سخنی با کارگران پیشتاز
کارگران شریف و غیور ایران!
ما در آستانه سال ۱۴۰۲ وارد مرحلۀ نوینی از حرکت های توده ای در تقابل با اجحافات و ارعاب های دولت سرمایه داری شده ایم. در ماههای پیش، از یکسو اعتصابات کارگری، و از سوی دیگر اعتراضات خیابانی میلیونی جوانان از آبان ۱۴۰۱ تا به امروز جریان داشته است. کارگران و جوانان ما در این برهه ۶ ماه تجارب گرانبهایی کسب کرده اند؛ تجاربی که به یقین در دوره آتی مورد استفاده قرار گرفته و ما را به مرحله نوینی از مبارزات ضد سرمایه داری هدایت خواهد کرد.
علی رغم آنکه موج موقعیت انقلابی کم رنگ تر شده است، اما در بطن جامعه کارگری، مشخصا در میان اکثریت جامعه به موضع نفی و فرا رفتن از حکومت فعلی رسیده است. موقعیتی که اگر به سازماندهی طبقه کارگر توسط ستاد رهبری اش بیانجامد، محققا به پیروزی «انقلاب سوسیالیستی» خواهد انجامید، و اگر به دست حکومت سرمایه‌داری دیگری با تزئینات نوینی بیفتد، مجددا به قعر بربریت سقوط خواهد کرد. بدیهی است که در چنین موقعیتی، نیروهای اجتماعی به‌سرعت قطبی می شوند و خط راست و میانه و چپ شکل می گیرد و هریک سمت‌وسوی طبقاتی خود را اتخاذ می‌کنند؛ اگرچه تجربه تاریخ نشان داده که خط میانه، راهی به‌جز پیوستن به یکی از دو جناح دیگر را ندارد، و بازهم تجربه ثابت کرده است که اگر در دوران اعتلای انقلابی نباشیم این نیروی میانه عمدتا جذب جناح راست می‌شود.
ما اینک شاهد قطبی شدن در میان نیروهای سیاسی ـ اجتماعی جامعه ایران هستیم. سه جناح موجود تشکیل شده از اين قرارند:
خط اول، جناح راست سلطنت‌طلب، مشروطه، جمهوری‌خواه، ملی دموکرات، ملی مذهبی و سوسیال دموکرات شکل گرفته و امپریالیسم جهانی تلاش دارد با اعمال فشار از طريق آنان از رژيم فعلی سرمايه‌داری امتیازات بيشتری در مذاکرات و معاملات آينده کسب کند.
خط دوم، رفرمیستی و مماشات جو است که درصدد ايجاد آشتی طبقاتی است، و در لباس دروغین مدافعین طبقه کارگر، میان کارگران و زحمتکشان توهم و سردرگمی می‌آفریند و با طرح مطالبات دموکراتیک که در وضعیت کنونی بسیار نازل تر از آگاهی توده های وسیع در خیابان ها و بخشی پیشتازان کارگری است، وظیفه اساسی انقلاب را به تعویق می‌اندازد.
خط سوم، نیروهای رزمنده و وفادار به انقلاب کارگری حکومت و هر گونه حکومت دیگر با حفظ مناسبات سرمایه‌داری، و اعتقاد به قدرت‌گیری کارگران و زحمتکشان در قالب شوراهای کارگری و دیگر زحمتکشان اردوی کار: زنان، دانشجویان، اقليت‌های ملی، بازنشستگان و دیگر لایه‌ها و اقشار تحت ستم است. این قدرت از پائین اعمال شده و بر عملکرد دولت و ارکان‌های اداری و نظامی نظارت دارد. هدف برقراری چنین مناسبات پیشرفت به سوی سوسیالیسم یعنی برابری کامل انسان‌ها و محو طبقات و دولت می‌باشد.
کارگران شریف ایران!
