واویلا
با سوگواران آبادان ( شعر)
واویلا
واویلا…
سِنج می زنند
دَمّام می کوبند
سِنج می زنند
دَمّام می کوبند
مادران ؛
بر سینه می کوبند و قیّه می کّشند
مویه کُنان
در آواز ِشَروِه خوان
با خشمی دریاوار؛
تا مرگ گم شود
و ملوانان ِمغروق،
از دریا به خانه بازآیند
به خانه،
بازآیند:
تشنگان ِ مقتول ، در نبرد ِخیابان
کُشتگان ِ بی شمار، در جنگ ِجانیان
آوارگان ِ جنگ،
در سرزمین ویران
واویلا
واویلا
سِنج می زنند
دَمّام می کوبند
سِنج می زنند
دَمّام می کوبند
تا،
بازگردند
جِزغاله شدگان ِسینما رِکس
و نفرین شدگان ِله شده
درخرابه های برج ِ متروپل
واویلا
واویلا
سِنج می زنند
سنج می زنند
و قیّه می کشند با خشمی دریاوار
سوگوران ِ سرزمین ِآب و نفت و آفتاب
آسمان ِپر غُبارِ جنوب،
سرشار ِآوای سِنج و دَمّام
و آبشار ِخشم منفجر شده ی هماوازان است
برگستره ایران ِگربه سان..
29/05/2022 پاریس
دَمّام ؛ نوعی دُهَل دورویه است رایج در جنوب ایران
