خودسوزی یک پناهجو در مقابل نگاه خیره‌ی رسانه‌ها
روز سه شنبه ظهر دو پناهجوی اهل کُردستان ایران در مقابل دفتر سازمان ملل در شهر اربیل دراعتصاب به سر می‌بردند، یکی از این دو پناهجو با هویت بهزاد محمودی ٢٥ ساله و اهل بوکان، در اعتراض به عدم پاسخگویی به خواسته‌هایش در مقابل دفتر نمایندگی سازمان ملل در شهر اربیل، پایتخت اقلیم کردستان، اقدام به خودسوزی کرد.محمودی چهار سال قبل مدارک مربوط به درخواست پناهندگی را تکمیل کرد اما از آن زمان هنوز .مدارکش را بررسی نکرده‌اند وی گفته بود که اگر به ایران بازگردد، اعدام می‌شود. در اینجا شهر اربیل کردستان عراق زندگی با ترس و لرز است، در ایران هم همینطور بود.
هیچ دری به روی پناهجویان باز نیست. همه چیزشان را از دست داده اند. خفقان خونین و شرایط دهشتبار زندگی در ایران تحت حاکمیت جانیان رژیم فاشیست و آدمکش اسلامی و سیاست شدیدا ضد پناهندگی دول غربی دلائل خود کشی و خود سوزی پناهجویان است. شاید خود سوزی و مرگ گریبان بهزاد را از فشارها و مصائب روزگار خلاص کند، اما این کار بی شک ، راه تغییر شرایط سخت و غیر انسانی حاضر نیست. این کار و روش چاره مشکلات صدها و هزاران بهزاد دیگر که زندگی را دوست دارند و نمیخواهند یا نمیتوانند به اختیار خود چشم بر قشنگی آن ببندند، نیست. بهزاد قربانی رژیم فاشیست جمهوری اسلامی و
سازمان .ملل و دولت خود گمارده کردستان عراق شد
اما باید گفت که انسان متحد و مبارز میتواند تاریخ سرنوشت خود را آنطور که میخواهد و شایسته است بسازد. مرگ اجتناب ناپذیر است، اما خود سوزی و خود
کشی نیست! انسان میتواند زندگی خود را به یک مبارزه متحد و متشکل جهت مقابله با مشکلات و برای ساختن جهانی شایسته زندگی بشر گره بزند. در این مبارزه بعضا باید مرگ را به بازی گرفت، و مانع خود سوزی و خودکشی ها شد!
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل مدت‌هاست در اقلیم کردستان عراق به وضعیت پناهجویان رسیدگی نمی‌کند و عملا دفتر این سازمان بین‌المللی در این منطقه تعطیل شده است. صدها پناهجو از کشورهای مختلف، از جمله ایران، که به زحمت خودشان را به اقلیم کردستان عراق رسانده و از این دفتر درخواست پناهندگی کرده‌اند، عملا در باتلاقی فرو می‌روند که هیچ نهاد بین‌المللی‌ای به داد آنها نمی‌رسد.اما تکان دهنده‌تر از خودسوزی بهزاد محمودی این بود که در صحنه خودسوزی چندین خبرنگار با تجهیزات کامل حضور داشتند و حتی پیش از خودسوزی با او مصاحبه کردند و در مورد انگیزه‌اش از این خودسوزی پرسیدند.
بعد با خونسردی تمام، از همه‌ی مراحل این خودسوزی، از ریختن بنزین روی سر تا انتقال بدن نیمه سوخته به بیمارستان گزارش تصویری تهیه کردند و سراغ کار خودشان رفتند. ابتذال رسانه به روایت رسانه را در تمام این تصاویر تکان دهنده می‌توان دید. البته نه جلوی دوربین، بلکه پشت دوربین، در نگاه خیره‌ی رسانه‌ها برای شکار خبری بدنی که شعله می‌کشد. بهزاد محمودی در مقابل دوربین خبرنگاران اعلام کرد
که «ما چهار سال است که اینجا هستیم و هیچ حقی نداریم ویو ا ن نیز هیچ جوابی به ما نمی‌دهد و خواسته‌های ما را انکار می‌کند
توفیق محمدی دبیر انجمن پناهندگان ایرانی ـ گوتنبرگ \ سوئد
نوزدهم ماه مه ۲۰۲۱
