به یاد کارگران جان باخته در خاتون آباد
چهارم بهمن سال ۱۳۸۲ تجمع کارگران معترض مجتمع مس “خاتون آباد” درشهر “بابک” در استان کرمان با شلیک مستقیم نیروهای نظامی به خون کشیده شد. در جریان این تیراندازی ۴ نفر کشته و ۳۰۰ نفر زخمی شدند. این اولین بار نبود که اعتراض و اعتصاب کارگران با گلوله پاسخ میگرفت، در سال ۱۳۶۰ کارکران اعتصابی دخانیات نیز در پشت درهای بسته کارخانه توسط پاسداران نورسیده سرمایه به گلوله بسته شده بودند. پیش از آن در اردیبهشت سال ۱۳۵۰ نیزدوهزار کارگر معترض کارخانه جهان چیت توسط ژاندارم های پادشاه به رگبار بسته شدند و بیست نفر از کارگران کشته شدند. پیش از آن نیز ارتش شاهنشاهی در خرداد سال ۱۳۳۸ کارگران اعتصابی کوره پزخانه ها را به رگبار بسته بود، و پیشتر از آن کارگران نفت را در آبادان و اهواز و این رد خونین را میتوان تا کشتار کارگران شیلات لیازانوف در پیش از انقلاب مشروطه پی گرفت.
اما سوی دیگر این رد خون تا امروز نیز ادامه می یابد، از کشتار کارگران و خانواده های عصیان زده کارگری در اسلامشهر تا دی ماه خونین ۹۶ و آبان خون چکان ۹۸ تا به امروز؛ کارگران و فرزندان معترض شان، به گلوله بسته شده، شکنجه و اعدام شده اند.
نگاهی به جان باختگان ۹۶ تا به امروز چه آنها که در خیابانها به رگبار بسته شدند و چه اعدامیان جوان این سالها، نشان میدهد که بخش اعظم کشتگان این سالها یا کارگران و یا فرزندان کارگران بوده اند.
چه کسی است که نداند در تمام سالهای اندوهناکی که پشت سر گذارده و پیش رو داریم، نیروی اصلی اعتراض به این همه بی حقوقی و فقر و ستم کشیدگی ، طبقه کارگر و فرزندان آن است.
و باز چه کسی است که نداند، کلید اصلی دگرگون کردن بنیادی این نظام وارونه ی نشسته بر قاعده ی جهل و جنایت و سرمایه تنها در دستان متحد کارگرانی است که جز زنجیر های فقر و فلاکت و سرکوب چیزی برای از دست دادن ندارند.
امروز و پس از گذشت بیست سال از کشتار کارگران معترض معدن خاتون آباد، وبر بستر اعتراضات جاری ، نیاز به سازمانیابی کارگران برای پایان دادن به این زنجیره بی پایان فقر و فلاکت و کشتار بیش از هر زمان دیگری احساس میشود. با سازمان دادن به تشکلهای توده ای کارگران، اعتراضات جاری برعلیه شرایط موجودومبارزه ما برای رهایی زندانیان سیاسی و فعالان در بند کارگر و معلم و لغو مجازات وحشیانه اعدام برای جوانان محکوم در زندانهای حکومت اسلامی ، از قدرت و پشتوانه اجتماعی بسیار پرقدرت تری برخوردار می بود.
پس ازگذشت ۱۲۰ سال از تلاش مستمر طبقه کارگر برای تغییر بنیادی در زندگی خود و سایر مزدبگیران، امروز همه فعالین کارگری به خوبی دریافته اند که بدون مبارزه متشکل و شرکت توده های کارگر در اعتراضات ، افق روشنی برای جامعه در چشم اندازنخواهد بود .
ارزشمند ترین پاسداشت جانهای عزیزی که در طلب عدالت اجتماعی و رهایی سیاسی همگان از دست داده ایم، مبارزه متشکل با استثمار و ستم سرمایه داری در تمامی عرصه های زندگی است.
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران
کارزار پشتیبانی از کارگران ایران
شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران
بهمن ۱۴۰۱ – ژانویه ۲۰۲۳
