ز مـــرغ صـبح نــدانم کــه سـوسن آزاد
چه گوش کرد که با ده زبان خموش آمد
برآمدِ نوروز خجسته باد!
نوروز و سال نو با گام های آهسته از افق سر برمی آورد و زمین و زمانه باز نفس تازه می کنند تا تار و پود خود را از نو ببافند و ققنوس وار از خاکستر تیرهٔ رژیمی سر برآورند که بیش از ۴۳ سال است روزگار مردم را به دورانی تاریک و سوخته فروبرده است.
نوروز یک سنت دیرپا و خجسته است. با روز و سالِ نو، مردم دل و جانِ جوان خود را بازمی یابند تا با توش و توانی تازه، در برابر پلیدی ها بایستند و بر سرنوشت رژیمی خط بطلان بکشند که منکر هستیِ نو و پویایی زمانه است.
جمهوری اسلامی دشمن شادی و جشن و نوآوری ست و سرشتش در افقِ روشنایی، زهرآگین است.
سال های ستم و دردِ ناشی از سیاست و کردار تباه این رژیم انسان ستیز، به مردم جامعهٔ ما آموخته که در برابر ترفندها و سیاستِ دژخیمانهٔ حاکمیت، پایداری و پیکاری کارساز را در پیش بگیرند، سختی را تاب آورند، جان خود را در راه آزادی بدهند و این حاکمیت وامانده و چرکین را پس بزنند. کم نیستند جان های آزاده ای که در این راهِ سترگ، خود را فدا کرده اند و بسیارانی دیگر که در زندان های مخوفِ رژیم، زیر شکنجه به سرمی برند و نابود می شوند.
برای مردم ایران، تنها دستاوردِ این حاکمیت شوم، فقر و بیماری و نداری ومحرومیت از حقوق ابتدایی انسانی ست؛ به ویژه، آسیب هایی که به زنان جامعۀ وارد آورده، فاجعه بار است. با این وجود، بر پرچم مبارزهٔ سالیان اخیر مردم ایران؛ از دی و آبان ماه تا اوج جنبشِ توفندهٔ «زن، زندگی، آزادی»، رهایی از بندهای اسارت این رژیم نقش بسته و حاکمیت پلید اسلامی به نفس های آخر افتاده است.
سالِ نو، سال امید و رسیدن به آزادی ست. مبارزهٔ توانمند و فزایندهٔ مردم در جلوه های نوینِ خود، نشانگر آن است که بهار آزادی در دسترس است و روز نو، در چشم انداز!
کانون نویسندگان ایران «در تبعید» و انجمن قلم ایران «در تبعید» سال نو را به مردم مبارز ایران شادباش می گویند و همصدا و همنفس با آنان، به سرنگونی این چرخهٔ مرگ و ستم، باوری راسخ دارند. نوروزتان، پیروز و بهارانتان خجسته باد!
کانون نویسندگان ایران «در تبعید» – انجمن قلم ایران «در تبعید»
۲۸ اسفند ۱۴۰۲
