. در جایی که چین و روسیه را دشمن مردم ایران معرفی می کند، به سلطنت طلبان و دیگر مخالفین خرده می گیرد که چرا مخالف قرار داد بین ایران و چین و روسیه هستند! و دشمنی آنان را جانبداری از آمریکا تعریف می کند. و خود شدید تر از آنان، سدی از نفرت بین کشورهای متعهد به پیمان شانگهای و مردم ایران می سازد! 

و در جایی که چین و روسیه را دشمن ایرانیان معرفی می کند، بعد توضیح می دهد که برای منطقه چقدر خوب است که ایران با چین و روسیه قرار دادببندد و بعد می گوید که برای ایران هم بالاخره مفید است!

 گویی مردم ایران باید برای ملاحظات منطقه ای تن به قرار دادی بدهند که در ضمن برای خودشان هم سودی در بر داشته باشد!

به تارو مار کردن تمام سازمان ها و احزاب چپ ایران می پردازد و بعد خواهان سر نگونی است ، در جایی که از جمهوری نکبت ملایان همواره دفاع می کند. و معلوم نیست این سرنگونی کمدی باید توسط چه کسانی شکل بگیرد!

          همه در تغییر جامعه می توانند نقش داشته باشند. و اتحاد ها مقطعی، بازمان بندی های گوناگون است. همه تا به آخر متحد هم نمی توانند باشند. پس در مرحلۀ اول، همۀ ملت ایران چه بخواهند و چه نخواهند در میدان علیه ملایان هستند. و بخشی از این اتحاد جبری است. درعرصۀ این مبارزۀ وسیع همه هستند و مجاهدین و سلطنت طلبان . وهر گز کسی قادر به ممانعت از این اتحاد جبری نمی تواند باشد. ولی آنان متشکل تر از بقیه هستند . و اگر بقیه متشکل نشوند، برد با آنان خواهد بود . پس باید انتخاب کرد ، رژیم فاسد ملا و زندان های خونریز. یا متشکل شدن و اتحاد چپ با تمام تفاوتها. 

همه در مسیر مبارزه دچار اشتباهاتی می شوند، تاکید بر اشتباهات و ایجاد نفرت در جهت منافع ملت ایران نیست!

همه خواهان زندگی بهتر با راه حل های متفاوت هستند. فقط شمشیر نیست که جهت مردم را می تواند تغییر دهد. احترام و عشق اهرم براتری در راهگشایی است!

مردم ساده ای که در حمایت از رژیم شاه هستند، به دلیل خفقان موجود و عدم آشنایی آنان از سیستم های دیگر است.

آنان مدافعان بالقوۀ سوسیالسم اند. که در اتحاد بزرگ نیروهای چپ، همگی بالفعل در حمایت نیروهای چپ بزرگ خواهند شد. دفاع ازاین حاکمیت نکبت در وحشت از برد انقلاب توسط مجاهدین و سلطنت طلبان کار آدمهای تنبل و بی عرضه است.

رهبری انقلاب آتی ایران توسط زنان است. احزاب مردانه چپ جای خود را بشناسند!

فرمان ملت به چپ ایران: اتحاد سریع در تشکل بزرگ واحد برای نجات ملت ایران

پراکندگی و ننگ انفعال در کمک به مردم ایران در تغییر رژیم ، برابر با مرگ است برای چپ ایران

جبهۀ جهانی ضد امپریالیست   قدرت زنان

فرح نوتاش

womens-power.farah-notash.com

www.farah-notash.com

Women’s Power

Posted by l at 09:27 PM | Permalink

کرونا روی همین امواج ماندنی شد !

 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com
بازگشت به پیروی دوجانبه توافق هسته‌ای شعار انتخاباتی حزب دموکرات آمریکا شد . برنامه هسته‌ای سپاه پاسداران ایران جنبه نظامی ندارد تهدید نیست . پول نقد این بار 300 میلیارد دلار میدهیم تا حقوق نیروهای نظام در خاورمیانه را سپاه بدهد ... دموکرات‌های آمریکا کنار گذاشتن سیاست تغییر رژیم اسلامی ایران را هدف قرار دادند و اسمش را گذاشتند احیای دیپلماسی آمریکایی...
 
البته دموکراتها یادشان نیست که ترامپ هم چند بار گفته بود که روشهای نظامی و سرنگونی دیگر در دستور کار کاخ سفید نیست ، دیپلماسی آمریکایی همیشه زنده است . حتی زمان بلعیدن عراق زنده تر هم بود . روشهای نظامی به سبک قدیم بخشی از دیپلماسی نیست . ولی احزاب هم روشهای متضادی ندارند. درانتخابات بعدی آمریکا هرحزبی درکاخ سفید ساکن شود تغییری درسیاست خارجی واستراتزیک غرب ندارد.
وزیر خارجه آمریکا هم گفت جهان آزاد باید بر استبداد نوین چین چیره شود...

وزیر خارجه ایالات متحده عصر پنجشنبه سوم مرداد در سخنانی در ایالت کالیفرنیا، ضمن تشریح تهدیدهایی که چین متوجه جهان آزاد می‌کند، هشدار داد اگر جهان آزاد برای تغییر چین کمونیست اقدام نکند، چین کمونیست جهان آزاد را تغییر خواهد داد...


وزیر خارجه کاخ سفید با اشاره به این که سال آینده نیم قرن از ماموریت سری هنری کیسینجر به چین و سال بعد در ۲۰۲۲ پنجاه سال از سفر ریچارد نیکسون رئیس جمهوری وقت آمریکا به چین می‌گذرد گفت، پرزیدنت نیکسون راهبرد تعاملی ما را کلید زد...

انتخابات آمریکا و شعارهای تبلیغاتی احزاب و دنیای واقعی و سیاستها و منافع موضوع امروز صبحگاهی است .

در آمریکا هر 4 سال یک بار نمایش انتخابات برگزار میشود . عمده مردم شرکت میکنند . بعد شرکت مردم ، اصل بازی شروع میشود .

این وسط عده ایی از حاکمان هم هستند که کل نمایش را جدی میگیرند مثل سیستم ولایت فقیه در ایران و منتظر نتیجه نمایش انتخابات هستند که مثلا دموکرات بهتر است و یا جمهوری خواه خطشان چیست ؟ هر چه هم بگویی گاگول خان این دو حزب خط جدای از هم ندارد هر دو حزب حافظ منافع یک سیستم سرمایه داری است فقط روششان متفاوت است ... اینکه حکومت اسلامی ایران در خاورمیانه هنوز هست خواست هر دو حزب است ... به گوششان نمیرود . والا رویکرد یا روش چین کمونیست یا حکومت اسلامی در خاورمیانه و بقیه مخلفات ... کجایش جدی است تا جدی پرداخته شود ؟
 
استبداد نوین چین که کاخ سفید اشاره کرد ، البته خوشایند نیست .همین استبداد حالا در جزیره کیش ساکن شده است و همین هم به خاطر قوانین موجود در بورژوازی میسر است . بازیهای قدیمی و قبل از کرونای کاخ سفید چنگی به دل نمیزند . بازیهای کهنه نیم یا یک قرن پیش در قرن حاضر نمیتواند جوابگوی مشکلات قرن 21 باشد ...
 
خلاصه اینکه ما یک انتخابات آمریکا داریم که مثل کشف واکسن کرونا است ...
یک چین مارمولک داریم که استبداد و تولید کننده اصلی کرونا است ...
یک حکومت اسلامی مورد حمایت کاخ سفید در خاورمیانه داریم که دلیل اصلی بودن کرونا است ...
و میلیاردها مخاطب که این تیترهای موجود جنگ زرگری را جدی گرفته است ...

و نهایتا دهان مردمی که آسفالت است . کرونا روی همین طول موج ماندنی شد .

نظم موجود در جهان انسانی امروزی محصول روند تکاملی میلیونها ساله خودش است . بی نظمی و هرج مرج وحشتناک است . ولی در کمال تاسف سکان رهبری این نظم جهانی دست کسانی افتاده که برای انسان و شعور انسانی ارزشی قایل نیست . وقتی صحنه جهانی را مرور میکنی اصلا بیخیال نظم میشوی ... بعضا با خودت نجوا میکنی گور بابای نظم . به قول ادیبی که گفته بود اگر قرار باشد عدالتی برای همه نباشد بگذار برای حاکمان هم آرامشی نباشد ! اگر قرار باشد عدالتی برای همه نباشد دیگر چه فرقی میکند چین یا آمریکا یا پوتین...؟

 

اسماعیل هوشیار
24.07.2020

Posted by l at 09:24 PM | Permalink

حافظ و خرقه پوشان

غزل ۳۷۹

بحر هزج مسدس مقصور

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل

۱ـ خدا را كم  نشین  با  خرقه  پوشان         رخ  از  رندان   بی  سامان  مپوشان

۲ـ تو نازك  طبعی  و   طاقت   نیاری         گرانی های     مشتی     دلق  پوشان

۳ـ درین  خرقه   بسی آلودگی   هست        خوشا    وقت   قبای    می   فروشان

۴ـ بیا  وز غبن  این   سالوسیان  بین         صراحی  خون دل  و  بربط  خروشان

۵ـ  درین صوفی وشان   دردی  ندیدم        كه  صافی   باد  عیش   دُرد   نوشان

۶ـ چو مستم كرده ای  مستور منشین         چو نوشم  داده ای    زهرم   منوشان

۷ـ ز دلگرمی    حافظ   بر حذر  باش         كه  دارد سینه ای چون دیگ جوشان

درباره ی غزل ۳۷۹: این غزل در دیوان خانلری همین هفت بیت را دارد. چون ترتیب بیت های این غزل در دیگر دیوان ها یكی نیست، من نیز در اینجا بیت های دو و سه و همچنین پنج و شش را از دیدگاه ترتیب منطقی جا بجا كرده ام. در برخی دیوان ها این غزل نه بیت دارد، از آن میان مسعود فرزاد در كتاب ” حافظ ، صحت كلمات، اصالت غزل ها“ بخش (س تا پایان ی) صفحه ی ۱۰۲۹ هشت بیت را در متن و یك بیت را در حاشیه آورده است. بیت افزوده شده پیش از بیت آخرآمده و قافیه اش نیز تكرار قافیه ی بیت آخراست. آن بیت چنین می باشد : ” لب میگون و چشم مست بگشای ـ كه از شوقت می لعل است جوشان “. بیتی كه در حاشیه آورده شده، علاوه برآن كه از شیوه ی كار حافظ به دور است، مانند بیت بالا، دارای تكرار قافیه نیزهست و آن چنین است: ” تو در خوابی كجا دانی كه عاشق ـ به سر در كوی می گردد خروشان“. با توجه به آنچه در بالا آمده می توان گفت كه دست كم بیت هایی از این غزل ممكن است از آن حافظ  نباشد. عبید زاكانی استاد و هم دوره ی حافظ  نیزغزلی با همین درون مایه دارد كه چنین آغاز می شود: ” منگر به حدیث خرقه پوشان ـ آن سخت دلان سست كوشان“. در دیوان حافظ و عبید، شماری غزل های همانند از نظر شكل و محتوا وجود دارد. به گواهی این غزل می توان گمان برد که غزل حافظ درباره ی شاه شجاع نباشد و رو به عبید داشته باشد. گویا این دو شاعر معاصر و معاشر، با یكدیگر بده و بستان های ذوقی و فكری داشته اند. بنابراین شاید بتوان پذیرفت كه حافظ نیزغزلی از این دست داشته و بیت هایی از آن گم و یا فراموش شده است و نسخه نویسان بعدها كوشیده اند تا آن را باز سازی نمایند. از همین رو در این غزل سستی و تكرار قافیه راه یافته است. در چنین وضعی ترتیب بیت های غزل نیز نمی تواند بدرستی همانی باشد كه نسخه نویسان انجام داده اند. آغاز سخن در غزل حافظ، چنین است:

بیت یکم غزل ۳۷۹  

۱ ـ خدا را كم  نشین  با  خرقه  پوشان       

   رخ  از  رندان  بی  سامان  مپوشان

۱ ـ ”خدا را“ التماس و خواهش است یعنی؛ ترا بخدا، خواهش می كنم. خَرق؛ به معنی شكافتن، چاك زدن،... و همچنین چاك، درز و یا شكاف است. خرقه گویا از كلمه ی خرق بدست آمده؛ جامه ای است چاك دار كه از تكه های گوناگون دوخته شده باشد. در اینجا ”خرقه پوشان“ به صوفیان و درویشان گفته می شود. ”بی سامان“ به معنای پریشان، بی نظم، مضطرب و به معنی كسی یا چیزی است كه جای و قرار ثابتی نداشته باشد. فرهنگ عمید می نویسد؛ بی سامان به معنی بی برگ، بی توشه، بی نوا و بی خانمان نیز هست. بی برگی و درویشی از ویژگی های رندی است. رندان و آزادگان از نظم و ساختار اجتماعی پیروی نمی كردند این به درستی چم آزادگی و رندی است. ”رخ ... پوشاندن“ یعنی روی پنهان كردن، روگرفتن و نیز به معنی روی گرداندن و بی اعتنایی كردن است.

چكیده بیت یکم: خواهش می كنم با صوفیان کم نشست و برخاست كن و به آزادگان، بی اعتنایی نكن.

بیت دوم غزل ۳۷۹

۲ ـ تو نازك  طبعی  و  طاقت   نیاری         

    گرانی های   مشتی  دلق  پوشان 

این بیت، با ضمیر دوم شخص مفرد ” تو“ شروع می شود. از نگاه من اگراین بیت در رده دوم و پس از آن نصیحت دوستانه بیت نخست بیاید، بهتراست بویژه كه ”دلق پوشان“ برابر و همسنگ ”خرقه پوشان“ است و همبستگی درون مایه ای با بیت نخست دارد. ”تو“ در دیوان حافظ بیشتر اشاره به نوع انسان دارد كه حافظ به او با همه ی خوبی ها و بدی هایش، آگاهانه عشق می ورزد؛ ( دلم ربوده ی لولی وشی است شورانگیز ـ دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز ۱/۲۶۰ ). از همین رو است كه برخی از حافظ شناسان، این ”تو“ را معشوق آسمانی دانسته اند، ما می دانیم كه معشوق آسمانی، بر و دوش، قد، سر و زلف و ... ندارد. برخی این ” تو“ را به شاه شجاع نسبت داده اند و برخی به خوبرویان شیراز و سمرقند و بخارا. در بالا من گفتم که گویا این غزل برای عبید سروده شده است. عبید، شاه شجاع و یا خوبرویان شیراز نیز گرچه انسان را نمایندگی می كنند و می توانند معشوق و محبوب حافظ باشند، اما ابعاد انسانی شعر حافظ فراتر از روابط شخصی و خصوصی است. حتا هنگامی كه حافظ كسی مانند شاه شجاع را ستایش می كند، چون مقصود او انسان است شعر شمول و گستردگی بیشتری می یابد و این یکی از رازهای زیبایی و جاودانگی شعر حافظ است. اگر این گونه به شعر حافظ بنگریم، بسیاری از پیچیدگی های دیوان حافظ گشوده خواهد شد.

”نازك طبع“ یعنی؛ زودرنج، نازپرورده، شكننده، ظریف ... ”نیاری“ یعنی یارای آن را نداری یا نمی توانی، نیاری از مصدر یارستن و نیز آرستن به معنی توانستن، جرأت كردن، دلیری كردن است. ”گرانی“؛ یعنی دشواری، سنگینی، آزار، خودخواهی، بدخلقی و ... ” دلق“ گونه ای پوشاک پشمینه است كه درویشان پوشند. پس در اینجا نیز" دلق پوشان " به معنی صوفیان است.

چكیده بیت دوم: تو شكننده و نازپرورده ای و تابِ آزارِ گروهی صوفی بدخلق و مردم آزار را نداری.

بیت سوم غزل ۳۷۹

۳ ـ درین  خرقه   بسی آلودگی   هست      

    خوشا  وقت   قبای   می   فروشان

”خوشا“؛ دكترغنی در حاشیه ی، صفحه ی ۵۵۸ این واژه را”آفرین“ معنی كرده است. البته” نیكو باد“ نیز بهمین معنا است. "وقت" به معنی؛ موقع، هنگام، گاه، عهد... و آن مقداری است از روزگار و بیشتر در زمان گذشته بكار رود. ” قبا“ جامه ای است كه از جلو، باز است و پس از پوشیدن دو طرف جلو را با دكمه بهم می بندند. در این بیت خرقه ی صوفیان آلوده و كثیف قلمداد شده، درحالی كه” قبای می فروشان “ ستایش گردیده است. در روزگاران پیش از اسلام می فروشی آزاد بوده است، حافظ در این بیت از آن روزگاران یاد می کند. در پاره ی دوم بیت می گوید: زمان و هنگامِ قبای می فروشان یادش نیكوباد، می فروش در دیوان حافظ همیشه یاد آور پیر می فروش، پیر میكده، پیرمغان و از این دست است. قبای می فروشان، مغان و ایرانیان باستان نیز چاك داشته است. حافظ در برابر خرقه ی آلوده ی صوفیان می گوید: خوشا آن روزگارانی كه قبای می فروشان یعنی مغان رونق داشت.

چكیده بیت ۳: در خرقه ی صوفیان آلودگی بسیار هست، روزگار جامه ی چاک دار می فروشان، (مغان)، یادش نیكو باد.  

بیت چهارم غزل ۳۷۹

۴ ـ بیا  وز غبن  این  سالوسیان  بین         

   صراحی خون دل و بربط  خروشان

”غبن“ یعنی زیان آوردن، كسی را در داد و ستد، فریفتن. ”سالوسیان“ به معنای ریاكاران و نیرنگ بازان است. ”صراحی“، تنگ شراب است. "بربط"، سازی زهی است كه به آن عود نیز می گویند. این فریب كاران می را و ساز را حرام كرده اند و از این معامله ی زیانبار یعنی از این غبن؛ دل صراحی خونین شده و فریاد عود نیز برخاسته است.

چكیده بیت ۴: بیا ببین از زیانی كه این فریبكاران پدید آورده اند، دل كوزه ی شراب پرخون شده و فریاد ساز نیز به آسمان برخاسته است.

بیت پنجم غزل ۳۷۹

۵ ـ  درین صوفی وشان  دردی  ندیدم        

    كه صافی باد  عیش  دُرد   نوشان

”صوفی وشان“ یعنی؛ صوفی نمایان، آنان كه به صوفیان می مانند. ” دَرد “ به معنای؛ اندوه، غم، حس، تأثر، احساس نیاز، ... ” صافی “ یعنی با صفا، پاکیزه، ناب، بی غش، پررونق. واژه ی صافی با واژه ی صوفی جناس دارد. ”عیش“ به معنی زندگی، خوشی و جشن است. دُرد؛ ته نشین شده ی شراب در شیشه است. حافظ از این دُرد و واژه دَرد که در پاره نخست همین بیت آمده است، جناس شعری ساخته است. ” دُرد نوشان “ به رندان و آن ایرانیانی گفته می شود كه شراب را پاک و گرامی می دانند تا جایی كه دُرد و ته مانده ی جام یا شیشه را نیز می نوشند و به دور نمی ریزند. البته مردمان بی چیز و فقیر نیز تفاله ی شراب را می خوردند و” دُرد نوشان “ چمی دو پهلو دارد.

چكیده بیت ۵: چون این صوفی نمایان حس همدردی و غمخواری كسی را ندارند، پس جشن رندان و دُردنوشان با صفا باد.

بیت ششم غزل ۳۷۹

۶ ـ چو مستم كرده ای  مستور منشین        

    چو نوشم  داده ای  زهرم منوشان

"مست" در واژه ی "مستم"؛ به معنای سرخوش و جفت خواه است چون در برابر مستور آمده است. مستم کرده ای؛ یعنی شیدا و شیفته ام کرده ای. "مستور"؛ یعنی پوشیده شده، پرهیزکار، پنهان، پرده نشین، پاكدامن ... "نوش" دارای معنی های گوناگونی است كه با نوشیدن، گساردن، آشامیدن و نیز شراب؛ نوشابه ی پاك، گوارا و گرامی ایران باستان همخوانی و تناسب دارد. این واژه با واژه ی انوشه به معنی بی مرگ و جاوید هم ریشه است. نوش در برابر زهر یعنی گوارا و به معنای پادزهر است و در برابرِ زهر كه برای نوشیدن مجاز نیست، بكارگرفته شده است. اگربیاد داشته باشیم كه مخاطب و معشوق حافظ، مردم؛ یعنی همنوعان شما و من در روی زمین است، چم مستوری و مستی در این بیت و نیز در دیوان حافظ  برما روشن خواهد شد. می گوید ” تو“ كه در” وقت قبای می فروشان“، در زمان باستان، شراب را گرامی، روا و پاك دانستی، به من ( که هم نوع تو هستم) مستی آموختی، امروز حرامش مدان، زهر به كامم مكن، مستور( پوشیده، پرهیزکار، شراب ننوشیده) منشین، جا نماز آب نكش و پرهیزكاری نشان مده. "نوشم داده ای"  یعنی نوشیدنی گوارا به من داده ای و مستم كرده ای، ”زهرم منوشان“ یعنی ”مستور منشین“.  معنای امروزی آن می شود؛ چون جفت خواهم کرده ای خودت را از من مپوشان و آزارم نده.

چكیده بیت ۶: چون مرا شیفته ام كرده ای، پاکدامن و پرهیزکارمنشین. چون نوشابه ی گوارا و روایی به من دادی آن را به كامم زهر مكن!

بیت هفتم غزل ۳۷۹

۷ ـ ز دلگرمی    حافظ   بر حذر  باش        

 كه  دارد سینه ای چون دیگ جوشان

” دلگرمی“  به معنی امیدواری، اطمینان، اعتماد، آسودگی، آرامش، دوستی است. از نگاه من هیچ یك از معنی های بالا با محتوای بیت همخوانی ندارد. مخاطب حافظ در این غزل معبود و معشوق اوست. حافظ او را از دوستی با صوفیان برحذر می دارد. پس اورا از دوستی و اعتماد خود نمی تواند برحذر كند. چون رابطه بر دوستی است، قهر و غضب نیز نمی تواند در میان باشد. پس این دلگرمی چیست؟ در اینجا به معنای دل و درونی است که گرمای سوزان دارد و سینه ای که مانند دیگ جوشان است. "كه دارد سینه ای چون دیگ جوشان" یعنی دوست می باید از آن گرمای سوزان نگران و یا بیمناك باشد. دوست تنها از گرمای زیاد یعنی سوختن دل حافظ باید بیمناك باشد زیرا "سینه ای چون دیگ جوشان" ممكن است دل حافظ را یك جا و كاملاً بسوزاند. یعنی از دوست می خواهد كه كاری نكند كه دل حافظ بسوزد، چون سینه ی شاعر در جوش و غلیان است. "حذر" به معنای پرهیز و دوری کردن، ترسیدن کناره گیری کردن، پرهیز، دوری، ترس، اجتناب و ... است. اگر بیاد داشته باشیم كه بیت نخست در بیشتر غزل های حافظ با بیت پایانی همبستگی معنایی دارد، بنابراین بیم سوختن دل حافظ بیشتر خواهد شد اگر دوست با ”خرقه پوشان“ بنشیند.

چكیده بیت هفتم: از سوختن دل حافظ بیمناك باش، زیرا سینه ی حافظ از شدت هیجان در حال جوشیدن است.

نتیجه: دوری از صوفیان را به یار(مردم) گوشزد می كند و می گوید تو چون نازپروره و زودرنج هستی تاب رفتار ناروای صوفیان را نداری. رندان را می ستاید. از زمان باستان كه می فروشی روا بود، به نیكی یاد می كند. تو که شراب را گرامی می داشتی آن را حرام نکن (زهرم منوشان). شراب را نوش و مستوری را ناگوار می داند. می گوید از این زیانی (وز غبن) كه دین فروشان ببار آورده اند، حتا دل كوزه شراب خون است و فریاد ساز به هوا برخاسته است. در پایان می گوید، از گرمی دل حافظ بترس که چون دیگ جوشان است و از خرقه پوشان دوری کن.

منوچهر تقوی بیات

یکم امرداد ماه ۱۳۹۹ خورشیدی برابر با ۲۲ ژوئیه ۲۰۲۰ میلادی

Posted by l at 09:21 PM | Permalink

بیستمین سال‌گرد خاموشی «بامداد» شاعر آزادی!

http://www.azadi-b.com/G/file/Shamlou.20saleghi.pdf

Posted by l at 08:45 PM | Permalink

سرنگونی که به پیروزی جنبش آزادیخواهی، کارگری

و سوسیالیسم منجر نگردد، به درد ما نمی خورد!

(متن تلخیص شده سخنان سلام زیجی در دو گفتگو و دیالوگ زنده

در شبکه های اجتماعی فیسبوک و تلگرام"جنبش عدالت خواهی ایران")

(بخش١)

 صدیق کریمی: ضمن خوش امد گوئی مجدد به سلام زیجی  و تشکر از اینکه دعوت ما را به این گفتگو پذیرفتید، لطفا شما هم در باره سوال اول گفتگو و اینکه اوضاع منطقه و ایران را چگونه ارزیابی میکنید، نظر شما را هم بشنویم.

سلام زیجی:  من هم به شما و شنوندگان و بینندگان این برنامه درود میفرستم. اجازه میخواهم  قبل از وارد شدن به بحث، تسلیت عمیق خود را به مناسبت  دو حادثه دلخراش آتش سوزی جنگلها در پاوه ، که در آن سه انسان شرافتمند و فعال محیط زیست جان عزیزشان را از دست دادند، و همچنین رویداد دیروز در مرکز درمانی در تهران، که ١٨-١٩ نفردر آنجا نیزجان عزیزشان را از دست دادند، تقدیم بستگان و همه شهروندان کنم و خود را در این اندوه سنگین شریک میدانیم.

اما در باره پرسش شما:از نظر من روند اوضاع منطقه و ایران بسیار پیچیده و برای شهروندان پرهزینه تر شده است. تا جایی که به ایران بر میگردد مبنای این پیچیدگی ریشه در تحول ناگواری دارد که در جریان انقلاب سال ٥٧ اتفاق افتاد.  از نظر من و جنبش ما جریانی که نمی بایست دو روز هم در ایران به قدرت برسد اکنون ٤١ سال است حکومت اسلامی خود را اعمال میکند. یک حکومت ضد انقلابی، ضد کارگری، ضد انسانی، ضد زن و ضد هر پدیده ای که به انسان و انسانیت نزدیکی دارد، بیش از چهار دهه است سرنوشت آن کشور را رقم میزند. رویدادهای در آن دوره اتفاق افتاد، قیامی علیه استبداد شاهنشاهی صورت گرفت اما ظاهرا حاصل آن شد این نظام ارتجاعی تر از نظام پادشاهی. اهداف و آرمان و آرزوهای آن قیام را شکل داد اما متاسفانه با روی کار آمدن جمهوری اسلامی و جنایت سازمانیافته که شکل گرفت این آرمانها و اهداف آزادیخواهانه عملا به خاکستری تبدیل شد. نه تنها استبداد و کشتار و اعدامها بیشتر شد بلکه در ادامه جمهوری اسلامی حتی بخشی از جامعه را نیز هم از نظر سیاسی و هم اقتصادی و هم روحی و اخلاقی به نابودی و استیصال کشانده است. هر نیروی که برای سرنگونی این نظام در تلاش باشد باید بداند مسیر سخت و پیچیده ای پیش رو دارد.

یک فاکتور پیچیدگی و موانع سر راه مبارزه با جمهوری اسلامی نقش و سیاستهای کشورهای غربی در برخورد به آن نظام است. من و جنبش ما همواره معتقد بوده ایم که جمهوری اسلامی نه محصول انقلاب ٥٧ بلکه ساخته و پاخته دست کشورهای غربی از جمله دولت وقت امریکا برای سرکوب انقلاب و تحمـیل آن به جامعه ایران است، در این ٤١ سال هم همواره شاهد سیاستهای بوده ایم از جانب این دولتها در برخورد به جمهوری اسلامی که در جهت کمک به بقای او تمام شده است. از راه تحریم اقتصادی، از راه کش دادن طولانی مدت "هسته"ای، از راه تحریکات نظامی، از راه باز کردن دست رژیم در کشمکشهای منطقه ای،و غیره همواره ضمن اینکه هدف رام کردن و گرفتن سهم بیشتری از جمهوری اسلامی داشته اند اما هرگز در راستایی تضیف و سرنگونی آن گام بر نداشته اند. طبعا ترامپ و امثال او هم دوست دارن "مردم اعتراض" کنند چون آنرا در راستایی همان اهداف ارتجاعی خود بکار میبرند نه اینکه به مسیری سوق پیدا کند که از این طریق رژیم سرنگون گردد.

من معتقد هستم که جمهوری اسلامی را باید با زور، زور انقلابی، سرنگون کرد. مطلقا منظورم از زور دخالت نظامی و غیر نظامی دولتهای خارجه نیست! گفتم آنها خود مانع جدی سر راه ما هستند، منظور زور جنبشهای اجتماعی، و در راس آن قدرت متشکل جنبش کارگری است که اولا از نظر کمی اکثریت جامعه را تشکیل می دهد، از نظر سیاسی روشنتر و مصممتر و سرکوب شده ترینها است و از نظر اقتصادی کلیت زندگی اقتصادی مملکت در دست آن طبقه است، همزمان نقش جنبش آزادیخوانه زنان و جوانان نیز دو رکن ها مهم دیگر  جنبشهای کلیدی را تشکیل می دهند که میتوانند در صورت اتحاد حول سیاست و برنامه روشن رژیم را به مصاف نهایی بطلبند. و در نهایت ما به زور نیروی مسلح علیه رژیم هم نیاز مبرم داریم و خواهیم داشت، جمهوری اسلامی جامعه را مجبور کرده و می کند دست به اسلحه ببرند و از خود دفاع نمایند، در اعتراضات آبانماه و اعتراضات کارگری و دها مورد دیگر ما دیدیم این نظام وحشی چگونه  سینه جوان معترض دست خالی را با گلوله سوراخ می کرد و تیر خلاص به پیشانی شان می زدند و چگونه سرو صورت کارگران را خونین کرده اند، بگونه ای حتی خودشان علنا چنین جنایتی را اقرار و اعلام میکردند. بنابرین چنین نظام آدمکشی وقتی به جای این اعتراضات شاهد اعتراضات قدرتمند تر و میلیونی در سراسر کشور باشد، وقتی شاهد اعتصاب و اعتراض میلیونها کارگر باشد، وقتی شاهد خروش میلیونی زنان سرکوب شده دست اسلام و قوانین دوره بربریت باشد، وقتی صدای آزادی و برابری و سوسیالیسم  در سراسر کشور به صدا در بیاید، معلوم است که افسارهایش را تماما پاره میکند و مقاومت نهایی خواهد کرد و به آسانی تسلیم نمی شود و عقب نمی نشیند. اگر ما برای آن رویارویی از هر نظری خود را آماده نکنیم، و همه ابزارهای قهر انقلابی علیه این رژیم را بکار نه اندازیم، میتواند دوباره ما را سرکوب و خونین کند، ولی با چنین آمادگی و قهر و برنامه ای که گفته شد به میدان بیائیم شکی نباید داشت که مقاومت و مخاطراتش را خنثی و کل نظامش را نابود خواهیم کرد!

به علاوه عواملهای منطقه ای هم به فاکتورهای منفی سر راه مبارزه آزادیخواهانه ما تبدیل شده است. منطقه ای که اساسا به دلیل سیاستهای ارتجاعی دولت امریکا و دیگر کشورهای امپریالیستی و هم به دلیل نقش و حضور جنایتکارانه جمهوری اسلامی به یک کشتارگاه و یک زندگی جهنمی و سناریو سیاهی برای دها میلیون انسان در چند کشور تبدیل شده است. و اختیار شهروندان به دست یک مشت کانگستر تروریست اسلامی و ناسیونالیست قوم پرست افتاده وآینده بسیار تاریکی جلو جامعه گذاشته اند. این اوضاع تاثیر بسیار مخربی روی جامعه ایران هم گذاشته است، از سوی جمهوری اسلامی وقیحانه از آن سوه استفاده میکند وخود را حکومت "تامین امنیت" در ایران معرفی میکند و گویا مانع وقوع آن جنگها در ایران شده و اگر کسی علیه او به میدان بیاید ایران هم تبدیل به سوریه و عراق می شود. در حالی که ما می دانیم جمهوری اسلامی  چرند می گوید، خود  یک عامل اصلی وقوع این جنایتها و جنگها در آن کشورها  نیز هست و از آن برای  تداوم بقای خود و به عنوان پوششی در مقابل یورش جامعه به کلیت نظامش در ایران  بهره برده است و فضای ارعاب و جنایاتش را با این نوع ترفندها توجیه کرده است.

در نتیجه واقعیت این است که ما شاهد سطحی از محافظه کاری و عدم آمادگی کافی برای روئیارویی قاطع با جمهوری اسلامی در جامعه ایران هستیم که تاثیر گرفته از عوملی است که بر شمردم. علاوه بر تجربه زندگی تحت حاکمیت دو نظام استبدادی در یک قرن اخیر، علاوه به تجربه درد آور چهل سال جنایت و کشتار و ترور این نظام علیه حداقل مطالبات جامعه، علاوه به تاثیرات مخرب جنایات و جنگهای تحمیل شده در کشورهای همجوار ایران، ما شاهد خلا بزرگ عدم شکل گیری یک اپوزسیون، یا احزاب سوسیالیستی و مترقی و پیشروی که بتواند امیال و آرزوهای آزادیخواهانه اکثریت جامعه را نمایندگی کند و امر سرنگونی انقلابی را رهبری کند، هستیم.

ما به یک آلترناتیو قدرتمند و معتبر نیاز داریم که متاسفانه هنوز شکل نگرفته است. و برای این مهم نباید سیاست و راهی که در سال ٥٧ طی کردیم تکرار کنیم، نباید گفت اول باید رژیم برود بعد هر چه بادا باد، نه! من مخالف جدی این سیاست هستم، نباید کسی دوباره به این دام به افتد. جریان و جنبش ما باید برایش روشن باشد بعداز سرنگونی این رژیم چه بدست می آورد، کارگر چه موقعیتی خواهد داشت، زن چه سرنوشتی پیدا میکند، فقط تغییر رنگ لچک یا "آزادی پوشش"؟، نه! باید روشن باشد که برابری زن و مرد در همه شئونات زندگی، سیاست، اقتصاد، خانواده و غیره برابر خواهد شد، بجز این چرا باید آمد بیرون خود را به کشتن داد و ندانید بعدش هم چه میشود!. طبقه کارگری که همواره زندگی و معیشت و ثروت جامعه را ساخته است، از جانب دو نظام استبداد سرمایه داری سرکوب شده، حقش به گروه گرفته شده، اجازه تشکل و فعالیت آزادانه نداشته، به جرم شرکت در اول مه تازیانه بر پشتش شلاق فرود می آورند، همین کارگران هفت تپه که دوباره به میدان اعتراض کشیده شده اند سه ماه است حقوق ناچیزشان را هم نداده اند، چرا باید صرفا دنبال "سرنگونی" "همه با هم" برود و فردا هم معلوم نباشد سر از کجا در می آورد و قدرت دست چه کسی می افتتد.

ما به این دلیل میخواهیم این نظام سرنگون شود چون در ادامه نظام پادشاهی باز هم بی حقوقی، فقر، اعدام، زندان و نبود حداقل آزادی  به اضافه یک خروار مزخرفات اسلامی بر ما تحمیل کرده و امروز دوباره خواهان از سر راه رفتن چنین نظامهای هستیم، یعنی ما به دنبال آزادی، رفاه، امنیت، برابری و حقوق برابر شهروندی در همه سطوح و خواهان آلترناتیو و نظامی هستیم که تضمین کننده چنین  جامعه ای باشد، این آلترناتیو هم نمیتواند جز سوسیالیسم و  یک جامعه شورائی که حکومت و اختیار انسانها دست خود شهروندان است ،پدیده دیگری باشد. اقتصاد ایران هم در نظام سلطنتی و هم اسلامی یکی از بزرگترین کشورهای ثروت مند منطقه بوده اما سهم کارگر و اکثریت جامعه از آن هیچی! همه در جیب یک مشت سرمایه دار و دولتی انگل رفته است....

نسل ما در دو دوره طولانی مدت دو نظام را تجربه کرده است، نظام پادشاهی و نظام اسلامی. هر دو بجز سرکوب و جنایت و فقر و تبعیض و فساد و استبداد عریان کاری برای ما نکرده اند، اینها را نباید دیگر تحمل کرد. اینها هر دو حتی کاری کرده اند که نفرت قومی و مذهبی به یک واقعیت تلخ تبدیل شده است، هر دو زبان مادری و حق برابری شهروندی را از جامعه سلب کرده اند، هر دو با پرچم شونیستی و اسلامی به مسائل جامعه پاسخ دادند. این دوران باید پایان پیدا کند، باید با اتکا به اکثریت معترض در جامعه و با اتکا به جنبش عظیم کارگری و زنان آزادیخواه پرچم آزادی و برابری و حقوق برابر شهروندی در دست بگیریم و فراخوان به میدان آمدن سرنگونی رژیم سیاه اسلامی بدهیم و برای استقرار یک نظام آزاد و برابر و سوسیالیستی متحدانه به میدان بیائیم. باید تعهد بدهیم که برای این آینده تلاش میکنیم، نه برای کوبیدن طبل شونیستی و قومی و شکل دیگری از استبداد و جنایت و تفرقه و اعمال حاکمیت زورگویانه. باید معنای رای دادن واقعی باشد، شما قبل از قدرت گیری شاه و شیخ و رئیس جمهورت را تعیین کرده ای معنی آن  پوچ شمردن حق اولیه شهروندان و همین "هم میهنان" تان است. اینها تاریخشان باید به پایان رساند، نوبت نوبت ما است، ما کارگران و صف آزادیخواهان و سوسیالیستها و صف قربانیان دست دو نظام بورژوا استبدادی ملی و مذهبی.

حسین نامدار:"... شما در باره وجود یاس در جامعه صحبت کردید، راه حل چیست؟...  از دادن تعهد صحبت کردید،چه تضمینی باید داد  که آینده بهتری بدست آورد، چه شخصی، چه تشکیلاتی؟ آیا بجز اجماع جمعی میتوان کار دیگری کرد؟..."

سلام زیجی: پاسخ وجود یاس دادن امید و آینده روشنتری است. ما در عین حال که بر واقعیتهای جنایات و بی رحمی و وحشی گری جمهوری اسلامی صحبت میکنیم تا راهای مقابله مان را علیه آن هموارتر کنیم و بسازیم، روی دیگر سکه  بیان این واقعیت این است که این رژیم با این وجود یک رژیم بسیار شکننده ای است چون روی تنفر اجتماعی گسترده با زور حاکمیت میکند و حکومت تحمیل شدای است نه محصول انقلاب ٥٧!، بستگی دارد چگونه علیه آن به جنگ نهائی خواهید رفت. بنظر من در صورت تامین تحزب و تشکل و آگاهی و اتحاد کافی و تامین سیاست و رهبری انقلابی و سوسیالیستی و کارگری، این رژیم رفتنی است!

ما اکنون با یک اپوزسیون ناتوان و بخشا نالایق مواجه هستیم. این کمبودها را باید  رفع کنیم تا امید و تلاش و مبارزه جدی جایگزین یاس و بی تفاوتی و ترس گردد. گفتیم از سال ٥٧ و از زمانی که کارگر نفت کمر رژیم شاه را شکست داد متاسفانه ما نتوانستیم آلترناتیو و احزاب آن جنبش و قدرت را بسازیم. اگر چنین نمیبود میتوانست همان کارگر قدرت حکومتی را بگیرد، میشد مانع روی کار آمدن جریان خمینی مرتجع  شد. وقتی این اتفاقات نه افتاد، عوارض منفی آن کش پیدا کرده تا امروز. اکنون با درس گرفتن از این تاریخ باید چنان مسیری طی کرد که اجازه نداد به اسم شاه و ملت و میهن و یا هر حربه ای دیگری کسی بیاید مبارزه و امید و تلاش جامعه را به چاله دیگری به اندازد. نباید گذاشت هیچ طرح و آلترناتیویی که برای حراست از سرمایه داری و سرمایه داران و برای فریب جامعه پا پیش میگذارد خودش را به جامعه تحمیل کند. باید همین امروز این تجربه اولیه را کسب کرد که قدرت دولتی آتی مال خود جامعه است، حکومت از پائین شکل می گیرد، یک نظام شورائی خواهد بود، نه مانند سابق و تجربه کشورهای همجوار که در خارج چند عنصر مرتجع حساب پس داده در اپوزسیون مورد تائید امریکا را سروسامان بدهند و مانندخمینی به عنوان "رهبر" به ما بفروشند. وجود این آگاهی با خود امید و انرژی و حس مسئولیت و متکی به خود را در جامعه تقویت میکند. ما باید این راه و راه حل را تقویت کنیم. آن جنبشی که حکومت را می اندازد نباید اجازه بدهد جنبش و عناصر دست راستی دیگری آنرا از آن خود کند و حکومتشان را مستقر کنند، و دوباره آش  همان آش!

"نقش مخرب دولت امریکا"

در باره بحث نقش امریکا، واقعیت این است که همه احزاب اپوزسیون راست سیاستشان را با اتکا به دخالت دولتهای غربی و کمک آنها  استوار کرده اند. و این، در صورت تفوق آلترناتیو آنها، یعنی بعداز جمهوری اسلامی مردم آزادیخواه در ایران به نظام آزاد و برابر دلخواه خود نخواهند رسید، همانطوری که نه در ایران و نه در دنیای امروز و منطقه هیچ جامعه ای از این مسیر به آرامش و رهائی و خوشبختی نرسیده است. هر شاه پرست و مشروطه چی، هر مجاهد اسلامی و ناسیونالیست قوم پرست اپوزسیونی ، هر کدام به شکلی، در کل خواهان دخالت دولتهای غربی اند، با محاصره اقتصادی با ماجراجوئی نظامی و با هر تهدید الکی ترامپ همه اینها انرژی میگیرند و با سرد شدن این فضا آنها مستاصل میشوند، و بعضا دوباره به سوی اصلاحات و حتی مذاکره و همراه شدن با رژیم روی می آورند. این اپوزسیون خود  یکی از عاملهای بقای جمهوری اسلامی است.

"تعهد عملی اپوزسیون"

در باره "تعهد" دادن. ضمن اینکه من به روند مبارزه در داخل کشور متکی و امیدوار هستم اما خارج هم بعضا میتواند نقش درست ایفا کند اگر در همان مسیر جریان آب حرکت کند، نقش انقلابی و کمک کننده مبارزه کارگری و انقلابی در داخل باشد نه ترامپیست و شونیست و قوم پرست و اسلام نوع دومی باشند!. کسی که به دنبال راه انداختن سناریو سیاه و جنگ احمقانه قومی و اسلامی و شونیستی باشد، مورد خطاب بحث تعهد دادن من نیستند! اینها از نظر من دشمن آزادی و برابری و خوسشختی جامعه اند. اما از نظر من نیروهای راست و چپ که احساس مسئولیت میکنند، نگران این مخاطرات و سرنوشت جامعه هستند، واقعا  سیاست دیپلماسی فاسد و فریبکارانه را نبال نمیکنند و به دنبال استقرار یک نظام بر آمده از رای و اراده برابر شهروندی بعداز جمهوری اسلامی هستند ، میتوانند حول پاره ای مسائل گرهی در این راستا تعهدات مشترکی را امضا کنند و پایبندی خود را به آن اصول بطور علنی اعلام و به قضاوت جامعه بگذارند. برای مثال اعلام پایبندی به :

١- دفاع از حقوق برابر شهروندی در همه سطوح در کشور ٢- با هر شکلی از تفرقه ملی و مذهبی و هر شکلی از جنگ و زورگوئی مسلحانه در کشور مخالف است٣-با هر نوع وابستگی  و همراه شدن با سیاست دولتهای خارجی از جمله دولت امریکا در برخورد با ایران مخالف است ٤-تحت هر شرایطی از آزادی بیان و حق تشکل و تحزب و اعتراض و اعتصاب حمایت میکنند٥- خواهان لغو همه قوانین و سیاست و فرهنگ مذهبی و ملی گرایانه و شونیستی در جامعه، آموزش و پرورش ، اداره جات، قوانین، قویه قضایه ، خانواده ووو هستند.٦- خواهان انحلال همه نهادهای مسلح حرفه ای و سرکوبگر مانند ارتش، سپاه، نیروی انتظامی، اطلاعات، بسیج ووو

٧-اعلام تعهد به اعمال برابری کامل بین زن و مرد در همه سطوح و لغو همه قوانین نافی آن ٨- دفاع کامل از رفع ستم ملی و حق رفراندم برای حل مشکل ستم ملی٩- اعلام دفاع از آزادی، برابری، رفاه و امنیت همه شهروندان مستقل از نژاد، جنسیت، مذهب و تفکر و اندیشه ای. و اعلام مخالفت با هر حزب و سیاستی که بر اساس قومیت و تحریک نژادی و مذهبی چه در پوشش شاه و شونیسم، چه در پوشش مذهب و جمهوری، چه در پوشش ناسیونالیسم و فدرالیسم از نظام حکومتی آتی دفاع می کنند.  و...

منظور من از دادن تعهد رسمی و علنی این جنبه ها است نه قول دادنهایی دروغین شبیه خمینی  به هدف فریب مردم.

صدیق کریمی:من در اینجا دو سوال دارم از شما جناب زیجی ١- رهبران احزاب اپوزسیون اگر هستند کجا هستند؟ چرا جواب منتقد و مردم را نمی دهند؟ ٢- در باره جامعه کردستان که وقتی بحث آن میشود اتهام "تجزیه طلبی" میزنند، نظر شما در این دو مورد چیست؟

سلام زیجی: رهبران همه احزاب هستند، اما هر کسی دنبال سیاست و پروژه های خودش است، در ضمن شخصا آن جایگاه که سابقا برای ایفای نقش مثبت برای احزاب خارج کشوری قائل بودم حالا قائل نیستم. از نظر ما اساس تحولات انقلابی در بستر جامعه ایران صورت خواهد گرفت، کسانی که ٤١ سال است از آن مبارزه دور و یا غرق در زندگی مجلل خارج کشوری شده اند نمیتوانند منشا تحول انقلابی در ایران باشند. جریانی که خود را مثلا با مبارزه اعتراض کارگر هفت تپه ای هماهنگ نکند ربطی به جامعه ندارد، کسی که سیاستهایش را با اعتراض و تحرک "اختلاسگران" فراری از کشور یا سیاست دولتهای غربی و کشمکش آنها با جمهوری اسلامی همساز کرده نمیتواند نه تنها نقش مثبت بر تحولات انقلابی برای سرنگونی داشته باشد که خود مانع  سر راه این مسیر است. اما در این میان بحث اینکه گویا "اپوزسیون کورد" فعالتر یا بهتر از بقیه اپوزسیون است( در توضیحات آقای کریمی به آن اشاره شد) ارزیابی نادرستی است. بخش عمده آنها نیز در همان چهار چوب اپوزسیون راست ناسیونالیستی یا مذهبی ایرانی سیاست و افق خود را تعریف میکنند، حتی برای حل مساله کرد و رفع ستم ملی نیز احزاب کرد بعداز جنایت و سرکوبگری دولتهای مرکزی عامل منفیو موانع دوم سر راه حل این معضل واقعی هستند. آنها اساسا در پوشش "ملت کورد" به دنبال سهیم شدن طبقه بورژوازی کورد در حاکمیت هستند. درست مانند یک جریان شونیست فارس و ترک و عرب یا دیگر جریانات مذهبی ایرانی که به اسم " هم میهن" و "ملت ایران" برای جانشینی خود بجای جمهوری اسلامی در تکاپو هستند.

بدین ترتیب بنظر من در ایران و آن منطقه به دلیل حاکمیت سیاه حکومتهای استبدادی و مذهبی و شونیستی در طول تاریخ اپوزسیونی هم که از خود بیرون داده اند بخشا همان شکل و فرهنگ و سیاست دولت و طبقه حاکمه را در خود نمایندگی میکنند، عینا شبیه شباهت یک بچه گربه با خود گربه هستند. از اتکا به کشورهای دیگر گرفته تا مناسبات سرکوبگرانه درونی شان، از توسل به ابزار سرکوب تا تحریکات خرافه گری ملی و مذهبی از باد زدن طرح های مبتنی بر نژاد پرستی و دینی در شکل فدرالیسم  تا تحریکات و تهدیدات متقابل در پوشش "دفاع از تمامیت ارضی کشور" همه دال به همسوئی سیاست و فرهنگ دول حاکم با اپوزسیون دست راستی اش است، هر چند با همدیگر هم بر سر"تقسیم قدرت" در دعوا و کشمکش بسر میبرند.

پاسخ ما به همه اینها باید جواب یک "نه" بزرگ باشد، نه به جنگ قومی و مذهبی راه انداختن، نه به سرکوب و قلدری و لشکر کشی علیه بخش دیگری از جامعه به هر بهانه ای. در مقابل باید پرچم برابری انسان و حق برابر شهروندی را برداشت، اول باید انسانیت را پذیرفت. قبل از فارس و ترک و کرد و عرب بودن همه انسان هستیم، همه امنیت، رفاه، آزادی و حقوق برابر در همه زمینه ها میخواهیم، باید با این پرچم و هدف سیاست را در ایران بجلو برد نه انچه که حکومتها و ارتجاع ملی و مذهبی دارند به پیش می برند، پاسخ به تامین اهداف و نیازمندیهای انسانی سوسیالیسم است، یک نظامی که نه بر مبنای عرق ملی و مذهبی  و سیاست برتری طلبی و زور و استثمار بلکه بر اساس کسب حق و حقوق برابر هر شهروندی و مشارکت واقعی آنها در اعمال قدرت دولتی و حق انتخاب در سرنوشت خود و کشور. بنظر من اتحاد و همسوئی با این سیاست است حتی راه سرنگونی جمهوری اسلامی را برای جامعه هموارتر و ممکن تر میکند. شما هم اطلاع دارید که کاشتن تخم نفاق ملی و مذهبی یک رکن سیاست جمهوری اسلامی هم هست، تفرقه به انداز حکومت کن،  همواره یکی از شگردهای دولتهای مرکزی بوده است.

"تجزیه طلبی"

در باره "اتهامات تجزیه طلبانه" به بخشی از جامعه یا اپوزسیون کوردی باید عرض کنم ریشه اش در همان سیاستهای ضد انسانی و بی ربط به حقوق برابر شهروندی دارد که خدمت تان عرض کردم، اینها سیاست طبقه و جنبشی  w است که نتوانسته و نخواسته پاسخ انسانی و درست به معضلی بدهد که خود  در آفرینش آن مجرم و سهیم است. نخیر، یا باید یک نظام کاملا برابر که در آن هیچ ستم و تبعیضی از جمله در زمینه زبان مادری، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و غیره نباید باقی بماند، و در ایران مستقر کنیم، یا اگر چنین امر مهمی به هر دلیلی به نتیجه نرسد، یا در هر حالتی، و مستقل از اینکه ما همواره خواهان اتحاد و همبستگی همه شهروندان در سر زمینهای بزرگتری هستیم، باید حق برگزاری رفراندوم آزاد  برای ماندن یا جدا شدن در ایران را برای ان بخشی از جامعه( در اینجا جامعه کردستان ایران مورد نظر است) که میخواهند، به رسمیت شناخت و کسی هم حق لشکر کشی علیه آن نباید داشته باشد.

"ما در ایران چکار کنیم"

صدیق کریمی: این سوال را هم اکنون از طریق شبکه از ایران با شما مطرح کرده اند، جناب زیجی وقتی از تمرکز فعالیت در داخل کشور صحبت میکنند، بنظر ایشان چه کارهای باید در داخل کشور انجام داد؟

سلام زیجی: در داخل کشور باید حول این اهداف و سیاستها متمرکز شد: ١-جمهوری اسلامی باید برود!٢- بعداز جمهوری اسلامی نباید هیچ شکلی از نظام سرمای داری  را تحمل کنیم، چون این نظام دیر یا زود از نو یک استبداد دیگر در کشور مستقر میکند، لذا باید علاوه بر جمهوری اسلامی ضد سرمایه داری نیز بود! ٣- باید برای لغو کامل همه جوانب قوانین و فرهنگ ضد زن بود، برابری زن و مرد یک رکن مهم مبارزه ما در ایران باید باشد ٤- باید ضمن دفاع جانانه از مبارزات کارگری علیه همه قوانین و استثمار کارگران در ایران بود! ٥- از برابری حقوق شهروندی در همه سطوح باید دفاع کرد. بدین ترتیب باید از آلترناتیویی دفاع کرد که برای تامین حقوق برابر شهروندی و رفع همه ستمهای اعمال شده تلاش میکند، حق واقعی انتخاب و رای را به جامعه باز میگرداند ٦-از همین امروز باید به جریانی که از حالا برای جامعه از نو شاه و رئیس جمهور در خارج کشور تعین کرده بگوییم شما را نمیخواهیم!٧- به هر نوع آلترناتیو سازی ملی گرایانه، شونیستی و مذهبی در خارج کشور باید گفت  نخیر، نمی پذیریم تا  دوباره به چاله دیگری نه افتیم٨- باید علیه سیاستهای دولت امریکا،  و دیگر دولتها بورژوائی، و علیه سیاست تحریم اقتصادی و تحریکات نظامی و دخالت هایشان بود، تا از سوئی دست انها را در تحمیل آلترناتیو سازی ارتجاعی نوع خمینی علیه جامعه ببندیم و همزمان مانع  تاثیرات مخرب سیاستهای آنها در مبارزه انقلابی جامعه و کمک آنها به تداوم قدرت و زورگوئی و سرکوب جمهوری اسلامی شویم.٩ باید علیه طرح فدرالیسم بود چون ضد انسانی و پیام آور جنگ و خونریزی  و عامل ابدی کردن نزاع ملی و مذهبی بین شهروندان است، عراق امروزبعداز صدام حسین نمونه واقعی و زنده فدرالیسم بر مبنای قوم و مذهب است که بجز یک مشت کانگستر و ملی گرا و مذهبی وحشی و سرکوبگر کسی اختیاری در آن کشور ندارد.١٠- ما باید برای جامعه ای مبارزه کنیم که بعداز این همه سرکوب و کشتار و جنایت و فقر و بدبختی تحمیل شده، اجازه به قدرت رسیدن دسته دیگری از همین سرکونگران و حامیان فقر و نابرابری ندهیم، بلکه باید یک جامعه آزاد و برابر و انسانی وسوسیالیستی را مستقر کنیم. ١١- و حرف آخر اینکه این مسائل پایه ای را نمیتوانیم با ترفند"همه باهم" به سر آنجام برسانیم. مسیر و مسائل ما نه تنها با جمهوری اسلامی که با بخش زیادی از اپوزسیون هم در تضاد قرار دارد،پس فریب همه ایرانی هستیم و همه با هم باشیم و اول این رژیم برود بعد ایران را میسازیم نباید خورد، لذا باید از همین امروز با این اهداف و سیاست صف خود را مستقل و جدا کنیم و یک جنبش عظیم آزادیخواهانه را هم علیه رژیم و سرنگون کردنش و هم برای استقرار یک نظام آزاد و برابر و سوسیالیستی متحد تر و آگاهتر سازمان دهیم. من از دوستان میخواهم حول این مسائل گرهی متحد شوند و تلاش کنند، در این چهار چوب است هر اپوزسیونی خواست میتوانیم با هم همراه و همکاری کنیم یا نه راههایمان باز هم جداتر خواهد شد. ما جنبش سرنگونی همه با هم نداریم ما سرنگونی انقلابی و متکی به جنبش طبقاتی و آزادیخواهانه خودمان دنبال میکنیم،  اما جریانت زیادی با اتکا به امثال ترامپ فاشیست و سیاست تجربه شده خونین رژیم چنچی و مشابه آن، این دو مسیر متفاوت و متضاد را هر گز نمیتوان در یک کاسه جمع کرد!

"منشور سازمان ملل"، اجماع ملی"

صدیق کریمی: سلام زیجی اگر حرف آخری داری در این برنامه و یا در باره اظهار نظر دیگر دوستان بفرمائید.

سلام زیجی: ببینید اگر کل بحث من را در این برنامه جمعبندی کنید این است: انسانگرائی و بر گرداندن اختیار به خود انسان. در دو نظامی که ما تجربه کرده ایم بجز طبقه بورژوا و حکومت گران مستبد شهروند فاقد اختیار و حقوق اول انسانی و شهروندی بوده است، این سیکل باید پایان یابد. لذا بر عکس نگاه خانم جیلانی این بحث ها را نمیشود در قالب "ملی گرائی" یا "اجماع ملی" استنباط کرد. من ملی گرا نیستم! انسانگرا و سوسیالیستم. یک ملیگرا میتواند ترامپ باشد، سیاست و تعلق ملی گرایانه از جمله در ایران یاد آور سیاستهای است که بیش از یک قرن است در این پوشش بجز سرکوب انسان و آزادی انسان حاصلی نداشته است. و بخشی از جامعه از دست آن رنج کشیده است. من خواهان کنار زدن همه این نوع احساسات ملی گرایان هستم و در مقابل بر برابری انسان و ضرورت تامین حقوق برابری پای می فشارم چون این مسیر تنها راه رهایی ما را در آینده رقم خواهد زد. در مورد مطالبات ضمن اینکه فکر کنم بخش قابل توجه آنرا در این بحث ارائه کردم اما اگر به مطالبه پارسال کارگران هفت تپه مبنی بر "نان، کار،آزاد، اداره شورائی" رجوع کنید در واقع بیانگر سیاست و استراتژی ما هم هست، حال ممکن است به ادبیات دیگری ما آنرا طرح کنیم.

در باره منشور سازمان ملل و اینکه آقای نامدار به عنوان مبنای "مشترک" اسم بردند، باید عرض کنم آن مفاد و منشور برای حفظ نظام سرمایه داری، حفظ اقتصاد و منافع کسانی که جیبشان پراست ممکن است مناسب باشد اما نه برای ما که خواهان برابری همه هستیم. با آن منشور هرگز به حقوق برابر شهروندی نمیرسیم همچنانکه امروز در جهان هیچ جامعه ی به آن نرسیده است، در فرصت دیگری بیشتر این نکات را توضیح خواهم داد. در آخر همه را فرامیخوانم به سیاست طبقه و جنبش و حزب ما روی بیاورند چون جامعه بعداز زندگی سرکوب و تحقیر شده  دست دو حکومت سرمایه دارانه سلطنتی و اسلامی امروز باید بدانند که لیاقت آزادی کامل وزندگی  متفاوت تری در یک نظام سیاسی و اقتصادی دیگری، که بر آمده از خودشان است،  را دارند.

بخش (٢)

 صدیق کریمی: در این بخش دوم ضمن خوش آمد گویی به مهمانان برنامه از سلام زیجی شروع میکنم و در ادامه برنامه قبلی در باره دو موضوع که مسئله مورد مناقشه چند روز اخیر نیز بوده: اول باز هم در باره اتحاد احزاب در ادامه بحث قبلی  و اینکه چگونه میتوان اتحاد به وجود آورد؟، و دوم اینکه معامله اخیر چین و ایران که منجر به فروش جزایری شده ما چگونه میتوانیم ایران را از چین و خارجی ها پس بگیریم؟

سلام زیجی: با تشکر دوباره از دعوتتان برای شرکت در این برنامه. در باره بحث احزاب تصور میکنم در گفتگوی قبلی نقطه نظرات خود را گفتم. در هر حال واقعیت این است احزاب مورد نظر شما عموما هر کدام دنبال سیاستها و مشغله های خود هستند و در همین چهار چوب نیز ابراز وجود میکنند و هم جواب سر بالا و غیره به مخاطبین و منتقدین خود می دهند.عرض کردم که بخش عمده احزاب چپ و راست "قدیمی"، ضمن ناکام بودنشان از نظر مکانیزم رهبری و مناسبات درونی و غیره کپی از همان سیستم و فرهنگ دولتها هستند، حال در شکل "دمکراتیک" تری. در احزاب راست البته  چندان تفاوتی بین آنها و دولتهای دست راستی دیده نمیشود. روشن است اکنون در ایران هیچ کارگر و زن و انسان سرکوب شده ای به آسانی دسترسی به مقامات، به روحانی و خامنه ای ندارد، چون جامعه بورژوائی اینها را "نخبه" کرده، گویا مقام و پستهای دارند و از بقیه مهمترند!، در اینجا انسانها در دو موقعیت و ارزش متفاوتی برخوردار میشوند، یکی پائین تر و دیگری بالاتر. این فرهنگ حاکم بر کل دولتها و نظام طبقاتی حاکم و مناسبات حاکم بر دولتها به ویژه در شرق و خاورمیانه است، در حالی که در غرب اگر چه آن هم بورژوا و سیستم نابرابر حاکم است، اما به حکم مبارزات تاکنونی حداقل در این شکل قرون وسطی و عشیره بازی و عقب مانده طبقه حاکمه در ایران و آن منطقه نیست، طرف حزبش یکبار در انتخاباتی می بازد بارها رهبرش را عوض میکنند یا خودش کنار میرود، اما چنین پدیده ای نه در دولتهای حاکم و نه در صفوف احزاب اپوزسیون ایرانی مفهومی ندارد و ندیده ایم.

بیشتر احزاب ایرانی رهبریشان به اندازه خامنه ای عمر رهبری کردن دارند و هیچ قدرتی هم قادر به کنار زدنش نیست و بخشا توده تشکیلاتشان هم همان فرهنگ توده مردم "معمولی" دارند که برای امثال خامنه ای های انگل سر تعظیم فرود می آورند. متاسفانه این فرهنگ ارتجاعی به فرهنگ بخشی از جامعه هم تبدیل شده، کسانی که دولا میشوند دست یا کفش یک مقام جانی و مرتجع را می بوسند، یا از پلیس و یک مقامی ترسیدن و غیره نشانه فاسد کردن بخشی از جامعه به واسطه فرهنگ و سیاست طبقه و عوامل حاکم در کشور.  یا در عرصه سیاست کردن احزابی که در این چهل سال حداقل چهل بار گفته رژیم میرود، انقلاب می شود اما وقتی این اتفاق صورت نمیگیرد جوابگو نیست به کسی که چرا چنین نشد، مشکل کجاست" خطای خودتان چیست" ، بطول کلی بجز هیاهو و دورغ و عوامفریبی پاسخی نه برای منتقد درونی خود دارند و نه برای جامعه، تازه تصور کن که بخشی از این احزاب مسلح اند در این کوه و آن دره تعدادی مسلح دورشان گرفته، و در این جریانها هر زبان منتقدی را می برند، هر مخالفی را فورا سرکوب و حتی ترور می کنند. از چنین احزاب و فرهنگی انتظار بیخودی است توقع داشت مسئول پذیر باشند، جواب منتقد بدهند، سانسور نکنند، عدالت داشته باشند و غیره بنظر من اینها اصلاح پذیر نیستند، همان "بچه گربه" ای هستند  که هر چه قدیمی تر هم میشوند در نهایت به شکل خود "گربه بزرگه" در میایند نه چیز دیگری!، بهترین راه عبور کامل از آنها و ایجاد احزاب نوین است.

 سال ٥٧ ایران جمعیت ٣٠ تا ٣٥ میلیونی داشت احزاب بعداز آن انقلاب شکل گرفتند و تا امروز که جمعیت شده بالای ٨٠ میلیون اینها کارعجیبی نتوانسته اند انجام بدهند. حرف من این است در میان این ٨٠ میلیون میتوان و باید احزاب پیشرو، سوسیالیست، کارگری و انقلابی جدید شکل بگیرد، میدانم جمهوری اسلامی مانع  و جنایتکاراست اما بنظرم اگر بخواهیم و شرایط را خوب درک کنیم و چشم در راه احزاب لانه کرده در خارج کشور و مسیر شکسته خورده نباشیم میتوان با اعتماد بنفس احزاب بسیار قدرتمند سیاسی و توده ای را شکل داد که ریشه در بطن مبارزه کارگری و آزادیخواهانه در کشور داشته باشد.

"ایران را پس بگیریم"

اما در باره "ایران را پس بگیریم" چند نکته را عرض کنم. قبل از هر چیز من در باره سیاست خارجی و روابط دیپلماسی با بیرون ایران نگاه بسیار متفاوتی دارم، بستگی به این دارد چه کسی قدرت دولتی در اختیارش است، هر طبقه ی سیاست متفاوتی دارد، همچنین در سیاست خارجی و روابط دیپلماسی اش. اما در این شرایط مثلا همین کارگر هفت تپه ای که حقوقش را به گرو گرفته اند، یا میلیونها انسان بی خانمان و گرسنه که زندگی شان به دست همین حکومت"خودی" به تباهی کشانده شده چرا باید در غم و اندوه "پس گرفتن ایران" از چین و یا کشور دیگری باشد؟ بنظر من اول ما باید کشور را از دست همین حکومت "پس بگیریم" که شب و روز زندگیمان را از ما سلب کرده است. در عین حال ما این معامله را نیز مانند همه معامالات تا کنونی جمهوری اسلامی و همینطور در زمان شاه را به عنوان سیاستهای که در راستای تامین منافع اقتصادی، سیاسی، و تداوم بقای حاکمیت آنها مورد توجه قرار می دهیم، نه اینکه گویا ما در جزیره رفاه و آرامش زندگی میکنیم در ایران یکی دیگر از خارج آمده آنرا از ما گرفته و حال باید برویم پسش بگیریم!، جنبش ما نباید به دام این پروپاگندهای عمیقا ناسیونالیستی و شوونیستی به افتد!

 این معاملات بر بستر کشمکش قدرتهای جهانی و منطقه ای دارد صورت میگیرد که یک گوشه آن نابودی فیزیکی و روحی دها میلیون انسان در منطقه است، که یک سرش به دولت امریکا و سر دیگرش به دولتهای روسیه و چین وصل است و امثال جمهوری اسلامی و عربستان و بقیه هم در جهت تامین منافق و بقای خود در این تقابل جهانی در کنار یکی از آنها قرار گرفته اند. برای ما کل ماجرا ارتجاعی و ضد انسانی است و باید علیه همه آنها بود. میخواهم تاکید کنم که انسان سرکوب شده مقیم ایران و کارگر و زن و جوان تحقیر شده و سلب اختیار شده بدوا باید حقشو از حلقوم سرمایه داران ایران و جمهوری اسلامی بیرون بکشد و وقتی توانست این کار را بکند حتما بعد به چین هم خواهد رسید، نه بر عکس!. جامعه بدوا باید در فکر سر کار آوردن نظام حکومتی باشد که منفعت جامعه و آزادی و رفاه و امنیت آن اولویت اول سیاست و عملکردش باشد در کشور و بیرون کشور، در این حالت است که سیاست خارجی و دیپلماسی ما در تناقض و تضاد با منافع جامعه نمیتواند قرار بگیرد. آنچه که جمهوری اسلامی انجام میدهد برای منافع حکومتی خود، تداوم حاکمیتش و بازیابی قدرت بیشتر برای سرکوب جامعه و سرازیر کردن کل ثروت کشور باز هم به جیب ارتجاع، اگر چنین درکی از این معامله داشته باشیم نمیتوانم از"ا پس گرفتن از چین"  برای خود سخنی به میان بیاوریم،  با این معامله و یا بدون آن سهم من و شمای کارگر و زن و جوان و انسانه آزاده در این مملکت فقر و بیکاری و سرکوب و اعتیاد و استثمار و جنایت هر روزه است، پس اول باید این حق را برای خود برگردانیم و به دام پروپاگند جمهوری اسلامی حول چنین معاملاتی نه افتیم که بخشی از جامعه و اپوزسیون را همواره سر کار گذاشته تا درد و رنج و اصل معضل و كشمکش در داخل کشور علیه نظامش را به حاشیه سوق دهد.

در سر زمین و "میهنی" که هر روز گرسنگی و تبعیض و سرکوب و اعدام جلو ما را گرفته چرا باید به دام احساسات ارتجاعی قومی و ملی گرائی تعدادی به افتیم که گویا درد ما فروختن و یا معامله سر وجبی از "آب و خاک ایران" است، ایران که زندگی و ثروت و امنیت و انسانیت در آن معنی ندارد هیچ جنگی برای "پس گرفتن" این و آن وجب از دست رفته  آب و خاکش را نمیکنم! ما برای پس گرفتن انسانیت مان از چنگ جمهوری اسلامی و نظام بورژوائی حاکم بر ایران باید بجنگیم!  اصل موضوع این است که جمهوری اسلامی و امریکا و روسیه و چین و بقیه میدانند در منطقه ثروت عظیم نفت و گاز و معادن و نیروی کار ارزان و غیره وجود دارد، هر کدام گوشه ای از این لحاف را گرفته اند به طرف خود میکشند و در این راستا دها میلیون انسان را کشتار و آواره و بیخانمان کرده اند و بعدا با پول مفت همین مردم نقشه " بازسازی" همان مناطق ویران شده در عراق و سوریه و لبنان و لیبی و یمن و افغانستان و غیره میکشند و در نهایت بازنده جامعه و تک تک انسانهای رنجدیده در این ممالک هستند. هر بار داستانی درست میکنند برای تداوم جنگ و بقای خود. سالها است داستان هسته ای درست کرده اند، سالها است هر بار به جای لشکر کشی می کنند، سالها است به اسم مبارزه با تروریسم هولناکترین سیاست تروریستی و آدمکشی خود را تقویت و تحمیل کرده اند و اکنون هم بحث حمله اسرائیل به نطنز و جاهای دیگر مطرح است و معلوم نیست به این بهانه چه بحران و ویرانی دیگری به مردم تحمیل میکنند. همه این رویدادها به زیان مبارزه ما و به نفع تداوم حاکمیت سیاه  این رژیم تمام شده است. اول باید روی مسائل خود در ایران تمرکز کرد، اول باید این رژیم را سرنگون کنیم، بعدا فرصت حل این نوع مسائل را هم خواهیم داشت. جمهوری اسلامی با این قراد داد "ننگین" و بدون آن جمهوری اسلامی است که باید برود! باید سرنگونش کرد، و این امر با هیاهوی شونیستی ایرانی و غیره ممکن نخواهد شد!

ما در آینده آزادی و رهائی سیاست سری دیپلماسی و یا جنگی باهیچ کشوری نخواهیم داشت و کسی هم به فکر گرفتن "آب و خاک ایران" نمی افتد. از همه میخواهم به دام این نوع پروپاکندها نه افتند و علیه حاکمیت سیاه جمهوری اسلامی و گرفتن حق خود از استثمارگران و جنایتکاران حاکم بر کشور و حول سیاستهای که خدمت تان عرض کردم متحد و متمرکز کنیم.

صدیق کریمی: سوال مهم دیگری هست که آیا شما خط قرمزی دارید در رابطه و همکاری با احزاب اپوزسیون سرنگونی طلب؟

سلام زیجی( در این بخش، قبل از پاسخ به سوال گرداننده برنامه، به دلیل بحث نامربوط که یکی از شرکت کنندگان علیه تاریخ کمونیسم و تجربه شوری سابق و غیره طرح شد، و از جانب  سلام زیجی به ناچار پاسخهای داده شد، به دلیل طولانی تر نشدن این متن در اینجا این بخش پیاده نشده است. خوانندگان علاقمند میتوان به لینک بحثها مراجعه و گوش کند). حالا بر میگردم به بحث اپوزسیون و سوال مشخص شما: پیشتر به یک اشتباه بزرگ سیاسی در سال ٥٧ مهم شاره کردم و گفتم سیاست "همه باهم" و اینکه گفته شد اول شاه برود بعدش مهم نیست بسیار نادرست و سیاست خود فریبی و مردم فریبانه ای بود و حاصلش شکست آن قیام بر حق بود. همین سیاست تعدادی را برد پشت جریان خمینی، هر چند جریان ما، و شخص خودم ، از روز اول علیه جریان خمینی هم بودیم و مثل بقیه فریب "ضد امپریالیست" بودن و "مستضعف"پناهی دروغین خمینی و جنبش کثیف اسلامی نخوردیم. اکنون ما نباید دوباره همان اشتباه مهلک را تکرار کنیم و دوباره جنبشمان را به مسیر شکست سوق بدهیم!، وقتی از" ما" صحبت میکنم منظورم ما کارگران و صف آزادیخواهی، ما زنان آزادیخواه و جنبش سوسیالیستی است، مای که برای آزادی، برابری، رفاه، امنیت  و خوشبختی جامعه تلاش میکنیم و جزو سرکوب شدگان دو نظام پادشاهی و اسلامی هستیم.

"اتحاد حول آزادی، برابری، و حقوق برابر شهروندی"

من بسیار طرفدار اتحاد هستم، اما حول آزادی و برابری و حقوق برابر شهروندی، نه هر چیز دیگری که نافی این آرمان و اهداف باشد، بنظرم کسی به دنبال خوشبختی جامعه باشد نمیتواند تصویر نادرست و سانسور شده از سوسیالیسم به دست بدهد. دادن تصویر نظام حاکم بر چین از سوسیالیسم صد درصد دروغین و غیر واقعی است، باید همان تصویری داده شود که من اینجا به روشنی دارم توضیح و تشریح میکنم. سوسیالیسم یعنی آزادی، برابری، رفاه، امنیت ، حقوق برابر شهروندی و پایان استثمار و تبعیض و غیره، یعنی بازگرداندن اختیار به انسان و اعمال اراده جمعی در حاکمیت و همه وجوه زندگی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی از راه اعمال نظام شورائی. هر کسی بجز این تعریف دیگری از سوسیالیسم میکند تحریف شده است، حامی ظلم و ستم و استبداد و نابرابری در شکل دیگری است. در هر صورت در گام نخست من خواهان اتحاد این صف و جنبش برای تداوم مبارزه و کسب قدرت سیاسی هستم، در این بستر نیز میتوان با هر نیرو و جریان دیگری نیز همانطوری که در برنامه قبلی بر شمردم میتوان ‌توافقها و همکاریهای موردی نیز داشت.

