امروز دهها نفر از زنان کابل با لباس های رنگی و روسری با حمل شعار هایی چون- از فقر می نالیم و از فرق بیزاریم- ما صدای زنان و کودکان گرسنه هستیم- آموزش را سیاسی نکنی- حق کار و آموزش می خواهیم- و تنها خواست ما از جامعه جهانی و کشورهای منطقه این است که تا زمانی که طالبان به حقوق زنان قایل نشدند، آنان را به رسمیت نشناسید، دلاورانه به میدان آمدند. ولی افراد طالبان با باتوم برقی دختران را لت و کوب کرده و گوشی های تلفن آنان را شکستند و با گزارشگران با خشونت برخورد کرده و مانع تهیه گزارش از تظاهرات در کابل شدند.
اگر چه باور اخوانی طالبان، بر مذهب سنی، با باور حجتیه امام زمانی ملایان شیعه در ایران، متفاوت می نماید ولی آنان به مانند دو شاخه مجزا از یک درخت با ریشه های همسانند.
آنان هر دو متعلق به درخت استعماراند. آنان هر دو برای این آورده شده اند که نیمی از جامعه را که زنان هستند فلج کنند و در چادر سیاه که پرچم استعمار است به ظلمات تاریخ زنجیر کنند. آنان زمینه تمام عیار برای تشنج دائم در جامعه و اعمال فساد در پس تظاهر به دین داری و خداپرستی را ایجاد می کنند.
در واقع این حجاب برای پوشاندن زنان نیست. این حجاب تظاهر به دینداری و پوششی برای فساد و جنایت نوکران استعمار است. زنانی که با چادر سیاه در مصاف با تظاهر کنندگاه به میدان می آیند، چون زنان داعشی از اعضای حرمسرای همگانی طالبانی بوده اند که امروزدر دفاع از مقاصد استعماری طالبان به اجبار به میدان آورده شده اند. و کارشان خدمت به کارخانه داران، جهانی کنندگان نئو لیبرال برا ی فروش پارچه چادری است.
در ایران اجبار برای به سر کردن چادر سیاه از دانشگاه آزاد اسلامی تحت ریاست جاسبی نوکر انگلیس شروع شد. حال نوبت طالبان رسیده که مبادا از غافله نوکران استعمار در ایران عقب بماند.
بجاست که مردم افغانستان تاریخ ۴۲ ساله مردم ایران را آئینه تمام نمای خود و تجربۀ مبارزات آنان را تجربۀ مبارزات خود بدانند. از این پس تظاهرات و اعتراض ها در ایران و افغانستان به عنوان فریادی در باد ضبط خواهد شد. چون نوکران استعمار قبلا گوش خود را به استعمارداده اند. زنان برای گرفتن حق خود باید لباس رزم بپوشند. و کمربندها را محکم کنند. و از نوکران استعمار(ملایان و طالبان) گدائی حق نکنند. که اینان اشباع از رذالت و فاقد قابلیت در خواست هستند. و تجربه ایران نشان داده که ملایان تمام مبارزات را بخاک و خون می کشند. تنها راه باقی مانده، مبارزات مسلحانه است. بزرگترین کشتار مبارزان در جهان، توسط ملایان در ایران است. ملایان ضد امپریالیست و حتا ضد آمریکایی نیز نیستند. چون تمام فرزندانشان با میلیارد ها دلار ارز ایران در حساب بانکی هر کدام در آمریکا و انگلیس و اقمار آنان زندگی می کنند. .
طالبان با ورود خود حق زندگی را از زنان گرفت. خروج از خانه فقط با محرم! پس زنان سرپرست خانواده باید با فرزندانشان از گرسنگی در خانه بمیرند! زنان باید خود را برای خرد کردن چنین دهانی آماده کنند.
طالبان نوکر ثروتمندترین اقلیت جهان است. جنگ طبقاتی بزرگ و صامتی در جریان است. گذشته از حق زنان و حجاب، جنگ برای یک برای یک لقمه نان شروع شده است . استعمارگران زنان را بزمی می خواهند. و طالبان نیز بزبان دیگر، زنان را ماشین جوجه کشی می بیند. پس این جا این زنان هستند که با لیاقت خود جای خود را در جامعه معین کنند و به طالبان بی سواد خائن بی وطن درس زندگی را می آموزد. تکلیف دولت های خارجی را نه طالبان، که مبارزات علیه طالبان روشن می کند.
کار از مرحلۀ حمله طالبان به صفوف زنان تظاهر کننده گذشته است. زمان زدن ضربۀ مهلک به پیکر طالبان که نوکر استعمار است توسط زنان رسیده است.
به پیش ای زنان، به پیش ای بردگان تاریخ،
به پیش ای دلاوران ارتش فرخنده
چادر سیاه فقط برای پوشاندن جسد نوکران استعمار است.
صفوف ضد استعماری خود را محکم کنیم. نه به وابستگان به هر دولت دیگر
نه به حضور طالبان در حاکمیت افغانستان. طالبان باید دستگیر شده و به جزای جنایت های خود برسند.
نه به انتخاب دولت برای افغانستان توسط آمریکای جهانخوار
womens-power.farah-notash.com
www.farah-notash.com
Women’s Power
