بیانیهٔ کانون نویسندگان ایران «در تبعید»
روز جهانی حقوق بشر
چو پرده دار به شمشیر می زند همه را
کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند
پس از جنگ جهانی دوم و کشتار میلیون ها انسان که در پی تحمیل تبعیض نژادی و ملی رژیم هیتلری به جهان، روی داد، برای تضمین صلح جهانی، منشور جهانی حقوق بشر در روز ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ از سوی نشست همگانی سازمان ملل متحد در پاریس، بدون رأی مخالف، با ۴۸ رأی موافق و ۸ رأی ممتنع به تصویب رسید.
کشورهای سوسیالیستیِ شوروی، اکرائین، یوگسلاوی، لهستان، چکسلواکی و نیز عربستان سعودی و اتحادیهٔ آفریقای جنوبی، کشورهایی بودند که به دلیل های عقیدتی و دینی، رأی ممتنع داده بودند. عربستان با مادهٔ ۱۸ منشور جهانی حقوق بشر که به همگان «حق تغییر دین و باور» می دهد و با مادهٔ ۱۶ منشور که از «برابری حقوق در ازدواج» سخن می گوید، مخالف بود و رأی ممتنع داد. شوروی به خاطر عدم صراحت کافی در مخالفت با فاشیسم از دادن رأی موافق خودداری کرد.
با اینکه منشور حقوق بشر برای رفع تبعیض و تضمین آزادی های اساسی مردم همهٔ جهان تدوین و تصویب شده بود و می توانست و می تواند، مانع بزرگی در برابر اعمال دیکتاتوری، فشار، سرکوب و کشتار باشد، با این وجود، سیاست های جهانی پس از جنگ جهانی و نهادینه شدن مناسبات سرمایه داری و آغاز جنگ سرد، از سوی همهٔ کشورهای قدرتمند، تفسیر به رأی شده و در نهایت در قرن ۲۱ جز ویرانه ای از نمایهٔ آن باقی نمانده است.
کشورهایی که داعی هستند و پرچم حقوق بشر را به اشغال خود درآورده اند، هیچ ابایی ندارند که با عقب افتاده ترین جنایتکاران اسلامی و داعشی و طالبانی و نوع آخوندی آن، مماشات کرده و از آنان دفاع کنند و به بهانه های سیاسی و اقتصادی بکوشند که این جانیان، بر مردم ستمدیده و به خاک سیاه نشانده شده، مسلط شوند.
خوانش جهان سرمایهٔ لجام گسیخته از منشور حقوق بشر، جز فلاکت برای محرومان نبوده است.
جمهوری اسلامی نیز، از روز نخست خود با اعلامیه حقوق بشر مخالفت کرده و با طرحِ «حقوق بشر اسلامی» همهٔ ۳۰ ماده منشور جهانی را به شدیدترین، خشونت بارترین و با تصورناپذیرترین جنایت های ممکن، زیر پاگذاشته است. کشتار همگانی زندانیان سیاسی در دههٔ شصت، سرکوب خونبار دانشجویان در سال ۷۸، کشتار آبان ۹۸ مردم معترض و دادخواه، همیشه همراه بوده است با اغماض و کوریِ خودخواستهٔ کشورهای مدعی حقوق بشر. با این وجود، جنبش انقلابی نوین ایران با پیشگامی دختران و زنان جوان که روح منشور حقوق بشر را در شهرها و میدان های سراسر کشور به پرواز درآورده اند، همهٔ کشورها را ناگزیر کرده است که به حقوق بنیادین انسان ها در همهٔ گوشه و کنار جهان، احترام بگذارند و تصمیم بگیرند. محکوم کردن لفظی، دیگر کافی نیست. باید در عمل نشان بدهند و «در خلوت آن کار دیگر» نکنند و بیندیشند که هنوز اخلاق، حرف نهایی را در سیاست می زند؛ دختران و زنان و مردان جوانِ انقلابیِ ایران، گواهی این امر بزرگ و احیای راستین منشور جهانی حقوق بشر، در سرتاسر کرهٔ خاکی هستند.
همگان باید پیروزی مردم ایران را، باور کنند!
کانون نویسندگان ایران «در تبعید»
۱۰ دسامبر ۲۰۲۲