ما با اپوزسیون که دارد در شکل آلترناتیو سازی شبیه درست کردن پروسه خمینی و جریان فاسدش در ایران، یا در عصر جدید از  نوع که در عراق و لیبی یک مشت عوامل امریکائی و دست ساز این و آن دولت را به اسم اپوزسیون به قدرت رسانده اند، نمیتوانیم همکاری داشته باشیم.  آنچه در عراق بعداز صدام جنایتکار سر کار آورده اند، با عرب و کورد و ترکمن و شعیه و سنی اش بنظرم از صدام جنایتکارترند، در برخورد به شهروندان وحشی ترند، فقر و فلاکت بیشتر به جامعه تحمیل کرده اند، خوب چرا ما باید اجازه  بدهیم همین شکل ارتجاعی را دوباره در ایران تکرار و تحمیل کنند؟

در سطح اپوزسیون راست آمدند "شورای ملی ایرانیان"، فرشگرد، یا اخیرا "شورای مدیریت عبور از جمهوری اسلامی" را در لندن درست کردند، وقتی به هر کدامش که نگاه میکنی، دقیقا تکرار سناریو دوره خمینی است، تکرار سناریوهای شبیه عراق و لیبی است، به علاوه آشکارا و هنوز  به قدرت نرسیده ضد آزادی و برابری و سوسیالیسیم و کمونیسم هستند. بیانیه رسمی جریان مرتجع فرشگرد ولیعد این نفرت خود را پنهان نکرده و مکتوب کرده است، یا جریان "شورائی مدیریت..." مشقی نیز که امثال مهتدی فاسد و دارای دها پرونده ضد انسانی، و یا حضور قدیم پاسدارهای که امروز تکنوکرات شده اند در خود جای داده. مردم چگونه باید به این مضحکه ها به شکل آلترناتیویی خود  نگاه کنند؟!!، به جریانات مرتجعی که بجز پول و قدرت و شراکت در قدرت دولتی هیچ منفعت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی برای اکثریت جامعه دنبال نمیکنند، نباید رضایت داد؟ اینها برای ما با جمهوری اسلامی فرق بنیادی ندارند، همه شان ضد کارگر، ضد کمونیست، ضد حقوق برابر شهروندی، ضد آزادی های سیاسی و آزادی بیان بدون قید و شرط و ضد تقسیم ثروت کشور بطور برابر برای همه شهروندان هستند!، پس باید کاری کرد اینها را رسوا کرد نه اینکه به عنوان" اپوزسیون" و "آلترناتیو" در سیر تحولات جاری پذیرفته شوند. جریان مجاهد و شورائی ملی مقاومت و "رئیس جمهور منتخب" و لچک بنفش و سینه زنی امام حسینی شان که بسیار مضحک تر از بقیه نیروهای راست اپوزسیون نامبرده هستند. امکان نداره جامعه بعداز تجربه حاکمیت خونین و مستبدانه شاهنشاهی و یا اسلامی دوباره به نوع دیگری از شاه یا اسلام نو مجاهدینی تن بدهد، اینها همه حق فعالیت دارند اما آلترناتیو حکومتی اینها به درد ایران نمی خورد، فرق بنیادی با آنچه که  هم اکنون حاکم است ندارند. حقیقت این است هر دو مسیر ملی گرایانه یا مذهبی دیر یا زود حتی قدرت را هم بگیرند از نو به جامعه خون می پاشند، از نو استبداد و زندان و اعدام و جنایت سازمان می دهند، این روند نیاز نظام سرمایه داری حاکم بر ایران است، که حامیانش در قالب این  گروها  و "الترناتیو" در مقابل اکثریت جامعه  باید به ایستند و از بقا و منافع نظام سرمایه داری کشور  باید حمایت و حراست کنند.

صدیق کریمی: ببخشید بحث شما جالب بود قطع نکردم، اما باید جواب مشخص پرسش را از شما بگیرم. من با حمید تقوایی یا مجاهد و سلطنت طلبان بحث داشته ام، هر کدام می گویند من با این و آن نمی نشینم و دیالوک نمیکنم، این همان اعدام مخالفین سیاسی است. شما چه می گوئید، چه مرزی دارید؟ با کدام اپوزسیون حاضر نیستید گفتگو کنید؟

سلام زیجی: نقد و بیان واقعیت فوق به معنی پایان دادن به دیالوک و بحث با اپوزسیون نیست. مشکل اتفاقا آن اپوزسیون است که وقتی مخالفشان هستی و نقدشان میکنی شما را طرد و سانسور میکنند. اما ما بدون توقف نقد و افشاگری و بیان حقیقتها با هر نیروی اپوزسیونی و با رهبری هر حزب دیگری حاضر هستیم بنشینیم و در انظار عمومی تفاوتهایمان را بیان کنیم و گفتگو داشته باشیم. ما فقط با جمهوری اسلامی و عناصری که روشن شده جنایتکار بوده، مردم را کشته و سرکوب کرده است، حاضر به هیچ بحث و نشستی نیستیم. سیاست پایه ما در این باره این است: با جمهوری اسلامی مبارزه میکنیم و میخواهیم سرنگونش کنیم و از صحنه تاریخ محو گردد، اما با اپوزسیون سیاست بحث  کردن، و سیاست دیالوک و نقد و افشاگری  داریم.  شما هر کسی بیاورید در این چهار چوب من حاضرم بشینم باش جدل و بحث کنم. بگذار جامعه متمدن و آگاه  قضاوتمان بکند.

صدیق کریمی: بسیار خوب من جوابم را گرفتم، ممنون.

کمونیسم ذهنی گرائی نیست!

یک جنبش قدرتمند ضد سرمایه داری است!

سلام زیجی: با اجازه چند نکته در باره ادعای "ذهنی بودن" کمونیسم که از جانب خانم جیلانی مطرح شد عرض کنم. اگر شما حتی مباحث  ومطالبه و حرفهای کارگری و سوسیالیستی تا کنونی این دو گفتگوی من را با خودتان ، که بیشترش را هم تائید کردید،  ذهنی گرایانه بدانید، گویایی  ‌قضاوت و پیشداوریهای نادرست و ذهنی گرایانه خودتان را از کمونیسم نشان میدهید. نخیر! کمونیسم و سوسیالیسم نه تنها ذهنی نیستند بلکه آرزو و امیال و مطالبه دها میلیون انسان را در همین ایران نمایندگی میکند. یک جنبش واقعی ضد سرمایه داری است. ایشان همچنین گفتند "کمونیزم با ذات انسان سازگاری ندارد". این ادعا یکصد و هشتاد درجه با حقیقت ماهیت و جایگاه کمونیسم در تناقض قرار دارد، ذات  یک انسان سالم  یعنی آزادیخواهی و برابری طلبی، یعنی  برابری اقتصادی و نبود فاصله طبقاتی، یعنی در آرزوی پایان دادن به ستم و نابرابری  و...،  کمونیسم دقیقا  و عینن حامل و نماینده چنین پیام و ذاتی است!، شما به یاد دارید در همان اوایل سال ٥٧ جریانات عقب مانده و مذهبی میگفتند "کمو" یعنی خدا، و "نیست" یعنی خدا نیست! ببینید تا چه حدی به دروغ و عوامفریبی و تحریف بیشرمانه متوسل میشدند تا جامعه به حقیقت پی نبرد و در دوره جهالت باقی بماند، ادعای اینکه کمونیزم با ذات انسان سازگاری ندارد به اندازه همان ادعای اسلامیها اعتبار دارد.....

حسین نامدار( میایند وسط بحث) "آقای زیجی شما فکر میکنید جامعه ایران حکومت کمونیستی یا سوسیالیستی را میپذیرد؟

سلام زیجی: بله به شما هم پاسخ می دهم، کمونیسم برای من همان سوسیالیسم در فاز دیگراست، کمونیسم به معنی لغو مالکیت خصوصی، لغو کار مزدی، یعنی اشتراکی کردن اقتصاد و دستاوردهای جامعه انسانی، یعنی استقرار نظام شورائی، یعنی پایان دولت و استثمار و نابرابری( در اینجا  دوباره  حسین نامدار وارد بحث میشوند بحث  سلام زیجی قطع میشود و ایشان توضیحات خود را ادامه میدهد).

سلام زیجی:  میخواستم این را عرض کنم تصویری که ما از سوسیالیسم و کمونیسم  بدست میدهیم و زندگی و افکار و مبارزه چهل و یکساله که امثال من داشته و دارد به سوسیالیسم و کمونیسم ربط دارد و واقعی است نه ادعای غیر واقعی مخالفینی که حامی نظامهای اسلامی یا سلطنتی یا نوعی از نظام بورژوائی هستند..... ببینید از دوره اتفاقات بعداز انقلاب اکتبر و کمون پاریس به اینسو بشریت بجز جنایت و سرکوب و وحشیگری نظامهای که ضد کمونیست و ضد آزادی و برابری انسانها بوده اند چیز دیگری ندیده اند، از شاه تا صدام و از خمینی تا قزافی و  ازهمین اردغان  و ترامپ تا همین اپوزسیون دست راستی ایران همه( هر یک به اندازه قد و قواره و امکاناتش) استثمارگر و جانی و سرکوبگر بوده و همچنان این داستان ادامه دارد. هر کسی که به دروغ و سانسور علیه کمونیستها پروپاگند میکند از اینها الهام گرفته است. و بخواهد و نخواهد به ابزار دست سرمایه داران و استثمارگران تبدیل میشود حتی علیه "ذات" انسانیت خودش!

کمونیسم و سوسیالیسم من، جنبش و مبارزه و پرچمی است که حداقل در این ایران اولا از نظر کمی از بقیه بیشتر است، و ثالثا سمبل مبارزه آزادیخواهانه علیه هر نظام استبدادی و ضد انسانی بوده و از هر جنبش و نیروی دیگر بهتر و بیشتر حامی آزادیهای بدون قید و شرط سیاسی و حامی منافع واقعی شهروندان بوده و هست. و از هر ملی گرائی ایرانی نیز بیشتر قربانی داده در مبارزه علیه استبداد و این رژیم در راستایی دفاع از منافع شهروندان و آزادیهای آنها!، حال چرا نباید چنین جنبش و مبارزه و اهدافی  شانس به قدرت رسیدن داشته باشد؟ اما شما داشته باشید؟!، امثال خمینی داشته باشد؟!

در عین حال  حتی در سطح "آرزو کردن" هم باشد، مادام که مثبت است، چه اشکالی دارد؟ چرا اسمش را ذهنگرایی کمونیستها می نامید؟ یکی آرزوی  تداوم جنایت و آدمکشی و ترور و شکنجه  و استثمار و برتری طلبی نژادی و مذهبی و ملی میکند، ما هم "آرزوی" نماندن همه اینها و نظام و سیستمی که چنین مناسبات و فرهنگ ارتجاعی را در خود پرورش و باز تولید میکند. حال کدامیک از این دو آرزو را جلو مردم باید گذاشت برای انتخاب کردنش؟ کدامیک انسانی و کدامیک ارتجاعی و ضد انسانی است؟

کدام قانون؟،

شما در باره قانون سخن می گوئید، و گویا عدالت را از این مجرا میتوان به سر آنجام رساند. من چنین فکر نمی کنم. قانون را مگر چه کسانی تدوین میکنند. قانون کار ضد کارگری و دیگر قوانین اسلامی جمهوری  و قبل از او هم، و همه قوانین دنیای امروز چه کسانی تدوین و اعمال میکنند غیر از دولتها و طبقه حاکمه برای به انقیاد کشاندن جامعه و طبقه کارگر؟ در عین حال کدام قانون را به رای مردم گذاشته اند تا ادعا کنند این "قانون مردم" برای تضمین "عدالت" است؟ ما هیچ ارزشی برای قوانین که دولتها و نیروهای طرفدار سرمایه داری و مذهبی و ملی گرایان تدوین میکنند قائل نیستیم. قانون واقعی را باید از طریق شوراهایی واقعی جامعه طبقه کارگر و جنبشی که قدرت دولتی خود را بدست آورده است تدوین و اعمال شود، اینجا هم طبعا این قوانین باب طبع سرمایه داران وجریانات خرافه پرست مذهبی و قومی نخواهد بود چون بر اساس برابری انسانها و حقوق برابر شهروندی تهیه و اعمال میشود.

"نظام شایسته سالاری"

در پاسخ به "آلترناتیو" " نظام شایسته سالاری" که خانم جیلانی گفتند، باید عرض کنم در جامعه ای که انسانها در هیچ زمینه ای برابر نیستند، از امکانات برابر برخوردار نیستند، جامعه ای که بر اساس استثمار و استبداد اداره میشود "شایسته سالاری" معنی ندارد! من ادعا میکنم ٩٩ درصد "شایسته" های که امروز در حاکمیت هستند،  ناشایسته ترین انسانهای جامعه هستند، ٩٩ درصدی که کارمند مجلسی و دولتی و حتی پزشک و مهندس میشوند بر اساس تبعیض و رشوه و پارتی بازی و برخورداری از امکانات اقتصادی بیشتر و غیره به اینجاها رسیده اند. از اینرو من برای آن  نا شایسته های که در مجلس جمهوری اسلامی و در جاهای مشابه به مقام "شایسته" رسیده اند نه تنها ارزشی قائل نیستم بلکه فکر میکنم احمق ترین، خرافی ترین ، بی عقل ترین، بیشرف ترین و بیشعورترین  قشر ایرانی اند که در چنین سیستمی جای می گیرند  و مقام "شایسته سالاری" را نسیب خود میکنند. معلوم است من که کار برق بلد نیستم نمیروم با سیمهای برق بازی کنم اما باید امکانات تحصیلی رایگان و امکان اقتصادی برابر و آزادی عمل یکسان برای همه تامین کنیم آنوقت بنظر من همه شاخصهای "شایسته سالاری" بورژوائی از بیخ عوض خواهد شد و انسانها رشد و خلاقیتهای طبیعی خود را خواهند کرد...

(دوباره خانم جیلانی بحث" کمونیست" چین و کره و ... را پیش کشید و به این نتیجه رسیدند که در ایران "شانسی برای کمونیستها نیست" و "حداکثر اجازه تشکیل سازمان و حزب" به انها داده میشود"!!

 سلام زیجی: ببینید با این خشم و سانسورسازی علیه ما سوسیالیستها و داشتن نظریه "حداکثر اجازه تشکیل حزب..." به ماها داده میشود، نه تنها نمیتوان "عدالت خواه" بود که مبنای استبداد و سرکوب نظام آتی را به این شکل تئوریزه میکنید. در ضمن لطفا بحثهای نامربوط و قرنها پیش را رها کنید! به ا مروز برگردید، پاسخ این نکات تحریف شده داده شد، سوال این است شماهای که مخالف کمونیسم و سوسیالیسم هستید، چرا مردم را شایسته شاه آوردن، شایسته اسلام را آوردن و شایسته "رئیس جمهور" مریم رجوی آوردن، یا بخشی شایسته طرفداری از فدرالیسم و جنگ و خون و خرافه گری آوردن می دانید، اما این "مردم" شایسته دفاع از یک نظام آزاد و برابر و انسانی را نمی دانید؟ در حالی انتخابات واقعی و آزادی و احترام به حقوق و رای شهروند تنها از مسیر یک نظام شورائی و سوسیالیستی تامین میگردد. با این وجود اگر فردا نظام مورد نظر "سوسیال دمکراسی" مورد ادعای شما( هر چند چیزی که شما در باره فرانسه گفتید سوسیال دمکراسی هم نیست) رای داد، یا دوباره مردم رعیت شدند و به بوسیدن دست شاه و غیره تن دادن، ما ضمن اینکه مخالف هستیم و تلاش میکنیم چنین اتفاقی نه افتد، در هر صورت نه لشکر کشی میکنیم و نه کسی را به زندان می اندازیم اما سیستم شما همیشه این کارها را کرده است.... (دوباره آقای حسین نامدار میاید وسط حرفها ".... کمونیستها در ایران خیانت کردند، حزب توده که در ارتش هم شبکه کمونیستی داشت به خمینی کمک کردن و....") .

سلام زیجی:  آقای نامدار! آن کمونیسهای غیر کمونیست حزب توده همان اندازه برای من ارزش و اعتبار داشتند و دارند که ارتش شاهنشاهی شما که قرار بود از "تمامیت ارضی کشور" در مقابل خارجی ها دفاع کند، دیدید اتفاقا با کمک خارجی ها و ژنرال ارسال شده امریکائی  کل ارتش نه تنها رفت در  کنار خمینی قرار گرفت و به استقرار جمهوری  کثیف اسلامی کمک کرد، که وحشیانه هزارها انسان را کشت و جنایت آفرید و ما انقلابیون را به خون کشید. پس لطفا کم به اتهامات ناچسب به ما کمونیستها روی بیاورید. بحث این است که باید سیاستی را تقویت کرد که جامعه  به ارامش و آزادی برسد، که به یک شخص امید نبندد، به دولتهای خارجی امید نبندد، بار دیگر به جنبشهای ملی گرایان و مذهبی تن در ندهد، به جنبش و مبارزه آزادیخواهانه از جمله به پیروزی جنبش کارگری و سوسیالیستی کمک کنند، چرا که بدون چنین پیروزی از آینده آزاد و برابر و مرفه و خوشبخت خبری نخواهد بود....

انقلاب کردن خشونت نیست!

صدیق کریمی: وقت تمام شد، حرف آخر تریبون آزاد برای شما سلام زیجی است، بفرمائید.

سلام زیجی: این حرفهای آخر که طرح شد در باره جایگاه جنبش سوسیالیستی و کمونیستی بطور ناقص و در این اوخر دوستان مطرح کردند و فرصت کافی نبود تا پاسخ جامعتری بگیرند. در هر صورت واقعیت تحولات آتی بعد از جمهوری اسلامی باید به نظام سیاسی و حکومتی معینی منجر گردد. یا باید  به استقرار یک نظام کارگری، سوسیالیستی و شورائی منجر گردد یا دوباره برگشت به نظام پادشاهی ، جمهوری خواهی و یا فدرالیسم قومی و مذهبی در جنبش طبقه بورژواها. و تردید نباید کرد که بجز آلترناتیو اولی بنظر من بقیه یکبار دیگر آینده جامعه ایران را به سیاهی میکشانند. از اینرو بدوا باید روشن باشد برای چه آینده ای مبارزه میکنیم تا معلوم گردد چه کسانی میتوانند در کنار همدیگرقرار بگیرند و یا برای همکاری با هم توافقاتی بکنند.

ما میدانیم که تحولات پیچیده و سختی پیش رو داریم که مستلزم اتحاد و آمادگی سیاسی و عملی در داخل کشور حول سیاست آزادیخواهانه و سوسیالیستی است. ما طرفدار انقلاب اجتماعی، آزادیخواهانه، و سازمانیافته کارگری برای زیرورو کردن کل بساط رژیم اسلامی و سرمایه داری هستیم، بر عکس ادعایی که شد گویا انقلاب یعنی خشونت و خونریزی، انقلاب هدفمند و روشن  زیر هژمونی و پرچم  سوسیالیستی با کمترین هزینه میتواند پیروزی را کسب کند. انقلابی که متکی به اعتراض و اعتصاب کارگری است، انقلابی که به اعتراض مردم زحمتکش و رنجدید، و انقلابی که برای شکست یورش وحشیانه جمهوری اسلامی به سازماندهی نیروهای مسلح و غیر مسلح توده ای و ملیتانت متکی باشد وبا تامین رهبری لایقی، بی تردید قادر به پایان دادن تاریخ و حاکمیت طولانی مدت نظامهای جنایتکار ومستبد و استثمارگر در ایران خواهد بود. ما به این آینده و تلاش تعلق داریم.  با تشکر از همه شما و خسته نباشید!

(با تشکر از کامران.م که زحمت پیاده کردن آن دو گفتگو را کشیدند. در اینجا تلخیصی از مباحث سلام زیجی و پاسخ به پرسشهای او پیاده شده است. در موارد جزئی به منظور رساندن بحث نکاتی از نظر مضمونی ادیت و اضافه شده و بخشی از آن گفتگو ، به ویژه بخش آخر آن، به دلیل  ورود مکرر دو شرکت کننده دیگر به بحثهای سلام زیجی و طولانی شدن بحثها، و یا  بعضا به دلیل نامفهوم بودن صدا بطور کامل پیاده نشده است. برای شنیدن همه بحث و جدال صورت گرفته میتوان به دو لینک صدا و تصویر زیر، که در شبکه های اجتماعی نیز قابل دسترس شده است، رجوع شود.)

(١)

٢-٧-٢٠٢٠
https://www.facebook.com/110206567349692/videos/561762041399035)

(٢)

 ٩-٧-٢٠٢٠

https://www.facebook.com/110206567349692/videos/303421071031888

Posted by l at 07:30 PM | Permalink

گوشهایت‌ به این حرفها بدهکار نباشد! ‎

بعد از برگزاری گردهمایی اینترنتی سازمان مجاهدین خلق ایران و شورای ملی مقاومت در روز  جمعه ۱۷ ژولای ۲۰۲۰ میلادی، و پخش سخنرانی مریم رجوی به عنوان رئیس جمهور منتصب شورای ملی مقاومت از تلویزیون اینترنشنال؛ کسانی به آن اعتراض کردند و به فحش و بد و بیرا گفتن به کانال تلویزیونی نامبرده پرداختند!

 حمید بعیدی نژاد، سفیر هرزه و هرجایی جمهوری اسلامی در لندن، نسبت به آن واکنش داد و از گردهمایی جهانی مجاهدین گلایه و شکایت کرد و نفرت خود  را نثار این تشکیلات منسجم نمود. این از این!

از سوی دیگر یک جریان اینترنتی که خود را حزب حکمتیست می نامد از پخش قسمتهایی از این مراسم از تلویزیون اینترنشنال،ابراز  ناخرسندی بسیار  شدید  و عصبی نمود و با صدور یک اطلاعیهٔ حقیقتا شدیداللحن و تهدید کننده،با عنوان:” نزدیکی به قدرت برای فرقهٔ مجاهدین خلق لقمهٔ بزرگی است!” بعد از کلی افشاگری در بارهٔ سابقهٔ مجاهدین خلق و اینکه” مردم ایران این سکت را خوب می شناسند، آنچه که مایهٔ تعجب بود و بدرستی عکس العمل جامعه را بدنبال داشت، پخش این مناسک از تلویزیون اینترنشنال و تبلیغات غلیظ این برنامه از این مناسک و جایگاه مجاهد در اپوزیسیون بود. پخش این مضحکه ... موجی از اعتراض در ایران و خارج از کشور را بدنبال داشت...حزب حکمتیست اعلام می کند که بعنوان نیرویی که چهار دهه است تلاش می کند ضامن آزادی و برابری و... باشد در مقابل این سناریوها می ایستاد”!(به نقل از اطلاعیه حکمتیست بتاریخ  ۱۹ ژوئیه ۲۰۲۰)

چند روز بعد رئیس این حزب، یعنی خانم آذر مدرسی در مصاحبه ای با یک رادیو‌ اینترنتی، متن همین اطلاعیه را بار دیگر‌ تکرار کرد و نشان داد  که این اطلاعیه به قلم ایشان بوده است!!!

اولا در این اطلاعیه، بطور مشخص و دقیق به ماهیت اعتراض کنندگان و موج قوی آن در داخل و خارج کشور اشاره نشده است!  دوما، اگر  به نوشتهٔ اطلاعیهٔ حزب  حکمتیست (خط رسمی)، مجاهدین خلق این همه در میان مردم ایران منفور و طرد شده هستند، پس چرا این حزب قدر قدرت ‌‌و‌ با  نفوذ و مبارز !!! از رسیدن صدای مجاهدین خلق و مریم رجوی به داخل ایران ترس و وحشت دارند؟ً!

سوما، حزب حکمتیست چهار دهه  سابقهٔ مبارزاتی ندارد!  این حزب در سال ۲۰۰۴ میلادی، یعنی دو‌سال بعد از مردن منصور حکمت(۲۰۰۲) از حزب کمونیست کارگری ایران  انشعاب کرد و با عنوان حزب کمونیست کارگری ایران( حکمتیست) به لیدری کوروش مدرسی شروع به فعالیت کرد. در ادامه نیز «ح ک ک ا (حکمتیست )» بخاطر مسائل شخصی و فرقه ای به دو ‌ شاخه تقسیم شد که حزب حکمتیست -خط رسمی -یکی از آنهاست. تازه کل تاریخچهٔ حزب کمونیست کارگری ایران ۲۹ سال بیشتر نیست. این حزب بعد از استعفای منصور حکمت از حزب کمونیست ایران  به دبیرکلی عبدالله مهتدی در سال ۱۹۹۱، در نوامبر همانسال در منطقهٔ سبز و دلنشین اسکاندیناوی تشکیل شد ‌تا مبارزهٔ مدرن و متمدنانه خود علیه  نظام کثیف و خشن سرمایه داری جهانی آغاز کند و در ادامه بردگی مزدی را یکبار برای همیشه لغو و نابود نماید تا کودکان برزیلی و فقرای سومالیایی و دیگران را از بدبختی و فلاکت نظام پولی نجات دهد!!! حال برویم سراغ حزب خط  رسمی!

من فکر می کنم حزب حکمتیست زیاد مایل نیست تا از” موج اعتراض در ایران و خارج از کشور” بر علیه “ پخش سخنان مریم رجوی از اینترنشنال کانال” نام ببرد! 

ولی خوشبختانه یک آقایی به اسم آرش کمانگر با چاپ مقاله ای با عنوان:« جدال بر سر ارباب حلقه ها یا حلقهٔ ارباب‌ها ؟!»،در سایت آزادی بیان، به این “موج مردمی” اشاره کرده است و بداد حزب حکمتیست  رسیده است!!!

آرش کمانگر می نویسد: «  اقدام تلویزیون اینترنشنال ... سبب واکنشهای متفاوت در طیف های مختلف سیاسی شد... اما شدیدترین واکنش را دستجات مختلف سلطنت طلب انجام دادند... پریسدنی است که مگر سلطنت طلبان ادعا نمی کنند برای آزادی اندیشه و بیان و تشکل مبارزه می کنند!؟ ... اما وقتی  رقیبشان بعد از مدتها در یکی از همین رسانه ها سر و کله اش پیدا می شود فریاد اعتراض سر می دهند؟! ... پاسخ مشخص است نه مجاهدین ‌و نه سلطنت طلبان ... اعتقادی به آزادی بی قید و شرط اندیشه و بیان و تشکل ندارند...»(پایان نقل قول»). فقط این سلطنت طلبان نیستند که با آزادی بیان و تشکل مجاهدین مخالفند، حزب حکمتیست هم یکی دیگر از این جریانات است که بدنبال محو حق بیان مجاهدین می باشد، البته همسویی این حزب با تفاله ها و ‌پسماند ه های شاه و ساواک تصادفی و خودبخودی نیست، این موضعگیری در چارچوب نوشتهٔ معروف منصور حکمت با عنوان:” سناریوی سیاه، سناریوی سفید: بحثی پیرامون اوضاع سیاسی ایران، بتاریخ ژوئن ۱۹۹۵ “ تنظیم شده است، زیرا در آن نوشته منصور حکمت سلطنت طلبان را جزو‌ سناریوی سفید طبقه بندی کرده که برای حفظ “مدنیت” جامعه باید با آنان در شرایطی همکاری کرد! خلاصه کنم!

 به نظر من تاکنون هیچکدام از نیروهای باصطلاح چپ و کمونیست، خط و مشی سازمان مجاهدین خلق را از نظر سیاسی نقد و بررسی نکرده اند! هر‌چه تاکنون راجع به این سازمان نوشته اند ، مقداری اتهامات حقوقی و جنسیتی بوده است که از منابع ساواک و در ادامه وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بدست آورده اند. این اتهامان نیز باید در یک دادگاه عادلانه ‌و بی طرف مورد قضاوت و داوری قرار گیرد! که در حال حاضر امکان و شرایط آن فراهم نیست.     چون چیزی جز مشتی اتهامات و دروغ‌های شاه و شیخ ساخته نیستند.باری! مجاهدین کار خودشان را می کنند و گوششان هم به این حرف‌ها تا زمانی که در خدمت جمهوری جنایتکار اسلامی نباشد، بدهکار نیست! مارکس زمانی در مقدمهٔ جلد اول سرمایه(کاپیتال) نوشت:« بقول آن بزرگ فلورانسی (دانته) تو‌ راه خود گیر و‌بگذار مردم هر چه می خواهند بگویند!».

سیامک دهقان

Posted by l at 07:06 PM | Permalink

مارکسیسم و بلانکیسم .

بحثی با رفیق محمود  قزوینی

حول مسئلۀ مارکسیسم و بلانکیسم .

Mahmoud Ghazvini

رفیق بهروز عزیز بلانکسیم به جریانی گفته میشود که در شرائط نرمال، در شرائط بدون بحران اقتصادی و سیاسی، در شرائطی که قدرت سیاسی مورد سوال نیست به طرف قیام و فتح قدرت میرود، نه کسی که میگوید اگر حزب کمونیستی 30 درصد و یا حتی 50 در صد در جامعه را داشته باشد، نمیتواند در شرائط معمولی و نرمال به سمت کسب قدرت برود. اگر قدرت سیاسی باز شود دیگر بحث اقلیت و اکثریت معنی ندارد. در آن صورت حزب و جریانی که بتواند قدرت را کسب کند و حفظ کند، باید این کار را انجام دهد و اساسا با خیز برانداشتن به سمت قدرت و قیام است که کارگران و مردم دورش حلقه میزنند. اما مهمتر از این بحث حزب و قدرت سیاسی فقط بحث قیام نیست، بلکه هر حالتی که بتوان قدرت را بدست آورد و یا به قدرت سیاسی تبدیل شد.

بحث بلانکیسم همچنین گسیل پشاهنگ به تنهایی و زمانی است که مسئله قدرت سیاسی باز نیست به نبرد قطعی است.

"گسیل پیشاهنگ تنها به نبرد قطعی مادامکه که تمام طبقه و توده های وسیع خط مشی پشتیبانی مستقیم از پیشاهنگ و یا لااقل خط مشی بیطرفی خیراندیشانه ایرا نسبت به وی پیش نگرفته و ناتوانی کامل خود را در پشتیبانی از دشمن وی نشان نداده اند، نه تنها سفاهت بلکه جنایت خواهد بود. "از بیماری کودکی لنین

لنین این را برای کشوری مثل انگلستان و المان و روسیه ای که شوراها در آن سربرآورد و وسیع ترین آزادی سیاسی وجود داشته است میگوید. حتی در آنجا هم میگوید گسیل پیشاهنگ برای نبرد قطعی میتواند شکل "بیطرفی خیراندیشانه" کارگران و توده مردم را داشته باشد و در همانجا توضیح میدهد که حتی احتیاجی به احزاب بزرگ هم نیست.

در شرائط استبدادی نظیر ایران و یا مثلا حاکم شدن نازیسم در آلمان و ... دیگر همین حرف لنین را هم نمیتوان به این شکل زد. چون پشتیبانی توده ها از دشمن مثلا در شوراهای روسیه و یا کشورهای با پارلمان و ازادی سیاسی معنی میدهد، اما در کشورهایی مانند ایران چنین وضعیتی وجود ندارد. اگر حزبی نیرومند و با نفوذ داشتیم بعد از روزهای دی 96 و ابان 98 دیگر در یک قدمی قدرت قرار داشتیم و یا قدرت دوگانه ایجاد میشد. جریان و حزبی نیست، رهبر و رهبران بانفوذی نیستند، مردم میایند و میروند. اگر چریکهای فدایی با همان نیروی کوچکشان در روزهای قیام بهمن 57 میزدند و قدرت را میگرفتند و یا قدرت دوگانه ایجاد میکردند، کجای قران غلط میشد. میدانم توده های مردم از خمینی حمایت میکردند، اما چریک فدایی میتوانست با اقدامش ورق را برگرداند و دعوای دیگری را شروع کند.

در ضمن هم انگلس و هم مارکس حتی شیوه بلانکی را در زمان و مکانی دیگر مثلا در روسیه استبدادی اواخر قرن 19 درست میدانستند و میگفتند اگر جایی بلانکیسم معنی دارد در آنجاست. منظورم از این حرف این نیست که در ایران و با حکومتی که سرنگونی آن دشوار است هم میتوان شیوه بلانکی را به کار بست، بلکه منظورم نگاه درست به قضیه و خود بلانکیسم میباشد. شیوه بلانکی مثلا در کوبا درست افتاد، در انقلاب پرتقال درست افتاد. 300 افسر چپ سرنگونی یک حکومت و اغاز یک انقلاب مهم قرن 20 را در پرتقال رقم زدند. شاید کسانی بیایند بگویند کارگر نمیتواند مانند آن افسران به سمت قدرت برود. چرا؟! میگویند چون بعد از کسب قدرت حاکمیت کارگر حاکم نمیشود، اولا افسران پرتقالی میتوانستند افسران زیر نفوذ یک حزب کارگری باشند و دوما ما میگوییم حزب کارگری باید تلاش کند حکومت مطلوب خود را حاکم کند. دولت موقت انقلابی ادامه قیام و جنگی است که بر سر قدرت سیاسی اغاز شده است و نه پایان آن.

برای اینکه با " بلانکیسم" منصور حکمت آشنا شویم، باید از "دولت در دوره انقلابی" شروع کنیم. اگر با دولت در دوره انقلابی اغاز کنیم کسب قدرت سیاسی و همچنین فعالیت امروز ما در میان طبقه و جامعه، تفاوت اساسی و حتی در تقابل با تئوری لیبرالی قرار میگیرد که کسب قدرت را در فردای کسب قدرت مساوی دولت متشکل آحاد طبقه کارگر میداند . اگر دولت در دوره انقلابی نداشته باشیم، کسب قدرت هم نداریم. در آن صورت همه حرفها و تلاشها در همین زمین سرمایه داری میماند و به جایی ختم نمیشود .

بهروز شادیمقدم

 رفیق محمود عزیز ، تصور کنیم امروز یا همان هنگام که جنبشی وجود داشت ، یک حزب ، مثلا" حزب کمونیسم کارگری که پایگاه اجتماعی در جامعه نداشته و ندارد به سوی قدرت خیز بردارد و ممکن است به پیروزی هم برسد ، اسم این اتفاق را چه میشود نام نهاد . به طور قطع بنا به تعریف مارکسیستی انقلاب کارگری و غیر آن نخواهد بود . چرا . چون طبقۀ کارگر در این اتفاق سهمی نداشته است . قدرت را حزب و توطئه ای کسب کرده است . به این سیاست کسب قدرت بلانکیسم میگویند .

بهروز شادیمقدم

یک مارکسیست باید طرفدار نظرات لنین در مورد قیام و چگونگی کسب قدرت باشد .

بهروز شادیمقدم

"برای آنکه قیام کامیاب باشد، باید نه بر توطئه و بر حزب، بلکه بر طبقه پیشرو استوار باشد. این اولا. قیام باید بر اوج موج انقلابی خلق استوار باشد. این ثانیاً. قیام باید بر آن نقطه چرخشی در مسیر تاریخ انقلاب فرازنده استوار باشد که فعالیت صفوف پیشرو خلق به نقطه اوج خود رسیده و تزلزل و تردید در صفوف دشمن و در صفوف یاران سست و دو دل و نااستوار انقلاب شدیدتر از هر وقت باشد. این ثالثاً. با همین سه شرط در طرح ریزی مسئله قیام است که مارکسیسم از بلانکیسم متمایز میگردد ." از : مقالۀ “مارکسیسم و قیام ” لنین

Mahmoud Ghazvini

به دلیل طولانی شدن کامنت، کامنتم را دو قسمت کردم .

1-

 رفیق بهروز ، بحث در باره حزب و قدرت سیاسی بحثی محدود به قیام و کسب قدرت سیاسی نیست. اما نگاه ما به چگونگی کسب قدرت سیاسی استراتژیها و سیاستهای مختلفی را در دستور ما میگذارد که در فعالیت روزانه ما موثر واقع میشود. من فعلا از این میگذرم و به مسئله اخص حزب و قدرت سیاسی و آن چیزی که شما بلانکیسم نام میگذاری میپردازم. ..

بحث حزب و قدرت سیاسی فقط مسئله قیام و کسب قدرت نیست. با این همه در اینجا خوب است روی همین مسئله قیام و کسب قدرت و بلانکیسم بمانیم. این بحث بارها از طرف نیروهای مختلف طرح شده و میشود.

ابتدا فرض بگیریم که ما از حزب و سازمانی صحبت میکنیم که در اهداف و برنامه و سبک کار فعالیت کارگری و کمونیسم کارگری است. اگر حزب فرضی ما اقلیتی از طبقه را با خود داشته باشد که به آن امکان بدهد تا در سطح جامعه بر سر قدرت سیاسی وارد نبرد شود، خوب این نبرد بر سر قدرت سیاسی است که به آن امکان میدهد تا توده کارگر و مردم را همراه خود کند. ما در اینجا از حزبی صحبت میکنیم که در طی دوراه ای در جامعه توانسته جایی برای خود باز کند. کمونیسم کارگری که در همه زمینه ها به جدل با کمونیسم بورژوایی رفته است و کمونیسم را به عنوان یک جنبش، جنبش طبقه کارگر در اهداف و سبک کار شناسانده و سازماندهی این طبقه را محور کار خود قرار داده است و کمونیستهای ملی، بورژوایی و روشنفکری و ....با نقد بی امان از سکه انداخته است.

حالا اینکه در ماهها و روزهای قدرت گیری وضعیت و رابطه بخش پیشرو طبقه، حزب طبقه با توده طبقه در چه شرائطی قرار دارد موضوع دیگری است. این به شرائط حاکم در آن زمان مربوط میباشد. وضعیت دستگاه حاکمه، جنبشهای مختلف طبقات و نبردها و تخامصاتشان، خنتی بودن برخی از طبقات و…… مهمترین شرط قادر نبودن دستگاه حاکمه برای ادامه حکومت به سیاق سابق و افزایش تضادهای درونی و زد و خوردها در نیروها و طبقات حاکم تا سر حد مرگ و شکاف در نیروهای نظامی و سرکوب و سمپاتی کارگران و مردم به سازمان و حزب کمونیستی میباشد.

اینکه توده طبقه کارگر در چه وضعیتی در آن شرائط قرار دارد مساله ثانویی است که در شرائط سهلتر و یا سخت تر کسب قدرت تاثیر دارد و نه در نفس قدرت گیری.

توده طبقه کارگر میتواند در حالت اعتصابی و اعتراضی باشد، میتواند نباشد. اما سازمان و حزب فرضی ما باید حداقل همان شرط "حمایت خیرخواهانه" کارگران و مردم را با خود داشته باشد. در این صورت آن اقلیت طبقه، حزب پیشرو میتواند قدرت را کسب کند و توده کارگران به میدان بکشد.

" حزب کمونيست کارگرى ميتواند در صورتی که بخش مؤثرى از کارگران را داشته باشد، بخش اقليت ولى اقليتى مؤثر و بُرّائى از کارگران، اقليتِ با صدائى از کارگران در جامعه و اقليت فعالى از کارگران را داشته باشد، اگر حزب کمونيست کارگرى حزبى باشد که به اين معنى رابطه‌اش با طبقه کارگر محکم است، برنامه انقلابى دارد و نفوذش را در دوره‌هائى به حدى رسانده است که در سطح اجتماعى و در متن عالم سياست به صورت يکى از بازيگران اصلى صحنه سياست در آمده باشد و اگر اين حزب اين شمّ را داشته باشد که شرايطى را که بحث قدرت سياسى در جامعه باز شده است وبه موضوع جدال اجتماعى تبديل شده است، تشخيص بدهد، ميتواند قدرت سياسى را بگيرد. در غير اينصورت نميتواند قدرت را بگيرد." از حزب و قدرت سیاسی منصور حکمت

Mahmoud Ghazvini

2-

در باره بلانکیسم: اقلیت بلانکیستی با اقلیت مردم اعتصابی و قیام کننده زمین تا اسمان فرق دارد. اقلیت بلانکیستی یک دسته کوچک مسلح برای سرنگونی حکومت در شرائط عادی و معمولی است، اما اقلیت توده ای، اقلیت قیام کننده و اعتصاب کننده که تازه حمایت وسیع مردم دیگر را با خود دارد و شرائطی که لنین از زمان قیام وکسب قدرت میگوید دو اقلیت متفاوت است. اینها فقط در کلمه یکی هستند. راستش این بحث اقلیت و اکثریت جایی در شرائط انقلابی ندارد و به هر حال در یک گفتگو و یا سخنرانی وارد بحث شد، وگرنه از نظر سیاسی و عملی جایگاهی ندارد. تاکنون در جهان اقلیتی از جامعه انقلابات را به سرانجام رساندند. گاها اقلیت بسیار ناچیز. انقلاب فوریه 1917 روسیه روی دوش شهر پترزبورگ شروع و به سرانجام رسید که یک هفتاد و پنجم جمعیت روسیه را با خود داشت و در خود پترزبورگ هم بعید میدانم یک سوم کارگران و مردم در قیام شرکت کرده بودند. مسئله به وضعیت دستگاه حاکمه و نیروهای طبقاتی مختلف در شرائط انقلابی برمیگردد. ما توده ای ترین انقلاب جهان را در ایران سال 57 تجربه کردیم. انقلاب در چند شهر بزرگ جریان داشت. روستاها که هنوز اکثریت جمعیت ایران در آن ساکن بودند، ساکت بودند و استواری حاکمیت را امنیت خود میپنداشتند. میگویند 10 در صد جمعیت ایران در انقلاب شرکت داشت. این را در مورد انقلاب فرانسه و روسیه در حدود 5 تا 7 درصد میدانند. این آمار برای طی همه دوران انقلاب میباشد و نه فقط روزهای قیام. وقتی از اکثریت مردم صحبت میکنیم منظورمان اکثریت مردم فعال و شرکت کننده جنبشها و انقلابات میباشد. فکر میکنیم 3 میلیون حمایت کننده از یک حزب و یا 5 در صد جامعه رقم اغراق آمیزی در شرائط تحول انقلابی باشد.

همین جزروه " مارکسیسم و قیام" دارد به اتهام بلانکیسم به لنین جواب میدهد. نه فقط منشویکها، بلکه بسیاری از رهبران حزب بلشویک میگفتند این بلانکیستی است. میگفتند چون دهقانان با ما نیستند و بخشهایی از طبقه کارگر هم با قدرت گیری ما مخالفند. بهترین راه این است تا مسئله را به تصمیم گیری شوراها بسپاریم. لنین میدانست اگر در آن روزها دست به قدرت نبرند و قدرت را کسب نکنند دیگر نمیتوانند، برای اینکه میدانست نظر توده ها در اثر این و یا آن واقعه سیاسی تغییر میکند. لنین سرنوشت انقلاب را به اکثریت مردد شوراها نسپرد. حالا دوستانی در زیر یک دیکتاتوری خشن که کوچکترین اعتراض را با اعدام و تیرباران و سرکوب پاسخ میدهد صحبت از اقلیت و اکثریت میکنند.

من در اینجا از این میگذرم که در انقلابات و کشورهایی حرکت بلانکیستی شرائط انقلابی را ایجاد کرد و کارگران را به میدان کشید. انقلاب کوبا و پرتقال جزء این نمونه ها هستند. حرکت بلانکیستی کاسترو و حرکت " توطئه گرانه" و کودتایی افسران چپ در انقلاب پرتقال موجبات توده ای ترین و کارگری ترین و رادیکالترین انقلابات را فراهم آوردند. اینکه بعضیها از الگوی کاسترو حرکت چریکی را دراوردند و به غلط تلاش کردند نمونه انقلاب کوبا را در هر کشور دیگری نیز مصنوعا خلق کنند، مسئله دیگری است. چه انقلاب پرتقال و چه انقلاب کوبا که با حرکت یک دسته کوچک و " توطئه گرانه" برای کسب قدرت شروع شد، توده های وسیع مردم را به میدان کشیدند و شوراهای کارگری و تشکلهای دیگر در آن شکل گرفتند. در انقلاب پرتقال مصادره سرمایه ها و برقراری کنترل کارگری در سطحی مطرح شد و… انقلاب کوبا دستاوردهایی را توانست برای کارگران و مردم حاصل کند که من و تو امروز به آن افتخار میکنیم. اگر من و تو به کاسترو میگفتیم، این شکلی که شما قدرت میگیری کارگر در آن غایب است، به من و تو میگفت باشه من شرائط را برای قدرت گیری آماده میدانم، میروم میگیرم و کارگر را هم میاورم. و کارگران در سطح میلیونی در کوبا بعد از سقوط اولین و دومین شهر کوچک توسط دسته نظامی کاسترو دست به اعتصاب عمومی زدند و به میدان آمدند. در پرتقال هم همینطور با حرکت پادگانها به سمت لیسبون، مردم شامل کارگران و همه توده مردم به خیابان آمدند. 5 روز بعد تظاهرات یک میلیونی روز کارگر در لیسبون برگزار شد. منظورم از آوردن این مثالها نه الگوبرداری از این انقلابات، بلکه باطل کردن تئوریهایی است که میگویند " کارگر کجاست" و فکر میکنند کسب قدرت از طریق رشد تدریجی اعتصابات و آموزش کارگران در طول سالها باید صورت عمل به خود گیرد تا بشود در پایان این سیر که البته معلوم نیست همان کارگران زنده اند و یا نه دولت طبقه ایجاد شود. این دیدگاه از " تلاش" کسانی که چند سالی است چیزی به نام "قدم اول" دایر کرده اند تا بقول خودشان حزب بسازند بدتر میباشد.

بهروز شادیمقدم

رفیق محمود اینکه نوشته ای که " ابتدا فرض بگیریم که ما از حزب و سازمانی صحبت میکنیم که در اهداف و برنامه و سبک کار فعالیت کارگری و کمونیسم کارگری است. اگر حزب فرضی ما اقلیتی از طبقه را با خود داشته باشد .... " و "ما در اینجا از حزبی صحبت میکنیم که در طی دوراه ای در جامعه توانسته جایی برای خود باز کند." درست است . اما حزب کمونیسم کارگری چه در آن زمان و چه اکنون چنین وضعیتی را نداشته است . اقلیت طبقه را همراه نداشته است . بخش دیگر کامنت شما در مورد کارگران ایراد دارد . من به نقل قول تان از منصور حکمت سمپاتی دارم .

Mahmoud Ghazvini

ارزیابی از حزب بحث دیگری است. میتواند مورد بحث باشد .

Mahmoud Ghazvini

در همان سخنرانی میگه ما آن حزب نیستیم و رابطه ما با طبقه تامین نیست. دستور کارش تامین این جنبه همگام با گام برداشتن بطرف بحث حزب و قدرت سیاسی و حزب و جامعه بود .

بهروز شادیمقدم

حرف این است که حزب آن نبود که باید باشد ، ولی برای کسب قدرت خیز برداشت .

بهروز شادیمقدم

نوشته ای : " اقلیت بلانکیستی با اقلیت مردم اعتصابی و قیام کننده زمین تا اسمان فرق دارد. " معلوم است که فرق دارد . قیام کننده قیام کننده است . اگر اقلیت هم باشد .

بهروز شادیمقدم

من از پرتقال اطلاعی ندارم ، اما حرکت کاسترو در کوبا بلانکیستی نبود . جنبشی توده ای و مسلحانه بود .

Mahmoud Ghazvini

اگر من و تو قبل از پیروزی کاسترو آنجا بودیم حتما به او میگفتیم بلانکیستی است و به جایی نمیرسید. اما او آدم بسیار تیزبینی بود و بو کشیده بود که زمان سرنگونی رسیده است و اگر جرقه را برند میگیرد. از این جنبه میگویم بلانکیستی که با یک دسته کوچک به نبرد نهایی با دشمن رفت. جنبش توده ای بعد از حرکت دسته کوچک مسلحشان به میدان آمد .

بهروز شادیمقدم

در هنگام کسب قدرت جنبشی توده ای بود

بهروز شادیمقدم

کاسترو و چگوارا خود راکمونیست میدانستند . اما مارکسیست نبودند . حکومت بر قرار شده از طرف آنان هم حکومتی انقلابی بود و سوسیالیستی نبود .

بهروز شادیمقدم

23.7.2020

Posted by l at 06:58 PM | Permalink

حقیقت، نسبی نیست

http://www.iraj-farzad.com/haqiqat.pdf

در نوشته: “شما بگوئید من چه فکر میکنم؟”، که فقط به موضوع ”کنگره موسس حزب کمونیست ایران” پرداخته بودم، سیر واقعی رویدادها و جدلهای نظری را در ماههای تابستان ۱۳۶۲ با آنچه سامی روشن(عثمان روشن توده)، در نزدیک به ۴۰ سال بعد (۹۹-۱۳۹۸) در لابلای طعنه و نیش و متلک، سرهم بندی کرده است، توضیح دادم. حقیقت مساله این است که خود نویسنده هم میداند، حتی آنوقتها که او این سوی پرچین بود، “وزنه” ای نبود. نه عملیات نظامی بزرگی در کارنامه او وجود دارد و نه به طریق اولی “فرماندهی”  یک تک مورد عملیات نظامی. او از نظر مصافهای سیاسی، نه صاحب نظر و نه “فعال” در طیف چپ و یا راست نبوده است. اما با انتشار “درجستجوی عدالت” به برخی از مهمترین تحولات و رویدادهای سیاسی اشاره کرده است که فرصتی به من داد تا با توضیح واقعی همان رویدادها در مقابل تحریفات و دست کاریها، زوایائی از تاریخ جدالهای سخت و سرنوشت ساز کمونیسم با ناسیونالیسم کرد بطور اخص، و مصاف بین مبانی کمونیسم با سوسیالیسم ملی، خلقی و دو خردادی را از پس این گرد و خاکها، در معرض قضاوت همه انسانهای طرفدار حقیقت بگذارم.

اگر حکایت او تا کنگره شش کومه له، با قدری اغماض رنگ و بوئی از خاطراتی را دارد که او قبل از استعفا از کومه له و حزب کمونیست ایران، خود “شاهد”  آن بوده است، بخشهای پس از استعفا، که عمدتا در بخش آخر ”در جستجوی عدالت”، به عنوان یک ”جمع بندی” مانند، روی کاغذ آمده اند، دیگر وقایع نگاری نیست. این بخش که در واقع جوهر کل حکایت را در خود دارد، حرف دل تمام جریانات، اعم از ”قدیم” کومه له ای ها و تازه ناسیونالیست ها تا حتی کسانی است که بعدها، این بار از موضع منشویسم دو خردادی، با تکفیر مبانی کمونیسم کارگری و ترور شخصیت منصور حکمت، دور یک پلاتفرم اعلام نشده همدیگر را یافته اند.

او در طعنه و نیش و کنایه زدنها، بزعم خود خواسته است به عنوان  قهرمان در ”مرکز خطر و ریسک”،  ماتریال هائی را رنگ و لعاب بزند تا به همه دشمنان کمونیسم کارگری نشان بدهد که علت انشعاب کومه له اردوگاه از کمونیست کارگری ها، در شجاعت و قهرمانی کومه له ای ها از یک سو؛ و عافیت طلبی و محافظه کاری کمونیست کارگری ها از سوی دیگر، ریشه داشت. به خیال خود، در قالب یک مقایسه در انتخاب محل برگزاری کنگره شش ”کومه له” و محل برگزاری کنگره سوم ”حزب کمونیست ایران”، خواسته است این ”کانتراست” را برجسته کند. از این دستپاچگی میگذرم که در هر دو مورد، کومه له، سازمان کردستان حزب کمونیست ایران بود هنوز. او چنین نوشته است:

[کنگره ششم کومه له در بهار سال ۱۳۶۷ در اطراف شهر رانیه کردستان عراق در محلی به اسم ”بوتی” برگذار گردید. محلی که در همان ایام توسط جنگندهای دولت عراق و ایران چندین بار بمباران شد. در یک مورد آن از گازهای شیمیائی استفاده بعمل آمد. که موجب جانباختن بیش از بیست نفر کادرهای برجسته و اعضا گردید. تعداد بسیار زیادی حدود  ۱۰۰نفر مسموم و زخمی گردیدند. این اتفاق بعد از فاجعه گردان شوان که در بهارسال ۱۳۶۶ اتفاق افتاد بزرگ ترین ضربه و خسارت سنگینی بود، دولت بعث عراق از برگذاری کنگره و تجمع رهبران و کادرهای اصلی و محل آن اطلاع کامل داشت. هدف از این چنین جنایتی، بدون شک ضربه زدن و از بین بردن بخشی از رهبری حزب و کومه له و تضعیف آن بود. و در نهایت وادار نمودن ما به تمکین کردن به سیاستهای آنها. کنگره سوم حزب در راه بود. به دلایل امنیتی برگذاری کنگره درکردستان عراق مقدور نبود. تصمیم بر این شد، در محل امن تری برگذار شود. در نهایت در زمستان سال ۱۳۶۷ این کنگره در منطقه ای بسیار دور افتاده درشمال کشور سوئد برگذارگردید.] (خط تاکیدها همه جا، از من است)

 رًندی و دو روئی و ”اخلاق سالم سیاسی” را ملاحظه کردید؟ کنگره کومه له علیرغم خطرات، به دلیل کومه له ای های اهل عمل و رشادت، نترس و لبخند رو به چهره مرگ، در میان آتش و خون و بمباران شیمیائی برگزار شد، در حالی که کنگره سوم ”حزب کمونیست”، که به نظر میرسد برای همان کومه له ای های اهل جغرافیای کردستان، از اول هم فرمال بوده است، در ”منطقه ای بسیار دور افتاده جنگلی” و در سوئد برگزار شد. ایشان که در پی آنست که خود را در مقام رهبری کومه له، قالب کند، وقتی به تعیین محل کنگره شش کومه له میرسد، خود را کنار میکشد و چنین القاء میکند که آن ”بی مسئولیتی” از منصور حکمت، و در کُردی ترین تعابیر از رهبری ”حزب کمونیست” سر زده است. این دخل و تصرف در وقایع رو به کسانی که در متن ماجرا بوده اند، روی کاغذ نیامده اند، اینها رو به دوایری هستند که از دیر باز، به قدمت مباحث نظری مارکسیسم انقلابی، در طیف سوسیالیست های ملی از قبیل محافل راه کارگر و یاران دیرین سامی روشن در پیشگام و فدائی، ”خط قرمز” داشتند. رهروان این مسیر، “پیش کسوت”هائی دارد که با براه انداختن “شورش” علیه کمونیسم کارگری، آنگاه که با پرچم دوخرداد “جنبش استعفا” از کمونیسم را راه انداختند، به شکست خوردگان و وادادگان در نقطه عطفهای تاریخ  معاصر کمونیسم ایران پیوستند. اما اسناد و مدارک آن دوره، بساط این “تملق متقابل” را در صفوف تاریخ نگاران همه شکست خوردگان به هم میریزد. تعیین محل کنگره شش، توسط کمیته مرکزی کومه له تصویب شد و شخص منصور حکمت هم در ”محل” بود. همان کمیته مرکزی و نویسنده ما که دوست داشت در آن روز و روزگار بفهمی نفهمی با جناح ”چپ” تداعی شود، تصمیم گرفتند که برای حفظ امنیت ”رفیق نادر”، او را از محل کنگره دور نگهدارند. نمیدانم  معنی” وجدان سیاسی” را چگونه میفهمند؟ برای مدعی ما، حقیقت اگر به ”کُرد”، ”کُردستان”، ”کومه له جنبش کُردستان” و بطور کلی اگر به جغرافیای کردستان مربوط نباشد، وجود ندارد. از منظر انگیزه های درونی او، معیار صحت حقیقت های تاریخی، هویت وارونه ملی و تعصب به جغرافیای کردستان است.

این تحریکات و آژیتاسیون، برای کسانی که سختی و مرگ و شکنجه را  تجربه نکرده اند، و برای کسانی که هیبت ”اسلحه” را ندیده اند، لابد کارساز اند. فرض این است که کسانی که مرگ نمیشناسند، فرمانده و پیشمرگ بوده و عملیات بزرگی را در همان کردستان انجام داده اند، همگی، به ”کومه له” اردوگاه تعلق خاطر داشتند و با همان قاطعیت در برابر تشکیل حزب کمونیست ایران، کماکان ”کنگره اول” را اول و آخر داستان زندگی خود میدانستند و کنگره های ۲ تا ۶ کومه له، وجود خارجی نداشته اند. این دو قطبی، خیلی ساده از بنیان کاذب است. هنگام انشعاب کومه له ای ها از کمونیسم کارگری، اکثریت اعضاء و کادرهای دیرین، در سیر اختلافات و قبل از انشعاب، در طیف ”چپ” و پس از آن با کمونیسم کارگری آمدند. برعکس، واقعیت این بود، که در صفوف بقول روشن توده پ.م (یعنی پیشمرگان)  اعتراضات وسیعی نسبت به اردوگاه نشینی و عقب نشینی تا عمق مناطق تحت سلطه رژیم بعث، وجود داشت. بسیاری حتی تهدید کردند که با تن دادن رهبری کومه له به زندگی اردوگاه های تعیین شده توسط رژیم بعث، “به کوه خواهند زد”. جالب است بدانید که منصور حکمت در برابر تسلیم کمیته رهبری کومه له به سیر حوادث، از آن تمرًد پیشمرگ کومه له که او آنان را “پرنده های آزاد” توصیف میکرد، دفاع کرد. از این نظر سرمایه گذاری بر میراثهای چله ۳۷ روزه، شرط بندی روی اسب بازنده است، چه، همه حرمت و احترامی که  یاران بازیافته روشن توده در صفوف ”کومه له” قبل از تشکیل حزب کمونیست ایران پیدا کردند، دقیقا بخاطر فاصله گرفتن فکری و سیاسی از کل همان کنگره کذائی بود.

اما متاسفانه فکت ها به این تحریکات مدعی ما، گواهی نمیدهند:

اول. نوشته است؛

[حکومت بعث از تجمع کادرها و رهبری در کنگره ششم کومه له در اردوگاه بوتی آگاه بود و در پی ضربه زدن و تضعیف آن بود].

خیر! عوامفریبی اینجا، از جانب کسانی که بخوبی علت بمباران شیمیائی اردوگاه بوتی توسط رژیم عراق و ”فاجعه گردان شوان” را میدانید، نمیگیرد. بمباران بوتی توسط رژیم عراق، پاسخ به سازش و نزدیکی رهبری کومه له به اتحادیه میهنی کردستان عراق بود. رژیم عراق آنوقتها با کومه له رابطه دیپلوماتیک داشت، که به کومه له کمکهای مالی و تسلیحاتی و امکان استقرار در قلمرو حاکمیت خود بدهد. آن رابطه “بی قید و شرط” بود، اما حکومت عراق تاکید داشت که هیچ بخشی از آن امکانات مالی و تسلیحاتی و محل های استقرار کومه له، نباید در اختیار “اپوزیسیون مسلح” دولت عراق گذاشته شود. کومه له با آن پیش فرضها بود که وارد “رابطه دیپلوماتیک” با دولت عراق شده بود. اما دولت عراق بطور علنی شاهد بود که محل اردوگاههای کومه له که با کسب اجازه از دولت عراق در ”مناطق مُحرًمه” دایر شده بودند، به محل تردد و رفت و آمد نیروهای اپوزیسیون مسلح رژیم عراق تبدیل شده بودند. جلال طالبانی در یکی از آن مناطق تعیین شده، به “کنگره ۴” کومه له “دعوت” شد. دوائر امنیتی و مخابرات رژیم بعث بخوبی میدانستند که بخشی از معتمدان جلال طالبانی در رهبری کومه له، مقادیری از کمکهای مالی و تسلیحاتی دریافتی را به اتحادیه میهنی ”هدیه” میدهند. روز روشن و در برابر تمامی نیروهای سیاسی ایران و عراق در آن مرزها، جلال طالبانی با هیات همراه، مدام در اردوگاههای کومه له در رفت و آمد بودند، در حالی که حتی یکبار کسی ندید که جلال طالبانی و یا کسانی از رهبری پارتی دمکرات بارزانی در اردوگاههای حزب دمکرات، که در درًه بعدی قرار داشت، ظاهر شوند. اگر دولت عراق منتظر فرصتی برای ضربه به رهبری بود، شرایط به مراتب مناسبتری برای نقشه خود را داشت. ”شیرکو بیکس”، علنا در اردوگاه ”مالومه” که همراه با شاعر دیگر که از شهر سلیمانیه به اردوگاه آمده بود، شعرخوانی داشت. ”مریوان حلبجه ای”، بلافاصله پس از بازگشت، دستگیر و به دار آویخته شد و ”بوتی” به دلیل آن نزدیکی ها با جلال طالبانی و اتحادیه میهنی، بمباران شیمیائی شد.

دوم، خود شما که در جریان “دستور” اعزام گردان شوان به اطراف حلبجه قرار داشتید؟  وجدانا و شرافتمندانه بگوئید آیا آن تصمیم و دستور، ربطی به طرح مشترک سپاه پاسداران و اتحادیه میهنی و برخی دیگر از جریانات ناسیونالیست کرد، مثل جریان تحت رهبری ”حمه حاجی محمود”، برای ”آزاد سازی حلبجه” نداشت؟ “نگرانی” فرماندهان قرارگاه رمضان از “حضور نیروهای اپوزیسیون” در منطقه عملیاتی از کانالهای همیشگی با اتحادیه میهنی به گوش شما نرسیده بود؟ و ک.ر کومه له به “قاصد”ها و از طریق “دوستان مشترک”، اطمینان خاطر پس نفرستاده بودند؟ خاطرات “نوشیروان مصطفی” و “شوکت حاجی موشیر” الان دیگر علنی است و جای هیچ حدس و گمانی را باقی نگذاشته اند.

نویسنده، در مورد دیگری بند را آب داده است. نوشته است:

[مدتی بود اردوگاه مالومه به نسبت گذشته نا امن تر شده بود. نیروهای قرارگاه رمضان و فرمانده هان آن همراه با نیروهای اتحادیه میهنی برای اجرای عملیات مشترک علیه عراق(ضربه زدن به پالایشگاه نفت شهرکرکوک)  شبانه از مسیری نزدیک به اردوگاه ما عبور و اطراق مینمودند و ما عملا کاری از دستمان ساخته نبود. .. در یک مورد از این توپ بارانها تعدادی از رفقای ما جانباخته و زخمی گردیدند. عارف مولانائی  کادر برجسته منطقه کامیاران و دو پ.م زن به اسامی”کژل و ویدا گرجی” که خواهر هم بودند ازجانباختگان این حملات بودند.]

شوخی میفرمائید؟ شما که از جریان نقشه مشترک ”آزاد سازی حلبجه” اطلاع داشتید، ”ناگهان” متوجه شدید که فرماندهان قرارگاه رمضان همراه با نیروهای اتحادیه میهنی، ”شبانه”، از ”مسیر نزدیک به اردوگاه مالومه” عبور میکردند و ”اطراق مینمودند”؟!  چه شد که آن جسارت و سوپرمن مآبی، اینجا به جُبن و منِ مِن کردن تغییر یافت؟ که زیر حرف خود و قول و قرار پنهانی تان با اتحادیه میهنی میزنید؟ من میدانم چرا “کاری از دست شما ساخته نبود”؟، بخاطر اینکه محفل معتمدین جلال طالبانی در “کمیته رهبری کومه له”،  مثل رسم همیشگی آنها، در دیدارهای شخصی و رد و بدل کردن نامه های سر به مُهر، از طرف کل کومه له چراغ سبز داده بودند که دستکم در آن عملیات مشترک قرارگاه رمضان و اتحادیه میهنی “مانع تراشی” نخواهند کرد. این “کی بود بود کی بود، من نبودم” در صفوف کومه له وقت نمیگیرد، به همین دلیل پنهانی ماند. کمیته ناحیه سنندج مخالف بود، کمیته ناحیه مریوان مخالف بود، تنها جوابی که گرفتند، این بود: “اعزام گردان شوان به اطراف حلبجه دستور تشکیلاتی است”. اگر اعزام رفقای “گردان ۲۲” به مناطق اطراف ارومیه، یک تصمیم ماجراجویانه بود، اما بهر حال یک سیاست را در رابطه با حزب دمکرات تعقیب میکرد. اگر “حضور در اورامان” واقعا به منظور “حضور” کومه له در  تقابل با حزب دمکرات معنی داشت و قابل دفاع برای نیروهای اعزامی بود، اعزام گردان شوان به منطقه جلبجه نه تنها چنان توجیهاتی نداشت، بلکه فرماندهان وقت، از جمله فرمانده برجسته      کومه له، حبیب گویلی( حبیب کیلانه)، از نقطه نظر صِرف نظامی و فنی و شناخت از منطقه، آن تصمیم برایشان غیر قابل هضم و فهم بود و کماکان هم غیر معقول و غیر مسئولانه تلقی شده است. چگونه بود که در جریان شرکت غیر مستقیم در عملیات آزاد سازی حلبجه، که هیچ امکانی در آنجا نداشتید، آن کار از دستتان برآمد که به قیمت فاجعه گردان شوان تمام شد، اما برای ”اطراق” قرارگاه رمضان و نیروهای اتحادیه در ”نزدیکی” اردوگاه، ”کاری از دستتان ساخته نبود”؟

برقراری این کانتراست بین سوپرمن های جغرافیا و محافظه کاران و ترسوهای ”حرف”، به عکس خود تبدیل شد. سازش با قرارگاه رمضان و نیروی راست و محافظه کار اتحادیه میهنی، چنان جبونانه، پنهانی و توطئه گرانه بود که فقط بخشی از معتمدان سیاسی جلال طالبانی در رهبری کومه له، از آن اطلاع داشتند، و بدنه تشکیلات کومه له، و تمامی ارگانهای رسمی و منتخب و رهبری حزب کمونیست ایران، که در آن دوره تند پیچ خطرناک سکان اش هنوز در دست منصور حکمت بود، کلا از کم و کیف آن بی اطلاع ماندند. سیاست محافظه کارانه و تسلیم طلبانه ”توافق” با اتحادیه میهنی در آن دوره، فقط در یک نمود خارجی، که بیشتر به یک تعارف شبیه بود، انعکاس یافت. در نامه ای به منصور حکمت نوشتند که ”در نظر دارند”، یک ”توافقنامه کتبی” با اتحادیه میهنی امضاء کنند. با وجود اینکه توافق در عمل از حد و مرز کاغذی گذشته بود، اما بروز علنی آن همسوئی در یک نامه، با انتقاد جدی پاسخ گرفت. کسانی که درپی “مدرک”اند، بروند در ضمائم بخوانند که “توافقنامه کتبی با اتحادیه میهنی” چه بود؟ به حافظه زنده خود مراجعه کنند که چگونه مقرهای قرارگاه رمضان به همسایگی اردوگاههای کومه له انتقال یافته بود و خیلی ها با چشم خود فرماندهان پاسداران را دَور و برِ اردوگاه های کومه له، میدیدند. بروید از مسئولین “چادر مهمانان” کومه له در جوار اردوگاه “ناوندی” بپرسید، چگونه از افراد اتحادیه میهنی و “همراهان” آنها، یعنی فرماندهان قرارگاه رمضان، “پذیرائی” میکردند؟ جزئیات و مدارک دقیق تری میخواهید؟ بروید سیر تا پیاز ماجرا، چگونگی و شرایط  قرارگاه رمضان و فرمانده وقت، “شمخوانی”  را برای کمک کردن به نیروهای “کرد عراق” برای آزاد سازی حلبجه و ” طرح منفجر کردن پالایشگاه کرکوک” و “مسیر” آن عملیات را در کتاب خاطرات: “نوشیروان مصطفی، حمه جاحی محمود و شوکت حاجی موشیر” بخوانید. بهر حال آن “توافقنامه” روی کاغذ امضاء نشد، اما با قربانی شدن جان باختگان بمباران بوتی، فاجعه قتل عام رفقای گردان شوان و جان باختن ”عارف مولانائی” و ”کژال و ویدا گرجی”؛ و با کشتار کمونیستهای کومه له و نُخبه های جنبش کمونیستی ایران، نتیجه خونین ”تمکین” به سیاست محافظه کار، راست و ناسیونالیستی بر کومه له جغرافیا بودند. در قاموس اینها، تلاش برای ادامه کاری فعالیت یک سازمان کمونیستی و اقدامات برای حفظ جان و امنیت سرمایه انسانی جنبش کمونیستی، ”حرف” است و ”هزیمت”، و عمل؛ یعنی لاقیدی مطلق نسبت به جان انسانها و قربانی کردن همان کمونیستها در راه خاک و ”آزادی خاک”، آنهم به شرطی که آن خاک در جغرافیای کردستان قرار گرفته باشد. و چه خوب شد که سیاستهای کمونیسم کارگری و بطور مشخص تصمیمات منصور حکمت، زندگی بسیاری را، مستقل از اینکه بعدها چه مسیری را از نظر سیاسی در پیش گرفتند و یا حتی سیاست را کنار گذاشتند، از نابودی و فروپاشی در راه افکار و سنتها و بند و بستها و پولتیک زدنهای افراد غرق در جهالت به جغرافیا، نجات داد.

نیازی به کند و کاو در عبارات او و نشان دادن تناقضات آنها نیست. تعبیر او از کنگره ششم کومه له، و مقایسه این تعابیر با حقیتهای تاریخی آن دوره تمامی تناقضات در تک تک جملات، پاراگرافها و فصل ها و سرفصل های برائت نامه از کمونیسم را یکجا نمایندگی میکند.

در بخش سوم ”در جستجوی عدالت”، در مورد کنگره ششم کومه له از جمله چنین آمده است:

[کنگره ششم یکی از کنگره هائی بود که جایگاه ویژه ای در کومه له پیدا کرد. تغییرات مهمی در استراتژی   کومه له در قبال جنبش کردستان داد… با اینجال استراتژی مصوب کنگره فوق هنوز تناقضاتی را با خود همراه داشت؛ از یکطرف ما نیروهای رژیم را اشغالگر میدانستیم، تحقق عملی آن یعنی تلاش برای یک کردستان مستقل از طرف دیگر سیاست ما تلاش درجهت ماندن در چهار چوب جغرافیای سیاسی ایران بود. …. در این کنگره صحبتی از طرح و برنامه خودموختاری هم به میان نیامد و هیچ آلترناتیو خاصی هم از قبیل فدرالیسم جایگزین نگردید. ]  (خط تاکیدها همه جا از من است)

به نظر میرسد نویسنده این سطور در توجیه علت ”استعفا” ندادن از همان کنگره ششم، دارد فرمولی برای قانع کردن خویش از یکطرف، و گمراه کردن خواننده از طرف دیگر، پیدا میکند. فرض گرفته است که خواننده، نه کنجکاو است، نه اهل مطالعه و تحقیق است و نه میتواند به اسناد آن کنگره دسترسی داشته باشد. آنچنان در ”آرزوهای بر باد رفته” و در دنیای حسرتهای ”درونی”غرق است که حتی از نقل عین اتفاق که خود ناظر آن بوده است، عاجز مانده و یا شاید آگاهانه خود را به کوچه علی چپ زده است. مرد مومن! کنگره شش اصلا در مورد ”حق مردم کردستان” برای ”استقلال” و یا ”ماندن در چهارچوب جغرافیای ایران” نبود. من سعی میکنم در پایان، بزعم خود البته، به برخی از جوانب و ریشه های این نوع ”ازخود بیگانگی” ناسیونالیستی، اشاره کنم.

در مورد ”محل استقرار” رهبری و تشکیلات کومه له، چنین نوشته است:

[…اما همچنانکه گفته شد به مرورزمان طرح راهکارهای عملی پیشنهادی م. حکمت برای مقابله و رودروئی با مشکلاتی که در اثر پروسه خاتمه جنگ ایران و عراق بوجود آمده بودند؛  این راهکارها به هزیمت تعبیر و تلقی گردید.]

در باره ”پلنوم ۱۶”، چنین نوشته است:

[پلنوم یک نشست نرمال و معمولی نبود بیشتر به یک نزاع و دادگاه محاکمه شبیه بود یا بهتر بگویم جلسه اعتراف و توبه گیری. .… بی پرنسیبی و اتهامات سخیف علیه همدیگر به اوج رسیده بود، شخصیت و کرامت کسی در امان نمانده بود.]

اول: این فضا، که گویا علت استعفای او در حزب بود. اصلا حقیقت ندارد. فقط به فایل ضمیمه که مربوط به کنگره شش است، مراجعه کنید.

