اول ماه مه روز جهانی طبقه کارگر، برای کارگران، زحمتکشان و همه انسانهای عدالتخواه و آزاديخواه روز تقدرير از همه انسانهای است که با نيروی کار و خلاقيت‌شان امکانات زندگی و بهتر زيستن بشر را فراهم می‌آورند. روز بنمايش گذاشتن قدرت و صلابت نيروی است که با کارش جامعه بشری را به بالاترين سطح رفاه و آسايش ارتقا داده، اما خود کمترين بهره را از آن می‌برد.
کارگران، مزدبگيران، عدالتخواهان، فعالين چپ و آزاديخواه در سرتاسر جهان با برپا کردن تظاهرات، مراسم‌ها و گرده‌همائی اين روز را گرامی می‌دارند. اول ماه مه که سمبل مبارزه برای ميليونها انسان استثمار شده در نظام سرمايه‌داری است، امسال برای بار دوم در سايه شوم همه‌گيری کرونا در سرتاسر جهان گرامی داشته می‌شود.
مظاف بر مشکلات پايه‌ای کارگران و مزدبگيران که روزانه با آن درگير هستند، دو سال است که به دليل همه‌گيری ويروس کرونا شرايط زندگی کارگران و اقشار کم‌درآمد جامعه بمراتب سخت‌تر گشته و خانواده‌های کارگری آسيب‌های جدی ديده‌اند.
اول ماه مه در کنار به نمايش گذاشتن قدرت همبستگی و اتحادکارگری در اقصا نقاط جهان، فرصتی است که کارگران يادی از نسلهای پيشين که در راه عدالت و برابری مبارزه کرده و بسياری از آنان در اين راه آزار و اذيت شده و بعضا جانباخته‌اند. گرامی‌داشت از نسلهای پيشين در اين روز برای بسياری از فعالين کارگری مخصوصا کارگرانی که در کشورهای عقب افتاده با حکومت‌های غير دمکراتيک مانند ايران زندگی می‌کنند از اهميت ويژه‌ای برخوردار است، چراکه کارگران و فعالين آنها در اين ممالک بطور مظاعف در معرض خطر دستگير شدن و عواقب بعداز آن هستند.
با وجود سرکوب و بگير و ببند نظام اسلامی در ايران، شاهد اعتراضات روزافزون در همه عرصه‌های اجتماعی هستيم. بعداز گذشت ٤٢ سال از عمر ننگين حکومت مذهبی_ فاشيستی اسلامی بعنوان يکی از هارترين حکومت‌های ضدکارگر در خاورميانه، روزانه شاهد اعتراضات کارگری در ابعاد و سطوح مختلف هستيم. به جرأت می‌توان گفت کارگران، مزدبگيران و زحمتکشان در سراسر ايران در بدترين شرايط زندگی خود در ٤٢ سال حکومت اسلامی قرار دارند،
کرونا، گرانی، بيکاری، عدم حمايت دولتی، مخارج سرسام‌آور پزشکی، هزينه بالای مسکن، و ده‌ها مشکل ديگر که گريبان قشر کم‌درآمد و کارگر جامعه را گرفته، شرايط زندگی را برای بيش از ٦٠ درصد شهروندان بمراتب سخت‌تر و غير قابل تحمل کرده است.
به اعتراف دولت، ٦٠ درصد مردم زير خط فقر زندگی می‌کنند. اين در شرايطی است که ايران يکی از ثروتمندترين کشورهای خاورميانه و جهان محسوب می‌شود.
سران رژيم از ريز و درشت آخوند غير آخوند با دزدی و غارت ثروت ايران، جامعه را به قهقرا کشانده و مردم را در سخترين شرايط زندگی بحال خود رها ساخته‌اند. با فرار دادن فرزندان، خويشاوندان و حتی تهيه اقامت و پاسپورت برای خودشان، تلاش دارند تا جائيکه ممکن است ثروت اندوخته تا در موقع لازم پا به فرار بگذارند.
همزمان با غارت ثروت و سامان مملکت، برای حفظ نظام حاضرند دست به هر کاری بزنند. از فريب انتخاباتی گرفته تا بستن قراردادهای مذبوهانه با دولت‌های همچون چين و روسيه. از سرکوب و کشتار جمعی معترضان،صرف هزينه‌های ميلياردی برای تشکيل و فعال نگه‌داشتن نيروهای تروريستی در منطقه، تا صلح “امام حسن” گونه.
با روشدن دست حکومت در همه عرصه‌ها، از جمله نظامی بودن فعاليت هسته‌ای، تن دادن به هر ذلت و خواری در مقابل دول خارجی برای نجات نظام، تصميم به کشتار مردم بی‌دفاع ايران در اشکال مختلف، از شليک مستقيم به سر معترضين تا شليک موشک به هواپيمای مسافربری، از وارد نکردن عمدی واکسن کرونا و مديريت نکردن و آزاد گذاشتن مراسم‌های مذهبی، همه نشان از بی ارزش بودن جان شهروندان برای اين نظام دارد.
يقينأ مردم به حکومتی که توانای حفاظت نيروهای امنيتی و امکان هسته‌ايش را ندارد، اما در مقابل مردم گرسنه و بخت‌برگشته با تمام قصاوت ممکن عمل کرده و از هيچ جنايتی روی‌گردان نيست، ديگر اعتمادی ندارند.
با توجه به آگاهی عمومی مردم از نکات مطرح شده، وافزايش روزافزون اعتراضات و راهپيمائی‌های همگانی و مصمم بودن مردم برای احقاق حقوق غصب شده‌اشان از طرف اين رژيم، انتخابات نمايشی امسال را به نه گفتن به نظام فاشيست اسلامی تبديل خواهند کرد.
مدت‌هاست که ناقوس مرگ حکومت اسلامی ايران به صدا درآمده است. بانگ ناقوس مرگ نظام بلندتر و بلندتر بگوش می‌رسد،تا جائيکه کم نيستند از سران همين حکومت به آن اذعان می‌کنند.
باشد که اول ماه مه روز همبستگی و اتحاد طبقه کارگر و زحمتکشان به نمادی برای آزادی ايرانی و سرنگونی نظام سرمايه‌داری حامی جهل و خرافه باشد.
زنده باد اتحاد و همبستگی کارگری
زنده باد عدالت و برابری
مرگ بر نظام فاشيستی اسلامی ايران
روند سوسياليستی کومه‌له
١٦.٠٤.٢٠٢١
