بخشی از تاریخچه مبارزات کارگری در سال ۱۳۵۹. تقدیم به کارگران مبارز و انقلابی.
برگرفته از خبرنامه کومه له.
جمهوری اسلامی برای تامین مخارج جنگ کُردستان سود ویژهٔ کارگران را لغو میکند.
هم میهنان مبارز! کارگران انقلابی!
در تاریخ ۷ مرداد سال ۵۹ اعلام شد که بر اساس مصوبهٔ «شورای انقلاب»به ریاست بنی صدر از تاریخ ۱ فروردین ۵۹ سود ویژهٔ کارگران لغو شده و بجای سود ویژه، عیدی و پاداش، سالانه معادل ۶۰ روز حقوق به کارگران پرداخت می گردد. بلافاصله بعد از اعلام این قانون موج اعتراض کارگران در همه جا گسترش یافت. طوری که حتی روزنامه های وابسته به دولت هم مجبور شد اعتراضات کارگران را منعکس سازد.
کارگران بدرستی میدانند که سود ویژه جزیی از دستمزد آنها است که از حقوق ماهانه کمتر شده و هر ۶ ماه یکبار به آنها پرداخت میشود. این قانون بود که رژیم سرسپردهٔ سابق برای اینکه نشان دهد کارگران! در تولید! کارخانه سهیم هستند و اگر زیاد تولید کنند بنفع خودشان است، تصویب نموده بود، بعد از مدتی برای کارگران روشن شد که این حیلهٔ سرمایه داران برای جلوگیری از مبارزات اقتصادی کارگران میباشد.
این حیله به ضد خودش تبدیل شد، تاریخچه مبارزات کارگری در سالهای بعد از اجرای این قانون نشان میدهد که مبارزه برای گرفتن سود ویژه (که مطابق همان قانون ۲۰ در صدی سود ویژه کارخانه به کارگران تعلق میگرفت)، یکی از مهمترین خواستهای اقتصادی کارگران بوده و همیشه بین کارگران و سرمایه داران بر سر میزان و نحوهٔ پرداخت آن مبارزه جریان داشته است. چون همیشه سرمایه دار میخواست بر سر کارگر کلاه بگذارد و سود کمتری به او پرداخت نماید و کارگران نیز می خواستند حق خود را بگیرند.
این مبارزات بعد از قیام و سرنگونی حکومت دست نشانده پهلوی ادامه یافت. دلیل ادامهٔ مبارزات کارگری آن بود که رژیم جمهوری اسلامی، هم با تکیه بر همان روابط ستمگرانهٔ پیش میخواست جای پای خود را محکم کند. کارگران که انتظار داشتند بعد از آنهمه جانفشانی که در جریان جنبش از خود نشان داده بودند، رژیم تازه بانها امتیازاتی بدهد، و حداقل وضع زندگی آنها را سر و سامانی ببخشد.
چند روز بعد از قیام با شعار هر چه بیشتر تولید کنید، اعتصاب نکنید، سرمایه داران را بنگرید و غیره روبرو شدند. در اواخر شهریور و اوایل مهر ماه ۵۸ با وجود جو اختناق حاکم بر ایران، کارگران مبارزات دامنه داری را برای گرفتن سود ویژه آغاز نمودند.
چون تعداد زیادی از کارخانه ها دولتی شده بود کارگران عملا در مقابل دولت قرار گرفتند. در چندین مورد با کمیته های کارخانه ها و سپاه پاسداران درگیر شدند، ولی مبارزه بر سر سود ویژه در اواخر اسفند ۱۳۵۸ شدت و گسترش بی سابقه ای یافت.
کارگران با بکار بردن تجارب خودشان در مبارزات یک ساله بعد از قیام مصمم بودن از تمام اشکال مبارزه برای گرفتن حقوق واقعی صنفی خود استفاده نمایند. این اشکال از اعتراض، تحصن، اعتصاب گرفته تا گروگان گیری کارفرما و مدیر عامل و همچنین نماینده دولت در کارخانه های دولتی و اشغال قسمتهای امور اداری و حسابداری کارخانه بودند. در جریان این کارها کارگران مشاهده نمودن که چه کسانی در کارخانه ها حقوق های کلان میگیرند و چطور حسابداری و مدیر عامل حسابهای کارخانه را به ضرر آنها طوری حساب سازی نموده تا ظاهرا نشان دهند کارخانه ضرر میدهد و کارفرما و دولت سود ویژه را از جیب خودشان میدهند.
این مبارزات بخصوص در کارخانه هایی مثل مینو، ایرانا و دارو بخش از وسعت چشمگیری برخوردار بود که رژیم جمهوری اسلامی تحمل نکرد و به یاری سرمایه داران شتافت و برای سرکوب کارگران از قهر ضدانقلابی استفاده نمود که از کتک کاری و تیراندازی بسمت کارگران گرفته تا زندانی و اخراج نمودن آنها از همه شیوه های سرکوب استفاده نمود. و در سال ۱۳۵۹گروه صنعتی مینو توسط دولت مصادره شد و از آن پس ادارهٔ شرکت به سازمان دولتی صنایع ملی ایران واگذار شد.