دوم: این ژست سانتی مانتال تحمل نکردن ”فضای سنگین و جلسه اعتراف گیری” زیادی نچسپ است. تصور میکنم این اصطلاح ”کردی” را خوب متوجه میشود: ”او میخواهد به آب بزند، اما پاهایش خیس نشوند”. وجدانا و انصافا، حالا که صورت جلسات تند نویسی شده ”کنگره اول کومه لهِ جغرافیای کردستان” توسط یار غار انتشار علنی یافته اند، آیا مصداق تمام نمائی از هتک حرمت و شرافت انسانهای برجسته آن سالها را جای دیگری سراغ دارید؟ ۳۷ روز در هم شکستن انسانهای مبارزی که شکنجه ساواک آنان را از پای در نیاورد، و  خورد کردن شخصیت ”محمد حسین کریمی” که بطور حرفه ای هم ”زندگی زحمتکشی” را در روستاهای سردشت در پیش گرفته بود، اما در آن مناسک خفت بار، ”کلاه بوقی” سرشان گذاشتند و محمد حسین برای جبران ”انحرافات” خود که در آن مراسم “غسل تعمید” به آنها ”اعتراف” کرده بود، خود را به کشتن داد؟  که خود ”فواد” در اجرای مصوبات همان خودزنی ها و ”تواب سازی”ها، بدون حفاظ  خود را به دام و قتلگاه ”چمران” انداخت؟

پلنوم ۱۶ اتفاقا خنثی کردن توطئه ای بود که سرجوخه های کودتا خیز برداشته بودند تا به اتکاء سنتهای کنگره اول کذائی، مارکسیسم و کمونیسم کارگری را به “ابراز ندامت” وادار کنند. نامه “شعیب زکریائی” به یکی از مدافعان “ک.ر”(کمیته رهبری) کومه له  را بخوانید، و از خود او بپرسید که در جلسات پلنوم ۱۶ مورد اشاره “آنوقت” چه تصویری از بانیان آن توطئه گریها علیه “کمونیسم کارگری” و شخص “رفیق نادر” داشت؟ به نظر من و به نظر آنوقت زکریائی“ برکناری” عناصر فعال آن یورش سازمانیافته، “سعه صدر” بود، میبایست از عضویت در کومه له و حزب کمونیست خلع شوند. اینجا نسبیت حقیقت کار نمیکند، کل حقیقت را باید انکار کنند.

بعلاوه: حال که از بروز اختلافات سیاسی، روح لطیف شما “آزرده” شد، ممکن است برای خوانندگان توضیح بدهید چرا از مشاهده اختلاف بر سر “هژمونی” در “جنبش کردستان” عراق که با تصفیه ها و جنایات خونین توام بود- که فقط در یک نمونه آن “پارلمان کردی”، بخاطر آن جنگ قدرتها توسط جلال طالبانی چی ها، به توپ بسته شد- کسی از لطافت احساسات شما، اثری ندید؟ راستی شما که از اتهامات “سخیف” سخن به میان میآورید، چرا در مورد توطئه “حمله مسلحانه” به اردوگاه رقبا و “طرح منفجر کردن” آنها، با وجود اینکه پس از بیست سال بعد از پلنوم ۱۶روی داده اند، از آزردگی احساسات خبری نیست؟ چرا بروی خود نمی آورد که در اختلاف بر سر طرح “فیفتی- فیفتی” بین “مام جلال”ی ها و بارزانی ها، لشکرهای “اشغالگران” ترکیه، رژیم عراق در دوره صدام و  سپاه پاسداران جمهوری اسلامی، به یاری فراخوانده شدند و شنیع ترین جنایات را در حق مردم “کرد” مرتکب شدند؟ خاطر تان چرا فقط از “بحث و جدل” کمونیسم کارگری با رسوبات ناسیونالیستی و خنثی سازی طرح کودتای راست آزرده میشود؟!

در باره مبانی کمونیسم کارگری چنین نوشته است:

[ از لحاظ نظری در فواصل بین کنگره دوم و سوم حزب، جایگزینی بحث کمونیسم کارگری با مارکسیسم انقلابی به میان کشیده شده بود. در واقع بعنوان آلترناتیو فکری و نظری برای شرایط جدید و برای پیشروی حزب در جهت اجتماعی نمودن و کارگری کردن حزب مطرح میشد.]

بخاطر اینکه متوجه شوید که چه جدلها و سمینارها و مباحث بسیار سرنوشت ساز در باره مبانی کمونیسم کارگری و علت جدا شدن بخشی از کومه له و نیز دلیل کناره گیری و هزیمت امثال روشن توده را متوجه شوید، در سایت شخصی من به مباحث مربوط به مبانی کمونیسم کارگری مراجعه کنید. در عین حال بخاطر اینکه بروشنی بدانید که مُفسر ما، ”روایت” عبداله مهتدی – در ۳۰ سال قبل-  در مورد ”انگیزه شناسی” منصور حکمت  در جدائی ها را، به عنوان تلاش های خود در “جستجوی عدالت” قالب کرده است، به فایلهای ضمیمه رجوع کنید.

چند تناقض:

۱. کنگره شش کومه له، سند و مدرک و مصوبه دارد. این کنگره مطلقا در مورد ”استراتژی کومه له در قبال جنبش کردستان” نبود. سامی روشن اینجا آگاهانه، حتی ”مشاهدات” و ”تجربه” خود  را تا زمانی که ”پس از بحثهای پلنوم ۱۶” از عضویت در حزب کمونیست ایران و کومه له استعفا داد، مُنکر شده است. بطور مشخص بحث و جدل در مورد اینکه آیا کومه له، و کل سازمان سیاسی و تشکیلاتی و ارگانهای رزمی، در ”اردوگاه” خلاصه میشود و یا یک سازمان متکی به تشکیلات در شهرها، سازمانده تشکلهای علنی و تحمیل آنها به صورت قانونی، سازمانی دارای حوزه ها و شبکه ها در میان کارگران و زحمتکشان، رهبر ”کمونیست” اعتراضات توده ای در کردستان و..؟ موضوع بحث و جدلهای عمیق، در جلسات پلنومها، از همان پلنوم اول پس از کنگره سوم   کومه له، جلسات متعدد و نامه نگاریهای فراوان بوده است. انکار آن حقایق که بخش مهمی را خود نویسنده در حستجوی عدالت ناظر و شاهد بوده است، حتی ضرورتی نداشت، کافی بود به مخاطبانش میگفت او علیرغم ”اشتباهات” در گذشته و هر غفلت در آویزان شدن به کمونیسم، “ای کاش” از ابتدا با ناسیونالیسم میرفت. البته هیچکس این ”حق” و رفتار را از او دریغ نمیکند که گذشته خویش را، در  همان حد شخصی، لعن و نفرین کند. در مقابل باید متوجه باشد، که این نوع تصفیه حسابهای “غیر عادلانه” با گذشته خود و تاریخ دیگران، از او عنصر قابل اعتماد در میدان هر گرایشی که او قصد دارد، خود و “ظرفیت”اش را به دیده مثبت بنگرند، نمی سازد. من، بنابراین، ناچار بودم چند سند که این وارونه سازی و دست بردن به حقیقت مربوط به زندگی دیگران را رسوا میکند. ضمیمه این یادداشت کنم. با حوصله اسناد را با ادعاهائی که من زیر زمخت ترین و جعلی ترین روایت آنها خط تاکید کشیده ام، مقایسه کنید. متوجه خواهید شد که سالها قبل از او، دیگران، ابتدا زیر نامهای جعلی ”حمه بوشکه” و ”امین صادقی” ها و سپس علنی با نام اصلی بسیار بیشتر از اینها را گفته بودند.

در جستجوی عدالت، انصافا نام با مسمائی است. اما محتوای قصه، سرهم بندی کردن یک سری اتفاقات تاریخی و جعل و دستکاری آنها به منظور پرده برداری از ”عدالت” مورد نظر نویسنده و یا ”هیات نویسندگان” است: آنها سیاست، و هست و نیستشان را از ”جغرافیا”ی کردستان گرفته اند.

من حقیقتا متوجه نیستم چرا این دوستان ما قبل اسبق، نمیتوانند جز با نفرت پراکنی و ترور شخصیت و جعل تاریخ، حتی توسل به وارونه سازی و تواب سازی از”حقیقت” زندگی خود در گذشته قابل احترام، قادر نیستند مثل هر انسان سیاسی، حرف امروز خود را به زبان بیاورند؟ چرا وقتی که میدانند تاریخ و اسناد، ادعاهای دروغین آنان را سکه یک پول میکند، به جای قدری تعمق، حتی در راستای آرمان کردایه تی و تعصب به جغرافیا، در نفرت پراکنی و ترور شخصیت کمونیستها، دندان قروچه میکنند؟ من واقعا از این تعصب در جهالت، مات و حیرانم.

اما در هر حال ”تعبیر” خود را نیز دارم:

تصور میکنم این شیوه یک نوع روان درمانی به منظور از پا در نیامدن بر اثر شدت ”خشم از خویش” است. گذشته خود را در خلوت مرور میکنند، می بینند، منشا قرب و احترام دیگران به آنها و حس غرور و افتخار از خود، در بُریدن از مصوبات و سنتهای کنگره اول کذائی کومه له قرار دارد. می بینند که تلاش زیادی کرده اند که به خود و اطرافیان بفهمانند، از اولین کسانی بوده اند که ”مارکسیسم انقلابی” را درک کرده اند، میبینند- و این بویژه در باره عثمان روشن توده صدق میکند- که با خواهش و التماس و گریه و زاری و قهر و لب ورچیدن، آنها را به کنگره موسس حزب کمونیست ایران دعوت کردند. می بینند، به هر وسیله ای متوسل شده اند، که آنان را نه تنها ”ناسیونالیست” خطاب قرار ندهند، بلکه حتی سعی کرده اند نشان بدهند که در برابر سموم ناسیونالیسم کرد، ”متزلزل” نبوده اند.

اما دنیای بیرون زیرو و رو شد، شوروی سابق فروپاشید، اتحادیه میهنی و جلال طالبانی که درست در گرماگرم کشیده شدن جبهه های جنگ به مرزهای کردستان، و پس از ماجرای ”انفال”، در آستانه یک ”ئاش بتال” دیگر بودند- و این را حالا دیگر امثال نوشیروان مصطفی مکتوب هم کرده اند-، پس از جنگ خلیج، به حکومت ”اقلیم” رسیدند. خشم از آن گذشته ها بر ذهنیت کسانی که خود آگاه و با مطالعه و مصمم، مارکسیسم را انتخاب نکرده بودند و سیر خود بخودی حوادث آنان را در ”چپ” جامعه قرار داده بود، شروع شد. این عصبانیت از خود، اتفاقی ساده و یا یکی دو اشتباه که از هر کسی در طول زندگی “گذشته” ممکن است سر بزند، نبود. فعالترین ایام شور و شوق سیاسی آنان با کمونیسم و سیاستهای مارکسیستی، شکوفا شده بود. در خلوت شخصی هم، چنین احساسی داشتند. و آن دوره ”تولد” نو هم، یک روز و دو روز نبود. در سالها و ماههای بسیار سخت ادامه یافتند. نه فقط در برابر جنایات جمهوری اسلامی، که در برابر ناسیونالیسم کرد بطور مُجسم و در جریان درگیری نظامی با حزب دمکرات، این تیپ از آدمها مدام به خود اعتماد به نفس پیدا کردند. آنان کسانی شده بودند که برای اولین بار در طول تاریخ مبارزات ”ملت کرد”، هژمونی کمونیستها را نه تنها در مبارزه مسلحانه و پارتیزانی در مقابل یک دولت هار، که بر جنبش ملی و بر حزب سیاسی سابقه دار ناسیونالیسم کرد، شاهد بودند و خود، آن ارتقاء منزلت سیاسی و اعتبار کمونیسم را جزئی از رشد و تکامل خود نیز شناختند.

با تغییر در بستر مادی و اجتماعی و آن تحولاتی که به آن اشاره کردم، این طیف ماندند که چگونه با منشا قُرب و منزلت سیاسی، و حتی شخصی خویش، تصفیه حساب کنند. خشم از خود میتوانست اگر با متانت و خویشتن داری برطرف شود، پس از یک ”انتقاد از خود” درونی، به انتخاب سیاسی جدیدی بیانجامد. اما، آن انتخاب جدید، چندان هم ساده نبود و موجب هیچ قُرب و احترامی نبود. بیرون از آنها، شاهد بودند که قدرت گیری ناسیونالیسم کُرد با چه چرک و خون و کثافت و جنایات جنگی و با چه تصفیه های خونین درونی همراه بوده است. این منظره، آنان را از پیوستن صریح و علنی به آن اردوگاه رسوا و بدنام از منظر ”توده های ملت کرد” نیز، باز داشت و مدتی به تردید انداخت. اما ایستادن بر ”سر دوراهی”، نمیتوانست دیر پا باشد. درونا گذشته افتخار آمیز را نفرین کرده بودند، اما می بایست روشی را در پیش بگیرند که نفرت از آن گذشته را از حالت شخصی و جنگ و جدال “درونی”، به “بیرون” هدایت کنند و به آن”عمومیت” بدهند. آنان به عنوان ”کمونیست سابقی”، ”بنیانگذار     کومه له”، شکنجه شده و زندان رفته، زخم بر بدن، ”از فدائی بریده و به کومه له آویزان شده”  و به عنوان شاهد عینی”کمونیسم”، راهی برای روان درمانی، یافتند: ”سازش با خویش” و کج کردن خشم و کینه و نفرت رو به شخص و اشخاص و سیاستی که ”نان” آن گذشته ها را به دامن آنان گذاشت؛ و در نتیجه راضی کردن خود به اینکه کومه له فقط همان کنگره کذائی ۳۷ روزه اول را داشته است و از کنگره ۲ تا ۶ بطور کلی در تاریخ  “سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران” “وجود خارجی” نداشته است. آن تاریخ را “منصور حکمت” و “جماعت روشنفکران سهند” جعل و اختراع کردند! تاریخ جنبش کمونیستی و نقش کمونیستهای کومه له در این “بازگشت به اصل و نسب” در آن سالهای پر تحول به کلی باید انکار شود. بازگشت، اما، میبایست ضمن فراخوان به کینه و نفرت، حتی علیه شخص خویش در آن دوران شکوه و جلال و رشد و تکامل، اول و آخر و  هست و نیست     کومه له نامید شود. میبایست در مناسک برائت از کمونیسم و مارکسیسم انقلابی و کمونیسم کارگری از تنها کنگره “واقعی” کومه لهِ “جنبش کردستان”، و جایگاه ملکوتی و مقدس نقش جغرافیا در سیاست، به عنوان تنها شاخص و شناسنامه سیاسی “کومه له”، “غبار زدائی” کنند.

اما از من به شما نصیحت: آنانی که شما را جلو انداخته اند و هندوانه زیر بغل ات گذاشته اند خود آگاه اند، که بازکردن صفحات آن تاریخ، در دوره ای که مبانی کمونیسم کارگری و تصویر شخص منصور حکمت در پرتو جنب و جوش و تحرکات در ایران، در میان انبوه دانشجویان انقلابی، فعالان جنبش کارگری و عرصه های مبارزات مدنی و نافرمانی مدنی در جدالهای اجتماعی دو باره رو آمده اند و به آنها رجوع شده است، بازنده هستند. از فرط کینه، قادر نیستید بیرون آن محفل متجحر دو سه نفره را ببینید، اگر نه به شما یک خبر “وحشتناک” میدهم که ممکن است برایتان با آن نفرت کور، مشکل بیخوابی ایجاد کند: روی آوری به آثار منصور حکمت در این اوضاع بحرانی، در همان “کردستان” و در شهرهای ایران در مقیاسی وسیع و البته با عمق و تفکر عمیق تری مدتهاست آغاز شده است. اوضاع جهان هم خیلی با دوران هیاهوی “پایان کمونیسم” تفاوت کرده است. وقتی در “سرمایه داری با وجدان” شما، یک سیاهپوست قربانی نژاد پرستی شد، در سراسر “قاره” و “آنسوی اقیانوس”، نمادهای برده داری در حرکاتی وسیع و خیابانی بزیر کشیده شدند.

شما را بازی داده اند که در دوران سپری شده ایام به قدرت رسیدن ناسیونالیسم کرد زیر ویران کردن شیرازه مدنی عراق در پی عملیات “توفان صحرا”، هنوز در آن مخروبه متعفن، نفرت حتی علیه گذشته قابل احترامت قورت بدهید. شما ملعبه و قوچ قربانی آن مرکز نفرت از کمونیسم شده اید. هنوز متوجه نشده اید؟ میدانم به روی خود نمی آورید، اما، بهر حال به عنوان کسی که در دوره شور و شوق جوانی، احترام متقابل برای همدیگر قائل بودیم، برای این سرنوشت و عاقبت نه چندان “خیر” شما، متاسفم.

ایرج فرزاد

۱۳ ژوئیه ۲۰۲۰

Posted by l at 09:21 PM | Permalink

تعمقی در باره مفهوم استقلال طبقاتی و هژمونی، در نقد فوروم دموکراتیک فراطبقاتی  

"به بهانه پاسخی دیگر به رفیق حشمت محسنی"

• امروز طبقه کارگر ایران کجا ایستاده است؟

امروز، علیرغم بروز پدیده ویروس کرونا، قرنطینه ومشکلات ناشی از آن، ما شاهد ادامه اعتراضات و اعتصابات کارگران و حقوق بگیران دیگر در ایران هستیم. شرایط جهنمی اجتماعی ، ناشی از سیاستهای اقتصادی – اجتماعی – سیاسی چهل و یکساله نظام جمهوری اسلامی و بویژه جهت گیری نئولیبرالی سیاستهای تمام دولتهای پس از پایان جنگ با عراق تا به امروز فشار طاقت فرسائی را به اقشار فرودست وارد میکند. عدم پرداخت بموقع حقوقهای کارگران، تحمیل حقوق حداقلی زیر خط فقر به کارگران و حقوق بگیران ، بسته شدن روزافزون واحدهای تولیدی و خدماتی وخطر بیکاری و گرسنگی ناشی از آن، توده های بزرگ کارگران را به اعتراض واداشته و درهمان حال ، بیش از پیش، ما شاهد اعتراض به سیاستهای خصوصی کردنهای فاجعه بار در بخشهای مختلف صنایع هستیم، و این نشانه بارزی از رشد آگاهی کارگران درگیر درین مبارزه است. باید درود فرستاد بویژه به کارگران صنعت نیشکر هفت تپه، هپکو و معادن کرمان که نقش برجسته ای را درین حوزه ایفا کرده و میکنند.

اهمیت مبارزات مطالباتی کارگران ایران دیگر بر هیچکس پنهان نیست. همه آنهائی که، پیش ازین، به دلائل ایدئولوژیک یا اهداف سیاسی معین برای برجسته کردن نقش یا تامین هژمونی طبقات دیگر، با طرح انواع و اقسام "آماروارقام" سعی در کمرنگ کردن نقش کارگران و محوری نبودن نقش آنان در مبارزات ضد رژیم جمهوری اسلامی داشته اند ، امروز در برابر تداوم این مبارزات مطالباتی گسترده و مداوم و بویژه نقش برجسته کارگران جوان شاغل یا بیکار، در دو خیزش بزرگ دیماه 96 و آبان 98، زبان به تحسین آنان باز کرده تا حدی که از رضا پهلوی نماینده ارتجاع مغلوب سلطنتی و گرایشات مختلف جمهوری خواهی غیرسوسیالیستی تا رئیسی جلاد سعی در جلب آنان میکنند. نقش تعیین کننده کارگران در تغییرات سیاسی آینده، دیگر مورد اعتراض هیچکس نیست. اما به جز سوسیالیستهای انقلابی و کمونیستها هیچ نیروئی برای کسب هژمونی این طبقه در مبارزات جاری نه تنها تلاش نمیکند بلکه همه سعی در استفاده از جنبش کارگری بعنوان اهرمی به سکوی پرتاب به سوی قدرت را داشته است. آنها در بهترین حالت از آنان میخواهند که فعلا سطح خواسته های خود را در سطح مطالبات عمومی ضداستبدادی محدود کرده و " زیاده خواهی " نکنند. شعار آنها اینست اول استقرار جمهوری لائیک بدون پسوند تا ببینیم که بعد چه میشود؟! نگاهی به برنامه های تمام جناحهای کلان سرمایه دار، نشان میدهد که "تعامل" با سرمایه جهانی و در نتیجه ادامه کمابیش آشکار همان نسخه های نئولیبرالی تجویز شده توسط کارگزاران این سرمایه مالی جهانی، خط زرد مشترک برنامه های اقتصادی آنان را تشکیل میدهد. هیچیک از اقشار بورژوازی ایران، چه در داخل و چه در خارج ، نه خواهان گسست ازین سیاستها هست و نه میتواند باشد. در نتیجه آنان به هر سیاست دیگری که گسست از سرمایه جهانی را سرلوحه برنامه خود قرار دهد، برچسب "پوپولیست" و" کره شمالی" شدن را می زنند. همه این جناحها بر حسب فرمول معروف مارگارت تاچر یعنی " آلترناتیو دیگری وجود ندارد!" تبلیغ وعمل میکنند. پس روشن است که مستقل ازینکه کدام جناح از کلان سرمایه داران ایران ، یا ائتلافی از آنان، سکان قدرت را در ایران بدست بگیرد، برای کارگران و حقوق بگیران ایران، پس از یک دوره رونق کاذب بر بستر وام گیریهای گسترده در اثر"تعامل" ، دوباره همان سیاستهای سرشکن کردن بحران ناگزیری که دراثراین سیاستها با سرعت بروزخواهد کرد، بر شانه های کارگران و حقوق بگیران ایران اتخاذ خواهد شد. سودهای کلان، "خصوصی" شده و دراختیار یکدرصدی های جامعه قرار میگیرد، و هزینه بحران " ملی" میشود و نثاراکثریت مزدبگیران جامعه. مثل همه جا؛ از شیلی تا آرژانتین، از عراق تا لبنان ( که همگی در "تعامل کامل" با سرمایه جهانی بوده و سیاست خارجی آنها هیچ ربط یا شباهتی به جمهوری اسلامی امروزی ندارد). رشد بادکنکی کوتاه مدت بر پایه استقراض وسیع و بدهکارکردن مردم این کشورها برای چند نسل، از زمان "کودتای مالی" ولکر در سال 1979 تا به امروز پایه این سیاست بوده است. نقش بدهی، چه دولتی و چه خصوصی درین سیاست محوری است.

در چنین اوضاع و احوالی یعنی در شرایطی که اقشارمختلف طبقه کارگر بعنوان یگانه نیروی سراسری در جنبش مطالباتی رو در روی رژیم جمهوری اسلامی ایستاده، علیرغم ممنوع بودن اعتصاب ازین سلاح طبقاتی به نحو احسن استفاده کرده و همگرائی میان بخشهای آن رو به افزایش است ، فعالان و کارگران سوسیالیست انقلابی و کمونیستها می باید به مثابه حلقه واسط میان خواسته های مطالباتی و سیاسی عمل کرده و با تشکیل و تقویت بلوک اتحاد فراگیر طرفداران سوسیالیسم ، با هر برنامه یا گرایش سیاسی – ایدئولوژیک اما معتقد به تلاش برای حرکت به سوی سوسیالیسم از همین امروز هستند و نمیخواهند که مسند رهبری جنبش ضد رژیم جمهوری اسلامی برای اقشار غیرکارگری خالی بماند، در جهت کسب عملی هژمونی طبقه کارگر عمل کنند. بالابردن آگاهی طبقاتی کارگران از طریق درگیر شدن عملی و نظری در جنبش مطالباتی جاری آن حلقه زنجیری هست که با به دست گرفتن آن کل جنبش ضد رژیمی تحت الشعاع آن قرار می گیرد.

• تکالیف ناتمام بورژوائی و بلوک فراطبقاتی

من در مقاله پیشین (1) با یادآوری تجربه انقلاب اکتبر و سبک کار بلشویکها بر لزوم تفکیک اکید صف مستقل کارگران در جنبش عمومی ضد استبدادی، از دیگر طبقات،ضمن طرح و حمایت از خواسته های ضداستبدادی، درس بزرگ آن انقلاب را الگوی مناسبی برای حرکت مستقل و عدم امتزاج با اقشار و نیروهای غیر کارگری دانسته وبا توجه به شباهت شرایط و وجود وظائف دمکراتیک و سوسیالیستی مرکب، بطور مبسوط توضیح داده و نتیجه گرفتم که با توجه به نقش عملی مبارزاتی کارگران ایران و توازن قوای موجود، و بخصوص گرایش ضدانقلابی غالب در اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان اقشار مختلف خرده بورژوازی نیمه مرفه و مرفه، که پایه اصلی جنبش موسوم به سبز و"اصلاحات از بالا" را تشکیل داده ومیدهند، وظیفه اصلی و محوری ما در مقطع کنونی تمرکز بر ایجاد و تقویت بلوک سوسیالیستی، چه در داخل و چه در خارج می باشد. ما نباید اساسا نیروی خود را در تلاش برای ایجاد فورومهای دمکراتیک به هدر دهیم و می بایست به همکاریهای موضعی، آنهم  در صورت امکان و اتحاد عملهای موردی، با آنان بسنده کنیم. برپائی بلوک مستقل کارگری ، مبارزه همزمان و درهم آمیخته برای آزادیهای دمکراتیک و سوسیالیسم و عدم امتزاج با دیگر نیروها در عین طرح و دفاع از خواسته های دمکراتیک در کنار خواسته های ضد سرمایه داری وظیفه تخطی ناپذیر ماست.

من در بحث اول خودم نه تنها به تجربه انقلاب روسیه بلکه به انقلابات دیگر رجوع کرده ،به نظرات گرامشی، مائو و انقلابیون ویتنام هم اشاراتی داشتم. رفیق محسنی در نقد نظر من، با عنوان کردن " ویژگیهای ایران"، با یک ژست پسا مارکسیستی عملا منکر اعتبار و لزوم هر نوع رجوع به تجارب دیگر شده و در همان حال با آوردن نقل قولهای متعدد سعی کرد که مرا به یکجانبه گری و ندیدن وجود "تکالیف بورژوائی" ناتمام در ایران متهم کند. رفیق ما بمثابه پروفسوری که "ناچار" است یکسری بدیهیات را یادآوری کند پاراگرافهای طولانی به "اثبات" وجود وظائف بورژوائی پیشروی انقلاب آتی ایران و لزوم توجه به آنها بمثابه بخشی از وظائف پرولتاریای انقلابی نوشته است. اشکال اینجاست که هیچکس منکر این واقعیت نیست و مخالفتی با لزوم به انجام رساندن خواسته های دمکراتیکی  که از زمان انقلاب مشروطه طرح شده و بعلت بی لیاقتی طبقات حاکم ، نقش سلطه امپریالیستی و فاکتورهای دیگر، تحقق نیافته و هم اکنون نیز با روی کار آمدن دولت سرمایه داری – دینی بیشتر لگدمال شده، ندارد. اختلاف بر سر چگونگی پاسخگوئی به انجام این تکالیف در جریان پیشبرد انقلاب اجتماعی آینده است، نه بر سر وجود این تکالیف! من هیچ اختلافی با رفیق محسنی بر سر لزوم در نظر گرفتن تکالیف ناتمام بورژوائی، لزوم طرح شعارها و خواسته های دموکراتیک در جریان پیشروی مبارزه برای سوسیالیسم ندارم و آنها را کاملا درست و ضروری میدانم.

ایراد من به رفیق محسنی اینست که او بطور مستقیم، از صرف وجود واقعیت تکالیف انجام نشده بورژوائی در ایران، مستقیما لزوم "حرکت جنبش روی دو پای موازی بلافاصله و بدون هیچ بررسی مشخص از توازن قوا، وضعیت تشکل و آمادگی نیروهای کارگری و غیر کارگری و بخصوص گفتمان و روحیه حاکم بر اقشار غیرکارگری و برنامه آنها برای سواری گرفتن از مبارزات کارگری، رابطه " علت و معلولی "  بین وجود خواسته های دمکراتیک و "لزوم" تشکیل فوروم فراطبقاتی برقرار کرده واز وجود این تکالیف بورژوائی بلادرنگ لزوم تشکیل بلوک دمکراتیک با اقشار بورژوائی کوچک و بزرگ را نتیجه گرفته و مرا به "تکرار ملال آور" تجربیات جهانی و بویژه تجربه بلشویکها متهم میکند و، با رد نظر لنین، لزوم ایجاد دو فوروم مجزای دمکراتیک و سوسیالیستی" ، " حرکت به روی دو پا"، را نتیجه می گیرد. حال آنکه ما به عدم امتزاج این نیروها و لزوم توجه دائمی به حرکت در جهت تامین هژمونی کارگری بر کل جنبش معطوف هستیم و اتفاقا ما درینجا درکنار لنین به گرامشی و درک گسترده او از هژمونی در " جنگ فرسایشی " متمایل بوده و معتقد نیستیم که سوسیالیسم " به یک ضربت" در ایران برقرار خواهد شد و ما، در طی مبارزه ای گام به گام احتیاج به ایجاد "خاکریزهای" بسیارمتنوعی از نهادهای کارگری در جامعه مدنی هستیم. جبونی بورژوازی وطنی درینجا مزید برعلت شده و مشکلات ما را دوچندان کرده است.

در اینجا رفیق محسنی مرتکب سه اشتباه میشود. یکی اینکه با گفتن "حرکت روی دوپا" عملا جنبش سوسیالیستی و جنبش دمکراتیک را همتراز قلمداد میکند حال آنکه کار در مبارزه سوسیالیستی اصلی ترین و تعطیل ناپذیرترین وظیفه هر کمونیستی هست که باید اکثریت قاطع نیروی تشکیلاتی ما را به خود اختصاص دهد، دوم اینکه او درخود جنبش دموکراتیک به نوعی همتراز بودن نیروها و گرایشات همسو در مبارزه عمومی باور دارد و سوم اینکه مطلقا صحبتی از مسئله هژمونی درین بلوک دموکراتیک نمیکند. تو گوئی با یکسری " توافقات متمدنانه" این مسئله حل شده وهمه بطور مساوی در کنار یکدیگر مبارزه خواهند کرد. اما این سناریو کاملا تخیلی هست و در جریان مبارزه مشترک اقشار وطبقات گوناگون هیچ همترازی وجود ندارد. در همین زمینه من بارها به مسئله طرح ناگزیرهژمونی، مستقل از تمایل و یا اراده شرکت کنندگان دریک مبارزه مشترک و عمومی ضد استبدادی، اینکه هیچ خلائی درین زمینه ممکن نیست و قطعا یکی از نیروها خط راهبردی محوری خود را تحمیل کرده و تلاش میکند تا آن را بمثابه " هدف مشترک" و نماد " منافع عمومی" مقبولیت بدهد، پرداخته ام ولی کمی توضیح خالی از فایده نیست.

• هژمونی و بلوک طبقاتی

رجوع به مفهوم هژمونی عمدتا در سوسیال دمکراسی روسیه و ناگزیری اتحاد کارگران با دهقانان و دیگر اقشار تحت ستم تزاریسم جایگاه ویژه ای پیدا کرد. بلشویکها تز دوتاکیتک را فرموله کردند : ابتدا با همه دهقانان علیه تزاریسم، سپس با دهقانان تهی دست برای سوسیالیسم، و در هردو مرحله تشکل مستقل، تلاش بیوقفه برای کسب هژمونی وعدم امتزاج با اقشار غیر کارگری. سرعت انقلاب و پیروزی نسبتا سریع انقلاب سوسیالیستی ویژگی شرایط روسیه را نشان میداد. (2)

گرامشی با بسط مفهوم هژمونی ، با درک درست تفاوت نحوه اعمال سلطه طبقه حاکم در روسیه و اروپای غربی، که با ضعف شدید جامعه مدنی در اولی و قدرت و سهم بالای نهادهای مدنی در اروپا مشخص میشود، اعمال حاکمیت را نه فقط تحمیل سلطه از طریق دستگاه قهر دولتی، بلکه از طریق برقراری سلطه "فرهنگی – اخلاقی" بواسطه کل دستگاههای ایدئولوژیک طبقات حاکم، نبرد برای سرنگونی بورژوازی و برآمد قدرت کارگری را به مسئله ی هژمونی نظری – سیاسی در تقابل با این نهادها، پیوند میزند. او میگفت که در جوامع اروپای غربی تصرف قدرت، بدون این كه از قبل هژمونی طبقه کارگر كسب شده باشد، قابل تصور نیست. این یعنی بدون تأمین یك نقش مسلط راهبردی در درون بلوك تاریخی پیشنهادی گرامشی كه نه تنها قادر به دفاع از منافع مشترك طبقات خاص باشد، بلكه پاسخی پرولتری به كل بحران مناسبات اجتماعی سرمایه داری ارائه دهد، یعنی نشان دهد که در عین حال منافع طبقه کارگر در راستای منافع عمومی یک جامعه نوین و واقعا متمدن هم هست، قابل تصور نیست. او برین نظر بود که انقلاب آتی دیگر تنها یك انقلاب اجتماعی نیست، بلكه به طرز جدایی ناپذیری یك ”رفورم فكری و اخلاقی“ هم هست. این دیدگاه تز مهمی را در چگونگی پیوند برآمد انقلابی، تصرف قدرت و نظریه مارکسیستی ”زوال دولت“، مطرح میکند؛ ساختن استخوان بندی دستگاه دولتی کارگری در حین برآمد انقلابی. درینجاست که گرامشی نظام شوراها را به انقلاب و دولت نوین پرولتری پیوند میزند. استراتژی " جنگ فرسایشی" در مقابل " جنگ موضعی" ، در همین راستا جای میگیرد : "شاهزاده ی مدرن باید، و جزاین نمیتواند، كه مبلغ و سازمانده رفرمی روشنفكری و اخلاقی باشد كه به معنای خلق قلمرویی برای توسعه ی بعدی اجتماع ملی - مردمی است و سمت وسوی آن تحقق شكل برتر و تام تمدن مدرن است برای من مفهوم جبهه ی متحد چنین معنایی دارد... ایلیچ اما فرصت آن را نیافت كه این فرمول را بسط دهد "(یادداشتهای زندان – به نقل از جلد دوم کلیات آثار گرامشی به انگلیسی) (3)

بنابراین ایده هژمونی ازنگاه گرامشی قبل از هرچیزمفصل بندی یك بلوك تاریخی حول محور یك طبقه هست، و نه آنطور که پوپولیسم نوین مطرح میکند یعنی جمع جبری اقشارتحت ستم و ناراضی از سلطه سرمایه مالی حاکم .

اگر این نکته محوری را از تفکر گرامشی برداریم نه تنها با یک آش شل قلمکار روبرو خواهیم شد بلکه به باتلاق اوروکمونیسم و امثال جیورجیو ناپولیتانو، درمی غلطیم .(4) او نیز طرفدار "پیگیر" پیشبرد " رفورم فکری - اخلاقی" در یک بلوک متحد بود اما بدون نقش محوری طبقه کارگر و در نتیجه بدون داشتن هدف برقراری یک حکومت کارگری! درین زمینه گفتگوی او با اریک هابزبام که تحت عنوان "مصاحبه در باره حزب کمونیست ایتالیا " در ژانویه 1976 بواقع یک جزوه مرجع در تبدیل تزهای گرامشی به عنصر سازش طبقاتی به منظورکمک به سرمایه داری برای خروج از بحران و جلوگیری از" تلاشی جامعه" است.  در واقع کافیست " لنینیست بودن" را از آنتونیو گرامشی بگیرید تا او را به یک  ناپولیتانو سوسیال لیبرال خدمتگزار سرمایه بزرگ تبدیل کنید: یعنی تشکیل یک بلوک هژمونیک بظاهر شبیه آنچه گرامشی پیشنهاد میکند اما بدون محوریت طبقه کارگر در آن!

اگر این نکته محوری را از تفکر گرامشی برداریم نه تنها با یک آش شل قلمکار روبرو خواهیم شد بلکه به باتلاق اوروکمونیسم و امثال ناپولیتانو، از رهبران حزب کمونیست سابق ایتالیا و " دمکرات" فعلی که با پشت پا زدن به تمام اصول سوسیالیسم و کمونیسم به ریاست جمهوری ایتالیا رسید! او نیز پیشبرد " رفورم فکری - اخلاقی " در یک بلوک متحد بود اما بدون نقش محوری طبقه کارگر و هدف برقراری یک حکومت کارگری! در واقع کافیست " لنینیست بودن" را از آنتونیو گرامشی بگیرید تا او را به یک  جیورجیو ناپولیتانو سوسیال لیبرال خدمتگزار سرمایه بزرگ تبدیل کنید: یعنی تشکیل یک بلوک هژمونیک از نوع آنچه گرامشی پیشنهاد میکند بدون محوریت طبقه کارگر در آن!

درست به همین دلیل است که رفیق محسنی باوجود نقل قولهای متعدد از متفکران مختلف چون تروتسکی ، ارنست مندل و رفیق گرامی ما دانیل بن سعید، قادر نیست حتی یک کلمه در تائید " جنبش دو پا" ی کارگری و دموکراتیک پیدا کند. تمام این نقل ها تنها و تنها برای تاکید به لزوم توجه به سطح مبارزه و نادیده نگرفتن وظائف و تکالیف بورژوائی ؛ که هیچکس با آن مخالفتی ندارد، می باشند. تاکیداتی که برای احتراز از " کارگر زدگی" و بی توجهی به اهمیت مطالبات عمومی غیرسوسیالیستی در صفوف انترناسیونال چهار بودند. این متفکران در هیچ کجا، حتی یک جمله از ضرورت تشکیل فوروم دمکراتیک در کنار و به موازات بلوک سوسیالیستی سخن نگفته اند. اما رفیق حشمت ما این رسالت را دارد که با " کپی برداری" از" فورومهای اجتماعی جهانی"( که جایگاه و هدفی بکلی متفاوت با یک بلوک دموکراتیک در یک کشور را دارند) این "کمبود" را با طرح موکد تشکیل فورومهای دمکراتیک به موازات مبارزه سوسیالیستی جبران کند!

 من درینجا از رفیق محسنی با اصرار درخواست میکنم که لطف کرده و نقد خود به "سکتاریسم نوع لنینی"، که همه این متفکرین یاد شده خود را به او منتسب میکنند ارائه دهد. چون لنین تنها متفکری هست که نه تنها و بهیچوجه من الوجوه " حرکت روی دو پای دمکراتیک و سوسیالیستی" را تجویز نکرده که هیچ، صراحتا برعلیه آن ودقیقا در جهت " عدم امتزاج طبقات بمنظور تقویت همان مبارزه عمومی ضد استبدادی" رهنمود میداد، ارائه دهد و انقدر ما را به وجود تکالیف حل نشده بورژوائی رجوع ندهد. تکرار میکنم؛ هیچ رابطه اتوماتیکی بین وجود این تکالیف، وظائف بی پاسخ مانده انقلاب بورژوائی و الزام به تشکیل فوروم یا جبهه دمکراتیک ضداستبدادی در کنار یا به موازات مبارزه سوسیالیستی وجود ندارد و این تنها در ذهن رفیق محسنی و دوستان اندکش به یک رابطه ارگانیک تبدیل شده است. (5)

من در نوشته پیش یادآور شدم که چنین فورمولی در هیچکدام از رهنمودهای رهبران تاریخی پرولتاریا، حتی در دوران انقلابات بورژوائی بعنوان هدف مرحله اول یک جنبش بزرگ ضد استبدادی - اجتماعی وجود نداشته پس پرسیدنی است که این نظر رفیق ما از کجا سرچشمه میگیرد؟ به نظر من این "نظریه دوپا"ئی ساخته ذهن رفیق محسنی و همفکران او هست که آشکارا تحت تاثیر تزهای پوپولیسم نوین تئوریزه شده توسط ارنستو لاكلائو و شانتال موفه هستند و تلاش میکنند تا آن را با سٌسِ مارکسیستی به خورد ما بدهند. کمی توضیح لازم است.

با شکستهائی که جنبش کارگری با تهاجم نئولیبرالی نوع ریگانی- تاچری ، متحمل شد، توام با فروپاشی اردوگاه شوروی از یک طرف و تغییر ترکیب اقشار مختلف کارگران صنعتی و خدماتی در اثر گسترش و همه گیر شدن نتایج انقلاب صنعتی سوم و رشد اتوماسیون در همه حیطه های تولید و بخصوص کاهش نقش محوری یکی ازین اقشار در هدایت جنبش عمومی کارگری، (نقشی که توسط کارگران متالورژی در دهه های بعد از جنگ جهانی دوم ایفا شده بود)، از طرف دیگر، شک و تردید در اهمیت عددی و بخصوص نقش رهبری طبقه کارگر که با یک حمله ایدئولوژیک سراسری، هم از چپ آنارشیست و هم از راست سوسیال دمکرات یا بورژوا، در دهه هفتاد میلادی آغاز شده بود در دهه های 80 و 90 به اوج خود رسید. بروز جنبشهای مختلف اجتماعی مانند جنبش سیاهان ، بومیان آمریکای لاتین، فمینیستها ، طرفداران محیط زیست و.... در تقابل با شکل خشن نئولیبرالی انباشت سرمایه و بویژه جهانی شدن نئولیبرالی سرمایه داری تحت هژمونی مطلق سرمایه مالی – بانکی، در کشورهای مختلف، بویژه در آمریکای لاتین ، از یک طرف نقش پرولتاریا را زیر سوال برده و از طرف دیگر همتراز بودن جنبشهای مختلف موجود علیه سلطه نئولیبرالی سرمایه داری از طرف این متفکران مطرح شد که مشخصه اصلی این طرز تفکر هست. مدافعان این نظریه تا آنجا پیش میروند که حتی به جای اتحادیه های کارگری، "اتحادیه های جنبش های اجتماعی " را مطرح میکنند یعنی حتی در حیطه مبارزه اقتصادی، آنجائی که کارگران بکلی تنها بوده و در برابر کل سرمایه داران کوچک و بزرگ  (که میتوانند خیلی هم، برای مثال، فمینیست، مدافع محیط زیست و حقوق بومیان هم باشند) قرار میگیرند، نیز بر امتزاج کارگران و اقشار تحت ستم دیگر تاکید دارند و استقلال طبقاتی – تشکیلاتی  کارگران را به فراموشی می سپارند.

دانیل بن سعید، در دفاع از نظریه لنینی – گرامشی ای هژمونی، بخوبی این طرز تفکررا فورمولبندی کرده است :

" در پایان دهه ی 1970، ارجاع مغشوش به مفهوم هژمونی مدعی بود كه نه تنها به شرایط كنونی تغییر انقلابی پاسخ میدهد، بلكه خلا بازمانده از انحلال بدون آزمون دیکتاتوری پرولتاریا را نیز پر میکند. درین دوره مارکسیسم ارتدکس دولتی یا حزبی از نفس افتاده بود. این مسئله دوباره در دهه 1990 در بستری متفاوت سر بر آورد. ارنستولاکلائو و شانتال موفه، برای گشودن رخنه ای در افق مسدودی كه نئولیبرالیسم پیروزمند ترسیم كرده بود، تفسیر آن را منحرف كرده، و آن را زنجیره ای از كنشگران بدون یک حلقه نیرومند، یا ائتلافی از سوژه های اجتماعی تصور كردند كه تبعیت از تضادی معروف به اصلی را برنمی تابند.

 هژمونی انحصاری یك طبقه درون تركیبی ازائتلافها كه كم وبیش تاكتیكی و متغیر هستند، از این پس با ”حلقه های هم ارز زنجیر“ جایگزین شد. برای یافتن یك پروژه ی هژمونیك چپ گرایانه ی جدید، مبارزات علیه تبعیض جنسی، نژادپرستی، تبعیض و آسیب های بوم شناختی از نظر كارگران به هم پیوند میخوردند. مشكل در چگونگی این پیوند بود........ لاكلائو گونه ای استراتژی را در نظر دارد كه مقوله طبقه در آن حفظ شده است در عین حال تلاش می كند طبقه را با چندگانگی هویت هایی كه توسط جنبشهای اجتماعی جدید نمایندگی میشوند، آشتی داده و آن را حلقه ای از یك زنجیره ی شمارشی (جنبشهای نژادی، جنسیتی، قومیتی و غیره ... ”بدون از یاد بردن جنبش كارگری خوب و كهنسال “!) در نظربگیرد.........اما مفهوم ماركسیستی طبقه به سختی ممكن است در این زنجیره ی شمارشی جای بگیرد. پرولتاریا هر اندازه رضایت دهد به حلقه ای ساده از یك زنجیر تبدیل شود، به همان اندازه نقش ممتاز خود را از دست خواهد داد. یک استراتژی آلترناتیو تلاش میکند تا مفهوم طبقه کارگر را رقیق کرده با خطر اینکه آن را در گدازه مزدبگیران بدون حد ومرز یا كل مردم، تحلیل برده  وبدینوسیله به شیوه ای دیگر كاركرد استراتژیك طبقه کارگر را از او بگیرد. بنابراین ”جنبشهای اجتماعی جدید“ به طور جدی تعریفی از سوسیالیسم كه بر مرکزیت طبقه کارگر و انقلاب به معنای اخص آن بنا شده است را  به چالش می کشند" بن سعید، ضمن یادآوری و تائید انتقاد اسلاوی ژیژک به این مفهوم اقشار و طبقات همتراز در "جنبشهای اجتماعی جدید" اضافه میکند که " به عبارت دیگر نه مبارزه طبقاتی قابل حل شدن در  فرنگ هويتها يا در مقولات اجتماعي قابل حل است و نه هژموني در ليست هم ارزی ها به سبک [ژاک]پرِوِر(6)" (همانجا – ص 136—  137تاکید از منست – با اصلاح ترجمه نشر بیدار، که در بعضی نکات دقیق نبود.)

درینجاست که مفهوم طبقه کارگر آنقدر بسط پیدا میکند که به " مولتی تود" ( " انبوه – خلق") تبدیل شده و همه اقشاری که با نئولیبرالیسم در تعارض هستند همتراز طرفداران سوسیالیسم و لغو مالکیت خصوصی قلمداد میشوند و آش شله قلمکاری به جای سوسیالیسم به خورد طبقه کارگر و متحدانش داده میشود! ما در حقیقت با تجدید حیات "خلق" بعنوان محرک اصلی تغییر روبرو هستیم  و برای همین هم به آن به درستی پوپولیسم نوین میگویند.

رفیق محسنی ما هم که در تعریف مارکسیستی طبقه کارگر، به سبک اگونومیستها مو را از ماست بیرون میکشد، وقتی به مسئله ائتلاف با اقشار غیرپرولتری میرسد، ناگهان لاکلائو را به جای مارکس می نشاند و عملا به همتراز نگاشتن همه طبقات میرسد و کوچکترین اشاره ای به مسئله حیاتی هژمونی نمیکند.

یادآوری میکنم؛ چنانچه بارها متذکر شدم حتی در دوران پیشین، یعنی فاز اول سرمایه داری امپریالیستی، که هنوز سرمایه داری جهانی نشده ونسبت به حال حاضر انبوه بازهم بزرگتری از تکالیف ناتمام بورژوائی بر دوش طبقه کارگر و متحدانش افتاده بود، رهبران بزرگ جنبش کارگری و بطور خاص لنین، ضمن تشخیص وظائف تخطی ناپذیر و اجتناب ناپذیر دموکراتیک ، نقش حق رای عمومی در مبارزه برای دمکراسی کارگری و سوسیالیسم  بطورمشخص علیه این"امتزاج" و هم سنگ بودن مبارزات ضد سرمایه داری برای حرکت به طرف سوسیالیسم و دیگر وظائف دموکراتیک و ملی، بودن موضع صریح داشتند. نه گرامشی ، نه روزا لوکزامبورگ، نه تروتسکی، نه حتی هوشی مین یا مائو تسه دون ،هرگزازچنین فرمولی استفاده نکرده وتنها وتنها با کسب رهبری در دست کمونیستها حاضر به ایجاد و شرکت در ائتلافات و جبهه های رهائی بخش میشدند. در میان رهبران شناخته شده دوران پیشین این تنها استالین بود که به انحلال استقلال احزاب کمونیست و درهم آمیزی با نیروهای غیرکارگری در مبارزه ضداستبدادی – ضد امپریالیستی موجود آن زمان " فرمان" داد که خوشبختانه، بر خلاف احزاب دنباله روئی چون حزب کمونیست مصر و سودان، برای مثال، نه کمونیست های چینی و نه ویتنامی چنین چیزی را نپذیرفتند و بدان تن ندادند. قصد من باز کردن دوباره این بحث نیست و خواننده کنجکاو میتواند به مقالات پیشین مراجعه کند.

برای من مثل روز روشن است که رفیق محسنی میخواهد از "شرایط ویژه ایران" نقبی به سازماندهی دوپایه خود بزند بی آنکه توضیح دهد چرا، چنین پیشنهادی درروسیه با آن نظام نیمه امپریالیستی – نیمه فئودالی خود و انبوهی از تکالیف ناتمام بورژوائی از جانب انقلابیون وقت داده نشد و چرا بلشویکها، که انقلاب " ناقابلی" چون اکتبر را رهبری کردند نه تنها علیه چنین سازماندهی موازی سخن گفتند بلکه هرگز هم چنین سازماندهی ای را درهیچ کجای آسیا تجویز نکردند و همواره بر لزوم سازماندهی جداگانه و متمایز طبقه کارگر هم در مبارزه دمکراتیک و هم در مبارزه سوسیالیستی تاکید کردند. رفیق حشمت ما گریبان خود را صرفا با "لزوم سازماندهی جدید" با توجه به "ویژگی شرایط ایران" خلاص کرده و اتفاقا با نادیده گرفتن "تحول ویژه" ای که در اقشار میانی جامعه ایران و روشنفکران وابسته به آن ، در اثر شکست انقلاب بهمن، فروپاشی اردوگاه شوروی و سایر تحولات جهانی صورت گرفته و آنها را آشکارا در جایگاه ضدیت با هر تحول انقلابی توده ای – کارگری که بالقوه "خطر جاری شدن سیل به جای باران" را در خود دارد، قرار داده است، به سراب اتحاد دراز مدت با آنها در یک "فوروم دمکراتیک " دخیل بسته است. برای اینکه ما این تحول واقعی و نه تخیلی در "شرایط ویژه ایران" را نه فقط بطور تئوریک بلکه در عمل واقعی هم نشان دهیم بد نیست که حافظه رفیق ما را کمی تازه کنیم.

• نگاهی به تجارب تاکنونی همکاریهای بلوکهای مختلف موجود در اپوزیسیون

سالها پیش، در سال 2004، تلاشی برای ایجاد یک بلوک از جمهوریخواهان دمکرات، لائیک  و سرنگونی طلب، که با اصلاح طلبان حکومتی مرزبندی محکمی داشته و طرفدار گذار از جمهوری اسلامی بودند، از جانب نیروهای مختلف صورت گرفت. رفقای راه کارگر به این تلاش پاسخ مثبت دادند ، بویژه رفیق محسنی و همفکرانش، با شور و شوق این امر را گامی اساسی و پایه ای در ایجاد فوروم دمکراتیک مورد نظر خود دانسته و با شور و شعف از شرکت در اجلاس رسمی تدارک مفاد منشور آن دفاع کردند. برای امثال من کاملا روشن و مبرهن بود که با توجه به مباحثی که در طول ماهها بحث و گفتگو، پیش از تشکیل این اجلاس، صورت گرفته بود، این حرکت تلاشی برای ایجاد بلوکی از طرفداران تحول دمکراتیک بورژوائی با مرزبندی محکم علیه هر نوع جهت گیری "غیر واقعی و ماجراجویانه " برای فرا رفتن از مناسبات سرمایه داری در ایران بود و ازین نظر شرکت کمونیستها و کسانی که باور به مبارزه و حرکت به سوی سوسیالیسم از همین امروز دارند نه تنها جائز نبود بلکه این، با درس گرفتن (ببخشید "کپی برداری" به زبان رفیق حشمت محسنی!) از تجربه روسیه و چین ، به مختل کردن کار این دمکراتهای بسیار ناپیگیر خواهد انجامید و ما باید تلاش خود را بر روی اتحاد بزرگ طرفداران سوسیالیسم متمرکز کنیم. نتیجه آن شد که همه میدانند.

 گردانندگان اصلی این اجلاس که در آن نقش آقایان ناصر پاکدامن ، مهرداد وهابی، ناصر مهاجر، شهرام قنبری و رضا اکرمی بسیار برجسته بود، با انواع ترفندهای پارلمانتاریستی سعی در به بیرون راندن طرفداران سوسیالیسم و محدود کردن دامنه حرکت به "جمهوریخواهان دمکرات و لائیک اصیل " نمودند که صد البته چنین "اصالتی" در طرفداران سوسیالیست انقلابی و کمونیست پیدا نمیشود. آنها در جمعبندی پیشنهادی خود حتی از بکار بردن"عدالت اجتماعی" به بهانه اینکه این اسم مستعار سوسیالیسم است اکراه داشتند! رفیق محمد شالگونی که، پیش از آن خود از طرفداران شرکت درین اجلاس بود در مقاله ای که پس از آن در آرش منتشر کرد لب کلام و مورد اصلی اختلاف را چنین بیان کرد. او نوشت : "….. دوم – مسئله مربوط به قید " اعلامیه " حقوق بشر بود که به نظر من آوردن آن در سند جز دعوت از هواداران سوسیالیسم به کنار گذاشتن اعتقادشان، معنای دیگری نمیتوانست داشته باشد. زیرا در آن اعلامیه حق مالکیت خصوصی جزو اصول پایه ای و غیرقابل نقض حقوق بشر شمرده شده، درحالیکه الغای مالکیت خصوصی یکی از هدفهای اعلام شده همه طرفداران سوسیالیسم است. پیشنهاد من این بود که به جای اشاره به "اعلامیه" حقوق بشر ، تک تک آزادی ها و حقوق بنیادی افراد شمرده شوند. این پیشنهاد از طرف دیگران پذیرفته نشد. ولی مسلم بود که این مسئله یکی از موارد اختلاف است. اما در موقع بازنویسی اشتراکات، آقایان ناصر پاکدامن و ناصر مهاجر، تعهد به " اعلامیه جهانی حقوق بشر" را جزو اشتراکات آوردند و در مقابل اعتراض من ، جواب آقای پاکدامن این بود که " تو میخواهی یک نفره حق وتو داشته باشی؟" ( نشریه آرش – ویژه نشست جمهوریخواهان لائیک در پاریس. ص59 – تاکید از منست) نتیجه طبیعی چنین اصراری، خروج رفقای راه کارگر(7) و همه کسانی بود که برخلاف " اعلامیه جهانی حقوق بشرِ" دست پخت سازمان ملل زیر سلطه آمریکا، مالکیت خصوصی بر وسایل تولید را جزو حقوق پایه ای بشر نمیدانند و در نتیجه با ماده 17 این بیانیه مخالفت آنتاگونیستی دارند! این اجلاس اولین تجلی عدم امکان فعالیت مشترک متشکل درازمدت بین نیروهای دمکرات و کمونیستها در ایران بود. روشن شد که توقع هر نوع " گذشت" از جانب جمهوریخواهان دمکرات در راستای همکاری با مخالفان مالکیت خصوصی سرابی بیش نیست و اتفاقا این دمکراتها، آگاهانه و عامدانه مفادی را در منشور خود قرار میدهند که بمثابه سدی برای ورود کمونیستها و دیگر نیروهای ضد سرمایه داری عمل کند و درین امراصلا شوخی ندارند. این ماجرا بی تردید شکست عملی بزرگی برای طرفداران فوروم دمکراتیک بود و رویاهای رفیق محسنی و رفقایش را برباد داد.

بر فرض هم اگر " مشترکات" در منشور انعکاس پیدا می کرد در اولین برخورد به جنبش کارگری و خواسته های دراز مدت آن، تضادها اوج میگرفت. آیا واقعاً فکر میکنید که این فوروم دمکراتیک حاضر به دفاع از  "مدیریت کارگری، اداره شورائی" کارگران هفت تپه و مخالفت با خصوصی سازی های انجام شده درخواستی آنها و دیگر کارگران هپکو، معادن کرمان ، فولادسازی اهواز و.... میشد؟ قطعا نه . ندیدید که با طرح شعار " مبارزه با سرمایه داری نئولیبرالی در ایران و جهان" از جانب دانشجویان چپ چه توفانی از اعتراض از جانب لیبرال دمکراتها بلند شد؟ از جمله اکثریت حزب کمونیست کارگری و شخص حمید تقوائی! چرا؟ چون همانطور که رفیق گرامی من شهاب برهان در جمعبندی خود از همان تجربه اجلاس 2004 به خوبی متذکر شده:

" مبارزه ضداستبدادی اگر چه فی نفسه یک مبارزه بین طبقات نیست و مبارزه همگانی طبقات علیه استبداد هست، اما هریک از طبقات و هر یک از لایحه های آن بخاطر منافع مختلف ، با اهداف مختلف، و با شیوه های خاص خود درین مبارزه همگانی شرکت میکنند. قصد هر یک از آنان از مبارزه با استبداد، تامین منافع خودشان است و به این دلیل ......با یکدیگر ناهمسانی ها و ناهمسازیهائی پیدا میکنند که باعث بروز کشاکشها و اختلافات میان خود میشود. قالب این اختلافات و کشاکشها اگرچه مبارزه عمومی با استبداد است ، اما مضمون آن، مبارزه طبقاتی بر سر آزادی و دمکراسی است. " ( شهاب برهان – همانجا ص69-  تاکید از من است)

 این به فارسی ساده و روشن یعنی همان رهنمود ملال آور لنین؛ کمونیستها برای پیشبرد درک و اهداف مشخص خود از مبارزه طبقاتی می بایستی تلاش کنند تا نیروهای کارگری حتی در مبارزه دمکراتیک ضداستبدادی خود را مستقل و متمایز از همه اقشارو طبقات دیگر سازمان دهند. مسئله اصلی درین مبارزه دمکراتیک اینست که گفتمان کدام طبقه خط غالب درین راه را پیدا میکند. همانطور که پیشتر ذکر کردم، هیچ " توافق یا منشور متمدنانه " یا " جنتلمن مابی" نمیتواند بر واقعیت مبارزه طبقات مختلف برای کسب هژمونی پرده بیفکند. فعالیت متشکل و مشترک نیروهای کارگری با اقشار غیرکارگری تنها موجب میشود که آسیب بیشتری به روابط مابین این نیروها وارد شود و برای همین هم بود که لنین میگفت که امتزاج نیروهای پرولتری و غیر کارگری به جای تقویت مبارزه ضداستبدادی آن را تضعیف خواهد کرد. ائتلافهای موردی و حمایت از خواسته های واقعا دمکراتیک آنان آری، تشکیل بلوک مشترک خیر! تنها و تنها در صورت تامین هژمونی کارگری و از موضع قدرت میتوان با آنان وارد ائتلاف های موردی تشکیلاتی شد و، به زبان لنین، تلاش کرد تا آنها را به سطح دمکراسی پیگیر بالا کشید.

اما درینجا رفیق حشمت ما میتواند بگوید که آن تجربه به خاطر تفکر و رفتار امثال آقایان وهابی – مهاجر – اکرمی و مانورهای خصمانه این نوع "سوسیالیستها"ی بورژوالیبرال شده، شکست خورد و نباید آن را تعمیم داد. در پاسخ ما او را از یک طرف به رفتار انحصارطلبانه و مشابه همین گرایشات در داخل کشور و در جریان جنبش ضداستبدادی علیه احمدی نژاد و جریان موسوم به سبز رجوع میدهیم که ذره ای "گذشت " در اعتلای شعارها از "یاحسین میرحسین " و " مرگ بر دیکتاتور" به سرنگونی کل نظام جمهوری اسلامی از جانب این طیف دیده نشد و در همه جا، حتی در خارج از کشور حتی آن بخش که "گذر از نظام" را می پذیرند، آنها صف خود را از کمونیستها و سوسیالیستهای انقلابی و طرفداران سرنگونی انقلابی نظام حاکم جدا کردند و هیچ "فوروم مشترکی " را پیشنهاد نکردند. در جریان مسافرت روحانی به پاریس هم چنین روحیه ای را در اکثریت بزرگ این نیروها مشاهده کردیم که حاضر به هیچ حرکت مشترکی با ما نشدند. مثل روز روشن است که این گرایشات " باران میخواهند و نه سیل". در تحلیل نهائی گرایش آنها به ائتلاف با جناحهای بورژوازی" عاقل" و اصلاح طلب چه حکومتی و چه خصوصی وامثالهم بسیار بیشتر از نزدیکی با کارگران و نیروهای کارگری هست.

اما اگر رفیق ما بازهم قانع نمیشود ما توجه او را به نتایج دهمین اجلاس "جمهوریخواهان دموکرات و لائیک ایران"  که در ماه مه امسال برگزار شد جلب میکنیم. در یک جمعبندی از "خط قرمز" های این اجلاس چنین میخوانیم : " حاضرین ضمن تاکید بر پذیرش تام و تمام حقوق مندرج در اعلامیه جهانشمول حقوق بشر و اسناد الحاقی آن، با هرگونه اعمال خشونت، از درون خانگی تا برون خانگی، از فرقه ای تا دولتی، ار ملی تا بین المللی، از ترور تا شنیع ترین نوع جنایت؛ قتل عمد دولتی، مخالفند." ( به نقل از گزارش جواد قاسم آبادی در 22 ماه مه 2020) یعنی با یک فاصله چهارده ساله همان لزوم التزام به مالکیت خصوصی، از خطوط قرمزو شروط همکاری قلمداد شده، و این بار مخالفت با " خشونت در هر شکلی" به آن اضافه شده است.  یادآوری میکنم که حتی در همان بیانیه حقوق بشرمورد ارجاع، "حق قیام علیه استبداد حاکم" به رسمیت شناخته شده و قیام هم "معمولا" با خشونت از دو طرف توام میشود، ولی حالا پذیرش پاسیفیسم مطلق را هم به قبول حق مالکیت خصوصی بعنوان یکی از حقوق بشر اضافه کرده اند. یعنی  این که دوستان دمکرات و لائیک ما کمونیستها را فقط کت بسته میخواهند و لاغیر!

کوتاه سخن اینکه نه تنها به لحاظ اصولی تشکیل فوروم دمکراتیک به موازات فوروم سوسیالیستی مجاز نیست بلکه در" شرایط ویژه" ایران که  موردتاکید رفیق محسنی هست، خود دمکراتهای ما حاضر به هیچ همکاری سازمان یافته درازمدت با نیروهای چپ انقلابی نیستند مگر با بالهای بسته یعنی با پذیرش بی قید و شرط هژمونی گفتمان آنها. چنین حرکتی چه بطور اصولی و چه بطور مشخص نادرست و ناشدنی هست. آنچه میماند حمایت مستقل ما از اهداف مبارزه ضداستبدادی و خواسته های دمکراتیک اقشار غیرکارگری و همکاریهای تاکتیکی است.

گذشته ازین، رفیق محسنی درین مقاله چندین " لگد تئوریک" هم نثار من کرده که من، تا جائی که بشود بطور مختصر به آنها پاسخ میدهم. یکی ازین انتقادات پیداکردن " رگه استالینی" در من هست که از مخالفت من با فورومهای دمکراتیک ناشی میشود. آنهم در منی که، در میان اتهامات مختلف، ازجمله بعلت دفاع از حق گرایش و مبارزه ایدئولوژیک علنی، به جرم داشتن "گرایشات تروتسکیستی" توسط رهبری استالینیست راه کارگر در آن سالهای شصت، بهمراه همفکران آن روزگار، اخراج شدم و رفیق حشمت محسنی و همفکرانش، بر خلاف تعدادی از رفقای تشکیلاتی شان، حتی انگشت کوچکشان را در دفاع از ما تکان ندادند. بگذریم، هدف تنها یادآوری سابقه نه چندان دمکراتیک کسانی هست که فریاد وادمکراسی هایشان امروز گوش فلک را کر کرده است.

 من دربالا یادآور شدم که اتفاقا در بین رهبران سرشناس جنبش کارگری استالین بدترین نوع جبهه ها و فورومهای دمکراتیک را پیشنهاد میداد و حتی کمینترن، این اتحاد بین المللی سوسیالیستهای انقلابی و کمونیستهارا فدای ائتلاف با بورژوازی امپریالیست نموده آن را منحل کرد! اشاره رفیق محسنی احتمالا به پرانتز "رادیکالیسم" دوران مبارزات ضد فاشیستی استالینیستها در دهه سی در آلمان هست. من درینجا وارد این مورد استثنائی خط استالین که با شعار " سوسیال فاشیستها" وارد معرکه شد، نمیشوم ولی، ضمن نادرست و چپ روانه دانستن این شعار، یادآوری میکنم نباید فراموش کرد که سهم سوسیال دمکراتهائی که سیزده سال پیش از آن، متحد با یونکرها هلهله کنان در سرکوبی انقلاب کارگری و قتل روزا لوگزامبورگ و لیبکنشت شرکت کرده بوده و کوچکترین تمایل یا آمادگی ای برای همکاری با کمونیستها از خودشان نشان نمیدادند که هیچ ، درست مثل دوران انقلاب شورائی سال 20- 1919 سعی در ائتلاف با نیروهای دیگر داشتند، درین شکست اگر بیشتر از استالینیست ها نباشد کمتر هم نیست. اما از آنجا که این تنها موردی هست که استالین دچار" چپروی" شده و در همه جای دیگر بدترین نوع انحلال تشکلات کمونیستی و ادغام در جبهه ها و جنبش عمومی بورژوائی را تبلیغ میکرد، این مورد ویژه اتفاقا " گروه خونی استالینی " را نشان نمیدهد و برعکس این خط رفیق محسنی هست که بیشتربه استالین نزدیک میشود.

• شکل دولت حاکم بر ایران "شرقی" یا "غربی" ؟

رفیق محسنی در جای دیگر به من اتهام می زند که به شکل دولت بورژوائی توجهی ندارم و برایم فرق نمیکند که دیکتاتوری باشد یا جمهوری دمکراتیک. من نمیدانم که رفیق ما از کجای نوشته های من چنین برداشتی را کرده است؟ شاید ازینکه من پافشاری میکنم که به هر رو برای برقراری " نه دولت نوع کمون" پرولتاریا می باید با یک انقلاب کارگری هرنوع دولت بورژوائی ، خواه دیکتاتوری خواه دمکراتیک را در هم کوبیده و نظام شورائی را برپا سازد؟ آیا درینجا شبح انقلاب دومرحله ای در ذهن رفیق حشمت محسنی به رقص در نیامده است؟ درینمورد اعتراف میکنم که من صد درصد با این قول مارکس توافق دارم که کمون پاریس (و پس از آن انقلاب اکتبر) نشان داد که نمیشود هیچ دستگاه دولتی بورژوازی را همانطور که هست در جهت اجرای برنامه یک انقلاب کارگری به کار گرفت. میگوئید نه، راه دور نروید و به برزیل، بولیوی، ونزوئلا، اروگوئه، اکوادور، آرژانتین، هندوراس و....نگاه کنید که دست نخورده گذاشتن ماشین دولتی کهن و اکتفا کردن به پیروزی های انتخاباتی چه بلائی به سر جنبشهای پیشرو و سوسیالیستی آورد.

اما یک مکث کوچک درینجا لازم است. افسانه ای از جانب رهبری برنشتاینی انترناسیونال دوم در سطح جنبش کارگری، با استفاده از یک نقل قول خارج از بحث انگلس ، شایع شده و آن اینکه انگلس در اواخر عمر خود در این ایده مارکس ، یعنی لزوم درهم کوبیدن هرنوع و هر شکل دولت بورژوازی، تجدیدنظر کرده و "جمهوری دمکراتیک" میراث بورژوازی دمکرات را  "همان شکلِ مناسب دیکتاتوری پرولتاریا" تلقی کرده است. بدین ترتیب جمهوری دمکراتیک ، بدون پسوند، هم مورد استفاده بورژوازی دمکرات هست و هم پرولتاریای انقلابی ! این ایده نادرست به تفصیل از جانب ژاک تکسیه مورد بررسی و تائید قرار گرفته و هال دریپرهم، متاسفانه، بدون بررسی از کنار آن رد شده است. من قطعا مقاله جداگانه ای درینمورد خواهم نوشت و نادرستی این تفسیر ( که البته بیشتر به جعل نظر انگلس شباهت دارد تا تفسیر آن)، و نقش تکسیه درین بد آموزی را نشان خواهم داد. درینجا، برای اختصار، تنها به یادآوری مواضع دو متفکر معاصر ما اشاره میکنم که با آنها درینمورد توافق کامل دارم.

دانیل بن سعید در بحثی با آلن بدیو، ضمن انتقاد از بی اعتنائی بدیو به دستاوردهای دموکراتیک مبارزات توده ای در دموکراسی های موجود اروپائی و انتقاد از فراخوان او برای عدم شرکت در انتخابات و عدم استفاده از امکانات دموکراتیک موجود در همین جوامع سرمایه داری، از زبان او می گوید:

 "فرضیه كمونیستی اصلا با فرضیه ی دموكراتیك و پارلمانتاریزم معاصركه به آن میانجامد، مطابقت ندارد. فرضیه كمونیستی، تاریخی دیگر و رخدادهایی دیگر را شامل میشود. ماهیت آن چیزی كه مهم و آفرینشگر جلوه میكند و از طریق فرضیه كمونیستی توضیح داده میشود، با آن چه كه تاریخ نگاری بورژوا دموكراتیك گزینش میكند، فرق دارد. دقیقا به همین دلیل است كه ماركس ... از هرگونه سیاست ورزی دموكراتیك فاصله میگیرد و با توجه به درسهای كمون پاریس بر این امرتاكید میكند كه دولت بورژوایی، هر چقدر هم دموكراتیك باشد، سزاوار تخریب است." از زبان زمخت بدیو که بگذریم مهم اینجاست که بن سعید با اصل لزوم نابودی دولت بورژوائی ولو دمکراتیک ترین آن که از جانب بدیو مطرح میشود مخالفت نمیکند، بلکه از بادیو می پرسد: "ولی بعد از تخریب چه؟ لوح سپید، صفحه ی خالی، آغازی مطلق در شرایط محض رخدادی؟ چنان كه گویا انقلاب مجموعه ی رخداد و تاریخ، عمل و فرایند، امرپیوسته و امرمنقطع را درهم نمی بافت. چنان كه انگار ما همیشه از میانه آغاز نمیكردیم. سوالی كه توسط بدیو بی جواب باقی میماند استالینیسم و مائوئیسم است - البته بدون یكسان پنداشتن این دو."( معرفی آثار دانیل بن سعید – انتشارات بیدار- ص 72)

همانطور که می بینیم، انتقاد بن سعید بر پاسخ ناروشن بدیو درباره آنچه باید جایگزین دولت بورژوائی بشود تمرکز دارد وگرنه او به لزوم نابودی " ولو دمکراتیک ترین" دولت بورژوائی کوچکترین اعتراضی نمیکند.  یادآوری میکنم که این بهیچوجه نکته جدیدی نیست و انگلس هم برین نکته تاکید داشت که هر چه دولت بورژوائی دموکراتیک تر باشد مبارزه طبقاتی پرولتاریا راحت تر، ژرف تر و گسترده تر انجام خواهد گرفت و در نتیجه پرولتاریا " طرفدار" جمهوری هرچه دمکراتیک تر بورژوازی است، اما تنها برای آن که پس از آنکه " به کف آوردن دمکراسی " ( مانیفست) آن را به زیر کشیده و " نه دولتِ نوعِ کمون" را به جای آن به پا سازد ( جنگ داخلی در فرانسه). پس برخلاف اتهام رفیق محسنی ، من به تبعیت ازین نگاه  بهیچوجه نسبت به شکل دولت بی تفاوت نیستم، اما در شرایط مبارزه برای سوسیالیسم و در چشم انداز درهم کوبیدن دولت بورژوائی مثل او فراخوان به امتزاج با اقشار بورژوازی در مبارزه برای آزادیهای دمکراتیک نداده و از کارگران و حقوق بگیران متحد آن دعوت میکنم که در هر مرحله ای، بدون استثنا، با سازماندهی مستقل خود درین مبارزات برای کسب حقوق دمکراتیک و گذار به سوسیالیسم شرکت کنند. پذیرش حقوق دموکراتیک و مبارزه برای تحقق آنها بهیچوجه مترادف با التقاط و امتزاج نیروها نیست. ما از الگوی لنین – گرامشی پیروی کرده ، حفظ استقلال و اصل تلاش برای کسب هژمونی در این مبارزه را سرلوحه اقدامات خود قرار میدهیم.

اما یک اتهام دیگر رفیق محسنی درین زمینه برخورد "ابزاری" من به دولت است که گویا پیچیدگی و تحولات انواع دولتهای بورژوائی را نادیده میگیرم. درینجا بازهم من یادآوری ملال آور از تجارب و نظرات گذشته را برای روشن کردن " تجربه ویژه" ایران به کمک میگیرم. کمی بالاتر من، به تبعیت از گرامشی، تفاوت اعمال سلطه دولت در روسیه و ایتالیا را متذکر شدم. حال کمی مطلب را باز میکنم. انگلس می گفت که در تحلیل نهائی هسته اصلی دولت، دستگاه قهر و انحصارقهر در دست دولت هست. اما رابطه طبقه حاکمه با شهروندان تنها از طریق دولت برقرار نمیشود. دستگاههای ایدئولوژیک طبقه حاکمه در فاصله دولت و مردم، بویژه اقشار میانی از طریق نهادهای جامعه مدنی برای تحکیم " عقل سلیم" عمل میکنند اما درجه تکامل و دخالت آنها در کشورهای مختلف متفاوت است.

