در طی ماه‌های دسامبر ۱۹۹۶ و ژانویه‌ی ۱۹۹۷ #کره_جنوبی بزرگترین اعتصاب سراسری در تاریخ خود را تجربه کرد.
کارگران شاغل در صنایع خودروسازی و کشتی‌سازی در اعتراض به قانونی که اخراج کارگران توسط کارفرما را آسان‌تر می‌کرد و حق سازمان‌یابی کارگران را در تنگنا قرار می‌داد، دست از کار کشیدند و اعتصابی بی‌سابقه را در تاریخ کره جنوبی رقم زدند.
البته یکی دیگر از دلایل این اعتصاب آن بود که دولت کره جنوبی قصد داشت تا قانونی شمردن کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری کره (KCTU) را تا سال ۲۰۰۰ به تعویق بیاندازد.
در دوره استبداد ضدکمونیستی ژنرال پارک تنها یک اتحادیه کارگری اجازه فعالیت داشت، که آن هم کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری کره (FKTU) بود که از دید حکومت «وفادار» به شمار می‌آمد. اما با پایان این دوره و در سال ۱۹۹۵ KCTU تشکیل شد.
قرار شد که در جمعه ۱۳ دسامبر اعتصابی ۴ ساعته در صنایع صادراتی سنگین نظیر هیوندای موتورز، کیا و صنایع سنگین کشتی‌سازیِ هیوندای صورت پذیرد و علاوه بر آن، کارگران مترو و ۱۰ بیمارستان بزرگ سئول، و ده‌ها هزار کارگر دیگر نیز به آن بپیوندند.
در آن زمان FKTU نخستین فراخوان اعتصاب سراسری خود را خطاب به کارگران اعلام کرد و از آنان خواست که در ۲۶ دسامبر دست از کار بکشند. در روز بعد، بخش‌های دیگری نظیر بیمارستان‌ها نیز به این اعتصابات پیوستند و در ۲۸ دسامبر پلیس ضدشورش کره وارد عمل شد و به سوی کارگران گاز اشک‌آور پرتاب کرد.
خواسته‌ی ابتدایی کارگران ابطال قوانین جدید کار بود ولی پس از چندی، سرنگونی دولت وقت کره، دولت کیم، نیز به آن افزوده شد. دولت کره اعتصاب کارگران را غیرقانونی اعلام کرد و کوشید تا با به‌کارگیری کارگران دیگر و تهدید به انتقام جلوی اعتصابات را بگیرد. با این حال، کارگران موفق شدند که اقتصاد کره را برای چند ساعت متوقف کنند.
در ۶ ژانویه دولت تهدید کرد که دستکم ۲۰ تن از مقامات اتحادیه را بازداشت میکند و‌در ۱۶ ژانویه پلیس ضدشورش به سوی کارگرانی که به طرف کلیسای میونگدانگ راهپیمایی می‌کردند، گاز اشک‌آور شلیک کرد. درنتیجه رهبر کارگران اعتصابی اعلام کرد که اگر دولت این قانون ضدکارگری را باطل نکند، KCTU تا ۱۸ فوریه هر سه‌شنبه اعتصاب و به علاوه، هر یکشنبه تظاهرات توده‌ای برگزار خواهند کرد.
در روز بعد، پلیس با هزاران تن از کارگران و دانشجویان برای دست یافتن به رهبران اتحادیه درگیر شد. مطابق با اظهارات دولت کره، در مدت سه هفته اعتصاب کارگران چیزی حدود ۲.۳ میلیارد دلار هزینه به اقتصاد کره تحمیل شد و محبوبیت رئیس‌جمهور کیم هم به شدت کاهش یافت.
سرانجام در ۱۲ فوریه دو صف مقابل پذیرفتند که با یکدیگر مذاکره کنند. دو حادثه در این امر دخیل بود؛ یکی اعلام ورشکستگی دومین شرکت بزرگ فولادسازی در کره در ۲۴ ژانویه که توجهات را از اعتراضات کارگران به سوی آن شرکت معطوف کرد، و دوم تمام شدن منابع مالی FKTU و KCTU که ادامه‌ی اعتصاب را برای بسیاری از کارگران دشوار ساخته بود.
در طی دوره‌ی مذاکرات، KCTU چندین اعتصاب را سازمان داد و تهدید کرد که اگر حکومت امتیازات بیشتری را به کارگران ندهد، این روند را ادامه خواهد داد.
سرانجام در ۱۰ مارس لایحه‌ی نهایی به توافق دو طرف رسید. این لایحه تفاوت چندانی با لایحه‌ی پیشین نداشت، فقط تعدادی امتیاز به کارگران اعطا شده بود. با این همه، اجرای طرح کرد انعطاف‌پذیری بیکارسازی ۲ سال به تعویق افتاد. این رخداد نخستین اعتصاب سراسری در کره جنوبی پس از جنگ‌جهانی دوم و بزرگترین اعتصاب سراسری در تاریخ آن بود که #طبقه_کارگر را به‌عنوان یک نیروی تعیین‌کننده‌ی سیاسی در سطح جامعه مطرح کرد.
