در بارهٔ شعار «زن ـ زندگی ـ آزادی: اداره شورایی»

پرسش و پاسخ کوتاه با مازیار رازی در فیسبوک
در بارهٔ شعار «زن ـ زندگی ـ آزادی: اداره شورایی»

جمشید هادیان
چرا اداره شورایی که خارج از متن محیط کار معنا ندارد، و نه “حکومت شورایی” که هم معنای روشنی دارد و هم چیزی است که واقعا میخواهیم؟

مازیار رازی
با درود و سپاس. ما در بالا دو دسته مطالبه را طرح کردیم. ١ـ مطالبات دمکراتیک : زن ـ زندگى¬ ـ آزادى. در نتیجه آنچه ما به این دسته اضافه کرده ایم همچنین یک مطالبه دمکراتیک است: «اداره شورایی». این شعار به مفهوم اداره دمکراتیک و جمعی است . این شعار کارگران هفت تپه بود که مفهومش حکومت نبود بلکه شکل دمکراتیک تصمیم گیری است. شورا به مفهوم شور کردن است و نه تعیین حکومت.
٢ـ مطالبه حکومتی: سرنگون حکومت سرمایه دارى (دیکتاتورى حاکم) . در مقابل این شعار در این دسته شعار حکومتی (حکومت شورایی) در مقابل حکومت دیکتاتوری طرح شده است.

علاء احمدی
رفیق مازیار شما این شعار زن زندگی آزادی رو چگونه تحلیل و ارزیابی میکنید؟

مازیار رازی
درود و سپاس. این شعار “زن، زندگى، آزادى” امروز بخشی از مطالبات دمکراتیک توده ها وسیع در ایران هست. ما بدیهی است که از شعارهاى دمکراتیک (و یا صنفی) در جامعه حمایت می کنیم. اما در عین حال خواهان این هستیم که باید فراتر از شعارهای دمکراتیک در جامعه رفت و مطالباتی طرح کرد که از آگاهی فعلی توده ها آغاز می کند و یک گام آنها را به پیش در راستای انقلاب سوسیالیستی هدایت می کند.
در این مورد خاص، از اینرو با حفظ همان مطالبه توده ها مطالبه دیگر به آن اضافه می کنیم: «اداره شورایی»! این به مفهوم رعایت اقدامات دمکراتیک و کار جمعی و مشارکتی در میان توده هاست. ما بر این باوریم که سوسیالیسم و دمکراسی یک پدیده واحد است. دمکراسی از آن طبقه کارگر است و نه بورژوازى. حامیان نظام سرمایه دارى (چه شیخ و چه شاه) اعتقاد به دمکراسى ندارند. دمکراسی آنها یک دمکراسی صورى و کاذب است. دمکراسی آنها به منظور مخفی نگهداشتن استثمار و ستم بر توده ها، طراحی شده است.

۱۵ مهر ۱۴۰۱

ضمیمه

مطالبات دمکراتیک آن دسته از شعارهایی هستند که الزاماً با سلطۀ سیاسی بورژوازی در تضاد نیستند، اما حقوق پایه ای کلیۀ قشرهای تحت ستم را گسترش می دهند. برای نمونه خواست هایی مانند آزادی های اجتماعی، حق بیان، حق تشکل و اعتصاب؛ آزادی تأسیس سندیکاهای کارگری؛ آموزش و پرورش مجانی و همگانی؛ لغو قوانین حقوقی و جزایی ارتجاعی موجود؛ برابری کامل زنان و مردان در کلیۀ سطوح؛ آزادی و احترام به حقوق و حیثیت بشری؛ حق شکایت و دادگاهی کردن هر مقام دولتی توسط هر شهروند و غیره، «مطالبات دمکراتیک» هستند.
گرچه مبارزه برای حقوق دمکراتیک همواره یکی از مبارزات عمدۀ کمونیست ها بوده و هست، اما در کشورهایی نظیر ایران تحقق چنین خواست هایی، مگر در وضعیت استثنایی، دشوار است. زیرا که اختناق حاکم حتی تحقق چنین خواست هایی را نمی تواند برای مخالفان خود در درون هیئت حاکم تحمل کند. با این وجود، چنین خواست هایی در برنامه و تبلیغات کارگری جای دارند؛ و تبلیغات حول آن ها باید صورت پذیرند. زیرا به علت وضعیت اختناق، گاهی نیز آن مطالبات به شعارهای محوری کارگران مبدل می گردند.
طرح شعارهای دمکراتیک از این زاویه حائز اهمیت هستند که در وهلۀ نخست کارگران باید این امکان را بیابند که خود را سازمان دهند. بدون سازماندهی تشکیلاتی و سیاسی، کارگران قادر به ایفای نقش انقلابی خود نخواهند بود. و همچنین طی این مبارزات کارگران به ماهیت طبقاتی دولت (و نه صرفاً شکل حکومت استبدادی) پی خواهند برد. علاوه بر این ها، برای آن که، طبقۀ کارگر بتواند کلیۀ قشرهای تحت ستم را که خواست هایی عمدتاً دمکراتیک دارند، به جهت مبارزه برای انقلاب سوسیالیستی جلب کند، مطالبات دمکراتیک را باید از «آنِ» خود کند. کارگران در دورۀ پیش بر محور برخی از مطالبات مبارزه کرده اند. به بیان دیگر، گسترش مبارزات دمکراتیک در محور برنامۀ کمونیست ها هم قرار گرفته است.
بخشی از مقاله در باره مطالبات کارگری