 "در شرق دولت همه چیز و جامعه مدنی بدوی و ژلاتینی بود. ولی در غرب رابطه ای واقعی میان دولت و جامعه مدنی برقرار بود و هر وقت دولت متزلزل میگشت، ساختمان مستحکم جامعه مدنی آشکار میشد. دولت صرفا جداره ای خارجی بود که در پشت آن دستگاه محکمی از دژها و خاکریزها وجود داشت. البته تعدد آنها از یک دولت تا دولتی دیگر فرق می کرد." ( کلیات آثار به زبان انگلیسی – جلد دوم – ص 865-866)

 و این تفاوت، طبیعتاً در نحوه پیشرفت جنبش توده ای و انقلاب سیاسی – اجتماعی تاثیر مستقیم میگذارد. درین رابطه ما به تبعیت از گرامشی جدول را میتوانیم بدست دهیم :

روشن است که هرچه ضخامت لایه های آن دسته از نهادهای مدنی ای که در خدمت بورژوازی به تبلیغ "عقل سلیم" بورژوائی  و جا انداختن نظم حاکم به مثابه تنها راه ممکن زندگی کردن مشغولند بیشتر باشد و این دستگاههای ایدئولوژیک طبقه در معرفی منافع خاص بورژوازی بمثابه منافع عمومی موفق تر باشند، استفاده مستقیم از قهر دولتی کمتر خواهد بود. اما با این وجود هر گاه نظم کهن به خطر بیفتد، همواره این جنبه از دولت است که به میدان می آید و تمام قراردادها، دستاوردهای دمکراتیک، آداب و اصول "همزیستی مسالمت آمیز" افراد در کنار یکدیگر را به کناری می زند واز بالای سر نهادهای مدنی با قهر آشکار معترضان را درهم میکوبد. در لحظه بحرانی که ادامه حیات نظم حاکم سرمایه داری را به خطر بیفکند، بورژوازی جائی برای نازک دلی و دمکراسی باقی نخواهد گذاشت، مستقل از اینکه درجه ژرفای دموکراسی و نهادهای دمکراتیک بورژوائی در چه حدی باشد. این بارها در تاریخ اتفاق افتاده است و از مثال در مضیقه نیستیم. "راه حل " سرکوب مستقیم و بیواسطه همواره روی میز است. همین سال پیش بود که با ظهور نابهنگام جنبش جلیقه زردها در فرانسه و قهرآمیز شدن تظاهرات و غافلگیر شدن دولت مکرون پس از اشغال خیابان شانزه لیزه و آتش زدن بانکها ، که بواقع لرزه به جان کلان سرمایه داران انداخته بود، ما به جرقه ای ازین گرایش به قهر آشکار را شاهد بودیم، زمانی که لوک فری فیلسوف، وزیر آموزش و پرورش در دولت سارکوزی، درخواست کرد که مکرون ارتش را به مصاف جلیقه زردها بفرستند! آنهم در فرانسه " مهد" حقوق بشر ! دیکتاتوری و فاشیسم همواره در آستین بورژوازی خوابیده است.  اما درجه سرعت رسیدن به این نقطه جوشی که بورژوازی شمشیر را از نیام برکشد بسته به بافت جامعه و بلوغ نهادهای مدنی هست.

بورژوازی ناقص الخلقه ایران هرگز نتوانست با ایجاد نهادهای مدنی ائتلافی را با اقشار میانی جامعه ایجاد کرده و رنگ و روی دموکراتیکی به سلطه خویش بدهد. چه دردوران سلطنت دو پهلوی که با حزب رستاخیز به زباله دانی تاریخ رفت و چه حالا. زبان گفتگوی شاه سابق با جامعه، ساواک و ارتش بود. امروز هم در کشوری که کارگر معترض را به گلوله و شلاق می بندند، معترض جنبش آبان 98 و مبارزین کرد و بلوچ را به اعدام محکوم میکنند،  به چهره زنان  "بد حجاب" اسید می پاشند و.... واضح است که نهادهای مدنی کاست روحانیت بهیچوجه در انجام وظیفه خود موفق نبوده اند. حال پرسیدنی است که مشخصات دولت در ایران به کدام نوع نزدیکتر است، نوع " شرقی" یا "غربی" ؟ آیا "ضخامت" نهادهای مدنی در خدمت روحانیت و بورژوازی ایران آنقدر هست که دست یازیدن به قهر آشکار و بی واسطه را در درجه دوم قرار دهد؟ پاسخ هر ناظر بی طرفی قطعا منفی هست و ما در ایران بیشتر با نوع "شرقی" و "ابزاری"  خشن دستگاه دولت روبرو هستیم. این واقعیت حتی معضل ساختن نهادهای دموکراتیک جامعه مدنی  را هم بر دوشهای کارگران و حقوق بگیران گذاشته است و این مسئله ای است که باید مورد توجه فعالین جنبش سوسیالیستی قرار گیرد. بنابراین استراتژی حرکت ما، طبق جدول بالا، می بایست بیشتر بر اساس نوع شرقی دولت به پیش برود.

درینجا بحث من در باره بلوک سوسیالیستی و فوروم دمکراتیک به پایان میرسد. موضوعات ناشی از تحول جنبش کارگری و وظیفه سترگ پیشبرد هر چه سریعتر اتحاد فراگیر طرفداران سوسیالیسم و حرکت به سوی اتحادهای کارگری درجهت اتصال حرکات پراکنده به یکدیگرو ایجاد نوعی کمیته اقدام یا جبهه واحد کارگری و... سنگین تر و اساسی تر از جدل بر سر ائتلاف با اقشار غیرپرولتاریائی هستند و من ارین به بعد سعی میکنم که انرژی خودم را روی این موضوعات متمرکز کنم و اقشار متوسط را به رفیق محسنی حواله میدهم!

بهروز فراهانی – 20 ژوئیه 2020

•  رجوع کنید به http://www.azadi-b.com/arshiw/?p=78584 و برای خواندن مقاله رفیق محسنی رجوع کنید به

 https://www.rahkargar.com/index.php/siasitheoric/1597-2020-05-19-12-17-56

• من درینجا کاری به شکلی که روند تبدیل این دو مرحله به یکدیگر گرفت و لنین با تزهای آوریل به آن پاسخ داد، ندارم. چون بطور مستقیم به بحث ما ربط ندارد. آنچه درینجا به بحث ما مربوط میشود این واقعیت بسیار مهم است که حتی در مرحله اول یعنی مرحله دمکراتیک انقلاب روسیه هم بلشویکها مخالف ایجاد هر نوع " بلوک دمکراتیک" بودند.

• در مورد " دفترهای زندان " باید توجه به شرایط دشوار گرامشی در زندان را گوشزد کرد و اینکه او این نوشته ها را برای انتشار آماده نکرده و به قول معروف در بعضی جاها " با صدای بلند فکر کرده است." و الزاما با نظر نهائی و قطعی او روبرو نیستیم. فرمولبندی های او گاه ناروشن مانده اند و بی دقتی های آشکاری دیده میشود که میتواند حتی متناقض باشند. برای مثال، درمورد آنچه به بحث ما مربوط میشود، گرامشی گاه دولت و جامعه مدنی را در هم می آمیزد و گاه دائره آنها را جدا میکند. اما اصل نکته ای که او روی آن دست میگذارد یعنی تفاوت اعمال سلطه طبقات حاکم در روسیه و ایتالیا بطور مشخص و نقش بسیار مهم و غیر قابل صرف نظر کردن نهادهای مدنی در کشورهای غربی روشن و مبرهن هست. پری اندرسون در مواردی به درستی تناقضات موجود در این یادداشتها را نقد کرده است. نگاه کنید به " معادلات و تناقضات گرامشی" – ترجمه حسن مرتضوی.

• جیورجیو ناپولیتانو از رهبران حزب کمونیست سابق ایتالیا و " دمکرات" فعلی که با پشت پا زدن به تمام اصول سوسیالیسم و کمونیسم از طریق یک " بلوک ائتلافی" با راست - مرکز به ریاست جمهوری ایتالیا رسید! او به همراه انریکو برلینگوئر از رهبران اصلی چرخش به راست و سوسیال دمکرات شدن حزب کمونیست ایتالیا تحت لوای " پیروی از گرامشی و نه لنین" بود. او ضمن گفتن اینکه " هیچکس بهتر از گرامشی این بینش خلاق از نقش انقلابی طبقه کارگر را بیان نکرده است" نتیجه می گرفت که " ما نباید در این دوران بحران عمیق سرمایه داری به یک عامل تلاشی بدل گردیم." واقعا چیره دستی غریبی لازم است که از تز " کسب هژمونی در بلوک طبقاتی" به این نتیجه برسیم که در مواقع بحرانی باید به سرمایه داری کمک کنیم تا از بحران بیرون بیاید و نه اینکه از بحران استفاده کنیم تا سرمایه داری را سرنگون کنیم! بیخود نبود که ناپولیتانو پاداش خود را با پست رئیس جمهوری دریافت کرد! بقول فرانسوی ها؛ براوو آرتیست!

• گذشته ازین، همانطوریکه پیش ازین هم متذکر شدم که نزد او "رابطه ارگانیک" کاملا خودساخته ای بین حق رای عمومی و مجلس موسسان وجود دارد؛ هر کس که به حق رای عمومی اعتقاد دارد باید به مجلس موسسان بمثابه تنها شکل تصمیم گیری در باره نوع دولت آینده هم اعتقاد داشته باشد، حتی اگر زمین به آسمان برود و، خدای ناکرده، یک قدرت شورائی در جریان مبارزه سربرآورده باشد!. این نکته تبدیل به مطلق دستگاه فکری رفیق محسنی شده است در حالیکه این امر در نظرات هیچکدام از بزرگان جنبش کارگری وجود نداشته و منحصرا متعلق به بخشی از راه کارگریها ( و آنهم، خوشبختانه، نه همه آنها) در جنبش کارگری ایران، و شاید در جهان، است. روزا لوکزامبورگ و گرامشی نیزهرگز، تکرار میکنم هرگز، چنین ارتباطی را مطرح نکردند. اتفاقا از آنجا که تروتسکی، ارنست مندل، بن سعید، میشل لووی، که مورد خطاب رفیق محسنی قرارگرفته اند، همگی از رهبران انترناسیونال چهارم هستند و این رهبران همگی به اهمیت محوری حق رای عمومی در دمکراسی کارگری ، بیش از دیگر جریانهای جنبش کارگری - سوسیالیستی تاکید داشته اند من یادآور میشوم که نه این متفکران، و نه دیگر رهبران این گرایش، که بر بدیل شورائی دولت سرمایه داری همواره تاکید داشته اند، ضمن دفاع از حق خدشه ناپذیر رای عمومی هرگز و در هیچ کجا این مسئله را به مجلس موسسان پیوند نزده و شرط اعتقاد و رعایت حق رای عمومی را باور داشتن به مجلس موسسان قلمداد نکرده اند. آنها این مسئله ، یعنی چگونگی رای و تنظیم قانون اساسی جدید را بیشتر به حیطه تاکیک و توازن قوا مربوط دانسته اند و بهیچوجه آن را یک اصل از مبانی اعتقاد به دمکراسی کارگری ندانسته اند. من برای آشنائی بیشتر با تاکتیکها و اصول دمکراسی سوسیالیستی از دید این گرایش، خواننده علاقمند را رجوع میدهم به مقاله مختصر و مفید فرانسوا سابادو ، از رهبران حزب نوین سرمایه داری در فرانسه، که تحت عنوان " انقلاب و دمکراسی" در مجموعه مقاله " مارکسیسم و دمکراسی "، انتشارات " کَی یه دو کریتیک کمونیست "، ژوئن 2003 – از ص 61 تا 73 به چاپ رسیده است.

شاید خالی از مزاح نباشد که برای رفیق محسنی بخشی از منشور " شورای مدیریت گذار " تحت الحمایه رضا پهلوی را اینجا نقل کنیم که آزادی و دمکراسی را مستقیما به مجلس موسسان پیوند میزند:

         "از همین رو شکل گیری یک اتحاد بزرگ ملی برای آزادی و دموکراسی امری حیاتی و عاجل است. تنها با چنین اتحاد بزرگی که آرزوی دیرینه مردم و جامعه سیاسی ایران است، هدایت اعتراضات سازمان یافته و مبارزات ساختارمند و خشونت پرهیز تا تسلیم استبداد حاکم به خواست مردم برای کناره گیری از قدرت و تشکیل مجلس موسسان منتخب برای جایگزینی یک نظام سیاسی دموکراتیک میسر است."

 تو گوئی از نظر این دوستان هم، دمکرات تنها کسی هست که می باید هم به " دمکراسی" بی پسوند، وهم به مجلس موسسان بعنوان تنها راه تعیین نوع حکومت آتی اعتقاد داشته باشد!

در ضمن، در همین رابطه "امر مقدس و مطلق" رجوع به مجلس موسسان، رفیق محسنی ، استناد من به دو مقاله از واپسین نوشته های روزا لوکزامبورگ را، که حاکی ازتغییر موضع او در مورد لزوم تخطی ناپذیر فراخواندن مجلس موسسان بوده و با انتقاد شدید به عَلَم کردن مجلس ملی در مقابل قدرت شوراها از جانب ائتلاف سوسیال دمکراتها – یونکرها نگاشته شده بود، "فاقد سندیت" اعلام کرده است! البته من نمیدانم که این ژست تاریخ نگارانه را به حساب چه چیزی بگذارم ولی او را، علاوه بر دوباره خواندن دو مقاله مذکور ، باردیگر رجوع میدهم به پیشگفتار سی و سه صفحه ای که ژیلبر بادیا Gilbert Badia، تاریخ نویس و مترجم تمام آثار روزا لوکزامبورگ به فرانسه، بر آخرین چاپ جزوه " انقلاب روسیه " ( انتشارات لو تان دو سوریز) به زبان فرانسه در سال 2017 نوشته و با جزئیات این تغییر موضع رفیق روزا، در عین پافشاری بر سایر انتقادات خود به بلشویکها، را مورد بررسی  و تائید قرار داده است. متاسفانه من فرصت ترجمه آن را ندارم. اگر داوطلبی پیدا شود من کمال امتنان را دارم!

• اصطلاح " به سبک ژاک پرور" Jacques Prévért اشاره به شعری از این شاعر پرآوازه فرانسوی هست به نام " فهرست موجودی" که مفاهیم بکلی نامتجانس را در کنار هم به یک ردیف ثبت میکند. هدف نشان دادن اغتشاش و بی نظمی یک تفکر هست.

• باید ذکر کنم که رفیق شالگونی بر اساس این تجربه به خود انتقاد کرد و پذیرفت که شرکت در هر ائتلاف فراطبقاتی منوط و مشروط به قدرت بالای بلوک سوسیالیستی است.

Posted by l at 09:19 PM | Permalink

کومه له و آینده کشمکشهای درونی اش

جدال جناح های  چپ و راست در کومه له تشدید شده است. در راس این جناح ها  ابراهیم علیزاده و صلاح مازوجی قرار دارند. جناح بندی که شکافهایی جدی در کل تشکیلات های داخل و خارج کشور و اردوگاه هایشان را سبب شده است. جدل و کشمکش سیاسی مدت زمانی است که به بن بست رسیده است، بن بستی که بشدت در مناسبات افراد بایکدیگر هم  تأثیر گذاشته است. ابراهیم علیزاده و تیم همراهش تاکنون و از طریق اقدامات تشکیلاتی مختلف شرایط برای پیروزی خود در کنگره ای که قرار است در ماه های آتی برگزار شود،را دنبال میکند.همانطور که بطور رسمی در دوره اخیر   منسجم کردن نیروی خود مشغله جدی در همه بخشهای کومه له از هر دو طرف بوده است.

بدون تردید سیر رویدادها و تحولات سیاسی در ایران و منطقه موضوع اصلی در این کشمکش ها هستند. جناح علیزاده در انتخاب و پیوستن رسمی به جبهه ناسیونالیستی در کردستان تردیدی در این انتخاب خود برای کسی باقی نگذاشته است. خارج از کومه له اما هنوز در میان جریانات سیاسی چپ این تعلق  مورد اغماض قرار میگیرد وافراد، گروه‌ها و یا احزابی از زاویه ماهیت طبقاتی و سیاسی خود درجه نزدیکی خود به کومه له و دوستی و نزدیکی شان را تحت لوای "ماندن در جبهه چپ" دنبال میکنند. ما قبلاً در این باره به اختصار نوشته ایم.

ازنظر کمونیستها و کارگران کمونیست، کومه له مدتهاست که  رسما به جنبش ناسیونالیستی کرد پیوسته است. جناح  چپ که سالها مشکلی با تحرکات ناسیونالیستی کومه له که خود هم بخشا در راس آن بود نداشت، با تنگ شدن فضا برای خود و از دست دادن پست های تشکیلاتی در خارج کشور و در اردوگاه ها  اساسا در همان چهارچوب برخورد رسمی کومه له به مباحثات درونی خود و با اغماض جامعه را از آن  مطلع میکند و خود به  آلوده گی تصویری که  کومه له امروز از خود میدهد، کمک میکند. این جناح نقطه نظرات و مباحثات زیادی  دارد اما  نقدی بنیادی از حضور کومه له در جنبش ناسیونالیستی کرد و اساساً علت این حضور ندارد. خط و افق روشن کمونیستی و کارگری  در این جناح غایب است  و همین دلیل عدم موفقیت آن در بستن سدی علیه این تحرک ناسیونالیستی است.

 کومه له خود را کمونیست و چپ میدانست اما تحت لوای مبارزه برای رفع ستم ملی در کردستان عملا خود به بخشی از جنبش کردایتی تبدیل شد و از این زاویه کمونیسم را از خود زدود، طبقه کارگر از صحنه کنار رفت، "کارگر و مردم محروم و درمانده"  جای طبقه کارگر و جنبش کارگری و سازمان توده ای و حزبی آن را نزد این تشکیلات گرفت.

اردوگاه قبله کومه له شد،  قلب جنبش ناسیونالسیم در اینجا میتپد. دیپلماسی با احزاب برادر و هم جنبشی به امر هویتی کومه له بدل شد.  کومه له متحدینش را در کردستان ایران عراق و ترکیه و سوریه در میان ناسیونالیستها و جنبش ناسیونالیستی  پیدا کرد و این ادامه منطقی جدایی اش از کمونیسم کارگری بود. علیزاده مهندسی این پروژه را به مدت سی سال بعهده داشت و بدون تردید باید برای رسیدن به این هدف بتواند مزاحمت ها را هم کنار بزند. مساله اینجاست که این بار کنار زدن مزاحمت از طرف علیزاده و تیم همراهش، به نظر نمیرسد چندان کار آسانی باشد و امکان نشستن بین دو صندلی را هم از دست داده اند  بخشا خنجر ها را از رو بسته اند و همین باید هشداری برای جناح مقابل باشد.

این بار مقصر کیست؟

جناح علیزاده کومه له برای حاشیه ای کردن هر نوع مخالفتی باید یک دشمن بتراشد و در نظر افکار تشکیلاتش، مخالفین را به این دشمن منتسب کند. بارها در کومه له این اتفاق افتاده است. کمونیستهای زیادی که وارد کومه له  شدند و بعدها چه گروهی و چه منفرد از آن جدا شدند بدون استثنا قادر نشدند در برابر این بسیج افکار تشکیلات و اقدامات تشکیلاتی از سوی رهبری کومه له علیه خود دوام بیاورند.  تحت عنوان دفاع از کمونیسم کارگری و منصور حکمت آنها را از تشکیلات دور و یا اخراج  کردند.

امروز اما  مساله متفاوت است و سرعت به راست چرخیدن کومه له و رهبری آن در اوضاع سیاسی کنونی ایران و منطقه دیگر قابل انکار نیست. همین مساله موجب انتقاد از سوی بخشی از تشکیلات کومه له شده است تا جایی که اکنون بخش قابل توجهی از این تشکیلات در مقابل سیاست های رهبری  رسمی اش اظهار نظر میکند. این شامل بخشی از رهبری و کادرهای کومه له و حزب  که قبلا با خود علیزاده  بودند و بخش باسابقه و از کادرهای شناخته شده چهل سال گذشته در کومه له و جنبش چپ بوده اند، هم میشود. معضل علیزاده از اینجا شروع شده است که این بخش از تشکیلات و کادرها، تحت تاثیر اوضاع سیاسی بیشتر از گذشته به نقد ناسیونالیسم غالب بر کومه له میپردازند. معضل علیزاده این است که سیاست های ناسیونالیستی اش تا هم اکنون یک خصوصیت پایه ای کومه له که مخالفت رادیکال به موجودیت و حاکمیت جمهوری اسلامی بوده است را از دست داده است. کومه له عملا در جبهه  پ.ک.ک و پژاک قرار گرفته است  جبهه ای که در معادلات منطقه ای در کنار جمهوری اسلامی است. اینجا کومه له بازنده جدی است و واقعیت تمام تاریخ رادیکالیسم کومه له را زیر سوال برده است و این سازمان را بالقوه در یک قدمی مرکز همکاری های احزاب کردستان  قرار داده است.

 برای جناح چپ دیگر منصور حکمت نه تنها دشمن بلکه بعضا منبع و منشا افق و امید است. این مساله باید روشن باشد که کل ناسیونالیستها در کومه له و کردستان و همه آنهایی که زمانی در سازمان کمونیستی کومه له و حزب کمونیست ایران بودند، از زاویه عوامفریبی، نمیتوانند اشکارا با کمونیسم و سوسیالیسم مخالفت کنند. این ها نمیتوانند مستقیما عمق نفرت خود را از مبارزه کمونیستی ابراز کنند و کماکان هنوز این کینه و نفرت از کمونیسم و مبارزه طبقاتی را تحت عنوان مخالفت و نفرت از کمونیسم کارگری و منصور حکمت ابراز میکنند. اینها ممکن است امروز عکس قاسملو را در آلبوم هایشان داشته باشند اما شهامت ادامه راه او در مبارزه با کمونیست‌ها و جنگ با آن‌ها را  ندارند چون کمونیسم و آزادیخواهی کمونیستی و فعالین این جنبش اجتماعی و مطرح اند.
 
نقش تشکیلات ها دراین اختلافات
 تشکیلات های کومه له از اردوگاه و خارج کشور و حزب کمونیست نقشی جدی در ایجاد سد در برابر تعرض رهبری کومه له به مخالفینش ندارند. تشکیلات داخل کشور کومه له  هم نمیتواند از رهبری جریان علیزاده و حتی بخش منتقد چپ آن در کومه له پیشرو تر باشد. تشکیلات های کومه له طی سالهای گذشته چه در میان بخش جوان که با کومه له ناسیونالیست بارآمده  و از آن تغذیه کرده اند و یا بخش قدیمی تر آن که به کمونیسم عشق یک طرفه دارد و عملا آثاری از آن در کار و زندگی و مبارزه طبقاتی که باید سازمان بدهد، دیده نمیشود، نیز اساسا همان سیاست هایی را دنبال کرده اند که مشغله و مساله دائمی رهبری رسمی شان بوده است. تبدیل کردن هویت ملی به هویت خود و تبدیل شدن به بخش رادیکال این جنبش ناسیونالیستی و کنار کشیدن از سازماندهی کمونیستی کارگران و مردم زحمتکش تصویر واقعی این تشکیلات ها در محل است. جنب و جوش های تشکیلاتی و آکسیون با پرچم سرخ و امثالهم  انتقال کومه له از جبهه مبارزه سوسیالیستی و کارگری به جنبش ناسیونالیستم کرد را جبران نمیکند. بر آشفته شدن فعالین کومه له از بیان این واقعیت از طرف ما کمکی به راه برون رفته از این نیست.

نقش  مصوبات در کومه له
جناح  چپ، خجول از همکاری و همگامی سابقشان با علیزاده به اسناد رسمی کومه له و حزب کمونیست ایران رجوع میدهند، اسنادی که اعضای خود این جناح تلاش کمی برای پاک کردن نام منصور حکمت از آن و یا کلاً زدودن کمونیزم کارگری از آن نکرده اند. واقعیت  اما این است که رجوع به اسناد ضعیفترین سنگر برای مقابله با جناح مقابل است، چرا که  در تاریخ سی ساله گذشته کومه له، هیچگاه اسناد، برنامه، اساسنامه، قطعنامه های سوسیالیستی و استراتژی سوسیالیستی، قرار، کنگره و مصوبات و ... نتوانسته اند مانع جهت و سیاست هایی بشوند که کومه له را به موقعیت امروز و جایگاهی که در جنبش ناسیونالیستی دارد، بکشاند. این اسناد معمولا خیلی چپ تر و کمونیستی هستند اما آنچه عملا وجود دارد و عمل میشود مطلقا در نقطه مقابل آنهاست. این اسناد صرفا نقش همان ویترین در جلب مشتری را دارند. سیاست و فرهنگ منتج  غالب بر کومه له هیچ ربطی به کمونیسم و کارگر ندارد. اردوگاه های کومه له از این لحاظ انعکاس علنی و دقیق این ادعا هستند. در اختلافات کنونی اسناد و قطعنامه و قرار مطلقا هیچ جایگاه و وزنی در عقب راندن جناح راست نخواهند داشت. برای رهبری کومه له چنین اسنادی اهمیت دیگری دارند.  با اتکا به همین اسناد میتوانند دیگران را سرگرم فعالیت مشترک و اقدام مشترک و الترناتیو سوسیالیستی شان بکنند، با نشریات سازمانهای چپ مصاحبه کنند و عملا آنها را در بازی چپ نمایی که دارند شریک کنند.

جناح چپ در کومه له و آینده اش

 این بخش یا جناح از کومه له  در وضعیت کنونی کومه له ودر کسب موقعیتی که در جنبش ناسیونالیستی در کردستان دارد، سهیم بوده است. تجربه برخورد به منقدین را قبلا  تجربه کرده اند، در قبال کمونیست هایی که منقد کومه له بودند شاهد بکارگیری حربه تشکیلاتی  در کردستان عراق بوده اند. خود این جناح در دادن تصویری نادرست و غلط از کومه له سهیم بوده است. تلاش‌های علیزاده و همراهانش در نزدیکی و پیویستن به ناسیونالیسم کرد زیر پرچم  همین جناح ممکن شد. بدون این جناح، بدون همکاری و همفکری آن‌ها با جناح علیزاده و بدون بلند نگاه داشتن ویترین چپ در کومه له اثبات ناسیونالیسم کومه له کار ساده‌ای بود. مشکل تنها ناسیونالیسم علیزاده نیست. مشکل آن صف وسیعی از کادرهایی است که آنرا تا اینجا همراهی کرده اند و امروز بعلت تنگ شدن جا از سوی جناح علیزاده و خط و سیاستهایش  صدایشان درآمده است بدون اینکه نقد واقعی و کمونیستی از ناسیونالیسم درون کومه له داشته باشند. مشکل، آن صفی است که هنوز شهامت دفاع از کمونیسم و منصور حکمت و نقش و کارش در کومه له را ندارند.

جناح چپ تا چه اندازه قادر به خنثی کردن این حرکت و ایجاد مانع و یا جدا کردن راه خود در همراهی با کارگران و دوستداران کومه له در جامعه کردستان خواهند بود؟ باید دید و در این راه بدون تردید سمپاتی همه مخالفین رادیکال جمهوری اسلامی و کمونیستها را با خود خواهند داشت.


دفتر پژوهش های تحزب کمونیستی در ایران
بهرام مدرسی – اسد گلچینی
۱ مرداد۱۳۹۹ – ۲۲ جولای ۲۰۲۰

www.dar-rah.com
mail@dar-rah.com
mail@bahram-modarresi.com
asadgolchini@gmail.com

Posted by l at 09:14 PM | Permalink

اسب بازنده باز هم اسب است !
 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com
 
خامنه ای در ملاقات با نخست وزیر عراق گفت انتقام قاسم سلیمانی را از آمریکا بالاخره میگیریم ... بگیر جانم بگیر...

در رابطه با پخش برنامه مجاهدین در تلویزیون اینترنشنال خیلی ها انگار آب تو لونه شون رفت ... به سهمم خودم اشاره ایی بکنم ...

اولا من خوشحالم . یعنی این منطق خودش را دارد هرکاری که آخوند را بسوزاند حتما خوشحالی درش هست اینکه مجاهدین اشکلاتشان چیست موضوعی جداگانه است ...

دوما تلویزیون اینترنشنال یک رسانه است رسانه های مختلف در هر نقطه ایی از جهان پول برایشان مهم است اما این پول طیب و طاهر باید با خط سیاسی جهانی هماهنگ باشد ... اگر با خط سیاسی جهانی هماهنگ نباشند میلیاردها دلار هم راه را باز نمیکند ...

اگر قدمی بردارد که وزن سیاسی نداشته باشد و فقط با ضرب پول انجام شود ، مثل حضور نماینده ولی فقیه از لندن و استکهلم ... و فقط بوی پول طیب و طاهر مقام عظما بدهد ، کاملا مشخص است .

حضور مجاهدین اتفاقا از مواردی است که در تلویزیون اینترنشنال نه پول دادند و نه مجاهدین با پای خودشان رفتند ... بلکه از طرف رسانه مربوطه از مجاهدین خواهش کردند که بیایید ...

این حضور از جنس فشار به حکومت اسلامی ایران است . الان به توانایی و خطاها و انگیزه های مجاهدین کاری ندارم . ولی تصور کنید که غرب میخواهد فشاری به حکومت بدهد تا سرعت رفتن به سمت جاده استحاله را افزایش بدهد . مجاهدین هم درعالم ذهن و تصور اصلا نابود شدند . حالا این فشار توسط غرب با کدام جریان تاثیرگذار خواهد بود ؟ جریان موسوم به سلطنت که بیشتر حکومت را غلغلک میدهد و باعث خنده مقام عظما میشود یا جریایات موسوم به چپ بازمانده از زمان شوروی با داسها و سندان زنگ زده و یا هر جریان دیگری ...

حضور مجاهدین در رسانه های غربی قانونمندی دارد از سر شکم سیری نیست . مجاهدین از نظر تاریخی برای غرب ایده آل نیستند اما لازم باشد ساکنان کاخ سفید و وال استریت به خاطر منافع خودشان دست به هر مانوری میزنند . پیشنهاد من این است که حکومت اسلامی در ایران زودتر وارد مسیر استحاله بشود تا کلا مجاهیدن سوسک شوند ...

مجاهدین در اولین موضع گیری بعد از خلع سلاح در عراق ، به صراحت گفتند که ارتش موسوم به آزادیبخش خودشان به وظیفه تاریخی خودش عمل کرد و حالا خرج استحاله رژیم میشود ...

خط استحاله رژیم هم خط خود مجاهدین نیست از همان پروژه و امضاء برجام و دادن پول نقد به حکومت اسلامی جهت مخارج تروریست ها در خاورمیانه معلوم بود از کاخ سفید بلند میشود ...

ژنرال آمریکایی هم قبلا در زندان تیف عراق گفته بود که مجاهدین در مقایسه با حکومت اسلامی مثل یک پونز هستند و من هم تصریح کردم برای نگه داشتن نقشه ایران روی دیوار به همین پونز نیاز دارید ...

جناب بُزی که گُر گرفتی فکر نکن نبودن مجاهدین اتوماتیک به هر وزغی توانایی و خلاقییت سیاسی میدهد تو سعی کن جای مناسب برای خودت پیدا کنی .

نتیجه : هر فرد و نیرویی تاریخچه و توان و خلاقییت و ... خودش را دارد . فرد و جریانی که از حضور مجاهدین در تلویزیون اینترنشنال نارحت است اتوماتیک در خط سیاسی حکومت اسلامی ایران قدم میزند . شما که از بزرگی دیگران حرص میخوری برای فشار خون و کلا سلامتی تان خوب نیست ، همدیگر را به رسمییت بشناسید . حرص هم نخورید .

اتفاقا غرب روی اسب بازنده ترجیح میدهد شرط بندی کند ، چون میداند روی هر کُره خری نمیشود شرط بندی کرد...
 
 
 

22.07.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 09:12 PM | Permalink

مردم کردستان و سنت مبارزه علیه اعدام

چهار سال بعد از انفجاری که در شهریور ماه سال ۸۹  در شهر مهاباد روی داده بود، دیاکو رسول‌زاده و صابر شیخ عبدالله به همراه حسین عثمانی بازداشت شدند. این سه نفر به اتهام «محاربه» در بمبگذاری، از سوی شعبه یک دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد به ریاست قاضی احمد جوادی‌کیا به اعدام محکوم شده بودند. این حکم برای رسیدگی مجدد به شعبه اول دادگاه انقلاب ارومیه ارسال شد. این دادگاه نیز برای دومین بار صابر شیخ عبدالله و دیاکو مرادی را به اعدام محکوم کرد. به گزارش نهادهای حقوق بشری، این سه زندانی به مدت یک سال در بازداشتگاه اداره اطلاعات برای شرکت در بمبگذاری شهر مهاباد تحت فشار و شکنجه قرار گرفته بودند و در نهایت هر سه نفر را وادار به انجام اعترافات تلویزیونی کردند. متاسفانه حکم اعدام صابر شیخ عبداللە و دیاکو رسول زادە، روز ۲۴ تیر اجرا شد. حکم اعدام حسین عثمانی  در دی ماه ۹۵ لغو و او بە ٣٠ سال زندان محکوم شد اما اکنون مجددا اخباری مبنی بر اجرای حکم اعدام حسین عثمانی منتشر شده است.

حکومت مفلوک و زخم خورده اسلامی با موجی از خشم، اعتراض و نفرت در سراسر ایران و افکار عمومی بین المللی روبرو است. اعتراض میلیونها نفر در ایران و جهان برای متوقف کردن اجرای حکم اعدام سه تن از معترضین آبان 98 منجر به عقب نشینی مفتضحانه قاتلان اسلامی حاکم بر ایران شد. جنایتکاران حکومت اسلامی اکنون تلاش میکنند شکست و ناکامی خود در برابر موج خروشان دفاع از حق حیات انسانها را هر روز در گوشه ای یا شهر دیگری تلافی کنند.

آدمکشان اسلامی در اوج درماندگی  و بدون اینکه خبر اجرای اعدام  دیاکو رسول‌زاده و صابر شیخ عبدالله بازتابی عمومی پیدا کند، آنان را در بیدادگاههای اسلامی و تحت شکنجه و اعتراف گیری اجباری به اعدام محکوم کرده و جان این دو انسان را همانند دهها هزار انسان دیگر گرفتند.

اعتصاب عمومی مردم شهرهای کردستان و حمایت مردم شهرهای دیگر ایران از این حرکت در اعتراض به حکم اعدام، رامین حسین پناهی، زانیار و لقمان مرادی، نمونه ای از چندین اعتصاب عمومی و حرکت اعتراضی و متحدانه  مردم در شهرهای کردستان بود.

نباید گذاشت حکومت زخم خورده اسلامی حسین عثمانی و دیگر محکومین به اعدام را پای طناب دار ببرد. ما مردم آزاده و معترض در کردستان و در سراسر کشور میتوانیم جلادان اسلامی حاکم بر ایران را افسار بزنیم. همانگونه که توانسیتیم مانع اجرای حکم اعدام سعید تمجیدی، امیرحسین مرادی و محمد رجبی شویم، میتوانیم مانع اجرای حکم اعدام حسین عثمانی و دیگر محکومین به اعدام توسط اوباشان اسلامی شویم.

٣١ تیر۱۳۹۹

 ٢١ ژوئیه ۲۰۲۰

ایسکرا  ۱۰۵۰

Posted by l at 09:10 PM | Permalink

ملایان در خفا ان کار دیگر می کنند

الکاظمی نخست وزیر عراق یک روز پس از دیدار با ظریف راهی ریاض می شود و فردای انروز به تهران سفر می کند.

صبح یکشنیه 29 تیر برابر با 19 ژوئیه ظریف وزیر خارجه ملایان در یک سفر عجولانه برای دیدار یک روزه راهی بغداد می شود.

بیانیه صادر شده از سوی وزارتخارجه عراق می گوید: محمد جواد ظریف با فواد حسین همتای عراقی اش و همچنین با مصطفی الکاظمی نخست وزیر و شماری از شخصیت های مهم عراقی دیدار و گفتگو خواهد کرد و ساعت 8 بعد از ظهر بغداد را ترک می کند.

راستی موضوع چیست؟

به گزارش خبرگزاری ایسنا محمد جواد ظریف پس از ورود به بغداد ضمن تشرح اهداف و برنامه های سفر خود تاکید کرده است که سفرش به عراق از قبل برنامه ریزی و هماهنگ شده بود, ظاهرا این تاکید به قصد دور کردن هر گونه شبهه و گمانه زنی در باره ارتباط این سفر با دیدار الکاظمی از ریاض و تهران می باشد.

ظریف بدون این که انتقال پیامی برای ریاض را به صراحت انکار کند گفته است: «این سفر فرصت خوبی را فراهم می کند که با توجه به سفر نخست وزیر عراق به تهران در روز سه شنبه هماهنگی های لازم برای این سفر را انجام دهیم»

از سوی دیگر غضنفرالبطیخ از رهبران ائتلاف فتح و نزدیک به جمهوری اسلامی به شفق نیوز گفته است که یکی از اهداف اصلی ظریف در سفرش به بغداد ارسال پیامی برای کشورهای حاشیه خلیج فارس و بخصوص عربستان می باشد.

وی افزود: به نفع عراق نیست که در مناقشه میان ایران و عربستان جانب یک طرف را علیه طرف دیگر بگیرد. بغداد این امکان را دارد که بین تهران و ریاض نقش میانجی را ایفا کند.

ناظران ملاقات ظریف و کاظمی را در ارتباط با سفرهای برنامه ریزی شده دو روز اینده نخست وزیر عراق از ریاض و تهران می بینند.

برخی نیز بسیار صریح تر و واضح تر معتقدند که الکاظمی نخست وزیر عراق نقش میانجی میان ایران و عربستان را به درخواست ملایان برعهده گرفته است و وی حامل پیامی از سوی ملایان برای ریاض می باشد.

برخی نیز پا را از این فراتر گذاشته و معتقدند عراق در حال حاضر نقش میانجی را بین ملایان, عربستان و امریکا برعهده دارد.

ایا با توجه به رابطه خوب عراق با امریکا و همچنین با عربستان و البته با ایران باید تصور کرد که خبرهایی در پشت صحنه دارد اتفاق می افتد؟

تجربه ثابت کرده است که هر وقت ملایان در زمینه داخلی سرکوب, اعدام و فشار را بالا می برند, یعنی که در زمینه خارجی مشغول گند کاری بزرگی هستند, معامله کثیفی می کنند و یا در صحنه دیگری در حال زانو زدن هستند.

ایا ملایان واقعا بدنبال برقراری رابطه با عرستان سعودی هستند؟

به چه دلیل عربستان نسبت به این چرخش ناگهانی ملایان باید خوش بین باشد؟

کشورهای منطقه و جامعه جهانی چه انتظاراتی از جمهوری اسلامی دارند؟

ایا جمهوری اسلامی قصد, اراده و توان پاسخگویی به انتظارات همساینگان و جامعه جهانی را دارد؟

خواسته های عربستان برای برقراری رابطه چه می تواند باشد؟

این ها سئوالات بی پاسخ و ابهامات موجود حول این احتمال می باشند.

از سوی دیگر زنگنه وزیر نفت روحانی در اخرین اظهار نظر گفته است:

هیچ کشوری خارجی حاضر به امضای قرارداد با ایرن نیست.

این حرف یاد اور حرفهای تهدید امیز و هماورد طلبی سران نظام و یاد اور حرف روحانی است که در ابتدای خروج امریکا از برجام و در واکنش به تحریم های امریکا گفته بود: اگر قرار است ما نفت نفروشیم, مگر می گذاریم یک قطره نفت از منطقه بفروش برسد!

قطعا روزهای اینده جزئیات بیشتری در رابطه با درستی و یا نادرستی گمانه زنی ها و در باره تحرکات موجود بین جمهوری اسلامی و عراق و سفرهای آتی نخست وزیر عراق نمایان خواهد شد. 

قبلا گفته بودم که ملایان در ضعیف ترین نقطه دست به عقب نشینی قهرمانانه خواهند زد. هر چند که ملایان معمولا عقب نشینی و شکرخوری قهرمانانه خود را در خفا انجام میدهند, تا حباب پوشالی که از هیبت نظامشان در اذهان توده ها ساخته اند نترکد.

گر چه مقامات نظام رد و بدل کردن هر گونه پیام را قاطعانه تکذیب می کنتد, لیکن رویدادها و حوادث عیان و نهان البته نشان از حقایق دیگری بر خلاف ادعاهای ملایان میدهد.   

کاوه ال حمودی

Kaveh179@gmail.com

Posted by l at 09:07 PM | Permalink

                 جدال بر سر "ارباب حلقه ها" یا "حلقه ارباب ها" ؟!

        رقابت سلطنت طلبان با مجاهدین خلق برای فروش خود به ارباب به عنوان بدیل آتی ایران

در بطن جهانی شدن بی سابقه هشتک: اعدام نکنید، که تا از مرز 11 میلیون گذشته است، با جنجالی حاشیه ای خواسته یا ناخواسته توجه بسیاری را در داخل و خارج ایران به خود جلب کرده است.

سازمان مجاهدین خلق هر ساله در خرداد و یا تیر یک کنفرانس چند هزارنفره پرخرج پروپاگاندایی سازمان میدهد. امسال به خاطر بحران کرونا، آنها تصمیم گرفتند این اجلاس تبلیغاتی را به صورت مجازی در شبکه اینترنتی زوم برگزار کنند. کاری که تقریبا همه احزاب و سازمانها و شرکتها دارند انجام میدهند. تا اینجا مسئله خاصی رخ نداده است و حق بی چون وچرای هر فرد و نیروی سیاسی است که با استفاده از شبکه های اجتماعی مواضع درست یا نادرست خود را به اطلاع مردم برساند.

مناقشه از آنجا آغاز شد که تلویزیون دهها میلیون دلاری و پربیننده ایران اینترنیشنال تصمیم گرفت این اجلاس اینترنتی سالانه مجاهدین را زنده از برنامه خبری خود پخش کند بویژه سخنان جنجال برانگیز مریم رجوی ( رئیس جمهور خودخوانده آینده ایران) که در آن دعاوی کذبی درباره راه اندازی خیزش دیماه 96 و ابان 98 و اعتراض اخیر بهبهان و نیز حتی کمپین اعدام نکنید توسط مجهدین خلق مطرح شده بود. این دعاوی کذب ضمن خدمت رسانی به دستگاه شکنجه و بیدادگاه های رژیم اسلامی برای صدور احکام اعدام و حبس های طولانی مدت برای معترضین زندانی خیزشهای 96 و 98 ، صرفا با هدف "فروش متاع مجاهدین" به ترامپیستها و دولتهای غربی و نیز ارتجاع منطقه صورت گرفته است و آن اینکه تنها "سازمان منسجم" مجاهدین خلق است که میتواند نقش آلترناتیو و نیروی جایگزین را برای "گذار آرام به دمکراسی" در ایران بعد از جمهوری اسلامی ایفاء کند.

این اقدام تلویزیون ایران اینترنیشنال در حالیکه در تمام دهه های گذشته رهبران مجاهدین حاضر به هیچگونه مصاحبه و گفتگویی با رسانه های فارسی زبان نبودند سبب واکنشهای متفاوت در طیف های مختلف سیاسی شد. از یکطرف سبب خوشحالی طرفداران جمهوری اسلامی شد که "افتاب آمد دلیل آفتاب" !! هم ماهیت وابسته ایران اینترنیشنال اثبات شده و هم دعاوی قوه قضائیه ایران مبنی بر وابستگی زندانیان خیزش دیماه و آبانماه به "گروه تروریست منافقین" !! از سوی گروهها و محافل چپ نیز افشاگریهایی علیه این تلویزیون صورت گرفته است در مورد منابع مالی این تلویزیون و اینکه چگونه این ابر– رسانه وابسته به شیوخ عربستان در صدد بدیل سازی برای مردم ایران است گاهی با برگ رضا پهلوی بازی میکند و گاهی با برگ مریم رجوی. البته برخی از محافل "چپ غربگرا" هم هستند که فقط با مجاهدین خلق اسلامی مرزبندی دارند و برایشان مهم نیست اگر ایران اینترنیشنال یکساعت یکساعت وقت در اختیار رضا پهلوی و فرشگردیها و سایر سلطنت طلبان پرو ترامپ – پرو اسرائیل بگذارد.

اما شدیدترین واکنش را دستجات مختلف سلطنت طلب انجام دادند. از تقاضای بایکوت ایران اینترنیشنال تا تقاضای قرار دادن مجدد سازمان مجاهدین خلق در لیست "گروه های تروریستی" توسط امریکا و کشورهای غربی و ... در حالیکه میدانیم بیش از سه دهه است که اعضای مجاهدین مبارزه مسلحانه را کنار گذاشته اند و جز کارهای تبلیغی ، آکسیونی و دیپلماتیک فعالیت دیگری انجام نمیدهند و تقریبا همه کشورها و دولتها آنرا از لیست "سیاه" خارج کرده اند. پرسیدنی است که مگر سلطنت طلبان ادعا نمیکنند برای آزادی اندیشه و بیان و تشکل مبارزه میکنند!؟ پس چگونه است که حضور پرحجم خود در ایران اینترنیشنال و صدای امریکا و من و تو و بی بی سی و رادیو فردا و ... را "طبیعی" و حق مسلم خود ارزیابی میکنند اما وقتی رقیب شان بعد از مدتها در یکی از همین رسانه ها سر و کله شان پیدا میشود فریاد اعتراض سر میدهند؟!

پاسخ مشخص است: نه مجاهدین خلق و نه سلطنت طلبان ... اعتقادی به ازادی بی قید و شرط اندیشه ، بیان و تشکل ندارند. هر دو جریان رقیب و دست راستی، بیلان هولناکی از نقض حقوق بشر در کارنامه خود دارند. نقض سیستماتیک حقوق بشر توسط رهبری مجاهدین خلق نسبت به اعضای جداشده و ناراضی خود چه در قرارگاه اشرف در عراق و چه اکنون در اردوگاه حومه تیرانا در آلبانی، چیزی نیست که بر کسی پوشیده باشد. حامیان سلطنت پهلوی نیز چه در دوره رضا شاه و چه در دوره محمدرضا شاه بیلان خونباری از شکنجه، زندان، اعدام، سربه نیست کردن زندانیان و اعترافگیریهای تلویزیونی در انبان خود دارند. خاندانی که هیچ احترامی برای آزادی اندیشه، بیان، تشکل و تجمع قائل نبود، ساواک جهنمی آن تحت آموزشهای موساد و سیا، آخرین فنون شکنجه و بازجویی را بکار میگرفت و حزب رستاخیز (بعث) تنها حزبی بود که حق فعالیت داشت. بگذریم که حتی آن حزب هم فرمالیته و مترسک سر جالیز بود و این شاه بود که در همه زمینه های سیاسی اقتصادی داخلی و خارجی حرف اول و اخر را میزد.

اکنون اما باید به این پرسش پاسخ داد که دلیل اقدام جنجالی ایران اینترنیشنال برای پخش زنده مراسم مجاهدین و سخنرانی مریم رجوی چیست؟  پاسخ را باید در یک حلقه مالی – سیاسی مشترک دانست: عربستان.

همانطور که میدانید سال گذشته روزنامه گاردین در بریتانیا افشاگری کرده بود که بودجه هنگفت 250 میلیون دلاری ایران اینترنیشنال از شیوخ عربستان می آید. گفته می شود که این تلویزیون زیر مجموعه یک کمپانی اقتصادی – رسانه ای است که صاحب اصلی آن یک میلیاردر عربستانی بنام "شیخ عادل" میباشد. از سویی دیگر در پانزده سال اخیر بویزه بعداز اشغال عراق توسط امریکا و خروج مجاهدین از این کشور، روابط سیاسی وسیعی میان رژیم عربستان و مجاهدین خلق برقرار شده است که گفته می شود همراه است با تزریق دهها میلیون دلار پول به این سازمان. سخنرانی مقامات عربستانی از جمله وزیر اطلاعات سابق سعودیها در گردهمایی های سالانه مجاهدین گواه بارز این نزدیکی است. در واقع عربستان و ایران در رقابت و جنگ نیابتی ای که با هم دارند هر یک سعی میکنند از نیروهای اپوزیسیون یکدیگر حمایت سیاسی و مالی کنند و این چیز پوشیده ای نبوده و نیست.

بنابراین اگر این داده درست است که عربستان از حامیان قدرتمند مجاهدین و ایران اینترنیشنال است بنابراین طبیعی به نظر میرسد که بخشی از تریبون این رسانه در اختیار مجاهدین قرار گیرد. عربستان اینکار را با سایر نوچه های خود نیز کرده است. مثلا  چند سال پیش هنگام سفر محمود عباس ( رئیس تشکیلات خودگردان کرانه باختری فلسطین) به پاریس برای ملاقات با مقامات فرانسوی، به پیشنهاد حکام عربستان، جهت یک اقدام تبلیغاتی ملاقاتی بین او و مریم رجوی نیز صورت گرفت که خشم حکام  رژیم ایران را نسبت به محمود عباس و ساف برانگیخت.

در پرتو این تحلیل، اکنون ماهیت جنجال وسیع سلطنت طلبان و سایر نیروهای راست علیه مجاهدین و تلویزیون ایران اینترنیشنال مشخص می شود، آنها خواستار آنند که این رسانه و سایر رسانه های پربیننده، مثل تلویزیون من و تو و صدای امریکا تمام قد خود را در اختیار بدیل رضا پهلوی و مریدانش قرار دهند. آنها نه مشکلی با دریافت پول و وابستگی به دول غربی و ارتجاعی دارند و نه حتی مشکلی با عربستان به عنوان یکی از متحدین استراتژیک اربابشان امریکا در خاورمیانه.  مونارشیستها ، مجاهدین را خطر و رقیب عمده خود محسوب میکنند از اینرو میخواهند در نبرد "ارباب حلقه ها"، مسابقه نفس گیر برای انداختن حلقه به دور گردن خود را از رقیب بالقوه شان بربایند همین و بس. دعوا بر سر این است که کدام شخص میتواند "احمد چلبی" آینده ایران باشد: شاهزاده رضا یا مریم بانو؟!

اما چپ جامعه ایران یعنی کسانیکه همزمان برای آزادی، عدالت اجتماعی، دمکراسی واقعی و استقلال مبارزه میکنند یعنی چپی که با همه امپریالیستها ( اعم از غربی و شرقی) و همه دول ارتجاعی و استبدادی ( اعم از اسلامی و "سکولار") مرزبندی دارند، باید مرکز ثقل توجه خود را معطوف به جنبش کارگری و همه جنبشهای اجتماعی مردمی ( اعم از مطالباتی و اتنقلابی) کنند.  دعوای کذایی سلطنت طلبان با مجاهدین دعوا بر سر آزادی و برابری و کرامت انسانی نیست، دعوا بر سر ربودن حلقه بندگی است، بازی نخوریم ، بازی را بهم بزنیم!

آرش کمانگر – 21 جولای 2020

Posted by l at 09:48 PM | Permalink

" کنفرانس جهانی و گرد همایی بزرگ مقاومت خاری به چشم حکومت آخوندی وهم خط تان آنها "

سوارکاران ارتش آزادی ستان، سوار بر رَخش های سپید عدالت اجتماعی و برابری با زین و برگ طلایی نشانِ سکولاریسم و بیرقهای به رنگ خون،  منقوشِ به آزادی برای یک ایرانِ دمکراتیک و پُر از رفاه و صلح ، به تاخت از دره ها و کوهای عشق،  چون ساعقه در گذرهستند و سرود رفیقانِ قهرمان را که در این مسیر جان فشانی می کنند؛ با حنجرۀ زمُردین و قناری به نغمه سر می دهند.

این کاروان عشق و آزادی، دلت را قُرص می کند و صعب العبور بودن مسیر نا هموار را برایت هموار می کند. این کاروانِ  پُر غرور و با افتخار سر آدمی را به آسمانِ فخر می رساند و با  چشمانِ پُر فروغ و صدایِ زلال شان چشمه می شوند تا هی برای خودمان از این آب خنک و جان بخش بنوشیم و رویایی شویم.

چون آفتاب صبح گاهیِ بهاران خنده به لب دارند و برای متحقق کردن آزادی در ایران، ذوق می کنند؛ غوغا به پا کرده و انسان را به وجد می آورند.

چون ترنمِ بارانِ بهاری تن آدمی را نوازش می کند و جانت را تازه می بخشد. زبان و گفتارشان چون بلوری زیبا و به نرمی حریری لطیف و زندگی بخش است و کارو تلاششان همانند صخره و فولاد، سخت و حیرت آفرین است.

- گویند رفیقانم از عشق بپرهیزم ؛ از عشق بپرهیزم پس با چه در آمیزم؟

کانونهای شورشی این پیشقراولانِ قهرمان آزادی و قلب پُر تپش و هسته های پُر قدرت ارتس آزادی بخش، همانند پلنگانی دلیر و نترس از لابلای صخره ها نمایان می شوند و شبانه به سوی ستاره ها به آسمان خیز بر می دارند. این عقابان بلند پرواز و تیز بین بر فراز قله های زندگی اوج می گیرند و چون ققنوس بر آتش زندگی بال می کوبند.

 در دامنۀ زیبای این پهن دشتِ پُر شقایقِ  کنفرانس بزرگ  جهانی ، فعالین و نیروهای وسیع هوادار و پشتیبانان مقاومت، همانندِ غزالهای خوش خرام و زیبا با هر حرکت و جهشی هُری دل آدمی را می ریزند و خیز بر می دارند تا هر چه بیشتر این طبیعت کنفرانس را زیبا تر و پر بار تر کنند.

همزمان بر فراز این کنفرانس حیرت زا و جهانی، شورای ملی مقاومت چون آبشاران می غُرد و گیسوان بلند و سپیدش را آشفته می کند و بردامن این کوه و دشت می پاشاند. با مرغان خوش الحان هم نوا و بهترین نغمه هایشان را سر میدهند و دل انگیز ترین ترانه های زندگی را با آوازی زیبا و با حنجره ای طلایی، خوش می خوانند.

بر کاکل این سپاه عشق و آزادی رهبریتی پُر غرور و پُر امید،  سینه ستبر کرده و حسِ زیبایِ همیشه جوان بودن را در دل همه، همانندِ گُل همیشه بهار می کارد. عشق به کار و تعهد اختیار می کند و در جهت عملی کردن تعهدات خود و با عشق به آزادی و رهایی خلقِ در زنجیر، هر هیزم تری را به آتشی مشتعل و گرما بخش و امید آفرین تبدیل می کند و همگی را گردِ گرمای آن جمع می نماید.

 از کوره راههای صعب العبور با هر تند پیچ و فراز و فرودی و با هر رنج و تلاشی به سلامت عبورت می دهد و به دامنۀ دشت پُر از لاله و شقایق و طراوت و زیبایی زندگی دعوتت می کند و تو را در پی باغ و بهاری پُر گُل و شکوفه به تابستانی سرشار از میوۀ آزادی و برابری سوق میدهد.

مضافا در این کارزار غرور آفرین جهانی اینترنتی به چشم خود دیده وبه گوش خود شنیدیم که شب پرستان تباهی و ظلمت چه حکومت آخوندی و چه هم کیشان و هم خط های رژیم فاشیستی آخوندی چه سوز و گدازی کردند و چه سنگها که نیانداختند و چه دهان دریده گی های که نکردند. کاملا هویدا بود که تا فی خالدون مبارک شان سوخته و آتش گرفته اند.

 این کنفرانس غول پیکر جهانی یک تیر و چند نشان را دقیق زد، یکی اینکه ضربۀ محکمی بر ملاج رژیم پلید آخوندی فرود آورد که این مقاومت حمایت بین المللی دارد و همزمان قصد کرده تا قطعا توسط کانونهای شورشی و توده های به جان آمده ، سرنگونش کند و دوم اینکه به شکل قدرتمند تمام هم کیشان و هم خط تان رژیم پلید خمینی و خامنه ای از کیهان رژیم گرفته تا ته مانده های سرنگون شدۀ شاهی و همچنین دهان دریده گی حزب حکمتیست که از فرط افلاس سیاسی به همدلی شاه و شیخ زبان گشوده و اندکی معلوم الحال دیگر، را برهنه کرد و در صف حکومت آخوندی نشان داده و ماهیت  پلید شان را افشاء نمود.

از سویی دیگر اتحادی یگانه در بین ایرانیانِ سراسر جهان و حامیان بین المللی آنها بوجود آورد؛

و مهمتر از همه و بدون تردید همگی خواهان سرنگونی تام و تمام حکومت فاشیست دینی آخوندی بودند. نیز باید افزود که این سازماندهی قدرتمند و باشکوه که اساسا کار یک دولت با تمام امکانات می باشد را این چنین با شکوه برقرار کرد که خود پیام آور لیاقت و صلاحیت کنترل و پیشبرد حاکمیتی دمکراتیک را  در فردای ایران آزاد پیام آور است.

 پس کاملا قابل درک و فهم است که در جبهۀ مقاومت این همه نشاط و سر زندگی، پویای، شادابی ، غرور و عشق به آزادی ایران پر می زند و بال پرواز دارد و در آن سوی،  جبهۀ فاشیسم دینی با تمام دنب دنبالچه و نوچه هایشان خار و ذلیل، منقار کثیف می کنند وتا شاید چند صباحی چون زالو از خون توده های کارگر و زحمتکش بمکند.

این قانون تکامل و تاریخ است که نیروهای میرا خواهند مُرد و نیروهای بالنده به قول بابک خردمدین همانند گیاه دل سنگ را می شکافد و خود را به مَنظَرآفتاب می رساند.

هوشنگ اَسدیان(پگاه)

20/7/2020 مطابق با دوشنبه 30/تیر 1399

Posted by l at 08:38 PM | Permalink

مبارزه یک ملت را دستمایه انتخاب خود قرار ندهیم. ( درمورد ادعاهای روزهای اخیر طاهر خالدی)

چند فاکت از دفتر خاطرات چاپ نشده‌ام.

دوست داشتم در لابلا و در روند تعقیب خاطراتم عزیزان خواننده نقاط قوت و ضعف خودم و افراد پیرامونی را نیز تعقیب کنند و صفحاتی از خاطراتم در مورد طاهر خالدی را نیز همچنین. آرزو داشتم خاطراتم از طاهر مثبت می‌بود اما متاسفانه منفی است و گریزی نیست، مگر به جعل تاریخ متوسل شد. و اما چرا اینجا این خاطره‌ها را اوردم؟ بله در ماهها و یکی دو سال گذشته طاهر خالدی مرتب به مانند"کارشناس" و "صاحب نظر" و چه بسا بمانند "فعال مدنی" در لایوهای اینترنتی حضور یافته است که جای ایراد نیست. حتی آنجا که به دروغ برای فعالیت سیاسی خود متوسل میشود و علل وارونه زندانی بودن خود را به رخ مردم می‌کشد. ولی وی با تکرار عمل و رفتار گذشته تاریک خود هم اکنون و در این روزها، فردای تلخ دیگری را از فرهنگ ارعاب و بی‌حرمتی برای جامعه ترسیم می‌کند، که جای تعمق است.

تا جایی که من شنیدم و شاهد بودم تمام زندگی گذشته وی خشونت و بی حرمتی و بازی گرفتن جان و کرامت انسانهای درون و بیرون تشکیلاتی بوده، و وی از اینها طفره می‌رود (که نمونه‌هایی را خود شاهد بوده‌ام)و باهمان شیوه اکنون نیز به مخالفین سیاسی خود برخورد می‌کند. بدنبال انتقاد از وی در یک لایو و از جانب رفیق مریم سلطانی، و خانواده فردی که به‌دست طاهر کشته شده (دهها و بکله صدها نفر از مردم مریوان و رفقای تشکیلاتی به نوشته رفیق مریم مهر تایید زدند) ، وی بجای پذیرش اشتباهات و طلب بخشش(در ذات این افرای به مانند نشاندن گردو بر گنبد است) با همان افکار گذشته انسانهای منتقد را مورد تهاجم و توهین قرار می‌دهد. و برای یارگیری و برگشت به اصل خویش، دست به دامان مدافعان ملا کریکار و ارتجاع و بانیان خشونت در جامعه می‌شود که بحث جداگانه‌ای را می‌طلبد. وی بیشترین انتقادها را در صفحات مجازی برای خود خریده است، و باز هم خود را حق به جانب می‌داند. که یکی از این افشاگری‌ها کافی بود طاهر را به خود باز آورد که تحکم و دیکتاتوری و بی‌حرمتی جایگاهی ندارد. منجمله یکی از همرزمان قدیمی بنام رفیق روناک سلطانی در پست فیسبوکی رفیق مریم سلطانی در روزهای اخیر نوشته که طاهر خالدی خواسته پیشمرگی که توان راه رفتن و تحرک را نداشته با یک فشنگ قربانی کنند و بکشند؟؟؟

این چنین افرادی با چنین قصاوت و بی‌رحمی چگونه مدافع مبارزه مدنی می‌شوند؟ وی میخواهد با ارعاب و توهین به دیگران برای خود موقعیت کسب کند. این افراد هیچ وقت حاضر نیستند سرباز باشند و همیشه خواب سردار بودن را در سر می‌پرورانند و با همان اعمال گذشته و تاکنون، در فردای یک قیام در میان مردم ظاهر میشوند.

همین افراد برای مقبولیت نزد ارتجاع و دشمنان کارگران و زحمتکشان به جعل تاریخ و مبارزه انقلابی خلق کرد متوسل می‌شوند. به این دلیل منتظر انتشار خاطراتم نشدم و صفحاتی از آنرا اینجا در اختیار شما خواننده گرامی قرار دادم که متوجه شوید چگونه اعمال کنونی طاهر بازگشت و تکرار گذشته‌اش است.

از دفتر خطراتم:

الف ) : فصل مربوط به سال ١٣٥٩

"......... تابستان سال ١٣٥٩ واحد ما با رفقای مریوان همکاری داشتند و مسئول واحد مریوان در این قسمت(په ل حسین پیرخضران) به عهده رفیق طاهر خالدی بود. وی به خشونت علیه" جاسوسان و همکاران رژیم" شهرت یافته بود. و یک مورد آن را خودم نیز شاهد بودم و با سکوت تائید آمیز، شریک جرم نیز بودم. فردی بنام سید محمود گولانی (از روستاهای کوماسی مریوان)،به جرم "همکاری با رژیم و تبلیغات علیه پیشمرگه" دستگیر شده بود. وی را برای اعتراف مورد شکنجه قرار داده بودند. اولین بار وی را بهمراه واحدی در روبروی روستای "باخان" و در میان "باغ گردوها"، دیدم. سید محمود برای "رفع حاجت" به دستشوئی رفت و بعدا وقتی که می‌خواستم دوباره دستش را ببندم، ر.طاهر از من خواست که دستش بدان شیوه ببندم که وی بسته بود، تا نتواند فرار کند. گفت باید شال پارچه‌ای و یا تناب (دقیق به خاطر ندارم) از پشت، در قسمت بازو و زیر بغل باشد و دستها به عقب کشیده تا قفسه سینه به جلو رانده شود ( که در حالت عادی هم انسان به پشت می‌افتد). رفیق طاهر با سبک خود دستهای سید محمود را بحدی تند بست که داد می‌زد: ”آی قفسه سینه‌ام پاره شد” که کمی آن را شل کردیم. در این عمل غیر اصولی ما فقط نظاره گر بودیم، و سکوت ما عملا تائید کننده و شریک جرم شدن با او بود. بعدها شنیدم که متاسفانه این سید محمود دستهایش فلج شده بودند و در جلو مسجد جامع سنندج گدایی می‌کرد، و شاید افراد زیادی وی را دیده باشند.

ب) : از فصل مربوط به سال ١٣٦٣

........به ارزیابی شلیر برگردم، آری، ارزیابی اراده گرایانه، و به زیر سئوال بردن کادرها، در شرایطی که نان خشک هم نبود که بخوریم، جای تعمق بسیار بود. بخاطر دارم که بهمراه زنده‌یاد احمد امیری از کادرهای مریوان، بعد از خوردن نان خشک شده، آن چه را که مانده بود در یک دستمال پیچیدیم و داخل یک گونی که بوی غذای گندیده و کهنه می‌داد گذاشتیم و در میان شاخه درختان بلوط گذاشتیم و گفتیم شاید مجبور شویم دوباره سراغش برویم و همینطور هم بود. هربار که سراغ آن گونی نان می‌رفتیم فکر می‌کردیم که چیزی قابل خوردن در میان آن نان خشک که بوی غذای کهنه می‌داد پیدا نمی‌شود؛ ولی برای وعده دیگر دوباره سراغش می‌رفتیم چون چیز دیگری نبود که بخوریم. در چنین فضایی انتقاد و انتقاد از خود، نفرین کردن خود و بی اعتمادی به خود، مبنای ارزیابی شلیر قرار گرفت، که عواقب بسیار ناگواری را بدنبال آورد. تعدادی از رفقا همچون، رفیق لطیف نیک‌پی مسئول گردان کاک فواد مریوان به این شیوه انتقاد کردن و شخصیت شکنی اعتراض کردند، اما کسان با اعتماد به نفس و مستقل مثل وی معدود بودند و اعتراضش راه به جایی نبرد. همه به مانند رفیق لطیف قوی نبودند. و شاید مشکلات دیگری انسانها را در خود احاطه کرده بود که رفیق همجوار هم نمی‌دید و در بعضی‌ها به ناامیدی منجر شد. متاسفانه، در تاریخ ٩ شهریور(سالروز مرگ کاک فواد) در یکی از این سایه بانها/کپر، کادر قدیمی و شناخته شده مریوان رفیق موسی شیخ السلامی تحت همین فشارها به زندگی خود پایان داد. کمیته مرکزی با تاخیر فراوان دخالت نمود و هیئتی را برای رسیدگی به اعتراض جمعی از اعضا و پیشمرگان از شیوه ارزیابی، به شلیر فرستاد، که این نوع "ارزیابی" ضربات خود را به تشکیلات زده بود و این اقدام بیشتر به مانند "نوشداروی بعد از مرگ سهراب" به نظر می‌رسید. طبق نقل قول از یکی از رفقای کادر مریوان بنام رفیق" صالح"، مسئول کمیته جنوب بدنبال مرگ رفیق موسی، این کادر و رهبر عزیز گفته بود: " رفیق موسی تا امروز رفیق ما بود و از امروز به دلیل این که خودکشی کرده ‌است دیگر رفیق و از ما نیست" بجای این که عامل واقعه به محاکمه کشیده شود این قربانی بود که بعد از مرگش نیز در صندلی اتهام قرار می‌گرفت (دادخواه و متهم جا عوض کردند). چنین اتفاقاتی را چه باید نام نهاد؟؟

ج): از فصل مربوط به سال ١٣٦٤

........ صبح وقتی بیدار شدیم صبحانه مفصلی خوردیم و طبق معمول از خوردن چای لازم خودداری کردیم که نیازی به رفتن به توالت نداشته باشیم. توالت آنها قدری دورتر از اطاق ما بود و می‌بایست از داخل حیاط عبور می‌کردیم که به توالت برویم واین کار امکان داشت که همسایه‌ها را متوجه ما بکند، بویژه مردم در روز درب خانه "دروازه" را نمی‌بستند و آمد و رفت از کوچه معلوم بود.

با بیدار شدن ما صاحب‌خانه جزوه‌ای را که شب به خانه‌اشان انداخته بودند به ما داد در قطعه‌ای جیبی/ تقویمی ١٠-١٥سانتی علیه کومه‌له نوشته بودند: "رهبران انقلابی کومه‌له را بشناسید." ما متوجه شدیم که این جزوه کار هوادارن حزب توده و مشخصا چریکهای فدایی اکثریت در دیواندره بود که تعدادی هوادار داشتند. و در این جزوه با اشاره به سندهایی، میخواستند به بهانه طاهر خالدی*[ در جزوه چند سند از رفیق طاهر خالدی به چاپ رسیده بود که در زمان شاه به زندان راه یافته بود. این چند سند تقریبا دارای یک مضمون بود و آن اینکه رفیق طاهر ضمن ندامت و اظهار پشیمانی از اینکه به دودمان پهلوی در عالم مستی و عدم آگاهی و تسلط بر خود فوش داده بود، طلب بخشش کرده بود. وی در این اسناد ضمن ناسزا گویی به خود، و متعهد شده بود که این خطا را تکرار نکند و.... بدنبال ماموریت شناسایی به هنگام بازگشت به منطقه سر شیو سقز جزوه را در اختیار رفیق طاهر قرار دادم که به همراه ارگانهای جانبی (بیسیم و منشی) در خانه‌ای در جنوب روستای "حه‌وتاش" سکونت داشتند. ایشان منبعد هیچ موقع در مورد این جزوه اظهار نظری ننمودند]،حمله هیستریک خود را به کمونیسم بیان کنند و خادمی خود را به جمهوری اسلامی بیشتر نشان دهند. ٢ مورد دیگر نیز قبلا در شهر در حین رفتن برای انجام عملیات، با این چند هوادار چریکهای اکثریت روبرو شده بودیم که مشغول نوشتن شعار" برقرار باد صلح عادلانه" که منظورشان تسلیم طلبانه در کردستان بودند."

پایان نقل قولها از دفتر خاطراتم

به طبع به دلیل فعالیت در جنوب کردستان خاطرات من از در رابطه با طاهر بسیار بیشتر از این است منجمله علت خودکشی رفیق عطا مفاخری در زمستان سا 1363 در شلیر، تبلیغات شکننده و تحقیر واحد ما و رفیق علی گلچینی(صلاح ره‌ش) در تابستان سال ١٣٥٩ که به درست در گاران مریوان با ٥٠-٤٠ پیشمرگه وارد جنگ جبهه‌ای با رژیم ایران نشدیم(نیروهای دشمن صدها ماشین و تانک و زره پوش را شامل میشد )که در خاطراتم که امیدوارم روزی چاپ شود با جزئیات اشاره شده است.

زنده باشید. ابراهیم رستمی 19جولای 2020 برابر با 29 تیر ماه 1399

Posted by l at 05:30 PM | Permalink

چرا پخش اعترافات اجباری روح‌الله زم به رسوایی انجامید؟

بازتاب نمایش تلویزیونی "اعترافات" روح الله زم در قالب گفتگویی که روشن نیست قبل یا پس از صدور حکم اعدام او صورت گرفته، بیش از هرچیز ناکارایی جدیدترین و ماهرانه ترین روش های "صنعت اعتراف سازی" نظام در اثر گذاری بر افکارعمومی را به نمایش گذاشت. هنوز روشن نیست تا چه حد نحوه به تله انداختن و دستگیری زم و ابهامات مرتبط با او و سایت آمد نیوز و شایعه ارتباط با بخشی از اصلاح طلبان در دولت در این استفاده از این روش نقش داشته است. شاید هم  بی اثر شدن نمایش های تکراری و کسل کننده اعترافاتی که در آن زندانیان یکسره نادم و پشیمان می شوند و حتی در مدح نظام سخن می گویند و انزجار عمومی از این گونه اعتراف گیری ها، دلیل این رویکرد تازه است. هرچه است به نظر می رسد دستگاه های امنیتی نظام ه بیش از پیش از روش های " شکنجه نرم" موسوم به "شکنجه های تمیز" و "سفید" در"صنعت اعتراف سازی" خود بهره می جویند.

به رغم تعاریف گوناگون و خاص از مصادیق شکنجهٔ های سفید و تمیز، وجه مشترک همه این روش ها درآزار روانی و درهم شکستن زندانی به گونه ای است که الزاما با آسیب به جسم فرد همراه نیست یا به سادگی ردپایی از آن باقی نمی ماند. در اعتراف گیری از زم   حتی اگر استفاده از شکنجه های بدنی و سخت درکار نبوده باشد،عدم دسترسی متهم به وکیل، ملاقات، تلفن، روزنامه، کتاب یا بسر بردن در سلول انفرادی جلوه هایی از "شکنجه های تمیز" است که جملگی در مورد زم مصداق داشته است.

 نفس بازجویی و دادگاه های نمایشی نیزی نوعی از "شکنجه تمیز" است که در گفتگوی علی رضوان از چهره های موسوم به بازجو-خبرنگار نظام در گفتگو/بازجویی تلویزیونی خود با روح الله زم به کار رفته است. گرداننده این اعتراف سازی که می کوشد بیشتر در چهره "خبرنگار" ظاهر شود با قیافه ای آرم، لبخندی بر لب و مسلط  بر روش های شکنجه های موسوم به "نرم"، نخست اقتدار سپاه در دستگیری زم را به او یاداوری می کند. سپس در پی تحقیر پیاپی زم، با نشان دادن صفحه موبیل خود از "ریزش به سرعت نور" اعضا و مخاطبان آمد نیوز پس از پخش خبر دستگیری زم و هک آمد نیوز توسط سپاه "خبر" می دهد . صحنه ای نمادین که بیشتر درپی القا این ادعا به مخاطب است که نظام نه تنها در حوزه پلیسی/ امنیتی، بلکه بر فضای مجازی نیز سلطه و اقتدار دارد تا شاید از این طریف کاربران صفحات مجازی را نیز ترسانده و فعالیت درآن حوزه را بی ثمر جلوه دهد. البته گرداننده نمایش به زم اجازه میدهد از پاسخ های کلیشه ای طفره رفته و حتی گاه  "زیاده روی" کند که البته تیغ سانسورو مونتاژ همواره امکان ارائه نسخه "تعدیل" شده تری از آن را فراهم می سازد. پخش "بدون تعارف" گوشه هایی از اظهارات زم که به بازجو می گوید آنچه شما اغتشاش می خوانید از نظر من اعتراضات مردمی است، در مهیج کردن نمایش اعتراف سازی، باورمندی به این نوع اعترافات و ادعای آن که "شکنجه ای" در کار نبوده، می تواند موثر افتد. متهم که درباره برخورد "ملایم تر" سپاه و مامورین امنیتی نسبت به آنچه که میپنداشت سخن می گوید، در عین حال با ابراز پشیمانی از پاره ای از فعالیت ها از جمله اقرار به "ارتباط با سرویس های اطلاعاتی آمریکا و فرانسه" مراد دستگاه های امنیتی را تا حد زیادی تامین کرده است. هرچند که تا به آخر بر فعالیت مطبوعاتی خود تاکید می کند و از تسلیم مطلق خود به اراده بازجو/خبرنگار می گریزد.

