مذهب
یک باغ ِ بی بر
سراب ِ توهم
اندوه زار
نه سبز می بالد
نه بر شانه های سوخته از رنج ِ کار
چتر ِ گیسو می گشاید
نه عطش ِ رهروان ِ تشنه را
راهی به چشمه سار می نماید
بی همهمه باغی
شباهنگ های شعر و
شور و
شادی را
خو داده با سکوت
دورترین چشم انداز ِ
درختان ِ بی برگ و بارش/ تابوت
