به دنبال فراخوان استاندار کردستان، اسماعیل زارعی کوشا، و نامگذاری روز ۲۰ اسفند بعنوان روز لباس کردی، ناسیونالیست های کرد از حول حلیم سر از پا نشناختند و با کله در دیگ افتادند. همین فراخوان کافی بود که دسته دسته ناسیونالیست های داخل و خارج کشور از فرط خوشحالی غش کرده و در جواب به فراخوان استاندار کردستان، عکسهای افتخار آمیز خود را با لباسهای کردی در شبکه های اجتماعی انتشار دهند. استاندار کردستان در حالیکه لباس “کوردی” پوشیده بود به مراسم نوروز رفت و همزمان به مدارس و ادارات دستور داد در این روز همه لباس “کوردی” بپوشند.
ناسیونالیست های کرد در کنار استاندار و دیگر سرکوب گرانی که در خیزش انقلابی شهریور ۱۴۰۱ مردم را به گلوله می بستند، با لباس کردی، دستمال “جامانه” تکان دادند و در کنار زنان و دختران بی حجاب رقصیدند. این در حالیست که کمی آنطرفتر و مدتی قبل از آن دختران بی حجاب را تحویل گشت ارشاد میدادند و همین امروز در مجلس قانون جریمه تصویب می کنند و در خیابان و حتی در درمانگاه ها از زنان و دختران بدون حجاب اجباری عکس و فیلم می گیرند و بازداشت می کنند. این درحالی بود که همزمان نیروهای امنیتی با محاصره قبرستان “بهشت محمدی” سنندج و “آیچی” سقز در آخرین پنج شنبه سال، اجازه هر گونه مراسم بزرگداشتی را بر مزار جانباختگان ندادند.
به دنبال خیزش سراسری در شهریور ۱۴۰۱، تمام شهرهای ایران شاهد حضور ملیونها انسان آزادیخواه بود که در دفاع از حق زن و در اعتراض به قوانین ضدزن حکومت اسلامی به میدان آمده بودند. یک جنبش انقلابی سراسری و متشکل از طبقه کارگر، کمونیستها و جنبش آزادی‌خواهی و برابری طلبی در ایران، برای به زیر کشیدن حاکمیت آپارتاید جنسی و لغو قوانین قرون وسطایی بود.
جنبشی انقلابی با هدف سرنگون کردن حاکمیت جمهوری اسلامی و با ماهیتی چپ و برابری طلبانه که نه فقط رژیم حاکم بر ایران که تمامی جریانات و افکار ناسیونالیستی و ارتجاعی را به چالش کشاند و زیر سوال برد. نیروهای ناسیونالیست، دست راستی و بورژوایی با تمام توان خود و از هر طریق ممکن و خصوصا میدیایشان همچون ایران انترناشنال، بی بی سی و صدای آمریکا و غیره تلاش کردند که با قومی کردن این اعتراضات و ایجاد انشقاق و دو دستگی بین توده های به پا خواسته و صدها ترفند دیگر کنترل اوضاع را در دست بگیرند و از وقوع انقلاب سوم در ایران جلوگیری کنند. نیروهایی که پروژه هایشان در داخل ایران، از رهبر تراشی تا همکاری با احزاب فاشیستی و دست راستی اروپا و آمریکا تا تحریف شعارهای انقلابیون در ایران تا نمایش های شنیع و لمپنیزم حاکم بر آن در اروپا تا هم پیمانی با دول غربی شکست خورد. اینها با تحریف خواست و مطالبات زنان، مردان، کارگران، معلمان، دانشجویان، جوانان و کل مردم تشنه آزادی و برابری ایران تلاش کردند که این نیروی عظیم انقلابی را، این غول آزاد شده را دوباره به درون شیشه باز گردانند.
در کردستان نیز همزمان و همگام با دیگر جریانات ارتجاعی، جریانات ناسیونالیست کردی هر کدام به نحوی با تبلیغات خود تلاش کردند که مبارزات مردم کردستان را از سراسر ایران جدا کنند و بعضا با سناریوهای سیاهی که کشیده بودند و بعضا در هماهنگی با رژیم جمهوری اسلامی تلاش کردند که این منطقه را به جنگی زود رس کشانده و دست رژیم را برای براه انداختن حمام خون باز بگذارند که با هوشیاری ما کمونیستها و حزب ما یعنی حزب حکمتیست (خط رسمی) این سناریوها شکست خورد.