 اعتراف گیری اجباری از دیر باز همچون بخشی از مکانیسم نه تنها مجازات فردی بلکه "تادیب عمومی" و به قصد ترساندن دیگران، جنگ روانی، تحکیم اقتدار و مشروعیت خود و اعتبار زدایی و تحقیر مخالفان توسط نظام‌های استبدادی و اقتدارهای دینی به کار گرفته شده است. این پدیده در ایران گرچه در گذشته نیز وجود داشت، اما در جمهوری اسلامی ایران به بخشی از ایدئولوژی و صعنت سخت "پر رونق" آن بدل شده است. بنابر گزارش سازمان عدالت برای ایران و فدراسیون جهانی جامعه‌های حقوق بشر تنها طی یک دهه اخیر دست‌کم اعترافات اجباری ۳۵۵ نفر از تلویزیون دولتی ایران پخش شده است. به گونه ای که می توان به دلیل پرسابقگی، کثرت و مهارت فزاینده دستگاه های امنیتی نظام در استفاده از این روش ها، همچون “صنعت اعتراف سازی" یاد کرد.

در جوامع پیشامدرن ایجاد درد و شکنجه در بدن اصلی ترین مکانیسم مجازات و اعتراف گیری به شمار می رفت که رفته رفته در جامعه مدرن جای خود را بیشتر به  تمرکز بر روان و آسیب و آزار روانی سپرده است. کالبدشکافی نوع رفتار یک نظام با زندانی همچون برهنه ترین ، نابرابرترین و بیرحمانه ترین شکل اعمال قدرت به معنای زور و واداشتن کسی به انجام کاری خلاف میل خود پرده از به گفته فوکو «میکروسکوپ قدرت» که نشانگر ماهیت یک نظام است بر می دارد. در این راستا شکنجه های نرم یا روانی با درهم آمیختن گفتمان های اجتماعی و سیاسی حاکم و بهره گیری از روانشانسی به قصد به تسلیم واداشتن و مطیع ساختن فرد و "غیر اجباری" جلوه دادن آن صورت می گیرد. رواج شکنجه های "نرم"، "تمیز" و "سفید" که کمتر از شکنجه بدنی قابل اثبات است  و ردپای کمتری از خود باقی می گذارد، راه گریزی از ممنوعیت شکنجه است که در جوامع مدرن و دمکراتیک نه به لحاظ اخلاقی و نه قانونی پذیرفته نیست.

در جمهوری اسلامی ایران گرچه همچنان از شکنجه بدنی تحت عنوان تعزیر و تعذیب استفاده می کند، اما امروزه به دلیل  گسترش اعتراضات داخلی و بین المللی و با تجربه اندوزی هرچه بیشتر در صنعت اعتراف سازی، بیش از پیش روش های شکنجه "نرم" و روانی به کار گرفته می شود. این که روح اله زم در این نمایش تلویزیونی رفتار مقامات امنیتی و سپاه با خود را "ملایم" از آنچه می پنداشت می خواند، بر فرض صحت نشانگر افزایش نقش شکنجه های نرم  در واداشتن زندانی به "اظهار پشیمانی" است.

با این همه نفس این روش ها و نمایش های علنی صحنه های اعتراف گیری، تواب سازی یا مجازات افراد چه در خیابان باشد چه از طریق نمایش تلویزیونی و چه در اشکال زمخت آن یا در نرمترین اشکال شکنجه روانی نظیر "گفتگو"/بازجویی تلویزیونی از روح الله زم صورت گیرد، نشانگر تداوم فرهنگ عصر بربریت و قرون وسطی در امروزی ترین اشکال آن در جمهوری اسلامی ایران است. هم از این رو گزارشگران بدون مرز بدرستی با تاکید بر این که روح‌الله زم در طول بازداشت خود در سلول انفرادی بسر برده و از حق دیدار با خانواده و انتخاب وکیل محروم بوده، پخش اعترافات اجباری او از تلویزیون را اعتراف آشکار نظام به انجام جرم شکنجه‌ی زندانی خوانده است.  

تاریخ تواب سازی و نمایش “اعترافات” اجباری در جمهوری اسلامی از همان آغاز با استفاده از شکنجه های بدنی و روانی در روند “اقرار” و “محاکمه” برخی مسئولان نظام گذشته آغاز شد. سپس در سطح گسترده و سیستماتیک با “میزگرد” و “اقرارهای” فردی و جمعی برخی از رهبران و کادرهای گروه‌های سیاسی اپوزیسیون در هه شصت ادامه یافت و در دهه های بعدی دامنه آن به اعتراف گیری از “خودیهای” پیشین نظام نیز گسترش یافت. در دهه هفتاد و هشتاد و نود روشنفکران، روزنامه نگاران و فعالان جنبش دانشجویی، فعالان جنبش سبز، زنان و حتی پاره‌ای از اصلاح طلبان نیز از این شوهای تلویزیونی در امان نماندند. به گونه ای که در این اواخر حکومت فعالان جامعه مدنی و همه کسانی را که طعمه ای برای کارزار تبلیغاتی خود می یابد مشمول صنعت اعتراف سازی کرده است.

با این همه صنعت اعترافات سازی درایران در دهه های گذشته از کارایی بیشتری- به دلیل ذهنیت قهرمان پرور جامعه‌ که به جای همدردی با قربانیان این شکنجه ها، از درهم شکستن “قهرمانان” خود خشمگین بود- برخوردار بود. امروز اما بخش بزرگی از ایرانیان به آن درجه‌ای از آگاهی رسیده‌اند که باور گالیله برشت به «بدبخت‌ ملتی‌ که‌ به‌ قهرمان‌ نیاز دارد” را جایگزین گلایه شاگرد او به "بدبخت ملتی که قهرمان ندارد" کرده اند. علاوه بر آن، گسترش اعتراضات جهانی به نقض حقوق بشر و مصادیق شکنجه خواندن “اعتراف گیری اجباری” در ایران نیز در کم اثر شدن تاثیرات این صنعت  نقش داشته و گاه همچون مورد زم آن را به ضد خود بدل ساخته و خشم افکار عمومی را حتی از نمایش "نرم ترین اشکال شکنجه" برانگیخته است.

پرسش این جا است چرا این گونه نمایشات تلویزیونی به رغم ناکارا شدن آن همچنان ادامه دارد؟ امروزه حتی بسیاری از مسئولان کشور نسبت به تضعیف اقتدار سیاسی و ایدئولوژیک نظام و احتمال بروز شورش هایی بزرگتر از دی 96 و آبان 98  به رغم توانایی حکومت در سرکوب نظامی و پلیسی نظام هشدار داده اند. به گفته هانا آرنت تکیه یکسره بر زور برای حفظ یک نظام، قبل از هرچیز نشانه شکست اقتدار و مشروعیت سیاسی آن نظام است. هر چقدر قدرت برهنه  یک نظام با  مشارکت عمومی مردم دراعتراضات همچون نوعی دیگری از اقتدار روبرو شود، خطر سستی آن نظام قوت می گیرد. جمهوری اسلامی ایران که گویا راه دیگری برای افزایش مشروعیت خود نمی یابد با گفتگو/بازجویی تلویزیونی از زم  بیش از همه در صدد برحذر ساختن مردم از مشارکت دراعتراضات خیابانی همچون آبان 98  و  بی اعتبار ساختن آن از طریق مرتبط ساختن آن با "آمد نیوز" و تلویحا "سرویس های جاسوسی بیگانه" برآمده است.  

به گفته دکتر ونک آنسون، روانشناس هـدف اصلـی بازجویی در شکنجه های سفید، درهم شکستن اراده و تخـریب فـردی شخص زنـدانی و همانند سازی او است. نوعی شستشوی مغزی به قصد جایگزینی سیستم فکری جدید در برابر سیستم فکری سابق فرد بازداشت شده برای گرفتن هر گونه اعترافی در مقابل دوربین یا دادگاه های نمایشی است تا شاید بتواند در پی ابراز پشیمانی فرد زندانی از جامعه سلب امید کنید. البته او بدرستی اضافه می کند که چنین هدفی در دنیای ارتباطات امروزی و عصر اطلاعات به سختی دست یافتنی است.

نمایش تلویزیونی بازجویی از زم یکی از عریان ترین جلوه های شکست و رسوایی صنعت اعتراف سازی در جمهوری اسلامی است. نه تنها ازآن رو که زم - با هر قضاوتی که از او داشته باشیم - خیزش آبان را اغتشاش نخواند و به همانند سازی خود با همه ادعاهای بازجو و نظام تن در نداد و تا اخر خود را یک روزنامه نگار مطبوعاتی خواند که دست بالا  "اشتباهاتی" کرده است و از بابت آن از مردم (و نه از نظام) "حلالیت" طلبید. بلکه علاوه برآن و مهم تر از آن افکار عمومی نیز در واکنش های خود تنها خشم و انزجار بیشتری نسبت به توسل حکومت به این روش ها را نشان دادند و حتی به نوعی همدردی  با زندانی پرداختند. امری که نشان از ناتوانی نظام در گسترش مشروعیت خود درجامعه حتی با توسل به نرم ترین  وپیجیده ترین اشکال شکنجه است!

به نقل از رادیو فردا

Posted by l at 03:30 PM | Permalink

آقای رحمانی، اشکال از لنینیسم ِ شماست!

بهرام رحمانی درمقاله ی« حزب توده ی ایران و حزب ِ کمونیست ِ ایران وتحریف ِ تاریخ» به حزب ِ توده اعتراض کرده که به چه حقی خود را وارث ِحزب ِ کمونیست ِ ایران( در دهه ی نخست ِ 1300 شمسی در زمان ِ رضاشاه) می داند، و می نویسد: «سوآل این است که حزب ِ توده چه ربطی به حزب ِکمونیست ایران دارد »، و: « چرا حزب ِ توده این چنین تاریخ را تحریف می کند». رحمانی همچنین می نویسد: « انبوهی از اسناد ِ تاریخی نشان می دهد که حزب ِ توده که این چنین سینه چاک خود را وارث ِ حزب ِ کمونیست ِ ایران می داند نه اهداف و نه برنامه و نه سیاست وعملکردهایش کم ترین شباهتی به حزب ِ کمونیست ِ ایران ندارد.». سوآل ما هم ازآقای رحمانی این است: اهداف، برنامه و سیاست و عملکردهای یک فرد یا یک تشکیلات ِ سیاسی ِ به دنبال ِ کسب ِ قدرت سیاسی چیستند و ربط شان با مارکسیسم که هم حزب های کمونیست( بخوان لنینیست) وهم حزب ِ توده که خود را به آن منسوب می کنند چیست؟ می دانیم و عملکرد ِ تاکنونی ِ این افراد و حزب ها و تشکیلات ها نشان داده که همه تاپیش ازکسب قدرت ِسیاسی دموکرات و آزادی خواه اند و وعده می دهند که اگر به قدرت برسند چنین و چنان می کنند. پیش از کسب ِ قدرت همه مبارزاند و به خاطر ِ آرمان شان زندان رفته و تبعید شده اند. آیا این عملکردها آنهم صرفن با هدف ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی تعیین کننده ی ماهییت و اهداف ِ واقعی ِ افراد و تشکیلات های سیاسی است و اساسن ربطی به مارکس و مارکسیسم دارد؟ هرگز! مگرمارکس وانگلس به دنبال ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی بودند و مگر آنها حزب ساختند و رهبر ِ فعال مایشاء هیچ حزب و تشکیلاتی بودند که با وعده دادن طرفدار و سرباز جمع کنند تا آنها را به قدرت برسانند؟ به علاوه، همچنان که گفتم همه پیش از به قدرت رسیدن آزادیخواه اند، اما ماهییت و خصلت ِ افراد و تشکیلات های سیاسی و نیات ِ پنهان در پس ِ وعده ها زمانی آشکار می شود که کسب ِ قدرت کنند- به یاد بیاوریم خمینی پیش از کسب ِ قدرت چه بود و چه گفت و پس از عروج به قدرت چه شد و چه ها کرد.عملکردهایی که همه نشان داد این ایدئولوژی و رابطه ی افراد و تشکیلات ها با دوران ِ تاریخی است که هدف ها و برنامه ها را تعیین می کند و نه نام ها و ادعاها و وعده و وعیدهای پیش ازکسب ِقدرت ِسیاسی . آری، ماهییت ِ افراد و تشکیلات ها را ادعاهای شان تعیین نمی کند جناب ِ رحمانی! بلکه ایدئولوژی و رابطه ی فرد و تشکیلات با دوران ِ تاریخی تعیین کننده ی ماهییت وعملکردهای آنهاست. آخوندها با توجه به جهان بینی و ایدئولوژی ِ واپسگراو ضدییت ِ ایدئولوژیک شان با تمدن و تجدد و دموکراسی از هر نوع اش، هرگز نه پیش از عروج به قدرت و نه پس از آن، نه می خواستند ونه می توانستند به دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی علاقه و پای بندی داشته باشند و عملکرد ِ در قدرت شان نشان داد که وعده ها ی پیش از به قدرت رسیدن فقط برای فریب دادن ِ« توده های» ناآگاه ِ متوهم بوده است. از این رو، برای آنکه فریب ِنام ها ووعده ها را نخورد باید موجودی و پتانسیل ِ مادی تولیدی ِ جامعه ، و توانش ِ ایدئولوژیک سیاسی ِ وعده دهنده گان برای تحقق ِ وعده ها و نیز درک و قضاوت ِ آن ها از دوران ِ تاریخی ورابطه شان باآزادی های فوری وبی قیدو شرط سیاسی،یعنی تمام ِپیش شرط ها و معیارهای ماتریالیسم ِ تاریخی برای فرارفت و گذار ِ جهشی- تکاملی به دوران ِ بعدی را ملاک ِ همخوانی ِ وعده با عمل قرار داد. با چنین درک و برداشت ِ ماتریالیستی از تاریخ و عملکردهای تاریخی و با شناختی که در صدسال ِ گذشته از عملکرد ِ شخص ِ لنین و احزاب و تشکیلات ها و شخصییت های لنینیست پیدا کرده ایم، می توان به این قضاوت ِ متکی بر داده ها ی تجربی رسید که تفاوت ِ   لنین و لنینیست ها باحاکمان ِ کنونی ِ ایران یعنی آخوندها را نیز باید در عمل دید و داوری کرد و نه در ادعا و وعده های این حزب و آن حزب، یا این شخصییت وآن شخصییت. خصوصن وعده ووعیدهایی که به دلیل ِعقب مانده گی ِجامعه وایدئولوژی ِ مرد سالارو پدرسالار ِ فرمانفرمایانه ی این حزب ها و شخصییت ها نمی تواند در عمل پیاده شود و تحقق یابد. حزب ها و تشکیلات های فرقه گرایی که سلسله مراتب ِ سازمانی ِعمودی ِ خدایگان بندگی شان از بالا به پایین  به ترتیب ِ اهمییت و مقام عبارت است یک رهبر ِ مادام عمر ِ مرد، و « رفقا» و همرزمان ِ ایشان، و در پایین ترین جایگاه اعضا و هواداران ِ حرف شنو، به معنای افراد ِ عمل کننده به فرمان های رهبر و کمیته مرکزی ِ حزب که خود ِ آنها نیز گوش به فرمان ِ رهبر ِ همه چیز دان فعال مایشا هستند.« خلق» و « توده ها» عناوینی هستندکه این سازمان های دربسته ودرخود ِفرقه ای به کسانی می دهند که زمانی که به قدرت برسند باید در راه ِ تحکیم ِ قدرت و بقای آن جانفشانی کنند و مخالفان  را از هر دار و دسته و طبقه ای سرکوب نمایند. از این رو، در چنین تشکیلات های دربسته و محدود به یک دار و دسته دموکراسی هیچ جایگاهی حتا برای خود افراد ِ تشکیلات – مثلن برای مخالفت با ایده ها و فرمان های بی چون و چرای رهبر-  وجود ندارد، و رهبر تصمیم می گیرد، فرمان و امریه صادر می کند و همه بدون ِ چون و چرا باید اجرا کنند.( بخوانید تمام ِ نوشته ها و سخنرانی های لنین یعنی مقتدا و الگودهنده ی سازمانی ِ این حزب ها و تشکیلات ها را به خصوص پس از کسب ِ قدرت ِسیاسی ). لنین تا پیش از عروج به قدرت ِ سیاسی در 1917 با یاری ِ« امپریالیسم» ِآلمان،خصلتن ترکیبی بود از ماجرا جویی ِبلانکیستی( در چه باید کرد)واراده گرایی ِراهگشا به قدرت ِ نیچه ایستی( در تمام ِ آثار ِپیش و پس از کسب ِ قدرت ِ بلامنازع اش تا هنگام ِ مرگ )، و درعین ِ حال ادعای ِ مارکسیست بودن و پیرو ِاندیشه ی مارکس و انگلس بودن و مدافع ِ همزمان و توامان ِ دو طبقه ی تاریخی ِ مختلف المنافع یعنی پرولتاریا و دهقانان بودن. یا به عبارتی نماینده و سخنگوی دو ایدئولوژی ناهمخوان ِ تاریخی ِپرولتاریایی دردوران ِسرمایه داری، وبرزگران و زحمت کشان ِ روستا دردوران ِپیشا سرمایه داری. بعد ازعروج به قدرت بود که ماهییت ِواقعی ِاو خود رانشان داد و همان شد که ایدئولوژی ِ خدایگان بندگی ِ تشکیلاتی ِ فرقه گرایانه ی اومی طلبید. با چنین بنیاد ِ ایدئولوژیکی ،عجیب نیست که همه ی احزاب ِ لنینی- بلشویکی بدون ِ استثنا هم مردسالارند، هم پدرسالار، با رهبرانی همه مرد ، مادام عمری و جانشین گزین پیش از مرگ ِ رهبر ِ اصلی. همچنان که تمام احزاب و تشکیلات های لنینی ِ موسوم به کمونیست یا توده ای از صد سال قبل تا کنون بدون ِ استثنا چنین خصوصییت های مشترک ِ بی کم و زیادی داشته اند.

این حزب ها و تشکیلات ها، خواه حزب ِ کمونیست به رهبری ِ مردی به نام حیدر عمواوغلی باشد، خواه حزب توده به رهبری ِ مردی به نام ِ نورالدین کیانوری باشد، خواه حزب ِ کمونیست به رهبری ِ مردی به نام ِ ابراهیم علیزاده باشد، خواه حزب ِ کمونیست ِ کارگری به رهبری ِ منصورحکمت و جانشین ِ مردش حمیدتقوایی باشد( عجبا از این ناسازنمایی ِ حرف و عمل که خود را مدافع ِ دو آتشه ی برابری ِ زن و مرد می دانند اما در این نزدیک به صدوبیست سالی که ازپیدایی ِ حزب های لنینی بلشویکی می گذردحتا یک زن به رهبری ِهیچ یک از حزب ها ودولت ها ی شان برگزیده نشده است. دلیلی بهتر و شاهدی گویاتر از این برای اثبات ِ ایدئولوژی ِ واپسگرای پدرشاهی و مردسالارشان؟ به هیچ نقد و انتقادی هم که طبق ِ معمول پاسخگو نیستند جز سکوت و بایکوت! )، اگر کسب ِ قدرت نمایند بدون ِ شک برطبق ِ مرام نامه و اساسنامه ی تشکیلاتی شان همان راه و روشی را در پیش خواهند گرفت که احزاب ِ برادر( به اصطلاح ِ رایج ِ برادر در میان ِ این حزب ها توجه کنید که گویای ایدئولوژی ِ مردسالار و پدرسالار ِ این حزب ها و فرقه هاست) در شوروی، اروپای شرقی، چین، کره شمالی و کوبا در پیش گرفته و به آن عمل کرده اند. از این رو، مخالفت ِ آقای رحمانی و حزب اش با حزب ِ توده نیز از این قاعده مستثنا نیست. یعنی اختلاف نه بر سر ِ اصول ِ اعتقادی ِ بلشویکی، بلکه بر سر ِقدرت ِسیاسی و رهبری ِ اعتراض ها و جنبش های به اعتقاد ِ آنها ضد ِ لیبرالی و ضد ِ امپریالیستی ِ « مردم ِ ایران» است.  یعنی حرکت از همان نقطه ای که رژیم اسلامی به قدرت رسید و نتیجه اش راایرانی ها چهل و دوسال است دارندمی بینند و حس می کنند. در واقع،می توان اختلاف ِ این حزب ها و تشکیلات ها با یکدیگر را به اختلاف ِ مجاهدین ِ خلق با رژیم ِ ملاها تشبیه کرد که نه بر سر ِ اصول ِ اعتقادی بلکه بر سر ِ « لحاف ِ ملا»ی جامعه ی دزد زده ی ایران است. اختلافی که کم ترین ربط و نسبت و شباهت و همخوانی بامارکس ومارکسیسم و ماتریالیسم ِ تاریخی ندارد، جناب ِ رحمانی!

Posted by l at 03:26 PM | Permalink

آنها که نمیخواهند و آنها که نمیتوانند !

 hoshyaresmaeil2017@hotmail.com
‏صادق زیباکلام : من اگربجای مسئولین نظام میبودم سخنرانی خانم مریم رجوی رهبر سازمان مجاهدین راکامل پخش میکردم تا مردم بچشم خودشان میدیدندکه آنها بجز یک مشت شعار،هیچ طرح وبرنامه عملی و نقشه راه ندارند.مثل تندروهای خودمان وسایربراندازان،بجزشعار، کلی گویی،حرفهای بزرگ اما پوک هیچ راه حل عملی ندارند...

کم لطفی نفرمائید جناب زیبا کلام . سازمان مجاهدین خلق البته برنامه زیاد دارند فقط جنس برنامه ها قابل آبدیت نیست . یک طرح همبستگی ملی دارند با 30 سال سابقه ، یک برنامه 10 ماده ایی مریم رجوی و یک جمهوری دموکراتیک اسلامی با نیم قرن طول عمر  ... الان نیم قرن است با همین برنامه ها هستند ...

از 2 حالت خارج نیست : یا توان و ظرفییت آبدیت ندارند و یا عمدا دستی به خودشان نمیکشند ...

در حالت دوم حق دارند ...

تمام افراد یا جریاناتی که طی نیم قرن گذشته شروع به انبساط زور رس ، در برابر انقباض ذاتی حکومت اسلامی در ایران کردند راهی قبرستان شدند ... انبساط زود رس مثل تولد کودکی مرده است . این از زمان خاتمی شروع شد و خیلی ها که با دود کباب خر رفتند به ترکستان ...

نظام حاکم هنوز آنجاست ، قانون اساسی جنایت پرور دینی هنوز پابرجاست ، اعدامها ادامه دارد ، زندانها پرتر میشود ، دلار گران تر میشود و شرایط سیاسی اساسا به گونه شده که حتی تحلیل هم نمیشود کرد یا حدس زد نظام چه میخواهد یا میتواند بکند ؟ نظام حاکم در ایران هر وقت استارت تغییرات ریشه ایی را زد و دیگران مثل ماست بودند آنوقت شما حق دارید ...

اگر فاشیست دینی حاکم در ایران بتواند وارد مسیر استحاله جدی شود و امواج تغییرات را تحمل کند ... بقیه هم باید بتوانند و اگر نظام توانست و بقیه نتوانستند پس خیلی زود در برابر آفتاب تغییرات ذوب میشوند ...در واقع بقیه نیروهای خارج از نظام مواضع و حرکتشان به برنامه های حاکمان ایران بسته شده است .
سوال ابتدایی پس این میشود که برنامه نظام حاکم در ایران چیست ؟ ادامه دخالت در خاورمیانه و اعدام و سرکوب و استمرار قانون اساسی جنایت پرور دینی ...

یا داشتن ظرفییت و امکان تغیییرات بنیادین ؟ حل مشکلات اساسی در مافیای دینی حاکم در ایران راه حل علمی ندارد . این جماعت مسلمان حاکم در ایران خیلی خاص هستند ، خاص عمل میکنند و خاص به خط پایان میرسند !

هیتلر میدانست نمیشود اروپا یا دنیا را فتح کرد و یک دولت جهانی بیناد گذاشت ... ولی تا زمان مرگ به تخریب ادامه داد .

حکومت اسلامی در ایران که انگشت کوچک فاشسم هیتلری نیست . اینهاهم میدانند نمیتوانند با ورژن نیم قرن گذشته ادامه بدهند ، شرایط جهانی عوض شده و سیستمهای فردی و تک حزبی و ایدئولوژیک در پایان تاریخشان هستند ... ولی چرا روحانیت حاکم اصرار دارند هی به تخریب ادامه دهند ؟ از زجر مردم خوششون میاد ؟

مدتی پیش منوچهر هزار خانی عضو قدیمی خانواده سیاسی مجاهدین در جایی گفته بود انقلاب بعدی ایران توسط مجاهدین رهبری میشود ...

منوچهر هزار خانی در همان قالب نیم قرن پیش حرفش را میزند . این انقیاد ذهن ناشی از کهولت سن عجیب نیست . اما وقتی همین عبارت و رهبری مردم ، توسط بقیه جوجه های ریقو عنوان میشود دیگر جوک هم نیست . الان هر ننه قمری مدعی رهبری مردم است . کسانی حرفهایی میزنند که حکایت منار و گنجشک است !

نیروهای خارج از نظام هنوز راهی زیاد دارند تا کار جمعی سیاسی را یاد بگیرند وهم به رسمییت بشناسند ! اولین برنامه عملی و نقشه راه مبرم برای همه نیروها همین است .

 
21.07.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 03:17 PM | Permalink

انقلاب کارگری و

بلانکیسم بحث "حزب و جامعه" منصور حکمت 

اگر منصور حکمت زنده میماند ، نه بعد از این همه سال بلکه در همان سالهای اول بعد بحث حزب و جامعه اش خود نقاد این نظر غلطش میشد . سیاست و زندگی این فرصت را از او گرفت . سیاست دچار اشتباهش کرد و مرگ نگذاشت که آن اشتباه را تصحیح کند .

بحث قیام و ملزومات آن از دیدگاه مارکسیستی روشن است . قیام سوسیالیستی و ضرورت شرکت و رهبری طبقۀ کارگر در آن .

جمله ای از یک مصاحبۀ منصورحکمت را با نشریه ای که همزمان با بحث حزب و جامعه منتشر شد در اینجا میآورم . این جمله لپ اصلی بحث منصور حکمت بود .

منصورحکمت:

" خب اين طور که شما مىگوئيد اين سه ميليون نفر کشته میشوند. اما واقعيت اين است که عالم سياست، عالم فعالين سياسى است بيشتر.اگر اين سه ميليون نفر جمع شوند و کارى بکنند که حکومت به دست يک حزب سوسياليستى مثل ما بيفتد، قوانين ما و نظامى که از فردايش برقرار میکنيم باعث میىشود که طبقه کارگر بيايد و از حکومتش دفاع بکند ."

خیلی روشن جمله نشان میدهد که در حکومتی که قرار بوده برقرار شود ، بدون دخالت و شرکت طبقۀ کارگر بوده است .

این بحث با مبانی اصلی مارکسیسم در مورد قیام و انقلاب کارگری جور در نمیآید و صد در صد مغایر با آن است .و بلانکیسم جوهر اصلی آن است .

لنین میگوید :

"برای آنکه قیام کامیاب باشد، باید نه بر توطئه و بر حزب، بلکه بر طبقه پیشرو استوار باشد. این اولا" ..."

مارکسیسم و قیام”  لنین

وانگلس‏ در سال ۱۸۷۴ تفاوتهاى اساسى بین مارکسیسم و بلانکیسم را اینگونه توضیح داد :

"از برداشت بلانکى نسبت به هر انقلابى به مثابه حمله غافلگیرانه اقلیتى انقلابى این نتیجه طبیعى را میتوان گرفت، که پس‏ از پیروزى چنین انقلابى، الزاما باید دیکتاتورى حاکم شود؛ منتها نه دیکتاتورى همۀ طبقه انقلابى یعنى پرولتاریا، بلکه دیکتاتورى گروه کوچکى که کودتا را به ثمر رسانده است و در ضمن خود نیز پیشاپیش‏ تحت دیکتاتورى یک فرد یا افراد قلیلى سازمانیافته است . "

برنامۀ کمونارهای بلانکیست فراری . انگلس

‏بهروز شادیمقدم

20.7.2020

Posted by l at 03:14 PM | Permalink

توضیح در باره پخش بیرونی یادداشتهای یک بحث درون حزبی که در یک جلسه پالتاکی اعضا ارائه دادم.

روز یکشنبه 21 یونی 2020 بحثی پالتاکی در سطح اعضای حزب کمونیست ایران در خارج کشور ارائه دادم، از آنجاییکه کلا مباحثات من سیاسی و در نقد کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران و بطور مشخص تر کمیته اجرایی حزب است و این بحثها حاوی هیج مسائل تشکیلاتی نیستند، و بنا به وضعیت امروز حزب و بحرانی که در نتیجه شکست چند سیاست و بحرانی که همین رفقای رهبری برای حزب درست کرده اند، لازم می بینم مضمون آن بحثها را رو به بیرون پخش کنم.

با سپاس

بهروز ن

21.یولی 2020

جلسه ای در باره:

جهت تاثیر گذاری اجتماعی، کمونیستها به بازنگری در متد و رویکردهایشان در برخورد به مسائل مختلف احتیاج دارند:

متد سوسیالیستی در برخورد به نکات زیر چگونه است؟

• برقرار کردن تناسب بین تئوری و پراتیک
• برخورد به احزاب سیاسی: در باره مناسبات سیاسی احزاب سیاسی با هم
• رابطه حزب – طبقه
• شیوه برخورد ما به مسئله سوسیالیسم در یک کشور
• تشکیلات سازی در محل کار و زیست کارگران
• معانی عملی انترناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی برای ما
• نقش حزب کمونیست در گسترش ازادیخواهی در ایران، و معانی عملی آن برای ما چیست؟

ارائه دهنده مباحثات: بهروز ناصری

تاریخ: 21 یونی 2020

سلام دارم خدمت همه رفقا و تشکر میکنم از کمیته خارج کشور و هم سلام و تشکر به همه رفقایی که زحمت کشیده اند و در این جلسه شرکت دارند.

طبعا این بحث بی ربط نیست به کنگره ای که در پیش است و در این مدت چند ماهه بنظر من این یکی از بحثهای محتوا و مضمونی است که امیدوارم موفق بشوم در ارائه اش، هر چند که موضوعاتش خیلی متنوع است. هر تک موضوعش میتواند ، موضوع یک بحث مستقل و جداگانه و طولانی تری باشد.

اما خصلت موضوع، خصلت بحث، اینرا می طلبد که بحثهای زیاد و مختصر، مفید و روشن را طرح کرد، که بعدا بتوانم آنها را به هم پیوند بدهم، آنها را به همدیگر بدوزم. و از دوختن این بحثهای مختلف، استنتاجاتی از آنها بگیرم.

ما در رابظه با بحثهای سیاسی، و سیاستهای حزب، من فکر میکنم که یک مقدار برای اینکه هم بحث و مجادلات درون حزبی بین خودمان، هم کنگره آتی حزب، استنتاج خوبی از آن بگیریم و کنگره خوبی باشد، ما همدیگر را بقهمیم. من فکر میکنم که ما مجبوریم از مسائل مستقیم تشکیلاتی، یک مقدار فاصله بگیریم، یک مقدار دور بشویم و مسائل یک مقدار پایه ای تر را به میان بکشیم. به دلیل اینکه ما به یک درک و فهم مشترک بر سر مهمترین مقولات احتیاج داریم. ما اگر درکمان از مقولات و مفاهیم مهمی مثل سوسیالیسم، مثل انقلاب، و مثل سیاستهای که حالا مورد جدل است، یک درک مشترکی نداشته باشیم، استنتاج گرفتن و پراتیک یک سیاست عملی هم به همان اندازه دشوار و مشکل خواهد بود.

برای اینکه من یک پرسپکتیو و یک نگرش را بدست داده باشم، بحث را اینطور شروع میکنم که فرض کنیم که یک نفر دارد دوچرخه سواری میکند، و یا یک مسافر یا راننده یک ماشین سواری را درنظر بگیرید، و یا قطار یا اتوبوس، همه اینها در جایگاهی که قرار دارند، محیط دوروبر را هر کدام به شیوه ی خود می بینند. ولی اگر من و شما به بالای قله ی یک کوهی برویم و از آن بالا به پایین نگاه کنیم، منظره ی دیگری را می بینیم. و اگر سوار هواپیما و هلی کوپتر بشویم، روی کل مناظر زیر دست تسلط پیدا خواهیم کرد و خیلی بهتر راهها و جهتهایی که زیر دست است و شاید خیلی سخت تر بشود با ماشین یا دوچرخه آنها را پیدا کرد، میتوان راحتتر به آنها دست یافت.

بگذار در این ابتدای تابستان، با هم به  یک گردش با هواپیما برویم، یا با هلی کوپتر به یکی از قله های زیبای هونگ شان (Huangshan) در شرق چین برویم تا از آن بالا نظاره گر زیباییهای طبیعت آن پایین باشیم. این همان نگرش و عینکی است که من در این بحث به شما رفقا پیشنهاد میکنم تا دنیا را به این شیوه ای که خدمتتان توضیح میدهم، ببینید.  وقتی ما از ان بالا به محوطه کنگره فرود آمدیم، آنموقع بهتر میتوانیم همدیگر را بفهمیم و استنتاج مشترک تری در رابطه با «چه باید کرد» داشته باشیم.

پرسپکتیو من اینست که  یک رابطه مستقیمی بین تئوری ؛ پراتیک و متد برقرار می کنم. بنظر من تناسب و  تعادل منطقی بین تئوری، پراتیک و متد است که کمک میکند تا ما عینی تر و  به اهدافمان نزدیکتر شویم. به همین دلیل بحث متد در ارتباط مستقیمی است با بحث تئوریک سیستم. و اگر هم یکی از این فاکتورهای تئوری، پراتیک و متد دچار نقضان شود، کل کلیت ما با مشکل روبرو میشود.

و من برای اینکه بتوانم روی متد و شیوه برخورد سوسیالیستی در زمینه های مختلفی که برای بحث معرفی شده رامورد اشاره قرار دهم، لازم می بینم تا ابتدا از پایه ای ترین مفهوم ، یعنی سرمایه را مد نظر قرارمی دهیم.

(1)

پس ما ابتداء ن از سرمایه شروع میکنیم.

چند خصلت مهم  سرمایه ؟

بحث در باره سرمایه و سرمایه داری خود موضوع کتابهای متعددی است. ولی تا آنجاییکه برای این جلسه بدرد ما بخورد.

بنظر مارکس، سرمایه یک رابطه اجتماعی است. یک رابطه اجتماعی بین انسانها و به واسطه یک چیز یا شی ء. و «ارزش» آن حلقه واسطی است که تصور رابطه اجتماعی در وجود آن شیء است؛ و دارنده آن را هم سرمایه دار می نامیم.

مارکس بحث در باره سرمایه را ازتجزیه و تحلیل  «کالا» شروع میکند. کالا بعنوان کنکرتی که هم دارای ارزش مصرف است و هم ارزش مبادله.

...

اجازه میخواهم که بحث در مورد تعریف از سرمایه یعنی «سرمایه چیست؟»  را به وقت مناسب دیگری موکول کنیم. و خود را به خصلتهای سرمایه که به بحث امروز ما مربوط است محدود کنم.

یکی از خصلتهای سرمایه اینست که « سرمایه میل به تمرکز دارد». این بحث را مارکس در آثار متعدد و از جمله مانیفست و کاپیتال بحث کرده است. بحث سرمایه انحصاری را لنین هم در کتاب امپریالیسم بعنوان آخرین مرحله سرمایه داری، مورد بحث قرار داده است. سرمایه در قالب و شکل و شمایل کارتل ها و شرکتهای چند ملیتی و بین المللی. نمونه سیاستها و کارکرد صندوق بین المللی پول و بانک جهانی. 

که سرمایه  از مرز کشورهای مختلف عبور میکند و تمام جهان را فرا می گیرد. امروز همه ما بوضوح می بینیم که  مناسبات سرمایه داری و تقابل کار و سرمایه به تمام آن 200 کشوری که بر روی کره زمین وجود دارند، گسترش یافته است. اینجا واژه های کلیدی «انحصارات» و «جهانی شدن سرمایه» است. 

کجاست که مناسبات سرمایه دارانه و تقابل کار و سرمایه در آنجا موجود نباشد؟

دومین خصلت سرمایه اینست که سیری ناپذیر است. شیوه تولیدی که برای و بر اساس کسب سود و باز هم سود بیشتر باشد، سیری ناپذیر است. حرض  و ولع سرمایه برای کسب سود بیشتر بی انتهاست.

سومین خصلت سرمایه اینست که سرمایه در عرصه بین المللی نه یک سخنگو، بلکه سخنگویان متعددی دارد. در عرصه بین المللی ما با قطب های مختلف سرمایه در امریکا، اروپا، چین و روسیه مواجه هستیم. این قطبهای سرمایه مدام در رقابت، همکاری، تنش و سازش با همدیگر بسر می برند.

....

با توجه به نکات فوق، اینکه تمام کره زمین را مناسبات سرمایه داری فرا گرفته و هیچ جای دنیا نیست که تحت سیطره یکی از این قطبهای سرمایه قرار نداشته باشد، لذا کره زمین از جهات مختلف اشباع شده است. هم در عرصه تولید کالا ما با اشباع روبرو هستیم و هم هیچ مکانی دیگر برای اشغال از سوی دول سرمایه داری باقی نمانده است.

بنظر من جامعه سرمایه داری از مرحله بحران عبور کرده و به بن بست رسیده است.

بن بستی که راه عبور انسان بسوی آینده را سد کرده و با موانع روبرو نموده است.

این بن بست مثل خیابانی می ماند که بوسیله یک دیوار سد شده باشد.

این دیوار را تنها میتوان با یک بولدزرهای  خوب و با راننده های ماهر از جا کند و راه عبور انسان بسوی آینده را باز کرد.

این بولدزرها و راننده ها، همان جنبش های کارگری و توده ای هستند که در جوامع مختلف با مبارزات و اعتراضاتشان ابراز وجود میکنند.

حالا ما خودمان را به کشور ایران محدود کنیم.

مشکل و معضل اصلی اینست که متاسفانه حال و وضع بولدزرها و راننده های بولدزرها خوب نیستند و هیچ کدام آنقدر خوب کار نمیکنند تا بتوانند آن دیوار را از سر راه بردارند، تا انسان بتوانند به مسیرش ادامه دهد.

رفقا، اجازه بدهید اینجا کمی بلند پروازانه سخن بگوییم.

به اعتراضات توده ای و کارگری فعلا موجود در ایران ، عراق، لبنان و ... نگاه کنید. همه اعتراضات و مبارزات کارگری و توده ای  واکنشی و دفاعی هستند. این مبارزات واکنشی هستند علیه وضعی که دولتها و حاکمان مستبد برای این مردم زحمتکش بوجود آورده اند. این را خواستها و مطالباتی که کارگران و توده های مردم در اعتراضشان علم می کنند، برمی افرازند، میگویند و نه من.

کافی است تا به خواستهای معترضین شهرهای عراق ، که خواستهای خیلی ابتدایی هم هستند، دولت عراق جامه عمل بپوشد، مثلا درجه ای از رفاه شهروندان عراقی را فراهم نموده و دست جمهوری اسلامی در خط و نشان کشیدنها در سیاست در عراق کوتاه کنند و برآورد کردن چند خواست دیگر مربوط به آب و برق و مسکن... ، تمام اعتراضات توده ای فروکش میکنند.

و این هم قابل توضیح است که چرا چنین است.

اعتراضات و مبارزات کنونی کارگری و توده ای، در چهارچوب ، مطالبات مربوط به کار و زندگی آنان محدود شده است.

ما در هیچ جای مبارزات توده ای و کارگری نمی بینیم که مبارزین در صحنه ادعای کسب قدرت سیاسی داشته باشند.

در هفت تپه بحث مدیریت کارگری مطرح شد، اما از آنجاییکه این بحث در یک محدوده کوچک طرح شد و پشتوانه کشوری و طبقه ای نداشت، امکان پیروزی چنین خواستی ، هر چند برحق هم باشد، اما خیلی سخت و مشکل است.

یکی از مشکلات کارگران ایران اینست که کارگران ایران تنها هستند. آنان هنوز هم صاحب تشکل طبقاتی و سراسری خود نشده اند.

و این معضل،  جهت پیشرفت و رشد مبارزه طبقاتی در ایران، مشکل ساز است. رشد  و تکامل مبارزه طبقاتی در ایران مستقیما در گروه وجود تشکلهای واقعی کارگران هم در سطح محلی  و شهرها و هم در سطح سراسری است.

ما در سطح وسیع در ایران با تشکلهای کارگری  و تشکل سراسری ، که واقعا کارگران و توده های زحمتکش را نمایندگی کنند، مواجه نیستیم. این یک معضل جدی در رابطه با مبارزات کارگری و توده ای علیه وضع موجود و علیه جمهوری اسلامی است.

(2)

در ابتدای معرفی این بحث آمده است که "جهت تاثیر گذاری اجتماعی، کمونیستها به بازنگری در متد و رویکردهایشان در برخورد به مسائل مختلف احتیاج دارند".

اما بازنگری به چه معنا؟ و منظور ازاین بازنگری چیست؟

برای اینکه بتوانم منظورم با بهتر برسانم، رفقا را فرامیخوانم تا بار دیگر نگاهی به مانیفست، تمام آثار مارکس، انگلس و لنین و تمام بزرگان دیگر در طول صد و دویست سال اخیرو باضافه برنامه و اساسنامه ی حزب کمونیست ایران، بیندازند، تا منظور من بهتر فهمیده شود.

در تمام آثار مارکس و لنین و.... بحث از نقد، بررسی و تحلیل نظام سرمایه داری، طبقه کارگر و سرمایه دار، مبارزات کارگری و توده ای علیه وضع موجود و سوسیالیسم و مقولات و مفاهیم پایه ای دیگر در این چهارچوب  است.

برای نمونه  در ماده اول اساسنامه حزب کمونیست ایران از حزب "بعنوان تشکل کمونیستی طبقه کارگر ایران برای سازماندهی و تحقق امر انقلاب اجتماعی سوسیالیستی"، نام میبرد.

به برنامه حزب مراجع میکنیم ابتدا کمی در مورد نظام سرمایه داری در ایران و شرایط بعد از اصلاحات ارضی در ایران بعد از دهه 40 شمسی،  تحلیل کرده است. سپس سرتیتری را به "شوراها و حاکمیت مردم" اختصاص داده است. که در آن ضمن نقد پارلمانتاریسم بورژوایی، بر حاکمیت شوراهای محلی و شوراهای نمایندگان در همه سطوح و کنگره سراسری نمایندگان شوراها و..." اشاره و مورد تاکید قرار میدهد.

در ادامه به ترتیب به:

• انحلال ارتش و دیگر نیروهای مسلح حرفه ای
• حقوق و آزادیهای فردی، سیاسی و اجتماعی
• رفع و لغو تبعیض از زنان ، برابری زن و مرد
• حقوق اجتماعی و سیاسی
• حقوق اقتصادی
• حقوق زن در خانواده
• سقط جنین
• فحشاء
• رفاه عمومی و بیمه های اجتماعی
• حفظ محیط زیست
• مفاد حداقل قانون کار و حقوق کارگری

می پردازد.

اینجا بحث من بررسی و نقد برنامه حزب کمونیست ایران نیست، که در جای خود لازم است برنامه تا دوباره و بر اساس وضعیت و شرایط زمان حال نوشته شود،  بلکه اشاره به این نکته است که در خود برنامه هم بحث از حزب و سیستم اجتماعی، حزب و توده ها و طبقه کارگر است.

در هیچ جای سنت مارکسیستی، مکان و جایگاه رابطه حزب – طبقه را با مکان و جایگاه  و رابطه حزب با سایر احزاب "چپ و کمونیست" عوض نکرده است.

این یک انحراف رهبری حزب ماست که بجای کار در میان طبقه و اهمیت دادن به تشکل سازی و تنه زدن به چالشهایی که روبروی طبقه کارگر و مردم زحمتکش قرار گرفته، هم و غمش و شب و روزش به مناسبات با احزاب دیگر "چپ و کمونیست" تبدیل شده است.

طبقه به فراموشی سپرده شده و احزاب غیر اجتماعی به همه چیز ارتقاء پیدا کر ده اند.....

با استنتاج از تاریخ و کل آثار سوسیالیستی، انقلاب امر توده های کارگر است و کار مستقیم کمونیستی هم در همین چهارچوب معنی پیدا میکند.

انقلاب کار احزاب چپ و کمونیستی که برای تحقق برنامه ی خودشان هم جدی نیستند، نیست....

انقلاب امر توده های میلیونی کارگر و زحمتکش است و کار حزبی و کمونیستی هم در همین چهارچوب معنا و مفهوم پیدا میکند.

یک حزب کمونیست بایست تحلیل کند، که وضع کار، معیشت، زندگی ، درجه ی سازمانیابی کارگران و سطح مبارزات آنان چگونه است؟ بایست نقاط قوت و ضعف جنبش را بخوبی بشناسد، در پروسه زندگی و کار و مبارزه کارگران، همراه آنان و در محل باشد.

یک حزب کمونیست بایست شیوه کار متین و اقناعی در میان کارگران به شیوه رایج کارش تبدیل شده باشد.

 چون معضلات و مشکلات پیشاروی انجام حرکتهای و اقدامات بزرگ را می بیند. و برای رفع موانعی که کارگران و زحمتکشان با آنان مواجه هستند، کار و فعالیت میکند.

معنی چنین نظری اینست که کار و فعالیت مستقیما کمونیستی یعنی تشکیلات سازی در محل کار و زیست کارگران.

آیا رهبری حزب ما طی سالیان طولانی تا چه اندازه به امر تشکیلات سازی در محل کار و زیست کارگران و زحمتکشان ایران بها داده و برایش انرژی گذاشته است؟

آیا حزب ما بغیر از کردستان، تا چه اندازه در خارج از کردستان دارای تشکیلات هستیم؟

و .....

آیا سبک کار و متد حزبی ما چنین و در این راستا بوده است؟

پاسخ من منفی است. امروزه و حتی مدتهای طولانی است که  طبقه کارگر بفراموشی سپرده شده است. ...

و جای این کار و فعالین میان طبقه را نشست و برخواست با احزاب چپ و کمونیست در گیومه گرفته است که این نفض غرض است. این یک تناقض بزرگ در حیطه متد و سبک کار و فعالیت سیاسی کمونیستی است.

....

به بحث سوسیالیسم در یک کشور اشاره کنم.

سوسیالیسم: کشوری یا جهانی؟

سوسیالیسم چیست؟ و سوسیالیسم چگونه متحقق می شود؟

آیا تحقق انقلاب سوسیالیستی امری جهانی است؟ یا تحقق سوسیالیسم در یک کشور امر امکان پدیری است؟

متد سوسیالیستی برخورد به این مسئله چیست؟

در این مبحث تعدادی از مقولات و مفاهیم مستقیما به یکدیگر ارتباط پیدا میکنند. مثلا وقتی از سوسیالیسم بحث می شود، بلافاصله این سوال که آیا سوسیالیسم در یک کشور متحقق می شود یا این یک امر جهانی است؟ به میان می آید. این سوال در طول تاریخ جنبش سوسیالیستی مطرح بوده است و گرایشات مختلف درون جنبش نیز پاسخهای مختلفی به این سوال داده اند.

کلا بحث سوسیالیسم در یک رابطه مستقیم و نزدیکی با بحث انقلاب قرار دارد. تجزیه و تحلیل انقلاب هم به اندازه کافی وسیع و گسترده است. زیرا اگر انقلاب را به معنی «تغییر و تحول بنیادین در جامعه و تغییر ساختار سیاسی و اقتصادی حکومتی  و اجتماعی» از طریق قیام و شورش کارگران و مردم زحمتکش در خیابانها، مد نظر قرار دهیم، سوسیالیسم از سوی آن قیام کنندگانی متحقق می شود  (یعنی کارگران و زحمتکشان) که در سطح اجتماعی وسیع خواهان برقراری آن باشند. .... و....

در رابطه با مبحث انقلاب  و نوع آن، ما میتوانیم با سوالات متعددی روبرو شویم:

چه نوع انقلابی؟ آیا یک انقلاب عمومی و توده ای؟ آیا یک انقلاب سیاسی؟ یا یک انقلاب سیاسی و اقتصادی که کل ساختار سیاسی و اجتماعی جامعه را متحول کند؟

آیا پدیده انقلاب، یک امر سازمانیافته و از قبل پیش بینی شده است یا میتواند باشد؟ یا اینکه شرایط عینی و مادی بوجود آمدن یک انقلاب بدرستی قابل پیش بینی نیستند؟

به سوسیالیسم برگردیم، طبق سنت تاریخی جنبش سوسیالیستی، سوسیالیسم حاصل یک انقلاب اجتماعی است. همین جا، سوالات دیگری بوجود می آیند:

آیا هر انقلابی میتواند به سوسیالیسم بینجامد؟ آیا سوسیالیسم حاصل شورشهای خودبخودی توده ای است؟

یا اینکه انقلاب اجتماعی که تحقق سوسیالیسم در چشم انداز آن باشد، حاصل مبارزه ی آگاهانه و متشکل طبقه کارگر آگاه است؟ طبقه ایکه از یکسو  به آن درجه از آگاهی سیاسی و طبقاتی رسیده باشد که ادعا ی اداره جامعه از نظر اقتصادی، سیاسی، اجتماعی  داشته باشد. طبقه ایکه به این درجه از آگاهی سیاسی و اجتماعی رسیده باشد که بخواهد برای کل جامعه ( مشخص تر کار و فعالیتها عرصه های مختلف اجتماعی) قوانینی وضع کند که این قوانین به قوانین کل جامعه تبدیل شوند. و از سوی دیگر این طبقه کارگری که به آن درجه از آگاهی سیاسی رسیده باشد که ادعای اداره مملکت را بنماید، بایست منطقن و فلسفن و سیاستن و نظرن آگاهی خود را در اتحاد و تشکلهایش  نشان دهد.

حال سوالی دیگر مطرح می شود:

پس با این حساب، آیا انجام انقلاب سوسیالیستی امری آگاهانه و سازمانیافته و با برنامه است؟ یا امری خودبخودی و غیر قابل پیش بینی؟

تئوری و منطق به ما می گویند که انقلاب سوسیالیستی یک انقلاب آگاهانه است و این انقلاب آگاهانه، توسط طبقه کارگر آگاه و متشکل متحقق می شود که خواست آن طبقه اداره سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی کل جامعه باشد و نه غیر آن.  انقلاب اجتماعی که به سوسیالیسم منجر شود، یک انقلاب کور و خودبخودی نیست.

پس اگر تحقق سوسیالیسم حاصل خواست و مطالبه ی طبقه کارگر از یکسو و طبقه کارگر آگاه و متشکل باشد که سوسیالیسم در چشم اندازش باشد، این سوال بوجود می اید که : حالا وضعیت آگاهی، تشکل و مبارزاتی طبقه کارگر در چه حدی است؟ آیا طبقه کارگر از آن درجه تشکل سیاسی-طبقاتی که آگاهی اش و تلاش برای تحقق آرمانهایش را نشان دهد مواجه هستیم؟

سپس سوالات مربوط به حدود و مقیاس پیش می آید: تحقق سوسیالیسم در چه طول و عرضی؟ آیا در سطح یک کشور؟ یا سطح جهان؟ همین سوال مربوط به طول و عرض سوسیالیسم، ما را به طرح سوالهای دیگر میرساند.

وقتی سوسیالیسم حاصل عمل و مبارزه و تلاش طبقه کارگر آگاه و متشکل باشد، سوال این خواهد بود، طبقه کارگر در چه مقیاسی موفق شده است تا خود را متشکل و سازمانیافته نماید؟ آیا در سطح کشوری؟ در سطح فرا کشوری؟ قاره ای؟

سوالات مرتبط دیگر، فرمان انقلاب اجتماعی با چشم انداز سوسیالیسم،  کدام ارگان یا کجا صادر می شود؟

ایا احزاب چپ و کمونیست (موجود؟؟)  فرمان انقلاب را صادر میکنند؟ یا انترناسیونال کارگری؟

احزاب چپ  و کمونیست فعلا موجود در چه وضعیتی سیاسی – اجتماعی هستند؟ پایگاه طبقاتی و اجتماعی احزاب چپ و کمونیست در میان کارگران و زحمتکشان و در محل زیست و کار کارگران تا چه اندازه است؟  آیا احزاب چپ و کمونیست در محل کار و زیست کارگران ایران  تشکیلات دارند؟ آیا تشکیلات سازی در محل کار و زیست کارگران، جزو سیاستها و فعالیتهای اصلی احزاب چپ و کمونیست محسوب می شود؟

آیا کارگران ایران صاحب تشکل سراسری طبقاتی و توده ای خود هستند تا از آن طریق بتوانند اعمال قدرت نمایند؟ آیا کارگران ایران موفق شده اند شبکه های ارتباطی بین جنبش کارگری در کشورهای همسایه مثل ترکیه، پاکستان، عراق، افغانستان و ... بوجود بیاورند و از آن طریق بخواهند مسئله اتحاد طبقاتی کارگران را از سطح یک کشور فراتر برده و به سطح منطقه برسانند؟ و سوالاتی دیگر...

پاسخ  سوالات  فوق منفی هستند. نه احزاب چپ و کمونیست به امر تشکیلات سازی در میان کارگران و زحمتکشان در محل زیست و کار کارگران اهمیت میدهند و نه دارای تشکیلاتی هستند و نه طبقه کارگر ایران صاحب تشکل سراسری و توده ای خود است و نه تلاشی از سوی کارگران انجام شده تا شبکه های کارگری در سطح منطقه بوجود بیاورند.

وقتی کارگران جهان صاحب انترناسیونال کارگری خود نیستند، عملا مسئله سوسیالیسم به تعویق می افتد. خیلی ساده است: "کارگران باید خواهان سوسیالیسم باشند و در آن راستا گام بردارند" تا چشم انداز تحقق سوسیالیسم  آکتوئل شود.

سوسیالیسم با برخوردهای ایدئولوژیک احزاب کمونیست و صرفا با آژیتاسیون متحقق نمی شود. بلکه امروزه شرط تحقق سوسیالیسم نه دلایل اقتصادی، بلکه صرفا سیاسی و ذهنی است. چگونه کارگرانی که ماههاست حقوق خود را نگرفته اند و در پلاکادهایشان می نویسند که آنها «خواستار پرداخت حقوق معوقه هستند» ، بایست به همان روشنی هم بنویسند که «آنها میتوانند از طریق تشکلهایشان جامعه را اداره کنند و قوانین وضع کنند».

اینجاست که کار و فعالیست کمونیستی معنا و مفهوم پیدا می کند. کار کمونیستی ، کار و فعالیت در میان کارگران در راستای گستراندن آگاهی سوسیالیستی و امر سازمانیابی آنان است و نه غیر از آن.

کار کمونیستی، ارتباط یک حزب با فلان حزب دیگر نیست. مطلفا نیست و هیچ ربطی به کار کمونیستی ندارد. آنهم احزابی که در حاشیه تحولات و کار و زندگی اجتماعی کارگران قرار دارند...

ارتباطات احزاب سیاسی با هم – حال کمونیست باشند یا نباشند- در چهارچوب روابط اجتماعی احزاب و دیپلماسی احزاب می گنجند و نه بیشتر.  فراموش کردن کارو فعالیت در میان کارگران و فراموش کردن تشکیلات سازی در محل کار و زیست کارگران از یکسو و برجسته کردن ارتباطات احزاب غیر اجتماعی تحت عنوان «آلترناتیو سوسیالیستی» بغیر از فریب و خاک پاشیدن به چشم کارگران و دورتر شدن از سوسیالیسم، چیز دیگری نیست.

متد:

با این احوال متدی که منطبق با محتوا و مضمون سوسیالیسم باشد، کدام است و چگونه بایست برخورد کرد؟

پرسپکتیوی که من آنرا برجسته میکنم اینست که:

• از آنجاییکه تحقق سوسیالیسم مستقیما به درجه آمادگی طبقه کارگر وابسته است
• انقلاب اجتماعی با چشم انداز سوسیالیسم، یک انقلاب کور و خود بخودی نیست
• چهارچوبها مهم هستند و اینکه کارگران در سطح یک کشور یا چند کشور موفق شده اند تا با هم متحد شوند
• کارگران در ابعاد جهانی و قاره ای دارای انترناسیونال کارگری نیستند
• احزاب چپ و کمونیست جزو حاشیه ای ترین، غیر اجتماعی ترین و بی تاثیر ترین احزاب هستند
• از نظر مضمونی سوسیالیسم و دمکراسی لازم و ملزوم یکدیگرند و تلاش و قعالیت برای بوجود آمدن آزادیهای سیاسی در جامعه ، که کارگران و زحمتکشان امکان اینرا بیابند تا در فعالیتهای سیاسی دخالت کرده و خود را بیان نمایند....
• سرمایه در مقیاس گوناگون کارخانه، منطقه، شهر، کشور و ... وجود دارد....
• ....

هر نوع برخورد ایدئولوژیک به مسئله سوسیالیسم، برای جنبش کارگری و سوسیالیستی مخرب بوده و بجای پلمیک و دیالوگ و مباحثه انتقادی، روحیه ای فرقه گرایانه و کینه توزانه را جایگزین می کند که به ضرر منافع کارگران است.

لذا تلاش برای عبور از بن بست سرمایه داری و تلاش برای بوجود آوردن یک چشم انداز سوسیالیستی در مقیاس اجتماعی به ما می گوید که طرفداران تحقق سوسیالیسم در سطح «جهانی» و «کشوری» بایست از یک رابطه رفیقانه توام با همکاری و رفاقت برخوردار بوده و مناسبات دوستانه، سیاسی، غیر رقابتی و توم با دیالوگ و پلمیک بوجود بیاورند.

در اوضاع سیاسی فاکتورهای بر له و علیه هر دو نظریه «سوسیالیسم جهانی» و «سوسیالیسم در یک کشور» وجو دارند که طرقداران هر کدام از این نظریه ها بایست متوجه این فاکتورهای که در هر شرایطی شاید یکی از این نظریه ها را تقویت کند وجود دارند.

و آنگهی وقتی تحقق سوسیالیسم رابطه ی مستقیمی با آگاهی و تشکل کارگران دارد، کمونیستها بایست منطقا روی این مسئله فوکوس کنند و بخواهند اوضاع نامطلوب فعلی را تغییر دهند.

نگرش سوسیالیستی و به نفع کارگران، برقراری مناسبات دوستانه و رفیقانه و سیاسی بین طرفداران نظریه های سیاسی در باره سوسیالیسم است.

جهانی بودن کار و سرمایه

کار و سرمایه ، سرمایه دار و طبقه کارگر هر دو  پدیده های جهانی هستند. اما این دو پدیده جهانی ، بشدت نامتناسب و نامتعادلند.

سرمایه در ظرفیتهای مختلف کارخانه ای، شهری، کشوری، قاره ای و جهانی ابراز وجود میکند.

سرمایه در هر یک از این سطوح ملی و بین المللی دارای تشکلهایی است که حافظ منافع سرمایه باشد.

سرمایه دارای سخنگویان مختلفی در سطوح مختلفی است.

سرمایه داران بر اساس منافع سرمایه ای شان برخورد میکنند. سرمایه های مختلف هر چند بر علیه یکدیگر در رقابت و کشمکش باشند، اما همه اشان در مقابل اردوی کار متحد هستند یا می شوند.

رفقا میتوانند در این رابطه مثالهایی بزنند.

اما به همان اندازه که سرمایه در مقیاس مختلف و ظرفیتهای گوناگون وجود دارد و ابراز وجود میکند، طبقه کارگر نتوانسته در این ابعاد ظاهر شود.

کارگران علیرغم اینکه طبقه ای جهانی هستند، اما در هیچ سطحی متحد و متشکل نیستند.

سرمایه در سطح بین المللی دارای بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و سازمانهای مختلف تجارتی هستند

کشورهای سرمایه داری اروپایی برای افزایش قدرت رقابت با سرمایه های دیگر، در اتحادیه اروپا گرد هم آمده اند.

اما کارگران نه دارای بین الملل کارگری هستند و نه در سطح قاره ای تشکل طبقاتی خود را ساخته اند.

کارگران ایران حتی از تشکل سراسری هم بی نصیب هستند.

به همان اندازه که کارگران پراکنده باشند، به همان اندازه هم ضعیف هستند. قدرت طبقه کارگر در تشکلهای آنان است، که این موضوع با چالشهای مختلفی روبرو است....

درست در این شرایط که رابطه ها نامتناسب هستند، متد درست سوسیالیستی به ما می گوید که برای اینکه بتوان بر ضعفها و کمبودهای کنونی مبارزه طبقاتی فائق آمد، بایست باز و آزادیخواه و تحلیل گربود.

منافع کارگران ایجاب میکند که بایست از کلیشه ها و کپی برداریها پرهیز کرد.

منافع کارگران ایجاب میکند که تحلیل شرایط مشخص و تلاش برای بورن رفت از معضلات را آموخت.

وضعیت کنونی به ما می گوید که ما بایست با نگرش انتقادی به جنبش خود بنگریم و جنبش و حزب را در مقابل سوتالات متعدد قرار داد.

برای مثال: وقتی وضعیت سرمایه در ابعاد مختلف به اینگونه است که اشاره شد و وضعیت کارگران آنچنان، سوالی که من سالهاست که مطرح کرده ام این بوده که مکانیسم اتحاد جهانی کارگران چیست؟ کارگران جهان واقعا در این شرایط چگونه میتوانند با هم متحد شوند؟ اینست که تحلیل این اوضاع به ما می گوید که برای تحقق «کارگران جهان متحد شوید» بایست همین شعار کلی که نقش شعار مادر را ایفا میکند، را بایست تجزبه کرد و برای آن زیرمجموعه های مختلفی تعریف کرد.

زیر مجموعه «کارگران جهان متحد شوید» همانا فراخواندن «کارگران ایران متحد شوید» ، «کارگران ترکیه متحد شوید»، «کارگران ... متحد شوید» است. این زیر مجموعه هاست که کمک میکند تا کارگران در قدم دوم در ابعاد فرا کشوری متحد شوند.

کارگران جهان نه بصورت انفرادی، بلکه از طریق تشکلهایشان است که میتوانند متحد شوند.

کار کمونیستی اینست که کمونیستها کار و فعالیت کنند تا کارگران ابندا در سطح کشوری و سپس فرا کشوری با هم متحد شوند. همین متد تحلیل گرانه و انطباقی از کمونیستها می طلبد تا  کوشش کنند تا شعار «کارگران ایران متحد شوید» را به پرچم مبارزاتی جنبش کارگری ایران تبدیل کنند.

....

به بحث کمونیسم ملی اشاره کنم

یکی از مقولاتی که به نادرست مورد تعرض قرار گرفته و به شیوه ای منفی در مورد آن آژیتاسیون می شود، مقوله «کمونیسم ملی» است. بویژه وقتی به تبلیغات طیف کمونیسم کارگری نگاه کنید به وفور تنفر از «کمونیسم ملی» را می بینید.

به رغم ضدیون علیه «کمونیسم ملی»؛ تقابل کار و سرمایه، تنها به رابطه بین کارگر و کارفرما در محل کار  محدود شده است. آنهاییکه علیه «کمونیسم ملی» تبلیغ میکنند، در اساس خود نه به سرمایه بعنوان یک پدیده اجتماعی می نگرند و نه به طبقه کارگر بعنوان یک طبقه اجتماعی. بزعم آنان طبقه کارگر یک طبقه درخود، یک گروه و یک فرقه است که تا از جامعه و مسائل اجتماعی جامعه سرمایه داری فاصله بگیرد، خلوصش بیشتر و منزه تر می شود. وقتی سرمایه و طبقه کارگر غیر اجتماعی تفسیر شوند، کما اینکه در احزاب کمونیست کارگری چنین است بایست با فاصله گرفتن فیزیکی، از نظرات و ایده های بورژوازی دوری جست. طبقه کارگر در این طیف تا حد یگ گروه و یک فرقه تنزل داده می شود.

بنظر من تقابل کار وسرمایه ، بعنوان تضاد اصلی زیر بنای کشمکشهای مختلف و متنوع اجتماعی است و این تضاد فراتر از رودروئی کارگر و کارفرما صرفا در محل کار است. بلکه تضاد کار و سرمایه در بعد اجتماعی مطرح است، کماینکه هم سرمایه و هم طبقه کارگر، هردو اجتماعی اند.

مسائل اجتماعی نیز شامل مجموعه ای از مسائل از کارگری گرفته تا مسئله ملی و مسئله زنان و کودکان و حقوق بشر و غیره و غیره می شود.

ما از نظر تاریخی تا به عقب برمیگردیم  و به دوران مارکس و لنین برمیگردیم، مشاهده میکنیم که جنبش سوسیالیستی و خود این رفقا مثلا لنین، رابطه ای دوستانه با مسئله ملی داشته اند و برای رفع ستم ملی، سیاست حق ملل در تعیین سرنوشت خویش تدوین شده است که مضمون  و صحت این سیاست کمونیستی هنوز هم بقوت خود باقی است.

کمونیسم یعنی جامعه ای بدون طبقه و بدون استثمار. و درست برعکس کمونیسم، سرمایه داری هم یعنی جامعه ای با طبقات گوناگون و جامعه ای با یک عالمه ستم و استثمار تعداد اندکی که قدرت و ثروت اجتماعی را در دست خود متمرکز کرده اند، علیه اکثریت کارگران و زحمتکشان.

برای رسیدن به جامعه ای کمونیستی، بایست شرایط مادی آن فراهم گردد. مهمترین شرط تحقق کمونیسم با همان تعبیری که مد نظر مارکس بود، سیاسی – اجتماعی و در چهارچوب آگاهی و تشکل طبقه است.

یک جامعه ای سوسیالیستی از نظر اقتصادی جامعه ای است که مالکیت بر ابزار تولید جای خود را به مالکیت جمعی داده است و بر برنامه علمی و اقتصادی تلاش می شود طی پروسه ای، کار مزدی هم نماند. در یک جامعه سوسیالیستی یک رابطه متقابل بین فرد و جامعه و جامعه و فرد وجود دارد. هر دو در قبال یکدیگر دارای حقوق و وظایفی هستند. ....

یک جامعه سوسیالیستی از نظر اجتماعی، یک جامعه رنگین و تنوع گراست که در آن بیشترین و وسیعترین آزادیهای دمکراتیک وجود دارد. در آن جامعه هم به حقوق افراد احترام گذاشته می شود و هم شکل اتحاد و یا جدایی ملیتهای مختلف هم داوطلبانه و مسالمت آمیز خواهد بود.

جامعه سوسیالیستی بعنوان یک جامعه ای آزاد، به تصمیم  و حقوق شهروندانش احترام می گذارد. چگونه افرادی که به سن قانونی میرسند، از حقوق بزرگسالان برخوردار می شوند و میتوانند تشکیل خانواده دهند و یا جدا شوند، در حقوق گروهی هم به همین شکل. هیچ ملتی را نمیتوان واداشت که با فلان ملت دیگر زندگی مشترک داشته باشد. .... و .....

اگر تمام افراد جامعه بایست سوسیالیسم را بعنوان شکل زندگی و شکل اداره جامعه بپذیرند، بایست فرهنک و آگاهی مربوط به این مسئله وجود داشته باشد.

شاید طیفی از مردم سوسیالیسم را تنها به این دلیل بپذیرند که در آن احترام به حقوق فرد و ملتها وجود دارد،

شاید زنانی باشند که  سوسیالیسم را بپذیرند صرفا به دلیل رفع ستم بر زن و جامعه ای عاری از ستم و استثمار جنسیتی.

و شایدهای دیگر...

بحث بر اینست که کمونیسم نوع ما برخلاف کمونیسم بورژوایی طیف کمونیسم کارگری بایست این ظرفیت را از خود نشان دهد تا بتواند وسیعترین طیفهای اجتماعی را حول خواستها و سیاستهای برحق خود بسیج کنند.

اگر کسی کمونیسم را بدلیل سیاست انسانی کمونیستی نسبت به مسئله ملی پذیرفت ما بایست از آن استقبال کنیم. اگر یک جنبش ملی، به دلیل سیاست حق ملل در تعیین سرنوشت خویش، به تشکیلات ما سمپاتی نشان داد، ما بایست از آن جنبش، یا افراد و .... استقبال کنیم ...

اگر کسی، فعالینی و ... کمونیسم را بدلیل سیاست انسانی علیه ستم جنسیتی بر زن، پذیرفت، ما بایست از آن یا آنها استقبال کنیم.

کمونیسم نوع ما، یک کمونیسم اجتماعی و ضد ستم و استثمار، یک نوع کمونیسم آزادیخواه است که مد نظر نظر مارکس بود.

بنطر من، به همان شکل که می گوییم ابزار تولید و نفت و سایرمنابع طبیعی بایست ملی شوند، یعنی به تملک جامعه دربیایند، کمونیسم هم ملی و اجتماعی شود و همه ملل تحت ستم بپذیرند که کمونیستها پیگیرترین انسانهایی هستند که با اتخاذ سیاستهای سوسیالیستی حق ملل در تعیین سرنوشت خویش، به ستم ملی خاتمه داده و میلیونها انسان به اهداف و امیال ملی خود میرسند.

مسئله اینست که بایست مسئله ملی را از زیر آوار تبلیغات غلط شوینیستی تحت پوشش چپ و کمونیسم بیرون بیاوریم.

اتفاقا مسئله ملی یکی از روزنه های اجتماعی شدن کمونیسم در ایران است. به این اعتبار بایست به جنبش کردستان و کومه له اهمیت بسیار بیشتری داد. و با صلابت در مقابل همه تبلیغاتی که علیه کومه له می شود، و ما را ناسیونالیست و غیره معرفی میکند، بایستیم، انان را نقد کرده و کمونیسم خود که همان تفسیر مارکس و لنین از کمونیسم بود در مقابل جامعه و طبقه کارگر و زحمتکش قرار دهیم.....

به بحث انترناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی اشاره کنم.

انترناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی درقدم اول  در منزل خودمان است و باید آنرا بهتر بشناسیم.

انترناسیوناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی یعنی اتحاد و همکاری کارگران با زبانها و ملیتهای مختلف با یکدیگر و اینکه کارگران با هر زمینه و زبان و مذهب و ملیت مختلفی که داشته باشند، به دلیل مناقع مشترک، یک واحد بزرگ تشکیل دهند. همین تنوع گرایی است که خصلت نمای طبقه کارگر در ایران چند ملیتی است.

انترناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی یعنی اینکه جنبش کارگری ایران بغیر از تلاش برای سازمانیابی خویش در تشکلهایش، اعلام نماید که:

1. تمام کارگرانی که از کشورهای دیگر برای کار به ایران آمده اند، مثل کارگران افغانستانی، بنگلادشی، عراقی و .... بخشی از جنبش کارگری ایران هستند. و جنبش کارگران ایران با دفاع از حقوق و حرمت کارگرانی که از کشورهای دیگر به ایران آمده اند ، آنان را جزئی از پیکره ی خویش میداند.
   این اعلام جنبش کارگری ایران نسبت به کارگران ملیتهای دیگر که در ایران کار و زندگی میکنند، اولین و یکی از مهمترین مولفات انترناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی است.
2. گام دوم و اساسی دیگر در راستای همین انترناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی در منزل خود اینست که جنبش کارگری ایران تلاش نماید و برنامه داشته باشد تا به ایجاد شبکه های همبستگی و رفاقت بین جنبشهای کارگری کشورهای دوروبر ایران اقدام نماید. اگرپراتیک جنبش سوسیالیستی اینطور که اینجا نوشته شده  سایستگذاری کرده و عمل نماید، طبقه کارگر در ایران و منطقه به یک قدرت بزرگ غیر قابل چشم پوشی در کل منطقه تبدیل می شود.
   دقیقا در چنان شرایطی است که طبقه کارگر در کشورهای اروپایی و ... صدای کارگران ایران و منطقه را می شنوند.

ایا احزاب کمونیست و رهبری حزب ما، چنین نگرش و سیاستی دارند؟ آیا رفقای رهبری حزب در این زمینه فعال هستند؟ و.... ، بی تردید خیر.

آیا رهبری حزب کمونیست ایران از مسیر احزاب چپ و کمونیست  و شورای همکاری این احزاب میخواهد به انترناسیونالیسم کارگری و سوسیالیستی  برسد؟؟؟

به بحث "گسترش آزادی خواهی در ایران و معانی آن برای ما، اشاره کنم.

