“زندانی سیاسی آزاد باید گردد” شعار زیبایی است که در انقلاب بهمن
با امید فریاد می شد تا دیگر فکر و اندیشه و هنر در بند نباشد.
افسوس که روياى مان براى دگرگونى و تغيير شکست خورد و
از درونش ارتجاع بيرون آمد، وزان پس هر روز ایرانمان ویران تر
گردید، و سایه فقر و گرسنگی، فساد و فحشا، سرکوب و شکنجه
واعدام بر سرمان گسترده تر.
آنها با ما چه کردند؟
پیر و جوان را زندانی، زندانیان را قتل عام، و نویسندگان را خفه
کردند. معترضان را در خیابان به رگبار بستند، و پرواز۷۵۲ را به آتش کشیدند.
ما چه کرده ایم؟
ما اما سالهاست که اشک بر چشم و بغض در گلو، در راه دادخواهى مقاومت
کرده ایم و ایستادگی، و این بار نیز به کارروشن کردن شمعی بودیم،
و دل نگران شاعر و هنرمند پا به زنجیرمان که خبر بر سرمان آوار شد؛ بکتاش مان را به کمک ویروس منحوس
کرونا به قتل رساندند.
ما در گذشته گریسته بودیم در سوگ شاعران و هنرمندانمان؛ آنگاه که سعید سلطان پور را در زندان اعدام کردند وفریدون فرخزاد را در خانه اش کارد آجین، اما امید داشتیم به پایان مرگ اینگونه عزیزانمان در ستم کاری و جنایت.
واکنون با شماییم، آنانی که دغدغه انسان و زندگى شايسته برای او، دل در گرو آزادی و برابری وعدالت اجتماعى دارید،بیایید این بار همراه فرزندان زندانی ایران شویم، صدای آنان را رساتر کنیم که اعتصاب غذا را به عنوان آخرین وسیلهاعتراض برگزیده اند.
همچنین تحریم جشنواره حکومتی فجر را از مردم و هنرمندان متعلق به آنان خواهانیم، که از رانت خواران حقیریچون خانه سینما و کانون کارگردانان مدت هاست دست شسته ایم ، آنها که در پیامشان حتی از اشاره به چرایی مرگبکتاش سرباز زده اند.
دادخواهان خاوران
۶ بهمن ۱۴۰۰/ ۲۶ ژانویه ۲۰۲۲