ولی علیرغم همهٔ سرکوبها کارگران با مبارزه خود توانستند بطور متوسط معادل ۳ ماه دستمزد و در بعضی کارخانه ها حتی تا ۴ ماه را به عنوان سود ویژه بگیرند. اینجاست که علل لغو سود ویژه برای ما روشن میشود. رژیم جمهوری اسلامی عمدتآ دو هدف دارد.
اولا: از نظر سیاسی با قرار دادن معادل ۶۰ روز حقوق بطور ثابت، میخواهد یکبار و برای همیشه این مبارزات را که سالهاست هر ۶ ماه یکبار کارگران را با سرمایه داران و دولت درگیر می سازد، خنثی نماید. این مبارزه در حد خودش روزبه روز بیشتر ماهیت سران جمهوری اسلامی را برای کارگران روشنتر میسازد و کارگران بیشتر به لزوم وحدت و یکپارچگی پی برده و برای هماهنگ ساختن مبارزات صنفی – اقتصادی خود ابزار کار آنرا معنی سندیکاها و شوراها را بوجود آورده و یا بطور عناصر وابسته به کارفرما و دولت در سندیکاها و شوراهای موجود می پردازند.
ثانیا: با لغو سود ویژه و قراردادن ۶۰ روز حقوق بجای سود ویژه، عیدی و پاداش، در حقیقت با این عمل
دستمزد کارگران را کم کرده اند. چرا که سود و عیدی و پاداش جزیی از دستمزد کارگران است که کارفرمایان برای فریب کارگران آن را به نامهای مختلف به آنها میدهند. اگر کارگران سال گذشته بابت این سه قلم تقریبا معادل ۴ماه حقوق را گرفته اند دولت با این کار عملا در سال ۲ ماه از حقوق کارگران را
به نفع سرمایه داران در کارخانجات خصوصی و بنفع خود دولت در کارخانجات دولتی بر می گرداند. آن وقت نعمت زاده وزیر کار و امور اجتماعی میگوید «لغو سود ویژه به نفع کارگران است»! آیا عوامفریبی از این هم بیشتر میشود؟ این کار «شورای انقلاب» در شرایطی که روز به روز قیمت ارزاق عمومی بطور سرسام آوری بالا میرود و در عوض چند ماههٔ اخیر قیمت گوشت ، تخم مرغ، کرایه منزل، میوه و سیگار و ….. بشدت افزایش یافته، ماهیت ضد کارگری «شورای انقلاب» و «رئیس جمهور» را برای تمام کارگران روشن میکند.
تازه افزایش مالیاتهای مستقیم و غیر مستقیم در این چند ماهه، که به قول عبدی «معاون مالیاتی وزارت دارایی صد میلیارد ریال از کسری بودجه دولت را تامین خواهد کرد»، در آینده این گرانی را شدیدتر نیز خواهد نمود.
رژیم از ابتدای به قدرت رسیدنش تمام توانش را در سرکوب مبارزات کارگران و زحمتکشان ایران و تمام خلقهای ایران بکار برده، رژیمی که درست یکسال است که خلق کُرد را بوسیله ۱۰۰۰۰ نفر ارتشی، پاسدار و جاش و با استفاده از انواع وسایل نظامی از توپ و خمپاره گرفته تا راکت و بمب میکوبد. معلوم است که برای تامین مخارج جنگ میلیاردها تومان صرف میکند. لازم است که برای تامین کسری بودجه نه تنها سود کارگران را لغو نموده، نه تنها مالیات ها را بشدت بالا برده که نتیجه اش گرانی وحشتناک است، بلکه مجبور است دسته دسته کارمندان و معلمان را اخراج نماید و آموزش و پرورش کُردستان را یکباره منحل کند.
اما اینها خیال خام است بحران اقتصادی که از سال ۵۵ شروع شده و زمینه سرنگونی رژیم وابسته شاه را فراهم کرد، بعد از آنهم نه تنها فروکش نکرده بلکه شدیدتر شده، و روز بروز جمهوری اسلامی را به ورشکستگی اقتصادی نزدیکتر میکند. ناتوانی جمهوری اسلامی در رفع این بحران که خود ناشی از اقتصاد وابسته به امپریالیسم است باعث میشود که رژیم بار این بحران را هر چه بیشتر بر دوش کارگران و سایر زحمتکشان بیاندازد که با این کار، بطور اجتناب ناپذیری آنها را در مقابل خود قرار میدهند. و روز بروز بیشتر زمینهٔ نابودی خود را فراهم میسازد.