کمونیستها  بنا به تعریف، و از نظر تئوریک و فلسفی هم آزادیخواه هستند و هم طرفدار وسیعترین آزادیها.

در سنت کمونیستی تاریخا معیاری آزادی یک جامعه با میزان آزادی زن در آن جامعه سنجیده شده است. بنظر من این معیار برای سنجش میزان آزادی در یک جامعه، درست است اما امروزه ناکافی است.

برای سنجش ازادیخواهی یک جامعه، بایست بغیر از آزادی زن، مسائل دیگری را هم اضافه کرد.

1. یکی از نکاتی که به «ازادیخواهی» مربوط است، مسئله ملی است. در تقابل با شوینیسم نیرومندی که در ایران سابقه تاریخی دارد، کمونیستها همواره مبلغ حق ملل در تعیین سرنوشت خویش و دفاع از حقوق فردی و جمعی کارگران و توده های مردم بوده اند.

شوینیستها و حکومتها ( اسلامی و سلطنتی) همواره مبلغ سفت و سخت «تمامیت ارضی» در ایران بوده اند و تمام شوینیستها هم در حکومت و هم در اپوزیسیون در حفظ تمامیت ارضی متفق القول و متحد هستند.

یکی از مولفات آزادیخواهی درست نقطه مقابل شوینیسم بودن است.

2. نکته دوم ازادیخواهی در ایران آزادی مذهب و لامذهبی است.
3. نکته سوم ازادی زن در جامعه، بعنوان معیار آزادیخواهی جامعه
4. آزادیخواهی یعنی احترام به تنوع و دگر اندیشی
5. ازادیخواهی یعنی در تقابل با قدرت طلبی حاکمان بودن
6. آزادیخواهی یعنی احترام به اصول دمکراتیک ، از جمله آنتخابات
7. ازادیخواهی یعنی آزاد از اندیشه های جزم گرایانه، تعصب و ستریوتپ.
8. ازادیخواهی یعنی تقویت گفتمان سیاسی، انتقادی و دیالوگ با مخالفین
9. آزادیخواهی یعنی همکاری با نیروهای مختلف علیه ارتجاع و استبداد
10. ....

«آزادیخواهی» یکی از آن مولفات و روزنه هایی که به کمونیستها کمک میکند تا در میان توده های کارگر و زحمتکش و جنبشهای اعتراضی جاپایی بیابند و امکان تاثیر گذاری داشته باشند و....

ما به یک متد دینامیکی در برخورد به پدیده ها احتیاج داریم.

تغییر انسانها امر ساده ای نیست. کسی که با تفکرات مذهبی و عقب مانده بزرگ شده است و به سنتهای فکری آن مذاهب عادت کرده است، براحتی نمیتواند از اعتقاداتش دست بکشد. همین مشکل بودن تغییر انسانها، چالش های کمونیستها را چند برابر میکند. زیرا مبارزه علیه حکومت مذهبی بدرجاتی آسانتر از مبارزه علیه تفکرات عقب مانده میان توده هاست. چالش یزرگ همان جایی  است که توده ها قرار دارند.

کمونیستها زمانی امکان می یابند تا با عقب ماندگیهای اجتماعی مبارزه ای موثر داشته باشند که:

اولا حدااقلی از قوانین دمکراتیک، انسانی و سوسیالیستی در جامعه وضع شده باشد

دوما کمونیستها نه خارج از دایره کار و زندگی توده ها، بلکه همراه و نزدیک آنها در محل زیست و کار آنها باشند.

سوما کمونیستها به توده ها (هر چند هم عقب مانده و مذهبی) احترام بگذارند تا بتوانند اعتماد آنها را بسوی خود جلب نمایند.

چهارمآ اینکه در اولین فرصت اجتماعی، بایست قانون تحصل رایگان را رایج کرد. تحصیل حتی در سطح دانشگاهها بایست رایگان، قابل دسترس و همگانی شود. یک جامعه ای تحصیل کرده سهلتر میتواند با مذهب و ارتجاع مرزبندی کند. یک جامعه تحصل کرده، جامعه ای است که در آن علم، دانش و فرهنگ از قدر و منزلت بزرگی برخوردارند.

فرهنگ و مذهب دست ساز انسان هستند. و به همین اعتبار هم قابل تغییرند. جامعه و انسان همیشه در حال حرکت و تغییرند. به همین اعتبار آنچه تولید خود انسان هم هست مثل مذهب و فرهنگ، قابل تغییر و تحول اند. اما بایست روش تغییر را بلد بود.

برای مواجه با تفکرات مذهبی و عقب مانده میان توده ها، کمونیستها به نگرش و پرسپکتیو دینامیکی احتیاج دارند. نگرش دینامیکی در برخورد به پدیده ها، که تحول و تغییر را در چشم انداز دارد و نه حفظ و نگهداری سنتها.

مثال:

1. در محیط کار افراد مختلفی ا زملیتهای مختلفی کار میکنند، ... اشاره به مناسبات بین کارگران با زمینه ها، زبان و فرهنگ متفاوت. برخوردهای یکسان دمکارتیک و غیر نژادپرستانه...
2. وقتی راننده تاکسی یا اتوبوس کمونیستی با یک زن مذهبی چادر بسری مواجه می شود که به کمک نیاز دارد... راننده کمونیست چگونه به آن زن مذهبی برخورد میکند؟؟
3. خواست افزایش دستمزد برای کارگران... کمونیستها وقتی خواستار افزایش دستمزد برای کارگران می شوند، مثلا حداقل دستمزد 5 میلیون تومان. در آن شرایط ما بین کارگران با ملیت، زبان و مذهب جداگانه تمایز قائل نمیشویم. و این افزایش دستمزد برای همه کارگران است حال با هر تاریخ و زبان و ملیتی که داشته باشند.

برای انجام تغییر و متحول کردن انسان مذهبی و یا ناسیونالیست، بایست ابتدائآ با احترام به آن مردم برخورد کرد. نه اینکه با تبلیغات آنها را تحریک کرد تا بیشتر در مقابل شما\ما بایستند. بویژه کمونیستهای کارگری در تبلیغاتشان علیه مذهب و ناسیونالیسم، بیشتر مخاطبینشان را تحریک میکنند تا اینکه آنها را به تفکر وادارند...

تئوری های که در مبارزه کمونیستها می توانند از آنها  در امر مبارزه و برای گشایش اوضاع استفاده کنند:

1. تئوری حق تعیین سرنوشت ( (The theory of determination right:

تئوری حق تعیین سرنوشت را نبایست با تئوری حق ملل در تعیین سرنوشت خویش اشتباهی گرفت. تئوری حق ملل در تعیین سرنوشت خویش صرفا در رابطه با رفع ستم ملی است. اما حق تعیین سرنوشت،  تئوری بزرگتری است که هم در سطح فردی و هم جمعی میتوان ازآن استفاده کرد:

در سطح فردی: تمام حقوقی که به فرد بالغ (بالاتر از 18 سال) تعلق میگیرد: حق تصمیم گیری، انتخاب شدن و انتخاب کردن، حق ازدواج و غیره....

در سطح جمعی: حق ملل برای جدایی و تشکیل دولت ملی

در سطح جمعی: جنبشهای مختلف اجتماعی میتوانند از تئوری حق تعیین سرنوشت به نفع خودشان استفاده کنند. بگویند که آنها حق خودشان میدانند که خودشان سیاستها و پراتیک خود را منطبق بر منافعشان تعیین کنند. جنبش کارگری، جنبش کردستان، جنبش زنان ، جنبش محیط زیست و... میتوانند و حق دارند که از این تئوری به نفع خود استفاده کنند.

2. تئوری برسمیت شناسی \برسمیت شناختن (Recognition theory)

تئوری برسمیت شناخنن ناظر بر برسمیت شناختن مخالفین و دگراندیشان است. این تئوری در رابطه ی نزدیکی با ازادی بیان و ازادیهای سیاسی در جامعه قرار دارد. معمولا ازادی بیان و آزادی سیاسی برای موافقین امر اسانی است. چالش اصلی در رابطه با این حقوق، در رابطه با مخالفین است که بایست از حق آزادی بیان و اظهار وجود کردن برخوردار باشند بدون اینکه از تعقیب و دستگیری و شکنجه و اعدام واهمه ای داشته باشند.

تئوری برسمیت شناختن یک تئوری خیلی مهمی است....

3. تئوری استقلال (Independence theory)

داشتن استقلال یا به عبارت دیگر مستقل بودن، یک حق است. هر فرد و گروه و ملتی حق دارند تا در صورتیکه بخواهند، بتوانند و از این امکان برخوردار شوند که مستقل زندگی کنند.

مستقل زیستن در رابطه با تمام افراد بالاتر از 18 سال قانونا صدق میکند. هرکس دختر و پسری که به سن قانونی رسید، میتواند مستقلا زندگی کند...

مستقل زیستن در رابطه با ملتها هم صدق میکند. هر ملتی حق دارد اگر بخواهد، بتواند جدا شده و دولت خود را تشکیل دهد. حق استقلال و مستقل زیستن جزو حقوق پایه ای است که افراد و ملتها میتوانند از آن به نفع خود و بر اساس منافع خود، استفاده کنند.

کنگره سیزدهم حزب کمونیست ایران

طبیعی است که اگر ما در این سطح پایه ای،  و بر سر مهمترین تعاریف و خوانش ها، درک مشترکی داشته باشیم، بهتر و روشن تر میتوانیم به استقبال کنگره سیزدهم حزب برویم.

پیشرفت حزب در گروه اینست که رهبری حزب متوجه سیاستهای اشتباهش شده و راه کارهای که در این نوشته ارائه داده شده را با دیده مثبت نگریسته و این نگرش عمیقا سوسیالیستی را به نگرش و بینش غالب در حزب تبدیل کنند.

با تش

Posted by l at 03:09 PM | Permalink

یک روش در چهار جسم! ‎

با نگاهی به شیوهٔ بحث و گفتگوی پاسدار حسن عباسی، ایرج مصداقی، امید دانا و امیر عباس فخرآور، به این نتیجه می رسیم که این چهار تن علیرغم اختلافات جزئی که با یکدیگر دارند، اما در یک چیز با هم مشترکند و آن هم چیزی نیست، مگر بیماری معروف نارسیسم که تا عمق وجود اینان ریشه دوانده است! به همین جهت نیز خودشان را محور عالم و آدم می دانند و راجع به هرچیزی که نمی دانند نظر می دهند و اظهار فضل می کنند و حقیقت را صرفا در انحصار  خویش می دانند!!!

بررسی این چهره های جیغ جیغو و  نارسیست ، و نشان دادن نقاط اشتراک و اختلاف آنان ثابت می کند که در اصل از یک خانواده(Taxonomi) هستند!

برای نمونه ایرج مصداقی، پاسدار حسن عباسی،امید دانا و امیر عباس فخرآور بشدت ضد چپ و کمونیست هستند و هرکدام از زاویه خویش دلایل باصطلاح این نفرت را بیان می‌کنند. از سوی ‌دیگر‌ ایرج مصداقی، حسن عباس عضو سپاه و امید دانا با تمام وجود از سازمان مجاهدین خلق ایران نفرت ‌و کینهٔ بی پایانی دارند و حتی از واژه هایی چون فرقه ومنافق و دار و دسته برای نامیدن این سازمان استفاده می نمایند !

همزمان ایرج مصداقی، امید دانا و فخرآور با اینکه شاهدوست و سلطنت طلب تشریف دارند , اما هر کدام سعی دارند به شیوهٔ بیماران روانی که “هم یک چیزی را می خوان و هم‌نمی خوان”!!! بگویند که به هیچکدام از دار و دسته های رژیم ساختهٔ  رضا پهلوی تعلق ندارند و کاملا مستقل و آزادند!

مثلا ایرج مصداقی که هر وقت اسم شاهزادهٔ  پاسدار دوست وبسیجی نشان ،رضا پهلوی می آید ، آب ازلب و لوچه اش سرازیر می شود و کشته و مردهٔ مقدار و میزان “صداقت” تولهٔ شاه می باشد، همزمان می گوید :”ژن من با نظام سلطنت نمی خواند! من طرفدار نظام جمهوری هستم، اما باید بگویم که شاهزاده رضا پهلوی صادق ترین مخالف جمهوری اسلامی است و اگر مجبور به انتخاب شوم او را می پذیرم”!!!

همزمان امید دانا که خودش را طرفدار نظام پادشاهی می داند، در رقابت با ایرج مصداقی و فخرآور و دیگر شاهدوستان خارج کشوری، می گوید که آفت الله خامنه ای را بعنوان شاهنشاه ایران پذیرفته است و او‌ را بزرگ ارتشتاران!!! جهان می داند، که امپراطوری هخامنشی را در منطقه احیاءِ کرده است و فرهنگ کهن و چند صد هزار سالهٔ ایران را تحت نام شیعه اثنی حشری(بجای عشری) زنده کرده است! امید دانا ،از شاهزاده رضا پهلوی خرفت  با عبارت رضا دیبا  یاد می کند که حقیقتا باعث ناراحتی ایرج مصداقی فراهم نموده  است تا جایی که او هم امید دانا را امید نادان معرفی می کنند!

جالب اینجاست که در فضای خرتوخری اینترنتی بویژه youtube ، امیر فخرآور خودش را هم خون رضا شاه دژخیم می داند و حتی مدعی است که شکل چشمانش بمانند چشمان  رضاشاه است و “صلابت “  رضاشاه خونریز را می توان در چهرهٔ او دید! البته فخرآور گهگاهی ایرج مصداقی را تواب تشنه بخون(عبارت مجاهدین خلق) معرفی می  کند و ایرج مصداقی( بخوان اسقاطی) هم از دق دلش عباس را بچه پر رو ( در اصل بچه ک...) خطاب می نماید.

جالب اینجاست که پاسدار حسن عباسی که گوی  سبقت را از همه بیماران روانی ربوده است و  مدعی برافراشتن  پرچم شیعیان  دوازده الاغی بر فراز کاخ سفید در واشنگتن می باشد، استاد فکری و نظری امید دانا می باشد و به او‌خط می دهد! تا جاییکه امید دانا با اعتماد به نفس یک بسیجی دوران سلسلهٔ هخامنشی، خودش را “استراتجیست”(عین عبارت امید) می داند که به شاهنشاه عاری از مهر ، حضرت آفت الله سید علی خامنه ای، شاه شاهان ، ولی وقیح شاهدوستان و ولایتمداران ، امام و مقتدای آشغال زمانه قاسم سلیمانی مردار شده، ارادت و نوکری خاصی دارد. 

و اما، این چهار‌نفر «گل گاو زبونی»  که در یوتوب فعال هستند و خود را تولیت دار  آستان حقیقت و راستی، به شیوهٔ رضاشاه خمینی صفت و خمینی رضاشاه صفت می دانند هر چه که در روده و معده داشته باشند از طریق دهان‌های مبارک شان  بیرون می ریزند و بعد هم می گویند فقط و فقط با “فاکت و سند” حرف می زنند!  من در اینجا به چند نمونه از فاکتهای این “عالیجنابان “ اشاره می کنم!

مثلا پاسدار حسن عباسی کشتار بیش از سی هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷ را در زمان مرگ خمینی ملعون یعنی ۱۳۶۸ معرفی می کند! از سوی دیگر این پاسدار جانی و بی رحم و یهودی ستیز ، علت قلع و قمع سازمانهای چپ و کمونیست و سازمان مجاهدین خلق را دست بردن آنان به اسلحه قبل از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ و آتش زدن خرمن و محصول  دهقانان توسط سازمانهای چپ و مجاهدین خلق می داند!!!

ایرج مصداقی نیز از همین شیوه برای حمله به نیروهای چپ و مجاهدین خلق استفاده می کند! برای نمونه ایشان به شیوهٔ لات و لمپن های دروازه غار در گفتگو با تلویزیون مهین مدعی است که تعداد کسانی که در زمان  رضاشاه کشته شده اند  به اندازه کسانی انند که در درگیری سازمان فداییان اقلیت در ۴ بهمن ۱۳۶۴ در کردستان عراق از بین رفتند. 

ایرج مصداقی به شیوهٔ معمول چیزهایی در بارهٔ ۴ بهمن و درگیری درونی اقلیت شنیده است و فقط برای دفاع از خاندان پلید و ننگین پهلوی مجبور به تکرار شنیده های غلطش شده است. چون در فاجعهٔ ۴ بهمن ۱۳۶۴ اقلیت، ۵ نفر کشته  و ۶ نفر هم زخمی شدند! همین! در حالی که  فقط تعداد زندانهایی که در زمان رضا شاه ساخته شدند چند برابر کشته شدگان اقلیت در ۳۵ سال پیش می باشد! نمونه دوم، همین ایرج مصداقی در کفتگو‌ با سعید بهبهانی و در دفاع از فرح پهلوی و دانستن زبان انگلیسی توسط او‌، مریم رجوی را با کلمات و عبارات رکیک و جنسیتی ، مورد حمله قرار می دهد و از اینکه او زبان انگلیسی نمی داند،تمسخر می کند! این در حالی است که با یک جستجوی چند دقیقه ای در  یوتوب می توان به تعدادی کلیپ از مریم رجوی دست پیدا کرد که او را در حال صحبت کردن به زبانهای فرانسه و انگلیسی نشان می دهد!

جالب اینجاست که ایرج مصداقی در نقد کتاب بی سر و ته و تخیلی «رفیق آیت الله»، به قلم عباس فخرآور ، اسناد و فاکت های او‌ را مورد حمله قرار می دهد ‌و از اینکه نویسنده این کتاب ادعا کرده است سید علی خامنه ای در پنجاه سال پیش به شوروی گریخته و در دانشگاه پاتریس لوممبا درس خوانده است، فاقد اعتبار می داند، در حالی خود ایرج خان اسقاطی دست کمی از این بقول خودش بچه پر رو ندارد!

خلاصه کنم! این چهار‌نفر‌، در یک چیز دیگر هم با یکدیگر  شباهت دارند و آنهم لحن عصبی و جیغ و‌داد کشیدنها  و منم منم کردنهایشان است که بعد از مدتی حال خیلی از ببنندگان و شنوندگان خود را به هم‌ می زنند!

با اینکه این چهار نفر بزرگ شدهٔ تهران هستند، اما لحن و بیان آنان با یکدیگر فرق دارد. مثلا لحن پاسدار حسن عباسی و ایرج مصداقی تقریبا یکی است: عصبی خنده های زورکی، حرکات ناگهانی بدن و مرعوب کردن مخاطبان خویش از طریق چشمانی از حدقه در آمده و قار قار های گوش خراش !

همزمان شباهت های زبانی و  فکری امید دانا و امیر عباس فخرآور بقدری به یکدیگر نزدیک است که آدم فکر می کند اینان در یک مدرسه و مکتب آموزش و تعلیم دیده اند!

به همین جهت من، از عنوان «یک روش در چهار جسم» برای این مقاله استفاده کردم.

سیامک دهقانی

Posted by l at 03:04 PM | Permalink

به یاد رفیق پیکارگر، حمید رضا آرست!

پس از قیام مردمی علیه استبداد نظام پادشاهی، بسیاری از جلسات در اطراف شهرها صورت می گرفت که در آن بیش از بیش نیروهای چپ شرکت می نمودند. در یکی از این همایشات در روستایی نزدیک به رشت (آنطور که حافظه ام پس از 43 سال اجازه می دهد، پس از تقریبن 45 دقیقه پیاده روی و عبور از سبزه زارها و یا شالیزارها در مجاور "پسیخان" بود). من نیز بوسیله رفقایی از برگزاری جلسه در این مکان آگاهی یافته بودم و در یکی از شب های ماه اسفند سال 1357 بود که در آن شرکت نمودم. جمعیت قابل توجه ای از مناطق مختلف در داخل یک اطاق روستایی گرد آمده بودند و بحث ها با نظم صورت می پذیرفت. من نیز در این جلسه بحث ارائه دادم. فکرم بر این است که حدود ساعت 10 شب جلسه به پایان می رسد و زمانی که قصد داشتم از مکان یاد شده خارج شوم با کسی روبرو میشوم که با چهره ای باز و خندان راه را بر من سد میکند و می گوید؛ اگر موافقید، خواستم با یکدیگر گفتمانی داشته باشیم. به وی پاسخ دادم؛ با کمال، ولی مسیرم بطرف رشت است و ساعت 24 قراری دارم که باید حاضر باشم. گفت که من نیز بطرف رشت میروم و در بین راه میتوانیم صحبت کنیم که مشتاقانه من نیز پذیرفتم. او این گونه آغاز کرد: حمید هستم و عضو "گروه بابک" هوادار "سازمان چریکهای فدایی خلق". او این گونه با صداقت جملات خود را آغاز و از همان ابتدا به من اعتماد نمود و ادامه داد که بحث شما را در جلسه شنیدم و گروه ما بسیار خود را نزدیک به نظرات شما میداند زیرا از مدتی قبل بحث هایی در درون ما جریان دارد که با نظرات "سازمان چریکهای فدایی..." متفاوت است. او در تداوم گفته های خود، از من سئوال نمود که آیا با تشکیلات مشخصی فعالیت دارم؟. پاسخ من در آن لحظه غیر شفاف بود، هر چند در آن دوره ها فعالیت ما نیمه مخفی و نیمه علنی انجام می گرفت و من با آنکه با نام مستعار "رضا" در "سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر" سازماندهی شده بودم و ارتباط و فعالیت ام مشخص بود، گفتم با تشکیلات مشخصی کار نمی کنم ولی خود را نزدیک به سازمان پیکار میدانم. قرار گذاشتیم که با رفقای "گروه بابک" آشنا شوم و بحث و گفتمان هر چه بیشتر در بین ما صورت گیرد. پس از چند روز با شور همگانی رفقای گروه، همایش سیاسی ما در کوهنوردی تدقیق می گردد و بالاخره در روز موعود بین کوه های امامزاده هاشم و رودبار، همراه رفقا که بین 15 تا 20 نفر بودند، عزم سفر می نمائیم. 

رفیق حمید رضا آرست با فعالیتی خستگی ناپذیر یکی از سازمان دهندگان گروه مذکور بود. در بالای کوه بحث های ما آغاز می گردد. گروه از آگاهی های سیاسی قابل توجه ای برخوردار بود، اعتماد متقابل ما صد افزون گشت. در آنجا بود که به رفقا اعلام نمودم که با تشکیلات سازمان پیکار فعالیت دارم. برگزاری جلسات ما در کوه چندین بار صورت گرفت و بالاخره بیانیه ای صادر نمودند و با تغییر مواضع "گروه بایک" را بعنوان هوادار "سازمان پیکار..." اعلام کردند. بیانیه را به سازمان دادم که بخشی از آن در یکی از شماره های نشریه "پیکار" درج گردید.

رفیق حمید، کارگر جوشکار پر شور و مملو از انرژی مبارزاتی بود که در منطقه ای در رشت بنام "راسته ی مسگرها" و در مغازه ای (اگر اشتباه نکنم همراه پدر کارگری می نمود). متاسفانه وضعیت سیاسی ام به ترتیبی بود که قادر نبودم زیاد در رشت ماندگار شوم و این مسئله به وسیله ی مادرم که یکی از مسئولین "فاطمیه" رشت و نیز استان گیلان بود و با امام جمعه آنزمان یعنی "احسان بخش" رابطه داشت به من اعلام شده بود. از این نظر بیش از بیش در تهران بودم و گروه بابک نیز فعالیت خود را در رشت انجام می داد و رفیق حمید رضا آرست با آن شخصیت آرام و صداقت انسانی به سهم خود، فعالیت های گروه را سازماندهی می نمود. در ایتالیا بودم که شنیدم رفیق حمید در جهنم زندان رشت در هنگام اسارت و محکومیت سیاسی به دلیل دارا بودن به اندیشه های برابرطلبانه، یعنی کمونیستی، در شرایطی که شجاعانه قصد نجات انسان های هم بند خویش در آتش سوزی زندان را داشت، جان خود را از دست داد و در آتش مبارزه ی سیاسی جان باخت. در واقع جمهوری اسلامی با ددمنشی و وحشی گری، رفیق کارگر ما را سوزاند.  جا دارد در این سطور از کارگر جوشکار دیگری تجدید خاطره نمایم. این رفیق با حمید رضا آرست ارتباطی نداشت، زیرا در یک مجتمع صنعتی در رشت کارگر جوشکار بود که مستقیمن تحت مسئولیت سازمان پیکار فعالیت کارگری داشت. او یکی از قهرمانان ورزش کارگری بود. زمانیکه تهاجمات وحشیانه به اصطلاح فرهنگی به دانشگاه های ایران آغاز میشود، همراه دانشجویان پیکار در دانشگاه رشت دستگیر و زندانی می گردد. او هنوز در حیات است  و اسم واقعی اش را برملا نخواهم ساخت. قصدم هم تجدید خاطره است و هم نیز در "سایت سیاسی" خوانده ام که رفیق "ادنا تابت" (طاهره) پس از تجزیه در "بخش منشعب از سازمان مجاهدین"  به سه بخش متفاوت،  در تابستان 1358 به صفوف سازمان پیکار پیوسته است که چنین نظریه ای از روی اشتباه بیان گردیده و  مبتنی بر واقعیت نیست و من از اسفند 1357 در چارچوب سازمان پیکار و تحت مسئولیت این رفیق در بخش کارگری فعالیت داشتم، و او بود که کارگر جوشکار و سایر کارگران را در سفر های تشکیلاتی به تهران اسکان داده و آموزش میداد و این فعالیت ها بویژه با "رفیق رشید" (اسم مستعار سازمانی کارگر جوشکار) در نیمه ی بهار 1358 بود. من و "رشید" شب ها در نگهبانی مسلحانه ی "بلوار تقی اشکیل" شرکت داشتیم و سازمان پیکار با شرکت من توافق نداشت. ولی دلیل شرکت خود را به سازمان ارائه داده بودم و بالاخره سازمان آنرا انتخابی شخصی و نه سازمانی دانست و بصورت مشروط پذیرفت. ارتباط کارگر شجاعی چون رشید با سازمان و سپس...، ثمره ی شرکت ام در آن نیمه شب ها بود. ولی  رفیق ادنا ثابت یکی از اعضای سازمان چریکهای فدایی خلق ایران بود. که به دلیل اختلافات نظری و پس از یک دوره طولانی بحث و دیالوگ درون سازمانی، از مسئولین سازمان چریک های فدایی خلق تقاضای پیوستن به "بخش منشعب از سازمان مجاهدین" می نماید و این عمل بالاخره در ابتدای سال 1357 عملی می گردد. از طرف دیگر در همان سایت نوشته شده است که دلیل جدایی رفیق از "سازمان چریک های فدایی خلق" مرزبندی وی با بینش مبارزه مسلحانه چریکی بوده است که این نیز بخش کوچکی از واقعیت ها را نشان می دهد، زیرا بخش بزرگی از این جدایی مواضع سیاسی ـ اجتماعی چه در عرصه داخلی و چه در افق بین المللی بویژه در ارتباط با "اردوگاه سوسیالیسم" و برسمیت نشناختن روسیه بمثابه یک کشور سوسیالیستی بود که تضاد گسترده تری را با سازمان چریک های فدایی ایجاد می نمود. رفیق ادنا این مسائل را بمن نیز مطرح کرده بود.  او با دو چشمان آبی خویش، به آرامی تکلم می نمود ولی وظایف را با احساس مسئولیتی بی نظیر به انجام می رساند. رفیق ادنا در رابطه با تدوین اساسنامه "شورای کارگران و کارکنان مجتمع صنعتی توشیبا" در رشت کار و فعالیت چشمگیری نموده بود.

یاد از رفیق حمید رضا آرست موجب آن گردید که برای تصحیح اشتباه، گذری به رفیق کارگر جوشکار دیگری  از رشت نمایم که  در ارتباط با رفیق ادنا ثابت قرار داشت. جمهوری اسلامی چه انسان های شریف و صدیقی را قربانی ساخت. متاسفانه نمیتوانم یاد تمامی رفقایی را که در آن دوره ها با یکدیگر فعالیت داشتیم و در راه مبارزه ی برای کسب عدالت اجتماعی و حقوق برابر طلبانه جان باخته اند، یکی پس از دیگری یطور مشروح یادی نمایم. رفقایی که در روند پیکار ها با شرافت مبارزاتی و شجاعت کمونیستی، مجبور بودند که در رابطه با سیاست وحشیانه جمهوری اسلامی، مخاطرات را پی در پی تجربه نموده و هزینه های سنگینی را متحمل شوند. فعلن  به همین سطور اکتفا نموده و یاد عزیز شان را گرامی میدارم.

29 تیر 1399 ـ  18 ژوئیه 2020

Posted by l at 04:39 PM | Permalink

چهره دین دولتی، قضای پلید اعدام ها

41 سال آزگار و دروغین از مهر و دوستی و دادسرای پوچ اسلامی افسانه ها سرودن، و روزانه روضه های کشتار یا ترانه های حکم اعدام الهی را در هرکوی و برزن خونین شنیدن؛ و رقص مرگ قربانیان و بیدادرسان ویلان و گرسنه را بالای دار حکمت کور آسمانی دیدن؛ با خوی زشتی و درندگی نظام آن روبرو بودن؛ و زندگی ترسان کردن؛ با ناگزیری بقا در برابر مالیخولیائی سران رژیم از یکسو، و دلهره و هراسانی از بیدادگاه های "ماهران مُرداندن" با و بی هر دلیل و بهانه ای از دیگرسو ایستادن و نوبت خود را انتظارکشیدن، و یا تماشاگر زیر تیغ تیز رفتن بی گناهان در کشتارگاه های ولی فقیه مطلق شدن؛ و چشم براه آویزانی خویش با بالای دارها بودن، تنها کابوس واقعی و جاری جهار دهه ای مرگاندن در بساط خون آشام دین دولتی بوده است.

آری درین سرزمین نفرت برده ی اعدام ها دستور وحدانی، تنها وحی مرگاندن است! کشته شدن و مردنی در همیشه، و در همه جا، و با تصور بودن در میدان دارها و آویزانی هستی بیکس و بیدادس بر بالای آبرو و بی شرمی رهبران آن، و نابودی نابهنگام در هردم همراه بودن با مردن؛ و شگفتا از وحشت خونخواران با سکوت مصلحتی خجولانه همگام و هموند گشتن، و در کنج بی ارزشی خوارماندن و تازه، روند انجام و اِعمال این تزورها، ترورها و تبهکاری های آشکار حکومتی را با نام "خدای رحمان" برتابیدن! براستی این فجایع ضدبشری نه تنها برای من که بسیارانی باورنکردنی ست؛ و مهر و خردورزی آنسانی می بایست خیلی پیشترها بداند یا که اینک هرچه زودتر بپاخیزد و با فریاد و دادخواهی بیشتر پرچم سیاه و خونین این انتقام های اسلامی ـولائی از مردم فریبخورده را یکراست برکول تاریخ بیدار کشاند؛ و بی کم و کاست این "هنر جسورانه ی کشتن" اسلامی و پذیرش مردمی آنرا درین برهه های بی وجدان تاریخی در دل روشن نوعدوستانه انسان ها هک ابدی کند.

فرمان کشتن با حکم اعدام با هرگونه تئوری ایکه داده شود، حقیقت ننگ آوری ست که جزو یکی از چشمگیرترین اعجازهای زمینی و برنامه ریزی شده و تاکنونی دین دولتی ـ ولائی بوده است که او با خودکامگی های مذهبی ولایت اش پیوسته همزاد و برای بقای نظام سرکوبگر جدائی ناپذیر می باشد. یک جنگ کور و دشمنی ستیزناک همیشگی با اصلاح پذیری خلافکار و رد و نقد بنیادی از آموزش یابی فرهنگ انسانی می باشد که شایسته است فرداسازان مهربان، ننگ خشونت پناهی راهبران آنرا بزرگترین ره آورد و افتخار اسلام ولائی بدانند و بنامند که البته بسیارانی ای بسا در درون رژیم نیز نامیده اند. شأن شرور اعدام و قتل نفسی که راهبران قتال و دولت مردان و زنان پست کردارش دارند، و پیوستگی اعدام ها و بکاربردن اهرم آسان کشتارها را چنان که تا بامروز دیده ایم، توانسته بدین چیرگی و خبرگی و روزمرگی آسان سازند و ساخته اند و بی هیچگونه واهمه ای از"خردورزی انسانمدار" علیه اعدام ها که دیرست در حال تکوین و پندپذیری از خشونت های بی هوده دین دولتی ست، هرگز ترس نداشته، و بی رحمانه تا توانسته اند به نابودکردن زندگی دست همت بردند و " حتی فرصت اصلاح" را نیز از قربانیان نظام خود گرفته و با لجاجت اندیشه ستیزانه ای بیدادگری ناعدالت خانه های خود را به پیش برده است.

اعدام اهرم حکومت نادان و واپسمانده ای ست که مسخره وار کشتن را امری الهی، عقلانی، اخلاقی و بسود اندیشه گری اسلامی انسانی دانسته و بی هرگونه سازشی ترویج کرده، و حق کشتن و فرمان اعدام دین دولتی را در جام جان شکننده ی دین باوران، با بی وجدانی تمام کاشته و گسترانده؛ و گماشتگان مرگکارش پویائی دستگاه های کشتارهای جمعی و نسل کشی های تاکنونی جلادان را خوب آموزانده و پرورش داده، و اموختگانش دستور مرگ را سیستماتیک و تشریفاتی در سراسر کشور با غرور پیاده نموده اند. رژیم هیستریک اعدام؛ این درندگی آگاهانه، عمدی و حکومتی را با تأئید و بیاری باند ها و مافیاهای یکدست انگل و فاسد حکومت خود، و با راهبردهای قضای اسلامی، همگی آنها توانسته اند بخش یا مهره ای از هدایت قانونی اعدام شوند و هویت بی خدشه شیعی ـ اسلامی پیدا کنند و کرده اند و اعدام انسانی را بسادگی مقبول اجتماعی سازد؛ و با دبدبه های حقانیت قوانین قضای الهی که از روز تا شب از مناره ها و مسجدها و مرثیه سراها خردکشی روزانه می کنند، اعدام را بکاربرند و همچون آب خوردن هرکه را خواستند بکشند و کشته اند و فسادها و چپاولگری های خویش را با خودکامگی دینمداری و با بی شرمی بی مانندی از چشم توده های ساده دل پنهان کنند و کرده اند؛ و جنون های کشتار دگراندیشان و سربه نیست کردن مخالفان را همساز و هماهنگ خواست توده های نموده و آنها را همگام و دمساز جنایت های ضدبشری خویش کند همانگونه که تاکنون کرده است.

حکومت دینی ایکه 41 سال است برای ایجاد باور مردمی به برجستگی قوانین فرسوده و فرانسانی خود از یکسو، و جااندازی و پاکسازی و تخریب وجدان بیدار و جستجوگر از دیگرسو تنها پناه به اعدام برده و با همه توان تصویبی و اجرائی اش دست به تباهی خرد سازنده ی انسان زده و با نابودی خودباوری در شناخت درست قوانین فراملی و مذهبی و مسلکی و قضای یکراست، به انکار توان دادیاری و دادورزی انسانی پرداخته، و پای جهل و نادانی بر اراده ی آگاه تاریخی کوبیده و می کوبد. آنهم انسانی که درین دم و دستگاه تاراجگر نه که در حال بودن و بهترشدن که پیگیر بیکار، گرسنه و غارتزده بوده است؛ و نقاط ناتوانی و ضعف اش درین کنام های هرزگی و هرزروی ها همچنان برجسته و بزرگترشده و رژیم اعدام خیره سرانه از اهرم ازلی و ابدی اعدام و دیگر جزاهای گرگ مآبانه اسلامی بنام خدا بهره ی سوء و خائنانه علیه حقوق بشر برده؛ و شگفتا که بی هیچگونه تردیدی در قوانین عصر شترچرانی خویش، او همچنان کشتن های برنامه ریزی شده حکومتی را وسیله ای تربیتی دانسته و می داند؛ و بی گمان نیز هیچگاه نمی تواند به پستی، پرتی و ناهنچاری های آن با زمانه ی ما تن دردهد و چنین که دیده و می بینیم نداده و نخواهدداد. و این درست در شرایطی ست که کلیت دین دولتی اش از رهبر تا پائین ترین گردانندگان آن همگی، از دامنه ی اشکال فسادها و رسوائی ها و گندزدگی های شان اینک شره ی ایران، منطقه و جهانند؛ و دیگر چیزی برای پوشاندن بی آبروئی های شان در وجدان لهیده و گرسنه کارگران، زنان، زحمتکشان و جوانان برجا نگذارده و یا برای از دست دادن ندارد.

از آغاز نسل کشی ها و ترورهای دوران خمینی، تا همین کشتارهای رسمی معترضان، مخالفان، دیگراندیشان، دگرباشان و آزادیخواهان زن و مرد و جوان و پیر؛ تا همین ترور رسوای مسافران هواپیمای اوکراینی حکومت! همه نشانگر این بوده و هستند و می باشند که رژیم چه با دلیل و یا بی دلیل می کشد و اعدام هایش هم دیگر رنگی در ساختن پشتوانه ی آبرورفتگی و یا رنگ تازه ای برای جامه پلاسیده و پاره ی نظایم دینی برجانگذاشته و این تبهکاری های قانومند اسلامی از چشم و دل خونین مردم پاکباخته برای همیشه امکان زدودگی ندارد. و یادمان هم نرود که این اعدام ها و گروه گروه کشتارها، جز راهکار بقای نظام ضدبشری ملاها و مکلاها نبوده و برجسته ترین تبهکاری ها و نسل کشی هائی ست که دین دولتی و رهبرانش آنرا با یاد و نام عدل علی و قضای الهی در ژرفای نادانی و ناخودآگاهی مردمی کاشتند و در باور توده ها به برداشت اش رسیدند؛ و به حکمت نادیده ی خدا آدمخواری هولناک خود را پیوسته تابیدن و بیاری چاه های بی صاحب نفت مالیدند تا طناب مرگ کم نیاورند. نه به اعدام و نه به دین دولتی و ساختارسرمایه سالاری آن.

برنتابیدن رژیم از سوی اعتراض های سراسری و اعتصاب های بی شمار کارگران و بویژه 36 مین روز دادخواهی کارگران هفت تپه، و همچنین فریادهای دادجوئی مردم بجان آمده و گرسنه در هرگوشه ی کشور ویران و تباهشده نشان آشکار از آن دارد که دی و آبان دیگری در راه است. زیرا همه ی آنهای بیکار و گرسنه بردباری خود را در برابر اشکال ترورها، کشتارها، چپاول ها، ریاورزی ها، دروغ ها، خارج گریزی فرزندان حکومتی ها و از همه خیره بارتر دیدن اشرافیت بالانشین رژیمه ایستادگی و برتابیدن کلیت حمومت را برای همیشه از دست داده اند، و رژیم این واقعیت را بخوبی می داند و هر حرکت کوچک اعتراضی را بسان بهبهان بسرعت سرکو می کند. بنابرین رژیم و مردم به آخر خط رسیده اند و بخصوص با این سبد غذای بخور و نمیر بالای 8 میلیونی و دسیسه ی کوپنی کردن و کنترل اعتراض ها، دیگر کسی راضی نیست با نام خدا و رسول نان او و زن بچه اش هم اعدام و غارت و بیش از پیش ربوده شوند. خامنه ای و خیمه نشینانش هم می داند که قضا و جزای الهی اسلامی دیگر حرمت و وجاهت اش را با اینهمه گندزدگی و کثافتکاری های ریز و درشت سران و گردانندگان دین دولتی از دست داده است و از همینرو چاره ای جز فریاد، اعتراض و گذر از کلیت رژیم برایشان موجودنیست. نه ی بزرگ و سراسری به اعدام و هرگونه کشتارهای عمدی و ضدبشری اعدام های دین دولتی می باید کنارگذارده شوند و خواهندشد. برجسته ترین پاداش پکپارچگی و همبستگی اجتماعی همان عقب نشینی ناگزیر رژیم از اعدام سه جوان معترص آبانماه بود که نشان از توان توانای 99% صدی ها علیه زور و ستم رژین داشت که تنها چنینی روش و شیوه هائی امکان پیروزی دارد. هرگز یادمان نرود که چهره دین دولتی، و قضای پست و پلید اعدام هایش جزو جدائی ناپذیر و همیشگی اوست و درست از همینرو می باید دین را از حکومت جداکرد و راهکار رهائی ما از ساختار فناتیسم و کاپیتالیسم در گرو سرنگونش بوده و هست و سپس شایسته خرد انسامدار جز این نبوده و نیست که می باید بتواند اداره و اراده ی زندگی اجتماعی، طبقاتی و شورائی خود را بیابد و برای زدودن تمرکز قدرت خودمگان، خودمدیریتی مردمی و توده ای و کارگری برپاسازد.

بهنام چنگائی سی ام تیر1399

Posted by l at 04:34 PM | Permalink

تقدیم به زهرا (زارا) محمدی، معلم زبان کُردی، انجمن نوژین و دانش آموزان عزیز ایشان.

شمس الدین  امانتی

روز دوشنبه ۲۳ تیر ماه ۱۳۹۹، رژیم جمهوری اسلامی به منظور ایجاد رعب و وحشت، حکم ۱۰ سال زندان زهرا (زارا) محمدی، فعال مدنی و از اعضای انجمن نوژین را به اتهام «تشکیل گروه به قصد برهم زدن امنیت کشور» را به وکیل مدافع ایشان ابلاغ کرد‌، زارا محمدی به ازای هر یک سال تدریس زبان کُردی به یک سال زندان محکوم شد.

ضمن محکوم کردن این رای ناعادلانه دستگاه های قضایی رژیم حاکم بر ایران، بخشی از تاریخ کو مه له و تدریس زبان کُردی را به همه معلمان آزادیخواه و برابری طلب تقدیم میدارم.

*کومه له و تدریس زبان کردى:

تدریس زبان کُردى در مدارس بوکان توسط معلمان مدارس این شهر در بطن  جنبش مقاومت خلق کُرد علیه استبداد مذهبی حاکم بر ایران طرح و اجرا گردید. بعد از سه دهه همفکران و همسنگران مبارز و انقلابی معلمین مدارس جنبش مقاومت خلق کُرد، ایدۀ تکمیلى تدریس زبان کُردى را در پروسه اجرایی«برنامه کومه له براى حاکمیت مردم کُردستان”بر سرنوشت خود و بویژه در عرصه آموزش و پرورش تقدیم کردند.»

در بند ۵ از فصل سوم این برنامه قید شده است که:

«زبان کُردى در مدارس و دانشگاه هاى کُردستان تدریس و در ادارات دولتى و مٶسسات فرهنگى و هنرى و رسانه هاى جمعى بکارگرفته شود.»

جلد اول کتاب”الف و ب”کُردى, تألیف کمیسیون مرکزى آموزش و پرورش کومه له، در سال ۱۳۶۲ و کارنامه تحصیلی ابتدایی مدرسه شهر بوکان.

*برگرفته از خبرنامه کو مه له.

۱۹ / ۷ / ۲۰۲۰

Posted by l at 10:59 PM | Permalink

غصب و تصدی مساجد اهل سنت بلوچستان توسط نماینده ولی فقیه

از بدو پیدایش نظام جمهوری اسلامی دخل و تصرف عیان در امور مساجد اهل سنت و انتصاب امامان جمعه مساجد سُنی مذهب های بلوچ, تا به امروز سابقه نداشته. چه در رژیم پهلوی و چه در ٤١ سال و ٥ ماه گذشته علما و رهبران مذهبی بلوچ در امر مدیریت مساجد خویش و انتصاب امامان جمعه آزاد بودند. اما از هفته گذشته آیت‌الله مصطفی محامی نماینده جدید ولی فقیه در استان سیستان و بلوچستان بر خلاف رویه معمول شروع به انتصاب امامان جمعه اهل سنت شهرهای استان نموده است که نمونه آن تا به اکنون احکام انتصاب ٦٣ امام جمعه اهل سنت سراوان , ٥٢ امام جمعه اهل سنت شهرستان‌های خاش و تفتان,  ۳۱ امام جمعه اهل ‌سنت مهرستان و سیب و سوران, و امروز نیز احکام جداگانه انتصاب ۲۷ امام جمعه اهل ‌سنت راسک و سرباز توسط ایشان صادر شده است. قرار است در طی روزها و هفته های آینده احکام انتصاب امامان جمعه اهل سنت بقیه شهرهای استان نیز صادر شود.

طبق گزارشات واصله تعدادی از علمای برجسته اهل سنت با این اقدام شدیدا مخالف هستند و آن را نه تنها در تضاد با وحدت شیعه و سنی, بلکه مغایر با اصل ١٢ قانون اساسی می دانند. اصل ١٢ قانون اساسی تصریح می کند که اهل سنت در انجام‏ مراسم‏ مذهبی ‏و تعلیم‏ و تربیت‏ دینی‏ بر طبق‏ فقه‏ خودشان‏ آزاد هستند. بر اساس خبرهای رسیده به مرکز مطالعات بلوچستان, علاوه بر آیت‌الله مصطفی محامی, امامان جمعه شیعه, دفاتر نمایندگی ولی فقیه در شهرستانهای مختلف استان و مسئول نمایندگی ولی فقیه سپاه سلمان ء سیستان و بلوچستان, نهادهای امنیتی و اطلاعاتی نیز در ترغیب امامان مساجد اهل سنت و علما برای تمکین و پذیرش احکام انتصاب فعال بوده و هستند.  ظاهرا اکثر منصوبین اهل سنت که با استراتژی "چماق و هویج" نظام روبرو شده اند, از ره حتمیّت یا گریزناپذیری تقدیر را اینگونه پذیرفته اند که با آمدن نماینده جدید ولی فقیه عصر جدیدی در خیزش نظام برای کنترل مساجد و سپس مدارس دینی اهل سنت در استان آغاز شده است. زیرا "آنچه نصیب است نه کم می دهند، گر نستانی به ستم می دهند". انتصاب تحکمی امامان جمعه در بقیه نقاط سُنی نشین کشور از جمله کردستان سابقه داشته. اما در سیستان و بلوچستان بی سابقه بوده. اگرچه تلاش های فراوانی توسط دبیرخانه شورای برنامه ریزی مدارس علوم دینی اهل سنت که توسط محمود احمدی نژاد بنا نهاده شده بود,در گذشته صورت گرفته. این شورا علاوه بر ورود به مسائل مذهبی اهل سنت, تلاش می کند مدیریت قبایل و طوائف در سیستان و بلوچستان را نیز بدست گیرد.

آیت‌الله مصطفی محامی نماینده ولی فقیه در سیستان و بلوچستان که سمت و مسئولیت و القاب های فراوانی نظیر رئیس شورای فرهنگ عمومی استان, عضو هیئت علمی جامعه المصطفی, رئیس شورای امر به معروف و نهی‌ از منکر و غیره دارد؛  در نماز جمعه هفته پیش گفت: " اکنون دوران درگیری نیست وگرنه دشمن طمع می‌کند". سوال بدیهی این است اکنون چرا خودش با چرخشی خطرناک و با عهد شکنی و زیر پا گذاشتن اصل ١٢ قانون اساسی و غصب و تصدی مساجد اهل سنت می خواهد بین نظام و علمای اهل سنت "درگیری" ایجاد کند؟

حدود سه سال پیش مولانا عبدالحمید امام جمعه اهل سنت زاهدان در نامه ای خطاب به رهبر جمهوری اسلامی دو درخواست مشخص مطرح کرده بود. اول رفع تبعیضات مذهبی بر علیه اهل سنت. دوم درخواست آزادی نماز های یومیه و نماز جمعه اهل سنت در کلان شهرها. آیت الله خامنه ای در جوابیه خویش با نفی هرگونه تبعیض مذهبی از نفوذ "خناسان" و دشمنان این مرز و بوم سخن گفته بود. در همان زمان در مقاله ای در سایت بی بی سی فارسی نوشتم: "از این جوابیه رهبر کاملا هویداست که در هنوز بر همان پاشنه قدیمی می چرخد و نباید انتظار تغییر عملی محسوسی در رفتار حکومت ایران با اهل سنت داشت.

شوربختانه واقعیت این است که از این هفته تغییر عملی محسوسی در رفتار حکومت ایران با اهل سنت آغاز شده است. تغییری منفی در راستای تعدی و تضییق حق قانونی اهل سنت در امور مذهبی آنان. عملکرد انحصاری و  شیوه تبعیض آمیز جمهوری اسلامی همواره اینگونه بوده که حقوق دیگران را با بی پروایی زیر پا گذاشته, و هر کسی را که کوچکترین اعتراض بکند, متهم به همراهی و همسویی با "خناسان" و دشمنان این مرز و بوم و صهیونیسم و استکبار جهانی و غیره می کند. این رسم دیرینه جمهوری اسلامی است که "آنچه نصیب است نه کم می دهند، گر نستانی به ستم می دهند".

عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن

یکشنبه ٢٩ تیر ١٣٩٩

Posted by l at 10:57 PM | Permalink

منوچهر صالحی لاهیجی

دکتر جواد طباطبائی و زبان آلمانی

چندی پیش در جائی خواندم که آقای دکتر جواد طباطبائی در یکی از سخنرانی‌های خود درباره جلال آل احمد، علی شریعتی، حمید عنایت، حسین بشیریه و بسیاری دیگر از روشنفکران گفته است که «هیچ‌یک کار روشنفکری درخوری انجام نداده‌اند.»[1] بنابراین می‌توان به این نتیجه رسید، کسی که به دیگران زخم زبان می‌زند، خود باید «کار روشنفکری درخوری» انجام داده باشد. 

انگیزه من در این نوشته بررسی کارهای طباطبائی نیست، زیرا بسیاری از آثار او را نخوانده‌ام و به همین دلیل نمی‌توانم در مورد «کار روشنفکری» او به داوری بنشینم. اما یاد روزهای سپری شده افتادم و خواندن کتاب «ابن خلدون و علوم اجتماعی» او که در سال ۱۳۷۴ در ایران انتشار یافت. من در همان سال آن کتاب را خواندم و دریافتم که نویسنده برای بسیاری از واژه‌های آلمانی معادل‌های نادرستی را برگزیده است و این نکات را در حاشیه آن کتاب یادداشت کردم. گمان دارم یک سال بعد طباطبائی به‌هامبورگ آمده بود و چند هفته و شاید هم چند ماهی در این شهر زیست و لابد سرگرم پژوهش! بوده است. در آن زمان در هامبورگ «سازمان ایرانیان دمکرات» در روزهای آدینه هر هفته نشست‌هائی را برگزار می‌کرد و در یکی از شب‌ها که من درباره سوسیالیسم بلشویکی در روسیه شوروی سخن می‌گفتم، در نیمه پایانی سخن‌رانی خود دیدم که آقای جواد طباطبائی به‌هم‌راه آقای عباس شیرازی که اقتصاددان است و در آن زمان شریک تجاری آیت‌الله زاده مهندس حسن شریعتمداری بود، به آن نشست سری زد و تا پایان به سخنان من و دیگران گوش داد و سپس نیز با هم‌راهان خود آن نشست را ترک کرد. دو روز بعد به آقای عباس شیرازی تلفن زدم و گفتم که کتاب «ابن خلدون و علوم اجتماعی» آقای طباطبائی را خوانده‌ام و بر این باورم که برخی از معادل‌های ایشان برای واژه‌های آلمانی نادرست است و خواستم در این باره با ایشان گفت و گو کنم. آقای شیرازی گفت با دکتر طباطبائی در این باره سخن خواهد گفت و از تصمیم او آگاهم خواهد کرد. او چند روز بعد خبر داد که ایشان چون باید سفر کند، فرصتی برای گفت و گو با من را ندارد.

از آن زمان نزدیک به ۲۵ سال سپری شده است. اما این ادعا که دیگران «کار روشنفکری درخوری» نکرده‌اند، سبب شد تا دوباره به سراغ حواشی خود بروم و ببینم ایشان با انتشار آن کتاب چه «کار روشنفکری» انجام داده است؟ با خواندن دگرباره حواشی خود دریافتم انتشار این نوشتار فرصت مناسبی است تا نشان دهم کسی می‌تواند «استاد دانشگاه» و درباره پروژه «ایرانشهری» نیز صاحب‌نظر باشد و با این حال در تدوین کتاب خود در گزینش معادل‌های مناسب برای واژه‌های آلمانی از دانش چندانی برخوردار نباشد. در این نوشتار فقط بدان بسنده کرده‌ام که ترجمه‌های نادرست از واژه‌های آلمانی در کتاب «پژوهشی» ایشان را بررسی کنم و داوری درباره دستاوردهای «روشنفکری» ایشان را به خوانندگان این نوشتار وامی‌گذارم.

این را نیز گفته باشم که در این نوشتار به‌ترتیبِ شمارگان صفحات کتاب «ابن خلدون و علوم اجتماعی» واژگان را مورد بررسی قرار داده‌ام.

• او در صفحه ۳۹ کتاب خود اصطلاح Holzwege آلمانی را که عنوان یکی از کتاب‌های مارتین هایدگر، فیلسوف آلمانی است، «بُن‌بست کوره راه جنگلی»[2] ترجمه کرده است.

یکم آن که واژه Holzwege مفرد نیست و بلکه جمع است و بنابراین طباطبائی می‌بایست آن را «بُن‌بست کوره ‌راه‌های جنگلی» ترجمه می‌کرد.

دوم آن که هایدگر در آغاز این کتاب چنین نوشته است: «چوب یکی از نام‌های کهن جنگل است. در چوب (جنگل) راه‌هائی هستند که بیش‌ترشان چون ناگهان پایان می‌یابند، گذرگاه نیستند. این راه‌ها را «راه‌های چوبی (جنگلی)‌» می‌نامند. هر یک جهت خاصی دارد، اما همه در همان جنگل‌اند. غالبأ چنین دیده می‌شود که آن‌ راه‌ها شبیه هم هستند. اما فقط چنین دیده می‌شود. چوب‌بُرها و نگهبانان جنگل این راه‌ها را می‌شناسند. آن‌ها می‌دانند در ‌راه چوبی (جنگلی) بودن یعنی چه.»[3] به این ترتیب هایدگر برایمان آشکار ساخته است هر کسی نمی‌تواند از همه راه‌ها به هدف خود برسد و بلکه راه‌هائی هستند که فقط آگاهان از آن راه‌ها می‌توانند بگذرند و به اهداف خود دست یابند.

سوم آن که در فرهنگ Duden که مهم‌ترین فرهنگ زبان آلمانی است، در این رابطه چنین نوشته شده است: «در راه‌ چوبی (جنگلی) گام نهادن، خود را در راه چوبی (جنگلی) یافتن به معنای آن است که تصوری، عقیده‌ای و ... کاملأ خطائی داشتن، زیرا راه چوبی (جنگلی) در بیش‌تر مواقع به جنگل ختم می‌شود و راهی نیست که کسی را به‌سوی هدف معینی هدایت کند.»[4] به‌‌عبارت دیگر، اگر بخواهیم «راه چوبی (جنگلی)» آلمانی را به فارسی برگردانیم، باید آن را «بی‌راهه» و یا «کج‌راهه» ترجمه کنیم و هایدگر نیز در اثر برجسته خود Holzwege که در آن هنر را بررسی کرده، جز این ننوشته است.

• طباطبائی در صفحات ۴۵ و ۴۶ کتاب خود نقل قولی از کتاب «دانش منطق» هگل را به‌فارسی برگردانده است که بسیار ناروشن است. به منبعی که ایشان عرضه کرده است، دست‌رسی ندارم، اما چند جلد از مجموعه آثار ۲۰ جلدی هگل را در کتابخانه‌ام دارم که جلد ششم آن دربرگیرنده جلد دوم از کتاب «دانش منطق» است. بنا بر پانوشت آقای طباطبائی گویا نقل قولی را که او در کتاب خود به فارسی برگردانده است، باید در صفحه ۱۲ جلد دوم «دانش منطق» هگل یافت. در نسخه‌ای که من از این کتاب در اختیار دارم، متن کتاب از صفحه ۱۳ آغاز می‌شود. این خود آشکار می‌سازد که آقای طباطبائی بدون آن که متن اصلی هگل را خوانده باشد، نقل قولی از او را جائی یافته و کوشیده آن را در کتاب خود بگنجاند و به صفحه نادرستی نیز اشاره کرده است. واقعیت آن است که این نقل قول بخشی از متن جُستار «از عامیت مفهوم»[5] است و می‌توان متن کامل آن را در صفحه ۲۶۰ جلد دوم نسخه کتاب «دانش منطق» هگل که در اختیار من است، یافت. در این‌جا نخست متن کامل ترجمه آقای طباطبائی را می‌آورم و سپس ترجمه خود از متن هگل را برای مقایسه عرضه می‌کنم:

ترجمه آقای طباطبائی چنین است: «فلسفه نمی‌تواند شرح آن امری باشد که حادث می‌شود (…Keine Erzählung… was geschieht)  بلکه شناخت امری است که در واقعه، حقیقی است(Erkenntnis, dessen was wahr…)  و افزون بر این، فلسفه باید امر حقیقی را که در آن شرح، هم‌چون صرف امرِ حادث پدیدار می‌شود، در صورت معقول آن درک کند (das begreifen was…).

می‌بینیم که این ترجمه پیچیده و بغرنج و تا حدی بی‌معنی است، زیرا آقای طباطبائی گویا چون فلسفه را به زبان عربی آموخته است، با به‌کارگیری واژه‌های عربی که اینک در زبان فارسی رایج نیستند، کوشیده است فلسفه سده ۱۹ هگل را با زبان حکمت سده ۳ و ۴ هجری ترجمه کند. برخلاف او، ابن سینا که بزرگ‌ترین پزشک و فیلسوف زمانه خود بود، در «دانش‌نامه علائی» که درباره فلسفه به‌زبان فارسی نوشت، به ندرت از واژه‌های عربی بهره گرفت و زبان فارسی در این رابطه به او بسیار مدیون است. هم‌چنین محمد علی فروغی در «سیر حکمت در اروپا» برای بسیاری از مفاهیم پیچیده فلسفی واژه‌های فارسی یافته است، اما طباطبائی با به‌کارگیری واژه‌های ناآشنای عربی متنی را عرضه می‌کند که برای بسیاری قابل فهم نیست.  

بنا بر ترجمه طباطبائی «امری» که گویا «واقعه‌ای» است، باید «حقیقی» باشد. اما می‌دانیم که میان واقعیت و حقیقت تفاوت از زمین تا آسمان است. واقعیت بیرون از ذهن و شعور ما وجود عینی دارد و چه ما باشیم و نباشیم پدیده‌های واقعی دارای موجودیتی مستقل از ما هستند و حال آن که حقیقت برداشتی انسانی از واقعیت است، یعنی هر کسی می‌تواند بنا بر سطح دانش و تجربه خود از یک واقعیت  به‌حقیقت ویژه خویش دست یابد. به‌عبارت دیگر واقعیت عینی و حقیقت ذهنی است. البته اینک برخی از فیلسوفان بر این باورند که واقعیت نیز فقط در رابطه با انسان می‌تواند وجود داشته باشد، زیرا آن نیز فرآورده ذهن یا شعور آدمی است. 

دیگر آن که ایشان در این ترجمه مدعی شده است «امر حقیقی» که در هنگام «شرح» آن «امر حادث پدیدار می‌شود» را باید «در صورت معقول آن درک» کرد. روشن است تا زمانی که ما چیزی، پدیده‌ای و روندی را درک نکرده باشیم، نمی‌توانیم به حقیقتی دست یابیم و پس این ادعا که «امر حقیقی» را باید «درک» کنیم، کاری ناممکن است، زیرا پس از آن که توانستیم «امری» را به‌مثابه «واقعه‌ای» درک کنیم، تازه می‌توانیم به حقیقتی دست یابیم. به‌عبارت دیگر «درک» زمینه دست‌یابی به آگاهی است تا بتوانیم به «حقیقتی» پی بریم و نمی‌توانیم پیش از درک یک پدیده به حقیقت آن دست یافته باشیم.

اما آن‌چه طباطبائی ترجمه کرده است، با آن‌چه هگل نوشته است، ارتباط اندکی دارد. متن کامل نوشته هگل را در پانوشت آورده‌ام تا کسانی که خود به زبان آلمانی تسلط دارند، آن را بخوانند و ببینند تا چه اندازه ترجمه طباطبائی نادرست و بی‌معنی است.

ترجمه من از همان نوشته هگل چنین است: «فلسفه نباید روایتی، بلکه باید شناختی از آن‌چه باشد که رخ می‌دهد، یعنی آن‌چه در آن حقیقتی است و فراتر از آن باید فهمید چه حقیقتی در روایت صرفأ به‌مثابه رخدادی هویدا گشته است.»[6]

به این ترتیب می‌بینیم میان آن‌چه طباطبائی و من ترجمه کرده‌ایم، توفیرهای چشم‌گیری وجود دارد. هگل در بخش دوم «دانش منطق» خود به «منطق ذهنی» و یا «دانش مفاهیم» پرداخته است و آشکار می‌سازد رخدادهائی را که بیرون از ذهن ما در روند «شدن» قرار دارند، فقط به یاری مفاهیم می‌توانیم روایت کنیم تا بتوانیم به حقیقتی که در بطن آن‌ها نهفته است، پی بریم. به‌عبارت دیگر «دانش مفاهیم» ذهنیت ما را با جهان بیرونی، یعنی عینیتی که وجودش از اراده ما مستقل است، وصل می‌کند و یگانه ابزاری است که بررسی فرانمود[7] پدیده‌های واقعی را ممکن می‌سازد تا بتوانیم به هستومند[8] وجودشان پی بریم.

• طباطبائی در صفحه ۴۸ واژه آلمانی Wissenschaftslehre را «دانش انسانی» ترجمه کرده است که کاملأ غلط است. برگردان درست این واژه آلمانی به ‌فارسی «آموزش دانش» است و معادل آلمانی «دانش انسانی» می‌شود Humanwissenschaft.
• طباطبائی در صفحه ۵۲ کتاب خود واژه آلمانی die gesammelte Zeit را که فیشته به‌کار گرفته است، «زمان کلی»[9] ترجمه کرده که نادرست است و آن را باید «مجموعه زمان» ترجمه کرد، همان‌گونه که واژه آلمانی die gesammelte Werke را باید «مجموعه آثار» و نه «آثار کلی» ترجمه کرد. اگر بخواهیم «زمان کلی» را به آلمانی ترجمه کنیم در آن صورت دو معادل دارد که عبارتند از die totale Zeit وdie Gesamtzeit . زمان در تاریخ در اشکال گوناگونی خود را هویدا می‌سازد و این گوناگونی فقط امری ظاهری نیست و بلکه دارای ساختاری مقولاتی[10] و طبقه‌بندی شده است. از سوی دیگر از آن‌جا که روند تکامل انسان در سرزمین‌های پراکنده جهان سویه‌های گوناگونی داشته است، در نتیجه درک «مجموعه زمانی» تمدن‌های گوناگون بسیار دشوار است. برای نمونه هنوز نمی‌دانیم چرا و چگونه بومیان قاره آمریکا اهرام‌ خود را ساختند و چرا تمدن پیش‌رفته فراعنه مصر در بطن زمان به‌ناگهان دچار بُرش درونی گشت و یک جامعه خلاق و پیش‌رو به جامعه‌ای ایستا بدل شد. دیگر آن که در برخی از حوزه‌های تمدنی هم‌چون «مایاها» در قاره آمریکا، مردم «زمان» را «خدا» می‌پنداشتند و مردم بومی استرالیا بر این باور بودند که «زمان» پدیده‌ای رویائی[11] است. بنابراین «زمان» و تاریخ در هم تنیده‌اند و برای آن که بتوانیم بخش‌های مختلف زمان را بفهمیم، باید آن زمانه‌های تاریخی را بشناسیم.  

در عین حال میان «زمان کلی» و «مجموعه زمان» توفیر مفهومی فراوانی وجود دارد. «زمان کلی» فقط می‌تواند از «زمان‌های جزئی» تشکیل شده باشد که در ارتباطی زنجیره‌ای با هم قرار دارند. اما «مجموعه زمان» دربرگیرنده لحظاتی از زمان است که می‌توانند از هم گسیخته باشند. برای نمونه سبک‌های ادبی و نقاشی دوره‌های مختلفی از تاریخ را در بر می‌گیرند و گردآوری آثار هنرمندانی با سبک‌های ادبی و هنری گوناگون مجموعه‌ای را در اختیار ما می‌گذارد که بازتاب دهنده مجموعه‌ای از زمان‌های گوناگون است. چکیده آن که زمان در تاریخ هدف دوگانه‌ای را دنبال می‌کند که عبارتند از پی بردن به منطق انکشاف زمان که فقط از طریق شناخت منطق انکشاف تاریخ می‌تواند ممکن گردد.  

طباطبائی در همین صفحه واژه آلمانی Weltplan را «طرح جهانی» ترجمه کرده است که نادرست است و آن را باید «نقشه جهانی» ترجمه کرد. معادل «طرح جهانی» به آلمانی می‌شود Weltentwurf. من که معماری و شهرسازی آموخته‌ام و چندین دهه در این حوزه کار کرده‌ام، می‌دانم که باید میان طرح و نقشه توفیر نهاد، زیرا  هر نقشه‌ای در آغاز طرحی است و همین که تکمیل و جامع شد، به نقشه بدل می‌گردد تا بتوان آن را پیاده کرد.

• دیگر آن که طباطبائی در صفحه ۵۹ کتاب خود واژه das Aufheben[12] را که هگل در «دانش منطق» خود به‌کار گرفته است، «فراگذاشتن» ترجمه کرده است. نخست آن که در زبان فارسی معادل‌های مختلفی برای این واژه وجود دارد که در پانوشت‌ آن‌‌ها را آورده‌ام. دوم آن که تا کنون جز طباطبائی کسی برای das Aufheben معادل «فراگذاشتن» را به‌کار نگرفته است. سوم آن که بنا بر فرهنگ دهخدا «فراگذاشتن» به معنی «رها کردن» است و بنا بر تاج المصادر بیهقی «اسب را در چراگاه فراگذاشتن»، یعنی اسب را در چراگاه رها کردن. اما همان‌طور که خواهیم دید، هیچ ‌یک از معادل‌های aufheben معنای رهانیدن را برنمی‌تاباند.

دکتر میرشمس الدین ادیب سلطانی که در آلمان فلسفه تحصیل کرده و برخلاف طباطبائی به زبان آلمانی تسلط دارد، این واژه را در ترجمه «سنجش خرد ناب» ایمانوئل کانت «رفع» ترجمه کرده است که ترجمه درستی است برای فهم اندیشه کانت. اما برای فهم فلسفه و به‌ویژه دیالکتیک منطق هگل معادل «رفع» کافی نیست، زیرا واژه das Aufheben در فلسفه هگل از نقش تعیین‌کننده ای برخوردار است. هگل با بهره‌گیری از این واژه می‌خواهد روند فراروی از تناقض‌ها را نمودار سازد که در بطن آن باید جنبه‌های مثبت و عناصر ارزشمند حفظ و جنبه‌های منفی حذف شوند. هگل بر این باور بود که واژه das Aufheben روح نگرورزانه زبان[13] را بازتاب می‌دهد، زیرا زبان در موقعیتی است که می‌تواند معانی متضاد را در یک واژه به‌هم پیوند زند. به‌همین دلیل نیز نزد هگل سه بُعد دیالکتیک das Aufheben عبارتند از:

• خاتمه یا غلبه مرحله‌ای از انکشاف که هگل آن را «نفی»[14] یا «لغو» می‌نامد، هم‌چون لغو یک قانون یا فرمان از سوی حکومت.
• نگه‌داری آن بخش از رویه‌های[15] نفی که آینده آفرینند و هگل آن‌را نگه‌داری و یا «ذخیره‌سازی»[16] می‌نامد.
• ادغام این رویه‌ها در مراحل عالی‌تر انکشاف[17] که می‌توانند سبب کارکردهای نو ‌شوند و هگل آن ‌را «افزایش» یا «ارتقاء»[18] ‌نامیده است، آن هم در این معنی که با بلند کردن یک شئی که روی زمین قرار دارد، وضعیت و یا موقعیت آن را ارتقاء داده‌ایم. هم‌چنین از چیزی و یا پدیده‌ای فرارفتن و یا آن ‌را در شکل و معنای نوئی استمرار دادن جلوه‌های مختلف واژهdas Aufheben هستند.  

به این ترتیب می‌بینیم یافتن معادلی فارسی برای این واژه بسیار دشوار است و آن را باید هر بار در رابطه با موضوعی که هگل طرح کرده است، ترجمه کرد. چکیده آن که هگل در «دانش منطق» خود نشان می‌دهد که «برنهاده»[19] و «برابرنهاده»[20] در عین ضد هم بودن، در وحدت با هم «هم‌نهاده»[21] را به‌وجود آورده‌اند که نه این است و نه آن و هم این است و هم آن و هم آن که چیز دیگری است. واژه das Aufheben همه این سطوح حرکت متضادها را در بطن خود برمی‌نمایاند. هگل در همین رابطه در «پدیدارشناسی روح» نوشت « das Aufheben به راستی آن‌گونه که در رابطه با نفی دیدیم، معنای دوگانه خود را برمی‌نمایاند، او هم‌زمان هم نفی و هم نگه‌دارنده است.»[22]

مارکس۲۶ ساله به اهمیت واژه das Aufheben در «دانش منطق» هگل پی برده بود و به‌همین دلیل در «دست‌نوشته‌های اقتصادی – فلسفی» خود این واژه را مورد بررسی همه‌ جانبه قرار داد و در این رابطه چنین نوشت:

«[نزد هگل] das Aufheben نقش خاصی بازی می‌کند، یعنی در آن نفی[23]، نگه‌دارندگی[24] و تأئید[25] به‌هم گره زده شده‌اند.[26] »

«برای نمونه در فلسفه حق هگل حقِ خصوصی لغو شده[27] = اخلاق، اخلاق لغو شده =  خانواده، خانواده لغو شده = جامعه مدنی، جامعه مدنی لغو شده = دولت و دولت لغو شده تاریخ جهانی است. در واقعیت اما حقِ خصوصی، اخلاق، خانواده، جامعه مدنی، دولت و غیره پابرجا می‌مانند، هر چند که فقط به وهله‌هائی[28] از موجودیت و شیوه موجودیت انسانی بدل گشته‌اند که جدا از هم بی‌ارزشند و در تقابل باهم یک‌دیگر را از بین می‌برند و می‌آفرینند  و غیره، آن‌ها وهله‌های حرکتند.»  

«هستومند متحرک‌شان‌ در وجود واقعی‌شان پنهان است که در آغاز خود را در اندیشه، در فلسفه نمایان و آشکار می‌سازد و از این رو به وجود دین حقیقی من، به وجود فلسفه دینی من؛ به وجود سیاسی حقیقی من، به وجود فلسفه سیاسی من؛ به وجود طبیعی حقیقی من، به وجود فلسفه طبیعت؛ به وجود حقیقی هنری من، به وجود فلسفه هنر؛ به وجود حقیقی انسانی من و به وجود فلسفی من بدل خواهد شد. به‌همین گونه وجود حقیقی دین، دولت، طبیعت، هنر وابسته به فلسفه دین، طبیعت، دولت و هنر است. اما هرگاه فقط فلسفه دین برای من وجود حقیقی دین باشد، در آن‌ صورت من نیز فقط به‌مثابه فیلسوف دینی می‌توانم دین‌دار حقیقی باشم تا بدین گونه‌ بتوانم دین‌دار واقعی و انسان دین‌باور حقیقی را انکار کنم. اما هم‌زمان به تأئید آن‌ها می‌پردازم، زیرا بخشی از آن‌ها در درون وجود من و یا در درون وجودهای بیگانه‌ای پنهانند که مخالف‌شان هستم و چنین تقابلی فقط بیان فلسفی آن‌هاست؛ بخشی نیز که در نمودهای منحصر به‌فردشان‌ پنهانند، نزد من هم‌چون کنایه‌هائی[29] که زیر پوشش‌های محسوس شمایل‌های حقیقتآ خودی که وجود فلسفی من است، فقط به‌ظاهر به ‌مثابه موجودهای دگرگشته‌ از اعتبار برخوردارند.»

«در عین حال کیفیت لغو شده = کمیت، کمیت لغو شده = اندازه، اندازه لغو شده = هستومند (ذات)، هستومند لغو شده = فرانمود، فرانمود لغو شده = واقعیت، واقعیت لغو شده = مفهوم، مفهوم لغو شده = عینیت، عینیت لغو شده = ایده مطلق، ایده مطلق لغو شده = طبیعت، طبیعت لغو شده = روح ذهنی، روح ذهنی لغو شده = روح اخلاقی عینی، روح اخلاقی عینی = هنر، هنر لغو شده = دین، دین لغو شده = دانش مطلق است.»

«از یک‌سو این لغو نوعی لغو موجودات اندیشیده شده است، یعنی مالکیت شخصی اندیشیده شده خود را در اندیشه اخلاقی لغو شده مستحیل می‌کند. و از آن‌جا که اندیشه می‌پندارد بلاواسطه به چیز دیگری از آن‌چه بوده، یعنی به واقعیت محسوس بدل شده است، پس کنش خود را برای کنش‌های واقعیت محسوس نیز معتبر می‌پندارد و در نتیجه das Aufheben اندیشمندی که موضوعیت خود را در واقعیت جا نهاده است، می‌پندارد واقعأ از آن فراتر رفته است و از سوی دیگر از آن‌جا که این das Aufheben به وهله‌ای از اندیشه بدل شده است، پس آن را در واقعیت نیز به‌مثابه خودتأئیدی خویش، خودآگاهی خویش و انتزاع معتبر می‌پندارد.

