ماه ِ آلوده
ماه ِ من!
ماه ِ زمینی ِ من!
در یکی از همین روزها
یا یکی از همین ماه ها و
سال های سیاه بود
در غفلت ِ یخبندان ِ بهمن ماه
سالک ِ زشتی
بر چهره ات افتاد
و شدی
زشت ترین چهره ی دنیا
حالا
به باش و به بین
ای ماه ِ آلوده
به ویروس ِ سالک ِ زشتی
هرچه « چه باید کرد» بودمان
کردیم
هرچه فریاد ِ برنیاورده
در گلوی مان بود
از حنجره بر آوردیم
هرچه شعر و ترانه ی
ممنوعه بود
یکصدا خواندیم و
نوآوری کردیم
می رویم
همچنان باهم
تا پاک کنیم از چهره ات
شرورترین ویروس ِ
دشمن ِ هرچه زیبایی را
ما
نوآمده گان ِ
عرصه های چه باید کرد
از شورو
شعور ِ جوانی لبریز
در گرماگرم ِ
همین ماه های
پیام آور ِ رستاخیز.
