به خفاش ِ زنده گی ستیز
گیرم که مشت حواله ی آفتاب کنی
یا باحجاب ِ تیره نور را جواب کنی
گیرم که پای مال کنی سبزه و گیاه
دیوانه وار، بوستان را خراب کنی
امید ِ هر جوانه ی تازه دمیده را
گیرم ستمگرانه نقش ِ بر آب کنی
گیرم که تیغ ِ شر به روی بشرکشی
به محو ِ جهان ِ متمدن شتاب کنی
یا آنکه روزوشب با ورد و با دعا
به زور ِ شعبده مردمان را به خواب کنی
فرهنگ ِ جهل عرضه نمایی به روزگار
فرهنگ ِ پیشرفته را منحط خطاب کنی
برهرتیر ِ چراغ، دار ِ مجازات برکشی
بردار، فکر ِ روشن ِ اهل ِ کتاب کنی
فریاد ِ اعتراض تا که بر نیاورند
اندردهان ِ معترض، سرب ِ مذاب کنی
آتش به پا کنی و با سیخ ِ کینه ات
آزاده گان ِ زن و مرد را کباب کنی
با حکم ِ روشن ِ تاریخ گو چه خواهی کرد
این حکم ِ ناگزیر را فکر ِ جواب کنی؟
این تیره روز که آورده ای بر سر ِ کسان
آوار ِ خشم بر سر ِ خاندان ات خراب کنی.