«از یک جنبه آن  وجودی را که هگل در فلسفه لغو (aufheben) می‌کند، دین، دولت و طبیعت واقعی نیست و بلکه خودِ دین به‌مثابه موضوعی از دانش است، هم‌چون جزم‌گرائی در حقوق فقهی، دانش‌های سیاسی و دانش‌های طبیعی. بنابراین از یک‌ جنبه هگل با هستومند واقعی و یا با مفاهیم غیرفلسفی این هستومند در تضاد قرار دارد. به این ترتیب او مفاهیم رایج را لغو می‌کند.»

«از جنبه دیگر انسان دین‌گرا و ... می‌تواند آخرین تأئید خود را در هگل بیابد.»[30]

هم‌چنین مارکس در همان‌سال در نوشتار دیگری همین اندیشه را تکرار کرد و نوشت ««شما نمی‌توانید فلسفه را لغو کنید، بدون آن که آن‌را متحقق سازید، فلسفه نمی‌تواند خود را متحقق سازد، بدون آن که پرولتاریا خود را لغو کند و پرولتاریا نمی‌تواند خود را لغو کند، بدون آن که فلسفه متحقق گشته باشد.»[31]

ما در این ترجمه همه جا برای اسم das Aufheben معادل «لغو» و برای فعل aufheben «لغو کردن» را برگزیدیم.

• در صفحه ۶۰ کتاب یک منبع آلمانی با دو غلط املائی نوشته شده که نشان می‌دهد کتاب «استاد!!» بد ویراستاری شده است.
• طباطبائی در صفحه ۲۱۵ کتاب خود در پایان یک جمله طولانی چنین نوشته است «... زیرا عاقل شناسائی تنها به‌حقیقت، یعنی نفس‌الامر- که در علم منطق و پدیدارشناسی هگل، در تمایز با die sache از آن بهdie Sache تعبیر شده است، اصطلاحی که در دیگر زبان‌های اروپائی معادلی برای آن وجود ندارد- علم پیدا می‌کند.»

نخست آن که من نمیدانم هگل در کدام اثر خودdie sache  نوشته است. دو دیگر آن که واژه die Sache اسم است و به‌همین دلیل در زبان آلمانی حرف نخست آن باید همیشه بزرگ نوشته ‌شود. به‌عبارت دیگر کسی در آلمانdie sache  نمی‌نویسد. البته برای آن که بتوان به واژه‌ای ژرفای بیش‌تری داد، می‌توان حرف اول حرف تعریف آن واژه را هم بزرگ نوشت، یعنی Die Sache  نوشت. سه دیگر آن که در زبان فارسی برای واژه die Sache مترادف‌های مختلفی وجود دارند که عبارتند از چیز، شئی، موضوع، مورد و ... 

هگل در «دانش منطق» و هم‌چنین در سرآغاز «پدیدارشناسی» از «مسئله بر سر این چیز (مورد، موضوع و ...) است»[32]، سخن گفته است. در این معنی die Sache به موضوع مورد بررسی منطق و فلسفه هگل بدل می‌گردد، یعنی واژه die Sache مترادف حقیقت و یا ایدآلیسم مطلق به‌کار گرفته می‌شود. با این حال هگل در همان نخستین جمله از سرآغاز «پدیدارشناسی» یادآور ‌شد که موضوع (die Sache) حقیقت و یا ایدآلیسم مطلق نیست، زیرا نخست باید از آمادگی تشخیص برخوردار بود تا بتوان خودِ موضوع را تشخیص داد. در عین حال در فلسفه هگل می‌توان و حتی باید die Sache یا موضوع  را با حقیقت و یا ایدآلیسم مطلق یکی دانست. در رابطه با die Sache هگلی باید گفت که مسئله اصلی بر سر دست‌یابی به شناخت است و هگل با جداسازی die Sache و حقیقت از هم کوشیده است چندلایگی دست یابی به شناختی را برجسته سازد که فقط توسط ذهنیت فردی به‌دست می‌آید، اما باید فراتر از آن باشد.

• طباطبائی در صفحه ۲۲۹ کتاب خود مدعی شده است هگل شاخه‌ای از فلسفه خود را «فلسفه spekulativ نامید و ما آن را به فلسفه متعالیه ترجمه می‌کنیم.» هگل در فلسفه خود مفهوم نگرورزی یا Spekulation را بسیار گسترده مورد بررسی قرار داده است. نزد هگل نگرورزی دیدگاه ویژه‌ای از فلسفه و همیشه دارای باری کُلی است و بازتاب دهنده تلاش افرادی است که با به‌کارگیری خرد خویش می‌کوشند زندگی و اندیشه‌های روزمره خود را در جهانی که قابل فهم همگان باشد، متحقق سازند و در این روند پراکندگی دستاوردهای کارکردی و اندیشه‌های فردی را به تمامیتی جهانشمول بدل ‌گردانند که قابل فهم باشد و در عین حال یک‌پارچگی خودآگاهی آنان را برنمایاند. هگل تأمل منزوی[33] را در برابر نگرورزی قرار می‌دهد و آن دو را نافی هم می‌داند.

نزد هگل یک جمله که دارای داوری معمولی است، از شایستگی بیان حقایق نگرورزانه برخوردار نیست. در چنین جمله‌هائی بر هویت مسندالیه[34] و مسند[35] تأکید و نتیجه گرفته می‌شود که این دو هنوز از وضوح و صراحت برخوردارند، یعنی آن که هر یک از این دو دارای هویت ویژه خویش است. به‌این ترتیب هویت دوگانه تکیه‌گاه رابطه آن دو است. اما در جمله‌های نگرورزانه مسندالیه و مسند هر چند دارای هویت‌های ویژه خویشند، ولی در رابطه‌ای متقابل و علیّتی قرار دارند. بنابراین تنها کسانی می‌توانند نگرورزانه در حوزه فلسفه سخن بگویند که از استعداد مشاهده مفاهیم و مقولات و حرکت درونی آن‌ها برخوردار باشند. آشکار است که در چنین اندیشه‌ای همه دیدگاه‌ها نخست به ایده‌های وحدت‌یافته و سپس به پدیده‌های مشخص بدل می‌گردند. به این ترتیب فلسفه نگرورزانه در بر گیرنده خودآگاهی ایده‌ها است، یعنی همه چیز به ایده بدل می‌گردد و ایده‌ها نیز به حقایقی بدل می‌شوند که آن‌ها را فقط می‌توان در اندیشه یافت. به‌باور هگل حقایق نهفته در اندیشه فقط نگرش و تصور نیستند و بلکه حقیقت نهفته در اندیشه دارای جوهری مشخص است با دو رویه متضاد و متقابل هم که وحدت آن دو سبب پیدایش ایده می‌شود. بنابراین اندیشیدن نگرورزانه یعنی واقعیت را مستحیل کردن به گونه‌ای که تفاوت‌ها در اندیشه در برابر هم قرار گیرند تا شئی به‌مثابه وحدت دو رویه متضادها از موجودیت برخوردار گردد.[36]

طباطبائی فلسفه نگرورزانه را به فلسفه متعالیه برگردانده است. بنا بر فرهنگ دهخدا متعالی یکی از نام‌های خدا در قرآن است و به‌مثابه اسم فاعل یعنی بلند شونده. در فرهنگ معین متعالی یعنی رفیع و بلند. از آن‌جا که به زبان عربی سلطه چندانی ندارم، نمی‌دانم فلسفه متعالیه پیش‌نهادی آقای طباطبائی تا چه اندازه می‌تواند بازتاب دهنده ویژگی‌های اندیشه‌های هگل در رابطه با نگرورزی فلسفی باشد.

• دیگر آن که طباطبائی از صفحه‌های ۲۳۵ تا ۲۳۸ کتاب خود بخشی از «روش اقتصاد سیاسی» مارکس را ترجمه کرده است که خود بخشی از پیش‌گفتار کتاب «نقد اقتصاد سیاسی» مارکس است، آن‌هم با این هدف که نقش مارکس در تدوین «بنیاد نظری علوم اجتماعی» را آشکار سازد. طباطبائی در بخش «یادداشت‌های» مربوط به این جستار تیتری به زبان آلمانی عرضه کرده است که بسیار ناروشن است و معلوم نیست چه کسی این مجموعه را فراهم آورده و کدام ناشر چنین مجموعه‌ای را در چه سالی انتشار داده است. از این گذشته معلوم نیست چه کسی این متن طولانی را به فارسی برگردانده است و هرگاه او خود این متن را به‌فارسی برگردانده باشد، از صفحه ۲۳۷ ب بعد بخشی از اندیشه مارکس را چنین ترجمه کرده است:

«اندیشه مبتنی بر فهم (das begreifende Denken)، انسان واقعی است و به‌همین دلیل، جهان درک شده در وعاء ذهن، از این حیث که در وعاء ذهن درک شده (die begriffne Welt als solche)، جهان واقعی است، بدین‌سان حرکت مقولات به‌مثابه عمل واقعی ایجاد به‌نظر می‌رسد، عمل ایجادی که با کمال تأسف، باید ضربه‌ای از خارج بر آن وارد شود که حاصل آن جهان واقعی است و این امر از این حیث درست است که این نیز مصادره به مطلوب دیگری است. کلیت انضمامی از این حیث که کلیت در وعاء اندیشه [یا] انضمامی در وعأ اندیشه است، (als die konkrete Totalität als Gedankentotalität, als ein Gedankenkonkretum) در واقع، فرآورده‌ی عمل اندیشیدن و درک مفهومی است. برعکس، این به‌هیچ‌وجه، فرآورده‌ی مفهوم نیست که خود را بیرون و ورای وجدان شهودی و تصور ایجاد کرده و مورد تأمل قرار خواهد داد، بلکه فرآورده‌ی روندی است که وجدان شهودی و تصور را به ‌مفهوم تبدیل می‌کند. کل، به‌صورتی که در وعاء ذهن به‌ عنوان کل در وعاء اندیشه ظاهر می‌شود، فرآورده‌ی ذهن اندیشنده‌ای است که جهان را به تنها صورت ممکن متمایز از تملک هنری، دینی، عملی – معنوی این جهان از آنِ خود می‌کند. موضوع متأصل در عالم واقع (das reale Subjekt) در استقلال خود در بیرون ذهن، پیش و پس از این، تا زمانی که صرفأ به‌صورت نظری عمل می‌کند، دوام دارد. به‌همین دلیل، حتی در روش نظری نیز باید که موضوع، یعنی جامعه، پیوسته به‌عنوان پیش‌شرط در ذهن حضور داشته باشد. das Subjekt, die Gesellschaft, als Voraussetzung stets der Vorstellung vorschwebt»

من که نزدیک به ۵۰ سال‌ با آثار هگل و مارکس کلنجار رفته‌ام، منظور آقای طباطبائی از این ترجمه را نمی‌فهمم. به‌کاربُرد واژه «وعاء» نیز کار را آسان‌تر نساخته است. در فرهنگ دهخدا معادل فارسی این واژه عربی می‌شود آوند، باردان، کوله‌بار و دیگ. به این ترتیب باید وعاء ذهن را ظرفیت ذهنی ترجمه کرد که سبب بی‌معنائی ترجمه می‌شود. هم‌چنین او واژه آلمانی die Produktionsakt  را عمل ایجادی ترجمه کرده است، در حالی که معادل واژه ایجاد به آلمانی die Schaffung است و die Produktion به معنای تولید، فرآورده، محصول، ساخت و تهیه است. دیگر آن که او واژه آلمانی  Anschauungرا «وجدان شهودی» ترجمه کرده است، اما معنای این واژه عقیده، نظر، مشاهده، اعتقاد و تصور اساسی است. معادل وجدان شهودی در آلمانی می‌شود  intuitives Gewissen. هم‌چنین او سرها Köpfe را «ذهن»، تمامیت die Ganze را «کُل»، موضوع واقعی das reale Subjekt را «موضوع متأصل در عالم واقع» ترجمه کرده است. از این‌ها گذشته ترجمه ما از این نوشته مارکس چنین است:

«از آن‌جا که خودآگاهی فلسفی چنین متعین شده است که اندیشه ادراکی را همان انسان واقعی بپندارد، بنابراین برای خودآگاهی، جهان ادراک شده نیز در آغاز واقعی است و در نتیجه، فرانمود حرکت مقولات به‌مثابه کارکرد تولید واقعی که شوربختانه فقط ضربه‌ای از بیرون دریافت کرده که پیامد آن جهان واقعی است و این، و اما این، یعنی بیهوده‌گوئی[37] دگرباره -، تا آن‌جا درست است که تعیّن کلی[38] به‌مثابه اندیشه کلی[39]، به‌مثابه اندیشه‌ای متعیّن[40]، به‌مثابه اندیشه‌ای مشخص[41]، در عمل فرآورده‌ای از اندیشه، از ادراک باشد؛ اما به‌هیچ‌وجه نباید بیرون و یا برتر از نظر و یا تصور مفهوم اندیشمند و خودزاینده، بلکه باید در برگیرنده نظر و تصور نهفته در مفهوم باشد. تمامیتی که در سرها  (کله‌ها) به‌مثابه اندیشه تمامیت یافته‌ نمایان می‌شود، خود فرآورده سری (کله‌ای) اندیشمند است که جهان را به‌شیوه‌ ممکنی به خود تخصیص می‌دهد، شیوه‌ای‌ که متفاوت از تخصیص هنری، دینی، کارکردی- معنوی این جهانی است. موضوع واقعی تا زمانی که سر (کله) فقط رفتاری نگرورزانه داشته باشد، از نقطه‌نظر تئوری هم‌چون گذشته برخوردار از استقلال بیرون از سر (کله) قرار خواهد داشت. از این رو موضوع یا جامعه هم‌چنین در رابطه با روش‌های تئوریک نیز باید مُدام به‌مثابه پیش‌شرط تصوری اوهامی باشد.»[42]  

در رابطه با این بخش از نوشته مارکس باید گفت که او اصطلاح «اندیشه ادراکی» را از هگل وام گرفته است. هگل در «پدیدارشناسی روح» از دو گونه اندیشه سخن گفته است که متضاد و مکمل یک‌دیگرند وعبارتند از «اندیشه استدلالی»[43] و «اندیشه ادراکی»[44]. در منطق هگل اندیشه استدلالی «رها از محتوی است»، زیرا موضوع آن انتزاع واقعیت‌ها است و حال آن که اندیشه ادراکی «حرکت محتوی را مشاهده می‌کند.»، یعنی با بررسی شئی‌ها، پدیده‌ها و روندهای عینی و مشخص و یا انضمامی در پی کشف قوانین درونی هستومند آنان است. به‌عبارت دیگر اندیشه استدلالی زمینه را برای «قضاوت»[45] هموار می‌سازد، حال آن که اندیشه ادراکی نگرورزانه است، یعنی برای شناخت هستومند شئی‌ها، پدیده‌ها و روندها باید از تجربه‌های معمولی فراتر رفت تا بتوان با تکیه بر دستاوردهای علمی به شناخت هستومند (ذات، ماهیت) دست یافت.[46] مارکس با به‌کارگیری اصطلاح «اندیشه ادراکی» کوشیده است جنبه اندیشه‌ دانش‌پژوهانه را برنمایاند، زیرا آن‌گونه که در جلد سوم «سرمایه» نوشته است، «هرگاه فرانمود و هستومند اشیاء بی‌درنگ با هم یکی شوند، دیگر به همه دانش‌ها نیازی نخواهد بود.»[47]

• طباطبائی در صفحه ۲۳۹ کتاب خود اصطلاح آلمانی Typen-Begriffe را که ماکس وبر برای نخستین بار از آن سخن گفته است، به «مفاهیم مربوط به نوع» ترجمه کرده است. روشن است که این ترجمه از اساس نادرست است، زیرا چنین فهمیده می‌شود که مفاهیمی وجود دارند که مربوط به نوع یا انواع می‌شوند و حال آن که هدف مارکس وبر آن بود که دانش جامعه‌شناسی که در آغاز پیدایش خویش بود، بدون به‌وجود آوردن سنخ‌هائی از مفاهیمی که دارای ویژگی‌های بارز مقولاتی با هم هستند، یعنی به یک سنخ و یا گونه تعلق دارند، نمی‌تواند قاعده‌های فراگیری را کشف کند که روند حرکت رخدادها را تعیین می‌کنند. بر این اساس می‌توان اصطلاح Typen-Begriffe ماکس وبر را «مفاهیم سنخی» ترجمه کرد.
• هم‌چنین در صفحه ۲۴۱ اصطلاح Sinn-adäquanz ماکس وبر «تطابق معنائی» ترجمه شده است که به‌هیچ‌وجه اندیشه ماکس وبر را بازتاب نمی‌دهد. یکی از معادل‌های واژه آلمانی Sinn واژه معنی است و واژه Adäquanz را می‌توان بسنده ترجمه کرد. در عین حال در دانش حقوق به رفتار رایج و مرسوم Adäquanz می‌گویند، یعنی رفتاری که منطبق با عرف و قانون است. ماکس وبر در کتاب «اقتصاد و جامعه» خود بر این باور بود کسی که دست به‌کاری می‌زند و یا کسی که کار دیگری را مشاهده می‌کند، باید به انگیزه‌ای که سبب انجام آن کار شده است، پی بَرَد. به‌همین دلیل انگیزه باید «معنای بسنده» Sinnadäquanz کارکرد انسانی را برنمایاند. به این ترتیب «معنای بسنده» اندیشه‌ و احساس میانگین اجتماعی را بازتاب می‌دهد که این دو نیز از هنجارهای شناخته شده اجتماعی متأثر شده‌اند.[48] بنابراین ترجمه درست Sinnadäquanz «معنای بسنده» است که از سوی توده مردم پسندیده و پذیرفته شده است.
• طباطبائی در صفحه‌های ۲۴۱ و ۲۴۲ کتاب خود برای اصطلاح آلمانی Ideal-Typen اصطلاح «نمونه‌های مثالی» را به‌کار گرفته است که واژه «مثل» در حکمت اسلامی برای Idea افلاطون به‌کار گرفته شده است. به‌عبارت دیگر، طباطبائی پس از ۲۴۰۰ سال می‌پندارد میان Idea افلاطون که عبارت از «تصویر آغازین»[49] بوده است، با Idee هگلی و مارکسی تفاوتی وجود ندارد،، در حالی که محمد علی فروغی «در سیر حکمت در اروپا» توفیر معنای این واژه را بسیار خوب مورد بررسی قرار داده و آن را در رابطه با نظرهای فیلسوفان مختلف «تصور، صورت، مفهوم، معنی و علم» ترجمه کرده است.[50] به‌این ترتیب آشکار می‌شود برای برجسته ساختن اندیشه ماکس وبر بهره‌گیری از اصطلاح «مثال» نادرست است، زیرا اصطلاح Ideal-Typen که ماکس وبر نیز آن را به‌کار گرفته است، در حوزه‌های مختلف دانش دارای معانی چند گونه‌ است.

معنای عام اصطلاح Idealtyp در برگیرنده تئوری علمی است که با به‌کارگیری مفاهیم ساختاری هدف‌مندانه در پی  فهم پاره‌هائی از واقعیت‌های اجتماعی است. همان‌گونه که یادآور شدیم، به‌باور ماکس وبر کارکردهای اجتماعی توسط منظورها ,ارزش‌های عقلائی و هم‌چنین انگیزه‌های هیجانی[51] و یا سنتی تعیین می‌شوند. در عین حال، از آن‌جا که کارکردهای اجتماعی در حوزه‌های مختلف دارای نشانه‌های شبیه هم هستند، در نتیجه این ویژگی‌ها را می‌توان به  «گونه‌های مطلوب» Idealtypen بدل ساخت تا بتوان ‌انگیزه‌هائی که سبب پیدایش کارکردهای اجتماعی می‌شوند را شناخت. به باور وبر کارکردهای اجتماعی اما فقط در درون و یا در محدوده «نمونه‌های ناب» Reinen Typen می‌توانند تحقق یابند و بنا بر تعریف وبر واژه‌هائی چون اجتماع و جامعه بازتاب دهنده چنین «نمونه‌های ناب» هستند. 

البته دراین باره بسیار بیش‌تر می‌توان نوشت، اما با این بررسی کوتاه از جامعه‌شناسی ماکس وبر آشکار می‌شود که اصطلاح Ideal-Typen را فقط می‌توان «نمونه‌های مطلوب» ترجمه کرد و نه «نمونه‌های مثالی» که معلوم نیست چیست.

• هدف من آن بود که در این نوشتار فقط نشان دهم آقای دکتر طباطبائی آگاهی چندانی از زبان آلمانی ندارد و ترجمه‌های او از این زبان بسیار نادرست و گاهی حتی باعث تعجب است. با این حال در رابطه با اندیشه هگل درباره جامعه مدنی می‌بینیم آقای دکتر باورهائی را به هگل نسبت داده است که هیچ ‌کجا نمی‌توان یافت و ایشان در این زمینه هیچ منبع معتبری نیز عرضه نکرده است.

طباطبائی در صفحه‌های ۲۷۷ و ۲۷۸ کتاب خود نوشته است: «هگل از همان نخستین نوشته‌های دوره‌ی جوانی، به‌تکرار، بر این نکته تأکید می‌کند که جامعه مدنی مورد نظر او، چنان‌که از اصطلاح آلمانی bürgerliche Gesellschaft بر می‌آید، همان جامعه سرمایه‌داری است و تمایز میان دولت و جامعه مدنی جز با بسط مناسبات سرمایه‌داری و درک نوئی از انسان که فلسفه آن انسان و این مناسبات نو است، امکان‌پذیر نمی‌شده است.»

البته طباطبائی برای این ادعای خود حتی یک منبع از هگل عرضه نمی‌کند، زیرا چنین منبعی وجود ندارد. اما بنا بر نگرش هگل، تاریخ در بر گیرنده حرکت روح مطلق از ناخودآگاهی به خودآگاهی است و در این رابطه ساختار دولت در هر دوره‌ای از تاریخ بازتاب‌دهنده وضعیتی است که روح در آن قرار دارد. در دوره‌ای که هگل می‌زیست، انقلاب فرانسه تحقق یافته بود و دولتی به‌وجود آمده بود که مشروعیت خود را از کلیسا و وابستگی خونی و خانوادگی نمی‌گرفت و بلکه در آن زمان توسط مجلسی برگزیده می‌شد که نمایندگان آن توسط مردمی تعیین می‌شدند که به دولت مالیات می‌پرداختند. اگر در آغاز تاریخ دولت فقط اراده یک فرد مستبد را بازتاب می‌داد، در دوران هگل بازتاب دهند اراده رأی‌دهندگان بود. به این ترتیب روح نهفته در دولت در این روند به‌تدریج از ناخودآگاهی در جهت خودآگاهی گام نهاده بود، زیرا بنا بر باور هگل آزادی هستومند روح را بازتاب می‌دهد. پس می‌بینیم آن‌چه برای هگل تعیین‌کننده بود، تحقق دولتی بود که شهروندانش از آزادی برخوردار باشند، یعنی دولتی دمکراتیک. روشن است که انقلاب فرانسه را بورژوازی این کشور، یعنی طبقه ثروتمند و مالک بر ابزار تولید هدایت کرده بود. هم‌چنین در آن زمان هنوز اندیشه جامعه بدون دولت به‌وجود نیامده بود، زیرا در آن دوران سوسیالیست‌های تخیلی و آنارشیست‌ها براین باور بودند که حتی دولت دمکراتیک سبب محدودیت آزادی‌های فردی و روح هگلی می‌شود و بنابراین برای آن که شهروندان بتوانند آزادی‌های گسترده خود را متحقق سازند، باید از دولت فراتر رفت و جامعه‌ای بدون بوروکراسی دولتی را متحقق ساخت. هگل نیز در نوشته‌های خود از ساختار دولت دمکراتیک فراتر نرفت، زیرا بنا بر دیالکتیک او دولت پدیده‌ای میرا نیست و بلکه در نهایت روند انکشاف خویش روحی را بازتاب می‌دهد که به خودآگاهی مطلق دست یافته است.    

دیگر آن که  طباطبائی پنداشته است واژه Bürger در زبان آلمانی مشتقی از واژه bourgeoisie فرانسوی است و حال آن که معادل فارسی واژه Bürger می‌شود شهروند و در فرانسوی Citoyen. دیگر آن که ریشه واژه آلمانی Bürger واژه Burg است  که به معنی قلعه است. در سده‌های میانه بخشی از مردم که در شهرک‌هائی که دارای حصار بودند، می‌زیستند، Bürger یعنی قلعه‌نشین نامیده می‌شدند. این واژه پس از پیروزی انقلاب کبیر فرانسه و اشغال آلمان توسط ارتش ناپلئون به شهروند تغییر معنی داد.

دیگر آن که هگل در «فلسفه حق» خود کوشیده است از یک‌سو خطوط اساسی جامعه مدنی[52] را به‌مثابه مرحله تاریخی معینی از زندگی مشترک انسان‌ها ترسیم کند و از سوی دیگر جامعه مدنی نه خانواده را در بر می‌گیرد و نه دولت را، بلکه آن بخش از جامعه را تشکیل می‌دهد که بیرون از حوزه خانواده و دولت قرار دارد. به باور هگل جامعه مدنی از سه عنصر تشکیل شده است که عبارتند از الف: سیستم نیازها[53]، ب:  مدیریت عدالت[54] و پ: پلیس و رسته‌ها [55]. به این ترتیب جامعه مدنی آن بخش از جامعه است که هر چند به دولت وابسته است، اما از نقطه‌نظر اقتصادی از دولت مستقل است و بدون آن که سیاست‌زده باشد، فضای اجتماعی میان خانواده و دولت را در بر گرفته است. بسیاری از هگل شناسان آلمان بر این باورند که جامعه مدنی هگلی پیش از سده ۱۹ هنوز وجود نداشته و در ۱۸۲۰ که کتاب «خطوط اساسی فلسفه حق» هگل انتشار یافت، در آغاز رشد خود قرار داشته است.[56]  هم‌چنین برخی دیگر از پژوهش‌گران بر این باورند که منظور هگل از اصطلاح آلمانی bürgerliche Gesellschaft نه جامعه مدنی، بلکه جامعه شهروندی بوده است و این مارکس بود که در نقدی که درباره «فلسفه حق» هگل نوشت اصطلاح bürgerliche Gesellschaft او را معادل اصطلاح فرانسویsociété bourgeoise  نامید که مناسبات اقتصادی و سیاسی آن زیر سلطه بورژوازی قرار دارد.

البته درباره دانش طباطبائی از زبان آلمانی بیش‌تر از این می‌توان نوشت، زیرا او بخش‌های دیگری از آثار هگل و مارکس را به ‌فارسی برگردانده است که می‌توانند موشکافانه مورد بررسی قرار گیرند، اما از آن‌جا که برای یک چنین پژوهشی به زمان بیش‌تری نیاز است، فعلن از این کار چشم می‌پوشم. دیگر آن که در یک نوشتار کوتاه نمی‌توان به نظریه‌پردازی‌های «روشنفکری» او در کتاب «ابن خلدون و علوم اجتماعی» پرداخت. اگر فرصتی داشته باشم، شاید چنین پژوهشی را انجام دهم.

هامبورگ، ژوئیه ۲۰۲۰

msalehi@t-online.de

www.manouchehr-salehi.de

پانوشت‌ها:

[1] https://www.javanonline.ir/fa/news/615800/سخنان-خاص-دکتر-سیدجواد-طباطبایی

[2]  طباطبائی، جواد: «ابن خلدون و علوم اجتماعی»، طرحی نو، چاپ نخست ۱۳۷۴، صفحه ۳۹

[3] Heidegger, Martin: „Holzwege“, Klostermann Rote Reihe, 2015

[4] Auf dem Holzweg sein/sich auf dem Holzweg befinden (mit einer Vorstellung, Meinung o. Ä. von etwas sehr irren; ein Holzweg endet vielfach im Wald, er ist keine Landstraße, die zu einem bestimmten Ziel führt)

[5] Vom Begriff im Allgemeinen

[6] Die Philosophie soll keine Erzählung dessen sein, was geschieht, sondern eine Erkenntnis dessen, was wahr darin ist, und aus dem Wahren soll sie ferner das begreifen, was in der Erzählung als ein bloßes Geschehen erscheint. (Hegel, „Wissenschaft der Logik“ Band II, Seite 260)

[7] Schein

[8] Wesen

[9]  همان‌جا، صفحه ۵۲

[10] Kategoriale Struktur

[11] Dreaming/ Träumend

[12] در زبان فارسی معادل‌های مختلفی برای واژه aufheben می‌توان یافت که عبارتند از بلند کردن، برداشتن، نگه‌داشتن، لغو کردن، فسخ کردن، رفع کردن، منحل کردن، خنثی کردن، حفظ کردن و ...

[13] Spekulativer Geist der Sprache

[14] Negation

[15] Seiten

[16] Aufbewahrung

[17] Entwicklung

[18] Erhöhung

[19] These

[20] Antithese

[21] Synthese

[22] Hegel, G. W. F.: „Phänomenologie des Geistes“, A. II., Werke 3, Seite. 94

[23] Verneinung

[24] Aufbewahrung

[25] Bejahung

[26] یافتن واژه‌ای در فارسی که بتواند هم‌زمان سه جنبه نفی، تأئید و ذخیره‌سازی یک شئی، پدیده و روندی را برنمایاند، ناممکن است و به‌همین دلیل نیز بر این باورم که باید هر بار واژه das Aufheben  را در ارتباط با متن ترجمه کرد. واژه «رفع» که از سوی برخی از مترجمان به‌مثابه معادل این واژه برگزیده شده است، به باور من نارسا است، زیرا بنا بر فرهنگ دهخدا این واژه عربی به‌معنای «برداشتن و بلند کردن چیزی، خلاف وضع است که فقط یکی از سه جنبه هگلی معنای این واژه را در خود دارد و بنابراین بر حسب معنای جمله می‌توان das Aufheben را گاهی نفی، انحلال، ذخیره و رفع ترجمه کرد.

 [27]در این‌جا واژه aufgehobene را لغو شده ترجمه کرده‌ام.

[28] Momenten

[29] Allegorien

[30] MEW: Band 40, Seiten 581-582, Dietz Verlag Berlin, 1990

[31] MEW: Band 1, Seite 384, 391

[32] Es geht um die Sache selbst.

[33] Isolierte Reflektion

[34] Subjekt

[35] Prädikat

[36] Hegel, G.W.F.: „Vorlesungen über die Philosophie der Religion“, Band I, Suhrkamp, Frankfurt am Main, 1986, Seite 30

[37] Tautologie

[38] Die konkrete Totalität

[39] Gedankentotalität

[40] Gedankenkonkretum

[41] Konkrete Totalität

[42] Marx, Karl: „Zur Kritik der politischen Ökonomie“, Dietz Verlag Berlin, 1971, Seite 248

[43] Räsonierendes Denken

[44] Begreifendes Denken

[45] Urteil

[46] Hegel, G.W.F.: „Phänomenologie des Geistes“, Ullstein Buch, 1970, Seiten 41-44

[47] Marx, Karl: „Das Kapital“, Band III, MEW. Band 25, Seite 825

[48] Weber, Max: „Wirtschaft und Gesellschaft“, Band 2, 1922, https://www.textlog.de/7302.html

[49] Idea = Urbild

[50] فروغی، محمدعلی: «سیر حکمت در اروپا»، کتابفروشی زوّار، صفحه ۱۷۷

[51] Affektuelle Motive

[52] Bürgerliche Gesellschaft

[53] System der Bedürfnisse

[54] Rechtspflege

[55] Polizei und Korporation

[56] Koselleck, Reinhard: „Begriffsgeschichten. Studien zur Semantik und Pragmatik der politischen und sozialen Sprache“, Suhrkamp, Frankfurt am Main, 2010, Seite 407

Posted by l at 02:43 PM | Permalink

ویدیوی قتل مردی سیاهپوست، جورج فلوید، زیر زانوان افسران پلیس سفید پوست همچون

جرقه ای برق آسا، به انبار باروت نابرابری، تبعیض، خشونت سیستماتیک پلیس و قتل سیاهپوستان و رنگین پوستان در آمریکا، اروپا و دیگر نقاط جهان برخورد کرد و جنبش اعتراضی نوینی از آن متولد شد. این جنبش که در اعتراض به مصونیت قضائی پلیس های قاتل جورج فلوید آغاز شد به سرعت خواستار برچیدن راسیسم سیستماتیک دستگاه پلیس شد. در نتیجه چند هفته اعتراضات خیابانی بلاخره مقامات قضائی این افسران پلیس را به اتهام قتل جورج فلوید بازداشت کردند و دادستان ایالتی پرونده را پیگیر خواهد شد. با اینکه در روزهای اول اعتراضات، رسانه های خبری توجه خود را به اقدامات تخریبی و غارت فروشگاهها توسط تعداد معدودی از جوانان اختصاص داده بودند. لیکن بسرعت فعالین جنبشهای اعتراضی خیابان و جو عمومی را بتصرف خود درآورده و هر روزه به جمعیت معترضین در ایالات مختلف افزوده شد. یکی از مهمترین نتایج تا کنونی این جنبش که با نام "جان سیاهپوستان مهم است" یعنی باز کردن دیالوگی عمیق برای ریشه یابی و برچیدن راسیسم سیستماتیکی که قدرت را در قوه قضائیه، پلیس و زندانها قبضه کرده، میباشد.
این جنبش نوپا ریشه در اعماق تبعیض نژادی نهفته در تاریخ پسا برده داری در آمریکا و مستعمرات اروپا دارد. این جنبش در اعتراض به قتل جورج فلوید توسط پلیس نژادپرست شهرمینیاپولیس در آمریکا شروع شد، لیکن گستره مطالباتش تیشه به ریشه پوسیده بقایای سلطه برده داری میزند و سنگرهای آشکار و نهان آنان را یکی پس از دیگری ویران میکند و مجسمه های برده داران و تبعیض گران را از خیابانها و میادین لایروبی کرده و به موزه ها میسپارند.

تجارت برده (یا بهتر است بگوئیم دزدیدن سیاهپوستان) از سواحل آفریقا تا آمریکای شمالی بمنظور تامین نیروی کار مجانی برای صاحبان سفیدپوست مزارع  نیشکر، پنبه و تنباکو در

مستعمرات آمریکای شمالی و جزایر کارائیب برپا شده و تداوم مییافت .
شواهد تاریخی فراوانی حکایت از جنایات برده داران سفیدپوست و اوباش و اراذل تحت فرمانشان علیه برده های نافرمان دارد. سرنوشت برده های سربزیر نیز بهتر از فراریها نبود، فرسودگی و مرگ زودهنگام بر اثر شدت بیگاری و شرایط دشوار کار.

از قرن هفدهم میلادی بیش از سه میلیون برده را تجار اروپائی به سواحل آمریکا آوردند تا در مزارع پنبه برای ملاکین سفیدپوست بزرگ و کوچک به بیگاری کشیده شوند.

ایالات جنوبی آمریکا برگرده برد ه های سیاهپوست توسعه یافت که شاهرگ اقتصادی آن بر نیروی کار رایگان بردگان سیاهپوست بنا شده بود. سنت برده داشتن در این ایالات با عوامفریبی مذهبی و نژادی توجیه میشد و تا اعماق فرهنگی این جوامع را مسموم کرده بود.

وقتی بورژوازی نوخاسته صنعتی در ایالات شمالی برای تامین نیروی کار مورد نیاز کارخانه هایش به مخالفت با نظام برده داری و وابستگی نیروی کار به زمین و ملاکین پرداخت و در مناطق تحت نفوذ خود به جنبش لغو برداری پیوست، آوازه این تحول بزرگ به ایالات جنوبی هم رسید و در بین دو طبقه اصلی این جوامع یعنی اکثریت برده و اقلیت ملاکین برده دار ول وله ایجاد کرد.

فرار بردگان از جنوب به سمت ایالات شمالی و کسب آزادی از قید بردگی مطلق روبه افزایش بود و زیر بنای اقتصادی ایالات جنوبی در حال از هم گسیختن. هر چه زمان می گذشت شاهد افزایش خشونت و جنایات برده داران و جلادانشان بودیم که دست در دست مقامات انتظامی و قضائی، بردگان فراری را دستگیر و در ملا عام شلاق میزدند و سپس بدار می آویختند تا درس عبرتی برای دیگران شود. ( دقیقا همان کاری را که رژیمهای اسلامی ایران و افغانستان و حکومتهای مشابه در این دوره و زمان نیز وقیحانه ادامه میدهند).

نظام اقتصادی، و رفاهیات ملاکین آنقدر به نیروی کار بردگان وابسته بود که تصور کوچکترین تغییری در وضعیت موجود برای طبقه حاکم میسر نبود و با تمام قوا برای حفظ وضعیت موجود علیه نیروهای شمال وارد جنگ شدند. این جنگ داخلی خونین پس از چهار سال با شکست جنوبیهای برده دار به پایان رسید، لیکن برچیدن برده داری عریان در این مناطق تا دو سال به طول انجامید، زیرا که سانسور خبری در این مناطق اعمال میشد. بعد از اعلام رسمی لغو برداری، کماکان تبعیض آشکار علیه سیاهپوستان تازه آزاد شده بطور علنی در این ایالات برقرار بود. ممنوعیت عبور و مرور سیاهان در مناطق سفیدپوستان، ممنوعیت سیاهان از ورود به مغازه و رستورانها و مدارس سفید پوستان، بازداشت و ضرب و شتم سیاهپوستان بدلیل عدم رعایت این ممنوعیتها امری روزه مره بود.

در ایالات جنوبی صف نیروهای پلیس از نژادپرستان و جلادانی تشکیل شد که تا دیروز مامور شکار برده های فراری بودند.

دادگاهها و زندانها توسط برده داران سابق اداره میشدند و قانونگذاران این ایالات هم از بین ملاکین برده دار انتخاب شده بودند.

نظام برداری آمریکا در ایالات جنوبی با کمک کلیساهای سفید پوستان نژادپرست، قوای مقننه، قضائیه و اجرائیه جای خود را به نظامی مبتنی بر تبعیض سیستماتیک آشکار و پنهان علیه سیاهپوستان سپرد. شکل گیری گروههای نژادپرست و جنایتکاری چون کوک لاکس کلنها اهرمی برای فشار مضائف بر نیروی کار ارزان سیاهپوستان و بخط کردن آنان بعنوان شهروندان بی حق و حقوق و درجه چندم بود.

در دهه شست و هفتاد جنبش سیاهپوستان به رهبری مارترلوترکینگ، مالکوم اکس و آنجلا دیویس و دیگر فعالین ضد نژادپرستی و سیستم آپارتاید در ایالات متحده یک عقب نشینی جدیدی را به طبقه حاکمه ایالات سابقا برده دار تحمیل کرد که کینه آنرا کماکان در نحوه برخود قضائی نابرابر به سیاهان و قتل عمد آنان توسط پلیس شاهد هستیم.

قدرت گیری سیاستمداران راستگرا به دستجات پنهان و آشکار نژاد پرست که در دستگاههای پلیسی و زندانها هم حضور پر رنگی دارند، پر وبال داد و گستاخی را به آنجا رساندند که در مقابل دوربین ها هشت دقیقه و 46 ثانیه گلوی جورج فلوید را با زانوانشان فشار دادند تا در کف خیابان جان دهد، شاید منظور نمایش قدرت بود، غافل از اینکه مشاهده این صحنه در دنیای مجازی همانند جرقه ای به انبار باروت دستگاه تبعیض نژادی حاکم بود، و اکنون این جنبش اعتراضی از خیابانهای مینیاپلیس تا لندن و از استرالیا تا برزیل بپاخاسته تا حاکمیت تبعیض و نابرابری را به چالش کشد و سنگرهای جدید را برای دفاع از حقوق برابر شهروندی بنا نهد.

تبعیض نژادی سیستماتیک همیشه از دوران برده داری در تمامی تار و پود جامعه تنیده شده و در مقاطع مختلف تاریخی به اشکال گوناگون به بقای خود ادامه داده است. رد پای نژادپرسی را در سیستم آموزشی، مشاغل، تسهیلات بانکی، احکام دادگاهها و نابرابری سیستماتیک، بخصوص در مناطق فقیر نشین شهری که عمده ساکنان آن را سیاهپوستان و لاتین تبارها تشکیل میدهند مشاهده میکنیم.

جنبش "جان سیاهپوستان مهم است" تا دستیابی به مطالبات برحق خود از پای نخواهد نشست.

تداوم نژادپرستی همچون نابرابری جنسیتی، از عوارض سلطه نظام سرمایداری است و تا بتاریخ سپردن این نظام استثمارگر، مبارزه برای کسب آزادی و برابری ادامه دارد.

ژوئن
2020

Posted by l at 02:27 PM | Permalink

یک عکس معمولی ولی دنیایی سخن و امید!

این عکس به زیباترین نحو درجه سیاسی شدن جامعه، توده ای شدن مخالفت با اعدام و نظام حاکم را نشان می دهد! همچنین درجه آگاهی، هشیاری، خلاقیت هنری توده ها در پیوند سیاست و کسب معاش، خلاقیت در نشان دادن اعتراض به شیوه ای که موجب برباد رفتن سر معترض نمی شود... این امر ابعاد مردمی شدن مقاومت، دخالتگری مستقیم و مبارزه موثر را نشان می دهد!...

چه عکس زیبا و امید آفرینی! در سیاه ترین دوران حاکم بر ایران همانند شمع کوچکی با نورش قلب تاریکی را می شکافد!... ایران هر لحظه آبستن حوادث بزرگی است. باید با تمام امکانات و در تمام سطوح با دامن زدن به خودسازماندهی توده ها، خود را برای روزهای سرنوشت ساز آماده کنیم!...

لنین می پرسد حرکت توده ای چیست؟

جواب می دهد: حزبی که میلیونها عضو دارد با یک دستور می تواند صدها هزار نفر را به خیابانها بکشد، آن حرکت توده ای نیست! ولی اگر حتی در یک ده کوچک ده ها نفر انسان معمولی که تا دیروز با سیاست کاری نداشتند به خاطر زلزله های سیاسی و اقتصادی به وضعیت موجد اعتراض کنند و در سیاست دخالت کنند آن اعتراض یک حرکت توده ای است!... (نقل به مضمون)

در ایران نشانه های زیادی از مقاومت خلاق و دخالتگری هوشمندانه توده های معمولی در سیاست های جاری دیده می شود!...

عکس دوم هم زیبا و هوشمندانه است. معترض در لحظه مناسب در جای مناسب قرار گرفته، به دلیل موقعیت شناسی محتوا و تاثیرگذاری پیامش بشدت ارتقاء یافته است!...

هموطنان ارجمندی که در هلند زندگی می کنید، لطفا در تظاهرات روز شنبه کنید!

تظاهرات علیه اعدام، فردا در میدان دام آمستردام از ساعت 15 تا 17 روز شنبه 18 - 07 – 2020

اعدام قبل از هرچیز بیانگر افلاس نظام حاکم در ساختن جامعه ای سالم است! تمام تاریخ بشریت شاهدی است بر این مدعا که اعدام و نابودی جسم انسانها به هیچ وجه به معنی اعدام و نابودی اندیشه نیست! یک نظام چقدر باید مستاصل و فاسد باشد که به توبه و تایید قربانیان شکنجه شده نیازمند باشد؟! اعدام تجربه ای شکست خورده است!...

آیا فعالیت در فضای مجازی می تواند مثمر ثمر باشد؟

ادامه مطلب...

https://www.facebook.com/ahmed.pouri/posts/3595582007127675

با احترام،

احمد پوری (هلند) 18 – 07 –  2020

******************************************

پیوند این یادداشت همراه عکس در صفحه فیسبوک:

https://www.facebook.com/ahmed.pouri/posts/3596348207051055

لینک کانال احمد پوری در تلگرام:

@Ahmed_Pouri_NL

https://t.me/Ahmed_Pouri_NL
 

Posted by l at 11:53 PM | Permalink

Posted by l at 12:35 AM | Permalink

Posted by l at 12:32 AM | Permalink

استراتژی برای کدام جنبش؟  (نقدی بر محفل مازوجی)

بخش چهارم :  از عدم انسجام نظری تا خواسته های دهقانی

"اخلاق کمونیستی وجود دارد.... اما اخلاق ما به‌کلی تابع مبارزه‌ی طبقاتی پرولتاریا است"    (لنین)

وقتی "انسان محصول شرایط است" را از مارکس می شنویم و یا هنگامی که هگل می خواهد به ما بقبولاند که هر فردی، "فرزند زمانه خود" است، در واقع قصد این دو متفکر تاثیر گذار، تنها خطابیه ای پرطمراق برای شانه خالی کردن  از وظیفه عاملیت در تاریخ نیست. بلکه سعی می کنند برای خصلت تاریخی برخورد با پرسش های هر دوره ای، نظریه ای قابل اعتماد بیابند. که از یک سو "به شرایطِ تاریخی" برآمدن و ساخته شدنِ تحلیل هایِ ذهنی دست پیدا کنند و از سوی دیگر، رابطه دیالکتیکیِ این ایده ها را با شرایط واقعی و عینیِ مشخص کنند. وقتی در عنوان این نوشته از استراتژی برای کدام جنبش، پرسیده می شود، در واقع پرسش از بسترِ واقعیتِی است که ضرورتِ چه باید کردهای جدید این محفل را ساخته است. پرسشی که کماکان نیازمند پاسخ از سوی این محفل است.

وقتی سوال از چه باید کرد باشد، ما وارد دنیای سیاست خواهیم شد. پراتیک معنایی مضاعف است که با مفهومِ سیاست گره خورده است. سیاست همچون هنر به سامان کردن اجتماع، محتوایی که حداقل با تصویری که ما اکنون می بینیم، بسیار متفاوت است. اکنون این برداشت از سیاست با محتوای رهایی بخش خود در تنش قرار گرفته است. در باور مارکسیستی، مجرای تحقق این پروسه و حفاظت از دستاوردهایش،  همچنین بستر اتحاد شدن سوژه های سیاسی به سوی انقلابِ اجتماعی همانا "حزب" است. در پاسخ به این پرسش های اساسی است که ضرورت تشکیلات سازمانی منسجم، معنا پیدا می کند، که به قولی ملهمِ از "انقلابیون حرفه ای" هستند. اما اگر این روند نادیده گرفته شود و جمعی دست به ایجاد سازمان هایی بزنند که مبنای وجودی خود را نه نیاز عینی جنبش، که از اراده جمع قلیلی از نخبگان بداند، دیری نمی پاید که به "بی ربط بودن" خود پی خواهند برد.

باید اعتراف کنم که هنگامی که در نوشته های گذشته اقدام به نقد رویکردهای این محفل کردم، ابتدا تصور می کردم که با مقوله ای ساده روبرو هستم . اما هر چه بیشتر به دنبال یک "متد کارآمد" میگشتم، دقیق تر متوجه می شدم که اتفاقا ما با یک مقوله یک جانبه و ساده و یا حتی منسجم روبرو نیسیم. کسانی که با تاریخ سیاسی جریان حزب کمونیست ایران آشنایی دارند، به خوبی در جریان بخشی از مواضع  عبدالله مهتدی و منصور حکمت قرار دارند. نقد گرایشات این دو فعال سیاسی، به مراتب ساده تر است. چرا که دیدگاهای صریح، برنامه مشخص و نظریات سیاسی مکتوب و شفاهی زیادی برای گفتگو و یا نقد وجود دارد. از سوی دیگر این دو انشعاب را می توان به بسترهای تغییر در جامعه ربط داد و از درستی مواضع و یا اشتباه بودن عملکرد سیاسی آنها در این دوره های مشخص به تفضیل صحبت کرد.  اما مشکلی که برای یک نقاد در مواجه با گرایش مازوجی و محفل او  پیش می آید، همین عدم وضوح بیان، نبود هیچ اثر مکتوب یا شفاهی مستدلی از یک سو و وجود حجم انبوهی از "نق زنی ها"، "بهانه جوی ها" و" برنامه های آشفته" از سوی دیگر است. مثالی را که می توانم برای مخاطبان این نوشته بیاورم، نوشته های عباس منصوران است. او که از لیدرهای اصلی و در واقع به قول خودشان از "باسوادهاشان" می باشد، نمی تواند در یک پاراگراف حتی، انسجام فکری خود را حفظ کند. مخاطب در مقام کسی که میخواهد از این بازار آشفته به مطلب مورد بحث او و مورد نظر او برسد، حال کسی را دارد که بخواهد یکی کارهای "شهرام شب پره" را به موومانهای جداگانه بخش کند تا یک سمفونی آوازی بسازد. باور کنید این موضوع را به صورت اغراق آمیز بیان نمی کنم، کافی است خود شما به هر کدام از نوشته های او که می خواهید مراجعه کنید و راستی آزمایی این گفته من را بسنجید.  این یک بخش دشواری نقد این گرایش است و بخش دیگر نیز مربوط به میل این افراد به فرقه های موسوم به حکمت و دنباله روی نظری از آنان و چشم امید داشتن به اتحاد با آنها می باشد که برای این مقوله دوم باید مختصری توضیح دهم.

فضای سیاسی ما اگر هر عیبی داشته باشد، اما در ناسزاگویی هایش، رک و پوست کنده حرف می زند.  در یکی از توهین هایی که به فرقه های حکمتی می کنند، (جدا از اصلاح فرقه، که من اینجا نه به عنوان ناسزا، بلکه به عنوان یک هویت اثبات پذیر این جماعت به کار برده ام)  از واژه "کاغذی" استفاده می کنند. جدا از تعصب و نفرتی که پشت این واژه وجود دارد، که موضوع بحث ما نیست، اما اصلاح "حزب کمونیست کاغذی"، در بردارنده نکات دقیق و پرعمقی است. حداقل ما از گرامشی یاد گرفته ایم که فرهنگ عامه می تواند منبعی غنی برای درک ساختار اجتماعی باشد. یعنی یک اصطلاح عامیانه که از روی نفرت ساخته شده، اما عناصرِ مفهومی راهگشایی را در خود جای داده که می توانم برای ادامه بحثم از آنها استفاده کنم.

اصطلاح کاغدی از جهاتی بسیار تبین کننده دلایل استفاده آگاهانه یا حتی ناخودآگاه از این واژه برای فرقه های حکمت است،

• از یک سو خصلت صدور بیانه ها و فراخوان هایی تنها بر روی کاغذ
• برش پذیر بودن و عدم انسجام نظری: اشاره به انشعابهای مداوم درونی
• تنها مختصات کاغذی داشتن: یعنی عدم حضور تاثیرگذار در دنیای واقعی

با این توضیحات اکنون می توانم به بعد دیگری از نقد این محفل برآییم، همانطور که در مقدمه ذکر کردم،  در عدمِ وجودِ انسجامی در فکر این محفل، من نیز در نقد مجبور هستم از یک شاخه به شاخه دیگر رفته تا در انتها به نوعی ارتباط واقعی این عناصر با هم مشخص شوند. یعنی در واقع برای نقد یک "هویت چهل تکه" به یک "متد چهل تکه" برای شناخت هر بخش آن دست بزنیم.

به هر حال، قابله های تاریخِ لنین، از بس "گاوریشِ نابخرد" به دنیای سیاست ما آوردند، که جلادان استالین و پل پت با آنهمه پشتکار هم اگر دوباره دست به کار میشدند، از پاکسازی این حجم کج روی و وسعت استحماق نظری، درمی ماندند.  پرسش از اینکه تئوری چگونه پاسخگوی واقعیت است، ما را به بخش اول این نوشته و عنوان این سلسه نوشته ها بر می گرداند. نفرین تاریخیِ جنبشِ دهقانی بر پیشانی مارکسیسمِ قرن بیستم، انکار ناپذیر است. ریش سفیدان فعال سیاسی کنونی نیز در شرایطی وارد مبارزه سیاسی برای برقراری سوسیالیسم شدند که میراث تفکرات ارتجاعی دهقانی را بر دوش خود داشتند. هر چند در شرایط رشد جنش این خصلت پنهان می ماند و گاهی به حاشیه رانده می شد، اما هر بار و در هر فراز تاریخی دوباره ریشه های دهقانی این فعالین "مارکسیست شده" به جنش در می آمد و به سهم خواهی و قدرت خواهی درون حزبی و "انشعاب برای انشعاب"  دست می زدند. نسلی که اکنون در حزب کمونیست ایران به ایجاد محفلی اقدام کرده اند را باید در پرتو بستری که رشد کرده اند برسی کرد و اصول نهادینه شده تفکرات دهقانی را در خواسته هایشان نشان داد. محفل مازوجی نه تنها به بخش راست تشکیلات حزب کمونیست ایران تعلق دارد که می توان نشان داد که در مقایسه با "جناحِ چپِ لیبرالیسم" هم  راست انگاشته خواهند شد. می توان در مجالی به صورت عینی به ارائه عملکردهایی پرداخت که خصلتی راست روانه و منش دهقانی این محفل را روشن تر نشان دهد. در اینجا به بخشی از این دوگانه ی "راست رویِ چپ فریبانه"  اشاره می کنم. بخش اصلی خواسته این محفل به شدت یک خواستهِ ی محافظه کارانه و ارتجاعی است. در واقع هسته اصلی این محفل، افرادی به سال رفته هستند که حق مشرویت سنی را برای خود، قائل هستند. ابقای رهبری این افراد بدون رجوع به رای اعضا، در واقع خواسته اصلی آنان در کنگره 17 کومه له و از برجسته ترین دلایل اختلافاتشان بود. از این ادعا و خواستهِ ی روشن که همه این محفل هم به آن اعتقاد داردند، می توان به خصلت دهقانی و راست روانه اینان پی برد. در واقع حق مشروعیت سنی، که بر مبنای آن ادعای سهم خواهی در قدرت طرح می شود، از نامشروع ترین حق هایی است که تنها در جوامع دین سالار، پدرسالار و دهقانی مطرح شده است. این رفقای ما که فرزند زمانه دهقانی تاریخ این مملکت هستند، آنچنان این سنت های غیردموکراتیک را در خود نهادینه کرده اند که به خود اجازه طرح این موضوع در سطح کنگره یک حزب کمونیست را بدهند و اصلا تصور نکند که  این خواسته و ادعا، برخلاف تمام اصول بنیادی تشکیلات است. همین زمینه مشروعیت خواهی تعدادی از این افراد است که در تضاد با روند تاریخی و شکوفایی یک جریان و سازمان سیاسی قرار می گیرد. این خواسته در واقع در بخش راست تمام سیاست های مارکسیستی و حتی لیبرال قرار می گیرد. هیچ چیز مسخره تر از این نیست که شخصی صدایش را بلند کند و از حق آب و گل در یک تشکیلات سیاسی بگوید و این را معیار به دست آوردن حقی بداند و روی دیگر این حق را که وظایف او را تعریف می کند، بیان نکند. مشروعیتی که این افراد از سن و سالشان می گیرند و اینکه گویا روزی انقلابی بوده اند، اکنون همانند سکه ای است که از رواج افتاده، بیمه ای است ورشکسته و وعده ای است تهی. این مشروعیت برای نیروی انقلابی و فعال سیاسی، در جریان پراتیک هر روزه خود بازتولید می شود. این خواسته مشروعیت بر مبنای سن، هسته اصلی خصلت مازوجی های پرطمطراق و توخالی  کنونی را نشان می دهد.

 دریچه دیگری که این ارتباط را با ارتجاعی ترین بخش های اپوزیسون به وجود می آورد ، تمایل به نزدیکی با فرقه های حکمت و ایجاد اتحادهای صوری مابین آنهاست. عدم توانایی اعضای این محفل  در طرح تئوریکِ نقشه راه و تبین روشن اختلافات سیاسی، آنان را واداشته تا به وام گرفتن از "نظریه های چهل تکه" حکمتیست ها امید داشته باشد و به استقراض نظریه از آنان همت گمارند. در واقع این رفقا در حال دنباله روی از دنباله روهایی هستند که خود دنباله روانه، نظرات دیگران را به نام خود و بدون ذکر منبع در هم آمیخته و یک"نظریه چهل تکه"  ساخته اند .از این منظر است که دنباله روان منصور حکمت، می توانند از یک سو زیر پرچم شیر و خورشید سرود ای ایران بخوانند از سوی دیگر ابراز علاقه خالصانه و مخلصانه به مسیح علینژاد داشته باشند و به ترویج ادبیاتِ لجن پراکنانه خود نسبت به "فعالین داخلی" دست زنند و همه این اعمال را هنگامی با وضوح  بیشتر می توان دید، که با تحریفِ نابخردانه  اینان از مارکسیسم آشنا شد که پیش اینان به نام "کمونیسم کارگری" معرفی می شود و منتقدان آن را "لیبرالیسم وارونه" خطاب می کند و مردم هم به اختصار به آنان "کمونیسم کاغذی" می گویند. در واقع هر نقدی از محفل مازوجی اگر بخواهد دقیق صورت گیرد و خصلت عینی داشته باشد، می باید به اشتیاق اینان به کمونیسم کارگری به دقت بپردازد. جملات درخشان فردی به نام "محمد نبوی" یکی از ریش سفیدان و از بنیان گذار اصلی محفل مازوجی،(که اگر از حق نگذریم به پاس پیگیری در تخریب و جدیت در انشقاق درون حزبی، می باید محفل نبوی نامیده می شد)، در کنگره خانگی یکی از این فرقه های حکمت به گونه ای منسجم عمق چشم اندازهای سیاسی و نظری این محفل را ترسیم می کند. نبوی که به عنوان مهمان به این کنگره (که بیشتر شبیه شب نشینی چند دوست قدیمی است) دعوت شده، ابتدا به همین اصطلاح مهمان بودن اعتراض می کند و خود را در خانه و در کنار دوستان واقعی خویش توصیف می کند. وی در ادامه گفتار تاریخی و ارزشمند خود، اظهار می کند که کمونیسم را از منصور حکمت( یکی از کادرهای حزب کمونیست ایران و از اعضای فراکسیونی با نام "کمونیسم کارگری" بود و با قدم نهادن حزب به شرایط سخت مبارزاتی  از دست رفتن تقریباً تمامی مناطق آزادی که روزگاری کومه له بر آن‌ها تسلط داشت، مقدمات مهاجرت بسیاری از اعضا و فعالان حزب به خارج کشور را فراهم کرد و از آنها برای ساختی حزبی در خارج کشور استفاده کرد.) یاد گرفته است و از شاگردان "فاتح شیخ"(فاتح شیخ یکی از دو چهره اصلی انشعاب ششم از بخش سوم حزب در تبعید ساخته و به دورر از شرایط واقعی منصور حکمت است، که جدا شدنش را  انشعاب از راست  وصف می کنند. فاتح شیخ یکی از پیگیرترین مدافعان نظریه "انشعاب مداوم" است و حضور او در انشعابات متعدد او را به یکی از چهره های اصلی جنبش  "انقلاب معکوس" تبدیل کرده است.) است.( این دو تعریف مختصری که از این دو چهره به ناگزیر کردم، به ما کمک می کند که بفهمیم که محمد نبوی چه چیزهایی از این دو آموخته است.جمله کامل محمد نبوی که لابلای این توصیفات ضروری گم شد این بود : که من کمونیسم را از منصور حکمت یاد گرفته ام و از شاگردان فاتح شیخ هستم.)

نظریه های "انشعاب مداوم و انقلاب معکوس" ناظرِ به روحیه تفرقه طلبی و خود محوری، قدرت طلبی و تمام آفات مارکسیسم فرقه ای است که وضعیت ساختارهای درمانده و ضعیف سازمان های چپ و برابری طلب شاهد زنده این نوع از نظریه پردازی و "ترویجِ حماقتِ درون حزبی" است. در واقع ترویج حماقت از جایی شروع می شود که کسی پشت میز می نشیند و در تفکر اصلاح سیستمی است که خود هیچ نقشی در هیچ جای آن ندارد و با بطن واقعی و عینی جامعه به طور کلی فاصله پیدا کرده است. تفکری تصلب یافته، در انبوهی از گزارشات درون حزبی از انشعاب و درگیری لفظی و زیر پاخالی کردن های قدرت طلبانه است. این چپ نه تنها اکنون را درک نکرده است که گذشته را هم آسیب پذیر کرده است. حقیقت رویداد ها در گذشته را به محاق رانده و با دوباره نویسی ناشیانه و مغرضانه آن در پشت میزهای خاک گرفته و بر مبنای باورهای کنونی شان، حتی هویت گذشته خود را هم از میان بر می دارند. اما همه اوضاع اینگونه تاریک هم نیست، کم نیستند مبارزانی که وعده آمدنشان به قول یکی از شاعران معاصر داده شده و ما منتظر طلوع انقلابی آنان هستیم...... در «حکمت شادان» آمده است که :   "ما از آن‌ها نیستیم که تنها از میان کتاب‌ها و در پی برانگیخته شدن با آن‌ها می‌اندیشند. عادت ما این است که خارج از خانه بیندیشیم؛ در راه رفتن، بالا پریدن، صعودکردن، رقصیدن. و ترجیحاً در کوه‌هایی تنها یا در نزدیکی دریا؛ جایی که حتی مسیرها نیز اندیشه‌برانگیزند."

ادامه دارد.......

Posted by l at 12:28 AM | Permalink

قرارداد ۲۵ ساله، برجام و اپوزیسیون بورژوایی

Posted by l at 08:57 PM | Permalink

در یک نگاه

تناسب قوا در حال تغییر جدی است!

اعتراضات سرنوشت ساز در راه است!  

۱- اعتصاب هفت تپه، همقطاران خود را آزاد کرد! 

در روز سه شنبه ۲۴ تیر ۹۹، در سی امین روز اعتصاب و اعتراض محکم کارگران هفت تپه، چهار تن از فعالین کارگری این مبارزه، یعنی ۱- یوسف بهمنی ۲- ابراهیم عباسی منجزی ۳- محمد خنیفر ۴- مسلم چشم خاور توسط سرکوبگران جمهوری اسلامی فقط به دلیل مبارزه جویی و همراهی فعال با دیگر همقطاران خود در اعتصاب و مبارزه پرشور این دوره کارگران هفت تپه بازداشت شدند. به خیال واهی فکر میکردند با دستگیری و حذف این چند فعال کارگری میتوانند، موانع جدی در مقابل تداوم اعتصاب هفت تپه ایجاد کنند، به زعمشان اگر چند نفراز سرجنبانان اعتصاب را حذف کنند، این حرکت را فلج میکنند. اما اولا، واکنش متحدانه و پر قدرت کارگران و مردم شوش در روز سی و یکم این اعتصاب با شعار رسای "کارگرزندانی آزاد باید گردد" در خیابانهای شهر جمهوری اسلامی را مجبور کرد، در کمتر از ۲۴ ساعت آنها را آزاد کند. این موفقیت مهمی است. این عزم و اراده مبارزاتی نشان میدهد، که میشود، تناسب قوا را به نفع مبارزه در حال جریان چرخاند. این میتواند سرآغاز تغییر بیشتر به نفع مبارزه جویی کارگران و تحمیل همه خواسته هایشان و نهایتا متحقق کردن، "اداره شورایی" نیشکر هفت تپه باشد. ثانیا جمهوری اسلامی باید بفهمد، اعتصاب و مبارزات کارگران هفت تپه زمینه و ریشه عمیقی در میان کل کارگرن هفت تپه دارد و به ویژه در سالهای اخیر دهها و صدها کارگر مبارز و فعال آگاه و پرشور و جسور پا به میدان گذاشته و الهام بخش این مبارزات و اعتصابات برحق هستند. اینها میبایست درس بگیرند، مگر زندان و اذیت و آزار و فشار علیه فعال آگاه کارگران هفت تپه اسماعیل بخشی و دیگر همگامان او و حامیان هفت تپه در هیات تحریریه نشریه گام و سپیده قلیان و بقیه توانست مانع تحرک مبارزاتی هفت تپه شود؟ واضح است نه!

اعتصاب بیش از یکماهه اخیر هفت تپه و حمایت مردم شوش که توسط طیف جدیدی از فعالین کارگری هدایت میشود، همانند پتکی برسرشان فرود آمده و گیج سری و سردرگمی فعلی را بر دست اندرکاران سرمایه و جمهوری اسلامی تحمیل کرده است. ثالثا با بازداشت چهار فعال کارگری میخواستند این پیام را برسانند که قصد تن دادن به خواسته های برحق کارگران را ندارند. کارگران این نتیجه را میگیرند که برای تحمیل همه خواسته هایشان و پیروزی اعتصاب بیش از یکماهه به قدرت بیشتر و نیروی متحد تر در صفوف خود نیازمندند. هنوز همه کارگران و مزدبگیران مجتمع هفت تپه در صف اعتصاب و اعتراض برحق شان حضور ندارند. وقت آنست همه به همراه خانواده هایشان به صف این اعتصاب و مبارزه بپیوندند. و به علاوه اعلام   حمایت وسیع و موثر بخشهای مختلف جنبش کارگری و اردوی آزادیخواهان بسیار ضروری است. امیدوارم  بسیاری از مراکز و رشته های کارگری و به ویژه مراکز کلیدی کارگری به هرنحو ممکن حمایت خود را اعلام کنند. توقع آن است، جنبش معلمان، رانندگان کامیون، پرستاران، بازنشستگان، دانشجویان آزادیخواه از دانشگاههای مختلف و در یک کلام هم طبقه ایها و همسرنوشتان کارگران هفت تپه از اقصی نقاط کشور به هر شکل ممکن حمایتهای عملی و مبارزاتی را اعلام کنند. باید کاری کنیم، اعتصاب هفت تپه به پیروزی برسد، این رسالت مهم جنبش طبقه کارگر و صف آزادیخواه جامعه است.

۲- تحرک و هشتگ "اعدام نکنید" کار خود را کرد!

اعلام اجرای حکم اعدام سه جوان اسیر دست جمهوری اسلامی ، امیر حسین مرادی، سعید تمجیدی، و محمد رجبی، تحرک اعتراضی پردامنه و احساس مسئولیت بالای جبهه انسانیت جامعه را نشان داد. در ابعاد میلیونی با خواست "اعدام نکنید" اعترض وسیع به اجرای احتمالی این حکم سراپا جنایتکارانه در سراسر جهان بازتاب پیدا کرد. این واقعه در صدر اخبار جهانی نشست. فشار تاکنونی این حرکت تا هم اکنون درجه ای از عقب نشینی  و سردرگمی را به سران جمهوری اسلامی تحمیل کرده است. نفس توقف اجرای فوری حکم ضد انسانی این سه نفر و دسترسی مجدد وکلا به پرونده هایشان و احتمال بررسی مجدد این پرونده ها، مستقیما حاصل تحرک مبارزاتی مهم ۲۴ ساعته در رسانه های اجتماعی و بخشا از کانال "طوفان توئیتری" است که میلیونها انسان حق طلب و ضد اعدام نیروی فعاله آن بودند. در این واقعه انسانیت و مبارزه آگاهانه ضد اعدام مردم ایران و همگامان آن در جهان پیکره قوی و درخشان خود را نشان داد. ابتکارات نوین مبارزاتی و استفاده موثر از مدیای مدرن و اجتماعی وزن موثر خود را به نمایش گذاشت و بالاخره در این جدال برسر "مرگ و زندگی" سه جوان هم تحمیل عقب نشینی (ولو محدود) و امکانپذیری تغییر تناسب قوا به نفع جبهه انسانیت و آزادیخواهی و جبهه کارگر و مردم تشنه رهایی را شاهد بودیم. به طور واقعی نشانه های قوی و جدی انفجار جامعه بر علیه فقر و فلاکت و بیکاری و برای جارو کردن جمهوری اسلامی قابل مشاهده و ملموس است. اخبار همین امروز رسیده از اعتراضات شهرهای بهبهان، ارومیه، تبریز، مشهد، شیراز و بعضی مناطق تهران، میتواند به سرآغاز جنبش اعتراضی توده ای بسیار گسترده تر و تعیین کننده تر از دی ماه ۹۶ و کوبنده تر از آبانماه ۹۸ تبدیل شود. میتواند به سرآغاز روند تعیین تکلیف نهایی با سرمایه داری حاکم و جمهوری اسلامی منجر شود. طبقه کارگر و کمونیسم کارگری به دوره ایفای نقش تاریخی و رهایی بخش پاگذاشته ایم. این فرصت را دریابیم!

***

Posted by l at 08:24 PM | Permalink

نقدی بر مقالۀ همبستگی با خلق فلسطین

این مقاله که توسط  " آلترناتیو برای ایجاد حزب کمونیست انقلابی"در وین تهیه شده است نگاهی منصفانه به تاریخ فلسطین و شرایط ناهنجار جاری در فلسطین و اعمال نفوذ صهیونیست ها دارد. و آنچه که این قلم را به نوشتن این نقد واداشته، جملۀ آخر این مقاله است:
"ماخواهان ایجاد یک دولت دمکراتیک خلقی درتمامی فلسطین  برای ساکنانان جدا از تعلقات  مذهبی ومنشا آنها هستیم!"  . که بعد از دوشعار

- "ما خواهان همبستگی  نیروهای دمکرات با خلق فلسطین و پیوستن آنها به این اعتراضات هستیم!  و

- ما خواهان  حق تعیین سرنوشت خلق فلسطین هستیم و به الحاق­گرائی نه! می­گوئیم! ، آمده است.

این راه حل پیشنهادی، چون آرزوی گرفتن پرنده ای در آسمان ،رویایی بیش نیست. نه همخوانی با وضعیت کنونی جهان و نه وضعیت فلسطین دارد. 

البته بسیار خوب است که ساکنان همه جا، جدا از تعلقات مذهبی و منشاء اشان، تحت حکومتی دموکراتیک زندگی کنند. ولی در شرایط کنونی فلسطین، این راه حل، قبول ضمنی حاکمیت اسرائیل بر فلسطین می تواند تلقی شود.

مشکل اول، تعریف دموکراسی است. دموکراسی در نظام سرمایه داری -امپریالیستی، دیکتاتوری پنهان بورژوازی بر طبقۀ کارگر می باشد. نتان یاهو نیز دولت خود را دموکراتیک می داند!

دموکراسی درنظام سوسیالیستی، دموکراسی برای طبقۀ کارگر و دیکتانوری برای بورژوازی است. منظورنویسنده کدام دموکراسی است؟! کلمۀ " خلق"  بار طبقاتی ندارد و مثل مردم شامل همۀ طبقات است.  

مشکل دوم، شعار یک کشور و نظام سوسیالیستی، شعار کهنۀ تروتسکیست ها در 10 سال پیش بود. و ظاهرا از شعار این مقاله، هم روشن تر و هم مترقی تر ، ولی تائید یک حکومت درهم ، به خواست امروزی حاکمان صهیونیست انجامیده و شکل حکومتی در درجه دوم قرار گرفته است. در این شعار همه با هم و درهم ، نقدا حاکمیت فلسطینیان بر دیار خود لغو می گردد وبجای آن سوسیالیسم نسیه مطرح می شود. و این، قبول وداع با فلسطین است!

زمانی که مبارزان در گرفتن هر حقی ذره ای عقب نشینی می کنند ، صهیونیست ها دره ای پیش روی می کنند. پس مبارزان از اصل یک دولت در فلسطین و آن نیز  حاکمیت فلسطینی ها بر فلسطین هرگز نباید عقب نشینی کنند. و از مهاجران باید خواسته شود، که به وطنشان باز گردند. و هر گاه خواستار اقامت در فلسطین هستند ، مثل تمام ملل متمدن، تقاضای ویزا و اقامت و شهروندی کرده و در صورت قبول دولت فلسطین، وارد فلسطین شوند. کسی که تسلیم زور گویی تاریخی می شود ، خود بخود تسلیم زور گویی مستمرنیز باید بشود. صهیونیست ها با سوء استفاده از اهرم زمان ، به همین رویه در راندن جهان به سوی برده داری نوین هستند. کرونا شیپور بیداری است. و هر عقب نشینی ،و قبول و تأیید خواست آنان ، همانطوریکه در مقاله به آن نیز اشاره شده است، ( به رسمیت شناختن اسرائیل توسط یاسرعرفات)  باعث پیش روی سریع و همه جانبۀ حاکمیت صهیونیستی در جهان می شود. اگر چه با دو شعار قبلی نویسندۀ مقاله ، الحاق را رد و از حق تعین  سرنوشت فلسطینیان دفاع کرده است ، ولی با این شعار هر « آنچه را که داده پس گرفته است. و آن الحاق، و حاکمیت مطلق اسرائیل است.

صهیونیست ها همانطوریکه قبلا نیز نشان داده اند، قادرند با قتل عام، کل فلسطین را یک روزه تصاحب کنند. آنچه که آنان را باز می دارد، واهمه از بغض و نفرت جهانیان است. حفظ نفرت علیه هر گونه استعمار در هر جای جهان، بدون هیچ گونه اغماض و بخششی، وظیفۀ خاص روشنفکران جهان است. قلم سلاح بررایی علیه ظالمان است. نویسندگان  باید سر موضع انسانی خود محکم باقی بمانند و نه این که با شعار های نسیه و تو خالی به فریب و نرم کردن مردم به پردازند. و مقبولیتی و وجاهتی برای اسرائیل کریه دستو پا کنند.

