شعر

تقدیم به جانْ فدا             ( رفیق علی اکبر صفایی فراهانی )    بَهار    و پینه           خویشاوندِ یک سال اَند !                 این نَجوا را من از نوزادِ حَریص در گهواره یِ طَمَع                                             شنیده اَم … کسانی با اشکالِ رؤیا و رَنج  کسانی ،       آن چنان زیبا                  رَقصیدند تا زوالِ الیافِ شان در انعکاسِ خون امّا دریغا :           که تصویراَش      خامِ یقین ...

“تنها این نور، سالگرد” دو شعر از: فیلیپ سوپو  ترجمۀ زهره مهرجو تنها این نور   تنها این نور، که دست های تو می کارندش تنها این شعله و چشم های تو… این کشتزارها، این خرمن نشسته بر روی پوست تو تنها این گرمی صدای تو، تنها این آتش فقط تو!   زیرا تو آن آبی که رؤیا می بیند… ...

«تنها بی دینی کافی نیست» ٭سکوت در برابر جنایت را… نمی توان عاقلانه تلقی کرد چون ریشه سکوت! «ترس» ذلت و عدم جسارت است «سرانجام تن دادن به بردگی» ٭دینی که با سلب آزادی!! بی قید وشرط زنان، مانیفست خود را انتشار می دهد تا جنایت بیافریند، تا ضدیت با انسانیت را، شعور را، علم و دانش را نابود کند… ...

   تقدیم به جانْ فدا     ( رفیق حمید مؤمنی )    خیالْ بافی نکن             مگر نمی بینی ؟ دهقان و بَرزگر        در ازدحامِ پنبه ،                       و آهن                              گُم گشته اَند … دود شده اَند هیاهویی ،          جُز لغزشِ خورشید بر چهره ها                                              نیست کارخانه ها :           با سوگند به حقوقِ بَشر                             تقویمِ شقاوت و حیله اَند  بِیرَقِ وحشت                بر انبوهِ سیّاره ...

واویلا        با سوگواران آبادان ( شعر)                                            واویلا        واویلا…   سِنج می زنند                   دَمّام می کوبند  سِنج می زنند                  دَمّام می کوبند                               مادران ؛ بر سینه می کوبند و قیّه می کّشند              مویه کُنان                     در آواز ِشَروِه خوان                                         با خشمی دریاوار؛ تا مرگ گم شود و ملوانان ِمغروق،  از دریا به خانه بازآیند به خانه،             بازآیند: تشنگان ِ مقتول ، ...

به یاد ِ زاینده رودی که بود بوی زاینده رود می آمد ز ِ هوا بوی عود می آمد سبزه با رِنگ ِ باد می رقصید  گل به رنگ و نمود می آمد برگ بر شاخسار ِ زیبایی زنده گی در سرود می آمد لحظه ها مثل ِ نم نم ِ باران با ترانه فرود می آمد زنده گانی ادامه ...

اروند شعله ور است و صدای دمام و سنج های عزا آنی قطع نمی شود    آبادان، آبادان  سرزمین شط و شرجی و نفت سرزمین روزهای تشنگی، شب های گرسنگی سرزمین نخل های سوخته روزهای کار و خستگی سرزمین پل و رودخانه و رفاقت سرزمین کشتی هایی که نفت می برند و طاعون می آورند و دکل های شعله وری  ...

من زندگی را دوست دارم به خاطر بوی گلی در جنگلی دور  آنطرف آبهای گرم  زیر چتر هوای مه آلوده فصل سرد که دلم می طلبد….»  [آشناست!! مرا به سرزمینهای دور، به ساحل دریا ودشتهای وسیع مهربانی می برد با لطافت خاص غرق رویا می کند. «من زندگی را دوست دارم»  فقط به خاطر دو چشم نسبتا بزرگ یک آهوی ...

امشب از آسمان دیدهٔ تو روی شعرم ستاره می‌بارد در سکوت سپید کاغذها پنجه‌هایم جرقه می‌کارد شعر دیوانهٔ تب آلودم شرمگین از شیار خواهش‌ها پیکرش را دوباره می‌سوزد عطش جاودان آتش‌ها آری آغاز ، دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست از سیاهی چرا حذر کردن شب پر از قطره‌های ...

بعضی انسان ها به عده ی دیگر از انسان ها انسان های دیگری را یادآور می شوند آنها که به یاد آورده اند ، غمگین اند آنها که یادآور شده اند ، بی خبر آنهایی هم که در یاد آمده اند به احتمال زیاد در شهری دور هیچ چیز را به یاد نمی آورند..

