آیا ما می توانیم انتخاب کنیم چه نوع گذاری از رژیم اسلامی داشته باشیم؟ یا شرایط به ما تحمیل می کند، چه نوع گذاری خواهد بود؟
انقلاب مخملی یا “ول وت” و یا انقلاب بدون خشونت یا نرم(جنتل)، و یا انقلابی که با خشونت همراه می شود تحت تاثیر عوامل مختلفی که در این مهم دست به دست هم می دهند این گذار را مشخص می کنند. در کشور ما چیزیکه نزدیک به انقلابهای رنگی بود سال ۱۳۸۸ در جریان تقلب انتخاباتی بوقوع پیوست و رژیم با سرکوبگری این نوع تغییر را کنار زد. چیز پوشیده ایی بر کسی نیست که رژیم حاکم اسلامی به هیچ وجه اصلاح پذیر نمی باشد. و در همین راستا پذیرای دست بدست شدن حاکمیت به شکل گذاری مسالمت آمیز در شمایل انقلابات به اصطلاح رنگی نمی باشد. آما در کشورهای سوسیالیستی سابق این شرایط مهیا بود و بخش عمده ای از حاکمیت هم همراه این تغییر تحول بوده اند. “مثلا در شوروی پروستریکا و گلسنوست.” در ایران همه مان بسادگی می دانیم که رژیم یا بخشی از حاکمیت رژیم هم دارای این همراهی با مردم برای دست به دست شدن قدرت به شکل مسالمت آمیزش به هیچوجه نیستند. اینرا در محدودیتهای به اصطلاح انتصاباتی که انتخابات ریاست جمهوری می نامند به وضوع مشاهده می کنیم.
معادله تغییر و تحول در گذار از حاکمیت فقر و استبداد به دموکراسی و عدالت اجتماعی از دو متغیر حکومت و مردم تشیکل شده است که می بایست در این گذار، دارای همراهی به نفع این گذار باشند وگرنه این معادله به سرانجام نمی رسد. رژیم در این معادله دشمن تحویل قدرت به شکل مسالمت آمیز می باشد. در شرایط کنونی توده ها پی برده اند برای عبور از استبداد راهی به جز حرکت قهرآمیز نتیجه ایی نمی دهد. توده ها در دو مرتبه سال ۱۳۹۶ و سال ۱۳۹۸ در این جهت اقدام کرده اند، در سال ۱۳۹۸ بر حدت و شدت این قهر افزودند. و در مرتبه بعدی هم مسلما می دانند برای گذار از این رژیم می بایست بر حدت و شدت و مقابله خیابانی و گرفتن نهادهای سرکوب حکومتی همتی چند برابر بیشتر بخرج دهند و تا موفقیت کامل، میدان را خالی نکنند.
حالا اینجا بعضی ها به خاطر باور به عدم خشونت در کنار توده ها خواهند بود یا نبود به خودشان ربط دارد. وگرنه گذار از فقر و استبداد به دموکراسی و عدالت اجتماعی ضرورتیست که خود را به توده ها تحمیل می کند که به خیابان بیآیند، و نه انتخاب این یا آن فرد یا گروه. و بهانه اینکه برانداختن این رژیم فقر و استبداد، با خشونتی که خود رژیم به آنها تحمیل کرده سرانجام خوبی نخواهد داشت، از پیش بینی های بسنده کردن به یک عامل در مسئله بغرنج ادامه استبداد یا دموکراسی در شکل گذار آنست. و مسلما این تنها ربط به چگونگی گذار ندارد، بلکه ده ها عامل پر اهمیت دیگر هم در این سرنوشت دخیل می باشند که آیا انقلاب به سمت عقلانیت و دموکراسی و عدالت اجتماعی خواهد رفت یا خشونت و استبداد دیگر. که البته در کل همه شواهد بعد پیروزی، وضعیت بهتر را بیشتر بنمایش می گذارند تا بر عکس آنرا.
حسین جوینده
۵مه۲۰۲۱