جبهۀ جهانی ضد امپر یالیست – قدرت زنان، مطلقا خواهان دودولت نیست. خواهان یک دولت فلسطینی درکل سرزمین فلسطین، و پایان رنج 72 سال نکبت است . و معتقد است که نباید چرک و خون استعمار را بخاطر این که توانسته 72 سال رنج عظیمی را به ملتی تحمیل کند شامل مرور ایام کرد و گذشته تصور کرد و بخشید و راه را به آن داد. گذشته ها هرگز نباید که بگذرند. مجسمۀ چرچیل را که نظریه پرداز" تصرف کامل فلسطین در 100 سال" بود، مردم انگلیس در مبارزات "زندگی سیاهان مهم است" علیه نژاد پرستان با نفرت آغشتند.  و دولت انگلیس مجبور به ساختن پوششی آهنی برایش شد!

ماهیت صهیونیست ها همانطوری که همه شاهداند ، بد تر از فاشیست هاست، پس چگونه می توان از آنان درک انسانی، مهر و عطوفت و دموکراسی سوسیالیستی انتظار داشت ؟ آنان نژاد پرست و پست وحقیر و وحشی و دارای طمع بی پایان هستند. و همچنان خواهند ماند. و درکشان از دموکراسی ، چون خودشان حقیر است. تمام مصیبت جهان امروز، فقط به دلیل طرح مصیبت از طرف صهیونیست های آمریکا ( دولت در سایه) و سپس همراهی دیگر صهیونیست های جهان از آنان است.

 فلسطین متعلق به فلسطینیان بوده ،هست و خواهد بود. و کراهت صهیونیست ها، هرگز با هزار جایزۀ نوبل نیز، از بین نخواهد رفت. هیچ کس حق ندارد بزور وارد خانه و یا کشوری بشود و سپس خود را صاحبخانه معرفی کند. فرقی نمی کند ،چه کسی ، کی و کجا؟

چشم بستن بر روی واقعیت های تلخ تاریخی، هرگز نباید پذیرفته شود.

وظیفۀ روشنفکران، حفظ مشعل بیداری در جهان و صیقل پیگیرانۀ خشم ونفرت علیه جهانخواران است. و معرفی آنان در هر مورد، آنچنان که هستند. در مورد فلسطین، مطلقا حق تعیین سر نوشتی مطرح نیست. فقط  ترک فلسطین، توسط اشغالگران یگانه راه حل مقبول و انسانی است. تجاوز چه در امور شخصی و چه در امور سیاسی و جهانی، منسوخ و غیر قابل قبول است.

راه حل ارائه شده توسط این مقاله و تروتسکیست ها، درست مثل راه حل ازدواج مرد متجاوز با دختری که به او تجاوز کرده نفرت انگیز است.  آشتی گرگ وبره ، پایان بره.

مسئلۀ فلسطین ، فقط مربوط به فلسطین نمی باشد. دفاع از حقانیت فلسطین ، دفاع از شرف انسانی در قرن 20 و 21 است. کسی که چشم بر مصیبت فلسطین می بندد، به مجرد گشودن چشم، خود را بردۀ صهیونیست ها خواهد یافت. دفاع رژیم ملا از فلسطین دفاعی فریبکارانه و استعماری است.

womens-power.farah-notash.com

www.farah-notash.com

Women’s Power

 +++++++++++++++

همبستگی   با   خلق   فلسطین!

72 سال است که خلق فلسطین از زمان تاسیس دولت صیهونیستی اسرائیل در سال 1948 بمثابه ابزار اعمال قدرت امپریالیستی در منطقه با اخراج و کشتار دسته­جمعی، غصب زمین و کاشانه  و تبعیض نژادی و اسکان دهی مهاجرین یهود مواجه است.

در 28 ژانویه 2020 ترامپ نقشه<معامله قرن> را که سالهاست توسط سیاستمداران هوادار- صیهونیسم و جناح افراطی بورژوازی اسرائیل ساخته و پرداخته  شده آست معرفی می­کند. این نقشه تصرف تمامی 128 منطقه اسکان­دهی­ مهاجرین صیهونیست را در «اردن غربی» و هم­چنین در «دره اردن»-انبارغله فلسطینی­ها را مد نظر دارد. این عمل توسعه­طلبانه در واقع  اعلام جنگی است علیه خلق فلسطین.

در حالیکه اسرائیل وسعت خود را از 78% به85 % گسترش می­دهد برای فلسطینی­ها فقط مناطق بدون ارتباط با هم(Bantustans) باقی می­ماند: نه متاطق متصل به هم، نه مرزی با همسایگان عربی و نه کنترلی بر آب و یا دیگر منابع حیاتی و بالاخره از دست دادن اورشلیم بعنوان پایتخت و مرکز مذهبی و فرهنگی. طبق این نقشه، نوارغزه هم می­بایست تنها با یک تونل با ساحل غربی متصل شود که طبیعتا توسط اسرائیل کنترل می­شود. طبق این نقشه می­بایست این منطقه هم به کانتون­های مجزا از هم تقسیم شوند و در محاصره سربازان اسرائیلی و اماکن مهاجرنشین قرار داشته باشد. مابین این مناطق هم نباید هیچ خیابان رابطی وجود داشته باشد، بدون اینکه  توسط  یک ایستگاه نگهبانی اسرائیلی کنترل شود.

پناهندگان فلسطینی­ که در جریان ایجاد دولت اسرائیل به کشورهای دیگر اخراج و آواره شده­اند، طبق این طرح از حق بازگشت محرومند. این اخراج­­ها غیرقانونی بوده و هستند. سازمان ملل متحد در سال   1948 با صدور قطع­نامه شماره 194- دسامبر1948- از اسرائیل، خواستار بازگشت پناهندگان فلسطینی به وطن­شان شد. اسرائیل برای اینکه عضویتش در سازمان ملل متحد پذیرفته شود این قطعنامه را تائید کرد ولی تا به امروز از پیاده کردن آن ممانعت به عمل می­آورد.آنها هر گونه مذاکراتی را با فلسطینی­ها مشروط به شناسائی اسرائیل توسط فلسطینی­ها بعنوان دولتی یهودی می­کنند. خواستی که که جدا از برسمیت­شناختن اسرائیل توسط عرفات در جریان مذاکرات اسلو(1995- 1993) فراتر می­رود. طبیعی است که خلق فلسطین و تمامی سازمان­های فلسطینی این نقشه را اکیدا رد می­کنند.

نتانیاهو(Netanjahu) نخست وزیر اسرائیل می­خواهداول یولی این نقشه الحاق­طلبانه را درپارلمان به تصویب برساند. این عملا بمعنای <قانونی کردن> تصرف و تفوفق کامل بر تمامی سرزمینی است که قرار بود در آن یک کشور فلسطینی بنا شود. این عمل در واقع خط بطلانی است بر توهم ایجاد فلسطینی به مفهوم راه حل «ایجاد دو کشور مستقل». حتی امپریالیست­های اتحادیه اروپا هم خطرشکست این راه حل را می­بینند که 25 سال است  فلسطینی­ها را در آرزوی آن نگهداشته­است . حال می­کوشند قطعنامه­ای را به تصویب بر­سانند که این نقشه الحاق­سازی را محکوم کند. ولی دولت­های اتریش و مجارستان به بهانه اینکه این قطعنامه بمعنای <محکومیت> اسرائیل است، حتی مانع تصویب آن در اتحادیه اروپا شدند.

علیه نقشه ترامپ- نتانیاهو در ماههای اخیر در سراسر جهان و همچنین توسط نیروهای مترقی و دمکرات در اسرائیل اعتراضات گسترده­ای صورت گرفته است. 

- ما خواهان همبستگی  نیروهای دمکرات با خلق فلسطین و پیوستن آنها به این اعتراضات هستیم!

- ما خواهان  حق تعیین سرنوشت خلق فلسطین هستیم و به الحاق­گرائی نه! می­گوئیم!

- ما خواهان ایجاد یک دولت دمکراتیک خلقی در تمامی فلسطین برای ساکنان آن جدا از تعلقات مذهبی و منشا آنها هستیم !

 تذکر: این اعلامیه توسط<آلترناتیوبرای ایجاد حزب کمونیست انقلابی> تهیه  شده­است، برای کسب اطلاعات بیشتربه سایت این سازمان مراجعه   کنید!

               .com prolrevol.wordpress.com      ia.rkp2017 @yahoo.com - iarkp.wordpress

Kontaktadresse: Iran-Rat, Amerlinghaus, Stiftgasse 8, A-1070 Wien, email: shora.sam@gmail.com

ترجمه و تکثیر<یکی از فعالین چپ در وین- اتریش>

باز  نشر این نوشته با ذکر نام و منبع آن آزاد است!

وین- 3/7/2020

از فراخوان- سامیدون- (Palestine Prisoner Solidarity Network)

شبکه همبستگی با زندانیان سیاسی فلسطین

ما مردم فلسطین را فرا می­خوانیم در تمامی مناطق اشغالی فلسطین، در تبعید و هم­چنین در اردوگاههای پناهندگی و نیز تمامی آنهائی که خواهان برقراری عدالت درفلسطین هستند- تمامی نیروهای ملی، جوانان، نهاد­های جامعه مدنی و جنبش­های خلقی دست به عمل مستقیم و بسیج مردمی در اردوگا­های پناهندگان، شهرها و روستا­ها زده و برنامه­های را برای عمل مشترک تهیه و سازماندهی نمایند. مشترکا قادر خواهیم بود قدرت و ظرفیت­های خلق­های عرب و جنبش بین­المللی  را برای برقراری عدالت در فلسطین بسیج نمائیم و با نقشه­های اشغالگران و عوامل آنها مقابله نمائیم زمان آن فرا رسیده است که قدم­های کیفی برای حفظ خلق فلسطین برداشته و مبانی جنبش رهائی­بخش ملی را احیا نمائیم.

- خلق فلسطین در همه جا، جنبش رهائی بخش برای رهائی و برگشت به پیش!

- با وفاداری به و آموزش از جانباختگان و جنبش زندانیان در بند ورهبری جنبش فلسطین به پیش!

- نابود باد اشغالگری! الحاق­گرائی، استعمار - طرح­های خانه سازی برای مهاجرین در مناطق اشغالی محکوم به شکستند. پیروزی با خلق فلسطین و مسئله فلسطین است!

Posted by l at 01:48 AM | Permalink

مارکس و فلسفه­ ی حق ـ گفتگویی پیرامون روش تکامل بدیل حقوقی نظام جمهوری اسلامی ایران

http://www.azadi-b.com/G/file/F.haq_F.F.pdf

Posted by l at 01:42 AM | Permalink

نه به اعدام, زنده باد زندگی

در شرایطی که روز به روز بر شمار کشورهایی که مجازات اعدام را بعنوان مجازات ضد انسانی کنار می گذارند افزوده می شود, ولی هستند هنوز کشورهایی که کماکان از حربه اعدام علیه شهروندان خودشان استفاده می کنند, در این میان کشورهایی هم هستند که اساسا اسیابشان با اعدام می چرخد, در صدر این کشورها ایران تحت حاکمیت ولایت فقیه می باشد.

جالبه انهایی که چهارچنگولی به اهرم اعدام چسبیده اند, نظامهایی هستند که همواره تئوری توطئه داخلی, منطقه ای و جهانی را علیه خود و موجودیتشان مطرح می کنند و با پیش کشیدن دشمنان موهوم تلاش می کنند با اعدام و ایجاد رعب و وحشت در میان شهروندان حاکمیت خود را سرپا نگه دارند.

حاکمیت های سرکوبگری که خود تهدید شماره یک برای امنیت مردم و امنیت عمومی مردم و کشور بشمار میروند, براحتی با بازی با مقوله امنیت, مردم را فریب داده و مورد سوء استفاده قرار میدهند.

بهمین دلیل کلمه “امنیت” کاربرد سیاسی بخود گرفته است و متاسفانه مزورانه در راستای ضد ان بکار گرفته می شود.

لیکن ارزش های انسانی مرز نمی شناسند,  از سیم خاردار, از دیوارهای قطور و از مرزهای بشدت کنترل شده هم عبور می کنند.

ازادی بسان دمیدن بهار است, هیچ قدرتی نمی توان از دمیدن بهار و از روئیدن گلها و تجدید حیات و سرزندگی بعد از زمستانی سخت جلوگیری کند.

دیوار برلین برای دهه ها سمبل خشونت و خیره سری دیکتاتور ها بود. این دیوار در حقیقت برای جدا کردن اردوگاه کمونیسم از دنیای سرمایه داری بنا شده بود, از ترس فرار مردم و خروجشان از ان اردوگاه به اردوگاه مقابل .... بهمین دلیل نیاز به کشیدن ان دیوار قطور داشتند, از قضا همین امر به نماد ضعف و استیصال اردوگاه مدعی کمونیسم بدل شد.

ولی عاقبت عشق به ازادی بر همه دیوارها و موانع چیره شد و این دیوارها و بگیر و ببندها در مقابل عشق به ازادی تاب نیاورد و اکنون ان دیوار به تاریخ پیوسته است و سمبلی شرم اور از خشک مغزی مدعیان نمایندگی اردوگاه جهان بینی ضد استثماری گردیده است.

زمانی تصور زوال و اضمحلال ان اردوگاه با ان سرعت, تصوری محال بود, اما امروز اثری از ان و ان همه جبروت نمانده است.

پیام این دیوار و همه دیوار ها اینست که ظلم و دیکتاتوری پایدار نیست, اراده عاشقان ازادی و حقوق بشر قوی تر و مستحکم تر از همه دیوار هاست, این منطق تاریخ و روند تکامل است. 

روز سه شنبه غلامحسین اسماعیلی سخنگوی قوه قضائیه ملایان حکم اعدام سه جوان بنام های امیر حسین مرادی, سعید تمجیدی و محمد رجبی را اعلام کرد.

این سه جوان از دستگیر شدگان اعتراضات ابانماه گذشته می باشند.

دو نفر از این متهمان به ترکیه فرار کرده بودند اما ترکیه در اقدامی غیر انسانی انان را به حکومت ملایان تحویل داد, در حالی که همه میدانند این جوانان برای حق و  حقوقشان به خیابان ها امده بودند.

رژیم جنایتکار اخوندی بروال همیشه با ترتیب اعتراف گیری به زور از متهمان و محاکمه انان در پشت دربهای بسته برای این سه جوان حکم اعدام صادر کرده است.  

این وحشی گری بی حد و حصر رژیم خوشبختانه باعث ایجاد نوعی همگرایی و اتحاد و وحدت عمل در بین مخالفان ایرانی و در میان میدیای مخالفان حاکمیت ولایت فقیه در داخل و خارج ایران گردید.

هشتگ نه به اعدام, ایرانیان مخالف اعدام, ازادیخواهان, دوستداران ازادی و حقوق بشر را به هم نزدیک کرده است به طوری که این کارزار بزرگ و انسانی با بیش از پنج میلیون توئیت ترند جهانی شد و نمایشی از خواست و اراده مردم ایران برای ازادی و دمکراسی و حقوق بشر گردید.

به امید تداوم این همبستگی و همگرایی انسانی و ارتقاء ان به زمینه های دیگر

کاوه ال حمودی

Kaveh179@gmail.com

Posted by l at 01:38 AM | Permalink

تا این جا یک به هیچ به نفع جنبش!

هشتک اعدام نکنید! و افرایش هزینه اعدام

۱-بی گمان وسعت استقبال از هشتک اعدام نکنید، در داخل و خارج و بازتاب داخلی و جهانی آن، رژیم را غافلگیرنمود. چه بسا اگر براحتمال آن واقف بود به گونه دیکری این تصمیم خویش را پیش می برد. هدف رژیم هراس آفرینی در مردم است که مبادا باردیگر بفکرتسخیرخیابان ها بیفتند و البته در واقعیت امر پنهان ساختن هراس خود از خیزش آنهاست که فی الواقع به تف سربالا تبدیل شد. اکنون با جهانی شدن این مساله و برانگیختگی افکارعمومی داخل و خارج، برسریک دوراهی قرارگرفته است: 

از یکسوبسیج شدن افکارعمومی و افزایش فشارمردمی و لاجرم افزایش هزینه ارتکاب جنایت اعدام در صورتی که مرتکب آن شود و از سوی دیگر گزینه عقب نشینی که اکنون زیرذره بین جهانی قرارگرفته و حاکی از مؤثربودن اعتراضات بوده و خود هزینه سازاست. در هرصورت چه مرتکب جنایت شود و چه عقب نشینی کند برای رژیم یک قماردوسرباخت است. یک به هیچ به سودجنبش مردم!. در هرصورت می توان گفت که حداقل هزینه اعدام و تاوانی که برای آن باید بدهد اکنون به مراتب بیشتر از قبل شده است. از همین رو احتمالا تصمیم گیری حول آن به یکی از مسائل مهم نظام تبدیل شده است که بیش از یک بار باید به عواقب آن بیاندیشد و قاعدتا باید توسط نهادهای بالای ساختارقدرت اتخاذ شود.

۲- مدل حرکت جنبش ها: در عصرنقش آفرینی جنبش ها و سازمان یابی های شبکه ای، مدل های کهن ائتلاف که مبتنی برمدل های عمودی هستند کارآئی خود را از دست داداند. این تجربه اکنون در همه جای جهان جریان دارد و سازمان ها و گروها تنها می توانند اگر بفرض زمین را مرکرعالم ندانند بسهم خود در این بستر به نقش آفرینی مثبت و از قضا مهم و دریک رابطه متقابل و سازنده به پردازند. مساله هم نه نفی سازماندهی که نوع سازماندهی است. سازمان یابی شبکه ای هم نه فقط در قلمروجامعه ثانوی بلکه در متن جامعه اولیه نیز ریشه دارد. بنابراین پیونداین دو هم از جنس عناصرمتجانس است.  در هرصورت، آن چه که این تجربه و آکسیون گسترده در جامعه ثانوی باردیگر آن را به اثبات رساند آن است که درعصرشبکه ها، اکسیون های بزرگ و معطوف به کنش مشترک میان ناهمسانان و گرایش های متفاوت و حتی چه بسا مخالف، می توانند حول یک موضوع و هدف مهم و مشترک و مسأله برانگیز و بسیج کننده بدون آن که واردائتلاف های پایدار و معنا داری با هم بشوند، بر بسترتفاوت ها و اختلاف ها، در تلاقی گاه یک موضوع داغ و مبرم اجتماعی و سیاسی، با مشارکت گسترده صورت گیرد. کنش های کوچک با ضرب درعددبرزگ می تواند در حد یک طوفان برآمدکند. بدون آن که در برابرانواع و اقسام کنش های پایدارتر و سطوح دیگرآن باشد.

۳-البته این درست است که جهان واقعی عینا جهان مجازی نیست. آنها دو چیز و دو پدیده هستند، اما بین آن ها هم دیوارچین هم وجود ندارد. همانطور که در نوشته دیگری اشاره کرده ام، جامعه مجازی در عین حال به معنی تولید ثانوی و نوینی است که در پیوند تنگاتنگ با جامعه اولیه و بخشی از فرایندپیچیده شدن آن است و یپونداین دو با پبیشرفت های بشر هر روز عمیق تر هم خواهد شد. بمدد خلق جامعه ثانوی بسیاری از کارها و اقدامات و آرزوهای متحقق نشدنی تاکنونی امکان تحقق بیشتری می یابند (‌و از قضا برای سوسیالیسم و مشارکت و اشتراک گذاری و... بیش از همه). متأسفانه بعضی ها هم چنان در نوستولوژی گذشته و بازگشت رهبری و سلسله مراتب های آن بسر می برند. چنانکه آقای فرج سرکوهی در گفتگوی با بی بی سی حول همین هشتگ از فقدان گروه ها و سازمان ها و رهبرانی صحبت ( و شکوه ) می کند که قادرند چنین آکسیونی را به صحنه جامعه واقعی ببرند ( گرچه اذعان می کند که وجود هم ندارند!). این نوع رویکردهای متاثر از نگاه عمودی به جهان، هنوز حاضربه پذیرش این واقعیت بزرگ که جنبش های جدید که هروز هم جلوی چشمانمان به نمایش در می آید- که البته محصول بلوغ فکری و عملی بشراست، بر تافتن از بازنمائی خود توسط این یا آن رهبر و این یا آن گروه و سازمان هستند. همانطور که در مقاله جنبش توفنده ضدتبعیض نژادی، ویژگی ها، و گشودن قلمروهای تازه!* آمده است:

در اصل از مهمترین ویژگی های جنبش های جدید امتناع از بازنمائی و نمایندگی شدن بشیوه نهادهای سنتی هم چون رهبری و نمایندگی و حزب و پارلمان و یا برساخت هائی مثل اکثریت و اقلیت و کلا از مناسبات و اشکال انقیادآمیزسلسه مراتبی فاصله می گیرد. دموکراسی مستقیم بیش از هرچیز با گوهراین جنبش ها خوانائی دارد و در واقع آن را از درون پارلمان ها و محدوده های رمزنگاری شده سیستم به عرصه جامعه و میادین و به متن زندگی می کشاند.

- http://taghi-roozbeh.blogspot.com/2020/06/blog-post_55.html…

۴- حکومت اسلامی در مواجهه با انباشت بحران های غیرقابل کنترل و ترس از خیزش مردم خشمگین، راه خروج را در داخل هراس افکنی از طریق اعدام ها و قراردادن خویش در حفاظ امن انعقاد پیمان استراتژیک با چین و روسیه از دیگرسو می داند. اتخاذسیاست تهاجمی در عین از دست دادن کنترلش برسیرروندها و وقایع پی درپی، از سقوط شتابان ارزش پول ملی تا ناتوانی در کنترل حفاظت تاسیسات هسته ای که از بالاترین رده امنیتی برخورداراست، و تا فرودمشت آهنین  و مقابله با کرونا و... در عین اصراربرادامه همان سیاست هائی که خروجی اش به این وضعیت منجرشده است، نه فقط بیانگر آن است که قادرنیست بشیوه تاکنونی به سلطه ننگین خویش ادامه بدهد بلکه در حقیقت در حال سرعت گرفتن در منطقه کوراست. آخرین نمونه اش بستن پیمان نظامی تازه با سوریه در اوج وضعیت افلاس و ورشکشتگی اقتصادی و متزلزل شدن اقتدارامنینی اش در داخل است. با این همه علیرغم خالی بودن زیرپایش تنها راه نجاتی که برای خود متصوراست همانا فراربه جلو و اتخاذحالت تهاجمی است که البته معنائی به جز سرعت گرفتن در مسیری بن بست ندارد.

در چنین شرایطی تقویت جنبش های داخلی و گسترش حمایت های فعال بین المللی از آن اهمیت مبرمی دارد. فراخوان عفوبین المللی و ایجادهشتک میلیونی حول محکوم کردن اعدام و تداوم این نوع اعتراضات گام های عملی و کنشی مهمی است که می تواند رزیم را وادار به عقب نشینی کند و در ادامه خود تنها ابزارش یعنی سرکوب را کند و نهایتا بی اثر کند. اشباع نارضایتی ها و تجربه های اندوخته شده در بدنه جامعه و فعالین می تواند در یک پروسه از وضعیت بشدت تدافعی به وضعیت تهاجمی گذرکنند.

چنانکه در مقاله حمله به تأسیسات هسته ای نطنز و پوسیدگی رژیم! آمده است:

در چنین شرایطی که آینده طوفانی بنظر می رسد، آرایش دادن به یک جنبش گسترده توده ای، مبتنی بر استراتژی و تاکتیک معطوف به پیوندبین اعتراضات خیابان که با سونامی گسترش فقر و سقوط اقتصادی و گسترش شتابان به حاشیه پرت شدگی و وقوع حتی نیرومندترآن ها در ادامه موج های قبلی محتمل بنظر می رسد، با جنبش های مطالباتی مؤسسات کارگری و معلمان و پرستاران و دیگر لایه های مزدوحقوق بگیر، که علیرغم همه فشارهای پلیسی و محدودیت های کرونائی اوج تازه ای پیدامی کند و جلب همراهی سایرجنبش ها اعم از جنبش زنان و دانشجویان و با مشارکت فعالین و کنشگران، برای شکل دادن به شالوده و ساختاربندی یک جنبش فراگیر و متکثر حول مطالبات کلان مشترک اهمیت راهبردی دارد؛ تا هم تیغ سرکوب رژیم کند شود و نتواند به سرعت قیام ها و شورش ها و اعتصابات را خاموش کند و هم جنبش ها بتوانند از حالت تدافعی خارج شده و به حالت تعرضی گذرکنند. 

http://taghi-roozbeh.blogspot.com/2020/07/blog-post.html…

تقی روزبه  ۱۵.۰۷.۲۰۲۰

Posted by l at 01:34 AM | Permalink

حزب توده ایران و حزب کمونیست ایران و تحریف تاریخ!

http://www.azadi-b.com/G/file/Hezb.komunist.Hezb.toude.pdf

Posted by l at 01:29 AM | Permalink

«هیچ» چیزی نیست،« چیزی» هیچ نیست!

ایده آلیست های مذهبی و فلسفی به هر سوراخ و سنبه ای متوسل می شوند تا خدا و عرش ِ ماوراء الطبیعه اش را که علوم ِ طبیعی از جهان بیرون انداخته با جعل و تقلب در یافته های علمی وارد ِ جهان کنند. کشیش - ملاهای حوزه رفتند دانشگاه و فیزیک و مکانیک ِ کوانتوم خواندند و « دانشمند» شدند تا با سوء استفاده ازاین عنوان وکش رفتن و دست بردن در آموزه های علمی و البته جعل ِ « دلایل ِ علمی» وجود ِ خدا را ثابت کنند و ثابت کنند که از « هیچ چیز پدید می آید» و البته چون از هیچ چیزی پدید آمدن خلاف ِ تمام ِ قوانین ِ علمی است، تلاش کردند « قانون ِ علمی» وضع کنند که تمام ِ قانون های اثبات شده ی تاکنونی را نقض کند. به بیان ِ دیگر علم و بینش ِ علمی ِ تجربی- عقلانی را با سفسطه و تحریف تبدیل به ضد ِ علم کنند. تئوری ِ عدم ِ حتمییت در مورد ِ ذرات ِ بنیادی را که می گوید مکان و وضعییت و ترتیب ِ گردش ِ الکترون های یک اتم را نمی توان با قطعییت وحتمییت تعیین کردبه جهان ِ کلان تعمیم دادند تا بر همین قیاس بگویند نمی توان به قطعییت گفت که مثلن زمین و منظومه ی خورشیدی ِ ما همیشه بر همین مدار قرار دارد و یا آینده ی انسان و جامعه ی انسانی همان باشد که مارکس و مارکسیست ها پیش بینی می کنند.( در واقع یک دلیل ِ مهم ِ وجهه ی فلسفی دادن به نظریه ی عدم قطعییت،ضدییت ِایده آلیست های مذهبی و فلسفی با ماتریالیسم ِ فلسفی و ماتریالیسم ِ تاریخی ِ مارکس و انگلس است، که درهیچ یک جایی و نقشی برای خدا و ما فوق ِ طبیعت و انسان وجود ندارد.).

عدم ِ حتمییت یعنی تصادف و تصادفی و ناقانون مندانه. به این معنی ازدیدگاه ِ اعتقادی فلسفی ِ فیزیکدانان ِ ایده آلیست، جهان ِ مادی تصادفن و خود به خودی از هیچ پدید آمده . خود به خودی یی که خواه ناخواه اراده ای نامادی وناقانون مند باید در ورای عینییت ِ مادی داشته باشد تا از بالقوه گی ِ نیستی- هستی ِ موجود  به فعلییت ِ مادی ِ قانون مند در آید. در غیر ِ این صورت و در نبود ِ آن نیروی پنهان در پس ِ پرده ی استتار غیرممکن است که ناماده یعنی هیچ یکباره وابتدا به ساکن تبدیل به چیز گردد. اما، «دانشمند» ی که به تصادف و خود به خودی در پیدایش ِ جهان معتقد است باید پیش از هرچیز به این معمای خودساخته اش پاسخگو باشد که:اولن تصادف به لحاظ ِ علمی و علی( علییتی) را توضیح دهد و ثانیین به عنوان ِ یک دانش مند بگوید قانون و قانون مندی دراین تصادف ِ خود به خودی نقش داشته یا نداشته و اگرنداشته پس قانون و قانون مندی ای که ما به طور ِ عینی در جهان ِ مادی و در تمام ِ اشکال ِ وجودی و متنوع ِ آن می بینیم و حس می کنیم چگونه و از کجا پیدا شده و با چه نیرویی وارد ِ هستی ِ ابتدائن و ذاتن فاقد ِ قانون مندی شد؟. یعنی به عبارت ِ دیگر، ماده ای که به اعتقاد ِ او از سکون ِ مطلق ( نیستی یا همان هیچ سکون ِ مطلق است) در وجود آمد،حرکت و پی آیندها و شکل های متنوع ِ آن را چگونه و از کجا پیدا کرد؟.

کشیش- ملاهای دانشگاه رفته و فیزیکدان شده به این هم قانع نشدند، میلیاردها سال به عقب برگشتند و آغازگاه ِ جهان را در پانزده میلیارد سال قبل پیدا کردند که با یک انفجار ِمهیب به نام ِ بیگ بنگ( مهبانگ) پدید می آید یا در واقع به تعبیر ِ آنان آفریده می شود. چگونه ؟ از هیچ. چرا؟ چون به زعم ِ آنها پیش از آن، جهان و ماده ای وجود نداشته که پتانسیل و انرژی ِ درونی ِ خود حرکتی و خودگردانی اش به پایان رسیده و متلاشی شده و از بقایای آن و در نتیجه ی کنش و واکنش های فیزیکی شیمیایی ِ بقایای ِ جهان ِ پیشین، جهان ِ مادی ِ نوینی به بی نهایت جهان ِ مادی ِ موجود ِ فعال اضافه شده باشد- آنچنان که علم واقعی و ماتریالیستی میگوید-. پس، این جهانی که به اعتقاد ِ ملا کشیشان ِ دانشمند در نقطه ی صفر ِ زمان- مکانی ِ بیگ بنگ یکباره و با یک انفجار پیدا شد چگونه از هیچ یا تقریبن هیچ ِ زمانمکانی در وجود آمد؟  کشیش- ملاها با چنین ذهنییتی در باره ی پیدایش از نقطه ی صفر ، با وحدت ِ همبسته وجدایی ناپذیر ِزمان و مکان ( زمانمکان) که در ماتریالیسم ِ دیالکتیک در وحدت ِ جدایی ناپذیر ِ ماده وحرکت تبیین می شود چه می کنند و این همبسته گی و وحدت ِ بی آغاز و پایان  را با چه توجیه سفسطه گرانه ی ضد ِ علمی وخلاف ِ تمام قوانین ِ فیزیک می خواهند به هم بچسبانند و توضیح دهند؟ همچنان که  نه ماده بدون ِ حرکت وجود دارد و نه حرکت بدون ِ ماده، زمان ِ بدون ِ مکان و مکان ِ بی زمان نیز نمی تواند وجود داشته باشد مگر در ذهن ِ ایده آلیست. همانگونه که زمان ازدید ِ انسان به درستی نشان دهنده ی حرکت ِ ماده در تمام ِ اشکال ِ وجودی ِ آن است که در هستی ِ فردی و تاریخی ِ چیزها و پدیده ها به طور ِ عینی و ذهنی قابل ِ شمارش و اثبات است. تکامل ِتدریجی ِمیلیاردها ساله فقط در منظومه ی خورشیدی و زمین ِ ما از نا ارگانیک به ارگانیک،از  نازیست مند به زیست مند ، از ناشعورمند به شعورمند وازمیمون به انسان،که محصول ِ قوانین ِدیالکتیک ِ حاکم بر حرکت ِ ماده است، مهم ترین دلیل ِ طبیعت و علوم ِ طبیعی واجتماعی وازاین رو مهم ترین دلیل ِ حقانییت ِ ماتریالیسم ِ دیالکتیک و ماتریالیسم ِ تاریخی علیه ِ خلق الساعه و آفرینش از« نقطه ی صفر ِ بیگ بنگ» است. چرا که اگر ماده و جهان ِ مادی( طبیعت در اشکال ِ متنوع ِ آن ) قبل از بیگ بنگ وجود نداشت و فقط درذهن ِ خالق بود ، اولن باید آفریننده و به حرکت درآورنده ای داشته باشد، ثانین این آفریننده و به حرکت وادارنده ی دانای کل و در حد ِ کمال، باید از عالی ترین موجود آغاز به آفرینش ِ موجودات ِ مادی کند ، یعنی بر عکس ِ تکامل ِ تدریجی ِ میلیاردها ساله عمل نماید. همچنان که در کتاب های دینی نیز چنین گفته شده و نخستین موجودی که آفریده شد انسان ِ نر و ماده آن هم از گل ِ سرشته( ورآمده!) بود. تکامل همچنین  نشان دهنده ی وحدت ِ مادی- سیستمی ِ زمانمکان، یعنی کلییت ِ بی آغاز و پایان ِ جهان ِ واقعن و حقیقتن موجود در اشکال ِ متنوع ِ طبیعت ِ بی جان و جانداراست. به طوری که می توان گفت: جانداران اعم ازانسان چشم وهوش و حواس ِ طبیعت ِ تکامل یافته اند برای دیدن وحس کردن ِطبیعت، وانسان خصوصن، چشم و هوش و حواس، وشعور و عقلانییت ِ طبیعت ِ شعور مند است برای اندیشیدن به طبیعت و شناخت ِ تجربی علمی از آن در پراتیک ِدگرگون سازی ِآن . به بیان ِ دیگر، طبیعت در وحدت ِ مادی سیستمی اش ابژه است، و در انسان ِ کار  ورز ِ اندیشه ورز سوژه و فاعل ِ شناخت. یعنی طبیعت در وجود ِ انسان از در خود بودن و ناشناخته بودن، به برای خود بودن و از خود شناخت پیداکردن تکامل یافته است.  این چه دانشمندوفیزیکدانی است که مفهوم ِ بی نهایت ِ  زمانی - مکانی را نمی داند، و نمی داند  صفر به معنای مطلق هیچ درمقیاس ِزمانی و مکانی( زمانمکانی) نیست بلکه مرز ِ گذار میان ِ بی نهایت ِ مثبت و بی نهایت ِ منفی ِ زمان مکان یا ماده ی درحرکت از بی نهایت ( بی آغاز و پایان) ِ مثبت به بی نهایت( بی آغاز و پایان ) ِ منفی است که صفر، زمان و وضعییت ِ هم اکنون موجودِ این گذار ِ سیال است که مدام به وسیله ی لحظه های گذرنده از مثبت به صفر و از صفر به منفی، یا ازآینده به اکنون و ازاکنون به گذشته در حال ِ پر و خالی شدن است. و از این رو صفر ِ گذار هیچگاه ازهستی و « چیز» ِ زمانمکانی خالی نیست،و این همان آموزه ای است که هم ماتریالیسم ِدیالکتیک و هم ماتریالسم ِ تاریخی به ما می دهند.

این از آغازگاه ِ پیدایش ِ جهان که دیدیم از نقطه نظر ِ ایده آلیست ها به معنای خلقت و آفرینش است. اما، از آنجا که از چنین دیدگاه ِ محدود نگر ِ خلقت گرای « کن فیکون» اندیشی اولن بی نهایت ِ منفی و بی نهایت ِ مثبت و صفر ِ گذار از دو بی نهایت، مابه ازا و مصداق ِ مادی و عینی ندارند، و ثانیین از آنجا که ماده نیز اساسن حرکتی به نام ِ حرکت ِ دیالکتیکی ِ بی آغاز و پایان ندارد،بلکه حرکت ِ ماده محدودبه همان نیرو و حرکت ِ مکانیکی ِ خلق الساعه است، در نتیجه هر آغازی دراین حرکت ِ مکانیکی نیزپایانی داردکه درادیان ِ مختلف به آن آخرالزمان می گویند.

این محدود نگری و خلقت گرایی ِ « کن فیکون»ی ِ خواه نا خواه معتقد به آخرالزمان را ما در دو به اصطلاح نظریه ی آنتروپی ِ جهان و ماده ی منفی مشاهده می کنیم: آنتروپی معتقد است جهان ِ مادی سیستم ِ محدود و بسته ای است که سرانجام در اثر ِ افزایش ِ گرمای درونی ِ خود نابود خواهد شد، واین همان ایده یا وعده ی مذهبی ِ پایان ِ جهان ِ مادی و تاریک شدن ِ ابدی ِ آن است. در اینجا هم ایده آلیست ِ فلسفی- مذهبی نظریه ی علمی در باره ی یک سیستم ِ بسته را به جهان و طبیعت تعمیم داده تا ایده ای خرافی را اثبات نماید.

اما برخلاف ِ این باور ِ تقدم دهنده ی ایده برماده و تخیل بر علم، و بر طبق ِ نظریه های معتبر ِ کیهان شناختی، جهان یک سیستم ِ بسته و درخود که مفهومی جز سکون و بی حرکتی در ابعاد ِ مکانی و زمانی ندارد نیست، بلکه اولن، جهانی که ما می شناسیم و جزیی از آن هستیم، خود یکی از بی نهایت جهان های موجود در گیتی و کیهان ِ بی حدوکران است، مگر آن که ایده آلیست های مذهبی- فلسفی ادعا کنند از حد و کران و ابتدا و انتهای جهان(ها) آگاهی یعنی علم ِ لدنی دارند، ثانیین ،علم ثابت نموده نه تنهااین جهان بلکه هرجهان ِ مادی ِدیگری یقینن جهانی است خود تعیین بخش وخودگردان و خود توسعه دهنده و گسترش یابنده بر طبق ِ قوانین ِ مادی- فیزیکی ِ حاکم برآن، که همه خلاف ِ ادعاهای ایده آلیست های متافیزیک اندیش را ثابت می کنند.چرا که خودگردانی و خود توسعه بخشی و خودگسترش یابی ِ قانون مندانه و دیالکتیکی نشانگر ِ این واقعییت است که جهان ِ ما و هر جهان ِ مادی ِ دیگری که خصوصییت ِ وجودی اش در حرکت بودن و خود سامان دادن و خود تنظیم گری ِ دیالکتیکی است، سیستم ِ بسته ی اسیر ِ اراده ی مافوق ِ طبیعت یا نیروهای مکانیکی ِ صرف نیست. (در این مورد به عنوان ِ نمونه رجوع کنید به: زمین و زمان. آ.ولکف. ترجمه ی محمد قاضی.).

امادرمورد ِ ماده ی منفی که ظاهرن آخرین دستاورد ِ نظری دانشمندان وفیزیکدانان ِایده آلیست درایده آلیزه نمودن  تئوری های علمی است که در عین ِ حال ادعای ابطال ِ نظریه های اثبات شده ی پیشین را هم دارند،هدف در اصل انکار وابطال ِ ماتریالیسم ِ دیالکتیک و ماتریالیسم ِ تاریخی یعنی آموزه های علمی- عقلانی ِ مارکس وانگلس است.( دراین رابطه مراجعه کنید مثلن به کتاب ِ: فیزیک و فلسفه .سرجیمزهاپوود.ترجمه ی. علی قلی بیانی. و نیز مقالاتی با همین رویکرد با جست و جو در گوگل).

عملکرد ِ ماده ی منفی به ادعای این فیزیک دانان، درست بر خلاف یا به واقع برعکس ِ ماده ی مثبت- بابرداشت و تعریف ِ آنان- یعنی پسروانه و بازگشت به گذشته ی زمانی- مکانی یا به عبارت ِ دیگر در تقابل با پیشرفت و تکامل هم در طبیعت و هم از این رو در جامعه ی انسانی است. در این « نظریه» چندین ایده ی ضد ِ علمی و در واقع خرافی وجود دارد. اول آن که برخلاف ِ این دیدگاه حرکت در مفهوم ِ مادی و واقعی ِ آن سوگیری ِ پیشروانه و از این رو اثباتی دارد و نه پسروانه و منفی، و دوم این که حرکت بنا بر خصلت ِ پیشروانه و دگرگون سازش عامل ِ تکامل در طبیعت و درجامعه ی انسانی هم در زمان و در مکان است. سوم و مهم تر از همه این که هیچ علمی تا کنون ثابت نکرده حرکت از ماده و ماده ازحرکت جدا باشد و یا در جهت ِ تغییر و تکامل در اشکال ِ متنوع ِ طبیعی و ازجمله جامعه ی انسانی نباشد. بلکه درست برعکس، همه ی داده هاخلاف ِنظر ِ فیزیک دانان ِایده آلیست را ثابت می کنند. علاوه بر اینها،فیزیک دان ِ ایده آلیست در برداشت و تعریف اش از حرکت هم دچار ِ نقیض گویی و نا ساز نمایی شده، و هم سرنا رااز سر ِ گشادش زده است، زیرا : حرکت مثبت و منفی ندارد،بلکه متضاد دارد که نفی ِ حرکت ، و آن هم سکون ِ مطلق است، و نه حرکت ِ منفی. واز آنجا که حرکت و ماده از هم جدایی ناپذیرند، ماده ی منفی ِ رو به عقب یا واپسگرا ویا ساکن وایستا نیز نادرست و غیر ِ علمی و غیر ِ منطقی و از این رو خرافی و ایده آلیستی است.

شاید در ذهن ِ « خالق»ی که زمان و مکان را دو چیز ِ جدا ازهم می پندارد زمان و مکان تازه در پانزده میلیارد سال قبل که نسبت به «قدمت» و« ازلییت» ِ خودش زمان ِ اندکی بیش نیست-البته اگربنابربیانیه های رسمی اش درکتاب های مقدس مقدس هفت هزار سال نباشد!- با بیگ بنگ آغاز شده است، سکون ِ مطلق و بازگشت به گذشته وجود داشته باشد، اما در جهان ِ واقعن و حقیقتن موجودی که علوم ِ طبیعی و کیهان شناسی ِ علمی می شناسند و به ما شناسانده اند، نه سکون و ایستایی هست و نه بازگشت به گذشته در هیچ عرصه ای از هستی ِ بی آغاز و پایان ِ ماده ی در حرکت. همچنان که شاید ملا- کشیش های فیزیک خوانده و دانشمند شده بتوانند با سفسطه و انکار ِ دستاوردهای علمی و ابطال ِ قوانین ِ حاکم بر حرکت ِ بی آغاز و پایان ِ ماده از هیچ چیز بسازند و یا چیز را با چشم بندی و شعبده بازی تبدیل به هیچ نمایند، اما نمی توانند این اصل ِ بنیادین فیزیک وماتریالیسم ِ دیالکتیک را کتمان کنند که هیچ با هیچ سفسطه و شعبده ای چیزی نمی شود، و چیزی نیز با هیچ ترفند و چشم بندی یی تبدیل به هیچ نمی گردد!

حال، ملا – کشیش ِ فیزیکدان به ما بگوید در کجای این وحدت ِ مادی سیستمی و زمانمکانی ِ همبسته ی خودگردان و خود تنظیم گر ِ بی آغاز و پایان و ناکرانمند جایی حتا به اندازه ی یک سر ِ سوزن برای خدا و ماوراء الطبیعه ی او باقی می ماند؟

بخوانید در همین رابطه از این قلم: 1- آیا بیگ بنگ سرآغاز ِ جهان است؟ 2- نمادها ونمودهای ریاضی-فلسفی ِ زمانمکان 3- استیون هاوکینگ و خدانشناسان ِ خداشناس. با این توضیح که من در این نوشتار دانشمندان ِ ایده آلیست را کشیش- ملا نامیده ام، چرا که در واقع فیزیکدانی که علم را برای اثبات ِ متافیزیک( به معنای ماوراء الطبیعه) به کار می گیرد، یعنی ازعلم سوء استفاده می کند تااعتقادات ِ خرافی- مذهبی اش را وجهه و اعتبار ِ علمی دهد، یا کشیش است یا آخوند و ملا!

Posted by l at 10:19 AM | Permalink

هفت تپه یا ٣راهی قهر. خوزستان ولرستان زیر زره بین ناسیونالیسم فارس.

نیشکر هفت تپه از نگاه رژیم، از نگاه کارگران ومردم . تفاوتهای عینی چیست؟

درتمام جنبشها واعتراضات اجتماعی که تاکنون در ایران رخ داده، رژیم اول به انان راه داده، سپس سکوت کرده تا پروسه تکمیل و تکامل این جنبشها ادامه یابد و رهبران آن متولد ویابعبارت دیگر برای عموم شناخته شوند؟  درست پس ازآن با حمله رژیم مواجه شده وهمه راسرکوب، ساکت و با اتهامات سنگین روبرو ساخته و اند تا نه اینکه خود "جمع" بلکه دیگران آز آن درس عبرت بگیرند.

اوضاع شرکت نیشکرهفت تپه و کارگران بی حقوق ان ازسال ٢٠١٤ میلادی از بس تکراری و و طولانیست ، خیلیها واقعه ن باورکرده اند که این مشکل در نتیجه بحران اقتصادی وعدم فروش کالا است. این روزها دیگر همه مردم چیزهائی راجع به مشکل کارگران هفت تپه شنیده اند. با اینکه دست آخر کارگری هفت تپه خواهان کنترل رژیم بر هفت تپه بودند و هیچگاه شعار ضد آخوندی ضد رژیمی در شگرهای که علیهه مردم و کارگران بکار میگیرند سرندادند وسرمایدار خصوصی را نقد کردند وعلیهه ظلم گفتند واما علیهه شان سریالهای تلویزیونی به اتهام براندازی ساخته وپرداخته و پخش شد وبه زندانهای عریض و طویل محکوم شدند.

چرا کارگران هفت تپه خواهان کنترل دولت برهفت تپه بودند؟

مشکل عدم پرداخت حقوقها البته قبل از خصوصی سازی آغاز شد. وپس از٦ سال ونیم بحران هفت تپه واکنون شرایط فلاکتبار اقتصادی هم روی آن پیشنهاد کنترل دولتی ویا کنترل کارگری بهیج وجه جوابگوی بحران نیست. بدلیل اینکه نیشکر هفت تپه هیچگاه نمیتواند بدهیهای خودرا با اوضاع اقتصادی کنونی پرداخت کرده ودر ضمن تمامی کارگران و خانواده های آنانرا نیز راضی نگهدارد. برای اینکه در اصل ایده خصوصی سازی ودولتی کردن زایده خود سیستم وحاکمیت ایران است که مردم وکرگران هفت تپه را در سردرگمی نگه دارند.

طبق آمارهای رسمی رژیم ایران، شرکت هفت تپه، حدود بیش از ٣٠٠٠ کارگرثبت شده مزدبگیردارد که شرایط کاری آن چیزیست شبیهه برده داری در کشتزارهای دوران استعمار بریتانیا درهندوستان اما در قرن ٢١.  این رقم از کارگرجداست از مدیران و بازاریابان آن، استانداران و ڕشوه خوران وغیره. طبق گفته های دست اندرکاران رژیم ایران، شرکت هفت تپه با ماشین آلات مدرن فقط به ٣٠٠ نفرکارگربه کار شبانه روزی نیاز دارد. اما بخش عمده استخدامها در دوره قبل از فروش وخصوصی سازی هفت تپه با سفارش مقامهای محلی در استخداام نزدیکان خود انجام شده است که کوشش کرده اند بنحوی جهت کاستن از موج بیکاری به اشتغالزدایی بپردازند. در واقع یک فورم از اشتغالزدایی بامزد کم وکار شاق. در آن دوران البته سود و زیان هفت تپه متوجه رژیم بود ورژیم نیزمسول کم وکاستهای هفت تپه وپرداخت حقوق استخدامیها از خزانه دولت بود. بنا بر روال معمول هر دوره در انتخابات ریاست جمهوری و انتخاب چهره ای دوره ای خاص برای رژیم در آن دوره، به هفت تپه نیز مثل هر بخش دیگر کارگری بنحو خاص منطبق با سیاستهای رژیم در آن دوره برخورد شده است. در چند سال گذشته نیز نوسانات اقتصاد داخلی که از سیاستهای روز رژیم وجنگ افروزیهای آن در سوریه، یمن و افغانستان و عراق نشات میگرفت، موج بحرانها وفشار اقتصادی بر رژیم ایران ، کارگران هفت تپه وبخشهای مختلف رابه اعتراض واداشت که پولهائیکه قبلا به آنان پرداخت میشد، باتوجه به ستاندارد و کمیت تولید دیگربدست آنان نمیرسد بلکه به جیب تروریسم جمهوری اسلامی واریز میشود. بااینکه در " اصل " تولید فراورده های هفت تپه کفایت کامل حقوق ٣٠٠٠ کارگر وکارمندان نیز نبود، دولت بطور معمول بخشی از حقوق کارگران را ازخزانه دولت  به هفت تپه میپرداخت تا روال عادی تولید وبازتولید ادامه یابد.

طبق گفته های علی اشرف عبدلله پورحسینی رئیس سازمان خصوصی سازی ،و مندرج در سایتها رسمی رژیم ، تا سال ٢٠١٥این شرکت که یکی از بزرگترین کارخانه های صنعتی استهلاک استان خوزستان محسوب می شد، صددرصد زیراختیار دولت بود. نحوه اداره این شرکت توسط دولت به گونه ای بود که این شرکت تا مرز ورشکستگی نیز پیش رفته بود. به گفته این مقام دولتی، زیان انباشته این شرکت در سال ٢٠١٥ و قبل از واگذاری به حدود ٣٤٥ میلیارد تومان رسیده و حقوق کارگران و کارکنان شرکت ٧ ماه بود که پرداخت نشده بود. این شرکت قبل از واگذاری به بخش خصوصی حدود ١٥٠ میلیارد تومان به سازمان تأمین اجتماعی بدهکار بوده که این موضوع نشان می داد، بیش از ١٠ سال، حق بیمه کارگران پرداخت نشده است. آنهم بدلیل نحوه استخدامها و اشتغالزدایی بوده که در بالا بدان اشاره کردم. همچنین هدف گذاری تولید شکر در این شرکت، صد هزار تن بود که در زمان واگذاری این میزان بدلیل مشکلات فراوان وغیر ایفکتیو به ٣٥ هزار تن رسیده بوده است.

اینجا دولت بنابربدهکاریهای هنگفت این شرکت، یک نرخ سهامی زیر صفر راتعیین کرده است که مسئولیت اوضاع نابسامان را به بخش خصوصی واگذار بکند. درواقع برای هزاران کارگر هفت تپه مسله استخدام و ماندن درآن شرکت (تازمانیکه دراختیار دولت بود) بمعنی تضمین مشغولیت بابودجه دولتی بودند. یعنی جای که کارگر مشغول کار وپراکتیک است اما بدلیل بیکاری فراوان به حد اقل دستمزدکه شکلی از "یارانه دولتی است" تمکین میکند. حاکمیت نیزباپشتوانه خزانه دولتی این باج را میداد تا از اعتراض وموج بیکاری جلوگیری بکند. درواقع این عمل میتوانست دلائلی باشد برای اعتراض کارگران به خصوصی سازی. چرا که کارگران میدانستند که مسله خصوصی سازی، فرار دولت زیرمسئولیت خانواده های کارگریست که به شکست خواهد انجامید. درواقع مسله خصوصی سازی وسپردن سرنوشت خانواده های بیکارومشغول درهفت تپه به بخش خصوصی، سیاست فرار مسئولیت رژیم از پرداختن یارانه اشتغالزدایی دولتی وتضمین معیشتی کارگران و خانواده های آنان است. خرابی این اوضاع در سالهای اخیربنابر بحرانهای سیاسی منطقه و تحریمهای بین المللی (خود رژیم )و خالی شدن خزانه حاکمیت درپرداخت حقوق به ارگانهای مربوطه خود وهمچنین جریانات اسلامی منطقه که رژیم برای آنان پشتوانه اقتصادی است گره خورده است که حمل این بار سنگین را بخشه ن باید کارگران هفت تپه و یا امسالهم بپردازند. از سوی دیگر در یکی دو سال گذشته دولت جهت پرکردن خزانه خود بهای کالاهای زروری مایحتاج روزانه مردم، بنزین، دلار وطلا روی آورده است.  درواقع برای اینکه فشار تحریمها را متوجه خو نکند، اما همانگونه که در سنن پنجاه ساله رژیم تاکنون مد بوده است، این مردم هستند(اممت اسلام)که باید طبق همیشه این بار سنگین را تحمل بکنند. البته باید تاکید کرد که رژیم عامدانه این راه را انتخاب میکند تا مردم را به شکمهایشان مشغول کند که بلاخره بافشارهای متعدد، مردم را به خانه هایشان وبا چنگ ودندان به ادامه زندگی وامیدارد.

کنترل دولتی هفت تپه.

اما با ایکه کارگران طرفدار کنترل دولت بر هفت تپه بودند، چرا رژیم و وزارت اطلاعات با دید امنیتی وارد شده و اوضاع را سیاسی کردند؟ پیداست که هدف رژیم از این واگذاری، ایجاد جو اعتراض وخشونت و از سوی دیگرمتوجه ساختن نگاهها به خود بعنوان شاه کلید معما میباشد. که هم خود را بی خطا جلوه دهد و هم پس ازسرکوب لازم و کنترل اوضاع چون فرشته نجات دوباره ظهورکند وبا نصف کردن حقوق کارگران آنانرا راضی بکند. در این فاصله جریانات چپ ایرانی به اصلاح طرفدار کارگر، خواهان اعتراض هر روزه کارگرانند و براین باور هستند که این کارگران برای بدست آوردن معیشت از کف رفته شان به خیابان بریزند تا از رژیم توقع توضیع اقتصاد یکسان را داشته وحقوق خودراکسب کنند. اما بیخبرازاینکه این فشارها آگاهانه ازسوی رژیم مهندسی شده است که مردم را به اعتراض وادارندوبه قلح وقمع وایجاد ترس آنانرابرای مدتهابه سکوت اجتماعی کشانیده وحکم تشیع ادامه یابد.                                

ناگفته نماند که اعتراضهای اجتماعی در ایران بدلیل ناهمگونیهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، وعدم امکان تشکل یابی تا اطلاع ثانوی درحال پراکندگی وضعف وبردباری میمانند واوضاع اجتماعی مربوطه امکان کنترل وغلبه دولت حاکم توسط ابزار سرکوب خود یک امراجتناب ناپذیراست. بنابراین راه حل اساسی دعوت مردم وطبقه کارگر که در هرگوشه ای از آن اجتماع یک نوع درد ورنج خاصی را لمس میکنند راه چاره نیست چون طبقه ایکه خودرا دهها ملت با دههازبان، تاریخ، فرهنگ وسنتهای اجتماعی مختلف احساس میکند وبطور روزمرره خودرا درتلسم فریبکاری، تحریف تاریخی، ستم ملی وتغییرات فرهنگی و اتنیکی روبرو میبیند ونه تنها ستمهای ملی بلکه ستمهای طبقاتی را نیزدراشکال مختلف باید تحمل بکند، به راحتی به خیابان نمیریزد. اگر حتتا روزی هم به خیابان بریزد، دهها خواست ملی سیاسی، اجتماعی متفاوت خواهد داشت وقابل شنود وکنترل نخواهد بود. پس هوستان راجمع کنید!

تفاوتها اینجاست که در چند روز اخیر باتصویب حکم اعدام برای ٣ جوان که دراعتراضات بهمن ١٣٩٨دستگیر شده اند، فشار توئیتهای مخالف اعدام این ٣نفربنام ""اعدام نکنید"" تاجایی بوده که سیستم انترنتی ایران دجار اختلال گشته است. این در حالیست که روز قبل آن وقبل تر آن چندین نفر کورد در زندانهای ارومیه حکم اعدامشان اجرا شد، زندانی سیاسی فراری کورد پس از ٢٤ ساعت اعدام شد، سالهاست هر روز ٢کولبر باشلیک گلوله کشته شده اند ودهها وصدها هزار تجاوز حقوقی و اخلاقی دیگرهر روز به ملل غیر خودی خورت میگیرد اما هیچ کس حاضر نیست یک توئیت بفرستد. این نشان آن است که تفاوتهای اساسی وجود دارد وملل مختلف ساکن ایران باید در فکر چاره سرنوشت خود باشند.

آنچیز که رژیم میداند اما چپ ایرانی متوجه آن نیست، نیشکر هفت تپه در واقع بعنوان یک مثلث منطقه ای به نمونه ای ازمرکز اتحاد خلقهای مجاورخوزستان و خرم آباد و چهارمحال بختیاریتبدیل شده است. که رژیم ایران وهمچنین ارثیه بگیران بخش خصوصی که با پیشنهاد استانداریهای منطقه این ماموریت را تقبل نموده بودند، حتتا آنان نیزبه آن اوضاع به دید امنیتی مینگریستند. چرا که مسله از دید رژیم قبل از اینکه یک اعتراض معیشتی باشد، یک مشکل امنیتی است که لرها و عربها امنیت منطقه را تهدید میکننند. مناطق مذکوربدلیل اعتراضات و نا امنیهای همیشگی استان خوزستان و کمبودهای معیشتی و فقردراستان چهارمحال بختیاری این اوضاع واختلاف ثروت را تقبل نخواهند کرد. اینجاستکه لرها غیرخودی محسوب شده ودر سیاستگذاریهای اقتصادی ناسیونالیسم فارس و مردم چهار محال بختیاری و خرم آباد وشهر کورد تبعیض وجود دارد.این همان اشکالیست که درصحنه سیاسی اجتماعی ایران ومقابله گریهای سیاسی در اعتراض به نابرابریهای اقتصادی که دارای یک ریشه سیاسی، فرهنگی وتاریخی است،دیگر نمیتوان آنرا پشت پرده مذهب مشترک مخفی نگهداشت.

در واقع جهت ریشه یابی آن مشکلات بهیچ وجه دمیدن در گوش مبارزات کارگران هفت تپه راه حل نخواهد بود. چرا که جهت و تبدیل شدن مجموعه نیشکر هفت تپه به یک سه راهی اتصال استان اهواز- خرم آباد و حکومت اسلامی، رژیم را ازسالهای ١٣٨٨ درنگرانی و تکاپو فروبرده است. مردم دیگر اجازه نمیدهند ثروتهای طبیعی شان به تاراج برده شود وسریک لقمه نان در هفت تپه آنانرا به جان همدیگر بیندازند.هرچند همانگونه که اشاره شد، حتی اگرکارگران نیشکر هفت تپه دارای اینچنین انگیزه های نیز نباشند، اما عفونی کردن هفت تپه جهت سرکوب آگاهانه توسط رژیم درکنار اوضاع متشنج داخلی ایران نشان دیگری از وحشت رژیم از خلقهای بپاخواسته ایران میباشد. از سوی دیگرجهت ریشه یابی اوضاع منطقه ومثلث خوزستان- لرستان خوب است که به تاریخ ایران در فاصله زمانی ١٨٥٠ تا ١٩١٥ میلادی وبخصوص مسائل اقتصادیی که به جنبش مشروطه اول مبدل شد مبنا قرار گرفته شود تا درک بکنیم که ناسیونالیسم فارس در ایران چه کلکهای سیاسیی بما زده است.

مشکل رژیم در نیشکر هفت تپه همانگونه که اشاره شد، در واقع درتولید و فروش فراورده های تولیدی داخلی هفت تپه نیست. چون فراورده های هفت تپه از ماتریال اولیه تا پرودوکت خالص، تولید داخلیست ومستقیما به صادرات و واردات و تحریم و یا روابط بین الملل مربوط نمیباشد.

اوضاع هفت تپه ومناطق همجوارآن(استنهای چهامحال بختیاری و خوزستان) در بطن خودعفونی وسیاسی است که دیگر کسی به سیاستهای عوامفریبی رژیم مرکزگرا اعتماد سیاسی ندارد. ازسوی دیگرجدا ازمسائل و بحرانهای کردستان، آزربایجان، بلوچستان، همسویی عربهای خوزستان و لرهای چهارمحال بختیاری درمناطق هفت تپه به یک مشکل سیاسی اجتماعی لاینحل برای رژیم تبدیل شده است. درواقع رژیم همانگونه که دیدیم، با اتهامات وسرکوب رهبرآن هفت تپه کنترل و پرونده سازی وحکمهای سنگین برای کارگران هفت تپه، نقشه خود راعملی ساخت که بلاخره بطور موقت آبی روی آتش ریخته باشد. شکاکیت رژیم به هفت تپه در واقع مسله پرداخت حقوق و مزایای کارگری نیست بلکه  به اوضاع سیاسی آن منطقه و مثلثی است که هفت تپه ، خوزستان و مناطق چهار محال بختیاری رابهم متصل کرده است و به کانون اعتراضات اقتصادی و سیاسی تبیل گشته است. دولت اسلامی ایران سالهاست هیچگاه از نگاه ذرره بینی به استان خوزستان،خرم آباد، سیستان، کردستان غافل نبوده است ودر هر منطقه ای به انحاع مختلف مشغول پیشبرد یک جنگ خاص باشگردهای مخصوص بوده است.

فرهاد جوانمردی، ١٥-٧-٢٠٢٠

Posted by l at 12:05 PM | Permalink

وحشت از انفجار جامعه!

در این مدت سه نفر از اعضای هیئت حاکمه رژیم فاشیستی اسلامی روحانی،  سعید نمکی و مکارم شیرازی درباره وضعیت معیشتی، گرانی و شورش تهیدستان و مردم صحبت  کرده اند.

سعید  نمکی با هشدار درباره مشکلات شدید معیشتی مردم گفته "گزارش‌های امنیتی برای ما می‌آید. این‌که دوستان از فقر و تهیدستی به سمت طغیان می‌روند جدی است." هشدار! سعید نمکی در اوایل تیرماه با شروع موج دوم ویروس مرگبار کرونا داده شده است. سه‌شنبه ۱۷ تیر ماه  ۲۰۰ نفر در اثر ابتلا به ویروس کرونا جان باخته اند.

و حسن روحانی در جلسه ستاد مقابله با کرونا گفته است که "راحت‌ترین کار این است که همه‌چیز بسته شود اما بعدش هم مردم از گرسنگی و فقر و بیکاری به خیابان خواهند آمد". و البته یک ماه قبل روحانی وحشت از بخیابان آمدن چندین میلیون مردم بقول او گرسنه  را به دولت گوشزد  کرد. و مکارم شیرازی گفته؛ «در این ایام، بسیاری از مردم نسبت به گرانی روزافزون کالاها که برخی چندین برابر شده است، به شدت اعتراض دارند. دیگر، اجاره مسکن، خرید جهیزیه و مایحتاج زندگی جز با وام‌های سنگین ممکن نیست.»

هیچکس تردید ندارد که حکومت و اقتصاد سرمایه داری(نظام فاسد،  نظام دزد سالار، اختلاس گر، غارت و چپاولگر ) در ایران دچار یک بحران عمیق است و جامعه ایران در آستانه تحولات سیاسی تعیین کننده ای قرار گرفته است. روحانی و سعید نمکی و خامنه ای و مکارم شیرازی برای هزارمین بار صدای اعتراض  میلیونها نفر  ناراضی و متنفر از حکومت اسلامی را شنیده اند. در این روزها صدای نارضایتی ها شعله ورتر شده. مردم از دست بیکاری و گرانی و فقر به زمین و آسمان چنگ میندارند. در هنگام صحبت با میدیا و رسانه ها صدای اعتراض و تنفر آنها از وضع موجود هر بیننده و مجری و شنونده ای  را میخکوب میکند. کسی یارای جواب های ماستمالی شده و دروغ را ندارد!

شکاف عمیقی ایجاد شده، که جز با قیام و شورش و اعتراضات خیابانی جواب دیگری محتمل نیست! وحوش اسلامی روحانی، سعید نمکی و مکارم شیرازی با صدای اعتراضات راددیکال توده مردم برخود لرزیده اند. واقعا لرزه بر اندامشان افتاده است. اینها دی ماه ٩٦، آبان و دی ماه ٩٨ را تجربه کرده اند.

خشم مردم بر بستر اعتراضات و اعتصابات و تجمعات کارگران و مردم علیه گرانی،  بیکاری،  فساد و حقوقهای نجومی  شعله ور شده است!

موج دوم کرونا همزمان است با اعتراضات کوبنده کارگران و نارضایتی های علنی و آشکارا ضد حکومت اسلامی. هشدارهای چندباره روحانی، مکارم شیرازی و سعید نمکی و وحشت از طغیان و قیام مردم به  کابوس هر روزه حکومت اسلامی تبدیل شده است. 

حکومت اسلامی هم اکنون فشار اعتراضات مزدبگیران جامعه را بشدت بر پیکر خود احساس میکند.

دیر یا زود جدال سیاسی و اعتراضی ــ  اجتماعی در ایران اوج تازه ای خواهد گرفت. احزاب و نیروهای بورژوازی، چه در داخل حکومت اسلامی و چه در خارج آن دارند خود را برای زورآزمائی های نهائی آماده میکنند.

در اعتراضات آبان و دی ماه ٩٨ کارگران و مردم یک فاز جلوتر از دی ماه ٩٦ اعتراضات و نارضایتی ها را تجربه کردند. شعار نه به گرانی و فساد به شعار «نابود باد حکومت اسلامی» تبدیل شد. مردم در کف خیابانها نه محکم به حکومت اسلامی را اعلام کردند. به مراکز افتصادی و ستادهای قدرت نظامی حکومت اسلامی حمله کردند. بانک و تعدادی از پاسگاه های نظامی را به آتش کشیدند. مردم آشکارا فراخوان بشرکت در تجمعات را میداند.

وحشت حکومت اسلامی   از قیام مردم و کارگران به واقعیتی گرم و کوبنده تبدیل شده است. خشم و طغیان مردم در خیابانها شعله ور میشود(محتملترین شرایط شورش توده ای و پیوستن کارگران مراکز تولیدی و دانشجویان به اعتراضات خیابانی و سراسری است).

اینبار ما باید تضمین کنیم که  محلات و شوراهای اعتراضی محلات و شهرها را سریع و فوری بدست میگیریم. فرماندهی در محلات برای هدایت اعتصابات سیاسی و تجمعات توده ای در شهرها، کنترل مراکز قدرت و تقسیم مایحتاج مردم توسط شوراهای محلات و شهرها، تحت کنترل گرفتن بیمارستان و مراکز درمانی و ایجاد شوراهای اداره حاکمیت توده ای فوری ترین اقدامات ما است.

شرایط کنونی و شکاف عمیق با نارضایتی های رادیکال قابل دوام نیست. قابل تحمل نیست. حکومت اسلامی سرنگون میشود. باید آماده بود! و زندگی با تحقق بندهای یک دنیای بهتر را ساخت!

٢٤ تیر ١٣٩٩

١٤ ژوئیه  ٢٠٢٠

ایسکرا  ۱۰۴۹

Posted by l at 11:15 AM | Permalink

هذیان های کرونازده (۵)

روزهای قرنطینه تکرار و عادی میشوند. فقط برای تهیه غذا و دارو از خانه خارج میشویم. همه مانندِ لاک پشت، درون لاک خود خزیده ایم و از بیرون بیخبریم. کرونا همه خیابانها را تسخیر کرده است 

هنگامی که سرفه زنان با ساک خرید از خانه بیرون میروم، سایه خودم را در شیشه سوپرمارکت می بینم: زیستن در پیله تنهایی قامتم خمیده می نماید! در این مدت، موهای سرم سپید شده. همین روزهای کرونایی به اندازه هزاران سال پیرم کرده است. مگر نه اینکه در این روزهای کرونایی، در هر ده دقیقه اش، یک نفر مُرده است؟ گمان میبری دراین دقایقِ مرگبار و در این دوران لاک پشتی و زیستن درون پیله بر من چگونه گذشته است؟ 

*

از رنج کشیدن آدمی حر گردد/ قطره چو کشد حبس صدف در گردد

گر مال نماند سر بماناد بجای/ پیمانه چو شد تهی دگر پر گردد

*

باید سعادتِ لحظه های بازمانده را بسازیم 

باید ساخت و ساخت 

وگرنه پس چه؟ 

بیا مثل امیر تیمور از مورچه ها یاد بگیریم

شنیده ای امیر تیمور گورکانی در جنگی شکست خورده بود و تک و تنها کنار دیواری افتاده بود موری را دید دانه غله ای را گرفته و می خواهد آن را از دیوار بالا ببرد. به نیمه راه رسیده بود که دانه به زمین افتاد، مورچه از نیمه راه برگشت و دوباره دانه را از زمین برداشت و این اتفاق شصت ‌هفت بار تکرار شد و هر بار مورچه نومید نشد و کار خود از سر از گرفت تا سرانجام توانست دانه غله را از دیوار به لانه اش برساند. امیر تیمور تلاش و پشتکار مور را که دید با خود گفت: مگر تو از موری هم کمتری؟ از جای برخاست و رفت و تخت سلطنت گرفت و بر مسند قدرت نشست

نتیجه اخلاقی: هدف داستان به قدرت رسیدن و سلطنت بر دیگران نیست. تجلیل از پشتکار تحسین برانگیز و بی وقفه مورچه است. ناگفته نگذارم در سال‌های انقلاب از دوستان و رفقا حرف‌ها و واکنش هایی دیده و شنیده ام که هیچ یک در شأن آزادیخواهان و برابری خواهان نبوده است و سخت برایم غافلگیر کننده بوده. گمانم از اینروست که به این روز افتاده ایم

همت والا را از مورچه ها بیاموزیم 

مورچه ها در پی نام نیستند

مورچه ها پرتلاش و زحمتکش اند

مورچه ها در عین ریزی بزرگ منش اند

مورچه ها همیشه در تلاشند و هیچوقت نومید نمیشوند

ما مورچه ها تلاشمان باید برای صلح باشد و نه برای جنگ 

*

می خوردن و شاد بودن آیین منست/ فارغ بودن ز کفر و دین دین منست

گفتم به عروس دهر کابین تو چیست/ گفتا دل خرم تو کابین منست

*

هر روز نامی آشنا را شکار مرگ می بینیم. یا کرونا یا سکته قلبی؟

استرس شدید و ترس از کرونا ، برخی را زودتر به مرگ می رساند

با مرگ هر آدمی از حلقه پیرامونی، نزدیک شدن گام به گام مرگ را حس می کنیم

اگر این این حلقه فقط خانواده باشد، و یکی یکی پشت سر هم بروند

آنوقت جز مرگ چه میماند؟ 

* 

از تصاویر کرونا و بیمارستان اشباع شده ام 

داروهای آرام بخش و قرص های مسکن آرامم نمی کند 

تلویزیون روشن میماند و یادم می‌رود پیش از خواب خاموشش کنم 

گاه شبها بیخواب میشوم

* 

یکی بازداشت شده

یکی در بازداشت به شدت شکنجه شده

یکی دیگر مدتیست در بازداشت است و چند روزیست اعتصاب غذا کرده

یکی را بیخبر خانواده اش اعدام کردند و دفن کردند

یکی رفته به اعدام‌های بی دلیل اعتراض کند بازداشتش کرده اند و به او حکم چند سال زندان داده اند

کرونا بی وقفه می کشد و مبتلا می‌کند

زندان‌ها از ازدحام شبیه مرغدانی است کرونا به زندانیان هیچ رحم نمیکند

*

از ترس کرونا، دیکتاتورها در سوراخ موش قایم شده اند

کیم جونگ اون، رهبر کمونیست کره شمالی، اولین بیمار مبتلا به کرونا را به اعدام محکوم کرد

حالا خودش یا در کُماست یا گور به گور شده یا مرده و بدلش دارد نقش او را بازی می‌کند

پژوهشگران کرونایی در آسیا به شکل مرموزی با کرونا کشته می‌شوند

زن خفاشی معلوم نیست کجاست، یا در آمریکا، یا در چین؟

پزشکان روسی کرونا می گیرند اما باز هم مجبورند کار کنند، آنهایی که آعتراض می‌کنند تصادفاً از پنجره به بیرون پرت می‌شوند

در هفتاد نقطه مختلف دنیا دارند روی واکسن کرونا کار می کنند و هنوز یک جواب قاطع و قانع کننده برای مهار کردن این ویروس مرگبار داده نشده است

یک جاهایی داروهای ویروس های سابق را برای مداوا استفاده می‌کنند و ۸۵٪ پاسخ مثبت است

*

کرونا همچنان می تازد، 

درآمریکا 

در روسیه 

در چین 

درایران 

در هند، اسپانیا، ایتالیا ، انگلستان، برزیل، پرو

* 

هیچ چیز ثابت نیست

زمین زیر پایت می لرزد

انگار کنار چاهی ایستاده بودی، ناگهان ترا به درون چاه هُل می دهند

هیچ چیزی نیست که دستانت را به آن بیآویزی

در زندگی، لحظاتی هست که به زلزله می ماند

ناگهان، یکدفعه زیر پایت خالی می‌شود

هر چه ساخته ای روی سرت فرو می ریزد

آنچه مهم است، نیفتادن در تور صیادان و شکارچیان است

دوست ظاهری مانند سرابی در کویر زندگی می ماند، گاه برای نفع شخصی و گاه از سر حسادت خود را به تو می چسباند تا سعادت ترا ویران کند، نباید در برابر جاسوسان دورو راز خود را برملا کنی، نباید با «سراب- انسان» صمیمی باشی

آنچه مهم است سامان دادن به درون خویشتن است

بایست پی و بنیادت را از آماجِ حمله ها برحذر نگه داری

هنگامی که از درون محکم باشی حتا زلزله هم نمی تواند ترا در هم بریزد

*

زان پیش که بر سرت شبیخون آرند/ فرمای که تا باده گلگون آرند

تو زر نی ای غافل نادان که ترا/ در خاک ندهند و باز بیرون آرند

*

در برزیل کرونا دارد نسلِ سرخپوستان را از بین می برد

در جنوب ایران، کرونا دارد مردمان را مانند خرمن درو می‌کند

برای مبارزه با کرونا در ایران، دولت، قرنطینه مردم را می شکند