درباره حمله نظامی ایران به اسرائیل و پیامدهای آن
در گفتگو با شهرام همایون تاکید کردم هنوز روشن نیست حمله نظامی جمهوری اسلامی به اسرائیل تا چه حد به قصد تلاش برای قدرت نمایی و نشانگر جنگ ادامه سیاست با روش های دیگر و نتیجه منظقی تنش زایی های چهل و چند سال آن علیه اسرائیل و آمریکا در منطقه و جنگ های نیابتی آن است؟ یا تا چه عکس العملی از سر ناچاری برای متوقف کردن حملات نظامی بعدی اسرائیل که در پی کشتن دانشمندان هسته ای و حمله به کنسولگری ایران در سوریه در پی آن بود که مرزهای حکومت اسلام یرا بیازماید و با وادارکردن آن به واکنش، پای آن را به جنگ بکشد؟ با حمله نظامی جمهوری اسلامی اما حکومت اسرائیل موفق شد در شرایطی که دستیار دبیرکل سازمان ملل حمله به کنسولگری را محکوم کرده بود، بایدن و غرب نیز نتانیاهو را برای آنچه در غزه رخ می دهد تحت فشار قرار داده و حتی افکار عمومی داخل اسرائیل علیه نتایاهو بسیج شده بود، ورق یکشبه برگردد. اکنون توجهات از کشتار مردم غزه منحرف شده، فشار داخلی و بین المللی علیه نتایاهو کاسته شده و عملا پای آمریکا و غرب و حتی برخی کشورهای عربی در حمایت از اسرائیل در مقابله با حمله نظامی جمهوری اسلامی به وسط کشیده شد. نتیجه این اقدام یا به صورت آگاهانه به قصد وارد کردن خسارات محدود بوده باشد یا به دلیل واکنش هماهنگ چند کشور عربی و اروپایی و آمریکا و اسرائیل، سودهای بسیاری برای اسرائیل در بر داشت. حکومت اسلامی نیز با این اقدام نشان داد که می تواند تهدیدی بیش از پیش برای امنیت اسرائیل و منطقه باشد. از منظر صلح و دمکراسی و امنیت نه جنگ اسرائیل در غزه و نه حملات آن به ایران و نه جنگ های نیابتی جمهوری اسلامی و حمله نظامی آن به اسرائیل به سود مردم نیست. با گسترش درگیری های نظامی و احتمال از کنترل خارج شدن آن، کل منطقه می تواند با یک جنگ تمام عیار روبرو شود که کابوسی بیش نیست. اشاره کردم روشن نیست فشار آمریکا و غرب بر اسرائیل تا چه حد ممکن است موفق شود دامنه واکنش متقابل اسرائیل را محدود سازد. هرچه هست از منظر عقلانیت مهار این بحران به سود همه است. گرچه عقلانیت مفهومی سوبژکتیو است که بازیگران درگیر در آن الزاما برداشت مشابهی از آن ندارند. این که جمهوری اسلامی همزمان به تشدید سرکوب داخلی پرداخته است می تواند ناشی از نگرانی آن از تضعیف اقتدارش در پی کم اثر ماندن حمله نظامی اش به اسرائیل باشد یا تلاشی برای جلوگیری از بروز جنبش های اجتماعی نوین ناشی از گسترش نارضایتی ها. تجربه گذشته نیز نشان داد جنگ بدترین اتفاق در تحول سیاسی در یک کشور است. هم از این رو به جای آنان که امید واهی بستنه اند با حمله نظامی اسرائیل و بمیاران ایران مردم ایران رها شوند، عدم باور خود به دمکراسی و مبارزات مردم را به نمایش می گذارند.
