اعلامیه کمیته مرکزی سازمان به مناسبت چهل و دومین سالگرد اعلام موجودیت “راه کارگر”
زنده باد انقلاب اجتماعی برای عبور از استبداد و سرمایه داری
استخوانبندی نظری جریان راه کارگر، در درون زندانهای رژیم پهلوی شکل گرفت که “خط چهار” را در جنبش چپ ایران نمایندگی میکرد. دهها تن از کادرهای جنبش چپ که در جریاناتی نظیر: سازمان چریکهای فدایی خلق، بخش کمونیستی سازمان مجاهدین خلق، گروه ستاره سرخ، گروه موسوم به فلسطین، گروه ساکا و غیره فعالیت میکردند و یا جزو روشنفکران، دانشجویان و فعالین کارگری مستقل بودند، بعد از آزادی از زندان در جریان انقلاب ۵۷ ، با برگزاری جلساتی، سرانجام در چهارم تیر ۱۳۵۸ بنام “راه کارگر” اعلام موجودیت کردند. ابتدا با انتشار سه کتاب و سپس با نشر سلسله جزواتی با عنوان: “فاشیسم، کابوس یا واقعیت”.
بعد از انشعاب در جنبش فدایی و پیوستن اکثریت آنها به خط حزب توده برای حمایت از رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی، راه کارگر درکنار بخش اقلیت فدایی، و سازمانهای انقلابی دیگر نظیر: پیکار، رزمندگان، سربداران، کومه له و غیره سعی کرد پرچم مبارزه برای آزادی و سوسیالیسم را در جای جای ایران برافراشته نگه دارد. متاسفانه پروسه رشد بی وقفه “راه کارگر” بعد از آغاز سرکوبهای فاشیستی سی خرداد ۶۰ دچار وقفه شد. سازمان ما نیز همچون سایر نیروهای انقلابی و اپوزیسیون به شدت سرکوب شد و صدها تن از فعالین کارگری، دانشجویی، دانش آموزی، دهقانی و … در شهرها و روستاهای سراسر کشور دستگیر شدند و شمار زیادی نیز ناگزیر از تبعید خارج شدند. در فاصله سالهای هولناک ۶۰ تا ۶۷ بیش از دویست کادر،عضو و هوادار سازمان اعدام شدند، از جمله ده تن از اعضای دفتر سیاسی و کمیته مرکزی سازمان.
سازمان ما در طول این چهل و دو سال، سعی کرد با درسگیری از تجارب جنبش چپ در ایران و جهان، با تکیه روی نقاط قوت و تاکید بر تداوم رادیکالیسم، بر انحرافات، اشتباهات و کاستی های نظری، سیاسی و تشکیلاتی خود فایق آید. تلاشی که نمیتواند متوقف شود و باید کمکان تداوم یابد.
در مسیر این بازسازی، ما سعی کردیم با هر نوع خوانش استبدادی و غیردمکراتیک از سوسیالیسم مرزبندی کنیم. دمکراسی شورایی و مشارکتی را از ذات سوسیالیسم جدا ندانیم و قاطعانه از آزادی بی قید و شرط اندیشه، بیان و تشکل و نیز حق بی چون و چرای مردم برای انتخاب شدن و انتخاب کردن دفاع کنیم و با هر نوع دولت ایدئولوژیک و “حزب دولت” مخالفت نمائیم.
در عرصه مناسبات تشکیلاتی، ما سعی کرده و میکنیم دمکراسی شورایی را نه فقط برای جامعه و حاکمیت آلترناتیو، بلکه در درون سازمان خود نیز به اجرا گذاریم. کنگره سازمان هر سال برگزار می شود که در آن اعضای کمیته مرکزی و کمیسیون مرکزی نظارت و رسیدگی به شکایات انتخاب می شوند. اعضای مرکزیت بیش از دو دوره متوالی نمیتوانند عضو این نهاد باشند. در صورت تساوی آرای کاندیداهای زن و مرد، الویت با انتخاب رفیق زن خواهد بود. کمیته مرکزی و نهادهای سازمان حق تدوین سیاست یا تاکتیک جدید ندارند. هر سیاست، تاکتیک یا استراتژی جدید تنها و تنها در اختیار جمهور اعضاء است که از سه طریق میتوانند اراده خود را به نمایش گذارند: کنگره، مجمع عمومی اینترنتی و رفراندم یا همه پرسی.
