از زمان انتخاب قطر جهت میزبانی جام جهانی فوتبال در سال ۲۰۱۰ تا کنون بیش از ۶۵۰۰کارگر مهاجر از کشورهای هند ، پاکستان، نپال ، بنگلادش و سری لانکا کشته شده اند. فشار جهانی برای اتمام پروژه های مورد نیاز جام جهانی فوتبال در سال ۲۰۲۲ و منافع کمپانیهای درگیر در این پروژه ها آنان را مجبور ساخته تا بدون هیچ تدارکات ایمنی بر سرعت کار و ریسک کارگران بیافزیند.
شکی نیست که تعداد کشته شدگان به مراتب بیش از آمار اعلام شده است. در این آمار تعداد کشته شدگان نیمه دوم سال ۲۰۲۰ در نظر گرفته نشده است.علاوه برآن تلفات کارگران فیلیپینی و کنیائی در این آمار شامل نشده است. از این دو کشور تعداد زیادی کارگر مهاجر مشغول کار در قطر می باشند که تلفات در میان آنان کمتر از بقیه نیست.
دولت قطر تلاش می کند آمار کشته شدگان را به عواملی غیر از سوانح کاری نسبت دهد. – اما انجمن ها و تشکلات بین المللی نظر عکس دولت قطر را دارند.بخش بزرگی از کشته شدگان را نیروی کار بسیار جوان تشکیل می دهند که اساسا از سلامت کامل برخوردار بوده اند. اکثریت قریب به اتفاق کشته شدگان ، به دلیل پرت شدن از ساختمان ، خودکشی، سکته و … می باشد. کار طولانی و طاقت فرسا در درجه حرارت بالا به همراه فشارهای کارفرمایان و مشکلات کار و مشکلات فردی بسیاری را تا حد خودکشی کشانده است.
همراه با اوضاع بسیار خطرناک محیط کار، اقامت گاه های اجتماعی کارگران نیز از استاندارهای بهداشتی و ایمنی بسیار نازل برخوردار است و به همان اندازه محیط کارخطرناک می باشند. کارگران بسیاری به علت اتصال برق با آب در حین شستن دست و یا ظرف و یا لباس، جان باخته اند. دولت قطر چنین مرگ هایی را جزو سوانح خارج از محیط کار گزارش کرده و حتی در بسیاری موارد از کالبد شکافی جهت تشخیص علت مرگ جلوگیری می کند.
مدهو بدلا پالی Madhu Bdlapally کارگر ۴۳ ساله سالم و قوی هندی بود که جسدش در کف اطاق خوابگاهش پیدا شد. علت مرگش عوامل طبیعی اعلام شد. خانواده اش او را از سال ۲۰۱۳ که جهت کار به قطر رفته بود هرگز ندیده بودند. او ۶ سال برای شرکتی کارکرده بود که به خانواده اش فقط ۱۱۲۰ پوند برای جبران خسارت به علاوه حقوقهای پرداخت نشده اش پرداخت کرد. دولت جهت فرار از مسئولیت خود ۵۹ درصد تلفات را ” عوامل طبیعی” اعلام می نماید. این رقم دربین کارگران هندی به ۸۰ درصد می رسد . ( گاردین ۲۳ فوریه ۲۰۲۱)خانواده مدهو بدلاپالی که از سال ۲۰۱۳ در قطر کارگر مهاجر بود او تا زمان مرگ به دیدار خانواده نرفته بود
اما این که ” علت مرگ طبیعی ” چیست؟ توضیح داده نمی شود. براساس گزارش سازمان جهانی کار وابسته به سازمان ملل متحد ، حداقل ۴ ماه در سال کارگران از حرارت شدید رنج می برند.
انجمن حقوقدانان دولتی قطر نیز پیشنهاد بهبود اوضاع کارگران را پیشنهاد کرده بود، که دولت هیچ اهمیتی بدان نداد. محققین امور سلامتی و بهداشتی محیط کار در منطقه نیز از سطح استانداردهای بسیارپایین انتقاد کرده اند. دولت قطر اعلام نمود که این سطح از تلفات در مقایسه با تعداد وسیع کارگران مهاجر در قطر بسیار طبیعی است. فدراسیون فوتبال جهانی نیز کمابیش همین موضع را اتخاذ نموده است: ” تعداد تلفات در پروژه های مرتبط با فدراسیون فوتبال در مقایسه با دیگر پروژه ها در دیگر مناطق جهان بسیار پایین می باشد.” اما فدراسیون فوتبال جهت ” اثبات” صدور چنین حکمی هیچ سندی و یا آماری ارائه نداده است.
آمار واقعی جنایت به مراتب وسیع تر از ارقام اعلام شده است. در لابلای این ارقام از تعداد وسیع کارگرانی که بر اثر سوانح کاری توان کارکردن را از دست داده اند، خبری نیست. این ارقام به مراتب بیش از تعداد کشته شدگان می باشند. کشته شدگان عمدتا تنها نان آور خانواده های فقیرشان بوده اند . تصور وضعیت زندگی بازماندگان و خطراتی که زنان و کودکان آنان را تهدید می کند، خون هر انسان آزاده را به جوش می آورد. کارگران زخمی مجبور به بازگشت شده اند مراقبت و هواداری این افراد بارسنگین بقاء در این کشورها را به مراتب مشکل تر و طاقت فرساتر نموده است.
نظام امپریالیستی جهانی صدها میلیون سکنه جهان را جهت کسب لقمه نانی به چهار گوشه کره خاکی پرتاب می نماید. بیش از ۲ میلیون کارگر مهاجر در قطر کار می کنند. این رقم بیش از ۹۵% کل نیروی کار این کشور است. نیروی کار مهاجر موقت بدون بیمه و حقوق بازنشستگی است. تاریخ مصرف این نیروی کار حدود ۱۰ سال است. بهره کشی چنان وحشیانه است که صرفا نیروی کار جوان می تواند از عهده چنین شرایط سختی بیرون آید. این از نتایج سرمایه داری جهانی است که گلوبالیزاسیون را به همراه داشته است. گلوبالیزاسیونی که امپریالیستها و مدافعین شان به آن می بالند برای اکثریت توده های مردم جهان فقر و فلاکت به بار آورده است. پدیده کارگر مهاجر موقت در ابعادی بسیار گسترده تنها یکی از نتایج آن است. کارگرانی که به مراتب شدیدتر و وحشیانه تر بدون هیچ گونه حق و حقوقی فوق استثمار می شوند. و ثمره کار میلیونی آنها در دست بخش اندکی انباشت می شود. آنچه مسلم است این شرایط تحت نظام امپریالیستی قادر به اصلاح رادیکال و دراز مدت نیست، اما وخیم تر شدن اوضاع برای اکثریت توده های کارگر و اقشار تحتانی جامعه امری است مسلم. سئوال این جاست که چنین شرایطی تاچه زمانی می تواند ادامه یابد؟ واقعیت اینست که تضادهایی که این سیستم به همراه خود می آورد شرایط را برای تغییرات بنیادی نیز فراهم می آورد که با مبارزه آگاهانه و سازمان یافته می توان و باید به مبارزه با آن پرداخت.
website
youtube
Related