شما تنها نیروی اجتماعی در ایران هستید که به نسبت سایر اقشار اجتماعی بی اغراق، تجربۀ تاریخی بسیار غنی تری داشته اید. شما، با سازماندهی و تکیه بر نیروی خود، یکی از بزرگترین متحدان امپریالیسم آمریکا، یعنی رژیم شاهنشاهی را سرنگون کردید. فراموش نکرده ایم خاطره اعتصابات کارگران صنایع و کارخانجات بزرگ چون نفت، گاز، پتروشیمی، صنایع فولاد، مس و غیره در سرنگونی شاه نقش تعیین کننده ای داشت. تمام جهانیان نیک می دانند که ستون فقرات رژیم شاه را نه با تظاهرات توده ای خیابانی شکسته شد و نه با پیام های خمینی و یا شعر خوانی های «شب های شعر» و اقدامات روشنفکران سازمان های سیاسی، بلکه این اعتصاب عمومی کارگران، بویژه کارگران شرکت نفت بود که آن را درهم شکست. از این نقطه نظر، متحدان جهانی شما اذعان دارند که شاید پس از انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ در روسیه، بزرگترین دستاورد طبقه کارگر در سطح جهانی را شما کارگران ایران کسب کرده و به سایرین انتقال داده اید. شما در عرض چند هفته بزرگترین شوراهای کارگری را سازمان دادید و کلّ ابزار دولت سرکوبگر شاه را از میان برداشتید. دولت ها و حکومت های سرمایه داری در ایران به خوبی خطر را می شناسند و از این روست که تلاش می کنندکه با دستگیری فعّالان کارگری، شلاق زدن ها و ارعاب ها و فشارهای اقتصادی کارگران را مرعوب کنند. ولی زهی خیال باطل، آنان نمی توانند شما را به سادگی به زانو در آورند. درود بر شما!
کارگران شریف ایران!
شما اکنون در مقام ادای سهم تاریخی خود، یعنی رهبری کردن جنبش توده ای قرار گرفته اید. حرکت های اخیر مردم ایران چنان چه فاقد رهبری باشد، درنهایت با شکست مواجه خواهد شد و سرانجام به منفعت رهبران اصلاح طلب داخلی و همتایان خارجی آنان تمام خواهد شد. جریاناتی که برای حفظ منافع و موقعیت خود، همانند همیشه از هیچگونه معامله و سازشی با «بالا» رویگردان نیستند. اینک چندیست که حرکت های خودجوش میلیونی مردم، صرف نظر از رهبران محافظه کار و سازشکارشان، آغاز شده است؛ اما این حرکت برای مدّت طولانی با شدت کنونی ادامه نخواهد یافت. متاسفانه چنین جنبش های خودجوشی در صورت نبود یک رهبری کارگری با تجربه، و نبود شعارهای مشخص و سازماندهی درست، در نهایت از سوی به اصطلاح رهبران کنونی مهار شده و به کجراه کشانده خواهد؛ آنچنان که در انقلاب پرشکوه بهمن ۱۳۵۷ شاهد بودیم.
از این رو است که شما کارگران باید در صحنۀ مبارزه حضور فعّال داشته باشید. شما باید رهبری این حرکت توده ای را به دست گیرید. توده های میلیونی به شما نیاز دارند. حضور، شرکت و رهبری شما تنها می تواند از طریق سازماندهی اعتصابات سراسری در کارخانه ها نشان داده شود. شما اکنون در مقامی هستید که می توانید با هماهنگی و در حمایت از حرکت های توده ای اخیر در مقابل حکومت جمهوری اسلامی ایستادگی کنید. اکنون زمان آن فرا رسیده است که شما برای مطالبات خود وارد صحنه گردید.
ایجاد کمیته های مخفی اعتصاب برای هماهنگی سراسری ضروری است. این کمیته ها می توانند در هماهنگی با یکدیگر، روز و موعد اعتصابات کارخانه ها را سازمان داده و در نقاط مختلف ایران با هم دست از کار کشیده و مطالبات کارگران را طلب کنند. شما در گذشته، تجارب بسیار ارزنده ای از مبارزات خود بدست آورده اید. اینک این تجارب باید مورد استفاده قرار گیرند. از تجربۀ کارگران ایران تراسفو، هپکو، فولاد اهواز و مهم ترین آن کارگران نیشکر هفت تپه و غیره باید درس گرفت.
