《زندگی》
*در بیابان برهوت عشق
میوزد باد غم از دل
خانه‌ام را آب گرفت
در دشت بی انتها و سرد
برد تا گم کند امید
چقدر آرام بی صدا می زد پر!
شوق یک بوسه از دل
مثل شنا در آب دریا بود.
***
*نمی دانم که تو!
می توانی دلم را،
بدور از زخمهای کهنه
زمخت نقاشی کنید،
مثل تنه درخت پیر،
مثل بوسه های قبل از وزش باد
که عشق را حک می کند در قلب
یا مثل مرگ عقاب در اوج پرواز
نه مثل گل پژمرد در باغ
که با باد شده باشد هم سفر
***
*نازانین،
دهانت را جلو بیار
بدون ترس از هر نگاه
برای لب به لب شدن
در نهایت مستی به سوی هماغوشی
مث رقص درختان کوهستان
که همراه با باد ملایم در شب
آرام و نرم می رقصند
تا بیاسایم تن به تن را
***
*نازانین،
دوست دارم در نهایت مست ببینم
تو را در آغوش خویش
من اگر در به در به دنبال واژه هام
چون سوخته لب و شیدا
مثل گل شقایقم
زهدان هر چی گفتن، چرند بود
٭زیباترین لحظه های زندگی
بوسیدن و هماغوشی ست…»
بیا تا
این دو جسم خسته را به هم بیامیزیم
من با بیان واژه ها و تو با تن عریان
٭عشق را نه از روی حدیث،
تا با معیار دل شیدایمان زنده سازیم
٭برای زیبا شدن زندگی
قصه را عریان می نویسم
حتی اگر تمام مردم این شهر
ساتور به دست بسویم بیایند
گر چه مردمان این شهر
ظاهرٲ پریشان حال و، زمخت و، آدم فروشند
اما تصور مهربانی را در دلها باید جٔست
می دانم سخت و درد ناک است
بااین وجود بدون ترس عشق را باید فریاد زد
حتی اگر بنفشه با باد همسفر شده باشد
***
٭دوباره نویسی می کنم دلم را
از این شبها تار باید گذشت
حتی اگر آسمان مه آلوده و بارانی باشد
هیچ دینی ارزش نیست بجز مهربانی
آنچه را زهدان عبادگاه گفتند انتهای پوچی بود
از من بشنو
و این چند روز زندگانی را هوشیار باشد
حتی اگر دیدگانت را گرفتند
بیدار باش
که بهار آشنا به درد!
باطغیان چشمه ها
همراه صبح امیدروشنایی
با باغهای پر از گل می آید
گر پیامم غلیتده به شوق امید است
فقط بهانه ای بود
برای رها شدن از عذاب دردها
برای شادی کردن و رقص پیاپی در زندگی است.
۱۵/۰۴/۱۹۹۷ شمی صلواتی
…
#شمی_صلواتی