در آن شب نه مهتابی بود گرد آویز شوم نه سوسوی ستاره‌ای در کنارم بیاساید و نه آواز عاشقی تا خودم را در او بیابم. تنها تنها، در خواب تنها و در روشنایی تنها در تاریکی تنها، دو تنها بودم در تنی. در ظلمت آن فروشگاه تنها درون خود را می‌دیدم جای غریبی جایی که باد خدا هم هرگزدر آن ...

«بیگانه با مرگ» برای عبرت‌ ما بود که سر بردار کردند «منصور حلاج» را برای ترساندن ما بود  که در کوره آتش انداختند «عین القضات همدانی» را برای بستن زبان ما بود که زنده زنده  پوست کندن  «سهروردی» را  ما ترسیدم بدجوری هم ترسیدیم. تا اینکه در پناه قانون سلاخی کردند   «کسروی»  را! وقتی ما از ترس گذر کردیم ...

تو اسماعیل نوزایی ایرانی شعر و متن: شادی سابُجی (شعری برای جاوید نام شعر پارسی تبعید، دکتر اسماعیل خوئی که چند سال است مهمان خوانش کتابهایش و انبوه شعرهایش و اندیشه اش هستم) بزرگا شاعرا اهلِ خیالاتِ خراسانی ! و موی بی بدیل و بس بلندات باد جاویدان، به چشمِ شعر ِتبعیدان  ! الا ای مردِ جان افشانِ تبعیدی ! ...

فرزاد کمانگر…… «من یک معلم می‌مانم» ٭ قسمت اول این  سروده را در۷مارس سال ۲۰۰۹میلادی وقتی که فرزاد کمانگر در زندان بود برای هم بستگی با او  سرودم فرزاد کمانگر  معلم و فعال حقوق بشر بود من با توجه به وجود  معلمین خوب و فداکار در زندگیم  می توانستم بفهم که فرزاد  چی می خواهد و چرا؟ دیکتاتورها از و ...

«عاشق شدم» دست خودم نبود جوانی بود و- خریت! وقتی که عاشق شدم حس زیبایی وجودم را گرفت ناخود اگاه  سعی می کردم  واژه ها را صیقل بدهم و  کنار هم بچنم دوست داشتم نرم و با لطافت، زیبا حرف بزنم سیبل تازه نقش بست و کم موی داشتم دو تیغش کردم بعد رفتم  مغازه «کاکه باقی» سیگار بخرم کاک ...

برای تو برای تو که در معدن طلا کار کردی و دستمزد ناچیزت را ندادند، اعتراض کردی ترا به شلاق محکوم کردند برای تو که در هفت تپه کار کرده بودی، ماه ها حقوقت را ندادند، اعتصابت را با بازداشت و زندان و خشونت پاسخ دادند برای تو که کولبر بودی و بار بر دوش از کوهستان گذشتی، دم مرز ...

  با گرامی داشت ِ روز ِ جهانی ِ کارگر پیش کش به کارگران ِ ضامن ِ نارنجک ِ خشم کشیده ی ایران! خدایگان و بنده یکی می گوید: خداهم کارگراست ومن وکیل ِ عمل به اختیار ِ خدای ام حزب- فرقه ی یکه تاز می گوید ما مدافعان ِ بی مزد و منت ِ کارگرانیم یکی کلاه می گذارد ...

باز نشر منظومه«در ماه مه»* : حسن حسام در ماه مه شیکاگو          شیکاگو در ماه مه             حمام خون         گلوله‌ی سُربی تن بیجانِ کارگران در میدان و پرچم خونین در اهتزاز □ بعد از گذار سال‌های فراوانِ بادپا فریادشان هنوز بر گِرد خاک           می‌پیچد: کارگران جهان                      متحد شوید □ شیکاگو  شیکاگو در ماه مه            حمام خون           گلوله‌ی سُربی تن بی‌جانِ کارگران ...

صدایم کن سالهاست  با این نوع دوستی بیگانه ام من از طوفانها گذاشتم قهرمان قصه های تلخ زندگیم اما دریغ  از یک  دوستی ساده دریغ  از یک  لبخند  زندگی صدایم کن صدایت صاف و ساده  به گوشم  آشناست در اوج  بی ریایی، صدایم کن تا لطافت جانم شود  ولبخندت لباس تنم گرمترین لحظه های  زندگی برای  یکی شدن لازم نیست ...

* کاش کوه‌های قندیل را مثل قدیم سراسر برف سنگین می گرفت تا غریبه‌ها پاهایش را بر خونهای ریخته شده سواران گمنام نگذارند. «فتح قندیل ناممكن است هرچند[ این جهان یک بام و- با دو هواست، و کسی هم تجاوز به قندیل را محکوم نمی کند اما قندیل با ریشه عمیق در قلب تاریخ،  استوار و بلند قامت است» *کاش ...