اعتصاب حق مسلم شما است. شعار اعتصاب سراسری اینک می تواند به اجرا گذاشته شود تا تمامی مطالبات شما تحقق یابد. مطالبات صنفی مانند: پرداخت حقوق های معوقه، حقوق بازنشستگی و غیره؛ و یا مطالبات دموکراتیک مانند: آزادی تمام زندانیان سیاسی، آزادی بیان و تجمّع، آزادی مطبوعات و حق اعتصاب و ایجاد تشکل مستقل کارگری و غیره. این مطالبات می تواند همراه با مطالبات انتقالی مانند، کنترل کارگری و افزایش دستمزدها متناسب با نرخ تورّم و غیره ادغام گردند. چنان چه دولت مطالبات پایه ای را بی پاسخ گذارد، می توان کارخانه ها را اشغال کرده و تحت کنترل خود کارگران در آورد و مدیران بی لیاقت را اخراج نمود. کنترل بر تولید و توزیع می تواند به دست قدرتمند خود کارگران عملی گردد. تجربۀ انقلاب بهمن ۱۳۵۷ علیه استبداد شاهنشاهی، به کارگران اثبات کرد که در عرض چند هفته بدون تجربه پیشین قادر به ایجاد شورای کارگری و اعمال کنترل کارگری هستند. در وضعیّت بحرانی کنونی که دولت سرمایه داری در انشقاق به سر برده و توده های وسیع، مستقل از گرایشات هیئت حاکم روزانه در اعتراضات خیابانی شرکت می کنند، کارگران می توانند به سرعت به خواست های خود برسند.
اقدامات شما، راه و روش مبارزات ضدّ دولتی را به جوانان در خیابان ها نشان خواهد داد. در صورت وجود رهبری کارگری، جوانان به سرعت جلب مطالبات رادیکال تر می گردند. مداخلات امروز شما کارگران می تواند آیندۀ حرکت کنونی را به شکل دیگری رقم بزند. حضور فعّال شما در سازماندهی اعتصاب سراسری در راستای دفاع از خود و حمایت از حقوق دموکراتیک میلیون ها تن از مردم ایران مهم ترین اقدامی است که امروز در دستور روز کارگران ایران قرار دارد.
اعتصابات می تواند توسط کارگران در هر کارخانه با تشکیل کمیته های مخفی اعتصاب آغاز شده و میان کارگران مورد اعتماد در سایر کمیته ها مخفی اعتصاب، بخصوص کارخانجات بزرگ چون نفت، گاز، پتروشیمی، صنایع فولاد، مس، ایران خودرو و غیره برای تدارک اعتصاب عمومی هماهنگی ایجاد کند.
کارگران شریف ایران!
شما می توانید در حاکمیت قرار گیرید و دولت سرمایه داری و ارتجاعی جمهوری اسلامی را با دستان پرتوان خود سرنگون کنید. سرنگونی دولت سرمایه داری و استقرار دولت کارگری متکی بر شوراهای کارگری، شما را در مقام حاکمیت جهت شکوفایی اقتصادی برای تمام اقشار تحت ستم، قرار خواهد دهد.
اما، لازمه رهبری معترضان میلیونی در جامعه، نیاز به تدارک ایجاد تشکیلات رهبری کننده دارد. این تشکیلات نهادی نیست جز «حزب پیشتاز کارگری». زیرا، پیشتازان کارگری نیز برای سازماندهی خود و سایر قشرهای زحمتکشان، همانند سایر جریانات سیاسی، نیاز به حزب خود دارند. این حزب باید الزاماً در ایران، و الزاماً متشکل از پیشتازان کارگری، و الزاماً مخفی باشد. تشکیل و هماهنگ کردن کمیته های مخفی اعتصاب در کارخانه ها، پیش زمینه ساختن توده های ناراضی و به تنگ آمده در جامعه در راستای سرنگونی نظام سرمایه داری و استقرار حاکمیت کارگری و متحدانش نیاز به چنین حزبی خواهد داشت.
- پیش به سوی تشکیل کمیته های مخفی اعتصاب در کارخانه ها!
- پیش به سوی ایجاد حزب پیشتاز کارگری!
- پیش به سوی اعتصاب عمومی!
- پیش به سوی سرنگونی نظام سرمایه داری و استقرار نظام سوسیالیستی!
مازیار رازی
سخنگوی گرایش مارکسیست های انقلابی ایران
۱ فروردین ۱۴۰۲