سیاست یا نظری که اکثریت بیاورد، بیانگر نظر رسمی سازمان خواهد بود، اما گرایش یا گرایشات اقلیت میتوانند با استفاده از همه ابزارهای درونی و بیرونی به تبلیغ نظرات خود بپردازند و عضو یا اعضایی را که با سیاست معینی موافق نیستند نمیتوان مجبور به انجام آن فعالیت یا پیشبرد آن سیاست کرد.
بدین ترتیب ما ضمن حفظ ماهیت انقلابی، رادیکال و کمونیستی خود، سعی کردیم چنان خوانشی از سوسیالیسم در جامعه ارایه دهیم که از حداکثر آزادی و برابری دفاع میکند و مهمتر اینکه چیزی را که برای جامعه و “دیگران” می پسندد، خود نیز در عمل در درون تشکیلات به اجرا میگذارد.
ما در چهل و دومین سال فعالیت خویش خوشحالیم که علیرغم اعدام هزاران فعال چپ و مبارز در دهه شصت و تبعید انبوهی از فعالین به خارج، شاهد شکل گیری نسل نوینی از مبارزین چپ و رادیکال در جنبش کارگری، جنبش دانشجویی، جنبش زنان و سایر جنبشهای اجتماعی در داخل کشور هستیم. نسل شجاع و مبارزی که احساس میکند در سالهای اخیر به دنبال خیزشهای انقلابی دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ و اعتلای جنبش کارگری و اعتراضات منطقه ای و سراسری کارگران و زحمتکشان، و نیز نه بی سابقه اکثریت مردم به نمایش انتخاباتی اخیر، اهداف ضداستبدادی – ضدسرمایه داری جنبش چپ، روزبروز پژواک بیشتری در جامعه پیدا میکند و موقعیت عینی از هر لحاظ برای عروج و رشد جنبش و گفتمان چپ انقلابی مساعد تر شده است و این مایه خرسندی ما است، زیرا سازمان راه کارگر به مثابه یک تشکل کمونیستی، فرقه ای جدا از طبقه کارگر و عموم زحمتکشان و ستمدیدگان نیست و ما منفعتی جدا از منفعت اکثریت اردوی کار و رنج نداریم. هدف ما نه کسب قدرت توسط این یا آن تشکل حزبی، بلکه کمک به اکثریت عظیم برای اعمال حاکمیت خود از طریق نهادهای منتخب و ارگانهای خودمدیریتی دمکراتیک است. جامعه و حاکمیتی مبتنی بر آزادی، برابری، رفاه، عدالت اجتماعی و دمکراسی واقعی .
سازمان راه کارگر همچنین ضمن مرزبندی با فرقه گرایی و سکتاریسم، به سهم خود سعی میکند موجبات همکاری و اتحاد نیروهای چپ و انقلابی را فراهم کند و در راستای همین سیاست، در “شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست” حضور دارد. فعالین ما همچنین در تشکلهای غیر حزبی چپ، کارگری و دمکراتیک در کشورهای مختلف شرکت فعال دارند.
با تکیه بر این مواضع برنامه ای، سیاسی و تشکیلاتی است که ما در سالگرد تولد خویش، از همه فعالین انقلابی چپ دعوت میکنیم که به صفوف سازمان ما بپیوندند، تا در پرتو درسگیری از نقاط مثبت و منفی جنبش جهانی کارگری و سوسیالیستی در دو قرن گذشته، به تقویت خوانش و بدیلی از چپ و سوسیالیسم همت گماریم که رادیکالیسم را از دمکراتیسم جدا نمی کند.
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری ایران
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
تیرماه ۱۴۰۰ – ژوئن ۲۰۲۱
