به یاد ِ زاینده رودی که بود
بوی زاینده رود می آمد
ز ِ هوا بوی عود می آمد
سبزه با رِنگ ِ باد می رقصید
گل به رنگ و نمود می آمد
برگ بر شاخسار ِ زیبایی
زنده گی در سرود می آمد
لحظه ها مثل ِ نم نم ِ باران
با ترانه فرود می آمد
زنده گانی ادامه ی خودبود
جلوه های خلود می آمد
در کنار ِ تجمع ِ ماده
شوق ِ گفت و شنود می آمد
به زمین و طبیعت و انسان
بر زبان ام درود می آمد
*
آه ای عاشقان ِ زیبایی
حالیا بوی دود می آید
رود خشکید و ماهیان مردند
شیون از مرده رود می آید.
*
نابکاران ِ مرده گی آموز!
مرگ تان دیر یا زود می آید
رود ِ زاینده می شود پرآب
وقت ِ جشن و سرود می آید.