ناسیونالیسم در این برهه شکست خورد، اما از پا ننشست و هر بار به نوعی تلاش کرده و می کند تا با رواج قوم پرستی و عرق ملی، سرنوشت مردم کردستان را از این خیزش سراسری جدا کرده و خود در دست بگیرد. تا در هر سازشی با رژیم کنونی و یا در فردا روز به قدرت رسیدن حکومتی بورژوازی دیگری در قدرت شریک شود. لباس کردی، زبان کردی، غذای کردی و پرچم کردی، حاکمیت کردی و ….. تمامی شعار و خواست احزاب و جریانات کردی در این مبارزه است. در واقع باید گفت استراتیژی این جریانات همان سیستم حاکمیت بورژوازی حاکم است و تغیری در وضعیت موجود نیست، آلترنانتوی آنها تغییر از بالا و عوض شدن چهره هاست. به جای عمامه می توان تاج یا جامانه گذاشت و به جای عبا و لباده می توان “کواپانتول” (لباس محلی کردی) پوشید.
امروز جمهوری اسلامی بسیار زیرکانه تلاش می کند با تیری دو هدف را بزند.
نخست: این تنها سلاح و پرچم را از دست ناسیونالیسم کرد برباید و بی شک با خلع سلاح این جریانات و با کمک ناسیونالیستهای درون حکومتی خود علمدار جنبش ناسیونالیستی شود. این همان سیاستی است که قبلتر در ترکیه اجرا شد. اگر زمانی صحبت کردن به زبان کردی در ترکیه ممنوع بود، با یک سری رفرم امروز نه تنها زبان کردی ممنوع نیست بلکه چندین تلویزیون کردی زبان در ترکیه وجود دارد، مراسمات نوروز در ترکیه با کمک دولت و در ابعادی بسیار گسترده برپا می شود و عملا مطالبات فرهنگی ناسیونالیست های پ ک ک را نقش بر آب کرد. اکنون پ ک ک بی ربط ترین جریان سیاسی به جامعه کردستان ترکیه است. در دوره محمد رضا شاه، حاکمیت توانست با اصلاحات ارضی و یک سری رفرم اقتصادی عملا حزب توده را از لحاظ سیاسی خلع سلاح کرده و به حاشیه براند و حزب رفرمیست توده نیز برای همیشه از اذهان عموم رخت بربست.
اما و مهمتر اینکه حافظه مردم کردستان هنوز فراموش نکرده که در نوروز ۱۳۵۸ جمهوری اسلامی چه حمام خونی در کردستان و خصوصا شهر سنندج به راه انداخت. به ارتش دستور دادند که پوتین هایشان را از پا در نیاورند تا غائله کردستان را سرکوب کنند. از نوروز ۵۷ تاکنون کردستان صحنه مبارزه ای بی امان و مقاومتی جانانه میان مردم و جمهوری اسلامیست که حتی یک روز هم نخوابیده است. امروز اگر قوم پرستان وناسیونالیست های کرد در کنار استاندار و نیروهای امنیتی اش با لباس کردی و جامانه می خواهند همبستگی و همسرنوشتی سراسری مبارزه و جدال مردم ایران را دچار انشقاق کنند. خیال خامیست و آب در هاون کوبیدن. حال باید دید این خرمن موریانه زده و این پرچم را به چه شکلی به مردم کردستان حقنه کنند؟
ناسیونالیستهای کرد و مخصوصا شاخه حکومتی آن پژاک خود را صاحب، مبتکر و سازمانده مراسمهای نوروزی و روز “لباس کوردی” در کردستان قلمداد میکنند و قدرت نداشته خود را به رخ میکشند. شاید بتوان در دنیای مجازی و در مقابل سایر نیروهای ناسیونالیست ابراز قدرتی کرد اما روی زمین سفت و در میان مردمی که میدانند چه کسی صاحب روی “لباس کوردی” است، مردمی که میدانند جمهوری اسلامی از هراس تبدیل شدن مراسمهای نوروزوی به اعتراضات توده ای، ناچار از عقب نشینی شده و امتیاز میدهد، مردمی که با هوشیاری و با رقص و شادی خود لگدی به رمضان زدند و در مراسمهای غیر دولتی به جدال نیروی روحیه باخته رژیم رفتند، فروش این جنس بنجل غیر ممکن است. طول عمر ناسیونالیسم کرد و بخصوص ناسیونالیستهای وارداتی و حکومتی مانند پژاک به اندازه طول عمر جمهوری اسلامی است. فعلا که تا آن موقع جمهوری اسلامی مشغول کشیدن چارپایه از زیر پای ناسیونالیسم، چه عظمت طلبی ایرانی و چه نوعی کردی آن و ..، است. این واقعیت را مردم در ذهن خود ثبت میکنند.
آسو سهامی
۱۳ فروردین ۱۴۰۳
ــــــــــــــــــــــــــــــ
عکس روی جلد از خبرگزاری “ایسنا” گرفته شده
لینک خبر:
