ديدگاه ها

https://www.didgah.net/khabarMaghalehMatnKamel.php?id=29458

Posted by l at 08:16 PM | Permalink

در اهتزاز باد پرچم سُرخ پرولتاریای متحد و انقلابی در ایران

در اهتزاز باد پرچم سُرخ پرولتاریای متحد و انقلابی در ایران

حسن صادقی * معاون مافیای ضد انقلاب و ضد کار و کارگر موسوم به خانۀ کارگر در مراسمی مجازی گفت، : « منافع کارگران تنها در نظام جمهوری اسلامی تحقق می یابد». امروز نیز، کارگران از سوی این دستگاه مافیایی به شرکت منسجم در انتخابات آتی جمهوری اسلامی، دعوت شدند.

این مهمل گوییها، در بحبوحۀ روز جهانی کارگر، نهایتِ فراسوی وقاحت است. چیزی جز یاوه سرایی و درازگویی مافیایی بویژه در زمان بحرانی- کرونایی، تشدید رکود تورمی و بیکاری، حتی بیکاری کارگران متخصص و حرفه ای- مهندسان نفت و گاز و ایستایی شدید شرکتهای بزرگ پیمانکاری، نیست و قصد لاپوشانی تضاد آشتی ناپذیر بین کارگران و طبقۀ حاکم، را دارد. دروغ پردازیهایی به منظور تحمیق کارگران، انحرافِ توجۀ کارگران به عامل اصلی فلاکت و تیره روزی شان، انزوایِ مقاومت و مبارزه علیه بورژوازی مالی- انحصاری، تنظیم میگردد. از آنجاییکه، ایدئولوژی ضد انقلاب بیشتر در میان کارگران رواج دارد قصد دارند مبارزات خودانگیختۀ کارگران را بیش از پیش منقاد و تابع محافل دست ساز و بورژوازی مرتجع سازد، درک صحیح از مناسبات استثماری میان کارگر مغلوب و بورژوازی غالب را استتار کنند. جمهوری اسلامی بهمراه تشکیلات مافیایی ضد کارگری، سردرگمی و پراکندگی اعتراضات کارگران را تشدید میکند و ضرورت احراز آگاهی طبقاتی را نزدشان، تیره و تارتر میسازد.

حسن صادقیها و محجوبها در حالی به مسموم سازی ذهن کارگران می پردازند که نزدیک به بیست و شش هزار کارگر در طول چند هفته تنها در کردستان از کار بیکار شده اند، کارگران شهرداری لوشان نه ماه حق بیمه طلبکاراند، معوقات کارگران آبفای اهواز ماههای مدیدی، پرداخت نشده، ویروس کرونا همکار کارگران پتروشیمی ارومیه شده است و هیچ اقدام بهداشتی دربارۀ جلوگیری از گسترش ویروس صورت نگرفته است. البته، پیش از کرونا نیز نود درصد از کارگران ایران از معاینات پزشکی سالانه، محروم بودند. ماههاست که دستمزد کارگران ابنیه فنی راه آهن شاهرود پرداخت نشده است و کارگران آب معدنی داماش کماکان در انتظار دریافت عیدی و حقوق معوقه خود هستند، کارگران قطار شهری اهواز دو سال در انتظار دریافت مطالبات معوقه خود هستند و در حالیکه کارگران شهرداری بناب ماهها دستمزد و مزایای خود را دریافت نکرده اند، شرکت زغال سنگ کرمان به بخش خصوصی ( بخوانید در انحصار بنیادهای زیرمجموعه سپاه و سرمایه دارانی در می آید که حتی نامی از آنان در روزنامه ها نیست- سرمایه چهره ندارد) واگذار میگردد در این حین، کارگران از خریداری بسته های دستکش سیصد تایی نزدیک به صد و چهل هزار تومان، اسپری ضد عفونی هفتاد گرمی بیست هزار تومانی، ماسک یکبار مصرف بیست و پنج هزار، سی هزار و دویست هزار تومانی، ژل ضد عفونی ۱۵۰ میل، سی هزار تومانی، هشتاد هزار تومانی، صد هزار تومانی و بیشتر، [ که معلوم نیست با کدامین الکل عرضه میشوند، اتیلیک یا متیلیک مرگبار، جهش تولید برداران قاچاقچی] درمانده اند. این است تحقق منافعی که حسن صادقی ها در اوج ریاکاری از آن سخن میگویند که به ناآگاهی کارگران دامن بزنند، و مانع نظم و نضجِ مبارزات کارگری، شکل ایدئولوژیک و سیاسی، گردند.

علفهایی هرز بخشی از بلوک قدرت و برای پیشبرد سیاستهای جمهوری اسلامی تبلیغ و ترویج میکنند و بسرعت در حال گشایش دفترهای بیشتر در شهرهای ایران از جمله سراب، هستند. نطفههای مبارزات طبقاتی کارگران را به بیراهه میکشانند و نه تنها پتانسیل انقلابی نهفته در عصیانهای خودانگیختۀ کارگری را هدر می دهند. بل که، قدرت چانه زنی کارگران را با پروپاگاندای استخوان پوگ، طومار نویسی برای دیوان بیعدالتی، پایمال می سازند. بدینسان، صعود اضافه ارزش را مخصوصا درشرایط کرونایی، تسهیل می سازند. علاوه بر این، از دور خارج شدن عرصه های تولیدی- خدماتی خُرد هر چه بیشتر موجبات انباشت ثروث و کوچکتر شدن طبقۀ صاحب قدرت و ثروت را در ایران و جهان فراهم کرده است. فرارو، گورکنان سرمایه داری، از نظر کمی افزایش می یاد.

جمهوری اسلامی نظیر دیگر اعضاء دهکدۀ سرمایه داری جهانی از کرونا؛ بحران خودساخته، مولود سیاستهای مخرب زیست محیطی و اقتصادی، جهت انباشت ثروت؛ رانت و رانت جویی و قاچاق کالاهای مستعد فضای کرونایی؛ افزایش قیمتِ مواد ضد عفونی کننده، ماسک، صابون، دستکشها یلاتکس- نیتریل و ..، تصویب قوانینی که تصویبشان تا پیش از این ممکن نبودند و جهش از سه جانبه گری به دو جانبه گری، بهره میجوید.

خانم کلاین با کرونایی شدن سرمایه داری، با اشاره به جمله ای از فریدمن، از افراطی ترین اقتصاددانان تجارت آزاد میگوید، هر چه او گفت اشتباه بود. اما، یک اظهار نظر درست داشت. فریدمن گفت: در زمان بحران، افکار غیرقابل تصور به یکباره قابل تحقق به نظر میرسند، اما، کدامین ایده ها؟ ایده های معطوف به غنی کردن فزایندۀ ثروتمندان و ضعیفتر کردن آسیب پذیرترینها؟. خانم کلاین ادامه میدهد؛ اقتصاد جهان در مواجهه با شوکهای پی در پی در حال از کار افتادن است و به درستی توضیح میدهد که؛ دولتهای سرمایه داری از کرونا بعنوان افزاری برای تصویب قوانین و پیشبرد اهدافی که تا کنون، ممکن نبوده، بهره می جوید. پایینها نیز قادرند از شرایط بوجود آمده به نفع خود، استفاده کنند.

بله، غیرممکنها در شرایط استثنایی، ممکن میگردند. از فریدمن، پدر ايدئولوژيک نئوليبراليزم بگذریم، انشتین نیز میگفت، « فرصتها در دل مشکلات نشسته اند» و اضافه میکرد؛ « من متقاعد شده ام كه براي از بردن اين سيمای زشت سرمايه داری تنها يك راه وجود دارد، و آن استقرار اقتصاد سوسياليستی....».

اساساً، توانایی تشخیص بحرانها و اتخاذ شیوههای صحیح در شرایط مشخص و تغییر مسیر عمل با پیشامد، از امتیازات و ارجحیتهای راهبرد- استراتژیهای موفق، بشمار می آید. همانطور که کلاین می گوید: درسی که تاریخ به ما می آموزد این است که زمان فرود آمدن شوک زمانی حساس و پر تحول است.

سپس، خانم کلاین، پایینیها را به الحاق و اتکاء به ایده رقبای انتخاباتی و جریانات رفرمیست جهت پیروزی پیشرفتهایِی که به نظر غیرممکن می آیند، تشویق و ترغیب میکند.

تمام کنه مطلب اینجاست که حنای شیوۀ تاکتیک – پروسه ای که خانم کلاین پیشنهاد می کند، تضاد طبقاتی را نفی و از پایینیها میخواهد پتانسیل اعتراضی خود را در شرایط کرونایی صَرفِ گرایشات بورژوایی کنند، دیرزمانی ست که دیگر رنگی ندارد. این نتیجه گیریها، سوسیالیسم را پاک به دست فراموشی می سپارد و در حقیقت به مبارزۀ متقابل طبقات متضاد معتقد نیست. پتانسیل تعیین کنندۀ کارگران را در ظرف جوش بالاییها، می ریزد. کارگران را به دنباله روی از جریانات ارتجاعی، بورژوازی، رفرمیستی، تهییج کردن نیز درس بزرگی در تاریخ برای طبقۀ کارگر داشته است؛ زور طبقۀ کارگر و زحمتکشان را به ته کشانده است تا تئوریسینها و نمایندگان سرمایه داری که در زما بحران به شعارهای پر آب و تاب و رونق های دروغین را، نوید میدهد، تعویض گردند و تداوم استثمار، طبقۀ کارگر را به دوران خمودی و ناامیدی جدیدی، فرو برد.

مضاف بر این، ایده ها تنها در قدرت نیستند، ایده ها و فراتر، عمل انقلابی رادیکال کف کارخانه ها، کارگاهها، دژ کارگران، نیز وجود دارند و تاریخ مبارزۀ طبقاتی رهنمودهای فراوانی برای طبقۀ کارگر دربارۀ اتخاذ دو شیوۀ متفاوت، سازماندهی از پایین یا دنباله روی از بورژوازی، داشته است.

در ایران، بدون ذره ای پرده پوشی، نه شیوه تاکتیک پروسۀ برنشتاینی دیروز و نه کلاینی امروز، نه نظرات کاریکاتورهای نارودنیکها که خلاقیت و نیروی سازمان یافتۀ پرولتاریای انقلابی را از روی میز خود برداشته اند و به یک شیوۀ مبارزاتی بسنده کرده اند، و نه محافلی که رویای شرکت در دولت بورژوایی آینده را در سر می پرورانند، هیچکدام دردی از کارگران ایران دوا نمیکنند و راهی بسوی آینده حتی اندکی بهتر، نمی گشایند.

پیشتازان طبقۀ کارگری، پرولتاریای متحد و انقلابی، با اتخاذ تصمیمات تاکتیکی صحیح جهت احراز رهبری مبارزات طبقۀ کارگر طبق روح و اصول دقیق مارکسیسم- لنینیسم زمانی میتوانند حداکثر استفاده را از کرونایی شدن سرمایه داری ببرند، غیرممکنها را ممکن سازند که آنی از منافع استراتژیک طبقۀ کارگر روی بر نتابند.

دقیقا، همانطور است که خانم کلاین میگوید و البته از آن نتیجۀ درستی نمیگیرد، آینده را کسانی (پرولتاریای انقلابی و متحد) که تصمیم به مبارزه سخت در راستای تحقق افکارشان ( سوسیالیسم)، گرفته اند، رقم می زنند. جملات در پرانتز از نویسنده است. در این فرایند، بحرانها را درک و شناسایی میکنند که فرصتها غیرقابل برگشت را به چنگ آورند. بدین سان، سقف بحرانها را از قد و قامت جمهوری اسلامی بالاتر برده و روی سرش خراب میکنند. در حقیقت، آنچه مولود خود نظام است را با ارادۀ انقلابی میتوان به ضد مولد آن، تبدیل ساخت.

در نهایت، انقراض کلیۀ فریبکاریها و سیاستهای خائنانۀ تشکلهای دست ساز جمهوری اسلامی نظیر خانۀ کارگر، اتحادیه پیشکسوتان مرتجعین و مهره های ریز و درشت آن نظیر صادقی، محجوب، با اتکاء به شیوههای عملی- علمی و نه صرفاً نظری، هر چه اساسمندتر، منظمتر، مستحکم تر، قویتر، محتوم و مسجل میگردد. تحقق دیکتاتوری پرولتاریا؛ عالیترین شکل دمکراسی، ماحصلِ بیدریغ ترین و بی امانترین جنگِ بخش متحد و منسجمِ طبقه کارگر ( که به تاریخ و کمونیست بودنِ خود آگاه است) با بورژوازی ازکارافتادۀ کرونایی، است.

* ایلنا، ۱۳۹۹/۰۲/۰۵- حسن صادقی در مراسم مجازی

Posted by l at 08:14 PM | Permalink

ناسیونالیسم خطری که از نو باید شناخت (١)

از تاثیرات و نتایج مثبت ویروس کرونا صحبت می شود اینکه کرونا باعث شده که درب دکان خدا و نمایندگانش بر زمین تخته شوند و تا اجازه بعدی دانشمندان علم پزشکی غلط بکنند که خانه خدا و پسر خدا و شیر خدا و دست خدا و آلت خدا =آیت الله را برای جلب مشتریان باز کنند. اما در واقع این کرونا نبود که باعث چنین نتایجی شد بلکه ناتوانی و ناکارآمدی نظام حاکم از سر سیاسیش تا ته اقتصادی و فاضلاب مذهبیش بود که دیگر قادر نشدند چادر حماقت بر سر مردم بکشند و مردم را در میان دیوارهای دروغ و زور و فقر و ظلم زندان کنند و چشمشان را محدود به دو و نیم متر پیرامونشان نگاه دارند. این ناتوانی حاکمان بود که فرازی را بر روی بشر امروز گشوده است و چناچه جامعه در برابر دشمنانش یعنی سرمایه داری و دین و جنگ و ناسیونالیسم و فقر از خود دفاع نکند بزودی بار دیگر به داخل همان زندانهای فقر و حماقت و سرکوب عقب رانده خواهند شد.

اما بحث من اینجا نه دین که ناسیونالیسم است. اولن کرونا مرزها را درنوردید و کسی جلودارش نبود. مرزها را با دولتهای سخیفی مانند دولتهای چین و ایران و امریکا را به سخره گرفت. ناتوانی دولتها را فاش ساخت و همه شان را لخت در انظار عموم گذاشت. دومن تلاش دولتهای کارتونی جهان برای رام و کنترل کردن کرونا اوج فضاحت و لمپنیسم دولتهای قدری مانند دولتهای چین و ایران و امریکا را به نمایش گذاشت. چین و ایران آمار قربانیان کرونا را ده ها بار کمتر اعلام کردند تا هیبت و صلابت ناسیونالیستی و ملیشان را حفظ کنند و امریکا دست به دزدی دریای ماسک دماغ از آلمان زد تا ثابت کند ناسیونالیسم یعنی اول خودم و بعد منفعت خودم و سپس فردای خودم. در بعد حمایت از مردم حکومت اسلامی ایران اعلام کرد که یک ملیون تومان به هر خانوار "وام" می پردازد و در عین حال دروازه وردی روحانیون را باز نگاه داشت تا دزدیهای و اختلاسهای ملیاردیشان را پنهان کنند که دریوزگی حکومت فاشیسم اسلامی را نشان داد. و جنایتکاری دولت امریکا هم وقتی نمایان شد که با بی کفایتی تمام با ورود و شیوع ویروس برخورد کرد و در پایان ضمن دادن فقط مخارج اولیه زندگی مردم اما به جیب سرمایه داران میلیاردها دلار ریخت تا از کسب سود عقب نمانند.

باری بحث اصلی و آشکار این است که دولتها نتوانستند و نمی توانند نه از ورود کرونا به کشورشان پیش گیری کنند و نه در داخل کشور جلو گسترشش را بگیرند و نه قادر به درمان آنند. نه توان قرنطیه مملکت را داشته و نه قصد تامین مخارج مردم را دارند. اوج کوچکی و تزلزل و ضعف و بی پرنسیبی و لاتی دولتهای ملی بر مردم عیان شده است. دولت ملتهایی که موشک هوا میکردند و بمب هسته ای و جنگ ستارگان انجام میدانند و خود را برگزیده خدایان می نامیدند همگی در برابر کرونا لخت و ذلیل ماندند.

بگذار دولتهای ناسیونال کاپیتالیست چین و امریکا هر یک منشع کرونا را به دیگری نسبت دهند. شیوع و گسترش و قتل عام چند صد هزار نفر و درنوردیدن مرزهای ملی و کشورها لکه ای ننگ بر پیشانی همه دولت ملت هاست. چراکه نتوانستند "ملت" ی را که مدعی دفاع و حفاظت از آن بودند را از مرگ نجات دهند. دولتهایی که در نگرانی از سودهای کسب نشده و فرصتهای بر باد رفته و سرمایه های انباشت نشده می زوزند و برای بازگشت به کار میلیاردی طبقه کارکن لحظه شماری می کنند. دولتهای لمپن مذهبی چون حکومت اسلامی ایران که مرگ مردم را ابزاری برای چانه زنی با جامعه بین المللی کرده تا به نوا و سودایی برسد و خود را نجات دهد.

ویروس کرونا یک بار دیگر بحران سرمایه داری در تعمین اولیه ترین نیاز و حق مردم که سلامت باشد آشکار ساخت. مردم متوجه شدند که جز برای کارکردن ارزش دیگری برای دولت ملتهایشان ندارند. مبارزه با کرونا و بحران سرمایه داری به یک سیاست جهانی - به راه حل علمی و اختصاص دادن امکانات به علوم - و به همکاری و همیاری بین المللی نیاز دارد و این یعنی سوسیالیسم. یک بار دیگر سوسیالیسم خودش را در کمک مردم به یکدیگر نشان داد. از کمیته های محلات مریوان و سنندج تا تیم های پزشکی کوبا این انسانیت و سوسیالیسم بود که فریاد زده شد.

پیش بسوی سوسیالیسم

زنده باد اول ماه مه روز قدرتنمایی جهانی طبقه کارگر

اقبال نظرگاهی اول مه 2020

Posted by l at 08:12 PM | Permalink

واپس ماندگی، سزاوار ملت ما نیست

آری تنها گناه من وگناه بسیار بزرگ من این است که صنعت نفت را ملی کرده‌ام

و بساط استعمار و اعمال نفوذ منافع اقتصادی عظیم‌ترین امپراطوری‌های جهان را ازاین مملکت برچیده‌ام

و پنجه در پنجه مخوف‌ترین سازمان‌های استعماری و جاسوسی بین‌المللی در افکنده‌ام. (دکتر مصدق در بیدادگاه نظامی شاه)

واپس ماندگی، سزاوار ملت ما نیست

هر کس بخواهد دخالت های خانمانسوز و ویرانگر بیگانگان را در میهن ما نادیده بگیرد، آگاهانه یا ناآگانه به هم میهنان ما خیانت کرده است. آن هایی که انگشت اتهام را به سوی مردمان از جان گذشته و فداکار ما نشانه می روند و می گویند تقصیر ماست و گناه را به گردن ملتی در بند و اسیر می اندازند خوب می دانند که دروغ می گویند. از انقلاب مشروطیت تا کنون ملت ایران در راه آزادی هزاران هزار کشته داده است، هرکس که خواسته تا نفسی بکشد و یا سخنی به آزادی بگوید به زندان، تبعید یا مرگ محکوم شده است. ملت ما برای آزادی بهای گزافی پرداخته است. دکتر مصدق پس از نزدیک به ۶۰ سال مبارزه در راه آزادی و استقلال ایران، زمانی که فرصت یافت و می خواست قانون انتخابات را اصلاح کند و راه را برای انتخابات آزاد باز کند، تا ملت ما بتواند سرنوشت خود را در دست بگیرد، انگلیس و آمریکا با کمک ارتجاع داخلی ( باز نشستگان ارتش، آیت الله بهبهانی، ابوالقاسم کاشانی و شعبان بی مخ ها) کودتا کردند و او را تا پایان عمر(سیزده سال) در احمدآباد زندانی کردند. کسانی که می گویند ملت ایران در روز ۲۸ مرداد، صبح می گفتند زنده باد مصدق و بعد از ظهر می گفتند زنده باد شاه، خوب می دانند که گروه دوم را آیت الله ها با دلارهای آمریکایی و زاهدی با تصرف فرستنده ی رادیو به خیابان ها آوردند. شعبان بی مخ و مشتی بدکاره و ولگرد جزیی از ملت بودند اما ملت ایران را نمایندگی نمی کردند. آیت الله بهبهانی، کاشانی و فلسفی و عده ای طلبه ی مفتخور ملت ایران نبوده و نیستند. آخوندها همیشه دروغگو، خائن و ستون پنجم بیگانگان بوده اند.

واپس ماندگی، عقب ماندگی، در راه توسعه، توسعه نیافته و... برچسب های دیگری از این دست شایسته ی مردمان میهن ما نیست. سال هاست که کارشناسان استعمارگری، استادان دانشگاه های جهان سرمایه، قلم به مزدان و سیاست بازان خود فروخته و نیز نویسندگان ناآگاه، مردمان میهن ما را به زور آمارها و واژگونه نشان دادن رویدادهایی که در درازای صدها سال ستم، جهانخواران بر میهن ما رواداشته اند، کشور ما را عقب مانده می نامند. زهی بی شرمی، زهی نامردی و نامردمی!

به تاریخ برگردیم و رد پای اروپاییان استعمار گر در ایران را جستجو کنیم که با غارت و دست درازی به میهن ما، هر بار زیان های سنگین و فراوانی به مردمان میهن ما رسانده اند. شگفت انگیز است که پس از پانصد سال توطئه های استعمارگران، ما هنوز ایرانی هستیم و عقب ماندگی را شایسته کشور خود نمی دانیم. پانصد سال پیش پرتغالی ها در جنوب و در خلیج فارس به کشور ما یورش آوردند و آلفونس دالبوکرک، بندر گبرون ( بندر زرتشتی ها) و یا جرون و یا گمبرون را گرفت. در همان دوران در شمال ایران اروپاییان در دربار اوزون حسن، زاد و ولد را آغاز کردند. تئودورا مگاله کومِنِن( دسپینا خاتون یا کاتارینا) همسر مسیحی اوزون حسن که کلیسای شخصی خود را در دربار اوزون حسن برپا کرده بود، سه دختر و یک پسر زایید. یکی از این دختران یعنی مارتا با تخم و ترکه ی شیخ صفی الدین اردبیلی (یکی از بزرگان صوفی ها)، که حیدر نام داشت، سلسله صفوی شیعی مذهب را با کمک امام زمان برپا کردند. بیهوده نیست که بیگانگان کشور ما را کشور امام زمان می نامند. پرتغالی ها صد سال در خلیج فارس از غارت و چپاول، هر چه می توانستند کردند. چندین پشت از زاد و ولد اروپاییان در دربار شاهان صفوی گذشت تا شاه عباس صفوی "کبیر" به کمک "بریتانیای کبیر" بندر گمرون را از پرتغالی ها پس گرفت و نام آن را بندر عباس گذاشت. آری شاه عباس پرتغالی ها را به کمک انگلیس ها از خلیج فارس بیرون کرد. شاید ما باید تاریخ را به گونه ای دیگر بخوانیم. گویا آموزش و پرورشی که بیگانگان بطور فرمایشی و بدون انتخابات برای ایران ساخته اند، ما را فریب داده است. "بریتانیای کبیر" پس از بیرون کردن پرتغالی ها از خلیج فارس با دسیسه و پشتکارِ استعمارگری، کمپانی هند شرقی را در همسایگی بندر عباس برپا و آغاز به غارت کشور پهناور هند کردند.

شگفت انگیزتر آنست که همه می دانیم که نمایندگان الیزابت اول یعنی برادران شرلی در دربار شاه عباس فرمانروایی می کردند و برای سپاه شاه عباس توپ و تفنگ فراهم می کردند و سپاهیان شاه عباس را به هرکجا می خواستند می فرستادند. امپراتوری عثمانی هر روز در اروپا پیشرفت می کرد، در سال ۱۶۰۶ میلادی اتریش را شکست داد و این کشور را واداشت تا ترانسیلوانیا را رها کند. برای جلوگیری از پیشرفت عثمانی ها در اروپا از ۱۶۰۳ تا ۱۶۲۵ میلادی چندین بار سپاهیان شاه عباسِ شیعه مذهب با کمک و رایزنی برادران شرلی برای نجات اروپاییان از خطر ترک های مسلمان، به جنگ با عثمانی پرداختند و در همه ی این جنگ ها هم به کمک کارشناسان انگلیسی پیروز شدند. همچنین شاه عباس برادران شرلی را به دربارهای اروپا و دربار امپراتوری مقدس روم فرستاد تا از آن ها کمک و یاری برای جنگیدن بخواهد.

پس از جنگ های ایران و عثمانی انگلیس ها برای حفظ منافع خودشان در کمپانی هند شرقی از سال ۱۶۵۱ میلادی جنگ های ایران و روس را برپا کردند. این جنگ ها این ویژگی را داشت که توجه ایران و روسیه را از هند دور می کرد و به این دو کشور اجازه نمی داد که به هندوستان و غارت آن بیندیشند، گرچه نادر شاه برخلاف میل انگلیس ها به هند یورش برد و آنجا را غارت کرد. آن ها نیز برای تاوان و پادافره ی دست اندازی نادر شاه به هندوستان و قلمرو کمپانی هند شرقی، او را در دشت مغان در اوج پیروزی کشتند. انگلیس ها با کمک کمپانی مسکوی

( Moskovskaya kompaniya; was an English trading company; chartered in 1555.)

که از سال ۱۵۵۵ میلادی به دربار تزارهای روس نفوذ کرده بود، در دربار تزارها همان کاری را می کردند که در دربار شاهان صفوی و قاجار می کردند. (بساط این کمپانی را انقلاب اکتبر در سال ۱۹۱۷، توانست به طور ظاهری کم تر کند، اما نفوذ انگلیس ها در روسیه همیشه بوده و با پیروزی دستگاه جاسوسی انگلیس بر کا گ ب و پوتین هنوز هم ادامه دارد! ) در جنگ های ایران و روس که در سال ۱۸۱۳ میلادی با عهدنامه ی گلستان پایان یافت، میانجی آشتی این جنگ ها سرگور اوزلی سفیر انگلیس در ایران بود که قرارداد را هم او تنظیم کرده و نوشته بود. پیوستن حاکم گرجستان به امپراتوری روسیه نیز با کمک دوستان انگلیسی دربار قاجاریه انجام گرفته است.

در جنگ جهانی اول انگلیس ها از جنوب و روس ها از شمال ایران را اشغال کردند. در سال ۱۹۱۵ میلادی نیروهای انگلیسی بندر بوشهر را اشغال کردند و مردمان میهن دوست جنوب و تنگستانی ها به جنگ با نیروهای اشغالگر انگلیس پرداختند. در سال ۱۹۱۶ میلادی در حالی که جنوب ایران در اشغال نیروهای ارتش انگلیس بود، ژنرال پرسی ساکس با گروهی سپاهی انگلیسی و هندی به بوشهر آمد و پلیس جنوب را به راه انداخت. انگلیس ها در جنوب و روس ها در شمال گندم های موجود در بازار و انبارها را خریدند و قحطی گسترده ای در کشور ایجاد کردند که در نتیجه آن چندین میلیون از مردمان بی گناه کشور ما کشته شدند و میلیون ها نفر نیز دچار سوء تغذیه و بیماری های دیگر شدند.

پس از انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ روسیه، انگلیس ها به فکر افتادند با خارج شدن روس ها از ایران، شمال ایران را هم در تصرف خود درآورند. با دادن وام به دربار ایران برای پرداخت مخارج قشون قزاق ها افسران انگلیسی عملن فرماندهی قزاق ها را به دست گرفتند. ژنرال آیرونساید پس از تفاهم های پنهانی با آتا تورک پدر ترکیه ی مدرن و عقب نشینی نیروهای ترکیه از ازمیر، سرنوشت ترکیه را به آتاتورک؛ قهرمان جنگ با انگلیس ها می سپارد و روانه ایران می شود تا قهرمان دیگری را در ایران به قدرت برساند. آیرونساید به عنوان فرمانده نیروهای انگلیس در شمال ایران در نیمه ی سال ۱۹۲۰ به ایران می آید و فرماندهی نیروهای قزاق را به عهده می گیرد.

دولت بلشویکی شوروی در ۲۶ فوریه ۱۹۲۱ قراردادی در مسکو با دولت ایران امضاء می کند. در این قرارداد آمده است: "دولت روسیه شوروی تمام معاهدات و مقاولات و قراردادها را که دولت تزاری روسیه با ایران منعقد نموده و حقوق ملت ایران را تضییع می‌نمود ملغی و از درجه اعتبار ساقط شده اعلان می‌نماید." و در همین قرارداد دولت ایران متعهد می شود که اجازه ندهد دولت ثالثی در ایران قوای نظامی پیاده کند و سرحدات دولت شوروی را به خطر بیندازد. اگر دولت ایران خودش نتواند این خطر را رفع نماید دولت شوروی حق خواهد داشت قشون خود را به خاک ایران وارد کند. با چنین قراردادی و خطر حمله ی شوروی به ایران انگلیس ها تصمیم می گیرند نقشه ی کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ خورشیدی را برنامه ریزی کنند و سرنوشت سیاسی ایران را، مانند ترکیه و آتاتورک، به یک قهرمان ملی واگذار کنند. ژنرال آیرونساید به توصیه جاسوس انگلیسی اردشیر ریپورتر و با هماهنگی مقامات سفارت انگلیس فرماندهی قزاق ها را به رضا خان می سپارد و در فوریه ۱۹۲۰ میلادی چند روز پیش از کودتای قزاق ها ایران را ترک می کند.

رضا شاه پس از بیست سال دیکتاتوری و کشتن اندیشمندان و میهن دوستان ایرانی و غارت ثروت های کشور، بدون شلیک یک گلوله، ناچار می شود فرماندهی ارتش مدرن ایران را رها کرده و از ایران فرار کند و به تبعید برود. رضا شاه و پسرش در مدرن کردن ایران اصلاحاتی سطحی در جهت وابستگی سیاسی، اقتصادی و نظامی به کشورهای غربی انجام دادند که موجب وابستگی و بیچارگی بیشتر کشور ما شد. اصلاحات مدرن آنان، نتوانست از ایران، یک ژاپن یا کره ی جنوبی بسازد بلکه نتیجه اقدامات سیاسی آنان ایجاد یک ایران اسلامی بود.

پس از رفتن رضا شاه از ایران، در سال ۱۳۲۲ استالین، چرچیل و روزولت سران سه قدرت بزرگ پیروز در جنگ به ایران آمدند و راه را برای پادشاهی محمدرضا شاه تا سال ۱۳۵۷ هموار کردند. در جریان ملی شدن صنعت نفت در سراسر کشور به رهبری دولت ملی دکتر مصدق، محمدرضا شاه از ترس افزایش قدرت روز افزون ملت ایران، به ایتالیا فرار کرد. همان دولت هایی که او را به پادشاهی رسانده بودند با کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ او را به ایران باز گرداندند. کرمیت روزولت فرمانده اجرایی کودتا در کتاب خاطراتش می نویسد شاه ایران در یک ملاقات خصوصی به من گفت: «... من سلطنت دوباره ام را مدیون خدا، ملت، ارتش و شما هستم.» روزولت در کتاب خاطراتش می نویسد؛ هنگامی که به دیدار چرچیل رفتم و این سخن شاه ایران را برایش گفتم، چرچیل لبخندی زد و...».

همان قدرت هایی که محمد رضاشاه را به سلطنت در ایران گماشته و او را در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به سلطنت باز گردانده بودند، پس از پایان جنگ سرد و سرآمدن تاریخ مصرف سلطنتش در ایران او را در کنفرانس گوادلوپ برکنار کردند و خمینی را به جای او گماردند. درازای فرمانروایی پهلوی ها برابر درازای جنگ سرد بود. محمد رضا شاه "بزرگ ارتشداران فرمانده آریامهر" هم مانند پدرش "رضا شاه کبیر"، بی سر و صدا ایران را ترک کرد و آن هایی که ادعای طرفداری از او و سلطنتش را می کردند، کوچکترین حرکتی هم نکردند. خمینی پس از دروغ هایی که در نوفل لوشاتو گفته بود و مردمان ایران و جهان را فریفته بود به ایران آمد و بر موج انقلاب مردمان کشور ما سوار شد و انقلاب ضد سلطنت ایران را ناکام ساخت و انقلابی های راستین را تا آنجا که می توانست کشت. در درازای حکومت نکبت بار جمهوری اسلامی تجاوز آخوندها به جان و مال ملت ایران از هر اشغالگر خارجی بدتر بوده است. شمار زندانیان سیاسی، کشتار آنان، غارت منابع و ثروت های ایران، شمار معتادان، فقر و بدبختی مردمان میهن ما به مراتب بیشتر شده است. آخوندها در این چهل و اندی سال حکومت جمهوری اسلامی تاریخ و فرهنگ میهن ما را دگرگون، سیاه و به دروغ آغشته کرده اند. افزون بر کتاب های درسی و تاریخ که می نویسند، شب و روز از دستگاه های سخن پراکنی خود به مردم ایران و جهان درباره ی فرهنگ و تاریخ میهن ما، دروغ می گویند.

همانگونه که در تاریخ ثبت شده است و مردمان کشور ما هم فراموش نکرده و فراموش نخواهند کرد از انقلاب مشروطیت تا کنون همواره هم میهنان ما برای برپایی حکومت انتخاباتی و آزادی تلاش خونین کرده و هزاران هزار کشته داده اند. سرمایه داران کشورهای غربی با دسیسه و پول و امکانات سیاسی و تکنولوژی پیشرفته به کمک جاسوسان خود در ایران تلاش های هم میهنان ما را بی اثرکرده اند. مردمان ستمدیده ی میهن ما هنوز هم هر سال هزاران زندانی و هزاران کشته در راه آزادی میهن شان قربانی می دهند. در یک صد و پنحاه سال گذشته، آن سرمایه های مالی و انسانی که در کشور ما به دلیل دخالت بیگانگان و حکومت های وابسته به قدرت های خارجی، از دست رفته است اگر در راه آبادانی کشورمان به کار رفته بود امروز کشور ما یکی از کشورهای پیشرفته دنیا به شمار می رفت. با سوء مدیریت حکومت ضد ایرانی آخوندها در دوران ننگین حکومت اسلامی، هزاران هزار نیروی انسانی کشته شده اند، میلیون ها مغز هوشمند و پویا از ایران فرار کرده اند، منابع طبیعی فراوان از نفت و کانی های گوناگون به غارت رفته است، نرخ دلار بیش از هزار برابر شده است یعنی نقدینه ی مردم را نیز به غارت برده اند. در یک حکومت ملی و برگزیده از سوی مردمان کشورمان، همه ی این ثروت های تلف شده و از دست رفته می توانست در راه آبادانی کشور و رفاه هم میهن مان به کار رود. من بر این باورم که هم میهنان ما با کمک خرد جمعی ناگزیر راه رهایی خود را خواهند یافت. " ... تواند باز بیند روزگار وصل// تواند بود و باید بود// ز اسب افتاده است او نه از اصل ..." ( م. امید؛ قصه ی شهر سنگستان)

با امید پیروزی، پاینده ایران

منوچهر تقوی بیات ـ دهم اردیبهشت ۱۳۹۹ خورشیدی برابر با ۲۹ آوریل ۲۰۲۰ میلادی

Posted by l at 08:10 PM | Permalink

ماجرای نیمروز قسمت دوم !

hoshyaresmaeil2017@hotmail.com
قسمت دوم فیلم ماجرای نیمروز ساخته شد . ماجرای نیمروز فیلمی به کارگردانی امام خمینی ، تهیه‌کنندگی امام خامنه ای و نویسندگی امام نقی و امام علی ... محصول سال 1410 در ژانر کمدی سیاسی است که توانست برنده جایزه یه عالمه لاشخورهای بلورین بشود . این فیلم در سی و هفتمین دوره جشنواره همه فجرها رونمایی شد . فیلم ماجرای نیمروزی محصول مشترکی از سپاه و سازمان گمنام اطلاعات است .
روایت کلی این فیلم پیرامون اتفاقات بعد از پایان جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۶۷ و عملیات مرصاد است . نیروهای خدا متوجه حضور نفوذی‌های سازمان مجاهدین خلق پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ توسط ایران در جبهه می‌شوند. با ارسال دو مأمور امنیتی به بغداد می‌خواهند قبل از شروع عملیات فروغ جاویدان ، عباس زریباف فرمانده این عملیات را ارشاد کنند تا به راه راست برگردد . مهربانی برادران پاسدار در قسمت دوم تکمیل میشود .
در قسمت دوم فیلم ساخته شده توسط سپاه ، یکی از برادران سابقا مجاهد به نام ابراهیم خدابنده ، نامه ایی مینویسد به رئیس کشور آلبانی و میپرسد چرا دولت متخاصم و منفور آلبانی نمیگذارد خانواده ها هم را ببینند ؟
متن نامه
آقای ادی راما، نخست وزیر جمهوری آلبانی...

من به نمایندگی از جانب صدها نفر از خانواده های دردمند و رنج کشیده اعضای سازمان مجاهدین خلق که در کشور شما مستقر شده اند با شما مکاتبه می کنم. یاد آور می شوم که نامه های خانواده ها به دفتر ریاست جمهوری تاکنون تماما بی پاسخ مانده است.

اطلاع دارید که اعضای این سازمان در یک اردوگاه در مانز در استان دورس در غرب آلبانی مستقر هستند. کنترل این اردوگاه به صورت کامل برعهده رهبران سازمان بوده و مقامات آلبانیایی هیچ نظارتی بر آن ندارند. این سازمان به صورت یک فرقه کنترل ذهن مخرب اداره می شود که مانع ارتباط اعضای خود با دنیای خارج خصوصا دوستان و اقوام می گردد . یک هفته پیش پویشی از جانب خانواده ها به صورت طومار خطاب به دولت آلبانی به راه افتاد که تا این لحظه که این نامه را برای شما می نویسم .

امضاء : ابراهیم خدا بنده ، تلویزیون اینترنشنال ، اسماعیل قاآنی ، ویروس کرونا ، روح قاسم سلیمانی ، امیر تتلو ، اردشیر زاهدی ، شعبان جعفری و 797 نفر چائیده دیگر ...
........................................
من با متن نامه موافقم ولی اینکه دولت آلبانی مخاطب باشد مخالفم ...
به نظر من این نامه برای سپاه و روحانییت نوشته شود بیشتر تاثیر دارد .
متن پیشنهادی من : جناب عالیجنابان حاکم ، بعد از چهل سال حکومت از شما در خواست میکنم تا زودتر استحاله شوید ، از مناطق خارج از جغرافیای ایران به داخل کوزه حوزه علمیه داخل شوید ، بمب گذاری و ترور و زندانی کردن مخالفان را پایان دهید موشک و دوربین عکاسی به فضا نفرستید و پول مردم را به چاه نریزید و دست از سر مردم و سیاست بردارید . به این شکل تمام خانواده های زندانی در ایران کنار هم خواهند بود و نیازی نیست تا منافقین نمیروزی در آلبانی مستقر باشند
این مسیر بهتر و سریع تر به نتیجه خواهد رسید جیگر ، تا اینکه دولت خبیث و شرور آلبانی آستین بالا بزند و تراژدی خانواده های پراکنده که از بیابانهای بغداد شروع شده بود تمامی نداشته باشد .
امضاء 75 میلیون ایرانی ی ...
تاریخ آن آشی نیست که هر لاشخوری به سلیقه خودش بنویسد حتی اگر لاشخور مربوطه مثل حکومت اسلامی ایران پول و رسانه و کردیت غرب را زیاد داشته باشد . اسلام که حکومت نکند منافقین کوردل بیشتر کور میشن ...

29.04.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 08:04 PM | Permalink

April 29, 2020

برای مقابله با کشتن، خودکشی و خشونت علیه زنان هم باید متشکل بود

اخبار رسیده از مناطق مختلف در کردستان، حکایت از افزایش شمار موارد کشتن و خودکشی در میان زنان دارد. از روز شنبه تا جمعه ( 1 تا 7 اردیبهشت)دست کم هفت زن در شهرهای سنندج، مهران، سنقر، سقز و نقدە بە دلیل مشکلات خانوادگی و فقر بە زندگی خود پایان دادە اند.

خودکشی پدیده ای است که در تمام کشورهای دنیا وجود دارد. اما دلایل آن در همه کشورها یکسان نیست.در کلی ترین بیان خودکشی را میتوان آخرین اقدام فرد و تسلیم در برابر مشکلات نام برد. مشکلاتی که به اشکال مختلف ریشه در مناسبات اجتماعی حاکم در جهان دارند. مسئله خودکشی، خودسوزی و کشتن زنان در ایران اما به شکلی کاملا آشکار نمود نابرابری، مردسالاری، بی حقوقی، خشونت و در کل فرهنگ ضد زن در جامعه ماست.

خودکشی زنان را به نوعی می توان اعتراض زن به نابرابری، بی حقوقی و ناموس پرستی در مقابل حکومت، جامعه و خانواده در نظر گرفت. فرهنگ مردسالاری و قوانین اسلامی این امکان را می دهد که در مواردی کشتن زنان را به خودکشی نسبت داد. در هرحال کشتن یا وادار کردن زنان به خودکشی هردو از مناسبات نابرابر و ضدزن جامعه ما ناشی میشود. تبلیغات مذهبی آخوندها در مساجد و عوامل مخففه در قانون، در کنار مردسالاری و همچنین زن را در خانواده بخشی از مایملک مرد به حساب آوردن، همگی دست به دست هم می دهند تا ارتکاب به چنین جنایاتی را آسان کنند. یا به حدی زنان را زیر فشار قرار می دهد که راهی جز پایان دادن به زندگی خود نیابند. عدم جدایی دین و تعلیمات دینی از آموزش و پرورش، از همان ابتدا در مدارس روحیه مردسالاری و حق مالکیت مردان بر جسم و روان زنان را در مغز نوجوانان می کارد. رادیو، تلویزیون و رسانه های جمعی که در کنترل دولت هستند و اساسا با سیاست و فرهنگ نظام مرد سالار اداره می شوند، این آموزش های ارتجاعی و ضد انسانی را در بیرون از مدارس با شیوه های فریبکارانه دنبال می کنند.

در آماری که از طرف حکومت اسلامی ایران منتشر می شود، استان های کرد نشین کردستان، ایلام و کرمانشاه بیشترین موارد خودکشی زنان را دارا هستند. استان های که هدفمند از طرف حکومت نادیده گرفته می شوند و از جمله از لحاظ اقتصادی از جمله عقب مانده ترین مناطق ایران هستند. کردستان به عنوان بخشی از جامعه ایران، مانند هر جامعه ای دیگر در خاورمیانه در مورد مسئله زن، در بین کشورهای قرار می گیرد که زنان در آن از امنیت برخوردار نیستند. وقتی زنان از لحاظ اقتصادی وابسته مردانند، وقتی آزادی پوشش وجود ندارد، وقتی در بیرون خانه زن هر آن منتظر است با اهانت پاسداری، حزب الهی یا خواهر زینبی روبرو شود و کرامتش شکسته شود، وقتی حراست ادارات به خود اجازه می دهند که در کوچکترین مسائل مربوط به کارکنان زن دخالت کنند، وقتی زنان حتی در دانشگاه هم از تعرض به حقوق و آزادیهایشان در امان نیستند، وقتی قوانین این کشور همگی بر اساس شریعت نوشته شده اند و شرع اسلام هم رسما انسان زن را از هر لحاظ نیمه ی مردان به حساب می آورد، در چنین کشوری با چنین مناسباتی وقوع چنین جنایاتی چندان دور از انتظار نیست. جوامعی که از طریق قوانین ارتجاعی اداره می شوند، زن ساکت، آرام ، حرف گوش کن و خانه دار را می پسندند تا زنی که صاحب سرنوشت، تصمیم و اقتصاد اش باشد. در چنین مناسباتی مردان را به شیوه ای آموزش می دهند که مالک و صاحب اختیار خواهر، مادر و زن هایشان هستند و باید به صورت مدوام زیر کنترل آنها باشند، و در مقابل هر نافرمانی و عملی خلاف میل مردان، باید به شدت با آنها برخورد کرد، با استفاده از خشونت لفظی، خشونت فیزیکی و در نهایت اگر چنین شیوه های جواب نگرفت با کشتن و پایان دادن به زندگی آنها. این فرهنگ به حدی ارتجاعی و عقب افتاده است که این امکان را به کسی که چنین جنایاتی را مرتکب می شود، می دهد که به جنایتی که انجام داده است افتخار هم بکند. به راستی این چه جنگل ستانی است که انسان را به این شکل بار می آورد، که بتوان عزیزترین نزدیکان خود را کشت یا او را ناچار به خودکشی کرد و حق زندگی کردن و بهره مند بودن از زندگی شاد و برابر را از آنها گرفت. این اقدامات غیر انسانی نتیجه فرهنگ و عقلیت ارتجاعی مرد سالاری است که از طرف حکومت دیکتاتوری اسلامی تبلیغ و ترویج می شود و متاسفانه باید هر روزه شاهد چنین رویداد های غیر قابل تحملی باشیم که در حق زنان انجام می گیرد.

در جامعه کردستان در مقابل ارتجاع اسلامی و فرهنگ ارتجاعی مردسالاری مقاومت های زیادی صورت گرفته است و هیچ گاه این جامعه تسلیم قوانین و فرهنگ ارتجاعی نشده است. اما از این قوانین، فرهنگ و سیاست تاثیر می پذیرد. فرهنگ مقاومتی که در چند ماه اوایل قیام که شهرهای کردستان آزاد و به صورت شورایی اداره میشد، تشکیلات های زنان ایجاد شد و زنان را نه فقط در گوشه خانه ها بلکه در صف اول مقاومت و مبارزه می توانستی ببینی. فرهنگی پیشرویی که زنان را برای دفاع از دستاوردهایشان مسلح کرد، فرهنگ مقاومتی که علیرغم تهدیدها، زندان ها و شکنجه ها روز جهانی زن را ارج می نهد و برای برابری زنان و مردان مبارزه می کنند. فرهنگی که تشکل های مستقل محافظت از محیط زیست را در ابعاذ وسیع سازمان داده اند. فرهنگی که در مقابل جنایت رژیم در کردستان منفعل نبوده است و اعتصاب عمومی سازمان داده است. در آخرین نمونه از این فرهنگ پیشرو و مترقی می توان کمیته های مردمی و مستقل مقابله با کرونا را مشاهده کرد که با چه شور و همبستگی در غیاب امکانات دولت فاسد و جنایتکار اسلامی، خود را در قالب کمیته های محلات مردمی در شهرها و روستاها سازمان دادند و به یاری هم شتافتند.هر کدام از این اقدامات جواب به ضرورت حفظ اتحاد و همبستگی مردمی بوده است که در مقابل دشمنی ارتجاعی مبارزه می کنند. با مشاهده خودکشی، خشونت، خودسوزی و کشتن زنان هم نمی توان ساکت ماند و پرداختن به آن را به آینده دور حواله داد. هیچ انسان آگاه و عدالت طلبی نمی بایست در مقابل خشونت، کشتن و خودکشی زنان زیر لوای ناموس و آبرو ساکت باشد. نباید زنی به جرم دوست داشتن توسط پدر، برادر، جامعه و حکومت مورد اذیت و آزار قرار بگیرد. این مفاهیم کهنه و ارتجاعی ناموس و آبرو می بایست از طریق کار روشنگرانه و تشکل های توده ای زنان به تاریخ سپرده شود. اکنون گرچه دیر شده است اما زمان آن رسیده است که همچون ضرورت تشکیل تشکل های مستقل محیط زیست و محافظت از آن، تشکیل کمیته های زنان را نیز در دستور کار قرار داد و به جای جرم دانستن عشق و دوستی مابین زن و مرد، کشتن زنان و خودکشی آنان، آن را بر سر جایی واقعی خود که تبلیغ عشق و دوستی و مبارزه برای رهایی انسان از ستم و استثمار است قرار داد.

در نبود هیچ چتر حمایتی، تشکل، سازمان و یا نهادی که به مشکلات زنان توجه و رسیدگی کند، این وظیفه زنان و مردان پیشرو است که زنان را با حقوق خود آشنا سازند، آگاه کنند، سازمان دهند و با هم در مقابل ارتجاع اسلامی، فرهنگ کهنه و منسوخ و نمایندگان آن مبارزه کنند. هنوز هم بعد از سال ها مبارزه چهره اکثر احزاب اپوزیسیون، تشکل های مستقل کارگری و نهادهای مدنی مردانه است و لازم است که بحثی جمعی در مورد تشکیل کمیته های محلی زنان شکل بگیرد، که امر خود را اساسا فراهم ساختن یک چتر حمایتی بر بالای سر زنانی که این چنین مورد آزار و خشونت قرار می گیرند تعریف کند. وجود چتری که وجود فیزیکی و مادی و حتی علنی در محلات، در روستاها و غیره داشته باشد. نهادی که هم روشنگری کند و هم راه برون رفت و نجات را نشان دهد. این کار شدنی است و می توان با جدیت در این عرصه هم وارد شد و التیامی باشیم بر دردهای که حکومت، جامعه و خانواده بر پیکر زنان وارد می کنند.

شورش کریمی

29.4.2020

Posted by l at 09:28 PM | Permalink

کرونا، بحران سرمایه جهانی و تقابلهای آتی

در حالی دنیا همچنان دستخوش "بحران کرونا" است، بسیاری از سیاستمداران و روسای دولت ها، اذعان کرده‌اند که در این اوضاع، دستیابی به یک درمان همه جانبه در مقابل پاندمی کرونا بدون "همکاری عمومی" دولتها و "مجامع بین المللی" ممکن نیست. دوره رقابت دولتها و انزوا گری و ... به پایان رسیده و همه باید دست در دست هم داده، و به تقابل کرونا، و چنین پاندمی هایی بشتابند. "روبرتو ازودو" و "تدروس ادهانوم"، روسای سازمان تجارت جهانی و سازمان بهداشت جهانی، هفته گذشته در یک بیانیه مشترک بر اهمیت رد و بدل کردن اطلاعات در رابطه با این ویروس تاکید کردند. ۴ روز بعد، بیانیه مشترک دیگری، که علاوه بر این دو سازمان، امضا امضای" کو دونگ یو"، رئیس سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد را هم داشت. در این بیانیه مشترک امضا کنندگان اعلام کردند که "حیات زنجیره تجارت و تبادل مواد غذایی در جهان اهمیت بالایی دارد و باید این تبادل و تجارت برقرار بماند" تا بتوان از خطر قحطی جهانی جلوگیری کرد.

در حالیکه بر تعداد شمار قربانیان کرونا همچنان افزوده می شود، اینبار در قطعنامه اخیر سازمان ملل اعلام شد که تمامی امکانات جهت مقابله با کرونا، باید در اختیار همه دولت ها قرار گیرد و "همکاری و همیاری" تنها راه موجود در مقابل همه است. در این بیانیه ها از همه دولت ها و سازمان های دخیل خواسته شده که در این اوضاع، تمامی نزاع ها به کنار گذاشته شود، و در یک کلام، گلوبالیزاسیون و رقابت های جهانی موجود، جای خود را به "همکاری" دهد! این بیانیه ها، در دنیای امروز،‌ در نظام سرمایه داری، در بهترین حالت همان جایگاه و استفاده ابزاری را دارد که بیانیه "حقوق بشر" سازمان ملل در دوره جنگ سرد و تقابلهای آندوره داشته و دارد. بیانیه ای که در سال ۱۹۴۸، تدوین گشت و قرار بود حقوق بشر متکی به سیستم کاپیتالیستی و دمکراسی را همچون الگویی در مقابل حقوق مدنی و سیستم "سوسیالیستی" حاکم در شوروی تعیین کند. کل جایگاه این بیانیه، برخلاف ادعاهای "بشر دوستانه" بورژوازی غرب، در حقیقت یک وجه و بازتابی از همان شرایطی بود که ارائه طرح مارشال را لازم کرده بود. طرحی که طی آن، آمریکا با وارد کردن سرمایه و اعتبار به یاری و نجات دولت های ورشکسته شده اروپا آمد تا آنها را قادر به پاسخگویی به خواسته های مردمی کند که بعد از تحمل یک جنگ جهانی، حاضر نبودند به همان اوضاع وخیم اقتصادی قبل از جنگ رضایت دهند. امروز اما شرایط دیگری برقرار است. گلوبالیزاسیون نحوه کارکرد نظام سرمایه داری جهانی است و کل تقسیم کار جهانی سرمایه و روابط بین دولت ها را تعیین می کند. آنچه که دولت ها و سازمان های جهانی را به اهمیت تاکید بر "همکاری جهانی" و تسریع حل بحران کرونا و نتایح سیاسی-اقتصادی آن، رسانده است، نه ارزش گذاری به بشریت و نیازهای انسانی، بلکه پاسخی برای نجات نظام کارمزدی و مشخصا نیروی کاری است که با شرایط و تاثیرات مخرب بحران کرونا دست و پنجه نرم میکند. بحرانی که بر بطن آینده ای نامعلوم، می تواند زمینه ساز تشدید بحران ها و تنش ها و حاد تر شدن مبارزه طبقاتی باشد. این واقعیتی است که دولت ها و بورژوازی جهانی را ناچار کرده تا به سرعت پاسخی در مقابل بحران کرونا ارائه دهند. پاسخی که قرار است تلاش بورژوازی در نجات کاپیتالیسم از طریق "نجات" نیروی تولید کننده سود، کارگر، را زیر پوشش دول نماینده منافع همگانی، مخفی کند.

کار در این تصویر سازی جعلی، که گویا دولت های فعلی نه ماشین سرکوب طبقاتی، که نماینده و بیانگر اراده مردم اند، به جایی رسیده است که ماکرون، ادعا میکند امروز "کاپیتالیسم نیازمند چهره ای انسانی است"! ماکرون از "پنداشت به آنچه غیر قابل فکر کردن بود" سخن می گوید. اما این "چهره" نه بر اساس فراهم آوردن نیازهای مردم، بلکه در رابطه با تخصیص کمک های اقتصادی و قرض و وام به کشورهای جنوب و شرق اروپا، و کسب امتیاز بیشتر از این کشورهای درون اتحادیه اروپا است! او اظهار می کند که اگر اروپای واحد در ارائه این "کمک ها" شتاب نکند، کل ایده و سازمان اروپای واحد از دست خواهد رفت. اما ماکرون بیهوده سعی میکند تا معضلات فعلی را به "دخالت ها و زیاده روی های" گلوبالیزاسیون (چون خواست آی ام اف از دولت فرانسه برای کاهش میزان بدهی این دولت) جلوه دهد! گلوبالیزاسیون، نه یک زیاده روی در نظام سرمایه داری، بلکه نتیجه گسترش و انکشاف در پروسه انباشت سرمایه جهانی، در دوره اخیر است.

بدنبال بحران وسیع در پایان دهه ۲۰ قرن گذشته، از بین رفتن بخش عظیمی از سرمایه ها پس از گذشت نزدیک به یک دهه از جنگ جهانی اول، و سپس در جهت بازسازی رابطه سرمایه های جهانی پس از جنگ جهانی دوم، به "موافقت نامه عمومی تعرفه و تجارت" (گات) و تشکیل و بانک جهانی در هاوانا، انجامید. بعد از حدود پنجاه سال، با گسترش فن آوری و بالاخص انقلاب اینفورماتیک، این سازمان جای خود را به "سازمان تجارت جهانی" و "صندوق بین المللی پول" (آی ام اف)، داد. این تغییر سازمان، خود حاصل و بازتاب شرایط معین گلوبالیزاسیون و تقسیم کار جهانی بود. شرایطی که در آن سرمایه جهانی، بر فراز تنظیمات و اختیارات مثلا تعرفه ای کشوری، بر فراز مرزهای موجود، عملا اعمال اراده خود را بر تمامی تجارت ها، بر اساس بازار و نیازهای آن، به پیش می برد. نتیجتا گلوبالیزاسیون نه زاده "سازمان تجارت جهانی" و یا "آی ام اف"، بلکه بر عکس، شرایطی است که بر اساس آن و نیاز هایش، این سازمان ها بوجود آمده اند. گلوبالیزاسیون خالق این سازمانها است، نه برعکس! در واقع میزان قدرت اقتصادی و سیطره همین سرمایه های جهانی است که خود را در درجه نفوذ مثلا آمریکا در تصمیم گیری های این سازمان نشان می دهد. جایگاه دلار در سیستم های بانکی و اعتباری خود بر همین اساس است. یا مثلا پشت در نگاه داشتن ایران و معلق نگاه داشتن عضویت آن در این کلوپ، و یا عدم موافقت با دادن وام آی ام اف به ایران بابت کرونا، باز ناشی از همین قدرت و نفوذ آمریکا در این کلوپ جهانی است.

نیاز سرمایه در اروپا، برای رقابت و عرض اندام در مقیاس جهانی، منجر به تشکیل "بازار مشترک" و فراکشوری در اروپا شد. سیاستی که بر اساس آن با هزینه های گوناگون کشوری و پروسه تعویض پول و غیره در این جغرافیا پایان داده شد و نهایتا به سازمان اتحاد اروپا و بانک اروپا انجامید. "اتحادیه اروپا" و "بانک اروپا" و تمام توافقات وتعهدات اقتصای کشورهای عضو آن، محصول نیاز سرمایه در اروپا برای بالابردن قدرت رقابت وی در مقیاس جهانی است. امروز شاهد همین نیاز و سیاست از طرف چین هستیم. بورژوازی چین امروز تلاش میکند با اتکا به حضور در عرضه و تولید در سطح جهانی، با متصل کردن بازارهای "جاده ابریشمی" قدرت رقابت خود در بازارجهانی را بالا برده و موقعیت خود در قبال رقبا، بویژه امریکا، تقویت کند.

گسترش سرمایه های امپریالیستی و نفوذ آنان، گلوبالیزاسیون، سازمان های متناسب با خود را بوجود آورده است. سازمانهایی که جای پای هر یک از این قطب های جهانی را بر خود دارد. رد پایی که بر اساس قدرت و نفوذ هر یک از قطب ها، بازتاب خود را در روابط بین‌المللی دارد. رقابت میان سرمایه های امپریالیستی، به همین ترتیب، توسط دولت های سرمایه داری قابل کنترل نیست. رقابتهایی که نه الزما در شکل ناب اقتصادی و مالی آن که در اشکال سیاسی و نظامی پیش رفته و میروند. رقابتهایی که چه در قالب جنگهای جهانی و چه جنگهای منطقه ای و نیابتی، خود را نشان داده و میدهند.

این رقابت علیرغم شرایطی که جامعه بشری را با مخاطره مواجه ساخته، همچنان در جریان بوده و هست. اعزام نیروها و ناوهای نظامی آمریکا به سواحل مالزی، در مقابله با ادعاهای مالکیت چین و حضور ناوگان هایش در آبهای دریا و اقیانوس منطقه، همچنان در جریان است؛ رقابت های روسیه و عربستان در مورد میزان تولید نفت و سعی در کاهش رقابتی و حاشیه ای کردن تولید نفت در آمریکا، همچنان ادامه دارد؛ هنوز رقابت در مورد میزان و امکان گسترش نفوذ و سرمایه گذاری های چین در اروپا با همان شکل سابق در جریان است و بریتانیا و اتحادیه اروپا کماکان مشغول مذاکره در مورد برگزیت و میزان و شکل تجارت میان خود، بوده و هستند.

به همین ترتیب این نه سیاست های ارتجاعی و ناسیونالیستی هر کدام، منجمله "آمریکا اول" ترامپ است که باعث رقابت شده، بلکه بر عکس این سیاست ها خود ناشی از رقابت های موجود میان سرمایه های امپریالیستی است. رقابتهایی که دستیابی به واکسن کرونا را دائما مختل میکند. رقابتی که توسط شرکت های داروسازی مرتبا تعقیب می شود. آنها حتی برای حفظ سهم آتی خود، همگی بر این تاکید دارند که هیچ درمان دیگری، مگر آنچه با کسب جواز توسط یکی از این شرکت ها تولید شود، ممکن نیست! این بخشی از داده های برسمیت شناخته شده سرمایه و قانون بازار است.

در دهم فروردین، روزنامه واشنگتن پست در مقاله ای تحت عنوان "رقابت کرونایی چین و آمریکا برنده ای ندارد!" از "جولیان گویرتز" (از مرکز ودرهد- دانشگاه هاروارد) نقل قول کرده بود که "در دوره هستیم که انگیزه های قدرتمند ناسیونالیسم در سطح جهانی پر از تنش، و ناتوان از انکار گلوبالیزاسیون خودنمایی میکنند. رهبران ناسیونالیست در ایالات متحده و چین قصد دارند چنین وانمود کنند که هر یک بی نیاز از دیگری است. در صورتیکه هر استراتژی موثری باید بر واقعیت نیاز به همکاری بین المللی برای حل بحران های فرا کشوری متکی باشد." این همان اساسی است که در قطعنامه اخیر سازمان ملل نیز بیان شده است. قطعنامه ای که حتی لازم الاجرا نیست. این قطعنامه نیز نه ناشی از خیرخواهی این سازمان، بلکه ناشی از فشاری است که از پایین اعمال می شود، فشاری که جامعه بشری به کل این نهادها آورده است تا کل این نظام را وادار به عقب نشینی کند و وادار کند هرگونه درمانی را از حیطه بازار آزاد خارج کرده و رایگان در اختیار همگان قرار دهد. فشاری که در دوره شیوع ویروس ساز تا این حد نبود. هنوز هم هزاران داروی مقابله با بیماری واگیردار و قابل علاجی وجود دارند که میلیون ها میلیون انسان در کره زمین قادر به خرید و تهیه آن نیستند. داروهای مقابله با اچ آی وی مورد نیاز جامعه جهانی است، اما چون امتیاز تولید آن در انحصار شرکت های داروسازی ویژه ای است، دولت آفریقای جنوبی را بابت ساخت ارزان همین دارو به دادگاه بردند و مجبور کردند که از تولید و ارائه این دارو به بیماران خودداری کند. قانون بازار حکم میکند که واکسن کرونا نیز همین سرنوشت را داشته باشد. اما قدرت کشنده این ویروس، نیاز بورژوازی جهانی و دولتهای آن به مقابله با این ویروس برای نجات نیروی کار و بالاخره فشار اعتراض پائین به بی لیاقتی، بی مسئولیتی بورژوازی و کاپیتالیسم در حفاظت از جان میلیونها نفر در سراسر جهان، سازمان ملل و قدرتهای جهانی را وادار به پیدا کردن راه حل نوع دیگری کرده است. "همکاری و همیاری دولتها" جواب نیاز امروز سرمایه برای ادامه حیات و بازسازی خود است. جوابی که از نظر سیاسی نه ملی گرایی و ناسیونالیسم که با نشان دادن مسئولیت جهانی بورژوازی در قبال این فاجعه، همسرنوشتی جامعه بشری را در مقابل وضعیت موجود برجسته و تقویت میکند.

امروز،‌ تنها چند ماهی پس از شیوع اولیه وسیع ویروس کرونا، هنوز واکسنی قابل اطمینان تولید نشده است. کسی نمی داند عواقب مبتلا شدن به این ویروس چه حد و مرزی خواهد داشت و حتی تا چه حد امکان بازگشت دوباره آن وجود دارد. هر یک از دولت ها، تا بحال راه و شیوه خود، با آزمون و خطا، را دنبال کرده اند. آنچه که مسلم است این است که این ویروس در این مدت نسبتا کوتاه، همچون طوفانی پرده ریا‌کاری نظم موجود را با خود پاره کرد و تمامی تناقصات موجود را، عریان در مقابل جامعه بشری قرار داد. اینبار نه زمین لرزه، نه آتش سوزی جنگل‌ها، نه سیل و خشک سالی، و نه هیچ فاجعه ای "طبیعی" و یا "حمله موجودات فضایی" در یک کشور یا جغرافیا، بلکه ویروسی که از پیش انتظار آن میرفت، یکباره در بازار بورس و اقتصاد سراسر جهان میلیاردها دلار را از بین برده و اقتصاد نظام را به پرتگاه سقوط و ورشکستگی رسانده و کل جوامع را به قرنطینه شدن کشانده است.

شکی نیست که در فراز بهت زدگی از این شرایط، چند ماهی است که کل جمعیت دنیا به گونه ‌ای یکسان و سراسری، پوشالی بودن "ارزش های رایج" و عدم کارآیی دمکراسی های موجود و دولت از نوع سلطنتی یا جمهوری و پارلمانی، تمامی دستگاه های عریض و طویل مذهبی و تولید خرافه، و همه و همه را مشاهده کرده است. همه می دانند که دولت ها سعی دارند که وضعیت کار و بازگرداندن چرخ اقتصاد را هرچه زودتر براه اندازند و بی اعتماد به ادعاهای دولت ها مبنی بر "تخفیف بحران" و "کاهش خطر" هستند. همه جا مردم از دولت ها انتظار دارند که سوت پایانی به پنهان کاری و مطلع کردن جامعه از امکان بروز این نوع پاندمی ها از همان آغاز اولین شواهد آن باشند. همه جا انتظار دارند که دولت ها‌ مسئولیت تمامی هزینه های ناشی از این بحران را بعهده گرفته و به بازسازی و ترمیم تمامی امکانات از میان برداشته شده و کاهش یافته برای تضمین امنیت و بهداشت و سلامتی شهروندان را به اجرا درآورد. امروز تمامی اراجیف رایج در مورد تعرض ها و ضرورت سپردن آن به بازار آزاد و مدعیان آن همگی از صحنه خارج شده اند.

امروز دیگر سخنی از تورم و بالانس کردن های دخل و خرج ها در میان نیست. میلیاردها دلار سرمایه نابود شده و به همان اندازه قروض دولت ها افزایش یافته است. امروز هیچ دولتی حاضر نیست در مورد باز پس دادن این قروض حرفی بزند. در این شرایط، هرگونه اعلام تعرض آتی به مردم مسلما با اعتراض عمومی روبرو خواهد شد.

اعتراضاتی که می تواند حداقل بورژوازی در غرب را مجبور به عقب نشینی های وسیعی کند. چاپ پول و دامن زدم به تورم و کاهش سطح زندگی مردم، در این شرایط غیر ممکن است. شکی نیست که نیروهای اجتماعی و طبقاتی، از اولترا راست ها تا چپ جامعه، انتظارات خود را همه جا اعلام خواهند کرد. اینکه نتیجه این تقابل ها چه می شود، از پیش معلوم نیست تا همین جا، در بسیاری از کشورها، مردم با برپایی انواع و اقسام جمعیت ها و مراکز امداد رسانی اعلام داشت که نه دولت ها، بلکه خود بایستی آستین ها بالا زده تا با ارائه کمک و همیاری، در مقابل این ویروس سدی ببندند.

تنها یک چیز مسلم است و آن اینکه افسار گسیختگی سرمایه در تعرض به زندگی و رفاه مردم ممکن نیست و رابطه بین مردم و هیئت های حاکمه قابل مقایسه با سابق نیست.

۲۶ آوریل ۲۰۲۰

Posted by l at 05:23 PM | Permalink

جهان در اوّل ماه مه

قطعاً اوّل ماه ماه امسال، متفاوت با دیگر سال‏های روزِ جهانی کارگر است. به این علت که مشخصه‏های جامعه را سرمایه‏داران در قلمرو منافع و اهدافِ سیاسی، اقتصادی و بیولوژیکی‏شان تغییر و جهان را در موقعیت اسف‏باری قرار داده‏اند. جدا از بی‏رونقی اقتصاد و بی‏صدائی خیابان‏ها، یک موضوع آشکار است‏که اوضاعِ معیشتی کارگران در مضیقۀ هرچه بیش‏تری قرار گرفته و نیز بر میزانِ ناامنی‏های شغلی و بیکارسازی اضافه شده است. میلیون‏ها انسان و آن‏هم بدون کم‏ترین پشتوانه‏های مالی - زیستی در انتظارِ آیندۀ نامعلوم‏اند و دوددلی نیست که عللِ اوضاعِ کنونی و وخیم‏تر شدن شالوده‏های کاری، اجتماعی و خانوادگیِ میلیاردها انسان، بر گُردۀ سرمایه‏داران است.

به هرحال کارگران جهان، امسال در شرایطی به استقبال اوّل ماه مه خواهند رفت که ویروسِ کُرونا، جامعۀ انسانی را احاطه کرده و تا به‏حال جان هزاران تن را گرفته است؛ ویروسی که در اثرِ مصالح و رقابت‏های دولت‏مردان بزرگ جهانی در جوامع مختلف شیوع یافته و متأسفانه بهای آنرا دارند میلیون‏ها کارگر، زحمت‏کش و دیگر قربانیان نظام امپریالیستی می‏پردازند. البته درک وضعیت کنونی تا حدودی برای میلیون‏ها کارگر و دیگر توده‏های ستم‏دیده ناشناخته و یا ناروشن نیست؛ هم‏چنین تا حدودی دریافته شده است‏که دولت‏مردان بزرگ در تعرض به تتمه‏های کارگران و زحمت‏کشان، و در تلف شدن مردم کم‏ترین کوتاهی‏ای از خود بخرج - نداده و -نمی‏دهند. چرا که جان مردم برای طبقات بالائی‏ها بی‏ارزش و نیروی‏های‏شان سکوی پرشی برای کسب درآمد بیشتر به حساب آمده و می‏آید. نمونه‏های بی‏شماری در برابر جهانِ مدافع بشریت قرار دارد که چگونه قدرت‏مداران بین‏المللی در توافق و یا در چهارچوب تضادهای درونی، میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کش را ملعبۀ سیاست‏های ضد انسانی خود قرار داده‏اند. جنگ براه می‏اندازند، درد و مرض‏های گوناگون تولید می‏کنند و نیز میکروب‏های متفاوت در میان مردم پخش می‏کنند تا کمپانی‏های بزرگ تسلیحاتی و داروسازی سودهای کلان به جیب بزنند. این خاصیت سرمایه‏داران است. یعنی این‏که، حیاتِ لحظه‏ای طبقۀ سرمایه‏داری مترادف با فقر و بدبختی، مترادف با بالا کشیدن دست‏مزدهای ناچیر کارگران و مترادف با تعرض به مطالبات سیاسی - صنفی طبقۀ کارگر است. طبقۀ سرمایه‏داری با چنین مختصات و کارکردی زنده است و به‏همین دلیل همه‏جا دارد طناب اسارت و بندگی کارگران را سفت‏تر و همه‏جا کارگران را قربانی مطامع سیاسی- اقتصادی‏اش می‏کند. بر این اساس می‏توان گفت که دُوران سخت و پُر سنگلاخ و در حقیقت، جدل و نبردیِ گُسترده - در پساکُرونا -، پیشاروی طبقۀ کارگر و آن‏هم در مبارزه با سیستم و مناسبات حاکم بر جامعه قرار گرفته است؛ سیستم و مناسباتی که پاسُخ‏گوی جامعه و نیازهای بدیهی سازندگان اصلی آن نیست؛ سیستم و مناسباتی که هم‏واره و هم‏واره، بارِ دائم‏التزیدش را بر دوش میلیاردها کارگر و زحمت‏کش سرشکن کرده است؛ و خلاصه سیستم و مناسباتی که رنگ و پوست، نژاد و مرز نمی‏شناسد و هم و غم‏اش، تضمین و تأمین منافع طبقات حاکم و سودجو است.

براستی که مشاهده به اوضاعِ جهان و ستیز طبقاتیِ شدید و بی‏وقفه، در تخالف با این نظر نیست که عللِ نارضایتی میلیاردها انسان - یعنی 99 درصدی جامعه -، نامعتبر و یا بی‏محتوا نیست. جهان به دلیلِ زیاده‏خواهی‏های 1 درصدی جامعه، به دو سوی متضاد از هم تقسیم شده است که طبعاً یک‏سوی آنرا، طبقۀ سرمایه‏داری با جناح‏ها و دار و دسته‏های رنگارنگ‏اش، و سوی‏دیگر آنرا طبقۀ کارگر و دیگر قربانیان نظام امپریالیستی تشکیل می‏دهند. طبقۀ سرمایه‏دار با تسلط بر دم و دستگاه‏های تبلیغاتی و با ابزار و آلات نظامی، در پیِ انحرافِ اعتراضات کارگری و توده‏ای، استثمار و تعرض به معیشت کارگران، گُستردگی ترس و وحشت و ناامنی، راه‏اندازی و تداوم جنگ‏های ارتجاعی، و بدنباله پخش ویروس‏های متفاوت در درون جامعه است، و در مقابل طبقۀ کارگر خواهان حقوق اولیه، زندگی بی‏دغدغه و فارغ از معضلات و مشکلات دست‏ساز حاکمان زورگو، و مهم‏تر از آن‏ها برقراری جامعه‏ای منطبق بر عدالت و برابر است. این خواست و جهانِ منطبق با افکار و آرمانِ کارگران است که با منطق و با افکار حامیان دنیای کنونی در تضاد است. تلف شدن میلیون‏ها زن و مرد و کودک به‏دلیل نبُود نیازهای بدیهی و اولیه‏ای چون آب، بهداشت، سرپناه و غیره، گویای این واقعیات است‏که حاکمان و مناسبات جهانِ کنونی، در خدمت به بشریت، و در خدمت به رشد و بالندگی جوامع سرشار از ثروت نیست. به عبارت روشن‏تر سیستم سرمایه‏داری مدافع کَشتار کارگران و زحمت‏کشان و نیز عامل اصلی تلف شدن مردم است. میلیون‏ها کُشته در اثر جنگ‏های منفعت‏طلبانه و آواره شدن میلیون‏ها تن دیگر از خانه کاشانۀشان؛ کَشته شده 75 میلیون نفر در اثر طاعون، مرگ و میر بیش از 300 هزار نفر در روز و در اثر گرسنگی و بی‏آبی، کُشته شدن بیش از 4 میلیون نفر در سال در اثر بیماری‏های واگیردار، نماد و مختصات جامعۀ سازمان داده شدۀ طبقۀ سرمایه‏داری است. در نتیجه، این اولین بار نیست که جهان با پدیدۀ مرگ‏باری هم‏چون ویروس کُرونا رودرروست؛ اولین بار نیست که دردمندان جهان، شاهد بی‏مبالاتی و یا عدم مسئولیت‏پذیری مسئولین حکومتی و دولتی در قبال معضلات و مشکلات پیشاروی مردم‏اند؛ و اولین بار نیست که مراکز درمانی و پزشکی در مضیقۀ نیازهای اولیه‏اند. نبُود و قطع امکاناتی هم‏چون دست‏کش، ماسک، و دیگر اقداماتِ پیش‏گیرنده در مقابله با میکروب‏ها و حوادثِ طبیعی، از زمره رهاوردهای نظام‏های سرمایه‏داری‏ست. پس غیر منتظره و یا بی‏دلیل نیست که کارگران، زحمت‏کشان و دیگر صدمه‏دیدگان سیاست‏های امپریالیستی، ناراضی از رفتار و اعمال بانیان و مسببین اوضاع کنونی‏اند. وجود هزاران اعتراض و اعتصابات کارگری و توده‏ای در مقابل دوائر دولتی و تولیدی، اعتصاب کادرهای پزشکی و درمانی بدلیل فقدان وسائل اولیه، نشانۀ نارضایتی و تنفر طبقات و اقشار دردمندِ جامعه نسبت به سیاست‏های حاکمان و سرمایه‏داران است. نیز بی‏علت نیست که طبقۀ کارگر و دیگر محرومان، کم‏ترین گوش شنوا و یا باوری به سیاست‏ها و "چاره‏اندیشی"‏های حاکمان در مقابله با ویروس کُرونا ندارند.

به طور نمونه نافرمانی و در حقیقت مخالفت و اعتراض مردم با سیاست‏های مسببین وضعیت کنونی، هم‏چون ترک خانه‏ها، عدم فاصله‏گیری‏های فیزیکی، و یا حضور گُسترده در پارک‏ها و ساحل‏ها، و مهم‏تر از همۀ این‏ها اعتراضات و تجمعات خیابانی در شهرهایی هم‏چون امریکا، آلمان، انگلستان و غیره، چیزی جز بی‏توجهی و نادیده‏گیری مردم به "نصایح" و عاملین وضعیت کنونی نیست. به میزانی دریافته شده است‏که جامعه و مردم را به بازی گرفته‏اند؛ به میزانی آشکار شده است‏که اعلان آمار و ارقام کُشته‏ها از جانب دولت‏مردان واقعی نیست و دارند عمق فاجعه و رازهای نهفته در پس کُرونا را از مردم پنهان نگه می‏دارند؛ به میزانی روشن شده است‏که سیاست و اهدافِ بمراتب فراتر از مقابله با ویروس کُرونا در دستور کار دولت‏مردان بزرگ امپریالیستی قرار دارد؛ سیاست و اهدافی که گام به‏گام و در چهارچوب تضادهای درونی بر ملا و به روی صحنۀ سیاست آمد. در هر صورت و به قطع می‏شود گفت که هیچ‏یک از دولت‏مردان جهان جانبِ طبقۀ کارگر نیستند و میلیون‏ها کارگر را بدون کم‏ترین حمایت‏های مالی - زیستی و امنیتی رها و از کار بیکار کرده‏اند، و نیز میلیون‏ها مراکز ساختمانی، تولیدی کوچک و توزیعی را ورشکسته و صاحبان آنرا به تلۀ مرگ سوق داده‏اند تا قدرقدرتی و حاکمیت بلامنازع خود را بنمایش بگذارند.

خلاصه بیکارسازی و فروپاشی زندگی هزاران انسان و نیز آمار و ارقامِ مرگ و میرها در ابعادی غیر قابل تصور روبه بالاست. بنابه خبرگزاری‏های امپریالیستی تاکنون بیش از 300 هزار نفر کُشته و میلیون‏ها نفر دیگر بیکار شده‏اند. شالودۀ زندگی و روابط انسانی میلیون‏ها انسان دگرگون و بر میزان آسیب‏رسانی و خشونت‏های خانگی اضافه شده است. 30 میلیون نفر در دُوران ویروس کُرونا، مورد آزار و اذیت، خشونتِ روحی و فیزیکی خانگی قرار گرفته‏اند که در این‏میان انگلستان با افزایش 50 درصدی روبرو بُوده است. این اوضاعی‏ست که قدرت‏مداران بین‏المللی به دنیای انسانی حقنه کرده‏اند و بطور یقین می‏شود گفت که اوضاعِ کارگران و دیگر محرومان جوامع وابسته‏ای هم‏چون جامعۀ ایران، بسیار وخیم‏تر و دردناک‏تر از جوامع به اصطلاح پیشرفتۀ سرمایه‏داری‏ست. کارگر در ایران بنابه ده‏ها دلیلِ روشن، فاقدِ ابتدائی‏ترین حقوق و حمایت‏های کاری و زندگی‏ست. نظامِ وابستۀ جمهوری اسلامی در چهار دهۀ حاکمیت‏اش، شیرازۀ زندگی میلیون‏ها کارگر را از هم پاشاند. استثمار بی‏رحمانه و عدم پرداخت دست‏مزدهای ناچیز کارگران، و به تبع سرکوب وحشیانۀ مطالبات سیاسی - صنفی، به رویۀ و به سیاستِ روتین صاحبان تولیدی و دولتِ حامی آنان تبدیل گشته است.

واقعیت این است‏که لحظه‏ای نظام جمهوری اسلامی - و بویژه در دُوران "مبارزه" با ویروس کُرونا -، از تعرض به کارگران پس نکشیده است. در یکی دو ماهه اخیر کارگران «فاز ۲ پالایشگاه آبادان» به دلیل عدم پرداخت حقوق‏های‏شان و نیز به اخراج ۲۰ نیروی بومی در مقابل ساختمان پالایشگاه دست به اعتراض زدند؛ 170 کارگر «شهرداری الشتر» در استان لرستان نسبت به عدم پرداخت حقوقِ 6 ماهۀشان اعتراض کردند؛ 124 کارگر «کارخانه کنتورسازی» در مقابل استانداری قزوین به بهانه کرونا و بستن کارخانه و معرفی آنان به بیمه بیکاری دست به اعتراض زدند؛ 100 هزار کارگر در 10 روز اخیر در استان مازندران، گلستان و لرستان بیکار شده‏اند و 65 هزار نفر در قم، کرمانشاه، مازندران، چهارومحال‏بختیاری، مهاباد و سبزوار برای دریافت بیمۀ بیکاری ثبت‏نام کرده‏اند. هم چنین 300 کارگر شاغل «شرکت آب و فاضلاب» اهواز نسبت به عدم پرداخت حقوق‏های‏شان اعتراض کردند؛ یک کارگر ساختمانی در «دره شهر» در اثر سقوط بالابر جان خود را از دست داده است؛ ابتلای بیش از ۴۰ کارگر «پتروشیمی ارومیه» به کرونا؛ جان‏باختن دو تن از کارگران «کارخانه مقواسازی شهرک صنعتی» نجف‌آباد اصفهان در اثر سقوط، در مخزن چرخ‌کننده مقوا؛ و در ادامه جان‏باختن ۲ تن دیگر از کارگران شاغل «کارخانه شهرک صنعتی کاوه» در ساوه ...، گویای رقت‏بار کار و زندگی کارگرانِ زیر سیطرۀ نظامِ جمهوری اسلامی است؛ نظامی که از همان آغاز برگماری‏اش، کمر به نابودی و تعرض به معیشت کارگران و دیگر جنبش‏های حق‏طلبانه بسته است. براستی که کارگر در ایران در هیچ حوزه‏ای در امنیت نیست؛ از پرداختِ حقوق‏اش سر باز می‏زنند، اخراج‏اش می‏کنند، از وسائل ایمنی و بهداشتی در مضیقه‏اش قرار می‏دهند، در ملاءعام به شلاق‏اش می‏بندند، هر اعتراض و اعتصاب‏اش را با دستگیری، شکنجه و سرکوب پاسُخ می‏دهند تا وی را به تسلیم و کرنش وادارند. این اوضاعی‏ست که در مقابل کارگران ایران قرار گرفته است و علاوه بر این‏ها، اگر بخواهیم بر نرخ تورمِ 41 درصدی جامعه و مهم‏تر از همۀ این‏ها به افزایشِ دقیقه‏ای اقلام اولیه زندگی اضافه کنیم، آن‏وقت بهتر می‏توان به موقعیتِ زندگی میلیون‏ها کارگر و دیگر توده‏های رنج‏دیدۀ جامعۀ ایران پی بُرد.

حقیقتاً دهه‏های مدیدی‏ست که گردونۀ اقتصادِ ایران در خدمت به سود و فزونیِ بیش از پیش سرمایه‏های بادآوردۀ طبقۀ حاکمه است، و در ادامه چهار دهه است‏که طبقۀ کارگر ایران در زیر سلطۀ سردمداران رزیم جمهوری اسلامی علی‏رغم تلاش شبانه روزی، ناتوان از تهیۀ نیازهای پایه‏ای زندگی‏ست. متأسفانه در ایرانِ زیر سیطرۀ نظام وابستۀ جمهوری اسلامی کودکان به جای حضور در سر کلاس‏ها، به نیروی کارِ خیابانی تبدیل شده‏اند، فارغ‏التحصیلان به کارهای کاذب روی آورده‏اند و هزاران انسان دردمند، و آن‏هم در عصر رشد و تکنولوژی و انبان ثروت، به گورخوابی و کارت‏خوابی روی آورده‏اند. همۀ این‏ها از سرِ خیرِ حکومت‏مداران و دولت‏مردان است و شک و شبهه‏ای نیست که نظام جمهوری اسلامی هم بمانند دیگر نظام‏های سرمایه‏داری، مولد بُحران و بانیِ تخریب زندگی سازندگان اصلی جامعۀ بشری است. خلاصه یک‏موضوع روشن است که طبقۀ سرمایه‏داری با استثمار بی‏رویه، با بگیر و به بندها و با سرکوب ممتدِ جنبش‏های اعتراضی کارگری و توده‏ای قادر به ادامۀ حیات است. بر مبنای چنین واقعیاتی‏ست که ارگان‏ها، نهادها و دم و دستگاه‏های رنگ‏وارنگ وابسته بخود را به جان کارگران و قربانیان نظام امپریالیستی انداخته است تا مناسبات ناعادلانه‏اش را محفوظ نگه دارد. پس تنها راهِ رهائی از وضعیت اسف‏بار کنونی، خلاصی و در حقیقت زیر و رو کردن سیستمِ مختص با منافع طبقۀ سرمایه‏داری‏ست. مسلم است‏که نه تنها کارگران بلکه دیگر توده‏های ستم‏دیده در جامعۀ پساکُرونا، در تیررس استثمارگران، نهادها و ارگان‏های سرکوب‏گر آن قرار خواهند داشت. نظام‏هایی که هم‏واره و هم‏واره بارِ بُحران دائم‏التزیدشانرا به دوش میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کش سرشکن کرده‏اند، و نظام‏هایی که خشت‏شان با دروغ‏گوئی و ریا، با دغل‏بازی و با چپاولِ اموال عمومی ریخته شده است

بدین ترتیب دنیای کنونی، نیاز به تغییر ریل و شفیت به سمت رشد و بالندگی دنیای برازندۀ انسان، و نیز تضمین و تأمین منافع طبقۀ کارگر و دیگر توده‏های ستم‏دیده دارد. بی‏شک تغییر آن وابسته به پس زدن و نابودی حاکمیت سرمایه‏داری از مسند قدرت است؛ وابسته به اتخاذِ سیاست‏های عملی روشن در برابر نظام‏های سرمایه‏داری و از جمله نظام جمهوری اسلامی‏ست؛ وابسته به عکس‏العملِ مناسبِ نیرو و سازمانِ مدافع یگانه طبقۀ تا به آخر انقلابی‏ست. در حقیقت سرنوشتِ سیاسی - اقتصادی طبقۀ کارگر، با عروج و با دخالت‏گری عملی سازمانِ کمونیستی گره خُورده است. چرا که ضد انقلاب حاکم بر جامعه، سازمان و دم و دستگاه‏های متناسب با منافع خود را علیۀ طبقۀ کارگر به صف کرده است و طبقۀ کارگر هم، نیاز به سازمان و سازماندهی متناسب با خواست‏ها و مطالبات خود در میادین تولیدی و نیز در درون جامعه دارد. فهمِ این قضیه و در حقیقت رفع خلاء مبارزاتی تاکنونی، از زمره وظایفِ کلیدی عنصر و نیروی متعلق به طبقۀ کارگر به حساب آمده و کاملاً محرز است‏که تا مادامی، جامعه شاهدِ عکس‏العمل بموقعِ نیروهای متعلق به جنبش‏های دمکراتیک و انقلابی و بویژه طبقۀ کارگر نباشد، دولت‏مردان حاکم هم‏چنان به استثمار و به قلع و قمع کارگران و دیگر قربانیان نظام امپریالیستی ادامه خواهند داد.

به جا است تا همراه با گرامیداشت اوّل ماه مه، روز جهانی کارگر به این نکته تاکید شود که تنها آرمان کمونیستی، سازمان و حزب مرتبط با آن، قادر به زیر و رو کردن مناسبات امپریالیستی در اقصا نقاط دنیا و بخصوص در زیر سلطۀ نظام وابستۀ جمهوری اسلامی‏ست. پس هرگونه تعللِ مبارزاتی - سیاسی، بی‏حضوری و بی‏تفاوتی و بویژه کج‏فهمی پیرامونِ نقش پیشاهنگِ کمونیستی در درونِ جامعه، خواسته‏های طبقۀ کارگر ایران و دیگر توده‏های محروم و ستم‏دیده را به عقب خواهد انداخت. متأسفانه این‏ها نقصان‏ها و کمبودهایی‏ست که به مدت چندین دهه بر فضایِ تمامی جوامع سرمایه‏داری و نیز بر فضای جامعۀ ایران لنگر انداخته و مانع پیشرفت‏های لازمه و مکفیِ جنبش‏های مبارزاتی طبقۀ کارگر و دیگر قربانیان نظام امپریالیستی شده است.

29 آپریل 2020

10 اردیبهشت 1399

Posted by l at 05:09 PM | Permalink

نان و جان کارگران در کام و کنام دینکاران و سرمایه سالاران

برای گرامیداشت یکم ماه می، روز نان آوران جهان که شگفتا خود همچنان در سراسر جهان چپاولشده تر، گرسنه تر و زمینگیرتر مانده اند.

نان و جان کارگران در کام و کنام دینکاران و سرمایه سالاران

ما همچون همه سالهای گذشته به سالگرد فرخنده و امیدبخش روز کارگر" یکم ماه می" رسیده ایم، روز پُرشکوه همبستگی طبقاتی، و ایستادگی یکپارچه، سراسری و جهانی نیروی"کار" برابر ساختارهای ضدبشری و بهره کشی های ناروای "دینمداران و سرمایه داران انگل و مفتخور!"

بزرگداشت این روز گرانقدر و بویژه با این تفاوت که در این روزگاران تلخ آخوندیسم هار و مکار که بیشتر از همه گریبان ناتوانان یا"مستضعفان" فریبخورده مذهبی را گرفته، ما همزمان دچار تحدیدها و تهدیدهای ویروس کرونا نیز هستیم که کک سران و باندهای رژیم را نگزیده و آنها همچون همیشه در حال باندبازی های سیاسی، و کی بود کی بود، من نبودم غارت 4،7 میلیاردی اخیر خوداند که به اصطلاح گردنه گیران اسلامی در زیر عبای این یا آن ملا و مُکلا ناپدید شده است. ولی همین بی آبرویان، بی هیچ زمینه ای برای یاریرسانی حکومتی، آمدند و فرمان قرنطینه مجانی دادند، که برای پائینی های ندار و کارگران بیکار و زحمتکشان بیدادرس بسیاری، تاوانی گران تر و سنگین تر ساختند که نتایج بعدها روشن خواهدشد. اگرچه پیش از کرونا هم هستی کارگران و زندگی بیشماران همچنان، دچار زخم چرکین از تیغ چپاول ها، خودکامگی ها، لشگرکشی ها، جنگ ها و یارگیری های دشمنی افکن میان سنی شیعی در منطقه برای ایجاد رهبری جهان اسلام اتمی بوده، و بار تاوان و توهین آنرا" کارگران، کارورزان و زحمتکشان" بر سر و کول خود همواره می کشیده اند؛ جنایت های که بی شرمانه ایکه دین دولتی پیوسته با نام خدا و پیغمبر و با درندگی بی مانند خویش، بر ِاعمال آنها اصرارمی ورزیده، و در همه حال بر تداوم سرکوب و زندان و کشتار نیازمند مانده و حتی با این ویروس مرگبار دیدیم و می بینیم که رژیم ضدبشری به "آزاد شدن همه زندانیان عادی و سیاسی که در خطر ابتلا به کرونا بودند تن نداد، و بی رحمانه تر از ویروس کوید 19 می کشد و بر تداوم اعدام های فراوان کنونی پامی فشارد.

کارگران و مردم ما همزمان اما دیدند که با پدیداری و یورش ویروس کرونا، دین و مذهبیان هیچکاره شده و در برابر ویروس مهلک لنگ انداخته، و بی پایگی و ذهنی بودن دعاوی مذهبی شان آشکارترشد. آنها ولی کلاهبردارانه نه تنها از رو نرفتتند، بل می خواستند بر ضرورت حفظ حرمت مذهب، رهبانیت دین و طب شاش شتر و روغن بنفش در ایجاد اعتماد مردمی برجا باشند و با توهم به شبیه سازی یاری جستن از دین و قبور قم و مشهد، همچون همیشه دم یاری غیب را با ابهت بزنند که زور حقیقی کرونا توانست در قبور و دهان گشاد همه را ببندد. البته با تأخیری بلند که خیانتی مرگبار بود که دکان دینمداران روی دست قربانیان کرونا گذارد. همزمان کرونا برای باورمندان مذهبی روشن کرد که تضاد سران حکومت با منافع کارگران و کارمزدان و بی پناهان سازش پذیر نیست. از دیگرسو رسوائی های روزانه و اشکال تبهکاری ها در فساد کده های دولتی ـ ولائی، همچنین چپاولگری های ریز و درشت اسلامی ـ ملائی تنها از کام زندگی کارگران و زحمتکشان و به قیمت نابودی حق زندگی خانواده های آنهاست و این حقیقت 41 ساله نشان می دهد که زندگی و هستی قریب به اتفاق کارمزدان و زحمتکشان و تنگدستان و کارمندان برای سرکردگان حکومتی بها و اهمیتی ندارد و بازتاب 4 دهه ای آن نیز همین می باشد که دستکم امروز زندگانی کارگران، توده ها و همگان را تباه و بخاک سیاه نشانده است.

نظام الهی ایکه جان اکثریت مردم پاکباخته و در 57 دلداده به اسلام را بلب رسانده و حالا پس از سپری شدن 41 سال سرکوب های حقوق ناچیز مدنی و ایجاد جو نظامی امنیتی و برپائی سیستم های هراسناک بگیر و بکش، و سازماندهی سیستماتیک نیروهای کمین زن ها و کنام جان بگیرهای مرگبار از معترضان و مخالفان، اینک چنین می نماید که مای کلانی بنام کارورز که گول دیانت و رحمت الهی را خورده بودیم بیدارشده ایم و با همین آگاهی و دانش امروز خود از پس و پشت عبا و پرده ی پوشیده نظام پنهانکار، دستکم ما به حکمت "خدا و ملا" و نعمت جمهوری اسلامی جان و مال دزد، بیش از پیش پی برده و با تاوان های جانی و مالی هنگفت بخوبی می دانیم که ملا و مکلا اهل کار و تلاش و کارورزی مفید به حال اجتماع نبوده و نیست. و روز کارگر مال همگان کار و مردمان تلاش پیشه است که می باید و شایسته است که بیاری همگانِ کارمزد شکوهمندانه، یکپارچه و سراسری دست در دست هم برگزارشود. چون این روز آینده ساز مال همه آنهائی ست که می خواهند زندگی نوع انسان کار و زحمت را جویاتر و پویاتر کنند؛ سنت های مزاحم را دوربریزند؛ بودن و شدن تازه تر و کاراتر را بیابند و بیازمایند و دگرگونسازی را بیآموزند و بیآموزانند.

روز کارگر مال همه کسانی که اگر آنها در دوری کوتاه و یا بلند مدت کاری نداشته و مزدی دریافت نکنند، با تفاوت های زمانی اندک، آنان دیگر خود و زن و بچه های شان"بسان این روزگار 41 ساله ی سیاه، خونین و گندزدگی بیشمار و بیکران دین دولتی بی یاورمی ماند و هستی شان در ساختار سرمایه سالاری دین پناه تباه می شود + اینکه بسیارانی ناگزیر از دچارشدگی در قرنطینه ی کوید19 که میلیون ها می باشند آنها دیگر نمی توانند بسادگی سبد زندگی بخور و نمیرشان را تأمین کرده و هستی سست و بی بر و بار خانواده را بچرخانند و بی گمان در دراز مدت هم نخواهند توانست جان سالم از هر نظام بهره کشی سرمایه سالاری و اسلامی بدربرند؛ و جای گمان بی هوده نیز وجود ندارد که بسیاری تنگدست و بیکار از شدت فقر و نداری در دخمه های بی کسی و بی پناهی خواهندمرد.

محمود جام ساز کارشناس مسائل اقتصادی در ارتباط با تاثیرات بحران فراگیری ویروس کرونا بر اقتصاد ایران به خبرنگار انتخاب گفته: حداقل 75% درصد جمعیت 80 میلیونی کشور دچار فقر معیشتى هستند؛ همچنین می پرسد چگونه می‌شود آنان را متقاعد ساخت که در حین بحران کرونا در خانه بمانند؟ در نتیجه شیوع کووید-19 در نتیجه شیوع کووید-19 اقشار متوسط، متوسط به پایین، حقوق‌بگیران، اقشار کم درآمد و دارای حقوق ثابت که قبل از کرونا نیز مشکلات معیشتى ،مالی، آموزشی و بهداشتی زیادی داشتند، اکنون صدمه بزرگی را متحمل شده اند. بنابرین همه ما می بینیم که روز همبستگی کارگران بیش از همه روز همگانی این کارمزدان و زحمتکشان پراکنده نیز هست که با دیگر کارگران درد و رنج و راه رهائی مشترک دارند.

از اینرو: طبقه کارگر ایرانی و جهانی همین 99% درصدی های کارورز و سرگشتگان بیکار و پی کار ویلان و سرخورده شده می باشند که بیشترشان اغلب بسان مهمان های ناخوانده در حاشیه ی شهرهای بزرگِ کشورهای شان بی دادرس بوده و می باشد. در حالیکه همه ی اینان اسیر در چنگال سرمایه، نوادگان همان کارگران و سازندگان راستین پیشین و کنونی جهان و هستی موجودند که خود نیز بسان پدران و نیاکان خویش، هنوز و همچنان دست کوتاه و تهی آنها و نسل آتی به دهان شان نمی رسد، یا بخش بزرگی از آنها بدون کار رسمی و نیمه وقت و با حقوق و درآمد ناچیزی که دارند بسختی زندگی می کنند یا بسیارانی که اصولا کار پیدا نکرده و بیکارند و در پی بیکاری خود خانوده شان در گرسنگی و بی سرانجامی و بی فردائی می مانند.

با اینهمه بگویم که بخشی از جریان های تندرو، سکتاریستی، حزبی و سازمان هائی نیز هستند که درک های متفاوتی از شناخت پایگاه طبقه کارگر و جایگاه اجتماعی اقتصادی سیاسی آنها در راستای دوری و نزدیکی به منافع خود در حاکمیت ساختار سرمایه سالاری می توانندداشته باشند که جای گفتمان آن در میان خانواده چپ و کمونیست وجود چشمگیر و لازم نداشته و و یا ندارد؛ ولی در هر حال فراموش نکنیم که هر کارمزدی جزو همراهان کارگران خدماتی و صنعتی و...می باشد که در دیدگاه های رنگین مبارزه طبقاتی می تواند مفید و بسود نبرد طبقاتی بینجامد؛ اگرچه همزمان این نگرش می تواند منشأ پراکندگی در میان صفوف کارگران از یکسو، و گفتمان های مارکسیستی جدال برانگیز سیاسی و ناکارآمد همچون گذشته هم باشد؛ که باید هوشیارانه و پلورالیستی تنوع دیدگاه را پذیرفت. و من اینجا از جنبش های مستقل کارگران یا بهتر بگویم همه کارمزدانی می گویم که آنها ریز یوغ بهرکشی و کارمزدی قراردارند و نیازمند به همکاری و مبارزه مشترک در برابر بورژوازی ملاسالار هستند و آرمان آنها هم برابریخواهی و سوسیالییسم می باشد. نگاه من متوجه آنهائی ست که به نوعی با فروش کار تولیدی ـ خدماتی خود تداوم زندگی مصیبت بار خانواده شان را میسر می سازند. همه آنهائیکه اگرچه دیریست به واماندگی و بی بر و باری زندگی خود پی برده و برای دگرگونی سرنوشت تلخ خود و آیندگانش بارها به نبرد طبقاتی مرگبار شتافته و علیه دشمنان خویش که"دینمداران و سرمایه داران"باشد تن به مرگ هم داده اند، چندان که می بایست دارای توان و اراده ی متحد و سازمایافته نیستند و چنین که می دانیم به سرانجامی مطلوب نرسیده اند. همانگونه که کارگران شیکاگو در امپریالیسم تبهکار برای یکمین بار و در روز یکم ماه می 1868 فراخوان اعتصاب سراسری دادند و سپس مبارزه کردند و کشته دادند ولی همچنانکه می دانیم این مبارزه تا بامروز به ثمر نرسیده است و حتی در آمریکا جهانخوار و کانادا روز یکم ماه می بعنوان روز کارگر پذیرفته نشده تا پشتوانه انترناسیونالیسم این مبارزه بخق پراکند و ناتوان بماند و کارگران جهان در برابر این دسیسه امپریالیستی ایستاده و همبستگی ملی و جهانی خود را با غرور فریادزده و جشن می گیرند.

کارگران در ایران مکاران و جهان غارتگران هنوز نتوانسته بدلیل چنددستگی و پراکندگی چندان که لازم می باشد حق خود را با توان اجتماعی توده ای طبقاتی واقعی ای که دارند از ستم و بهره کشی دشمانش خود برهانند و ثروت های خویش را باپس بگیرند و یا دستکم بتواند با یکپارچگی، همبستگی و خرد آگاه جمعی، اراده مستقل سیاسی طبقاتی صنفی خود را بعنوان نیروی موازنه سیاسی در برابر سرمایه سالاران چنان یکدست کرده و سازماندهی دهند که مبارزه طبقاتی و مستقل آنها بخش بزرگ حکومت ها باشد! و دریغا که دشمنان رنگین اش همچنان با اهرم فریب دینی، ائتلاف دین و سرمایه، و تسلط قدرت اقتصادی و ابزارهای مقتدر نظامی باهم برابرشان گذارده می شود و بخش بزرگی از طبقه ی کارگر ایران و جهان نیز دریغا هنوز به توان شگرف طبقاتی خویش پی نبرده و دست نیافته است. پس به امید آن آگاهی و سازمایابی مستقل و متحد و یکپارچه! با شادباش روز گارگر بر همه کارگران و کارگردوستان.

بهنام چنگائی ـ دهم اردیبهشت 1399

Posted by l at 05:06 PM | Permalink

نیونرمال

علی ناظر: نیونرمال

Posted by l at 05:02 PM | Permalink

کرونا در شهرهای کردستان و راههای مقابله با آن

دور دوم کرونا در حال گسترش است، رژیم اسلامی باز هم در حال لاپوشانی، انکار و بی توجهی به زندگی اکثریت مردم و میلیونها خانواده کارگری در حال تحمل فقر، بیکاری و گرسنگی بیشتر است. در چنین شرایطی و هنگامی که مردم آخرین چندرقازهای زندگیشان را در یک ماه و نیم گذشته صرف کرده اند، در شرایطی که بجای تامین کامل زندگی مردم، رژیم اسلامی پیشنهاد ناچیز یک میلیون تومانی، تنها به تعداد سه میلیون نفر را می دهد و البته آنهم با کسری ماهانه از یارانه های ناچیزشان.

حکومت اسلامی در بی مسولیتی کامل در قبال شهروندان جامعه روز ۲۵ فروردین دستور بازگشائی بسیاری از مراکز خرید و کار را می دهد و مردم فقر زده بناچار راهی مراکز کار، خیابانها و بازارها می شوند و همین بی مسولیتی دولت شروع دور دوم کرونا و کشتار وسیعتر را بدنبال خواهد داشت و همین گزارشات سانسور شده خود حکومت دروغ و ریای اسلامی در سطح استانها حكایت از گسترش روز افزون کرونا را دارد.

طبق آخرین آمار منتشر شده توسط دانشگاه علوم پزشکی استان کردستان تا روز دوشنبه هشتم اردیبهشت، آمار مبتلایان و جانباختگان کوید ۱۹ از این قرار است. سنندج ۲۸۵ مبتلا و ۲۰ نفر جانباخته، سقز ۲۸۳ مبتلا و ۳۲ جانباخته، بانه ۱۴۶ مبتلا و ۱۶ جانباخته، قروه ۹۷ مبتلا و ۱۹ جانباخته، دیواندره ۷۶ نفر و ۴ جانباخته، مریوان ۷۰ نفر مبتلا و ۶ جانباخته، کامیاران ۶۳ نفر مبتلا و ۹ جانباخته، دهگلان ۶۱ نفر و دو نفر جانباخته، بیجار ۵۰ نفر و ۸ جانباخته و سروآباد با ۲۰ نفر مبتلا.

طبق همین گزارش آمار رسمی کل مبتلایان استان کردستان تا روز نهم اردیبهشت به ۱۱۵۱ رسیده و جانباختگان به ۱۱۶ نفر و همین آمار نشان می دهد که از میان کل ۲۸۷۰ نفر آزمایش شده بیش از ۴۰ درصد از آنان به کرونا مبتلا بوده اند.

از طرف دیگر نهادهای مردمی مقابله با کرونا در بسیاری از شهر و روستاهای کردستان همچنان با از خود گذشتی مشغول تلاش برای مهار کرونا هستند. طبق گزارشهای منتشره در باره فعالیت نهادهای مردمی مبارزه با کرونا در همین هفته کمیته محلات پیرانشهر اقدام به توضیح پکج های مواد عذائی شامل تعدادی از اقلام ضروری مورد نیاز ده خانوار و همچنین کمک مالی نقدی به تعدادی و تلاش برای بخشش اجاره های معوقه برخی از مستاجران و تمدید قرارداد واحدهای مسکونی از سوی مستاجرین صورت گرفته. همچنین واحد مردمی محله گریاشان در شهر سنندج به ضد عفونی و گندزدائی این محله پرداختند. از طرف دیگر روز سوم اردیبهشت کمیته مردمی شهرک کانی دینار و جوجه سازی در نزدیکی شهر مریوان با کمک کمیته مردمی محلات مریوان شروع به فعالیت کردند و جوانان این شهرکها به گندزدائی و ضد عفونی کردن محلات پرداختند. حكومت دزدان و قاتلان اسلامی در شرایطی که به خواسته های رفاهی و معیشتی مردم سراسر کشور جواب سربالا می دهد و مسئولیتی نمی پذیرد، تنها یک قلم از دزدیهای آقازاده ها و حكومت دزدان، ناپدیدی ۵ میلیون دلار است که همین رقم می تواند زندگی میلیونها نفر را برای ماهها تامین کند.

۹ اردیبهشت ۱۳۹۹

Yadi.mahmodi@gmail.comTelegram: @YadiNar

ایسکرا ۱۰۳۸

Posted by l at 04:59 PM | Permalink

April 28, 2020

جنبش دستمزدها؛ کجای کار هستیم؟

۱- مقدمه

۲- یک مثال و هنوز صورت مساله

۴- یکبار دیگر، کجای کار ایستاده ایم؟

۴- طبقه کارگر و "زنجیر" دستمزدهای معوقه.

۴- افزایش دستمزدها و "جنبش کنترل تولید".

۵- دستمزدها: مبارزه ای در "زندان" جمهوری اسلامی.

۵ - جنبش برای افزایش دستمزد در ایران چگونه خواهد بود؟

اول: اهداف جنبش دستمزد در ایران.

۶ - تامین زندگی شایسته برای خانواده کارگری

۶ - تامین و تقویت صف سوسیالیستی.

۶ تامین و تقویت هم سرنوشتی و وحدت در صفوف سراسری

۶ - دوم: شاخص ها و عرصه های متمایز کننده جنبش دستمزد

۶ - مبارزه رفرمیستی یا رادیکال؟

۶- مبارزه در زمین سیاسی یا اقتصادی؟

۶- دستمزدها و مبارزه تعرضی و طلبکار.

۷- دستمزدها و بسیج توده ای..

۷- دستمزدها و دانشگاه و محیط های آکادمیک...

۷- دستمزدها و مجمع عمومی.

۷- دستمزدها و محلات..

۸- دستمزدها و بیکاران.

۸- دستمزدها و سنت های کارگری: (اضافه کاری، صندوقهای مالی، )

۸- دستمزدها و تعاونی.

۸- سوم: ساختار دستمزدها، مبارزه فابریکی و سراسری..

۸- افق سازمان یابی توده ای و سراسری طبقه کارگر.

۹- همه راهها از شوش و هفت تپه آغاز میشود...

مقدمه

مختصات جنبش کارگری در عرصه دستمزدها، یا شاید بتوان آنرا مختصرا جنبش دستمزدها نامید، چیست؟

این تفکیک و مرزبندی، و انتظار شناخت مختصات، شاید برای یک جنبش که در موضع دفاعی و در مقابل سرکوب گسترده و سازمان یافته راه به جلو باز میکند، تا حدی "غیر منصفانه" بنظر برسد. پر واضح است که مطالبات و خواستها در تنگنای دشواری های متعدد در هم میجوشند و در مقابل فشارهای امنیتی دائما قالب عوض میکند. بعلاوه اخبار منتشر شده قابل اطمینان نیست، و نباید دست کم گرفت که کل اعتراض و مبارزه مدنظر خواه نا خواه از فیلتر مسموم خانه کارگر نیز گذشته و در نتیجه گمراه کننده باشند.

اما کماکان میتوان و مهم است که از جنبش کارگری سخن گفت و روی مختصات آن در زمینه دستمزدها مکث کرد. در تاریخ معاصر و در مقابله با جمهوری اسلامی، در شرایط بسیار دشوارتر پلیسی دوره های مبارزاتی معین و با شاخص های قابل قبول را میتوان سراغ گرفت. مقابله با قانون کار در دهه شصت یک مثال گویاست. طرد شوراهای اسلامی در (حدوداً) دهه هفتاد گویاتر است. کمتر روایتی از تاریخ معاصر جنبش کارگری را بدون اشاره به این دو دوره میتوان یافت. همه روایت ها از خودآگاهی حاصل از مبارزات دوره های مزبور نوشته اند.

تاکید نوشته بر این است که، دستمزدها و جنبشی برای افزایش آن با ریشه در گرایش دائمی و ذاتی سرمایه در کاهش هزینه نیروی کار یک شاخص مهم و اجتناب ناپذیر در ترسیم موقعیت طبقه کارگر، و متعاقبا، جبهه های اصلی نبرد و چگونگی پیشروی در مقابل بورژوازی است. سرمایه در ایران با تعلق به کشورهای تولید "کار ارزان" و بخصوص امروز در رقابت با کشورهای کامبوج، ویتنام، هند و بنگلادش موقعیت بسیار دشواری را در مقابل معیشت و دستمزد طبقه کارگر قرار داده است.

کشمکش بر سر دستمزدها از زندگی طبقه کارگر تفکیک ناپذیر است. برداشت معین و قابل تشخیصی از این کشمکش بخش مهم و تعیین کننده از خود آگاهی طبقاتی کارگری در هر مقطع زمانی است. هویت هر کارگر، چه هویت فردی و چه جمعی، جایگاهی که برای اراده و توقعات خود قائل است، افق انتظارات او از جامعه، روابط پیرامونی، ارزشها و بسیاری جلوه های شخصیتی او تحت تاثیر کشمکش کارگر بر سر دستمزدها شکل میگیرد، و از آن تاثیر میپذیرد. این کشمکش خصلتا علنی و اجتماعی است. کارگر همیشه و همه جا با مقوله شرافت کاری و بلافاصله با مقوله حق طلبی بخصوص حق طلبی جمعی شناخته شده است. دستمزدها محک برجسته حق طلبی است. کشمکش بر سر دستمزد در قالب یک جنبش تولید و بازتولید میشود ، بشدت پویا است، قالب و رنگ عوض میکند، اما دائمی است. اگر سرمایه با همه قدرت و ظرفیت طبقاتی خود، چه در سطح فابریکی و چه در سطح اجتماعی، چه با ابزارهای سرکوب و قانون، با توطئه، و چه با ابزارهای آکادمیک یا فرهنگی و اخلاقی از تلاش بی وقفه از عقب راندن توقعات و سطح زندگی کارگران دست بردار نیست؛ کار کمونیستها و رهبران کارگری دامن زدن به یک جنبش دستمزد است که تمام نیروی طبقاتی را بسیج کند، در این مبارزه استمرار و پیوستگی را تضمین نماید، افت و خیزها را، دشواریهای امروز را به فردای امید بخش متصل نگه بدارد ... و همه اینها در گرو دامن زدن و شکل دادن به یک آگاهی جمعی است: "از دستمزدها چه خبر؟ کجا ایستاده ایم، کجا داریم میرویم و چگونه؟".

سوابق مبارزه کارگری در ایران، همچنین خاطره و تجربه یک انقلاب با رگه های تند کارگری، بورژوازی در ایران را وادار ساخته است که در زمینه دستمزدها دست پیش بگیرد. سناریوی سالانه شورای عالی کار با تشریفات مسخره، با رنگ و روی رسوای حکومتی، در عین حال به یک نیاز عینی پاسخ میدهد، ریشه در واقعیات عینی دارد، باز تولید میشود و ماندگار است. "مذاکرات" سالانه شورای عالی کار و با شرکت "نمایندگان کارگران" آن راهی است که دستمزد کارگران در ایران را رقم میزند. مولفه های متعددی از این پروسه مورد مخالفت جدی کارگران است. مقاومت در مقابل این سناریو زیاد است، اما کماکان همین چهارچوب مبارزه بر سر دستمزد در ایران را تشکیل میدهد. این سناریو مداوما طبقه کارگر را عقب میکشد، پراکندگی میافریند، از درون فاسد میسازد.

مبارزه بر سر دستمزدها در قالب مذاکرات سالانه شورایعالی کار انتخاب طبقه کارگر نبود. از طرف بورژوازی و حکومت آن دست و پا شد و به طبقه کارگر تحمیل شده است. آیا میتوان از شکل گیری یک جنبش دستمزد کارگری در مقابل آن، و یا کلا تحت تاثیر آن سخن گفت؟

این نوشته کنکاش در مبارزه طبقه کارگر در عرصه دستمزدها را در دستور دارد و حرف حساب آن در این خلاصه میشود که جنبش کارگری در ایران "زمین بازی"، شرایط و قواعد بازی و داوری را یکجا از بورژوازی (و نه فقط جمهوری اسلامی) پذیرفته است. تلاش برای برجسته کردن سرنخ هایی در مبارزات جاری در جهت باز تعریف یک جنبش روشن و خود آگاه بر سر دستمزد هدف نوشته را تشکیل میدهد. این بحث ایجاد تشکیلات توده ای کارگری در سطح فابریکی و بخصوص در سطح سراسری را در خود نهفته دارد و بر این عقیده استوار است که دیدگاه و سیر یکسر متفاوتی را به بحث میگذارد. خیلی خلاصه، این مبارزه بر سر دستمزدها است که با همه دینامیسم و ضرورت خود، میتواند بصورت لوکوموتیو جنبش کارگری در زمینه تشکل یابی توده ای و سراسری راه به جلو باز کند.

یک مثال و هنوز صورت مساله

کشمکش بر سر قانون کار در دهه ١٣٦٠ مثال بسیار گویا است. در دل شدیدترین موج سرکوب، زمانی که جمهوری اسلامی ابتکار عمل طرح و پا دادن به بحث قانون کار را در سطح سراسری در محافل و رسانه ها در دستور قرار داد، فعالین کارگری چپ فرصت را "قاپیدند". یک فرصت استثنایی بسیار مغتنم برای سطوح مختلف مبارزه کارگری فراهم آمد. کارگران پیشرو مجال فعالیت یافتند، انواع ابتکارات برای اعتراض و فعالیت مشترک میان کارگران واحدها و بخصوص تحرکات فرا فابریکی شکوفا شد. از همه مهمتر زمینه اتحاد گرایشات مختلف بطور جدی جان گرفت. نباید فراموش کرد که عرصه قانون کار برای بسیاری از فعالین کارگری تازگی داشت. خود موضوع، ضرورت آن و اشتیاق کارگری موتور محرک تجمع و همکاری ها گردید و راه خود را به جلو باز میکرد. این حرکت هر چه جلوتر رفته و بزودی فصلی بنام "جنبش قانون کار" در تاریخ مبارزاتی طبقه کارگر زیر پای خود را سفت کرد.

تفاوتها در تمام سطوح میان جنبش کارگری امروز و سی سال پیش بسیار است، تعادل قوا و ستیزه جویی، رواج اعتصاب و تجمع، وجود تشکل ها و چهره های خوش نام و آبدیده، سهولت دسترسی و همکاری فی مابین رهبران کارگری از طریق اینترنت و خارج کشور، امکان دسترسی توده کارگر به رهبران و ارگانهای رهبری خود و غیره، شرایط مبارزاتی را فرسنگها به جلو رانده است.

به موضوع دستمزدها بازگردیم. آیا نمیتوان انتظار داشت در زمینه دستمزدها نیز قالب شورای عالی کار جمهوری اسلامی، زمینه ساز شکل گیری یک جنبش دستمزد اصیل کارگری شود؟ آیا نمیتوان انتظار داشت کارگر "خر خود را براند"؟ در ادامه نوشته این سرنخ را تعقیب میکنیم که سالهاست که بخش بزرگی از"خانواده" جنبش کارگری با بیانیه ها و محاسبات خود بطور موازی با شورای عالی کار از پهلو نقشه خود را تعقیب میکنند، در سطوح مختلف و باندازه وسع خود در فشار به شورای عالی کار نقش ایفا نمایند. طبقه کارگر شرایط عینی مبارزه را انتخاب نمیکند، هنر اصلی او در تشخیص بهترین راه در تغییر این شرایط است. شرایط عینی و راه تغییر آن در زمینه دستمزدها صورت مساله این نوشته را تشکیل میدهد.

یکبار دیگر، کجای کار ایستاده ایم؟

سال ١٣٩٩ با تعرض به دستمزدهای کارگران در ایران آغاز شد. مصوبه شورای عالی کار سطح دستمزد پایه را رسما پایین تر از سطح تورم و خط فقر بانک مرکزی رقم زد. به این ترتیب حتی از نمایش مذاکرات و تشریفات فریبکارانه جهت اجرای قانون نیز چشم پوشی گردید. آش بقدری شور بود که صدای اعتراض خانه کارگر و بخشی از مجلس و دولت هم درآمد.

این رقم با احتساب تورم عملا و رسما کاهش دستمزد، و با احتساب خط فقر یک تعرض آشکار به دستمزد و حمله به معیشت قریب به ٤٠ میلیون عضو خانواده کارگری در ایران است. هیچ کس، از مقامات و سخنگویان دولتی منکر پیامدهای مخرب و ویرانگر آین مصوبه بر زندگی مردم زحمتکش آن جامعه نیست. در بطن نارضایتی از دستمزدهای بشدت نازل و ناکافی چند بیانیه و از جمله از طرف سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه پرچم مطالبه دستمزدی معادل سه برابر سطح مصوبه شورای عالی کار را برافراشت. بیانیه های مشابه و بطور موازی چه در سال جاری و چه در سالهای قبل کم نبوده اند. هیچ چیز نمیتواند از ارزش و جایگاه این اقدامات بکاهد، همزمان هیچ درجه از احترام به یک بیانیه نمیتواند باندازه تبدیل آن به یک پرچم چاره جویی و در بکارگیری آن در مبارزه عملی، ملموس و واقعی و موثر قلمداد گردد.

از یک بیانیه کارگری انتظار میرود پرچمی را در مقابل ارقام دولتی بلند کند. میخ توقعات واقعی کارگری را بکوبد. اما یک بیانیه برای نزدیک شدن به واقعیت باید بتواند نیرو جمع کند، باید در راه و روشهای مبارزاتی دندان پیدا کند تا در عمل بترساند، گاز بگیرد و راه به جلو باز کند. در عین حال بیانیه مد نظر ما نه بر زمین بکر بلکه بر روی زمین آماده و شخم زده است که جان میگیرد. ارتش طبقه کارگر در مصاف دستمزدها نمیتواند در حال آماده باش در خیابانها بسر ببرد، اما سنت های شناخته شده و قوی، روشهای امتحان پس داده است که سنبه پر زور لابلای سطور بیانیه ها را به نیروی واقعی تبدبل میکند.

قطعنامه های آلترناتیو از یک اعلام موضع فراتر نرفته، قصد دامن زدن به تحرک را نیز در خود ندارد. در این روند، هر ساله و امسال نیز، طبقه کارگر در ایران، از انگیزه، قطب نما و خون لازم برای بسیج پیکر مبارزاتی خود در گرداب دستمزدها کم می آورد. . این روند دور باطل است که هیچ راهی برای خلاصی در افق خود نشان نمیدهد. این اعتراض علیه دستمزدها هست، اما نشانی از جنبشی برای تغییر دستمزدها ندارد، پلاتفرمی برای تغییر و قدمی در استحکام سنت های مبارزاتی در این راه نیست. در ادامه خواهیم دید که در این میان قبل از هر چیز مشکل آنجاست که ظرفیت های مبارزاتی کارگران بکار گرفته نمیشود.

طبقه کارگر و "زنجیر" دستمزدهای معوقه

طبقه کارگر در ایران باید خود را از زنجیر دستمزدهای معوقه برهاند. همانقدر که واحدهای بحران زده واقعی است، عکس آن بمراتب صادق تر است. فضای ضد رژیمی اپوزسیون راست بورژوایی و برداشت "آخوندهای دزد نفهم بر اداره مملکت" ابعاد واقعی استثمار و بهره کشی بورژوایی را از چشم کارگران پنهان میکند، و بعلاوه، مهمتر آنکه بخش بزرگتر، مهم و موثر طبقه کارگر در اقتصاد ایران را از هر گونه توقع و انتظار برای ایفای نقش در راه منافع خود و سایر هم طبقه ای های خود در عرصه دستمزدها "معاف" میکند؛ و یا این نقش را به حاشیه میبرد. غیر قابل تصور است چگونه قطبهای صنعتی ایران در بحبوحه وسیع ترین تشنجات طبقاتی، نا فعال مانده و به نقش دردناک حاشیه خود تن داده اند.

مبارزه برای دستمزدهای معوقه حیاتی و اجتناب ناپذیر است. با اراده کسی نه در دستور قرارمیگیرد، و نه با اراده کسی از دستور خارج میشود. این مبارزات باید پیروز شود و تنها راه پیروزی در آن اتحاد کارگری همان واحد و حمایت فعال گسترده محلی و سراسری است. اما همزمان، حتی برای بیشترین کمک برای پیروزی در موارد دستمزدهای معوقه هم که شده، باید تفکیک "جنبش دستمزدها" را رسمیت بخشید و جا انداخت. کارگران واحدهای سود ده و موثر در صورت وجود یک تحرک حول دستمزدها مسلما از زمینه و امکان بسیار بیشتری در همبستگی با هم سرنوشتان خویش در مقابله با حق کشی آشکار دستمزدهای معوقه برخوردار خواهند بود.

هبچ چیز بر حق تر از طنین مبارزه علیه دستمزدهای عقب افتاده در دل یک جنبش برای دستمزدها نیست؛ جنبشی که در همه لحظات خود سنگ بخش همکاران خود علیه دزدان دستمزد را به سینه نزند، ربطی به کارگر ندارد؛ اما همزمان تقلیل جنبش افزایش دستمزد به بیرون کشیدن دستمزد از گلوی کارفرمای کلاش از موضوع اصلی فرسنگها فاصله دارد، موضوع بحث جنبشی تعرضی برای افزایش دستمزدها است.

افزایش دستمزدها و "جنبش کنترل تولید"

تا همین جا باید روشن شده باشد و تاکید بر آن در ادامه موضوع ضروری است که این نوشته دستمزدها را در قالب یک جنبش مطالباتی و در کانتکس سوسیالیستی و نه رفرمیستی آن مد نظر دارد. استدلال علیه مواضع کنترل تولید امر این نوشته نیست. همین قدر اشاره لازم است که بخصوص در مواجهه با واحدهای بحران زده و مبارزات دستمزدهای عقب افتاده شعارهای "لغو خصوصی سازی" و "کنترل کارگران"، موضوع دستمزدها لاینحل مانده و به عقب انداخته میشود، همانطور که اشاره شد، از موضوع بحث نوشته خارج است.

دستمزدها: مبارزه ای در "زندان" جمهوری اسلامی

با کمی فاصله و در یک نگاه ساده تصویر بزرگ و ماکرو از آنچه "مبارزه بر سر تعیین دستمزدها در ایران" نامیده میشود، مایه حیرت میگردد. زمین بازی و قواعد بازی، تعریف پیروزی، همگی طبق امیال و منافع بورژوازی چیده شده است. این بخودی خود، بعد از چهل سال کشمکش بی وقفه خونین طبقاتی و بخصوص درزمینه محوری دستمزدها مایه تعجب و سراسیمگی است.

در پایه ای ترین سطح، سناریوی مذاکرات شورای عالی کار و تعیین دستمزد سالانه باید تغییر یابد، دگرگون گردد. آنچه هست یک نسخه کمدی از ساختار مورد نظر پلاتفرم کارگری تعیین دستمزدها است.

اول، نمایندگی کارگران باید توسط انتخاب آزادانه مستقیم خود کارگران صورت گیرد.

دوم، پروسه مذاکرات باید توسط ارگانها و تشکیلات مستقل کارگری قابل بازرسی و نظارت باشد.

سوم، این مذاکرات باید علنی و در دسترس همگانی پیش برود، تا امکان هرگونه تطمیع و یا ترساندن و توطئه علیه نمایندگان به حداقل برسد.

چهارم، توده کارگر باید بتوانند با حق اعتصاب و تجمع با حق نظارت مستقیم اعمال اراده کنند.

پنجم، شرکت دولت بعنوان طرف سوم در مذاکرات باید لغو گردد. در وضعیت فعلی دولت در هیبت یک رای اضافه برای طرف کارفرما، بعنوان اتوریته تعیین نرخ تورم و معیار معیشت، و در مقام اتوریته برتر در چگونگی برگزاری جلسات و تعیین حرف آخر نقش بزرگی را به خود اختصاص داده است.

ششم، علاوه بر رسانه ها، خود دولت با ارگانهای دولتی مثل بانک ها و موسسات مالی و یا اتوریته های دانشگاهی حجم عظیمی از پروپاگاند را علیه خواست های کارگران برپا میکنند. باید این مجاری و این سم پراکنی ها خنثی بشوند.

آیا این شرایط دست یافتنی است؟ با توصیف این شرایط، میتوان انتظار داشت روزی از روزها دستمزدها معادل تورم و معادل نیازهای واقعی یک خانواده کارگری مورد تصویب قرار بگیرد؟

نیازی به شواهد و نیازی به تجربه بیشتر نیست که بتوان به هر کارگر و به هر فرد، هر چقدر خوش باور، قبولاند که پروسه تعیین دستمزد پایه در ایران یک نمایش ضد کارگری و بخشی از یک سیاست سرکوب کارگری است. اما بلافاصله با این سوال مواجه میشویم که آیا آلترناتیوی در مقابل آن میتوان سراغ گرفت؟

جنبش برای افزایش دستمزد در ایران چگونه خواهد بود؟

جواب روشنی برای این سوال و رو به آینده وجود ندارد، جواب حاضر و آماده ای برای آن نمیتواند وجود داشته باشد. همانطور که در مورد خصوصیات نوزادی که هنوز بدنیا نیامده بسختی میتوان اظهار نظر نمود. آیا چهارچوب جاری مذاکرات سالانه سه جانبه را پذیرفته و ادامه خواهد داد؟ ابزار بسیج و اشکال ابراز وجود ابن جنبش چگونه خواهد بود، آیا نمایندگان منتخب از طریق نوعی انتخابات، یا از طریق توکل و اعتماد به تشکل های معین کارگری موجود تعیین خواهند شد؟

جوابی برای این سوالات نیست و راستش ضروری هم نیست. یک جنبش و مبارزه اجتماعی توسط انسانهای زنده و متاثر از شرایط اجتماعی شکل میگیرد، نحوه واکنش جمهوری اسلامی به چم و خم های آن تاثیر تعیین کننده خواهد داشت، از روابط خارجی، از قیمت نفت، از محاصره اقتصادی امریکا، از وضعیت خاورمیانه و تکلیف سیاست سرمایه گذاری غرب در ایران تاثیر میپذیرد. تحولات درونی جمهوری اسلامی و چشم اندازهای تحولات منطقه ای، و نضج آلترناتیو کارگری و سوسیالیستی در ایران مستقیما تعیین کننده است. بدون تردید در هر صورت اعتراضات و کشمکش های کارگری صحنه سیاست ایران را ترک نخواهد کرد. و برای اینکه این اعتراضات بصورت یک جنبش قدرتمند وجود داشته باشد و به پیروزی برسد، تکیه به سه محور اصلی غیر قابل اجتناب است.

اول: اهداف جنبش دستمزد در ایران

ایران جامعه ای کاپیتالیستی تمام عیار و درگیر کشمکشهای طبقاتی حاد است. بحران اقتصادی، شکاف و جدالهای عمیق در بالا، تنش های منطقه ای، تداوم بحران اقتصادی جهانی و منطقه ای ، گره کور سرمایه گذاری خارجی و محاصره اقتصادی، و موارد حاد متعدد دیگر دامنگیر طبقه کارگر، زندگی و طبعا بیش از هر چیز دامنگیر مبارزات کارگری نیز هست. طبقه کارگر در ایران در مقابل یک حکومت سرکوبگر هار و در عین حال در مقابل موجی از جریانات فکری و سیاسی دست راستی راه خود را بجلو باز میکند. حق طلبی کارگری نه فقط بیحقوقی و تباهی و فقر بلکه در عین حال آراء نئولیبرالی، ناسیونالیستی و "باز سازی ایران آزاد و آباد بر گرده کارگر مطیع و کارکن" را نیز در مقابل خود دارد.

اهداف و مضمون جنبش دستمزدها را در موارد زیر میتوان بطور خلاصه بیان کرد:

تامین زندگی شایسته برای خانواده کارگری

ایران جهنم دستمزدها است. دستمزدهای ناچیز و ناکافی و پیامدهای توام با فقر و فلاکت عمومی در ابعادی هراسناک حیات یک طبقه متشکل از چهل میلیون نفر را در پرتگاه نیستی قرار داده است. یک جنبش قدرتمند دستمزدها یک ضرورت حیاتی و فوری برای نجات نسلی است که در فلاکت و تحقیر با تباهی دست و پنجه نرم میکند.

تامین و تقویت صف سوسیالیستی

مبارزه برای دستمزدها جز با حمله به پایه های نظام سرمایه داری ممکن نیست. مبارزه برای دستمزد نمیتواند همزمان به مصالح و منافع سرمایه متعهد باشد. دستمزدها شاهرگ حیات نظام سرمایه داری و موثرترین اسلحه آن در خنثی کردن دستاوردهای دوره ای کارگران است. مبارزه بر سر دستمزدها چاره ای ندارد جز اینکه پایه های نظام سرمایه داری را هدف قرار دهد.

تامین و تقویت هم سرنوشتی و وحدت در صفوف سراسری

مبارزه بر سر دستمزدها کشمکشی بسیار گسترده و در تعداد بیشمار و متنوعی از نبردهای فردی، در کارخانه و در سطح سراسری؛ جریان دارد. مبارزه بر سر دستمزدها در دسترس ترین میدان اعتراض و بسیج کارگران است و در عین حال براحتی میتواند عامل شکاف و تردید و بدبینی میان صف کارگران گردد. جنبش دستمزد در هر قدم از وحدت کارگران تغذیه میکند، از وحدت کارگران نفس میکشد، فلسفه وجودی و حکمت آن تلاش بی وقفه در راه همبستگی کارگری، اعتبار میگیرد.

دوم: شاخص ها و عرصه های متمایز کننده جنبش دستمزد

مبارزه رفرمیستی یا رادیکال؟

به طریق اولی جنبش دستمزد در ایران یک مبارزه رادیکال و انقلابی است. صندلی "رفرمیسم" از قبل و با تمام ظرفیت در اشغال خانه کارگر است. سرمایه در ایران در ساختار نیروی کار ارزان هیچ وقت میدان مانور اصلاحات نبوده است. قانون و مناسبات کار و تولید بر نفی امکان دخالت و تغییر بر اساس رای و اراده و منافع کارگران استوار است. این الزاما به معنای قانونمندی "همه یا هیچ" نیست، آلترناتیو سازش و عقب نشینی را رد نمیکند. این تاکیدی بر این واقعیت است که هر گونه اصلاحات در گرو فشار و مبارزه، مستلزم افق و توقعات بالا است، باید بورژوازی را به مرگ گرفت تا به تب راضی شود.

در یک بیان زمینی امید به آلترناتیو شورای عالی کار، تنها شرط بندی روی شارلاتانها است. چند درصد بالاتر و یا امید بستن به "هر ذره بهبود خود غنیمتی است" از خود فریبی آشکار فراتر نمیرود.

مبارزه در زمین سیاسی یا اقتصادی؟

مبارزه بر سر دستمزدها و بویژه در قالب یک جنبش از مبارزات بهم پیوسته، قطعا یک مبارزه سیاسی است. ربطی به کارگران ندارد، از طرف دولت سیاسی شده است. عدم پرداخت مزد در ایران عملا قانونی است و در عوض مطالبه دستمزد، تا چه برسد مبارزه برای افزایش آن مترادف سنگین ترین مجازات قانونی به حساب میاید. تبلیغ و اراده و اقدام برای افزایش دستمزد به معنای لغو قانون کار، اختلال در تولید و مغایر مالکیت و منافع کارفرما و مستوجب مجازات است... در این مناسبات به میان کشیدن مرزهای اقتصادی و سیاسی درباره مبارزات کارگری مسخره است. "خواست ما صنفی است" یک دام رندانه از جانب دولت برای خود سانسوری و نزول انتظارات و مطالبات صف اعتراض کارگری است. در حالیکه خود دولت ساده ترین اعتراضات اقتصادی کارگری را در هم میکوبد، شرط و شروط و بهانه گیری علیه کارگران و اعتراض آنها تمام شدنی نیست.

دستمزدها و مبارزه تعرضی و طلبکار

مبارزه بر سر دستمزدها در قالب فعلی، با تصویر کارگر بی پناه و مظلوم نمیخواهد و نمیتواند سنگر منافع کارگران باشد. سال پس از سال، فصل دستمزدها میدان گستاخی و نمایش حق بجانبی و طلبکاری کارفرمایان بوده است که اراده و منافع خود را به برخ جامعه بکشند، سود جویی خود را عین منافع جامعه مشروع و بر حق جلوه دهند، از قانون و بودجه عمومی باجگیری کنند... فصل دستمزدها در قالب فعلی، در غباب حق طلبی کارگری در واقع روز جشن و تثبیت منافع کارفرمایان است. اینرا باید از بنیاد عوض کرد.

یک جا و در یک تاریخ معین باید این ورق برگردد. فصل دستمزد باید مثل مور و ملخ عناصر، شخصیت ها و فعالین کارگری، از بخش های مختلف و صنایع کلیدی را جلوی صحنه براند تا از نقش و ارزش و نقشه خود بگویند. به اعتبار سایت ایلنا چند مواجب بگیر خانه کارگر به سخنگویان و متخصص های امور کارگری ایران جا زده شده اند. صنایع و معادن و تولیدات از زبان کارمند وزارت کار و صنایع و معادن شناخته میشوند، اما پتروشیمی ها و نفت، از فولاد و ذوب آهن و غیره جز در عکس های سوانح کار، با چهره کارگری خود شناخته نمیشوند.

جامعه را باید با سخنگویان کارگری که به پشتوانه تجربه مستقیم روزانه خود از روندها و سیاستهای تولیدی و اقتصادی حرف میزنند، بدیل ارائه میدهند، و دولت و کارفرما را چلنج میکنند، اشباع نمود.

دستمزدها و بسیج توده ای

دستمزد کارگران یک پدیده مهم اقتصادی و سیاسی مهم جامعه است. بخش مهمی از بودجه، قدرت خرید، کیفیت محصولات، موازنه ای در سطح تورم، اقتصاد ملی، سلامتی عمومی و بسیاری مفاد مهم جامعه را رقم میزند. در پی دستمزدهای پایین بلافاصله چهره محلات حاشیه نشین، کودکان کار در چهار راهها، دست فروشی، میزان اضافه کاری و بسیاری مسایل اجتماعی بطور مستقیم تاثیر میپذیرند. دستمزدها فقط امر کارگران نیست، دستمزدها یک پدیده بزرگ اجتماعی است. اما در سطوح مختلف اجتماع در مدارس در گذر و در شهر از حمایت کارگران خبری نیست!

دستمزدها و دانشگاه و محیط های آکادمیک

دانشگاه ها و دانشجویان یکی از مهمترین و گرمترین محیط های نبرد بر سر دستمزدها است. برای بورژوازی این فصل فرصتی است که افکار عمومی را با زبان پر نفوذ جوانان و اتوریته های آکادمیک مسموم کند، نسبت به کارگر و جنب و جوش آن بدبین و یا بی تفاوت نماید.

دانشگاهها دارای سوابق درخشانی در دفاع از مبارزات کارگری هستند، چپ و حق طلبی در محیط های دانشجویی همیشه دست بالا داشته است. جا دارد، انتظار میرود و ضروری است که جنبش دستمزد کارگری در محیط های دانشجویی ریشه بزند، سخنگویان سیاستهای دست راستی و بورژوایی را رسوا کند، باد به بیرق حق طلبی کارگری بیاندازد، رهبران و اتوریته ها و مواضع کارگری را بشناساند؛ و موتور محرکه یک فستیوال مبارزاتی کارگری و بخش تفکیک ناپذیری از جنبش دستمزدها عمل کند ...

دستمزدها و مجمع عمومی

یک جنبش قدرتمند دستمزدها باید بتواند به بسیج و دخالت فعال توده وسیع کارگری متکی باشد. مجمع عمومی کارگران شناخته شده ترین و بهترین ابزار این کار است. تاکید بر مجمع عمومی بخاطر امکان دخالت هر کارگر در هیبت یک فرد، یک موضع، یک اراده، یک تصمیم و نه فقط در هیبت یک رای در جمع همکاران است. مهم است که سطوح مختلف مسایل مربوط به دستمزدها، سیر تا پیاز کشمکش ها در اشکال گوناگونی از مجامع عمومی به بحث گذاشته شود، نظر رفقای کارگر با حوصله مجال طرح پیدا کند و ثبت شود. پس از استماع نظر کارگران تصمیمات به رای گذاشته شود. صورت جلسه باید علنی باشد، در اختیار عام قرار بگیرد. این ضرورت در مورد محلات کارگری، محافل و تشکل و سازمانهای کارگری نیز صدق میکند.

برای یک کارگر، برای کارگران یک واحد، هیچ چیز موجه تر از کنجکاوی، خبر رسانی، پرس و جو، اظهار نظر و دخالت در مساله دستمزد نیست. کلی از ارگانهای دولتی و رسانه ها به آن مشغول هستند، تا آنجا که به کارگران مربوط باشد، کاسه ای زیر نیم کاسه نیست، ترجیحا، و چه بسا با اصرار و سلام و صلوات یقه مقامات و ارگانها را برای شرکت در مجامع عمومی میتوان گرفت.

مساله مهم برگزاری مجمع با شرکت حدالامکان همه کارگران واحد مربوط است. مهم است بحث گذاشت که کارگران میخواهند در هر قدم از مبارزه چه کار کنند. و مساله مهمتر اینستکه از هیچ کارگری و از هیچ واحد تولیدی و از هیچ جمع کارگری نپذیرفت بی خبر و بی موضع با چراغ خاموش از کنار این حرکت عمومی بگذرد. کارگران یک واحد میتوانند هر نظری داشته باشند، مجمع عمومی آنها میتواند کمتر یا بیشتر شجاعانه و با محافظه کارانه باشد؛ اما باید کاری کرد کناره گیری و لطمه به منافع عمومی طبقه در چشم همه مغایر با غیرت کارگری، غیر قابل قبول و ناپسند بنظر بیاید.

این اقدام میتواند بمثابه یکی از سنت های جنبش دستمزد طبقه کارگر ایران مرسوم و جدی گرفته شود. زیبایی "سنت" در مکانیسم کارکرد و گسترش آن است، سنت ها در عمل قدرت پیدا میکنند، فرد و قدمهای عملی هر فرد نقش اصلی را ایفا میکند در همان حال که هویت و تعلق جمعی شاخص موفقیت آن است.

دستمزدها و محلات

باید از طرف کارگران دخالت فعال اعضای خانواده های کارگری را به کشمکش دستمزدها تامین کرد. دستمزدها مستقیما و تماما زندگی و سرنوشت صغیر و کبیر خانواده کارگری را تحت تاثیر قرار میدهد. همسر و کودکان خانواده کارگری طرف حساب مستقیم این کشمکش هستند. از طرف دولت و کارفرما اعضای خانواده در هیبت "نان خور" و عاملی که " کارگر باید حواسش باشد تا به کم قانع شود"، عاملی دال بر مظلومیت، "خجالت در تامین نان" حضور فعالی دارد. اما در عین حال سد سکندر خانواده کارگری را از فضای اعتراض دستمزدها جدا میکند. این فاصله دردناک و غیر قابل قبول است. بخش مهم این تفکیک از آنجا آب میخورد که خود کارگران بر متن فقدان یک جنبش کارگری دستمزدها، برای دخالت خانواده ها اشتها، برنامه، نقشه عمل و سنت ندارد.

محلات با انواع مجامع عمومی، ابتکارات اعتراضی میتواند جبهه بسیار قوی در مبارزه بر سر دستمزدها باز کند.

دستمزدها و بیکاران

بهم پیوستگی مساله دستمزدها و پدیده بیکاری غیر قابل انکار است. تهدید اخراج و بیکارسازیها یک آن کشمکش دستمزدها و بعنوان عاملی در تخطئه مطالبات کارگری را ترک نمیکند. جلب دخالت فعال کارگران بیکار در حمایت از جنبش دستمزد از دشوارترین تکالیف در بسیج و تضمین اتحاد طبقاتی کارگری است. مهمتر از آن پیدا کردن بالانس میان افزایش دستمزد در عین تضمین حفظ اشتغال همه کارگران است. در سالهای اخیر حفظ اشتغال و جلوگیری از اخراجهای احتمالی از فاکتورهای تعیین کننده در توافقات دستمزدی توسط اتحادیه های کارگری جهان نقش مهمی را ایفا کرده است. الگوی مشخصی را نمیتوان بدست داد، ولی یک چیز آشکار است، در نبود این اتحاد طبقاتی، مذاکرات دستمزدها فقط برای شاغلین به نتایج بمراتب بدتری منجر میگردد.

دستمزدها و سنت های کارگری: (اضافه کاری، صندوقهای مالی، )

جنبش دستمزدها مستلزم یک صف اعتراضی زنده و آماده و آگاه است. این آمادگی و رزمندگی برای کارفرمایان، و قبل از آن برای خود کارگران باید ملموس و مادی باشد. عرصه های متعدد را میتوان در تجربه مبارزات جهانی طبقه کارگر سراغ گرفت. برای مثال:

در ایام مذاکرات، اضافه کاری از طرف کارگران قطع میشود.

صندوقهای مالی کارگری و صندوقهای مالی حمایت از اعتصابیون جان تازه پیدا میکند.

انواع پاتوق ها برای صرف چای و یا هر بهانه دیگری جهت ارتباط نزدیک میان کارگران و حتی خانواده ها بر پا میشود.

شکل گیری انواع کلاسها برای آشنایی با قانون و مفاهیم اقتصادی، وضعیت تولیدات و دخل و خرج مملکت و بسیاری موارد دیگر که در روزهای دیگر فرصت پرداختن به آنها نیست.

و ...

دستمزدها و تعاونی

یک جنبش قوی دستمزدها بدون پایه های قوی اقتصادی برای کارگران عضو خود، به سختی قابل تصور است. در ایران اتحادیه های کارگری از هر گونه تعرض بورژوازی و از جمله از مصادره امکانات مالی مصون نیست. اگر جنبش دستمزدها را در مذاکرات با طرفین کارفرما و دولت خلاصه نکنیم، تعاونی ها بهترین و در دسترس ترین آلترناتیو برای همبستگی و تقویت مالی کارگران است. در مورد تعاونی های کارگری جداگانه نوشته شده است. اما یادآوری تفکیک فعالیتها و کمکهای خیراندیشانه بسیار ضروری است. هدف از تعاونی ها سازمان یابی خود کارگران، ایفای نقش فعال و چرخاندن فعالیت تعاونی از راه مسئولیت مستقیم خود کارگران است.

سوم: ساختار دستمزدها، مبارزه فابریکی و سراسری

دستمزد و مبارزه بر سر دستمزد همواره و بناگزیر یک وجه سراسری و یک وجه محلی را در بر گرفته است. در ساختار جاری دستمزد در ایران دولت همیشه در تلاش بوده است از یک طرف با حربه دستمزدهای محلی یا منطقه ای، هر جا که زورش میرسد، دستمزد کارگران را حتی به زیر سطح مصوبه دستمزد پایه براند، و از طرف دیگر، هر قدر زورش میرسد به بهانه مصوبه "سراسری" از مطالبه افزایش دستمزد واحدهای کلیدی شانه خالی کند.

جنبش دستمزد ایران باید و بناچار در این مورد بنا به مقتضیات روز و بموقع موضع مستقل خود را خواهد گرفت، اما چند نکته محوری را باید مد نظر داشت.

اولا، وجه محلی و فابریکی مبارزه بر سر دستمزدها اهمیت وجه سراسری این مبارزه را کمرنگ نمیکند. دستمزد مصوبه سراسری مداوما هم از طرف خود دولت و هم از طرف کارفرمای محل مورد تعرض قرار گرفته است، و همواره کارگران میان دولت و کارفرما پاس کاری شده اند.

ثانیا، وجه اصلی دستمزدها همواره با تکیه به تناسب قوای سراسری میان اردوی کار و اردوی سرمایه رقم میخورد. کارگران مراکز کلیدی دارای نقش اساسی هستند، و در صورت امتناع از ایفای نقش، کل طبقه، و خود این بخش بیشترین ضرر را متحمل میگردند.

افق سازمان یابی توده ای و سراسری طبقه کارگر

و در پایان باید به سازمان مبارزاتی کارگری در جنبش دستمزدها پرداخت. نقش محوری و تعیین کننده عامل سازمانی نیازی به توضیح ندارد. یک جنبش قابل اعتنا در عرصه دستمزدها، با کشمکشهای گسترده و در هم بافته سراسری و محلی، روبرو است که همراه خود مبارزه ای در هم بافته محلی و سراسری را دامن میزند. همانقدر که وجود و بازتولید چنین جنبشی منوط به حق اعتصاب و حق تشکل است، همانقدر هم در ذات نهفته است که حق اعتصاب و مشخصا تشکل هم به خود این عرصه گره خورده است. قرار نیست و روز موعودی در کار نیست که در طلوع آن حق اعتصاب اعلام گردد یا تشکلی سراسری با فونکسیونها، با ساختار و چارت سازمانی آماده اعلام وجود کند. مبارزه واقعی فعالین خود را بمیدان میاورد، و با هر درجه پیشروی نیاز به تشکل را دامن میزند.

گره اصلی نوشته بر آن استوار است که مشخصات کشمکش بر سر دستمزدها در ایران، زمینه های عینی این عرصه، ابعاد جاری مبارزه بر سر دستمزدها چشم انداز و ماتریال لازم برای بهم بافتگی و شبکه های مبارزاتی فعالین و بلاخره اشکال سازمان یافته تر از همکاری و تقسیم کار را با خود همراه دارد. این تمایل و حتی این اراده صرف کارگران نیست که محرک تشکل یابی آنها است. بر عکس، این مبارزه و فعالیت مبارزاتی است که اشتها و نیاز و انگیزه سازمانی پیچیده تر را شکل میدهد و خود را تحمیل میکند.

بحث در مورد سندیکا یا شورا و یا شکل سازمانی نامربوط است. سندیکا به معنای متداول در ایران با تمام نمونه های کتابی و تاریخی متفاوت است، الگوی واحدی میان سندیکاها قابل تشخیص نیست. بنا به خصوصیات اتوریته ها و تمایلات سیاسی کارکرد سندیکاها فرق نشان میدهد. در مورد شوراها همین وضعیت صدق میکند. هیچ کس نمیداند شرایط کار در یک سندیکا با چهارصد نفر عضو در امتداد چند محله و کارخانه چگونه از آب در خواهد آمد و بسیاری فاکتورهای دیگر که در عمل آسان تر قابل حل است.

همه راهها از شوش و هفت تپه آغاز میشود...

طبقه کارگر درپذیرش نبرد دستمزد، و پذیرش همه نبرد، مخیر نیست، اما آنچه زمین را زیر پای طبقه کارگر گرم میکند اینستکه دالانهای این نیرد را خوب میشناسد، گرگ باران دیده این نبرد است، و مهمتر اینکه چیزی برای از دست دادن ندارد، در عوض نفس بقاء فیزیکی و تمام موجودیت اجتماعی و مجال ابراز وجود مبارزاتی کارگران در جامعه در گرو پیروزی، و بی برو برگرد، دنیایی برای فتح، در گرو پیروزی کامل در این نبرد است.

امسال نیز با همان روال هر ساله بیانیه تشکل های کارگری با این ارزیابی مواجه شد که: چقدر واقع بینانه است؟ کم نیستند کسان و جریاناتی که سطح مورد ادعای بیانیه سندیکای هفت تپه را غیر واقع بینانه، خیالی و به این معنا، باطل و فاقد ارزش مبارزاتی قلمداد کرده اند! این شاخص نمیتواند دلسوزانه تا چه رسد راهگشا فرض شود. هیچ جنبشی از بلند پروازی خود شکست نخورده است، هیچ مبارزه ای بخاطر سربازان سرکش خود در جا نزده است. اما چهل سال است "واقع بینی" کوته نظرانه جنبش کارگری را در قربانگاه بورژوازی هار ایران با تباهی همدم کرده است. دیگر بس است.

هفت تپه برای جنبش کارگری ایران مظهر سعادت است. همه راه ها و از جمله راه جنبش سراسری برای دستمزدها نیز، بنظر میرسد از شوش و هفت تپه آغاز میشود....

بیستم فروردین ١٣٩٩

مصطفی اسدپور

Posted by l at 09:01 PM | Permalink

رجز خوانی مجدد نظامی / مزدک

رجز خوانی مجدد نظامی !

با دورود فراوان به کارگران مبارز و شاد باش روز جهانی کارگر !

اخیرا شاهد افزایش مجدد تهدیدات لفظی نظامی از سوی دولت آمریکا و رژیم جمهوری اسلامی هستیم .

ترامپ جمهوری اسلامی را به عملیات نظامی مهلک و سپاه پاسداران آمریکا را به نابودی ناوگانش در خلیج فارس تهدید میکنند.

اما چرا در شرایطی که هر دو دولت درگیر شیوع ویروس کرونا و عواقب وخیم انسانی آن هستند و اقتصادشان به سرعت بسوی ورشکستگی کامل در ایران و رکود در آمریکاست باز برطبل زور آزمائی میکوبند .

مروری کوتاه بر شیوع ویروس کرونا در ایران و آمریکا و تاثیر آن بر وضعیت اقتصادی آنها گوشه ائی از این افزایش تهدیدات و اقدام

" احتمالی " نظامی " محدود " را روشن میکند .

در مورد جمهوری اسلامی ، رژیم که با تنفر شدید توده ها از سرکوبهای خونین آبانماه دست بگریبان بود با شیوع کرونا که خود از مسببینش است ، با بحران عظیمی مواجه است . همگان با پنهانکاری و اشاعه خرافات روحانیت و رهبری و سیاستهای ناهنجار رژیم که جان مردم را بخطر انداخته آشنا هستید . شیوع کرونا و بیکفایتی در کنترل آن اقتصاد از پیش ورشکسته رژیم را در معرض کساد کامل قرار داده . توقف تولید وعدم حمایت مالی و معیشتی و بیکاری و گرسنگی ناشی از آن توده ها را به خیابانها و بسوی اعتراضات جمعی کشانده است . همین چشم انداز از اعتراضات و خیزش توده ها بود که رژیم به نظامی گری بیشتر و حکومت نظامی زیر لوای قرارگاه بهداشتی و درمانی روی آورد و در عرصه سیاست خارجی ابتدا به گدائی از امپریالیسم که با دخالت آمریکا با جواب رد مواجه شد و سپس به تحرکات نظامی در خلیج فارس و رجز خوانی با دولت ترامپ دست زده تا مستمسکی برای به انحراف کشانیدن وضعیت ورشکسته اقتصادی و بهانه ائی جدید برای سرکوب اعتراضات توده زیر لوای دسیسه دشمن .

در مورد آمریکا ، رفتار دولت آمریکا بویژه شخص ترامپ شباهت آئینه واری با همپالگی های جمهوری اسلامی دارد . از انکار اولیه و کم اهمیت دادن به ویروس کرونا و همطراز قرار دادنش با آنفلوآنزا گرفته تا سیاستهای ناهنجار و ناهمگون و دم بدم تغییر یابنده و تجویزات احمقانه شخص ترامپ همچون تزریق داخل بدنی ماده شیمیائی ضدعفونی کننده لایزول که فقط و فقط برای تمیز کردن توالت و دستشوئی و زمین کاربرد دارد ، و اصرار غیر علمی بر مصرف بی پروا و زیانبار داروی ضد مالاریا . نهایتا شیوع کرونا بیش از یک میلیون نفر را مبتلا کرده و بالای ۵۵ هزار نفر را کشته و همچنان ارقام در حال افزایش است . با فدا کردن سیستم بهداشت عمومی در نتیجه سیاستهای نئولیبرالی چنه دهه آخیر ، ویروس کرونا در عرض کمتر از دو ماه بیش از تمام دوران جنگ ویتنام توده های آمریکا را کشته است . بی کفایتی ترامپ و دولت آمریکا علاوه بر تلفات جانی با خانه نشینی خود بخودی و ایالت به ایالتی ، تعداد بیکاران را به رکورد ۲۶ میلیون رسانده که همچنان رو به افزایش است و اقتصاد آمریکا را به رکود کشانده و خاطره هولناک کساد بزرگ دهه سی را زنده کرده است .

با کاهش شدید تقاضا به سوخت نفتی ، صنایع نفتی به سوی ورشکستگی کشانده شده اند . بطوریکه برای اولین بار در تاریخ شرکت های استخراج کننده نفت ترجیح میدهند پول دستی به هر خریداری بدهند که نفت را از شرکتها تحویل بگیرد و شرکتها مجبور نشوند بابت انبار کردن هزینه ائی بیشتر از قیمت نفت پرداخت کنند .

بغیر از روسیه و آمریکا ، عمده ترین تولید کنندگان نفت کشورهای عربی حوزه خلیج فارس هستند که با عرضه نفت ارزان در صدد جبران کاهش درآمد های نفتی خود میباشند . از این رو اختلال عامدانه در روند انتقال و عرضه نفت از خلیج فارس برای افزایش قیمت نفت و باصرفه کردن تولید نفت برای شرکتهای آمریکائی چشم انداز ترامپ و آمپریالیسم آمریکاست .

بر همین چشم انداز ترامپ همچون جمهوری اسلامی به تهدیدات و آماده سازی زمینه رویاروئی احتمالی نظامی دامن میزند و از آن نیز برای کسب اعتبار از دست رفته بواسه شیوع ویروس کرونا ، برای انتخاب مجدد ترامپ به رئیس جمهوری بهره گیرد .

هر چند ترامپ ، در شرایط فعلی ، و جمهوری اسلامی خواهان جنگ تمام عیار نیستند ، اما هیچ ضمانتی وجود ندارد که آتشبازی احتمالی محدود و موضعی بماند . همچنانکه آمپریالیسم آمریکا بیست سال است که در گیر جنگ در افغانستان و عراق است و نمیداند چگونه از آنها رها شود و جنگ ایران و عراق هشت سال بطول کشید . حاصل این جنگها خانه خرابی ، فقر ، فلاکت و سرکوب توده ها توسط دولت های درگیر بود و همچنان هست .

کارگران و زحمتکشان هرگونه درگیری احتمالی نظامی و هر چند محدود بین جمهوری اسلامی و آمپریالیسم آمریکا اقدامی است جنایت بار و ضد بشری علیه کارگران و زحمتکشان ایرانی و حربه تحمیق کننده علیه کارگران آمریکائی . هر دو دولت جنایتکارند .

دامن زدن و وقوع احتمالی آتشبازی نظامی ، جنگ بین ایران و عراق نیست که رهبر جمهوری اسلامی و صدام برای مقاصد ارتجاعی خود توده ها را در آن درگیر کردند و جمهوری اسلامی ، غاصب قیام ، با سوء استفاده از باطن وطن دوستی توده ها ، که در آن زمان بدنبال شور قیام هنوز فرصت شناخت ماهیت پلید و ارتجاعی رژیم را نداشتند ، بیش از یک میلیون کشته و زخمی و معلول و ویرانی و فلاکت برای توده ها ببار آورد و حاکمیت رژیم را تثبیت و سپاه و روحانیت و سرمایه داران را فربه ساخت . امروزه پس از چهل و یکسال که ماهیت جنایتبار رژیم بر همگان آشکار است و حتی مزدوران جیره خوارش هم به آن توهمی ندارند و فقط برای ارتزاق برای آن بندگی میکنند ، هرگونه درگیری احتمالی نظامی رژیم مردود و ارتجاعی و جنایت بار و غیر وطن دوستی است و باید علیه رژیم مبارزه کرد و هرگز نباید اجازه داد اعتراضات و اعتصابات کارگران و زحمتکشان برای رهائی از استثمار و جمهوری اسلامی تحت الشعاع جنگ طلبی رژیم قرار گیرد .

ایجاد یک قطب سیاسی قدرتمند انقلابی کارگری در تقابل با دیگر احزاب بورژوائی و اقشار وابسته ضد انقلابی اش چه در حاکمیت کنونی و چه خارج حاکمیت از اهمیت حیاتی برخوردارست . این گفته دور اندیشانه جزنی را بخاطر آوریم و نگذاریم ارتجاع دیگری بر پا شود . در صورت عدم ایجاد رهبری انقلابی ، جنبش علیه شاه را آقای خمینی میبرد ، نقل بمعنا .

با تشکیل حزب انقلابی کارگری طبقه کارگر به طبقه برای خود و برای رهبری انقلاب و دست یابی به جامعه عاری از استثمار و رها از سنت و خرافات بدل میشود . روز جهانی کارگر شادمان باشد .

مزدک

هفتم اردیبهشت ۹۹

Posted by l at 08:59 PM | Permalink

سقوط ژرف و خفت آور اردشیر زاهدی در مصاحبه با امید دانا

سقوط ژرف و خفت آور اردشیر زاهدی در مصاحبه با امید دانا

وقتی تو می گویی وطن, من خاک بر سر می کنم

وقتی تو میگویی وطن, بر خویش می لرزد قلم

شعری از مصطفی بادکوبه ای

متعاقب مصاحبه اردشیر زاهدی فرزند تیمسار فضل‌الله زاهدی نخست وزیر بعد از کودتای ٢٨ مرداد؛ و داماد شاه و سفیر سابق ایران در آمریکا و بریتانیا با بی بی سی فارسی, وی مجددا در مصاحبه ای شنیع و مملو از فحاشی های بسیار زشت و سخیف و با زبان چاله میدانی با یکی از عوامل روانپریش, بیسواد و حامی پروپاقرص جمهوری اسلامی به نام امید شریفی ملقب به دانا, می گوید دفاع از جمهوری اسلامی (تحت عنوان دفاع از وطن) جزو افتخارات زندگی او است. ظاهرا جمهوری اسلامی عوامل حامی و برونمرزی خود را فعال و به یکدیگر وصل کرده است تا با حمله به اپوزیسیون خود را وطنپرست واقعی قلمداد کرده و از رژیم جمهوری اسلامی تمام قد دفاع کنند. و در این راستا از طرح هر گونه ادعای وقیحی نیز فروگذار نمی کنند. خنده های بیجا, کریه و گوشخراش این دو لهاش مفلوک به این مصاحبه تصنعی و ترتیب داده شده, زشتی دوچندانی می افزاید و شامل نکات قابل تاملی است که بصورت اختصار به آنها می پردازم:

ایشان در دقیقه دو مصاحبه با بی ادبی تمام به شاهزاده رضا پهلوی توهین می کند و می گوید: "شرف داشته باش". در دقیقه ١٢ نیز نمکدان بی بی سی فارسی را می شکند و با فحاشی زشت و چاله میدانی می گوید: " . . . . . مرتیکه تو شرف نداری . . . . ". و بارها, از جمله, در دقیقه ١١ به امید شریفی دانا که در مورد روانپریشی او سالها پیش نوشته و سخن ها گفته ام, می گوید "شما افتخارات من هستید". تو گویی که او نیز نادانسته از"سندروم استکهلم" رنج می برد, اما به آن افتخار می کند.

وی می گوید این یک افتخار است که مردم ایران نان ندارند بخورند, اما افتخار داره که مملکت درون (پهباد) و موشک می سازد؛ اینها افتخارات مملکت است (دقیقه ٤). باید به ایشان گفت ارتش پاکستان نیز که بیش از هفتاد درصد جمعیت آن در فقر و فلاکت مطلق زندگی می کنند, موشک بالستیک, پهباد پیشرفته نظامی و بمب اتم دارد. اما کشور محل زندگی ایشان یعنی سویس نه موشک دارد و نه بمب. کدام یک مایه افتخار است؟ سویس یا پاکستان؟ کره شمالی نیز که حداقل یک میلیون نفر از جمعیت آن به دلیل گرسنگی جان دادند, پهباد پیشرفته و موشک بین قاره ای و بم اتم و بمب هیدروژن دارد. اما کره جنوبی هیچکدام از اینها را ندارد؟ ایشان لابد به استقلال و وطنپرستی کره شمالی و پاکستان افتخار می کنند؟ و نه به پیشرفت و رفاه و بهروزی کره جنوبی و یا سویس.

نقش قاسم سلیمانی در ادامه جنگ در سوریه و کشتار صدها هزار انسان بی گناه از جمله دهها هزار کودک سوری بر کسی پوشیده نیست. اردشیر زاهدی دخالت ماجراجویانه, پر هزینه و مسلحانه جمهوری اسلامی در کشورهای منطقه را یک افتخار برای ایران می داند, همانگونه که خود ایشان همانند پدرش, ارتش ایران را به نیابت از قدرت های خارجی به جنگ در جنوب عمان فرستادند و تعداد بیشماری از سربازان ایران (نه در دفاع از خاک کشور) بلکه در جنگ ظفار در عمان کشته شدند. نیروی هوایی ایران نیز در ایالت بلوچستان پاکستان به بمباران مناطق مسکونی مشغول بود. باید گفت شراکت در جنگ و کشتار دیگران امری شرافتمندانه نیست که باعث افتخار مرعوبین و "منصوبین" بشود. جالب اینجاست که در توجیه دفاع مطلق خویش از قاسم سلیمانی با قاطعیت می گوید اگر "اعلیحضرت" زنده می بود, او نیز دقیقا همینجوری از قاسم سلیمانی دفاع می کرد و به آن افتخار می کرد (دقیقه ٧). عجبا !

بعد از کم رنگ شدن حنای گفتمان "اسلام گرایی" جمهوری اسلامی, مدتی است که رژیم در صدد استخدام عوامل متعدد ( از چپ ها و سلطنت طلب های سابق گرفته تا کهریزکی های سابق و توابین و غیره) برای دفاع از عملکرد نظام تحت لوای گفتمان "ایرانگرایی" کاذب بر آمده است. در مورد اردشیر زاهدی دقیقا نمی توان علت حمایت ایشان از جمهوری اسلامی را زیر ذره بین کالبدشکافی عمیق قرار داد که مثلا به دلیل تزویر و تطمیع است یا تهدید؟ اگرچه ایشان به ظرافت در مصاحبه می گوید که حکم اعدام او صادر شده است. آیا واقعا از ترس جان اینگونه بی محابا به "صحرای کربلا" زده است و همراه با عوامل روانپریش مبتلا به "سندروم استکهلم" در زیر پرچم جمهوری اسلامی به سینه زنی از نوع رقت انگیز و اندوهناک روی آورده است یا اینکه دلایل دیگری وجود دارد. یا وگرنه همه می دانند که امثال زاهدی ها نه غم وطن در سر می پرورانند و نه عشق به مردم محروم و در بند ایران در سینه چرکین خویش. یا وگرنه اینگونه از جمهوری اسلامی دفاع نمی کردند. هیچ ایرانی با تحریم دارو, لوازم و تجهیزات پزشکی و غذا و مواد کشاورزی و کمک های انسانی برای مردم ایران موافق نیست. الا جمهوری اسلامی که همه کمک های پیشنهادی را رد کرده است.

عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن

اردیبهشت ١٣٩٩

Posted by l at 08:56 PM | Permalink

به مناسبت اول ماه مه ، روز بین المللی کارگران جهان

به مناسبت اول ماه مه ، روز بین المللی کارگران جهان

اول ماه مه ، روزصف ارایی قدرت طبقه کارگرعلیه اساس استثمار، روز اتحاد وهمبستگی جهانی کارگران علیه سرمایداری ، روزنوید دهنده برابری انسانها علیه هرنوع تبعیض گرامی باد.
هرسال کارگران سراسرجهان دراین روزمتحدانه با پرچم وخواست ها ومطالبات خود بار دیگر مثل همیشه به میدان میایند تا همبستگی طبقاتی خود را واضح وروشن به طبقه استثمارگرسرمایه دارودولت هایشان نشان بدهند.

کسی تصور نمیکرد که اعتراضات میلیونها کارگروتودهای اردوی کاردرروزاول ماه مه امسال با شیوع یک بیماری مهلک دستخوش چنین تغییروتحولی گرد وباعث وقفه هرچند کوتاه درروند مبارزاتی واعتراضات جاری تودهای میلیاردی طبقه کارگرجهان علیه ظلم وستم ونابرابری ایجاد کند. اپیدمی ویروس کرونا که باعث وبانی ان خود سیستم سرمایه داری واثرات نقش مخرب ان برظبیعت ومحیط زیست انسانها است ، تاکنون چند میلیون انسان را مبتلا ونزدیک به سیصدهزارقربانی گرفته است. هرچند ویروس کووید 19 مانع شده روز جهانی کارگربه روال سابق نتواند برگزار شود ، اما ده ها روشنگری را ازجمله دشمنی همیشگی افیون مذهب با علم ، انقیاد علم پزشکی به سود سرمایه ، چهره وقیح باورها وخرافات دینی ، ماهیت سوداگرانه سرمایه داری در رابطه با کارگران دربازارکار ، روشن تر واشکارتربه مردم نشان داده است. وطبقه تولید کننده واستثمارشونده را برای باردیگردرمقابل این قرار داده است ، یا همچنان تن دادن به بربریت سرمایه داری ویا پیش بردن مبارزه سازمان یافته ومتحدانه برای برقراری سوسیالیسم ودنیای انسانی تهی ازهرنوع نابرابری .

گرفتن جان هزران انسان درسراسرجهان توسط ویروس کرونا مخصوصآ سالمندان ، انسانهایی که اکثرآ تمام عمربا کارخود سود وانباشت را درنظام سرمایه داری افریده اند وبه دلیل نداشتن امکانات پزشکی ودرمانی کافی قربانی میشوند. قرنطینه کردن مردم دراغلب کشورها بدون هیچگونه امکانات معیشتی ، اخراج هزاران کارگربا بسته شدن مراکزکاروفعالیت وپیامد محروم شدنشان ازدستمزدهای ناچیزبرای زنده ماندن مخصوصآ درایران بدون هیچ کمک هزینه معیشتی ، وبسیا رویدادهای ناگوار ازاین نوع مثل انچه برسرپناهندگان دریونان وترکیه پیاده میشود درحالتی صورت میگیرد که سرمایه داری فقط ازرکود اقتصادی وکاهش سود سرمایه ها ماتم گرفته است. تلفات سالمندان که دیگر بازنشته شده اند وبکارسرمایه داری نمیایند ، انسان را یاد زمان ساخت اهرام ثلاثه مصر برده داری می اندازد که وقتی برده ای دیگرتوانی برای کارکردن نداشت ، بعنوان خشت برای ساختن اهرام بکار برده میشد.
دیدن ولمس چنین تراژدیهایی درجهان امروز درحالی صورت میگیرد که سالانه میلیونها دلار زیرنام تحقیقات وکشف امکانات دارویی به هدرمی روند. میلیونها دلار ازدسترنج طبقه کارگرصرف ساختن سلاحهای سنگین برای سرکوب خود کارگران هزینه میشوند ، بجای ساختن بیمارستان ومراکز درمانی گسترش شرکتها وکمپانیهای زنجیره ای سرمایه داران حد ومرزی نمی شناسد ومیلیونها اواره وبی خانمان حاصل جنگهای سرمایه داری درپی یک مکان امن برای زنده ماندن بسرمی برند وامیدی برایشان قابل تصورنیست.
در ایران اسیراهریمن جنایتکاران اسلامی سرمایه ، بجای کمک به زلزله وسیل زدگان ، دستفروشان وکولبران ، فراهم کردن امکانات درمانی وبهداشتی ، ثروت اجتماعی ودسترنج کارگران را برای ساختن موشکهای جنگی وتامین نظامی ومالی وحوش اسلامی درعراق وسوریه ولبنان هزینه میکنند ، درکنارقربانیان ومبتلایان ویروس کرونا ، اعدام ، سرکوب ، تعقیب وتهدید معترضین ومخالفین نظام پوسیده اسلامی را ادامه میدهند ، اپارتاید جنسی وتمام فوانین زن ستیزشرع اسلام را که با حیات ننگین این رژیم عجین بوده است اعمال میکند. فعالین کارگری به اسارت گرفته میشوند وجنبش کارگری ودیگرفعالیتهای اجتماعی را بشدت سرکوب وممنوع میکند.

طبقه کارگر با چنین جهانی مملو ازفقروفلاکت ونابرابری چاره ای جزدگرگون کردن ان نمی تواند داشته باشد ، بایستی به سلطه سرمایه برهستی اش با جنگ طبقاتی خاتمه بدهد. هرروز ومخصوصآ روز اول ماه مه روز جهانی طبقه کارگر پرچم مبارزه برای برپایی دنیای انسانی ، برابر، ازاد را به اهتزاز دراورد.

کارگران جهان متحد شوید

Posted by l at 08:53 PM | Permalink

معترضان زشت یا مخالفان شیر برنج ؟

[11] . https://www.youtube.com/watch?v=tiI6zQaRNXU

رهبر کره شمالی مرد... صفحه اینستاگرامی تتلو مسدود شد ... ماه شوم رمضان بر وزن کرونا ادامه دارد ... کاخ سفید برق دارد...

سقف شعور و مبارزه که این شد یعنی بدبختی در ورژنی جدید...

خوردن و ریدن و تولید مثل را که همه موجودات انجام میدهند...

انسان و ارزشهای موجود جوامع در بدترین مختصات تاریخی خودشان هستند...

معترض باش حتی ناشیانه و زشت...و نه فقط مخالفی با ورژن شیر برنج...

حالا صاحبان سرمایه منتظرند تا بعد از بحران کرونا دوباره مشغول چریدن شوند با خیال راحت ...

رسما گفت باید نیروی کار جامعه اضافه کاری کند تا خسارت دوران قرنطینه جبران شود ...

آنها که خسارت دیده اند چه کسانی هستند ؟ صاحبان سرمایه یا تولید کنندگان سرمایه ؟

خسارتی که صاحب سرمایه دیده البته کم و راحت نیست حضرات در این چند ماه قرنطینه ، در رستورانهای آنچنانی نتوانستند نشخوار کنند ، با هواپیمای خصوصی نتواستند جایی بروند و در خانه های هزار متری ماندند ، البته شبی 1000 نفری که مثلا در نیویورک جان دادند اگر امکانات و خانه های 1000 متری میداشتند حجم تلفات کمتر بود و دوران قرنطینه راحتر ...اما حالا صاحب سرمایه انگار نه انگار تولید کنندگان سرمایه یعنی انسانها بیشترین خسارت را دیده اند.

جهان سرمایه باید از این موقعیت برای برپا ساختن یک نظام جدید مبتنی بر تعاون و همکاری بهره جوید . نیروی کار حتما با خودش فکر میکند که جانش با کار اضافه درآید که صاحب سرمایه به شکل دیگری دفع و جذب کند ؟ صاحب سرمایه ایی که از حالا به فکرادامه مثل قبل از کرونا هستی ، ریدی با این شعورت...

برای خاتمه بخشیدن به شرایط اسفبار موجود در کره زمین ، یک رویکرد متحد و یک‌پارچه جدید در جهان لازم است ، سرمایه دار مالک کره زمین ، باید روشهای قدیمی‌ خود را کنار گذاشته، و با واقعیت‌های جدیدِ پیش‌رو مواجه شوند . نحوه زندگی متفاوتی وجود ندارد . خوردن و ریدنی و تولبد مثلی بهتر نخواهید داشت . ظهور ناخواسته کرونا را به فرصت تبدیل کنید . فرصتی برای تخیل یک آینده‌ متفاوت ...

ایجاد شراکت‌ و همکاری در بوته آزمایشِ بحران کار آسان‌تری است . به جز این صاحبان سرمایه هر مدتی یک بار باید با ویروسی جدید مبارزه کنید که همیشه حمایت تولید کنندگان نیروی کار را نخواهند داشت . سرمایه دار احمق باید به فکرش برسد تنها از خلال یاری رساندن به همه ساکنان زمین و ایجاد شراکت و همکاری با تولید کنندگان نیروی کار و بقیه انسانها است که می‌توانند در ورژنی جدید ادامه پیدا کنند .

تحولات درون ساختار سرمایه داری فعلا تنها امید بشریت است حتی مکرون هم مدتی پیش اشاره ای کرد . یعنی خودشان هم میدانند که باز شدن مغازه وال استریت نمیتواند مثل قبل از کرونا باشد . این تحولات درونی نهایتا باید برسد به همان اقتصاد و جهان سوسیالیستی که آمریکا شاگرد تنبل آخر کلاس است . در چنین حالتی دیگر نیازی به ساختن لولوی سرخرمن و دشمنان فرضی مثل حکومت اسلامی ایران و داعش هم نیست . ویروسهای نامرئی به عنوان دشمنان واقعی همیشه آماده سرویس دادن به بشر هستند .

یورونیوز نوشت ...: در شرایط بحرانی که سپاه پاسداران و آمریکا در آستانه درگیری نظامی قرار می گیرند...

چرا چرت و پرت میگید ؟ درگیری نظامی سیری چند مستر و سرمایه دار مسیو ؟

غرب بند پوتین و فانسخه اش را محکم و عزمش جزم شود ، آخوندهای مفت خور کون گشاد حاکم در ایران تا بالای پشت بام هم نمیرن تا قوس ماه را ببینن ...

مشکل اصلی همینه که دارن تلاش میکنن سپاه مافیای دینی را اندازه آمریکا نشان دهند تا بازی ادامه پیدا کند ، البته حاکمان عمدتا همشان هستند ولی اندازه نیستند .

27.04.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 08:50 PM | Permalink

فریب تبلیغات مغرضانه را نخوریم

تبلیغات مقدمه ی لازم برای آغاز جنگ و اشغال کشور دیگر است. این تبلیغات باید اتباع کشورمورد تجاوز را جلب و قانع کند که به سود آنهاست که مقاومت نکنند و به آنها نوید صلح و آزادی و غیره داده میشود تا جنگ در نهایت با کمترین مقاومت روبرو شود. این امر سابقه ی تاریخی دارد و در بسیاری از جنگ ها دیده می شود. تبلیغات باید اتباع کشور متجاوز را قانع کند که نمیارزد سرباز برای جنگ بدهند و هزینه مالی جنگ را نیز با مالیات خود بپردازند. از طرف دیگر، طالبان جنگ، در داخل کشور خود نیز برای توجیه حملات و کشتار خود از کشوری که میخواهند مورد تهاجم قرار بدهند، تصویری منفی میسازند. فرستادن کشیش و راهبه برای متمدن کردن اقوام وحشی و کشته شدن آنها بدست اقوام آدمخواراز شگردهای رایج دوران استعمارگری بود. این دو نوع تبلیغ مکمل یکدیگر است.

در آغاز استعمار تبلیغ علیه آفریقاییان آدمخوار رواج داشت. تکرار خبرهای آدمخواری کافی بود تا خون شهروندان متمدن اروپایی را به جوش بیاورد و حمله و کشتار وحشیان را توجیه نماید. تصویر امروز نخ نما جلوه می کند ولی اگر دقت کنیم تا به امروز همین تبلیغات به شیوه های گوناگون ادامه داشته است.

در زمان محمد شاه قاجار به بهانه ی اینکه ایران نباید به خرید و فروش برده اشتغال داشته باشد ناوهای انگلیسی به سواحل جنوبی ایران حمله کردند. ناوهای انگلیسی بنا بر قراردادهایی که از ۱۸۲۰میلادی / ۱۱۹۹خورشیدی به بعد منعقد شد، به تفتیش کشتی‌ها می‌پرداختند و آنها را به بهانۀ حمل برده توقیف می‌کردند و در نتیجه، به تجارت این نواحی ضربۀ سختی وارد کردند. در حالیکه کمپانی هند شرقی خود از آغاز به کار برده فروشی اشتغال داشت و این امر درفرمان کریمخان زند مبنی برتأسیس این شرکت در بوشهر ذکر شده است. با به تصویب رساندن این قرارداد انگلستان توانست نزدیک به نود درصد تجارت منطقه را تحت نظارت خود در آورد. در نتيجه شعار منع تجارت برده، نه از سر بشردوستی بلكه به منظور استیلای دریایی و تجاري انگلستان در منطقه رواج داده شد. (1)

تصویر تبلیغاتی ثابت مبتنی است بر مقایسه یک کشور غربی با کشور وامانده باستانی و سنتی و یک الگوی ثابت ارائه میدهد: مقایسه وحشی های بی تمدن با تمدن اروپایی.

به گفته کریستینا ریژرت Kristina Riegert، استاد رسانه و علوم ارتباطات در دانشگاه استکهلم ، برای نمونه جنگ در غزه (در سال 2014) فقط یک درگیری مسلحانه نیست بلکه این یک جنگ تبلیغاتی است که توسط هر دو طرف انجام می شود.

ما همیشه اطلاعات را بدست می آوریم ، اما بررسی صحیح بودن آنها بسیار دشوار است. هر دو طرف علاقه زیادی به تولید روایت های خود دارند ، می توانید آن را هم در رسانه های اسرائیل و هم در غزه مشاهده کنید. در غزه دو کانال تلویزیونی وجود دارد ، یکی از جهاد اسلامی و دیگری از حماس و آنها همه وقت تبلیغات را با عکس هایی از کشته شدگان دیروز پخش می کنند. اما تصاویر دیگری نیز دارند و در توییتر ، توییت های اسرائیلی تصاویری را منتشر می کنند که نشان می دهد چگونه حماس از کودکان به عنوان سپر استفاده می کند ، اما در واقع این تصاویر قدیمی از جنگ سوریه است. کشف تقلب کار سختی است. هم او می افزاید: تبلیغات بخش مهمی از جنگهاست. شما باید هم مردم و هم متحدین خود و هم سایر مردم را متقاعد کنید که تهدیدها جدی است و لزوم اقدام عملی ضروری است. (2)

یکی دیگر از مضامین تبلیغاتی موثر، تبلیغ اختلافات قومی است. حربه ی تحریکات قومی هنوز کاربرد بسیار دارد. تحریک قومی علیه قوم دیگر از پپش پا افتاده ترین ترفندها برای ناآرام کردن یک کشور و ایجاد شورش در آن است. دیدیم که تحریکات میان صرب ها و کروات ها به کشتاری عظیم و تلاشی یوگسلاوی انجامید.

در مورد یوگسلاوی کاملاً مشخص بود. اختلافات اجتماعی و فرهنگی وجود داشت ولی اختلافات قومی در تبلیغات سیاسی به وجود آمد. در حقیقت وجود و بزرگنمایی اختلافات قومی با تبلیغات انجام می شود. نسل کشی ۱۹۹۴ در رواندا که با قمه انجام شد، یک نمونه وحشتناک دیگر است از تحریک قومی است. به دنبال سقوط هواپیمای حامل «جووینال هابیاریمانا» رئیس‌جمهور وقت رواندا، بلافاصله «قوم هوتو»این عمل را به «قوم توتسی» نسبت داد. همین امر آغاز درگیری‌های شدید میان این دو قوم شد. آمار دولت رواندا از کشتار 100 روزه حاکی از بیش از یک میلیون کشته است و قریب به نیم میلیون تجاوز جنسی. همه ی اینها در مقابل چشمان باز جهانیان و حضور سربازان سازمان ملل رخ داد. بلژیک و فرانسه به دست داشتن در این نسل کشی متهم شدند ولی چه کسی می تواند ثابت کند که ساختن شایعات اولیه درمورد شلیک به هواپیما از جانب چه کسی بوده است؟

این اقوام با صلح درکنارهم زندگی می کردند و به یک زبان صحبت می کردند ولی با یک شایعه و تحریک قومی به جان هم افتادند و یکی از خونبارترین و ننگین ترین نسل کشی ها را در تاریخ ثبت کردند. مورد لیبی ، افغانستان و عراق که در سال های اخیر رخ داد نیز برای همه آشناست.

امروز ما با انواع فناوری پیشرفته ارتباطی آشنا شده ایم ولی همین فن آوری ها بهترین فرصت برای تبلیغات جعلی نیز فراهم کرده است. ایجاد تصاویر جعلی، فایل های صوتی و حتی کلیپ های ویدیویی قلابی، ممکن است عمیقاً درما تاثیر بگذارد و متوجه نشویم که بازیچه تبلیغات شده ایم و ندانسته در خدمت منافع یک قدرت خارجی قرار گرفته ایم.

تصاویر ارائه داده شده ،بنا به مصلحت و منافع کشورهای ذینفع تغییر می کند. برای مثال در سال 2000 اکونومیست تصویری مأیوس کننده از قاره آفریقا می دهد و در مقاله ای با عنوان «قاره ناامید کننده» این موضوع را برجسته میکند. در سال 2011 همین مجله از این قاره به عنوان قاره امیدوار یاد میکند. چرا ؟ این بار رشد سریع اقتصادی از اوایل دهه 2000 برجسته میشود تا چنین نتیجه گرفته شود که آفریقا نیازمند توزیع کمک نیست، بلکه قاره ای در حال توسعه است که نیازمند باز شدن درهای تجارت است. چنین تبلیغاتی فقر گسترده مردم را لاپوشانی می کند.

در آمریکای لاتین ، اروپایی ها نابرابری سیاسی مبتنی بر نژاد ایجاد کردند که منجر به شکاف های اقتصادی و رکود چند قرنه شد.

این جنگ ها و درگیری ها فراتر از عقلانیت سیاسی و عقل انسانی است ولی هنوز ادامه دارد.

امروز با حکومتی در ایران طرف هستیم که نالایق ، جبار، فاسد و دشمن سازاست. از جانب دیگر دشمنان ایران ، آمریکا ، اسراییل و عربستان سعودی وقت را مغتنم شمرده و نقشه های شوم تجزیه طلبانه و برنامه ی شعله ور کردن اختلافات قومی را در سر می پرورانند و تبلیغات گسترده ای را علیه ایران آغاز کرده اند. درک موقعیت خطیر کنونی و جدا کردن منافع ملی و کشور از بقای جمهوری اسلامی کار ساده ای برای ملت زجر دیده و بجان آمده نیست. دشمنان نقشه نابودی ایران را می کشند و این با براندازی جمهوری اسلامی فرق دارد. برانداختن جمهوری اسلامی وظیفه ی ملت ایران است نه بیگانگان. بیاد بیاوریم که مساله ی بقای کشور و میهن از حکومت فعلی جداست. حکومت ها می آیند و می روند ولی ایران باقی می ماند.

دوشنبه، ۱ اردیبهشت ۱۳۹۹

این مقاله برای ایران لیبرال نوشته شده و نقل آن با ذکر ماخذ مانعی ندارد.

- «منع تجارت برده»، دستاویزی بشردوستانه برای اغراض ضدانسانی انگلستان-نویسنده: سلمان قاسمیان

http://qasdway. ir/fa/news/view/114/3

(2)- Experten: ”Propaganda en viktig del av krigföringen”

https://www. svt. se/nyheter/utrikes/propaganda-en-del-av-krigsh

(3) - Vem får tala om Afrika- Maria Eriksson Baaz

https://fof. se/tidning/2015/9/artikel/vem-far-tala-om-afrika

(4)- ویکی پدیای فارسی

Posted by l at 08:49 PM | Permalink

تقدیر از خود

اصلاح طلبان هیچ فرصتی را برای تقدیر از خود از دست نمیدهند. حال شده نوبت سالگرد تعطیل فله ای مطبوعات در جمهوری اسلامی که بیست سالگیش را بهانۀ بزرگداشت خودشان کرده اند.

جریان چه بود؟ بیست سال پیش، خامنه ای تصمیم گرفت بدهد دکان مطبوعات اصلاح طلب را تخته کنند. از آنجا که اصلاح طلبی جنبشی امنیتی ـ مطبوعاتی بود، این کار در حکم بستن زبان و در نهایت فلج کردنش بود. از خاتمی که صدایی درنیامد، مجلسی اسلامی هم که اکثریتش با همین اصلاح طلبان بود، با یک حکم خامنه ای که توسط رئیس مجلس که کروبی باشد، بدان ابلاغ شد، قانون مطبوعاتی را که قرار بود تصویب کند به بوتۀ فراموشی انداخت. کل حکایت تسویۀ حسابی بود بین دو باند حکومتی، همین و بس.

حال بعد از بیست سال، همان روزنامه نگارانی که در خدمت نشریات اصلاح طلب بودند و بعد از جنبش سبز به خارج مهاجرت کردند تا با نظر مثبت دول غربی، رسانه های فارسی زبان دول خارجی را اشغال کنند و مافیایی را به راه بیاندازند که هنوز هم اعضایش از این رسانه به آن رسانه میروند، دائم با هم مصاحبه میکنند و نظر هم را میپرسند و آنقدر اعتماد به نفس دارند که حتی وقتی تظاهرات دی ماه واقع میشود که اصلاح طلبان در آن هیچ نقشی نداشته اند و از این گذشته، شعار های شاخصش علیه همین اصلاح طلبان بوده، باز از خودی ها دعوت میکنند تا تحلیل خود را از جریان ارائه دهند! نشسته اند دور هم و برای تعطیل فله ای جشن تولد میگیرند. در کجا؟ البته در بی بی سی که خانۀ امید آنهاست.

از دورۀ بروبروی خودشان به عنوان درخشان ترین بخش تاریخ مطبوعات ایران یاد میکنند! انگار نه مشروطیتی بوده، نه سالهای هزار و سیصد و بیست و نه نهضت ملی که دوران درخشان آزادی بیان در ایران بود. میگویند خیلی آزادی بوده، چون باند خودشان فرصت حرف زدن و نشریه منتشر کردن داشته ـ همین و بس. برای اینها تاریخ ایران با جمهوری اسلامی شروع شده و نه سواد نگاه کردن به عقبتر را دارند و نه توان انداختن نگاهی انتقادی به این دوران را، چون ناچار خواهند شد از گذشتۀ خودشان هم انتقاد کنند.

این امر که آزادی وقتی هست که همه در آن شریک باشند وگرنه امتیازی است ارزانی یک عده، اصلاً برایشان مفهوم نیست تا بخواهند بدان بپردازند. از این هم که در خارج، همان الگوی انحصارطلبی اسلامی را به نفع خودشان پیاده کرده اند که اصلاً بحثی در میان نیست. میدان سیاست ایران چیزیست که بین خودشان و اصولگرایان تقسیم شده، حال مختصری هم به سلطنت طلبان میرسد که نظر کردۀ اربابان خارجی هستند. طوری رفتار میکنند که انگار دنیای سیاست ایران محدود به همینهاست.

شریعتمداری کیهان را به اصرار بازجو میخوانند، ولی از سوابق همپالکی خودشان که نه تنها رسماً بازجو بوده، بلکه دست ننه اش را هم در این کار بند کرده، اصلاً حرفی نمیزنند. دیگری را که از اصل پاسدار بوده جز به اعتصاب غذایش معرفی نمیکنند و… خلاصه یک آلبوم عکس از قهرمانان آزادی مطبوعات درست کرده اند که خودشان باشند و اگر از نزدیک نگاه کنید، سابقه شان با جناح مقابلی که اینها را بیرون کرده، تفاوت عمده ای ندارد. تنها فرقشان با بقیه این است که به نومحافظه کاران هم خدمات میدهند.

در طول تاریخ معاصر ایران، بسیاری روزنامه نگاران پا به میدان سیاست گذاشته اند. ولی این اولین بار است که گروهی روزنامه نگار، عملاً بیشترین بخش فضای سیاسی را اشغال کرده و جایی را که به سیاستگران میرسد، با وقاحت تمام و بدون قبول اولین و پایه ای ترین بخش کار سیاسی که جوابگویی در مقابل مردم است، از آن خود کرده. برای اینها روزنامه نگاری سپری است تا از زیر بار هر مسئولیتی شانه خالی کنند، حتی مسئولیت روزنامه نگاری!

Posted by l at 08:46 PM | Permalink

ایران پسا کرونا، جدال کاپیتالیسم و سوسیالیسم

چند ماه از شیوع کووید-١٩ می گذرد. ویروسی که بر اثر پنهانکاری مجرمانه ی نظام جمهوری اسلامی، تا کنون بر جنازه بیش از ده هزار انسان جامعه ما رد شده و حدود نیم میلیون انسان را مبتلا کرده است. اعلام نکردن آمار واقعی کشته شدگان و مبتلایان، قبول نکردن مسوولیت قرنطینه ی شهرها و کنترل رفت و آمد و فاصله گیری اجتماعی، واگذار کردن جنگ با کرونا بر عهده مردم گرسنه و بدون امکانات بهداشت و درمان، واگذاری تامین معیشت بینوایان و ندارها به شفقت داراها...، همگی معنایی جز هل دادن جامعه به کام مرگ و گرسنگی و استیصال نیست.

حسن روحانی حرف آخر نظام را در کمال قصاوت و بیرحمی بغایت ضد انسانی، زده و گفته است: "یا دو میلیون نفر می میرند، یا سی میلیون گرسنه به خیابان می ریزند." و دولت و نظام حاکم بر ایران اولی را انتخاب کرده است تا دومی اتفاق نیفتد. جنایت علیه بشریت برای نجات نظام!

بالاخره یک روز پرده ها می افتد و ابعاد فاجعه برملا می شود. مدت ها طول کشید تا معلوم شود تنها در سه روز یکی از سالهای دهه ٦٠ ، پنج هزار نفر اعدام شدند. هنوز آمار چند هزار کشته ی آبان ٩٨ اعلام نشده است. در چنین شرایط فاجعه باری، بازگشایی کسب و کار شروع شده است و مردم گرسنه بی صبرانه برسر کار می روند تا زندگیشان بچرخد. فقط در تهران یک میلیون دستفروش هست. یک میلیون ونیم کسبه ی خرد و متوسط هستند. چند میلیون گرسنه و عاصی فقط در تهران وجود دارند.

دغدغه ی نان به این مردم هنوز فرصت نداده است به ابعاد فاجعه وبه هزاران کشته ی خود و عواقب بازگشایی کسب و کار و رها شدن سلامت جامعه به امان خدا، فکر کنند.

بر همگان آشکار است و خود سران حکومت اذعان کرده اند که برای جمهوری اسلامی حفظ نظام بر همه چیز اولویت دارد. بر نان سفره مردم و حتی بر جان انسان ها. در ایران مردم قربانی نظام سیاسی جمهوری اسلامی اند. مساله نجات اقتصاد نیست. اقتصاد ایران قبل از کرونا هم بحران داشته و چهاردهه است با آن زندگی می کند. تا همین امروز، کلیه منابع اقتصادی در بنگاه های دولتی و نظامی و مذهبی ذخیره شده و دست نخورده است. نقدینه ها، اموال و مراکز توید ستاد اجرایی فرمان امام، آستان قدس رضوی، قرارگاه خاتم الانبیا، بنیاد مستضعفین، بنیاد شهید، صندوق توسعه ملی، اوقاف وحوزه ها و تبلیغات مذهبی و ده ها بنگاه اقتصادی و تجاری و مافیای واردات کالاهای بنجل و مواد مخدر و غیره، به میزان چندین تریلیون دلار سر جایشان است.

یک میلیارد یورویی که قول دادند خرج مقابله با کرونا شود، حتی اگر این مبلغ ناچیز هزینه گردد که نمی شود، خدشه ای به این سرمایه های نقدی و مالی و بانکی و غیره وارد نمی کند.

با توجه به این شرایط هولناک، عواقب و تصویر ایران بعد از کرونا چیست؟ دورنما کدام است؟ زنده ماندگان از ویروس کووید-١٩ چه فکر می کنند و تکلیفشان با ویروس کشنده تر و بختکی که چهار دهه است بر جامعه چنبره زده چیست؟

شرایط جاری وامروز ایران با روز و ماه های پس از کرونا در هم تنیده و قابل تفکیک نیست. به درست گفته میشود روز بعد از پایان کرونا روز انفجار اجتماعی در کشوری مثل فرانسه است وشاید کشورهای بیشتر. در مورد ایران این را میشود با قاطعیت بیشتری گفت. تبعات بحران کرونا در ایران به دلیل ویژگیهای جامعه و نوع حاکمیت و رابطه ی مردم و دولت سریع تر از هر جای دیگر دنیا خودش را نشان می دهد.

اما نباید غافل بود که نتیجه این وضعیت میتواند حالت دیگری را هم بوجود بیاورد. حالت و نتیجه ای که، ما پس از بیماری کرونا یک مردم زخمی، مستاصل، عزادار، مریض، فقیر تر، گرسنه تر، یک مملکت درب و داغان تر و جامعه ای را داشته باشیم که شیرازه اش از هم گسیخته و پاشیده تراز همیشه شده است.

در نتیجه یک شق این است که ما با چنین جامعه ای روبرو شویم. جامعه ای تسلیم و مستاصل و ناامید و گرسنه تر که سرش را پایین می اندازد مانند پس از جنگ ایران وعراق. همه به یاد داریم که سران رژیم گفتند جنگ یک موهبت الهی است. عملا هم همینطور بود و چند دهه دیگر به عمر جمهوری اسلامی اضافه شد. ما پس از جنگ جامعه ای داشتیم شکست خورده با چند میلیون کشته و زخمی و ناقص عضو و مردمانی فقیر تر و گرسنه تر و بیکار تر. جامعه داغدار و عزاداری که به لقب خانواده شهید مفتخر شدن و سفره گدایی برایشان پهن کردند. این یک احتمال ضعیف، اما یک احتمال است.

حالت و شق دومی که بیشتر محتمل و قابل پیشبینی است این است، با جامعه ای روبرو خواهیم بود که درس بسیار تلخی گرفته به قیمت جان هزاران نفر از عزیزانی که تا دیروز در کنار هم بودن، امروز چشم باز می کنند می بینند جایشان خالی است. این تجربه ی تلخ و و دردناک بر مبنای مصیبت های دیگری که در همه ی این سال ها بر مردم وارد شده، به یک انفجار اجتماعی، انفجاری عظیم تر از دیماه ٩٦و ابان ٩٨ تبدیل خواهد شد. این اتفاقی است که در ایران بعد از کرونا احتمالش بسیار بیشتر است.

فاکتورهای این احتمال خیلی زیادند. از جمله :

- ایران امروز، ایران دوران جنگ و پس از آن نیست. مردم دو انفجار عظیم اجتماعی را تنها در فاصله ی دو سال اخیر پشت سر دارند. هیچ امیدی به بهبود زندگی کماکان وجود ندارد. سرنگونی اولویت مردم شده است. در این دوره شکاف بالا و پایین عمیق تر گشته، زمانی که خانواده های کشته شدگان و کادر درمانی کشور دهان باز کرده و حقایق را بازگو کنند، میلیون ها خانواده ی داغدار و کل جامعه خواهد فهمید که چه بلایی سرشان آمد. مردم تا کنون حتی فرصت نکرده اند گریه هایشان را بکنند.

- جمهوری اسلامی بعداز کرونا بلحاظ اقتصادی ورشکسته ترو بلحاظ سیاسی بی اعتبارتر است. بر خلاف دوره ی جنگ، این بار بیماری کرونا و تبعاتش نمیتواند برای جمهوری اسلامی موهبت باشد. برعکس آنچه که حسن روحانی میگوید، کرونا جمهوری اسلامی را متحدتر و قوی تر نمی کند. مدت ها است توازن قوای بین مردم و دولت به ضرر رژیم تغییر کرده است. شعار رشد اقتصادی در حد جهش، در حالیکه کاهش اقتصادی تا سی درصد در کشورهای پیشرفته پیش بینی شده، یک دروغ و ادعای پوچ است!

- شکاف و ریزش نیرو درون خود نظام هم بیشتر میشود. امروز در ایران، نه دولت و هیات وزیران وجود دارد و نه مجلس. این نهادهای فرمالیته حتی وضعیت کج دار و مریز سابق را ندارند. برای مقابله با تبعات گرانی بنزین کل این سیستم تعطیل شد و نهادی فرمالیته تر به نام سران سه قوه زیر فرمان خامنه ای علم شد. امروز هم شورای امنیت ملی به ریاست روحانی است که بجای دولت و مجلس در خدمت اوامر بیت رهبری قرار دارد.

- مقدسات، مذهب، دین و خرافات یکی از ابزارهای قدرت نظام است. این ابزار بیشتر تضعیف و لبه ی تیغ شان کند شده است. خرافات دین در ایران آبرویش را بیشتر از همیشه به علم باخته است. اماکن مقدس و نمازهای جمعه و حوزه های علمیه شان بسته شد. رهبران دینی فرار کردند. کادر درمانی کشور و مردم با چشمان خود دیدند در حالی که عزیزانشان پرپر می شدند، سپاهیان اسلام امکانات بهداشتی را احتکار کردند، دزدیدند و در بازار آزاد به چند برابر قیمت فروختند و به بیمارستان ها ندادند.

- موقعیت بین المللی و منطقه ای جمهوری اسلامی به نسبت گذشته تغییر می کند. ما جمهوری اسلامی منزوی تر و موقعیت منطقه ای ضعیف تر در عراق، سوریه، لبنان، یمن و افغانستان را خواهیم داشت. بازار عراق و سوریه، بازار مطمئنی مثل سابق نیست. چین و روسیه هم قادر به تشکیل بلوکی قابل اطمینان برای نجات اقتصاد ایران نیستند.

در رابطه ایران و امریکا چشم انداز بهبود و سازش بسیار ضعیف تر شده است. انگشت تهدیدی که فرمانده قایق های تندور به طرف ناوهای جنگی غول پیکر امریکایی دراز میشود تنها خشم و نفرت یک پاسدار نیست. نشانه ی یک تقابل حل نشدنی و هر زمان قابل شعله ور شدن است.

این ها فاکتورهای واقعی اند و رابطه ی بین دولت و مردم را به شدت بیشتری از گذشته تحت تاثیر قرار داده و به چالش های بزرگتری کشیده میشود.

اما هنوز چقدر این توازن قوا به نفع طبقه کارگر و مردم محروم است را باید بطور واقعی بررسی کرد.

وقتی از انفجار اجتماعی حرف می زنم آن را بعنوان یک راه حل مطلوب و دلخواه نمیبینم. آن را یک امر اجتناب ناپذیر میدانم و موضوعی خارج از اراده و یا توان هژمونی احزاب و جریانات چپ و راست جامعه حد اقل در شروع امر.

درست است که توازن قوا به درجات بیشتری به ضرر رژیم تغییر کرده و می کند. اما مطلوبیت خیزش ها و انفجارهای اجتماعی زمانی است که جنبش های اجتماعی سازمان پیدا میکنند. در جامعه ما تا همین امروز جنبش های اجتماعی کم تر سازمان یافته و از استحکام سازمانی پایداری برخوردار نیستند. هنوز طبقه کارگر پراکنده و بی سازمان و بی حزب است. این پراکندگی در شرایط کنونی بهم ریختگی جامعه بر اثر ویروس کرونا، آزاردهنده تر خواهد بود.

با وجود این، جامعه ایران پس از بحران کرونا و تبعاتش در مسیر خیزش ها و انفجارهای اجتماعی قرار دارد. نه بخاطر این که من دوست دارم اینطور بشود یا راه حلی مطلوب است. از نظر من اجتناب ناپذیر است.

مردم ایران چه قبل و چه پس از کرونا، بخصوص، جز به سرنگونی به چیز دیگری فکر نمی کنند.

این که دنیای دیگری چیست، نوع دیگری از حاکمیت و اداره جامعه کدام است هنوز برای توده های عظیم کارگر و مردم محروم روشن نیست. مردم عامل بدبختی های خود را جمهوری اسلامی می دانند نه الزاما نظام سرمایه داری. مردم به هیچ تغییری به نفع زندگیشان امیدوار نیستند. تنها یک راه و یک افق جلو خود می بینند و آنهم سرنگونی است.

جمهوری اسلامی هم ،خودش را برای این نبرد جدی آماده کرده و همه ی سرمایه های اندوخته اش را برای این جنگ نگه داشته است. نظام حاکم، دولت و رییس جمهوری و مجلس حتی بصورت نمادین و فرمالیته برایش اهمیت چندانی ندارد. تمام اتکایش به حکومت شبه نظامی سپاه و بسیج و ارتش است.

پاسخ به این شرایط و تصویر روشن از نتایج این جنگ طبقاتی و آزادیخواهانه بر عهده ی کمونیسم و بخش آگاه طبقه کارگر و آزادیخواهان و برابری طلبان جامعه افتاده است.

تا اینجا به بخشی از فاکتورهایی که انفجار اجتماعی در ایران را حتی قبل از پایان کرونا توضیح میدهد، اشاره کردم که اساسا در رابطه با وضعیت حاکمیت و بحرانهایش است.

در جبهه طبقه کارگر و مردم و کمونیسم در ایران باید مولفه های اوضاعی سیاسی جاری و پسا کرونا و توازن قوای بین حاکمیت و مردم و ظرفیت و پتانسیل طبقاتی و اجتماعی را بطور ابژکتیو بررسی کرد و دید. نه آرزوها و شاید و باید و اگرها.

یکی از این واقعیت ها این است که جامعه ما خیزشهای دیماه و آبان و اعتراضات کارگری نسبتا رادیکال را در همین دو سال اخیر داشته است. این یک تجربه است که اگر کرونا نبود شانس اعتلا و خودآگاهی و سازمانیابی اش سریع تر و بیشتر بود. جامعه ی ما این را بعنوان داده دارد.

دوم، در این دوره دو سه ماهه شیوع ویروس کرونا تحرکات اجتماعی و همبستگی های مردمی را دیدیم.

مردم ایران سنتا در رابطه با مصیبت های گوناگون مثل زلزله ، سیل و اخیرا کرونا، همبستگی هایی از خود نشان داده و میدهند. کرونا یک بحران سراسری بود. در یک یا دو منطقه نبود تا سایر مناطق به کمکشان بروند. در نتیجه، امداد و کمک رسانی و همیاری و همبستگی در قالب شهری و محله ای باقی ماند. تهران برای خودش، یا شهرهای شمال و جنوب ایران و شهرهای کردستان و غیره. و چاره ای هم نبود.

در اینجا نمی خواهم به خصوصیات تک تک این کمپین ها و کمک رسانی ها و این که چکار کرده اند و غیره بپردازم. فقط بطور کلی می توانم اشاره کنم که:

- بخشی از این تحرکات را ثروتمندان و سیلیبریتی های شهرهای بزرگ بخصوص تهران، ناسیونالیست های کرد و ملی گرایان عرب در جنوب انجام دادند.

- بخش دیگر، چپ ها و آزادیخواهان و انسان دوستانی هستند که اساسا در کردستان از جنوب تا شمال به شکل کمپین ها و همیاری و همبستگی و کمیته های مردمی محلات به کمک جامعه شتافتند.

این ها هم داده های امروزند.

تفاوت همبستگی و همیاری توده ای در ایران با کشورهای دیگر مثل چین، کره، بریتانیا، فرانسه، ایتالیا و غیره در این است که در آن کشورها ده ها هزار داوطلب در پروژه های دولت شرکت داشتند. در واقع مجری داوطلب پروژه های مثل توزیع مواد بهداشتی و درمان، مواد خوراکی، حمل و نقل، کنترل قرنطینه و فاصله گیری اجتماعی دولت هستند. ولی در ایران این فعالیتهای داوطلبانه مستقل از دولتند چرا که دولت اساسا پروژه و برنامه ای نداشته است.

بازگشایی کسب و کار بعنوان عاملی بازدارنده در قبال تحرکات اجتماعی و همبستگی مردمی و کمپین ها و کمیته های مردمی عمل می کند. رژیمی که توپ را به زمین مردم انداخته، با تظاهر به تقلیل شیوع ویروس، عملا قرنطینه و امور بهداشت و ضدعفونی کردن محل های کار و زندگی و استفاده از ماسک و دستکش و غیره را حاشیه ای کرده و کنترل رفت و آمد و تجمع و حمل و نقل عمومی شهری و غیره را برداشته است. این اقدامات ضد انسانی فعالیتهای مردمی را تحت تاثیر قرار می دهد و چه بسا خود دولت موانع جدی بر سر راهشان درست کند و کارشان را خاتمه یافته اعلام نماید.

همانطوری که گفتم وضعیت جاری در ایران تا پسا کرونا کاملا بهم پیوسته است. احتمال انفجار اجتماعی زودرس تر و قبل از پایان کرونا هم وجود دارد. حسن روحانی این واقعیت ترسناک برای نظامش را یعنی سی میلیون مردم گرسنه به خیابان ها میریزن را اعتراف کرده است.

سوال این است آیا سیاست رها کردن مردم در دامن بیماری کرونا و راه اندازی کسب و کار میتواند رژیم را در مقابل این مخاطره مصون کند؟ جواب مطلقا منفی است. چرا که شرایط فعلی کوتاه مدت نیست. حداقل ٦ ماه و بیشتر هم طول می کشد. به احتمال زیاد موج دوم و سوم بیماری کرونا در راه است که ممکن است یک سال هم طول بکشد. در نتیجه، رکود بازار و کسب و کار کوچک و دستفروشی و کار فصلی برای میلیون ها خانواده ی بینوایان ادامه خواهد یافت. در این مدت مردم نمیتوانند دست روی دست بگذارند. کمک های مردمی و همیاری و همبستگی هم برای تخفیف مصائب پاسخگو نیست. بودجه اختصاصی دولت از قبیل یک تا دو میلیون تومان وام و ٢٠٠ تا ٦٠٠ هزار تومان کمک، هیچی نیست و دردی را دوا نمی کند.

در نتیجه، ما شاهد تحرکات اجتماعی گسترده تر برای فشار بر رژیم خواهیم بود. جمهوری اسلامی این فشار را آنطور که باید در این دوره احساس نکرد. تلاش اجتماعی تا کنونی اساسا به کمپین ها و همیاری و همبستگی و ایجاد کمیته های مردمی برای تخفیف دادن اثرات بیماری سوق پیدا کرد. از طرف دیگر، عدم قبول مسوولیت نظام در مقابل سلامت جامعه از طریق قرنطینه شهرها و تامین معیشت مردم، گرسنگان و بیکاران و بخش آسیب پذیر جامعه را به تلاش برای امرار معاش با پذیرفتن ریسک مرگ و میر واداشت. فشار گرسنگی و تامین معیشت دولت را تشویق کرده است که بر سیاست ضد انسانی رها کردن جامعه به حال خود مصر شده و حتی پا را فراتر گذاشته در سکوت جامعه تلاش زندانیان برای فرار از مرگ را سرکوب کند، تعدادی را در همان زندان به گلوله ببندد و حتی جرات پیدا کند بار دیگر طناب های دار برای اعدام زندانیان را برپا سازد.

اکنون با بازگشایی کسب و کار و تحمیل ریسک مرگ و میر به جامعه بخاطر نپذیرفتن مسوولیت تامین معیشت گرسنگان که عواقب خطرناکی در پی خواهد داشت، وظایف عاجلی در دستور جامعه بخصوص پیشروان و رهبران کارگری و مردم و در میان روشنفکران قرار گرفته است. از جمله:

تظاهر دولتمردان جمهوری اسلامی و تکرار دروغ های همیشگی که همه چیز خوب است، نمی تواند و نباید خریداری داشته باشد.

بعنوان وظیفه عاجل در همین دوره، طیفی از فعالین کارگری و چپ و کمونیست ها و روشنفکران آزادیخواه به درک این حقیقت برسند که باید برای سازماندهی اعتراضات موثر کارگری و توده ای بخشهای مختلف جامعه، آماده شد. الان مراکز کارگری، ادارات و به احتمال زیاد دانشگاه ها و مدارس هم باز میشوند. خطر شیوع بیشتر ویروس کرونا وجود دارد. خطر گرسنگی و فقر بیشتر و گسترده تر در پیش خواهد بود. در چنین شرایطی باید مردم را به دخالت بیشتر و اعتراض و فشار برای تامین معیشت شان تشویق کرد، آگاه نمود و سازمان داد.

بازگشایی کسب و کار، امکان مبارزه و اعتراض مجدد را به مردم میدهد. امکان اعتصابات کارگری چه بر اثر مخاطرات اوج گیری مجدد ویروس کرونا و چه مطالبات بر زمین مانده از معوقه ها تا دستمزدها و بیکاری و معیشت و زندگی زیر خط فقر و گرسنگی وجود دارد.

اعتراضات اجتماعی علیه گرانی و تورم و گرسنگی و برای معیشت نمیتواند تا پایان شش ماه و یک سال بیماری کرونا صبر کند. امکان اعتراضات اجتماعی کارگری و مردمی، مصادره ی انبارها، اعتصابات عمومی و شورش بینوایان هست. در مملکتی که بخشی از مردمانش با فروش اعضای بدن زندگی می کنند، تن فروشی می کنند، به مواد مخدر و دزدی کشیده می شوند، کارتن خواب و گورخواب اند...، چه توقعی می رود جز این که یا مستاصل و مایوس و تسلیم شده یا دست به شورش و عصیان و مصادره بزند.

تحولات دو سال اخیرجامعه ایران از جمله خیزش میلیونی دی ماه ٩٦، آبان ٩٨، ساقط شدن هواپیمای مسافربری با موشک سپاه پاسداران و اعتراضات اجتماعی گسترده، نشان داده است که تسلیم و تمکینی در کار نخواهد بود. انتظار جمهوری اسلامی برآورده نخواهد شد.

وظیفه و موضوع دیگر، آگاهگری در ابعاد اجتماعی گسترده و بیداری مردم به عمق مصائب نظام سرمایه داری است نه صرفا رژیم آخوندها. باید نگاه مردم به زندگی و رفاه و برابری و سلامت و امنیت را عمیق تر کرد. ضدیت با رژیم به ضدیت با نظام سرمایه و حاکمانش تبدیل شود.

چه در جریان تداوم ویروس کرونا و چه بعد از آن، بخش پیشرو طبقه کارگر و بخش آگاه تر جامعه به آلترناتیو نظام سرمایه داری، به سوسیالیسم و لغو مالکیت خصوصی و برابری، بیشتر و بیشتر آگاه و طرفدار آن شوند. در غیاب یک جنبش کمونیستی و سوسیالیستی و طبقاتی در ایران، اپوزیسیون بورژوایی داخل و خارج شانس قرار گرفتن در راس جنبش سرنگونی و حفظ بنیادهای سرمایه داری و ابزارهایش را پیدا خواهد کرد.

سوسیالیسم بعنوان آلترناتیو این نظام باید شفاف تر، قابل حصول و دسترس، تبلیغ و ترویج شود. بعنوان آلترناتیو و بدیل و مساله روز نه آینده ی دور و بعدها. دنیای پس از این بحران در جهان اگر قراراست ساختار اقتصاد تغییر کند، باید ساختار سیاسی و قدرت و حاکمیت تغییر کند. جای بالایی ها و پایینی ها عوض شود.

این دوره، دوره تعرض سوسیالیسم است. قلدری حکومت های سرمایه داری در ابعاد جهانی، ناکارایی نظام سرمایه داری حتی در تامین جان و سلامت انسان های جامعه، لبه تیغ تعرض و گردنکشی این نظام را کند کرده است.

تلاش های جنایتکارانه ای به قیمت جان مردم و گذشتن از روی نعش جوامع بشری در جریان است تا اقتصاد سرمایه داری را نجات دهند. در حالکه بشریت متمدن و آزاد و خواهان رفاه و خوشبختی مسبب فروپاشی اقتصاد سرمایه داری نیستند. گندیدگی و پوسیدگی این نظام است که موجب از هم پاشیدن اقتصاد و سیاست و فرهنگ سرمایه دارانه است.

برای پیروزی کمونیسم و انقلاب کارگری در جهان و در ایران هیچ وقت زود نیست. بشر با اولین انقلاب کارگری کمون پاریس١٥٠ سال فاصله دارد و از دومین انقلاب کارگری اکتبر بیشتر از یکصد سال می گذرد. در انقلاب اول با نیروی بسیار کمی در دل یک بحران و جنگ دولتهای سرمایه داری، کمونیست ها تصمیم گرفتند قدرت را بگیرند و گرفتند. بحران امروز سرمایه داری در ایران، اگر چه بر اثر جنگ نظامی نیست اما همه ی مولفه های بحران اقتصادی ، اجتماعی، فرهنگی، حکومتی و ایدئولوژیک را دارد.

کمونیست ها و طبقه کارگر آگاه باید برای گرفتن قدرت آماده شوند. برای این امر انقلابی، لازم است طیفی ازکارگران کمونیست وسوسیالیست و آزادیخواهان و برابری طلبان، با این ادعا و تصمیم و اراده، مسلح به آگاهی شوند. جامعه امروز به لشکری از سوسیالیست ها نیاز دارد. کمونیست ها و سوسیالیست هایی که مجامع عمومی کارگری و شوراهای کارگری و مردمی برپا می سازند، کمیته های کارخانه و کمیته های انقلابی مردمی محلات شهرها را سازمان می دهند، تحزب کمونیستی طبقه کارگر را در دستور فوری خود قرار می دهند، اعتصابات کارگری و توده ای سازمان می دهند، مصادره های انقلابی گرسنگان را هدایت می کنند و بالاخره قیام توده ای و انقلاب کارگری را سازمان می دهند.

ما آگاهیم که پیروزی جاده ی سرراستی نیست.موانع زیادی بر سر راه جنبش سرنگونی و مبارزه طبقاتی در ایران وجود دارد. موانعی که می توانند سرنگونی جمهوری اسلامی را سنگین تر و پر هزینه تر کنند. دخالت امپریالیستی، احتمال جنگ و تخاصماتی که ممکن است بعنوان موهبتی برای جمهوری اسلامی باشد، ملی گرایی و نقش مخرب نیروهای قومی و باندسیاهی و حتی جریاناتی در جناح چپ که کارگران و مردم را بزیر پرچم بخشهایی از بورژوازی تشویق می کنند...، همه ی این ها عوامل بازدارنده و مخرب هستند.

خنثی کردن این مخاطرات هم برعهده ی کمونیسم و طبقه کارگر آگاه و برابری طلبان و اقعی جامعه برای پیروزی جنبش سرنگونی و مبارزه طبقاتی است.

کاپیتالیسم یا سوسیالیسم، بشر راه نجاتی جز سوسیالیسم ندارد!

اگر برای بیشتر کشورهای جهان سوسیالیسم یک شعار و فراخوان است. برای ما در ایران هم این است و هم سازماندهی عمل انقلابی برای تحقق عملی سوسیالیسم.

امروز به دلیل تضعیف جبهه دشمن و بی آبرویی و ناکارآمدی نظام سرمایه داری از طرفی و اعتبار و حرمت کمونیسم در ابعاد اجتماعی در ایران و طیف گسترده ی کمونیست ها و سوسیالیست های مجرب و رهبر علنی و عملی، جامعه ی ما بیشتر از هر زمانی به انقلاب کارگری نزدیک تر است. کمونیسم ما در ایران امروز دارای سیاست، نقشه ی راه، تاکتیک های مبارزاتی، راه حل های سازمانی حزبی و توده ای کارگری و مردمی است. امروز دست کمونیست های ایران بیشتر از هر زمانی پر است. طبقه کارگر و بخش آگاه جامعه ایران چاره ای جز توسل و توکل به کمونیسم و سوسیالیسم برای رهایی و رفاه و امنیت و سلامت و خوشبختی ندارد. کمونیسم و فعالیت کمونیستی و سیاست و نقشه و تاکتیک های کمونیستی را باید شفاف و روشن در اختیار جامعه گذاشت. با این آگاهگری و بهمراه عمل انقلابی، بدون شک توده های میلیونی مردم ایران کمونیسم را انتخاب خواهند کرد. ولو هنوز هستند و خواهند بود مفسرین گوناگون کمونیسم و حزب گریزها و حاشیه نشینان مکتب کمونیسم و جونیورهای حاشیه ی قدرت که به این واقعیت باور ندارند.

چهره ی جهان تغییر کرده است. در کشو ابر قدرتی مانند امریکا و در دل دوحزب دست راستی قدرتمند "دمکرات و جمهوری خواه" کسی قد علم می کند و می گوید من سوسیالیستم، به من رای بدهید. میلیون ها کارگر و زحمتکش پشت او صف می بندند. این ادعا و سمپاتی و پذیرفتن سوسیالیسم صرفنظر از این که سوسیالیسم "برنی سندرز" کاندید انتخابات ریاست جمهوری، چقدر به کمونیسم و سوسیالیسم مارکس شبیه است یا نه، مدیون دمکراسی نیست. این بخاطر بن بست کاپیتالیسم و مطلوبیت سوسیالیسم است. نشان آغاز پایان کاپیتالیسم پوسیده و ناکارامد و امتحان پس داده است.

کمونیسم در ایران هم، به دمکراسی، به خرده بورژوازی و طبقه متوسط، به زمین داران روستایی شکرگزار احمدی نژاد، بدهکار نیست. کمونیسم ما جدی ترین نیروی تحقق آزادیهای بی قید و شرط سیاسی است. خواستار بیشترین رفاه و امنیت و سعادت مردم است. توده های هر چه وسیع تر طبقه کارگر و بینوایان جامعه، بپذیرند و آگاه شوند که این آزادی ها و رفاه و خوشبختی بدون سوسیالیسم و حکومت کارگری و بدون الغای نظام سرمایه داری، لغو کار مزدی و برقراری برابری کامل به دست نمی آید. مطلقا به دست نمی آید.

در جهان پسا کرونا ممکن است بخشی از مردم اروپا و جهان به حداقلی از محتاط شدن کاپیتالیسم و شل کردن سر کیسه راضی شوند. روشن است دیگر بورژوازی غرب بویژه نمی تواند مانند دوره ی تاچر و ریگان افسار گسیخته و قلدربماند. من نماینده طبقه کارگر و مردم سراسر جهان نیستم. اما در ایران کار ما کمونیست ها، پراتیک کردن سوسیالیسم است. اجرای نقشه ی عمل و امر سازمانیابی حزبی و شورایی کارگران و مردم است.

ما به این واقعیت آگاهیم که انقلاب دردستور جامعه ی ایران در ضرب اول انقلاب کارگری و سوسیالیستی نیست. اما انقلابی است که جامعه ایران را شخم می زند. زمین را برای رشد و شکوفایی سوسیالیسم فراهم می کند. چرا که مردم تجارب عظیمی اندوخته اند. حکومت شاه را پایین کشیده اند، برای انداختن حکومت مذهبی خیز برداشته اند. خاورمیانه و بهار عربی را دیده اند. ..

این مردم یک نیاز انسانی و نیاز به رفاه و آزادی را با گوشت و پوست و استخوان لمس کرده اند. دیگر هیچ امام و شاه و خدایی نمیتواند این مردم را به نظام طبقات دارا و شاه و شیخ و حجره ها و حوزه ها و مساجد وحرم ها و دروغ و ریا و خرافات شان، برگرداند. حتما بسیاری از مردم عقاید مذهبی و ماورا ء الطبیعه ی خود را نگه می دارند. اما همین بخش جامعه هم امروز انسانیت و ازادی ورفاه و معیشت و برابری را بر هر عقیده ی آسمانی ترجیح می دهند. انسان امروز ایران انسان انقلاب ٥٧ نیست. انسان پرورش یافته ی مکتب متحجری که اقتصاد را مال خر می دانست نیست. گله ای نیست که سرش را پایین بیندازد و کسانی او را به کارخانه ها و ادارات و مدارس بفرستد و منتظر دستمزدی بخور و نمیر نگه دارد.

انسان امروز در ایران، نه تنها خون برابری طلبی و خوی و رفتار انسان برابر در رگهایش جاری است، انسانی است که علیه تخریب طبیعت و محیط زیست، علیه ازار حیوانات هم برخاسته است. این مردم در مملکتی علیه حاکمیت مذهبی که چهار دهه است تلاش می کند انسان را بطرز فجیعی به سموم لجن خرافات و تسلیم و تمکین به سرمایه داری و سود و استثمار انسان آلوده کند، حرمت زن را بگیرد، حرمت کودک را بگیرد، خیز برداشته است و رویای جامعه ای سالم را در سر می پروراند که انسان زن و مرد و کودک در آن برابر است.

سوسیالیسم بجز این نیست. وقتی انسان به حرمت و حقوق و آزادی و رفاه و خوشبختی فکر کند، وقتی انسان صرفنظر از ملیت و مذهب و نژاد و جنسیت حق زندگی برابر میخواهد، این همان سوسیالیسم است.

برقراری سوسیالیسم یعنی جهان ازاد و برابر برای انسان در مرکز و محور فعالیت های کمونیست ها و ما حکمتیست ها قرار دارد. حکمتیست های امروز ایران، در تداوم کمونارهای کمون پاریس و بلشویک های انقلاب اکتبر اند.

کمونیست ها و سوسیالیست ها باید تضمین کنند که هیچ مانعی نتواند انقلاب دوم ایران ، یک انقلاب مداوم تا برقراری حکومت کارگری و سوسیالیسم را متوقف کند.

جهانی که بر اساس سوسیالیسم ساخته می شود، دنیایی به شدت ساده، غیر پیچیده و قابل فهم و مادی و زمینی است.

خصیصه ی پایه ای جامعه ی سوسیالیستی تولید برای نیاز جامعه است نه مبادله و بازار و رقابت و کسب سود. نظام سرمایه داری تنوع کالا (خوراک، پوشاک، مسکن، اتومبیل، تکنولوژی و...) را یک مزیت و فضیلت برای جامعه بشری می نامد. برای مثال کارخانه های متعددی برای تولید یک نیاز مثلا کفش یا لباس را در نظر بگیرید. تنوع این کالاها سر سام آور است. در حالیکه ٩٩ در صد شهروندان جهان در سال به دو جفت کفش یا دو شلوار جین نیاز دارند، مازاد این کالا کجا می رود؟ جایی نمی رود. در همین جامعه بخشی از درآمد مزد بگیران جامعه صرف خرید کالاهایی می شود که نیازی به آن ها نیست. اما سرمایه داران از مدیا و پشت ویترین ها ارقام سرسام آوری از همین کالا را در اشکال و مدل ها و رنگ ها و کیفیت های بالا و پایین و بنجل به نمایش گذاشته و به مزدبگیران قالب می کنند و آن را تحت عنوان تنوع طلبی انسان به خورد جامعه می دهند.

یا برای کالاهای امثال تلویزیون و کامپیوتر و نیازهای از این قبیل تاریخ مصرف معینی تعیین کرده و بعد از آن تاریخ از کار می افتند. بعلاوه هر سال با اپدیت کردن این قبیل کالاها، انواع دیگر را تولید و به بازار عرضه می کنند بطوری که کسی که تلویزیون یا کامپیوترش را یک یا دو سال قبل خریده از چشم می افتد و نوع جدید که تفاوت خیلی زیادی با قبلی ندارد را می خرد. سرمایه داران بهر قیمت شده کالاهای متنوع و غیر ضروری برای نیاز بشر را به توده های مردم قالب کرده و دستمزدی را که پرداخته اند از او پس می گیرند. بگذریم که هر سال بهای کرایه خانه و آب و برق و حمل و نقل و غیره را هم افزایش می دهند.

اما در جامعه ی سوسیالیستی تولید بر اساس نیاز و اولویت ها است. در نظام سرمایه داری تولیدات نظامی و تسلیحات و بمب و تانک و جت های جنگی در اولویت است و بخش بسیار بزرگی از داراییهای جامعه صرف تولید و انبار این کالاهی غیر ضروری و مخرب می شود . برای مصرف این تولیدات سرمایه داران به جنگ نیاز دارند...جنگی که هر چند وقت یک بار چهره ی جهان و یا بخشی از آن را تغییر داده و موقعیت جدید برای سرمایه و کسب سود فراهم می کند.

در مقابل این، در جامعه سوسیالیستی اولویت نیازهای حیاتی جامعه است. مثل مسکن مجانی برای همه، بهداشت و درمان مجانی برای همه، حمل و نقل مجانی برای همه، خوراک مورد نیاز جامعه برای تامین رشد و سلامت انسان از کودکی تا سالمندی، امکانات تفریحی عمومی برای همه، مدارس و کودکستان و دانشگاه های مورد نیاز جامعه، بیمارستان ها و تخت های بیمارستانی و مراکز تحقیقاتی پزشکی، بخش های ICU و ادوات مورد استفاده در این بخش ها به اندازه کافی، تعداد پزشکان و پرستاران به اندازه کافی، تولید واکسن ها و داروهای لازم و ...

برای مثال زمانی اتفاقی طبیعی مثل سیل و زلزله و یا شیوع بیماری همه گیر می افتد، ما جامعه ای داریم که از قبل برای مقابله با آن آماده است و چیزی کم و کسر نمی آورد.

دنیای سرمایه داری امروز خیلی آشکارا نشان داد که ناجی بشر و جامعه نه تسلیحات نظامی و ارتش ها و جنگ هایش و نه زرق و برق و تنوع نیازهای غیرضروری بلکه، واکسن، دارو، امکانات بهداشتی و درمان، وسایل دفاع از خود درمقابل ویروس از قبیل ماسک و دستکش و دستگاه های تنفسی در بیمارستانها، تختخواب های لازم در بیمارستان ها و تامین معیشت مردم در شرایط قرنطینه است.

تنها این یک نمونه به ما می گوید که این جهان از بیخ و بن وارونه است. تولید برای نیاز جامعه نیست. برای مبادله و خرید و فروش و رقابت و کسب سود برای اقلیتی به نام سرمایه دار است. به بانک هایشان نگاه کنید، به مراکز نظامی و ادوات و تسلیحات کشنده و نابود کننده شان نگاه کنید، به برج های سر به فلک کشیده و هتل های لوکس و کالاهای لوکس و پر زرق و برق شان پشت ویترین ها نگاه کنید، کدام یک از این کالاها و امکانات سرسام آور توانست در بحران کووید-١٩ جان حتی یک انسان را نجات دهد؟!

جامعه ی سوسیالیستی ما جامعه ی برابر به معنای واقعی کلمه است. جامعه ای که طبقات دارا و ندار ندارد. حقوق و دستمزدهای نجومی برای بخشی و دستمزدهای بخور و نمیر برای اکثریت کارکنان جامعه ندارد. همه کار می کنند و همه یک اندازه می گیرند. از هر کس به اندازه ی توانش و به هرکس به اندازه نیازش. انسان ها علیرغم هر تفاوت فیزیک و جنسیتی و استعداد و کم استعدادی، اما نیازشان یکی است. نیاز کارگر برای زندگی مرفه بهمان اندازه ی نیاز سرمایه دار و مدیران و وزرا و وکلای دولت سرمایه داران است. چیزی نه کم و نه زیاد. هیچ انسانی بخاطر ثروت و قدرتی که به زور و ریا و فریب و سرکوب و اسیر کردن اکثریت کارکنان جامعه به دست آورده است، بر انسان کارکن جامعه اولیت و برتری ندارد.

تمام داراییهای منقول و غیر منقول یک جامعه به تمام شهروندان آن جامعه تعلق دارد. اقلیتی که به زور و سرکوب صاحب و مالک داراییهای جامعه شده اند، از کل این دارایی های غصب شده، قطره هایی به گلوی گرسنگان و مزدبگیران می چکانند تا نمیرند و نسل های بعدی را برای کار متولد و بزرگ کنند.

بیش از صد و پنجاه سال پیش مارکس اموزگار بزرگ پرولتاریای جهان گفته است که این دنیا بر قاعده خود قرار ندارد. باید آن را بر قاعده اش نشاند. زیر و رو کردن جهان و گذاشتن آن بر قاعده اش برای اکثریت مزدبگیران جهان، جز با انقلاب کارگری ممکن نیست. طبقات دارا که حکومت را در دست دارند به میل و اراده ی خود داراییهای جامعه را به شهروندانش بر نمی گردانند. آنها خود را مالک و صاحب این داراییها می دانند. بخشی آن را ارث پدر و یا تلاش فردی و استعداد خود می نامند و نود و نه درصد بقیه آن را با زور مثل کودتا، جنگ یا با فریب دمکراسی و انتخاباتی که خود مهندسی می کنند، قدرت را به دست گرفته و داراییهای جامعه را تصاحب کرده اند.

نمونه ی ایران بسیار بارز است. کل سرمایه داران و صاحبان املاک و بانک ها و نقدینه های امروز کسانی هستند که با شکست انقلاب ٥٧ با زور اسلحه و فریب مذهب و خرافات به قدرت رسیدند و کل داراییهای جامعه را به نام خود کردند. بخش اعظم این سرمایه داران حتی برای چراندن یک گله کوچک گوسفند هم صلاحیت و استعداد ندارند تا چه رسد به حکومت کردن و برسمیت شناختن حقوق برابر انسان. بخش اعظم این مالکان و تاجران و سرمایه داران و صاحبان شرکت ها و مدیران و وزرا و وکلا بخشا در کنج حوزه ها و حاشیه جامعه مشغول کشف و انکشاف طرز وضو و نماز بودند و این که وقتی به مستراح می روند پای چپ را اول بگذارند یا راست. این واقعیت را خودشان هم بعضا به همدیگر می گویند. از جمله کسی از این ها به حسن روحانی گفته است که تو یک گله را هم نمیتوانی بچرانی تا چه رسد به ریاست جمهوری یک مملکت.

این حقیقتی است که در مورد کل لشکر صاحبان زر و زور و قدرت با مدرک دکترا یا بدون مدرک صدق می کند.

آری، این دنیا باید بر قاعده اش بنشیند. و این قاعده جز سوسیالیسم نیست. جز برابری کامل انسان ها نیست. جز تامین کامل نیازهای شهروندان بطور کامل نیست. جز تولید برای نیاز نیست.

زمانی که از کمونیسم و سوسیالیسم و انسان برابر حرف زده می شود خیلی ها با انگشت شوروی سابق یا چین و کره شمالی را به ما نشان می دهند. این ها تنها ضد کمونیست نیستند، اساسا ضد انسانند و بویی از انسانیت نبرده اند. کمونیسم مارکس، کمونیسم ما به شوروی دوره استالین و خروشچف و یلتسین یا کره شمالی و چین بدهکار نیست. آن ها به نام کمونیسم راه دیگری رفتند که از آغاز سرمایه داری دولتی و نهایتا سر از سرمایه داری بازار آزاد در آوردند.

جنگ سوسیالیسم و کاپیتالیسم جنگ ایدئولوژیک نیست. جنگ مادی و زمینی حقوق برابر انسان در مقابل نابرابری و تبعیض و ستم و تحقیر انسان است.

طبقه سرمایه دار در هر کجای دنیا باشد، حق دارد ضد کمونیسم و ضد سوسیالیسم باشد. نمی تواند غیر از این باشد. اما این طبقه ساکت ننشسته و بیش از دو قرن است، سموم خرافات نابرابری و تفاوت انسان ها به دارا و ندار و به زورمند و فقیر و تسلیم و تمکین و رضا به جوامع بشری را تزریق می کنند. علاوه بر زور و سرکوب و ارتش و پلیس و زندان، لشکرهای عظیمی از مبلغین و مروجین و شبکه های سرسام آورمدیا در خدمت مطلوبیت نظام سرمایه داری و علیه کمونیسم و انسان برابر دارند.

طبقه سرمایه دار و نوکرانش، بخشی از طبقه کارگر و بینوایان را هم با فرهنگ پلید قبول تفاوت ها و سرنوشت و تقدیر و خرافات آلوده و مسموم کرده اند. شکست انقلاب کارگری کمون و اکتبر را به چشم طبقه کارگر می کوبند. تحقق سوسیالیسم و برابری را غیرممکن جلوه می دهند. زمانی که این حقه ها کارساز نشد، به جنگ و ارتش و پلیس و زندان و اعدام متوسل می شوند. نفس همین سرکوبگری کافی است تا نشان دهد که این نظام مطلقا حقانیت و صلاحیت ندارد. نظام بی وجدان، فاسد، زورگو، دروغگو و ضد بشر است.

طبقه کارگر که قدرت بگیرد می تواند جامعه سوسیالیستی و برابر خود را بسازد. می تواند ازادی و برابری را برای همه بدون استثنا به ارمغان بیاورد. می تواند قلدرها و زورگویان را افسار بزند بدون اینکه لازم باشد حتی یکی نفرشان را اعدام کند. بگذار روزی بیاید که افتخار یک سرمایه دار و ملک دار و کاخ نشین این باشد که بعنوان یک کارگر آزاد مثل بقیه کار کند و مزد برابر بگیرد و بوی انسانیت به مشامش بخورد.

ایران کشوری با منابع و داراییهای سرشار و سرسام آور است. این منابع در خدمت منافع کل شهروندان می تواند دنیایی بسازد که از فقر و بیکاری و بیماری و نداری و بی حرمتی و نابرابری خبری نیست. دنیایی که با هیچ بخش جهان سر جنگ و رقابت ندارد. دنیایی که همه بیایند و ببینند و بیاموزند و بروند جامعه ی خود را بسازند.

سرمایه داران بجای خود که باور ندارند و جامعه سوسیالیستی را کابوس خود می دانند، اما یک روز همه ی ناباوران دیگر از صفوف طبقه ی ما و جامعه، به انسان بودن خود، به برابر بودن خود، به آزاد بودن خود... باور خواهند کرد.

چهارم اردیبهشت ٩٩ (٢٣ آوریل ٢٠٢٠)

Posted by l at 08:42 PM | Permalink

نقدی بر ایده بازسازی فمینیسم بورژوایی در دیالکتیک مارکسیستی / احمد آزادی جو

نقدی بر ایده بازسازی فمینیسم بورژوایی در دیالکتیک مارکسیستی / احمد آزادی جو
http://militaant.com/?p=10835

Posted by l at 08:40 PM | Permalink

April 27, 2020

تحریم اقتصادی ایران و "شتر سواری دولا دولای" حزب حمید تقوایی

شیوع ویروس کرونا و وضع وخیم مردم ایران، بار دیگر مسئله تحریمهای اقتصادی آمریکا علیه ایران و جایگاه نفس تحریم اقتصادی یک مملکت و عوارض زیانبار آن بر زندگی مردم را زنده کرده است. در این زمینه تا کنون از جانب برخی از دولتها، از امریکا درخواست شده ، با توجه به شیوع کرونا به تحریم اقتصادی ایران پایان دهد.

در این میان علاوه بر جمهوری اسلامی جریانات و گروههای مختلف به حرف آمده اند و هر کدام از زاویه منافع جنبشهای سیاسی متعلق به خود، له و علیه تحریم سخن گفته اند. جمهوری اسلامی و بورژوازی حاکم بر ایران و مدافعان نظام که طبیعتا مخالف تحریم اقتصادی حکومتشان هستند، مثل همیشه تلاش میکنند بار تحریم اقتصادی را بر دوش طبقه کارگر و مردم محروم بیندازند. تلاش میکنند بی حقوقی، فقر و گرانی، عدم تلاش برای تامین امکانات اولیه جهت مقابله با کرونا و نجات جان انسانها و در یک کلام بی مسئولیتی حاکمیت در قبال زندگی اکثریت مردم را با این استدلال که "تحریم هستیم" توجیه کنند.

دسته دوم جریانات راست و چپ بورژوایی، ناسیونالیستی، قومی و... در اپوزیسیون هستند که خواهان ادامه تحریمهای اقتصادی ایرانند. این دسته مخالفت خود با جمهوری اسلامی و جنایتکاری آن را توجیهی برای دفاعشان از تحریم اقتصادی ایران میدانند. در میان این دسته صفی رنگین کمان از فرشگردی ها و طرفداران سلطنت تا انواع جریانات و گروههای ناسیونالیستی، قومی و.... تا مجاهدین در اپوزیسیون جمهوری اسلامی قرار دارند. در میان این صف "حزب کمونیست کارگری" نیز قرار دارد که با توجیهات "عامه پسند" و اینکه البته مخالف تحریم هستیم و اما با هزار اما و اگر و ... رسما چیزی جز دفاع از تحریم اقتصادی ایران را بیان نمیکنند.

در مقابل همه اینها کمونیستها و همه کسانی قرار دارند که تحریم اقتصادی ایران را بدلیل تاثیرات مخرب آن بر زندگی مردم محکوم میکنند. این دسته تحریم اقتصادی را به عنوان سلاح کشتار مردم محروم، به عنوان ابزار قطع نان و شیر و داروی دهها میلیون انسان نه تنها محکوم که تحت هیچ شرایطی قبول نمیکند. این طیف از اپوزیسیون ضمن مقابله با توجیهات حاکمیت، ضمن افشا و مقابله با تبلیغات جمهوری اسلامی در توجیه فقر و به حقوقی مردم به بهانه تحریم، خواهان قطع فوری تحریمهای اقتصادی هستند.

در این نوشته بطور مشخص به مباحثات اخیر "حزب کمونیست کارگری ایران" و دفاع شرمگینانه آنها از تحریم اقتصادی در لفافه "برخورد زنده به شرایط و کلیشه نساختن از مخالفت با تحریم اقتصادی و ..."، خواهم پرداخت.

در این حزب تعدادی از اعضا رهبری آن از جمله اصغر کریمی، حمید تقوایی و کاظم نیکخواه هر یک به مناسبتی و به شکلی در مورد تحریم اقتصادی و سیاست و جهت حزبشان پرداخته و رسما و عملا از تحریم اقتصادی دفاع کرده اند. اصغر کریمی به نام دفاع از موضع حزب خود، تلاش ناموفق و ناموجهی کرده است که با استناد به خاطرات نه چندان دقیق خود، موضع راست حزبش را به منصور حکمت نسبت داده و او را هم شریک آن کند.

اصغر کریمی طی نوشته ای زیر عنوان "حزب کمونیست کارگری و تحریم اقتصادی" اشاره میکند که:

"تا جایی که به منصور حکمت مربوط میشود نکاتی که در جلسه هیئت اجرایی حزب در اوایل دهه نود گفت نشان میدهد که او چقدر به این مساله سیاسی برخورد میکرد و از آن یک اصل خدشه ناپذیر نساخت. تبصره هایی که او روی بحث من گذاشت بسیار واضح و غیر قابل تفسیر است. مواردی را بعنوان مثال برشمرد که در وضعیت های معین و خاصی نمیتوان مخالف تحریم اقتصادی بود."

او در ادامه در مورد سیاست حزبشان مینویسد:

تحریم اقتصادی در شرایط کنونی را (البته نه درمورد تحریم تجهیزات نظامی و تحریم سپاه پاسداران و امثالهم) به زیان مردم میدانیم و محکوم میکنیم اما در عین حال بر این نکته هم واقفیم که تحریم اقتصادی ممکن است در شرایطی پروسه سرنگونی انقلابی رژیم بقدرت مردم را تسریع کند و مورد استفاده مردم قرار بگیرد. (تاکیدات از من است)

اجازه بدهید ابتدا تکلیفمان را با نامربوطی "خاطرات" اصغر کریمی در رابطه با موضع "منعطف" منصور حکمت از زبان خود حکمت و حزبی که او در راسش بود را روشن کنیم، بعد به سیاست مورد دفاع اصغر کریمی و حزبش و چرایی آن برخواهیم گشت.

منصور حکمت در دوره حیات خود و در مقاطع مختلف از بحث تحریم اقتصادی ایران تا تحریم اقتصادی عراق و در مباحثات مربوط به بحران خاورمیانه، سیاه روی سفید و بدون هیچ انعطاف و اما و اگری هر نوع تحریم اقتصادی را محکوم کرده است. "خاطرات" اصغر کریمی و تلاش برای گره زدن سیاست حزبش به منصور حکمت با اتکا به این خاطرات نه تنها نادقیق و غیر واقعی نامسئولانه، که بعلاوه تلاشی اپورتونیستی برای توجیه سیاست به غایت راست و ارتجاعی حزب مطبوعش با استفاده از اعتبار و اتوریته منصور حکمت در جنبش کمونیستی است. تلاشی که باید در مقابل آن ایستاد و آنرا خنثی کرد.

منصورحکمت در مصاحبه ای با نشریه کمونیست در اکتبر ١٩٩٠-مهر ماه ١٣٦٩ تحت عنوان، "در باره بحران خاورمیانه"، در مورد تحریم اقتصادی عراق توسط آمریکا و هم پیمانان او مینویسد:

" ... گرو گرفتن غذا و داروى ميليونها انسان هم، که تازه طبق قطعنامه سازمان ملل مجاز نيست، اقدامى کاملا ضد انسانى است. بهر‌حال اگر نفس امتناع از تجارت با عراق را جزو حقوق کشورهاى ديگر بدانيم، گردنه بگيرى نظامى تحت عنوان اجراى عملى اين سياست قطعا محکوم است و بايد متوقف بشود.

منصور حکمت در آوریل ١٩٩٨- فروردین ١٣٧٧ در نوشته دیگری زیر عنوان "دو ابرقدرت" باز در مورد تحریم اقتصادی عراق مینویسد:

"جهان به کلينتون ها و آلبرايت ها و خيل ژورناليستهاى جيره خوار هيات حاکمه آمريکا فهماند که ديگر کوبيدن مردم محروم عراق را تحمل نميکند. نه فقط اين، بلکه خواهان پايان يافتن کابوس هفت ساله مردم تحت محاصره اقتصادى است. به قول شرکت کننده اى در يک تظاهرات ضد آمريکائى، محاصره اقتصادى خود مهلک ترين سلاح انهدام و کشتار جمعى است. سلاحى که هفت سال است هر روز به کودکان عراقى شليک ميشود و تا همينجا ميليونها قربانى داشته است."

"محاصره اقتصادى عراق بايد فورا لغو شود. تهديد نظامى آمريکا بايد براى هميشه از بالاى سر مردم منطقه برداشته شود. صرفنظر از مشقات غير قابل توصيف اقتصادى اى که اين شرايط بر مردم عراق تحميل ميکند، توحش غرب به بقاء رژيم ارتجاعى عراق خدمت ميکند. تا آنجا که به مبارزه براى رهائى و آزادى مردم عراق مربوط ميشود، کلينتون و صدام حسين به يک اردو تعلق دارند.( همه تاکیدها از من است)

حکمت در بحث دیگری زیر عنوان "تحریم تجاری ایران" به تاریخ تير ١٣٧٤، ژوئن ١٩٩٥ در مورد تحریم اقتصادی ایران میویسد:

"اين سياست آمريکا مستقل از تاثيراتش بر ثبات و بى ثباتى رژيم اسلامى، بايد بعنوان يک اقدام زيانبار براى مردم ايران بدون هيچ ابهامى محکوم شود. وخامت بيشتر اوضاع اقتصادى مردم نتيجه محتوم اين سياست خواهد بود. برخلاف ادعاهاى رايج، تحريم تجارى از جانب آمريکا حتى اگر اروپا و ژاپن و ساير قطبهاى اقتصادى از آن تبعيت نکنند، تنگناهاى واقعى براى اقتصاد ايران ايجاد ميکند که قربانيان فورى آن نه رژيم اسلامى، بلکه توده وسيع مردم کارگر و کم درآمد در ايران خواهند بود. اين تصور که اعمال فشار بر مردم و به استيصال کشيدن آنها گامى در جهت سرنگونى رژيم اسلامى است، تصورى بيمارگونه و ضد اجتماعى است که فقط در چهارچوب تفکر فرقه اى جريانات حاشيه جامعه نظير مجاهدين مى گنجد."(تاکیدات از من است)

اولا و با استناد به اظهار نظرهای منصور حکمت هیچیک از "اما و اگرهای" اصغر کریمی و حزبش در مورد محکوم کردن تحریم اقتصادی ایران (در مورد تحریم عراق هم به همین صورت)، مستقل از تاثیراتش بر ثبات و بی ثباتی جمهوری اسلامی، موجود نیست. منصور حکمت بسیار روشن و غیر قابل تفسیر نظر و سیاست خود را بیان کرده است. وی هیچ مخالفتی با کمپین علیه تحریم که در دوره تحریم عراق در جریان بود، نداشته است و اتفاقا از اعتراض جهانیان علیه تحریم اقتصادی عراق دفاع میکند. در دیدگاه حکمت بی ثباتی احتمالی ناشی از تحریم اقتصادی حاکمیت به هیچ عنوان توجیهی برای دفاع از این سیاست ضد انسانی و ارتجاعی نیست. در دیدگاه حکمت تحریم اقتصادی مهلک ترين سلاح انهدام و کشتار جمعى است و کسانی که تصور میکنند از این کانال پروسه سرنگونی (آنهم نوع انقلابی آنرا) را جلو می اندازند (چیزی که اصغر کریمی و حزبش میگویند)، تصوری بیمار گونه و ضد اجتماعی از مکانیزم جامعه و اعتراض اجتماعی دارند. برخلاف "خاطرات" اصغر کریمی در مباحثات حکمت هیچ انعطافی زیر لوای ضدیت با حاکمیت و "تاثیرات مثبت تحریم بر بی ثباتی حاکمیت" موجود نیست و برعکس با نقد روشن این سیاست ارتجاعی جای هر نوع سوء برداشتی را برای کسی که بخواهد نظر او را بداند، نگذاشته است.

یکی از مولفه هایی که حکمت اتفاقا بر آن تاکید دارد تحریم اقتصادی از طرف امریکا یا ناتو یا ...، علاوه بر نابودی زندگی میلیونها انسان در هر کشوری است، بعلاوه قلدری و یکه تازی قدرتهای ارتجاعی جهانی را تحت لوای "مقابله با حکومتهای دیکتاتور" و ... تثبیت میکند و از این زاویه هم از آن بعنوان جنگ اقتصادی علیه مردم، هم رده میلیتاریسم و جنگ نظامی قرار داده و در مقابل آن می ایستد. یکه تازی ای که ظاهرا امروز مورد تائید اصغر کریمی و حزب مطبوعش است.

دوما زمانی که بحثهای مختلف حکمت و اظهار نظرهای کتبی و شفاهی او قابل دسترس است، پناه بردن اصغر کریمی به "حافظه" و ارجاع مخاطبان خود به آن بعنوان "فاکت" در مورد سیاست حکمت، استیصال رهبری این حزب در سوء استفاده از اعتبار منصور حکمت برای توجیه سیاست راست خود را به نمایش میگذارد. ظاهرا کفگیر به ته دیگ خورده که اصغر کریمی ناچار میشود به "خاطره" تراشی و تولید "فاکت" های اینچنینی روی بیاورد.

سوما، احتیاجی نیست اصغر کریمی برای بیان سیاست راست خود و توجیه و عرضه آن به بازار سیاست، به شکلی ناپسند و غیر مستدل، به میل خود و بر اساس نیاز روز، لباس حکمت را بر تنش کند. گفته های حکمت، لنین، مارکس و هر کس دیگری "آیه های آسمانی" نیستند. سنگین تر و با وقار تر و اصولی تر بود، اصغر کریمی و حزبش مستقل از حکمت، روی پای خود سیاست خود را بیان و از آن دفاع میکردند. نقد حکمت و مارکس و لنین و هر رهبر مارکسیستی نه جرم است و نه کفر. حرف خودتان را به اسم خود بزنید و از آن دفاع کنید. من فکر میکنم این روش حتی به حال خودتان و احترامی که اگر به حکمت دارید، رفیقانه تر و سنگین تر و باوقار تر است. جای تردید جدی است که رهبارن این جریان به این حقایق و به گفته و نوشته و تاکیدات چندین باره حکمت بر سر زیانباری تحریم اقتصادی ناآگاه و نامطلع باشند. اینها را میدانند و در دورانی خودشان به هر دلیل و شاید هم اپورتونیستی به آنها رای داده اند. اما امروز و زمانی که خط خود را پیش میبرند، توان و جسارت نقد سیاستهای حکمت را ندارند و زیر جلکی مواضع راست خودشان را به حکمت نسبت میدهند، چرا که این تنها ابزار حفط آبروی برباد رفته شان است. میدانند این حزب و رهبری اش در چشم کمونیستها در ایران نه تنها سرسوزنی با کمونیسم مارکس، انگلس، لنین و حکمت مربوط نیستند که برعکس در مقابل این کمونیسم ایستاده اند. آویزان شدن به حکمت تا هر زمان احتیاج باشد، راه ابراز زنده بودن و مربوط بودن و چپ بودن و راه فریب ساده دلهای صفوف خود است.

تحرم بد و تحریم خوب

دم خروس حزب شیوعی عراق از زیر عبای حزب حمید تقوایی

تا اینجای مسئله روشن شد که ادعاهای اصغر کریمی و تلاش برای وصله پینه کردن سیاست خود و چسباند به منصور حکمت نه تنها ناموفق و حاوی هیچ حقیقتی نیست که بعلاوه عملی زشت و ناپسند است.

اما اجازه بدهید نگاهی به "انعطاف" و اما و اگرهای این جریان، و استدلالات و تقسیم بندی های هیئت حاکمه ایران یا سرمایه در ایران به بخشی که باید تحریم شود و بخشی که آنها مخالف تحریمش هستند و چرایی آن بیندازیم.

ابتدا باید تاکید کنم که تحریم اقتصادی امروز ایران، تنها قطع معاملات تجاری آمریکا با ایران، چیزی که در چهارچوب حقوقی هر دولتی میگنجد، نیست. تحریم اقتصادی ایران علاوه بر اینکه همراه با لشکر کشی به خلیج فارس و تبدیل منطقه به میدان مانور مهلک ترین سلاحهای کشتار جمعی است، بعلاوه و همزمان همراه با یک سیاست زورگویی و قلدری بر جهان و وادار کردن همه کشورها به پیوستن به تحریم اقتصادی آمریکا است. مستقل از نفس رابطه تجاری آمریکا با ایران این قلدری و زورگویی ابعاد به مراتب جهانی تر و زیانبارتری را با خود دارد و باید هزار بار محکوم شود. حال اجاه بدهید از زبان حمید تقوایی به عنوان لیدر این حزب و تاکیداتش بر سیاست حزبش نگاهی بیندازیم.

حمید تقوایی در نوشته ای به نام "در نقد کلیشه سازی از مباحثات کمونیسم کارگر" که در جواب نقد و انتقادات دو عضو رهبری، محمد آسنگران و علی جوادی، به سیاست حزبشان، در دفاع از سیاست خود و حزبش نوشته است، میخوانیم که:

"موضع ما همیشه مخالفت با تحریم اقتصادی بوده است (و البته همیشه هم اعلام کرده ایم که با تحریم سپاه پاسداران و بیت رهبری و اعضای شورای نگهبان و دیگر مقامات حکومتی مخالفتی نداریم)."

او در ادامه مینویسد:

"نکته دیگری که باید تاکید کرد اینستکه حزب ما گر چه همیشه مخالف تحریم اقتصادی بوده است اما در هیچ شرایطی علیه تحریمها کمپین و کارزار براه نیانداخته است.... از لابی ایستهای طرفدار جمهوری اسلامی مثل نایاک گرفته تا چپهای ضدآمریکائی در داخل و خارج کشور و تا چپهای نوع حزب توده و مارکسیسم خط امامی مدام بر تاثیرات مخرب تحریم اقتصادی و ضرورت لغو آن تاکید میکنند و کمپین براه میاندازند..."( همه تاکیدات از من است)

اصغر کریمی و بعلاوه کاظم نیکخواه نیز تقریبا در نوشته و جدلهای خود بر سر تحریم اقتصادی ایران بر همین نکات حمید تقوایی به عنوان سیاست حزبشان تاکید میکنند.

اینجا چه در بحث حمید تقوایی و چه در نوشته اصغر کریمی دو نکته تاکید میشود، یکی اینکه آنها با تحریم اقتصادی سپاه پاسداران و بیت رهبری و اعضا شورای نگهبان و دیگر مقامات حکومتی مخالفتی ندارند و دوم اینکه آنها هیچوقت کمپین علیه تحریم اقتصادی راه نینداخته و راه نمی اندازند.

حمید تقوایی "بحث مدام از تاثیرات مخرب تحریم و ضرورت لغو و کمپین راه انداختن علیه آنرا" کار، لابیسم های طرفدار جمهوری اسلامی، توده ای ها، "مارکسیسم خط امامی" و چپهای ضد امریکایی و... میداند. اما در دنیای واقعی موضع حمید تقوایی و حزبش کپی موضع و سیاست خواهر زاده های حزب توده (حزب شیوعی عراق) در رابطه با تحریم اقتصادی عراق است. تمام ادعاهای تقوایی در مورد "علیه تحریم اقتصادی کمپین راه نینداختن" و عدم مخالفت با تحریم اقتصادی بخشی از حاکمیت( بخوان بخشی از سرمایه) و مخالفت با تحریم بخش دیگرسرمایه، همگی سیاست حزب تقوایی بعد از مرگ حکمت و بعد از انشقاق در آن حزب و جدایی ماست. این سیاستها در حزب کمونیست کارگری تا سال ٢٠٠٤، که ما از این جریان جدا شدیم و حزب حکمتیست را تشکیل دادیم، جایی نداشت. ظاهرا حمید تقوایی و همه طرفداران تحریمهای اقتصادی بدلیل "توازن قوا در حزب کمونیست کارگری" و ناتوانی شان از تقابل با سیاستهای کمونیستی حکمت ترجیح دادند سکوت اختیار کنند.

رهبران این جریان میگویند مخالف تحریم هستند مگر در شرایطی که تحریم به پروسه سرنگونی کمک کند. میگویند با تحریم سپاه و... مشکلی ندارند. در مورد "شرایط ویژه و کمک به سرنگونی"، اگر تحریم اقتصادی دودش در چشم طبقه کارگر و بخش محروم میرود، اگر تحریم اقتصادی گرو گرفتن نان و داروی اکثریت مردم ایران است، فقط جریانی نامسئول و فرقه های حاشیه ای و غیر اجتماعی میتوانند بگویند تحریم و به این اعتبار گرسنگی، فقر و فلاکت مردم پروسه سرنگونی را جلو می اندازد. حکمت و جنبش ما همیشه علیه این تصور، تصوری بیمارگونه و ضد اجتماعی و از جنس مجاهدین، ایستاده است. در هیچ پروسه ای تحریم اقتصادی که عواقب آن تحمیل درد و رنج و فقر و استیصال به طبقه کارگر و بخش محروم جامعه است، انقلاب و سرنگونی رادیکال و انقلابی را جلو نمی اندازد. درست بر خلاف تصور این حزب اتفاقا چنین سیاستی مردم را مستاصل میکند و طول عمر حاکمیت را افزایش میدهد. مردمی که گرسنگی و فقر، مرگ و میر بر اثر بی امکاناتی، بی دارویی و بی پولی گریبانشان را میگیرد، دست به انقلاب نمیزنند. فقر و گرسنگی بر خلاف این تصور بیمارگونه در صفوف طبقه کارگر انشقاق ایجاد میکند، ارتش بیکاران را بیشتر و بیشتر میکند، تامین نان شب در میان این طبقه ومسابقه برای حفظ شغل و مقابله با فقر را افزایش میدهد. آنها امید و اعتماد به نفس و خوشبینی خود را از دست میدهند و فکر نان شب جای فکر انقلاب و سرنگونی را میگیرد. در چنین شرایط هایی ممکن است مردم از سر استیصال دست به شورش کور بزنند که متاسفانه اساسا شکست خواهند خورد. شورش های کور با هر درجه از حقانیت مردم راه دوری نمیرود و هر چند میتواند دل روشنفکر خرده بورژوای نامسئول وماجراجو را به سرنگونی خوش کند، اما برای کمونیستهایی که به عمل آگاهانه و انقلابی هدفمند با اتکا به پایین و با انکا به اتحاد کارگری و حزب قدرتمند آن چشم میدوزند، این شورش و طغیانها از سر گرسنگی و استیصال راه پیروزی پایین علیه بالا نیست.

دفاع از جنگ اقتصادی علیه مردم، دفاع از سیاستی که بشریت متمدن از آن بعنوان سلاح کشتار جمعی نام میبرد، با پز "تشخیص شرایط" و "تضعیف رژیم" و "کمک به سرنگونی" بیمایه تر از آن است که نه یک کمونیست که هر کسی با سطح متوسطی از شعور اجتماعی، هر کسی که تاثیرات فقر و فلاکت را بر زندگی مردم و استفاده سیاسی دولتهای تحریم شونده و تحریم کننده را میبیند، قانع کند. فقط جریانات ضد اجتماعی از حزب تقوایی تا فرشگرد و مجاهد میتوانند با توجیهاتی این چنینی از این تعرض آشکار به زندگی و مبارزه مردم حمایت کنند و برای آن هورا بکشند.

توجیه دیگرو دفاع از "تحریم بانکها، سپاه و ...." بعنوان " تحریمهای خوب و ضد رژیم" و مخالفت با تحریم دیگر، تحریم طبقه کارگر و آحاد مردم یا کسبه خرد، بیمایه تر از توجیه اول است. لازم نیست شما اقتصاد دان یا مارکسیست یا فلیسوف باشید تا بدانید که تحریم اقتصادی در هر جامعه بورژوایی، تحریم بالای" جامعه است، در کشورهایی مانند ایران و عراق سرمایه، صنایع، تولیدات، ماشین الات، نفت، گاز، پتروشیمی ها، بانکها و... در دست دولتهای حاکم یا میلیاردرهای بزرگ و سهیم در قدرت است. پایین به معنایی چیزی ندارد که تحریم شود. تحریم اقتصادی مستقیم تحریم طبقه حاکمه و صاحب سرمایه است. تحریم ایران تحریم سرمایه در ایران است و مخالفت با تحریم از سر دفاع از سرمایه داران نیست، بلکه مخالفت با گرسنگی پایین جامعه است. به همین دلیل ضدیت با سپاه و بیت رهبری و شورای نگهبان مجوزی برای دفاع از تحریم اقتصادی آنها نیست. به این دلیل روشن که سپاه پاسدارن و سران حاکمیت و بیت رهبری صاحبان اصلی سرمایه تجاری، تولیدی و مالی و گردانندگان اقتصاد ایرانند. سپاه پاسداران مستقل از اینکه یک نیروی نظامی است، در عین حال یک نهاد و قطب بزرگ اقتصادی است. زمانیکه بخشی از سرمایه که ورود دارو، غذا، مواد تولیدی تحریم میشود اولین قربانی آن طبقه کاررگی است که با بیکاری، بی دارویی، کمبود مواد غذایی دست و پنجه نرم کند. سلاح کشتار جمعی یعنی همین! اولین قربانی تحریمها نه صاحبان سرمایه، از نوع "بد و رژیمی" آن تا نوع "خوب و مردمی" آن که طبقه کاررگی است که هر اعتراضش به فقر با "تحریم هستیم" روبرو میشود. طبقه کارگری که زیر بمباران تبلیغاتی بورژوازی که باید اوضاع خطیر تحریم را تشخیص و به وضعیت موجود رضایت داد قرار میگیرد، است.

حمایت از "تحریم سرمایه بد" و "مخالفت" با "تحریم سرمایه خوب" شعبده بازی جدیدی است که حمید تقوایی با آسمان ریسمان بافتن و قایم شدن پشت ضدیت با رژیم، تلاش میکند بعنوان سیاستی کمونیستی و البته "متناسب با شرایط موجود" به آن روی آورده.

حمید تقوایی و حزبش در حقیقت موافق تحریم بخشی از اقتصاد اند که در دست ولی فقیه و متحدین او است و با تحریم بخش دیگر از سرمایه و صاحبان آن مخالف است. اینها سیاستهای این حزب معین در دوره بعد از حکمت و دوره تفوق سیاست راست تقوایی در این حزب است.

اجازه بدهید به سیاست جنبش ما به تحریم اقتصادی عراق در دوره حاکمیت صدام حسین بپردازیم. در ایندوره ما تحریم های اقتصادی عراق از جانب امریکا را محکوم کرده و از مخالفین جدی تحریم اقتصادی عراق بودیم. نه فقط در سطح اعلام موضع که علیه آن کمپینی به راه انداختیم و مدام از عواقب زیانبار و جنایت کاری صاحبان این سیاست گفتیم. سیاستی که نقل قولهایی که از منصور حکمت آوردم بخشی از آن و فرموله کننده سیاست ما (حزب کمونیست کارگری ایران و عراق) بود. ادعاهای امروز تقوایی در آن حزب حتی یک بار هم امکان بروز پیدا نکرد. دفاع از تحریم اقتصادی مثلا رهبری حزب بعث در عراق و یا صدام حسین و مخالفت با بقیه تحریمها هیچگاه سیاست حزب و جنبش ما نبود. اقتصاد عراق در آن دوره اساسا در دست این طیف یا این بخش از بورژوازی عراق، در حاکمیت، بود. بخش بزرگ اقتصاد عراق نفت بود که هیچ قدرتی جز حزب بعث و شخص صدام و همراهانش در حکومت قدرت معامله یک بشکه از آنرا نداشت. حکم صدام و دستورات او شاید بیش از فرمان خامنه ای امروز ایران در هیئت حاکمه عراق باید بی اما و اگر اجرا میشد. صدام حسین و هیئت حاکمه عراق و حزب بعث آن کشور، کمتر از سران جمهوری اسلامی، از سپاه پاسداران و بیت رهبری و شورای نگهبان، جنایتکار و در ضدیت با طبقه کارگر و مردم محروم نبود. سرمایه در ایران دست عده ای است که امروز هیئت حاکمه و دولت جمهوری اسلامی آنرا نمایندگی میکنند. تقسیم بندی سرمایه در ایران توسط حمید تقوایی و حزبش به بخش قابل تحریم و غیر قابل تحریم؛ توجیهی برای اتخاذ سیاست راست این جریان است. همانطور که از حضور امریکا در سوریه و "دخالتهای بشردوستانه" ناتو با توجیه "تقویت جنبش سرنگونی و انقلاب" در سوریه، از حمله نطامی به موصل به بهانه "جنگ با داعش و آزادسازی موصل" دفاع کردند. حمید تقوایی با همین سیاست "هدف وسیله را توجیه میکند" از دفاع از ناتو تا آتش بس با موسوی و رفسنجانی را در پیش گرفت.

مستقل از نفس تحریم اقتصادی و مصائب زیانبار آن بر زندگی و مبارزه مردم، دفاع از "تحریم خوب" (تحریم سپاه و ...) حاکی از ضدیت تقوایی و حزبش با این بخش از حاکمیت، که مورد تحریم است، میباشد. او به روشنی نه مخالف سیستم کاپیتالیستی ایران، که مخالف ولی فقیه و اسلامیت حاکمیت به عنوان روبنای سیاسی آن جامعه است. حمید تقوایی در بحثهای قبلی خود از جمله علیه سوسیالیستها در دانشگاه در ١٦ آذر ١٣٩٨، سیاه روی سفید نوشته است: "سرمایه داری تحت حاکمیت جمهوری اسلامی اساسا با هیچ مکتب سرمایه داری ای خوانائی ندارد. مربوط ترین اسمی که میشود روی آن گذاشت سرمایه داری دزد سالار(کلپتوکراسی) است." تقوایی سرمایه داری "دزد سالار" و یا برادران "قاچاقچی" را در قامت سپاه، بیت رهبری و شورای نگهبان پیدا کرده است و خواهان تحریم آنها است. معلوم نیست بخش بعدی که میمانند کدامند و این سرمایه بدخیم و خوشخیم تقوایی در کجای تاریخ کمونیسم جایی داشته است. این تقسیم بندی بیشتر از اینکه قرابتی با کمونیسم و مارکس و لنین و حکمت داشته باشد، بیشتر هم خانواده چپی است که علیه بورژوازی وابسته و متحد بورژوازی ملی بود. تقسیم سرمایه به خوب وبد، اتحاد با یکی علیه دیگری ریشه در چپ غیر کارگری و بورژوایی دارد. چپی که نماینده اعتراض بخشی از بورژوازی علیه بخش دیگری است. این چپ با کمونیسمی که ضدیت با کاپیتالیسم مشخصه آن است فاصله ای به عمق فاصله پرولتاریا و بورژوازی دارد.

موضع تقوایی در این زمینه کپی موضع حزب توده عراق (حزب شیوعی) در رابطه با تحریم اقتصادی عراق در دوره صدام حسین است. حزب شیوعی عراق ابتدا از تحریم اقتصادی دفاع کرد و زمانی که تحت فشار قرار گرفت سیاستش را به این تغییر داد که "محاصره اقتصادی روی نظام بماند و از روی مردم برداشته شود". امروز همین سیاست در حزب تقوایی به نام اینکه "محاصره اقتصادی روی سپاه، بیت رهبری، شورای نگهبان و سران حاکمیت" (بخوان روی نظام) بماند و از روی بقیه برداشته شود" است. اینجا است که دم خروس سیاست نئو توده ای از زیر عبای رهبری حزب کمونیست کارگری بیرون میزند. پشت سیاست هم مخالفم، هم موافق، هم مخالفم هم علیه اش فعالیتی در دستور نمیگذارم، هم مضراست و هم به سرنگونی کمک میکند، سیاست نئوتوده ای و اپورتونیستی دفاع از تحریم اقتصادی حزب حمید تقوایی است.

این جریان نه فقط مخالف هر سیاست و کمپینی (نه صرفا کمپین پرو رژیمی ها) علیه تحریم اقتصادی ایران هستند و به قول خودشان هیچوقت علیه تحریم کمپین راه نینداخته اند، که مخالفت با تحریم اقتصادی ایران و هر کمپینی علیه تحریم اقتصادی را "دفاع از جمهوری اسلامی" نام میگذارند. چنین سیاستی در دنیای واقعی چیزی جز دفاع از تحریم اقتصادی نیست. اگر تحریم اقتصادی ایران و یا عراق سلاح کشتار جمعی است که به درست برای حزب حکمت این بود، آنوقت چرا مقابله با آن و اعتراض و کمپین علیه آن، دفاع از حاکمیت است؟! چرا ایستادن علیه قطع دارو و نان و امکانات زندگی مردم، ایستادن علیه گرسنگی کشیدن و به تباهی کشاندن زندگی دهها میلیون انسان و اعتراض به آن، علیه به استیصال کشاندن طبقه کارگر در مبارزه اش علیه بورژوازی، دفاع از جمهوری اسلامی است. آیا واقعا این نوع تبلیغات فاصله ای با دستگاه تبلیغاتی خود دولتهای تحریم کننده ایران، فاصله ای با ماشین تبلیغاتی آمریکا، سی ان ان، فاکس نیوز، بی بی سی و... دارد؟ عاقبت شترسواری دولادولا همین است!

اصغر کریمی نیز درست مثل تقوایی همینها را میگوید و هر مخالفت و تلاشی برای لغو تحریمها را به لابیست های جمهوری اسلامی نسبت میدهد. قطعا جمهوری اسلامی برای برداشتن تحریم اقتصادی تلاش میکند و فکر نکنم هیچ حاکمیتی در دنیا خواهان تحریم اقتصادی خود باشد. صدام حسین و حزب بعث و هیئت حاکمه عراق هم علیه تحریم بودند و برای برداشتن آن تلاش زیادی کردند. اما و همچنانکه اشاره کردم، این طبقه کارگر و مردم محروم است که بدلیل تحریم تباه میشوند. تحریم بعلاوه براترین سلاح در خدمت جمهوری اسلامی برای توجیه بیحقوقی مردم است، چیزی که در این چند سال شاهد آن بوده ایم. کمونیستها همواره مخالف تحریم هستند و همواره علیه جمهوری اسلامی و توجیه بی حقوقی مردم به بهانه تحریم خواهند ایستاد. اما این اتفاقا موضع پرو آمریکایی حزب حمید تقوایی و اصغر کریمی است که دفاع از تحریم را زیر عنوان اینکه نمیخواهند با جمهوری اسلامی تداعی شوند، توجیه میکنند. و صد البته هیچ مشکلی در تداعی شدن با لابیستهای آمریکا و جریانات قومی و سلطنت طلب و... در این زمینه ندارند.

میگویند "ما" هیچ وقت علیه تحریم اقتصادی کمپین راه نینداخته ایم. باید پرسید این ما کدام ما است؟ حق دارند این "ما" یعنی حزب جدیدی که به نام کمونیست کارگری از ٢٠٠٤ تا امروز فعالیت دارد. حزب حمید تقوایی، هیچوقت علیه تحریم کاری نکرده است. دلیلی نداشت کاری کند. نمیتوان هم مدافع تحریم بود و هم علیه آن کمپین راه انداخت.

اما قبل از این دوره در جریان حمله به عراق و اعمال تحریم اقتصادی بر این کشور، حزب ما (حزب کمونیست کارگری در دوره حیات منصور حکمت) به مدت طولانی، کمپینی علیه تحریم اقتصادی عراق راه انداختیم. بارها به نهادهای کارگری، سازمانهای انسان دوست، مراجع بین المللی و... مراجعه و تلاش کردیم علیه تحریم اقتصادی عراق کاری کنند. اعتراضاتی راه انداختیم و نشریه ویژه علیه تحریم اقتصادی عراق منتشر کردیم. همه این اقدامات بر خلاف ادعاهای این آقایان در دوره حکمت انجام گرفت و حزب کمونیست کارگری عراق در راس آن بود. کسی هم در آن جریان به زبان نیاورد که "کمپین راه انداختن کار غلطی است و این قرار گرفتن در کنار لابیستهای های حزب بعث و صدام حسین است". کسی نگفت این تبلیغات "ضد امپریالیستی" و "خط امامی" است و نباید علیه تحریمها کاری کرد. برعکس در مقابل حکمت که گفت: "تا آنجا که به مبارزه براى رهائى و آزادى مردم عراق مربوط ميشود، کلينتون و صدام حسين به يک اردو تعلق دارند." سکوت کردند و دم نزدند. امروز اگر ما بگوییم از زاویه طبقه کارگر و مردم زحمتکش در ایران، خامنه ای و ترامپ به یک اردو تعلق دارند، هزار بار بعنوان طرفدار جمهوری اسلامی، "خط امامی" مورد تعرض و فحاشی مجاهد وار "فعالین همیشه در صحنه" حزب تقوایی قرار میگیریم.

اصغر کریمی که مکالمه ای من درآوردی را به یاد می آورد، این فاکت، این واقعیت و این تحرک را در "حافظه قوی" خود ندارد که در راس کمپین علیه تحریم عراق، حزب کمونیست کارگری عراق قرار داشت و ما همواره به عنوان حزب یک جنبش در این کارزار مشترک همراه و در کنارشان بودیم. "به یاد نمی آورد" که مبتکر راه اندازی این کمپین منصور حکمت بود. شاید لازم باشد به سردبیر نشریه عربی زبانی که علیه تحریم اقتصادی به اسم "ضد الحصار"( ضد تحریم) منتشر میکردیم، اتفاقا سردبیر آن را عصام شکری، که امروز هم خط حمید تقوایی و عضو کمیته مرکزی این جریان است، مراجعه کنند. حزب کمونیست کارگری عراق در آن زمان بحث تحریم و نتیجه کمپین خود را در اجلاس مختلف خود مورد بررسی قرار میداد، فارس محمود از جناب هیئت اجرایی دفتر سیاسی مامور دنبال کردن مسئله شد ، در بسیاری از کشورها کمیته و جمع و واحدهایی را مامور کار کمپین کردند. و حزب ما و شخص منصور حکمت در جریان همه این فعالیتها بود و همراه این رفقا بودیم. سیاست علیه تحریم، کمپین علیه تحریم اقتصادی عراق و تلاشهای ما در این راستا، در حزب جدید "کمونیست کارگری" به فراموشی سپرده شده، زیر فرش مدفون شد تا از چشم مردم دور بماند. تلاش میکنند با "ارجاع به حافظه" با پز "کلیشه سازی نکنیم" و "تشخیص شرایط ویژه" یک تاریخ جعلی و غیر مستدل را آگاهانه در خدمت سیاست راست و پرو آمریکایی خود جایگزین کنند. ظاهرا طی ٧ سال تحریم اقتصادی عراق، "روح خبیث" حزب توده"، "چپ های خط امامی" و یا "مدافعان صدام" و "لابیتسهای حزب بعث" در جسم رهبری وقت حزب ما و حزب کمونیست کارگری عراق و شخص حکمت رسوخ کرده بود و تقوایی آنروز هم، فرصت و فضای مناسب برای وارد کردن شوکی به رهبری حزب برای بیدار و هوشیار شدن و بیرون آمدن از این ارتداد را نیافته است!!! واقعا تاریخ سازی و تاریخ نگاری از این ریاکارانه تر، جعلی تر، دست ساز تر و غیر تاریخی تر را به ندرت میتوان سراغ داشت.

به عنوان موخره

مشکل این حزب ناروشنی در بحث حکمت به نسبت تحریم نیست. حزبی که از ٢٠٠٤ روی سیاستهای رهبری جدید آن کار میکند، در تمام عرصه ها از سیاست تا سبک کار و فرهنگ روی پایه های دیگری استوار است. این حزب در میدانهای مختلف از نوع انقلاب و نوع سرنگونی، از افق و استراتژی که در مقابل خود قرار داده است و غیره، مطلقا با حزب دوره حکمت، با سیاستهای کمونیستی و رادیکال آن سنخیتی ندارد. در تمام مقاطع حساس این حزب همواره به عنوان جناح چپ ناسیونالیسم ایرانی ابراز وجود کرده است. این حزب نه امتداد حزب قبل از سال ۲۰۰۴ که حزب گرایشی است که در حزب کمونیسم کارگری دوره حکمت و دوره ما امکان ابراز وجود تمام و کمال نیافت. ارجاع به منصور حکمت بهانه و حفظ ظاهر و استفاده از اتوریته سیاسی او است! جستجو در میان نوشته ها و اخیرا گفته های حکمت و پناه بردن به "خاطرات" و "بحثهای شفاهی" و اینکه "منصور حکمت به من گفت"، برای سواستفاده از اعتبار حکمت در جنبش کمونیستی و کارگری در خدمت افق و استراتژی جریانی است که هیچ وقت خط حکمت، لنین و مارکس را نمایندگی نکرد. اتکا به خاطرات و آویزان کردن خود به حکمت، بدلیل نیاز این جریان در قرض گرفتن اعتبار از حکمت در خدمت سیاست راست خود در سیاست ایران است. درست سرنوشتی که انواع و اقسام جریانات چپ بورژوایی و خرده بورژوایی بر سر رهبران بزرگ کمونیستی از مارکس و انگلس تا لنین آوردند، این حزب هم بر سر حکمت آورد یا تلاش میکند بیاورد. جریاناتی که اهداف خود را به نام مارکسیسم بیان میکنند و از اعتبار کمونیستها در خدمت سیاستهای ناسیونالیستی، بورژوایی و خرده بورژوایی خود و اهداف غیر مارکسیستی و حتی ضد مارکسیستی خود استفاده میکنند. رفتار رهبران این حزب با حکمت درست مانند چپ پوپولیست ایران در جنگ ایران و عراق با لنین است که تلاش میکردند در لابلای کتابهای او کلماتی در تائید سیاست خود بیایند و بگویند براساس گفته های لنین دفاع از مام میهن در این جنگ درست است، تفاوت در این است که کفگیر رهبری حزب تقوایی به دیگ خورده و زمانیکه در کتابها چیزی نیافته، به خاطره و داستان سازی و قصه گویی پناه آورده است و عاجز از دفاع از سیاست راست حزبشان دست به خاطره سازی میزنند. تلاش میکنند برای این سیاست راست مقبولیت بخرند و آنرا به زور با تحریف حتی به شیوه غیر اخلاقی به حکمت منتسب کنند.

تعجب نکنید اگر این حزب فردا در صورت حمله یا تعرض نظامی امریکا به ایران با توجیه اینکه دخالت نظامی و حمله آمریکا به ایران (درست مانند حمله به لیبی و سوریه) پروسه سرنگونی را تسریع میکند، از حمله به ایران هم دفاع کند. دفاع از تحریم اقتصادی و توجیه اینکه تنها با تحریم اقتصادی سپاه و بیت رهبری و شورای بگهبان و..( بخوان بخشی از بورژوازی حاکم) توافق دارند، در حقیقت رویه دیگر سکه دفاع ازحمله نظامی ناتو در خاورمیانه و در کیس لیبی و سوریه است. بحث این جریان و رهبران آن در کیس خاورمیانه دفاع از دخالتگری های امپریالیستی بود و به قول حمید تقوایی در کیس لیبی، "دخالت ناتو با هر نیتی باشد، پروسه انقلاب را پیش خواهد برد". در سوریه کنار ناتو و ارتش آزاد ایستادند و شعار" بعد از سوریه نوبت ایران و بعد از اسد نوبت خامنه ای است"، را سر دادند. پس از کیس سوریه و لیبی درست مانند کیس تحریم ایران بطور پوشیده و شرمگینانه خواهان تکرار دخالتگری نظامی در ایران بودند و به این دخالتگری امید بسته بودند. شعار "بعد از سوریه نوبت ایران است" برای هر انسانی که یک بند انگشت عقل سلیم داشته باشد و ریگی در کفش نداشته باشد، چیزی جز امید به حمله به ایران نیست.

اعلام اینکه "ما عموما مخالف تحریم اقتصادی هستیم" هیچ ارزش مصرفی جز اعلام "وفاداری" بدون مضمون به حکمت ندارد. این سیاست درست مانند کیس موصل و بمباران این شهر است. در جنگ افغانستان حزب ما در دوره حکمت نفس حمله به طالبان را محکوم نکرد، اما همزمان اعلام کرد هر نوع بمباران شهرها، محل کار و زندگی مردم و میلیتاریزه کردن آن جنایت و محکوم است. این حزب در کیس موصل در عراق از حمله "ائتلاف علیه داعش" به شهر موصل و بمباران زمینی و هوایی این شهر به رهبری آمریکا دفاع کرد و توجیه این بود که در کیس افغانستان ما حمله به طالبان را محکوم نکرده ایم. آنها دفاع از بمبارنهای وسیع شهر موصل که در آن مقطع یک و نیم میلیون انسان در آن زندگی میکردند، توسط دهها دولت به رهبری آمریکا را با توجیه "مبارزه علیه داعش" توجیه کرد ند و محکوم نکردن حمله به طالبان را به عنوان استدلال از زبان حکمت، به مردم تحویل دادند. سیاست دفاع از تحریم اقتصادی در حقیقت حلقه دیگری در سیاستهای راست این حزب در ١٥ سال گذشته است. تلاشهای ناموفق و ناموجه اصغر کریمی و بقیه رهبران این حزب و نوشتن این سیاستهای راست پای حکمت، برای هر انسان منصف و حقیقت یابی، حاوی یک سر سوزن حقیقت گویی و وفاداری به پرنسیبها سیاسی و حتی اخلاقی نیست. حزب حمید تقوایی سالها است از پایه بر مبنای منافع یک جنبش راست بازسازی شده است و در هر دوره و تند پیچی همه بارقه های گذشته خود را تکانده و تمام قد به عنوان بخشی از ناسیونالیسم پرو غرب ایرانی، به عنوان جناح چپ یک جنبش بورژوایی قد علم کرده است. رابطه این حزب با کمونیسم مارکس، لنین و حکمت عین رابطه جنبش مائویستی و توده ای ها با مارکس، لنین و حکمت است.

١٦ آوریل ٢٠٢٠

Posted by l at 09:48 PM | Permalink

درباره ویژگیهای کمونیسم کارگری

جواب به یک رفیق: این نوشته ابتدا بصورت نامه ای کوتاه در جواب به انتقادات رفیقی از کمونیسم کارگری، که خواستار جواب و نظر من بود، نوشته شده. بعدا بە درخواست نشریات "دیدگاه سوسیالیستی" و "الی الامام" بصورت بررسی وسیعتر برای انتشار بە این شیوە آماده کردەام.

رفیق گرامی...

بابت نوشته ای که برایم ارسال کرده بودی متشکرم. نظر بە اینکە این مدت مدام نظر من در باره نوشته خود و ملاحظات و انتقاداتت را جویا شده ای، من باتوجه به تاکیداتت بر مبارزه و تلاش برای یافتن جواب سوال و انتقاداتت، و همچنین از این نظر که همانگونه که خود اشاره کرده ای اینها سوال و ملاحضات خیلی از افراد دیگر نیز هست، جواب و ملاحظات خودم را در مورد اکثر موارد و بخشهای اساسی نوشته ات را مینویسم. امیدوارم این دیالوگی مثبت و مفید برای همه باشد.

کمونیسم بمثابه جنبشی اجتماعی

قبل از هرچیزی میخواهم در باره بحث " تقدیس تئوریک و کیش شخصیت" در کومونیزم بگویم که در دیدگاه و سنت ما، بمثابە کمونیسم کارگری(ک.ک)، هیچ کس و هیچ تفکر و هیچ کتاب و نوشته ای مقدس نیست. هرکسی میتواند از مارکس و انگلس و لنین و منصورحکمت تا هرفرد دیگری، همچنین از مانیفست کمونیست تا کاپیتال را مورد نقد قرار دهد. کسی مثل من هم این دیدگاهها را میخواند و اگر قانع شدم از آن استقبال کرده و اگرهم قانع نشدم میگویم اشتباه است. همین و بس!

همینجاهم به این اشاره کنم که هرفردی که خواست بمثابه فعال سیاسی فعالیتی را آغاز کند بایستی اهداف و جنبش خود را پیدا کند. هرجنبشی دارای اهداف مشخص و متعلق بخود است، همچنین شیوه و میدان مبارزه و وسیله خود برای رسیدن به آن اهداف را نیزدارد. برای نمونه، بنظرمن اگر کسی خود را متعلق به جنبش سوسیالیستی کارگری نداند و راه تلاش برای خاتمه دادن به استثمار و استقرار جامعه ای آزاد و برابر را انتخاب نکند، دیگر بحث برسر سوسیالیسم و تحزب کمونیستی و روش و پرنسیپهای کمونیستی برای چنین فردی معنی ای ندارد. جنبشها پایگاه اجتماعی و اهداف و برهمین مبنا نیز راه و روش و سنت و دیدگاههای فکری شان باهم متفاوت است. این تفاوتها دست ساز و برمبنای آرزو و خواست نیست، بلکه واقعیت دارند. جنبش سوسیالیستی طبقه کارگر و حتی خود کمونیسم نیز توسط مارکس ساخته و پرداخته نشده اند بلکه قبل از مارکس و قبل از اینکه مارکس دراینباره چیزی گفته باشد خود در صحنه بود. مارکس به این جنبش پیوست و برای آن تئوری نوشت و نقشه شرایط مبارزه و راه و روش به پیروزی رساندن آن را در مقابلش گذاشت. بخاطرهمین امکان ندارد، و نمیتوان، جنبشهایی مانند جنبش رهاییبخش ملی، ضدامپریالیستی، دمکراسی، رفرمیستی، فمینیستی و غیره را با تئوری و پرنسیپها و روشهای کمونیستی قالب زد. نوشته ات نشان میدهد که هنوز کاملا جنبش خودرا انتخاب نکرده اید. یعنی هنوز با این موضوع که برای به پیروزی رساندن کدام جنبش تلاش خواهی کرد، تعیین تکلیف نکرده ای. بخاطر همین در برخی موارد جنبشها و مکاتب فکری متفاوت را بمانند هم میبینی و میخواهی برمبنای تآکید روی جوانب مثبت آنها و طرد جوانب منفی شان بە یک چیز بینابینی دسترسی پیدا کنید. برای نمونه، معتقد هستید که چند جنبش متفاوت میتوانند در مبارزه برای سوسیالیسم همگام و همراه باشند. بنظرمن این این نادرست و غیرواقع بینانه است. جنبشها در دنیای واقعی و همانگونه که قبلا توضیح دادم باهم متفاوتند. هرفعال سیاسی بالاخره ناچار است راه خود را انتخاب کرده و برسر اینکه خود را متعلق به و مدافع افق و دیدگاه و روشهای کدام جنبش میداند باخود تعیین تکلیف کند.

کمونیسم کارگری جنبش طبقه کارگر برای سازماندادن انقلاب کمونیستی، سرنگونی نظام سرمایه داری و برقراری سوسیالیسم است. برای این هدف نیازدارد حزب سیاسی محکم و سازمانیافته خود را ایجاد کند، سوسیالیسم را بمثابه افق و آلترناتیوی رهاییبخش و یکی از الترناتیوهای موجود در مقابل جامعه قرار دهد، توده های کارگر در تشکلهای گوناگونی مانند شورا و سندیکا و اتحادیه ها متشکل کند، و بالاخرە تمامی اقشار جامعه که گرفتار و تحت تاثیر ناملایمات نظام سرمایه داری هستند را حول بدیل کمونیستی متشکل کند. نیاز دارد تا روشهای سیاسی، تاکتیکی و استراتژیک آنچنانی در پیش بگیرد که بتواند پیروزی را قطعی کند. اما همه این مسائل برای هر جنبشی دیگر متفاوت است.

کمونیسم همراه با تلاش بیوقفه جهت آماده شدن برای انقلاب سوسیالیستی، نه تنها از هر نوع جنبش آزادیخواهانه و مترقی حمایت میکند، بعلاوه برای تامین رهبری ای توانا و سیاستها و تاکتیکهای موثر جهت به موفقیت رساندن آنها تلاش میکند. برای نمونه، جنبش علیه ستم ملی، علیه ستم بر زنان، جنبش سکولاریستی و هر مبارزه ای که کوچکترین رفرم و تغییری در هر سطح و مسیری که ایجاد نماید.

علیرغم و همراه با دخالت کمونیسم در جنبشهای آزادیخواهانه و مترقی، و همچنین دخالت در مبارزات برای کسب کوچکترین رفرم و بهبود در سطح کار و زندگی کارگران و اقشار ستمدیده، که بخشی مستقیم و دائمی از فعالیت کمونیستی است، اما انقلاب کمونیستی نه تنها به آینده ای نامعلوم حواله داده نخواهد شد بلکه همین امروز و همگام با مبارزه برای اصلاحات هروقت از آمادگی و توان برپایی انقلاب برخوردار باشد آن را برای یکروز هم بتاخیر نخواهد انداخت. اینکه شما میپرسید "چگونه منصور حکمت میگوید: ما همین امروز انقلاب کمونیستی میخواهیم. کی الان این آمادگی را داریم؟" بحث ایشان این نیست که ما همین امروز آمادگی برپاکردن انقلاب کمونیستی را داریم، خیر، منظور ایشان جواب به آن دیدگاهها و نظراتی است که میگویند هنوز وقت و مرحله انقلاب سوسیالیستی نرسیده، میگویند شرایط مادی آماده نیست، الان مرحله انقلاب دمکراتیک است، مرحله انقلاب رهایی ملی است و ... . منصور حکمت میگوید نخیر، همین الان جامعه از لحاظ مادی، رشد تکنولوژی و صنایع آنقدر گسترش پیدا کرده است که میتوان جامعه ای سوسیالیستی، آزاد و برابر و مرفه برپاکرد. آنچه میماند تنها آمادگی ذهنی خودمان است. یعنی طبقه کارگر و کمونیسم آماده نیست. تمام مشکل همینجاست. بحث آمادگی هم به شیوه و روشی است که بالاتر اشاره کردم.

کمونیسم علم شرایط رهایی طبقه کارگر!

من فکر میکنم که درک شما از مارکسیسم و کمونیسم بمثابه علمی سیاسی و اجتماعی مجرد و آکادمیک است. و برهمین مبنا و با همین طرز تفکر نیز به ناسیونالیسم و دین و ... مینگرید. برمبنای این نوع طرز تفکر در هر کدام از اینها جوانب مثبت و منفی را میبینی و تلاش کرده ای بخشی از این جنبه ها را خاطرنشان کنی. اما سوال این است که خوب وبد هرکدام از این دیدگاهها و سنتها برای کدام طبقه و جنبش و کدام هدف و افق سیاسی است؟ به عقیده من نمیتوان خوبی و بدی این دیدگاهها و افقها را خارج از منافع طبقات دید و تعیین کرد. برهمین مبنا آنچه برای طبقه ای بار مثبت داشته باشد برای طبقه ای دیگر دارای بار منفی است. برای نمونه و بعقیده من، یا درست تر بگویم آنطور که انگلس میگوید، کمونیسم تنها علم رهایی طبقه کارگر، و نه هیچ چیز دیگر، است. بدون تردید اینهم یکی از احکام مارکسیستی است که طبقه کارگر نمیتواند به رهایی دست یابد مگر اینکه همراه خود تمام بشریت را رها کند. پس به عقیده من تنها کمونیسم جواب است به تمامی ستم و نابرابریها و بی عدالتی های دنیای امروز. یعنی همراه با اینکه کمونیسم علم رهایی طبقه کارگر است اما برای تمامی مشقات و موانع و ستمها و استثمارهای گوناگون دنیای امروز دارای جواب است و خواهان برقراری جامعه ای عاری از هرگونه استثمار و بیحقوقی است. اما کمونیسم علمی نیست که هر جنبش اجتماعی دیگری از آن پیروی نموده و مورد استفاده قرار دهد. به همین دلیل آنهایی که خواسته اند کمونیسم و مارکسیسم را بعنوان هدف و برای به پیروزی رساندن جنبشهای دیگر بکار بگیرند ناچار شده اند به محتوی آن دست ببرند و ماهیت اصلی آن را تهی کنند. مارکسیسم انتقادی از منظر طبقه کارگر علیه شرایط کنونی و کاپیتالیسم است. برمبنای همین دیدگاه نیز، ناسیونالیسم و دین و دمکراسی و لیبرالیزم و... جنبش و سنت و مکاتب گوناگون بورژوایی بمنظور حفظ و نگهداری جامعه طبقاتی کنونی است. این جنبه انتقادگرایانه و انقلابی کمونیسم از جنبه های علمی آن جدا ناپذیر است. اگر این جداکردن امکان میداشت بدون تردید علم مارکسیسم، بویژه جنبه اقتصادی آن در "کاپیتال" مارکس به منبعی برای آموزش در مراحل مختلف تحصیلات تبدیل میشد.

اگر در میان این جنبشها و سنتهای بورژوایی که قبلا به آنها اشاره کرده ، برای نمونه به ناسیونالیسم اشاره ای بشود، از منظر منفعت طبقه کارگر ناسیونالیسم جنبشی برای رسیدن بورژوازی "خودی" بقدرت و یا تشکیل دولت بورژوایی "خودی" است. لذا ناسیونالیسم عبارت است از سنت و دیدگاهی که بر این واقعیت سرپوش میگذار که بورژوازی "خودی یا ملی" طبقه کارگر منتصب به آن "ملت" را استثمار میکند. این دیدگاهی است کە برمبنای هویت قومی بورژوازی و کارگر "ملت" معینی را برادر و کارگران منتسب به ملیتهای مختلف را بیگانه بە هم معرفی میکند. بهمین دلیل برمبنا و از منظر منافع و اهداف رهایی طبقه کارگر ناسیونالیسم غیراز حفظ ستم سرمایه چیزی مثبت درخود ندارد. بخاطرهمین نمیتوان آنگونه کە شما میگویی، سوسیالیسم و ناسیونالیسم را یک کاسه کرد، به این دلیل که اینها در میدان واقعی کشمکشهای اجتماعی از هم جدا و در مقابل هم قرار دارند.

انتقاد صریح از دین و از ناسیونالیسم

برمبنای دیدگاه شما نبایستی دین و ناسیونالیسم را مورد نقد قرار داد، یا حداقل آنها را بدست فراموشی بسپاریم و صریحا آنها را نباید مورد نقد قرار داد و گرنه عواقب بدی برای حزب بدنبال خواهد داشت. بعدا بیشتر در مورد نقش دین و ناسیونالیسم توضیح خواهم داد اما اینجا میخواهم مختصرا به نکاتی اشاره کنم.

به عقیده من خصوصا در جامعه ای مانند عراق و کوردستان عجیب است اگر بحث چشم پوشی از ناسیونالیسم و از آن مهمتر دیدن جنبه های مثبت آن بحثی بمیان آورد. اجازه بدهید فقط نگاهی به جامعه عراق بیندازیم، که نزدیک به نیم قرن زیر سلطه ناسیونالیسم عرب کە در قالب رژیم فاشیستی بعث نمایندگی میشد، این جامعە تبدیل به میدان یکی از بزرگترین تراژدیهای تاریخ علیه بشریت شد.

در کردستان نیز سالهاست که اتحادیه میهنی، حزب دمکرات و جنبش گوران (تغییر) و چندین حزب ناسیونالیست دیگر به شیوەای حقیرانە با احساسات عمومی مردم و سرنوشت آنها بازی میکنند. بیش از سی سال است این احزاب نشان داده اند که مرتجع هستند، دزد و غارتگر و فریبکارند، قاتل و تروریست و شکنجه گرند، مردسالار و ضدزن هستند، وابسته و معامله گرند، جواب درخواستهای انسانی همزبانان خود را با گلوله میدهند و حتی کودکان و نوجوانان را در اعتراضات بە قتل می رسانند و قاتلین را مورد حمایت خود قرار میدهند... اما در زمان و جریان تمامی انتخاباتها مردم را با این موضوع فریب میدهند که اگر در انتخابات شرکت نکنند و به آنها رای ندهند سهم "کرد" از "عرب" کمتر خواهد بود و گویا بدبخت و بیچاره میشوند!! اما و بعد از هر انتخاباتی هم همین احزاب خود به بندوبست و معامله با همان احزاب و جریانات عربی میپردازند که در جریان انتخابات مردم را از آنها میترساندند. آیا واقعا میتوان این بازی آشکار با احساسات مردم را بفراموشی سپرد؟؟ آیا فقط توجه به جنایات وحشتناک حزب بعث و اقتدار نزدیک به سی سال احزاب ناسیونالیست کرد برای طرد کردن و دورانداختن تمامی خرافات ناسیونالیستی کافی نیست؟؟

اجازه بدهید این مسئله را از منظری دیگر مورد بررسی قرار دهیم. در مورد آنچه شما اظهار میدارید گفتن این حقایق به مردم آنها را از حزب ما دور بکند! آیا ما محق هستیم بخاطر حفظ منافع خود (دور نکردن مردم از حزب خود) خاموشی و چشم بستن بر همه این حقایق را انتخاب کنیم؟! در کردستان چندین گروه و احزاب خرد و ریز اسلامی و ناسیونالیست حضور دارند که همان رفتاری را اتخاذ کرده اند که شما پیشنهاد کرده اید. آیا تجربه اینان هیچ نکته مثبت و درخشانی دارد تا ما هم دنبال همین طعمه بیفتیم؟! بدون تردید این با هیچگونه روش و منش کمونیستی همخوانی ای ندارد. بعلاوه حقیقت غیرقابل انکار این است که پل ارتباطی محکم حزب ما با مردم بایستی برمبنای طرد و ازبین بردن هرگونه خوشباوری مردم نسبت به ناسیونالیسم و احزابش بنیان نهاده شود. ناسیونالیسم و قومپرستی نتنها نبایستی بدست فراموشی سپرده شوند بلکه بایستی و ضروریست ماهیت ارتجاعی و بورژوایی آن افشا شده و بشکست کشانده شوند. ما انتخابی دیگر نداریم.

در رابطه با دین هم همینطور است. اجازه بدهید به این مسئله، یعنی توجیه جامعه طبقاتی توسط دین نگاهی بیندازیم. برای نمونه بگذارید به اسلام نظری بیاندازیم و ببینیم آیا میتوان سرسوزنی جنبه مثبت و خوب در آن یافت؟ اسلام در مقابل جامعه طبقاتی و ستم و اجحافات طبقاتی فقط یک حرف دارد که آن را به حافظ و نگهدار مطلق ستم طبقاتی تبدیل میکند. اسلام میگوید خدا بشریت را متفاوت خلق کرده است، عده ای را بالاتر از عده ای دیگر خلق کرده است، ثروت و فقر را خدا به بشریت داده است، بشریت بایستی شکرگذار و قانع به آنچه باشد که از طرف خدا نسیب وی شده است و چشم طمع به ثروت بیشماری که خدا به دیگران داده است نیندازد. و یا گفته میشود خدا سرنوشت انسانها را نوشته و نمیتوان و نبایستی آن را تغییر داد. این جدا از اینکه دین نیز برمبنای تعلق بورژوا و کارگر به یک دین معین آنها را به برادران همدین معرفی میکند، اما کارگران متعلق به و طرفدار دو دین متفاوت را دشمن دینی همدیگر معرفی میکند. همچنین، بلحاظ فکری وسیله ای برای گیج کردن و از راه بدربردن استثمارشوندگان نیز هست تا زانو بغل کرده و خودرا از هرگونه تلاش برای تغییر انقلابی شرایط کنونی برحذر داشته و در انتظار "خوشبختیهای" موهوم در دنیایی دیگر بمانند.

بدون تردید این مسئله به همان سادگی نیست که بالاتر به آن اشاره کردم، دین نیز دارای انواع قوانین و معذورات و محضورات است، حتی خود را مدافع مردم فقیر و دین آنها نشان میدهد. بر ثروتمندان ذکات تعریف و ضروری کرده تا به فقرا بدهند، یا همانگونه که خودت اشاره کرده ای چندین دم و دستگاه امور خیریه، برای نمونه هلال احمر، راه انداخته و تعریف کرده است. اما تمامی اینها تلاشی است برای پرده پوشی نقش اصلی دین، یعنی حقانیت دادن به تقسیم طبقاتی جامعه به طبقه ای که غرق در ثروت و طبقه ای که غرق فقر و نداری است. تا هنگامیکه صریح و قاطعانه پرده از نقش و جایگاه دین و ناسیونالیسم برنداریم، آنها به نقش بیوقفه خود در تلاش برای دفاع از ستم سرمایه داری و عامل اختلاف در صفوف طبقه کارگر و خاک پاشیدن در چشم کارگران و استثمارشوندگان ادامه خواهند داد.

اصلاحات در اسلام و "جامعه اسلامی"

اینکه شما معتقدید اسلام قابل اصلاح است و برای نمونه عربستان سعودی، افغانستان و ایران را با مصرو سوریه و ترکیه متفاوتند، این تفاوت واقعیتی غیرقابل انکار است. اما دلیل آن تفاوت در نوع اسلامشان نیست، بلکه تفاوت در توازن قوا میان اسلام و افق و سنن و جنبشهای دیگریست که در آن جوامع حضور دارند. دلیل آن این است که سنگینی کفه ترازوی اسلام در هریک از این کشورها و قوانین و سنن و زندگی ساکنین آنها متفاوت است. این تفاوت توازن قوا نیز دلیل خود را دارد. من معتقدم در هرجایی که اسلام تسلط مطلق داشته باشد، مانند عربستان صعودی و افعانستان دوران حاکمیت طالبان و ایران و ...بر اساس قوانین اسلامی حاکمیت میکند. اما در کشورهایی مانند مصر و ترکیه و عراق پنجاه سال قبل، حتی در ایران کنونی نیز اسلام دارای آنچنان توانایی نیست تا مانند افغانستان بگیرو ببند راه بیاندازد. وگرنه اسلام هرجایی که توان داشته باشد همان احکام اسلامی منتج از قرآن و گفته ها و سنتهای محمد را تحمیل خواهد کرد.

در رابطه با آنکه میگویی در این جوامع نود درصد مردم مسلمان هستند، لطفا بروید و از هر زاویه ای میخواهید به عراق پنجاه سال قبل یا ایران چهل سال قبل بنگرید! نگاهی به عکسهای دانشجویان در دانشگاهها بیاندازید و ببینید چند دختر محجبه پیدا خواهید کرد؟! بعد آنها را با شرایط کنونی مقایسه کن. یا از هرزاویه دیگری به آن بنگرید مشاهده خواهید کرد و متوجه خواهید شد که مسئله این نیست که نود درصد مردم این جوامع مسلمانند، بلکه مسئله این است که طی چهل پنجاه سال گذشته این جوامع اسلامیزه شده اند. با سرکارآمدن جمهوری اسلامی در ایران کفه ترازوی اسلام در معادلات سیاسی و دولتی و قانون در منطقه سنگین تر شد، قوانین و سنن اسلامی به زور به مردم تحمیل شدند.

علیرغم تحمیل اجباری اسلام و آنچه شما ادعا میکنید که نود درصد جوامع خاورمیانه مسلمان هستند، ولی من آن را درست و صحیح نمیدانم. شما خودت بهتر میدانی که در روز تولد هرکسی در شناسنامه اش قید میکنند که مسلمان است. حتی من و تو را هم بعنوان مسلمان قید کرده اند. خداناباوری در این جوامع اساسا مردود شده و جلو آن را گرفته اند. با هزاران شیوه به اسلامیزه کردن مردم و این جوامع دست مییازند. اما و علیرغم این نیز، اکثر مردم در زندگی روزانه خود، در نماز و روزه شان، در لباس و آرایش، در گوش دادن به موسیقی و آواز، در قاطی شدن مردان و زنان، در صرف مشروب و...، از اسلام و قوانینش پیروی نمیکنند. علیرغم وجود تمامی قوانین و برقراری دم و دستگاههای عریض و طویل برای تحمیل قوانین مذهبی، بگذار در ماه رمضان فشار بر مردم را بردارند تا آنموقع برمبنای رعایت روزه داری تعداد مسلمانان در این جوامع مشخص شود. تا روشن شود مسلمان بودن نود درصد مردم چقدر واقعیت دارد. مسلمان بودن مردم فقط با این تعیین نمیشود که در شناسنامه قید شده باشد، بلکه بایستی با مراعات و پیشبرد فرائض اسلامی مانند نماز خواندن، رفتن به حج، دادن ذکات و ... این را نشان داد. همچنین از قوانین اسلام اطاعت نماید (حجاب و پوشاندن بدن، عدم قاطی شدن دختران و پسران و زنان و مردان، گوش ندادن به موسیقی و دوری از هرچیزی که اسلام "حرام" شمرده و...) تا برمبنای اینها به عراق و کردستان بنگریم و بدانیم واقعا چند درصد مردم مسلمان هستند. هم اکنون که دارم این سطور را مینویسم در کردستان برسر اجرای ترانه ای توسط خواننده "ماریا هورامی" در یکی از خیابانهای شهر سلیمانیه جنجال بزرگی برپا شد، چون دختران و پسران با پوشش لباسهای امروزی سرگرم رقص و پایکوبی اند. جریانات اسلامی، مانند همیشه، به تقلا افتاده اند و جنجالی علیه رقص مشترک دختر و پسرها راه انداخته و آنها را سرزنش میکنند. این جاروجنجال جریانات اسلامی با عکس العمل شدید و وسیع مردم متمدن و آزادیخواه روبرو شده است. همین نمونه نشان میدهد اگر مردم اجازه یابند تاچه حد از این روش و سنن "حرام" استقبال میکنند.

نمونه شبیه این حرکت در شهر کربلا خود بسیار قابل توجه و تامل است. شهری که بعنوان قلعه پیروزی اسلام نام برده شده است. اگر از آخوندهای شیعه بپرسید ادعا میکنند که حتی پرنده هایی که بربالای این شهر به پرواز درمیایند نیز از اسلام پیروی میکنند. در جریان بازگشایی فوتبال جام آسیای غربی، راه رفتن و ظاهر شدن دختری در میان حضار که با لباسی مدرن و با مو و زلفهای باز و پریشان طناب تحمل مرجعیت شیعه و نوری مالکی را پاره کرد. چون گویا رفتار این دختر پیروزی کربلا در این مسابقه را لکه دار کرده بود. اینان علاوه بر راه انداختن جاروجنجال فراوان علیه اتحادیه ای که این مراسم را ترتیب داده بود به مقامات قضایی شکایت کردند. اما هم جاروجنجالشان و هم شکایتشان با موجی وسیع و شدید از اعتراض مردم و جنبش مدرن این شهر و سرتاسر عراق روبرو شد. مردم به روشهای مختلف و با ابتکارات گوناگون علیه جاروجنجال مرجعیت و جریانات شیعه بپا خاستند تا جایی که وادار شدند از ادامه جاروجنجال دست برداشته و ادعای قانونیشان را پس بگیرند و تسلیم شوند. این رویداد نشان داد که حتی در این شهر که بعنوان قلعه اسلام از آن اسم میبرند روند و جنبش مدنی و حق طلب تاچه حد وسیع است و توانایی بزانو درآوردن مرجعیت و جریانات اسلامی را دارد.

در جریان هر یک از این دو تقابل جریانات اسلامی داد و بیداد کردند و گفتند قوانین و سنن اسلامی زیرپا گذاشته شده اند. اما در شرایطی که اسلام و مردنیسم و آزادیخواهی رودرروی هم قرار گرفته بودند، اکثریت مردم نتنها در سنگر و همرای اسلامیهای در قدرت قرار نگرفتند بلکه به سنگر و جبهه مقابله با اسلام پیوستند. علیرغم داد و فغان جریانات اسلامی، اکثریت مردم از فرهنگ و عادات "حرام" و مدرن خود پیروی کرده و برآن پای فشردند. حتی چنان نفرتی علیه جریانات اسلامی که فرهنگ مدرن مردم را حرام اعلام کرە بودند، ابراز شد، کە در هردو تقابل اسلام شکست خورد و وادار بە عقب نشینی شد. حتی بعضی از آنها وادار به اعلام پشیمانی از مردم شدند.

بدین معنا و براین اساس، گفتن "نود درصد این مردم مسلمانند" ادعای درستی نیست. بنابه احکام اسلام، در روز قیامت کسانیکه به بهشت فرستاده میشوند آنهایی نیستند که در شناسنامه شان قید شده که مسلمانند، بلکه تنها کسانی هستند که از قوانین و عادات و روشهای اسلام و محمد پیروی کرده اند.

جنبه "مثبت" ناسیونالیسم و اسلام

آنچه شما معتقدید که اسلام و ناسیونالیسم و ... دارای جنبه های مثبت و منفی هستند، از دیدگاه و منافع طبقه کارگر و افق رهایی جامعه بشری، کاملا غلط است. حتی و اتفاقا کاملا برعکس آن است. بدون تردید میدانم که از منظر آکادمیک و سفسطه فلسفی شاید بتوان چنین تفسیری ارائه داد. اما از نظر سیاسی و ایدئولوژیک ناسیونالیسم و دین در تقابل طبقاتی صددرصد و کاملا درکنار نظام سرمایه داری هستند. شاید اگر بطور تجریدی و خارج از دایره تضاد طبقاتی هر جنبش و دیدگاه و حزب و سنتی مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد میتوان جوانب مثبت و منفی برای آن تراشید. اما این، مثل این است که بگوییم رژیم بعث با همه اعمال سرکوبگرانه و فاشیستی و جنایاتش، اما "جوانب مثبت" هم داشت. چون برای نمونه برق بهتری برای مردم تهیه میکرد، امکانات خوراکی و سوخت و خدمات بهداشتی خیلی بهتری برای شهروندان تآمین میکرد. یا اینکه گفته شود جنگ خلیج خوب بود چون توانست رژیم سرکوبگر صدام را سرنگون کند... حتی گفته میشود حضور نیروهای ارتش آمریکا در خلیج دارای جوانب مثبت برای زنان است، چون سربازهای زن آمریکایی سیگار میکشند و باعث شده اند حق سیگار کشیدن توسط زنان در عربستان مطرح شود. یا بدلیل اینکه سربازان زن آمریکایی رانندگی میکردند راه برای مطرح شدن آزادی رانندگی توسط زنان عربستان باز شود و ... در حالیکه بخاطر این جنگ چه فاجعه انسانی ای برپاگردید! بجای یک صدام حسین دهها صدام حسین کردی و عربی و شیعه و سنی و ... بوجود آمد. مدنیت یک جامعه کلاُ به نابودی کشیده شد، عقب نشینی بسیار بزرگ و وسیع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی برجامعه تحمیل شد... بخاطر همین، اینچنین تحلیل و سفسطه و درکی ازنظر سیاسی جدا از به گمراهی بردن جامعه و ایجاد سردرگمی چیز دیگری نیست. بایستی رژیم بعث را در حالت کلی دید و بررسی و تعریف کرد، که رژیمی فاشیست و درنده بود. و یا جنگ خلیج ارتجاعی و عامل تمامی ویرانیها بود. یافتن جنبه مثبت دیگر نمیتواند ماهیت رژیم بعث یا ماهیت ویرانگر و ارتجاعی جنگ خلیج و ... را تغییر دهد. من دین و ناسیونالیسم و غیره را عموما و از اساس طرفدار و حامی ارتجاع و ستم و آپارتاید میدانم و آنها را با اصل "انسان اصل است" متضاد میدانم. انسان جدا از و علیرغم اینکه با کدام زبان تکلم میکند و برای نمازخواندن به کدام سو روی میکند، در کجا بدنیا آمده و رنگ موهای سر و چشمانش چیست، مقدس است، هیچ عقیده و دین و قومیت و سنن و فرهنگی مقدس نیست. شما انتقاد کرده اید که کمونیسم کارگری معتقد است مثلا اسلام جنبه انقلابی و ترقیخواه نداشته است. اما من میگویم همینکه تز اسلام میگوید خدا انسانها را متفاوت درست کرده و بعضیها را بالاتر و والاتر از عده ای دیگر درست کرده است، و یا میگوید فقر و ثروت را خدا خود میدهد و "و هذا من فضل ربی"، هرکسی بایستی به سهم خود راضی و قانع باشد، این دیدگاه در تمام طول تاریخ جامعه طبقاتی ارتجاعی بوده و از طبقات دارا و ستمگر دفاع میکند. اسلام از روز اول دینی مردسالار بوده است. حتی دین اسلام از همان روز اول پیدایش نه تنها دیدگاهی مترقی و انقلابی نبوده بلکه ارتجاعی بوده و مدافع طبقه ثروتمند و ستمگر بوده است. بدون شک هیچ دیدگاه ستمگری به همین سادگی و آسانی جنبه ستمگرانه خود را رو نمیکند، بلکه سعی میکند انواع پوشش و بهانه برای آن ایجاد کند. همانگونه که قبلاُ به مسئله ذکات اشاره کردم تا اسلام خود را طرفدار مردم فقیر و تهیدست نشان دهد. در حالیکه خود ذکات بدین معناست که این دین وجود تقسیم بندی جامعه به فقیر و ثروتمند را تائید کرده و آن را عادی میداند. اما از ثروتمندان میخواهد به فقرا کمک کنند. و یا به انواع توجیهات متوصل میشود تا زنان را بعنوان انسان درجه دوم معرفی کند. حتی دردلایلش طوری وانمو میکند که گویا بخاطر ارزش و مقام بلند زنان، آنان را انسانهای درجه دوم میشناساند! شاید از نظر مردم ساده این دلیل و استدلال بعنوان جنبه مثبت اسلام دیده شود، اما در حقیقت اینها پوششی برای پنهان کردن ماهیت ستمگرانه و مردسالارانه اسلام است.

شما در نوشته است به این اشاره کرده اید که جنبشهای اسلامی، مانند حماس، با انتخابات در پروسه ای دمکراتیک انتخاب شده و اکثریت مردم به آنها رای داده اند و ... این درست است که در میان مردم طرفدار دارند و حتی مردم زیادی آنها را بعنوان آلترناتیوی برای رسیدن اهدافشان میبینند. منهم در این نکته با شما همراه و همنظرم که متاسفانه در فضا و شرایط عدم حضور آلترناتیوی چپ و کمونیست و آزادیخواهانه، حماس به سنگر دفاع از فلسطینیها در مقابل زورگوییهای اسرائیل تبدیل شده است. من این حقیقت را انکار نمیکنم. اما این نمیتواند به دلیلی برای تغییر ماهیت ارتجاعی و ضدآزادی حماس تبدیل شود و یا چشم خود را بر آن ببندیم و آن را تائید نماییم. همانگونه که مقاومت حشد شعبی و پیشمرگه های اتحادیه میهنی و حزب دمکرات در برابر داعش نمیتواند مدرکی برای تائید این میلیشیاها و اقتدار ستمگرانه این احزاب و جریانات قومی و اسلامی باشد. یعنی تقبل این حقیقت که ایستادگی حماس در مقابل زورگویی اسراییل، ذره ای این حقیقت را تغییر نمیدهد که اگر حماس حاکم بر فلسطین باشد، شرایط زندگی مردم فلسطین چیزی مانند شرایط زندگی مردم در ایران، افغانستان، عربستان صعودی و یا عراق کنونی با ویژگیهای جامعه فلسطین خواهد بود. همچنین، این شرایط نمیتواند تغییری در این واقعیت بوجود بیاورد که برخورداری از آینده ای درخشان برای مردم فلسطین در گرو عبور از حماس و تمامی جریانات بورژوایی و بمیدان آمدن آلترناتیوی آزادیخواه و سیوسیالیستی است. حماس و هر جریان دیگری بایستی برمبنای ماهیت و برنامه خود، و نه برمبنای دشمنان و مخالفینش، بررسی و ارزیابی شوند.

اینکه مردم فلسطین در انتخابات به حماس رای میدهند چیزی در مورد ماهیت این جریان نمیگوید و تغییر نمیدهد. هیتلر و حزبش با انتخابات سرکار آمدند و مردم خیلی زیادی را همراه خود داشتند. یا اینکه روند و جنبش صدر و جریانات شیعه و سنی و اتحادیه میهنی و حزب دمکرات، که همیشه برندگان انتخابات هستند، هیچ چیزی در مورد اینکه این جریانات این جامعه را غرق در ستم و بدبختی و فقر کرده اند تغییر نمیدهد. آیا همینکه در انتخابات برنده میشوند میتواند مدرکی و دلیلی برای تائید آنها و حاکمیتشان باشد؟ دونالد ترامپ با و در تنیجه انتخابات به رئیس جمهوری آمریکا انتخاب شد، آیا بر این مبنا خودت برنامه و پلاتفرم و اعمالش را تائید میکنی؟ آلترناتیو پیشرو با دنباله روی از مردم متوهم و عقب مانده پیشرو نخواهد شد. بلکه با ارائه راه برون رفت از خوشباوریها و خوش خیالیها و متشکل کردن مردم پشت سر این راه پیشرو خواهد شد. برای رسیدن به این، دقیقا جاییکه متوجه میشوید که مردم وسیعاُ بدنبال آلترناتیو ارتجاعی راه افتاده اند، کمونیسم بایستی بمیدان آمده و بمردم بگوید که همه شما در اشتباهید، دنبال راه اشتباهی براه افتاده اید و ضروریست راه خود را تغییر دهید! این داده ای علمی و مارکسیستی است که ایئولوژی حاکم در هر جامعه ای ایدئولوژی طبقه حاکم بر آن جامعه است. به همین دلیل خیلی طبیعی است که در فلسطین حماس رای بیاورد و روزگاری در آلمان به هیتلر و هم اکنون نیز در عراق و کردستان به صدر و بدر و حشد الشعبی و اتحادیه میهنی و حزب دمکرات و جنبش گوران و جریانات اسلامی رای بدهند. در حقیقت ما به این باور علمی معتقدیم که قاعدتاُ اقلیت، و نه اکثریت، دارای نظریه و اعتقادات درست و صحیح است. این بدین معنا نیست که هرنوع اقلیتی راست میگوید و حق با آنهاست، بلکه بدین معنی است که در مواردی که حق یکی از آلترناتیوهاست ابتدا از طرف اقلیت بمیدان کشیده شده و مطرح میشود.

در سال ١٩٩٢ اتحادیه میهنی و حزب دمکرات و احزابی که به عنوان هاله ای حول آنها فعال بودند، جاروجنجال وسیعی در رابطه با انتخابات پارلمانی و تشکیل حکومت خودی کردی راه انداختند. آنان این را بعنوان مژده پایان تمامی مشقات و درد رنجها به مردم خوراندند. مردم کردستان وسیعا دنبال این جاروجنجال براه افتادند و وسیعا در انتخابات شرکت کرده و به این احزاب رای دادند. اما ما کمونیستها برمبنای اینکه مردم به آنها رای داده اند، بە این خوشباوری حقانیت ندادیم. بخاطر اینکه ما دقیقا و آشکارا میدانستیم که این احزاب بنا به ماهیت سیاسی و طبقاتیشان کل جامعه و مردم کردستان را بسوی فاجعه و بدبختی سوق خواهند داد. برهمین مبنا ما همانموقع این حقیقت را بمردم گفتیم. در آن اوان گوش شنوای چندانی نداشتیم و نیافتیم، اما دوسال پس از آن در مراسم اول ماه مه مردم وسیعی برای این گفته های ما کف زدند.

آنچه شما در رابطه با نحوه رفتار با دین و ناسیونالیسم پیشنهاد میکنی چیز تازه ای نیست، این صدها بار امتحان شده است. بهترین امتحان نیز، همان نوع حزب شیوعی است. این حزب با ناسیونالیست ناسیونالیست است، با مسلمان مسلمان و با عشایر عشایر است. اخرین تجربشان ، همانگونه که خود شما اشاره میکنی، همراهی با و تشکیل یک جبهه با جریان مقتدی صدر است که در انتخابات برنده شد. بدین شیوه نقشی که ایفا کردند تقویت جریانی بسیار مرتجع و مسیبت انگیز برای مردم بود. حزب توده در ایران نیز به همین شیوه دست یازید، حزب شیوعی در سوریه نیز چنین کرد. این داستان زندگی سیاسی دهها و صدها حزب از اینگونه است. اینها بعضاُ حتی با احزاب حاکم جبهه تشکیل دادند. سوال این است که تجربه این احزاب چه دستاوردی داشته است تا ما را هم برای اتخاذ سیاست و روش آنها سوق بدهد؟!

در جامعه ای که ناسیونالیسم و دین در قدرتند و بار سنگینی بر ذهن مردم دارند، ضروریست کمونیستها مبارزه ای وسیع و همه جانبه علیه این افق و سنت و فرهنگ و جنبشها براه بیاندازد. یعنی دقیقا همان چیزی که هم اکنون در عراق و کردستان در جریان است. زیر سایه رژیمی ناسیونالیست و فاشیست دهها سال است که وحشیانه ترین سرکوب و کشتار و بدبختی بر زندگی این مردم تحمیل شده است. هم اکنون ناسیونالیستها حقیرانە ترین بازی با احساسات ملی مردم میکند که خود شان در میان مردم اشاعه داده اند و به وسیله ای جهت ادامە سلطەای مافیایی خود بر سر مردم تبدیل کرده اند. در این جامعه اسلام متهم به کشتن و تکه پاره کردن حدود ٥٠ نفر از ساکنین روستای "حه مه" است. همچنین بطور معمولی وروزانه علیه مخالفین خود فتوا صادر کرده و برای کشتن مخالفین خود جایزه تعیین میکند. بر روی دست وصورت زنان اسید پاشیده است و صدها از این نوع جرمها را مرتکب شده است. در حقیقت، جاییکه حاکمیت دست اسلام و ناسیونالیسم است اگر مبارزه علیه آنها متوقف شده و آنجوریکه شما پیشنهاد میکنی "پشت گوش انداخته شوند"، پس اگر اینجوری بخواهد باشد و عمل کنیم پس راه و روش تغییر این اوضاع چگونه و از چه طریقی است؟ اگر بخواهیم اینها ر اپشت گوش بیاندازیم و بفراموشی بسپاریم پس چگونه میتوان جامعه را از زیر یوغ آنها نجات داد؟! حقیقت، کاملا عکس این است. یعنی وقتی که آأها دارای دم و دستگاه حاکمیتند، باید فکوس مبارزه روی آنها باشد. بگذار اشاره مختصری هم به این بکنم که بدون تردید روش رفتار کمونیسم با دین، برای نمونه اسلام بعنوان اعتقاداتی که بخشی ازمردم از آن اطاعت و پیروی میکنند با رفتار و شیوه برخورد با احزاب و دارو دسته های تروریست اسلامی که تهدیدی جدی و بزرگ علیه زندگی و امنیت و هرنوع سیمای جامعه مدنی هستند، فرق میکند. بخش اول اینها خواهان و مستلزم فعالیت و تلاشی همه جانبه برای نجات مردم از این عقاید و خرافات عقب مانده است. در حالیکه برای بخش دوم مبارزه ای همه جانبه برای ناکام گذاشتن و بشکست کشانیدنشان است. این جای تعجب نیست که در این جامعه که اسلام و ناسیونالیسم قتل و ترور و سرکوب و دزدی و چپاول و زورگویی و ... میکنند ولی کمونیستها مورد نکوهش قرار بگیرند بخاطر اینکه علیه اینها انتقاد و حرف صریح (تندروی) میزنند؟!

دین، سکولاریزم و آتئیسم

نتیجتا اجازه بدهید مقداری هم در مورد سکولاریزم و مبارزه علیه دین توضیحاتی بدهم. به عقیده من، سکولاریزم به معنای جدایی دین از دولت و سیستم آموزش و پرورش، حد اقل است. اما اگر برسر این توافق داشته باشیم که "دین افیون توده هاست"، خرافات، قیدوبند، ناآگاهی آ و نادانی بر دست و پای بشریت است، و دلیل و توجیهی برای شرعیت دادن به نابرابری و تبعیض و استثمار در جامعه طبقاتی ست، پس مبارزه برای ازمیان برداشتن آن نیز بخشی جدایی ناپذیر از مبارزه برای از بین بردن کامل استثمار و تبعیض است. چون نمیشود اجازه داد تا مردم همچنان گرفتار این افیون و خرافات باقی بمانند. نمیتوان در مقابل خرافاتی ساکت و خاموش بود که مبلغ و مدافع بیعدالتی و تبعیض و استثمار است. حتی در دنیای امروز دین، مشخصا اسلام، خیلی بیشتر از "افیون توده ها" است. چون به سنت و روشی تبدیل شده است که در نهایت قصی القلبی وسیعا از پیرو جوان و بچه ها کشتار میکند. انسان را به بمب کشتار جمعی جهت کشتن بشریت تبدیل میکند. چگونه میتوان در مقابل چنین خطر سهمناکی خاموش ماند؟! بخاطر همین برای کمونیستها صرفاُ سکولاریزم کافی نیست بلکه بیخدایی (آتئیسم) ضروریست. مبارزه علیه دین میدانی وسیع از مبارزه در راه آزادی و برابری است. اما این مبارزه به هیچ عنوان و در هیچ زمانی بمعنی ممنوع کردن اعتقاد به دین نیست. بمعنی این نیست که حتی برای یک روز هم که شده حق آزادی اعتقاد به دین حتی از یکنفر هم سلب شود. در حقیقت و در اساس نمیتوان از راه ممنوع کردن دین به آن خاتمه داد. بلکه این نیازمند تلاشی پیچیده تر و وسیعتر است. اما همانگونه که معتقدین به دین آزادند که دارای هرنوع دینی بوده و برای آن تبلیغ هم بکنند و از بیدینی انتقاد کرده و برای گسترش دین مورد دلخواه خود تلاش هم بکنند، بهمان شیوه بیدینان و آتئیستها نیز حق دارند دین را مورد انتقاد قرار داده و برای دورکردن مردم از آن تلاش کنند. حکومت کارگری موظف است از دو جنبه علیه دین تلاش بکند. از طرفی بایستی با ازمیان برداشتن آن عوامل اقتصادی و سیاسی واجتماعی ای که بشریت را دراسارت خرافات دین نگه میدارند، با از کار انداختن صنعت تولید و بازتولید دین. ازطرفی دیگر، بایستی به تلاشی آگاهگرانه علیه این خرافات دست بزند.

در عالم واقعی در دنیای امروز دین به صنعتی تبدیل شده و مدام بازتولید میشود. دریایی از ثروت و امکانات جامعه برای این بازتولید تخصیص داده میشود. اگر این صنعت ازکار بیافتد یکی از پایه های بزرگ دین از میان میرود. مبارزه علیه دین چیزی مانند و از نوع مبارزه علیه بیسوادی است. تا جاییکه به نقش قرار و قوانین برمیگردد شاید سکولاریزم و جلوگیری از صنعت دین با امکانات و ثروت جامعه نهایت آ ن باشد. اما بالاخره همراه و درکنار آزادی کامل اعتقاد و یا عدم اعتقاد به دین، ضروریست جامعه بشری با هدف رهایی از هرنوع خرافاتی رهبری و هدایت شود.

در رابطه با الاهیات رهاییبخش، به عقیده من در عالم واقعی هیچ نوع الاهیات رهاییبخشی وجود ندارد. اگرچه همگیشان زیر لوای دلسوزی برای فقرا ظاهر میشوند، اما با صدو یک شیوه برای وجود جامعه طبقاتی و ستم و بدیختیها توجیهات میسازند. تلاش میکنند به امید خوشبختی بی پایانی در دنیایی دیگر بدبختیهای واقعی دنیای امروز را به آنان بقبولانند. بجای ابراز نارضایتی و مبارزه علیه این نظام واژگون، آنها را به شکرگزاری تشویق میکنند. در بهترین حالت از استثمارگران گلایه میکنند و از آنان میخواهند دلشان بحال فقرا و اسثمارشوندگان بسوزد و به آنها رحم کنند. از آنها میخواهند بخشی از ثروتی که از مکیدن خون استثمارشوندگان برهم زده اند را بعنوان ذکات و خیر و صدقه در میان آنان پخش کنند تا ببتوانند وجود استثمار و جامعه طبقاتی را تحمل کنند. آنچه که به آن اشاره کرده اید مانند دین فقرا و یا اینکه گویا پاپ حرفهای چنان رادیکالی بر زبان آورده که از پخش آن در مدیا خودداری کرده اند، تنها نمونه ای است از سرزنش و نکوهش استثمارگران که گویا به فقرا رحم نمیکنند. این نوع ادعاها و اظهارنظرها هم از هرنوع آلترناتیو آزادیخواهانه ای بری هستند و بعلاوه یک قدم درجهت خاتمه دادن به استثمار نیست و نخواهد بود. و درست برعکس، جایی که احساس میکنند ممکن است اعتراضی علیه وضع موجود راه بیافتد تلاش میکنند با این نوع حرفها از آن ممانعت کنند. میخواهند مبارزه برای برچیدن نظام سرمایه داری را بە مقداری از گله و شکایت مهار شده تبدیل کنند. این گفته های پاپ که به آن اشاره کرده ای در شرایطی برزبان آورده شدند که بحران اقتصادی در سال ٢٠٠٨ باری دیگر و بشدت سربرآورد، بله در چنین شرایطی ست پاپ در مورد فقر و بدبختیهای کنونی حرفهایی میزند که مدیای بورژوازی وی را "سوسیالیست" نام میبرند! و نیز در همان شرایط و روزهاست که کتاب کاپیتال مارکس بەعنوان یکی از پرخواننده ترین کتابهای تبدیل شد و خصوصا جوانان بشدت دنبال بودند. در دل چنین بحرانی دوباره تئوریهای علمی و عقاید انقلابی مارکس میدان پیداکردند. گفته های پاپ در چنین شرایطی در این میان تنها رولی که خواهد داشت این است که مردم فقیر و استثمارشده بجای مراجعه به ایده های مارکس دو باره حول "روشنایی" ترس از دین گرد آیند. من میپرسم آیا هیچگاه پاپ و یا هیچیک از نمایندگان دیگر هرنوع دینی به نمایندگی از خدا حرفی برزبان آورده است که این چه نوع سیستمی است که در برابر هریک میلیاردری که دست به سیاه و سفید هم نمیزند ملیونها انسان زحمتکش وجود دارند که کار و تولید میکنند؟ درحالیکه خود بسختی میتوانند از یک زندگی فقیر و نان و آبی برای زنده ماندن برخوردار شوند؟ آیا میتوان نماینده ای از ادیان را پیداکرد تا از تقسیم طبقاتی جامعه انتقادی بگیرد و بگوید که این چه نوع سیستمی ست که اقلیتی غرق در ثروت و اکثریتی بسیار بزرگ و وسیع غرق در فقر و بدبختی هستند؟! اگر بحث تنها بر سر گله و شکایت از نوع پاپ است، در صفوف خود بورژوازی و جنبشها و عادات و روشها همیشه بخشهایی یا جناحی وجود دارد که معتقد است منفعت سرمایه در این است تا اصلاحاتی به اجرا درآید. برای اینکه طبقه کارگر تحمل استثمار را داشته باشد و ناچار نباشد به انقلاب روی آورد. برای نمونه، سوسیال دمکراتها. اما این از زاویه نقد جامعه طبقاتی و دفاع از استثمارشوندگان نیست، بلکه برعکس معتقد است که بدین شیوه شرایط و منفعت سرمایه قابل دفاع و محفوظ تر است.

آنچه که شما بعنوان جنبه مثبت دین به آن اشاره میکنی، مانند هلال احمر بین المللی و صلیب سرخ و دهها سازمان خیریه دیگر که بوجود آورده شده اند. که اینها در شرایط رویدادها و مصائب بزرگ بداد مردم میرسند و کمکهای انساندوستانه ارائه میدهند. اینها در حقیقت پوششی برای پنهان نگه داشتن رل و نقش اصلی دین در جامعه طبقاتی و ستم طبقاتی بوجود آورده شده اند. حتی اگر سنگ عدالت و طرفداری از فقرا و ستمدیدگان نیز به سینه بزنند. این دیگر به عادت معمولی در میان سنت و روشها و جنبشها و احزاب و دولتها و ... شده است تا ستمگران ماهیت واقعی و ستمگرانه خود را با پوششی انساندوستانه و خیرخواهانه عرضه کنند. هیچکدام از اینها اجازه نمیدهند که مردم ماهیت و واقعیت بسیار زشت و غیرانسانی شان را بشناسد و درک کند. اگر بنا باشد تا مسیحیت را با صلیب سرخ و اسلام و دولتهای اسلامی را با هلال احمر و خمس و زکات ارزیابی شوند. اگر اتحادیه میهنی را با سازمان حفاظت از کودکان و حزب دمکرات را با سازمان خیریه بارزانی و حزب و حاکمیت اردوغان را با شهرداریهایی که نان و مواد سوختی را با نصف قیمت در اختیار مردم قرار میدهند ارزیابی کنیم. همچنین اگر قرار باشد دولتهای ابرقدرت را با و برمبنای سازمانهایی مانند سازمان ملل متحد و ..و..شناخته شوند و برهمین مبنا نیز جوانب مثبت و منفی برایشان یافته و تعریف شود، در دنیا دیگر هیچ دین و دولت و حزب و جنبش و حتی مکتب فکری زروگو و ناعادل پیدا نمیشود. از این مهمتر این نوع طرز تفکر ما را بسوی گرداب بی محتوای پست مدرنیته سوق میدهد که از اساس منکر وجود هرگونه مبدا خوب و بد، هیچ روند روبه جلو و یا عقب، میباشد و همچنین مدعی ست که از این بهتر و بیشتر نبوده و نخواهد بود.

واقعا کدام دیدگاه، جنبش، حزب و دولت و ... وجود دارد که خود را عادل و انساندوست معرفی نکند؟ اما ابتدایی ترین درک و آگاهی به معنی درک ماهیت و محتوای هرچیزی در آنسوی پرده ها و روپوش هاست. امریکا و غرب و کشورهای ابرقدرت با بمب و باروت کشورهای مختلف دیگر را با خاک یکسان کرده و به ویرانی میکشانند و ساکنین را قتل عام میکنند بعد تحت پوشش و نام سازمان ملل پرچم صلح طلبی و انساندوستی بر میافرازند. گویا میخواهند به داد همان مردمی برسند که خود آنها را کشته و به آوارگی کشانده اند. بورژوازی خود شیره جان کارگر را بنفع تولید سرمایه بیشتر میکشد، خود نیز از طرفی دیگر تشکل و سازمانهای کارگری مطیع و دست ساز برای کنترل مبارزات کارگران، اما تحت پوشش دفاع از حقوق کارگران، میسازد. حزب دمکرات کردستان تمامی ثروت سرزمین و زیرزمین و اسمان کردستان را به یغما میبرد ولی اکثریت مردم را زیر خط فقر نگه میدارد، درحالیکه از طرفی دیگر و از بخش بسیار کوچکی از این ثروت عظیم به یغما برده شده سازمان "خیریه بارزانی" را تشکیل داده است. گویا میخواهد بداد مردمی برسد که خود بانی فقر و تهیدستی شان شده است. اتحادیه میهنی نیمی از ثروت جامعه را دزدیده است و کودکان بسیار بسیاری را ناچار میکند از سنین ٦-٧ سالگی بجای رفتن به کلاس درس و یادگیری و آموزش و بازی دنبال دستفروشی و فروختن سیگار و آدامس و ... برای تامین نیازمندیهای روزانه زندگی، بدوند. اما از طرفی دیگر بخش بسیار کوچکی از ثروت به یغما برده از سهمیه این کودکان سازمان حمایت از کودکان را تشکیل داده ، انگار بحال این کودکان درمانده دل میسوزاند. یکی از ویژگیهای جامعه سرمایه داری دورویی و فریب است. حتی این دورویی را به انسانها هم منتقل کرده است. جهت درک واقعیت و حقیقت بایستی از ورای این پوششهای فریبکارانه "جنبه مثبت" ماهیت و واقعیت حقایق را بینیم و درک کنیم، وگرنه دچار بیراهه رفتن و گمراهی خواهیم شد.

دیکتاتوری پرولتاریا

در مورد اینکه مدعی هستید که بعضی از مفاهیم، مانند "دیکتاتوری پرولتاریا" کهنه شده و باید کنارگذاشته شده و مفاهیم امروزی تری را جایگذین کنیم، اگر منظورت فقط خود مفاهیم باشد همین الان ما دیکتاتوری پرولتاریا را بیشتر بنام حکومت کارگری و جمهوری سوسیالیستی بیان میکنیم. اما اگر منظورتان ماهیت آن باشد، بنظرمن اگر دیکتاتوری پرولتاریا را از کمونیسم حذف کنیم دیگر سوسیالیسم به یک رویا و هدف واهی، و نه هیچ چیز دیگر، تبدیل میشود. چون بدون حکومت کارگری یعنی دیکتاتوری پرولتاریا نمیتوان سیستم کار مزدی و مالکیت خصوصی لغو شود. بگذارید این را هم اضافه کنم که کلمه دیکتاتوری در طول تاریخ معنایی غیر از آنچه مورد نظر کمونیسم است بخود گرفته است. دیکتاتوری در مفهوم کمونیستی با سرکوب و استبداد یکی نیست. دیکتاتوری یعنی "دیکته کردن- Dictation "، یعنی تحمیل کردن یا "دستورر بە اجرا" و اجرای برنامه های طبقه ای در جامعه است. دیکتاتوری ممکن است بشکل دولت صاحب و مالک برده ها یا حاکمیت کلیسا و مسجد باشد و حاکمیت خود را با زور شمشیر اجرا کند، یا دولتهای دوران فدرالیزم و سده های میانه، و یا دولتهای مختلف دوران کنونی بورژوازی باشد. بنا به مفهوم مارکسیستی دولتها طالبان و عربستان صعودی و ایران و سوئد و کانادا و فرانسه، همگی در این نکته مشترکند که دیکتاتوری بورژوازی هستند. یعنی برنامه سیاسی و اقتصادی بورژوازی را دیکته کرده و تحمیل میکنند. دیکتاتوری پرولتاریا نیز که آزادی بی قید و شرط سیاسی و رای و اظهار نظر و آزادی داشتن و نداشتن دین و آزادی وجدان در بالاترین سطح را فراهم میاورد، اما این واقعیت را پنهان نمیکند که دیکتاتوری طبقهِ کارگر است. بدین معنا برنامه سوسیالیستی طبقه کارگر جهت جلوگیری از استثمار را تحمیل میکند. معلوم است و میدانیم که بورژوازی همیشه در تلاش بوده و هست که دیکتاتوری پرولتاریا را استبداد سیاسی، همنوع دولتهای سرکوبگر کنونی، معرفی کند. این یک دروغ و تحریف بزرگی است. اگر دیکتاتوری بورژوازی پروسه ای مدام و همیشگی و لاتیقطع است، و دیکتاتوری اقلیت بر اکثریت است، دیکتاتوری برای دفاع از حفظ سیستم استثمارگر سرمایه داری است، در مقابل دیکتاتوری پرولتاریا همانگونه که لنین میگوید: بالاترین نوع دمکراسی است، چون ١- دیکتاتوری پرولتاریا حاکمیت اکثریت بر اقلیت است، ٢ – دیکتاتوری پرولتاریا تنها برای دوره ای گذرا، جهت خاتمه دادن به استثمار و تقسیم جامعه به طبقات دارا و ندار است. بعد از این دیگر خود دیکتاتوری پرولتاریا و دولت بعنوان دیکتاتوری طبقه ای علیه طبقه ای دیگر زمینه و ضرورت خود را از دست داده و از بین میرود. در طی این دوران گذار بورژوازی کە خلع قدرت شده، تلاش خواهد کرد تا جامعه را بسوی سیستم کار مزدی و مالکیت خصوصی برگردانده و مانع اجرای برنامه سوسیالیستی بشود. در برابر این، طبقه کارگر بعنوان طبقه سازمانیافته و صاحب قدرت جهت بشکست کشانیدن مقاومت بورژوازی و اجرای برنامه خاتمه دادن به استثمار و تقسیم جامعه به طبقات، دستگاه و قدرت دولتی خود (حکومت کارگری یا جمهوری سوسیالیستی و یا دیکتاتوری پرولتاریا) را بکار میگیرد.

دیکتاتوریت بمعنی دیکته کردن و تحمیل برنامه طبقه حاکم است. این خصلت و ویژگی تمامی دولتها در طول تاریخ بشریت بوده و هست. حال چه دولت صاحب و مالک برده ها بوده باشد، یا دولتهای فئودالها، یا بورژوازی و یا کارگری. در دنیای کنونی کشور سوئد بعنوان برجسته ترین نمونه دولتی دمکراسی بورژوایی شناخته شده است. اما این دولت نیز بمعنای دیکتاتوری ای که اشاره کردم صددرصد دیکتاتوری است و برنامه طبقه بورژوازی را تحمیل میکند بدون اینکه هیچ نوع استبدادی در جامعه سوئد برقرار باشد. اما این دولت تمامی ساکنین را وادار میکند تا به برنامه ای که به قانون و لازم الاجرا تبدیل کرده تن بدهند و از آن پیروی کنند. دیکتاتوری پرولتاریا هم چنین خواهد کرد. تحت حاکمیت این دیکتاتوری وسیعترین آزادی برقرار خواهد شد، آزادی بمعنی آزادی بی قید و شرط سیاسی، بمعنی آزادی بی قید و شرط تشکیل حزب و تشکل سیاسی و توده ای و اعتصاب و تظاهرات، بمعنی آزادی ابراز عقیده و انتقاد از هرچیزی، حتی بمعنی تامین و دسترسی همە بە مدیا و امکانات تبلیغی، بمعنی آزادی داشتن و یا نداشتن دین، طوریکه طرفداران یک دین میتوانند با صرف هزینه خود مسجد و کلیسا و پرستشگاههای خود را و شب و روز سرگرم مناسک دینی خود باشند و حتی همانجا نیز وعده های غذایی خود صرف کنند. اما ثروت جامعه نه برای تبلیغ و ترویج ادیان و نه برای تبلیغ هیچ نوع عقیده و باور، حتی کمونیسم هم، صرف نخواهد شد. تحت حاکمیت دیکتاتوری پرولتاریا هیچ خبری از استبداد نخواهد بود، اما در همان حال دولت برنامه طبقه کارگر را پیش برده و تحمیل خواهد کرد و مانع از استثمار خواهد شد.

نقش شخصیت

در رابطه با نقش و جایگاه شخصیت در تاریخ و یا در زندگی احزاب سیاسی و جنبشهای اجتماعی، این واقعیتی است که نمیتوان انکار کرد. بالاخره هر سنت و مکتب فکری و هر حزب و جنبش اجتماعی در نماد آن شخصیتهایی خود را نشان خواهد داد که در بنیاد نهادن و گسترش آنها نقش و رل اساسی و سرنوشت سازی را ایفا کرده اند. در حقیقت وجود شخصیت برای هرنوع جنبش سیاسی و اجتماعی مسئله ای مهم و خیلی هم مهم است. برای نمونه بگذار نه از جنبش کمونیستی بلکه از جنبش احزاب دیگر شروع کنیم. بحث نازیسم، و هیتلر را بیا د میآورد. بحث جنگ پارتیزانی، چه گوارا را بیاد میآورد. بحث بعث، صدام حسین را جلو چشم ترسیم میکند. نمیتوان بدون جلال طالبانی و نقش فردی وی تصوری واقعی از اتحادیه میهنی داشت و بدست آورد. برای حزب دمکرات هم بارزانی دارای چنین جایگاهی است. بهمان شیوه نیز شخصیت لنین با کمونیسم و انقلاب کارگری در روسیه چنان بهم گره و پیوند خورده است که از هم جدایی ناپذیرند. اینکه احزاب و جنبشها و مکاتب فکری و فلسفی خود را در شخص و یا شخصیتهایی برجسته میکنند نتیجهُ مکانیزمی واقعی و اجتماعی است. این شخصیتها در بنانهادن متد و مبانی و چهارچوب این مکاتب و سنتها و احزاب نقشی برجسته ایفا کرده اند، بخاطر همین به شخصیت آنها تبدیل شده اند. حتی این مسئله ای نیست که فقط از طرف همنظران و پیروان آن سنت و احزاب این شخصیتها برجسته شده باشند، بلکه از منظر و از طرف مخالفین نیز اینگونه به آنها نگاه میکنند. برای نومنه تداعی شدن کمونیسم کارگری با منصور حکمت بیشتر از آنچه ما همفکران و همنظران وی اینکار را کرده باشیم مخالفین این جنبش، برای نمونه جلال طالبانی، اینکار را کرده اند. تا همینجا این مسئله هیچ ربطی به ایجاد بت و کاریزما و پیامبران بدون کمبود و اشتباه و منزه ندارد. بلکه چیزی که همیشه از جانب کمونیسم کارگری و شخص منصور حکمت همیشه مورد انتقاد بوده همین درست کردن بت از رهبر بوده است. من این مبانی همه جانبه ای را که منصور حکمت بنیان نهاده است، یا به یک معنی دیگر این ورژن از کمونیسم مارکس، که م. حکمت در عصر امروز آن را طراحی کرده، "حکمتیسم" نام میبرم که یکی از پایه های ایستادگی علیه درست کردن بت و کاریزما از شخصیت است. اما من آن را حکمتیسم مینامم فقط بخاطر اینکه م. حکمت پایه و اساس آن را پایه گذاری کرده است، همین و بس. همانگونه که خیلی اوقات در سطح و میدان پزشکی نیز کسی داروی ویژه مریضی ای را کشف میکند و نام وی را بر آن دارو میگذارند. و یا ممکن است در سطح تکنولوژی و دیگر جوانب علمی نیز چنین مسئله ای روی بدهد.

منصور حکمت و حکمتیسم

خارج از بت سازی و درست کردن کاریزما، اجازه بدهید نظر ویژه خود در مورد منصور حکمت را ارائه دهم. من ایشان را رهبر و متفکری بزرگ میدانم. م. حکمت واقعا در برجسته کردن کمونیسم مارکس و ادامه دادن به این سنت، حتی در گسترش دادن و آپدیت کردن آن بە طوری کە جوابگوی مسائل دنیا امروز باشد نقشی سرنوشت ساز ایفا کرد. تصور کنید که در دنیای پس از شکست انقلاب اکتبر کمونیسم مارکس در میدانهای فکری، سیاسی، حزبی و سنتهایش زیر آوار گردوخاک انواع کمونیسم و سوسیالیسم بورژوایی، مانند کمونیسم روسی، کمونیسم چینی، کمونیسم آلبانی، کمونیسم اروپایی، کمونیسم آمریکای لاتین، کمونیسم جهان سومی، تروتسکیسم، چپ نو، پوپولیسم و ... و دهها و صدها مکتب فکری و احزاب و تشکلهای سیاسی و بلوکهای منطقه ای و جهانی و دهها جنبش گوناگون بورژوایی و .. مدفون شده بود. همگیشان بدون حتی نوک سوزنی تعلق و وفاداری، نام مارکس و کمونیسم را باخود یدک میکشیدند. م. حکمت بمیدان آمد و پرچم کمونیسم مارکس را دوباره برافراست و از آن دفاعی جسورانه و قدرتمندی کرد، جواب تمامی کمونیسمهای غیرکارگری را داد، تفاوت و دورویی اینها با کمونیسم مارکس را توضیح داد و روشن کرد. از این نیز بیشتر، با جواب دادن به مسائل امروز دنیا کمونیسم مارکس را به روزتر کرد. این حقیقتا تلاشی عظیم بود. بخاطر همین به عقیده من حکمتیسم، همین کمونیسم و مارکسیسم در دنیای امروز است و سنت و بنیاد فکری و مبانی همه جانبه و کامل است.

مارکسیسم ارتدوکس و حفظ سنتها

در رابطه با آنچه که بعنوان حفظ سنتها مورد اشاره قرار داده ای، ابتدا بنظر میرسد که درکی اشتباهی از کلمه سنت وجود داشته باشد. بزبانی ساده سنت یعنی عرف و عادت. برای نمونه اگر جایی عرف و عادت اسلامی دست بالا را داشته و میداندار باشد گذاشتن ریش و پوشش، عمامه و حجاب و چادر و عبا متداول میشود، چند همسری و کتککاری و توهین به زنان عاد میشود، کتک کودکان و چشم غره رفتن به عادت تبدیل میشود. و در جایی که عادت و سنت کمونیستی در جریان باشد، پوشش مدرن، برابری و احترام به زنان و حقوقشان عادی میشود و اگر کسی دست روی زنان بلند کند با موجی از عکس العمل روبرو میشود، چند همسری به سنتی منفور تبدیل میشود، احترام به کودکان و ممنوعیت هرگونه کتک و آزار و چشم غره رفتنی عادی میشود، برمبنای " اول کودکان " با آنها رفتار میشود... و برهمین منوال در جامعه نیز در تمامی عرصه های اجتماعی و مبارزات و تحزب و ... میتوان به عادات گوناگونی اشاره کرد. سنت کمونیستی نیز مانند تمامی جوانب دیگر کمونیسم، خشک و غیرقابل تغییر نیست، بلکه پابپای پیشرفت روند تاریخ این نیز رشد و پیشرفت خواهد کرد. برای نمونه، اگر عادت و سنت کمونیستی در رابطه با مسئله تحزب را مورد بحث و اشاره قرار دهیم، این سنت در دوران مارکس و انگلس خیلی ابتدایی و بی تجربه بود، نمونه های زیادی از سادگی آن وجود دارند که در دوران "اتحادیه کمونیستها" و انترناسیونال اول نمایانتر و برجسته تر شدند. در دوران لنین قدمهای بسیاری رو به جلو برداشته است و حزب سیاسی محکمتری برمبنای اتکا به انقلابیون حرفەی بنیان نهاده و روابط و ضوابط محکمتری داشته است. در دنیای امروز نیز ما درکی دگم و بسته در مورد تحزب، یعنی کپی برداری و تقلید دقیق تجربه و سنتهای مارکس و لنین، نداریم بلکه با اتکا بر و استفاده از آن تجارب نگاه و درکی امروزی تری از تحزب کمونیستی داریم. در سنت حزبیت ما ستون فقرات ساختار حزب کادرها هستند، کادرها و رهبران از بنیادهای سیاسی، فکری و اجتماعی حزب دفاع کرده و پیشروی آن را تضمین میکننند. اصول سازمانی حزب کمونیست کارگری، که بخش بسیار محدودی از تحزب است، و اگر دقت کرده باشید با اساسنامه احزاب و تشکلهای کمونیستی دوران مارکس و لنین تفاوتهای زیادی دارند.

این مواردی که به آنها اشاره کردم نمونه هایی در رابطه با سنت بودند. اما آنچه که شما در رابطه با حفظ سنتها به آن اشاره کرده ای و آن را بعنوان تاکید بر مارکسیسم ارتدوکس نام برده ای، مسئله دیگری ست. در این رابطه هم بحث کمونیسم کارگری بحث پافشاری یکجانبه بر مارکسیسم ارتدوکس نیست. بلکه با و برمبنای همان جهانبینی و دیدگاه مارکس و دیدگاههای انتقادی اش از سیستم سرمایه داری، جوابی امروزی به مسائل و موضوعات عصر حاضر داده است. حتی، آن را گسترش و رشد داده و درسهای جدیدی بر گنجینه مارکسیسم افزدوه است. برای نمونه، از دیدگاه و منظر مانیفست کمونیست "دنیای بهتر" را طرح کرده است. اما بدون شک این بمعنی بفراموشی سپردن جهانبینی و متد و دیدگاه مارکس نیست، بلکه بمعنی بدست گرفتن اینها برای ارائه جوابی امروزی به مسائل امروزی ست. این نیز بمعنی تقدس مارکس و تئوریهایش نیست، حتی مسئله برسراین نیست که آنطوریکه اشاره میکنی و میگویی "چرا بایستی هرچیزی را که مارکس گفته فقط همان درست باشد"، بدون مدرک و تحلیل منطقی و علمی بگوییم هرچیزی را که مارکس و انگلس و لنین و م. حکمت گفته اند درست است و قابل بحث و جدل نیست. این جنبش و سنت ما طی دهها بحث و تحلیل و بررسی روشن نشان داده است و ثابت کرده است که حق با مارکس و ورژن ارتدوکسی مارکسیسم است. نشان داده است که ورژنهای دستکاری شدهُ مارکسیسم و آنهایی که تئوریهای مارکس را تحریف کرده اند، جنبش های گوناگون بورژوازی بوده و برای پیشبرد اهدافی از نام و اعتبار مارکس و کمونیسم استفاده کرده اند که هیچ ربطی به رهایی طبقه کارگر و بشریت نداشته و ندارند. این بحث در تقابل با آنچه بویژه پس از شکست انقلاب و حکومت کارگری در روسیه، دهها و صدها حزب و جنبش و مکاتب و ... بنام مارکس و کمونیسم سربرآوردند و تحت پوشش و توجیه اینکه مارکسیسم را با شرایط امروز و جوامع مختلف تطبیق میدهند مارکسیسم را از محشماای واقعی خود تهی کردند. مارکسیسم را به پرچم جنبش رهایی ملی، به جنبش برای رشد و گسترش اقتصاد و ایجاد صنایع پیشرفتە، به جنبش رهایی از امپریالیسم، به پرچم سرمایه داری دولتی و ... و انواع دیگر جنبشها که هیچ ربطی به جنبش سوسیالیستی طبقه کارگر برای خاتمه دادن به کار مزدی و مالکیت خصوصی و ستم سرمایه ندارند، تبدیل کردند. در نتیجه، در تمامی این تجارب و پس از پیروزی این جنبشها، سرمایه داری با تمام خصلت ستمگرانه و خون آشامی اش سرجای خود ماند. انواع ستمها در جامعه، نابرابری و تبعیض، حتی سرکوب و چپاول ادامه یافت. برمبنای این، جنبش و سنت کمونیسم کارگری با ارائه بحث و تئوریهای مشخص و روشن نشان داد که همانگونه که مارکس گفته است جدا و غیر از جنبش ضد سرمایه داری طبقه کارگر متکی و مسلح به افق سوسیالیسم برای سازماندادن انقلاب اجتماعی، هیچ راه دیگری برای رهایی بشریت وجود ندارد. کمونیسم کارگری نشان داده است که چه آنهایی که علنا و صریحا و تحت پرچم رویزیونیسم و چه آنهاییکه با عدم صراحت و و تحت پوشش و نام تطبیق مارکسیسم با دنیای امروز و با جوامع مختلف، مارکسیسم و کمونیسم را به پرچم اهدافی ‌غیر از انقلاب کارگری و سوسیالیسم تبدیل کرده اند، پوچ بوده و هیچ حقانیتی ندارند.

اما علیرغم این نیز، بحث کمونیسم کارگری تنها و صرفا پافشاری یک سویه بر مارکسیسم ارتدوکس نیست. همچنین و بدون تردید این بدان معنا نیست که در مقابل دهها و صدها مسئله دنیای امروز همچنان گفته های ١٧٠ سال قبل مارکس دوباره تکرار شوند. کمونیسم کارگری این حقیقت را خاطرنشان میکند که برای نمونه مثلا مانیفست همانگونه که مارکس نیز میگوید در خیلی موارد کهنه شده و دیگر جوابگوی مسائل و شرایط امروزین عصر حاضر نیست. مثلا، آن شیوە سوسیالیسمهای غیرکارگری ای که در مانیفست به آنها اشاره شده و مورد نقد قرار گرفته اند دیگر روند تاریخ آنها را پشت سر گذارده است. الان چندین نوع سوسیالیسم و حتی کمونیسم غیرکارگری دیگری سربرآورده اند که کمونیسم کارگری آنها را مشخص کرده و از همان منظر مانیفست مورد نقد قرار داده است. نتنها این، بلکه با همان متد و اصول مارکسیسم و در ادامه همین سنت جوابی امروزی به بسیاری از مسائل معاصر داده است. میتوان ادبیات این جنبش را خواند و مورد قضاوت قرار داد. همینجا لازم میبینم که به این مسئله اشاره کنم که برای درک دیدگاهها و ایده های مارکس ضروریست که مستقیما از خواندن نوشته های خود مارکس، و نه کسانی دیگر که در عصر حاضر یا در دوران وی خود را مارکسیست و یا طرفدار و مدافع وی و تئوریهایش معرفی کرده اند. من برای درک متد و روش و مبانی مارکس کتاب ایئولوژی آلمانی (حداقل ٨٠-٩٠ صفحه اول پیشگفتار در بارهُ فوئرباخ و تقابل ماتریالیزم و ایده آلیزم) و مانیفست کمونیست را توصیه میکنم. همچنین اگر بخواهی تصویر همه جانبه ای از کمونیسم کارگری داشته باشی پیشنهاد میکنم کتاب مبانی کمونیسم کارگری – سمینار دوم م. حکمت در سال ٢٠٠٠ و همچنین مبارزه طبقاتی و احزاب سیاسی و برنامه یک دنیای بهتر را مطالعه کنید. هیچگاه نبایستی تلاش کرد تا اینها را از زبان کسان دیگری شنید و مورد قضاوت قرار داد.

در رابطه با اشاره ات به دستاوردهای جنبش و تجربیات دیگر، بدون تردید کمونیسم جنبش ضدسرمایه داری طبقه کارگر است اما برای تمامی جنبشها و مبارزات مترقی و آزادیخواهانه و تلاش برای ایجاد کوچکترین اصلاحات نیز ارزش قائل است. هرجنبش سیاسی و یا توده ای که قادر بوده نقشی بنفع آزادی و زنده کردن اراده بشریت استثمار شده یا هر قشر دیگر اجتماعی ایفا کند مورد حمایت کمونیسم بوده و خواهد بود. برای نمونه انقلاب مصر و تونس و جنگ مقاومت شهر کوبانی علیه تروریزم داعش ... حزب ما در کردستان برسر هرنوع مسئله ویژه ای که کوچکترین نفعی برای جامعه و مردم کارگر و ستمدیده داشته باشد، مثلا در مورد مسائلی مانند مقابله علیه تروریزم، دفاع از آزادی سیاسی، مسئله زنان، آماده همکاری و تلاش مشترک با احزاب و جریانات سیاسی دیگر است. نگاهی به تاریخ و ادبیات کمونیسم کارگری و حزب میتواند در این رابطه به روشن شدن این مسایل کمک کند.

مبارزه برای رفرم

کمونیسم کارگری انتقاد عمیقی علیه رفرمیسم دارد، اما در عین حال خود سنتی و جنبشی پیگیر در راه کوچکترین اصلاح اقتصادی، سیاسی و اجتماعی ست. نقد کمونیسم کارگری علیه رفرمیسم در آنجاست که رفرم به افق و آلترناتیوی در برابر تحول انقلابی نظام سرمایه داری تبدیل شود. ما رفرمیسم را جنبشی بورژوایی برای قالب زدن به جنبش اعتراضی طبقه کارگرمیدانیم. کمونیسم کارگری همزمان با برافراشتن پرچم انقلاب سوسیالیستی هر تلاش و مبارزه ای برای هرنوع اصلاحی را عرصه ای گرم از مبارزات خود میداند. ما اصلاحات میخواهیم اما آن روندی را که دست نیاز بسوی بارگاه بورژوازی برای گرفتن امتیازاتی دراز میکند بشرط و برای آنکه تلاشی جهت تغییر انقلابی این سیستم روی ندهد، افقی بورژوایی برای بکنترل درآوردن مبارزه ضدسرمایه داری طبقه کارگر میدانیم. در حقیقت پافشاری محکم کمونیسم کارگری بر مبارزه برای ایجاد کوچکترین رفرم، یکی از ویژگیهای این جنبش و یکی از تفاوتهای آن با انواع کمونیسم بورژوایی ست. اگر تحت نام کمونیسم کارگری چیز دیگری گفته شده باشد این گفته ها هیچ ربطی به کمونیسم کارگری ندارند.

دمکراسی و آزادی

در مورد دمکراسی، انتقاد ما از دمکراسی بخاطر این نیست که مثلا ما علیه انتخابات و یا آن حقوقی باشیم که در بهترین نمونه سیستم دمکراسی قابل اتخاذ و تحقق هستند، بلکه بحث ما این است که دمکراسی نسبت با انچه ما شایسته بشریت امروز میدانیم بسیار بسیار کمتر است. ما میگوییم که دمکراسی تحلیل بورژوازی و دیدگاهی بسیار محدود برای آزادی است. کمونیسم کارگری که پافشاری محکمی بر آزادی کامل میکند دیگر نیازمند پیوستن به دیدگاه و جنبشی محدودتر برای آزادی نیست. ما از منظر آزادی همه جانبه دمکراسی را مورد نقد قرار میدهیم. وقتی میگوییم سوسیالیسم نیازی به دمکراتیزه کردن ندارد منظورمان این است که سوسیالیسم آزادی کامل و همه جانبه ای بوجود خواهد آورد و احتیاجی نیست تا با چیزی کمتر از آزادی (دمکراسی) "تکمیل" شود. بورژوازی چنان نشان میدهد که گویا آلترناتیو کمونیسم برای دمکراسی دیکتاتوری پرولتاریا است، اما این تحریفی بزرگ است. دیکتاتوری پرولتاریا بدیل کمونیسم در مقابل دیکتاتوری بورژوازی ست، آلتناتیو کمونیسم برای دمکراسی، آزادی است. بحث ما این است که آن حقوق و آزادیهایی را که دمکراسی به جامعه میدهد خیلی ظاهری و پوچتر از آن است که به مردم حق دخالت در قدرت سیاسی و ایجاد تغییرات در زندگی سیاسی و اقتصادی و اجتماعی شان را بدهد. برای نمونه هرچهارسال یکبار این حق را به مردم میدهد که روزی بیایند و میان دمکراتها و جمهوریخواهان آمریکا یکی را جهت اعمال حاکمیت بر مردم و آن برنامه و پروژه هایی را که مردم را در محرومیت نگاهداشته و میدارد، انتخاب کنند. الان بیست دوره است که این بازی دمکراسی در آمریکا در جریان است، بیست رئیس جمهور تغییر کرد و بیست دولت آمد و رفت، چه چیزی از زندگی مردم تغییر کرده است؟! در کشورهای اروپایی نیز بهمان شیوه است. تحت حاکمیت دیکتاتوری پرولتاریا آزادیهای بسیار بیشتر از آنچه در سایه دمکراسی بورژوازی وجود دارند در تمامی مظاهر و زوایای زندگی ایجاد و برقرار خواهند شد. در زمینه حاکمیت نیز دیکتاتوری پرولتاریا بجای انتخابات هرچهارسال یکبار برای پارلمان، برمبنا و اساس سیستم ادارهُ شورایی برای دخالت مدام و مستقیم در هر زمینه و امور دولتی، هم در تعیین قوانین و هم در اجرای آنها، زمینه را برای مردم ایجاد میکند.

منصور حکمت و جنگ افغانستان

در رابطه با این موضوع شما ابراز داشته اید که م. حکمت موضعی خیلی جنگ طلبانه داشت. بنظرم در این رابطه سوء تفاهمی پیش آمده است. چون اولا، درک این جمله که گفته است "سرنگونی طالبان توسط ارتشی خارجی بخودی خود محکوم نیست. نمیتوان اعلام جنگ هیچکسی، حتی آمریکا و غرب، علیه طالبان را محکوم کرد" بعنوان جنگ طلبی درست نیست. حاکمیت طالبان اقتدار گروهی چاقوکش و خونریز بود که لبه تیزچاقو را حتی بر گردن ابتدایی ترین حقوق بشریت و آزادی مدنی گذاشته بود، هیچ آثاری از مدنیت در آن جامعه را بجای نگذاشته بود. چرا بایستی سرنگونی چنین گروه راهزنی، توسط هرکسی بوده باشد، را محکوم کرد؟! پافشاری م. حکمت بر "بخودی خود" معنی خیلی مهم دارد! این یعنی اگر جنگی مشخصا و تنها و یا بویژه برای ضربه زدن و سرنگونی طالبان باشد محکوم نیست. دوما، جملهُ بالا ناتمام ماندە بخاطر اینکه موضع و تحلیل کامل م. حکمت در رابطه با جنگ افغانستان را ابراز نمیدارد، و فقط در رابطه با گوشه ای از آن مسئله است. جهت نشاندادن موضع کامل م. حکمت بایستی به ادامه این جمله توجه کرد. در آخرین بخش بحث م. حکمت در "دنیا پس از ١١ سپتامبر" که در مورد جنگ افغانستان است میگوید: اعلام جنگ هیچکس، حتی آمریکا و غرب" علیه طالبان را نمیتوان محکوم کرد. طالبان بایستی برود و آخرسر بایستی با زور و اعمال نظامی برود. دشمنی غرب با طالبان خیلی بهتر از دوستی تاکنونشان است. هیچکس مانع درهم پیچیدن اقتدار آدمکشهایی نیست که خود غرب سرکار آورده است. اما میان جنگ و ترور تفاوت وجود دارد. اعمال و فعالیتهای آمریکا و انگلستان در افغانستان تروریستی ست. بمباران شهرها و محل زندگی مردم افغانستان بایستی بشدت محکوم شده و خاتمه یابد". (تاکیدها از من است)

شروط کمونیسم کارگری بودن

در رابطه با اینکه کسی به کمونیسم کارگری بپیوندد گفته ای که نبایستی مخالفت با دین و ناسیونالیسم به یک شرط تبدیل شود. نمیدانم منظورت از کمونیسم کارگری شدن چیست؟ اگر منظورت عضویت در حزب است، حزب ما هیچ فرد خواهان عضویت را مورد امتحان و تحقیقات ایئولوژیکی قرار نمیدهد. شرط عضویت این است که این فرد خود را در اهداف حزب شریک بداند و آماده باشد آنطور که در توانایی اش هست و خود ابراز میدارد برای حزب کاری انجام داده و فرم عضویت را پرکند. بدون شک وقتیکه به عضویت حزب درمیاید بایستی حق عضویت ماهانه را نیز بپردازد. دیگر از هیچ فردی سوال نمیشود که موضعش در مقابل دین و ناسیونالیسم و فمینزیم و دمکراسی و ... و یا هرچیز دیگری چیست و نیست. هیچ تحقیقات و تفحصی در مورد باورها و عقایدش صورت نمیگیرد. من بعنوان نظر خودم این را مغایر با عضویت در حزب میدانم که کسی هم عضو حزب ما باشد و هم به مسجد رفته و در مناسکها و مراسمها قومپرستی و ناسیونالیسم شرکت نماید. اما این بە نظر من یک تناقض در زندگی و اعتقادات این فرد است و او آزاد است که چگونه این را حل کند.

"طایفه گری" و فرقه گرایی

در رابطه با آنچه شما بعنوان طایفه گری ابراز کرده ای؛ در مورد با برجسته کردن اختلافات و تکه تکه شدن به سنت چپها تبدیل شده و این که "کمونیسم کارگری نیز از این بی بهره نمانده" با شما کاملا موافقم، اما درمورد نمونه هایی که اشاره کرده ای درک متفاوتی داریم. بله درست است که این سنت چپ فرقه ای و غیراجتماعی ست و متاسفانه هنوز کمونیسم کارگری (منظورم آن جنبش و احزابی است که تحت نام کمونیسم کارگری فعالیت میکنند) نتوانسته اند عملا دست و پای خود را از این سنت رها کنند. بلحاظ تئوریک کمونیسم کارگری بر ایجاد حزب یکپارچه( یک بنی) پافشاری و تاکید میکند، داشتن و وجود نظرات مختلف در حزبی سیاسی را امری عادی و حتی مثبت و غیر از این را ناممکن میداند. که به پیشبرد و پیشرفت و پحته تر شدن مواضع و دیدگاههای سیاسی، فکری و عملی حزب کمک میکند. بشرطیکه همه دیدگاهها و نظرات درون حزب سیاسی متعلق به جنبش سوسیالیستی طبقه کارگر، و نه جنبشهای متفاوت، باشد.

بنظرمن تکه تکه شدنهایی که در صفوف کمونیسم کارگری رخ دادند تا دلت بخواهد بیمعنی بود. علیرغم اینکه بنظرم دیگر این روندها از هم فاصله زیادی گرفته اند، اما در آندوران هیچ ضرورت سیاسی و اجتماعی و طبقاتی برای این جداییها نبود. آنچه رویداد نتیجه حضور و دوام آثار چپ غیرکارگری و فرقه ای در این احزاب بود. چپی که م. حکمت بخش زیادی از زندگی سیاسی خود را برای جداکردن خود از آنها صرف کرد. حکمتیسم نتنها طرفدار این دیدگاههای سکتی نیست که شما در نوشته ات بعنوان "حزب میبایستی یکپارچه، همرنگ، یکنوع و همآوا باشد" نام برده ای، بلکه وجود و حضور دیدگاهها و نظرات مختلف در حزبی سیاسی را عادی، طبیعی و مایه پیشرفت میداند. تحزب کمونیستی بخاطر همین از این قانون پیروی میکند کە هر سیاست و قراری بە رای اکثریت قبول و اتخاذ میگردد، چون وجود نظرات و دیدگاههای متفاوت فرض گرفته میشود. متاسفانه این دیدگاه در کمونیسم کارگری مخصوصا در ایران موفق نشد. تا روزیکه این عادت و سنت فرقه گرایانه ریشه کن نشود مدام یکپارچگی حزب مورد تهدید واقع میشود.

آما در رابطه با نمونه ای که شما به آن اشاراه کرده ای، یعنی "بیرون رفتن جریان کمونیسم کارگری از حزب کمونیست ایران و کومله – سازمان کردستان این حزب-" مسئله فرق میکند. در آندوران و اگر هرگونه سختی و مشکلی برای پیداکردنی درک درستی از راهی که کمونیسم کارگری انتخاب کرد وجود داشته بود، الان و دیگر پس از حدود سی سال از آن مسئله سخت نیست. در میان آن بخشی که ماندند و خود را بعنوان کمونیست معرفی کرده و م. حکمت را سرزنش میکردند که لازم نبود از حزب بیرون برود، و پس از بیرون رفتن این جریان خود به ٥-٦ بخش تقسیم شد، جریاناتی در صفوف آنها سربرآورد که غیر از باند فالانژ و قومپرست نمیتوان هیچ نام دیگری برآنها گذاشت. چند گروه و جریان سربرآوردند که کاملا ضدکمونیست هستند. تصورکنید که جریان عبداله مهتدی نیروی مسلح سازمان آسایش (سازمان امنیت کردستان) را به کنگرهُ کومله برده و با زور اسلحه و گلوله دوستان هم حزبی خود را تحت فشار قرار دادند که نصف کمیته مرکزی شان را به آنها بدهند. از این هم بیشتر، برنامه داشتند تا کشتاروسیعی در صفوف جریان ابراهیم علیزاده راه بیاندازند که بطور اتفاقی آشکار و ناکام شد. الان همه اینها خانوادهُ یک جنبش هستند که خودشان آن را "جنبش کردستان" نام نهاده اند و در سایه اقتدار حزب عموزاده "اتحادیه میهنی" و برادر بزرگوارشان طالبانی اینجوری بهم مینگرند. اگر جریان کمونیسم کارگری در آن حزب ماندگار شده بود و برای نمونه مثلا در کنگره چهارم آن پیروزی کمونیسم کارگری اعلام میشد، واقعا این باندها به چه نوع توطئه ای علیه آن متوسل میشدند. واقعا این تصمیم خیلی درست و عاقلانه بود که م. حکمت اتخاذ کرد و آن حزب را با تمامی امکاناتش جاگذاشت. بدین شیوه حداقل از وقوع این فاجعه جلوگیری کرد که دنیا شاهد درگیری مسلحانه و بجان هم افتادن جناحهای مختلف درون آن حزب برسر نام حزب و امکانات و پست و مقام حزبی باشد. جناح ناسیونالیست کرد عملا نشان داد که برای حل اختلافات درون حزب و یکسره کردن آن دست به اسلحه ببرد. این در منطقه ای که احزاب مسلح آن را تنیده اند، و چندین حزب مسلح ناسیونالیست کرد در آن میداندار بوده وهستند، احتمال اینکه اختلافات سیاسی به سطح جنگ مسلحانه و خونریزی برسد کم نبود. کمونیسم کارگری با دست برداشتن از نام حزب و تمامی امکاناتی که حتی خود در بوجود آوردن آنها نقش اصلی داشتند از وقوع چنین فاجعه ای ممانعت کرد. البته جدا از این، تصمیم کمونیسم گارگری پایه سیاسی و اساسی داشت. اینجا بخاطر اینکه از روند بحثهایمان دور نیافتیم از توضیح بیشتر در این مورد خودداری میکنم.

ضدیت یا تفاوت

در رابطه با اینکه معتقدید کمونیسم کارگری بشیوه ای نادرست و زیاده از حد در ضدیت و مقابله علیه جنبشها و سنن و مکاتب فکری دیگر میکند، و لیست ب بلندیالایی از جریانات و جنبشهای فکری و نظرات گوناگون ردیف کرده و میگویی که کمونیسم کارگری ضد و علیە همگیشان است (سوسیالیسم "غیرکارگری"، یوروکمونیسم، مائویسم، آنارکوسندیکالیزم، چپ نو، پوپولیزم امریکای لاتین، دمکراسی، تروتسکیزم، ناسیونالیسم، رفرمیسم، مارکسیسم غربی و ...) . قبل از هرچیزی بایستی بگویم همە اینهایی کە نامی جداگانه برخود نهاده اند، نشاندهنده این است که اینها خودشان پدیده های متفاوتی اند. یعنی خودشان قبل از اینکه ماچیزی در مورد آنها بگوییم، در دنیای واقعی با هم متفاوتند. حال همانگونه که آنها باهم متفاوتند کمونیسم کارگری نیز جنبش و سنتی متفاوت با اینهاست. اما بکاربردن کلمه "ضدیت" برای موضع کمونیسم کارگری در مورد آنها بهیچ وجه درست و مناسب نیست. کمونیسم کارگری از تفاوتهای خود با این جنبش و مکاتب فکری و سنن، نه ضدیت، با آنها سخن میگوید. حتی ممکن است در موارد مشخص حاضر باشد با بعضی از اینها همکاری کند و عملا در مواردهای دست به همکاری و کاری مشترک زەداست. مثلا در رابطه با جنبش علیه جنگ آمریکا در خلیج و یورش به عراق فعالیتهای مشترک با بعض از انها داشته ایم. همچنین هریک از این جریانات هر نوع دستاوردی برای بشریت داشته اند، مثلا در از بین بردن بیسوادی که شما به آن اشاره کرده ای، تا بیمه بهداشت و درمان، ما این تلاشها و دستاوردها را ارزشمند میدانیم. در این رابطه شما جهت را به خواندن نوشته ای جلب میکنم که در رابطه با مرگ فیدل کاسترو نوشته ام، که بعنوان نمونه ای از ارزش گذاردن ما برای دستاوردهای هرجنبشی برای بشریت میباشد. از نظر ما بعضی از این جنبشها شاید حتی دارای جوانبی مثبت باشند، برای نمونه جنبش ضدامپریالیسم، خود مبارزه علیه امپریالیسم مثبت است. من برای چه گوارا، بعنوان سمبل سنت ضدامپریالیستی و بویژه ایستادگی در برابر زورگوییهای آمریکا احترام زیادی قائل هستم اما وی را کمونیست نمیدانم. ما که انتقادی همه جانبه تر و عمیقتری از کل امپریالیسم داریم انتقاد و دیدگاه آنها را محدود و راهشان را بسوی پرتگاه میدانیم. اینان از منظر ضدامپریالیستی بدنیا و کشمکشهای گوناگون آن مینگرند. از این منظر اینها مثلا در جنگ میان جنبشهای اسلامی و امپریالیسم آمریکا، از جبهه اسلام و حتی تروریسم اسلامی حمایت و جانبداری میکنند.

بهرحال بحث ما در مورد سنت و روند و مکاتب فکری (غیر از ناسیونالیسم) بحث تفاوتهای ماست، بحث ما این است که انتقاد اینها از دنیای امروز و کاپیتالیسم را انتقاد کمونیستی طبقه کارگر نمیدانیم، بحث این است که اینان صاحب و دارای راه چاره ای واقعی و آلترناتیوی برای خاتمه دادن به استثمار در جامعه بشری نیستند. بگذار برای مثال به مورد حزب شیوعی عراق بپردازیم. شعار استراتژیک این حزب "مهن آزاد و خلقی خوشبخت" است. اولا بحث این بکنار کە "مهن آزاد" نمیتواند "خوشبختی خلق" را تضمین کند، در دنیا "خلقهای" زیادی هستند که "میهنشان آزاد" است ولی خود از هیچ خوشبختی برخوردار نیستند. اما اصل بحث ما این است که این شعار هیچ ربطی به جنبش کارگری و کمونیستی ای ندارد که برای "ازمیان برداشتن نظام کار مزدی و مالکیت خصوص" فعالیت میکند.

از منظر کمونیسم کارگری اینها جنبشهای غیرکارگری ای هستند که نام کمونیسم و مارکسیسم را برخود نهاده اند. برای نمونه، جنبش ضدامپریالیستی، جنبش رهاییبخش ملی، جنبش دمکراسی، جنبش توسعه اقتصاد سرمایه داری، جنبش خاتمه دادن به وابستگی و ... علیرغم اینکه نام کمونیسم و سوسیالیسم برخود گذاشته اند اما بخشی از جنبش ازبین بردن سرمایه داری و بنیان نهادن سوسیالیسم نیستند.

از منظر کمونیسم کارگری، دنیا صحنه و میدان تقابل مکاتب و دیدگاههای فکری برسر ایدآل هایشان نیست، برای نمونه دمکراسی یا سوسیالیسم و یا آزادی و یا ...؛بلکە میدان تقابل جنبشهای اجتماعی است. هیچ طرف و جنبشی برمبنای آنکه خود در مورد خود چه میگوید و چه اسمی برخود نهاده است ارزیابی نمیشود. در عالم واقعی سرکوبگرترین دولتها و احزاب سیاسی خود را دمکرات معرفی میکنند، جنبشها و جریانات بورژوایی و مرتجع خود را سوسیالیست و آزادیخواه معرفی میکنند. اما بایستی اینها را برمبنای پراتیک و نقش واقعی شان در جامعه بررسی و ارزیابی کرد. انتقاد ما از سوسیالیسمهای غیرکارگری این است که آنها تحت نام سوسیالیسم برای اهدافی دیگر فعالیت میکنند، آنچه بعنوان سوسیالیسم از آن نام برده اند لغو کارمزدی و مالکیت خصوصی نیست، بلکه اهدافی بورژوایی مانند خاتمه دادن به وابستگی، رشد صنعت و اقتصاد ملی، رهایی میهن، برقراری دولت بورژوایی خودی و ملی و .. است.

فوریه ٢٠١٩

Posted by l at 09:14 PM | Permalink

زنده باد اول ماه مه روز اتحاد، همبستگی و اعتراض علیه سرمایه داری جهانی بخصوص سیستم سرمایه داری در ایران

زنده باد اول ماه مه روز اتحاد، همبستگی و اعتراض علیه سرمایه داری جهانی بخصوص سیستم سرمایه داری در ایران

رهایی ما کارگران و مزدبگیران فقط بدست خودمان ممکن است، رهایی ما زمانی امکان پذیر است که کار مزدی از بین رفته باشد.

رفقا ودوستان تولید گر ومزد بگیر و زیر ستم واستثمار حاکمان سرمایه، ما بیش از دوقرن است که مبارزه ی خود را در جهان اساسن بر روی تعین حد اقل دست مزد وخواسته هایی متمرکز کرده ایم که تغییر اساسی در زندگیمان نداده است، بلکه مزد بگیر مزد بگیر مانده است و فقرتر و سرمایه دار سرمایه دارمانده، اما سرمایه دار ثروتمند تر شده است ، کما اینکه هرساله دلمان را خوش کرده ایم، که چند درصدی به دست مزد ویا حقوقمان اضافه می شود. از سویی همگی می دانستیم، که به محض بالارفتن حقوق ویا دست مزدمان،هزینه ی نیازهای ضروری زندگیمان مثل نان، گوشت، برنج، قند، شکر، لباس، آب، برق، کرایه خانه ودیگر ضروریات زندگی به همان نسبت ویا بیشتر بالا رفته واز این طریق دوباره جیبمان را خالی می کنند. ما باید به این دودزه بازی وکلکی که سرمایه داران ونمایندگان آنها درمجا لس مختلف سرمایه داران، مثل مجلس خبرگان، شورای نگهبان،همچنین به شعبده بازی های والیان فقیه استثمار کار پایان دهیم. امسال با شیوع ویروس کرونا وضعیت پیچیده تر شده است، زیرا زیر نام مبارزه با ویروس کرونا، عرصه ی زندگی را به ما تنگتر کرده اند و اگر مواظب نباشیم زندگیمان را سیاه تر خواهند کرد.

هم کاران باور کنید، که سیستم سرمایه داری جهانی از نظرکم کردن بوجه بیمه ی سلامت، بهداشت، محیط زیست، آموزش و پرورش و... و هرآنچه که برای ما کارگران و مزدبگیران لازم وضروریست، در سراسر جهان به جهنم تبدیل کرده است. استثمار کار در حد توان سرمایه داران کماکان با شیوه وروش های غیر انسانی ادامه دارد.

همکاران و هم رزمان عزیز، دریوزگی و ناتوانی سیستم سرمایه داری جهانی در مقابله با شیوع ویروس کرونا بر کسی پوشیده نیست. به باور من دلیل شکست این سیستم در مقابله با کرونا، سود جو بودن و ضد انسانی بودن خوی و منش حاکمان این سیستم و از جمله سیستم سرمایه داری در ایران را آشکار می کند. از این رو آمادگی ما را می طلبد، که بر بستر بحران گسترده ای که ویروس کرونا بر اقتصاد سرمایه داری جهانی و تاثیر آن بر وضعیت سایسی واقتصادی ایران ، ضعف، درماندگی این رژیم را در عرصه های مختلف جامعه بدقت زیر نظر داشته باشیم. در این وضعیت هوشیاری ما را مطلبد که با ایجاد شوراهای کارگران و مزدبگیران، حاکمیت کنونی را سرنگون و هدایت جامعه را خود بدست گیریم. زیرا تنها شوراهای کارگران و مزدبگیران می توانند به وضعیت بحران کنونی شیوع کرونا و هر بحران دیگی پیان دهند.

زنده باد اول ماه مه روز همبستگی کارگران و مزدبگیران در جهان

زنده باد حاکمیت سیاسی و اقتصادی شوراهای کارگران و مزدبگیران

علی برومند 7 اردیبهشت 1399

27.04.2020

Posted by l at 08:42 PM | Permalink

گرامی باد ٨ اردیبهشت سالروز جانباختگانِ حرکت کارگران جهان چیت کرج در سال ١٣۵٠ خورشیدی

این روزها بخش سلطنت طلب اپوزیسیون پروسرمایه داری ایران ادعا میکنند که با خواستها و اعتراضات جنبش کارگری کشور ما همراه هستند. از شاهزاده رضا پهلوی تا فرشگرد تا حزب مشروطه تا انواع جریانات دست راستی حامی نظام استثمارگرانه سرمایه داری، روزی نیست که برای طبقه کارگر ایران به مثابه وسیعترین و مبارزترین طبقه جامعه، اشک تمساح نریزند!!

این جماعت نقدشان به جمهوری اسلامی این نیست که چرا دارد سیستم سرمایه داری ایران را که با رفرمهای سال 41 به نظام اقتصادی مسلط تبدیل شد، تداوم میدهد و نسخه های نئولیبرالی اقتصادی تجویزی صندوق بین المللی پول و بانک جهانی را اجرا میکند. انتقاد آنها به این نظام جهنمی این است که چرا این سیاستهای اقتصادی و در راس آن خصوصی سازیها را با قدرت بیشتر اجرا نمیکند و بیش از پیش عنان اقتصاد ایران را به دست "اقتصاد بازار بنیاد" نمیدهد.

نگاه این جماعت به جنبش کارگری صرفا نگاه یک فرصت طلب است برای استفاده سیاسی و ابزاری از این جنبش برای خلاص شدن از شر رژیم اسلامی و برچیدن موانع از سر راه "رزیم چنج". وگرنه این بخش از اپوزیسیون در اساس منافعی کاملا مشترک با جمهوری اسلامی برای تداوم استثمار کارگران و حفظ و توسعه نابرابریهای طبقاتی نهادینه شده در نظام سرمایه داری دارند.

به همین خاطر است که حاضر نیستند جهت اثبات ادعای دروغین خود برای همراهی با جنبش کارگری ایران، به عقب برگردند و جنایت هولناک پدر تاجدارشان – محمد رضا پهلوی - در اردیبشت 1350 در آستانه روز جهانی کارگر را نقد و محکوم کنند.

اما واقعه تاریخی 8 اردیبهشت 1350 چه بود؟

کارخانه جهان چیت کرج متعلق به یکی از بزرگترین سرمایه داران ایران یعنی فاتح یزدی بود. این کارخانه با تجهیزات آلمانی در سال 1334 آغاز به کار نمود و در زمان وقوع فاجعه هشت اردیبهشت بیش از 1500 کارگر داشت.

کارگران این شرکت بزرگ در نخستین روزهای ماه اردیبهشت با اعتصاب و تجمع مسالمت آمیز در محوطه کارخانه نسبت به شرایط غیرانسانی کار اعتراض کرده و خواستهای صنفی خود را مطرح کردند اما با تهدید عوامل کارفرما و نیز مامورین اعزامی سرهنگ منصوری روبرو شدند. به همین خاطر 1500 کارگر جهان چیت در اوج اختناق آریامهری و در یک حرکت شجاعانه، تصمیم گرفتند که در مسیر جاده قدیم کرج – تهران به سوی پایتخت و مجلس حرکت کنند.

به درخواست کارفرما – فاتح غارتگر و جنایتکار- مامورین ژاندارمری در منطقه کاروانسرای سنگی راه را بر انبوه کارگران بستند و زمانیکه قادر نشدند کارگران را پراکنده کنند و به محل کارشان برگردانند، به دستور سرهنگ منصوری، وحشیانه به سوی آنها آتش گشودند و کارگران بی دفاع را به رگبار گلوله بستند.
در این جنایت هولناک چندین کارگر جان خود را از دست دادند و حدود هشتاد نفر مجروح شدند. جانباختگان را شبانه و بدون همراهی خانواده هایشان دفن کردند و مجروحین را برای لاپوشانی جنایت، به جای بیمارستانهای عمومی به بیمارستان تحت حفاظت ارتش یعنی بیمارستان 501 منتقل کردند.

سه سال بعد، چریکهای فدایی خلق در یک اقدام مسلحانه، صاحب کارخانه جهان چیت – فاتح یزدی – را در حالیکه از ویلای خود در تجریش عازم محل کارش بود ترور کردند و کشتند. در اعلامیه ای که این سازمان منتشر کرد دلیل این اقدام را جنایت کارفرما و رژیم در 8 اردیبهشت 50 اعلام نمودند.

بعد از انقلاب 57 ، رژیم اسلامی سرمایه داری نیز بارها دست به کشتار کارگران زده است که از آن میان میتوان به کشتار کارگران شهرک صنعتی البرز در ورودی شهر قزوین و نیز کارگران مس خاتون آباد در ورودی شهر بابک اشاره کرد. این خود نشان میدهد که شاه و شیخ چه منافع طبقاتی مشترکی برای سرکوب کارگران و حفظ بهره کشی طبقاتی دارند.

آرش کمانگر – 8 اردیبهشت 1399

Posted by l at 08:40 PM | Permalink

کرونا و ویروس‌های دیگری که باید از بین بروند

کرونا و ویروس‌های دیگری که باید از بین بروند

جهان این روزها تحت سیطره شوم کروناست. هزاران نفر جانشان را از دست داده‌اند و زندگی میلیاردها انسان در شرایط بی‌سابقه یا کم‌سابقه‌ای قرار گرفته است. کرونا عامل این شرایط است اما این تمام ماجرا نیست. ترکیبی از تضادهای تشدید شده، حوزه‌های سلامت، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی ، ایدئولوژیک و... جهان را دربر گرفته است و واقعیت‌های بیشتری را از کارکرد جهان موجود رو می‌کند. در کنار رشد آمار مبتلایان و قربانیان کرونا، افکار و رفتارهای نژادپرستانه، خرافی و ضد علمی، شونیستی و فاشیستی هم در حال افزایش است.

دولت‌هایی مثل جمهوری اسلامی با دست بردن در آمار مبتلایان و قربانیان و «نرمال» نشان دادن آن سعی می‌کند بر بی‌کفایتی‌ها و ناکارآمدی خود پرده بیفکنند. سیستم درمانی ایران در چنین روزهایی مهاجرین افغانستانی مریض را نمی‌پذیرد. درحالی‌که ازیک‌سو تعداد کیت‌های تست تشخیص کرونا در ایران بسیار کم است و حتی علت واقعی مرگ بسیاری از قربانیان کرونا ثبت نمی‌شود چون تستی از آن‌ها گرفته نشده، ازسوی دیگر عده‌ای از ثروتمندان جامعه با پرداخت پول به‌آسانی و در خانه خود تست می‌شوند تا بتوانند «کرونا پارتی» خود را برگزار کنند. حکومت، سیاست اپیدمی گله‌ای را در پیش گرفته و اقشار ضعیف و کم‌درآمد را بدون هیچ حمایت حفاظتی به خیابان‌ها و کارها برمی‌گرداند تا «چرخ اقتصاد» به‌قیمت جان انسان‌ها بچرخد. علی خامنه‌ای، دونالد ترامپ، بوریس جانسون و ژائیر بولسونارو در انکار خطر کرونا و بی‌توجهی به آن هم‌صدا می‌شوند. رییس جمهور بلاروس می‌گوید: «ویروس کرونا را ندیدم، پس وجود ندارد»! در آمریکا درصد بالای ابتلا و مرگ و میر سیاهان آمریکا-آفریقایی خیره‌کننده است و شرایط نامناسب اقتصادی تنها دلیل این فاجعه نیست بلکه ریشه در ساختار سیاسی و اجتماعی نژادپرستانه این کشور دارد. در بریتانیا هم از هر سه بیمار مبتلای بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، یک نفر از مهاجرین آن کشور است؛ مهاجرینی با اکثریت بنگلادشی، پاکستانی و آفریقایی.

رهبر کلیسای ارتدوکس روسیه، شمایل به دست در خیابا‌های مسکو حرکت می‌کند تا شهر را از بلای کرونا حفظ کند. دونالد ترامپ یک روز را به‌عنوان «روز ملی دعا و نیایش» برای حفاظت در برابر کرونا اعلام می‌کند. در رومانی با قاشق مشترک به مردم «نان مقدس» می‌دهند تا از کرونا محفوظ بمانند. مقتدی صدر از رهبران شیعی عراق، کرونا را «پیام آسمان علیه همجنس‌گرایان» می‌خواند. علی خامنه‌ای کرونا را بیوتروریسم آمریکا علیه «نژاد» ایرانی می‌خواند و از هم‌دستی «جن» با دشمنان ایران خبر می‌دهد. نماینده ولی فقیه در سپاه قدس، آمریکا را مقصر اصلی شیوع کرونا در دنیا وهدف این حرکت را مبارزه با ایران و چین می‌داند.

دولت‌های رسمی کشورها محموله‌های ماسک و تجهیزات پزشکی دیگر کشورها را سرقت و مصادره می‌کنند. برخی ایالت‌های آمریکا مراکز و کلینیک‌های سقط جنین را تعطیل کردند. آمار خشونت خانگی بر زنان در دوران قرنطینه در سراسر جهان، افزایش معناداری پیدا کرده است.

کرونا، تبدیل به محملی شده برای نشان دادن پتانسیل‌های شنیع سیستم در زمان‌های بحران. اما این جهانی است که قبل از کرونا هم چهره زشتی داشت و این زشتی، عریان‌تر شده است. این جهانی است که قبل از کرونا هم کودکان از گرسنگی می‌مردند، تجاوز وحشیانه و گروهی به زنان وجود داشت، پرستش پول و فخر فروشی ثروتمندان را تبلیغ می‌کرد، «اول من» و ارتقای شغلی و اجتماعی به قیمت پا گذاشتن بر سر و زندگی دیگران اصلی اساسی بود، نفس‌های محیط زیست و تمام موجودات به شماره افتاده بود، جنگ‌های ناعادلانه و خانمان‌سوز رمقی برای اغلب مردم خاورمیانه و سراسر جهان باقی نگذاشته بود، بنیادگرایان دینی هم نوع اسلامی و هم نوع مسیحی در گوشه و کنار جهان بدن و هستی زن را لگدمال تثبیت ایده‌های ارتجاعی خود کرده بودند و نسخه‌های ایدئولوژیک و سیاسی برای کننترلش می‌پیچیدند، زنان به جرم سقط جنین محکوم و شرمسار می‌شدند، پورنوگرافی و تجارت سکس تبدیل به یکی از سودآورترین صنعت‌های دنیای مدرن شده بود، زندگی هزاران و میلیون‌ها کشاورز و روستایی در اثر تغییر در کارکرد سرمایه‌داری جهانی و برای سود بیشتر و چرخیدن چرخ سرمایه نابود شد، ‌زاغه‌های گسترده با شرایط غیر انسانی در اطراف زرق و برق شهرها ایجاد شده بود، دین و خرافه به‌جای واقعیت و اصول علمی به خورد مردم داده می‌شد و دولت‌ها و مراکز دینی دست در دست یکدیگر در کار تحمیق توده‌ها بودند. انسان‌ها به‌خاطر رنگ پوست و عقایدشان مورد آزار و ستم قرار می‌گرفتند، ال‌جی‌بی‌تی‌کیوها مورد شدیدترین حملات و آزارها قرا می‌گرفتند. چه انسان‌هایی که دسترسی به آب آشامیدنی سالم و حتی توالت بهداشتی ندارند، کودکانی که کودکی‌شان را در کار و خیابان گذراندند و یا تحت کودک‌همسری مورد تجاوز قرار گرفتند و تحصیلی که حق همه کودکان جهان نبود. این گوشه‌هایی از تصویر دنیای پیشا کروناست. نژادپرستی و شونیسم ملی و دیگر رفتارهای چندش‌آوری که در دوران کرونا تشدید شده‌اند به یک‌باره و از خلا بیرون نیامده‌اند و ناشی از شرایط استثنایی نیستند. باید از کسانی که منتظر پایان دوران «غیر عادی» کرونا و بازگشت به دوران «عادی» پیشا کرونا هستند پرسید که چه چیز چنین جهانی را عادی می‌دانند؟ چگونه و چرا باید جهانی را تحمل کرد که در کشوری که رییس این دنیاست و کشور «فرصت‌ها و آرزوها» خوانده می‌شود یک حکومت فاشیستی به سرکردگی ترامپ بر سر قدرت است و با تکیه بر بیگانه‌هراسیِ ناسیونالیستی، نژادپرستی و استقرار افراطیِ «ارزش‌های سنتی» ستم‌گرانه، عصاره جان میلیاردها انسان را در سراسر جهان می‌مکد و فاشیسم را تبدیل به بخشی قابل قبول و قانونی در جهان کرده است. فراموش کرده‌ایم که جهان، هنوز در وحشت عملکرد فاشیسم هیتلری و از یادآوری خاطراتش بر خود می‌لرزد؟ این پدیده‌ای جدی است که به‌آرامی در جهان می‌خزد و قدرت‌های دست راستی را از اروپا گرفته تا برزیل و... بر سر کار می‌آورد. چه آینده‌ای می‌توان برای چنین جهانی متصور بود؟

رهبران سیستم همواره گوش جهان را پر کرده‌اند از این‌که تمام انسان‌ها در یک دنیای برابر زندگی می‌کنند و این معجزه «دموکراسی» است و بدون این دموکراسی، زندگی کردن ممکن نیست اما این معجزه چیزی نیست جز قدرت و امتیازاتش برای قشر و طبقه‌ای کوچک و فلاکت و نیستی برای اکثریت مردمان جهان. این جهان، جهان سرمایه‌‌داری امپریالیستی و ساختارهای سیاسی آن است. آن‌چه در جهان اشاعه دارد حکومت اقلیت بر اکثریت به شکل نژادپرستی، سفیدسالاری، مردسالاری،عظمت‌طلبی (آمریکایی) است.

جهان بدون کرونا هم دستخوش آشوب و تغییر بود و بوی خوشی از اوضاع جهان شنیده نمی‌شد. این واقعیتی است که باید دید و بر رویش دست گذاشت. نژادپرستی، شوونیسم ملی، انقیاد زن و استثمار و سایر ستم‌ها در تار و پود این جهان تنیده شده‌اند. نه‌تنها نباید به این جهان تن داد بلکه باید فعالانه و با قدرت با آن مقابله کرد. سیستم سرمایه‌داری-امپریالیستی را نمی‌توان اصلاح کرد. این فجایع ریشه در تضادهایی دارند که بخش لاینفکی از کارکرد این سیستم و روابط و ساختارهای آن هستند. کرونا یا هر بحران دیگری نباید باعث «عادی» جلوه دادن این سیستم و شرایطش باشد.

چنین بحران‌هایی فرصتی است تا بیشتر و بیشتر دینامیک‌‌های این سیستم را روشن کند و پیش چشم مردم قرار دهد و افراد بیشتری از خود بپرسند چرا باید این اوضاع را تحمل کرد؟

در چنین شرایط پرتلاطمی باید از خود پرسید چه چیزی و چرا به این ساختار، مشروعیت و انسجام و ماندگاری می‌بخشد و باید با چه چیزی جایگزین شود؟

تشدید تضادهای گوناگون اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، ایدئولوژیک و... در جهان سرمایه‌داری و نتایج و تبعات آن به‌سمتی می‌رود که هرگونه سکوت و انفعال در برابر آن به‌معنی هم‌دستی در تمام جنایت‌ها و تبه‌کاری‌های آن است.

Posted by l at 06:30 PM | Permalink

تقلای دین برای عصر بعد از کرونا

دولت وقتی مجبور‌شد وجود کرونا در کشور را تایید‌کند که دیگر کار از کار گذشته‌بود. خیلی از مردم گرفتار این ویروس شده‌بودند و دائما بر تعداد بیماران و ناقلان افزوده می‌شد. دولت با تعلل و دیر‌هنگام، برای جلوگیری از شیوع کرونا اماکن مذهبی را تعطیل اعلام‌کرد. اما داستان به همین‌جا ختم نشد. هیبت‌های بد‌شکل معوجی که زاده اندیشه متصلب دینی و جهان خرافاتی‌اش بودند، چالش لیس‌زدن[1] و طب‌اسلامی[2] و شکستن در حرم[3] را به راه انداختند. جمهوری‌اسلامی در قم با موجودی روبرو بود که خود در همه این‌ سال‌ها ساخته و پرورده‌بود. این‌ها عمدتا نیروهای نزدیک به علی خامنه‌ای بودند که عموما در فقره دعواها و سینه‌چاکی‌های خیابانی انجام‌وظیفه می‌کردند. هر‌چند جمهوری‌اسلامی سعی‌کرد این افراد را به شیرازی،[4] روحانی مرتجع ضد خامنه‌ای منتسب‌کند.

از این دعواهای خیابانی و گردن‌‌کشی‌های عرصه عمومی که بگذریم، دعوای تر‌و‌تمیز و شیک‌تری در عرصه تئوریک و در بین ایدئولوگ‌های مذهبی در جریان است. جبهه‌ای متشکل از اصلاح‌طلب و اصول‌گرا و نیروهای بینابینی یا نیروهایی که خود را متعلق به هیچ دار ‌و‌ دسته‌ای نمی‌دانند. این ایدئولوگ‌ ها همگی برای یک هدف معین به تقلا افتاده‌اند. آنها می‌خواهند جواب تشکیک‌های مردم به بنیادهای مذهب را بدهند.[5] مذهب به چه دردی می‌خورد؟

ضعیف‌ترین جبهه دین در دفاع از خودش را حلقه افراطیونی تشکیل می‌دهد که سوی عریان و واقعی تفکر دینی را به نمایش می‌گذارند. به‌راستی چه تفاوتی می‌تواند بین خم و راست‌شدن افراد در برابر خدایی ناموجود و تسبیح او یا بستن وصلت‌های دائمی و صیغه‌ای با خواندن اورادی از قرآن با لیس‌زدن درودیوار حرم باشد. درودیواری که همان خدای ناموجود آن را دارالشفا خوانده‌است. این‌قشر که در روزگار جنگ و بلا، آتش به اختیاران نظامند، در بحران کنونی دم‌خروس جهان دروغینی هستند که مذهب دور اندیشه مردمان تنیده‌است. برای‌همین هم هست که تمام جناح‌های حکومتی این پسران بد نظام را فعلن با‌احترام طرد کرده‌است.[6] خامنه‌ای، پیش از این نیز در داستان حمله به سفارت‌عربستان و ماجرای قتل‌های زنجیره‌ای(1377) این افراطیون را با ادبیات"درست‌است که حمله به سفارت کار بدی بود اما این‌ها سینه‌چاک اسلام و انقلاب هستند!" مورد عتاب پدرانه خود قرار داده‌بود .اما مغز متفکر‌های پشت‌پرده نظام‌اسلامی هوش و حواسشان را علی‌رغم بحران‌ها هیچ‌گاه از دست نمی‌دهند.[7] شما می‌بینید، اسلامی که در خیابان با تار‌موی دختران و برجستگی‌های بدن آنان به فغان در می‌آید و همه هم‌و‌غم نیروهای نظامی‌اش سرکوب مهمانی‌های مختلط جوانان است،[8] چطور قیافه واقع‌بین علمی به خود می‌گیرند. اینان با تصویر‌سازی‌های وارونه و معوج از ضرورت دین و رابطه بین "علم" و "دین" سعی در اثبات لزوم نگاه‌ دینی دارند. جبهه‌ای از سروش دباغ و پسران تا مکارم شیرازی، از ابطحی تا نماینده ولی‌فقیه در تهران! از رئیسی تاعلم الهدی.[9] جدال با طیف‌مدرن این قشر به ظاهر متعقل، بدون تعمیق خواستگاه نگاه دینی ممکن نیست.[10] آنان تضادی بین علم و دین نمی‌بینند. به عقیده آنان دین به اموراتی می‌پردازد که علم در آن ناتوان است. شما به‌راحتی می‌توانید تسلیم این اندیشه شوید که خوب چه‌اشکالی دارد؟ فرض‌کنیم در دنیایی که هیچ‌چیزی سر جای خودش نیست و حتی علم قدرت نجات انسان از درد و رنج را ندارد، این مهربانی خداوند منان است که درهای آرامش را به روی قلوب مومنین می‌گشاید.

استدلال اصلی این مدعیون دو محور دارد. اول آن‌که، دین اضطراب ناشی از نادانی انسان در برابر نیروهای مهار‌ناپذیر طبیعت را تسکین می‌دهد. بگذارید ببینیم واقعیت چیست؟ بیایید از همین بیماری آغاز‌کنیم. کرونا تکرار تجربه دائمی بشر در مواجهه‌اش با نیروهای ناشناخته طبیعت است. تجربه‌ای هزاران ساله که دانش، توان و نحوه مواجه ما با آن نشانه‌ای از شکل سازمان‌دهی معین اجتماعی‌مان دارد. پیش از شکل‌گیری جوامع طبقاتی، وقتی ما هنوز به‌شکل شکارچی و گردآورنده به صورت کمونی زندگی می‌کردیم، نادانی عظیمی بر دوش بشر سنگینی می‌کرد. ما مقهور نیروهای بزرگ طبیعت بودیم. این ترس سرمنشا ایده‌پردازی‌هایمان در برابر چیستی این‌ نیروها بود. این، درست همان نکته اتکای تاریخی جهانی مذهبیون است. گویی این اضطراب از سر نادانی نشانه ابدی و ازلی انسان است و مهری است که با داغ قابیل بر پیشانی‌مان حک شده‌است. این ایدئولوگ‌ها به‌عمد در برابر این‌موضوع سکوت می‌کنند که بشر توانست در تمامی سال‌های پر‌جدالش برای پاسخ‌دادن به نیاز جمعی خود برای شناخت پدیده‌ها، متد‌های علمی قابل اتکا‌تری را کشف‌کند. در این جدال، بشر آموخت ناشناخته‌ها تا زمانی خطرناکند که ناشناخته بمانند و ما در جهت شناسایی آن‌ها بر نیاییم. اما شناخت، پروسه‌ای طولانی، دقیق و پر‌زحمت است. این پروسه، زمان‌بر و مشروط به ابزار شناسایی است و مهم‌تر از آن نیاز به مطالعه‌ای گسترده و برخورد با سطوح مختلف تجربه عینی و در نهایت سنتز درست داده‌ها و مدل‌های مشاهده‌شده دارد و تاریخا تکامل پیدا می‌کند. از همین‌رو مفهوم "اضطراب" خود، مفهومی تاریخا شکل‌گرفته است. هر‌اندازه دانش بشر در پروسه روبرویی با رویدادهای ناشناخته کامل‌تر می‌شود، نیاز به پاسخ‌های غیر‌واقعی و نادرست، خرافی و شبه‌علم کمتر می‌شوند. هر‌اندازه سلاح شناخت‌مان قوی‌تر می‌گردد، پاسخ‌های نادرست ابتدایی‌مان کمرنگ‌تر می‌شوند. آن‌چه مذهب را هنوز بر سر قدرت نگه‌داشته، نه اضطراب ما در برابر ناشناخته‌ها که نگرانی حاکمان در برابر قدرت شناخت و علم و دانش ما است. دانشی که استثمار و ستم را بر نمی‌تابد و علیه آن می‌شورد و راه‌های دیگری برای سازمان دادن به زیست انسانی را در سر می‌پروراند. وظیفه دل‌نگرانان شامورتی‌باز مذهب هم، خاک‌پاشیدن به چشم این واقعیت است. دوم، آنان معتقدند عدم‌توانایی علم مدرن در شناخت طبیعت و پاسخ‌دادن به نیازهای بشریت ضرورت نگاه دینی را بار‌دیگر به همگان ثابت کرده‌است. سروشِ پسر در مصاحبه‌ای با تلویزیون ایران‌اینترنشنال می‌گوید:" در طول تاریخ از این‌دست بحران‌ها زیاد بوده و همیشه دین و نگاه دینی بعد از این بحران‌ها به راه خود ادامه داده‌است. چرا‌که دین، جای خالی ناتوانی علم‎‌مدرن را پر می‌کند."[11] اما چرا علم مدرن قادر به پرداختن به نیازمندی‌های بشر نیست و ما هنوز در برابر ترس‌هایمان نیاز داریم که به خدا پناه بریم؟

منظور از علم، اتخاذ روش درست برای دست‌یابی به ماهیت درونی و دینامیک‌های پدیده‌ها و پروسه‌هاست. اما بکار‌بست علم در جامعه سرمایه‌داری چیز دیگری است. آن‌چه ناکارآمد است، نه متد‌های علمی مورد‌استفاده در علوم طبیعی و انسانی(که همواره تکامل‌یابنده هستند) که کاربست این متدها و هدف‌گذاری وظیفه علم در جامعه سرمایه‌داری است. خوب است بدانیم بودجه تحقیقاتی حوزه سلامت تنها 3 صدم درصد کل‌بودجه کشور است.[12] سال 99 تنها بودجه تشکیلات بسیج، 41 هزار‌میلیارد برآورد‌شده، در‌حالی‌که کل بودجه بهداشت و سلامت کشور 45 هزار‌میلیارد است. در جامعه‌ طبقاتی وظیفه اجباری علم، مشغول‌شدن به حوزه‌های مورد‌علاقه حاکمان است و پاسخ‌گفتن به بحران‌هایی که حاکمان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. در نهایت ما با کاربست معینی از علمی روبرو هستیم که دغدغه مردمی ندارد و در مواقع ضروری قادر به پاسخ‌گفتن به نیازهای بشر نیست. در چنین وضعیتی خدا به چه کار مومنان می‌آید؟

بگذارید داستان جالب کوتاهی را نقل‌کنیم. در یکی از برنامه‌های زنده اینستاگرامی آخوند معروف حسن آقا میری، مهمان برنامه او، شیری، خاطره جالبی را تعریف‌کرد. شیری تجربه یکی از شب‌های احیای خود را گفت. خطیب مجلس درساعت‌های پایانی شب از مردم خواسته‌بود که همه بایستند و هر‌کسی نیاز و دعای خود را با صدای بلند اعلام‌کند. راوی می‌گوید، ناگهان صدها نفر ایستادند و هرکدام دردهایشان را با صدای‌بلند به گوش خدا رساندند. گوش دادم. یکی از قرضش گفت. یکی از آبرویش. یکی از بیماری یکی از قسط‌های عقب مانده... آن‌جا بود که با خودم گفتم، اگر دولتی بود که این امور را سامان می‌داد که نه فقیری باشد و نه عصبیت و خشونتی و اگر مردم دیگر دردهای این‌جهانی نداشتند، تکلیف دعا چه‌بود؟ با خدا چه می‌گفتند؟ این دریافت صادقانه‌ای است. هرچند گرایش عرفانی مذهب، لزوم وجود خدا را به همین اتصال بی‌منت و نیاز بنده با معبود توجیح می‌کند.[13] اما نکته اصلی همان‌تصویر از درد و رنج‌های اجتماعی است که پایه تقویت نگاه‌ مذهبی در جامعه طبقاتی است. بد نیست کمی به این موضوع بیندیشیم که اگر در جامعه‌ای بی‌استثمار و ستم می‌زیستیم تکلیف اندیشه خدا چه می‌شد!

ما در جامعه سوسیالیستی وکمونیستی نیز با نادانسته‌های بسیاری روبرو خواهیم‌بود. اما در آن‌جامعه اضطراب ناشی از نادانی به اضطرار شناخت و هیجان کشف و آگاهی انسان تبدیل خواهد‌شد. در جامعه‌ای که همه دست به کار ساختن روابط نوین هستند، شوق زندگی انسانی بدون افسار‌استثمار، بدون روابط ستمگرانه، خشونت‌آمیز و تحقیر‌کننده، نیروبخش اراده‌ی انسان‌های بسیاری خواهد‌بود. جهانی که در آن لازم‌نیست برای دست‌یابی به نیاز‌های اولیه انسانی‌تان جلوی حاکمان و یا خدا ملتمسانه زانو بزنید. نباید بگذاریم در جهان بعد از کرونا این حامیان اندیشه‌های پوسیده به احترام استدلالات پوکشان کلاه از سر بردارند. همه ما نگران عواقب دست‌اندازی‌های زیاده‌خواهانه سرمایه‌داری به طبیعت و زندگی‌مان هستیم! همه ما نگران آموزه‌های لیبرالی خودخواهی افراد بشرهستیم. همه ما نگران ناشناخته‌هایی هستیم که در گوشه و کنار خود را پنهان کرده‌است. اما بخش کوچکی از ما نگران بازتولید کلیت پوسیده و درهم‌شکسته روابط تولیدی سرمایه‌داری است. ما هرگز نباید اجازه‌دهیم در جهان بعد از کرونا، دولت سرمایه‌داری، مذهب حامی آن و نظم و نظام ساختاری‌اش به‌واسطه هیچ شکلی از توضیح و توجیه پایدارتر شود. امید ساخت روابطی عاری از استثمار و ستم، تلاش در این‌راه و به‌کار‌گیری علم در تمامیت این پروسه تغییر، تنها نیروی آرامش‌دهنده واقعی برای جهان مضطرب ما است.

[1] . در مقاله‌ای که در سایت آستان منتشر‌شد و البته بعد از مدتی از روی این پایگاه برداشته‌شد، نوشته‌شده‌بود: «سازه‌های حرم مطهر در بالاترین سطح آنتی‌باکتریایی بوده و مانع از شیوع عمومی بیماری‌های واگیردار و سد محکمی برای اپیدمی کرونا است.»

[2] . نظریه طرف‌داران باز‌ماندن حرم معصومه و برقراری نمازهای جماعت در سخنان آقای سعیدی، امام جمعه قم، بروز و ظهور پیدا کرد. ایشان استدلال می‌کردند که حرم ائمه دارالشفاست.

[3] . شماری از افراط‌گرایان اسلامی روز دوشنبه 26 اسفند 98 با حمله به حرم‌معصومه در قم و حرم‌رضا در مشهد، درهای حرم را شکستند و "حیدر حیدر" گویان وارد حرم شدند.

[4] . روز بیستم شهریور سال ۱۳۹۲، خامنه‌ای، در اشاره به صادقی شیرازی گفته‌بود «تشیعی که از لندن و آمریکا تبلیغ‌شود، به درد شیعه نمی‌خورد. در آن‌هنگام کمتر کسی متوجه اشاره خامنه‌ای شد. صادق حسینی شیرازی و فرزند او حسین شیرازی آخوندهای تند‌رو مرتجع، بارها علیه جمهوری‌اسلامی و رهبری آن سخنرانی کرده‌اند.

[5] . در عالم‌اسلام هم هر‌ساله سرمایه‌گذاری هنگفتی، صرف اثبات علمی آیات قرآن می‌شود. این رویکرد در ایران هم وجود‌داشته و دارد. رد‌پای آن‌را می‌توان در برخی تفاسیر قرآن مثل تفسیر محمدتقی شریعتی، طالقانی و مکارم شیرازی پیدا‌کرد.

[6] . (خامنه‌ای)30 دی سال 94. نیروهای افراطی در نظام‌های فاشیستی بازوی به قدرت رسیدن و تثبیت اقتدار نظام در دوره های مختلف هستند. قدرت فاشیستی هر‌گاه خود را از زاویه افراط این نیروها علیه چهارچوب قدرت خودش در خطر احساس‌کند، آنان را حذف یا برای مدتی به گوشه می‌راند.

[7] . باید مواظب‌باشیم که قضیه کرونا باعث رنسانس دینی نشود و مردم به بهانه ناکار‌آمدی دین و دستورات دینی در اداره امور زندگی، از دین عبور نکنند.!! و گرفتار همان بلایی بشویم که کلیسا بر سر اروپا آورده و مردم دست به رنسانس زدند. "عباس نصیری‌فرد"

[8] . معاون اجتماعی فرماندهی انتظامی غرب تهران، سرهنگ سرپناه تصریح‌کرد: برگزاری پارتی‌های مختلط خط قرمز ما است.

[9]. حالِ انسانِ امروز با مشاهده حرف‌های ضدونقیض دانشمندان درمورد علل و عوامل کرونا و سردرگمی آن‌ها در پیش‌بینی آینده جهان کرونایی، حال کودکی است که احساس می‌کند والدین‌اش توانایی نگهداری او را از دست داده‌اند. https://iqna.ir/fa/news/3884484

[10] . مذهب نتوانست به حل بحران کرونا در جهان کمک‌کند بلکه باعث تشدید آن نیز شده‌است. اما ایده مشترک نمایندگان نگاه عقلانی در دین‌مداران معتقدند، دین و دینداری به راه خود ادامه خواهد‌داد. آنان با تفکیک موضوعاتی مانند سه موضوع «علم و الهیات»، «علم و دین» و «علم و دستگاه روحانیت» سعی در پاسخ‌دادن به این بحران دارند.

[12] . https://www.isna.ir/news/98100503949.

[13] .عبدالکریم سروش، پرسش و پاسخ با فاطمه صادقی، کانال تلگرامی سخنرانی‌ها.

Posted by l at 06:27 PM | Permalink

پاندمی تغییر

ویروس‌کرونا وجه مشترک این روزهای مردم جهان است. تقریبا همه جمعیت کره زمین با این ویروس درگیر شده‌است. بعضی جاها بیشتر و بعضی جاها کمتر. نه در همه‌گیری‌های قبلی و نه در دو جنگ‌جهانی، میزان درگیری دنیا با این‌ وسعت نبوده‌است. این همه‌گیری جهانی اگر چه فقیر و غنی و این‌قاره و آن‌قاره برایش فرقی ندارد، ولی باز‌هم ضعیف‌ترین و تحت‌ستم‌ترین قشرهای جامعه در هر‌گوشه از دنیا، بیشترین قربانیان این‌بیماری هستند. زندانیان، پناهنده‌های ساکن در کمپ‌ها، بی‌خانمان‌ها، معتادان خیابانی، زنان تن‌فروش، مردمی که در زاغه‌ها، گرمخانه‌ها، گتوها، کپرها و مشابه اینها زندگی می‌کنند، به دلیل زندگی جمعی، در‌دسترس نبودن مواد‌ شوینده، آب کافی، مواد ضد‌عفونی‌کننده و وسایل محافظتی، میزبان مناسبی برای این ویروس هستند و در نتیجه میزان ابتلا و مرگ در آنها بالا‌ است. در آمریکا، سرکرده دنیای سرمایه‌داری که هنوز به مرحله پیک این بیماری نرسیده‌است، سه‌چهارم قربانیان از میان سیاه‌پوستان هستند. این در‌حالی‌است که آن‌ها فقط 9 درصد از کل جمعیت امریکا را تشکیل می‌دهند. مرگ‌و‌میر مردم فقط ناشی از بیماریزا و مهاجم‌بودن این ویروس نیست. بلکه به دلیل شرایط ستمگرانه‌ای است که بر عده‌ای ازمردم بیشتر از بقیه تحمیل شده‌است. به تعبیری مرگ بر اثر کووید 19 هم طبقاتی است.

خواسته‌های ساده و معمولی مثل سینما‌رفتن، دیدن یک‌دوست در کافه، گشت‌زدن در کتابفروشی‌ها، در آغوش‌کشیدن آن‌ها که دوستشان داری، تبدیل به یک آرزو شده است. همه می‌گویند، این روزهای سخت هم می‌گذرد. بله می‌گذرد. زمان ایستا نیست. ولی به چه قیمتی از آن گذر خواهیم‌کرد؟ قربانی‌شدن چند نفر؟ چه تعداد افسرده؟ چند میلیون ورشکسته؟ چند صدهزار خشونت خانگی و آزار جسمی و روحی و کودک‌آزاری؟ چه تعداد تجاوز؟ چند میلیون بیکار؟چند خودکشی فردی وخانوادگی؟ با مرگ‌های ناشی از اثرات این بحران چگونه باید مقابله کرد؟ چقدر این مرگ‌ها و دلایل آن اهمیت دارند؟

کرونا و موقعیت زنان

یکی از اثرات مهم قرنطینه‌ اجباری، افزایش خشونت‌خانگی اعم از فیزیکی، جنسی و روانی است که عمدتا در مورد زنان و سپس کودکان اتفاق افتاده‌است. همزیستی اجباری، مشکلات اقتصادی و اضطراب ناشی از اپیدمی از دلایل مهم آن‌است. ترس از ابتلا به کووید 19 از طریقه سکس، منجر به امتناع از این رابطه بالاخص از سمت زنان شده‌است. این تنش، خشونت فیزیکی، توسل به زور و تجاوز مردان را افزایش داده‌است.‌ این موضوع در کشورهایی مثل ایران، افغانستان و ترکیه که نابرابری جنسیتی در آن‌ها عمیق‌تر است، جدی‌تر می‌باشد. بنا بر گزارش‌ها، در ترکیه حداقل 10 زن در دوران قرنطینه به قتل رسیده‌اند. وضعیت نابسامان معیشت در دروان کرونا، یکی دیگر از دلایل شکل‌گیری خشونت بر زنان شده‌است. کارگران روز‌مزد، دستفروشان و کارکنان با قراردادهای موقت و کوتاه‌مدت که هیچ امنیت شغلی ندارند، با ازدست‌دادن منبع در‌آمد خود مواجه شده‌اند که منجر به عصبی‌شدن و اختلالات روحی در این افراد و در نتیجه واکنش‌‌های خشن شده‌است." در‌خانه‌ ماندن" تبدیل به یک خطر جدی و جدید برای زنان شده‌است. واحد زنان سازمان‌ملل‌متحد، خانه را خطر‌ناک‌ترین مکان برای زنان اعلام کرده‌است.

یکی دیگر از اثرات قرنطینه‌خانگی، افزایش آمار بارداری، خواسته یا نا‌خواسته است. در نتیجه، آمارمرگ زنان به‌دلیل سقط، زایمان یا عوارض ناشی از بارداری بالا خواهد‌رفت. هم‌چنین افکار و اقدام به خودکشی هم افزایش داشته‌است که درمورد زنان به دلیل شرایط دشواری است که بر آن‌ها تحمیل می‌شود و هم‌چنین به دلیل خشونت و بدرفتاری با آن‌ها.

زنانی که بیمار می‌شوند با خشونتی مضاعف روبرو هستند. انتظار غیر‌عادلانه اعضای خانواده از کسی که خودش به مراقبت نیاز‌دارد و نگاه تحقیر‌آمیز به زن بیمار به‌عنوان عامل‌خطر برای بقیه، خشونتی دردناک است. در اکثرجوامع، زنان، هم در مراکز بهداشتی و هم در خانه، بیشتر از مردان مراقب بیماران هستند. درنتیجه بیشتر در معرض بیماری‌های عفونی قرار می‌گیرند.‌

وضعیت زنان تن‌فروش هم در دوران قرنطینه، تکان‌دهنده است. خصوصا آن‌‌هایی که در‌آمد روزانه‌شان صرف تامین جای‌خواب و غذا می‌شود. بخش بزرگی از آن‌ها بی‌خانمان می‌شوند. این موضوع آمار خشونت، تجاوز، قتل و مرگ در اثر گرسنگی را در آن‌ها بالا برده‌است.

جمعیت زیادی از زنان که سرپرست خانواده هستند و در کارگاه‌های کوچک، بخش‌های خدماتی، دستفروشی و در اقتصاد غیر‌رسمی کار می‌کنند و از هیچ بیمه و حمایتی برخوردار نیستند، در این بحران، دست‌شان به هیچ‌جا بند نیست.

قرنطینه اجباری و خشونت‌خانگی احتمالا آمار طلاق را در دنیا بالا خواهد برد. "coviddivorce" اصطلاحی است که کارشناسان به این پدیده داده‌اند. بخشی از زنانی که طلاق می‌گیرند، به‌دلیل تنها زندگی‌کردن در معرض انواع خشونت و آزار و اذیت از‌طرف همسر سابق خود، اعضای خانواده و اجتماع خواهند بود. از سوی دیگر باید استقلال مالی داشته‌باشند. ولی در سیاست‌های کاهش در‌آمد، تعدیل‌سازی و اخراج ناشی از بحران اقتصادی، این زنان هستند که در نوک پیکان آن قرار‌خواهند گرفت و به همین دلیل فشار روحی و روانی برآن‌ها بالا خواهد رفت.

موقعیت ستمدیده زنان در دوگانه ستمگر و ستمدیده در جوامع طبقاتی و مالکیت مرد بر زن در یک جامعه مردسالار، آسیب‌پذیرتر‌بودن آنان در شرایط بحرانی را رقم می زند. در ایران و آمریکا یا ترکیه و چین و اروپا، فرقی نمی‌کند. این‌ستم، بخشی از پایه‌های این جهان طبقاتی است وچنان‌که در بالا گفته‌شد، هم در اقتصاد و هم در اجتماع و سیاست و افکار هر جامعه‌ای نمود پیدا می‌کند. اما این شکل از ستم در خود نیست و مبارزه علیه آن، بدون مواجه‌شدن و شناخت از ریشه‌های آن و جدا از مبارزات محق دیگرستمدیدگان در این‌دنیا ممکن نیست.

دنیای پیش از کرونا

برای اکثریت مردم برگشت به زندگی قبل از کرونا یک آرزو و حسرت شده‌است. ولی واقعیت این‌است به‌دلیل تاثیرات و تغییرات بزرگ رخ‌داده در اثر این ویروس، دنیا به شرایط قبل از آن باز‌نخواهد‌گشت. این قرنطینه‌اجباری فرصت مناسبی است که فکر‌کنیم و تصمیم بگیریم که می‌خواهیم سختی این اوضاع را کم ‌کنیم یا بهتر‌است کلا آن‌را به شرایطی متفاوت تغییر بدهیم؟ اما قبل از آن بیائید به دنیای قبل از کرونا نگاه کنیم تا ببینیم حسرت چه‌چیزی را می‌خوریم؟

در حال حاضرحدود 65 میلیون مهاجر به‌دلیل شرایط اقتصادی، آب‌و‌هوا، جنگ، شرایط سیاسی، مذهبی و گرایشات جنسی، 150 میلیون بی‌خانمان و1.6 میلیارد انسان فاقد سرپناه مناسب برای زندگی، در دنیا وجود‌دارد. نژاد‌پرستی در دنیا هم‌چنان بیداد می‌کند. جنگ بین قدرت‌ها در نقاطی از دنیا، باعث مرگ و آوارگی مردم بی‌سلاح و بی‌دفاع شده‌است. آمریکا و طالبان که سال‌ها علیه مردم افغانستان جنایت‌کردند و صدها هزار‌نفر را قربانی‌کردند، با هم قرار‌داد صلح امضا کردند. جمعیت زیادی از مردم در آفریقا از دسترسی به آب و مواد‌غذایی کافی محروم هستند و بچه‌های زیادی به همین‌دلیل جان‌شان را از دست می‌دهند؛ در حالی‌که در بخش‌هایی از این‌جهان، سالانه میلیون‌ها تن مواد‌غذایی مصرف‌نشده و فاسد‌شده و لباس‌های از مد‌افتاده به‌دلیل مازاد تولید، تبدیل به زباله می‌شوند. بخش بزرگی از مردم دنیا امکان و دسترسی به خدمات پزشکی و درمانی مناسب را ندارند. زنان زیادی در هر‌گوشه از این دنیا برای امرار‌معاش تن‌فروشی می‌کنند. دریاچه‌ها و رودخانه‌ها خشک شدند. یخ‌های قطب جنوب آب شدند. طبیعت بکر و زیبای بخش‌هایی از دنیا مثل آمریکای جنوبی، آفریقا و آسیای جنوب‌شرقی تخریب شدند تا کارخانه‌های عظیم تولید کفش و لباس و ... برپا شوند. نسل گونه‌هایی از حیوانات در حال انقراض است. کوه و جنگل از بین می‌رود تا جاده و اتوبان ساخته‌ شود. تحریم‌های سیاسی و اقتصادی، سایه جنگ و فروپاشی اقتصادی، زندگی و معیشت میلیون‌ها نفر از مردم را نابود کرده‌است. همه این اتفاقات در حالی در جهان رخ می‌دهد که بودجه نظامی کشورها با فاصله زیاد بالاتر از بودجه مواردی مثل بهداشت، آموزش و درمان است. به همین‌دلیل در هیچ جنگی، هیچ‌کدام از کشورها با کمبود بمب و موشک و ... مواجه نمی‌شوند و هیچ سربازی کمبود اسلحه و فشنگ نخواهد‌داشت؛ آن‌طور که کارکنان بخش درمان با کمبود ماسک و دستکش روبرو هستند و با کیسه زباله برای خود، گان و کفش محافظتی درست می‌کنند. تجارت اسلحه، اولین صنعت پر درآمد دنیا و پورنوگرافی دومین محسوب می‌شود. مردم زیادی در سراسر دنیا، در کارخانه‌های کوچک و بزرگ، کارگاه‌ها، مشاغل خدماتی، صنعت پورن و .... استثمار می‌شوند تا چرخ تولید و سرمایه بچرخد و سود تولید‌کند. نه راه‌اندازی مشاغل و فرصت‌های کاری و نه سود حاصل از استثمار، بر‌اساس نیازهای مردم و برای آن‌ها صرف نمی‌شود. بلکه در زمینه‌هایی سرمایه‌گذاری می‌شود که سودآورتر باشد و هم‌چنین مواردی که باعث تحکیم و تثبیت و برتری موقعیت قدرت‌های حاکم بر جهان شود. این برتری جهانی گاهی از راه جنگ و حمله نظامی به دست می‌آید. به همین‌دلیل تجارت اسلحه و بودجه نظامی در صدر قرار‌دارد. در همین راستای سودآوری، سیاست‌هایی از سوی نهاد‌های اقتصادی و مالی جهانی اتخاذ می‌شود. مثل ریاضت‌اقتصادی و یا خصوصی‌سازی در بخش‌های مختلف، از جمله در بخش درمان. کمبود دارو، کافی‌نبودن دستگاه‌های پزشکی مورد نیاز برای بیماران از جمله ونتیلاتور درمورد کووید 19، مجهز‌نبودن همه بیمارستان‌ها به تجهیزات لازم، از نتایج این خصوصی‌سازی است. زیرا بودجه کافی برای این‌کار در اختیارشان قرار نمی‌گیرد. اولین بار این‌خبر درباره ایتالیا منتشر شد که به دلیل کمبود دستگاه تنفسی، اولویت استفاده برای جوانان و کودکان است. یعنی بیماران مسن‌تر محکوم به مرگ و حذف‌شدن هستند. مطمئنا در همه کشورها از جمله در ایران هم این‌موارد اتفاق افتاده‌است. این واقعیت دنیای قبل از کرونا بود. دنیایی که نیاز، جان، رفاه و آسایش، رشد و بالندگی فکر و دانش و توانایی مردم ارزشی ندارد. سود تعیین می‌کند که دنیا به کدام‌سو برود. سودی که بر اساس منافع یک اقلیت محدود است و نه اکثریت مردم. بی‌کفایتی و ضدیت همه دولت‌ها برای نجات جان مردم در بحران کووید 19 بیشتر از پیش خود را نشان‌داد. همان‌طور که در حوادث طبیعی مثل زلزله، سیل، طوفان و ... بوده است . ویروس کرونا به همه نشان‌داد که سیاست‌های حاکم بر جهان، چقدر کهنه و از کار‌افتاده است. احتکار وسایل پیشگیری از کووید 19 و چند برابر‌شدن قیمت آن‌ها و فروش به کشورهای دیگر در حالی‌که مردم همان کشور کمبود و نیاز دارند، فقط ناشی از حرص و آز این‌فرد و آن شرکت تولیدی نیست. بلکه همان منطق سود است که در هر بخشی از جامعه نفوذ دارد. اگر غیر از این اتفاق بیفتد سرمایه‌گذاری‌ها و تولیدات محکوم به شکست و حذف‌شدن از دور رقابت است. گذشته ما تصویر سیاهی است که بازگشت به آن، بدترین اتفاق برای ما خواهد‌بود.

دنیای پسا‌کرونا

بحران مربوط به کرونا تازه بعد از مهار آن رخ خواهد‌داد. شرایط خاص این بیماری و لزوم دوربودن انسان‌ها از همدیگر موجب تعطیلی گسترده اکثریت مشاغل، شرکت‌ها و کارخانه‌ها شد. بزرگ‌ترین و عظیم‌ترین صنایع تولیدی و خدماتی پر درآمد کرکره‌ها را پایین کشیدند و قیمت طلای‌سیاه به پایین‌ترین حد ممکن رسید. به گفته اقتصاد‌دان‌ها، این بزرگ‌ترین بحران‌اقتصادی بعد از رکود بزرگ در سال 1930 است وپیش‌بینی می‌شود 500 میلیون نفر را به زیر خط‌فقر بکشاند. این ضررهای بزرگ و ورشکستگی‌های عظیم در سطح قدرت‌های سرمایه‌داری و کارتل‌ها، بعد از بحران کرونا باید جبران‌شود. جبران آن منوط به کم‌کردن هزینه‌ها ، افزایش دیوانه‌وارتولید، شیفت سرمایه‌گذاری‌ها به تولیدات سود‌آور، تدوین و سخت‌کردن سیاست‌های ریاضتی و .... است. در نتیجه، اخراج‌های گسترده، کم‌شدن و حتی قطع حقوق و مزایای کارکنان، افزایش غیر‌قابل کنترل قیمتها و در نتیجه بالا‌رفتن تورم واستثمار شدید کارکنان در همه بخش‌ها و مشاغل در راه‌است. برای ایران که در موقعیت تحریم قرار‌دارد و بودجه‌اش را با نفت 50 دلاری بسته‌است، به معنای کامل فروپاشی اقتصادی اتفاق خواهد افتاد. جمهوری‌اسلامی تلاش می‌کند تا از شرایط بحرانی پیش‌آمده و با کمک جامعه جهانی برای فشار بر آمریکا استفاده‌کند. ترامپ هم به دلیل انتخابات پیش‌رو به نوعی تحت‌فشار افکار عمومی جامعه آمریکا قرار‌دارد. اما ساختار سرمایه‌داری با منطق« گسترش بیاب یا بمیر» جایی برای آوانس‌دادن باقی نمی‌گذارد. این بحران اقتصادی حتی ممکن‌است فشار امریکا را بیشتر‌کند. زیرا چپاول و غارت ثروت و منابع کشورهای دیگر بخشی از همان منطق و ساختار است. سرمایه‌های مختلف در رقابت با یکدیگر ماشین‌های جهنمی خود را به‌کار می‌گیرند تا رقبا را کنار‌زده و به موقعیت بالاتر از بقیه برسند. احتمالا رشد و قدرت‌گرفتن فاشیسم در دنیا به دلیل شورش‌های اقتصادی مردم گرسنه بیشتر خواهد شد. ایران زودتر از بقیه کشورها، چهره فاشیستی‌اش را نشان‌داد. روحانی در جلسه شورای عالی امنیت ملی و در مخالفت با تعطیلی همه اصناف و مشاغل در روز 19 فررودین گفت: "اگر دو تا دو و نیم میلیون نفر جان خود را به‌دلیل ابتلا به کرونا از دست بدهند، به‌خاطر وضعیت اقتصادی و معیشت مردم نمی‌توانیم کشور را تعطیل کنیم. اگر این کار را بکنیم چند‌وقت دیگر با اعتراضات خیابانی 30 میلیون گرسنه روبرو خواهیم‌شد". طنز تلخ اینجا‌است که این سیستم علیرغم این بحران‌ها، باز هم امکان این را دارد که خود را باز‌سازی کند و از میان چرک و خون، راه تنفسی برای خود پیدا‌کند. اما از آن سو هم، تاریخ در دو جنگ جهانی ثابت کرده که تلاش برای تغییر با اتکا به آگاهی و نیروی مردم از دل بحران‌های بزرگ امکان‌پذیر است.

راه‌حل مقابله با این وضعیت، این نیست که هر‌کس به فکر این باشد که چگونه می‌تواند خود و اطرافیانش را نجات بدهد. زیرا این وضعیت گریبان اکثریت به قریب جامعه را خواهد‌گرفت. حالا که همه انسان‌ها هم‌سرنوشت شده‌اند، باید به این فکر‌کرد که چگونه می‌توان این وضعیت را تغییر‌داد که همه آن اکثریت درگیر نجات پیدا‌کنند. چطور می‌شود از یک اتفاق دردناک و مرگبار درس‌های درست را برای زندگی بیرون ‌کشید؟ چگونه می‌توانیم رویای جهانی بدون مرز، فقرو جنگ، رها از ستم جنسیتی و ملی، در دسترس‌بودن بهداشت و تغذیه و فرهنگی پویا برای همگان و زنده نگه‌داشتن محیط زیست را به یک پاندمی واقعی تبدیل کنیم؟ جهانی که هیچ‌کس به خاطر نژاد، ملیت و جنسیتش تحقیر نشود. تفکر اول‌من و نجات خود، جایی در نگرش هیچ انسانی نداشته‌باشد و همه برای منافع کل‌بشریت تلاش کنند. این بار نه از روی تصادف و آزمون و خطا، بلکه با علم و دانش کافی، با آگاهی و شور زندگی، نه به مقابله، که به خلق این پاندمی برویم. پاندمی نجات بشریت به دست خودش.

Posted by l at 06:23 PM | Permalink

بحران کرونا، سوسیالیسم یا بربریت!

e.shafagh@yahoo.com

در حالی که ویروس کرونا در بیش از 180 کشور جهان در حال شخم زدن هستی و درو کردن جان انسانهاست، شبح یک هیولای مرگبار دیگر که مترصد نابود کردن هر چه بیشتر حیات و هستی انسانها پس از اتمام دوران شیوع کروناست، از میان گرد و غبار سخنرانی های آتشین سخنگویان طبقۀ حاکم در جهان ظاهر می شود. در همه جا صحبت از یک "دوره جدید"، ضرورت "بازسازی اقتصاد" جهان پساکرونا، ضرورت تغییر "شیوه زندگی" انسانها و ... در میان است. اما، با کاربرد این عبارات ظاهراً زیبا و دهان پُرکن، در واقعیت امر، سرمایه داران و سیاستمدارانشان از هم اکنون وعدۀ یک تعرض گسترده به سطح زندگی توده های فرو دست را داده و از برنامه های وحشتناکتر و نفس بُر ریاضت اقتصادی خود برای "نسل های آینده" خبر می دهند.

ویروس کشنده کرونا، علاوه بر خلق یک فاجعه هولناک علیه بشر در قرن بیست و یک، پرده از یک بیماری مرگبارتر که همانا نفس وجود سرطانی به نام نظام سرمایه داری در تار و پود زندگی بشری ست، برداشته و ضرورت حل تضاد موجود در بطن این نظام ، یعنی تضاد بین نیروهای مولده با روابط تولیدی ( یا همان مناسبات ارتجاعی حاکم) را مقابل وسیعترین لایه های افکار عمومی نگران و چشم براه "راه حل" به نمایش گذارده است. بهشت خیالی ای که در طول چند دهه به صورت عوامفریبانه با تبلیغات راجع به نعمات "نئولیبرالیسم" و "خصوصی سازی" و رها ساختن مدیریت اقتصادی به "مکانیزمها و نیروهای خود بازار"، به مثابه "مدل جدید توسعه سرمایه داری" برای کل جامعه، تبلیغ می شد، اکنون با شیوع ویروس کرونا (کووید19) و تبعات آن، یکبار دیگر ماهیت جهنمی و چهرۀ زشت ضد مردمی خود را نشان داده و عمق عفونت و گندیدگی نظام جهانی امپریالیسم و ناتوانی آن در تضمین جان، کار، کرامت و هستی انسانها را ظاهر کرده است. تمام باصطلاح ارزشهای مورد استناد دولت های سرمایه داری به نمایندگی از طبقه سرمایه دار که در دهه های اخیر و به ویژه پس از سقوط دیوار برلین و اضمحلال "اردوگاه شرق" با الفاظ پوچی نظیر "حقوق بشر"، "دمکراسی" و "فرصتهای برابر و به دور از تمایزات طبقاتی" به خورد طبقه کارگر و توده های ستمدیده داده می شد، مانند دانه برف در شعله های آتش شیوع کرونا آب شده اند.

کرونا تا کنون خطوط تولید بسیاری از بخشهای بزرگ صنعت و کالا و خدمات را در خاک بزرگترین غولهای اقتصادی جهان نظیر چین و آمریکا و .... متوقف کرده و سرمایه داران و دولتهای شان میلیونها کارگر را بیکار و بدون کمترین اقدامات حفاظتی موثر و پایدار، به خانه فرستاده اند. هم اکنون شمار متقاضیان کمکهای بخور و نمیر دولتی در آمریکا یعنی بزرگترین اقتصاد "آزاد" دنیا به 22 میلیون نفر رسیده و صف دریافت غذای مجانی در برخی ایالاتِ این "مهد فرصت و آزادی" به چند کیلومتر می رسد! در سال جاری مطابق برآوردهای صندوق بین المللی پول، نرخ بیکاری در کشورهای حوزۀ یورو 40 درصد افزایش خواهد یافت. و مطابق تحقیقات همین نهاد بورژوایی، شیوع ویروس "کووید ١٩" – البته در چارچوب مناسبات ارتجاعی نظامهای حاکم بر جهان- پانصد میلیون نفر از جمعیت جهان را در فقر فرو خواهد برد. (گزارش 14 آوریل رادیو فرانسه)

برای داشتن یک تصویر موجز و گویا از ابعاد بحران کنونی باید اشاره کرد که اگر در جریان بحران مالی جهانی در سال 2008 و 2009 با از بین رفتن صد ها میلیارد دلار از از ارزش دارایی های موجود، اقتصاد جهان معادل 7 دهم درصد کوچکتر از قبل شد، در بحران کرونا تا این لحظه، اقتصاد جهان 3 درصد کوچکتر از قبل شده (بی بی سی فارسی 14 آپریل 2020) که یک جنبۀ این رویداد، به معنای از بین رفتن ده ها تریلیون دلار از منابع و ثروتهایی ست که اساسا به دست طبقه کارگر و زحمتکشان و با خون و رنج آنان تولید شده است.

از سوی دیگر، دامنه بحران کنونی گریبانگیر نظام سرمایه داری و چشم انداز رشد اعتراضات و انفجار خشم توده ها که بنا به جبر تاریخ، لاجرم مسیری جز پیمودن در جاده انقلاب جلوی آن نیست، وحشت سرمایه داران و سخنگویان سرمایه داری را برانگیخته است. تا جایی که مرتجعترین سخنگویان طبقۀ حاکم نظیر کیسینجر که از زمره طراحان بزرگترین سیاستهای تجاوزکارانه و ضد مردمی امپریالیسم آمریکا در سطح جهانی بوده اند، با مشاهده "افول" شدید و سریع شاخصهای اقتصادی در آمریکا که از زمان ابَر بحران اقتصادی سال 1930 تا کنون "بی سابقه" توصیف شده، (صدای آمریکا، 28 فروردین) " صراحتا از "زنگ خطر" و بحرانی در نظام امپریالیستی صحبت می کند که در صورت عدم "مدیریت" آن "جهان به آتش کشیده خواهد شد". (هنری کیسینجر، وال استریت ژورنال) در مورد مشابه دیگری، بلندگوهای طبقه حاکم در انگلیس با مشاهده شرایط حاصل از شیوع کرونا و نتایج آن، از وقوع "بحران اقتصادی بی سابقه در 300 سال اخیر" در این کشور اظهار نگرانی می کنند و سازمان تجارت جهانی هشدار می دهد که همه‌گیری کرونا ممکن است به "عمیق‌ترین رکود اقتصادی تاریخ بشر" منجر شود. در گوشه دیگر از کمپ قدرتهای جهان امپریالیستیِ کرونا زده، یعنی اتحادیه اروپا نیز وضع بهتر از این نیست. سیاستمداران بورژوا با مشاهدۀ روند جاری، حتی از احتمال "سقوط اتحادیه اروپا" در اثر بحران کنونی صحبت می کنند. برخی از آنان در ایتالیا با شکایت از شرکای خود، پرچم اتحادیه اروپا را در مقابل دوربین تلویزیون ها جمع کرده و پرچم ایتالیا را به جای آن می آویزند.

در چنین شرایطی بلندگوهای سرمایه داری جهانی در تمام کشورها به طور دائم مشغول عوامفریبی در مورد چگونگی شیوع ویروس کرونا و پنهان کردن نقش نظام ضد مردمی خویش در ایجاد شرایطی می باشند که منجر به افزایش و تشدید عواقب مرگبار این فاجعه بر حیات و هستی مردم دنیا و بویژه طبقه کارگر و خلقهای تحت ستم گشته است.

نگاهی به چگونگی برخورد و سیاستهای اتخاذ شده از سوی طبقه حاکم نسبت به شیوع ویروس کرونا نشان می دهد که اکثر قریب به اتفاق دولتها به خاطر سود و حرص و آز سرمایه داران و ادامه فعالیت اقتصادی به شیوه معمول خود، در ابتدا با پنهان کردن این بیماری مرگبار و سرعت شیوع آن از افکار عمومی، با عدم اطلاع رسانی شفاف و آگاهی دهنده به مردم، و عدم انجام اقدامات پیشگیرندۀ به موقع از جمله انجام تست، ضد عفونی کردن گسترده مکان های لازم و اجرای بموقع برنامه قرنطینه، بر شدت ضربات مرگبار شیوع این ویروس بر حیات توده ها افزودند. همچنین برای هر ناظر آگاهی روشن است که با توسعه سیاستهای خانمان برانداز امپریالیستها در مورد "خصوصی سازی" سیستم بهداشت عمومی، سرمایه داران و دولتهای شان حتی در پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری با امر تامین بهداشت و سلامت افراد جامعه نیز به عنوان یک کالا برای کسب سود و نه برای رشد سلامت و ایمنی جامعه برخورد کرده اند. در نتیجه، فقدان سرمایه گذاری های لازم در زمینه تحقیق و توسعه در سیستم بهداشت عمومی باعث شده تا سیستم موجود نتواند در چنین شرایطی با امکانات هر چه بهتر و مجهز تر، توان برخورد با همه گیری ویروس کرونا را داشته باشد؛ سیاستی که عواقب مرگبارش را هنگام شیوع این ویروس نشان داد و همه شاهد بودند که در مواجهه با خیل مبتلایان، اکثریت مطلق سیستم بهداشت این کشورها از دستگاه های لازم برای کمک به مداوای بیماری نظیر دستگاه های تنفسی به اندازه کافی، برخوردار نبودند و هنوز هم نمی باشند. این واقعیت دردناک باعث شده که ویروس کرونا به طور بی وقفه در حال ستاندن جان توده های تحت ستم و آسیب پذیر بیشتری در سراسر جهان باشد. بنا بر تازه‌ترین آمار منتشر شده توسط "رادیو فرانسه" ، تا تاریخ یکشنبه ۳۱ فروردین (19 آپریل 2020)، بیش از ۲ میلیون و ۳۳۲هزار نفر در جهان به ویروس کرونا (کووید-۱۹) مبتلا شده‌اند که نیمی از آن در اروپا بوده است. همچنین تا این تاریخ ۱۶۰هزار و ۷۶۷ نفر بر اثر بیماری کرونا جان خود را ازدست داده‌اند. البته مطابق آمارهای محققین دانشگاه "جان هاپکینز" در آمریکا، آمار واقعی مبتلایان در سطح جهان بین 5 تا 10 برابر ارقام رسمی اعلام شده می باشد. اما این آمار هر چه باشد یک واقعیت، انکار ناپذیر است و آن این که در غیبت وجود یک واکسن و یا داروی قابل اطمینان و درشرایط رسوایی سترونی ظرفیتهای پزشکی موجود و روشن شدن ناتوانی نظام بهداشت جهانی برای حفظ جان انسانها، سایه وحشت و فقدان چشم انداز روشن راجع به چگونگی روند پیشروی و مقابله با این بیماری، هر روز بیش از پیش بر زندگی صد ها میلیون تن از محرومان و گرسنگان و لشکر بیکاران و بی چیزان، از آمریکا گرفته تا آفریقا و از اروپا گرفته تا آسیا و اقیانوسیه، سایه افکنده است.

با همه گیر شدن ویروس کرونا تا آنجا که به واکنش دولتها در جهان و برنامه های عملی آنان در مبارزه با کرونا بازمی گردد نیز پیام سرمایه داران رذل حاکم برای میلیاردها تن از مردم دنیا و به ویژه محرومان و گرسنگان روشن است. آنها به شیوه های گوناگون به افکار عمومی می گویند که دولتها فاقد واکسن و دارو و امکانات حداقل پزشکی برای درمان کرونا و نجات جان شما هستند. به این ترتیب آنها بار مقابله با این همه گیری و هزینه های آن را اساسا به عهده توده ها گذاشته اند. می گویند که تنها کاری که می توان کرد این است که خود را "قرنطینه" کنید و "فاصله گذاری اجتماعی" را رعایت کنید. آنها سپس با بیشرمی تمام، تحت عنوان ضرورت اجرای "ایمنی گله ای " مدعی می شوند که باید "70 تا 80 درصد" مردم این بیماری را بگیرند تا بدن انسان در مقابل آن "مصون" شود. آنگاه مانند شیوع طاعون و وبا و ... این مشکل نیز "حل" خواهد شد و اضافه می کنند "البته در این راه "متاسفانه" -تعدادی (بسته به تخمینهای متفاوت، تا 45 میلیون نفر) از مردم دنیا و در واقع از آسیب پذیرترین اقشار جامعه به لحاظ اقتصادی و بهداشتی، ممکن است که جان دهند!" آری، این است "راه حل" سرمایه داران برای مقابله با فاجعه کرونا". چنین است که با گذشت چند ماه از شروع شیوع ویروس کرونا، در حالی که کمر کارگران و زحمتکشان در زیر بار فشار ناشی از شرایط کنونی خم شده، طراحان عوامفریب نئولیبرالیسم بار دیگر نشان داده اند که در این اوضاع بحرانی، تنها و تنها سود و افزایش سرمایه است که برایشان مهم است و نه جان و نیازهای طبیعی انسانها.

واضح است که فاجعه کرونا (جدا از قایل شدن منشاء انسانی و یا طبیعی برای آن) مانند هر پدیده مرگبار دیگری در چارچوب نظام سرمایه داری و به رغم تبلیغات طبقات حاکم، بر ثروتمند و فقیر، بر سرمایه دار و کارگر به یکسان تاثیر نمی گذارد. این واقعیت نفرت آور، یعنی شدت عواقب حاصل از یک بلای مرگبار بر روی طبقات محروم ، به قدری برجسته است که روزنامه لوموند دیپلماتیک نیز در توصیف تفاوت شرایط "قرنطینه" برای بالایی ها و پایینی ها به توصیف یک وضعیت عینی پرداخته و می نویسد " زماني هرگز نمي شد تصور کرد که ميکروب يک بيماري حاد موجب قرنطينه اي در زمان صلح شود که جدارهاي فضاي اجتماعي را درهم شکند: آيا بانکدار وال استريت و کارگر چيني هردو درمعرض خطري يکسان نبودند؟ و سپس پول و ثروت جايگاه خود را بازيافت. از يک سو، محصور شدگان در ويلاها، که درحالی که پنجه پايشان در استخر بود دورکاری مي کردند، از سوی ديگر، ناديده شدگان روزمره، کارکنان خدمات درمانی، ماموران خيابانی، صندوق داران سوپرمارکت ها و مزد بگيران تدارکات، يکباره از سايه خارج شدند زيرا درمعرض خطری هستند که ثروتمندان از آن در امانند. دورکارانی که در آپارتمان هايی تنگ و کوچک کار می کنند که پسر بچه ای خردسال در آن جيغ می زند يا بی خانمان هايی که خيلی دوست دارند بتوانند در خانه بمانند" (لوموند دیپلماتیک فارسی 10 آپریل 2020)

علاوه بر این "نابرابری" نفرت آور، آنهم در کشورهای مدعی "فرصتهای برابر"، کمبود وحشتناک وسایل و تجهیزات پزشکی حتی برای کادر درمانی و عدم توزیع عادلانه همان اندک منابع موجود بین آحاد جامعه، در شرایط گستردگی شیوع ویروس، کار را به جایی رسانده که در پیشرفته ترین کشورهای مدعی حقوق بشر و دمکراسی دنیا، سیاست"پزشکی جنگی" راهنمای پزشکان و کادر درمانی قرار گرفته و اقدام به معالجه بیماران را بر اساس سیستم گزینشی انجام می دهند، به این معنا که در هنگام گزینش رسیدگی به مبتلایان، اشخاص جوانتر و سالمتر برای دریافت خدمات پزشکی انتخاب می شوند و در مقابل چشمان اشکبار بستگان و خانواده های رنجدیدۀ بیماران دیگر، تعداد هر چه بیشتری از سالمندان و انسانهای آسیب پذیر در این مهد های حقوق بشر و دمکراسی به خاطر کمبود دستگاه ها و تجهیزات پزشکی و درمانی مثل تخت بیمارستان و دستگاه های تنفسی، از مدار خدمات پزشکی موجود خارج و آشکارا محکوم به مرگ می شوند- بدون این که حتی امکان دفاع از حق ابتدایی خویش یعنی حق زندگی، در یک "دادگاه" را داشته باشند!

در چنین شرایط غیر انسانی و هولناکی ست که ما می بینیم در کالیفرنیای آمریکا و در مناطقی دور از چشم مردم، قبرهای دست جمعی برای دفن قربانیان کرونا حفر می شود و در اکوادور، ارتش صد ها جسد مانده در خانه های فقرا را به دلیل عدم تمکین مالی آنان، مدتها پس از مرگ جمع آوری می کند. یا در زیر حاکمیت دیکتاتوری جمهوری اسلامی، جسد مبتلایان به کرونا در محله های فقیرنشین تهران در سطل زباله رها می شود.

سرمایه داران و طبقات حاکم برای حفظ چهره کریه نظام خویش با بوق و کرنا به تعریف و تبلیغ در مورد "سخاوت" دولتهای شان در زمان کرونا در حق بینوایان پرداخته اند و از اعطای بسته های چند صد میلیارد دلاری و تریلیون دلاری برای جبران خسارات اقتصادی وارد بر "مردم" سخن می گویند. اما نیازی به چشمان تیزبین هم نیست تا پی به فریبکاری آنها برده شده و معلوم گردد که این بسته های اقتصادی اساسا برای نجات سرمایه داران، صاحبان انحصارات و کارتلها و شرکتهای غول آسای هواپیمایی و بانکی و ... (در واقع برای تامین سود آنها) به بازار سرازیر می شوند و تنها درصد بسیار ناچیزی از این مبلغ به میلیونها کارگر و زحمتکش جوامع اختصاص داده می شود. تازه، این بخشندگی نه به خاطر نجات کانونهای در هم شکسته شده خانواده های کارگری و بی بضاعت بلکه به خاطر نجات سرمایه داران حاکم از شورش تهیدستان و گرسنگان به جان آمده علیه نظام است که صورت می گیرد. البته با وعده های رياضت اقتصادي که هم اکنون از سوی دولتها برای آینده داده می شود، معلوم است که چگونگی تامین صورت حساب همین چندر غاز پرداختی نیز از همین الان با نقشه بالا بردن مالیات ها پس از کرونا از جیب حقوق بگيران و مالیات دهندگان عادی پیش بینی شده است.

همانطور که مارکس، اندیشمند کبیر طبقه کارگر نشان داد بحرانهای اقتصادی، ذاتی تکامل نظام سرمایه داری هستند. او با مطالعه قوانین حاکم بر تکامل نظام سرمایه داری، ثابت کرد که در هر موج بحران گریز ناپذیر سرمایه داری، حجم بزرگی از نیروهای مولده به دلیل تلاش سرمایه داران رذل به منظور حفظ سود سرمایه به طور طبیعی و یا مصنوعی توسط آنها نابود شده و از بین می روند. او نشان داد که فلاکت و بدبختی حاصل از نابودی این نیروهای مولده وبحرانهای گریبانگیر این نظام بیمار بر دوش طبقه کارگر و خلقهای تحت ستم سرشکن می شود. بحران کرونا یکبار دیگر حرفهای مارکس را بدون نیاز به ارائه تفاسیر تئوریک و نظری در روندهای عینی ثابت کرد.

اگر با فروریختن دیوار برلین و فروپاشی نظام اقتصادی -سیاسی شوروی پیشین که به دروغ خود را "اردوگاه سوسیالیسم" معرفی می کرد، وضعیت جدیدی بوجود آمد که امپریالیستهای غرب توانستند بازارهای بزرگی را از کف آن قدرت میرنده بربایند و برای خود تامدتی فضای تنفسی جدیدی فراهم کنند، اما حتی این فروپاشی و فضای پس از آن، دردهای بی درمان نظام سرمایه داری را مداوا نکرد. در آن مقطع، بورژوازی جهانی بر بستر این تحولات، تعرض ایدئولوژیک سیاسی بزرگی را به کمونیسم در سراسر دنیا سازمان داد و از "پایان تاریخ" و پایان بحران نظام خویش سخن گفت و بخش بزرگی از اپورتونیستها و رفرمیستها هم با بلند کردن پرچم سفید به مداحان امپریالیسم بدل شدند. اما طولی نکشید که حبابهای تنفس سرمایه داری یکی پس از دیگری ترکیدند و در دوره پسا شوروی و پایان جهان دو قطبی، جهان امپریالیستی با چندین موج دیگر بحران اقتصادی روبرو شد که آخرین آن بحران مالی سال 2009 بود که بزرگترین بحران پس از ابر بحران سال 1930 نام گرفت و سراسر جهان را درنوردید. اکنون بار دیگر امواج بحران ذاتی نظام سرمایه داری با دامنه و گستردگی بیشتر، بر بستر بروز و شیوع کرونا خود را نمایانده و بی آیندگی و رسوایی و ناتوانی نظام سرمایه داری را برای برآوردن حتی احتیاجات ابتدایی بشر به نمایش گذارده و کوس رسوایی تمامی خادمان سرمایه داری و دشمنان طبقه کارگر، رفرمیستها و رویزیونیستها و اپورتونیستها را به صدا درآورده که کاری جز فریب کارگران، دشمنی با کمونیستها و مداحی برای بورژوازی و تزهای نئولیبرالیستی آن نداشته اند.

امروز نیز از هر زاویه ای که به بررسی بحران ناشی از کرونا بنشینیم ، صحت پیشبینی و تحلیل کمونیستها از جامعه سرمایه داری ست که از ورای امواج بحران کرونا خود را نشان می دهد. همه می بینند که نفس کشتار و ابعاد هولناک مرگ و نابودی حیات و هستی توده ها در اثر این ویروس، نتیجه شرایط دهشتناکی ست که حاکمیت نظام سود جو و ضد مردمی سرمایه داری در سطح جهان برای مردم و بویژه طبقه کارگر و خلقهای تحت ستم آفریده است. تا چنین نظام و مناسبات ارتجاعی ای بر پاست، جان و مال و هستی توده ها در معرض چنین فجایعی قرار خواهد گرفت.

از هم اکنون روشن است که به فرض ریشه کن شدن بلای کرونا (که کسی نمی داند چه مدتی به درازا خواهد انجامید) در جهانِ پس از کرونا، هیولای بیکاری، گرانی و تورم و گرسنگی با "مدیریت" سرمایه داران، چنگالهای خونین خود را هر چه بیشتر بر پیکر زحمتکشان فرو خواهد برد. در جهان پس از کرونا تضاد بین امپریالیستهای غارتگر برای جبران خسارات خود -که هم اکنون نیز حادتر شده اند- تشدید خواهد شد و خطر جنگهای غارتگرانه و تعرضات هولناکتر امپریالیستها به جوامع وابسته از طریق سرمایه داران وابسته به خود و رژیم های کارگزار شان افزایش خواهد یافت.

اما شرایط توصیف شده در فوق، تنها یک جنبه از تحولات و تضادهای کنونی هستند. این حقیقتی ست که سرمایه داران و دولتهای شان، همانطور که تاریخ حیات بورژوازی و امپریالیسم نشان داده، بار بحرانهای مرگبار خویش را بر دوش کارگران و خلقهای تحت ستم سرریز می کنند تا بتوانند به حیات استثمارگرانه و جبارانه نظام سرمایه داری تداوم بخشند. آنها این بار نیز بر بستر شیوع کرونا چنین می کنند. لیکن، این سیاست بدون هزینه نخواهد بود. شدت فشار و بحران اخیر بر زندگی "99 درصدی" های بی چیز و محروم بدون شک شرایط ظهور موج نوین و گسترده یک جنبش ضد سرمایه داری و ضد امپریالیستی در همه جا علیه حاکمان را فراهم خواهد نمود. در نتیجه صحنه جهان پس از کرونا بدون شک صحنه تشدید نبرد بین طبقه کارگر و خلقهای تحت ستم در سراسر زنجیره امپریالیستی با سلطه نفرت بار سرمایه داری با تمام تضادها و بحرانهای اجتناب ناپذیرش خواهد بود. واقعیتی که از هم اکنون و حتی در شرایط بسیار سخت قرنطینه، ما تجلیاتش را به صورت بروز دوبارۀ تجمعات اعتراضی در ایران، لبنان و عراق و .... شاهدیم.

غول خفته جنبش طبقه کارگر و خلقهای ستمدیده در زیر آوار مرگبار ناشی از خاکستر کرونا و جنایات سرمایه داری علیه توده ها با گامهای سهمگین در حال حرکت است. به اهتزاز درآمدن پرچم هایی بر پنجره های برخی محلات فرانسه که بر روی آن نوشته شده "بعد از کرونا، کمون!" به رغم محدود بودن آن به لحاظ شکل، اما پژواک کوچکی از گامهای همین غول را به نمایش می گذارد که بار دیگر از شیشه بیرون می آید تا خوابها و رویاهای خوش سرمایه داران در مورد بازسازی اقتصادشان به بهای تشدید استثمار و غارت طبقه کارگر و خلقهای تحت ستم و افزایش سرکوب آنها را نقش بر آب کند.

سوسیالیزم یا بربریت، همان سوال دیرینه ولی هنوز حل نشده ای ست که در صحنه سیاسی جهانِ پساکرونا هر چه بیشتر به پرچم راهنمای مبارزات کارگران و توده ها در صحنه نبرد با امپریالیسم و وابستگانش بدل خواهد شد.

وظیفه کمونیستها در سراسر جهان آمادگی و تقویت اتحاد بین خود به منظور نقش آفرینی ای شایسته در چنین صحنه ای ست.

فروردین 1399

Posted by l at 06:19 PM | Permalink

نقدی بر بیانیه اعتراض به مصوبه حداقل دستمزد

پنجشنبه ۴ ارديبهشت ۱۳۹۹ برابر با ۲۳ آوريل ۲۰۲۰

کانال تلگرامی هم راه کارگران می نویسد :

نقدی بر بیانیه اعتراض به مصوبه حداقل دستمزد. آیا مصوبه شورای عالی کار «قانونی» است یا غیرقانونی؟

(یادداشت اول)

اشاره: پس از اعلام افزایش حداقل دستمزد سال۱۳۹۹به میزان ۲۱ درصد از سوی دولت و عدم امضای آن از سوی گروه کارگری شورای عالی کار بیانیه ای از سوی حدود ۶ هزار نفر از کنشگران و فعالان در «اعتراض به مصوبه ی غیرقانونی حداقل دستمزد، مطالبه لغو آن و برقراری مذاکرات برای رسیدن به مزد عادلانه» امضا شد. "هم راه کارگران" در یک مجموعه یادداشت های پیوسته،به تناقضات میان مطالبات این بیانیه و هماهنگی و ناهماهنگی آن با دیدگاههای بیان شده برخی امضاء کنندگان آن می پردازد. برای سهولت بحث در هر یادداشت فقط به یک محور اشاره می شود:

یک: مصوبه ی حداقل دستمزد قانونی است یا «غیر قانونی»؟

عنوان بیانیه امضا شده به «مصوبه غیرقانونی دستمزد» اشاره می کند. معنای این حکم صرفنظر از این که امضاکنندگان آن آگاه بوده باشند یا نه، آن است که امضاء کنندگان دست کم مفاد ۱۶۷ و ۱۶۸ قانون کار را قبول ندارند. براساس ماده ۱۶۷ قانون کار، وزیر کار که ریاست شورا را به عهده خواهد داشت؛ «دو نفر از افراد بصیر و مطلع در مسائل اجتماعی و اقتصادی» را به پیشنهاد خود «و تصویب هیأت وزیران» وارد شورا می کند. براساس بند «ج» و «د» این ماده سه نماینده کارفرما و سه نماینده کارگر که البته منظور شورای اسلامی کار است وارد شورای عالی کار می شوند.

در ماده ۱۶۸قانون کار هم با صراحت قید شده که «جلسات شورای عالی کار با حضور هفت نفر از اعضا رسمیت می‌یابد و تصمیمات آن با اکثریت آرا معتبر خواهد بود».این دو ماده در سه دهه اخیر پایه «قانونی» برگزاری جلسات «شورای عالی کار بود» که در آنها تحمیل دستمزد از جانب دولت و کارفرمایان به کارگران جاسازی شده است. این دو ماده قانونی در واقع یعنی دولت به هیچ وجه و در هیچ شرایطی اجازه نمی دهد دستمزدی در شورای عالی کار تصویب شود که خارج از اراده خودش و منافع کارفرمایان باشد. زیرا همیشه در آن «اکثریت» است. «گروه کارگری» تا زمانی که این را می پذیرد، چماق «قانون» غلاف است و «سنت» به شکل «اجماع» عمل می کند، اما یکبار اگر نخواهد رای «اکثریت» را گردن بگذارد، با چماق «قانون» و اکثریتی که سه دهه است در آب نمک خوابانده اند، کاملا «قانونی» اراده خود را پیش می برند. منظره ای که امسال همه ما تماشاگر آن بودیم!

اقدام دولت «غیرقانونی» نیست، عین«قانون» است، اما این «قانون» سراپا ضد کارگری است که تنها با هدف تحمیل منافع دولت و سرمایه داران بر نیروی کار تدوین شده است. آقای حسین اکبری که نوشته اند: مصوبه حداقل دستمزد به خاطر عدم امضای گروه کارگری «وجاهت قانونی» ندارد، جنبه «قانونی» این بی عدالتی را که مصوبه دولت محصول آن است نادیده گرفته اند. تا زمانی که قانون عوض نشود، لباس رسمی که بر تن ظلم فاحشی که با افزایش ۲۱درصدی حداقل دستمزد امسال پوشانده اند، «قانونی» است زیرا بر «اکثریت آرا»ی شورای عالی کار مبتنی است. وانگهی اگر مصوبه مزدی امسال چنانکه حسین اکبری گفته به این دلیل «وجاهت قانونی» ندارد که «گروه کارگری» در شورای عالی کار آن را امضاء نکرده است پس منطقا از نظر وی مصوبات مزدی سال های گذشته که گروه کارگری همه آنها را امضاء کرده است «وجاهت قانونی» دارد! در واقع حسین اکبری با اعلام «وجاهت قانونی» نداشتن مصوبه امسال، بیش از سه دهه سرکوب سیاه مزدی نیروی کار ایران را «قانونی» می داند. تایید سرکوب های مزدی نیروی کار ایران در بیش از سه دهه قیمتی است که آقای حسین اکبری و هم فکران ایشان برای توصیه یک مورد چانه زنی مجدد قانونی برای تغییر حداقل دستمزد در شورای عالی کار پرداخت کرده اند.

هم راه کارگران

موافقان بیانیه اعتراضی می توانند بگویند که خواستار سرنگونی «قانونی» آن «اکثریت آرا»ی جاسازی شده برای دولت و کارفرمایان در ماده ۱۶۸قانون کار هستند و خواهان آنند که ترکیب به شکلی در شورای عالی کار تغییر داده شود که اراده گروه کارگری اکثریت بیاورد و دولت و سرمایه داران در اقلیت بیافتند. برخی از امضاءکنندگان بیانیه نظیر :خانم نسرین هزاره مقدم بر همین نکات تاکیدات بسیار پر رنگی هم کرده اند و حتی در متن بیانیه هم به عنوان یک مطالبه آن را آورده اند، اما روشن است که تا زمانی که تغییری در قانون موجود داده نشده یا نداده اند، «سنت» اجماع تا دیروز در مصوبات شورای عالی کار را نمی توانند فقدان «وجاهت قانونی» امروز تلقی کنند. این ناتوانی سزای کسانی است که می خواهند «قانون» را به شکلی متناقض با توسل به ساز و کار «معیوب» یک نهاد معیوب تغییر دهند. اما مطالبه تغییر ساختار شورای عالی کار چگونه ممکن است؟ آیا تغییر «قانون» از راه توسل به اقلیتی از بازیگران همین قانون عملی است؟ به این پرسش بسیار مهم که در حال حاضر از نظر رویکردی شکاف مهمی در جنبش کارگری پدید آورده، در یادداشت بعدی در ادامه نقد بیانیه اعتراض خواهیم پرداخت.

ادامه دارد ....

+++

شنبه ۶ ارديبهشت ۱۳۹۹ برابر با ۲۵ آوريل ۲۰۲۰

کانال تلگرامی هم راه کارگران می نویسد :

نقدی بر بیانیه اعتراض به مصوبه حداقل دستمزد/ مطالبه تغییر ساختار شورای عالی کار چگونه ممکن است؟ آیا تغییر «قانون» از راه حمایت از بخشی از بازیگران ساختار معیوب تحقق همین قانون عملی است؟

(یادداشت دوم )

در بیانیه اعتراض به مصوبه حداقل دستمزد امسال آمده است: «اصلاح اساسی ساختار شورای عالی کار و بالا بردن وزن کارگران در این ساختار، یک مطالبه اساسی است». هم کسانی که بیانیه را امضا کرده اند و هم بسیاری از فعالینی که این بیانیه را امضا نکرده اند در وجه نفی واقفند و تاکید می کنند که سازوکار کنونی شورای عالی کار امکان اکثریت آوردن کارگران را نمی دهد. امضاکنندگان در عین حال برای زمینه سازی اعتراض قانونی و عریضه نویسی و نامه نگاری تفسیری بر بند ۱۶۷ که به تشریح سازوکار شورای عالی مربوط است ارائه می دهند که عاری از واقعیت است. خلاصه حرف خانم هزاره مقدم این است که می گویند دو نفری که وزیر کار در شورای عالی کار وارد می کند «بیطرف» نیستند و به همین دلیل وزن کارگری شورای عالی کار را پائین می آورند. این انتقاد ایشان کاملا درست است اما مشکلی که ایشان و سایر امضاکنندگان نمی خواهند ببینند این است که اولا در ماده ۱۶۷ گفته نشده که دو نفر پیشنهادی وزیر کار باید «بیطرف» باشند، گفته شده باید «دو نفر بصیر و مطلع» را وزیر کار پیشنهاد کند و هیئت وزیران رای دهد. «بصیر و مطلع» با «بیطرف» فرق می کند. و این فرق در حدی است که به ضرب تفسیر نمی شود آنها را به هم دوخت و یکی گرفت. پرسشی که خانم هزاره مقدم و همه امضاکنندگان باید به آن پاسخ دهند این است: چرا فکر می کنند وزیر کار و هیئت دولت تمایل و ظرفیت این را دارند که دو فرد «بیطرف» را وارد شورای عالی کار کنند؟ چرا دولتی که برخی از خود این عزیزان امضاکننده معترفند که بزرگ ترین کارفرماست باید با دست خود علیه منافع خود دو فرد «بیطرف» را وارد شورای عالی کار کند و یک اکثریت علیه خود تشکیل بدهد که دائم موی دماغش بشوند؟ و اگر دولت این کار را نمی کند – که شاهدیم نمی کند - چطور مطالبه انجام همین کار را از مجرای ساختار تعبیه شده همین دولت می خواهند و نه با بسیج نیرو برای درهم کوبیدن این ساختار؟ تفاوت بسیار مهمی که مرز امضاکنندگان را از مخالفان امضای بیانیه جدا می کند چگونگی تلاش برای برچیدن ساختار معیوب شورای عالی کار و ساختاری است که جایگزین آن می کنند.

اعلام «بالا بردن وزن کارگران در ساختار موجود شورای عالی کار» در بیانیه ۶ هزار امضایی یعنی اعلام صریح حمایت از «سه جانبه گرایی». مرتبط با آن در بیانیه خواسته شد که مذاکرات« به علت عدم رعایت سه جانبه گرایی، ملغی شده و مذاکرات مزدی با در نظر داشتن رقم ۴ میلیون و ۹۴۰ هزار تومانی سبد معاش، به عنوان مبنای چانه زنی، از سر گرفته شود.» از سوی دیگر در بیانیه بر حق ایجاد تشکل مستقل هم تاکید شد.

حیرت انگیز این است که امضاکنندگان هیچ توجهی به تناقض مطالبات شان نکرده اند. اگر آنها واقعا خواستار بالا بردن وزن کارگران در چانه زنی بودند باید می دانستند که حتی روزهای متوالی تجدید مذاکره هم نمی تواند «وزن کارگران» را در چانه زنی بالا ببرد. زیرا وزن کارگران را دولت و سرمایه داران از۳۰ سال پیش به صورت قانونی به شکل یک اقلیت مادام العمر لایتغیر در حد نوعی مهر لاستیکی مصوبات خودشان در داخل شورای عالی کار تعیین کرده اند و حاضر به تغییر آن نبوده اند و سوراخ «قانونی» بالا بردن «وزن» مربوطه را مسدود کرده اند. پس نه از طریق آویزان شدن به این اقلیت در دورن شورای عالی کار، که از جمله از طریق درهم شکستن قدرت قانون، می توان وزن کارگران را در مبارزه برای دستمزد بالا برد. قانون موجود اما بیان توازن قوای طبقاتی میان مزدبگیران از یک سو و دولت و سرمایه داران از سوی دیگر است. لذا چاره ای نیست مگر این که این توازن را به هم زد. برهم زدن چنین توازنی به سود کارگران اگر بنا بود در مقطع چانه زنی با دولت و کارفرمایان بر سر حداقل دستمزد مهیا شده می بود، مستلزم آن بود که پیش از آن، در کوره جنگ طبقاتی، در حوزه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و سازماندهی فراهم می آمد و قوام می گرفت. منطق این الزام روشن است: تغییر توازن قوا در حوزه چانه زنی به شرطی مقدور و نتایجش به شرطی کمابیش ماندگار است که ادامه تغییر توازن قوا در سطح جامعه باشد. داشتن دل پاک، ارزوی انسانی یک لقمه نان بیشتر برای فرودستان، قلمی چابک و روایتگر و گزارشگر، داشتن دوستانی از میان «گروه کارگری» شورای عالی کار و در بیرون در میان مستقل ها، و گردآوری حدود ۶ هزار امضا برای تغییر توازن قوا میان کار و سرمایه کافی نیست؛ حتی در حد افزودن هزار تومان بر حداقل دستمزد برای حداقل بگیران.

جمع آوری چند هزار امضا تاثیری در اراده ضد کارگری سرکوبگران اردوی کار و زحمت کشور ندارد. معلوم بود که دولت به امضاها کمترین توجهی صورت نخواهد داد، زیرا می دانست که پشت این امضاها، از خشم و اراده کارگران سازمان یافته خبری نبود. امضاکنندگان بیانیه با تاکید بر مطالبه تجدید چانه زنی ثابت کردند که دنبال رفع ساختار معیوب شورای عالی کار نیستند، و صرفا همین شورای معیوب را با امضای خود به عنوان سازوکار تعیین حداقل دستمزد رسمیت بخشیده اند. تاکید بر حق ایجاد تشکل های مستقل در بیانیه یک تناقض تلخ و دردناک دیگر است. شاید کسانی با دیدن همین تاکید سرشان کلاه رفت و بیانیه را امضا کرده اند؟

چهار دهه است که حق تشکل را در جامعه ما زیر پا گذاشته اند. گروه گروه جوانان ما را برای رویای آزادی و رهایی اعدام کرده و در گورستان های گمنام دفن کرده اند، دو نسل فعالین کارگری ما را به خاطر مطالبه سندیکای مستقل و دفاع از حقوق هم طبقه ای ها و هم زنجیرانش و اعتراض به بردگی مزدی زجرکش و آواره کرده اند. معلمان، بازنشستگان، دانشجویان به خاطر مطالبات صنفی سرکوب شده اند. همین حالا شریف ترین مبارزان طبقه ما را در زندان ها در کام خطر مرگ از کرونا رها کرده اند. بر هر عرصه ای که دست بگذارید: از آموزش و پرورش تا دانشگاه، از کارخانه تا خیابان، همه جا تشکل های سیاه شبه امنیتی سرکوبگر ساخته اند که راه بر هیچ تشکل و سازمان و نهاد مستقلی باز نماند. جلوگیری از تکوین تشکل های مستقل کارگری اصلی ترین وظیفه و مرکزی ترین هدف تشکل های کارگری حکومت ساخته نظیر خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار، کانون های بازنشستگان کشور و... است. چطور می توان به چنین جریانی آویزان شد و همزمان حق تشکل را هم مطرح کرد؟ آیا امضاکنندگان نمی دانند که آن «تشکر» و اعلام حمایت شان از همین نیروها با حمایت از تشکل مستقل مغایر است؟ آیا نمی دانند که «بالا بردن وزن» اینها در شورای عالی کار به معنای پائین کشیدن وزن تلاش های مستقل برای تشکل های مستقل کارگری است؟ امضاکنندگان توضیح بدهند که کل طیف نامبرده، چه زمان و کجا حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری و سندیکایی را به رسمیت شناخته اند و برعلیه آن با هدف تخریب و سرکوب توطئه نکرده اند؟ آیا نفس وجودشان جز بلازمینه اعلام کردن تشکل های مستقل کارگری چیز دیگری بوده است؟ امضاکنندگان بیانیه با سند توضیح بدهند که در چهار دهه اخیر کدام حمایت از تشکل های سیاه و امنیتی و دولت ساخته در حوزه مسایل کارگری، توانسته سر سوزنی به ایجاد تشکل های مستقل کارگری کمک کند؟ اما اگر هرگز چنین نبوده – که می دانیم نبوده- و تنها کارکرد آنها جلوگیری از ایجاد تشکل های مستقل است، دوختن مطالبه ایجاد تشکل های مستقل به مطالبه تجدید چانه زنی در شورای عالی کار و «بالا بردن وزن» آنان در شورای عالی کار چه معنای دیگری دارد جز روشن کردن چراغ راهنمای چپ و پیچیدن به راست؟ در یادداشت بعدی همین رویکرد را در یک نمونه مشخص بررسی می کنیم...

ادامه دارد.......

Posted by l at 06:15 PM | Permalink

فلسفه و اندیشه های فرهنگی انسان کهن

فلسفه و اندیشه های فرهنگی انسان کهن.

آغاز انسان اندیشمند در ماقبل تاریخ.

امروزه اشاره میشود که فلسفه شرقی در کشورهای هند و چین کهن تر از فلسفه

غربی یونان باستان است. عمر وداهای هندویستی حدود 3500 سال و قدمت

قوانین و ادبیات همورایی در بین النهرین را حدود 3800 سال تخمین میزنند.

اشعار اسطوره ای هومر در یونان باستان بیش از 2800 سال قدمت دارند.

چون انسان های" نئاندرتال" در 40000 سال پیش، مردههای خود را دفن

میکردند و در کنار آنان غذا وابزار شکار ووسایل زینتی قرار میدادند،امروزه

ادعا میشود که آنان به زندگی بعد از مرگ و به روح و حرمت شبه انسانی

خود باور داشتند.

تاریخ فلسفه و ایدهها، سفر ماجراجویانه ای را پشت سرگذاشته. فلسفه تاکنون مدعی کشف

و شناخت حقیقت و تامین سعادت انسانی بوده. تاریخ فلسفه،تاریخ آگاهی انسان و تاریح

حیرت و تعجب او پیرامون جهان است، گرچه آن نمایش صوری جهان ایدههاست.فلسفه

جریانی است پویا، و جذابیت آن نه در جزئیات، بلکه در نگرش کلی آنست.

هندیها خالق قدیمی ترین سیستم فلسفی بودند. در نقاط مختلف جهان، انسان از 3400 سال

پیش به طرح سیستم های فلسفی پرداخته.علوم باستانشناسی و اسکلت شناسی نشان داده اندکه

انسانهای تکامل نیافته "هموساپین" از چهل هزار سال پیش دارای عقاید شبه مذهبی و خرافاتی

یافرهنگی بوده اند.

فلسفه 2800 ساله یونانی که دارای صفات روشنگرانه ماتریالیستی علمی سکولارجهانوطن

هومانیستی دمکراتیک استتیک و اخلاقی است، از مراحل اسطوره ای،لوگوسی(منطقی عقلی)،

مذهبی،فلسفه طبیعی، و علمی عبور کرده، و اکنون فلسفه و اندشه حاکم در جهان مدرن و

آزاد است. به موازات مرحله اسطوره ای و پیش ازآن،قبل از 2800سال پیش،انسان شرقی و

غربی از مراحل فکری و فرهنگی گوناگونی مانند- مرحله افسانه گویی و متل، مرحله خرافات

باوری، مرحله باور به سر و راز و رمز، مرحله کلملت قصار و سخنان برگزیده، مرحله شک

و ترس، مرحله عقیده به سرنوست و قضا و قدر،مرحله شعرحماسی وقهرمانی، مرحله فرهنگ

رقص و آواز فولکلوریک، و غیره گذشته اند. یعنی هر قوم و گروه و ملت و فرهنگی، دارای

مرحله "پیش از علمی" خود بوده.

راسل میگفت، تاریخ اندیشه و فلسفه ،یعنی نمایش آزادی. در زبان فارسی غیرعلمی، یا مذهبی

ایرانی، از انسان دوره جاهلیت، انسان ماقبل تاریخ، انسان عهد حجر، و انسان زمان بوق،نام

برده شده، که گاهی منظور انسان زمان پیش از اسلام، یا پیش از مسیح ،یا پیش از سقراط، یا

دوران پیش از اسطوره ها است.

در طول تاریخ گذشته،انسان هزاران سال اسیر طبیعت و حوادث آن و درگیر با نیروهای طبیعی بود.

بدین دلیل اعتقاد به سرنوشت،طرفداران زیادی داشت. بعدها بتدریج نیروهای طبیعی تبدیل به خدایان

اسطوره ای شدند،قرنها بعد انسان به طرح سیستم های فکری در مقابل عقیده به خدایان طبیعی پرداخت.

اسطورهها؛ مانند نقش علم و دین و فلسفه در امروز، آنزمان در زندگی فردی و اجتماعی نقش مهمی

داشتند،آنان روشنگر جنبه های مهم هستی بودند،گرچه منطقی و خردگرایانه نبودند.اسطورهها

بخش مهمی از ادبیات و فرهنگ نخستین انسان هستند.میان ادبیات و اسطوره همیشه یک رابطه

عشق و تنفر وجود داشته،یعنی گاهی از هم متنفر بودند و گاهی بهم عشق میورزیدند.

راسل میگفت، فلسفه چیزی است میان علم و الهیات،یعنی یک منطقه بیطرف؛ که هرآن ممکن است

مورد حمله یکی از طرفین قرارگیرد.

ریشه فلسفه سکولار و غیردینی امروزی در یونان 2600 سال پیش است؛یعنی در زمان تالس

و آغاز مکتب منطقی عقلگرایانه" لوگوس".بیش از 2000 سال است که فلسفه نیز برای آزادی

بیان و اندیشه مبارزه میکند،گرچه تاریخ فلسفه نمیتواند کاملا عینی باشد.در قرن 6 پیش از میلاد

تفسیراسطوره ای دینی جهان کاهش یافت و فلسفه با کمک علم و منطق وارد مرحله روشنگری

زمان باستان گردید.

سوفیست های یونانی در قرن پنجم پیش از میلاد، موضوع و اهمیت انسان را در پرسشهای فلسفی

عمده نمودند و نیکی و حقیقت و زیبایی به بحث گذاشته شد. سقراط اعدامی کوشید یک تعریف و مفهوم

عمومی از اخلاق را وارد فلسفه نماید.

نخستین فلسفه های بشر در حوالی دریای مدیترانه،در خاورمیانه، در هند، و در چین و در فلسطین

عبری ها مطرح شدند.یهودیان به طرح خدای واحد و تئوری قوم برگزیده پرداختند. در یونان، نخستین

نظریه های علمی درباره طبیعت مطرح شد. در چین، تائوئیست ها نگاهی تازه به طبیعت داشتند و

کنفسیوس نظراتی پیرامون اجتماع و تقوای فردی مطرح نمود. در هند باستان نظریه پرداران هندو

پیرامون آغاز جهان و ماهیت آن نظراتی را مطرح کردند و خالق انواع خدایان و الهه ها گردیدند.

مصر مقدمات فلسفه یونان را فراهم نمود. اتیوپی ها هم در خلق اندیشه و فرهنگ بیکار ننشستند.

یونانی ها نظریه روح و علم هندسه را از همسایگان شرقی گرفتند.

طبق منابع دیگر،پیش از یونانی ها،هندوها،عبری ها، ایرانیان، و چینی ها دارای فلسفه بودند.

عبری ها 740 سال پیش از میلاد،زردشت 630 سال پیش از میلاد، لائوتسه 604 سال پیش از

میلاد، کنفسیوس 550 سال پیش از میلاد، و بودا 560 سال پیش از میلاد،دارای نظریات فلسفی

مذهبی بودند. هومر،شاعر یونانی،800 سال پیش از میلاد، و تالس،فیلسوف یونانی،625 سال

پیش از میلاد، ازجمله روشنگران بودند.

از جمله فیلسوفان،مصلحان اجتماعی و پیامبران دوره باستان در شرق،اشاراتی به مشاهیر واقعی

تاریخی؛ و گاهی هم اسطوره ای خیالی، زیر شده.زمان زندگی و فعالیت آنان اغلب با قدری اختلاف

نظر،ثبت گردیده.- ابراهیم(حدود 1900 پیش از میلاد)،اشناتون،فرعون مصر(1400 پیش ازمیلاد)،

موسی(1220پیش از میلاد)،داود(1013پیش از میلاد)،سلیمان(922پیش از میلاد)،زردشت

(660 پیش از میلاد)،لائوتسه(570 پیش از میلاد)،بودا(566 پیش از میلاد)،کنفسیوس(551پیش

ازمیلاد)،و مسیح(5 پیش از میلاد).

در یونان باستان با اسامی زیر روبرو میشویم.- هومر،شاعر(800 پیش از میلاد)،هزوید،شاعر

(750 پیش از میلاد)،تالس،فیلسوف(630 پیش از میلاد)،سقراط (469 پیش از میلاد)، و مسیح

(میان 30 پیش از میلاد و 5 بعد از میلاد).

بابلی ها در زمان هامورابی (1730 پیش از میلاد)،قوانینی را نوشتند که مورد استفاده عبری ها قرار

گرفت. اشناتون،یکی از فراعنه مصر باستان، مانند عبری ها و زردشایان ایرانی،باور به نظام

تک خدایی داشت. او اهل بلخ و خالق دین تک خدایی و اخلاقی بود که بی تاثیر از عبری ها،فراعنه

مصرو وداهای هندویستی نبود. مانوی ها شاخه ای از زردشتیان؛خالق نظریه "دوئالیستی" خوب و بد

بودند. هواداران دین زردشت ،ایران باستان را تبدیل به یکی از بزرگترین امپراتوری های زمان

خود نمودند.

کنفسیوس خالق فلسفه ای بود که فقط به موضوعات اجتماعی و سیاسی زمان خود میپرداخت.

امروزه یک سوم حمعیت جهان هوادار کنفسیوس و شاخه آن،بودیسم هستند. لائوتسه،همعصر

کنفسیوس، اهمیت زیادی به طبیعت میداد تا به جامعه انسانی. در اساس فلسفه چین، ضرورت تعادل

و هماهنگی در زندگی انسان قرار دارد. کنفسیوس اهمیت کمتری به "تئوری علمی" میداد تا به

تعادل و هماهنگب و عدالت اجتماعی.

یونانی ها ریشه "هندوژرمنی" دارند که الفبا را از فنیقی ها، افکار مذهبی و تکنیک را از مصری ها،

هندسه،ستاره شناسی،ریاضیات،عقاید رمز وراز را از بابلی ها گرفتند.از مصری ها خدایی با

نام "اوسیری" را گرفته و تبدیل به خدای معروف خود "دینوزیوس" نمودند که بعدها مورد تعریف و

تمجید زیاد نیچه قرار گرفت. این شبه خدا، انسان را ترکیبی از طبیعت و و صفات الهی میدانست.

فلسفه یونانی در بعضی دورهها ترکیبی از اسطوره،کیش رمز و رازها، و ریاضیات بود.در جهانی

که انسان قدرت چندانی نداشت،مفهوم "سرنوشت" نقش مهمی بخود میگرفت.بعدها در قرن 7پیش از

میلاد، بجای مفهوم نامشخص سرنوشت، اصطلاح "لوگوس" وارد فرهنگ مردم شد که اساسی منطقی

و عقلگرایانه داشت و خلاف دین، از طریق فلسفه خواهان پاسخ های این جهانی و زمینی بود. درقرن

6 پیش از میلاد، اسطوره گرایی یونانی دچار تزلزل شد،تالس و آناکسیماندر و بحث لوگوس، برای

حقیقت جویی وارد فضای جدید فرهنگی شدند.

فلسفه هندویستی، عقلگرایانه،نوگرا و خوشبین بود که فاقد دگم و تابو و ممنوعیت است.اساس هندویسم،

نوشته های وداها هستند که سابقه ای 3500 ساله دارند؛یعنی 1000 سال پیش از موسی و600سال پیش

از هومر وجود داشته اند.آنان مخلوطی از شعر و سرود و اسطوره و درباره آفرینش جهان میباشند.فلسفه

هندی به زبان سانسکریت حدود 1000 سال پیش از فلسفه کلاسیک یونانی شروع شد.

بودیسم یکی از بزرگترین ادیان شرقی،خلاف ادیان ابراهیمی خاورمیانه ای، باور به خدای ابدی ندارد و

"آته ایستی" بشمار می آید. امروزه درآسیا تعداد بیشماری سیستم های فلسفی بودیستی وجود دارد.درادیان

شرقی "یوگا" به معنی تمرین خودسازی، و عروج به مرحله" نیروانا" به معنی رهایی از دایره تکرار ابدی

مرگ و تولد مجدد است؛ که انسان اسیر آن میباشد.

طبق ادعای پاره ای از مورخین غربی، منابع یهودیت به نام و نسب ابراهیم در 5000سال پیش میرسند،

که اغلب اندیشه ای فلسفی بوده. از قرون 9-8پیش ازمیلاد، پیامبران یهودی با ادعای هدایت قوم خود

وجودداشته. بعد از مرگ سلیمان، دو طایفه از 12 طایفه اسرائیل متحد شده و تشکیل قوم یهود دادند. فلسفه و

دین قوم یهود شامل سه قسمت- ایمان به خدای واحد، باور به برگزیده بودن قوم یهود از طرف خدا، و

اهمیت قوانین الهی؛ آمده در کتب تورات و تلموذ است. در فصل اول کتاب تورات اشاره شده که خدا جهان

را در 6 روز آفرید. فلسفه یهودی تعصبی روی الهیات و سئوالات مذهبی ندارد، بلکه تاکید شدیدی روی

وحدت میان افراد قوم یهود می نماید. خدای عبری ها همچون بعضی از خدایان عهد باستان،حسود و غالبا

عصبانی و خشن است.

دین زردشت نیز باور به نظام تک خدایی دارد و ار این طریق روی دین و فلسفه مسیحیت اثرگذاشت.

زمان فعالیت بودا را در قرن 6 پیش از میلاد ثبت نموده اند، که سیستم "کاستی" هند را انکار میکرد.در

زبان سانسکریت فلسفه به معنی "دیدن" است. در چین، مرام کنفسیوس در زمینه فلسفه ،یعنی کوشش برای

هماهنگی و تعادل در زندگی اجتماعی،آموزشی و اخلاقی.تائوئیست ها که مخالف کنفوسیوس بودند،

خواهان هماهنگی با طبیعت و با خود بودند.کنفوسیوس فلسفه اش را توانایی حکومت بر مردم میدانست.

تائوتیست ها برعکس آنان بهترین حاکم را یک حاکم لیبرال میدانستند که تا حد ممکن مردم را بحال خود

آزاد بگذارد.

در فلسفه و دین چینی ها، تقوای شخصی برای یک اجتماع سالم بسیار مهم است.آنها مانند یونانیها فکر

میکردند انسان محکوم به اطاعت از "جبرسرنوشت" است. در کنفسیوس گرایی، جامعه مانند یک خانواده

بزرگ است و اهمیت زیادی به اجتماع داده میشود.فلسفه چین خلاف فلسفه هندی ارتباط زیادی با زندگی

انسان و گروههای اجتماعی دارد و به خانواده و دولت و به اخلاق مردم میپردازد. سه جریان فلسفه چینی

عبارتند از کنفسیونیسم،تائوئیسم، و موهیسم.

تاریخ اندیشه و فرهنگ انسان در شرق و غرب از مراحل،- علم،فلسفه،دین،عقل و منطق لوگوس،اسطوره،

حماسه،سرنوشت،خرافات،شک و راز و رمز،شعروفرهنگ فولکلوریک، عبور نموده.شاعران مهم قدیم و

بنیادگذاران دینی در کنار فیلسوفان، از جمله آغاز گران اندیشه بشری بشمار می آیند. مردم معمولی مانند

دهقانان و کشاورزان و چوپانان نیز نقش مهمی در خلاقیت و نگهداری فرهنگ و اندیشه بشر در طول

تاریخ داشته اند.مارکس و هگل، جریان و پروسه تاریخ را یک تحول و تکامل "جبری" میدانستند. اندیشه

تحول و تکامل شامل "تاریخ فلسفه" هم میشود.

Posted by l at 05:33 PM | Permalink

زنده باد اول می ! نگاهی به تاریخ اول می در ایران و وضعیت موجود !

زنده باد اول می !
نگاهی به تاریخ اول می در ایران و وضعیت موجود !

جامعه سرمایه داری بعنوان یک سیستم ددمنش در همه جای دنیای در مقابل طبقه کارگر و آزادی و برابری انسانها یک پلاتفرم دارد و آن استثمار و ایجاد نابرابری در جامعه. بهمین خاطر تاریخا اول می علیه حاکمیت سرمایه داری است. اگر نظر کوتاهی به تاریخ اول می بیاندازیم؛ در اول می ۱۸۸۶ میلادی چهل هزار کارگر مبارز از بخشهای مختلف برای کم کردن ساعات کار به ۸ ساعت در شیکاگو تظاهرات کردند. رهبران این اعتراضات لینگ،یوجین ویکتور دبز، بیگ بیل هی دو، آگوست اسپایز، فرانک لیتل و انجل خواستار اتحاد جهانی کارگران شدند و در سال ۱۸۸۹ انترناسیونال دوم اول می را بعنوان روز همبستگی جهانی کارگران در دنیا برسمیت شناخت و از آن روز اول می بعنوان روز اتحاد و هبستگی کارگران جهان است و هر سال صف اتحاد کارگری در اول می تجلی می یابد و میلیونها کارگر در سراسر دنیا علیه سرمایه داری رژه میروند و خواستار نابودی نظام استثمار و ستم سرمایه داری میشوند.
اول می و هویت وجودیش ، تلاش برای ایجاد دنیایی بهتر که انسانها در آن بدون استثمار زندگی کنند است. روز اول می روزی است که کارگران اتحاد خودرا برای نابودی جامعه سرمایه داری برای به نمایش میگذارند. ا تاریخا اول می روز نمایش قدرت طبقه کارگر در مقابل جامعه سرمایه داری باید باشد، در این روز کارگران دنیا متحدانه علیه تضیقات و فشار های جامعه سرمایه داری متحد میشوند و برای نابودی این سیستم جنایتکار و ضد بشر نقشه میریزند.
در ایران اول می مصادف است با ۱۱ اردیبهشت. در ایران بعد از سی سال پس از تصویب این روز بعنوان روز جهانی کارگر اول می برگزار شد. اولین گردهمایی اول ماه می در سال ۱۳۰۰ خورشیدی از طرف شورای مرکزی فدراسیون سندیکای کارگری (که هشت هزار عضو داشت و از شانزده سندیکا و تجمع کارگری تشکیل شده بود) برگزار گردید. باسقوط حکومت دیکتاتوری رضا شاه در سال هزار و سی صدو بیست که یک فضای سیاسی آزاد برقرار گردید ، زمینه مساعدی برای گسترش و رشد تشکلهای کارگری بوجود آمد. این دوران مصادف بود بارشد صنایع در ایران و افزایش جامعه کارگری که در انزمان خواست برگزاری جشن اول می جدی تر شد. در سال ۱۳۳۵ خورشیدی (برابر با اول می ۱۹۴۶ میلادی ) شورای متحده مرکزی سندیکاهای کارگری اول می را تدارک دید و اول می با شکوهی برای اولین بار در ایران برگزار شد. در همین سال اولین تظاهرات اول می در کرمانشاه بخون کشیده شد و حمله وحشیانه پلیس به تظاهرات اول می که ددمنشانه و گسترده بود چهارده کارگر جان خودرا از دست دادند و این اولین قربانیان حمله سرمایه داران به تجمع اول می کارگران است. میتوان این چهارده کارگر جان باخته را اولین قربانیان جنشهای کارگری در ایران دراول می در دوران تاریخ مدرن ایران بحساب آورد.

بعد از آن تاریخ در مقاطع مختلف مسله اول می در اعتراضات و تنشهای کارگری با حکومت پهلوی نیز تکرار شد رژیم پهلوی هیچوقت تمام و کمال تشکلهای کارگری را برسمیت نشناخت و در دورانهای مختلف به بهانه های مختلف تشکلهای کارگری را مورد حمله قرار میداد. در سال ۱۳۳۲ شورای متحده را غیر قانونی اعلام کرد و نیر در سال ۱۳۲۹ که طرح ملی شدن نفت بتصویب رسید کارگران خودرا سازمان دادند و از این طرح پشتیبانی کردند که تشکل شان مورد حمله پلیس قرار گرفت و ازهم پاشیده شد. در سال ۱۳۳۰ نیروی پلیس به کارگران نفت در بندر معشور یوریش برد و تعدادی از آنهارا بقتل رساند اما با تمام تضیقاتی که به تشکلهای کارگری در آن دوران وارد میشد هیچوقت اعتراضات کارگری ساکت نماند.
در کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ حکومت نظامی و کودتاچیان با تمام احزاب و تشکلهای کارگری شدیدا برخوردکردن و تقریبا همه احزاب و تشکلهای کارگری را ممنوع اعلام کردند. دستگیری و تعقیب رهبران کارگری شدت گرفت. دولت دکتر اقبال در سال ۱۳۳۷ در همکاری با سازمان بین المللی کار قانون جدیدی نوشت و به تصویب مجلس رساندند. در این قانون هیچگونه اشاره ای به حق اعتصاب و حق تشکل کارگری نشد، تا اینکه در سال ۱۳۴۰ با توجه به تمام فشار ها اعتراضات کارگری دامن گرفت که رژیم شاه مجبور شد در سال ۱۳۴۴ بعد از نمایش فرمایشی (انقلاب شاه و مردم در سال ۱۳۴۱ خورشیدی ) اتحادیه های کارگری طرفدار رژیم زیر نظر ساواک بوجود آمدند و تلاش کردند بر تمام واحد ها و کارخانجات تسلط پیدا کنند.
این همه اجحافات و سرکوبها مانع گسترش اعتراضات کارگری نشد و اعتراضات کارگران چیت سازی در جاده ساوه بگوش دنیا رسید. در حکومت پهلوی هیچوقت اول می برسمیت شناخته نشد اگر اتحادیه های زرد وابسته به حزب ایرانوین، حزب مردم در رژه های فرمایشی رژیم پهلوی بصف میشدند اما روز اول می در ایران پهلوی تعطیلی رسمی نبود.

دوران انقلاب ۱۳۵۷ وضعیت بشدت تغییر کرد و تشکلها و ارگانهای طرفدار طبقه کارگر سر بر آوردند و تا سال ۱۳۶۰ هنوز تعدادی از این تشکلها نقش آفرین بودند که با یورش ددمنشانه رژیم اسلامی جامعه ایران بخون کشیده شد و کارگران و جنبش کارگری بیشترین قربانی این توحش و ددمنشی شد. با تمام اینها در دوران های مختلف کارگران توانستند تشکل های خودرا رژیم اسلامی تحمیل کنند. بین سالهای ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۰ تجمعها و تظاهرات بزرگ اول می برگزار میشد که بعد بکلی تعطیل گردید.
در زمان جنگ ایران و عراق رژیم اسلامی به بهانه جنگ هر صدایی را در نطفه به وحشیانه ترین شیوه خفه میکرد و میر حسین موسوی در زمان نخست وزیریش سنگ تمام گذاشت. در دوران بین سالها ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۴ هرگونه تجمع کاگری در اول می بشدید ترین وجهه ممنوع شد تا اینکه در ۱۳۹۴ اتحادیه و شوراهای کاگری مراسم اول می را تدارک دیدیند که خانه کاگر رژیم برای به حاشیه راندن این حرکتها تجمع میدان آزادی را بوجود آور و اعلام کرد هیچ تجمعی بون مجوز حق ندارد راهپیمایی کند.
اما از دی ماه ۱۳۹۶ خورشیدی اوضاع جامعه در یک مرحله جدی تری برای سرنگونی رژیم اسلامی خیز بر داشته است. در سال ۱۳۹۶ بیش از پنج هزار اعتراض کارگری و اجتماعی در ایران ثبت شده است یعنی در یک روز در ایران در کمترین حالت بطور نسبی هر روز ۱۶ تجمع و اعتراض بزرگ برگزار شده است. بنا براین جامعه ایران در دیماه ۹۶ در تب و تاب یک تغییر جدی بود اعتراضات و اعتصابات کارگران فولاد، نیشکر هفت تپه، کارگران عسلویه ، کارگران و کشاورزان منطقه اصفهان و اردستان و شهر های ویس و ملاثانی، اعتراضات بزرگ و کوچکی در سراسر ایران. تعطیل بازار در اکثر شهر های کردستان. اعتراضات کارگران قراردادی و صدها اعتراض دیگر کارگری بعلاو اعتراضات اجتماعی و خواست برابری در جامعه میرفت تا حاکمیت فاسد رژیم اسلامی را بزیر بکشد که به وحشیانه ترین شیوه سرکوب شد بدلیل نبود تشکل سراسری و اتحاد طبقاتی در جامعه، اما این اعتراضات سرکوب شد ولی در آبان ماه ۱۳۹۸ در بیش از صد شهر ایران در مقابل نیروهای فاشیسم اسلامی به خیابانها ریختند با خواست نان کار آزادی خواستهای خودرا در مقابل رژیم مطرح کردند. باز مبارزات بشدت سرکوب و بیش از ۱۵۰۰ نفر در خیابانها کشته شدند و صدها مبارز دیگر را در زندانها اعدام یا آنها را زیر شکنجه نابود کردند.
در فضای امروز با وجود این پاندمی جهانی رژیم فشارش را بر مردم و کل جامعه افزون کرده . آری اول می امسال گذشته از مشکلات قبلی جامعه مسله پاندمی اخیر هم زندگی ملیونها کارگر و زحمت کش را تهدید میکند.
دنیا و سرنوشت میلیاردها انسان در دنیا اکنون در خطر است و سرمایه داری در قدر قدرتمند ترین وقتش عاجزانه در مقابل این وضعیت و پاندمی بزانو در آمده . برای رهایی از این وضعیت در ماه می امسال باید لزوم بیشتر اتحاد سراسری طبقه کارگر جهانی را خواستار شد.برای رهایی از این وضعیت باید تاکید محکمتری بر همسرنوشتی و هم پشتی طبقاتی طبقه کارگر جهانی گذاشت.
اول می باید با تمام توان صدای اعتراض و حق طلبی کارگران و مردم آزاده در ایران را بگوش جهانیان رساند

Posted by l at 05:29 PM | Permalink

گرامیداشت اول مه! در فرصت باقیمانده چه باید کرد؟

کمتر از یک هفته به گرامیداشت اول مه فرصت باقی است. لازمست تحرک و جنب و جوش لازم برای تدارک گرامیداشت شایسته روز جهانی کارگر را سرعت بخشیم. متاسفانه ویروس نکبتی کرونا بر همه ابعاد زندگی و سوخت و ساز جامعه تاثیر گذاشته است. اما نباید به این اوضاع تمکین کرد و با خلاقیت و ابتکار منطبق با اوضاع امسال، لازمست روز اول مه را با برجستگی شایسته به میان جامعه برد. ما متوجه ایم که امسال اجتماعات و رژه کارگری مظهر قدرت و اراده طبقه کارگر را نه تنها در ایران، بلکه در کشورهای دیگر هم نمیشود، برگزار کرد. این لطمه و محدودیت بزرگ تحمیلی بر گرامیداشت برجسته اول مه است، اما تاکید داریم، این پدیده موقت و تحمیلی امسال، نباید اول مه را از ما بگیرد.نباید گذاشت اقدامات دیگر در تدارک اول مه فریز شود. در نتیجه فعالین کمونیست و رهبران و فعالین رادیکال و پیشرو کارگری و اجتماعی و جریانات کمونیست باید آستینها را بالا بزنیم، در این اوضاع پیچیده و پر از محدودیت، با ابتکارات و خلاقیت روز جهانی کارگر را با برجستگی گرامی بداریم. در این راستا امیدوارم شبکه ای از فعالین کارگری و اجتماعی معتبر و شناخته شده فرا کارخانه ای و حتی شهری مشابه هیئت ها و کمیته های تدارک اول مه سالهای قبل در فرصت باقی مانده اقدامات لازم در سطح جامعه جاری کنند. واقعیت اینست رهبران و فعالین کارگری بخشهای مختلف جنبش کارگری با هم آشنا هستند. از فعالین نیشکر هفت و فولاد تا هپکو و آذرآب و بافق و پتروشیمی ها و پارس جنوبی، از فعالین این و یا آن نهاد کارگری مستقل میتوانند شبکه وسیع نتی نهاد تدارک اول مه امسال را سازمان دهند و همفکری و تبادل نظر و نهایتا تصمیم گیری را به سرانجام برسانند. از جمله ابتکارات قابل اجرایی را در دستور بگذارند. ما به سهم خود بر اقدامات زیر تاکید جدی داریم:

الف- تدوین قطعنامه سراسری کارگری به مناسبت اول مه درهمین چند روز باقیمانده لازمست به نتیجه برسد و حتی قبل از روز اول مه انتشار یابد. چنین سندی میتواند محور همبستگی و اتحاد سراسری جنبش کارگری در اول مه امسال باشد.

ب- رهبران و فعالین و آژیتاتورهای کارگری با استفاده از مدیای اجتماعی سخنرانی و میزگرد و آژیتاسیون در معرفی اول مه، در نقد و تعرض به سرمایه داری که اکنون ماهیت ضد انسانی آن زبانزد خاص و عام است در همین مدت و در روز اول مه سازمان دهند. سیاست کارگری در قبال اوضاع کنونی و خواستهای فوری کارگران را طرح کنند.

ج- از هم اکنون و به ویژه در روز اول مه میتوان چهره شهرها را با نصب بنر و تراکت و شعار نویسی به صحنه معرفی روز کارگر تبدیل کرد. میتوان ورود و خروج شهرها، میادین اصلی و محلهای شناخته شده اجتماع و عبور مردم، پارکها و تفریحگاهها را با بنرهای بزرگ "زنده باد اول مه، روز جهانی کارگر" و تراکتهای مناسب این روز آذین بندی کرد. با سازماندهی تیمهای دو سه نفره و با رعایت همه استاندارهای پزشکی و سلامتی مقابله با خطر کرونا اینکارها را میشود، سازمان داد.

د- در مناسبت اول مه همکاری با نهادهای همیاری مردمی مقابله با ویروس کرونا در سطح محلات و شهرها را میتوان سازمان داد. نهادها و کمیته های همیاری با گستردگی در سطح شهرها شکل گرفته است. فعالین کارگری خود نقش مهمی در سازماندهی این حرکت داشته اند، و به همین دلیل میتوانند، در مناسبت اول مه به طور برجسته و عملی تری یاری رسانی مردمی و حمایت از این نهادها را سازمان دهند. همه ببینند درروز جهانی کارگر ابعاد همیاری کارگری و مردمی به خانواده های کارگری و مردم بی بضاعت بسیار برجسته و گسترده بوده است.

آنچه در اول مه امسال باید طرح کنیم!

بالاتر اشاره شد، ادعانامه کارگری در فرمت قطعنامه و یا بیانیه قاعدتا توقعات و انتظارات جنبش کارگری را به روشنی مطرح میکند. امسال چنین ادعانامه ای بیش از هر دوره ای میتواند زبان رسای طبقه کارگر علیه نظم وارونه سرمایه داری باشد. بروز جهانی ماهیت ضد انسانی کاپیتالیسم در فاجعه کرونا فرصتی است که ادعانامه کارگری دست به ریشه ببرد و ترجیح سود پرستی این سیستم بر انسانیت را مستدل و با زبان آتشین و تعرضی بیان کند. امکان پذیری نظم آزاد و برابر سوسیالیستی و تضمین رفاه و سعادت برای بشریت را مستدل کند.

در شرایط مشخص کنونی جامعه ایران باید بر تامین فوری و بی اما و اگر معیشت همه شهروندان، بر تقابل با فقر و بیکاری پافشاری کرد. اولتیماتیوم جدی علیه اخراج و بیکارسازی را به دولت و کارفرمایان اعلام کرد. برای مقابله موثر با شیوع ویروس کرونا بر تعطیلی کار با پرداخت کامل حقوق تاکید کنیم. بازگشت به کار (منهای کارهای اورژانس و حیاتی تعطیل ناپذیر ) را توسط دولت سرمایه اسلامی محکوم و مردود اعلام کرد. باید اعلام کرد مناطق ، شهرها و امکان مخاطره آمیز قرنطینه شود. امکانات معیشتی و بهداشتی شهروندان مناطق قرنطینه شده، توسط دولت باید تامین شود.

در یک محور مهم ادعانامه کارگری امسال هم باید اعلام کنیم، مقرری تعیین شده و چند بار زیر خط فقر تحت نام "حداقل دستمزد " از جانب کارگران و خانواده های کارگری محکوم و مردود است. صف همبسته کارگری علیه دستمزد زیر خط فقرو علیه فقر و بیکاری بر اتحاد و همبستگی سراسری پافشاری میکند.

واضح است در اول مه بر همبستگی انترناسیونالیستی طبقه کارگر جهانی تاکیدمان را باید بگذاریم. سیاست و اقدامات تفرقه افکنانه و نژادپرستانه و ضد انسانی دولت و کارفرمایان در برخورد به کارگران مهاجر افغانستانی و غیره از جمله اخراج و ندادن هیچ امکانی به آنها و عدم پذیرش در بیمارستانها را قویا محکوم کنیم.

و بالاخره با پزشکان و پرستاران و کارکنان در کادر درمان، با کارگران بخش خدمات، به کارگران آمبولانسها و حمل و نقل، به کارگران مراکز تولید مواد غذائی و بهداشتی که در صف اول نجات دهندگان جامعه جهانی‌اند، درود بفرستیم. در بحران کرونا نیز این انسان دوستان و کارگرانند که ناجیان جهان هستند نه دولتها و سرمایه داران ضدانسان. این روزهای سخت خطر ویروس کرونا را پشت سر میگذاریم، خشم قدیم و جدید فروخته مان علیه نظم سراپا ضد انسانی سرمایه را به جنبش قدرتمند، خودآگاه و سازمانیافته واژگون کننده نظم کاپیتالیستی تبدیل میکنیم. با اتکا به قدرت فعاله و خلاقه طبقه کارگر نظام سیاسی مبشر آزادی و برابری و رفاه و سعادت انسانها، جمهوری سوسیالیستی را بنیاد می نهیم.

***

Posted by l at 05:05 PM | Permalink

April 26, 2020

کرونا هراسی واقعی یا ساختگی، پاندمی یا بحران اقتصادی

کرونا هراسی واقعی یا ساختگی، پاندمی یا بحران اقتصادی

کرونا چیست و اینهمه هراس از چیست؟

ویروس کرونا، عکس‌العملها به وجود این ویروس و عواقب اجتماعی اقتصادی آن از بسیاری جهات حائز اهمیت است. اولین سؤال این است که چرا این ویروس با عکس‌العمل چنان هیستریکی روبرو شد؟ بگذارید به جای دادن فرمان ذهنمان به میدیای جریان اصلی، معقول بودن این سؤال بالا را بررسی کنیم.

از ابتدای سال میلادی اخیر تا همین لحظه که من این سطور را می‌نویسم بیش از 18 میلیون و 570 هزار آدم مرده‌اند. 265972 نفر از آلودگی آب آشامیدنی، 309807 نفر بر اثر مالاریا، 153666 نفر بر اثر آنفولانزای معمولی…197342 نفر بر اثر کرونا.

تاکنون طبق آمارهای رسمی 2832454 به کرونا مبتلا شده‌اند اگر تنها همین اعداد رسمی را مبنا قرار بدهیم درصدمرگ و میر براثر کرونا 6 درصد است. اما این واقعیت را باید دانست که طبق گزارشات متعدد تعداد مبتلایان بسیار بیشتر است.

حال بگذارید فرض را بر این بگذاریم که این آمار کامل و بدون نقص است. با این حساب درصد نسبتاً بالایی است. این اما هنوز معقولیت سؤال مطرح شده در بالا را باطل نمی‌کند.

در 15 فوریه 2020 که تعداد مبتلایان 69179 نفر بود درصد مرگ و میر تنها 2 درصد بود، یعنی از آنفولانزای معمولی بسیار پایین تر، اما با این وجود تقریبا کلیه کشورها پانیک کردند. دولت و مقامات چین ،و البته نه مردم چین، از همان ابتدا بدون اینکه انتشار این ویروس شباهتی به یک فاجعه داشته باشد بسیار هیستریک و وحشت زده به مثابه یک فاجعه به آن برخورد کردند.

دلایل این را شاید با مرور این واقعیات بتوان فهمید.

ژانویه 2017 بیماریی که (swine acute diarrhoea syndrome) نام گرفت در میان خوکها در چین انتشار یافت، 24693 خوک بر اثر این بیماری تلف شدند. منشاء بیماری ویروس کرونا بود و از همان نوع خفاش که منشاء اولیه کووید-19 است به خوکها سرایت کرده بود.

در آپریل 2018 بروفسور (Peng zhou) از موسسه ویروس شناسی ووهان در نشریه Nature در مورد این ویروس مقاله‌ای نوشته که در آن اشاره می‌کند به سرمایه‌گذاری آمریکا در موسسه ای که ایشان کار می‌کند برای همین پروژه، یعنی تحقیق بر روی ویروس کرونا(1). این سرمایه‌گذاری به طور مشخص از طرف موسسه ملی بیماریهای میکروبی آمریکا صورت گرفته. این البته تنها پروژه‌ای از این دست نبوده، همین موسسه جهت تحقیق بر ویروس سارس هم از آمریکا مبالغ هنگفتی دریافت کرده است.

در واقع زمانی که در 2017 چینی‌ها اعلام کردند که منبع بزرگی از انواع ویروسها را در غاری دورافتاده پیدا کرده‌اند(3). بنابر گزارش ( Mail on sunady) آمریکا 3،7 میلیون دلار بر روی پروژه خفاشها سرمایه‌گذاری کرد.(4)

علت اینکه چرا آمریکا در ووهان چین بر روی این پروژه سرمایه‌گذاری کرده و خود راسا به تحقیق نپرداخته، در محدودیتهای قانونی است که دولت باراک اوباما در 2014 برای تحقیق در مورد بیماریهای واگیر دار وضع کرد. اوباما در 2014 پروژه‌های "Gain-of-function" را ترمز کرد. پروژه‌های که مشخصا برای تحریک ویروسها به منظور قوی کردن ویروسها به نحوی که هم قدرت شیوعشان بالا برود هم خطرناکتر شوند(5).

اصلی‌ترین دلایل باراک اوباما برای محدود کردن این پروژ‌ه‌ها اتفاقاتی بود که بر اثر سهل انگاری رخ دادند. برای نمونه آخرین مورد در جولای 2014 شش عدد لوله آزمایشگاهی حاوی ویروسهای بسیار خطرناک و تحریک شده variola در یخچالی معمولی در موسسه‌ای تحقیقی در ایالت مریلاند آمریکا پیدا شد. (6) این تنها یکی از مواردی بود که ظاهرا به موقع از رخ‌دادن فاجعه جلوگیری شد.

دلایل ارائه شده برای وجود چنین پروژ‌ه‌هایی به ظاهر شناخت بیشتر این ویروسها است، تا در صورت شیوع احتمالی آنها بهتر بشود با آن روبرو شد. بی‌پایگی این ادعا را قبلا متخصصین بیولوژی و ویروس‌شناسی به کرات متذکر شده‌اند مضافا اینکه وضعیت کنونی پاندمی کرونا نشان می دهد که در تمام این سالها سرسوزنی برای رویارویی با این سناریو آماده نشده‌اند.

بعد از محدود کردن و بستن این پروژ‌ه‌ها همکاریهای موسسات و نهادهای آمریکایی با موسسات همنوع، علی‌الخصوص موسسات چینی بالا گرفت به عنوان مثال در نوامبر 2015 دانشگاه نورت کارولینای آمریکا در همکاری با موسسه ویروس شناسی ووهان اولین ویروس کرونای کاملا ساخت انسان را تولید کردند. نقد پروفسور Richard Ebright متخصص بیولوژی در مورد این پروژه را می‌توانید اینجا بخوانید (7) نقدی که بعد از شیوع بیماری کرونا در 2020 به کرات به عنوان شاهدی بر این مدعا به کار برده شد که ویروس شایع شده کنونی ساخت انسان است. چیزی که نشریه nature آن را باطل می‌داند.

بسیاری تویتهای اوایل و اواسط آپریل دونالد ترامپ که در آنها دولت چین را به طرز گنگ و ناروشنی در شیوع ویروس کرونا مقصر اعلام می‌کرد، از سر نادانی، ناسیونالیسم یا نهایتا تبلیغات بی پایه علیه چین می‌پنداشتند. اما به نظر می‌رسد ترامپ اطلاعات دقیقی داشت و بیان نمی‌کرد و هنوز هم نمی‌کند.

با این مرور کوتاه شاید هراس و وحشت دولت چین و آمریکا بیشتر معنی بدهد. هراسی که اگر هم به دول دیگر مستقیما سرایت نکرده باشد. مائده آسمانی شد برای کل سیستم کاپیتالیسم.

حتی اگر کاملا قبول کنیم این ویروس از آزمایشگاه درز نکرده اما هراس دولت چین و همه آنهایی که در این پروژه‌ها دست داشتند یا حداقل از چندو چون آن مطلع بودند، کاملا قابل فهم است.

این حضرات در صدد تحریک و ارتقای این ویروس به یک هیولای خطرناک بوده‌اند، قابل فهم است زمانی که می‌شنوند هیولا در بیرون آزمایشگاه روئیت شده، دچار هراس و وحشت شوند.

چه کسی می‌داند این همان ویروس بی گناهی است که 1در میلیون ممکن بود زمانی از خفاش به انسان سرایت کند، یا سلاح بیولوژیکی که آنها در حال ساختش هستند؟ ویروس اوراق هویتی‌اش را به کسی ارائه نکرده بود.

مشاهدات بالا دو نکته را آشکار می‌کند:

الف) همانطور که بالاتر اشاره کردم خطرناک بودن این پروژه‌ها و بی‌ربط بودنشان به بالابردن توان رویارویی با اپیدمی‌های احتمالی بیش از پیش ثابت شد.

کرونا ویروس ناشناخته‌ای نبود، ازسال 2017 این متخصصان بر روی آن کار می‌کنند، ورژنهای مختلف از آن ساخته‌اند، به درجات مختلف تحریک کرده‌اند وحتی کپی کاملا آن را نیز ساخته‌اند اما همانطور که می‌بینیم حتی کشورهای دست‌اندکار این پروژه هیچ درجه آمادگی برای رویارویی با آن را نداشتند.در این پروژه‌ها تنها خود سلاح مورد توجه است، اگر بخشی از پروژه ساخت سپر در برابر این سلاح باشد ساخت سپر برای کل افراد جامعه نیست.

ب) کافی است ویروس دستکاری شده را حال به هر میزان و هرجای دنیا به کار برد، دیگر نمی‌توان مطمئن بود که قابل کنترل خواهد بود. این را همه ویروس شناسان اذعان می‌کنند که موتاسیون و تغییر حالت دادن در ویروسهای تحریک‌شده و تقویت شده بالاتر و پیچیده‌تر است. کافی است هیولا را در نقطه‌ای به جان مردمی بیاندازند، اولا به سرعت به همه‌جا سرایت می‌کند دوما به همان سرعت تغییر می‌یابد و قابل بازشناسی نخواهد بود.

کرونا، بلا یا مائده آسمانی

برخوردهای بعدی و ادامه سیاستهای ظاهرا پانیک زده همه دول دنیا علی‌الخصوص دول غربی تنها حاکی از این است که یا این دولت مداران از قضیه احتمال درز ویروس از آزمایشگاه خبر دارند و شک دارند که ویروس شایع شده همان ورژن طبیعی و دستکاری نشده آن باشد یا اینکه به سرعت متوجه شدند که یک پاندمی و هراسی همه‌گیر از این پاندمی می‌تواند چه نعمتی برای این سیستم باشد.

اما چرا نعمت؟ به این دلیل ساده که کاپیتالیسم در یک بحران اقتصادی بسیار جدی به سر می‌برد. بحرانی که از اوایل 2019 به آرامی خود را نشان داد، به مراتب عمیق تر از بحران 2008 است. وجود بحران را بسیاری از اقتصاددانان اذعان کرده‌اند.

بگذریم از اینکه این روزها مد شده که به جای بحران اقتصادی واژه بی‌معنی بحران مالی را بکار می‌برند. قصد من اینجا پرداختن به واقعیت و ماهیت بحرانهای اقتصادی کاپیتالیستی نیست، اما شاید لازم باشد بگویم که بحران در هر بخش سرمایه نمودی است از بحران در بخش تولیدی، در بهم خوردن بالانس ترکیب ارگانیک سرمایه. برای بهتر فهمیدن این بحث می‌توان به مقاله با ارزش "دولت و بحران سرمایه‌داری" از دیوید یافی (8) مراجعه کرد.

بحران کنونی کاپیتالیستی که زیر سایه ویروس کرونا کاملا از مرکز توجه خارج شده، نمودهای خود را در اوایل 2019 نشان داد. این بحران را بسیاری از 2018 پیش بینی کرده‌بودند.(9)، (10)، (11)، (12)،(13) تنها نمونه‌هایی از آنهاست.

در نتیجه بحران 2008 تنها در آمریکا تا اواسط 2009 تعداد 7،5 میلیون نفر به بیکاران اضافه شد روندی که بعدها هم ادامه داشت. بانک فدرال سانفرانسیسکو در 2018 یعنی 10 سال بعد از این بحران اظهار می دارد که میانگین تولید ناخالص داخلی سالیانه در 10 سال گذشته 7 درصد بالاتر از الان می‌بود اگر بحران 2008 نبود. میانگین رشد اشتغال هنوز 3،9 درصد پایین‌تر از آن چیزی که می‌بایست می‌بود.

تاثیر بلافصل این وضعیت در سیاست و جامعه جنبش 99 درصدی در سال 2011 بود.

آهنگ رشد اشتغال در کشورهای G20 قبل از نمود بحران 1،9 درصد بود و تنها در نیمه اول 2009 به 1،2 پایین‌تر از صفر تقلیل یافت. یعنی تنها در یک سال و نیم 3،1 درصد کاهش. در عرض سال 2009 تعداد 6،2 میلیون نفر در کل کشورهای عضو اتحادیه اروپا بیکار شدند و درصد بیکاری در کل اروپا در آغاز سال 2010 به بیش از 9 درصد رسید.(14)

در بحران 2008 دولتها میلیاردها دلار \ یورو به بانکها و بخشهای بزرگ صنعتی تزریق کردند، یک دهه اقتصاد ریاضتی شدیدی به طبقه کارگر در همه دنیا تحمیل کردند و این البته با عکس‌العملهای مختلف در نقاط مختلف دنیا روبرو شد.

پیامدهای اجتماعی و سیاسی بحران 2008 برای سیستم موجود سنگین‌تر از این بود که به راحتی بتوانند از کنارش بگذرند. از جنبش 99درصدی تا رشد کوتاه مدت چپ در یونان و اسپانیا و جاهای دیگر، بهار عربی و اعتراضات پراکنده دیگر در گوشه و کنار دنیا...

برای همه عیان بود که در حالی که هنوز به مردم تحمیل می‌کنند که کمربندها را سفت‌تر ببندند تا خسارات‌شان ناشی از بحران 2008 جبران شود، رخ‌داد بحرانی دیگر با ابعادی بسیار بزرگتر با عکس‌العمل‌های بزرگتری نیز روبرو خواهد شد.

من اینجا قصد ندارم به بررسی سناریوهای مختلف از عکس‌العمل جامعه به بحران بپردازم. آیا یک بحران اقتصادی دیگر می‌تواند با اعتراضات رادیکال و پیشرو طبقه کارگر روبرو شود یا به فاشیسمی ماجراجو و لجام گسیخته زمینه‌رشد می‌دهد. بررسی اینها مستلزم بحثی مستقل و همه جانبه در این زمینه است.

اینجا تنها می‌خواهم نتیجه بگیرم که با لولوی کرونا میلیاردها به بانکها و سرمایه‌های بزرگ از کیسه مالیات مردم پرداختند، صدها هزار نفر تا همین اکنون بیکار شده‌اند، سالها بیکار سازی و ریاضت اقتصادی به مردم تحمیل خواهند کرد، بدون اینکه هراسی از عکس‌العمل سازمان یافته داشته باشند.

آیا از این به بعد به قول یکی از دوستان باید انتظار داشت سالانه اتحادیه‌های کارگری از کارفرماها بپرسند " چند درصد دستمزد را پایین بیاوریم تا یک کرونای دیگر ظهور نکند؟" .

نتیجتا باید بگویم حتی اگر دولت‌مداران، خصوصا دول غربی هراسی از درز کردن کرونای تحریک شده به بیرون نداشتند، از عکس العمل طبقه کارگر به سیاستهای اقتصادی کنونی‌شان و سالهای بعد هراسی فوق‌العاده دارند. و چه بهانه‌ای بهتر از یک پاندمی، هم برای منع همبستگی و ابراز وجود متشکل و متحد مردم هم برای رفع ورجوع امورات سرمایه‌های بزرگ و هم برای تحمیل فشار هر بیشتر به طبقه کارگر.

حامدخاکی

26 آپریل 2020

منابع:

Posted by l at 07:38 PM | Permalink

آخرین دفاع آلبرت پارسونز، از جان باختگان جنبش اول ماه مه

آخرین دفاع آلبرت پارسونز، از جان باختگان جنبش اول ماه مه

چنان که می دانیم، در پی جنبش طبقۀ کارگر آمریکا برای 8 ساعت کار در روز، که با تظاهرات کارگران شیکاگو در اول ماه مه 1886 ابعاد گسترده ای به خود گرفت، روز چهارم مه از درون تجمع کارگران در میدان «هی مارکتِ» شهر شیکاگو بمبی به طرف پلیس پرتاب شد و چند تن از افراد پلیس کشته شدند. سال ها بعد معلوم شد که کارگران هیچ نقشی در این بمب اندازی نداشته اند و در واقع پرتاب بمب به سوی پلیس توطئۀ خودِ پلیس برای سرکوب جنبش کارگران بوده است. این جنبش سرکوب شد و در جریان آن شمار زیادی از کارگران کشته و تعدادی نیز بازداشت شدند، که از آن میان 8 تن از رهبران این جنبش در تابستان و پائیزِ سال بعد به محاکمه کشیده شدند. قاضی «گری»، رئیس بیدادگاهی که این کارگران را محاکمه کرد، یکی از آنان را به 15 سال زندان و بقیه را به اعدام محکوم کرد. از اعدامیان، دو تن تقاضای عفو کردند، که پذیرفته شد و محکومیت شان به حبس ابد تقلیل یافت، یکی دیگر خود را در زندان کشت و 4 تن دیگر در نوامبر 1887 به دار کشیده شدند. ازاین 4 تن یکی آلبرت پارسونز بود، که در اینجا به مناسبت اول ماه مه امسال (2020) آخرین دفاع او را به شرحی که در کتاب «مرگ در هی مارکت»¹ آمده بازگو می کنم.

روز 8 اکتبر [1887] رو به پایان بود که نوبت آخرین دفاع به آلبرت پارسونز رسید. او پیش از آن سخنرانی های فراوانی کرده بود – در تجمع های بردگان آزادشده در کشتزارهای تکزاس و در گردهمایی های بزرگ کارگران در میدان های شلوغ شیکاگو – اما اکنون باید در دادگاه و برای هزاران نفر از همشهریانش و شمار زیادی خبرنگار سخن می گفت. او می خواست سخنانی را به زبان آورد که مخاطبانش نه تنها نسل آن روز بلکه نسل های آینده باشند، سخنانی که ممکن بود جان او را نجات ندهد اما صدایش را برای نسل های آیندۀ طبقۀ کارگر به یادگار می گذاشت.

پارسونز، که زندان او را نحیف و رنگ پریده کرده بود، با کت و شلواری به رنگ مشکی و کراواتی هماهنگ با رنگ لباسش و گل سرخی بر یقۀ کتش، برای آخرین دفاع به پا خاست. پوشه ای پُر از کاغذ روی میز مقابلش گذاشت و با صدایی بلند و رسا صحبت خود را آغاز کرد. نخست، از رئیس دادگاه درخواست اعادۀ دادرسی کرد:

«عالی جناب، اگر یک ویژگی وجود داشته باشد که محاکمۀ کنونی را شاخص کرده باشد آن ویژگی هیجان و حرارت و خشم و خشونتی است که از همان روز نخست بر این پرونده حاکم شد ... شما از من می پرسید چرا نمی خواهم حکم اعدام در مورد من اجرا شود. می پرسید چرا باید فرصت محاکمۀ جدیدی به من داده شود که بتوانم بی گناهی خود را ثابت کنم و اجرای عدالت را از دادگاه درخواست کنم. عالی جناب، من به پرسش شما پاسخ می دهم : حکمی که شما صادر کرده اید حکمی است هیجانی، واقعه را به گونه ای هیجانی یک کلاغ چهل کلاغ کرده، و از دل هیجان سازمان یافتۀ شهر شیکاگو بیرون آمده است. به همین دلیل است که از شما می خواهم حکم اعدام را معلق کنید و دادگاه جدیدی در فضایی آرام برگزار کنید».

پارسونز سپس لحن صدایش را تغییر داد، فرجام خواهی را کنار گذاشت و به محکومیت و تقبیح حکم دادگاه پرداخت. او نخست به کسانی حمله کرد که ادعا می کردند نمایندۀ افکارعمومی هستند، «قلم به مزدان رذل و رسوا و دروغگویان جیره خوار سرمایه داری که مطبوعات را به انحصار خود درآورده اند». او خطاب به قاضی «گری» (Gary) گفت «این دادگاه را مشتی اراذل و اوباش برپا کرده و کیفرخواست آن را مشتی اراذل و اوباش صادر کرده اند ... اراذل و اوباشی سازمان یافته و قدرتمند». در این لحظه، پارسونز سخنی را به زبان آورد که کسانی که بعدها با خشم از این محاکمه یاد خواهند کرد بارها و بارها آن را نقل خواهند کرد: «اکنون، عالی جناب، من اعلام می کنم که اعدام ما، چنان چه اوضاع به همین منوال پیش رود، چیزی جز ارتکاب قتل از سوی دستگاه قضایی نخواهد بود.» او تا آخر وقتِ دادگاه به سخنان خود ادامه داد و همین که عصر فرارسید و چراغ های گازی روشن شدند به قاضی روی کرد و به آرامی گفت: «عالی جناب، اگر اجازه بدهید، ادامۀ سخنانم را به فردا صبح موکول کنم.»

10 صبح روزِ بعد، پارسونز، که سرِ حال و آرام به نظر می رسید، گفتار خود را ادامه داد. او بقیۀ روز را به سخنرانی پرداخت. نخست سخنانی را با لحنی نرم و پوزش طلبانه بیان کرد: «خب، شاید من دیروز حرف های احمقانه ای را به زبان آورده باشم. اما کیست که احمقانه سخن نگفته باشد؟» او توضیح داد که مصائب زندگی کارگران و سرکوبگری پلیس و شبه نظامیان باعث شده که او احساس ترحم و تحقیر کند و، از همین رو، حرف هایی را به زبان آورده که اگر در آرامش به سر می بُرد بی تردید به زبان نمی آورد. با این همه، سخنان تندش به این معنا نیست که او آدمکش است. «دادستان مرا دینامیت انداز می نامد. چرا؟ آیا من به سوی کسی دینامیت انداخته ام؟ نه. آیا اصلاً من دینامیت داشته ام؟ نه. پس چرا دادستان مرا دینامیت انداز می نامد؟ فقط برای آن که به کارگران گفته ام دینامیت نیز، چون باروت، قدرت اجتماعی انسان ها را برابر می کند.»

در اینجا سخنان پارسونز بازهم لحن تندی به خود گرفت. عذرخواهی را کنار گذاشت و گفت: «پس امروز دینامیت همچون عامل رهایی انسان و نوع انسان از سلطه عمل می کند.» قاضی «گری» با شنیدن این سخنان آشکارا بی تابی خود را نشان داد، اما پارسونز همچنان به صحبت خود ادامه داد: «صبر داشته باشید تا توضیح دهم. دینامیت توزیع کنندۀ قدرت است. دموکرات است؛ همه را با یکدیگر برابر می کند.» سخنران، که با سخنان خود بسیاری از حضار را کلافه کرده بود، سپس به مسئلۀ حق آزادی بیان پرداخت. « اکنون به خاطرهمین گفته ها و بیان هاست که دادستان می خواهد مرا به زور به پای چوبۀ دار ببرد و خفه کند. اما آیا واقعاً کسی که چنین دیدگاهی داشته باشد و حتا از سر خشم آن را بیان کند دینامیت انداز است؟»

پارسونز تا نزدیکی های ظهر سخنان خود را ادامه داد، اما لحنش کمتر تحریک کننده بود و او بیشتر در مقام یک کارگر آگاه و مطلع سخن گفت. در مقام یک تاریخ دان از پیدایش و رشد جنبش کارگری و تاریخ اخراج های خونین کارگران و قتل عام های آنان سخن گفت و به ویژه از «سازمان پینکرتن»² نام برد، «ارتش خصوصی» کارفرمایان که مزدوران جیره خوار را برای ترور کارگران و سرکوب اعتراض های آنان به کار می گرفت. به عنوان یک فیلسوف سیاسی سوسیالیسم را تعریف کرد و توضیح داد که سوسیالیسم اکنون در دو شکل وجود دارد – آنارشیسم، که خواهان جامعه ای برابری طلب است که در آن از اقتدار کنترل کنندۀ انسان خبری نیست، و سوسیالیسم دولتی، که به معنای کنترل تمام چیزها از سوی دولت است. در مقام یک اقتصاددان به بررسی مسئلۀ مزد پرداخت و از جنبش اصلاحیِ هشت ساعت کار روزانه و رابطۀ کار و سرمایه سخن گفت. و سرانجام به عنوان یک روزنامه نگار، با استناد به صحبت های هریسون، شهردار شیکاگو، از «حقایق واقعی تراژدی هی مارکت» پرده برداشت. شهردار شیکاگو گفته بود تجمع کارگران در میدان هی مارکت مسالمت آمیز بوده و هیچ یک از سخنرانانِ این تجمع، کارگران را تحریک نکرده است.

پارسونز حتا در نقش دادستان هم ظاهر شد و با برگرداندن حملۀ نمایندگان دولت به سوی خودِ آنها گفت آنانند که حقوق مدافعان آزادی بیان، آزادی مطبوعات، آزادی تجمع و آزادی دفاع از خود را پایمال کرده اند. او، در حالی که با انگشت نوشتۀ دادستان را نشان می داد، ادعا کرد که بمب اندازی «کار برنامه ریزی شدۀ انحصارگران قدرت و ثروت بوده – اقدام همان کسانی که اکنون ما را به این عمل متهم می کنند»، و تأکید کرد که متهمان قربانیان واقعی این اقدام شده اند، قربانیان توطئه چینی میلیونرهای شیکاگو برای محروم کردن متهمان از زندگی و آزادی شان.

با سپری شدن روز، حضار دادگاه دیگر قرار خود را از دست داده بودند. قاضی «گری» نیز بیش از پیش برآشفته شده بود و عصبانیت خود را با نگاه ها و حرکات خشم آلودش نشان می داد. اما سخنان آلبرت پارسونز هنوز تمام نشده بود. او حتا به عنوان دانشمند برای هیئت منصفه کلاس درس گذاشت و از جمله دربارۀ شیمیِ دینامیت سخن گفت. اعلام کرد که آنچه در روز 4 مه به سوی پلیس پرتاب شده دینامیت نبوده، بلکه «همان چیزی بوده که در جنگ داخلی آن را بمب صوتی می نامیدند و از باروت و نیتروگلیسیرین درست می شده است.» دلیل پارسونز برای این ادعا گواهی جراحانی بود که زخم پلیس های مجروح را بسی کم خطرتر از زخم ناشی از انفجار دینامیت توصیف کرده بودند. اگر دینامیت بود، آنها «تکه تکه می شدند طوری که جسدشان اصلاً قابل شناسایی نبود».

سپس، پارسونز ناگهان موضوع صحبت را عوض کرد و خود را شهروند آمریکا معرفی کرد، شهروندی که اجدادش در «بانکر هیل» (Bunker Hill) و «وَلی فورج» (Valley Forge) جنگیده اند. پارسونز گفت او و اُسکار نیب [از بازداشت شدگان ماه مه که به 15 سال زندان محکوم شد] تنها مدافعانی هستند که «این خوش اقبالی یا بداقبالی – بسته به دیدگاهی که ممکن است دراین باره داشته باشیم – را داشته ایم که در کشور آمریکا به دنیا آمده ایم». سایر رفقای او به خارجی بودن متهم شده بودند، «گویی به دنیا آمدن در کشوری غیر از آمریکا جرم است». سخنران سپس از صمیم قلب اعلام کرد که «انترناسیونالیست» است، کسی که میهن دوستی اش از «مرزهای یک کشور واحد فراتر می رود». او، با گشودن دست هایش طوری که انگار می خواهد جهان را در آغوش بگیرد، اعلام کرد: «میهن من، جهان است و هم میهنانم، نوع بشر».

حدود ساعت یک بعد از ظهر، پارسونز، که آشکارا خسته به نظر می رسید، با این توضیح که حبس در سلول تاریک و محرومیت از ورزش در فضای باز او را از نظر جسمی ضعیف کرده است، از قاضی خواست که اجازۀ تنفسی کوتاه برای خوردن ناهار به او بدهد. قاضی «گری» سخنان پارسونز را قطع و درخواست او را برای تنفس رد کرد. سخنران، که اکنون به خشم آمده بود، به قاضی روی کرد و با صدایی زیر اما قاطع بر سر او داد کشید و گفت: «شما مرا در اینجا با حکم خود میخکوب کرده اید، زیرا من از اقتدار در هرشکل آن متنفرم. شما مرا به اعدامی شرم آور محکوم کرده اید، زیرا من دشمن رُک و راست هرگونه اجبار، هرگونه تبعیض، هرگونه زور، و هرگونه اقتدار هستم». او به این ترتیب به پایان دفاعش نزدیک می شد. خطاب به تمام مقامات حکومت از آنها پرسید: «شما فکر می کنید مردم کورند، خوابند، بی تفاوت اند؟ اگر چنین می اندیشید، خود را فریب می دهید. من به عنوان فردی از این مردم و از طرف آنها به شما می گویم تمام حرف ها و اعمال شما ... در اذهان مردم ثبت می شود. مردم در بارۀ شما داوری می کنند. مردم از قدرت شما، از قدرتی که دزدیده اید، آگاهی دارند. من، به سان یک کارگر، درهمین بیدادگاه در برابر شما می ایستم، چشم در چشم شما می دوزم ... و جنایت های شما را بر ضد بشریت محکوم می کنم. به دلیل همین مبارزۀ من است که شما می خواهید مرا بکشید. اما بدانید که خون من دامن شما را خواهد گرفت.» درحالی که از ضعف نمی توانست درست روی پایش بایستد، با صدایی آهسته گفت: «فکرمی کنم تمام حرف هایم را زدم. نمی دانم بیش از این چه باید گفت.» در این واپسین سخنرانیِ آلبرت پارسونز، هیچ صدایی به تأیید او برنخاست و هیچ دستی برایش زده نشد.

پی نوشت ها

1-Green, James, Death in the Haymarket, A Story of Chicago, the First Labor Movement and the Bombing that Divided Gilded Age America, Anchor Books.

2- Pinkerton Agency، تشکیلاتی پلیسی – امنیتی و خصوصی که در سال 1850 از سوی فردی اسکاتلندی به نام آلن پینکرتن – که هم جاسوس بود و هم پلیس مخفی – برای سرکوب و کشتار کارگران معترض و اعتصابی آمریکا بنیاد گذاشته شد. این سازمان هم اکنون وابسته به سازمان امنیت Securitas AB است که در 53 کشور جهان 300هزار نفر مزدور دارد و مرکز آن درشهر استکهلمِ سوئد است.

Posted by l at 07:23 PM | Permalink

هوش سیاه !

* http://worldculturalheritagevoices.org/international-chernobyl-disaster-remembrance-day/

فرمانده سپاه بعد از فضایی شدن به آمریکا اخطار کرد ما را عصبانی نکنید...

کاخ سفید هم به سپاه هشدار داد که میزنیم ... و سالهاست این رجز خوانی توخالی ادامه دارد ...

نیروهای مسلح آمریکا بزرگترین نیروهای نظامی جهان از نظر امکانات، میزان بودجه و تعداد پرسنل نظامی است . هزینه این نیروها در سال ۲۰۱۱ حدود ۵۵۰ میلیارد دلار بوده که اولین هزینه در بین کل کشورها تقریباً معادل ۴۳ درصد کل هزینه‌های نظامی دنیا و یازدهمین از نظر نسبت هزینه نظامی به تولید ناخالص داخلی در بین کشورهای جهان با ۴٫۹ درصد کل تولید ناخالص داخلی آمریکاست. طبعا در اقتصاد هم حرف را میزند.

چنین ساختاری هوش مکفی میخواهد همینطوری با معجزه بالا نمیرود .

حالا چگونه باور کنیم که سپاه پاسداران حاکم در ایران با روغن بنفشه و شاش شتر و دعاهای دینی... بتواند رجزهم برای آمریکا بخواند ؟
این بزرگترین توهین به شعور جامعه ایران توسط کاخ سفید است ، چون تمام این مسخره بازی و نمایشات روحوضی توسط مدیای غرب پوشش داده میشود .

سپاه پاسداران ایران ، یکی از بازیکنان باشگاه کاخ سفید در خاورمیانه است مثل ظهور و غروب طالبان و داعش ...

همان کاخ سفیدی که دوست مردم ایران نیست و حکومت اسلامی ایران را در1357 به ایران چپاند و سالهاست عقب مانده ترین لایه های جامعه ایران را قلبا لجستیک میکند . فعلا که تیغ سرکوب مردم در کف سپاه پاسداران است و مدیای جهانی در کف کاخ سفید ...

همان کاخ سفیدی که رئیس جمهورش اخیرا گفته برای مبارزه با کرونا مواد ضد عفونی تزریق کنید ...

تنها ابرقدرت دنیا ، نماینده اش در کاخ سفید بدون مشاور نمیتواند زر الکی بزند ، هرمتنی وهر صحبتی باید با انواع مشاوران اطراف چک شود و این خاص یک سیستم نیست همه همین روال را دارند . پس ترامپ وقتی میگوید مواد ضد غفونی تزریق کنید از سر ندانستن نیست . مثل همان تنقیه روغن بنفشه در داخل ایران ...

در این حالت شما با 2 گزینه مواجه اید ...

گزینه اول : ترامپ و کاخ سفید از عملکرد کرونا عصبانی هستند و چون هی دارن سود نمیکنند به گوزگوز افتادند .

گزینه دوم : مردم دنیا سقف و اندازه اش بیشتر از این نیست هر سیستمی با توجه به فرهنگ جغرافیای مربوطه یک چیزی میگوید تا کف کنی...

حالا شاش شتر محمد و روغن بنفشه علی ... و بقیه سیستمهای دیگر چیزهای عجیبی نیستند ، چون شخص اول کاخ سفید یک نسخه داد که بقیه برن جلو بوق بزنن...

حالا شما متقاعد هستی که احمقها در همه جا حاکم هستند ، ولی این واقعی نیست حاکمان اتفاقا به دلیل داشتن هوش مکفی به چنین جایی رسیده اند ، والا هماهنگی بین سپاه و پنتاگون در لایه های زیرین و روی کوهی از فحش و رجز خوانی یک اتفاق یهویی نمیتواند باشد ، این هوش و شعور امروزی نیروهای حاکم در کره زمین فقط ریشه و بافت مثبت ندارد ، والا هوش وجود دارد .

شعور اجتماعی انسان و لیاقت همه جوامع چنین حاکمانی در کره زمین نیست...

کاخ سفید و بقیه حکام دنیا اشتباه میکنند که فکر میکنند بعد از بحران کرونای 2019 دوباره مثل سابق میتوانند ادامه دهند ...

انسان معاصر بزودی از عملکرد کرونا تشکر خواهد کرد که تمام مناسبات غلط و غیر انسانی موجود را شخم میزند .

25.04.2020
اسماعیل هوشیار

www.tipf.info

Posted by l at 12:07 PM | Permalink

آیا کرونا هم می تواند نقش چرنوبیل را بازی کند؟

این روزها همزمان است با روز انفجار نیروگاه «چرنوبیل» در «اتحاد جماهیر شوروی». فاجعه ای که در 26 آوریل 1986، و درست پنج سال قبل از فروپاشی حکومتی اتفاق افتاد که مدعی دفاع از رنجبران جهان بود و ظرف هفتاد سال میلیون ها انسان را به انزوا، فقر، فساد، و نابودی کشاند.

گسترش و عظمت فاجعه چرنوبیل، که برخی آن را یکی از دلایل مهم فروپاشی شوروی می دانند، تنها به دلیل بی توجهی و ناکارآمدی ناشی از فساد حکومت شوروی نبود بلکه به دلیل پنهان کردن آن از مردمان زیر سلطه ی شوروی و کل جهان بود.

شوروی اطلاعات مربوط به فاجعه را برای دو سال از دنیا پنهان کرد و درست مثل ایران امروز متکبرانه و احمقانه حاضر به پذیرش کمک های بین المللی نشد. شوروی بلاخره در سال 1991، به ناچار از آژانس بین المللی انرژی اتمی کمک خواست؛ زمانی که خیلی دیر شده بود.

در فاجعه چرنوبیل قریب به پنج میلیون نفر آسیب دیدند، خانه های میلیون ها تن در شهرها و روستاهای استان هایی از شوروی آلوده شدند. به طوری که فقط در ماه مه 1986 این آلودگی در سراسر کشورهای نیمکره جنوبی، اقیانوس‌آرام، آتلانتیک و منجمد شمالی دیده می شد. و اثرات ویرانگر و کشنده ی آن وضعیت تششع در محدوده های بسیار از کشورهای اروپایی تغییر داد

***

اکنون چند ماه است از شیوع ویروس کرونا (کووید 19) در جهان می گذرد. فاجعه ای که برخی از کارشناسان زیست محیطی نقش عملکرد بد انسان ها را، در ارتباط با بی توجهی به محیط زیست، در پیدایش آن موثر می دانند و برخی دیگر آن را امری طبیعی می دانند که نظیرش بارها در تاریخ زندگی انسان وجود داشته است. هر چه هست این روزها بیشتر دولت های جهان و همه ی پزشکان و دانشمندان در کشورهای مختلف، در این مورد همراه شده اند و بیشترین کوشش ها برای پیدا کردن راه حلی ست در جهت نجات مردمان از این بیماری.

از آنجا که این بیماری جهانی ست، آمارهای درست از وضعیت بیماران، تعداد مبتلایان، تعداد جان باختگان و تعداد مداوا شدگان می تواند کمک موثری برای شناخت سریع تر این ویروس، عملکرد آن و مداوای آن باشد. اما متاسفانه درست در چنین شرایطی برخی از حکومت های دیکتاتوری، بنا بر روش معمول خود، دست به پنهان کاری زده اند. آن ها با دادن آمارهای غلط درباره تعداد بیمارها، بهبودی و یا مرگ آن ها نه تنها سدی شده اند برای بررسی های علمی درست، بلکه سبب شایع شدن بیشتر این بیماری و کشتار بیشتر مردمان شده اند. یکی از این حکومت ها، حکومت اسلامی حاکم بر ایران است.

پنهان کردن تعداد بیماران و مرگ ها از چشم جهانیان از سوی حکومت اسلامی، توصیه های احمقانه و مخرب آیت الله ها برای بیماران، از استعمال روغن بنفشه گرفته تا نوشیدن ادرار شتر. و ردیاب های مضحک مسئولین حکومتی و «یافتم، یافتم» های دروغین آن ها اگر چه زندگی بسیارانی از مردمان محروم از آموزش صحیح را در خطر نابودی قرار داده است، اما ماهیت ضعیف و پوشالی حکومت اسلامی را نیز هم برای مردمان ایران و هم برای جهانیان بیش از بیش روشن کرده است. زیرا همیشه به وقت جنگ و بیماری و مصیبت های همه گیر هست، که لیاقت و یا بی لیاقتی دولت ها در اداره امور و حفظ جان مردمان نشان داده می شود.

وضعیت ایران در شرایط اضطراری کنونی و عملکرد حکومت اسلامی برخی از تحلیل گران اجتماعی را بر آن داشته تا شیوع کرونا در ایران امروز را احتمال آغازی برای فروپاشی حکومت اسلامی بدانند. این برداشت با توجه به شباهتی که عملکرد شوروی با فاجعه چرنوبیل داشت (البته در مقایسی متفاوت) می تواند قابل تعمق باشد.

برخی از جامعه شناسان و سیاستمداران در همان زمان چرنوبیل آن را یکی از دلایل مهم فروپاشی شوروی می دانستند. میخائیل گورباچف، یکی از این افراد بود. او پس از فروپاشی شوروی در گفتگویی با نشریه ی اتریشی «استاندارد» فاجعه ی چرنوبیل را نقطه ی عطفی تاریخی عنوان کرد. برای این که «نقطه ضعف های رژیم کمونیستی را تا حد زیادی برای مردمان شوروی و جهانیان روشن کرده بود».

***
بلافاصله پس از تقاضای کمک شوروی که با همه ی ادعاهای خود قادر به کنترل پیامدهای چرنوبیل نبود، همکاری های بین المللی برای رسیدگی و کاهش ضایعات آغاز شد. مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1991صندوقی به نام «اعتماد چرنوبیل» ایجاد کرد که تا کنون موفقیت های زیادی داشته است. این صندوق همچنان زیر نظر دفتر هماهنگی امور بشردوستانه فعال است.
در مارس 2016، سازمان ملل قطعنامه ای را تصویب کرد و بر اساس آن 26 آوریل را به عنوان روز جهانی یادبود قربانیان چرنوبیل اعلام داشت.*
یادداشت های آخر هفته
25 آوریل 2020

Posted by l at 12:04 PM | Permalink

علم بهتر است يا ثروت يا هردو ؟!

علم بهتر است يا ثروت يا هردو ؟!

اين روزها شيوع ويروس كشنده كوويد ١٩ ( كرونا) دنيا را پات کرده و شايد هم مات كرده است ،خيلي ها از خود سوال مي كنند پس اين علم پزشكي چكار كرده و مي كند؟!چرا با اين همه پيشرفت در علم پزشكي نمي تواند با اين ويروس كشنده مقابله كند؟ يك لحظه ، انسان را به ياد موضوع انشاء علم بهتر است يا ثروت در كلاسهاى دوران نو جواني امان مي اندازد! يادمان هست اكثر بچه ها ثروت و اقليتي هم علم را بهتر مي دانستند! دليلش هم اين بود كه مي گفتند خوب تمام تلاش ما براي رسیدن به ثروت است ، پس ثروت بهتر است !امما جاهايي كه علم به داد انسان ميرسد را نمي ديدند، امروز شايد بسياري از همان دوستان و كلا ،انسانها، علم را بهتر مي دانند و نقش علم را كمتر از ثروت نمي دانند. بايد گفت ؛ امروز جهان از نظر علمي در ماتم بسر مي برد، اگر علم( پزشكي )آنقدر جلو بود مشكلات امروز را نداشتيم، همان انسانها، مي گويند اگر علم جلوتر بود شايد، كاري در مقابل اين كروناي لعنتي انجام ميدادند ،شايد بي علمي ما انسانها جهان را به اينجا رسانده است !از طرفي طرفداران ثروت هم امروز نگرانند كه اگر علم كاري نكند، ثروت هم نمي تواند در مقابل ويروس كشنده كاري از پيش ببرد. امروز به وضوع مي بينيم سرمايه داران هم با تمامي سرمايه هايشان در مقابل اين ويروس نانومتريك ناتوانند!درست است كه علم هم فعلن در مقابل اين ويروس کشنده كرونا كه سي هزار نوع ديگرش هم وجود دارد كم آورده است! البته پيشرفت علم را نبايد ناديده گرفت ،كشف همين سي هزارنوع ويروس كرونا خود نشان از پيشرفت علم دارد.شايد اگر ثروتي وجود نمی نداشت به كشف اينهم ويروس دست يافتنش دشوار بود و بسيار مشگل مي نمود! مانند، امروز، سرمايه داران با ثروتي كه در اختيار محققين قرار داده اند تا اين جاي كار با ابداع كيتها و تست تشخيص در كوتاهترين زمان توانسته اند روش هايي را براي مقابله با اين ويروس پيد اكنند. درست است كه تا پيدا كردن واكسن و يا داروي اثر بخش براي ويروس كشنده“ كوويد ١٩ "راه درازي است امما با پيدا كردن كيت تشخيص ويروس، مي توان بيماران مبتلا را اميدوار و ايزوله كرد كه بيشتر در جهان شيوع پيدا نكند كه خود نيمي از درمان است. در حال حاضر شايد سدها دانشمند از ويروس شناسان و ميكروبيولوگها تا متخصصينِ داروشناس و بهداشت و... مشغول تحقیق هستند تا شايد بتوانند واكسن و يا دارويي براي ويروس كشنده قرن بيست ويكم پيدا كنند.هم اكنون علم هم با همه پيشرفتش در مقابل اين ويروس دست ساز و تغيير يافته ، در مانده است ،امما ثروتِ سرمايه داران از «بيل گيس »تا«دونالد ترامپ» و خانواده راكفلر ها و ... هم با سرمايه هايشان كاري در جهت مهار ويروس نكرده اند. يكي از اينها «دونالد ترامپ» است كه با وعده هاي سرخرمن به مردمان آمريكا بخاطر انتخابات آينده در آمريكا و در جهان بخاطر مجبوبيت بيشتر فقط اميد مي دهد.در ایران هم بیش از سد و پنجاه میلیارد دلار سرمایه در اختیار خامنه ای ،بیش از هفتاد در سد مردم زیرخط فقر با ویروس کرونا دست و پنجه نرم می کنند! درست است علم پزشكي ، پيشرفتهاييِ داشته است ولي در مقابل ويروس نانومتريك ، تا كنون كار قابل توجه اي نكرده است ، ميدانيم علم پزشكي با تمام خدمات زيادي كه به مردم جهان كرده است هنوز در ابتداي راه است . نا گفته نماند علم پزشکی کارهای بسیاری هم کرده است از انقلاب كروموزومي تا پيوندهاي عصبي و تا كشف ویروسهای نانومتریک و ساختن سلولهاى بنيادي و...اینها هم در علم پزشكي كار هاي كوچكي نيست كه صورت گرفته است ، ولي امروز در برابر ويروس رها شده از چين زانو زده است!علت آنرا بايد در پيچيدگي انسان و بافت فيزيولوژيكي آن دانست و بقول«الكسيس كارل» بايد گفت؛ انسان موجودي است نا شناخته !

به نظر نگارنده علم و ثروت ، هر دو لازم و ملزوم يكديگرند ، زيرا اگر امروز، علم مبارزه با ويروس كرونا را هم داشته باشيم بايد ثروت اندوخته اي باشد تا اين كشفيات را به نتيجه برساندتا در دسترس مردم قرار گیرد. علمِ پزشكي در قرن بيست ويكم، اگر هم بتواند به واكسني براي كوويد ١٩ دست يابد تازه اول كار است ، چرا ؟ چون مافيا دارو و واكسن براه افتاده اند تا در انباشت سرمايه از هم پيشي بگيرند! بايد گفت تا سرمايه اي براي تحقيق ( واكسن و يا دارو )در ابعاد جهاني وجود نداشته باشد نمي توان همان داروها ويا واكسنی را توليد كرد در يك كلام اگر مافياي دارو چوب لاي چرخ بگذارد ، نمي توان ويروس كشنده را براحتی از بين برد و خسارت وارده از آن را جبران كرد. امروز جهان، علم مشترك و سرمايه گذاري هاي مشترك نياز دارد تا بتواند ويروس كشنده كنوني را در سراسر جهان ازبين ببرد!

در جهان امروز، سرمايه داري ، سرمايه و ثروت گه همراه و گه موازي علم به پيش ميرود و ويروس كرونا همچنان به كشتار مردمانِ جهان ادامه ميدهد.بايد گفت ، تاكنون ،جهان در مقابل ويروس ١٥٠/٨٠ نانومتري مغلوب شده است و مبتلايان به ویروس كوويد ١٩ از مرز دو ونيم ميليون تن گذشته است و اگر اين دو با هم عمل نكنند ، كشته ها سر به فلك خواهد زد و علم و ثروت اندر خم يك كوچه خواهند ماند.

Posted by l at 12:01 PM | Permalink

روز همبستگی جهانی كارگران خجسته باد!

توضیح: مطلب زیر را سال در ۱۳۹۵ به‌مناسبت روز جهانی کارگر نوشته بود که به تاریخچه روز جهانی کارگر در جهان و ایران و هم‌چنین اشعار کارگری می‌پردازد. اکنون این مطلب را مجددا در گرامی‌داشت روز جهانی کارگر ۱۳۹۹ منتشر می‌کنم.

نخستین روز ماه مه برابر با ۱۲ اردیبهشت روز همبستگی جهانی كارگران نام دارد. اولین روز از ماه «مه» هر سال در تقویم میلادی که در تقویم هجری شمسی معمولا با روزهای ۱۱ یا ۱۲ اردیبهشت ماه مصادف می‌شود، روز همبستگی جهانی کارگر نام دارد.

قرار بود که اول ماه مه ۱۸۸۶ در آمریکا، کاهش ساعات کار به‌هشت ساعت در روز، به‌اجرا درآید که چنین نشد و در نتیجه، کارگران در گوشه و کنار این کشور پهناور دست به‌تظاهرات زدند و در یک‌هزار و دویست کارخانه و کارگاه، اعتصاب صورت گرفت. شمار کارگران معترض شهر شیکاگو بیش از سایر شهرها و حدود ۹۰ هزار تن بود. در چهارمین روز تظاهرات شیکاگو، کارگران اعتصابی و هواداران‌شان در «میدان بیده- Haymarket» جمع شده و از این‌جا به‌حرکت درآمده بودند.

سخنرانان آنان بر یک گاری بزرگ سوار بودند و شعار می‌دادند. پس از طی مسافتی، پلیس اطراف این گاری‌(چهارچرخه) را گرفت و خواست که تظاهرکنندگان متفرق شوند که ناگهان انفجاری صورت گرفت، یک مامور پلیس کشته شد و چند کارگر و پلیس نیز مجروح شدند. این حادثه سبب شد که پلیس دست به‌تیراندازی به سوی جمعیت بزند و کشتار صورت گیرد. آمار کشته‌شدگان اعلام نشده ‌است ولی اسامی انبوه مجروحان در دست است. پلیس با اعمال خشونت موفق شد جمعیت را پراکنده سازد.

در پی این حادثه، هشت تن به‌عنوان مسبب دستگیر شدند که پنج نفر از آنان کارگر مهاجر آلمانی و یکی هم آلمانی تبعه آمریکا بود. دادگاه یکی از این دستگیرشدگان را به ۱۵ سال حبس محکوم کرد و بقیه محکوم به‌اعدام شدند که فرماندار ایالت مجازات دو تن از آنان را به‌حبس ابد تخفیف داد. یکی از محکومان به‌اعدام، پیش از اجرای حکم خودکشی کرد و چهار نفر دیگر به‌دار آویخته شدند.

در سال ۱۸۸۹ میلادی، کنگره بین‌المللی کارگران در پاریس، به‌پیشنهاد نماینده کارگران آمریکا، روز اول ماه مه را به‌عنوان روز جهانی کارگر برگزیدند و در پی آن در بسیاری از کشورهای دنیا، کارگران این روز را با راه‌پیمایی؛ سخنرانی و سمینار و جشن گرامی می‌دارند.

یکی از رهبران کارگران اعتصابی، پس از اعلام رای، در برابر دادگاه چنین گفت: «کارگران این که دریافته‌اند که می‌توانند با اتحاد و همبستگی و مبارزه جمعی مشکلات خود فائق آیند.»

با رسیدن اخبار مربوط به‌این تظاهرات، کشتار و اعدام به‌سایر کشورها، در گوشه و کنار جهان مراسم یادبود برگزار و هر سال هم تکرار شد که به‌تدریج اول ماه می، روز جهانی کارگر عنوان گرفت.

***

بنا به‌گفته محققان تاریخ جنبش کارگری و فعالین کارگری در ایران، کارگران ایران برای اولین‌بار در سال ۱۳۰۱ به‌شکلی مستقل و سازمان‌دهی‌شده از سوی تشکل‌های کارگری روز کارگر را در ۱۱ اردیبهشت برابر با اول ماه مه برگزار کرده‌اند.

اما به‌نوشته «سیدعلی آذری» در سال ۱۲۹۹، در زمان قیام خیابانی در تبریز در ۱۱ اردیبهشت، هم به‌دلیل تجلیل از باسکروویل و هم گرامی‌داشت عید کارگران، مراسمی در محل جمعیت خیریه تبریز برگزار گردیده است. یکی از اعضای حزب دموکرات در خصوص «تاریخچه روز اول ماه مه و معنی بین‌المللی این روز خجسته» سخنرانی کرده است. به‌هر حال تمام شواهد حکایت از این دارد که اولین مراسم روز جهانی کارگر، توسط اتحادیه کارگران چاپ‌خانه‌ها در ۱۱ اردیبهشت سال ۱۳۰۱ سازمان‌دهی شده بود.

طبق اعلامیه منتشره نشریه «حقیقت»، ارگان «شورای مرکزی اتحادیه‌های کارگران ایران»، به‌تاریخ یازده اردیبهشت چنین آمده است: «اتحادیه کارگران مطابع به‌سمع عموم کارگران می رساند، به موجب تصمیمی که به‌اکثریت آرا اتخاذ شده است، اول ماه مه، امروز ۱۱ ثور، به مناسبت عید کارگران با عموم کارگران عالم هم آواز و کارگران مطابع تعطیل نموده‌اند». در این مراسم «کاوه» پیرامون اول ماه مه و نیاز کارگران به‌تشکیلات سخنرانی کرد و حسین سیاسی نیز در سخنرانی خود درباره اوضاع زندگی و معیشت دشوار کارگران و هم‌چنین به بی‌خاصیت بودن قانون اساسی مشروطه در زندگی زحمت‌کشان اشاره می‌کند. این مراسم از سوی ارازل و اوباش مخالف روزنامه حقیقت و اتحادیه‌های کارگری، به‌سرکردگی محمدعلی جزایری شوشتری، که از مرتجعین معروف بازار در آن دوره بود، نیز تجمعی صورت می‌گیرد. در این مراسم که کارگرانی نیز در جهت مقابله با مرتجعین بازار در آن شرکت کرده بودند، از سخنرانی نمایندگان کارگران جلوگیری به‌عمل آمده و کارگران نیز با هو کردن مداوم، مانع از سخنرانی مرتجعین می‌گردند. در پایان این مراسم با بالا گرفتن تنش‌ها میان حاضران در مراسم، درگیری ایجاد می‌شود و بنا به‌نوشته «حقیقت»، «سید محمدعلی جزایری و پسر حاجی محمد تقی سفارتی(بنکدار) معروف الحال به‌سزای بی‌احترامی که به‌کارگران نموده‌اند، رسیده از طرف جمعیت کتک می‌خورند» در همین سال یعنی اولین سال برگزاری جشن اول ماه مه از طرف کارگران و فعالین تشکل‌های آن روزگار کارگران، نمایشی هم در سالن گراند هتل اجرا می‌شود. نمایشی که توسط کارگران انتخاب و تمرین شده بود از سوی مقامات حکومتی غیرقابل اجرا تشخیص داده می‌شود، اما دست‌اندرکاران نمایش بلافاصله نمایش دیگری را تهیه و اجرا می‌کنند. روایت نشریه حقیقت از این نمایش و پایان آن نیز جالب است: «… در بین نمایش استاد حسن سیاسی از طرف کارگران تبریک عید به حاضران گفته، بعد اسماعیل حروف چین نطق مختصری از طرف اتفاق جوانان ایراد نموده، تبریک عید اظهار کرد و نطق با غریو و فریادهای مرده‌باد اشراف پوسیده، نیست ونابود باد ظلم، زنده‌باد مساوات خاتمه پذیرفت».‌(روزنامه حقیقت، شماره ۷۱، ۱۳ اردیبهشت ۱۳۰۱).

اگر چه روزنامه حقیقت به‌مدیریت «محمد دهگان» در اوایل تیرماه ۱۳۰۱، توسط حکومت رضاخانی تعطیل گردید، اما گزارشات مربوط به‌جشن اول ماه مه سال ۱۳۰۲، یعنی دومین تعطیلی رسمی اول ماه مه به‌وسیله کارگران را در روزنامه «کار» می‌توان پی گرفت که پس از توقیف روزنامه «حقیقت» اخبار و موضوعات کارگری را نشر می‌داد. روزنامه کار به‌سردبیری رییس اتحادیه معلمین، یعنی «ابوالفضل لسانی» منتشر می‌شید. در سال ۱۳۰۲ نیز کارگران در مناطقی جشن اول ماه مه را برگزار کردند. بنا بر نوشته روزنامه حقیت شماره ۲۲ به تاریخ ۱۴ اردیبهشت ۱۳۰۲، کارگران چاپ‌خانه‌ها در میدان توپخانه تجمع و دو تن از فعالان کارگری در این مراسم سخنرانی نموده‌اند. در همین روز اتحادیه مرکزی از حکومت نظامی تقاضای صدور مجوز برگزاری جشن اول ماه مه را می‌کند که به‌دلیل مخالفت حکومت نظامی از برگزاری این جشن جلوگیری به‌عمل می‌آید.

هم‌چنین در روزنامه حقیقت به‌تاریخ ۱۱ اردیبهشت همین سال متن زیر را منتشر کرده بود: «تقدیر و تشکر» امروز کارگران مطابع طهران به‌مناسبت عید اول ماه مه اعتصاب نمودند. ما این اقدام مجدانه کارگران مطابع را که در حقیقت قائدین و مبرزین نهضت سوسیالیزم در ایران هستند و در این روز عید صدای خودشان را به‌گوش رفقای بین‌المللی خود می‌رسانند، تقدیس نموده، به‌ایشان و به‌توسط آن‌ها به‌تمام کارگران ایران تبریک خودمان را می‌گوییم. زنده‌باد کارگران ایران. پاینده باد اول ماه مه»

در تاریخ ۱۴ اردیبهشت نیز در این روزنامه گزارش کوتاهی از برگزاری جشن اول ماه مه در میدان توپخانه انتشار یافته است. پس از استقرار حکومت رضا شاه و سرکوب فعالین کارگری و دستگیری و پیگرد فعالین حزب کمونیست در این دوره، روز کارگر عموما در محافل خصوصی و به‌شکل غیررسمی برگزار می‌شد. در سال ۱۳۰۶، تشکل‌های مخفی حزب کمونیست ایران مجددا از نو سازمان‌دهی شده و تلاش در ایجاد و احیای مجدد تشکل‌های علنی کارگران نمودند. اگرچه در این سال، مرتضی حجازی رییس شورای مرکزی اتحادیه های کارگری به‌دست حکومت رضا شاه و تحت شکنجه‌های شهربانی به‌قتل رسید، اما سال ١٣٠٧ در تهران و بسیاری از مناطق صنعتی جشن اول ماه مه برگزار گردید. این روز که با گردهم‌آیی‌های کارگری همراه بود پیشاپیش از سوی حزب کمونیست ایران فراخوان داده شده بود. بنا بر نوشته «ستاره سرخ» ارگان حزب کمونیست ایران در این روز، تجمعات کارگری بیش‌تر رنگ و بوی سیاسی داشت و خواسته‌های مطرح شده در قطع‌نامه‌های کارگران عبارت از «آزادی اعتصاب، آزادی تجمعات، 8 ساغت کار روزانه، ممنوعیت کار کودکان»، بود. اما یکی از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین روزهای اول ماه مه، برگزاری مراسم ۱۱ اردیبهشت در سال ۱۳۰۸ در آبادان بود. پس از احیای مجدد تشکل‌های مخفی کارگران نفت در خوزستان طی سال‌های ۱۳۰۵ تا ۱۳۰۸ برگزاری مراسم اول ماه مه در این روز منجر به‌اعتصاب کارگری فراگیر در این مناطق گردید. این اعتصاب که یکی از بزرگ‌ترین اعتصابات کارگران بخش صنعتی در کشورهای خاورمیانه بود، تاثیری مستقیم بر تضعیف قدر قدرتی دولت بریتانیا در این منطقه داشت. هم‌زمان با مذاکرات کدمن بر سر موضوع تمدید قرارداد نفت میان حکومت ایران و شرکت نفت انگلیس و ایران، تعدادی از فعالان کارگری شهر آبادان که در کلوپ کاوه این شهر که در حقیقت متعلق به‌تشکیلات مخفی کارگران بود، دستگیر شدند. فعالان کارگری که در تدارک برگزاری اول ماه مه بودند، از این فرصت برای تبدیل مراسم روز کارگر به‌فراخوان برای اعتصاب عمومی در اعتراض به‌دستگیری کارگران و مذاکرات نفت استفاده نمودند. نمایش خیابانی کارگران به‌مناسبت روز کارگر در این شهر تبدیل به‌اعلام اعتصاب عمومی گردید. با دخالت نیروهای نظامی، این اعتراضات به‌خشونت کشیده شد. کارگران که عملا اداره شهر را به‌دست گرفته بودند خواهان آزادی کارگران زندانی و رسیدگی به‌خواسته‌های اعلام شده خود بودند. در این اعتراضات خواسته‌های اصلی کارگران عبارت بود از: آزادی کلیه دستگیر‌شدگان، افزایش حقوق متناسب با معیشت کارگران، مرخصی یک‌ماهه با حقوق، تهیه مسکن برای کلیه کارگران، رعایت احترام و شان کارگران، لغو بلاک لیست، به‌رسمیت شناختن تشکل کارگری توسط شرکت، جلوگیری از اخراج‌های بدون دلیل توسط انگلیسی‌ها، تقلیل ساعت کار در تابستان و... با ادامه درگیری‌ها و ناتوانی نیروهای نظامی دولتی در سرکوب کارگران، نیروهای نظامی و ناوهای جنگی انگلیسی شهر آبادان را محاصره کردند. پس از پایان درگیری‌ها تعداد بسیار زیادی از فعالین کارگری و خانواده‌هایشان در مناطق مختلف خوزستان دستگیر شدند و از بازگشت مجدد برخی از آنان به‌خوزستان جلوگیری به‌عمل آمد. اگرچه حکومت نظامی و نیروهای نظامی انگلیسی توانستند اعتصاب کارگران را سرکوب نمایند اما بسیاری از خواسته‌های کارگران اعتصابی عملا توسط شرکت نفت ایران و انگلیس پذیرفته شد و به‌مرور اجرا گردید. در سال ۱۳۱۰ نیز کارگران نساجی وطن در اصفهان روز کارگر را با تجمع در چهار باغ جشن گرفتند. در این مراسم یکی از مسائل اصلی مورد گفتگوی کارگران، قرارداد جدیدی بود که کارفرمایان کارخانه‌های نساجی در اصفهان به‌کارگران تحمیل کرده بودند. در جریان مراسم روزکارگر فعالین تشکل‌های کارگری اعلام نمودند که از ۱۵ اردیبهشت در اعتراض به‌این قرداد جدید دست به‌اعتصاب خواهند زد. روز کارگر سال ۱۳۱۰ در اصفهان، همانند روز ۱۱ اردیبهشت سال ۱۳۰۸ در آبادان، تبدیل به‌روزی برای اعتصابی ماندگار در تاریخ جنبش کارگری در اصفهان گردید. طی این اعتصاب خواسته‌های کارگران از قبیل، ۹ ساعت کار، توقف تفتیش و توهین به‌کارگران، ایجاد غذاخوری در کارخانه، افزایش ۲۰ درصدی دستمزدها، اختصاص یک ساعت برای استراحت و غذای کارگران و کن لم یکون شدن کنترات پیش گفته، متحقق گردید. از سازمان‌دهندگان شناخته شده کارگری در این سال‌ها که هدایت و سازمان‌دهی روزهای کارگر و اعتصابات کارگری و هدایت تشکل‌های کارگری را داشته‌اند باید از کسانی مانند، محمد دهگان، پیشه‌وری، مرتضی حجازی، علی شرقی، محمداسماعیلی(تنها)، یوسف افتخاری، علی امید و… هم‌چنین تعداد زیادی از فعالین و کارگران شناخته نشده‌ای نام برد که در طول حکومت پهلوی اول و دوم در زندان‌های حاکیمت پهلوی و حکومت اسلامی جان باختند. جمال چراغ ویسی سخنران اول ماه مه را اعدام کردند و یا شاهرخ زمانی در زندان کشتند.

***

در ایران دو روش برای تعیین حقوق و دستمزد کارگران وجود دارد. یکی طرح طبقاتی مشاغل است که کارگران مشمول این طرح، طبقه‌بندی می‌شوند و براساس گروه پایه، سوابق و مهارت‌های خود حقوق و دستمزد دریافت می‌کنند. این کارگران وضعیت بهتری نسبت به‌سایرین دارند و معمولا در کارگاه‌های بالای ۵۰ نفری مشغول به‌کار هستند. گروه دیگر کارگرانی هستند که از روش سنتی و بر طبق حداقل حقوقی که شورای عالی کار اعلام می‌کند حقوق می‌گیرند و حقوق آن‌ها در هر حالی حداقلی است. تعداد این کارگران بیش‌تر است و بالای ۵۰ درصد هستند و بیش‌تر در کارگاه‌های کوچک فعالیت دارند هر چند که در شرکت‌های بزرگ صنعتی نیز از این دسته کارگران دیده می‌شوند.

اخیرا خبرگزاری حکومتی تسنیم، نوشته است: «... سخنگوی دولت خط فقر تهرانی‌ها را ۳ میلیون تومان می‌داند. محمدباقر نوبخت، رییس سازمان مدیریت و برنامه‌‌ریزی کشور در جلسه علنی روز گذشته مجلس با تاکید بر «تقاضا می‌کنم چنین تکلیف مالایطاقی را به‌دولت تحمیل نکنید، غیر از این که دولت قادر به‌حذف یارانه ۲۴ میلیون نفر نیست»، اظهار داشت: واقعا از مجلس نهم که حامی افراد کم‌درآمد است هم این تصور نمی‌رود که در پایان کار خود یارانه نقدی ۲۴ میلیون نفر را حذف کند، در حالی که شما می‌دانید درآمد ۳ میلیون تومانی یک کارمند در شهری مثل تهران زیاد نیست، این فرد نزدیک همین رقم را باید اجاره‌خانه بدهد و باید هزینه تحصیل فرزندانش را تامین کند آن هم با همین وضعیت که یک درآمد هم بیش‌تر ندارد.

ناچیز بودن سطح دستمزد و عدم تناسب آن با هزینه‌ها باعث شده که اغلب کارگران در ایران، مشکلات معیشتی داشته باشند. این وضعیت وقتی با نبود امنیت شغلی و عدم پرداخت به‌موقع دستمزد همراه است و شرایط سخت‌تری را برای کارگران و خانواده‌هایشان به‌وجود آورده است.

حداقل حقوق کارگران که در سال ۹۴، مبلغ ۷۱۲۴۲۵ تومان بود با افزایش ۱۴ درصدی، به ۸۱۲۱۶۵ تومان در سال ۱۳۹۵، افزایش یافته است. این افزایش کم‌تر از سال‌های قبل بوده ولی توجیه دولت، پایین‌آمدن رشد تورم بوده که البته این به‌معنای پایین آمدن هزینه‌های زندگی و قیمت‌ها نیست.

افزایش حداقل دستمزد بالاتر از خط فقر رسمی‌(سه و نیم میلیون تومان) یک خواست اساسی کارگران است. هفت تشکل کارگری با انتشار بیانیه مشترکی، در آستانه اول مه در قطعنامه‌های کارگری که به‌مناسبت روز کارگر از جانب تشکل‌های کارگری منتشر شده بار دیگر بر افزایش حداقل دستمزد به‌سطح سه و نیم میلیون تومان تاکید شده است.

طبق آمار و بررسی‌ها، خانواده کارگری به‌عنوان بزرگ‌ترین و تاثیرگذارترین قشر جامعه در مناسبات اقتصادی از تولید گرفته تا مصرف، برای خود اندکی تعادل ایجاد کرده بودند که در سال‌های گذشته ۱۸۶ درصد قدرت خرید خود را از دست دادند و حال دیگر با از دست دادن قدرت فعلی خود در سال ۱۳۹۵، با مشکلاتی متعدد‌تر روبه‌رو شده‌اند، و قدرت خرید خود را بیش از گذشته از دست داده‌اند.

***

درباره رنج و کار کارگران، شاعران کمونیست، مردمی، انقلابی و آزاده، اشعار زیادی سروده‌اند. از جمله:

فرخی یزدی در وفاداری به‌آرمان مشروطه، یعنی آزادی، نشان می‌دهد که از مناسبات پنهان اجتماعی می‌سراید:

غنا با پافشاری كرد ایجاد تهی‌دستی

خدا ویران نماید خانۀ سرمایه‌داری را

ز جور كارفرما كارگر آنسان بخود لرزد

كه گردد روبرو كبك دری باز شكاری را

فرخی یزدی، با «ماتریالیسم تاریخی» هم آشنایی کلی دارد، و از همین مبنا مبارزه طبقاتی را تنها راه رهایی جامعه می‌داند:

توده را با جنگ صنفی آشنا باید نمود

کشمکش را بر سر فقر و غنا باید نمود

در صف حزب فقیران اغنیا کردند جای

این دو صف را کاملا از هم جدا باید نمود

تا مگر عدل و تساوی در جهان مجری شود

انقلابی سخت در دنیا به پا باید نمود

فرخی یزدی در سال ۱۲۶۷ به‌دنیا آمد. و در سراسر زندگی‌اش، به دلیل مبارزه در راه آرمان‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، رنج و عذاب فراوان کشید و سرانجام در سال ۱۳۱۸ در زندان رضا شاه به‌قتل رسید.

***

شعر کارگری، از موضع طبقاتی و با مضمون انقلابی، توسط ابوالقاسم لاهوتی سروده شده است. ابوالقاسم لاهوتی‌(۱۳۶۶-۱۲۳۶)، تنها انقلابی‌(مانند عشقی) و مردمی‌(مانند فرخی) نیست، بلکه شاعری آرمان‌گراست و به «جهان بینی مترقی پرولتاریا» باور دارد. او نیز مانند بسیاری از روشنفکران روزگار، از پیروزی انقلاب بلشویکی در روسیه به وجد آمده بود.

لاهوتی سرود تاریخی «انترناسیونال» مهم‌ترین سرود جنبش کمونیستی را به‌فارسی آهنگین برگرداند. وی از شاعران طراز نوین قرن بیستم بود که در کنار مایاکوفسکی، ناظم حکمت، برتولت برشت، لویی آراگون، پابلو نرودا و... قرار داشت.

لاهوتی آگاهی طبقاتی را به‌زبانی ساده برای کارگران تشریح می‌کند:

من از عائلۀ رنجبرم

زاده‌ رنجم و پرورده‌ دست زحمت

نسلم از کارگران

حرف من این‌که: چرا کوشش و زحمت از ماست

حاصلش از دگران؟

این جهان یک‌سره از فعله و دهقان برپاست

نه که از مفت‌خوران!

در نگرش طبقاتی لاهوتی، «حکومت قانون»، یعنی بزرگ‌ترین میراث مشروطه، دیگر بهایی ندارد، زیرا «دین و قانون و وطن آلت اشراف بود». او در شعر خود تاکتیک مبارزه طبقاتی را با مهارتی کم‌نظیر در قالب شعری چنین سروده است:

چیست قانون کنونی، خبرت هست از آن؟

حکم محکومی ما!

بهر آزاد شدن، در همه روی زمین

از چنین ظلم و شقا

چاره‌ رنجبران وحدت و تشکیلات است!

لاهوتی، تنها اهل سخنوری و نظریه‌پردازی نبود، بلکه انسان پیکارگری نیز بود. در جوانی به‌کودتای نظامی دست زد، و پس از شکست به‌اتحاد شوروی‌(سابق) پناه برد.

***

شعر پروین اعتصامی، سرشار از مهر و عاطفه است. پروین، صرفا هم‌دردی با محرومان جامعه کافی ندانست و آن‌ها را به‌اعتراض و خیزش فرا می‌خواند:

تا به‌کی جان کندن اندر آفتاب ای رنجبر؟

ریختن از بهر نان از چهر آب ای رنجبر

از حقوق پایمال خویشتن کن پرسشی

چند می‌ترسی ز هر خان و جناب ای رنجبر؟

حاکم شرعی که بهر رشوه فتوی می‌دهد

کی دهد عرض فقیران را جواب ای رنجبر

جمله آنان را که چون زالو مکندت خون بریز

وندر آن خون دست و پایی کن خضاب ای رنجبر!

***

نیمایوشیج‌(علی اسفندیاری)، پدر شعر نو در شعرهای کار شب پا، خانواده سرباز، محبس، خارکن، شهید گمنام، مادری و پسری، و بسیاری قطعات دیگر، از زندگی روزمره مزدبگیران سروده که در سراسر ادبیات فارسی فوق العاده است.

نیما محرومان شهری را به‌اعتراض و قیام فرا می‌خواند:

داد از این شهر و این صناعت داد!

چند باید نشست مست و خموش

بندگی چند با دل ناشاد؟

از زمین برکنید آبادی

تا به‌طرح نوی کنیم آباد

به‌زمین رنگ خون بباید زد

مرگ یا فتح، هرچه بادا باد

یا بمیریم جمله یا گردیم

صاحب زندگانی آزاد

فکر آسایش و رفاه کنیم

وقت جنگ است، رو به راه کنیم!

نیما در منظومه‌های بلند «ناقوس»، «مرغ آمین» و «سوی شهر خاموش» تصاویری زنده‌ای از یک انقلاب پرشکوه ارائه داده است:

او با نوای گرمش دارد

حرفی که می‌دهد همه را با همه نشان.

تا با هم آورد

دل‌های خسته را

دل برده است و هوش، زمردم کشان کشان

و اندر نهاد آنان

جان می‌دمد به‌قوت جان نوای خود.

در تار و پود بافته‌ خلق می‌دود

با هر نوای نغزش رازی نهفته را

تعبیر می‌کند

وز هر نواش

این نکته گشته فاش

کاین کهنه دستگاه

تغییر می‌کند!‌(ناقوس)

نیما تعهد اجتماعی را در گوهر هنر می‌داند. وظیفه شاعر می‌داند که در نبرد طبقاتی در کنار فرودستان بایستد. در نامه‌ای می‌نویسد: «شعر وسیله انجام خدمت اجتماعی است، یعنی احساسات طبقه را به‌حرکت در می‌آورد... البته نویسنده و شاعر اجتماعی، یک شاعر و نویسنده عالم و فاضل و جسور طبقاتی در ایران امروز خیلی کم است».

نیما در نامه‌ای به‌خانواده اش، اشاره می‌کند که به‌طرز فکر برادر خود گرایش دارد. لادبن اسفندیاری، برادر نیمایوشیج، از نخستین اعضای حزب عدالت بود. او در گریز از دیکتاتوری رضاشاه به‌شوروی گریخت و مانند بیش‌تر رفیقای خود، قربانی تصفیه‌های استالین شد.

***

احمد شاملو‌(بامداد)، ادامه‌دهنده راه هنری و اجتماعی نیمایوشیج بود. شاملو، در مقدمه کتاب جمعه، شماره اول، مرداد ۱۳۵۸، نوشت:

«روزهای سیاهی در پیش است. دوران پرادباری که اگر‌چه منطقا عمری دراز نمی‌تواند داشت، از هم‌اکنون نهاد تیره خود را آشکار ساخته است و استقرار خود را بر زمینه‌یی از نفی دموکراسی، نفی ملیت و نفی دستاوردهای مدنیت و فرهنگ و هنر می‌جوید. پس نخستین گام‌های خود را با به‌آتش کشیدن کتاب‌خانه‌ها و هجوم علنی به‌هسته‌های فعال هنری و تجاوز آشکار به‌مراکز فرهنگی کشور برداشته، هدف کشتار همه متفکران و آزاداندیشان جامعه است. اکنون ما در آستان توفانی رونده ایستاده‌ایم. باد نماها ناله‌کنان به حرکت درآمده‌اند و غباری طاعونی از آفاق برخاسته است».

در این بن‌بست

دهانت را می‌بویند

مبادا که گفته باشی دوستت دارم.

دلت را می‌بویند

روزگار غریبی است، نازنین

و عشق را

کنار تیرک راهبند

تازیانه می‌زنند.

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بن‌بست کج و پیچ سرما

آتش را

به‌سوخت بار سرود و شعر

فروزان می‌دارند.

به اندیشیدن خطر مکن.

روزگار غریبی است، نازنین

آن که بر در می‌کوبد شباهنگام

به کشتن چراغ آمده است.

نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند

بر گذرگاه‌ها مستقر

با کنده و ساطوری خونالود

روزگار غریبی است، نازنین

و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند

و ترانه را بر دهان.

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کباب قناری

بر آتش سوسن و یاس

روزگار غریبی است، نازنین

ابلیس پیروزمست

سور عزای ما را بر سفره نشسته است.

خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

***

سعید سلطانپور، تنها دو سال‌ونیم بعد از انقلاب، در مراسم ازدواجش، به‌وسیله پاسداران حکومت اسلامی جهل و جنایت و ترور، دستگیر و بعد از چند ماه در اولین ‌موج کشتارهای علنی و افسارگسیخته حکومت اسلامی با فرمان خمینی، پس ‌از سی خرداد ۱۳۶۰ در کنار ده‌ها مخالف و انقلابی، در زندان اوین آماج رگبارهای جانیان حاکم بر ایران شد.

غمه در نغمه خون غلغله زد، تندر شد

شد زمین رنگ دگر، رنگ زمان دیگر شد

چشم هر اختر پوینده که در خون می‌گشت

برق خشمی زد و برگرده شب خنجر شد

سعيد سلطانپور از آينده، از اميد به‌مبارزه، از تسليم نگشتن و... سروده است:

قلب مرا برداريد

اين قلب

اين ستاره خونين را

اين خون خشمگين را

اين ارغوان كوهی را

كه می‌چرخد در طوفان

و نعره می‌كشد از آتش جگر در باد...،

در همان زمان نویسندگان سرشناس عضو انجمن جهانی قلم، با انتشار بیانیه‌ای با عنوان «اعدام در ایران» که در نیویورک تایمز چاپ شد، تیرباران سعید سلطانپور شاعر، نمایشنامه‌نویس و مبارز راه آزادی را محکوم کردند. سلطانپور به‌هنگام مرگ چهل ساله بود.

یکی از پاسداران پیشین زندان اوین‌(ص ت)، در زمان تیرباران سعید سلطانپور گفته است: «آیت‌الله گیلانی روز سی‌ام خرداد سعید سلطانپور را در یکی از اتاق‌های زندان اوین «محاکمه» کرد و هنگامی که شنید سلطانپور متولد سبزوار است از او پرسید آیا شما ملاهادی سبزواری را می‌شناسید؟ که سلطانپور گفت بله. پس از آن آیت‌الله گیلانی خطاب به‌سلطانپور گفت آیا حاضرید افکار ملاهادی سبزواری را مطالعه کنید که سلطانپور گفت اگر وقت کنم حتما. پس از آن آیت‌الله گیلانی بدون آن که سخنی از محکومیت یا حتی اعدام بکند به‌سلطانپور گفت خب حتما آثار سبزواری را مطالعه کنید. پس از آن سلطانپور به‌بند بازگشت و فردا صبح تیرباران شد.

***

عباس سماکار در سال ۱۳۵۲، همراه گلسرخی و کرامت دانشیان از سوی دادگاه نظامی شاه، به‌اعدام محکوم شد. حکومت شاه، کرامت و گلسرخی را اعدام کرد و عباس سماکار نیز با یک درجه تخفیف، از اعدام نجات یافت و به‌حبس ابد محکوم شد. اعدام و زندانی‌کردن اعضای این گروه، که هیچ جرمی به‌جز اندیشیدن به‌سرنوشت مردم جامعه خود و اعتراض علیه سرکوب موجود مرتکب نشده بودند و می‌خواستند زندانیان سیاسی را آزاد کنند. و طرح‌شان از مرحله گفتگو پیش‌تر نرفته بود؛ یعنی جوانانی بودند که می‌خواستند آزادی‌خواه، چپ، و پیکارگر باشند، توجیهی برای محکومیت‌های سنگین و اعدام‌شان وجود نداشت.

آن‌ها ایده‌هایی در راه رهایی زندانیان سیاسی و غیره در کله داشتند که حتی برخی از آنان، مانند خسرو گلسرخی که از پیش زندانی بود هیچ نقشی در طرح‌ها و برنامه‌ها و افکار افراد دیگر این گروه نداشت. اما ساواک آن‌ها را به‌هم وصل کرد.

عباس سماکار، شاعر، فیلم‌ساز و فعال سیاسی سوسیالیست، در زمان حکومت اسلامی نيز مدت كوتاهی در زندان به‌سر برد و سپس مخفيانه از ايران خارج شد. وی، افزون بر فعاليت‌های سياسی و ادبی خود، در دوره‌هایی عضو هيئت دبیران «كانون نويسندگان ايران در تبعيد» بود و کتاب های زیادی ر ادر عرصه سینما، نقد و شعر و خاطرات منتشر کرده است.

عباس، مدتی را در زندان دیزل ‌آباد کرمانشاه به‌سر برد و در این دوره به‌همراه یحیی رحیمی، طولانی‌‌ترین اعتصاب غذای تاریخ را به‌مدت ۸۶ روز انجام داد. آنان بعد از ۶۸ روز، اعتصاب غذای تر، مدت ۶ روز نیز به‌اعتصاب غذای خشک دست زدند و دو بار رگ دست‌هایشان را بریدند و سرانجام یحیی بعد از ۸۰ روز و عباس سماکار بعد از ۸۶ روز با به‌زانو در آوردن زندان‌بانان خود، به‌خواسته‌هایشان از جمله انتقال به‌زندان تهران دست یافتند.

شعری از عباس سماکار:

چنین که ما کارگریم

چنین میگوئید شما که اجازه دارید

هر کهرا میخواهید

بکُشید

هرجا را که میخواهید

بمباران کنید

هر کثافتی را بهنام دمکراسی

تحمیل کنید

هر ثروتی را که میخواهید

ببلعید

هر خرافاتی را به‌نام واقعیت

بهخورد ما بدهید

و همه اینها دمکراسی ست

آیا میبینید

چگونه باد سَرسَر گوش را کر میکند

باور ندارید آیا هنوز

که این دمکراسی قلابی ست

و ما

تن و جان جهانیم

باور نمیکنید آیا هنوز

کهجان جهان

خودِ مائیم

که عینِ دمکراسی ست

***

«سابير هاكا» شاعر جوان كرد‌زبان كرمانشاهی است که کتابی به‌نام «می‌ترسم بعد از مرگ هم کارگر باشم» را با موضوع کار و کارگر و رنج‌های این قشر شریف جامعه سروده است. اين مجموعه فوق‌العاده، در کم‌تر از یک سال بدون داشتن تریبون رسمی و تبلیغات رسانه‌ای به‌چاپ چهارم و پنجم رسیده است. این کتاب، هم‌چنین برنده جایزه شعر کارگری ایران در سال ۱۳۹۲ شده است .

شاعر در شعرهای خود، مشکل زندگی کارگران، طرز فکر خانواده و طبقات اجتماعی جامعه را نشان داده است و در مورد سختی‌ها و ناحقی‌هایی که به‌جامعه کارگری می‌شود سخن می‌گوید.

شعرهای هاكا، جوری است که شاعر دارد از چشم کودک کار جهان را رصد می‌کند. کودکی که رنج فراوان کشیده است.

می‌ترسم بعد از مرگ هم کارگر باشم

تمام زندگی‌ام بر این باور بوده‌ام

که دروغ نگویم

دل هیچ انسانی را نشکنم

و این را پذیرفته‌ام که از بین رفتن قسمتی از زندگی است.

اما با این وجود

از مرگ خودم می‌ترسم

می‌ترسم بعد از مرگ هم کارگر باشم!

«سابير هاكا» شاعر كرد زبان كرمانشاهی

***

شاه توت

تا به‌حال

افتادن شاه توت را ديده‌ای!؟

كه چگونه سرخی‌اش را

با خاك قسمت می‌كند

(هيچ چيز مثل افتادن دردآور نيست)

من كارگرهای زيادی را ديدم

از ساختمان كه می‌افتادند

شاه توت می‌شدند.

***

کارگری شغل شرافتمندانه‌ای است

انسان نان بازوهایش را می‌خورد

هرچند خیلی وقت‌ها

گرسنه مانده‌ام

دروغ و ناسزا شنیده‌ام

بیکار بوده‌ام

اما هرگز حاضر نیستم

در ساختمانی کار کنم که قرار است

روزی بر سر در آن بنویسند:

زندان مرکزی.

سرمایه‌داران و حکومت‌های حامی سرمایه، به‌خوبی می‌دانند که چه قدرت عظیمی در اتحاد و همبستگی کارگران نهفته است، به‌همین علت است که سرمایه‌داران و حاکمیت با تمام توان می‌کوشند تا اتحاد کارگران را بشکنند، و اعتصابات و اعتراضات و میتینگ‌های آن‌ها را به‌خاک و خون بکشانند.

فعالین کارگری که در جهت تشکل‌یابی و گرفتن حق و حقوق هم طبقه‌ای‌های خود تلاش می‌کنند کم نیستند و بسیاری از آن‌ها نیز زندان و شکنجه را هم تجربه‌اند. برای نمونه جمال چراغ ویسی سخنران اول ماه مه سال ۶۰، دستگیر و زندانی و اعدام شد. و یا اخیرا شاهرخ زمانی را در زندان کشتند و اعلام کردند سکته کرده است.

کارگران فعال زندانی که هم اکنون زندانی هستند:

۱- محمد جراحی؛ ۲- جعفر عظیم‌زاده؛ ۳- بهنام ابراهیم‌زاده؛ ۴- فرزاد مرادی نیا؛ ۵- محهدی فراحی شاندیز؛ ۶- محمود بهشتی لنگرودی؛ ۷ - اسماعیل عبدی؛ ۸- علی اکبر باغانی و...

یا فعالین کارگری که حکم‌شان صادر شده اما تاکنون اجرایی نشده است: ۱- محمود صالحی؛ ۲- رضا شهابی؛ ۳- داوود رضوی؛ ۴- ابراهیم مددی؛ ۵- طاهر قادری؛ ۶- جمال میناشیری؛ ۷- هادی تنومند؛ ۸- قاسم مصطفی‌پور؛ ۹- محمد کریمی و...

کارگران اخراجی به‌دلیل فعالیت‌های کارگریشان: ۱- رضا شهابی؛ ۲- وحید فریدونی؛ ۳- حسن سعیدی؛ ۴- ناصر محرم‌زاده؛ ۵- حسین کریمی سبزوار؛ ۶- فرحناز شیری و...

این کارگران زندانی و حکم زندان گرفته و اخراجی، تنها نمونه‌هایی از بخش عظیم کارگرانی که در سراسر ایران زندانی و اخراج شده و یا می‌شوند.

دولت روحانی، به‌هیچ‌یک از وعده‌های خود درباره کارگران عمل نکرده است. در واقع این دولت، نه تنها هیچ‌کاری برای بهبود وضعیت کارگران انجام نداده است، بلکه فشار بر فعالین کارگری، و زندانی‌کردن و تهدید‌نمودن آن‌ها را تشدید کرده است.

در چنین شرایطی، بی‌تردید بیش‌ترین مشغله و دغدغه فعالین کارگری، به‌آزادی کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی و اجتماعی، لغو اعدام، لغو کار کودکان، لغو آپارتاید جنسی، لغو سانسور و اختناق و سازمان‌دهی و تشکل‌یابی کارگران می‌گیرد. چرا که کارگران بدون تشکل و بدون اتحاد، هر چه‌قدر به‌طور پراکنده و موضعی اعتراض و اعتصاب و جان‌فشانی و مبارزه کنند باز هم به‌حق و حقوق خود، آن‌هم در مقابل سرمایه‌داران هار و حکومت اسلامی و فاشیستی حافظ سرمایه، یعنی حکومت سرمایه‌داری اسلامی ایران در یک جنگ طبقاتی نابرابر، شکست خواهند خورد.

كارگران اقتصاد و نیازها و نعمات هر جامعه‌ای را تولید می‌کنند و جامعه را به‌سوی رشد و شكوفايی هدایت می‌کنند. بی‌شك همه پيشرفت‌های کسب شده در مسير زندگی، نشات گرفته از رشد و پويايی فكر و گسترش انديشه‌ورزی است و در هر جامعه‌ای كه کارگران با انديشه و بازوی هنرمندشان حاکم شوند توسعه و پيشرفت، رونقی دو چندان از وضعیت موجود خواهد يافت.

کارگران شجاع‌ترین، شریف‌ترین و در عین حال محروم‌ترین و سرکوب‌شده‌ترین طبقه اجتماع هستند و شدیدا استثمار می‌گردند. زیرا چرخش دست و بازوی آن‌ها، باعث چرخش چرخه‌های زندگی جامعه و حیات در جهت هستی است.

روز جهانی کارگر خجسته باد!

Posted by l at 11:45 AM | Permalink

April 25, 2020

شهر خالی ، خانه از بنه خالی / مزدک

شهر خالی ، خانه از بنه خالی !
با دورود فراوان و همدردی بسیار به کارگران مبارز !
شهر خالی کوچه خالی خانه از بنه خالی و ذهن از خرافه دین خالی .
در خانه بمانی زن و فرزند از گرسنگی در رنج و عذابند به بیرون بروی از گزند کرونا بی پناه .
شیوع کرونا فاجعه اجتماعی هولناکی برای توده های کارگر و زحمتکش جهان از جمله ایران بوجود آورده است .
بدون شک تجربه موید این است که کارآمدترین شیوه کنترول شیوع ویروس کرونا با توجه به امکانات موجود روش قرنطینه تمام و کمال است . نمونه قابل ذکرش تجربه دولت چین میباشد . گرچه تعلل اولیه و برخی از خشونت هایش عاری از انتقاد نیست .
اما در جمهوری اسلامی گذشته از اقدامات جنایت بارش در اشاعه اولیه ویروس ، نه قرنطینه به معنای واقعی اعمال شد و نه اقدامات بهداشتی و درمانی بموقع . رژیم بمعنای واقعی کلمه مردم را در مواجه با بدترین فاجعه انسانی به آمان خدا رها کرد . با خانه نشینی واکنشی توده ها و عدم تامین مایحتاج معیشتی و کمک مالی از سوی رژیم ، میلیونها کارگر و تهیدست همراه خانواده هایشان در معرض گرسنگی و تباهی تدریجی قرار گرفتند . گرسنگی بچنان کابوسی مبدل گشته که توده ها از روی استیصال و فقر برای کسب معیشتی اندک به خیابانها کشیده شده اند تا لقمه نانی برای زن و فرزند گرسنه خود دست و پا کنند ، آنهم با دستمزدی بمراتب کمتر از زمان پیش از شیوع کرونا . در حالیکه بیکفایتی حاکمیت و ویروس کرونا همچنان قربانی میگیرد .
اگر در اروپا و آمریکا و برخی کشورهای دیگر دولت مردم را به خانه نشینی فرستادند حداقل با پرداخت کمک مالی قدمی در کاهش رنج توده ها برداشتند .
اما رژیم جمهوری اسلامی نه تنها کمک بهداشتی و مالی انجام نمیدهد بلکه سپاه و ارتش را به خیابانها سرازیر کرده و با نمایشات نظامی قدر قدرتی خود را به رخ توده ها میکشاند و هشدار سرکوب به هر گونه اعتراضات توده ائی قطعا محتمل ، میدهد .
نا توانی رژیم در کنترول کرونا و تبعات اقتصادی آن بر بستر اقتصاد و سیاست ورشکسته رژیم ، معیشت و حیات توده ها را به انفجار اجتماعی جدیدی پیش میبرد .
حاکمیت ولایتی سرمایه داری با فساد و دزدی و ارتشاح و باندبازی مافیائی و خرافه پراکنی مشمئز کننده خود در دور باطلی گرفتار است . به اعتراف خود رژیم کفگیر دولت به ته دیگ رسیده . و نفرت و تنفور از رژیم و روحانیت با شاه و سلاطین رقابت میکند .
قبور مطلا شده امامان و کعبه اش همچون طاق کسرای که ۱۴ قرن پیش به ویرانی و بی سکنائی مبدل شد ، امروز در نتیجه تجربه عملی و مثبت توده ها به اماکن بی سکنا و محل دفن مردگان مبدل گشتند و جایگاه واقعی خود را پیدا کردند . بنا به اندرز معروفی ، مردگان را بگذار که مرده ها بر دارند .
در این بحران انفجاری پیش روی تمامی ضد انقلاب رنگارنگ خارج حکومتی چون خود فروختگان خیابانی با گدائی از امپریالیسم هذیان جایگزینی رژیم جمهوری اسلامی را در سر میپرورانند و حتی خواستار حمله نظامی آمریکا به ایران هستند .
آمپریالیسم آمریکا با بهره جوئی از موقعیت طلائی حاصله از شیوع کرونا و درماندگی رژیم که بر همگان آشکار است ، تلاش برای به زنجیر کشیدن و مهار و در قفس کردن رژیم را تشدید میکند تا رژیم را " معقول " کند ولی نه حذف .
رژیم در این بحران همه جانبه که سخت تر از خود ویروس کروناست نه از پایگاه اجتماعی مقبولی برخور دارست و مهمتر اینکه باور های مذهبی طرفداران مزدورش هم بیشتر بی اعتبار گشته و فرصت های رفرمی ، اصلاحی ، موثری برای رویاروئی با بحران و توده ها را ندارد و همچنانکه سلسله پهلوی با خیزش توده ها در هم فروریخت ، ترکهای " مصلای " رژیم اسلامی در حال گسترش و بسوی فروریزیست . از این رو برای حفظ خود به جنون آمیز ترین ابزار ، سرکوب ، دل خوش کرده است . از برپائی قرارگاه های گوناگون و نمایش نظامی و آماده باش سپاه و بسیج گرفته تا تحریکات کاریکاتوری قایق های سپاه در خلیج فارس و تحریک عوامل جیرخوارش در عراق . تا با گرم کردن رجزخوانی مبتذل علیه آمریکا و منتسب کردن خیزش توده ها به دسیسه آمریکا و سلطنت طلبان ..... مستمسکی برای کشتار داشته باشد .
بحران موجود نه تنها کارگران و زحمتکشان بلکه بخش وسیعی از اقشار غیر کارگری ولی حقوق بگیر را به صف معترضین خواهد کشید . معلمین و پرستاران و کادر درمانی و زنان و دانشجویان و ..... .
کارگران و زحمتکشان و دیگر اقشار جامعه برای برون رفت از این بحران و خود رژیم که اساس و مبنای تمامی فلاکت جامعه است ، ابزاری موثر تر از برپائی شوراهای کارگری و محلات و مرکزیت دادن شورا ها برای انجام اقدامات و حرکات جمعی ممکن جهت اداره امور اجتماعی و سیاسی خود ندارند . تنها خرد جمعی که از ارزیابی " میدانی " مبارزه نشاط میگیرد میتواند ممکن ترین و موثرترین شیوه های اعتراضی توده ها را در دستور کار قرار دهد و عملی سازد . حتی در جریان بیماری ناشی از کرونا و با رعایت ملاحظات بهداشتی حفاظتی لازم همچون استفاده از ماسک و حفظ فاصله . در کارزار طبقاتی پیش روی همچنانکه ذهنیت دینی ترک برداشته ، بدنه ارتش و سپاه و بسیج نیز ترک بر میدارد و از جمهوری اسلامی جدا خواهند شد .
مزدک.
۳۱ فروردین ۹۹

Posted by l at 06:08 PM | Permalink

نکاتی پیرامون انتشار تصاویر ناصر رزازی با جلالی زاده , چرا ناصر رزازی؟

نکاتی پیرامون انتشار تصاویر ناصر رزازی با جلالی زاده
چرا ناصر رزازی؟

چندی پیش جلال جلالی زاده از عناصر بدنام و شناخته شده اصلاح طلبان حکومتی و نماینده شورای اسلامی شهر سنندج در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ در کردستان عکسهایی را از دیدار خود با ناصر رزازی منتشر نموده که شباهت بسیاری به افشای مذاکرات چهار حزب ناسیونالیستی در کردستان (دو شاخه زحمتکشان و دو حزب دمکرات) در سال گذشته توسط خود جمهوری اسلامی است. به خاطر در هم تنیدن مبارزات اقشار و طبقات و گروههای مختلف در ایران و کردستان هر پدیده ای در کردستان و عملکرد هر فردی در کردستان به پدیده های عمومی در جامعه ایران و تاریخ این کشور مربوط است. اگر جمهوری اسلامی طرحی سرکوبگرانه در دست داشته باشد ابتدا این امر را در کردستان محک می زند و بعد آن را در سطح سراسری به عمل درمی آورد. این تنها نمونه ای از این دست است. به همین دلیل بایستی ریشه های چنین دیدارهایی را در بطن این شرایط و توازن قوا و نیروهای درگیر در آن جست.
از طرف دیگر, جمهوری اسلامی بنا به ماهیت ارتجاعی و سرکوبگرانه اش تاریخا نشان داده است که از به کارگیری هر گونه حربه (ولو غیره انسانی) علیه مخالفین اش دریغ نمی کند. این رژیم در قریب به ۴۰ سال عمر ننگین اش نشان داده است که از ترور مخالفینش بر سر میز مذاکره تا لو دادن جریان مذاکرات اش با احزاب خالفش و بدنام کردن شخصیت های هنری و معروف دریغ نمی کند. ترور عبدالرحمان قاسملو در روز ۲۲ تیرماه سال ۱۳۶۸ بر سر میز مذاکره با رژیم و افشای جریان مذاکرات با احزاب مخالف اش تنها نمونه هایی از این دست هستند. رژیم جمهوری اسلامی درطول ۴۰ دهه گذشته نشان داده است که هر عمل شنیعی از دست اش برمی آید. این امر در ذات این رژیم نهفته است. رژیم اسلامی از همان روزهای اول به قدرت رسیدنش پایه های حکومتش را بر روی زور و سرکوب بنا ساخت.
از سوی دیگر بایستی این اقدامات را در بطن شرایطی جست و جو کرد که رژیم اسلامی بر سر اکثریت کارگر و زحمتکش در ایران و کردستان تحمیل کرده است. جمهوری اسلامی از لحاظ بین المللی در انزوا قرار گرفته است و در بحران اقتصادی عمیقی گریبانگیر است و راه چاره ای برای برونفرت از این بحران ندارد. رژیم بدین شیوه شراط مشقت باری را برای توده های کارگر و زحمتکش و مردم آزادیخواه ایران فراهم آورده است. بحران های اقتصادی اش را بر سر مردم کارگر و زحمتکش سرشکن می کند. همین امر نفرت و بیزاری توده ای عظیمی را در درون اکثریت جامعه ایران و بالاخص کردستان علیه رژیم را روز به روز دامنه دارتر کرده است.
افزایش کمی و کیفی خیزشهای توده ای علیه حکومتگران مفت خور و بی کفایت معیار مناسبی از این دست است. اگر در گذشته فاصله خیزشهای توده ای علیه رژیم یک دهه بود امروزه هر دو سال یک بار قیام های مردمی گریبان دولتمردانش را می گیرد. وسعت این خیزشها نیز هر بار دامنه دارتر و ساختارشکنانه تر می شود. اعتراضات سال گذشته علیه گرانی بنزین تنها نمونه ای از این خیزشهاست که پایه و اساس رژیم را نشان گرفته بود. مضافا, این مبارزات تنها به نقطه عطفهای تاریخی نظیر اعتراضات سراسری علیه بنزین محدود نمی شود. روزانه شاهد افزایش اعتصابات و اعتراضات کارگری در گوشه و کنار ایران هستیم. این اعتراضات و اعتصابات نیز در چند سال گذشته دامنه دارتر و وسیع تر شده است.
اگر رژیم فشارهای بین المللی را بر سر مردم کارگر و زحمتکش در ایران سرشکن می کند, این فشارها را در کردستان در دامنه وسیعتری در پیش می گیرد. رژیم جمهوری اسلامی در سالهای گذشته, هر دور تازه ای از سرکوب و اعدام و بگیر و ببند را ابتدا در کردستان به محک آزمایش قرار داده است. خوشبختانه در یکی دو دهه گذشته این اقدامات برای جمهوری اسلامی هزینه هنگفتی در کردستان در پی داشته است. کشتار وحشیانه شوانه سید قادر در ۱۴ تیرماه سال ۱۳۸۴, اعتصاب عمومی شکوهمندانه ۱۶ مرداد را به دنبال داشت. اعدام فرزاد کمانگر, معلم زندانی و همبندیهایش ازجمله علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم‌هولی و مهدی اسلامیان در زندان اوین در روز ۱۹ اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۹, اعتصاب باشکوه ۲۳ اردیبهشت را به همراه داشت. این تنها نمونه هایی از هزینه های گذافی است که رژیم جمهوری اسلامی به خاطر پیشبرد سیاست های سرکوبگرانه و ضد انسانی اش در کردستان متحمل شده است.
تمامی فاکتورهای مذکور اعتبار و نفوذ جمهوری اسلامی را روز به روز در درون جامعه ایران کمرنگتر ساخته است. رژیم حتی نمی تواند بر روی قشرهایی تکیه کند که روزگاری به جریانات باصطلاح اصلاح طلب امید داشتند و به این اعتبار به پای صندوق رای می رفتند. این توهمات هر روز بیشتر دیروز زدوده شده است. نمایش بی رونق انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا در ایران و بالاخص در کردستان بی اعتباری روز افزون این رژیم را به نمایش می گذارد. رژیم جمهوری اسلامی در چند سال گذشته با تمامی جناح هایش پاسخی به خواست های حق طلبانه اقشار و طبقات پایین جامعه و مردم آزادیخواه و برابری طلب در جامعه ایران و کردستا ندارد.
اگر پدیده های درون جامعه کردستان به پدیدهای سراسری در سطح ایران گره خرده و مرتبط است. پدیده های درون جامعه کردستان نیز در هم تنیده است. موضع و جهتگیری این یا آن حزب و جریان سیاسی, این یا آن شخصیت هنری با شرایط مبارزه در درون کردستان مرتبط بود و تاثیر خود را بر آن می گذارد. دیدار شخصیت معروفی نظیر ناصر رزازی نیز در بطن چنین شرایطی رخ داده است. در همان حال خود نیز از این شرایط تاثیر می پذیرد. واکنش هیستریک آقای ناصر رزازی به این امر و به سخره گرفتن این امر بر روی شبکه های اجتماعی آقای رزازی را به واکنش وادار ساخت.
آقای رزازی در نوشته ای اعلام می دارد:
من به عنوان یک هنرمند معروف در کردستان و در سطح جهان روزانه با دهها تن عکس میگیرم و این عکس ها نیز در جاههای مختلفی منتشر می شود. خیلی وقتها هیچ شناختی از این افراد ندارم و تنها به دلیل ابراز عشق وی نسبت به خواننده ای که به مدت ۵۰ سال مبارزه کرده است, این عکس ها از من گرفته می شود. وقتی من با این دو تن عکس گرفتم و آن ها نیز محل را ترک کردند, از رزگار , پسر خواهرم , پرسیدم این افراد چه کسانی بودند. وی نیز در جواب گفت: دایی عزیزم ! او آقای جلالی زاده بود.
وی همچنین اذعان کرده است که این تصویر ۶ سال پیش و در رستوران یاقووت یا هوتل البرز در سلیمانیه گرفته شده است و بعد از مدت طولانی ای توسط آقای جلالی زاده بر روی اینترنت انتشار است (نوشته کوتاه ناصر رزازی در این مورد).
این امر واضح است که آقای ناصر رزازی روزانه به اعتبار معروفیت اش به عنوان یک خواننده کرد با افراد بسیاری عکس یادگاری می گیرد و بسیاری از این مردم را نیز نمی شناسد. این امر واقعی و قابل درک است. کسی وی را بدین خاطر مورد سخره نمی گیرد. ولی کسی که با آقای ناسر رزازی عکس گرفته است حداقل به اندازه آقای رزازی شناخته شده است. بسیاری از مردم کردستان , جلال جلالی زاده و آقای ادب و سهرابی را به خاطر خوشخدمتیشان به رژیم جمهوری اسلامی خوب می شناسند. آقای رزازی نیز بایستی وی را خود شناخته باشد که خود را به عنوان یک هنرمند و سیاستمدار کرد در مدیا معرفی می کند. ایشان چگونه سیاستمداری هستند که چنین شارلاتانی را نمی شناسد. محلی نیز که آقای رزازی با وی عکس گرفته است یک هوتل و مکان معروفی است. به همین دلیل , تصادفی بودن این امر بسیار دور از انتظار است.
مضافا , در چند سال گذشته اتفاقات بسیاری در کردستان رخ داده که با این اتفاق مبارک شبیه است.بازگشت مظهر خالقی, یکی از خوانندگان معروف که روز ۱۰ تیرماه سال گذشته (۱۳۹۸) خود را همراه هیتی از مقامات اقلیم کردستان تسلیم فرمانداری مریوان کرد و دیدارهای آقای رزازی با نمایندگان اصلاح طلبان حکومتی در شهر سلیمانیه در اقلیم کردستان نمی تواند دو پدیده جدا از هم باشد.
این امر در ادامه همان گرایش سازشکارانه احزاب ناسیونالیست در کردستان در پیشبرد بده بستان با رژیم جنایتکار اسلامی می باشد. همگان به یاد داریم که سیاستمداران پشتیبان آقای رزازی , روزگاری مردم کردستان را به شرکت در نمایش انتخابات جمهوری اسلامی ترغیب می کند. حزب دمکرات کردستان دو سال پیش حتی با وجود امضای اطلاعیه مشترک احزاب کردستان مبنی بر عدم شرکت مردم کردستان در نمایش انتخابات رژیم به شیوه ای دوفاکتو مردم را به شرکت در این مضحکه ترغیب می کردند (مصاحبه آقای خالد عزیز , دبیر وقت حزب دمکرات کردستان ببا شبکه رودوا). جریان موسوم به زحمتکشان , به دلیل توهم به همین جریان اصلاح طلب در سال ۲۰۰۰ از کومه له مادر (سازمان کردستان حزب کمونیست ایران) انشعاب کردند. دیدارهای مخفی آقای مهتدی با ماموران درجه چندم اداره اطلاعات بعد از جدایی نیز برکسی پوشیده نیست. جمهوری اسلامی خود سال گذشته دیدارهای نمایندگان دو شاخه حزب دمکرات (حزب دمکرات کردستان و حزب دمکرات کردستان ایران) و دو شاخه سازمان زحمتکشان (سازمان زحمتکشان کردستان و سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران) با نمایندگان درجه چندم خود در کشور نروژ را افشا ساخت. کار به جایی رسید که این احزاب حتی این عمل سازشکارانه را نتوانستند مخفی کنند و به شیوه دوفاکتو مذاکراتشان را با نمایندگان درجه چندم رژیم تایید کردند.
بنا بر این , ارتباطات آقای رزازی با نمایندگان اصلاح طلبان حکومتی بخشی از این گرایش تسلیم طلبانه احزاب ناسیونالیست کرد در کردستان را تشکیل می دهد. این گرایش بر طبل سازش و بده بستان با رژیم جنایتکار اسلامی می کوبد.
تاریخ قریب به ۴۰ سال حکومت سرکوبگرانه جمهوری اسلامی در ایران و کردستان نشان داده است که این رژیم با زبان دیپلوماتیک این یا آن سیاستمدار یا خواننده معروف در کردستان به پای میز مزاکره نمی نشیند. آنچه بر سر میز مزاکره تعیین کننده است توازن قواست. و توازن قوا در شرایط کنونی در حدی نیست که جمهوری اسلامی را بر سر میز مذاکره وادار به عقب نشینی کرد. این درست است که جمهوری اسلامی با بحران اقتصادی, سیاسی و بین المللی عمیقی گریبانگیر است. ولی هنوز نیروهای سرکوبگرش در کردستان خیمه زده اند. پاسخ هر گونه فعالیت سیاسی و مدنی را با زندان و شکنجه و ارعاب می دهد. هنوز جوانان این سرزمین را به بهانه گوناگون به پای چوبه دار می برد. در چند سال گذشته کردستان را بیشتر از گذشته میلیتاریزه کرده است.
در شرایطی که رژیم خون مردم کردستان را در شیشه کرده است, در شرایطی که رژیم پاسخ اعتراضات حق طلبانه توده های مردم کارگر و زحمتکش در خیابان های کردستان علیه بدتر شدن شرایط زیستشان با آتش و خون جواب می گیرد, در شرایطی که دور تازه ای از اعدامها را در زندانهای کردستان آغاز کرده است, سازش و تسلیم شدن چه دستاوردی برای مردم کارگر و زحمتکش به همراه خواهد داشت؟ چنین اقدامات نامسولانه ای توسط هر فرد و جریانی که باشد کاملا با منافع مردم کارگر و زحمتکش در کردستان در تضاد است و هیچ ربطی به مبارزه برحق و انقلابی در کردستان ندارد.
رژیم با این اقدامات تنها در صدد بدنام کردن شخصیت هایی نظیر ناصر رزازی و مظهر خالقی احزاب دمکرات و شاخه های مختلف زحمتکشان است.
آقای رزازی چه جوابی به خانواده های تودهای کارگر و زحمتکش کردستان و بالاخص خانوادهای جانباختگان و زخمیهای قیام آبان ماه دارد که با شارلاتانی چون جلال جلالی زاده عکس گرفته است.
آقای رزازی حتی جسارت آن را ندارد که از خود به خاطر این امر انتقاد می کند. وی این موضوع را حتی انکار نمی کند و به سرهم بندی سخنانی زرق و برقدار بسنده می کند.
,
آقای رزازی!
بسیارند هنرمندان و نویسندگانی که حتی در زیر شدیدترین خفقان و سرکوب در برابر ظالمان و ستمگران سر خم نمی کنند. احمد شاملو, شاعر معروف ایرانی, و شیرکو بیکس, شاعر خوشنام کرد, از انسان های شریف و مبارزی بودند که هرگز در برابر ستمگران زانو فرود نیاوردند. آن های صدای توده های رنج دیده بودند ولی شما بدینگونه نشان دادید که صدای سرمایه داران و بروکرات های کردستان نظیر جلالی زاده, ادب و سهرابی هستید که در کردستان به غیر خوشخدمتی جمهوری اسلامی هیچ دست آورد دیگری به ارمغان نیاوردند.
شما از معروفیت خود در جامعه کردستان سخن می گویید. معروفیت شما مدیون سرودهای انقلابی و شعرهای شاعران معروفی نظیر شیرکو بیکس هستید. شما با گومه شین و دلالو هستید. اگر این ها را از شما بگیرند تنها شخصیتی به مانند عزیز ویسی از شما باقی می ماند.

Posted by l at 06:00 PM | Permalink

چرا منصور حکمت نظام سرمایه‌داری حاکم بر جهان ما را نفهمیده است؟

آناتومی بورژوا دمکراسی چپ ایران

بخش هفتم: چرا منصور حکمت نظام سرمایه‌داری حاکم بر جهان ما را نفهمیده است؟

در قسمت قبلی این سلسله مقالات دیدیم که چرا نگاه منصور حکمت و طرفدارانش به نظام سرمایه‌داری، یک نگرش نادرست و قِسمی است و از این نظر در ضدیت با نظرات مارکس دربارۀ سرمایه‌داری و کتاب سرمایه قرار دارند.[1] این بحث را با تشریح زاویۀ دیگری از کمبود و اشکال اساسی درک و نگاه حکمت از نظام سرمایه‌داری در زمانۀ ما یعنی سرمایه‌داری امپریالیستی پی می‌گیریم.

منصور حکمت در دورۀ پایان کار فکری و سیاسی‌اش اساسا به مقولۀ امپریالیسم باور نداشت. در سند «یک دنیای بهتر» (برنامه حزب کمونیست کارگری) فقط در دو جا از کلمۀ امپریالیسم استفاده کرد. یک بار در نقد چیزی که آن را «کمونیسم جهان سومی» می‌نامید و از زبان آن‌ها گفت: «خروج از سلطۀ سیاسی علنی قدرتهای امپریالیستی» (ص 352) و بار دیگر در بخش مربوط به روابط بین‌المللی که خواستار «تلاش برای لغو همۀ نهادها و پیمانهای مراجع بین المللی امپریالیستی» شده است. (ص 388) به‌عبارت دیگر امپریالیسم را به‌عنوان یک سیاست و شکلی از روابط بین‌المللی دیده است نه آن‌چنان که لنین از واقعیتِ حرکت و تغییرات کیفی سرمایه‌داریِ عصر ما یعنی سرمایه‌داری امپریالیستی تحلیل کرد.

رگه‌های بحث دربارۀ پدیده‌ای به نام امپریالیسم در آثار مارکس و انگلس به‌ویژه در مباحث مربوط به تمرکز سرمایه دیده می‌شود. اما امپریالیسم به‌عنوان مرحلۀ تاریخی از حرکت نظام سرمایه‌داری در ابعاد جهانی، به‌طور مشخص از سال‌های آخر قرن 19 و آغاز قرن بیستم رشد و نِمُو پیدا کرد. این لنین بود که در سال 1916 در جزوۀ امپریالیسم به‌مثابۀ بالاترین مرحلۀ سرمایه‌داری این تغییر کیفی در نظام سرمایه‌داری را صورت‌بندی کرد. بدون در نظر گرفتن قانون‌مندی‌ها و ویژگی‌های حرکت سرمایه و علمکرد جهانی آن در عصر امپریالیسم، نمی‌توان نظام سرمایه‌داری را به‌طور همه‌جانبه فهمید و تحلیل کرد. درنتیجه، امکان ارائۀ یک بدیل و راه حل واقعی برای گسست از این نظام و حرکت به‌سمت یک نظام تولیدی-اجتماعی بنیادا متفاوت هم وجود نخواهد داشت. و این دقیقا کاری است که تفکر منصور حکمت، برنامۀ سیاسی مورد نظر او و جامعۀ «سوسیالیستی» که مدعی آن هستند، انجام می‌دهد. آن‌ها قادر به شناخت صحیح و همه‌جانبۀ سرمایه‌داری، سرمایه‌داریِ عصر ما (امپریالیسم) نیستند و در نتیجه از ترسیم آلترناتیو واقعی رها شدن از سرمایه‌داری هم عاجزند.

پایه‌های یک درک غلط

حکمت در دهۀ 60 و پیش از انحلال کامل مفاهیم تئوریک و سیاسی مارکسیستی و بدل شدن به یک سوسیال دمکرات متعارف، در برخی از آثار و نوشته‌های اولیه‌اش می‌کوشید به بحث امپریالیسم لنین، سرمایه‌داری امپریالیستی و کارکرد و عملکرد آن در نظام تولیدی و اجتماعی ایران بپردازد. چیزی که آن را باعنوان «سرمایه‌داری وابسته» تعریف می‌کرد و از آغاز دهۀ هفتاد به کل از بحث‌های او حذف شد. اما عناصر غلط در مورد امپریالیسم در همان بحث‌های دهۀ شصت حکمت هم موجود بودند.

ناتوانی منصور حکمت در فهم سرمایه‌داری امپریالیستی به مبانی غیر مارکسیستی تفکر او، به‌ویژه فهم غلطش از جوهر و چیستی نظام سرمایه‌داری برمی‌گردد. او تضاد اساسی سرمایه‌داری (تضاد میان تولید اجتماعی و مالکیت خصوصی) و قوۀ محرکۀ این نظام (تضاد بین سازمان‌یافتگی (ارگانیزاسیون) در تولید و هرج و مرج (آنارشی) در بازار) را ندیده و سرمایه‌داری را به تضادِ کار و سرمایه تقلیل می‌دهد. حکمت تلاش دارد امپریالیسم را چه در سطح جهانی و چه در کشورهای تحت سلطه از همین زاویه یعنی «چپاول کارگران» و تقابل کار و سرمایه توضیح بدهد. او نتیجه می‌گیرد که: «تولید فوق سود امپریالیستی از طریق صدور سرمایه، این است محور اساسی تئوری امپریالیسم لنین». (نظری به تئوری مارکسیستی بحران ص 141) و «توليد فوق سود امپرياليستى بر مبناى استثمار کار ارزان و بازتوليد شرايط اقتصادى و سياسى لازم آن است. اين جوهر عملکرد امپرياليسم در کشور تحت سلطه است». (همان 146) به‌عبارت دیگر، حکمت معتقد است سرمایه در مرزهای درونی‌اش دچار اشباع و بحرانِ ناشی از گرایش نزولی نرخ سود شده و برای حل این تضاد به بازارهای بیرونی و به‌ویژه نیروی کار ارزان آن چشم می‌دوزد.

اما لنین چه گفت و چگونه تحلیل کرد؟ این درست است که سرمایه‌گذاری سودآور در کشورهای پیشرفته محدود شد و بورژوازی در مقیاسی کیفیتا بزرگ‌تر نیازمند حرکت به‌سوی کشف و توسعۀ بازارهای خارجی برای صدور سرمایه بود. اما خودِ این مساله ناشی از به وجود آمدن حد بالایی از رشد و تراکم سرمایه و شکل‌گیری مقولۀ «انحصارات» بود. لنین جوهر سرمایه‌داری را انحصار و سرمایه انحصاری می‌داند و می‌نویسد: «پیدایش انحصار که معلول تمرکز تولید است، به‌طور کلی قانون عمومی و اساسی مرحلۀ کنونی تکامل سرمایه‌داری است» (امپریالیسم ص 22) و «جانشین شدن انحصار به‌جای رقابت آزاد، جنبۀ بنیادی و جوهر امپریالیسم است». (امپریالیسم و انشعاب در سوسیالیسم) به‌عبارت دیگر، خودِ تلاش برای کسب فوق سود امپریالیستی از طریق صدور سرمایه، معلول پدیدۀ دیگری یعنی انحصار است که در روند حرکت سرمایه به‌سمت تمرکز و در اثر فشارهای ناشی از تضاد آنارشی ارگانیزاسیون و رقابت ایجاد می‌شوند.

تأکید بر مسالۀ انحصارات و پیامدهای نشأت گرفته از نیروی محرکۀ سرمایه‌داری در شکل‌گیری مرحلۀ امپریالیستی، به‌معنای انکار این حقیقت نیست که «سرمایه به دنبال تولید و کسب سود از طریق فوق استثمار امپریالیستی در کشورهای تحت سلطه است». قطعا بورژوازی امپریالیست در جریان صدور سرمایه به کشورهای پیرامونی به‌دنبال کسب سود حداکثری است. اما بحث بر سر دینامیک‌های سرمایه و سرمایۀ امپریالیستی است و جبری که از دل این نیروی محرکه برآمده و سرمایه را به قول مارکس تا آن سوی دیوار چین هم می‌برد. این نیروی محرکه، تضاد کار و سرمایه و «میل سیری‌ناپذیر بورژوازی به استثمار کار مزدی» نیست. بلکه فشار ناشی از تضاد آنارشی ارگانیزاسیون است که در کل پیکر شیوۀ تولید سرمایه‌داری در هیئت قانون «گسترش بیاب یا بمیر» خود را فشرده می‌کند.

همین جبر و فشار ناشی از آن است که قدرت‌های امپریالیستی و بلوک‌های سرمایه‌داری را ابتدا به تقسیم تمام جهان به مناطق تحت نفوذ و سلطه و سرمایه‌گذاری‌شان وامی‌دارد. در ادامه وقتی این تقسیم تمام شد، به‌شکل رقابت بر سر بازتقسیم جهان خود را نشان می‌دهد. قدرت‌های امپریالیستی در این روند است که به مسالۀ رقابت‌های سیاسی و اقتصادی حاد و نهایتا به جنگ و جنگ‌های امپریالیستی وادار می‌شوند. امپریالیسم یعنی جنگ و لنین جزوۀ تاریخی‌اش را در تشریح علل و ریشه‌های بروز جنگ جهانی اول نوشت و آن را توضیح داد. (امپریالیسم بالاترین... ص 185) اما شما در تحریفات ضد لنینی منصور حکمت از امپریالیسم، هیچ توضیح روشنگری درباره رقابت میان قدرت‌های امپریالیستی و تأثیر آن بر اوضاع جهان و جنگ‌های امپریالیستی و فشاری که از دل ضرورت‌های سرمایه‌داری امپریالیستی برآمده و این جنگ‌ها را محتمل می‌کنند، نمی‌بینید!

امپریالیسم و کشورهای تحت سلطه

در برنامۀ حزب کمونیست کارگری و اندیشۀ منصور حکمت چیزی به نام استقلال سیاسی و اقتصادی از نظام جهانی سرمایه‌داری امپریالیستی مطرح نشده است. گویی می‌توان اقتصاد سوسیالیستی را بدون گسستِ کامل از بندهای وابستگی اقتصادی به نظام سرمایه‌داری جهانی بنا کرد. عدم وجود چنین فاکتوری در برنامۀ کمونیسم کارگری، صرفا یک کمبود سیاسی نیست. بلکه بیانگر محدودیت‌ها و اشکالات نگاه حکمت و کمونیسم کارگری به دو مقولۀ سرمایه‌داری در عصر ما و بدیل آن یعنی سوسیالیسم است. در فصل‌های بعدی این سلسله مقالات نشان خواهیم داد که چرا «سوسیالیسم» مورد نظر حکمت و حکمتیست‌ها (که چیزی جز نوعی سوسیال دمکراسی رفرمیستی نیست)، اساسا نمی‌خواهد به مقولۀ استقلال سیاسی و اقتصادی بپردازد و اصولا نیازی هم به پرداختن به چنین پدیده‌ای نمی‌بینند. در تفکر متأخر منصور حکمت چیزی به نام ستم ملی در ابعاد جهانی میان ملل امپریالیست و ملل تحت ستم وجود ندارد و سرمایه در همه‌جا تبارزات و ویژگی‌های یگانه‌ای دارد. پس لازم نیست وقت طبقۀ کارگر را با «دغدغه‌های بورژوازی ناسیونالیست جهان سومی» و مفاهیمی چون «مبارزه ضد امپریالیستی» یا «اقتصاد مستقل از سرمایۀ جهانی» بگیریم! در اقتصاد سیاسی حکمتیستی، رقابت میان بلوک‌های انحصاری سرمایه و قدرت‌های امپریالیستی و ریشه‌یابی دلایل اقتصادی و زیربنایی نظامی‌گری امپریالیست‌ها جایی ندارد. گویی در جهانی بدون دو جنگ جهانی با هفتاد میلیون کشته و ده‌ها جنگ و مناقشۀ گرم و سرد امپریالیستی زندگی می‌کنیم. هم‌چنان‌که اساسا در سیاست و استراتژی منتج از تحلیل حکمتیستی، دیدار و همکاری با امپریالیست‌های ناتو و اتحادیه اروپا و حتی مایک پومپئو و سفیر اسرائیل ایرادی ندارد و احتمالا یک اصل «پرولتری» است[2]!

حکمت در دهۀ 1360 معتقد بود «سرمايه‌دارى وابسته، سرمايه‌دارى عصر امپرياليسم در کشور تحت سلطه است. اين بدان معنى است که... حرکت کل سرمايۀ اجتماعى در کشور، در جهت پاسخگویى به نيازهاى جهانى سرمايه انحصارى، با توجه به تقسيم مشخص جهان به کشورهاى امپرياليستى و تحت سلطه، در سطوح اقتصادى و سياسى شکل ميگيرد» (اسطورۀ بورژوازی ملی مترقی 1 ص 24) و «اساس توليد سرمايه دارى در کشور تحت سلطه، توليد فوق سود امپرياليستى بر مبناى استثمار کار ارزان و بازتوليد شرايط اقتصادى و سياسى لازم آن است. این جوهر عملکرد امپرياليسم در کشور تحت سلطه است... اساس حرکت سرمايه انحصارى در بازار داخلى کشور تحت سلطه، توليد فوق سود امپرياليستى است...و در واقع تقسيم کارى که توليد اجتماعى در کشور تحت سلطه در هر دوره معيّن به خود ميپذيرد از آن رو است که اين تقسيم کار، مساعدترين چهارچوب را براى استفاده سودآور از نيروى کار ارزان براى سرمايه انحصارى و از اين طريق کل سرمايه اجتماعى در بازار داخلى فراهم می آورد، تقسيم کارى که ارزش اضافه لازم از نظر نرخ و حجم را براى تأمين نيازهاى سرمايه در پروسه انباشت با سهولت بيشترى به دست ميدهد». (نظری به تئوری مارکسیستی بحران. ص 146)

اما عملکرد سرمایۀ امپریالیستی در کشورهای پیرامونی و رابطۀ این دو دسته کشور در زمانۀ ما، بسیار فراتر و پیچیده تر از تبیین‌های سطحی و اکونومیستی حکمت و حکمتیست‌ها است. امپریالیسم را نمی‌توان به سیاست «چپاول نیروی کار ارزان در کشورهای جهان سوم» فرو کاست. امپریالیسم چنان که لنین گفت، صرفا بسط قوانین سرمایه‌داری در عصر رقابت آزاد به گسترۀ جهانی نیست. بلکه دورۀ جدیدی از عملکرد و حرکت شیوۀ تولید سرمایه‌داری در سطح جهانی است. درست است که سرمایه در مرحلۀ امپریالیستی، قوانین ذاتی و بنیادین خودش را نقض نمی‌کند، اما امپریالیسم بیانگر جهش کیفی در این قانون‌مندی‌ها و شاکله‌های آن در ابعاد بین‌المللی است. لنین پنج ویژگی اصلی سرمایه‌داری امپریالیستی را چنین تعریف کرد که: 1) تمرکز عالی تولید و سرمایه تا سطح انحصارات، 2) درهم‌آمیزی سرمایۀ بانکی و سرمایۀ صنعتی و ایجاد اُلیگاریشی مالی براساس سرمایۀ مالی، 3) عمده شدن صدور سرمایه به‌جای صدور کالا، 4) تقسیم جهان میان قدرت‌های امپریالیستی و 5) به اتمام رسیدن تقسیم جهان و بازتقسیم مجدد آن. (امپریالیسم بالاترین مرحله... ص 135) سرمایۀ امپریالیستی تضادها و بحران‌های سرمایه‌داری عصر رقابت آزاد را در ابعاد بی‌مانند و کیفیتا شدیدتر و حادتری بازتولید کرده و به جنگ و نظامی‌گری امپریالیستی منتهی می‌شود.

علاوه بر این‌ها سرمایه‌داری امپریالیستی یک رابطه تولیدی جدید است که تولید کالایی و تولید اجتماعی را در مقیاس جهانی برای نخستین بار متحقق کرده و کل اقتصاد جهان را در روندهای واحدی از تولید و انباشت سرمایه به هم پیوند می‌زند. یک رابطۀ تولیدی (نه فقط رابطۀ سیاسی) جدید در سطح جهانی که به‌شکل تقسیم جهان میان ملل امپریالیستی و ملل تحت سلطه (پیرامونی، جهان سوم) خود را نشان می‌دهد. این شمایل و قطب‌بندی جدید، جایگاه مرکزی را در تولید و انباشت ارزش اضافه و سرمایه در کشورهای امپریالیستی بازی می‌کند. آن‌چنان‌که ریموند لوتا در اثر شگرفش آمریکا در سراشیب گفت: «مساله نه نقش کمی سرمایه‌گذاری [کشورهای امپریالیستی در] جهان سوم بلكه نقش کیفی آن‌ها در روند کلی انباشت است و این‌كه چه امکاناتی را به امپریالیست‌ها می‌دهد. مافوق سودهایی که از کشورهای عقب افتاده و مستعمره استخراج می‌شوند، یک شرط اساسی و ضروری برای فعالیت کلی سرمایه امپریالیستی هستند» (ص87) توانایی سرمایه امپریالیستی در گسترش سودآور دامنه‌اش به جهان سوم، یک شرط لازم و تعیین‌کننده برای توسعه و تجدید سازماندهی کلی سرمایه است. درك صحیح از خصلت همه‌جانبه نفوذ امپریالیستی در جهان سوم و اهمیت آن، خط تمایز مهمی بین یک درك علمی از توسعه امپریالیستی و دیگر دیدگاه‌ها در این مورد است. هرگونه تئوری که می‌خواهد انباشت امپریالیستی را مورد بررسی قرار دهد باید تشخیص دهد که سرمایه مالی نقش فرماندهی را در اقتصاد بازی می‌کند و نیروی حرکت در هر دو کشورهای امپریالیستی و وابسته را تولید می‌کند. این کیفیت جدید نه‌فقط بر ساختار اقتصادی کشورهای تحت سلطه بلکه بر ساختار اقتصادی کشورهای مرکزی سرمایه‌داری و قدرت‌های امپریالیستی هم تأثیر می‌گذارد. سودآوری سرمایه‌گذاری در بازارهای داخلی، عمدتا به وسیله شیوه تولیدی بین‌المللی تعیین می‌شود و توسعه در خارج از مرزها و در عرصه بین‌المللی، شالوده‌های روند حرکت اقتصاد آن‌ها است. سرمایه، دیگر نمی‌تواند در درون یک چارچوب ملی، به‌شكل کامل تجدید سازماندهی شود و پیشرفت مستمر انباشت، به توسعه سرمایه در سطحی جهانی و به امنیت عرصه بین‌المللی وابسته است. (آمریکا در سراشیب ص83)

امپریالیسم همچنین فعل و انفعال بین کشورهای پیشرفته و تحت ستم را تعیین می‌کند. به این معنی که اولا امپریالیست‌ها مستقیما مالک بسیاری از بنگاه‌ها و شاخه‌های تولیدی اصلی و محوری در کشورهای تحت سلطه هستند و به‌طور غیر مستقیم، بخش‌های دیگر اقتصادِ کشور تحت سلطه (به‌ویژه بخش با اهمیت دولتی) را از طریق تخصیص اعتبارات مالی و سلطه سیاسی بر دولت‌های وابسته کنترل می‌کنند. سرمایۀ مالی همچنین با تكیه بر ارزش‌هایی که استخراج می‌کند و با استفاده از مكانیسم‌های کنترل، بر مقدار تولید اجتماعی قابل توزیع و شكل توزیع آن در میان طبقات مردم و میان اقشار حاکم که همه به مدارهای سرمایه امپریالیستی بافته شده‌اند، اعمال نفوذ می‌کند. تولید مافوق سود در کشورهای تحت سلطه، بیش از کشورهای امپریالیستی نیازمند و در واقع وابسته به اَشكال شدیدتری از استثمار و اعمال جبر آشكارتر در خود پروسه تولیدی است. رابطه بین کشورهای امپریالیستی و ملل تحت ستم، بازارهای ملی کشورهای وابسته را در جایگاه معینی از تقسیم کار بین‌المللی قرار داده و سازماندهی می‌کند. در عصر امپریالیسم، جهان به‌مراتب بیشتر درهم تنیده می‌شود، تقسیم‌بندی بین ملل تحت ستم و ستمگر خصلت نظام‌مند خاصی پیدا می‌کند و به بخشی جدایی‌ناپذیر از ذات این نظام تولیدی تبدیل می‌شود. پروسه انسجام‌یابی اقتصادهای ملی هم در کشورهای تحت سلطه و هم کشورهای امپریالیستی دچار ناموزونی می‌شود. اما در نتیجه نفوذ و سلطه امپریالیستی، درجه این ناموزونی و خصلت اعوجاجی آن در کشورهای وابسته آن چنان است که به قول لوتا اقتصاد این کشورها را در مقایسه با اقتصاد کشورهای امپریالیستی می‌توان «ناقص‌الخلقه» نامید. (آمریکا در سراشیب ص93) اهمیت این بحث از نقطه نظر انقلاب کمونیستی و بنای ساختمان سوسیالیسم در این است که در کشورهای تحت سلطه، بدون از بین بردن این اعوجاج نمی‌توان اقتصاد سوسیالیستی را مستقر کرد. و بدون قطع شاهرگ‌های وابستگی ساختاری و ارگانیک اقتصاد این کشورها به سرمایه‌داری جهانی امپریالیستی (در ایران تولید و صادرات نفت) نمی‌توان قانون ارزش و روندهای بحران‌زا و آنارشیک ناشی از آن را محدود و کنترل کرد.

این بحث را در شمارۀ بعد با پرداختن به اشکالات درک منصور حکمت از نظریۀ مارکسیستی بحران سرمایه‌داری و تبعات و عملکرد آن در کشورهای تحت سلطه ادامه خواهیم داد.

منابع

امپریالیسم به مثابۀ بالاترین مرحلۀ سرمایه داری. لنین. ترجمه محمد پورهرمزان. پکن. اداره نشریات زبانهای خارجی. 1975
امپریالیسم و انشعاب در سوسیالیسم. لنین. اتحادیه کمونیستهای ایران. 1357
آمریکا در سراشیب. ریموند لوتا. ترجمه منیر امیری. انتشارات حزب کمونیست ایران (م ل م)
نظری به تئوری مارکسیستی بحران. منصور حکمت. در برگزیدۀ آثار منصور حکمت. به کوشش ایرج فرزاد. 2014
اسطورۀ بورژوازی ملی و مترقی. منصور حکمت. در برگزیده‌ای از مقالات منصور حکمت. 1384
یک دنیای بهتر. منصور حکمت. در برگزیده‌ای از مقالات منصور حکمت. 1384

پانوشت:

نشریه آتش شماره 100 اسفند 1398
نگاه کنید به: علی‌نژاد و حکمت، هم سازش هم مصلحت. در نشریه آتش شماره 92 تیر 1398

به نقل از نشريه آتش102 – اردیبهشت 99

n-atash.blogspot.com

[1] - http://www.nashr.de/2/torab/mgalat/doranKununi.pdf

Posted by l at 05:57 PM | Permalink

کرونا و اخلاقیات / گلگونه کراچیان

کرونا و اخلاقیات
گلگونه کراچیان

امروز کرونا روی همه‌چیز سایه انداخته و ابعاد این سایه آن‌قدر بزرگ است که هیچ‌چیز را بی‌تاثیر نگذاشته است. سفر، تحصیل، بهداشت، فقر، علم، هنر و فرهنگ - و حتی اخلاق. روندهای جدیدی شکل گرفته است. با آن که لازم است تعریفی از اخلاق در ابتدا بدهیم اما به‌دلیل مفصل بودن بحث فقط به این جمله بسنده می‌کنیم که اخلاق محصول روابط مشخص اجتماعی میان انسان‌ها است و هیچ جامعه‌ای بدون اخلاقیات مخصوص به خود نمی‌تواند دوام پیدا کند. از زمانی که جامعه به طبقات تقسیم شد، اخلاقیات نیز مُهر و نشان طبقاتی خوردند و تا زمانی که جامعه طبقاتی وجود داشته باشد، پشت هر حکم و ارزش اخلاقی‌ای منافع و نگرش یک طبقه مشخص نهفته است. احکام اخلاقی از طبقات و منافع طبقاتی جدا نیستند و از این نظر، اخلاق جزءِ حیطه ایدئولوژی است. ممکن است برخی از این هنجارها حتی بعد از گذشت زمانی طولانی، جان‌سختی کرده و تداوم پیدا کنند – مانند رسوم فئودالی ازدواج که هنوز در عصر سرمایه‌داری نیز رایج هستند – اما مساله این است که آن‌ها نیز محصول شرایط مشخص اجتماعی و طبقاتی‌اند و از هیچ منبع لایتغیری سرچشمه نگرفته‌اند. حتی صفات و خصایل نیک اخلاقی مانند فداکاری، نوع دوستی و عدالت هم بسته به روابط تولیدی و اجتماعی دارای معانی و مفاهیم متفاوتی بوده‌اند. به‌عنوان مثال احترام به سالخوردگان احتمالا ازسوی اوجالان به‌عنوان یک ارزش اخلاقی مطرح می‌شود. اما این ارزش دقیقاً ارتباط دارد با ویژگی‌های روابط تولیدی هر جامعه که از سطح ویژه‌ای از نیروهای مولده برخاسته است. مثلاً در نظام تیره‌ای و در سیستم عشایر و قبایل، سالخوردگان منبع دانش و تجاربی بودند که بدون آن حیات کل جامعه به خطر می‌افتاد یا بدون اتوریته آنان، استحکام روابط پدرسالاری حاکم بر جامعه از بین می‌رفت. اما وقتی به اخلاقیات حاکم بر یک جامعه سرمایه‌داری امروزی مانند یک کشور اروپای مرکزی نگاه کنیم این ارزش کم‌رنگ می شود و انسان‌ها به‌راحتی متقاعد می‌شوند که اخلاقی است اگر سالخوردگان را به خانه‌های سالمندان بسپارند چون دانش و تجربه را می‌توان در دانشگاه‌ها کسب کرد و ضمناً از نظر ارزش‌های اخلاقی مبتنی بر سود و بازدهی اقتصادی در نظام سرمایه‌داری، سالخوردگان دیگر موضوعیت اقتصادی چندانی ندارند. مساله این است که هر کدام از هنجارهای اخلاقی از بستر مشخص اجتماعی برآمده‌اند و هر کدام با زیربنای مشخص اقتصادی و شکل خاصی از روابط تولیدی و روبنای اساسا منطبق بر آن، پیوند دارند و هیچ کدام از هیچ منبع ذاتی و طبیعی‌ای نشأت نگرفته‌اند.
حالا بیایید به اخلاق امروز جهان و کرونا نگاه کنیم. اخلاق امروز در جهان که توسط رسانه‌های مختلف تبلیغ می‌شود بر سود و منفعت فردی استوار است. یعنی رسانه به شما می‌گوید رقابت خوب است، رفاه بر هر چیزی اولویت دارد، خوشبختی امری است فردی که فقط باید خود فرد بتواند حال خودش را خوب کند، کپی رایت، مالکیت بر ایده یک حق پایه هر فرد است، هر کسی زندگی خود را دارد و ابدا قضاوت نکنیم و عبارات بسیار دیگر که هر روز توسط آن‌ها بمباران می‌شویم. اما بحران کرونا یادمان می‌آورد که اخلاقیات امروز چقدر مریض، ناقص، خودخواهانه و ضد بشر است. برای غلبه به کرونا یک‌باره خواسته شد که صاحبان کسب و کار، فعالیت خود را متوقف کنند و در خانه بمانند تا زنجیره انتقال شکسته شود. از مردم خواستند که به‌خاطر کادر درمان در خانه‌ها بمانند و از تفریح و مسافرت خودداری کنند. داد سخن دادند که چرا عده‌ای ماسک‌ها و مواد ضد عفونی را گران کرده‌اند؟ چرا بخشی از پزشکان و پرستاران در محل کار حاضر نشدند؟ چرا بعضی‌ها شرافت را فراموش کرده‌اند و الکل تقلبی وارد بازار می‌کنند، مگر پول و ثروت چقدر ارزش دارد؟ در این احوال کرونایی یادشان افتاد که شرکت‌های دارویی اطلاعات خود را با دیگر تولیدکنندگان دارو به اشتراک نمی‌گذارند و این از چرخش و تجمیع اطلاعات بشر در این زمینه جلوگیری می‌کند. انگار نه انگار که تا دیروز در مورد خوب بودن رقابت یا کپی رایت حرف زده بودند. انگار نه انگار که تا پیش از کرونا می‌گفتند که «طبیعت انسان غیر قابل تغییر» است و به‌همین‌دلیل نمی‌توان نظام اجتماعیِ بنیادا متفاوتی را به‌وجود آورد و اخلاقیات کنونی که رسانه‌ها تبلیغ می‌کنند منطبق بر «ذات بشر» است. در انتقاد و حتی توهین به کسانی که برای تعطیلات به مسافرت می‌روند قضاوت نکردن را کلا فراموش می‌کنند و به‌خاطر نمی‌آورند که دیگران را با این توجیه که نباید قضاوت کرد، از انتقادهای درست و صادقانه منع می‌کردند. حتی یادشان رفت که عده زیادی از مردم دنیا به‌دلیل نابرابری اقتصادی که سرمایه‌داری به‌وجود آورده حتی به آب تمیز و صابون دسترسی ندارند. حتی می‌توان گفت که ابتلا به کرونا خود ناشی از ساز و کار سرمایه‌داری است. چون فروش برخی محصولات غذایی خاص که درآمدزا بود به مشتریان عرضه و باعث انتقال ویروس شد. اگر محور اصلی، سود نبود و به این فکر می‌کردند که خوردن چه‌چیز بهداشتی و بی‌ضرر است شاید این بیماری شایع نمی‌شد. اما حتی در مواردی که بشر با طبیعت باید نبرد کند و در به‌وجود آمدن بحران نقشی ندارد؛ آن‌جایی‌که اخلاقیات سرمایه‌داری به جامعه جهت می‌دهد ابعادش تخریب و نابودی هولناک است. اگر در روزهای اول که کرونا منتشر شده بود مرزها به‌خاطر سود شرکت‌های هواپیمایی و گردشگری و تجارت‌های بزرگ باز نمی‌ماند، انتقال این بیماری به سراسر دنیا و تبدیل آن به پندمیک این‌قدر سریع اتفاق نمی‌افتاد. اگر مساله نمایش قدرت جمهوری اسلامی به‌عنوان حاکمیت سرمایه‌داری- دینی در راهپیمایی 22 بهمن و انتخابات مجلس نبود هزاران نفر به‌کام مرگ نمی‌رفتند. اگر مکان‌های مذهبی مثل مقبره رضا و معصومه در مشهد و قم بسته می‌شد الگوی انتقال و ابتلا کاملا متفاوت بود. اگر هیئت حاکمه کشورهایی مثل آمریکا نمی‌گفتند که به‌دلیل مسائل اقتصادی نمی‌توانند اعلام قرنطینه کنند، نرخ شیوع در نیویورک به فاجعه منجر نمی‌شد.
کرونا نشان داد که بین اخلاقیات فردگرایانه و سودمحور سرمایه‌داری و منافع جمعی بشر شکافی بزرگ است. نمی‌شود هر لحظه اخلاقیات ضد جمعی را تبلیغ کنیم و انتظار داشته باشیم در بزنگاه حوادث، همه مردم جهان بر محور منافع جمعی متحد شوند و حتی از خودگذشتگی کنند.

به نقل از نشريه آتش102 – اردیبهشت 99
n-atash.blogspot.com
atash1917@gmail.com

Posted by l at 05:55 PM | Permalink

برنی سندرز و نیازهای اقشار تحت ستم آمریکا / سارا قاضی و یاشار آذری

برنی سندرز و نیازهای اقشار تحت ستم آمریکا

در نظر کسانی که در باره ی انتخابات آمریکا و باختن برنی سندرز به جو بایدن در حزب دموکرات تحلیل می دهند، تعیین "لیدر" از بالا به پایین انجام می گیرد و در نتیجه باختن برنی سندرز به جو بایدن -و سپس تأیید او- را نقطه ضعف برنی سندرز که باعث ناامیدی طرفدارانش شد، می دانند.

حال آنکه رهبر، طرفداران و پایه های خود را تعریف نمی کند، بلکه رهبر از درون طرفداران و پایه ها بیرون می آید. این پایگاه طبقاتی و خط مشی سیاسی پایه های هر رهبری است که به آن رهبری امکان رهبری کردن می دهد. این پایه ها هستند که بر اساس مطالبات و مناقع خود وارد میدان می شوند و در این پروسه بهترین عنصر/عناصر را برای رهبری خود انتخاب می کنند.

برنی سندرز اگر هواداران و پایه های خود را نداشت، اصلاً مطرح نمی شد. برای مثال در انتخابات سال 2016 که برنی سندرز هم در آن کاندیدا شده بود، شخص دیگری به نام جیل استاین هم با مطالبات سوسیالیستی و انقلابی خود را کاندیدا کرده بود. اما از آنجایی که تعداد هوادارانش بسیار ناچیز بودند، کاندیدایی اش به طور کلی مطرح نگردید.

اینکه هواداران برنی سندرز خواهان پیروزی درون سیستم سرمایه داری و از طریق حزب دموکرات هستند، ناشی از دید غلطی است که از حزب دموکرات در میان اقشار تحت ستم آمریکا وجود دارد. طبقه ی کارگر و اقشار تحت ستم آمریکا همیشه از طریق حزب دموکرات مطالبات خود را در گذشته مطرح کرده اند و تصور می کنند که خط سیاسی حزب دموکرات خط مشی "مردمی" است و آن ها می توانند از طریق حزب دموکرات در مقابل حزب جمهوریخواه بایستند. این نوع طرز فکر از یک طرف، ریشه در نشناختن ماهیت سرمایه داری و مرحله ای که این نظام در آن قرار گرفته دارد و از طرف دیگر ریشه در نشناختن ماهیت حقیقی حزب دموکرات.

در این برهه از تاریخ سرمایه داری، ما باید یاد بگیریم که این نظام روز به روز به قهقرای باطلاق رکود اقتصادی ای که خود سیستم می آفریند و در ساختارش نهفته است قرار دارد و در گذشته تمام راه های ممکن را برای حفظ منافع و موقعیت خود بکار برده است، حتی جنگ! و حتی جنگ های طویل المدت! و اکنون در بن بستی قرار گرفته که برای حفظ نظام و ادامه ی سودآوری آن، به هر راه حلی هر چند غیر انسانی تر از قبل دست می زند.

در این میان حزب دموکرات آمریکا که از هیچ نظر تفاوت کیفی با حزب جمهوریخواه ندارد و همچون گذشته، سیاستی شبیه به سیاست های سوسیال دموکرات های اروپا دارد، تنها موذیانه با دفاع از برخی مطالبات روبنایی برای خود وجهه ساخته و مثل گذشته از این طریق مدعی حفظ منافع طبقه ی کارگر و اقشار تحت ستم می شود. در حالی که عملاً نه می خواهد و نه می تواند در سیاست های سرمایه داران جهانی که نه تنها در آمریکا که بر کل کشورهای جهان سلطه افکنده و طبقه ی کارگر و اقشار تحت ستم جهان را از نظر اقتصادی در میان چنگال خود خرد می کنند، دخالت کند. برنی سندرز هم بخشی از این بورژواهای حزب دموکرات است که معتقد به برچیده شدن نظام سرمایه داری نیست، بلکه خواهان مقداری گشایش است تا به خیزش طبقه ی کارگر منتهی نشود.

از اینرو باید دید چرا پایه های برنی سندرز این را درک نمی کنند و همواره به حزب دموکرات و شخصیتی چون برنی سندرز دل بسته اند و با وجود شکست برنی سندرز در 2016 باز هم امیدوار بودند که در انتخابات امسال می توانند برنی سندرز را کاندید نموده و باز هم امیدوار بودند که اول برنی سندرز انتخابات بر ترامپ را ببرد و دیگر اینکه با آمدن او به کاخ سفید، او قادر خواهد بود که جلوی بسیاری از این قساوت ها و ستم ها را در خیلی از زمینه ها، از قبیل دستمزدهای پایین، نبود مشاغل مناسب با آموزش عالی، تورم شدید در زمینه مسکن و بالا رفتن اجاره بها، بیمه درمانی همگانی، بدهی های دانشجویی به بانک ها، حفظ حق سقط جنین و نظیر این ها را بگیرد.

این دید محدود که به ریشه های اصلی مسائل نمی تواند پی ببرد، همان دیدی است که در حال حاضر "تقصیر" همه چیز را به گردن ترامپ می اندازد. البته ترامپ به عنوان یک انسان رفتاری غیرعادی، بیمارگونه و از نظر مغزی معیوب دارد، اما سیاست هایی که اتخاذ می کند تماماً از طرف پایه هایش به او دیکته می شود. به همین دلیل است که در حالی که او با تصمیماتش جامعه آمریکا را انگشت به دهان می گذارد، جمهوریخواهان و حتی در اغلب مواقع دموکرات ها در مقابل او سکوت می کنند.

یک زمانی بود که وقتی ترامپ می خواست خود را کاندیدای ریاست جمهوری (زمان اوباما) بکند، همه به او می خندید و می گفتند "شوخی می کنی!!" و این امر را ساده گرفتند و فکر کردند که چنین چیزی امکان ندارد. اکنون که ترامپ صحبت از قدرت مطلق یک دیکتاتور یا شاه می کند، باز همه دارند به او می خندند و می گویند "اشتباه گرفتی! اینجا کشور دموکراسی است!" و باز تصور می کنند که او دیوانه شده است، در صورتی که این روندی است که سرمایه مالی جهانی مجبور است در پیش گیرد. به عبارت دیگر اینکه ترامپ در انتخابات پیروز شود یا جو بایدن فرقی نمی کند، زیرا سرمایه داری جهانی برای حفظ خود مجبور است نه تنها در کشورهای پیرامونی که در کشورهای پیشرفته صنعتی و متروپل هم کمربندهای خود را محکم کند و برای این منظور مجبور است در سطح جهانی به حکومت های دیکتاتوری و فاشیستی روی آورد و در نتیجه هیچ امکانی برای برآورده کردن مطالباتی که برنی سندرز خواهان آن است، ندارد؛ به حدی که مجبور است دُم برنی سندرز را همان دَم در بچیند. این بار اما این فاشیزم به شکل گذشته ظاهر نگشته است و اگر چه ما شاهد ظهور بی پروای ناسیونالیزم و نژادپرستی در ابعاد مختلف در سطح کشورهای مختلف هستیم، اما نباید در انتظار ظهور فاشیزم از یک کشور باشیم. فاشیزم این بار از آستین سرمایه مالی جهانی بیرون خواهد آمد و از طریق حکومت های بورژوایی پیاده گشته و خواهد شد و ترامپ و دستگاه او صرفاً نمونه بارز و بی پروای این فاشیزم در مراحل اولیه هستند.

نتیجه اینکه اقشار کارگری و زحمتکش آمریکا (و جهان) قبل از اینکه ویروس بعدی میلیون ها انسان بیگناه را نابود کند (و سرمایه ی مالی جهانی[1] دست روی دست گذاشته و به تماشا بنشیند) باید دست به کار شده و برنامه ی انقلابی خود را برای برچیدن نظام سرمایه داری در سطح بین المللی و برقراری سوسیالیزم پیاده کند؛ نه اینکه مانند اقشار روشنفکر و خرده بورژوا که برنی سندرز را بزرگ کردند، به دنبال "جلوگیری" از بورژوازی در تخریب زندگی اشان بوده و خواهان "اصلاحات" باشند. اقشار روشنفکر با عقاید دموکراتیکی که به امید ایجاد تغییر برنی سندرز را بزرگ کردند، تحت تأثیر بحث های روشنفکرانی مانند نئوم چامسکی و ریچارد وولف هستند که مبارزه ی طبقاتی را تنها تا مرحله ی پیش از سازماندهی انقلابی برای انقلاب سوسیالیستی جلو می برند و هرگز به طرفداران خود رهنمودهای انقلابی نمی دهند و مبارزه را در چارچوب نظام سرمایه داری حفظ می کنند.

این در حالی است که سرمایه داری اکنون به مرحله ای از گلوبالیزه شدن خود رسیده است که دیگر هیچ راهی به جز کنترل مطلق و کامل نه تنها بر ابزار تولید که بر نیروهای تولید باید داشته باشد و حق حیات یا مرگ آنان را تعیین کند. سرمایه مالی گلوبالیزه شده "مجمع" ای واقعی ولی نهان است که مافوق تمام دولت های سرمایه داری و در نتیجه مافوق تمام حکومت های "منتخب" قرار داشته و عمل می کند؛ نیروی مادی ای مافوق جامعه ی بشری است که همه چیز را از بالا کنترل می کند و انسان های جوامع بشری دسترسی به آن را جز از طریق انقلاب سوسیالیستی ندارند. خدایان سرمایه مالی گلوبالیزه شده حتی بر سرمایه داران تولیدات صنعتی و شرکت های چندملیتی کنترل دارند. سرمایه مالی گلوبالیزه شده اندک شرکت های مالی (بانک ها)یی هستند که در قله هرم جامعه سرمایه داری نشسته و مستقل عمل می کنند. آن ها را تنها با تغییر سیستم حاکم می توان پایین کشید.

از این رو هر خواستی - حتی ساده ترین مطالبه ی دموکراتیک- در چهارچوب نظام سرمایه داری در سطح جهانی امروز دیگر از طرف سرمایه داری جهانی پذیرفتنی نیست، زیرا سرمایه داری خواهان پراکندگی نیروهای انقلابی کارگری و از سازماندهی و قدرت گرفتن طبقه ی کارگر و اقشار زحمتکش می هراسد. به این خاطر است که بعد از فروپاشی شوروی و دیوارهای برلین، سیاست های نئولیبرالی سرمایه داری جهانی نه تنها به هیچ نوع خواسته ی حداقل و دموکراتیکی گردن ننهاده است، بلکه تا توانسته است تمام امکانات و خواست هایی را که طبقه ی کارگر و زحمتکشان در گذشته در سطح بین المللی بدست آورده بودند را نیز یکی پس از دیگری پس گرفته است. در نتیجه حق حیات که برای توده های غیرسیاسی مردم در سطح جهان(بویژه در کشورهای صنعتی پیشرفته غربی) امری طبیعی به شمار می آمد، امروز بر اثر تغییر آب و هوا که خشکسالی یا سونامی را به همراه آورده و موجب قحطی شده و نیز انواع بیماری های ویروسی که در کاهش میلیونی جمعیت طبقه ی کارگر و زحمتکش و فقیر جهان عمل می کند - جزو یکی از خواست های محوری کارگران و زحمتکشان و کل بشریت می باشد، زیرا سرمایه داری جهانی به حدی در گندیدگی غوطه ور است که رشد نیروهای مولده در سطح بین المللی به جای آنکه به نفع توده های کارگر و زحمتکش - 99 درصدی ها- به کار گرفته شوند، کاملاً به نیروهای مخرب تبدیل شده اند و کوچک ترین اثری از پیشرفت تکنولوژی برای رفاه بشریت دیده نمی شود تا جایی که سرمایه ی مالی جهانی سعی در نابودی بیش از نصف مردم جهان[2] را در سر می پروراند و این یعنی فاشیزم نو. (برای بیرون رفت از این بحران سرمایه داری یا باید انقلاب سوسیالیستی کرد و برای همیشه از شر سرمایه داری راحت شد و یا سرمایه داری جهانی به طرف نابود کردن بیش از نیمی از مردم جهان پیش می رود.، سرانجام دو راه بیش تر جلوی پای بشریت موجود نیست: یا انقلاب سوسیالیستی جهانی از پایین یا مرگ و نابودی از بالا)

سارا قاضی و یاشار آذری

25 آوریل 2020

6 اردیبشت 1399

[2] - http://www.nashr.de/musik/sazemanMelal.mp4

Posted by l at 05:44 PM | Permalink

کمپ موریا باتلاقی که پناهجو می بلعد

تصاویری که از محل جمع آوری زباله ها مخابره میشود هولناک است و درد را به مغز استخوان هدایت میکند. توالت هایی که هریک برای صدها پناهجو در نظر گرفته شده است و دریغ از کوچکترین امکانات برای حفاظت آنها در برابر این ویروس مرگبار. کمپ موریا چندین بار بیشتر از ظرفیت خود انباشته از انسانهایی است که هر یک خود قربانی سیاست های سودجویانه دولت هایشان بوده اند. ازدحام پناهجو در این مکان خود بستری مساعد برای شیوع ویروس مرگبار کوید 19 است. فاجعه در راه است و سرنوشت این پناهجویان در هاله ای از ابهام قرار گرفته است.

***

فریاد هزاران پناهجوی مستقر در جزیره لسبوس یونان که در میان آنان پرشمار کودک و نوجوان هست, فریادی است که در هیاهوی بحران جهانی ویروس کرونا شنیده نمیشود. قربانیان سیاستهای ضد بشری اردوغان و محدودیتهای اروپای متمدن! این پناهجویان را در شرایطی بشدت غیر انسانی باقی گذاشته است. بهداشت, درمان, قطع مکرر آب آشامیدنی, سرپناه و ابتدایی ترین امکانات حداقلی و استاندارد زیستی از آنها دریغ شده است. بیش از بیست و هفت هزار پناهجو در این مکان استقرار یافته اند و هولناکتر اینکه نزدیک به هزار کودک بی سرپرست در میان انها دیده میشوند.این کودکان و نوجوانان در این محل با ناهنجاریهای بسیار و از جمله بیگاری, تعدی و آزار و اذیت روبرو هستند.

پناهجویان و زنان وکودکانی که اعتراضاتشان پیوسته با گارد پلیسی و عملیات ضد شورشی! روبرو میشود و طعم تلخ سرکوب و گاز اشک آور را می چشند. بر اتش نفرت و هراس بومیان از پناهجویان بی پناه! دمیده میشود و نهادهای مدافع پناهندگان و گزارشگران و خبرنگاران نیز با ضرب و شتم آنان اشنا شده اند. تصاویر و ویدئو های منتشر شده از این مکان و ساکنین آن بسیار تکاندهنده است. گل ولای و غوطه خوردن کودکان و ساکنین این کمپ در ان روزمره است و هر روزه اخبار ناگواری از وقایع و اتفاقات در لسبوس رسانه ای میشود. بر طبق آخرین خبر دو پناهجوی ایرانی و افغانی توسط یکی از بومیان منطقه هدف گلوله قرار گرفته و مجروح شده اند.

پناهجویان در این مکان از سوی پلیس یونان و بومیان منطقه مورد ضرب و شتم قرار میگیرند, تحقیر و بر طبق گزارش اخیر شکار میشوند. بر اساس داده های تا کنونی از لسبوس این اردوگاه در استانه فاجعه ای بزرگ و انسانی قرار دارد.ویروس مرگبار کرونا میتواند هر لحظه بجان هزاران نفری بیافت که از کمترین امکان مقابله با آن برخوردار نیستند.اغلب پناهجویان از افغانستان, سوریه, ایران و سومالی و اتیوپی هستند. از جنگ داخلی تا نقض حقوق ابتدایی انسانی در این کشورها دلایل حضور اجباری آنها فرسنگ ها دورتر از میهن و مردمشان است.

نمیتوان بر این فاجعه انسانی چشم بست حتی اگر ویروس کشنده کرونا جهان را در بحران فرو برده باشد.سکوت ما جان این پناهجویان, زنان و کودکان را پر خطر تر میکند.

اردوگاه پناهجویان لسبوس با بیست هزار جمعیت امکان گنجایش سه تا چهار هزار تن را دارد و هم اکنون حدود هفت برابر گنجایش نرمال خود پناهجو در آن بسر میبرند.

آتش سوزی های مکرر در کمپ که بکرات هم کشته و زخمی برجای میگذارد. بر طبق امار پلیس یونان تا کنون یک نفر کشته شده است حال آنکه پناهجویان از رقم ده نفر گفتگو می کنند. نهادهای بین المللی و ناظران حقوق پناهندگی تا کنون این وضعیت را رقت بار, شرم آور و هولناک توصیف کرده اند.اعتراضات پناهجویان اما همچنان ادامه دارد. پلیس یونان برای مقابله با معترضان از گاز اشک آور و باتوم استفاده میکند.پذیرش قطره چکانی کودکان و نوجوانان بی سرپرست برای حل این داغ شرم بر پیشانی بشریت کافی نیست.

بهروز سورن

24.4.2020

Posted by l at 05:36 PM | Permalink

April 24, 2020

بودجه ۱۳۹۹ و کرونا و باندبازی‌ها و دزدی‌های حکومتیان!

http://www.azadi-b.com/G/file/kar.mowaled_F.F.pdf

برتولت برشت:

«آن که می‌خندد خبر هولناک را هنوز نشنیده است»!

ویروس کرونا تمام جهان را درگیر کرده و اقتصاد ایران هم اقتصادی نبود که بتواند در برابر ضربه محکم آن تاب‌آوری داشته باشد.

تمامی کسب‌وکارها، خط‌های تولید، صادرات و درآمدها در حالت بلاتکلیفی و انتظار فرورفت؛ اما از این بحران، بحران دیگری زاده شد که ضربه آخر بود. با کاهش تقاضای جهانی نفت، سال سقوط تاریخی نفت رقم خورد. نفت به زیر ۲۰ دلار رسید. در حالی‌که بودجه امسال روی نفت ۵۰ دلاری محاسبات خود را تنظیم کرده بود و این یعنی یک کسری شدید درآمدی. کشورهای تولیدکننده نفت با افت بی‌سابقه بهای طلای سیاه روبه‌رو شده‌اند. کرونا بهای نفت را پایین کشید و در بحبوحه بحران کرونا، جنگ و دعوای دو غول نفتی عربستان سعودی و روسیه برای حفظ سهم بیشتر از بازار نفت به سقوط بیش‌تر قیمت نفت انجامید. کشورهای عمده نفت‌خیز به‌جای مهار بهای نفت به رقابتی سخت پرداختند تا کسری بودجه خود را با افزایش تولید نفت جبران کنند.

وضعیت ایران در قیاس با سایر کشورهای نفت‌خیز جهان سخت‌تر است، زیرا تحریم‌ها مانع فروش نفت ایران شده و ۱۶ درصد بودجه امسال به‌طور مستقیم به درآمد نفتی وابسته است. بسیاری از کارشناسان این وضعیت را نگران‌کننده تحلیل می‌کنند و افت شدید رشد اقتصادی در کانال منفی را پیش‌بینی می‌کنند. سعید لیلاز، تحلیل‌گر اقتصادی، یکی از کارشناسانی است که ورشکستگی عمومی و کاهش تولید ناخالص ملی کشور تا ۳۰ میلیارد دلار را پیش‌بینی کرده است. او برآورد کرده است که اگر این بحران تا اردیبهشت ۹۹ ادامه پیدا کند، بین دو تا سه درصد از تولید ناخالص داخلی ایران را کم خواهد کرد که این رقم معادل ۲۰ تا ۳۰ میلیارد دلار است.

کلیه بنیادهای کشور، آستان قدس رضوی و سایر تولیت‌های مذهبی در کنار بنیادهای وابسته به سپاه پاسداران و ده‌ها هزار شرکت وابسته به آن‌ها به دستور خامنه‌ایاز پرداخت مالیات معاف هستند، در حالی بیش از هشتاد درصد اقتصاد کشور را در کنترل خود دارند.

***

بودجه سال ۱۳۹۹ ایران، بدون آن که در مجلس شورای اسلامی تصویب شده باشد، در نهایت روز پنج‌شنبه ۲۹ اسفند ماه از سوی رییس‌جمهوری این کشور ابلاغ شد.

با وجود رد کلیات لایحه بودجه سال ۱۳۹۹ در مجلس، با حکم حکومتی خامنه‌ای، اجرایی در عمل دولت را با کسری بودجه سنگینی مواجه می‌کند.

هم‌چنین بررسی لایحه بودجه سال ۹۹ کشور نشان می‌دهد بودجه ارتش، سپاه و ناجا نسبت به سال گذشته با افزایش همراه بوده است. به گزارش خبرگزاری فارس رسانه وابسته به سپاه پاسداران، براساس ماده واحده لایحه بودجه ۹۹ بالغ بر ۱۹۸۸ هزار میلیارد تومان است.

بودجه عمومی ۵۶۳۸۲۹ میلیارد تومان، منابع عمومی ۴۸۴۵۹۶ میلیارد تومان، درآمد اختصاصی دستگاه‌ها ۷۹ هزار میلیارد تومان و بودجه شرکت‌های دولتی، بانک‌ها و موسسات غیرانتفاعی نیز ۱۴۸۳ هزار میلیارد تومان است.

درآمدها ۲۶۱ هزار میلیارد تومان، واگذاری دارایی‌های سرمایه ۸/۹۸ هزار میلیارد تومان و واگذاری دارایی‌های مالی ۱۲۴ هزار میلیارد تومان پیش‌بینی شد.

هم‌چنین درآمدهای مالیاتی با احتساب درآمد گمرکی ۱۹۵ هزار میلیارد تومان برآورد شده است. در بخش هزینه‌ها جبران خدمت کارکنان که همان حقوق و دستمزد است نیز ۱۱۳ هزار میلیارد تومان تعیین شد.

دولت برای سال آینده پیش‌بینی فروش ۸۰ هزار میلیارد تومان اوراق مالی اسلامی کرده است. هم‌چنین منابع حاصل از صندوق توسعه ملی که ناشی از کاهش سهم ۳۶ درصد به ۲۰ درصد است بالغ بر ۳۰ هزار میلیارد تومان برای هزینه در بودجه تعیین شده است.

بودجه امسال با نفت ۵۰ دلار و فروش روزانه یک‌میلیون بشکه بسته شد. همان روزها از تقدیم لایحه تا تصویب آن برخی از کارشناسان و موسسات پژوهشی میزان فروش پیش‌بینی‌شده نفت را با توجه به وضعیت تحریم‌ها غیرقابل تحقق می‌دانستند؛ اما حالا ارزش دلاری نفت بودجه هم عددی دور از واقعیت است. با افت جهانی قیمت نفت به ۲۰ دلار رسید و بعد از آن هم در تازه‌ترین اتفاق بازار معاملات کاغذی نفت آمریکا یک‌باره به هم ریخت.

فقط در دو تا سه ساعت، قیمت قراردادهای کاغذی هزار بشکه‌ای نفت آمریکا برای ماه آینده‌(ماه می) در معاملات روز دوشنبه ۲۰ آوریل از ۱۰ دلار به صفر رسید و در چند ساعت، رکورد بی‌سابقه ریزش تا منفی ۴۰ دلار را هم تجربه کرد. این اتفاق سبب شد نفت برنت هم با افت ۲۲ درصدی به زیر ۲۰ دلار برسد. گرچه این اتفاق تازه شاید ماندگار نباشد؛ اما آنچه واقعیت دارد، این است که قطعا امسال از نفت ۵۰ دلاری در بودجه ما خبری نخواهد بود و حساب ۷۸ هزار میلیارد تومانی بودجه بر درآمدهای نفتی معلق خواهد بود. در کنار سقوط قیمت نفت، ضربه کرونا بر پیکر اقتصاد را هم اضافه کنیم؛ برآوردها می‌گویند اگر این بحران تا اردیبهشت ۹۹ ادامه پیدا کند، شاهد یک ورشکستگی عمومی به‌ویژه در بخش‌های غیردولتی و کسبه خرده‌پا خواهیم بود. بحران درآمدی در خزانه امسال جدی است و حالا برای همه این پرسش به وجود آمده است که دولت در چنین وضعیتی چگونه می‌خواهد منابع مالی هزینه‌های جاری را تامین کند. برخی معتقدند دولت ناگزیر به استقراض و چاپ پول با پذیرش تبعات شدید تورمی رو خواهد آورد؛ اما برخی هم از لزوم تعریف منابع جدید صحبت می‌کنند.

دو اتفاق ناگهانی و البته پرقدرت تمامی معادلاتی را که پیش‌تر هم به ‌نظر می‌رسید دقیق و واقعی نیستند، مبهم‌تر کرد.

براساس اعلام شورای اطلاع‌رسانی دولت، علاوه بر بودجه معمول، در «تبصره ه ـ ماده ۴ لایحه بودجه سال ۹۹»، مبلغ دو میلیارد یورو نیز از منابع صندوق توسعه ملی به بودجه دفاعی اختصاص می‌یابد.

این شورا افزوده است‌ با احتساب این رقم، بودجه امور دفاعی و نظامی ایران ۸ درصد افزایش یافته است.

در لایحه بودجه ۹۹، بودجه بخش «امور دفاعی و امنیتی از حدود ۷۱ هزار میلیارد تومان در سال ۹۸ به ۶۹ هزار و ۵۹۶ میلیارد تومان کاهش یافته بود که با اختصاص دو میلیارد یورو از صندوق توسعه ملی، این مبلغ معادل هشت درصد افزایش نشان می‌دهد.»

پیش‌تر، رسانه‌های حکومتی با انتشار گزارش‌هایی از وضعیت نامناسب زیرساخت‌های ارتش و کمبودهای نیروی انسانی آن، نسبت به کاهش بودجه بخش دفاعی و امنیتی کشور ابراز نگرانی کرده بودند.

این موضوع بعد از انتشار مبالغ بودجه ۹۹ در رسانه‌های داخل کلید خورد و به‌نظر می‌رسد سخنان دریادار حبیب‌الله سیاری، معاون هماهنگ‌کننده ارتش در دیدار با نمایندگان کمیسیون امور دفاعی مجلس نیز بر «نگرانی‌ها» از وضعیت دفاعی کشور افزود.

براساس لایحه بودجه ۹۹، بودجه سپاه پاسدارن انقلاب اسلامی ‌از ۱۵ هزار میلیارد تومان مصوب سال ۱۳۹۸ به ۱۸ هزار و ۳۱۵ میلیارد تومان افزایش پیدا کرده است. بودجه ارتش نیز از ۱۰ هزار و ۲۴ میلیارد در سال ۹۸ به ۱۱ هزار و ۹۷۸ میلیارد تومان در سال ۹۹ افزایش پیدا کرده است.

در شرایطی که جهان مشغول مبارزه با کرونا است اما سپاه پاسداران حکومت اسلامی در حال موشک‌پراکنی است. مبالغ هنگفتی که حکومت اسلامی ایران صرف میلیتاریسم و جنگ‌های نیبتی و گروه‌های تروریستی می‌کند به عرصه مبارزه با کرونا بی‌تفاوت است.

سپاه پاسداران اعلام داشت که در نظر دارد در آینده نزدیک، ماهواره نظامی دیگری را به فضا پرتاب کند که چالشی آشکار در برابر آمریکا و اروپا است که پرتاب ماهواره نظامی از سوی ایران را نقض قطع‌نامه ۲۲۳۱ سازمان ملل تلقی کرده‌اند.

پاسدار علی جعفرآبادی، فرمانده یگان هوا فضای سپاه پاسداران، عصر پنج‌شنبه ۲۳ آوریل، در مصاحبه با تلویزیون ایران گفت: «ماهواره‌ای که روز چهارشنبه پرتاب شد، بخشی از یک «ابرپروژه» است و «ماهواره‌های با مقیاس بزرگ‌تر و مدارهای بالاتر را داریم.»

جعفر آبادی تایید کرد، ماموریت ماهواره‌ای که روز چهارشنبه پرتاب شد، «شناسایی» است و ماموریت‌های بعدی شامل شناسایی، ارتباطی و ناوبری خواهند بود.

او افزود: این ماهواره روز چهارشنبه «از کویر مرکزی به‌سمت دریای عمان» پرتاب شد و «سیگنال دوم آن را در تبریز دریافت کردیم.»

آمریکا، فرانسه و آلمان، اقدام ایران در پرتاب ماهواره «نور ۱» با استفاده از موشک ماهواره بر «قاصد» را نقض قطع‌نامه ۲۲۳۱ شورای امنیت تلقی کردند که با شکل گیری برجام در سال ۲۰۱۵، هرگونه آزمایش موشک‌های بالستیک قادر به حمل کلاهک هسته‌ای را ممنوع اعلام کرده است.

دولت آمریكا بر این باور است كه پرتاب ماهواره نظامی ایران، با کاربردهای غیرنظامی سازگاری ندارد، در حالی كه فرانسه تاکید دارد، این اقدام ایران موجب ایجاد نگرانی‌های فزاینده پیرامون برنامه موشک‌های بالستیک تهران شده و تهدیدی برای امنیت منطقه‌ای به‌شمار می‌آید.

وزارت امور خارجه آلمان نیز روز پنج‌شنبه ۲۳ آوریل، با صدور بیانیه‌ای، نگرانی خود را از پرتاب ماهواره نظامی ایران ابراز داشته و تصریح کرد: «موضع ما در قبال برنامه موشکی ایران، تغییر نکرده است که تاثیری مخرب در برهم زدن ثبات منطقه دارد و از دید منافع امنیتی اروپا، قابل قبول نیست.»

به‌دلیل عدم شفافیت کامل بودجه نهادهای عمومی، به‌خصوص نهادهای مرتبط با رهبری عملا امکان برآورد دقیق هزینه دینی شدن حکومت وجود ندارد، اما با استناد به داده‌های موجود می‌توان گفت که دین و نهاد دین در سال ۹۹ با وجود کسری بودجه و فقدان محل تامین آن، بودجه نهادهای مذهبی نه تنها کاهش داده نشده بلکه متناسب با وضعیت بازار افزایش یافته است. توجه ویژه به دریافتی‌ها و ثروت‌ها و رفاه و بیمه و درمان ‌آخوندهای مفت‌خور از ردیف‌‌های محاسبه شده بودجه سال ۹۹ است. هیچ‌کدام از ادعاها مبنی بر اقتصاد مقاومتی و تحریم‌ها و غیره شامل این بخش از اعوان و انصار حکومت نشده است.

- بیمه روحانیون غیرشاغل ۳۹۵ میلیارد تومان.

- کمک هزینه معیشتی طلاب ۴۴۹ میلیارد تومان.

- بیمه مداحان ۴/۱۱ میلیارد تومان.

- شورای سیاست‌گذاری حوزه‌های علیمه خواهران ۱۹۲ میلیارد تومان.

- جامعـه المصطفی العالمیه‌(نهاد تربیت ‌اخوند شیعه از کشورهای دیگر) ۳۰۸ میلیارد تومان.

- مجمع جهانی اهل بیت ۴۰ میلیارد تومان.

- تأمین مسکن طلاب ۷/۲۴ میلیارد تومان.

- سازمان بسیج ۹۲۳ میلیارد تومان.

- موسسه نشر و حفظ آثار خمینی ۶/۲۶ میلیارد تومان.

- جذب و اعزام مبلغان دینی ۳۹ میلیاردتومان.

ارقام بالا تنها بخش علنی سازمان امین مالی موسسات مذهبی است که به موازات سازمان تبلیغات اسلامی توسط حکومت اسلامی چاق و چاق‌تر می‌شوند. دستگاه مفت‌خوری و گردن‌کلفت کردن ‌آخوندها که جهت‌گیری و بودجه‌بندی حکومت اسلامی برای سرپا نگه‌داشتن خود به هر قیمت را نشان می‌دهد.

یارمحمدی، نماینده مجلس اسلامی حکومت در مجلس دهم گفته است: با توجه به این‌که مردم استان سیستان و بلوچستان حدود ۷۴ درصد زیر خط فقر امنیت غذایی هستند و شغل ثابتی ندارند، اغلب به‌صورت روزانه فعالیت می‌کنند و روزمزد هستند بر همین اساس با اوج گرفتن کرونا نیز این مردم دست از فعالیت نکشیدند و نگرانی ما و سایر مسئولان نیز به همین خاطر بود.پس از این‌که مجوز شروع به کار و فعالیت از سوی دولت داده شد، آمار مبتلایان صعودی شد و همین موضوع موجب نگرانی مسئولان دانشگاه علوم پزشکی شد.‌(ایلنا)

اعتراضات به حق کارگران، معلمان، دانشجویان، زنان، بازنشستگان و بخش‌های مختلف جامعه و خیزش عظیم ‌آبان‌ماه، به تمامی حاکمیت مافیایی و غارتگر است که ذره‌ای به منافع بر حق و مسلم مردم ربطی ندارد.

میزان بودجه دریافتی ۱۷ نهاد خاص و عمدتا مذهبی از جمله حوزه‌های علمیه، شورای سیاست‌گذاری ائمه جمعه و ... در بودجه سال ۹۹ را در جدول زیر می‌بینید:

نام نهاد یا موسسه ای که بودجه دریافت می کند	میزان بودجه دریافتی
۱- سازمان بسیج	۹۲۴ میلیارد تومان
۲- مرکز خدمات خوزه علمیه قم	۸۰۰ میلیارد تومان
۳- شورای عالی حوزه های علمیه	۳۴۵ میلیارد تومان
۴- جامعه المصطفی	۳۰۹ میلیارد تومان
۵- سازمان تبلیغات اسلامی	۲۰۱ میلیارد تومان
۶- شورای سیاست گذاری حوزه های علیمه خواهران	۱۹۲ میلیارد تومان
۷- شورای برنامه‌ریزی و مدیریت حوزه های علمیه خراسان	۸۵ میلیارد تومان
۸- دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم	۱۵۰ میلیارد تومان
۹- برنامه حمایت از فعالیت های فرهنگی مساجد	۸۲ میلیارد تومان
۱۰-برنامه حمایت و راهبری تبلیغ و ترویج قرآن	۵۲ میلیارد تومان
۱۱- مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی	۳۲میلیارد تومان
۱۲- ستاد احیاء امر به معروف و نهی از منکر	۳۲ میلیارد تومان
۱۳- شورای سیاست گذاری ائمه جمعه	۳۰میلیارد تومان
۱۴-موسسه نشر آثار امام خمینی	۲۷میلیارد تومان
۱۵- موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی	۲۰میلیارد تومان
۱۶-ستاد اقامه نماز	۱۶ میلیارد تومان
۱۷- آستان مقدس امام خمینی	۱۶ میلیارد تومان

کرونا سدهای مالی را در حکومت اسلامی شکسته به‌طوری که اخیرا مسیح مهاجری مدیرمسئول و سردبیر روزنامه جمهوری اسلامی نوشته است:

«برای حل قطعی مشکلات باید قدرت‌های مالی بزرگی به صحنه بیایند که از تمکن بسیار بالائی برخوردارند و اموال آنها متعلق به مردم است. این قدرت‌های مالی عبارتند از ستاد اجرائی فرمان امام، بنیاد مستضعفان و آستان قدس رضوی. امکانات و منابع مالی گسترده‌ای که در اختیار این مراکز وجود دارند اگر به عرصه کمک به اقشار آسیب‌ دیده از کرونا آورده شوند، مشکلات این اقشار در کوتاه‌ترین زمان و به‌صورت کامل برطرف خواهد شد. این اموال و امکانات متعلق به مردم هستند و دقیقا در چنین موقعیت‌هایی باید از آن‌ها برای حل مشکل مردم استفاده شود.

فساد اقتصادی در حکومت اسلامی به اندازه عمر این حکومت تاریخ دارد. زینب صفری خبرنگار پارلمانی روزنامه سازندگی در توییتر نوشت:

بخش‌هایی از گزارش دردناک تفریغ بودجه ۹۷ که امروز در صحن مجلس قرائت شد:

۱. شرکت پخش فرآورده‌های نفتی بخش‌هایی ازدرآمد صادرات فرآورده‌های نفتی به مبلغ ۴۱۴ میلیارد تومان، ۱ میلیون و ۲۲۹ هزار دلار، ۱۱ میلیون و ۵۵۸ هزار یورو و۲۲ میلیون و۳۷۴ هزار درهم را وصول کرده اما به خزانه‌داری کل کشور واریز نکرده. این مبلغ طبق قانون برنامه ششم باید به حساب سازمان هدفمندی یارانه ها نزد خزانه کل کشور واریز می‌شد اما نشده؛ دولت از سال ۹۶ تا ۹۸ و همین‌طور در لایحه بودجه ۹۹ این حکم را عملیاتی نکرده است.

۲. ۲۴۱ مدیر دولتی در شرکت‌های زیرمجموعه صندوق بازنشستگی کشوری، بانک مسکن، شرکت‌های تابعه وزارت نفت و... بیش‌تر از سقف ۲۳ میلیون دریافتی داشته و جمعا ۱۱ میلیارد و ۳۵۰ میلیون تومان اضافه دریافتی داشته‌اند. بیش‌ترین دریافتی مربوط به یکی از این مدیران به رقم ۵۳ میلیون تومان بوده.

۳. از ۹ هزار و ۶۵۸ ردیف تامین اعتبار ثبت سفارش توسط اشخاص حقیقی و حقوقی -جمعا بالغ بر ۴میلیارد و ۸۲۱ میلیون دلار- با وجود دریافت ارز ۴۲۰۰ تومانی وارداتی صورت نگرفته است.

۴. از تعداد ۳۷ شخص حقیقی و حقوقی با دریافت ارز بیش از ۱۰۰میلیون دلار، ۳۲ مورد‌(علی‌رغم دریافت) بالغ بر یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون دلار، وارداتی نداشته‌اند.

۵. از تعداد ۴۸ شخص حقیقی و حقوقی با دریافت ارز بین ۵۰ میلیون تا ۱۰۰میلیون دلار، تعداد ۳۱ شخص حقیقی و حقوقی‌(علی‌رغم دریافت) بالغ بر ۸۵۲ میلیون دلار، کالایی وارد نکرده‌اند.

۶. از تعداد ۳۸۵ شخص حقیقی و حقوقی با دریافت ارز بین ۱۰ تا ۵۰ میلیون دلار، تعداد ۲۱۲ شخص حقیقی و حقوقی‌(علی‌رغم دریافت) بالغ بر یک میلیارد و ۲۳۷ میلیون دلار وارداتی نداشته‌اند.

۷. تعداد ۹۹ فقره از تامین ارز ثبت سفارش های بالای ۵ میلیون دلار‌(علی‌رغم دریافت) بالغ بر یک میلیارد و ۹۹ میلیون دلار، هیچ وارداتی بابت ارز دریافتی نداشته‌اند.

۸. در ۷۰ فقره ثبت سفارش به ارز ۲ میلیارد و ۹۴ میلیون دلار، تعداد ۲۲ شرکت درباره تعیین ارزش کالاهای وارداتی بیش‌اظهاری کرده‌اند که موجب دریافت حداقل ۱۷۲ میلیون دلار بیش از ارزش کالاهای وارداتی توسط اشخاص مذکور شده.

۹. سال۹۷ که کشور درگیر تحریم وتامین کالاهای اساسی ازجمله غذا و دارو بود، معادل ۲ میلیارد و ۷۰۶ میلیون دلار ارز۴۲۰۰ تومانی صرف واردات کالاهایی نظیر نخ دندان، عروسک و اسباب بازی، تشک، لوازم اشپزخانه، لوازم بدنسازی، لامپ، در قوطی، درپوش،غذای سگ و گربه، چوب بستنی، انواع خاک و پارچه شده.

۴.۸ میلیارد دلار ارز ۴۲۰۰ تومانی ناپدید شده است؟!

خبرگزاری فارس هم نوشته: براساس گزارش تفریغ بودجه سال ۹۷ دیوان محاسبات وضعیت عملکرد ارز ۴،۲۰۰ تومانی در سال ۹۷ امروز در صحن علنی مجلس قرائت شد.

گزارش تفریغ بودجه نشان می‌دهد دلار‌های دولتی سال ۹۷ سرنوشت مبهمی دارد و ۴.۸ میلیارد دلار آن بدون واردات کالا میان اشخاص توزیع شد و با ۲.۷ میلیارد دلار آن خاک و غذای سگ و گربه و نظایر آن وارد شد.

رییس دیوان محاسبات ایران، درباره حقوق و مزایای مدیران و کارکنان دولت اعلام کرد که ۲۴۱ مدیر، ۱۱ میلیارد و ۳۵۰ میلیون تومان اضافه پرداختی داشتند.

بر اساس گزارش خبرگزاری ایسنا، سه‌شنبه ۱۴ آوریل ۲۰۲۰ -۲۶ فروردین ۱۳۹۹، عادل آذر در جلسه علنی امروز، هنگام قرائت گزارش دیوان محاسبات، از عدم پایبندی دستگاه‌ها برای پرداخت سهم خود در کارهای پژوهشی مربوط به کرونا خبر داد، طوری که از ۱۸۷ دستگاه اجرایی، ۸۰ دستگاه هیچ وجهی به حساب خزانه واریز نکرده و ۸۹ دستگاه کم‌تر از میزان مقرر به حساب خزانه واریز کرده‌اند.

او درباره حقوق و مزایای مدیران و کارکنان دولت گفت که سقف کامل پرداختی مدیران ۲۳ میلیون و ۵۸۳ هزار تومان است اما خالص دریافتی ۲۴۱ نفر از مدیران بیش‌تر از سقف تعیین شده بوده که در مجموعه ۱۱ میلیارد و ۳۵۰ میلیون تومان اضافه پرداختی داشتند.

آذر اعلام کرد که بالاترین میزان حقوق توسط احدی از مدیران بالغ بر ۵۳ میلیون تومان بوده که دیوان محاسبات در حال رسیدگی به آن است.

بر اساس آن‌چه تاکنون در رسانه‌های ایران گزارش شده، نزدیک به ۱۸ میلیارد دلار از ارز ۴۲۰۰ تومانی که دولت پرداخت کرده، به این کشور بازنگشته است که عدد آن تقریبا معادل نیمی از بودجه کل ایران است.

در همین رابطه، آذر از ناپدید شدن چهار میلیارد و ۸۲۱ میلیون دلار علیرغم دریافت ارز ۴۲۰۰ تومانی خبر داد.

رئیس دیوان محاسبات ایران توضیح داد که مطابق بررسی‌های به عمل آمده در سال ۹۷ بابت واردات کالاها و خدمات اساسی و غیراساسی معادل ۵۱ میلیارد و ۴۱۶ میلیون دلار ارز به نرخ دولتی تامین شده که طبق بررسی‌های دیوان تا تاریخ ۱۲ آذرماه سال ۱۳۹۸، مجموعا بالغ بر چهار میلیارد و ۸۲۱ میلیون دلار ارز ۴۲۰۰ تومانی، وارداتی نداشته است.

آذر در ادامه تشریح تخلفات انجام شده توسط دریافت‌کنندگان ارز ۴۲۰۰ تومانی اعلام کرد که ۳۷ شخص حقیقی و حقوقی ارز بیش از ۱۰۰ میلیون دلاری دریافت کردند که ۳۲ شخص از آن‌ها بالغ بر یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون دلار را ناپدید کرده و وارداتی به ایران نداشتند.

رئیس دیوان محاسبات ایران، از ناپدید شدن بالغ بر ۸۲۵ میلیون دلار توسط ۳۱ نفر به واسطه وارد نشدن کالا به این کشور خبر داد. این اشخاص حقیقی و حقوقی ارز بین ۵۰ میلیون تا ۱۰۰ میلیون دلار، دریافت کرده بودند.

هم‌چنین ۲۱۲ شخص دیگر که بالغ بر یک میلیارد و ۲۳۷ میلیون دلار را برای واردات دریافت کرده بودند، هیچ کالایی وارد نکردند.

به گفته او، از تعداد ۹۹ فقره از تامین ارز ثبت سفارش‌های بالای ۵۰ میلیون دلار جمعا بالغ بر یک میلیارد و ۹۹ میلیون دلار هیچ گونه وارداتی بابت ارز دریافتی نداشتند. در ۷۰ فقره ثبت سفارش به ارزش دو میلیارد و ۹۴ میلیون دلار ۲۲ شرکت نسبت به تعیین ارزش کالاهای وارداتی پیش اظهاری کرده که این اقدام خلاف قانون باعث دریافت حداقل ۱۷۲ میلیون دلار بیش از ارزش کالاهای وارداتی توسط اشخاص مذکور شده است.

آذر در ادامه گفت: «در شرایطی که بخش صنعت بیش‌ترین نیاز را برای تامین مواد اولیه و تجهیزات داشته و کشور دست به گریبان تامین ارز کالاهای اساسی به ویژه دارو و غذا بوده در سال ۹۷ معادل دو میلیارد و ۷۰۶ میلیون دلار ارز به نرخ دولتی ۴۲۰۰ تومان به واردات کالاهای غیراساسی از قبیل نخ دندان، غذای سگ و گربه، عروسک و اسباب بازی، درب قوطی، درپوش، لامپ چوب بستنی و موارد دیگر اختصاص یافته بود.»

گفتنی است، سیاست اختصاص ارز ۴۲۰۰ تومانی به کالاهای اساسی توسط دولت ایران از فروردین ۱۳۹۷ در پیش گرفته شد.

اما این سیاست ارزی با انتقادات بسیاری مواجه شد. زیرا این سیاست بیش از آنکه بتواند التهابات ارزی را کاهش دهد باعث ایجاد رانت‌ها و فسادهای فراوانی شد. عده‌ای با دریافت ارز ۴۲۰۰ تومانی به جای واردات کالا، ارز را در بازار به قیمت آزاد فروختند و سود کلان به دست آورند.

چندی پیش نیز اتاق بازرگانی، گزارشی منتشر کرد که نشان می‌داد، مجموع ارزهای دریافت شده طی بازه زمانی ۱ فروردین ۱۳۹۷ تا ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۸، حدود ۳۰ میلیارد دلار بوده است.

آمارهای بانک مرکزی حاکی از آن بود که بخش نسبتاً قابل توجهی از این مبلغ به شرکت‌های خودروسازی پرداخت شده است. ۴/۲۵ درصد از ارزش دلاری ارزهای پرداخت شده طی مدت مذکور، به ۲۰ شرکت پرداخت شده که شرکت‌های «مجتمع کشت و صنعت و روغن نباتی ماهیدشت کرمانشاه»، «مادرتخصصی بازرگانی دولتی ایران» و «آوا تجارت صبا» بالاترین سهم را داشته‌اند.

گزارش دیوان محاسبات کشور از «تفریغ بودجه ۹۷» نشان می‌دهد ۴٫۸ میلیارد دلار ارز دولتی ۴۲۰۰ تومانی که قرار بود برای تامین کالاهای اساسی مصرف شود، «گم» شده و در قبال این مبلغ که تقریبا معادل رقم وام درخواستی ایران از بانک جهانی‌ست، هیچ‌گونه وارداتی انجام نشده است. قوه قضائیه به این پرونده ورود کرده است. محمود واعظی، رئیس دفتر روحانی پنجشنبه ۲۸ فروردین گفت: «ما مبنای محاسبه و اعلام این عدد را قبول نداریم و معتقدیم بر مبنای اطلاعات غلط به چنین نتایجی رسیده‌اند.» واعظی در ادامه سخنانش افزود: «دولت همواره خواهان شفافیت حداکثری و در مبارزه با فساد پیش‌قدم بوده و حالا هم معتقدیم اگر تخلفی صورت گرفته حتما باید با آن برخورد شود. البته بانک مرکزی در گذشته آن دسته از پرونده‌هایی که منجر به تخلف شده را به قوه قضائیه معرفی کرده است.» واعظی ابراز امیدواری کرد که « رسیدگی قضایی به این مسئله، منجر به این شود که رویه فعلی قرائت گزارش تفریغ بودجه سنواتی که ناکارآمد، ابهام‌زا و موجب تشویش اذهان عمومی است برچیده شود.» حسن روحانی، رئیس جمهوری اسلامی روز گذشته در جلسه هیأت دولت گزارش دیوان محاسبات مبنی بر «گم شدن» ۴,۸ میلیارد دلار ارز دولتی ۴۲۰۰ تومانی را غلط خواند و گفت این گزارش «براساس بی‌اطلاعی محض از مقررات و قوانین کشور» داده شده است.

شیخ حسن روحانی، رییس‌ جمهوری اسلامی ایران، روز چهارشنبه ۲۷ فروردین، در جلسه هیات دولت، در واکنش به گزارش دیوان محاسبات گفت، دیوان محاسبات باید بر همه نهادها و دستگاه‌هایی که از بودجه دولتی استفاده می‌کنند نظارت کند و گزارش تازه این دیوان درباره ارز مصرفی کشور «صد درصد غلط» است.

رییس بانک مرکزی ایران هم روز چهارشنبه در گفت‌وگو با خبرگزاری ایلنا، گفته رئیس جمهور را تایید کرده و گفته است که گزارش دیوان محاسبات «صحیح نیست.» به گفته عبدالناصر همتی «... مشخصات اشخاصی که رفع تعهد نکرده‌اند را به سازمان تعزیرات اعلام کرده‌ایم و چند صد میلیون دلار نیز به مرحله کیفری رسیده که قوه قضاییه در حال پیگیری است و این چنین نیست که ۴.۸ میلیارد دلار گم شده باشد.»

به گفته محمد حسین عادلی که در دولت نخست‌ هاشمی رفسنجانی رییس کل بانک مرکزی بود، پس از جنگ ۱۲ نرخ برای ارز وجود داشت. ۱۲ نرخ ارز حاکم در حکومت اسلامی، به همه نهادهای روحانیت، نظامیان، نهادهای امنیتی و بازرگانان و دیگر گروه‌های با نفوذ امکان می‌داد، از این ارزها استفاده کنند. بنابراین چند نرخی بودن ارز یکی از مهم‌ترین منبع فساد و سوء‌استفاده از منابع ملی و دولتی برای ثروت اندوزی شد.

اولین تلاش دولت ‌هاشمی رفسنجانی برای تک نرخی کردن ارز در فروردین ۷۲، هفت ماه بیش‌تر دوام نیاورد. در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی سیاست تک ‌نرخی کردن ارز در دستور کار قرار گرفت. تک‌نرخی کردن ارز ابتدا در برنامه سوم توسعه گنجانده شد و صندوق ذخیره ارزی نیز تشکیل شده بود، دولت در سال ۸۱، ارز را تک‌نرخی کرد.

در سال ۸۰ نرخ دولتی دلار آمریکا ۱۷۵ تومان و نرخ آن در بازار آزاد ۷۹۰ تومان بود. فاصله این دو نرخ بسیار زیاد بود اما با این حال، دولت خاتمی نرخ ۷۹۵ تومانی را برای دلار آمریکا در نظر گرفت و هر سال اندکی آن را افزایش داد.

تک نرخی ارز تا سال ۱۳۸۹ ادامه داشت. دولت احمدی‌نژاد به پشتوانه منابع ارزی و این تفکر که نرخ بازار با تعیین یک نرخ رسمی مهار می‌شود، نظام ارزی چند ‌نرخی را دوباره احیا کرد. ابتدا نرخ مرجع ۱۲۲۴ تومانی و سپس نرخ مبادله‌ای به مناسبات ارزی کشور وارد شد اما نرخ بازار از ۳ هزار تومان هم فراتر رفت و حتی در مقاطعی به آستانه ۴ هزار تومان هم رسید.

بر اساس گزارشی از سوی خبرگزاری کار ایران «ایلنا» ۱۸ فروردین‌ماه ۱۳۹۹، در نشست‌‌های ۲۸ و ۲۹ اسفندماه شورای‌عالی کار نمایندگان کارفرمایان به‌پشتوانهٔ حمایت دولت و بهره‌برداری از وضع تنش‌آمیز شیوع ویروس کرونا و رکود تولید، «تعلیق مذاکرات (مزدی) با افزایش فقط ۱۵ درصدی حداقل دستمزد» کارگران را پیشنهاد دادند و «ادعا کردند مزد کارمندان و بازنشستگان دولت نیز قرار است ۱۵ درصد زیاد شود»! درنهایت، مذاکرات مزدی در شورای‌عالی کار به نتیجه نرسید. خبرگزاری مهر،۱۶ فروردین‌ماه، گزارش داد: «وزیر کار وعده داد ٬نیمه فروردین‌ماه٬ درباره دستمزد ۹۹ در شورای‌عالی کار تصمیم‌گیری خواهد شد.» پس از سپری شدن نیمهٔ اول فروردین‌ماه، عطاریان، نماینده کارفرمایان در شورای‌عالی کار، افزایش «چندگانگی مزد» را مطرح کرد. مطابق طرح عطاریان: افزایش مزد در صنایع بزرگ، بر اساس مصوبات شورای‌عالی کار انجام گیرد؛ افزایش مزد در صنایع کوچک و متوسط به‌مقدار ۱۵ درصد باشد؛ و مزد در صنوف و واحدهای صنفی ثابت بماند.‌(مطابق گزارش ایلنا، ۱۸ فروردین‌ماه ۹۹) به‌عبارت‌دیگر، در حالی که رئیس کمیته دستمزد خط فقر را در شهریورماه ۱۳۹۸رقم ۸ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان دانسته و اعلام کرده بود، غارتگران در حکومت اسلامی آزادسازی مزد بر اساس مصوبه کمیسیون تلفیق مجلس و شورای نگهبان و انجماد مزدی در سطحی کم‌تر از ۲ میلیون تومان را در دستور کار خود قرار دادند.

مستمری بازنشستگان تامین اجتماعی فقط بر اساس افزایش پایه حقوق کارگران مصوب شورای‌عالی کار انجام می‌گیرد. به‌عبارت‌دیگر، چون مزایای مزدی مانند بن خواربار، حق مسکن و حق سنوات ندارند، افزایش این مزایا شامل حال بازنشستگان تامین اجتماعی نمی‌شود. بر اساس گزارش‌های مختلف، در حال حاضر حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد بازنشستگان تامین اجتماعی مستمری حداقلی ۱ میلیون و ۵۱۷ هزار تومانی را دریافت می‌کنند. در مذاکرات مزدی شورای‌عالی کار در اسفندماه ۹۸، دولت و کارفرمایان اصرار داشتند که «افزایش حقوق کارمندان، روی مزایای مزدی» بود؛ و برای ارائه افزایش مستمری کم‌تر به بازنشستگان تأمین اجتماعی، هدف تحمیل یک‌چنین طرحی به کارگران را داشتند. رژیم ولایی سال‌ها افزایش مناسب مستمری و اجرای قانون همسان‌سازی را به بازنشستگان وعده می‌دهد. بنا به گزارش ایلنا، ۶ فروردین‌ماه ۹۹، اجرای این قانون در سازمان تامین اجتماعی به «۱۲ هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز دارد.» روز ۱۳ فروردین‌ماه یکی از اعضای شورای‌عالی کار به ایلنا گفت که، در مذاکرات مزدی در اواخر اسفندماه ۹۸ "نمایندگان دولت ادعا نمودند که قرار است به تأمین اجتماعی توجه کنیم و مطالبات آن را تأمین نماییم!» نه ‌فقط دستمزد و مستمری ۹۹ کارگران و بازنشستگان بلاتکلیف مانده است، بلکه دولت «ریالی» از بدهی ۲۵۶ هزار میلیارد تومانی‌اش به تامین اجتماعی یا ریالی از اعتبار لازم برای اجرای قانون همسان‌سازی را پرداخت نکرده است.

کارگران و بازنشستگان با پرداخت حق بیمه از دستمزد ناچیزشان به سازمان تامین اجتماعی، صاحبان حقیقی این سازمان‌ و تمام امکانات و منابع درمانی آن هستند. بنابراین، علاوه بر دریافت مقرری بیمه بیکاری در ایام بیکاری و خدمات درمانی کاملا رایگان، در حین اشتغال، باید بتوانند مستمری شرافتمندانه و خدمات درمانی رایگانی‌ای شایسته نیز در دوران سالمندی و بازنشستگی دریافت کنند.

در حال حاضر دولت مبلغ ۲۵۶ هزار میلیارد تومان به سازمان تامین اجتماعی بدهکار است. هر سال دولت ۳۰ هزار میلیارد تومان بدهی جدید به سازمان بالا می‌آورد. با شیوع ویروس کرونا نیز روحانی به وزیر کار دستور داد تا دریافت حق بیمه سهم کارفرمایی برای سه ماه اسفند ۹۸، و فروردین و اردیبهشت ۹۹ از کارفرمایان را به‌تاخیر بیندازد. بنا به همان گزارش ۱۲ فروردین‌ماه ایلنا، تامین اجتماعی ماهیانه حدود «۱۰ هزار میلیارد تومان اعتبار نقد برای پرداخت هزینه‌های درمان بیمه‌شدگان، پرداخت حقوق پرسنل درمان و کادرهای سازمان، و پرداخت مستمری بازنشستگان» نیاز دارد و در حال حاضر برای فروردین‌ماه ۹۹ «با ۵ یا ۶ هزار میلیارد تومان کسری اعتبار مواجه خواهد بود.»

در سال‌‌های اخیر، برای تامین کسری بودجه و پرداخت مستمری بازنشستگان، تامین اجتماعی مجبور به اخذ وام از بانک‌ها با بهره‌هایی حدود ۳۰ درصد بوده است.

در گرماگرم بحران کرونا که حکومت می‌بایست تمام بیماران مبتلا به بیماری کرونا را رایگان مداوا کند، با تصمیم مدیریت سازمان تامین اجتماعی «مراجعه بیمه‌شدگان به‌ویژه کارگران به پزشکان معالج» سازمان تامین اجتماعی با مشکل رو‌به‌رو است. در حالی که دولت بدون پرداخت «ریالی» از بدهی‌اش به سازمان تامین اجتماعی تمامی امکاناتی که باید در خدمت کارگران باشد به‌رایگان در اختیار خود گرفته است، رییس کانون کارگران بازنشسته تهران به ایلنا، ۱۲ فروردین‌ماه، گفت: «چند هزار تخت بیمارستانی تامین اجتماعی در اختیار بیماران کرونایی است؛ آقایان دولتی، پول کرونا را می‌گیرند ولی ریالی به سازمان نمی‌پردازند.» همان‌طور که در پیش اشاره شد، حکومت در حالی که همه امکانات کارگران را به‌رایگان در اختیار گرفته است، در رابطه با «همکاری بخش خصوصی با ستاد مقابله با کرونا»، رییس مرکز اطلاع‌رسانی وزارت بهداشت به ایلنا، ۹ فروردین‌ماه، گفت: «تمام امکانات عاریه‌ای از بخش خصوصی طبق پروتکل ستاد مقابله با کرونا و وزارت بهداشت عرضه می‌شود.» به‌عبارت ‌دیگر، اگر نیازی به امکانات بخش خصوصی باشد، آن امکانات «عاریه‌ای» هستند و فقط بر اساس «پروتکل» با وزارت بهداشت عرضه می‌شوند.

دولت در اسفند‌ماه ارائه بسته‌هایی حمایتی و وام‌هایی کم‌بهره به کارگران روزمزدی مانند کارگران ساختمانی و دیگر کارگرانی که شغل‌شان را به‌علت شیوع بیماری کرونا از دست دادند وعده داده بود. ایسنا، ۱۶ فروردین‌ماه، آن وعده‌ها را در «گام نخست در حد ابلاغ مصوبه از طرف دولت» توصیف کرد، و «اجرای» یک‌چنین وعده‌هایی را «زمان‌بر» اعلام کرد. ایسنا هم‌چنین در ۱۷ فروردین‌ماه خبر داد که مقرری بیمه بیکاری شامل حال کارگران ساختمانی نمی‌شود. اما رییس مجلس روز ۱۶ فروردین‌ماه از استانداران آذربایجان غربی، کردستان، و گیلان خواست تا با تشکیل ستادهایی و با «کمک خیرین» بین کارگران روزمزدی که شغل‌شان را از دست داده‌اند بسته‌های حمایتی توزیع کنند. دریافت دستمزدی عادلانه حق بدیهی و ‌انکارناپذیر همه کارگران و زحمت‌کشان است. تصمیم شورای‌عالی کار در به‌اصطلاح افزایش ۲۱ درصدی حداقل دستمزد امسال معنایی جز تحمیل فقر به کارگران را ندارد!

در رابطه با فقیر‌تر شده کارگان و خانواده‌های آن‌ها محمد‌رضا تابش عضو کمسیون برنامه و بودجه مجلس معتقد است؛ «مهم‌ترین موضوع کنونی کاهش قدرت خرید و ضعف معیشت مردم است که باید تدبیری شود تا به قشر کارگر فشار نیاید. خط فقر ۴ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان است و متاسفانه ۹۰ درصد کارگران ما زیر خط فقر هستند که پیامدهای خاص خود را دارد.»

حداقل دستمزد از سال ۸۸ که ۲۷۴ هزارتومان تعیین شده بود تا سال ۹۸ که یک میلیون و ۵۱۷ هزار تومان تعیین گردید حدود ۵/۵ برابر شده است . در صورتی که در همین مدت دلار ارزشش در ایران ۱۷ برابر گردیده است . اگر مبنا را رشد ارزش دلار به حساب بیاوریم حقوق پایه باید ۴ میلیون و ۶۵۰ هزار تومان باشد. این مقدار با پیشنهادات حد اقلی از طرف بخشی از نمایندگان مجلس و کارشناسان هم‌خوانی می‌یابد.

یکی دیگر از مسائلی که کارگران با آن رو‌به‌رو هستند این است که بسیاری از کارگاه‌های دولتی و غیر‌دولتی امکان پرداخت حقوق در سر ماه را ندارند.

۳۰ درصد کارخانه‌ها و کارگاه‌ها در سال‌های گذشته بسته شده است و مابقی با ظرفیت بین ۳۰ تا ۶۰ درصد فعال هستند و الان نیز بدتر شده است. اعتراضات کارگری بیانگر فقر جامعه کارگری از یک طرف و ناتوانی بخشی از کارفرمایان به‌خاطر نبود امنیت سیاسی و اقتصادی و وضعیتی است که حاکمیت بر مردم حاکم کرده است، به‌گونه‌ای که آن‌ها توان پرداخت حقوق را یا ندارند و یا این‌که اگر هم داشته باشند باز هم بعد از چند ماه می‌پردازند. از طرف دیگر هر سال شاهدیم که کارگاه‌ها و کارخانجات، کارگران خود را به‌خاطر اقتصادی نبودن تولید و نبود امنیت شغلی و نبود امنیت و ثبات اقتصادی که در درجه اول نتیجه عملکرد سران حکومت است، اخراج می‌کنند.

حسن صادقی معاون دبیرکل خانه‌کارگر حکومت در گفت‌و‌گویی که با خبر فوری داشت؛ ضمن تاکید بر این‌که دولت باید مطالبات معوقه تامین اجتماعی را پرداخت کند، گفته است: «دولت باید عین مبلغ تقسیطی بدهی خود به تامین اجتماعی را پرداخت کند. سال جاری دولت باید ۲۹ هزار میلیارد تومان سهم سه درصدی خود به تامین اجتماعی را پرداخت می‌کرد که یک ریال هم پرداخت نکرد. دولت باید عین مبلغی که بابت سرانه ۴۲ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر وجود دارد را مدنظر قرار دهد و آن را به صندوق تامین اجتماعی پرداخت کند.»

بودجه سال ۹۹ قبل از آمدن کرونا ۲۰۰ هزار میلیارد تومان کسری داشت. دولت ناتوان است و راه‌حل اصلی او در جبران کسر بودجه، هذف بودجه‌های عمرانی و درز گرفتن از بسیاری از بودجه‌های دیگر است. توجه کنید که بودجه کاهش فقر ۱۸ هزار میلیارد تومان است و در شرایطی که نیمی از جمعیت ما زیر خط فقر هستند این بودجه‌ها به کدام بخش از جامعه می‌تواند کمک کند؟ این بودجه‌ها مثل دادن مسکن به یک بیمار سرطانی است!

انسان باید از حق حیات، کامل برخوردار گردد. حق داشتن شغل حق همگان است. البته شغلی که با در آمد آن امکان زندگی و رشد و بهداشت و آموزش و پرورش ممکن باشد.

در حال حاضر حکومت اسلامی ایران مردم را در بحران‌های متعدد و به‌تازگی بیماری کرونا و ناتوانی مدیریت و دروغ‌گویی و فساد حکومتی نیز بدان اضافه شده، گرفتار کرده است. بودجه‌ها صرف نظامی‌گری و نهادهای مذهبی و نگاه‌داری حاکمیت و ماشین جنگی و کشتار آن می‌شود. بودجه امسال به گفته نماینده‌های مجلس ۲۰۰ هزار میلیارد تومان کسری دارد. اضافه حقوق را با قرضه از بانک و چاپ اسکناس و پیش فروش احتمالی نفت ارزان، می‌خواهند ممکن کنند. فروش نفت و مالیات و قرضه می‌توان گفت که در حال حاضر غیر ممکن شده است.

رییس سازمان مالیاتی ایران اعلام کرد در «خوش‌بینانه‌ترین حالت»، دست‌کم ۴۰ هزار میلیارد تومان از درآمد مالیاتی دولت به‌ دلیل شیوع کرونا و تعطیلی کسب‌و‌کارها در کشور کاهش پیدا خواهد کرد.

به‌گزارش روز جمعه پنجم اردیبهشت، در خبرگزاری تسنیم، امیدعلی پارسا گفته در بهترین حالت، از ۱۸۰ هزار میلیارد تومان درآمدی که از محل مالیات در قانون بودجه سال جاری پیش‌بینی شده، ۱۴۰ هزار میلیارد تومان آن قابل وصول است.

به‌گفته پارسا، این میزان کاهش تنها در صورتی است که کرونا فقط در فصل بهار بر کسب و کارها تاثیر بگذارد و ادامه پیدا نکند، چرا که ابعاد این بیماری و میزان تاثیرگذاری آن هنوز بر حوزه‌های مختلف اقتصادی به‌‌طور دقیق مشخص نیست.

رییس سازمان مالیاتی ایران، اخذ مالیات را متناسب با سود اعلام کرده و کاهش آن در صورت کاهش سود و درآمد را طبیعی دانسته است.

با شیوع ویروس کرونا در ایران و تعطیلی بسیاری از کسب و کارها، شمار قابل‌توجهی از شهروندان ایران، درآمد روزانه و ماهانه خود را از دست داده‌اند.

علی ربیعی، سخنگوی دولت اسلامی ایران پیش از این گفته بود بحران شیوع ویروس کرونا، وضعیت شغلی ۷.۳ میلیون نفر از شاغلان رسمی و غیررسمی در کشور را تحت تاثیر قرار داده است.

یک بشکه نفت خام برنت چهارشنبه ۳ اردیبهشت - ۲۲ آوریل، ۲۴ درصد کاهش پیدا کرد و به ۹۸/۱۵ دلار رسید که کم‌ترین میزان آن از ژوئن ۱۹۹۹ است. ساعاتی بعد با ۳۷/۲ دلار یا ۱۲ درصد کاهش به ۹۶/۱۶ دلار رسید.

قیمت نفت خام «وست تگزاس اینترمیدیت»‌(WTI) نیز با ۵۱ سنت یا ۴/۴ درصد کاهش به ۰۶/۱۱ دلار رسید.

قیمت نفت پس از کاهش شدید در یک هفته به ناگهان روز دوشنبه یکم اردیبهشت‌-۲۰ آوریل سقوط کرد و به زیر صفر رسید. قیمت نفت غرب تگزاس آمریکا برای تحویل در ماه مه دوشنبه به نزدیکی منفی ۴۰ دلار رسید. پس از این رویداد قیمت نفت همچنان پایین مانده است و این حاکی از ژرفای رکود اقتصادی جهان با کارخانه‌های تعطیل و مصرف‌کنندگانی است که به‌دلیل شیوع ویروس جدید کرونا در خانه‌های خود مانده‌اند.

سقوط قیمت نفت بر اقتصاد کشورهایی که به نفت وابسته‌اند، از جمله ایران، تاثیرات ناگوارتری خواهد گذاشت. کاهش قیمت نفت و ادامه تحریم‌ها علیه ایران درآمد کشور را به شدت کاهش خواهد داد.

همان‌طور که در بالا اشاره شد دولت اسلامی ایران برای بودجه سال ۹۹ نفت ۵۰ دلاری پیش‌بینی و درآمد آن را بر صدور روزانه یک میلیون بشکه محاسبه کرده بود. نه قیمت و نه میزان صادرات با واقعیت‌های کنونی نمی‌خوانند.

جالب است در سال ۲۰۱۸، حدود ۵/۲ میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی برداشته شد تا صرف‌های هزینه‌های دفاعی شود؛ سپس در سال ۲۰۱۹، دولت اسلامی ایران یک میلیارد و پانصد میلیون دلار دیگر از صندوق توسعه ملی برداشت کرد تا سایر هزینه‌های نظامی را پوشش دهد.

در روز نهم ماه مارس پنج تن از نمایندگان مجلس خواستار استفاده از پول‌های نگه‌داری شده در صندوق‌های تامینی برای مبارزه با بیماری کرونا شدند و در ۲۶ همان ماه، شیخ حسن روحانی از آیت‌الله خامنه‌ای خواست برای برداشت یک میلیارد دلار از صندوق دفاع ملی موافقت کند تا این رقم صرف اولویت‌های دیگر شود.

از سوی دیگر و در چارچوب امداد برای مقابله با بیماری کرونا، ۴۰۰ میلیون دلار از دارایی‌های نگه‌داری شده، جهت پرداخت حقوق کارمندان دولت برداشت شده اما در همین حال، بودجه سپاه پاسداران نیز ۳۳ درصد دیگر افزایش یافته است. علاوه بر آن، آیت‌الله خامنه‌ای، بودجه نیروهای بسیج را که متهم به قتل مردم در اعتراضات چند ماه پیش است را بار دیگر افزایش داده است.

قابل ذکر است که در پی سهل‌انگاری دولت اسلامی در راستای مقابله شیوع ویروس کرونا، شمار مبتلایان و قربانیان این بیماری مرگ‌بار به‌شدت رو به افزایش است و طبق برخی گزارش‌ها، دولت مدت‌ها پیش از آن که انتشار ویروس کرونا گسترش یابد، از خطر این بیماری اطلاع داشته اما برای جلوگیری از آن هیچ اقدامی نکرده است.

در همین حال، کیانوش جهانپور سخنگوی وزارت بهداشت ایران، با اشاره به گسترش شدید ویروس کرونا، در توییتی نوشته است: در هر ساعت تقریبا ۵۰ نفر در ایران به ویروس کرونا مبتلا می شوند و هر ۱۰ دقیقه، یک نفر در اثر این بیماری مهلک جان خود را از دست می‌دهد.

از سوی دیگر، ریک برنان، مدیر اورژانس سازمان جهانی بهداشت، که در ۱۷ مارس گذشته به تهران سفر کرده بود، از جریان انتشار شتابان ویروس کرونا در ایران ابراز نگرانی کرده و علاوه می‌کند که ممکن است آمار واقعی مبتلایان و قربانیان این بیماری مرگ‌بار، ۵ برابر بیش‌تر از ارقام اعلام شده از سوی دولت اسلامی ایران باشد.

بر اساس گزارش خبرگزاری ایسنا، جمعه ۲۴ آوریل ۲۰۲۰، کیانوش جهانپور، از شناسایی ۱۱۶۸ بیمار جدید کووید ۱۹ بر اساس «معیارهای قطعی تشخیصی»، از دیروز تا امروز خبر داد.

جهانپور افزود: «در طول ۲۴ ساعت گذشته، ۹۳ بیمار مبتلا به این بیماری جان خود را از دست دادند».

سخنگوی وزارت بهداشت ایران اعلام کرد که ۶۶۵۹۶ بیمار کرونا تاکنون بهبود یافته‌ و از بیمارستان ترخیص شده‌اند و ۳۱۲۱ نفر از آن‌ها نیز در «وضعیت شدید» این بیماری تحت مراقبت قرار دارند.

او هم‌چنین اعلام کرد که تاکنون ۳۹۹۹۲۷ آزمایش تشخیص کووید ۱۹ در ایران انجام شده است.

عبدالناصر همتی، رییس کل بانک مرکزی ایران ضمن تاکید بر این که کسری منابع مورد نیاز ایران ۱۰ میلیارد دلار است، به صندوق بین‌المللی پول پیشنهاد داد که وام ۵ میلیارد دلاری مورد درخواست کشورش را از طریق کانال مالی اروپا(اینستکس) یا کانال مالی سوئیس(شتا) پرداخت کند.

مطابق گزارش رسانه‌های ایران، رییس کل بانک مرکزی ایران در پاسخ مکتوب به پرسش‌های خبرگزاری اقتصادی بلومبرگ با رد این فرضیه که آمریکا صندوق بین‌المللی پول را اداره می‌کند خطاب به کریستالینا گئورگیوا، رییس این نهاد بین‌المللی نوشته که ما نیز همچون آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها انسان‌های زیادی را(به‌دلیل شیوع ویروس کرونا) از دست داده‌ایم و اکنون زمان عمل است.

به‌گفته همتی اقدام آمریکا با قرار دادن نام بانک مرکزی در فهرست تحریم‌های پولی و مالی خود در سا ل ۲۰۱۹ مانع دسترسی ایران به منابع مالی خود شده که بسیار بیش‌تر از رقم ۱۰ میلیارد یورو کسری منابع مورد نیاز کشور است.

همتی در ادامه این پاسخ مکتوب خود به بلومبرگ نوشته که ایران هم‌چنان خواستار دریافت ۱۰۰ درصد سهمیه خود نزد صندوق بین‌المللی پول است. او این میزان این وام را معادل ۳.۶ میلیارد اس‌دی‌آر (SDR) اعلام کرده است.

اس‌دی‌آر حق برداشت مخصوص هر کشور بر مبنای سهمیه آن در صندوق بین‌المللی پول است که بر پایه سبدی از ارزهای معتبر بین‌المللی ارزش‌گذاری می‌شود و در حال حاضر هر واحد آن معادل ۱.۳۲ دلار آمریکاست.

پس از آن که کریستالینا گئورگیوا، رییس صندوق بین‌المللی پول از لحاظ یک بسته وام اضطراری ۵۰ میلیارد دلاری برای کشورهایی که بیش‌ترین درگیری را با ویروس کرونا دارند، خبر داد، درخواست ۵ میلیارد دلاری ایران روز ۶ مارس‌-‌۱۶ اسفند با امضاء عبدالناصر همتی، رییس کل بانک مرکزی خطاب به رییس صندوق بین‌المللی پول ارسال شد.

این درخواست ابتدا با مخالف آمریکا مواجه شد و سپس از سوی صندوق بین‌المللی پول رد شد. برخی کارشناسان مالی، قرار گرفتن ایران در فهرست سیاه گروه ویژه اقدام مالی(FATF) را نیز از جمله موانع دریافت کمک‌های مالی خارجی از سوی ایران عنوان می‌کنند.

صندوق بین‌المللی پول به همراه بانک جهانی از اعضای دائم نشست‌های کاری گروه ویژه اقدام مالی(FATF)‌ هستند؛ نهادی که مسئولیت تعیین استانداردهای بین‌المللی مقابله با پول‌شویی و تامین مالی تروریسم را بر عهده دارد.

اقتصاد ایران پیش از بروز اپیدمی کرونا بر اثر تحریم های گسترده آمریکا بشدت تضعیف شده بود. صادرات نفت ایران از بیش از ۲ میلیون بشکه در روز‌(۲ سال پیش) به چند صدهزار بشکه در روز سقوط کرده بود. بر اساس برآوردهای صندوق بین‌المللی پول بعد از خروج ایالات‌متحـده از توافق هستـه‌ای، ارزش ریـال به‌عنوان پول ملی هر سال بیش از ۵۰ درصـد کاهـش یافته است. تورم سالانه با شتاب فزاینده به ۴۰ درصد رسید و شرکت‌های بزرگ خارجی کشور را ترک کردند و براساس همین برآورد، اقتصاد ایران در سال گذشته یک رشد منفی نزدیک به ١٠ درصدی را تجربه کرد. به‌بیان دیگر، اقتصاد ملی طی سال گذشته ده درصد منقبض و کوچک‌تر شد و به موازات آن اکثریت مردم ایران ده درصد فقیر تر شدند.

حتی قبل از شیوع ویروس کرونا مقامات حکومت اسلامی به‌خوبی می‌دانستند که قادر به‌کاهش صدمات اقتصادی ناشی از تحریم‌های آمریکا و انزوای اقتصادی ایران به خانوارها و به‌خصوص اقشار کم‌درآمد جامعه نیستند. بروز بحران‌های بزرگ اجتماعی در دو سال اخیر در ایران، اعتراضات مردمی و ضد حکومتی دی‌ماه ١٣٩٦ و آبان‌ماه ١٣٩٨ به باور بسیاری افزون بر مسائل سیاسی، ریشه در مشکلات اقتصادی و معیشتی داشته است.

بنابراین اقتصاد ایران پیش از شیوع ویروس کرونا نیز آسیب پذیرشده بود و شرایط سخت و پرتلاطمی را تجربه می‌کرده است.

اقتصاد ایران در وضعیت بحرانی است. تحریم‌های آمریکا کم بود، کاهش قیمت نفت هم بر مشکلات ایران افزوده شد. مشکل اساسی این‌جاست که مزدبگیران و تهی‌دستان و اقشار کم درآمد که پیش از این تورم و گرانی و کمی درآمد زندگی آن‌ها سخت کرده بود در جریان بحران کرونا فشار جدیدی بر آنان وارد شده است. بسیاری از آنان هم بر اثر رکود، درآمدشان کاهش پیدا کرده و هم این‌که قادر به تهیه اقلام بهداشتی برای همه افراد خانواده برای مبارزه با کرونا نیستند. در نتیجه میزان ابتلا و مرگ‌و‌میر در میان آنان در مقایسه با اقشار مرفه‌تر جامعه، بالاست.

مسعود نیلی استاد دانشگاه شریف که در گذشته از سمت‌های بالای اقتصادی در کشور برخوردار بوده در مقاله‌ای به این نکته اشاره کرده و نوشته است: «ادامه روند موجود می‌تواند منجر به آن شود که به‌ویژه بخش فقیر و کم‌درآمد جامعه، هم به‌دلیل نوع شغل، هم فشار مخارج زندگی که امکان تقبل هزینه‌های بهداشتی مرتبط با کرونا را ندارند، به‌سرعت به کانون اصلی ابتلا و انتقال بیماری تبدیل شوند. نقاط حاشیه‌ای شهرهای بزرگ، روستاها و بخش‌های در اصطلاح جنوب شهری، می‌توانند مراکزی باشند که ویروس کرونا در آن‌جا سکنی گزیده و این هم‌وطنان دردمند را که کانون آسیب‌های ناشی از تورم و بیماری نیز هستند به مامن خود تبدیل کند و بحرانی تاریخی را در سرنوشت مردم کشور ما رقم بزند.»

برای حل چنین بحرانی که گستره وسیعی را در بر گرفته و دولت موظف است آن را مدیریت کند، اغلب شهروندان ایران، نه تنها به دولت، بلکه به کل حاکمیت، اعتمادی ندارند. این اعتماد به خصوص پس از ناآرامی‌های آبان‌ماه، قطع اینترنت، کشتار معترضان در سکوت خبری، و بعد ماجرای افزایش بنزین و اظهارات حسن روحانی، مبنی بر عدم اطلاع از موضوع و سپس ماجرای پنهان‌کاری سقوط هواپیمای اوکراینی و بدتر از همه اظهاراتی از همین دست مانند سخنان حسین سلامی فرمانده سپاه که «ما خودمان منشا این فرضیه بودیم که موشک ما، هواپیما را ساقط کرده است. اگر ما مطرح نمی‌کردیم هیچ‌کس نمی‌توانست متوجه شود»، در عمل حتی تتمه اعتماد عمومی طرفدارن حکومت را نیز متزلزل کرد.

تحولات سال ۱۳۹۸، از جمله ناآرامی‌های کم سابقه آبان‌ماه، و به فاصله دو ماه پس از آن، اعتراضات دی ماه، و در پی آن کاهش بی‌سابقه تعداد رای‌دهندگان در انتخابات مجلس‌(که در پایتخت به‌طور معناداری ۷۵ درصد مردم به صندوق‌های رای پشت کردند) نشانه وجود بحران در عمق جامعه است.

ادامه بحران کرونا هم ی‌تواند لرزه‌های فرهنگی، سیاسی و اقتصادی ایجاد کند. در آن صورت آیا التهاب از عمق جامعه به سطح نخواهد آمد؟ آیا حکومت قادر است در مدتی کوتاه کرونا را ریشه‌کن کند پیش از آن‌که چالش‌ها به تهدیدی جدی برای حاکمیت تبدیل شوند؟

هجوم کرونا به ایران حاکمیت و کل دم . دستگاه مذهبی را دچار سراسیمگی کرده است. آیت‌الله علی خامنه‌ای که ابتدا از کرونا با عنوان «بیماری کذائی» و «بهانه خوبی» توسط مخالفان نظام برای ضربه زدن به انتخابات نام برده بود روز ۱۳ اسفند مردم را به خواندن دعای هفتم صحیفه سجادیه دعوت کرده و گفت «البته این بلا آن‌چنان بزرگ نیست و بزرگ‌تر از آن نیز وجود داشته است، اما بنده به دعای برخاسته از دل پاک و صاف جوانان و افراد پرهیزگار برای دفع بلا‌های بزرگ بسیار امیدوارم.»

زمانی که بحث بستن حرم «معصومه» در قم مطرح شد سیدمحمد سعیدی تولیت حرم گفت: «ما این حرم مقدس را دارالشفا می‌دانیم، دارالشفا یعنی مردم بیایند و از امراض روحی و جسمی شفا بگیرند پس باید باز باشد و با قوت مردم بیایند.»

پایگاه آستان معصومه نیز نوشت: «سازه‌های حرم مطهر نیز در بالاترین سطح آنتی باکتریایی بوده و مانع از شیوع عمومی بیماری‌های واگیردار و سد محکمی برای اپیدمی کرونا است.»

اما فشار و وحشت ناشی از کرونا آشکارا در حال غلبه بر ایدئولوژی مذهبی حاکمیت است. حرم معصومه بسته شده است.

احمد علم‌الهدی، نماینده آیت‌الله خامنه‌ای و امام جمعه مشهد در مخالفت با تعطیلی نماز جمعه گفت: «نماز جمعه فریضه الهی است و در هیچ شرایطی نباید تعطیل شود.»

با آغاز بحران کرونا زمزمه قرنطینه کردن قم که شیوع ویروس از آن‌جا شروع شد، رفته‌رفته بلندتر شد. در یکی از جالب توجه‌ترین اظهار نظرها، دکتر محمد مهدی گویا، رییس مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر گفت: «تجربه قرنطینه‌سازی از قرن‌ها پیش صورت گرفته است که همواره به شکست خورده است. حتی قرنطینه‌سازی در شهر ووهان چین که شیوع کروناویروس از آنجا آغاز شد، کاری مبتنی بر علم نبود.»

این وقایع در حالی روی داد که به گزارش گاردین، سازمان بهداشت جهانی در یکی از گزارش‌های خود گفت: «در مواجهه با ویروسی که قبلا ناشناخته بوده، چین شاید به یکی از بلندپروازانه‌ترین، پرتحرک‌ترین، و تهاجمی‌ترین تلاش‌ها در طول تاریخ برای مهار یک بیماری دست زده است.» ووهان، شهر ۱۱ میلیونی در قرنطینه کامل قرار گفت و پکن با ۲۰ میلیون جمعیت دو هفته در قرنطینه بود.

در نمونه دیگری از غلبه واقعیت، بر گفتمان دینی حاکمیت رواق‌های «حرم امام رضا»، مسجد چمکران و مسجد گوهرشاد مشهد به حال تعطیل درآمدند، کتب ادعیه و زیارت نامه‌ها جمع‌آوری شده و حرم امام هشتم شیعیان در این شهر بسته شده است.

سال ۱۳۴۷ میلادی، «مرگ سیاه» اروپا را در برگرفت؛ و خیابان‌های شهرهای اروپا انباشته از اجساد مردگان طاعون‌زده شد. از قضا آن بار هم شیوع طاعون به نوعی از چین آغاز شد. تجارت، طاعون را به شبه جزیره کریمه صادر کرد و از آنجا طاعون ایتالیا و سپس سراسر اروپا را در بر گرفت. ظرف ۱۸ ماه نیمی از جمعیت انگلستان از میان رفتند. برآوردها نشان می‌دهد که جمعیت جهان از ۴۴۳ میلیون نفر در سال ۱۳۴۰ میلادی به ۳۵۰ میلیون در سال ۱۴۰۰ رسید. کاهشی در حدود ۱۰۰ میلیون نفر. کشتار بی‌سابقه ناشی از حادثه «مرگ سیاه» که تا سال ۱۳۵۱ میلادی بطول انجامید، تحولات عظیم سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در سطح جهان به‌ وجود آورد.

نیروی کار به شدت نایاب شد و اربابان و صاحبان زمین‌های بزرگ که در نظام فئودالی بر سرنوشت و هستی رعایای خود تسلط داشتند در برابر کارگرانی که از چنگ مرگ گریخته بودند، در موضع ضعف قرار گرفتند. کارگران دیگر حاضر به قبول شرایط یک طرفه کار نبودند و دستمزدهای بالا طلب می‌کردند. این سرآغازی بود در جهت فروپاشی سیستم فئودالی در جهان. در واقع مرگ سیاه ساختارهای اجتماعی و سیاسی اروپا را به‌طور قابل‌توجهی بر هم زد.

در این دوران کلیسای کاتولیک بر تمام عرصه‌های زندگی انسان‌ها در اروپا تسلط داشت. مردم که خود را در برابر طاعون، بدون سلاح می‌دیدند به کلیسا‌ها پناه می‌بردند و از کشیشان طلب کمک می‌کردند. رفته رفته این سئوال در اذهان مردم مطرح شد که چرا هیچ کاری از دست کلیسا ساخته نیست و کشتار ناشی از طاعون هم چنان ادامه دارد؟ قدرت بی چون و چرای کلیسا شکاف برداشت و صحنه برای تغییرات تاریخی که نهایتا به خلع قدرت کلیسا منتهی شد آماده گردید.

برای همگان آشکار است که حکومت اسلامی، از یک‌سو توان علمی مدیریت بحران کرونا را ندارد و از سوی دیگر، برای سران و مقامات و نهادهای این حکومت اهمیتی ندارد که صدها هزار شهروند ایرانی قربانی شوند و میلیون تن دیگر آلوده به ویروس کرونا شوند.

اما سران و مقات سیاسی و نظامی هر روز از کشف‌ها خود دم می زنند. یک روز کشف اسباب‌بازی کرونا یاب توسط سپاه، روز بعد کشف داروی ضد کرونا و روز دیگر از معجزه‌های طب اسلامی و...

به تازه‌گی خبری در برخی رسانه‌ها منتشر شده است که روحانی در جلسه شورای امنیت گفته است اگر بین دو تا دو و نیم میلیون نفر جان خود را به علت ابتلا به کرونا از دست بدهند، ما به‌خاطر وضعیت اقتصادی و معیشت مردم نمی‌توانیم کشور را تعطیل کنیم چون فردا ۳۰ میلیون گرسنه دست به شورش می‌زنند و قابل کنترل نیست. اما دفتر روحانی با سراسیمه این خبر را تکذیب کرد.

زندانیان‌ها پر از زندانی و پادگان‌ها مملو از نظامیان است. کودکان و کار و خیابان و کارتن خواب‌ها و بی‌خانمان‌ها در خیابان‌ها و حلبی‌آبادها و کوچه‌ها سرگردانند. قرار است مراکز مذهبی باز شود و ...

یک مقام شهرداری تهران گفته است: در پی شیوع ویروس کرونا، «زباله‌گردهای جدید در تهران فعال شده‌اند» این مقام سازمان شهرداری تهران، نوع رفتار و فعالیت زباله‌گردان‌ جدید را نشان‌دهنده ورود اخیر آن‌ها به چرخه زباله‌گردی عنوان کرده، اما توضیح بیش‌تری درباره جزئیات آن نداده است.

مالک حسینی با اشاره به ممنوع‌ بودن زباله‌گردی، خواستار برخورد نیروی انتظامی با این پدیده شده است. پیش از این چندین عضو شورای شهر تهران و مقام‌های سازمان بهزیستی گفته بودند که شمار قابل‌توجهی از زباله‌گردان در این استان، کودک بوده و از اتباع افغانستان و پاکستان هستند و در معرض آسیب‌های جسمی و روحی خطرناکی قرار دارند.

هم‌زمان با شیوع گسترده ویروس کرونا در ایران، تولیت آستان قدس رضوی از تهیه دستورالعملی برای بازگشایی اماکن زیارتی خبر داد. یکی از گردانندگان این تشکیلات گفته: دستورالعمل بازگشایی حرم‌های مطهر را با رعایت ضوابط بهداشتی به‌منظور میزبانی اماکن مقدس از زائران تهیه کرده‌ایم که ان‌شاالله با فراهم آمدن مقدمات لازم میزبان زائران خواهیم بود. روحانی هم گفته است که مراکز مذهبی به زودی باز خواهند شد.

شیخ حسن روحانی، ریيس‌ جمهوری اسلامی ایران، روز ۳۱ فروردین در جلسه ستاد ملی کرونا اعلام کرد که قرار دولت این بود که تاریخ بازگشایی اماکن مذهبی پایان اردیبهشت باشد، اما به درخواست اعرافی، دولت نیز تصمیم خود را عوض کرده و این تاریخ را فعلا ۱۵ روز جلو کشیده است.

کیانوش جهانپور، سخن‌گوی وزارت بهداشت تاکید کرد که «هیچ استانی در وضعیت قرمز نیست.»

با وجود این اظهارات، روز جمعه ۵ اردیبهشت، مقام‌های محلی در استان‌های خوزستان، فارس و زنجان خبر از افزایش شیوع این بیماری و «نگران‌کننده» بودن وضعیت خبر داده‌اند.

غلامرضا شریعتی، استاندار خوزستان، از «شیوع نگران‌کننده» کرونا در شهر اهواز خبر داده و خواستار مراقبت بیش‌تر مردم شده است. او که روز پنج‌شنبه، ۴ اردیبهشت، در مراسم افتتاحیه یک آزمایشگاه سخن می‌گفت، علت این امر را «بی‌احتیاطی» مردم در ۱۰ روز گذشته اعلام کرده و گفت: «تعداد بیماران نسبتا افزایش یافته است.»

از سوی دیگر، علی اکبری نماینده شیراز در مجلس نیز به خبرگزاری ایلنا گفته است شیوع بیماری کرونا در استان فارس در ده روز گذشته «سیر صعودی» داشته است..

او علت این امر را برداشته‌ شدن «منع رفت‌و‌آمد» و افزایش ترددها دانست و گفته است که «نگرانی زیادی درباره شیوع موج دوم کرونا» وجود دارد.

محمدرضا ظفرقندی، ریيس سازمان نظام پزشکی ایران روز ۴ اردیبهشت در نامه‌ای به حسن روحانی از او خواست که در بازگشایی این مراکز و همچنین دانشگاه‌ها تعجیل نکند و «موجب گسترش بیماری و آسیب جان و سلامت مردم و هدر رفتن زحمات گذشته و فرسودگی کادر درمانی کشور خواهد شد.»

از ۲۳ فروردین امسال، دولت ایران اعلام کرد که طرح فاصله‌گذاری اجتماعی را که شامل سخت‌گیری‌هایی در رفت‌و‌آمد و فعالیت مشاغل بود به طرح فاصله‌گذاری هوشمند تغییر می‌دهد.

این تغییرات که در استان‌های ایران جز تهران از ۲۳ فروردین و در تهران از ۳۰ فروردین اعمال شد، منجر به افزایش ترددهای درون‌شهری و بین شهری و شروع به کار برخی مشاغل و بازگشت بخش مهمی از کارمندان دولت به محل کار خود شده است.

مقام‌های محلی در استان‌های خوزستان، فارس و زنجان خبر از افزایش شیوع این بیماری و «نگران‌کننده» بودن وضعیت خبر داده‌اند.

علاوه بر این، آمارهای رسمی وزارت بهداشت درباره شیوع کرونا در ایران همواره با ابهام مواجه بوده است.

پیش از این مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی نیز با انتشار گزارشی اعلام کرده است آمار واقعی تعداد افراد جان‌باخته حدود دو برابر و آمار مبتلایان بین ۸ تا ۱۰ برابر آمار اعلام شده توسط وزارت بهداشت است.

***

در جمع‌بندی می‌توان گفت که با وجود بحران کروان و این که این بیماری هر لحظه جان انسانی‌ها را می‌گیرد اما حکومت اسلامی هم‌چنان به سانسور و سرکوب و اعدام ادامه می‌دهد و عملا اکثریت مردم ایران را در مقابل شیوع بیماری مهلک کرونا ناتوان و بی‌سلاح ساخته است. از سوی دیگر، باندبازی‌های جناح‌های درونی حکومت، ماجراجویی‌های جنگ‌طلبانه سپاه پاسداران و دزدی‌های سران و مقامات و نهادهای سیاسی و نظامی حکومت در جریان است. و در مقابل ده‌ها میلیون ایرانی به نان شب محتاجند و در این روزهای سخت مجبورند از خانه خارج شوند و به دنبال درآوردن یک لقمه بدوند در معرض خطر قرار گیرند.

به‌علاوه در ایران پول کم نیست اما این پول‌ها در اختیار اقلیتی مفت‌خور و غارتگر از رهبر گرفته تا فرماندهان سپاه و آقازاه و امام جمعه‌ها و گاو صندوق‌های حوزه و سایر اماکن مذهبی ابنار شده‌اند.

مجموع مخارج نظامی دولت‌های جهان، که از طریق مالیات مردم تامین می‌شود بالغ بر ۱۸۰۰ میلیارد دلار است.

از این میان، فقط بودجه نظامی دولت آمریکا ۷۰۰ میلیارد دلار است. اما برای بهداشت مردم آمریکا فقط یک صدم این مبلغ؛ یعنی ۷ میلیارد دلار اختصاص داده شده است.

با یک حساب سرانگشتی می‌توان دریافت که هر یک از مردم ۳۰۰ میلیونی آمریکا سالانه مبلغ ۲۳۰۰ دلار برای مخارج نظامی، یا در واقع برای ساخت انواع سلاح های مرگ‌بار و بمب‌های اتمی روزافزون رو به توسعه و یا برای نابودی جهان و پر کردن جیب سرمایه‌داران می‌پردازد؛ ولی از مجموع این مالیات‌های پرداختی، تنها ۲۳ دلار به بهداشت سالانه هر فرد تعلق می‌گیرد.

به این ترتیب، عجیب نیست که ویروس کرونا، حتی در قوی‌ترین اقتصاد چپاول‌گر جهان، به آسانی میلیون‌ها نفر از مردم محروم و کم درآمد را بکشد و سرمایه‌داران و مقامات حکومتی، عین خیال‌شان نباشد. حال، چه برسد به بی‌دفاعی بهداشتی در اقتصاد فقیر مردم کشورهای پیرامونی هم‌چون ایران!

گسترش اپیدمی کرونا، اقتصاد جهانی را در ماه‌های اخیر به شدت تحت تاثیر قرار داده است. رکود فراگیر اقتصادی و بیکاری گسترده ناشی از اجرای سیاست‌های ناگزیر قرنطینه و فاصله‌گذاری، چشم‌انداز نگران‌کننده‌ای را حداقل در کوتاه‌مدت برای اقتصاد جهان و برای همه کشورهای جهان ایجاد کرده است. در این میان اقتصاد ایران که از دو سال پیش تحت تحریم‌های گسترده و همه‌جانبه آمریکا قرار دارد، ضربات بسیار سنگین‌تری را باید تاب بیاورد، به‌طوری که بسیاری این پرسش را مطرح می‌کنند که آیا کرونا اقتصاد ایران را زمین‌گیر می‌کند؟

در حال حاضر جهان و ایران با آینده‌ای مبهم رو‌به‌رو هستند.

جمعه پنجم اردیبهشت ۱۳۹۹ - بیست و چهارم آوریل ۲۰۲۰

Posted by l at 10:31 PM | Permalink

کار مولد و حاکمیت اجتماعی ـ گفتگویی انتقادی با رفقای جنبش لغو کار مزدی

Posted by l at 10:26 PM | Permalink

مسئله تومار نیست، محتوای آنست

پاسخی به آیت نیافر یکی از "توماریون"

مسئله تومار نیست، محتوای آنست

تومار اعتراضی به تصمیم شورایعالی کار از زوایای گوناگون با مخالفتهای وسیع در جنبش کارگری روبرو شده است. آیت نیافر، یکی از "توماریون"، طی مطلبی بنام "پیرامون نامه اعتراض به افزایش حداقل دستمزد" (وبلاگ کار در ایران) در صدد پاسخ گویی به انتقادات متنوع به متن تومار بر آمده است. جا دارد تا انتقادات به "توماریون" بر نکات مهم و عمده ای متمرکز شود تا جنبش کارگری ایران بشکل شفافی متوجه اختلافات شود تا بتواند در مبارزه اش برای افزایش دستمزد آنها را بکار بگیرد.

نوشته آیت نیافر مانند همیشه متین است و با ادبیات کسانی که با نقاب، اسامی مستعار و یا تحت نام جمعهای بدون شناسنامه در دفاع از "توماریون" به ما اتهام می زنند و فحاشی می کنند فرسنگها فاصله دارد.

تومار یا محتوای تومار

بخش مهمی از نوشته آیت نیافر به دفاع از اعتراض به شکل تومار اختصاص یافته است. بخشهای مختلف یک طبقه کارگر فاقد تشکل و بدون ارتباط ارگانیک با یکدیگر اشکال مختلفی را برای مبارزه خود انتخاب می کنند. تعیین شکل مبارزه به عوامل بسیاری از جمله اوضاع سیاسی، نوع مطالبه، آمادگی کارگران، تجربه و سابقه مبارزاتی آن محل کار و رشته معین تولیدی و غیره دارد. ایجاد تشکل و سازماندهی اعتصاب و اعتراض در میان کارگران کارگاههای کوچک که بخش اعظم جمعیت دهها میلیونی طبقه کارگران را تشکیل میدهند، بسیار دشوار است و در یک شرایط ویژه سیاسی در سطح سراسری ممکن است. برای کارگران کارگاههای کوچک، تهیه تومار یکی از مطلوب ترین اشکال مبارزه است.

رژیم اسلامی با کشتار خونین پس از 30 خرداد 60 مابقی شوراهای کارگری دوران انقلاب، نظیر شورای بنز خاور که تا آن زمان مقاومت کرده بودند، را نیز منحل کرد. بدین ترتیب ماموریت شوراهای اسلامی هم پایان یافت و رژیم اسلامی در محلهای کار به انجمنهای اسلامی متکی شد که در آن زمان واحدهای حزب جمهوری اسلامی بودند. منتها در سال 61 اعتراض به اولین پیش نویس قانون کار اسلامی که با رهنمود منتظری در "باب اجار" نوشته شده بود، با جمع آوری تومار و از کارگاههای کوچک شروع شد و به بخشهای دیگر جنبش کارگری گسترش یافت. فراتر از جمع آوری تومار سخنرانی در مجامع عمومی کارخانجات بزرگ بود که اغلب سران رژیم نیز حضور می یافتند تا با قول رسیدگی به خواست کارگران جو متشنج در کارخانجات را آرام کنند. تهیه تومار و جمع آوری امضا بخشی از تاریخ جنبش کارگری ایران شده است.

بنابراین مسئله تومار نیست و محتوای تومار است. تومار نباید هیچ گونه توهمی نسبت به قوانین رژیم اسلامی و جناحهایش، قانون کار، سه جانبه گرایی و شوراهای اسلامی نزد کارگران ایجاد کند. اعتراض بشکل تومار در عین حال نباید با تجمع، اعتصاب و تظاهرات کارگری مخالفت کند و یا باعث این توهم شود که تنها با اتکا به تومار می توان رژیم اسلامی و کارفرماها را عقب راند. در فقدان تشکلهای کارگری سراسری، آنچه باعث پیروزی جنبش کارگری میشود مجموعه ای متنوع نظیر تجمع، تحصن، اعتصاب، راهپیمایی و جمع آوری تومار است و آنچه همه این اشکال مبارزه را به هم پیوند می دهد و متحد می کند خواست و شعار واحد است. در این مسیر ما شرایط لازم را فراهم می کنیم تا تشکلهای محل کار، منطقه ای و سراسری کارگری را ایجاد کنیم. بنابراین باید رفت سراغ متن تومار.

سه جانبه گرایی

از نظر آیت نیافر، سه جانبه گرایی "حاصل تجارب و توافق هایی است که بین کارگران معترض و اعتصابی با کارفرمایان بدست آمده، حاصل تجربیات و زحمات سالها مبارزه است". خیر. چنین نیست.

برخلاف نظر آیت نیافر سه جانبه گرایی "حاصل تجربیات و زحمات سالها مبارزه" کارگران نیست بلکه حاصل شکست جنبش کارگری از رژیمهایی است که حامی نظریه لیبرالی و دروغ "بیطرفی" دولت در مناسبات کارگران و صاحبان سرمایه و صنایع است. سازمان جهانی کار بر سه جانبه گرایی استوار است اما از نظر جنبش مستقل کارگری در جهان این یک "دو جانبه گرایی" است که یکسوی آن طبقه کارگر و در سوی دیگر کارفرماها و دولتشان است. به همین دلیل عضویت تشکلهای مستقل کارگری در سازمان جهانی کار بمعنای موافقت با سه جانبه گرایی نیست بلکه ادامه اوضاع در کشور خودشان یعنی همدستی دولت و کارفرماها علیه کارگران است. در جامعه سرمایه داری مبارزه کارگران همواره صاحبان سرمایه و صنایع و رژیم حامی آنها را در مقابل خود داشته است. نظریه دروغ "بی طرفی" دولت در منازعه کارگر و کارفرما یک "ضد آگاهی" ایدئولوژیک لیبرالی است علیه روند شناخت طبقه کارگر از نقش رژیمها در جوامع طبقاتی.

جنبش کارگری در سطح جهانی از صاحبان صنایع و سرمایه و رژیمهای مدافعشان آنها شکست خورد و طرف پیروز قوانین را با زبان خودش نوشت و "دو جانبه گرایی" را "سه جانبه گرایی" نامید. با اتکا به تجربه عملی چند صد ساله جنبش کارگری هیچ رژیمی "بی طرف" نیست. فقط دیدن جامعه سرمایه داری با عینک ایدئولوژیک لیبرالی است که دروغ "بی طرفی" دولت را در منازعه بین کارگران و کارفرماها باور می کند. ضرورت وجودی رژیمهای حامی منافع صاحبان سرمایه و صنایع حفظ و استمرار بنیانهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی نظامی است که به آنها سپرده شده. در ایران که بیش از نیمی از ثروت و اقتصاد کشور متعلق به رژیم اسلامی، نهادهای مذهبی و نظامی وابسته به رژیم است، ادعای "بی طرفی" دولت کمی بیش از مضحک است.

از نظر آیت نیافر مخالفت با سه جانبه گرایی و شرکت در جلسات و سمینارهای سازمان جهانی کار (آی ال او) با هم منافات دارد. چنین نیست. به نظر می آید آیت نیافر فقط تیتر اخبار حضور فعالین جنبش کارگری و مدافعانشان را در "آی ال او" خوانده است! درست برعکس "توماریون" که شورای اسلامی را نماینده کارگران ایران و رژیم ایران را "بی طرف" می دانند، فعالین جنبش کارگری در اجلاس "آی ال او" هر سال شرکت می کنند تا به حضور شوراهای اسلامی بعنوان نماینده کارگران ایران اعتراض کنند و سیاستهای "با طرفانه" ضد کارگری رژیم اسلامی علیه طبقه کارگر و دستگیری و شکنجه فعالین جنبش کارگری را افشا کنند. از قضا، عدم اعتراض آنها به متن تومار با شرکتشان در اجلاسهای "آی ال او" منافات دارد. اعتراض به متن تومار ادامه اعتراض هر ساله فعالین جنبش کارگری علیه رژیم و شوراهای اسلامی در اجلاسهای "آی ال او" است.

شوراهای ملتزم به ولی فقیه اسلامی

شوراهای اسلامی تشکل کارگری نیستند. تشکل کارگری در بر گیرنده کارگران مستقل از رنگ پوست، جنسیت، دین، عقیده و ملیت برای مبارزه با کارفرماها و دولت حامی آنهاست. شوراهای اسلامی تشکلی ایدئولوژیک و اسلامی هستند. صلاحیت کاندیدهای انتخابات شوراهای اسلامی توسط یک هیات مشخص میشود که دو معیار مهم آن "التزام عملی به ولی فقیه" و "عدم گرايش به احزاب و سازمان ها و گروه هاى غير قانونى و گروه هاى مخالف جمهورى اسلامى" است. در ترکیب مرجع تائید صلاحیت کاندیدها _ نوعی شوراهای نگهبان _ کارگران اکثریت ندارند. اعضای "هيئت تشخيص صلاحيت" سه نفرند. نماينده وزارت کار، نماينده وزارتخانه اى که کارخانه تحت پوشش آن است و نماينده منتخب مجمع عمومى کارکنان. آیا یک تشکل کارگری خواهان "التزام عملی" نمایندگانش به "ولی فقیه" میشود؟ و یا تائید صلاحیت کاندیدها را به دو نماینده از دو وزارت خانه دولت می سپارد؟

شوراهای اسلامی مطابق ماده بیست قانونشان باید "مراجع ذيصلاح" را از "زمینه های اجتماعى بروز حوادث" مطلع کنند و "همکارى هاى لازم" را مبذول دارند. برای همه روشن است منظور سیل و زلزله نیست و شوراهای اسلامی در زمینه اعتراضات و اعتصابات کارگری باید با "مراجع ذيصلاح" را مطلع و برای سرکوبش با آنها همکاری کنند. آیا یک تشکیلات کارگری همکاری با مقامات رژیم در پایان دادن به "ناآرامی در محیط کار" را در شرح وظایف خود می نویسد؟

موضوع مهم دیگر "هيئت موضوع ماده ٢٢" است. ماده 22 شرح وظایف "مرجع تشخيص انحراف و انحلال شوراهاى اسلامى کار" است که یکی از آنها "منحل کردن شوراى اسلامى کار در صورت تخلف از وظايف قانونى" است. اگر شوراهای اسلامی از وظایف خود عدول کنند و از جمله در سرکوب اعتراضات کارگری همکاری نکنند "هيئت موضوع ماده ٢٢" برای مجازات آنها وارد عمل میشوند. "مرجع تشخيص..." يک هيات ٧ نفره و در سطح منطقه تشکیل میشود و اعضایش سه نفر نمايندگان شوراهاى اسلامى در منطقه، سه نفر نمايندگان مديران کارخانجات منطقه مربوطه و يک نفر نماينده وزارت کار هستند. مدیران کارخانجات و نماینده وزیر کار در این هیات اکثریت دارند و می توانند شورای اسلامی را منحل کنند. تشکیل "هيئت موضوع ماده ٢٢" بر تشکیل شورای اسلامی تقدم دارد. این هیات باید ابتدا تشکیل شود تا امکان تشکیل شورای اسلامی فراهم گردد. ابتدا ارگان کنترل و انحلال شورای اسلامی بعد ایجاد شورای اسلامی. از نظر رژیم اسلامی در امور مربوط به کارگران "کار از محکم کاری" عیب نمی کند. آیا یک تشکیلات کارگری حق انحلال خود را به یک هیات با اکثریت مدیران کارخانجات و نماینده وزیر کار می دهد؟

شوراهای اسلامی یکی از ارگانهای رژیم در کارخانجات هستند و مانند دیگر نهادهای رژیم قانونشان در مجلس تصویب شده است. حتی اگر دهها میلیون کارگر ایران عضو شوراهای اسلامی باشند حق تغییر "قانون تشکل خودشان" را ندارند. تغییرات مورد نظر باید به مجلس برود و اگر تصویب شد به تائید شورای نگهبان برسد و در غیر اینصورت باید به مجمع تشخیص صلاحیت برود!

تصمیم گیری در تمامی امور یک تشکیلات کارگری مربوط به خود کارگران است و هیچ نهادی چه کارفرما، مدیریت، دولت، سپاه و مجلس حق دخالت در امور تشکلهای کارگری را ندارد. البته در ایران نه تنها رژیم اسلامی بلکه حتی "توماریون" هم حق تعیین نماینده برای کارگران سراسر ایران را دارند! در واقع در رژیم اسلامی تنها کسانی که حق دخالت در امور کارگران را ندارند، خود کارگران هستند! لیست بلند بالای اخراج، دستگیری، شکنجه، حبس و اعدام فعالین کارگری در طول حاکمیت رژیم اسلامی گویای همین "بی حقی" کارگران برای دخالت در مسائل مربوط به خودشان نظیر، دستمزدهای زیر خط فقر، ساعات کار طولانی، قراردادهای موقت و سفید امضا، شرکتهای پیمانکاری، حق تشکل مستقل و حق اعتراض و اعتصاب و غیره است.

شوراهای اسلامی شریک پرونده سنگین جنایت رژیم علیه کل طبقه کارگر ایران از ابتدا تاکنون هستند و شرح آنرا برای نسل جوان جنبش کارگری باید به فرصت دیگری موکول کرد. اما در اینجا فقط برای اینکه "توماریون" به بهانه "بی خبری" از تاریخ سرکوب خونین جنبش شورایی در دوران انقلاب نتوانند از زیر بار اشتباه عظیمی که مرتکب شده اند، شانه خالی کنند فقط اشاره به دو نمونه متاخر اعمال شورای اسلامی در سندیکای واحد و نیشکر هفت تپه کافی است.

شورای اسلامی و سندیکای کارگران واحد

کارگران شرکت واحد بر خلاف "توماریون" شورای اسلامی را تشکل کارگری نمی دانستند و پس از سالها تدارک و جلسات تصمیم گرفتند سندیکای کارگران واحد را تشکیل دهند و یا به تعبیری سندیکای قدیمی خود را احیا کنند. کارگران واحد چون خود محلی برای جلسات نداشتند از ابتدای سال 84 از محل انجمن صنفی خبازان در میدان حسن آباد در تهران استفاده می کردند. هنگامی که عوامل متعدد رژیم اسلامی متوجه اراده مصمم کارگران واحد در تشکیل سندیکای خود شدند در ۱۹ شهریور ۸۴ به محل تجمع کارگران واحد در میدان حسن آباد حمله کردند، به وسائل دفتر انجمن صنفی خبازان صدمه زدند و آنها را به تاراج بردند و کارگران حاضر در محل را شدید کتک زدند، زخمی کردند و از جمله زبان اسانلو را بریدند. این یورش کارگران واحد را مصمم تر کرد که سندیکای خود را بسازند و ساختند.

حسین اکبری و کاظم فرج الهی دو تن از "توماریون" از جزئیات حمله به کارگران واحد و نهادها و افراد آن اطلاع دارند. جهت اطلاع بقیه "توماریون"، رهبران شوراهای اسلامی که در کنار عوامل امنیتی و حراست به کارگران واحد حمله کردند اینها بودند: حسن فرجی (رئیس شورای اسلامی شهرستان ورامین)، احمدی پنجکی (رئیس هیات‌ مدیره‌ کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان)، حسن صادقی (رئیس هیات ‌مدیره‌ کانون عالی هماهنگی شوراهای اسلامی کار). شوراهای اسلامی تشکلهایی که در تاریخ جنبش کارگری آنها را زرد می نامند، نیستند. شوراهای اسلامی تشکلهای باند سیاهی و ارگان سرکوب مستقیم جنبش کارگری هستند.

از سال 84 تا کنون فعالین سندیکای واحد بطور دائم در معرض تهدید، اخراج، آزار و اذیت، دستگیری، شکنجه و زندان بوده اند زیرا شورای اسلامی شرکت واحد را بعنوان تشکل کارگری قبول ندارند. امثال ابراهیم مددی و رضا شهابی زیر شکنجه و تحمل سالها زندان حاضر نشدند شورای اسلامی را نماینده کارگران بدانند. حسین اکبری و کاظم فرج الهی چطور می توانند در چشم مددی و شهابی نگاه کنند و شورای اسلامی را نماینده کارگران بدانند؟ چه جوابی برای داود رضوی و حسن سعیدی دارند که هر دو همین الان زیر حکم زندان هستند برای دفاع از سندیکای واحد و مخالفت با شورای اسلامی بعنوان نماینده کارگران.

مورد شورای اسلامی نیشکر هفت تپه مانند سندیکای واحد مربوط به 15 سال پیش نیست و "توماریون" حق ندارند که از آن بی خبر باشند. مبارزات کارگران نیشکر هفت تپه در سال 97 یکی از تاثیر گذارترین اعتراضات کارگری چند دهه اخیر بود. مطالبات کارگران از جمله علیه خصوصی سازی، سخنرانی های زنان کارگر، سخنرانی های اسماعیل بخشی، نه تنها بر کل جنبش کارگری تاثیرات عمیق گذاشت بلکه الهام بخش دیگر جنبشهای اجتماعی نظیر جنبش دانشجویی، زنان و اعتراضات معلمان و بازنشستگان نیز شد تا پایه های اتحاد آنها با جنبش کارگری حول شعار "نان کار آزادی اداره شورایی" را فراهم سازد. نیروی نظامی ویژه، آدمکشان وزارت اطلاعات و قضات قوه فاسد قضائیه با تهدید، اخراج، دستگیری، شکنجه و حبس فعالین و رهبران اعتصاب شورای کارگری را منحل کردند تا بتوانند شورای اسلامی را در هفت تپه مستقر کنند. "توماریون" با نماینده کارگران نامیدن شوراهای اسلامی به جنبش مستقل کارگری و فعالینش آشکارا دهن کجی کردند. "توماریون" مبارزه فعالین جنبش مستقل کارگری را به ریشخند گرفته اند که تمام سختی ها را برای خود و خانواده خود به جان خریدند تا طبقه کارگر ایران از سد شوراهای اسلامی بگذرد و تشکلهای خود را ایجاد کند.

"توماریون" و خیزش آبانماه 98

آیت نیافر برای لاپوشانی تناقض آشکار بین متن تومار و خیزش مردم در "دیماه 96، آبانماه و دیماه 98" که علیه کل رژیم بود، مسائل بی ربطی را بمیان کشیده است. از جمله اینکه "جنبش ۹۹ درصدی ها نه با نام و پرچم شما رادیکالهای تند و تیز به خیابان ها آمدند و نه با رهبری شما". سوسیالیستهای جنبش کارگری چنین ادعایی نکرده اند و حمله به جای خالی مشکل "توماریون" را حل نمیکند.

کارگران ایران دارای تشکل های مستقل خود نیستند تا بشکل سازمان یافته و زیر پرچم و شعارهای تشکل خود علیه رژیم تظاهرات کنند. همانند دوران شاه، کارگران بعنوان ستون فقرات "99 درصدی" ها در تظاهرات عمومی مردم در "دیماه 96، آبانماه و دیماه 98" شرکت داشتند و آنرا با بی اعتنایی به انتخابات مجلس در دوم اسفند 98 تکمیل کردند. "توماریون" باید به این تناقض جواب دهند که چرا کارگری که بعنوان بخشی از "99 درصدی"ها در خیابان مخالف رژیم است بعنوان کارگری که خواهان اضافه دستمزد است توسط "توماریون" طرفدار رژیم جلوه داده میشود و شورای اسلامی را نماینده خود می داند؟ چرا "توماریون" بخش "43 میلیون" نفری این "99" درصدی ها که در خیابان خواهان عبور از رژیم اسلامی هستند را بر سر مسئله حداقل دستمزد نه تنها طرفدار رژیم جلوه دادند بلکه فراتر از آن یک ارگان رژیم را نماینده آنها دانستند. طبقه کارگر چند ده میلیونی ایران دچار "سندروم استکهلم" نیست که شوراهای اسلامی سرکوب کننده جنبش کارگری را نماینده خود و رژیم اسلامی را هم "بی طرف" بداند.

کارگری که در در "دیماه 96، آبانماه و دیماه 98" علیه رژیم به خیابان آمده در مبارزه اش برای اضافه دستمزد طرفدار رژیم نمی شود و شورای اسلامی را نماینده خود نمی داند! کارگرانی که در "دیماه 96، آبانماه و دیماه 98" از رژیم عبور کرده اند در تومار خود برای اضافه دستمزد از سه جانبه گرایی دفاع نمی کنند؛ شورای اسلامی را نماینده خود نمی دانند؛ هیچ توهمی نسبت رژیم، جناحها و قوانین کار آن ایجاد نمی کنند؛ و از این طریق مبارزه برای اضافه دستمزد خود را به بخشی از اعتراضات "دیماه 96، آبانماه و دیماه 98" تبدیل میکنند تا موجب تقویت هم شوند. به همین سادگی.

مواضع جنبش مستقل کارگری ایران در قبال دستمزد هم رادیکال و طبقاتی است و هم عملی. لذا دو قطبی مواضع "عملی توماریون" و "رادیکالیسم انتزاعی پاسیو" که آیت نیافر پیش کشیده کاذب است. بعلاوه وی می داند که حتی فرض نادرست بودن مواضع جنبش مستقل کارگری در مبارزه برای اضافه دستمزد به معنای درستی متن تومار نیست. آیت نیافر باید بتواند از متن تومار مستقلا دفاع کند. این روش کهنه و نخ نمای فعالین گرایش راست است که مواضع خود را "عملی" و مواضع گرایش سوسیالیست جنبش کارگری را "غیر عملی" جلوه می دهند تا ناتوانی در دفاع از سیاستهای راست روانه خود را پنهان کنند.

در پایان لازم است اضافه کنم که افتخار مواضع "عملی" شورای اسلامی را نماینده کارگران جا زدن و دولت را در منازعه بین کارگر و کارفرما "بی طرف" جلوه دادن ارزانی "توماریون". سوسیالیستهای جنبش کارگری و یا به زبان شما "رادیکالیسم انتزاعی پاسیو" اخراج، دستگیری، شکنجه و زندان را به جان خریدند و با افتخار و سر افراشته بر مواضع "غیر عملی" خود که شورای اسلامی نماینده کارگران نیست پای فشردند! و هرگز زیر بار "بی طرفی" دولت در مبارزه کارگر و کارفرما نرفتند!

-------------------------------

1 – متن تومار اعتراضی به مصوبه شورایعالی کار بر سر حداقل دستمزد

«در نیمه شب بیستم فروردین ماه، نمایندگان دولتی و کارفرمایی شورای عالی کار، بدون جلب نظر و توافق نمایندگان کارگری، صورتجلسه افزایش ۲۱ درصدی دستمزد کارگران در سال ۹۹ را امضا کردند. نمایندگان کارگری حاضر در جلسات مزدی، بعد از قریب به چهل ساعت مذاکره و چانه زنی، حاضر به پذیرش نظرات کارفرمایان و دولت کارفرمایی نشدند و بدون امضای صورتجلسه، نشست را ترک کردند.

چگونه در شرایطی که براساس اعلام بانک مرکزی در یازدهم فرودین ماه ۹۹، تورم سال ۹۸ بیش از ۴۱ درصد است و علاوه بر آن، نرخ سبد معیشت (سبد هزینه‌ی خانوار) در جلسات رسمی کمیته دستمزد، ۴ میلیون و ۹۴۰ هزار تومان تعیین شده و نمایندگان رسمی دولتی و کارفرمایی، پای این رقم را امضا کرده اند، ساختار معیوب و ناکارآمد شورای عالی کار، به صورت دوجانبه و بدون در نظر گرفتن سه جانبه گرایی مورد نظر سازمان بین المللی کار، اقدام به تعیین نرخ ۲۱ درصدی افزایش دستمزد کارگران می‌کند؟!

افزایش ۲۱ درصدی دستمزد، نه تنها با بند دوم ماده ۴۱ قانون کار و نرخ سبد معیشت خانوار همخوانی ندارد، بلکه با معیار حداقلی نرخ تورم رسمی (موضوع بند یک ماده ۴۱) نیز تعارض جدی دارد؛ تعیین نرخ ۲۱ درصد برای افزایش مزد کارگران نشان می‌دهد که برای دولتی ها، قانون کار ورق پاره‌ای بیش نیست.

در ساختار معیوب شورای عالی کار در ایران، دولت بازیگرِ نقش میانجی و واسطه میان کارگران و کارفرمایان نیست و نمایندگان دولتی، نماینده بزرگترین و قدرتمندترین جناح کارفرمایی کشور است. با این حساب، سه نماینده کارگری، نه در مقابل سه نماینده کارفرما و سه نماینده‌ی بیطرف دولت، بلکه در مقابل شش نماینده سرمایه داران و گروه‌های ذینفع در استثمار طبقه کارگر، مجبور به چانه زنی و مذاکره هستند و بدیهی است هر زمان که قافیه بسیار تنگ آید، این شش نماینده، نظرات مشترک خود را با کنارگذاشتن اصل پذیرفته شده‌ی اجماع، به صورت غیرقانونی، به عنوان خروجی جلسه به جامعه عرضه کنند. اصلاح اساسی ساختار شورای عالی کار و بالا بردن وزن کارگران در این ساختار، یک مطالبه اساسی است که در این برهه زمانی همه کارگران و بازنشستگان بر سر آن توافق دارند.

ما امضاکنندگان بیانیه، قبل از هرچیز خواستار اصلاح ساختار شورای عالی کار و برخورداری کارگران ایران از حق تشکل یابی مستقل براساس مقاوله نامه‌های ۸۷ و ۹۸ سازمان بین المللی کار هستیم و ضمن حمایت از عملکرد نمایندگان کارگری شورای عالی کار در عدم پذیرش پیشنهادات ناعادلانه و غیرقانونی، اعلام می‌داریم که افزایش ۲۱ درصدی دستمزد به هیچ وجه وجاهت قانونی ندارد. باید خروجی جلسه شورای عالی کار به علت عدم رعایت سه جانبه گرایی، ملغی شده و مذاکرات مزدی با در نظر داشتن رقم ۴ میلیون و ۹۴۰ هزار تومانی سبد معاش، به عنوان مبنای چانه زنی، از سر گرفته شود. هر نوع افزایش دستمزد کمتر از رقم توافق شده‌ی سبد معاش، در بحران فعلی کرونا که موجب بیکاری نیروی کار در مقیاس وسیع و افزایش قابل ملاحظه در هزینه‌های زندگی طبقه کارگر شده، برای کارگران و بازنشستگان پذیرفتنی نیست و بی شک اعتراض همه را در پی خواهد داشت. ما ضمن ابراز تشکر از عملکرد نمایندگان کارگری جلسه، خواستار برقراری مجدد مذاکرات مزدی و تعیین دستمزد براساس محاسبات سبد معاش هستیم.

-----------------

اسامی تعدادی از گردانندگان توماریون:

آیت نیافر - پرویز صداقت - فرشید یزدانی - فیروره مهاجر - محمد کریم آسایش - سیامک طاهری - جعفر ابراهیمی - مسعود امیدی - حسین اکبری - خسرو صادقی بروجنی - نسرین هزاره مقدم - راحله طارانی - عفت ماهباز- عبدالله وطنخواه - فرشین کاظمی نیا - فواد شمس - ناصر آقاجری- یاشار دارالشفا - یوسف علیجانی- حسام سلامت - جمشید اسدی- یاسر عزیزی - صادق کارگر - کاظم فرج اللهی- هاشم نیافر- علی دینی ترکمانی.

Posted by l at 10:24 PM | Permalink

مقایسه انشعاب اول و دوم در حزب کمونیست. و شوینیسم زدگی ناخودآگاه! وچند توصیه توجه به : ناصرزمانی

مقایسه انشعاب اول و دوم در حزب کمونیست. و شوینیسم زدگی ناخودآگاه!

وچند توصیه توجه به : ناصرزمانی

تشکیلات حزب کمونیست و کومه له ادعا نکرده اند که حزب پرفکتیونیسم هاهستند. ما انسانها در تصمیمگیریها وسیاست روز خواه ناخواه دچار اشتباه شده وخواهیم شد واین بمعنی سقوط سیاسی ونابودی ما از سخره کمونیسم نباید محسوب بشود. اما بصورت جمعی، مرتکب اشتباهات نابخشودنی تاریخی شده ایم. یکی از این اشتباهات عدم خلعید از منصور حکمت وحمید تقوایی بعنوان م‌ره های جنجال برانگیز در پلونوم ١٦ است. تاثیرات مخرب این اشتباهات جمعی، هنوز هم برپیکر حزب کمونیست و بخصوص کومه له در جنبش کردستان نمایان و دردسرآفرین برای جنبشی بوده که ما جهت بسرانجام رسانیدن آن به میدام آمده بوده ایم.

اولین اشتباه مااین بود که جمعیت" سهند" را به درون کومه له راه دادیم. که آنان با پهن کردن صفره آرمانهای دیرینه بوررژوازی ناسیونالیسم ملی مذهبی ایرانی خود، کردستان ،کومه له وسپس حزب کمونیست را به میدان زدوخورد ایدئولوژیک کلیشه ای خود تبدیل بکنند. ٢- ما نتوانیستیم با بکارگیری ابزار تسکیلاتی از پلونوم ١٦ محفل سکت اروپا نشین سهند را خلعید و از حزب کمونیست بیرون کنیم. ٣- ما نتوانستیم با دلائل اقناع کننده و ملموس سیاسی ازروی آوری رفقای مبارز و خوبمان به صفوف این سکت دربحرانهای ٣دهه قبل جلوگیری کنیم. ٤- ما نتوانسته ایم با بکارگیری پروژه های سیاسی تاریخی حقایق پشت پرده " سهند واتحاد مبارزان" در صفوف کومه له رابازگویی وجزئیات آنر درپروژه های تبلیغاتی علیهه عوامفریبیهای آنان بکار بگیریم. ٥- مانتوانسته ایم اسناد سیاسی تشکیلاتی مربوط به سخنرانیها وجلسات ک م وپلونوم هارا از دسترس تیم سهند دراروپا خارج کنیم تااز کلیپ، تحریف و سانسور آن در اسناد مجموعه آثار دروغین جلوگیری بشود. ٦- بی توجهی وشاید کم دانشی ما دربرخورد به آزادیهای سیاسی موجب شده است که دارودسته ای دیگر" بنام حکمت و حکمتیسم" دربیخ گوش کومه له سبز شوند واینباردر آینده با "حکمتیسم کوردی " در جنبش کردستان دردسرآفرینی بکنند.

اینجاست که سخنرانی ابراهیم علیزاده در روز کومه له، ویا ازفراخوان اوبه طرفداران کومه له، باتحریفات مواجه میشود. ویا اینکه (نشعاب اول وانشحاب دوم) را "ناخودآگاه"یکی چپ وکمونیستی و دومی را راست وناسیونالیستی میداند بدون اینکه به انگیزه های سیاسی ایدئولوژیک فرقه سهند در کومه له توجه کرده باشد ویا اینکه شناختی دقیق از انگیزه آنان داشته باشد. جای تاسف استکه رفیق ناآشنای ما به جریان سهند میگوید کگ گویا: دلیل فرار جمعی(انشعاب اول) اینبوده حزب نتوانسته است در محقق کردن اهداف اولیه اش به حزب"" رهبران کارگری"" تبدیل شود و به عبارتی، از یک زاویه چپ کمونیستی تشریف به فراربردند. ودر ادامه به انشعاب دوم میپردازد.

دلیل اینکه من راوادار کرد که در این رابطه چیزی بگویم، احساس کردم که کسانی هستند که اوولآ بطور زنده دربطن اختلافات اواخردهه ٧٠ عملا قرارنداشتند. دوومن، در رجوع به اسناد تشکیلاتی به انبوه تحریفات و سانسورهای صورت گرفته توجه نمیکنند. این دوست نازنین ما گفته های لفظی و ادبی حکمت وطرفدارانشرا سرلوحه سوسیالیستی بودنشان قرار میدهند. سوومن از نییت درونی حکمت بعنوان خط دهنده اصلی ماجراجویهای دایی جان ناپلئون به حساب فداکاری،جان وزندگی هزاران مبارزکمونیست کومه له بی اطلاع هستند .چون زمان گفته های حکمت باشرایط سیاسی اجتماعی ایران را نمیتوانند مقایسه بکنند. بدلیل اینکه نمیدانند در آن زمان مشخص درعمق ایران چه خبر بوده است. چهارم، اصلا این همه شتاب وتعجیل درسیاست تخلیه وفرار(درمدت زمان کمتردوسال) سوال برای طرفداران ایشان ایجاد نمیکند که یاباید کاسه ای زیر نیمکاسه فکری باشد ویا اینکه یک پای این ایدئولوژی لنگ بوده باشد ویا خدای ناخواسته دلیل این همه تعجیل وناسزاگویی وناسیونالیسم سازی وتبلیغات پوچ وپرر وبه زیر سول کشیدن شعن و ارزشهای سیاسی و اخلاقی پیشمرگ کومه له توسط حکمت وپرستوی پیام برش "حمید تقوایی "به تمام اروپا و کردستان "" کلکی ""درکارباشد؟؟. جواب این سوالات را آنها باید بدهند و نه من.

حتمه ن چون آنها گفتند که دلیل هجرت شان اینبوده که " ما،کومه له ایها " علی الرغم همه سنگینیهای بار مبارزات سیاسی و نظامی در کردستان"وبحرانهای پایان جنگ ایران و عراق درآن دوران، نتوانیسه ایم"" حزب راکارگری"" کنیم، باید باورکرد که منصور حکمت راست میگفت؟ اگر چنین باشد که پیداست که چنین است، نشانه سادگی آدمها ست. امما از نظرمن نه کارگری کردن یک حزب باچند جمله وحکم بازوبسته وتئوری ساختگی عملی وممکن است، نه تشکیل سوسیالیسم وکمونیسم ونه تغییر وآموزش فرهنگی یک جامعه متلاشی و قرونوستا زده، سنتی، شیعه سیاسی وعقبمانده به این سادگی ممکن است. هیچ تغییری به سادگی در یک سرزمین عجایب وغرق در سنتهای مذهبی ممکن نخواهد بود. بنابر این من فقط به این دو مسله در مقایسه با گفته های م. حکمت میپردازم وبه اختلافات خصوصی ومچگیری دوست حکمت زده تاخیرکرده ما، ازابراهیم علیزده، کاری ندارم. من معتقد هستم مسله انشعاب اول هنوز جواب کامل خودرا دریافت ننموده است وجناب حکمت به ناسیونالشوینیسم ملی مذهبی احساس همدردی سنتی تاریخی وماوراء الطبیعی نزدیکتری داشت تا طبقه کارگر و تخیلات واهی از این قبیل.

گویا انشعاب اول از سر کمونیزمخواهی حکمتیها بود وانشعاب دوم از سر عقبگرد بخشی از کومه له به ناسیونالیسم.

اولا انشحاب اول، به بهانه "" کارگری وکمونیستی "" راتوضیح خواهمداد که در بطن خود ازسالها قبل یک حرکت سازمانیافته وبینشها ونیت ناسیونالشوینیستی درآن دخیل بود .حتتا تشکیل حزب کمونیست که قرار بودآرمانها واهداف سیاسی ایدئولوژیک سهند """ در کردستان"""را نمایندگی بکند، بدلیل تاثیرات عمیق کمونیستهای کردستان (کومه له) خود حزب برای حکمت که در کومه له متمرکز بود برایش به دردسر تبدیل شده بود. ازسوی دیگر کار اصلی فرقه سهند، سازماندهی وتعلیمات فرقه ای پشت پرده رادیکالیسم یعنی تحریکات وتحقیر چپ سنتی ایرانی ازیکسو،وادامه تحقیر حزب دمکرات ازسوی دیگر بانام وسوژه های ایدئولوژیک به اصلاح ضدیت باناسیونالیسم کورد که استراتیژی آنرا در" جنگ کومه له ودمکرات" میتوان جستجو کرد، پایه های اصلی این استراتیژی جهت بهمریختن تعادل درونی جنبش کردستان بود. """"""این سفر تاریخی سهند درست شبیهه همان کاری بودکه در سال ١٩١٨ تا ١٩٢١ یک گروه از مجلس ایران که(مجلس) توسط متفقین (روسیه و بریتانیا) منحل شده بود، بنام پارلمان در تبعید" به کردستان آمدند و جهت تهیج کوردها که دارای نیروی نظامی متمرکزتری از کل نیروهای نظامی ایران بودند، به جنگ علیهه روسیه و بریتانیا کشانیدند تا بعدها دشمنی کوردها با متفقین بعنوان یک لکه سیاه سیاسی نگریسته و هیچگاه از استقلال کوردها پشتیبانی نکنند.""""""". اگر به جمهوری مهاباد توجه کنید، روسها دقیقا همین کار راکردن. با آرامش آنرا ساختند واما برای نابودی آنرا تحویل ژنرالهای شاه دادند که توسط آمریکا آموزش ددیده بودن ونابود کردند.

برای ما کمونیستهای کردستان، کمونیسم وباورهای کمونیستی بمعنی صلح دوستی،ارتقای فکری کل جامعه، سازماندهی وایجاد تشکلهای ریز ودرشت اجتماعی بود. اما بینشهای "سهند" صفوف ما کمونیستهای کومه له را به جنگجویان وتندروهای خطرناک از لحاظ ایدئولوژیک تبدیل کرد ودرکردستان و درایران چون کشوری عقبمانده وبیدر وپیکر سیاسی مثلثهای بورژوازی وپرولتاریا ترسیم وهمه را بجان هم انداختند.

باادامه جنگ ایران وعراق، جنگ کومه له و دمکرات میتوانست به حفظ نیرو، سازماندهی رژیم در کردستان کمک کند. این بخش ازپروژه حکمت درکردستان حتتا اگر با یک انگیزه کمونیستی ومبارزه باناسیونالیسم صورت گرفته باشد،خودکشی جنبش کردستان بدست خود بود. نه کمونیسم این معنی رامیدهد ونه جامعه کردستان از جمله کارگران و دهقانان که باما روبرو بودند خواستار این اوضاع بودند. غیرمنطقی هم نیست اگر تصور کنید که در آن دوران جمهوری اسلامی نمیتوانسته که همزمان جنگ کردستان و جبهه های جنگ ایران و عراق را سازمان بدهد. بنابرگفته های فوق شروع جنگ داخلی نمیتواند با اطاقهای فکری جمهوری اسلامی برای کردستان دور ازمنطق باشد.این پروژه از دو سو هدایت میشد. ازیکسو خاستگاریهای پی درپی رژیم ازعبدالرحمن قاسملو که به حاکمان جدید ایران بپیوندد وعلیهه کمونیستها وارد جنگ بشود. از سوی دیگر تحریکات ایدئولوژیک مارکسیسم شبهه انقلابی "عجایبات حکمتی "که تاقبل از آن کمونیستهای کردستان جزو صلح جویان ومتحد کنندگان مردم و احزاب حاضر در صحنه مبارزات کردستان علیهه رژیم بودند. اما استفاده ابزاری حکمت از حزب کمونیست جهت ضدیت ودشمنی باناسیونالیسم و تحریک وتحقیر حزب دمکرات توسط کمونیستهای مدل جدید وهول دادن قاسملو به دامان جمهوری اسلامی و دستبردن آنان به اسلحه علیهه کومه له بود. (( اعلان جنگ وجزوه کاره ساتی هه ورامان و قطعنامه پایانی کنگره دوم کومه له رابخوانید)) ادبیات آن جزوه را با مقالات مندرج در کارگر کمونیست سهند ویا قطعنامه کنگره ٢کومه له برای نمونه، و جملات آنرا مقایسه بکنید تا متوجه شوید که این سهند است که در سال١٣٥٩ سخن میگوید. هرچند منصورحکمت میگوید که او اصلادرجریان مباحثات کنگره ٢ نبوده ! اما او از دوسال قبل بامقالات مندرج در " کارگر کمونیست" کومه له را تعقیب و از طریق تشکیلات تهران به آنان خط میداده است.

بنابر این شرایط قبل از انشعاب اول با تشکیل حزب کمونیست که هدفش در آن دوران هجوم ایدئولوژیک به مخالفان جمهوری اسلامی توسط "حکمت بود" و شروع جنگ داخلی که جامعه کردستانرا به مثلت بورژوازی وپرولتاریا تشبیهه میکرد بدون اینکه رهبران کومه له ابتکارعمل را دردست گرفته وبجای جنگ، کردستانرا بین خود موقتی تقصیم بکنند، جنگ مسخره پرولتاریا و بورژوازی را آغاز کردند وتا شکست و عقبنشینی کامل بمدت نیم دهه، آنرا ادامه دادند. انشعاب اول درانتهای همان جنگ وهمان دهه اول رویداد.

انشعاب اول در شرایطی رویداد دوسال ونیم از پایان جنگ ایران و عراق، پایان جنگ کومه له و دمکرات بازشدن فضای بین المللی علیهه صدام جنگ خلیج وبحرانی شدن منطقه ، از سرگذرانیدن دو بحران (یکی جنگ داخلی و دومی صحلح ایران وعراق) ویک پیام جدید هم داشت. واین اینکه کوردهای عراق میتوانستند ازشرایط حاکم برمنطقه استفاده بکنند. استرس حکمت در سازماندهی سریح تخلیهه منطقه نه از سرمنافع کار گر و زحمتکش(که دوست زمانی مابه گفته طرفداران حکمت ،آنرا عدم کارگری شدن رهبران حزب میداند) بلکه از تاثیرات آتی جنبش کوردهای عراق وزنده شدن و جهانی شدن مسله کوردها در خاورمیانه بود که هراس منصور حکمت رابرانگیخته بود. منصورحکمت بدلیل" تراومایی" که از برخوردش با جلال تالبانی و عزالدین حسینی داشت، تصورمیکرد که جنبش نوین ناسیونالیسم کوردی،هرچه او کاشته است(حزب کمونیست وکومه له) رابزودی میبلعد.

بازگویی تاریخ شفایی کومه له از زبان.م حکمت: او میگوید، کنگره سوم برنامه حزب کمونیست ایران را تصویب می کند. در کنگره سوم، الان که به آن نگاه می کنیم خیلی اوضاع سمبولیک است. سه تا مدعو و سخنران داشتند در کنگره سوم که در محل زندان وقت کومه له برگزار گردید( اطراف مرز): جلال طالبانی،عزالدین حسینی و من. این سه تا آمده بودند که روی آن کنگره تاثیر بگذارند. یعنی الان که نگاه می کنی هرسه تاشان رامی بینی.هنوز این آدمها هستند و هنوز خط مشی هایی را نمایندگی می کنند. جلال طالبانی و عزالدین حسینی هر دو نگران کومه له بودند. نمی خواستند که کومه له پای تشکیل حزب کمونیست ایران برود، نمی خواستند برود پای این خط مشی. تنها کسی که از خود کومه له در آنجا حرف زد، عبداله مهتدی بود. چهار نفر سخنران پیش از دستور داشتند. کسی که آنجا حرف زد و بُرد، من بودم یعنی خط مشی اتحاد مبارزان کنگره سوم را گرفت و برنامه حزب در آنجا تصویب شد. جلال طالبانی و عزالدین حسینی به عنوان آدمهای بازنده کنگره سوم از آنجا بیرون رفتند، با وجود اینکه آدمهای محبوب بودند و با احترام کامل، پروتوکل دیپلماتیک به هر دوی آنها ارائه شد. کنگره سوم کنگره ای بود که در آن اتحاد مبارزان آمد و جواب اتحادیه میهنی و ماموستا شیح عزالدین را داد و حرفش هم به کرسی نشست و همه آماده بودند و تصویب کردند و رفتند.

با اینکه مدتها قبل از انشعاب بیش از نیمی از حزب دمکرات تحت رهبری (شورشگێر) جداشده بودند ودر کنار کومه له بودند. طراحان " کمونیسم کارگری" حتتا مخالف این نوع روبط نیز بودند وبه هیچکدام از رهبران کورد در حزب کمونیست هیچگونه اعتمادی نداشتند. منصور حکمت در تاریخ شفایی خود بارها به این وحشتزدگی از جنبش دوباره کوردها اشاره میکند تا آنزمان وقبل از پلنوم ١٦نیز هیچ نشانی ازتشکیل یک حزب دیگر نبود بلکه بحث برسر سیاست سازماندهی وکارگری کردن حزب بود که ما مخالفتی نداشتیم.

بااینکه منصور حکمت خود بر این امر کاملا آگاه بود که بحثهایش در جامعه ایران هیچگونه خریداری ندارد. سخن گفتن از رهبران کارگری، فعالیت مخفی وتعاریف بیخودی و من درآوردی از زندگی کارگر که گویا گذشته از خم شدن زیر فشار کار، گرانی، جنگزدگی، فقر، کارکردن چند شیفته ، سرکوب، کنترل بسیج کارخانه، بسیج مدرسه، بسیج کوچه و محله وهزاران بدبختی دیگر، بایستی با زور به کمونیست هم تبدیل میشد وانقلاب سوسیالیستی هم سازمان میداد. همانگونه که آقا از ناچاری فرموده اند همه کارگرها اتوماتیک عضو ماهستند. چون عزب کمونیست حتتا یک عضو در داخل ایران (نه کردستان) نداشت. اینجاست که التقاط سیاسی آشکار میشود. مگرکارگر بودن افرد باید بمعنی کمونیست بودن آنان باشد؟ مگر نمیشود کارگر بود، نامز خواند، اسلامی بود، ناسیونالیست بود، شیوینیست بود، سلطنت طلب بود؟ اینجاست که تا قبل از تهدیدات وحمله عراق به کویت مسله جداسازی وحزب مطرح نبود. تمام حزب جهت پیشبرد سازماندهی کارگری ( تعاریفی که در بالا خواندید) متفق القول بودند. اما ما این مسله کمونیسم کارگری وسیاست سازماندهی را(شخص من) توسط حزب کمونیست در چندین دهه پیشبینی میکردم. نه در عرض ٦ماه همانگونه که حکمت فرموده وعملی کردند. پس دلیل این شتابزدگی کارگران نبودند بلکه افراد کومه له ایها در حزب کمونیست بودند. ما به این طیف اعتماد کامل داشتیم اما انها همچون "نمایندگان مجلس در تبعید ١٩٢٠ "بما مینگریستند.

هجوم به ناسیونالیسم وفراخوان پلونوم ١٦ ودادگاهی سران (کورد)کومه له وحزب کمونیست آغاز میشود. حزب کمونیست کارگری، زاده جنگ طوفان صحرا درخلیج است .اگر کسانی هستند که گمان میکنند که "تولد کمونیسم کارگری" در آن شرایط حساس (درعراق)جهت دفاع از ارزشها و آرمانهای کمونیستی وحفظ منافع طبقاتی کارگران ایران بوده است، دچاریک اشتباه ناگسستنی شده و باید تاکید بکنم ، دریک کلام گول خورده اند. چون در ایران در آنزمان مسله یک انقلاب بهیچ وجهه مطرح نبود وکارگران وکل جامعه ایران پس از جنگ ایران وعراق ونابودی زیرساختهای اقتخادی وانسانی، مرحله دوم ودوره دوم در ترانسفورمیشن خود رابعنوان کارگر اسلامی را شروع کرده بودند. جمهوری اسلامی باکنترل کامل مراکز تولیدی توسط شورای اسلامی و بسیج ومساجد این پروسه را آغاز کرده بود. منصور حکمت از آن اوضاع داخلی بی اطلاع بود.در آن شرایط، پس از اشغال کویت، آنچه که مطرح بود مسله کوردها و آنهم در کردستان عراق بود . ما (کومه له)بعنوان اپوزسیون کورد سالها بود در کردستان عراق حضور داشتیم . پس ،انشحاب اول نه به کارگران ایران هیچگونه ارتباط فیزیکی وروحی، اخلاقی و ایدئولوژیک سیاسی داشت ونه به حزب کمونیست هیچگونه ارتباط ایدئولوژیک وسیاسی داشت. حتتا اگر مسله ازهمپاشیدن بلوک شوروی بعدها بهانه قرار داده میشد، نه حزب کمونیست در درون طبقه کارگر نفوذ داشت وشناخته شده بود ونه کارگر ایرانی باپروسس های تبدیل شدن به کارگر اسلامی هیچگونه ربطی به اردوگاه سوسیالیسم شوروی داشتند. در ضمن، نقد شوروی یکی از پایه های سیاسی حزب بود. بود ونبود شوروی تاثیری برکار ما نداشت.

چهل گام به پس !

!منصور حکمت در پلونوم دوم حزب کمونیست در آوگوست ١٩٨٤ میگوید: ما می خواهیم حزبی را بسازیم مطابق یک نقشه از پیش تعیین شده.

شاید بازگویی همین جمله آخر در پلونوم دوم حکا، که تقریبا یکونیمسال از تولد حزب میگذرد، کافی باشد که مشخص شود که جریان پشت پرده بدون توجه به مسائل ومشکلات مطرح دردرون جامعه ومسائل توده ای کردستان وبدون کوچکترین توجه به ضروریاتیکه خود جامعه ایجاب کند، صرفاو باتکیه به و تهییج نیروی نظامی کومه له نقشه حزبسازی درسرداشتند.

در واقع هدف اصلی آنان جنبش کردستان و کومه له بود. منصور حکمت موفق شداز کومه له ،کادرواعضای آن بعنوان نیروی فیلتر شده خود بامعیارها و" اصول خودساخته مارکسیسم انقلابی کالای بنجل بازارکساد سیاسی ایدئولوژیک خود بانام وآدرس بینشان طبقه کارگر بیخبر،کمونیسم جنگی به کردستان صادر کند وبخشی از کومه له را به مریدان ومرشدان درجه یک خود وبکارگیری آنان "بانام سوسیالیسم وکمونیسم" علیهه جنبش کردستان وجنبشهای کوردستان بکاربگیرد. همینطور هم شد. همین الان، همین امروز بهترین بدگویان نصبت به جنبشهای کوردی مریدان حکمت هستند که پس از ٣دهه هنوز هم متوجه نیستند چه بلای برسرشان آمده است. که از بخت بد کوردها، خودشان" کوردزبان هستند". دلیل این سادگی وفریب قریب الوقوع هم یک بحث پسایکو سایکولوژی تاریخی بسیار طولانی است که به فرهنگ سیاسی اجتماعی وبرابری طلبانه وخوشباوری کوردها مربوط است که جایش اینجا نیست. که درواقع از سادگی وانقلابیگری کوردها سوء استفاده ایدئولوژیک تهییجی شده بود. خواننده میتواند به جملاتیکه منصورحکمت دررابطه باملاقات با دونفر از فرستادگان کومه له درتهران در رابطه به شخصیت آنان میگوید، در زیر میاید توجه بکند.

منصورحکمت راجع به ملاقات اول باکومه له ایها در تهران میگوید: یادم می آید که عمر ایلخانی زاده همانجا گفت برویم و وحدت کنیم و خوابید و گفت من خسته شده ام و باید برویم هرچی زودتر وحدت بکنیم. سعید یزدیان گفت بیخودی قول نده و تازگی هم فکرمی کنم که عمر در کمیته مرکزی کومه له هم نمانده بود ولی این گویا هیچ تاثیری روی اتوریته اش نداشت، چون از قول کومه له امضا کرد! سعید یزدیان معلوم بود که آدم جدی تر و عمیق تری است و دارد گزارش میدهد. ""کسانی که عمر ایلخانی زاده را میشناسند میتوانند تصور کنند که او به هیجان می آید و به عنوان رئیس جمهور آمریکا! زیر هر چیزی امضا میگذارد"".

این در حالی بود که پس از درکنگره دوم حزب بود اگر درست بیاد داشته باشم، کاک عمر را از اردوگاه بالا همراهی میکردم به رادیوکومه له در مالومه. او از بس به بحثهای سیاست سازماندهی از زبان منصور حکمت خوب توجه کرده بود وعلاقه داشت، در اوج خوشحالی میگفت: الان میداند که درمورد سیاست سازماندهی چه بگوید. ازیکسو توجه عمر به گفته های منصور رانشان میدهد . که در واقع آنگونه نبود که منصور اورا به تصویر میکشد غیر دوستانه و از لحاظ اخلاقی سالم نبوده است.

حمید تقوایی که از رسیدن خود به کوردستان(درمصاحبه با حمه خاکی) ونقش کمونیستها ومقایسه آن با ایران در آنزمان بازگومیکند توجه کنید. این دونفر(حمید و منصور)در رابطه با سالهای ٥٩ و٦٠ در رابطه با کاراکتر مبارزین کومه له وکاراکتر جنبش کردستان وکومه له سخن گفته اند. درحالیکه ٦ سال بعد وپس از پایان جنگ داخلی نظراتشان، دیدگاههایشان و تئوریهایشان را تغییر میدهند. چون کارشان درکردستان به پایان رسیده است.

برای یک لحظه تجسم کنید که کنگره اول سهند در روستای زاوه کێو با حدود پنج نفر یکماه طول میکشد. اما کنگره ماسس حزب با حدود بیش ازصد نفر٣ روز بطول می انجامد. نقشه اصلی تجمع کنندگان در زاواکێو وروستای یکشوه، ساخت یک ارگان بروکراتیک انحصارگربود که "فکر کومه له" در جنبش کردستانرا زیرسلطه خودداشته وبا حصارایدئولوژیک آنرا به کنترل سیاسی اخلاقی خود در آورد. این اصل ماجرابود.

(منصور حکمت درتاریخ شفایی خود میگوید" ما یکسال در منطقه بوکان ماندیم، طرح وبرنامه چگونگی ساختارحکا وکومه له آینده را نبویسیم. یک قرار صادر کردیم که عضوگیری هم نکنیم. منصور حکمت تاریخ شفایی کومه له). در واقع،هدف سهندیها و حکمت ازصدور قراروامضای یکا یک سهندیان برآن بخاطراحساس مسئولیت در قبال جنبش کردستان وکومه له نبود بلکه، قرارصادرشد که کسی ازکمیته مرکزی سهند درمورد مسائل مورد توافق درونی درباره طرح چگونگی سرنوشت کومه له که به آن خیره شده بودند را لو ندهد. عضوگیری نکردند به آن دلیل نبود که دل کومه له ها را نرنجانند. اینجاآدمهای بسیاری بودند که طرفدارکومه له یا حزاب سیاسی کردی نبودند میتوانستند عضوشان بشوند وبعدها همه را باهم باخود بدرون کومه له انتقال بدهند. بلکه آنها مواظب بودند که عوامل نفوذی به برنامه های اسرارآمیز آنان دسترسی پیدا نکنندوطرحها وانگیزه های اصلی آنان فاش نشوند. بلاخره همینطورهم شد.

"حکا"دردرون کومه له تبدیل به یک سلطان نشین باحکم آیات آسمانی درذهن اعضای حزب (که اکثرا همان پیشمرگان زن و مرد بسیار فداکار و جان برکف کومه له)بودند تبدیل شد. سهندیان به خود قدوسیت کمونیستی دادند وشعارهای برای باورهای خود نوشته و بردرو دیوارونشریات حزبی نصب کردند. بابرگذیدن تعدادی ازرهبران کومه له درحاشیه خود (که بعدها درپلونوم ١٦ به بهانه ناسیونالیسم سرشان را زیر آب کردند) خود به صدرنشینان واربابان وفئودالهای درجه یک آن دردفترسیاسیها و پولیدبوروها تبدیل شدند. آنهاهل هل کنان، گارد ویژه ومراقبتهای خاص بخود اختصاص دادند وبرای خودنام و نشانی هورالعظیم با معیارها ی حفاظت شده ایدئولوژیکی وتصورات اخلاقی والای انسانی ، شبیهه انقلاب ایدئولوژیک مجاهدین که درظاهرکاملا برابری طلبانه، جهت بستن زبانها با مقدسات مارکسیستی را پیریزی کرده بودند، مگر کسی جرات داشت ازآن عدول بکند ؟ اگر کسانی چنین میکردند، توسط همان اعضای "کوردی" وسیستم مخوف ایدئولوژیک در جلسات ١٥ روزه اورا وادار به انتقاد از خود وبه زیرکشیدن شخصیت خود میکردند. درغیر اینصورت درجلسات متعدد شخصیتش را خورد و خراب و منزوی میکردند. حمید تقوایی بازگو میکند: هنگامیکه او در دوران حاد بحرانهای سال ٩١ که جنگ کمونیسم وناسیونالیسم را راه انداخته بودند، بعنوای پرستوی نامه بر منصور حکمت به کردستان برگشته بود، دیگرجلوهیچ کس آن احترام قبلی را نداشته و پیشمرگان کومه له با تنفر به او مینگریسته اند. نقل از زبان تقوایی.

لطفا بحثهای پلونوم ١٥ و آنچه که اسمش هست مبانی کمونیسم کارگری را خوب توجه کنید. به گمان آنان هدفی که برای ذوب کردن تدریجی کومه له دنبال میکردند، گویاباتغییر موقعیت سیاسی احزاب کردی درکردستان عراق و جنگ اول خلیج، حزب کمونیست و کومه له به آغوش ناسیونالیسم میشتابند ومنصورحکمت بسیار نگران بود که دیگر نمیتواند با قلمش برودچون بزودی "کاملا" به حاشیه رانده خواهند شد.

. هماانگونه که میبینیم، نفرت ازبعضی از مشارکین کنگره سوم کومه له هنوز هم وجود دراد که در لحضات آخر حکمت تصمیم میگیرد هر طور شده کومه له را از کردستان عراق(زیر کنترل تالبانی) خارج بکند. جملات بالا که از زبان منصورحکمت بیان میشود، نشانه ارتباط ناگسستنی آنچه که منصور حکمت گمان میکرد در یک دهه گذشته وفریب ایدئولوژیک کومه له از آن عبورکرده است. اما با اتفاقاتی که بعدها می افتد، مسله کردها، کردستان عراق، رابطه کومه له با جلال تالبانی دوباره در ذهن حکمت فعال میشود ودر پلونوم ١٥ یک قطعنامه پیشنهادی میدهد که توسط آن کومه له را از ماندن در کردستان عراق بترساند.

تیرماه ٦٧ قطعنامه م. حکمت. لف: بسته شدن رادیوهای ما در خاک عراق .ب: بسته شدن مرزها توسط عراق و ممانعت از ورود و خروج و نقل و انتقال نیروهای مسلح ما.ج: فشار جدی عراق برای خلع سلاح شدن تشکیلات علنی ما در کردستان و انتقال به اردوگاهایی٬ ولو تحت نظر خود ما ٬ در بخش عربی عراق. قطع تماس ما با مردم کردستان عراق د: محدود شدن ارتباط ما با خارج کشور. ه: قطع کمکهای تسلیحاتی و کاهش جدی (یا قطع) کمکهای مالی به ما این اقدامات میتواند بسته به شرایط با خشونت بیشتر و کمتر اعمال گردد. در عین حال احتمال برخورد بسیار خشن ارتش و یا وقوع شرایط غیر منتظره ای که در آن لطمات نظامی به ما وارد شود (مانند قرار گرفتن در خط آتش در جنگ عراق و اپوزیسیون کرد عراق٬ بمباران شدید و غیره) ابدا کم نیست. ع- این اوضاع به معنی تغییر اساسی در رابطه عراق با ماست. امکانات ناشی از همسویی سیاسی ای که دشمنی مشترک با جمهوری اسلامی میان عراق و اپوزیسیون ایرانی ایجاد کرده بود٬ اکنون دیگر بطور قطع به پایان میرسد.

این پیشبینیهای قطعنامه ای م. حکمت در واقع جهت بستن دست رهبری کومه له در سازماندهی اقدامات عملی در شرایط حازر بود.وگرنه اگر چنین پیشبینیها و پیشنهاداتی درست بودند، لازم به صدور وتصویب قطعنامه الزام آور نبود. رهبری کومه له خود مشتاقانه آنرا عملی وسازمان میداد. درست پس از آن به تبلیغ و تهیج علیهه ناسیونالیسم کورد، اردوگاه نشینی، کار ارتباطاتی با کارگران ایران، در اردوگاههای کومه له، اتهامات ناصمیمانه علیه کمیته رهبری کومه له دامن میزدند که گویا “ناسیونالیسم” و عشق به “جغرافیا” ی کردستان مانع است که آن انسانهای گیر افتاده(کومه له) به خارج اعزام شوند. کمونیسم کارگری با دست بردن به موقعیت آن انسانهای “چشم انتطار”، علیه کمیته رهبری کومه له “نفرت” سازمان میداند. همانگونه که اشاره شد. منصور حکمت رو به نمایندگان در پلونوم ١٥حزب میگوید: مدام چیزهای را زنده میکنید که من فکرمیکردم سالهاست از آن عبور کرده ایم. این چیزها و دلائل را چرا در جمع سخنرانیها سانسور کرده اند؟. او درپلونوم ١٦ "کردها" را دادگاهی ومحاکمه میکند. درآن اوضاع آنچه حزب کمونیست و کومه له نیاز داشتند، ساخت یک سکت ایدئولوژیک معلق نبود بلکه تاکتیکها و راه و روش تازه ای بود که با اوضاع فرسایشی تازه مقابله بکند. (دقیقا همان چیزی که کوردها بنا بر شرایط جدید وراهکارهای سیاسی میخواستند تاکید کنند که ما هستیم. اما منخور حکمت میگفت که از آنها عبورکرده است) آشکار بود که کومه له ایها نمیخواستند کمونیسم کارگری بسازند. آنها با کمونیسم و کارگر مشکلی نداشتنند که دنبال یک تافته جادبافته دیگر باشند. مسله توانستن نبود بلکه باعقل، منطق وشرایط ایران در آنزمان منطبق نبود وبه زمان وپروژه های طولانی مدت نیاز داشت. اما منصور حکمت با باند خود از رهبران کورد درکومه له، که خودشان بدلیل اختلافات درونی خود نمیتوانستند یکدست عمل بکنند، با سکوت خود به بازیهای سیاسی وپرشهای ایدئولوژیکی حکمت میدان میدادند ومنصور حکمت از این مسله آگاه بود. کومه له ایها میدانستند که راه مبارزه به همین سادگی ها نیست که توسط منصور حکمت باهمین سادگی تحقق یابد، اما فشار پسایکوایدئولوژیک وایجاد اختلاف در درون رهبران وقت کومه له راه همصدایی را بر آنان بسته وبدلیل اختلافات خود حاضر بودند کنار بروند اما دسته جمعی در مقابل حکمت (که خودرا نماینده ناخوانده پرولتاریا) قلمداد میکرد، ظاهر نشوند. بنابرعدم بالانس در درون رهبران کومه له، برگرداندن اوضاع به حالت عادی، خودآموزی درس عبرت، به سالها فرصت نیاز داشت . اما متاسفانه پس از گذشت چند دهه از آن دوران هنوز هم رهبران وقت کومه له که در قید حیات هستند سکوت اختیار کرده اند. ویا اینکه قبل از پلونوم ١٦ (بقول م.حکمت عجمها) را از حزب کمونیست اخراج میکردند.

اگر به بحث های سانسورشده توسط کمونیسم کارگری از پلونوم ١٦ توجه کنید خواهید دید که شخصیت شکنی های م. حکمت یک هدف اخلاقی دیگر را دنبال میکند که ربطی به منافع کارگر و سوسیالیسم نداشته است واینبار هم رهبران کومه له بدلیل عدم همفکری خود درمقابل او سکوت اختیار کرده اند. طبیعیست که با تغییراتیکه در سال ١٩٩١ درکردستان عراق روی میدهد، وارتباط کومه له و یه کیه تی هنوز هم بقوت خود باقیست، منصورحکمت را دوچندان دستپاچه کرد تا کادرهای باور به خودرا از چنگال کردستان عراق برهاند وباقلمش از آنها در اروپا لیست عضویت تازه برای حزب جدیدش تهییه بکند. این مسائل جزو اخلاق کمونیستها ورهبران کارگران وستمدیدگان جامعه نیست. نه کارگران به چنین رهبرانی نیاز دارند نه کمونیسم ونه انسانهای سوسیالیست و برابری طلب. یک باردیگر تاکید میکنم که"" تولد کمونیسم کارگری"" که هدف اصلی آن فقط وفقط جزب کادرهای ازفیلتر گذشته کومه له بود که در آینده باتکرار جملات "حکمت" بانام کمونیسم وسوسیالیسم و نثار بد وبیراه علیهه ناسیونالیسم کورد مقبولیت خودرا بعنوان مخلصان درجه یک نزد لیدرهای کوسمو کمونیسم ایرانی به اثبات برسانند. که همینطور هم بوده است.

سوسیالیسم در یک کشور قرونوستا هرگز!

دراین چند سطر سعی میکنم ازتوضیع مفصل سوسیالیسم وارتبات آن با کارگران ونقش آنان وهمینطور توضیح شرایط فرهنگی، اجتماعی وجامعه ایران و اینکه چرا ایران اصولا به سوسیالیسم نیازی ندارد وچرا حتتا اگر نیاز هم داشته باشد به دلایل بسیار، از جمله فرهنگ ملی مذهبی عشیره ای آن کشورنمیتواند به آن اهداف دست یابد، وارد جزئیات بسیار نمیشوم. فقط میگویم، اگرحتتا موانع فرهنگی مذهبی هم رفع شوند بدلیل وجود اختلافات مللی و سنتی در درون ملل ایرانی ولاینحل ماندن آن، نمیتوان از یک طبقه کارگر منسجم وتعریف شده بمثابه اجتماعی آن سخن گفت ودرنتیجه گفتمان سوسیالیستی ومتهم کردن کارگران آن کشور به اعضای فلان حزب چپ(بنقل قول ازتعاریف م. حکمت) از نقش کارگران ایران در حزب ایشان، میگویم، ضروریات انقلاب کارگری وکمونیستی دریک کشور نامفهوم از لحاظ تعریف حقوق اجتماعی وملی، یک سرگیجه بیش نیست. درگام بعدی وحتتا با حل مشکلات فوق، درک حکمتی وچپ سنتی ایران از سوسیالیسم وحکومت کارگری یک درک انتزاعی،غیر واقعی ازکارگران و آرزوهای آنان است.

جامعه ایران باید اول سیرتکاملی یک مبارزه ملی را از سربگذراند وبه تعریف دوباره خود برسد.یعنی یک انقلاب سیاسی فرهنگی بربستر جنبشهای ملی. نمیتوان سوسیالیسم را(اگر حتتا بتوان پیاده کرد) برپیکر نیمه جان جنبشهای ملی مستقر نمود که هنوز جواب مسله ملی خودرا نیافته و به همین دلیل بشدت سرکوب ومورد تعرض تغییرات اتنیکی، جغرافیایی و اسیمیلاسیون فرهنگی قرار داده شده اند. اما درک من این است که کارگران در هیچ کشوری از جمله ایران شما بدنبال انقلاب نیستند بلکه بدنبال تغییر وبهبود هستند. چون کارگران فرصت کمونیستگرای و انقلبیگری ندارند. ملل ایرانی باکسب حق تعیین سرنوشت، بدون اما واگر و بدون تهدید جریان کمونیستی ایران به نمایندگی از ناسیونالیسم ملی مذهبی، باید فرصت بازشناخت خود وتعاریف پایه ای ازخود وجامعه خویش را بازیابند. در آن فضا است که ما با مردمانی متمدن وبافرهنگ متعارف وبا استقلال فکری، اقتصادی و اجتماعی- فرهنگی روبرو خواهیم بود. چنین جامعه ای قادر خواهد بود هر سیستم رایکال ومعقولی را بپذیرد ویا رد کند. در زمان حال، کارگران به دیکتاتوری پرولتاریا هم نیازی ندارند. شاید هیچگاه نیاز نداشته باشند. چون میفهمند دیکتاتوری آنان بمعنی سرکوب دیگران وصلب آزادیهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی وبه قیمت آسیب رساندن وپایان زندگی دیگران خواهد بود. بنابر این راه حل نهایی مارکس وتعاریف وتحلیل اجتماعی او برای راه حل جهانی استثمار که دیکتاتوری پرولتاریا را فرض میگیرد، و تطابق آن باجامعه ایران با بنیادهای مذهبی شیعی، بسیار مسخره و خنده آوربنظر نمیرسد؟. کارگران دنبال شغل خوب، کار مناسب، زندگی خوب وتضمین کار،زندگی وحقوق اجتماعی وآینده خود درمیانه بحرانهای سیاسی، اقتصادی جهانی وکشوری خود هستند. هرجریان سیاسیکه امر انقلاب را در دستور داشته باشد، کارگران توقع دارند که خواسته های بالا درباره حقوق اجتماعی آنان درنظر گرفته شود.

انشعاب دوم !.

انشعاب دوم درسالهای آخر دهه دوم روی داد. اینکه عبدلله ده سال بعد درباره حزب کمونیست چه گفت بماند،.درواقع حتتا اگرهدف اصلی حزب کمونیست هم که سازماندهی انقلاب کارگری بوده باشد، هیچ کارگری (بجزمن) به حز ب کمونیست نپیوست که آنهم نیروی جازبه کومه له درجنبش کردستان بود ونه نقش وتاثیرحزب کمونیست. دراین یک دهه اول حکمتیها فقط وفقط برپیشمرگ وکادرهای کومه له تمرکز فکری وجادویی کرده بودند. پس اگر بخواهیم دهه اول ودهه دوم را توضیح بدهیم باید وارد شرایطی هم بشویم که کومه له در آن قرار داشت. با عفو عمومیی که حکمت داد که من آنرا به فرار بزرگ تشبیه میکنم، بمدت ١٠ سال شرایط کاملا بحرانی، سکوت وسردرگمی برکومه له واحزاب دیگر کورد حاکم بود. عبدلله مهتدی قبل از انشعاب،نظرات خودرا در حزوه ای بنام افق سوسیالیسم ٤ ، بنام تجربه حزب کمونیست ایران ارائه داد ومیگوید که " ما به جریانیکه اکنون بنام ک. کارگری فعالیت میکند بعنوان متحدان سیاسی ایدئولوژیک حزبی خود مینگریستیم اما آنها بعنوان اعتلاف به ما برخورد میکردند. کنترل کامل حزب کمونیست وتشکیلات شهرها دست آنان بود وما نمیدانستیم که از تشکیلات درشهرها خبری نیست.

درکومه له همانگونه که میدانیم ٣جریان مختلف(٣قوه) حضور داشتند. یک جریان کمونیستی اجتماعی که یه کیه تی جوتیاران وراهپیمایی مریوان راسازمان داد ودر کنار دهقانان کردستان نیروی پیشمرگ کومه له را به یک نیروی مردمی اجتماعی تبدیل نمود. این نیرو درواقع واقعبین ترین نیرو در کردستان وکومه له بود. قوه دوم مالکین پیشین وفئودالهای کردستان بودند که به دلیل فرهنگ سیاسی، صف کومه له را به بودن با حزب دمکرات وجریانات دیگرترجیح میدادند. بااینکه اندک کسانی در میان آنان بدلیل ائتلاف با چپهای سهند وتشیل حزب کمونیست به کمونیست بودن روی آوردند(فقط بدلیل امید به اینکه حزب کمونیست بتواند چپ ایران را متحد وکارگران بیخبر از اوضاع رابه خیابان بکشاند) به حزب ایمان آوردند وفکر میکردند رژیم اسلامی باید توسط همه مردم سرنگون بشود.

اما حتتا آنها هم درک نکرده بودند که انقلاب ٥٧ انقلاب شیعیان بکمک غرب است وجامعه ایران یک مملکت تشیع زده است ومذهب شیعه محصول رقابت مذهبی است ودر آینده بعنوان اسلام سیاسی عمل خواهد کرد و این امر از سوی شیعیان ایران امری تحمل شده و تقبل شده محسوب خواهد شد. بنابر این از انقلاب کارگری " هیچگاه " خبری نخوهد شد. در درون این صف آدمها ئیکه تعدادشان کمتر از انگشتان یک دست بود نماینده فکری وجمعی قوه دوم بودند. قوه سوم که سهندیها،پیکاروافراد متفرق بودند . این افراد متفرق نیز پس ازکمتر از نیم دهه دریافتند که حزب کمونیست وایده های سهند شکست خورده اند وجامعه ایران همان جواب را که به چریک، راه کارگر وتوده ایها داد(ایران یک کشور ملی مذهبی وآبستن حکومت دینی بوده است) همان جوا ب را به حکمت وحزب کمونیستش داده است اما او وانمود میکند که جوابی دریافت نکرده است. آنچه که پیکر حزب کمونیست را نگه داشته بود، در واقع "" کومه له و جنبش کردستان "" بودند. خط منصور حکمت فقط بریک فرقه خاص تاثیر داشت وجنبش کردستان براساس نوسانات تاریخی خود "راه " همیشگی خودرا طی میکرد که از قبل از جنگ چالدران درکردستان ترکیه آغازو دردوران جنگ اول و دوم جهانی در سراسر کردستان (ترکیه ، عراق، ایران، ) (سوریه پس از استقرار رژیم بعث) تا امروز مسله کردها اصلی ترین کشمکشهای منطقه بوده است. اما در درون حزب کمونیست بدلیل تعهدات سیاسی واساسنامه ای فرقه بندیهای (٣ قوه) نمایان نمیشد. یا اینکه بایستی بسیار دقیق بود که متوجه اختلافات آنان بشوید.

آدمهای نویترال چون د. جعفرشفیعی ویا صدیق کمانگربلاخره جهت دفاع از حفظ موجودیت خود چیزهای میگفتند که، راه خودرا جهت مطرح شدن به فضای عمومی حزب کمونیست وکومه له رابگشایند. نه به این معنی که کاملا معتقد باشند که سناریوهای ایدئولوژیکی منصور حکمت حقانیت سیاسی داشته باشند . د. جعفر در مقاله ای در جواب به کورته باس قاسملو، میخواست از سوی کومه له بعنوان یک جریان چپ کردستانی به حزب دمکرات جواب دلخواه جو عمومی را بدهد.(این جواب درکجا درست ونادرست بود فعلا بماند) اما یکسال بعد زمانیکه د.جعفر در سفر شش ماهه خود به خارج به تحقیق درباره جنبشهای "کوردی" پرداخت و دربازگشتش به کردستان بحثهای را ارائه داد، توجه (قوه سوم) راجهت مهارکردن او رابخود جلب نمود. که گویا میتواند در آینده بعنوان میرات بگیران فواد مصطفی سلطانی در کومه له قد علم بکند. درمورد صدیق کمانگر نیز دقیقه ن به همان روال. او در اوج بحرانهای حزبی سال ١٩٨٩... دراردوگاه بهاربرادامه راه حزب کمونیست وجلوگیری از متلاشی شدن آن وبهدر رفتن نیروهای کومه له تاکید کردند.

اینجاست که مسله جریان عبدلله مهتدی در پایان دهه دوم وتقربه ن ١٠ سال پس از اختلافات و انشعاب اول مطرح میشود. از اینکه او نماینده بورژواناسیونالیسم کردستان است یانه، شخص او که بنا به پایگاه طبقاتی خود هیچگاه این مسله را تائیید یا رد نکرده است. درضمن جامعه کردستان مرکز جنبشها و ایده های رهایبخش است.مسله جنبش ویا جریان عبدلله مهتدی را نباید بعنوان یک جریان خطرناک برای جنبش کردستان تلقی کرد بلکه اگر احزاب دیگرچپ و راست ویا جنبش کردستان نتوانند اورا در خود هضم کنند، ویا با ایجاد تفرقه های ایدئولوژیک سیاسی ساختگی که درواقع محصول کشورهای منطقه وناسیونالیسم آنان است، نتوانند کناربیایند،آنوقت کل جنبش در موقعیت سراشیب وخطرناک خواهد بود. پس نقطه ضعف این نیستکه جریان مهتدی یک حزب دارد بنام کومه له ویا هر اسم و رسمی، بلکه تحمل وکنار آمدن احزاب وجنبشهای کوردی حول وحوش یک استراتیژی عمومی جنبشهای کوردستان اهمیت حیاطی دارد.

درست برعکس روزه خوانیها وشجره های خطرناک بودن وناسیونالیستی جنبشهای کوردی که گویا طبقه کارگرراخانه خراب میکند( که یک ریشه ناسیونالیسم ملی مذهبی فارسی وناسیونالیسم ترکی دارد) بانام و آدرس کمونیسم وکمونیستها، درتعریف خواستها، تعریف جنبشها،درک اوضاع سیاسی درمراحل مختلف وتبدیل جنبش کردستان به یک جنبش سیاسی عمومی خط دار، جهت دار و با برنامه، کار کمونیستها بسیار سخت تر خواهد بود. کار کمونیستها اینجا نه بعنوان معترضین پرخاشگر به ناسیونالیسم کورد، بلکه باید به اندیشمندان وطراحان سیاسی وسازماندادن زندگی ومبارزه اجتماعی تغییرمثبت در هر روز و لحظه ای یابد باشد. کردها وجنبشهای کردستان هیچگاه درویرانکردن ونابسامانیهای اجتماعی وویرانکردن زیرساختهای اقتصادی نقش نداشته اند. درکردستان زیرساخت اقتصادی وجود نداشته است تا کردها آنرا ویران بکنند. درکردستان زیرساخت سیاسی وجود نداشته است تا کردها وبه اصلاح ناسیونالیسم کورد آنرا خراب کرده باشند. بلکه حکومتهای ستمگرمنطقه بوده اند که بابسیج ناسیونالیسم ملی خود درنیروهای مسلح و مخوف و سرکوبگروفروش دستاوردهای طبیعی امکان سازماندادن ماشین سرکوب وویرانی اجتماعی درکردستان را فراهم ساخته اند.

بقول ابوبکر ابن زکریای ڕازی: علم این نیست که تو درجستجوی آنی.

فرهاد جوانمردی لینشوپینگ ٢٤ آپریل ٢٠٢٠

Posted by l at 12:53 PM | Permalink

سپاه از اول هم فضایی بود !

تاریخ انتشار :23.04.2020

سپاه از اول هم فضایی بود !

https://www.rahekargar.net/browsf.php?cId=1063&Id=959

سپاه پاسداران اعلام کرد ماهواره نظامی به فضا فرستاده و حالا فضایی شده است ...

کاخ سفید هم گفت این نمایش برای تلویزیون بوده است و تلویزیون هم برای مردم است ...

ولی به نظر من سپاه درست گفته است . فقط در تعاریف اختلاف نظر هست . ماهواره یعنی چه ؟ و نظامی ؟ والا فضا که همیشه فضاست ...

سپاه بعد از رونمایی از کشف یاب کرونا شامل درقابلمه و سیم و سوراخ و بعد از داروی روغن بنفشه و شاش شتر و دعای امام باقر و بقیه موارد فضایی الهی ، این تصمیم را تیتر کرد تا دوران کرونایی بهمون سخت نگذره ...

در کنار این فضا نوردی سپاه ، یک اصلاح طلب فضاپیما هم گفت بزودی جناح غالب خودش وارد مذاکره با آمریکا میشود .

چشم بسته غیب گفت از اول هم معلوم بود که توافق و پذیرش نظم نوین جهانی آش کشک تمام جانداران کره زمین و خاله ائمه اطهار هم است و باید انجام شود کاکا هم میگن . هر توافقی در حکومت اسلامی یعنی آغازی برای اصلاح طلبی جدی . تا حالا هرچی به نام اصلاح طلبی بود تقلبی بود ... به جز این سرنوشت قذافی و صدام هرآینه در تقدیر است برای هر مقامی عظمی ...

فرقی هم نمیکند کدام جناح سند توافق را به نام خودش مهر کند ، چنین توافقی فرضی اساسا از جنس قبلی ها نیست باید عملا کاری کنند ...

هرتوافقی فرضی از جنس انقباض نمیتواند باشد . در صورت تصمیم جدی برای کاری و قدمی عملی فرقی نمیکند کسی که انجام میدهد اسمش اصولگراباشد یا اصلاح طلب ، یزید باشد یا حسین ، لنین باشد یا محمد ...روحانی باشد یا رئیسی یا خاتمی ...

سالها پیش در کراچی دوران تبعید را سپری میکردیم و خلاصه از تمام گرایشات سیاسی اجبارا زندگی جمعی داشتیم . در میان مباحث داغ و چنب و جوش زیاد میان تبعیدیان ... یک هم اتاقی داشتیم که خیلی ساکت و بی حرف بود به نام خسرو . روزی برایش از سیاست و غرب و اقتصاد و تساوی زن و مرد کلی برایش روضه خواندم و نهایتا خسرو با خونسردی بسته کوچکی نشانم داد و گفت میزنی ؟ جنسش عالی نیست ولی خوبه ، برای فضا نوردی جواب میده ، تو از کی جنس میگیری ؟

یواش یواش دارم شک میکنم که خسرو همان موقع 30 سال از بقیه جلوتر بود ، برای فضا نوردی الزاما نباید مُخ باشی ، ولی سکونت در فضای مجازی الزامی است . فضای مجازی تفاوتی با سکونت در فضاهای دیگر ندارد . در فضای مجازی تو قهرمان و رهبر و مبارز و فمنیست و بقیه ایسمها هستی . ولی عملا بوق هم نیستی ...

وقتی در فضای مجازی غرق هستی ، در عالم واقعی هر سیستمی هر کاری دوست دارد میکند و برایشان مهم نیست که هر ادعای فرضی اساسا با کالیبر ذهنی آنها میخورد یا نمیخورد ؟

23.04.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 12:49 PM | Permalink

کرونا و شرایط طبقه کارگر ایران , آیا رفع تحریم خواست واقعی سپاه است؟

کرونا و شرایط طبقه کارگر ایران

آیا رفع تحریم خواست واقعی سپاه است؟

تاریخِ مملو از حکومتهای استبدادی در کشور ما و عدم تمرین دموکراسی در منش مردم و حتی در میان اقشار تحصیلکرده تر جامعه ما، سبب شده که بسیاری می گویند:"اگر این ها بروند ، چه کسی بیاید؟"

اما این سخن اکثرا از دهان کسانی شنیده میشود که دچار انفعال بوده و حتی اگر زمانی سوابق مبارزه با حکومت را هم داشته اند، حال به حفظ وضعیت خود قانعند. بدیهیست که برای کارگران چنین نیست. آنها بعد از بیش از صد و ده سال مبارزه از زمان انقلاب مشروطه تاکنون خواستار حکومتی هستند که از نهادهای انتخابی برآمده باشد.

آنها از سختی راهی که در آن پیش می روند بخوبی آگاهند و علیرغم تمامی سرکوب ها و زندان و شکنجه مستمر، در خط مقدم مبارزه اند و تا پیروزی در راه خود پای خواهند فشرد.

حکومت ایران در طی این ۴۱ سال کوچکترین قدمی در جهت رفاه مردم و بویژه کارگران و زحمتکشان برنداشته و عملکرد آن مبنی بر غارت ثروت ملی ایران در جهت منافع خود و وابستگانشان و صدور اسلام و ترور بوده و در جهت دستیابی به این هدف سرکوب مردم و ایجاد رعب و وحشت در آنان، روش به سکوت واداشتن آنان و ممانعت از شکل گیری اعتراضات و بویژه اعتراضات تشکل یافته بوده و هست.

کارگران در این میان سهم سنگینی از این سرکوب داشته اند. حکومت چنان از موج اعتراض آنان در وحشت است که حتی در شرایط ملتهب شیوع کرونا، تعدادی را که با مرخصی از زندان آزاد کرده بودند به زندان باز می گرداند و بسیاری از فعالان کارگری به "اطلاعات" سپاه احضار شده اند تا مبادا برای روز جهانی کارگر در اول ماه مه، اعتراضی تدارک دیده شود.

آنها از طرح امکان شکل گیری اعتراضهای مردمی هم وحشت داشته و هرنوع احتمالی را رد می کنند و علیرغم خالی بودن دست حکومت و رسیدن قیمت نفت به زیر صفر در ۲۱ آوریل، که طبعا فقر و تنگدستی هرچه بیشتر اکثریت جامعه را در حکومت غارتگران حاکم معنی می دهد، از طریق وابستگان به خود در رسانه ها، سخن از توان رفع مشکلات می کند! نمونه روشن این تبلیغ های بی اساس را در برنامه ای که در تلویزیون بی بی سی در برنامه ۶۰ دقیقه در ۲۰ آوریل جاری پخش شد می توانید ببینید. ابراهیم اصغرزاده که از دانشجویان خط امام و گروگانگیرها بود، همان گروگانگیری که هزینه سنگین آنرا ۴۱ سال است ملت ایران پرداخته و می پردازد، با وقاحتی فوق العاده گفت: "حکومت از این بحران می گذرد و مقتدرتر عمل می کند." یعنی حکومت مهار همه چیز را در دست دارد و بر اوضاع مسلط است!

شرایط کارگران در بحران کرونا

وقتی به آمار مبتلایان و مرگ ومیر در میان مردم بنگریم، بروشنی میبینیم که حتی با آمارهای سراسر دروغ خود حکومت بیش از 85 هزار مبتلا و چند هزار کشته داشته ایم ( درحالیکه سخن از آمار واقعی چندین برابر این ارقام در میان است) و همه میدانند که این بلا را عدم احساس مسئولیت حکومت برسر مردم آورده و علیرغم آگاهی از حضور بیماری در کشور با انکار و عدم قرنطینه قم و برای انتخابات کذائی شان، امکان کنترل به موقع بیماری از دست رفت. باز هم در این شرایط سخن از بازگشت به کار می کنند. کدام بازگشت؟ کارگران که امکان مالی و پس اندازی ندارند مگر میتوانسته اند در خانه بمانند که اکنون به کارشان باز میخوانند؟

" تابش نماینده سپاه از شهرستان اردکان در ۱۰ آذر ۹۸ در دنیایی اقتصاد گفته ۹۰ درصد کارگران زیر خط فقر هستند." سخنگویی دولت ربیعی در فروردین ماه می گوید٬ در یکماه گذشته نیمی از کارگران کشور بیکار شده اند. گرسنگی٬ بی خانمانی و بی آیندگی بر تمامی ارکان جامعه رخ بر می نماید. تصویر میادین و محلاتی که صدها کارگر معطل هستند تا یک کارفرما بیاید و برای یک روز آنها را به استخدام در اورد در رسانه ها فراوان است. ویدئوی حرکت تحقیرآمیز امام جمعه ایرانشهر را درمیان کارگران منتظر کار همه دیده ایم! کارگران برای رساندن روزی حداقلی برای خانواده خود، با وجود خطر ویروس کرونا و راهروهای مملو از بیمار بیمارستان ها، جسدهای انباشته درغسالخانه ها و گورهای دسته جمعی، نمی توانند در خانه بمانند.

کمک های یارانه‌ای ۲۰۰ هزار تا ۶۰۰ هزار تومان هیچ گرهی از مشکلات کارگران باز نمی کند.

۲۳ میلیون خانوار شامل دریافت وام یک میلیونی می شوند یعنی میلیون ها نفر در صف های طویل گرفتن وام یک میلیونی هستند درحالیکه بودجه تخصیص داده شده ۲۳ هزار میلیارد تومان است! یعنی نسبت به جمعیت هیچ معنائی ندارد .

تهیه طومار جمع آوری امضا برای افزایش دستمزد و همچنین اطلاعیه ها و مصاحبه ها و ادعای شوراهای اسلامی و مجلس با خواست کارگران یکی نیست. جنبش کارگری بدرستی بحث افزایش دستمزد را مطرح می کند، اما همچنین اگر خواست افزایش دستمزد با خواست بیمه بیکاری و پرداخت کمک مالی یکی نشود این مبارزه در جایگاه واقعی اش نیست. جان میلیون ها انسان در ایران در خطر است.

همه متخصصین و سازمان بهداشت جهانی سخن از موج دوم حمله ویروس کرونا دارند و در ایران در همین موج اولش اینهمه بلا بر سر فقیرترها آمده است.

دانشمندان و پزشکان و حتی اقتصاددانان معتقدند که فاجعه ای در مقابل بشریت است و همراه با رسانه ها٬ وکلا٬ سندیکاها و حمایت های مردمی با زیر فشار گذاشتن دولت ها خواهان آنند که تا زمان یافتن داروی ضد کرونا منع رفت و آمد را ادامه دهند زیرا باید سلامت و اقتصاد را با هم پیش برد.

براساس تحقیقات کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری ۶۸ درصد کشورها منع رفت و آمد مردم را در جامعه را به اجرا گذاشته اند. ۷۲ درصد کشورها بسته های کمک دستمزد را برای کارگران به اجرا گذاشته اند.

درهمین حال هرگروهی در جهتی به فعالیت درآمده است. افرادی در داخل کشور تحت عنوان گرفتن کمک مالی برای مردم و مبارزه با کرونا، شروع به نامه نگاری و کمک گرفتن از اپوزیسیون خارج از کشور کرده اند.^[1] بدون توجه به دارائی های غارت شده از مردم که در دستان رهبر و سپاه و وابستگانشان است و باید از آنها خواست که سرمایه های مردم را به آنان بازگردانند.

افرادی دیگر از همان گرایش در خارج خواهان نامه نگاری به رهبر ایران شده اند. درحالی که همان رهبر با وقاحت از مردم درخواست کمک مالی می کند!

روحانی اعلام کرده بدون لغو تحریم ها نمی توانیم با کرونا مبارزه کنیم! درخواست اقتصادانان حکومتی برای گرفتن وام در سایت فرارو برای درخواست کمک از صندوق بین المللی در رسانه ها قابل تامل است. آنها برای درخواست اعلام می کنند " تحریم‌ها به شکل واقعی نیز یک مانع مهم در راستای مبارزه با کرونا در ایران به حساب می‌آید". برای رهبری و سپاه مهم نیست حتی دو سوم جمعیت ایران از بیماری کرونا از بین بروند زیرا تجربه سوریه را پیش رو دارند.

آیا واقعا نبود سرمایه مانع مبارزه جدی حکومت با بحران کروناست؟

طبقه کارگر بدرستی شعار پول هست ولی برای مردم نیست را مطرح می کند. سایت تابناک در دوم مهرماه ۹۸ اعلام کرد" ۶۰ درصد اقتصاد ایران در دست چهار نهاد اقتصادی است در همان مطلب آمده است که: "سال‌هاست این گزاره ...مطرح می‌شود که بنیاد‌ها و نهاد‌ها مالکان عمده اقتصاد ایران می‌باشند و برای مردم نیز این جمله بسیار جذاب است و خبر از حضور مافیا‌های پیچیده در اقتصاد ایران را می‌دهد. "

از آنجایی که بخش اصلی اقتصاد در دست چهار نهاد قدرت است و بخش عمده این نهادها به سپاه و زیر مجموعه سپاه بر می گردند و مشروعیت سپاه از رهبر می آید و مشروعیت رهبری از سپاه ، لازم دیدیم که نگاهی گذرا به نهادهای قدرت بیاندازیم و جایگاه آنها را در اقتصاد زیر زمینی و سیاه روشن کنیم. یکی از مواردی که در این بحران بسیار اهمیت دارد دارو و وسایل مورد نیاز بیمارستان هاست که کاملا در دست مافیای سپاه است .^[2] اقتصاد ایران چهار دهه است که بصورت مافیایی و قاچاق اداره می شود. این نهادهای مافیایی افرادش بخشا معلوم نیستند و با کندوکاو شاید بتوان عده ای از آنها را یافت که در دهها کارتل اقتصادی در مدیریت هستند و هیچگونه رد پائی هم از خود نمی گذارند و به خود عنوان نهادهای خیریه ای می دهند. نه خود را جزو حکومت نشان می دهند و نه حکومت بدون آنها می تواند قدرتی داشته باشد. سرمایه آنها همانند کارتل های وابسته به قاچاق مواد مخدر در امریکای لاتین عمل می کند. بعنوان مثال مواد مخدر در ایران و منطقه زیر نظر سپاه است٬ این مافیا در قاچاق زنان به حوزه خلیج فارس و کشورهای سابق روسیه و کشورهای آسیا و حتی اروپا نقش دارد. پول های نقد خود را حتی در بانک ها نمی گذارند و بخش اصلی سرمایه اشان بصورت دلار و مسکوکات در بازار دیده می شوند و بخشی در بانک ها و بصورت ملک در سطح جهانی پخش شده است.

بخش اطلاعات و امنیت این مافیا، یعنی اطلاعات سپاه حتی بر روی سایر ۱۶ نهادهای اطلاعاتی امنیتی کشور کنترل دارد چنانکه در رابطه با فعالین محیط زیست روشن شد که وزارت اطلاعات صریحا می گفت که آنها جاسوس نیستند ولی اطلاعات سپاه که قضات سرسپرده دادگاهها را تحت کنترل دارد، آنها را به جرم جاسوسی به زندان انداخت. یکی از آنها را " خودکُشاند" و سایرین را حتی در این شرایط از زندان مرخص نمی کند.

جدا سازی مافیا قدرت از حکومت:

سالهاست که رژیم با دشمن سازی "اصلاح طلب و أصول گرا" را با هم متحد کرده، خودش نوعی اپوزیسیون ساخته، رسانه های خارجی را بازی داده و حتی بخشی ازاپوزیسیون خارج از کشور را نیز با خود همراه کرده تا شعار بدهند: "باید تحریم ها برداشته شود٬ منظورشان دارو است" درحالیکه دارو و شرکت وارد کننده دارو که زیر نظر رهبری است. نیروهای مترقی روش کمک های مردمی را انجام می دهند که بسیار پیچیده است.^[3]

این مافیا و نهادهای وابسته به آن که چنان که گفته شد خود را نهادهای خیریه ای نشان می دهند،چون اختاپوسی بر ثروت مردم ایران چنگ انداخته اند و بوسیله حکومت برای نابودی کشور و منطقه تحت نام سپاه و سپاه قدس فعالیت می کنند. سپاه با جنگ رشد کرده و با جنگ به حیات اش ادامه داده است و نیاز به جنگ دارد. سیاست هسته ای تا موشک پرانی و بودجه نظامی ایران با ۱۷ میلیارد و ۴۰۰ میلیون دلار است هزینه‌های نظامی اش از اسرائيل و کانادا بیشتر است.

نهادهای وابسته به سپاه کدام هستند که جلوی پیشرفت جامعه را گرفته اند ٬ یا جامعه باید نابود شود و یا سپاه. راهی غیر از این در مقابل جنبش کارگری وجود ندارد.

نهادهای اقتصادی سپاه کدامند:

آستان قدس رضوی:

با زیر مجموعه های زیارتی ، سازمان اقتصادی رضوی، عمران و ساختمان ، مالی و تجاری ، کشاورزی و دامپروی، محصولات غذایی، صنعت و معدن ، خودروسازی ، انرژی و فناوری و اطلاعات٬ آستان قدس رضوی بزرگترین نهاد اقتصادی کشوراست. ۴۳ درصد از مساحت شهر مشهد جزو آستان قدس رضوی است. امپراتوری آستان صدها میلیارد تومان بابت زمین هایش و ساختمان هایش اجاره می گیرد، در بسیاری از شهرهای ایران املاک اجاره ای دارد که ۳۰۰ هزار مستاجر دارند. حکومت نیز باید سالی تا نیم تریلیون ریال بابت اجاره زمین‌های موقوفی‌به این آستان پول بدهد. دانشگاه امام رضا و دانشگاه علوم اسلامی بزرگترین نهادهای آموزشی کشور به حساب می آییند. فعالیت فرهنگی و رسانه ای اش بسیار پیشرفته است. ۴۹ درصد شرکت توسعه نفت و گاز متعلق به آستان قدس رضوی و ۵۱ درصد مالکیت شستا است. در شرکت و میادین نفت و گاز، فعالیت در بازرگانی نفت خام و فرآورده‌های نفتی و سرمایه‌گذاری در طرح‌های پالایشگاهی نفت و گاز و پتروشیمی فعالیت می کند. دارای دهها هلدینگ مواد غذایی٬ زیارتی و سیاحتی است و در سال ۱۳۷۷ شرکت مشاوره و خدمات رایانه قدس رضوی شروع به کار کرده است. بودجه آستان قدس در جای نیامده است و سایت مشرق در مصاحبه ابراهیم رئیسی در ۲۰ اسفند ۹۶ می نویسد که بودجه آستان قدس رضوی یک درصد بودجه دولت است. وی می گوید" یکی از اهداف اصلی ایجاد دفاتر نمایندگی استان رضوی در استان‌ها بسترسازی و ایجاد فضای مناسب برای ارائه خدمت به مردم و زائران به‌ویژه محرومان و نیازمندان در قالب طرح «خادم یار» است، او خاطرنشان کرد: دفاتر نمایندگی آستان قدس رضوی در راستای امداد به محرومان تشکیل‌شده و از تشکیلات اداری برخوردار نیستند. " البته رئیسی باید هم اذعان کند که یک درصد بودجه کشور است ولی دنیای اقتصاد در ۱۹ اردیبهشت ۹۶ اعلام کرد ۴۹ هلدینگ اقتصادی تحت پوشش آستان قدس رضوی است " شرکت‌ها و مؤسسات اقتصادی تابعه آستان قدس رضوی در قالب هلدینگ‌های گوناگون مانند هلدینگ داروسازی، هلدینگ مالی، هلدینگ کشاورزی، هلدینگ عمران و ساختمان، هلدینگ صنایع قند، هلدینگ خودروسازی، هلدینگ صنایع غذایی، هلدینگ نساجی، هلدینگ دامپروری و سایر شرکت‌ها فعالیت می‌کنند که ۳۶ شرکت بزرگ را شامل می‌شود. برخی از این شرکت‌ها سهم بالایی در بخشی که فعالیت می‌کنند دارند. علاوه براین بازوی اقتصادی آستان قدس در برخی از شرکت‌ها نیز سرمایه‌گذاری کرده و بخشی از سهام آنها را خریداری می‌کند". آستان قدس رضوی از مالیات هم معاف شده! زیرا که آیت‌الله واعظ طبسی در نامه‌ای به امام خمینی بیان نظر ایشان به صورت مکتوب را خواستار شد و در پاسخ حضرت امام با معافیت آستان قدس رضوی موافقت کردند.

بنیاد تعاون سپاه:

پس از تشکیل سپاه پاسداران در دوم اردیبهشت ۵۸ تا به امروز ما با نهاد نظامی٬ امنیتی و اقتصادی روبرو هستیم که شاید در هیچ جای دنیا مشابه وجود نداشته باشد. بنیاد تعاون سپاه در اصل برای کمک به نیروهای سپاه تشکیل می شود ولی امروز در تمامی وجوه اقتصاد کشور نقش دارد. اینفوگرافی یا چارت اقتصادی٬ فرهنگی سپاه نشان می دهد که بیش از ۶۰ درصد اقتصاد تحت کنترل سپاه پاسداران است و تعاونی سپاه و بودجه اش توانسته بسیاری از نهادهای اقتصادی و ۵۱ درصد ارتباطات ایران را صاحب شود. احمدی نژاد در دور چهارم در ۱۹ خرداد ۸۹ در مصاحبه اش در رابطه با تحریم ها گفت "اين قطعنامه‌ها برای ملت ايران پشيزی نمی‌ارزد، به يكی از آنها پيغام دادم كه اين قطعنامه‌ها‌يی كه شما صادر می‌كنيد مثل دستمال مصرف شده‌ای است كه بايد در زباله‌دان انداخته شود." در اصل ابلاغیۀ رهبر در ۱ خرداد ۸۴ در خصوص سیاست های کلی اصل ۴۴ از بین بردن مالکیت دولتی و تحویل دادن کل اقتصاد به سپاه پاسداران و یارانش در نیروهای امنیتی بود. در فاصلۀ میان سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۷ تنها ۱۹٪ از سهام شرکت های دولتی در اختیار بخش خصوصی قرار گرفته، ۱۲.۵٪ به بخش عمومی غیردولتی واگذار شده، و ٪۶۸ توسط بخش تعاونی خریداری شده است که این ۶۸٪ تعاونی سپاه بود. البته بنیاد بسیج و نیروهای مسلح بر این پیچیدگی می افزاید و نشان می دهد که اقتصاد دزدسالار در تمامی بخش های اقتصاد همانند اختاپوس حضور دارد.

قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء:

بر أساس اصل ۱۴۷ قانون اساسی در سال ۱۳۶۸ تشکیل شده است. پروژه های اصلی کشور در زمینه های مختلف ازجمله سد، راه و باند، ابنیه، آبیاری و زهکشی، تونل های طویل، خطوط انتقال آب، نفت وگاز، اسکله و سازه های دریایی، مخازن ذخیره نفت، گاز و فرآورده،تاسیسات عظیم نفت و گاز و حفاری در دریا و خشکی فعالیت می کند. از سال ۱۳۸۰ کلیه مناقصات اقتصادی بدون هیچ مشکلی به قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء تعلق گرفته است که شامل احداث بندر پتروشیمی در عسلویه ، احداث مخازن یک میلیون بشکه ای نفت و بازسازی سیستم کنترل مخازن نفت جزیره خارک جمله آبگیر توسعه فاز های پارس جنوبی و خطوط انتقال گاز، توسعه فاز های ۱۵و۱۶ پارس جنوبی. قرارگاه به عنوان بزرگترین پیمانکار با راهبری ، مدیریت ، طراحی مهندسی و راه اندازی بومی صنعت نفت و گاز کشور معرفی می شود. این مزایده ها از طریق سه موسسه نور، موسسه سما و کوثر فعالیت هایش را پیش میبرد . بخش عمده بیگاری از جوانان زیر نام خدمت سربازی را قرارگاه سازندگي خاتم الأنبياء سپاه برابر تبصره ۲ ماده ۵ قانون خدمت وظیفه عمومی،‏‏ از بین مشمولان بسیجی فارغ التحصیل مقطع کارشناسی و بالاتر براي خدمت سربازی در پروژه ها و كارگاه ها در هر دوره اعزام طبق ضوابط سپاه، جذب مي نماید. از ۵۹ دانشگاه در رابطه با ۱۹ رشته نیرو جذب می کند که این نیروها بعد در نهادهای اقتصادی سپاه مشغول به کار می شوند. این نهاد اقتصادی نه تنها مالیات نمی دهد بلکه بودجه قرارگاه مرکزی خاتم الانبیاء " در سال ۹۷،‌۲۵۹۰۰۰۰ میلیون ریال بوده است در سال ۹۸ با افزایش ۷۶۸۰۰۰ میلیون ریالی به ۳۳۵۸۰۰۰ میلیون ریال رسیده و بودجه ستاد مشترک سپاه پاسداران که در سال ۹۷ ، به میزان ۲۰۲۳۶۱۹۷۱ مصوب شده بود برای بودجه سال ۹۸ مبلغ ۲۵۴۷۱۸۶۸۴ را به خود اختصاص داده که افزایشی معادل ۵۲۳۵۶۷۱۳ میلیون ریالی را نشان می‌دهد. اقتصاد تک محصولی ایران وابسته به در آمد نفت است که زیر نظر قرارگاه خاتم الانبیاء کار می کند و در رابطه با بخش انرژی٬ نفت و پتروشیمی قرارگاه خاتم الانبیاء کار کرد خودش را داشته است. تمامی وجوه نقدی این در خارج از کشور در چرخش است و بصورت گزینشی به کشور بر می گردد. در ۳۰ آذر ۹۸ روزنامه صبح شهروند می نویسد" فساد قاچاقچیان کالا معادل ۶٢‌درصد بودجه عمومی کشور است و گردش مالی کالای قاچاق در ایران به سالانه حدود ٢۵‌میلیارد دلار می‌رسد .. علی خانی، مدیرکل دفتر مبارزه با پولشویی سازمان امور مالیاتی به ایرنا گفته است که در ایران حدود ۵٠٠‌میلیون حساب بانکی وجود دارد. این درحالی است که جمعیت مردم ایران تنها ٨٠‌میلیون نفر است و این تعداد نگران‌کننده حساب بانکی در ایران ظرفیت بزرگی برای فساد تولید کرده است. " ماجرای پولشویی چند هزار میلیارد دلاری بابک زنجانی در صادرات نفت و ارتباط نزدیک او با سردار سعید قاسمی وزیر نفت کابینه احمدی نژاد اکنون برای همگان روشن است. ارائه خدمات بانکی بانک‌های مسکن، کشاورزی، سپه و ملت، طبق دستورالعمل ‌بانک مرکزی به قرارگاه خاتم الانبیا از سال ۱۳۹۵محدود شد. سید عباس عراقچی عضو ارشد تیم مذاکره کننده هسته ‌ای اعلام کرد حزب‌الله را قربانی هیچ چیز نمی‌کنیم. وی در همان مصاحبه اعلام می کند که ۱۶ میلیارد دلار ذخایر ارزی در کشور عمان است٬ حدود ۶ میلیارد یورو از هند بابت فروش نفت طلب داریم٬ حدود ۸۰۰ میلیون یورو از شرکت‌های نفتی یونان طلبکاریم.

ماجرای ۱۵۰ میلیارد دلاری که دولت آمریکا به ایران داده است برای بسیاری در رسانه های ایران معما است و بانک مرکزی اعلام می کند که حکومت بودجه نزدیک به دوسال اش را به بانک مرکزی بدهکار است یعنی "بدهی دولت به بانک مرکزی حدود ۳۴۸ هزار میلیارد تومان است."

بنیاد برکت:

اگر بخواهیم پدرخوانده های مافیای اقتصادی با چهره انسانی را در حکومت پیدا کنیم، بازوی اجرایی ستاد اجرایی فرمان امام بنیاد برکت است. کلیه أمور اقتصادی ستاد اجرایی فرمان امام و بنیاد برکت زیر نظر یک گروه ۴۰ نفره تحت عنوان فعالیت خیریه ای در ابعاد مشاغل سازی کار می کنند. این نهاد اقتصادی کلیه ویژگی های نهادهای مافیای را دارد . بجز نام سعید جعفری مدیر عامل این بنیاد نام کسی در سایت اش نیست، تنها عکس ها هستند که توضیح می دهند. اعضای این گروه یا از سپاه و یا نهادهای استراتژی راهبردی می آیند. این گروه ۴۰ نفری در نهادهای زیر مجموعه بنیاد برکت در بسیاری از کارتل های اقتصادی هیات امنای اصلی هستند. این نهاد چهره بورکراتیک سپاه بعنوان یک کارتل اقتصاد قاچاق را آشکار می کنند. این بنیاد با پول های کثیف که از تمامی بخش های اقتصادی دریافت می کند خود را بعنوان برترین نهاد سال ۹۴ مطرح کرده است و اینچنین معرفی اش می کنند «از مسجدسازی تا فقرستیزی». البته مجموعه های داروئی این نهاد در ۲۰ آذر ماه سال ۱۳۸۶ توسط ستاد اجرایی فرمان خمینی تأسیس شده است. سعید جعفری در مصاحبه ۱۸ اسفند ۹۷ با ایسنا می گویید " مدیرعامل بنیاد برکت با بیان اینکه بودجه ما برای سال ۹۸ حدود ۳,۸۰۰ میلیارد تومان است" در بسیاری از شرکت‌های و نهادهای اقتصادی متوسط تا ۴۹ درصد سهام دارند. تنها در یک پروژه میزان سرمایه‌گذاری در یک بخش ۷۶۵ میلیارد تومان است.

نهاد اقتصادی – داروئی «کی‌بی‌سی» زیر مجموعه بنیاد برکت:

کی بی سی زیر مجموعه برکت است که عمده فعالیتش به امور بازرگانی و واردات دارو و تجهیزات پزشکی اختصاص دارد. این شرکت به عنوان یکی از اصلی ترین تامین کننده های فراورده های دارویی وزارت بهداشت ایران است که سال گذشته این شرکت در سهام اش از ۲۴ میلیارد تومان به ۲۹ میلیارد تومان (حدود ۲۰ درصد) افزایش داشته. البته بانک کی بی سی در همین مجموعه قرار می گیرد. اعضای بنیاد برکت و ستاد اجرایی فرمان امام چه کسانی هستند. ^[4]

بنیاد شهید و امور ایثارگران:

در سال ۱۳۵۸ طی حکمی از طرف خمینی مهدی کروبی مسئولیت تاسیس بنیاد شهید را بعهده گرفت. بعد از تاسیس این بنیاد، مسئولیت رسیدگی به امور جانبازان و خانواده‌های جان‌باختگان در جنگ ایران و عراق را برعهده گرفت. در تمامی این سالها امور اصلی این نهاد یا در اختیار یک آخوند و یا از افراد سپاه می باشند. نهادی که حدود ۲۲۰ هزار شهید، ۵۰۵هزار جانباز را پوشش می دهد. بنیاد شهید از سال ۱۳۶۷ عهده‌دار حدود ۱۸۰ شرکت و کارخانه در زمینه‌های صنعتی، تجاری، ساختمانی و کشاورزی است. بانک ایران زمین، موسسه مالی و اعتباری مولی الموحدین، سازمان پزشکی شفا (۴ بیمارستان، کلینک و صدها داروخانه و سهام شرکت های دارویی)، کلیه املاک مصادره شده دادگاههای انقلاب و بنیاد مسکن است. با تمام این دارایی ها بودجه ای که از دولت در سال گذشته دریافت کرده است، مبلغ ۱۳ هزار و ۹۵۸ میلیارد تومان است . در سال ۱۳۸۸ مسعود زریبافان رئیس بنیاد شهید بجرم اختلاس ۱۷۰۰ میلیارد تومان محاکمه شد که هیچگاه به نتیجه نرسید.

البته اختلاس نهادها در ایران در هم تنیده است و نمی توان این دزدی ها را از نهادها جدا کرد و طبق گزارش ایسنا در یک دوره ۲۵ ساله (۷۱ تا ۹۶) صدها هزار میلیارد دلار و تومان پول توسط افراد سپاه و زیر مجموعه اش سرقت شده که تنها یک نمونه آن یعنی مه آفرید که ربطی مستقیم به دزدی ها نداشت اعدام شد اما نمونه های بطور محدود منتشر شده مانند سال ۱۳۷۱ اختلاس ۱۲۳ میلیارد تومان، در سال ۸۱ با ۴ میلیارد، در سال ۹۰ با دو پرونده ۳۰۰۰ میلیاردی، سال ۹۱- ۳۲۵۰ میلیارد ، ۹۲- بابک زنجانی ۱۷۰ میلیارد، سال۹۴ - ۱۲۴ میلیارد دلار، سال ۹۵- ۸۰۰۰ میلیارد ۱۰۰۰ میلیارد تومان، سال ۹۵- ۲۳ میلیارد تومان در همان سال ۲۲۰۰ میلیارد تومان و حتی ۱۸ هزار میلیارد تومان و سال ۹۷- ۱۰۰ میلیارد تومان است.

نتیجه گیری و نقش نیروهای اجتماعی:

اولین جواب به کسانی که می گوییند "اگر این ها بروند ، چه کسی بیاید " این است که اگر قرار باشید یک حکومت قلدر برود و حکومت قلدری دیگر بیاید وهمان کار ها را بکند که دیگر چرا باید یکی برود و یکی دیگر بیاید. اظهار کنندگان این بحث در ذهنشان هیچ تصویری از هیچ نوع دموکراسی یا ندارند و یا نمیخواهند داشته باشند. اگر قرار باشد قدرتی برود و قدرتی بیاید که همان بهتر که هیچ تغییری صورت نگیرد اما مردمی که مبارزه میکنند هیچ گاه چنین چیزی نمیخواهند. بلکه میخواهند سر نوشت کشور را خود بدست گیرند و هر امانتی را به هر کس که واگذار کردند به راحتی بتوانند پس بگیرند و بر سرنوشت خودشان حاکم باشند و اموال و کشورشان به غارت نرود. از همین رو است که جنبش کارگری ایران اولویتش همواره نه تغییر رئیس دو لت و یا جایگزینی مهره ای بجای مهره دیگر بلکه خلع ید از تمامی غارتگران چپاول گران اموال مردم است و جایگزینی سندیکاها و اتحادیه ها و شوراهای مردمی بجای نهادهای غاصب وتضعیف هرم قدرت تا سرحد خدمتگزاری به مردم است. تصور مردم عامی وعافیت طلب شاید آن باشد که سلطنت بجای ولایت و یا بر عکس ودر کل قدرت خوب بجای قدرت بد بیاید . اما جنبش کارگری پس از صد سال مبارزه از انقلاب مشروطه تا امروزاکنون به خوبی میداند که نهاد های قدرت باید از میان برود وبه جای آن نهاد های انتخابی و مردمی جایگزین شود.

سرمایه داری در همه کشورها یکسان عمل نمی کنند ٬ سرمایه داری ایران یک سرمایه داری نظامی و امنیتی است که زیر نظر رهبری و سپاه است٬ و نمونه منحصر بفرد در جهان امروز است٬ از انتخابات هایش که کلیه نمایندگان و انتخاب شوندگان وابسته به سپاه و نیروهای امنیتی هستند و با پول های کثیف میلیاردی سپاه برگزار می شود.حتی دستمزد زحمتکشان در دست سپاه است. در سال ۲۰۱۲ در مقاله ای دزدی دستمزد به سبک نظامی به نقش سپاه در عدم پرداخت حقوق پرداخته شد ولی بحث تحریم، بیماری کرونا متعلق به سپاه است. در شرایطی که حکومت ۲۱ درصد افزایش دستمزد تصویب کرد٬ ربیعی سخنگوی حکومت اعلام کرد " بیش از ۱۲ میلیون کارگر در بخش خدمات مشغول به کارند و آثار اولیه بیکاری در ۱۰ رسته‌ای که بلافاصله با شیوع بیماری دچار تعطیلی شدند هویداست." بیش از ۳ میلیون شاغل رسمی و ۴ میلیون شاعل غیررسمی در معرض کاهش دستمزد و اخراج قرار گرفته اند و فعالیت بیشتر از ۱ میلیون و ۵۰۰ هزار کارگاه متوقف شده است. این آمار در کنار ۴ میلیون بیکار قبلی یعنی نیمی از جمعیت کارگری از حداقل دستمزد محروم شده اند. البته بخش عمده این بیکاران شامل کمک هم نمی شوند.

سپاه و رهبری نماینده اقتصادِ نظامی هستند. اقتصاد ازموتلفه و زد و بندهای هاشمی رفسنجانی عبور کرده است. تاریخچه اقتصاد دُزدسالاری یا "کلپتوکراسی" در چهل سال گذشته با آغاز انتصاب افراد سپاه در تیرماه ۱۳۵۹ با حکم بنی صدر به مرتضی رضایی در فرماندهی حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران با وحید علاقبند و داود بیگ زاده شروع می شود. ^[5] این افراد با داشتن قدرت و منابع مالی همانند بسیاری از نهادهای مافیای دنیا با قتلعام در گنبد٬ ترکمن صحرا و کردستان در سال ۱۳۵۸ فعالیتشان شروع می شود. رشد صعودی نقش سپاه با کشتار از دهه شصت٬ سرکوب جنبش های حاشیه نشین ها٬ دانشجویی ٬ انتخابات ۸۸ ٬ دی ۹۶ و آبان ۸۸ در اثرش وجود دارد٬ در طرح ترورهای خارج از کشور تعدادی از مخالفین را از بین برده و همزمان کلیه بخش های اقتصادی را دست خود گرفته از بستن قراردادهای اقتصادی تا رابطین اقتصادی. این افراد همانند اختاپوس در همه جا آشکار و نهان حضور دارند. این افراد در دستگاه رهبری هستند. سپاه نهاد متشکل این افراد در کردستان عراق قبل از اشغال بوده اند و زمانی که عراق زیر تحریم نفت در مقابل غذا بود، قاچاق نفت در دست سپاه بود.

اطلاعیه بانک جهانی غذایی برای در خواست کمک به ۲۵۰ میلیون نفر گرسنه از بیماری کرونا در سراسر جهان اشاره کرده است. ایران از این قاعده خارج نیست. در آینده نزدیک حاشیه نشین ها و بیکاران و گرسنگان ایران به جنبش اعتراضی گرسنگان ٬ بیکاران و کادر درمانی که در چند هفته گذشته در فلیپین، بوسنی، ملاوی، موریتانی، عراق، لبنان، بنگلادش ، هند، امریکا و مکزیک در مطبوعات آمده است خواهند پیوست. تفاوت دیگر کشورها با ایران این است که ایران اقتصادش دزدسالاری است. بخشی در جنبش کارگری با طرح افزایش دستمزد معتقد است که طرح کمک خواستن از صندوق جهانی یعنی منحرف کردن جامعه از اصل ماجرا و دوری جستن و عدم جوابگویی حکومت به طبقه کارگر است. پول هست و باید از حجره و صندوق بیرون بیاید. حال خط سردار سلامی معاون سپاه که در ۲۴ خرداد ۱۳۸۹ اعلام کرد " تهدیدهای اخیر رژیم صهیونیستی علیه ایران و تهدیدهای آمریکا و صهیونیست‌ها و تحریم هایشان برای انقلاب و نظام اسلامی جدید نیست، و این ارعاب‌ها مسائلی قدیمی و کهنه هستند که ما در این میدان رشد کرده‌ایم" خط اطاق فکر امنیتی است و مردم به درستی معتقدند که تمامی مشکلات جامعه را سپاه رقم زده است.

کارگران در دوران بیماری کرونا٬ اقتصاد ورشکسته و غیره فعالانه راه خود را پیش می برند و وظیفه نیروهای خارج از کشور در وادار کردن دولت های کشورشان این أست که واسطه گران سپاه، منابع مالی شرکت ها و نهادهای وابسته در خارج را به جامعه معرفی کنند و اگر سپاه حاضر به پرداخت بهای رفع تحریم ها نمی شود، نیروهای مترقی باید دقیق ریشه این مصیبت ها و مشکلات را مطرح کنند و نقش سپاه را روشن کنند. سپاه خواستار رفع تحریم ها نیست چون استخون بندی این نهاد و ماندگاری اش در صدور انقلاب و عملیات تروریستی در خارج از ایران است. بهای رفع تحریم ها دست کشیدن سپاه و خامنه ای سپردن اقتصاد به جامعه و دست شستن از ماجراجوئی های منطقه ای آنها و ورود به جرگه حکومتهای رایج در دنیاست. در چنان شرایطی رژیم خوب می داند که با چه مشکلاتی روبرو خواهد بود. بیت رهبری و سپاه با مشکل بسیار سختی روبرو هستند. باید در اعتراضات پیش رو در کنار مردم ایستاد و این امر تنها از طریق همدلی و دنیای مجازی امکان ندارد٬ باید دولت های دنیا را در مقابل سپاه بسیج کرد در تمامی سطوح.

۲۲ آوریل ۲۰۲۰

مهدی کوهستانی

Mehdi.kouhestani@gmail.com

^[1]

جالب است که "اصلاح طلبانی" که منازل مسکونی اشان مصادره ای و ارثیه پدری اشان از اموال مصادره ای مردم است دل به کمک های مالی و برون رفت از این شرایط از جریان اقتصادی دارند را از کسانی دارند که اموال آنها و مردم را بالا کشیده اند. گرچه پرونده آن جریان بسته شده است حتی بخش وسیعی از سیاست گذاران امریکا به این جریان اعتمادی ندارند زیرا می دانند که بخش اطاق فکر این جریانات وابسته به حکومتی در داخل کشور است و این جریان تنها می تواند مقالات سفارشی در نشریات سیاست خارجی امریکا چاپ کند که ره به جایی ندارد. برخی رسانه های خارج از کشور در نگاه مردم در داخل کشور حالت سرگرمی پیدا کرده اند و بیشتر شبیه پرده آخر در صفحه آخر است.

^[2]

حسین سلامی فرمانده سپاه در ۷ فروردین اعلام کرد ما حتی حاضریم به امریکا هم کمک کنیم و مشکلی نداریم. تمامی مانور حامیان حکومت نیز در رابطه با لغو تحریم ها در رابطه با دارو است در صورتیکه دارو در لیست تحریم ها وجود ندارد. بعنوان نمونه حتی از کشور کانادا می توان در صورت داشتن نسخه دارو به ایران را پست کرد که در چند هفته گذشته حکومت ایران ورود پست را بسته است.

^[3]

هر کسی که به بشریت فکر کند نه باید و نه می تواند تحمل کند که فرد یا جامعه ای تحت تحریم و فشار اقتصادی و سلامتی قرار گیرد. اما اگر نخواهیم در حوزه فردی و در یک بعد کوچک نظر بدهیم تمامی واردات و پخش مواد داروی زیر نظر سپاه است. حمایت های خارج از حوزه سپاه و اطلاعات امنیت یا همانند تجربه زلزله بم می شود که کسی نمی تواند اعلام کند که این کمک ها خروجی اش چه شد و یا همانند مرگ مشکوک شریف باجور، امید حسین‌زاده (کهنه‌پوشی) و دیگر فعالین محیط زیست در آبان ۹۵ است . اگر افراد و یا نهادهای فکر می کنند که می شود سپاه را دور زد باید سند و مدرک نشان دهند. سپاه و رهبری در گذشته در صورت ضرورت نرمش های داشته اند ولی امروز متفاوت است. بیهوده نیست ترامپ می گویید اگر کمک بخواهند انجام می دهیم و رهبری (سپاه) می گویید نه. رفع تحریم یک سوال جدی در مقابل سپاه است نه نیروهای مترقی است. جای شاکی و متهم را عوض نکنیم. سپاه باید تصمیم بگیرد.

^[4]

محمد رضوانی فر : ایشان مدیرعامل شستا هستند و مدارک کارشناسی ارشد خود را در رشته اقتصاد نظری از دانشگاه امام صادق ( دانشگاه وزارت اطلاعات) گرفته اند. ایشان که در کنار نام خود دکتر می گذارد: مدیرعامل و عضو هیئت مدیره گروه سرمایه‌گذاری البرز- مدیرعامل و عضو هیئت مدیره شرکت پخش البرز- مدیرعامل و عضو هیئت مدیره شرکت پارس شهروند - نایب رئیس هیئت مدیره شرکت گروه دارویی برکت - ریاست هیئت مدیره شرکت شفا فارمد - ریاست هیئت مدیره شرکت سرمایه‌گذاری آتیه صبا (وابسته به صندوق بازنشستگی کشوری)- عضو هیئت مدیره شرکت ایران دارو- ریاست هیئت مدیره شرکت داروسازی صالحان شیمی (البرز فارمد)- ریاست هیئت مدیره شرکت صنایع غذایی کیوان- نایب رئیس هیئت مدیره شرکت لیزینگ پارسیان و مسئولیت‌هایی کلیدی در گروه کارخانجات پاکنام، شرکت گسترش تجارت معین شهروند، شرکت بازرگانی آرین و البرز، موسسه آموزش عالی نوآوران را در کارنامه کاری خود دارد. گروه دارویی تأمین (تی‌پی‌کو) هلدینگ دارویی شستا زیر نظر برکت فعالیت می کنند

سرتیپ پاسدار نصرالله فتحیان فرد: دوم بنیاد برکت است که در کارتل داروی ایران کی بی سی زیر نظر او است. شناسنامه سیاسی ایشان با دیگر فرماندهان سپاه رحيم صفوي، حبيب خليل سلطاني ، سالک احمد کاظمي، حسين خرازي، همت رحمه‌الله عليه، حسين ذاکري، جعفري که از جنگ در کردستان با هم شروع بکار کرده اند همراه است و در حال حاضر در کانون بازنشستگان و فرمانده ناحیه مقاومت بسیج فلاورجان فعالیت می کند.

محمد علی میرزا کوچک شیرازی : نفر سوم شرکت کی بی سی است، ایشان متولد ۱۳۵۹ است. مدیرعامل شرکت سرمایه گذاری صبا تامین است یا در اصل شرکت سرمایه‌گذاری تأمین اجتماعی. سهام سرمایه گذاری صبا تامین معادل یک هزار و ۸۰۰ میلیارد سهام در بازار اول معاملات فرابورس است. شرکت سرمایه گذاری صبا تامین در ۹ ماه اول سال مالی جاری حدود ۲۷۱۰ میلیارد تومان سود خالص کسب کرده است. زیر مجموعه شرکت سرمایه گذاری صبا تامین ۶۲ شرکت اقتصادی است. ایشان پژوهشگر مرکز استراتژی است که زیر مجموعه وزیر اطلاعات فعالیت می کرده. در ده سال گذشته از اعضای سرمایه گذاری اعتلاء البرز، سرمایه گذاری البرز، دارویی برکت ، شرکت سهامی البرز، عامل گروه پژوهشی صنعتی آریانا، مشاور استراتژیک . زیر مجموعه شرکت سرمایه گذاری صبا تامین که ۶۲ شرکت اقتصادی را در بر می گیرد.

محمدجواد ایروانی: نماینده رهبری در برکت و نماینده ستاد اجرایی فرمان خمینی است. عضو کمیته تحقیق مجمع تشخیص مصلحت نظام از سال ۱۳۸۴ تا حال حاضر. ایشان در مصاحبه ای با نشریه مشرق در ۱۴ بهمن ۹۸ خواستار رفع اف ای تی اف شد و گفت " عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در نامه‌ای به رئیس کارگروه FATF در فرانسه نوشت: «با توجه به ترور ژنرال سلیمانی مقام بلندپایه جمهوری اسلامی ایران، این انتظار می‌رود گروه ویژه اقدام مالی FATF با فوریت نسبت به افزایش خطر ریسک سیستماتیک تعاملات مالی ایالات متحده آمریکا و توصیه به توقیف دارایی‌ها و تحریم و بلوکه کردن حساب‌های دونالد ترامپ و تمامی کمپانی‌های متعلق به وی و کمپانی‌های وابسته آنها و همین‌طور رئیس پنتاگون و فرمانده سنتکام (فرماندهی مرکزی نیروهای آمریکا) از سوی اعضای خود اقدام نماید. در این صورت می‌توان بی‌طرفی FATF را درباره مبارزه با مبادی و منابع مالی تروریسم، راستی‌آزمایی کرد.»

محمد شریعتمداری: وزیر کار و تعاون اجتماعی از دیگر همکاران و روسای سابق شرکت برکت و نماینده سابق ستاد اجرایی فرمان خمینی است. پسر ایشان امیرحسین شریعتمداری( امیر شریعت ) بازیگر و تهیه کننده چند سریال و فیلم های میلیاردی است، از سریال شهرزاد تا بازی در فیلم سونامی و نلسون مندلا. داماد شریعتمداری ، سید محمدهادی رضوی مدیرعامل گروه اقتصادی به نام فاطمی و از متهمین اصلی پرونده اختلاس در بانک سرمایه می‌باشد.

محمد مخبر: از دیگر روسای سابق برکت هم اکنون رئیس ستاد اجرایی فرمان امام است. مسئولیت‌ها ایشان: مدیر عامل شرکت مخابرات دزفول ، مدیر عامل شرکت مخابرات خوزستان ، معاون استاندار استان خوزستان ،عضو هیئت مدیره ایرانسل و رئیس هیئت مدیره بانک سینا است. ایشان تحت پیگرد بین المللی است بخاطر جنایت بر علیه بشریت. از جمله کارهای ایشان: مصادره اموال اقلیت های مذهبی، مصادره کلیسای انجیلی آشوریان تبریز، مصادره ملک کلیسایی باغ شارون، مصادره اموال بهائیان مازندران ، مصادره منزل مسکونی فاطمه زندی ( جمعیت آل یاسین).

^[5]

نوار منتشر شده محسن کنگرلو با حسین دهباشی در برنامه خشت خام تاریخ بسیار ساده جنایت سپاه را باید شنید

Posted by l at 01:10 AM | Permalink

بلوک سوسیالیستی، هسته های سوسیالیستی، تشکل دموکراتیک توده ای

رفقا؛

چندی پیش در بحث بین گرایش سوسیالیستی «سازمان کارگران انقلابی ایران» و «سازمان راه کارگر» دو مقاله بطور متناوب منتشر شد. مقاله نخست از رفیق حشمت محسنی نوشته شد:

و متعاقب مقاله فوق مقاله رفیق بهروز فراهانی نوشته شد:

https://www.rahekargar.net/browsf.php?cId=1063&Id=960

جوهر این دو مقاله به درک من، یکی تاکید بر لزوم تشکیل «جبهه متحد توده ای» و دیگری لزوم تشکیل «بلوک سوسیالیستی» ست. در نوشته قبل توضیح دادم و مجددا تکرار می کنم که من ِنوعی با هر دو این پروژه ها موافق هستیم اما، اما بشرطها و شروطها!

بلوک سوسیالیستی آری اما:

نخست اینکه سنگ های بزرگ برنداریم چه همچون ۴۱ سال گذشته نتیجه اش تنها نزدن است. در عمل دلیل اصلی ناموفق بودن پیشبرد پروژه های درستِ؛ از جمله «جبهه متحد توده ای» و «بلوک سوسیالیستی»؛ در ۴۱ سال گذشته، نخست این است که خود پروژه دهندگان حاضر به پذیرش بهای لازم و عواقب پیشنهاد درست خود در عمل و در راستای زمینی کردن پروژه های لازم و ممکن خود نیستند.

قبل از هر چیز به این دو رفیق باید یادآروی کرد که بحث هر دوی شما درست است و از قضا درو روی یک سکه است. اما هنمچنین شایسته است گفته شود رفقا شما کشف تاریخی نکرده اید. مساله «جبهه متحد کارگری» و بقول شما «بلوک سوسیالیستی» که با تحلیل مشخص امروز ایران، بایستی برای آن بکوشیم تا جایی که من اطلاع دارم، حداقل به دستورات انترناسیونال سه باز می گردد. «جبهه متحد توده ای» پیشنهادی رفیق حشمت هم تا جایی که من اطلاع دارم وظیفه کمونیست ها در حمایت و دخالت در جنبش های دموکراتیک و تحکیم و تقویت دموکراسی رادیکالیسم در تشکل و جبهه دموکراتیک، به دوران آغاز کمونیسم مدرن و مانیفست کمونیست بازمی گردد.

پس چگونه است که در چنین شرایطی این دو رفیق مجددا به طرح این مسایل می پردازند؟

پاسخ این سوال را من به این گونه می دهم، هر دو رفیق بدرستی احساس می کنند که از یکطرف توده های میلیونی در ایران از از حاکمیت مذهبی برآمده از انقلاب بهمن ماه سر خورده اند و از دیگر سو از تشکل های سیاسی مدعی «رهبری» توده ها دل بریده اند. بعبارتی هم حاکمیت مذهبی و هم این گونه تشکل های مدعی رهبری توده ها، در عمل شکست خورده اند و سیاست هایی که در حدّ شعر و شعار از جمله مبارزه «ضدّ امپریالیستی» و یا ایجاد «کانون های شورشی» در فضا پخش و پراکنده اند به ایجاد «هژمونی» نیانجامیده است!

نویسنده از بابت شکست دو طرف؛ در قدرت و جویای قدرت؛ هم متاسفم و هم خوشحال!

این احساس دوگانه از این بابت است که هژمونی «شش سازمان» غیر هم سنخ بازمانده از ۲۰ + چند تشکل، برای آینده ملل ساکن ایران بمعنای دقیق کلمه خطرناک است. برخی از این سازمان ها، هیچ وقعی برای حقوق اولیه انسان ها بویژه مساوات کامل حقوق شهروندی، قایل نیستند. بطور مثال حداقل یک جریان این مجموعه هنوز بطور رسمی لغو فوری و جهانشمول حکم اعدام را نمی پذیرد و بدنبال ایجاد «کانون های شورشی» ست!

همین امروز که این شش سازمان هنوز با کسب قدرت سیاسی سال های نوری فاصله دارند، در صفحه تلگرامی «گفتمان سوسیالیستی»، بجای بحث با دیگر سوسیالیست ها، با برسمیّت نشناختن دیگران، بین خود مشغول جدل های قرن گذشته هستند! همچون تنیس بازانی که من ِنوعی را تماشاچی و کف زن می بینند!

حال اگر بفرض محال این نوع شخصیت های حقیقی و حقوقی در فردای ایران هژمونی بیابند، با دگراندیشان و بویژه کمونیست ها چه خواهند کرد؟

نه رفقا تجربه قرن گذشته و ایجاد یک بوروکراسی بنام حزب و قلع و قمع دیگران هرگز و در هیچ کجای جهان تکرار نخواهد شد!

گیریم من از بنیان در مورد این شش سازمان نا هم سنخ اشتباه کنم. بسیار خوب امثال من «مشتبه» را قابل بحث نمی بینید؛ هیچ مشکلی نیست؛ با «سازمان کارگران انقلابی ایران» و دیگر تشکل های کمونیستی که از ۲۰ + چند تشکل بخاطر ناروشنی مواضع شش سازمان در قبال دولت های ارتجاعی منطقه و امپریالیسم جهانی جدا شده اند و دیگر سوسیالیست های مستقل، مجددا به بحث عمومی و علنی نمی نشینید؟

چرا با تشکل های دیگر، امثال رفقای «آذرخش» و رفقای «گرایش سوسیالیسم انقلابی» و رفقای کوشنده «قدم اول برای ایجاد حزب انقلابی طبقه کارگر» و دیگر شخصیت های حقیقی و حقوقی سوسیالیستی، «گفتمان سوسیالیستی» را به شکل علنی سازمان نمی دهید؟

از نظر من کار امروز شما شبیه بازی کودکانه «چرا شش تا؟ پس چند تا؟» شده است!

چرا نه بقول فرانسوی ها که نمی پرسند نامت چیست و می گویند خود را چه می نامی، هرآنکس که خود را در حال مبارزه برای سوسیالیسم از همین امروز می داند، طرف بحث شما قرار نمی گیرد؟

رفقای شش سازمان؛

این شما و من نوعی نیستیم که با معیارهای جنگ سرد در قرن گذشته این و یا آن شخصیت حقیق و یا حقوقی را مورد قضاوت قرار می دهیم، ستاره دار می کنیم و یا ستاره هایش را پس می گیریم و به لیست اضافه و یا از لیست حذف می کنیم. یکبار این عمل نادرست را در دوران جنگ سرد در کنفدراسیون دانشجویی و زندان های شاه کردند و بعد از انقلاب هم با همین ادعای مدافع الکارگر شدن یکدیگر را چنین و چنان نامیدند و باعث تجزیه طبقه کارگر شدند و طبقه ای که مستقیما همه قدرت را در دست داشت را تجزیه کردند و کلّ ملل ساکن ایران را به این فلاکت ۴۱ ساله دچار کردند. آیا تجربه تجزیه طبقه کارگر مستقیماً در قدرت و فاجعه چهل و یکساله گذشته، برای توقف ستاره دار کردن این و یا آن سوسیالیست و یا تشکلی که خود را مبارز راه سوسیالیسم از همین امروز می داند برای ختم خودقاضی پنداری برخی رفقا کافی نیست؟

در گفتگو و عمل است که مشخص می شود چه کسی چقدر با تغییرات چرخ کبود چرخیده است و در کشاکش دهر، درکش از سوسیالیسم و تحلیلش از جهان خارج از ذهن چقدر زمینی ست. این در تقابل نظری و عمل اجتماعی مشترک است که مشخص می شود چه کسی سوسیالیست است و چه طرحی منطبق با شرایط واقعی هر جامعه است و قابل گسترش است. چنین «چیز»ی ست که با ایجاد همگرایی در میان سوسیالیست ها و با توجه به امن و رفاه نسبی ما در کشورهای میزبان از یک سو و انقلاب ارتباطات از دیگر سو، هم لازم است و هم در یک چشم بهم زدن ممکن است و هم بسیار مفید و کارساز و حتی بی خطر است!

مهم نیست نام این مجموعه ارتباطات را بلوک سوسیالیستی و یا فوروم سوسیالیستی و یا شبکه سوسیالیستی و یا هر «چیز» دیگر سوسیالیستی بکذاریم. مهم اینست که با برسمیت شناختن دیگر سوسیالیست ها و پذیرش کمونیست ها در میان جمع، شبکه ای برای گفتگو و تدوین وظایف عاجل پرولتاریا؛ آنهم چرا ملّی و نه جهانی؛ و حتی عمل میدانی، در تبعید ایجاد کنیم.

در فرصت های بعدی توضیح خواهم داد که این تمرکز نیرو و مبارزه با پراکندگی، همانقدر که در خارج از ایران لازم و ممکن و مفید است، برای داخل کشور غیرضروری و پُرهزینه و بویژه خطرناک است!

هسته های سوسیالیستی:

همانقدر که در خارج از کشور ایجاد نوعی شبکه علنی و تمرکز سوسیالیستی لازم و ممکن و مفید است چنین پروژه ای برای داخل کشور غیرضروری و پُرهزینه و حتی خطرناک است. اما درست برعکس، ایجاد هسته های مخفی سوسیالیستی چه در محیط کار بوسیله کارگران شاغل و چه در میان کارگران جویای کار در سطح جامعه، برای دخالت در مبارزات روزمرّه کارگران و دیگر اقشار فاقد سرمایه جامعه ایران، لازم و ممکن و کم هزینه و مفید است. بحث کمّ و کیف هسته های سوسیالیستی کم سر و صدا برای دخالت در مبارزات روزمره و گاه پر سر و صدای توده ها را بخاطر اهمیّت بحث «هسته های سوسیالیستی» به فرصتی دیگر می گذارم چه بسیار حساس و مفصّل است و در حوصله این مطلب مختصر نیست.

و اما جبهه دموکراتیک توده ای:

خُب حال برویم بر سر بحث درست رفیق حشمت در ایجاد یک جبهه دموکراتیک توده ای. این رفیق بدرستی بر ایجاد جبهه ای گسترده از همه نیروهایی که در ایران برای آزادی و استقلال و برابری و جدایی باورها از ساختار دولت و آموزش و قوانین می کوشند، می کوبد. اما رفیق جان این که چیز تازه ای نیست. من برای به روز شدن خاطرات شما یادآوری می کنم که در ۳و ۴ و ۵ سپتامبر ۲۰۰۴ نشستی برای ایجاد چنین جبهه ای مردمی در همین پاریس برگزار شد. در آن زمان که هنوز در سازمان کارگران انقلابی ایران انشعاب تشکیلاتی-انضباطی صورت نگرفته بود، اکثر رفقای سازمان کارگران انقلابی ایران امروز، در آن جلسه شرکت داشتند و حتی در «کمیسیون حلّ اختلاف ۱۲ + ۱» نفره، حداقل های اعلامیه جهانشمول حقوق بشر را تصحیح (بخوانید دخل و تصرّف) کردند و جمع چند صد نفره هم پذیرفت! اما رفقای راه کارگری حاضر در نشست موسس، با یک رای گیری نادرست از طرف رییس انتصابی جلسه (رییس انتخابی جلسه به رای مستقیم چند صد نفر، آقای ش.ق. بود که خودش و به رای خودش و بدون نظر چند صد نفر حاضر ریاست جلسه را به آقای ر. ا. واگزار کرد) و خارج از دستور نشست موسس، آنهم به اصرار و به اجبار رییس انتصابی جلسه، نشست موسس را ترک کردند!

در همین زمان در سازمان کارگران انقلابی ایران قبل از انشعاب، رفیقی بود که خیلی مدعی «خط کارگری» در سازمان بود و بعد از خروج نادرست رفقای حاضر در نشست موسس «جنبش جمهوریخواهان دموکرات ولاییک ایران» که حرکتی باز و عمومی و علتی و فراگیر است، در عکس العمل به رای گیری نادرست و بدنبال آن خروج نادرست رفقای راه کارگر حاضر در نشست موسس، مقاله ای نوشت ؛که متاسفانه تیتر آنرا فراموش کرده ام؛ با این مضمون که: چه انتظاری داشتید؟ این هم نتیجه نشست و برخاست شما با بورژوازی و خلاصه اینکه از اول بیخود رفتید و حال که نشست موسس را ترک کرده اید، در راه کارگر بنشینید سرجایتان!

تراژدی تاریخ است که همین رفیق در مشکلاتی که بر سر انتشار مقاله رفیقی دیگر در بخش دیدگاه های سایت مرکزی ایجاد می شود، جاخالی می دهد و خود را بطور کامل می کشد کنار و کارش امروز بجایی می رسد که سال گذشته، در سالگرد آغاز مشی مسلحانه در ایران می نویسد: «چگونه ۱۹ بر ۱۵ چیره شد»! گویی این رفیق به مریخ سفر کرده است و از مریخ برای من نوعی می نویسد! کدام چیرگی رفیق گرامی؟ کارگران و دیگر فاقدان سرمایه ایران، چهل و یکسال است که از چیرگی ۱۵ بر ۱۹ دارند رنج و عذاب می کشند و خون می دهند و این رفیق در امن و رفاه نسبی در تبعید، از پیروزی ۱۹ بر ۱۵ در سالگرد آغاز مشی مبارزه مسلحانه حماسه می سازد و دروغ می نویسد؟ این است ادعای مشی پرولتری و مرزبندی سیخکی با دیگر فاقدان تحت ستم سرمایه در تبعید و ایران و سراسر جهان؟ هیهات! این است منطق چپ روی که اینچنین به هپروت اعلی می غلطد. افسوس، آخر از کجا به کجا؟

بگذریم رفیق حشمت و دیگر رفقای هم نظر با این رفیق، از شعر و شعار های کلی و دور از واقعیّت برای ایران و کشورهای همسایه ایران دست برداریم و پا بر زمین بگذاریم. بیرون رفتن رفقای راه کارگر از نشست موسس جنبش جمهوریخواهان دموکرات و لاییک ایران نادرست بود و لطمات جبران ناپذیری بر مبارزات دموکراتیک حداقل در خارج از کشور گذاشت و خلایی که شما در سازمان کارگران انقلابی ایران و دیگر تشکل های سوسیالیستی، در زمینه عدم کار دموکراتیک احساس می کنید، از نظر من واقعی ست.

خُب حرکت «جنبشی-شبکه ای» جنبش جمهوریخواهان دموکرات و لاییک ایران، برغم خروج رفقای راه کارگر از نشست موسس؛ که نزدیک به نیمی از حاضرین و بسیاری دیگر از جامعه ایرانیان تبعیدی را نسبت به این حرکت مدرن و به روز و دموکراتیک و لاییک ناامید کرد؛ همچنان به حیات خود ادامه می دهد. رفیق حشمت و دیگر رفقایی که خلاء یک ظرف دموکراتیک؛ حداقل در تبعید؛ را احساس می کنید، چرا مجددا به این حرکت نمی پیوندید؟ رفیق حشمت چرا کوشش نمی کنید دیگر رفقای سازمانی تان که نشست را متوقف کردند، تا هیات رفع اخلاف ۱۲+۱ نفره تشکیل شود و بدنبال ۲۴ ساعت کار جمعی، و نشست موسس با پذیرش نظرات این رفقای شما مجددا به کار خود ادامه دهد را دعوت نمی کنید تا از خروج نادرست از نشست موسس جنبش جمهوریخواهان دموکرات و لاییک ایران و تعطیل کار دموکراتیک در تبعید از خود انتقاد کنند و به این حرکت عمومی و علنی و فراگیرکه امروز بیش از همیشه به حضور دموکرات های انقلابی و انقلابیون دموکرات احتیاج دارد بپینوندید؟

و اما در مقاله مفید رفیق حشمت در زمینه فعالیت های دموکراتیک و در زمینه ایجاد یک جبهه دموکراتیک مردمی، از نظر من دو مورد نادرست هم وجود دارد. بازهم بخاطر طولانی شدن این مطلب از یک سو و از دیگر سو تمایلم برای پایان دادن به این مقاله با طرح سوال مشخص بالا، در مقاله ای دیگر به این دو مورد از نظر من نادرست خواهم پرداخت. تنها برای توجه و تعمق خوانندگان در مقاله رفیق حشمت به این مقولات که از نظر من نادرست هستند، اشاره می کن و تیتر دو امر از نظر خود نادرست را در زیر می اورم. به باور من درک رفیق حشمت در دو مورد:

- سازماندهی افقی لازم است، اما کافی نیست!

- مبارزه خشونت پرهیز لازم است، اما کافی نیست!

نادرست هستند. در پایان تاکید می کنم از نظر من مقاله رفیق حشمت در زمینه کار دموکراتیک هم در خارج از ایران و هم در داخل ایران برای فعالان شناخته شده، خیلی مفید است و پا بر زمین دارد و همچنین مقاله رفیق بهروز نیز در زمینه ایجاد همگرایی سوسیالیستی بشکل عمومی و علنی در خارج از ایران بسیار مفید است. امیدوارم این دو رفیق؛ با تجربه و توان ویژه ای که در هر دو سراغ دارم؛ در دو حوزه از فعالیت کمونیست ها که هریک بر یکی از این حوزه ها در مقالاتشان تاکید دارند ، در عمل و سازماندهی کوشا شوند و صرفاً به نوشتن مقالات اکتفا نکنند.

رفقا در ایجاد شبکه ای علنی و عمومی از سوسیالیست های در تبعید و هسته های سوسیالیستی مخفی در داخل ایران و جبهه ای دموکراتیک از کارگران و دیگر فاقدان سرمایه کوشا باشیم!

هادی میتروی، عصر کرونا، در تبعید

hadi. mitravi@yahoo.com

Posted by l at 01:05 AM | Permalink

April 23, 2020

محسن حکیمی خواهان ِ یک نظام ِ الهی است!

محسن ِ حکیمی خواهان ِ برقراری ِ یک نظام ِ مافوق ِ طبیعی ( الهی) در جهان است. باور نمی کنید؟ مقاله ی او با عنوان ِ « کرونا متحد ِ ناهوشمند و خطرناک ِ طبقه ی کارگر» را بخوانید. تفکر ِ ایده آلیستی- متافیزیکی ِ او را من پیش تر در مقاله ی « محسن حکیمی رو در روی مارکسیسم و فلسفه ی ماتریالیستی» که نقدی بر مقاله ی « انگلس و تبدیل ِ کمونیسم به مارکسیسم » اوست به نقد کشیده و با نمونه آوری از همان مقاله استدلال نمودم که ضدییت اش با جهان نگری و جهان شناسی ِ علمی/ عقلانی ِ ماتریالیسم ِ دیالکتیک- که او سابقه ی طولانی در ضدییت با آن دارد- نتیجه ی ناگزیرش اعتقاد به خلق الساعه و پیدایش ِ جهان از هیچ است که مفهوم ِ مستتر در آن وجود ِ دست ِ پنهان ِ خدا در آفرینش ِ جهان و به حرکت درآوردن و قانونمند نمودن ِ آن است. چه او به عنوان ِ انکار کننده ی ازلییت و ابدییت ِ ماده ی درحرکت قبول کند، چه بنابر مصلحت ِ فردی و موقعییت ِ اجتماعی/ حرفه ای اش حاشا نموده و « تقیه» کند.

انکار ِ ماتریالیسم ِ دیالکتیک به مثابه ِ تنها توضیح دهنده ی علمی عقلانی ِ جهان ِ واقعن و حقیقتن موجود ِ خود تنظیم گر و خودگردان، و آن را اختراع ِ انگلس یا در واقع توطئه ی انگلس علیه مارکس و نظرات ِ او قلمداد کردن- درمقاله ی یاد شده- به چه معناست جز آنکه اولن جهان بر خلاف ِ نظر ِ انگلس در آنتی دورینگ و دیالکتیک ِ طبیعت، خلق الساعه و آفریده ی یک نیروی ماورا و مافوق ِ مادی است که همان خدا باشد، و ثانیین وقتی مارکس را باورمند به جهان بینی و جهان شناسی ِ« خود ساخته»ی انگلس نداند، یعنی مارکس هم مانند ِ او خداباور و معتقد به خلق الساعه است؟ در آن مقاله حکیمی تا توانسته از خود ایده و نظر ساخته و به مارکس نسبت داده که من در نقد ِ یاد شده ام به تفصیل این نسبت های دروغ رابا نقل قول از مارکس نشان داده و خلاف شان را ثابت کرده ام.

با چنین پیش زمینه ی فکری- اعتقادی است که باید مقاله ی « کرونا متحد ِ ناهوشمند و خطرناک ِ طبقه ی کارگر» را خواند و از آن نتیجه گیری ِ عقلانی نمود.

حکیمی خود را کمونیست و مدافع ِ طبقه ی کارگر می داند. «کمونیست» ی که نه به جهان بینی و جهان شناسی ِ دیالکتیکی ماتریالیستی اعتقاد دارد، و نه از این رو به تکامل در جامعه ی انسانی که محصول و برآمده از تکامل ِ طبیعت است، و درنتیجه ادعای اش در دفاع از طبقه ی کارگرنیز به دلیل ِ بی اعتقادی اش به تکامل ِ اجتماعی فاقد ِاعتبار ِ علمی- تاریخی است، که در ماتریالیسم ِ تاریخی ِ مارکس- انگلس تبیین ِ تئوریک یافته است. به علاوه، آیا اهانت و تهمتی بدتر از این به طبقه ی کارگر هست که ویروس ِ انسان کش و به گفته ی او ناهوشمند و خطرناک برای بشرییت ِ کرونا را متحد و همدست ِ این طبقه قلمداد نماید؟ آیا طبقه ی کارگر مثل ِ کرونا چشم بسته و ناآگاهانه عمل می کند و هرکسی را به صرف ِ انسان بودن به کام ِ مرگ می فرستد؟ آیا طبقه ی کارگر انسان ستیز است یا طبقه ای تاریخی که تنها وظیفه ی تاریخی اش الغای مالکییت ِ خصوصی بر ابزار ِ تولید و اجتماعی کردن ِ آن و هموارنمودن ِ مسیر ِ تکامل ِ اجتماعی برای گذار به دوران ِ کمونیسم، جناب ِ « کمونیست»؟ اگر طبقه ی کارگر بخواهد به شیوه ی کرونا یا با همدستی ِ کرونا انسان کشی کند که دیگر نه انسانی بر روی زمین باقی خواهد ماندو نه ابزار تولیدی که میان ِ انسانیت ِ بی طبقه به طور ِ مشترک مورد ِ استفاده قرار گیرد و همه گان بدون ِ تبعیض و دشمنی ِ طبقاتی از مزایا ی اش بهره مند شوند. حکیمی در سرتا سر ِ مقاله اش حتا یک اشاره به استبداد ِ حاکم بر ایران نکرده و با کلی گویی و فرافکنی سعی کرده رژیم ِ استبدای را رژیمی نرمال و همتراز کشورهای پیشرفته نشان دهد، حتا با نقل قول ِ دروغ از« مردم ِ ایران »،آنجا که می نویسد:« مردم ِ ایران بی ارزش بودن جان ِ خود درمقابل ِ ارزشمند بودن ِ نظام ِ سرمایه داری و ناتوانی ِ آشکار ِ این نظام در مقابله با کرونا را این گونه در فضای مجازی فریاد زدند: این چه نظام ِانسان کشی است که تا دلت بخواهدموشک دارد اما برای حفاظت ازجان ِ انسان ها در مقابل ِ کروناندارد ». آیا واقعن « مردم ِ ایران» اند که در این شرایط علیه سرمایه داری فریاد زده اند، یا تحلیلگران و مفسران و منتقدان ِ داخلی ِ رژیم ِ حاکم اند که با آگاهی از عواقب ِ کار شانِ دل به دریا می زنند و از طرف ِ ایرانیان ِ ضد ِاستبداد و خواهان ِ دموکراسی و آزادی های سیاسی، به عملکردهای ضد ِ انسانی و ضد ِ ایرانی ِ رژیم اعتراض می کنند، جناب ِ حکیمی؟ در ایران چه کسانی گفته ومی گویند این چه نظام ِ انسان کشی است که تا دل ات بخواهد موشک دارد و موشک پرتاب می کند و موشک بذل و بخشش می کند اما پول ندارد حقوق ِ ماه ها به تاخیر افتاده ی کارگران را- که جنابعالی ادعا می کنی مدافع شان هستی- پرداخت نماید؟ و آیا این خلافگویی های شما به طرفداری از رژیم ِ حاکم نیست ؟. حکیمی، آگاهانه و عمدن سوراخ ِ دعا را گم می کند تا آنچه منتقدان ِ داخلی به نمایندگی از سوی اکثرییت ِ این جامعه چه پیش از کرونا و چه در شرایط ِ خاص ِ این روزها نوشته و یا بر زبان آورده اند به نفع ِ مخاطب ِ اعتراض ها لاپوشانی نماید و وارونه جلوه دهد. مگر این « مردم» همان کسانی نیستند که در تمام اعتراضات شان فریاد برآورده اند: دشمن ما همینجاست، دروغ میگن آمریکاست. بی آنکه چشم ِ یاری از آمریکا یا هر قدرت برونمرزی ِ دیگر داشته باشند؟ آقای محسن حکیمی؟

حکیمی درست به شیوه ی صدا و سیمای رژیم ناتوانی دولت های اروپایی و آمریکا را عمده می کند تا ناتوانی ِ رژیم در تامین ِ حد ِاقل ِ لوازم ِ مورد نیاز برای مقابله با کرونا را پنهان سازد. می نویسد:« بی اهمییتی ِ جان ِ انسان ها درنظام ِ سرمایه داری و ناتوانی ِ حکومت های گوناگون، خود را در کره جنوبی، ایتالیا، اسپانیا، فرانسه، آلمان، بریتانیا و آمریکا نشان داد. در بریتانیا، کمبود ِ کادر ِ درمانی و تجهیزات ِ پزشکی و به طور ِ کلی ناتوانی از مقابله با کرونا به چنان وضعییت ِ فضاحت باری رسیده که بیمارستان ها برای پوشش و حفاظت از جان ِ کادر ِ درمانی از کیسه ی زباله استفاده می کنند...{ توگویی از زیر نویس های شبکه های تلویزیونی ِ صدا و سیما رونویسی کرده است!}.». کدام ایرانی است که این خبرهای« دست اول» را روز و شب از صدا و سیما نشنود یا در زیرنویس های اش نخواند، بی آن که حتا یک کلمه از مشکلات ِ کادر ِ درمانی و کمبودهای داخل ِ ایران ودلایل ِ برای همه گان معلوم ِ این کمبودها گفته شود.

بدتر از همه این که، حکیمی رسانه های آزاد ِ غربی را متهم می کند که در تقابل قرار دادن ِ علم و خرافات ِ دینی زیاده از حد به علم بها میدهند! او با نقل ِ مثال های به اصطلاح تاریخی از اروپای غربی با جانبداری ِمی توان گفت علنی از خرافه و خرافه پرستی، می خواهد ثابت کند که خرافه همیشه بوده و علم هم نمی تواند داعیه ی به عقب راندن ِ خرافات را داشته و آنچنان که رسانه ها ادعا می کنندخرافات هیچ گاه در برابر ِ علم زانو نزده است. با طعنه برعلم و مدافعان ِ علم در برابر ِ خرافه می نویسد:« آنان{ رسانه های رادیکال ِ غربی} از پیروزی ِ علم بر خرافات ِ مذهبی می گویند و چشم بر این حقیقت{ بگذریم که تفاوت ِ حقیقت و واقعییت را هم نمی داند} می بندند که اگر پیروزی ِعلم بر خرافات مشکل را حل کرده بود، این مشکل قرن ها ودهه ها پیش باید حل می شد{ و خوشبختانه هنوز حل نشده و هیچگاه حل نخواهد شد!}. ». در ادامه چندین مثال از اروپای غربی در دهه های مختلف می آورد تا ثابت کند این خرافه های مذهبی است که همیشه پیروز و سربلند بیرون آمده و نه علم! دقیقن گویی دارد به نمایندگی از سوی ِ ملاهای حاکم سخن می گوید.

بحث و نتیجه گیری اش زمانی کامل می شود که می نویسد: « به نظر ِ من طبقه ی کارگر ِ جهانی باید به کرونا به چشم ِ یک متحد بنگرد، و چهارچشمی مواظب باشد این متحد ِ ناهوشمند و خطرناک از پشت به او خنجر نزند»! یک پرسش ِ شناخت شناسانه و ماهییت شناسانه از جناب ِ « نظریه پرداز»!: اگر کسی ادعا کند کمونیست و مدافع ِ کارگران ِ ایران است اما در مقاله ای که سر تا ته اش علیه نظام ِ سرمایه داری در اروپا و آمریکاست حتا یک کلمه از بی حقوقی ِ میلیون ها کارگر ِ ایرانی سخن نگوید، او را چه باید نامید: کرونای نا هوشمند ِ خطرناک ، یا متحد ِ هوشمند و خطرناک ِ کرونا؟!

Posted by l at 10:51 AM | Permalink

جهل و خرافات دینی و بی‌توجهی حکومت جامعه ایران را در معرض خطر بزرگی قرار داده است!

https://youtu.be/zW_xRIJxEkQ

ﻫﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺩ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩ

ﻫﺮ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﯾﺎ ﺑﻮﺩ

ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺑﺴﭙﺮﺩﻧﺪ

ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺳﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟

ﺭﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﭙﺎﻭﻝ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ

ﺍﯾﻨ‌ﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻏﻔﻠﺖ ﻭ ﺑﯿ‌ﺤﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ

ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﮑﺎﻧﺪﻧﺪ

ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯽ‌ﺑﺮﮒ ﻭ ﻧﻮﺍ ﺑﻮﺩ

ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﯿم ﺩﺭﯾﻐﺎ

ﺍﯾﻨ‌ﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻻﻻﯾﯽ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ

ﺍﯾﮑﺎﺵ ﺩﺭ ﺩﯾﺰﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ‌ﻣﺎﻧﺪ

ﯾﺎ ﮐﺎﺵ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻤﯽ ﺷﺮﻡ ﻭ حیا بود!

ﺍﯾﺮﺝ ﻣﯿﺮﺯﺍ

این شعر ایرج میرزا، دقیقا با وضعیت امروز ایران تطابق دارد از این‌رو، می‌توان گفت ایرج میرزا شاعر آینده‌نگری بود. در جامعه ما دین و دربار سده‌ها همدیگر را تقویت کردند تا این که سرانجام حکومت جهل و جنایت اسلامی در جامعه ما به قدرت رسید. حکومتی که از همان آغاز پایه‌هایش با جهل و خرافات، سرکوب و اختناق، تروریسم و اعدام، کشتار و جنگ، دروغ و ریا و چپاول بنا شده است.

فاصله‌گذاری «هوشمند» و یا «ناهوشند و ابلهانه»!

در حالی که سازمان جهانی بهداشت پیش‌بینی کرد که وضعیت جهانی در رابطه با کروناویروس وخیم‌تر خواهد شد. از این‌رو نباید قرنطینه برداشته شود.

ریاست سازمان جهانی بهداشت در این خصوص گفت: «باور کنید که اوضاع بدتری در انتظار ماست. بیایید با کمک یکدیگر مانع از بروز این تراژدی بشویم.»

ریاست سازمان جهانی بهداشت خاطرنشان نمود که بشریت هنوز می‌تواند از بروز بحرانی جدی‌تر جلوگیری کند که این بیماری همه‌گیر ببار خواهد آورد. اما عدم اطلاعات کافی در باره این ویروس وضع را بدتر می‌کند.

مقامات حکومت اسلامی ایران تا چهارشنبه ۳ اردیبهشت ۱۳۹۹، مرگ ۵ هزار و ۳۹۱ نفر را به‌طور رسمی اعلام کردند و تعداد کل مبتلایان هم به ۸۵ هزار و ۹۹۶ نفر رسید. این آمار در حالی است که یک مقام سازمان بهداشت جهانی گفته است آمار اعلام شده مقامات ایران درباره مبتلایان به ویروس کرونا تنها یک پنجم مبتلایان واقعی است.

تا روز چهارشنبه ۳ اردیبهشت در آمریکا بیش از ۸۲۶ هزار نفر به ویروس کرونا مبتلا شده و بیش از ۴۵ هزار نفر جان باخته‌اند. آمریکا بیش‌ترین تعداد بیمار مبتلا به کرونا را در جهان دارد.

تا بامداد چهارشنبه ٢٢ آوریل - ٣ اردیبهشت، تعداد کل تلفات جهانی به علت ابتلا به ویروس کرونا ١٧۴هزار نفر اعلام شد. این رقم همه قربانیان را از آغاز اپیدمی تا امروز در بر می‌گیرد. هم‌چنین در ١٩٣ کشور، مجموعا ٢ میلیون و ۵٢۵هزار مورد ابتلا ثبت شده است.

در چنین شرایطی، از رهبر و دولت گرفته تا مجلس خبرگان، مجلس شورای اسلامی، امام جمعه‌ها و سایر نهادهای حکومتی نه تنها به ابتدایی‌ترین وظایف خود در قبال زیست و زندگی و بهداشت عمومی و سلامتی شهروندان اهمیتی نمی‌دهند، بلکه یک مشت آخوند و پاسدار راه افتاده‌اند و هر روز یک مشت دروغ و خرافات تحویل جامعه می‌دهند و هر منتقد و مخالف را دستگیر و زندانی و اعدام می‌کنند.

این وضعیت جامعه ایران را در معرض خطرات فاجعه بار انسانی قرار داده است و می‌توان پیش‌بینی کرد که در هفته‌های آینده متاسفانه شاهد افزایش ابتلای عر چه بش‌تر شهروندان به کرونا و قربانیان آن خواهیم بود.

با شیوع کرونا در جهان بسیاری کشورها تمام توان علمی خود را برای یافتن دارو یا واکسنی بر ضد کوید‌۱۹ به کار گرفته‌اند و هم‌زمان تلاش‌های دیگر کشورها در این زمینه را نیز به‌دقت زیر نظر دارند. کم‌تر روزی سپری می‌شود که در آن خبری در این رابطه منتشر نشود. ایران هم در این عرصه بیکار ننشسته است و گاه و بی‌گاه گزارش‌هایی در رابطه با «آمدن دارویی خاص تا ۳ ماه دیگر» یا «تست موفق» این ماده یا آن ماده اثرگذار بر روی این بیماری منتشر می‌شود.

هنوز زمان زیادی از تجویز استعمال «روغن بنفشه» از سوی عباس تبریزیان که با عنوان «پدر طب اسلامی» شناخته می‌شود و جنجال شاگرد او، شیخ «مرتضی کهنسال» که برای شفای بیماران کرونایی، با انگشت به دهان و دماغ مبتلایان کرونا «عطر پیامبر» می‌مالید نگذشته بود که «حکیم مهدی سبیلی»، یکی دیگر از متخصصین «طب اسلامی» و مدیر «انجمن علمی و آموزشی طب الصادق»، یافته‌اش در مقابله با کرونا را به نمایش گذاشت: «نوشیدن ادرار شتر»؟!

انتشار کلیپی از این «حکیم» در شبکه‌های اجتماعی سر و صدای زیادی به راه انداخته است. کار به جایی رسیده که وزارت بهداشت هم به آن واکنش نشان داده.

کیانوش جهانپور سخن‌گوی وزارت بهداشت، در واکنش به خوردن ادرار شتر برای درمان کرونا گفته، این‌که هر فردی برود ادرار شتر را مصرف کند ربطی با این وزارتخانه نداشته و وزارت بهداشت ناظر بر حریم خصوصی افراد نیست. رییس مرکز روابط عمومی وزارت بهداشت گفت، «شاید این موارد برای انبساط خاطر افراد باشد و بیش از آن قابل ارزش نیست.»

معلوم نیست از کی قرار شده حکومت اسلامی در امر خصوصی شهروندان دخالت نمی‌کند.

در چنین موقعیت خطیری، از روغن بنفشه تا ادرار شتر؛ نسخه «طب اسلامی» برای مبارزه تا کشف سپاه با کرونا در ایران فاجعه‌بار هستند.

با شیوع کرونا در ایران، مروجان «طب اسلامی» گه‌گاه با کشفی تازه‌ برای مبارزه با کرونا خبرساز می‌شوند. پس از تبلیغ روغن بنفشه، حکیمی این‌بار از «ادرار شتر» رونمایی کرد. واکنش‌ها به این خبر از تمسخر تا تایید در نوسان است.

طی روزهای گذشته فردی با انتشار ویدئویی ادعا کرد نوشیدن ادرار شتر بیماری کرونا را درمان می‌کند. این فرد که «مهدی سبیلی» نام دارد مدعی است داروی کرونا را کشف کرده و در این ویدئو آن را هم میل کرد؛ ادرار شتر! لینک فیلم این فرد در زیر همین مطلب آمده است.

در این ویدئوی یکی از مدعیان طب اسلامی که شبیه آقازاده‌هاست با سر کشیدن ادرار شتر در برابر دوربین، دیگران را ترغیب به این کار جهت جلوگیری از ابتلا و درمان کرونا کرده است.

«مهدی سبیلی»، مدیر انجمن علمی آموزشی «طب‌الصادق»، برای اثبات نظریه خود مقابل دوربین لیوانی از ادرار شتر می‌نوشد و ادعا می‌کند که این نوشیدنی از او برابر آلودگی هوای تهران نیز محافظت خواهد کرد.

پیش از این نیز برخی دیگر از مدعیان طب اسلامی برای تجویز درمان کرونا در بیمارستان‌ها دیده شده بودند.

واکنش‌ها در شبکه‌های اجتماعی به ویدیوی تبلیغ ادرار شتر زیاد است؛ از تمسخر و تقبیح گرفته تا دفاع از آن و استناد به روایات.

در ماه‌های گذشته «طب اسلامی» به‌شدت خبرساز شده است، واکنش‌های شدید متخصصان و جوامع علمی ایران را در پی داشته و به معضلی برای مسئولان حوزه بهداشت و درمان تبدیل شده است.

در دی‌ماه سال گذشته، عباس تبریزیان، پیش از تبلیغ روغن بنفشه برای درمان کرونا، در جمع هوادارانش، کتاب «اصول طب داخلی ‌هاریسون»، یکی از کتاب‌های درسی شناخته‌شده آموزش پزشکی را به آتش کشید. عمل او بازتاب زیادی در محافل پزشکی و فضای رسانه‌ای پیدا کرد. در آن زمان هم کیانوش جهانپور، مدیرکل روابط عمومی‌ وزارت بهداشت، با ابراز نگرانی از «دخالت‌های مکرر این مدعی طلب اسلامی»، از رییس قوه قضاییه خواست هم در مقام ریاست این قوه و هم به‌عنوان رییس دادگاه ویژه روحانیت، با این فرد و جریان حامی‌ او، برخورد کند.

بعد از این ماجرا خبرهایی در مورد بازداشت این روحانی منتشر شد که خبرگزاری میزان، خبرگزاری وابسته به قوه قضاییه، به نقل از دادستانی ویژه روحانیت این موضوع را تکذیب کرد. در عوض سه پزشک ایرانی به حکم یک دادگاه کیفری در مشهد، به جرم اعتراض به اقدام عباس تبریزیان در سوزاندن این مرجع معتبر پزشکی، هر کدام به تحمل ۶۰ ضربه شلاق محکوم شدند. سخن‌گوی وزارت بهداشت در آن روزها در پی انتشار این خبر، از «رفتار علیه سلامت عمومی جامعه» توسط این روحانی و جریان «طب اسلامی» در کشور و «دخالت غیرمجاز» آن‌ها در درمان بیماران انتقاد کرد و حکم صادره علیه سه پزشک را قطعی و نهایی ندانست.

البته خود مقامات وزارت بهداشت و درمان حکومت اسلامی، به همین تفکرهایی خرافی و ریاکاری و پنهان کاری آلوده‌اند.

چندی بعد و در پی مرگ یکی از بیمارانی که «مرتضی کهنسال» از او عیادت کرده و «عطر پیامبر» به دهانش مالیده بود، سازمان نظام پزشکی کشور به این جریان و به حضور این مدعی طب اسلامی بر بالین بیماران مبتلا به کرونا اعتراض کرد و آن را «مصداق بارز تشویش اذهان عمومی» دانست و خواستار برخورد مقام‌های قضایی با این مسئله شد. دادستان بندر انزلی، روز چهارم فروردین خبر داد که دستور بازداشت این فرد با هماهنگی دادستان ویژه روحانیت صادر شده است.

مرتضی کهنسال، روحانی اهل لنگرود و یکی از شاگردان مکتب طب اسلامی، کلیپی جنجالی از حضور بر بالین بیماران مبتلا به کرونا در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده است. او با عبا و عمامه، بدون ماسک و دست‌کش، بالای سر مبتلایان می‌رود و با انگشت و قطره چکان، مایعی را به پشت لب و دور دهان بیماران می‌مالد. او محلول را «عطر پیامبر» معرفی می‌‌کند.

ظاهرا اقدام این شیخ جوان، به چالش کشیدن رییس دانشگاه علوم پزشکی اصفهان است که درباره عیادت و ملاقات بدون تجهیزات با بیماران کرونا هشدار داده بود. دکتر طاهره چنگیز گفته بود اگر در این صورت کسی مبتلا نشد در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان را می‌بندد و استعفا می‌دهد.

کهنسال در فیلمی که پخش کرده، با لب‌خند می‌گوید: «در یکی از بیمارستان‌های مرجع هستیم... این را بفرستید برای همون خانم دکتر که گفت هم استعفا می‌دم و هم در دانشگاه‌ها را می‌بندم. کلیپ‌های بعدی هم میاد...» و سپس بر بالین بیماری می‌رود که کرونا دارد و مایع مربوطه را به دور دهان و دماغ بیماران می‌مالد.

او در پیامی دیگر ریشخندکنان می‌گوید: «... ویروس کرونا از شهر ووهان به شهر سوهان آمد و آن وقت پشت ماسک تو گیر کرد... ۳۶ هزار میلیارد بودجه بهداشت... ماسک هست، نیست؛ احتکار شد. ۵۳۰ میلیارد ستاد بحران ...»

سازمان نظام پزشکی این اقدام را محکوم کرده و البته نه در بیانیه‌ای رسمی بلکه در کانال تلگرامی خود نوشته: «این شخص به اعتبار لباسش به بیمارستان و بر بالین بیماران رفته و کسی هم جلوی او را نگرفته؛ بدون حفاظت شخصی بوده و بخت گرفتاری‌اش بالا و چه بسا الان ناقل است و در جامعه رفت و آمد دارد...»

نظام پزشکی می‌‌پرسد پخش فیلم، تبلیغ برای طب اسلامی و تظاهر به این که همه اشتباه می‌کنند «مصداق بارز تشویش اذهان عمومی» نیست؟

فیلم و سلفی‌های مرتضی کهنسال با بیماران کرونایی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود. وب‌سایت «فرارو» می‌نویسد: «مرتضی کهنسال، اهل لنگرود از شاگردان عباس تبریزیان، چهره جنجالی طب اسلامی، ۲۷ اسفند به یکی از بیمارستان‌های گیلان رفت و سپس با پرواز به اصفهان و به یکی از بیمارستان‌های این شهر رفته است.»

روحانی جنجالی مسئول «ستاد احیای طب اسلامی در گیلان» و نماینده آیت‌الله تبریزیان است. او پیش‌تر در کلیپی کوتاه گفته بود: «... در حالی که دانش آموختگان مکتب هاریسون به جای درمان مردم، آن‌ها را ترسانده‌اند‌، قرنطینه کرده و از اجتماع دور کرده‌اند، ما دانش‌آموختگان طب اسلامی حاضریم در قرنطینه وارد شویم و راه و روش درمان و قدرت اهل بیت را به همه مردم نشان دهیم.»

عباس تبریزیان، استاد مرتضی کهنسال که عنوان «پدر طب اسلامی» را یدک می‌کشد، داروی «امام کاظم» و استعمال «روغن بنفشه» را برای درمان کرونا تجویز کرده است.

به‌نظر نمی‌رسد در مورد این ویدیو، مانند دو موردی که در بالا اشاره کردیم، «خلافی» صورت گرفته باشد که برای نمایش هم شده حکم جلبی صادر شود. رییس مرکز روابط عمومی وزارت بهداشت در واکنش به ادرارنوشی شتر در این کلیپ می‌گوید، «این افراد ممکن است مشکلات شخصیتی و اجتماعی داشته باشند.» اگر چنین مسایلی گفته می‌شود ظاهری و برای کلاه گذاشتن سر افکار عمومی است.

هنوز خبری از سلامت یا ایمنی نوشنده‌ ادرار شتر در این کلیپ، در برابر کرونا، منتشر نشده است.

پیش از آن‌که نام کهنسال به‌خاطر اقدامش در بیمارستان برسر زبان‌ها بیفتد، فایل صوتی و تصاویری از او به‌همراه سه آخوند دیگر منتشر شد که نشان می‌داد در جلسه ستاد بحران قم نیز حضور دارد. مرتضی کهنسال به‌همراه فردی به‌نام تقی‌زاده در این جلسه حضور دارد و می‌گوید: «آمده صدایش را به گوش رهبری برساند.»

تقی‌نیا در همان جلسه گفته ۱۲ سال در حوزه طب اسلامی زحمت کشیده است اما بین او و یکی از حاضران در جلسه بر سر مدرک تحصیلی‌اش جدال لفظی رخ می‌دهد و فرد مذکور به وی می‌گوید: «از کجا در زمینه طب اسلامی مدرک گرفته‌اید» و تقی نیا پاسخ می‌دهد: «از حوزه.» پزشک در جواب می‌گوید: «حوزه علمیه صلاحیت دادن مدرک پزشکی را ندارد.» تقی‌نیا هم پاسخ می‌دهد: «آیا امام صادق هم صلاحیت ندارد و …»

در ادامه تقی‌نیا به انتقاد از اقدامات بهداشتی انجام شده می‌پردازد و می‌گوید: تا کی و کجا می‌خواهید همه جا را با الکل ضد عفونی کنید و ماسک بزنید. وی هم‌چنین مدعی می‌شود که در تاریخ اسلام سابقه نداشته ۱۲۰ جنازه را بدون غسل و کفن و در گور دسته‌جمعی دفن کنند. مگر حرم اهل بیت ریسک‌پذیر است. مگر شفاخانه حضرت رضا پنجره فولاد نیست. به چه مجوزی آن‌جا را با الکل و مواد دیگر، ضد عفونی کردید؟

این روزها که بحران شیوع ویروس کرونا به اوج خود رسیده، افرادی که با ندیده گرفتن مسائل بهداشتی جان مردم را به خطر می‌اندازند نیز در حال افزایش هستند؛ آن‌ها که در حرم معصومه را می‌شکنند؛ آن‌ها که ضریح را لیس می‌زنند؛ آن‌ها که مالیدن روغن بنفشه بر مقعد تجویز می‌کنند، نمونه‌ای از همین افراد هستند که اوج مشکلات هم‌چنان بر بحران‌ها می‌افزایند.

این حاشیه‌ها در حالی است که با وجود مخالفت وزارت بهداشت با طب اسلامی در سال‌های گذشته،‌ حامیان طب سنتی و اسلامی در سایه حمایت نزدیکان علی خامنه‌ای، رهبر حکومت اسلامی، فعالیت خود را گسترش داده‌اند.

بی‌جهت نیست که کیانوش جهان‌پور،‌ رییس روابط عمومی وزارت بهداشت،‌ روز دوشنبه اول اردیبهشت‌ماه در واکنش به انتشار ویدیوی توصیه به نوشیدن ادرار شتر برای تقویت ایمنی علیه کرونا گفت: «هر فردی می‌تواند به اصطبل برود و هرچیزی را مصرف کند، اما هیچ‌کدام از این موارد مورد تایید وزارت بهداشت نیست.»

او با اشاره به این‌ که «وزارت بهداشت ناظر بر حریم خصوصی مردم نیست»، از عدم ورود به این مسئله خبر داد. با این‌حال، تلاش جهان‌پور برای گذر از این مسئله روز سه‌شنبه با واکنش کامبیز نوروزی،‌ حقوقدان و وکیل دادگستری،‌ مواجه شد.

او انتشار فیلم و توصیه به مردم به نوشیدن ادرار شتر به صورت عمومی را به حریم خصوصی «مطلقا بی‌ربط» دانست و در حوزه مسائل عمومی عنوان کرد.

نوروزی هم‌چنین از «ناتوانی و بی‌بضاعتی» وزارت بهداشت در مقابله با این اقدام انتقاد کرد.

از سوی دیگر مصطفی معین،‌ رییس شورای عالی سازمان نظام پزشکی،‌ روز دوشنبه با انتشار متنی در صفحه اینستاگرام ضمن «خرافی و موهوم» خواندن طب سنتی و اسلامی به این موضوع واکنش نشان داد. او نوشت: «درمان بیماری‌ها با خوردن خون جوجه تیغی،‌ دود کردن «عنبر نسا» یا پشکل الاغ ماده، ‌به کارگیری شیاف روغن بنفشه،‌ نوش جان کردن ادرار شتر، تاکید بر عدم رعایت توصیه‌های بهداشتی پزشکان برای پیشگیری از کرونا و عدم درمان دارویی آن از جمله خرافه‌پراکنی‌ها است.»

چند روز پیش نیز شبکه افق صداوسیمای جمهوری اسلامی در برنامه‌ای طی گفت‌وگو با یک فرد به‌عنوان کارشناس توصیه به «بوییدن چندباره نارنج تازه» برای تقویت ایمنی برابر این بیماری کرده بود.

تبلیغ گسترده توصیه‌‌های حامیان طب اسلامی برای درمان بیماری همه‌گیر کرونا در حالی هنوز آزادانه صورت می‌گیرد که دستگاه قضایی و نیروی انتظامی بارها نسبت به انتشار اخبار مرتبط به کرونا به روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها هشدار داده و هم‌چنین ده‌‌ها فعال مجازی را به دلیل انتشار گزارش‌هایی بازداشت کرده‌اند.

حامیان طب اسلامی بر پایه توصیه‌های رهبران مذهبی و در راس همه روح‌الله خمینی و علی خامنه‌ای،‌ مبنی بر مقابله با آن‌چه که «علوم غربی» می‌نا‌مند طی دهه‌های اخیر با حمایت از «اسلامی‌سازی علوم» فعالیت خود را گسترش داده‌اند.
علی‌اکبر ولایتی،‌ پزشک و از نزدیکان رهبر حکومت اسلامی،‌ در آذرماه سال گذشته گفته بود که وزارت بهداشت باید به فعالان تجربی طب سنتی مجوز دهد.

او که اکنون رییس بیمارستان «مسیح دانشوری»،‌ از جمله مراکز اصلی نگه‌داری بیماران کرونا،‌ است در آن زمان حتی خواهان ارائه مجوز قانونی برای افرادی در حوزه طب سنتی شده بود که مدرک دانشگاهی ندارند.

از سوی دیگر علیرضا مرندی،‌ رییس فرهنگستان علوم پزشکی و رییس تیم پزشکی خامنه‌ای، در این زمینه گفته است: «امیدوارم به‌سمتی برویم که آموزش پزشکی و ارائه خدمات سلامت بعد اسلامی داشته باشد.»

او هم‌چنین از تربیت «پزشک حکیم و قرآنی» در این زمینه دفاع کرده است. با این حال،‌ روی خوش نشان ندادن وزارت بهداشت به طب سنتی و اسلامی، نه تنها جدی نیست، بلکه بسیار هم ریاکارانه است!

ده‌ها پایگاه اطلاع‌رسانی اینترنتی و مرکز آموزشی آزاد و دولتی با عنوان طب اسلامی و یا سنتی در شهرهای مختلف کشور مشغول به فعالیت هستند و برای درمان بیماری‌های مختلف اقدام به ارائه راه‌حل می‌کنند.

یکی از این پایگاه‌های تبلیغی وب‌سایت موسوم به «حوزه»، متعلق به مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی،‌ است. این وب‌سایت در مطلبی درباره ضرورت گسترش علوم اسلامی و مقابله با علوم غربی نوشته است: «از مطالبات غرب و دشمنان اسلام، وابستگی تمام عیار مسلمین به آنان، مخصوصا کمپانی‌های داروسازی یهودیان می‌باشد؛ اما در سبک زندگی اسلامی، بنا بر اصل استقلال مسلمین، بهترین راه، درمان با داروهای غیر شیمیایی است.»

آموزش طب اسلامی و سنتی، هم‌چنین در مراکزی در برخی دانشگاه‌ها از جمله علوم پزشکی «شهید بهشتی» در تهران و «فردوسی» در مشهد نیز صورت می‌گیرد.

اکنون مشخص نیست در سایه اختلاف‌نظر دستگاه‌های حاکمیتی و بی‌اعتنایی مراجع قضایی و انتظامی درباره فعالیت و توصیه‌های غیرعلمی این مراکز و افراد مسئولیت جان بیماران و شهروندانی که با خطر سلامت جسمانی مواجه می‌شوند با چه نهادی خواهد بود.

باید ۳۰ بهمن ۹۸ را در تقویم رسمی ‌ایران به ثبت رساند تا همه به یاد داشته باشند در این روز با قرنطینه شهر قم، به‌عنوان کانون سرایت و انتقال ویروس کرونا مخالفت شد.

بنا به گفته نماینده شیراز «در همان روزها به وزارت کشور پیشنهاد شد انتخابات را کلا به عقب بیندازد و اصرار شد اگر این کار را انجام نمی‌دهند حداقل انتخابات قم به تعویق بیفتد که هیچ‌کدام از این کارها صورت نگرفت.»

عبدالرضا رحمانی فضلی، وزیر کشور یک روز پس از انتخابات در جلسه‌ای به این واقعیت اقرار کرده و گفته است: «از ما خواستند انتخابات را به‌خاطر کرونا عقب بیندازیم و یا حداقل در قم به تعویق بیفتد که ما به‌عنوان مجری انتخابات مقاومت کردیم و از این صحبت‌ها تمکین نکردیم و پیشنهادات را نپذیرفتیم.»

با وجود تمام تلاش‌ها برای به پای صندوق ‌آوردن مردم حتی با وجود خطر شیوع بیش‌تر کرونا، انتخابات اسفندماه مجلس رکورد کم‌ترین میزان مشارکت مردم در ۴۱ سال گذشته را به نام خود ثبت کرد.

پیش‌تر وزیر پیشین بهداشت ایران هم در یادداشتی که دوم فروردین در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرد نوشت که حدود یک ماه پیش از اعلام رسمی شیوع کرونا در قم، نگرانی خود در مورد این مسئله را به مسئولان منتقل کرده است.

حسن قاضی‌زاده هاشمی نوشته که او «از اوایل دی و بلکه اواخر آذر ماه» نگرانی‌ها، نظرات و پیشنهادهایش درباره شیوع ویروس کرونا را «به سمع و نظر» مسئولان ارشد، از جمله رییس‌جمهوری حسن روحانی و پیش از همه به اطلاع برخی مدیران وزارت بهداشت رسانده است.

حسن روحانی و اعضای دولتش حتی مدعی‌اند که وضع در ایران از سایر کشورهای جهان بهتر است، «تخت‌های بیمارستان ها خالی است» و ایران حاضر است به آمریکا کمک رسانی کند.

خامنه‌ای نیز در سخنرانی‌های خود ابتدا کرونا را بی‌اهمیت خواند، سپس آن را توطئه بیولوژیک آمریکا و حتی از آن هم فراتر کار «اجنه» دانست.

وزیر بهداشت ایران در پاسخ به انتقادهای مسعود نیلی، مشاور سابق اقتصادی رییس‌جمهور در مورد عملکرد وزارت بهداشت در مقابله با کرونا گفت، الگوی مدیریت بیماری کووید۱۹ در کشور یک «مدل ملی موفق» و «مبتنی بر روش علمی و منطبق با اصول منطقی مبارزه با بیماری‌های واگیر» بوده است.

به گزارش روزنامه «جهان اقتصاد» سعید نمکی افزوده است که این مدل آن چنان موفق بوده که «امروز با کمال افتخار در مقایسه با آن‌چه در اثر بیماری بر جهان مسلح به پول، تکنولوژی، ابزار و امکانات می‌گذرد می‌توان بیان کرد که در اکثر استان‌ها به آستانه مهار و کنترل نزدیک شدیم.»

او خاطرنشان ساخت که در اواخر دی‌ماه با شروع واگیری کرونا در چین برای جلوگیری از ورود این بیماری به کشور «جلسه اورژانسی با حضور معاون اول رئیس جمهور» برای «لغو پروازهای رفت و برگشت به چین» را تقاضا کرده است.

مسعود نیلی، مشاور اقتصادی پیشین حسن روحانی، اخیرا در مطلبی در روزنامه جهان اقتصاد، در نقد عملکرد وزارت بهداشت در زمینه مقابله با کرونا نوشت: «وقتی به تعطیلات نوروزی رسیدیم، با کمال تعجب مشاهده کردیم که فقط به توصیه‌های اخلاقی و تب‌سنجی در بدو ورود به مقاصد مسافران بسنده شد.»

به گزارش خبرگزاری مهر محسن هاشمی آمار رسمی وزارت بهداشت درباره شیوع کرونا در ایران را غیرواقعی خواند و گفت اعضای شورای شهر نگرانند که این آمار تصور عادی شدن شرایط را ایجاد کنند و بستر اتخاذ تصمیماتی در مورد رفع محدودیت‌ها شوند.

او افزود: «همان‌گونه که برآوردهای مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، نظرات متخصصان و سایر بررسی‌ها نشان می‌دهد، آمار ابتلا و قربانیان کرونا در کشور بسیار بیش‌تر از عدد اعلام شده رسمی است.»

مرکز پژوهش‌های مجلس روز ۲۶ فروردین بر اساس برخی برآوردها اعلام کرده بود که آمار واقعی قربانیان بیماری کووید‌۱۹ دو برابر و شمار واقعی مبتلایان به ویروس جدید کرونا بین هشت تا ده برابر آماری است که وزارت بهداشت ایران منتشر می‌کند.

این ارزیابی که بسیاری از کارشناسان داخلی و بین‌المللی آن را با اختلاف اندکی تایید می‌کنند بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های ایران و فضای مجازی داشت.

محمد قاسمی، سرپرست مرکز پژوهش‌های مجلس دو روز بعد رسانه‌ها را به تحریف آمار تخمینی این نهاد متهم کرد و بدون مشخص کردن موارد تحریف شده گفت: «داده‌های مرکز پژوهش‌های مجلس به هیچ وجه متعرض آمار مسئولان ستاد ملی کرونا نشده است.»

کمبود تعداد آزمایش کرونا، در کنار نادقیق بودن برخی تجهیزات مورد استفاده، می‌تواند به ارائه تصویری نادرست از روند شیوع ویروس کرونا و تاثیر راهکارهای مقابله با آن منجر شود و همان گونه که اعضای شورای شهر نیز ابراز نگرانی کرده‌اند مبنای تصمیم‌های شتاب‌زده در مورد کاهش محدودیت‌ها شود.

با تصمیم ستاد ملی مقابله با شیوع کرونا در مورد از سرگیری فعالیت اداره‌های دولتی و برخی از واحدهای صنفی بزرگراه‌ها و خیابان‌های پایتخت به شدت شلوغ شده و ازدحام جمعیت در وسائل نقلیه عمومی امکان فاصله‌گذاری فیزیکی را نمی‌دهد.

محسن هاشمی رفسنجانی در حاشیه نشست روز یک‌شنبه ۲۴ فروردین شورای شهر تهران با اشاره به تصمیم ستاد ملی مقابله با کرونا مبنی بر حضور دو سوم کارمندان و کارگران در محل کار، نسبت به «شیوع دوباره پاندمی کرونا» ابراز نگرانی کرد.

تصمیم‌های جدید ستاد ملی مقابله با کرونا در مورد اداره‌های دولتی از روز شنبه گذشته به اجرا درآمده و مطابق آن قرار بوده است بسیاری از اصناف نیز از شنبه آینده فعالیت خود را از سر گیرند.

به گزارش خبرگزاری ایسنا، رئیس شورای شهر تهران می‌گوید به این ترتیب وسائل حمل و نقل عمومی «قطعا» با ازدحام جمعیت روبرو می‌شوند و این در حالی است که «وزارت بهداشت و سازمان‌های بهداشتی، حمل و نقل عمومی را آلوده‌تر از فضاهای دیگر هم‌چون مدارس، دانشگاه‌ها و غیره می‌دانند.»

او می‌گوید از آن‌جا که سیستم تهویه واگن‌های مترو کار هوادهی را هم انجام می‌دهند و مقداری از هوای داخل واگن‌ها را دوباره به جریان می‌اندازند، بنابر این «باید فکری به حال تهویه داخل واگن‌ها شود و اگر نتوانند باید مترو متوقف شود.»

هم‌زمان، حسن خلیل‌آبادی، رییس کمیته میراث فرهنگی شورای شهر تهران شنیدن برخی خبرها در مورد دفن قربانیان بیماری کووید‌۱۹ در گورستان‌های قدیمی شهر ری را نگران‌کننده خواند و گفت با این کار بهداشت عمومی شهروندانی که نزدیک این گورستان‌ها زندگی می‌کنند به خطر می‌افتد.

برخی آخوندها اصرار دارند که در مقابل اپیدمی باید روزی پنج بار تربت کربلای «سیدالشهداء» را در دهان گذاشت و تبلیغ می‌کنند امام باقر و امام صادق براین امر تاکید کرده‌اند. همه آخوندها مردم را فرامی‌خوانند تا از ائمه معصومین طلب شفا نمایند. مسئولان گفتند «به لطف خدواند و عنایت امام رضا» باید امیدوار بود. روسای حوزه گفتند مواد شمیایی نباید به حرم داخل شود زیرا ضریح‌های نقره‌ای دارای خاصیت «باکتریال» هستند و به همین خاطر با قرنطینه نمودن قم طی یک ماه مخالفت و مقاومت کردند.

آیت‌الله العظمی صانعی می‌گوید سرایت بیماری برای فرد و جامعه، «غسل یا تیمم و تکفین و غیر آن‌ها از امور واجب است.» آیت‌الله خامنه‌ای نیز می‌گوید «باید حداقل واجب در مورد غسل، حنوط، کفن، نماز میت و دفن انجام گیرد.»

حال همین علی خامنه‌ای، در سخنرانی برای طلاب، در روز یک‌شنبه ۴ اسفندماه سال گذشته، اعلام داشت که دشمنان اسلام از کرونا برای «کاهش مشارکت مردم» در انتخابات مجلس استفاده کردند و آن را «توطٸه دشمن» خواند.

در چنین روندی بازار دعانویس‌ها باز گرم است و مشتریان عوام و ساده‌لوح از غنی و فقیر با تمام احترام و اشتیاق و امیدواری گرد دعانویس‌ها و «فال‌بین»‌ها و «کف‌بین»‌ها، جمع می‌شوند و هرچه در بساط دارند، دو دوستی تقدیم آن حقه بازهای مکار می‌کنند.

تاسف بارتر این‌که گاهی در برخی روستاها و شهرها، با وجود پزشک، دارو، درمان، بیمارستان و درمانگاه، مردم عوام خرافه‌پرست، خیلی از بیماران جسمی را نزد دعانویس‌ها می‌برند! و هر چه هم به آن‌ها گفته شود که آخر ناراحتی معده، رماتیسم مفاصل، ذات‌الریه، لوزه گلو، کم خونی، اسهال خونی، سردرد و.. چه ربطی به دعانویسی و رمالی آخوندها دارد؟ تاثیری ندارد. این از بدبختی‌های بسیاری از مردم عوام و بی‌خبری از علم است که در اثر دوری از دانش و به‌خاطر ندیدن حقیقت و در اثر ایدئولوژی اسلامی و تبلیغات گسترده حکومت اسلامی، اسیر خیالات خرافی و موهومات دینی شده‌اند.

در کانال شیخ عباس تبریزیان آمده است: «واقعا جای تاسف دارد که حرم‌های امن الهی که به‌عنوان دارالشفای مومنین و گره‌گشای مشکلات در روز‌های عادی معرفی می‌شدند، و بیماران زیادی جهت شفا به این حرم‌ها توسل می‌جستند توسط عوامل وزارت بهداشت با وقاحت تمام، یکی از اماکنی معرفی می‌گردد که به علت تجمع سبب انتشار بیماری می‌شود، ما در قبال این هتک حرمت نمی‌توانیم ساکت بنشینیم، در واکنش به این اقدام به زودی برنامه زیارت همگانی در یک روز مشخص را در حرم رضوی اعلام خواهیم کرد. اهل بیت ع. را تنها نخواهیم گذاشت.»

هم‌چنین تاکید کرده که برخی فعالان علوم پزشکی نیز از مدت‌ها قبل خواستار حضور میدانی نام‌برده برای اثبات ادعای درمان بیماری‌ها از جمله در مورد کرونا شده بودند.

او حتی در صحبت‌های خود به تقلید از رهبرشان، گریزی به شیوع ویروس کرونا در چین نیز زده است و آن را توطئه‌ای برای سلطه بر کشور‌های جهان و یافتن بازار برای فروش دارو‌های شیمیایی شرکت‌های دارویی دانست.

بنا به گزارش‌ها، در ایران ۱۵ هزار عطاری یا داروخانه اسلامی دارد که محصولات‌شان نسبت به دارو‌های گران و کمیاب بسیار مقرون به صرفه‌تر است از این‌رو، مردم فقیر را بیش‌تر جلب می‌کنند.

این رسانه هم‌چنین به سخنرانی رهبر ایران به مناسبت سال نو نیز اشاره کرده و گفته رهبر ایران آمریکا را عامل سازنده ویروس می‌داند و در این سخنرانی به دشمنان انسانی و جنی اشاره کرده است.

حاکمیت و دستگاه‌های تبلیغی آن دهه‌هاست که به این افراد اجازه مانور و امکان داده‌اند تا مناسک خود را به‌جا آورند؛ برای این جریان تفاوتی نمی‌کند که در پس و مقام رسمی حضور داشته باشند چرا که آن ها به گفت رهبر این افراد «آتش به اختیار هستند.»

علی خامنه‌ای، در خرداد ماه ۱۳۹۶، در دیدار با شماری از دانشجویان که از آن‌ها به‌عنوان افسران جنگ نرم نام برد، به آن‌ها توصیه کرد که مستقل و «آتش به اختیار» باشند.

او در ادامه صحبت‌هایش در آن نشست، تاکید کرد که نه تنها افسران جنگ نرم بلکه عموم فعالان عرصه فرهنگی باید «خود تصمیم بگیرند که چه بکنند.» خامنه‌ای می‌گوید هنگامی که دستگاه فرهنگی مختل می‌شود افسران جنگ نرم باید با «شناخت وظیفه خود» به صورت آتش به اختیار تصمیم‌گیری و اقدام کنند.

کسانی که سردسته آتش به اختیار هستند افرادی اند که به شیوه خاصی آموزش می‌بینند و به افزاد و یا جاهایی که خودشان تشخیص می‌دهند شلیک می‌کنند. به این ترتیب آن‌ها، موظف نیستند حتی قوانین حکومت اسلامی و یا نهادهای دولتی را رعایت کنند. هیچ کس هم نمی‌تواند آن‌ها را پیگرد قانونی قرار دهد.

با این حال واضح است که ویروس کرونا، تا این‌جا توانسته بسیاری از باور‌های خرافی را به چالش بکشد.

یکی ماجرا اصلی در ایران، بحث اطاعت و فرمان‌برداری است. پژوهش‌های بنیادین روان‌شناسی اجتماعی نشان داده است که افراد به‌واسطه اطاعت و فرمان‌برداری از مراجع قدرت و حاکمیت، حتی دست به‌قتل هم می‌زنند؛ تا چه برسد کارهایی که رد حال حاضر با کرونا نشان می‌دهند. همین‌ها چهل و یک سال است در کنار حاکمیت کشتار و سرکوب و خرافه‌پراکنی می‌کنند.

حدود دویست و ده هزار نفر روحانی در سطح کشور به مفت‌خوری و خرافه‌پراکنی مشغولند. اکنون کرونا فعالیت تمامی آن‌ها را در چیزی حدود بیست و پنج هزار مسجد ایران به تعطیلی کشانده است. جدای از این، نماز جمعه‌ها نیز که در چهل و یک سال گذشته حتی یک بار نیز تعظیل نشده بودند اکنون همه تعطیل شده‌اند. در دو هزار و صد نقطه از شهرهای کشور نماز جمعه برگزار می‌شد که امامان جمعه همگی تشخیص دادند تا به‌منظور گریز از مرگ به تعطیلی کسب و کار خود رضایت بدهند.

آن‌ها این روزها اصطلاح دورکاری را برای فعالیت‌های خود اختراع کرده‌اند. راهکاری که بر طبق آن کارمندان مراکز مذهبی می‌توانند در خانه‌ها باقی بمانند و کار اداری خود را از راه فضای مجازی به پیش ببرند. اما امامان جمعه و جماعت چندان هم لازم نیست کار خود را از راه دورکاری دنبال کنند. همه آن‌ها به ویلاهای امن خود در مناطق خوش و آب و هوای کشور خزیده‌اند.

جدای از این، به‌همراه تعطیلی آستان‌های به اصلاح «مقدس» کوچک و بزرگ نیز در سرتاسر کشور بسته‌اند. بنابراین حاجت‌جویی و حاجت گرفتن و شفابخش را نیز تا اطلاع بعدی به تعطیلی کشانده شده‌اند تا شاید همگی از آسیب‌های ویروس کرونا در امان بمانند. جمکران را هم تعطیل کرده‌اند و همراه با چنین تصمیمی ارتباط با «امام زمان» هم قطع شده است.

هرگز کسی در حکومت اسلامی باور نمی‌کرد که روزی در ایرانِ، مساجد و نماز جمعه و اماکن مقدس پول‌ساز حتی یک روز هم تعطیل شوند.

آیت‌الله‌ها، امامان جمعه و جماعت، مداحان، متولیان حرم و خادمان اماکن «مقدس» همگی وظایف «الهی» خود رها کرده‌اند تا از دست تهاجم مرگ‌بار کرونا بگریزند. معجره امامان و و پیامبران و خاصیت سوره‌ها و آیه‌ها و قرآن و غیر به‌شدت زیر سئوال رفته است. شاید خدا هم کسب و کارش در آسمان‌ها تعطیل کرده و به جای امنی گریخته است.

در شرایط کرونایی شدن کشور مزاحمت اسلام و اسلامیون کم‌تر شده است. آن‌ها از ترس کرونا به پستوهای قرنطینه‌ فردی خود خزیده‌اند. اما ان ها کارگران و مردم فقیر را تشویق می کنند سر کار بروند. این مردم هم به دلیل فقر و گرسنگی ناچارند. چرا که دولت و نهادهای رنگارنگ مذهبی و سپاه و رهیری آن تمام سرمایه‌های جامعه را که باید امروز مردم در خانه‌ها بمانند و زندگی‌شان تامین گردد در گاو صندوق‌های داخل و خارج خود انبار کرده‌اند.

دستگاه ویروس‌یاب «مستعان ۱۱۰»، اختراع مورد ادعای سپاه پاسداران، دستگاهی از سرهم‌بندی آنتن رادیویی و دیش کوچک که به ادعای حکومت اسلامی ایران، تا شعاع ۱۰۰ متری و در مدت ۵ ثانیه قادر به شناسایی و کشف ویروس کروناست.

عکسی از مراسم رونمایی اسباب بازی یا دستگاه «کرونایاب» سپاه پاسداران با نام «مستعان ۱۱۰»

فرماندهان سپاه پاسداران اعلام کرده‌اند این دستگاه ۱۰ روز در حداقل ۱۰ بیمارستان و مرکز درمانی درگیر بیماران کرونایی در کشور، تست و آزمایش شده و سطح و میزان دقت آن در تشخیص و کشف کرونا بین ۷۰ تا ۸۰ درصد است. ادعایی که سند و مدرکی جز خود گوینده ندارد و صد در صد چنین دستگاهی وجود خارجی ندارد.

تعابیری چون کشف ویروس دوقطبی با کمک امواج الکترومغناطیس، به قدری دور از منطق و واقعیت علمی بود که بسیاری از جمله انجمن فیزیک ایران را وادار به واکنش کرد و این انجمن، ادعای چنین اختراعی را در رده ادعاهای شبه‌علمی دسته‌بندی کرد.

البته ادعاهای بزرگ و عجیب و خارق‌العاده شبه‌علمی کم نیستند و مدعیان آن نیز بسیارند. ما حاضریم در مبارزه با کرونا غرب را کمک کنیمِ، ما بهتر از غرب بحران کرونا را مدیریت کرده‌ایم، ادعای اختراع خودرویی که بدون سوخت و با آب کار می‌کند، ادعای ساخت ماشین حرکت دائمی و بدون نیاز به انرژی، ادعای کشف انرژی هسته‌ای در آشپزخانه و داستان‌های علمی و تخیلی نظیر آن‌ها اگرچه برای دستگاه تبلیغاتی حکومتی، کاملاً عادی به نظر می‌رسد، در نظر متخصصان و جامعه علمی، یک اختلال شناختی یا تلاش سازمان‌یافته تبلیغاتی برای فریب عمومی است.

حدود دو سال پیش حسن فیروزآبادی، در مصاحبه‌ای، از استفاده غربی‌ها از سوسمار، مارمولک و آفتاب‌‌پرست برای جذب امواج اتمی و شناسایی تاسیسات اتمی حکومت اسلامی ایران سخن به میان آورده بود. در این رابزه بود که دکتر کاووسی استاد دانشگاه و فعال محیط زیست را در زندان کشتند و همکاران او را در زندان سپاه نگه می‌دارند.

مردم دارند این واقعیت‌ها را با گوشت و پوست خود لمس می کنند. از زمین تا آسمان بی‌اعتماد شده‌اند.

در چنین فضایی عده‌ای از عناصر آن‌ها تلاش می‌کنند راهکارهای زمینی و تجربی برای دفع آسیب‌های بهداشتی یا اجتماعی را از آن‌ها دور کنند و هم‌چنان در بازار دروغ و خرافه اسلامی خود نگه دارند. اکنون قرآن و نماز و روزه و امامزاده و دعا و غیره نمی‌توانند کارکرد ماسک، دست‌کش، الکل، کلر و انواع ترکیبات ضد عفونی‌کننده‌ شیمیایی را نفی کنند. مردم هم به جای طب‌الرضا، طب‌الصادق و مفاتیح‌الجنان در پی تهیه الکل و مواد ضد عفونی‌کننده و دستکش و ماسک می‌گردند. دیگر واژه‌ «مقدس» کاربردی ندارد.

خود آیت‌الله‌ها و خانواده‌هایشان نیز نیاز خود را در این بسته‌های بهداشتی می‌بینند. با این همه، به این راحتی و به این زودی‌ها دست از حمایت آسمان و نعامت ابا و عما و مسجد و منبر برنمی‌دارند. چون گذران اشرافی و مخفت خوری خود را تنها از این راه شدنی می‌دانند.

در شرایطی که اکثر کشورهای دنیا با درجات مختلفی مشغول درمان بیمارانند و کمابیش زندگی مردم را تامین می‌کنند در ایران، دولت حضور چندانی ندارد و تنها فعالیت‌های سرگوبگرایانه سپاه و سربازان گمنام امام و دستگاه قضایی که به‌شدت خودنمایی می‌کنند و دست به ماجراهای نمایشی می‌زنند. در چنین روندی شوک بزرگ‌تری در پیش داریم. شوکی که در همه زمینه‌های انسانی، اقتصادی، سیاسی و دیپلماسی به جامعه وارد خواهد شد.

دیگر ادعاهای حسن چاخان و وزاریش کاربردی ندارد. روحانی پس از ادعای ظریف و سخن‌گوی دولتش، اکنون خودش هم وارد صحنه شده و گفته است: «همین الان می‌ توانیم صادر‌کننده کیت تشخیص کرونا باشیم.»!

شیخ حسن روحانی در جلسه هیات دولتش، گفته است که ایران در زمینه مهار ویروس کرونا موفق عمل کرده است. او گفته «در زمینه کیت‌های تشخیص ویروس کرونا همین الان هم می‌توانیم صادر کننده باشیم.»

در حالی که نامه مهم مدیران پیشین وزارت بهداشت درباره ابعاد فساد و رانت‌های واردات و تولید دارو به قیمت رنج و بیماری مردم به تازگی منتشر شده است. شماری از مقام‌های پیشین وزارت بهداشت شامل وزیر، معاونان و مدیران وزارت بهداشت و روسا و معاونان دانشگاه‌های علوم پزشکی در نامه‌ای به سعید نمکی با تاکید بر وجود «فساد ساختاری» در وزارت بهداشت، تاکید کردند که بخشی از این فساد ناشی از «تعارض منافع، رانت‌ها و مجوز‌هایی» است که برای افراد و نهادهای خاص به قیمت در خطر قرار دادن جان و سلامت مردم، ثروت‌های کلان تولید می‌کند.

نویسندگان این نامه، هم‌چنین با اشاره به آن‌چه بخشی از «مهم‌ترین بلیه‌های آسیب‌رسان در ساختار بهداشت و درمان کشور» عنوان کرده‌‌اند، نوشتند: «مهم‌ترین عواملی که فساد ساختاری در اجزایی از وزارت بهداشت را شکل داده‌اند؛ نظام تعیین تعرفه‌های درمانی، نظامت تعیین قیمت دارو، نظام تخصیص ارز، مناسبات موجود هیات امناء ارزی و برخی فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی و تدارکاتی هستند.»

محمدحسین طریقت ‌منفرد وزیر اسبق بهداشت، فرامرز اختراعی دبیر سندیکای تولید مواد اولیه دارویی کشور، رحمت‌الله حافظی معاون اسبق توسعه مدیریت، منابع و بودجه وزارت بهداشت، فرشته بقایی نائینی رییس اسبق دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، محمد جعفر قائم‌پناه معاون اسبق توسعه مدیریت منابع و بودجه وزارت بهداشت، محمدرضا واعظ مهدوی معاون اسبق وزارت بهداشت، کاظم آشفته مشاور اسبق وزیر بهداشت از جمله امضا‌کنندگان این نامه هستند.

آن‌ها از این‌که «مناسبات فساد ساختاری» در وزارت بهداشت «به گونه‌ای شکل می‌گیرد که حتی شرافت حرفه‌ای پایمال منفعت طلبی رانت‌خواران می‌شود» ابراز تاسف کردند.

نویسندگان این نامه تاکید کردند که «از مهم‌ترین مصادیق فساد» در وزارت بهداشت كه «منبعث از در هم تنیدگی حوزه‌های آموزش و پژوهش و دارو و تجهیزات پزشکی در کشور ایجاد شده» است، «مجوزهایی است که عمدتا در گذشته برای تولید دارو و تجهیزات پزشکی به نام برخی مدیران سابق و لاحق وزارت بهداشت صادر شده و پروانه تولید به نام خود و یا همسر و فرزندان آنان اخذ شده است.»

نویسندگان این نامه تاکید کرده‌اند که «فاجعه‌آمیزتر این‌که برخی از این رانت‌جویان عنوان مقدس استادی دانشگاه را هم به یدک می‌کشند و رانت‌های غیرقانونی و ناعادلانه خود را با نام شرکت دانش بنیان هم مزین کرده‌اند.»

این‌ها سخنان اپوزیسیون نیست مسئولان سابق حکومتی‌ست که شاید الان هم حامی سرسخت بقای حکومت هستند.

روحانی امروز چهارشنبه ۳ اردیبهشت، در واکنش به افشای دروغ‌پردازی‌های دولتی در باره بحران کرونا در ایران، گفت: این‌ها بلندگویی هستند که حرف بیگانگان را پخش می‌کنند. هر چه آن‌ها می‌گویند را تکرار می‌کنند و بلندگوی آن‌ها می‌شوند و در مورد آمار، درمان و پیشرفت کشور و کارآمدی نظام تردید ایجاد می‌کنند.

روحانی گفت: کشور چند پاره نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. اگر کشور ما چند پاره شود و هر کس هر گوشه‌‌ ای بخواهد کار خودش را بکند وضعیت بحرانی می‌شود.

روحانی افزود: این‌ها در رسانه‌ها دنبال این هستند که مردم را به ‌تردید بیندازند و به ‌شک دعوت کنند. وقتی یک جامعه دچار بی‌اعتمادی و شک و احساس ناامنی می‌شود، شرایط به‌هم می‌ریزد.

روحانی، هم‌چنین درباره پیامدهای کاهش جهانی قیمت نفت گفت: در وضعیت کنونی قیمت و عرضه نفت، ما داریم ضربه می‌خوریم.

این در حالی‌ست که روزنامه جهان صنعت در تهران امروز چهارشنبه ۳ اردیبهشت به نقل از یک جامعه ‌شناس، نوشت: در سایه کرونا قیمت کالاهای اساسی مردم رو به افزایش است و همین مساله در کنار سایر تبعات اقتصادی کرونا مقاومت و تاب‌آوری مردم کشور را کاهش داده است. اکنون تبعات اقتصادی کرونا و در پس آن، تبعات اجتماعی بیماری در کشور نمایان شده و فروپاشی اقتصادی و سپس فروپاشی اجتماعی در آینده نزدیک غیرقابل اجتناب خواهد بود.

این منبع افزود: این مسئله در کنار مطالعه منحنی روند اعتراضات مردمی در کشور در سال‌های ۷۸، ۸۸، ۹۶ و ۹۸ بروز مجدد نارضایتی‌های اقتصادی و اجتماعی در جامعه و کشیده شدن آن به سطح خیابان‌ها را طی ماه‌های آینده در پی خواهد داشت. البته این بار اعتراضات شدیدتر و همراه با خشونت خواهد بود و می‌توان از آن به‌‌عنوان یک ابرجنبش اعتراضی در کشور یاد کرد که بیش‌تر اقشار فرودست و متوسط جامعه در آن حضور خواهند داشت.

نماینده رشت هم در مجلس شورای اسلامی، درباره خطر فروپاشی اقتصاد کشور هشدار داده و دوران پساکرونا در ایران را نیز به دلیل افزایش شدید بیکاری و تورم، وحشتناک توصیف کرده است.

ایمن‌آبادی با بیان این که مطابق برآوردها یکی از پیامدهای شیوع کرونا افزایش یک میلیون نفر به شمار بیکاران است، به خبرگزاری ایلنا گفت: ما در حال حاضر بین ۳ تا ۵ میلیون بیکار داریم، در نظر بگیرید اگر یک میلیون بیکار، آن هم از جمعیت فعال کشور به آن اضافه شود، چه شرایطی به وجود می‌آید.

او افزود علاوه بر میزان بالای بیکاری و تعدیل نیروی کار در بنگاه‌های کوچک و بزرگ، با گران شدن کالاها و رشد شدید تورم پسا کرونای وحشتناکی خواهیم داشت. تب اقتصاد بیمار ما بالا خواهد رفت و با یک تب شدید اقتصادی رو‌به‌رو خواهیم شد.

رئیس فراکسیون ولایی مجلس برخی سیاست‌های اقتصادی دولت نظیر افزایش حقوق کارگران را احساسی خواند و خاطر نشان کرد از آن‌جا که تعداد شاغلان در اغلب بنگاه‌های اقتصادی کم‌تر از چهار نفر باشد افزایش دستمزدها باعث ورشکستگی این بنگاه‌ها و افزایش بیکاری خواهد شد.

ایمن‌ابادی سیاست‌های اقتصادی دولت برای مقابله با شیوع ویروس کرونا را مطالعه نشده خواند و تاکید کرد که باید بررسی شود که این بحران بیش‌تر به صنعت آسیب وارد کرده یا به بخش‌های دیگر نظیر کشاورزی یا گردشگری.

روزنامه آرمان نوشته: فقرا و اقشار آسیب پذیر جامعه که در مناطق حاشیه‌ نشین و سکونت گاههای غیررسمی بسر می برند، اولین قربانیان کروناویروس هستند. برآوردهای رسمی نشان می‌دهد، حدود ۱۱میلیون نفر در مناطق حاشیه‌نشین کشور و در ۱۲۰۰محله زندگی می‌کنند. علاوه بر این، ۳۰درصد جمعیت شهری این کشور یعنی نزدیک به ۱۹میلیون از ۵۶میلیون جمعیت شهری در مناطق فرسوده، حا‌شیه‌ای و سکونتگاههای غیررسمی زندگی می‌کنند.

مصطفی معین، وزیر سابق علوم گفته: این وضعیت می تواند به بروز گسترده بیکاری و تبعات اجتماعی و اقتصادی آن منجر شود. با توجه به تشدید فشارهای اقتصادی بر دهک‌های پایین جامعه، افزایش بیکاری جوانان و نارضایتی‌های مزمن، احتمال تکرار تنش های اجتماعی یا سیاسی مانند دو سه ساله اخیر فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی وجود دارد.

غلامرضا انصاری، فعال اصلاح طلب هم گفته: بحران کرونا در کنار آسیب‌هایی که به سلامت جامعه وارد می‌کند تبعات گسترده اجتماعی و اقتصادی نیز در پی دارد که می‌توانند به‌ مراتب از خود بیماری نیز خطرناک‌تر باشند. این پیامدها نخست در عرصه اقتصاد ظهور خواهد کرد و به‌دنبال آن گریبان جامعه را خواهد گرفت تا جایی که اگر اقدام جدی صورت نگیرد بحران کرونا جای خود را در زمان کوتاهی به بحران های اجتماعی جدی می‌دهد به‌خصوص در زمانی که سال گذشته درگیر این بحران ها بوده‌ایم.

مرتضی مبلغ معاون سیاسی و امنیتی سابق وزارت کشور نیز گفت: آن‌قدر شرایط موجود سخت است که مشکلات اجتماعی و امنیتی نه تنها برای شرایط پساکرونایی احتمال دارد بلکه در همین شرایط نیز امکان وقوع دارد...به‌خاطر فشارهای شدیدی که بر اقتصاد و روح و روان جامعه وارد می‌شود ممکن است که در جامعه با مشکلات حاد اجتماعی مواجه شویم.

روزنامه آرمان نیز نوشت: با توجه به این‌که مسئولان شهرداری و وزارت بهداشت از کاهش آمار کودکان کار و زباله‌گرد در شهرها در پی شیوع کرونا خبر می‌دهند، اما تردد آن‌ها در شهرهای بزرگی هم‌چون تهران، خبر از کاهش آن‌‌ها نمی‌دهد. آن‌ها می‌گویند: نمی‌توانیم در خانه بمانیم، زیرا گرسنگی کشنده‌تر از کروناست و با شکم گرسنه نمی‌توان در قرنطینه ماند.

این منبع افزود: باید بپذیریم که جامعه فرودست، طبقات کارگری، کارمندان و حتی رده‌های طبقه متوسط بالا در جامعه ملی اکنون تحت فشار‌های فزاینده اقتصادی به‌سر می‌برند. اگر جامعه فرودست ما اعتباری برای نهادهای بالادستی در عرصه عمل سیاسی قائل نباشد واگرایی‌ها در فشارهای ناشی از بحران موجود کرونا و تبعات اقتصادی ناشی از آن می‌تواند مخاطره برانگیز باشد.

روزنامه شرق به نقل از معاون مرکز آمار ایران نوشته: روند تحولات آتی نرخ تورم به‌علت بی‌ثباتی حاکم بر شرایط و اوضاع و احوال، پیش‌بینی‌ناپذیر و با ادامه روند کنونی تا حد زیادی غیرقابل مدیریت است.

روزنامه جهان صنعت امروز چهارشنبه ۳ اردیبهشت در خصوص تبعات اقتصادی و اجتماعی کرونا در جامعه ایران از قول یک جامعه‌شناس نوشت: «در سایه کرونا قیمت کالاهای اساسی مردم رو به افزایش است و روزانه یا هفتگی چیزی حدود ۱۰-۵ درصد بر قیمت کالاها افزوده می‌شود و همین مساله در کنار سایر تبعات اقتصادی کرونا مقاومت و تاب‌آوری مردم کشور را کاهش داده است. اکنون تبعات اقتصادی کرونا و در پس آن، تبعات اجتماعی بیماری در کشور نمایان شده و فروپاشی اقتصادی و سپس فروپاشی اجتماعی در آینده نزدیک غیرقابل اجتناب خواهد بود و این مساله در کنار مطالعه منحنی روند اعتراضات مردمی در کشور در سال‌های ۷۸، ۸۸، ۹۶ و ۹۸ بروز مجدد نارضایتی‌های اقتصادی و اجتماعی در جامعه و کشیده شدن آن به سطح خیابان‌ها را طی ماه‌های آینده در پی خواهد داشت. البته این بار اعتراضات شدیدتر و همراه با خشونت خواهد بود و می‌توان از آن به عنوان یک ابرجنبش اعتراضی در کشور یاد کرد که بیش‌تر اقشار فرودست و متوسط جامعه در آن حضور خواهند داشت.

البته این بار اعتراضات شدیدتر و همراه با خشونت خواهد بود و می‌توان از آن به‌عنوان یک ابر جنبش اعتراضی در کشور یاد کرد که بیش‌تر اقشار فرودست و متوسط جامعه در آن حضور خواهند داشت.»

با آغاز فروپاشی سیستم ارباب رعیتی و فئودالی در اروپا، بشر به سوی دانش نوین گرایش پیدا کرد و با گسترش عرصه علوم طبیعی، اقتدار کلیسا رو به افول گذاشت و میراث بزرگ یونان با ظهور دوره رنسانس و پیدایش هنرهای زیبا بار دیگر احیا شد و بشر به عصر دانش و تجربه پا گذاشت.

علوم طبیعی که انقلابی را در برابر خرافات و باورهای نادرست به پا کرد با نظریه‌های فلسفی همراه بود و بر واقعیت‌های علمی تاکید داشت، همین امر باعث شد تا آغاز دوره رنسانس با مخالفت‌های کلیساها و بسیاری از خرافه‌پرستان رو‌به‌رو شود و شمار زیادی از دانشمندان علوم تجربی و طبیعی مورد آزار و اذیت قرار گیرند. حتی برخی از آن‌ها از سوی کلیسا‌ها محکوم به مرگ شدد.

جوردانو برونو، فیلسوف و کیهان‌شناس ایتالیایی که باورهای وی مخالف تعلیمات کلیسای کاتولیک بود به حکم دادگاه تفتیش عقاید و با موافقت پاپ کلمنت هشتم در شهر رم زنده سوزانده شد و به‌همین دلیل، وی به‌نام «جان‌باخته علم« شناخته می شود.

نیکلاس کوپرنیک، ستاره‌‌شناس، ریاضی‌دان و اقتصاددان لهستانی در قرن شانزدهم با ارائه نظریه انقلابی خورشید مرکزی، افسانه‌های کلیسا را که ادعا می‌کردند زمین مرکز جهان است به چالش کشید، سپس گالیلئو گالیله، دانشمند و مخترع سرشناس ایتالیایی با نشر کتابی، نظریه علمی نیکلاس کوپرنیک را تایید کرد. این امر منجر به محکوم شدن گالیله در دادگاه تفتیش عقاید شد؛ و اگر وی به موقع توبه نمی‌کرد، مانند کوپرنیک زنده سوزانده می‌شد.

بنابر این، می‌توان گفت که بشر برای بیرون رفت از جهل و خرافات دینی و رسیدن به دوران علوم طبیعی، با مخالفت‌ها و دشواری‌های بسیاری رو‌به‌رو شده است. بشر بایستی همواره مدیون خدمات و قربانی های عظیم دانشمندان و فیلسوفان بزرگ جهان که زمینه رشد انقلاب علمی و نهضت نوین را فراهم کردند، باشد، زیرا اگر تلاش و فداکاری‌های آن‌ها و هم‌چنین انقلاب‌های اجتماعی نمی‌بود، شاید انسان تا به امروز در گرو خرافات و باورهای نادرست باقی می‌ماند و به هیچ پیشرفت علمی و تجربی دست نمی‌یافت.

اکنون باید شیوع پرشتاب ویروس کرونا جدی گرفت و تمام امکانات بهداشتی که از سوی پزشکان و متخصصان طلب می‌شود را رعایت کرد. تنها با این شیوه می‌توان خود و جامعه را از فجایع این بیماری مهلک نجات داد. از سوی دیگر و با آن که کرونا بیماری ویروسی خطرناکی است که به‌سرعت همه مرزها در می‌نورد و پیش می‌رود، تنها به حقایق و علم بسنده کرد که مجامع علمی آن را نشر می‌کنند تا مردم تمام واقعیت‌های لازم را در مورد این ویروس مرگ‌بار بدانند و تا آن‌جا که ممکن است از قرار گرفتن در معرض تهدید این ویروس دوری کنند.

در نتیجه می‌توان گفت که شیوع این ویروس مرگ‌بار با آن که زندگی شهروندان به‌ویژه مزدبگیران و فقرا و تهی‌دستان را با خطر رو‌به‌رو کرده است، اما از سوی دیگر، فرصتی را فراهم کرده است تا جایگاه برجسته و و مهم و اهمیت علوم طبیعی و دانش تجربی بیش‌تر از پیش آشکار گردد تا بشر از این بیش به‌دنبال خرافات و باورهای نادرست نرود.

طبق روزنامه لوموند ۴ مارس ۲۰۲۰ سیاست حکومت ایران جلوگیری از انتشار خبر در باره ویرس بود و این امر به شیوع وسیع بیماری در ایران انجامید. به‌علاوه طبق همین منبع خبری یک مسافر ایرانی ویروس کرونا را به آمریکا انتقال داده است و نیز پخش بیماری از طریق مسافران ایرانی به افغانستان و پاکستان و کویت و بحرین و عراق و قطر و عمان و کانادا و لبنان انجام پذیرفته است. برخی روزنامه‌های غربی مانند فیگارو از «چرنوبیل کرونا» در ایران صحبت می‌کنند و احتمال می‌دهند که به‌دلیل مخفی‌کاری و فقدان بودجه برای پژوهش و اقدام ‌ پزشکی فاجعه بزرگ در راه است. در چنین شرایطی است که برخی محافل مذهبی عقب‌نشینی کرده و عمل ضدعفونی مراکز مذهبی آغاز می‌شود.

این رشد اپیدمی در شرایطی اتفاق می‌افتد که بیمارست‌انها پیوسته از امکانات پزشکی و درمانی لازم برخوردار نیستند. به‌عنوان نمونه در ایران در مقایسه با استاندارد جهانی باید از کمبود ۱۵۰ هزار پرستار صحبت نمود. کمبود تجهیزات پزشکی در بیمارستان‌ها، نبودِ وسایل اولیه پیش‌گیری در مقابله با این ویروس، نبود کیت نمونه‌گیری در بیمارستان‌های بسیاری از شهرها و شهرستانها، مقابله با ویروس را بسیار دشوار نموده است. ایران جامعه‌ای که ثروت آن برای جنگ در سوریه و رشد تروریسم و طرح اتمی و ضریح طلایی امامان شیعه به هدر می‌رود، قادر نیست نیروی انسانی و وسایل اولیه و تکنولوژی مدرن برای مقابله با اپیدمی مهلک کرونا تهیه کند.

خرافه، امری‌ست كه در برابر علم قرار دارد، چون علم متكی بر شواهد و دلایل است و یكی از ویژگی‌های خرافه این است كه شواهد و دلایل و مستندی ندارد، یعنی باوری است بدون بنیاد. و علم است كه تفسیرهای خرافی از معنای جهان را كنار می‌زند. خرافه یعنی جهل.

خرافه همیشه در طول تاریخ بشر، هدف اصلی آماج دانشمندان و روشنفكران بوده است. طبیعی است كه روشن اندیشان جامعه كه همان فیلسوفان هستند پیش از دیگران و بیش از دیگران به‌خطر خرافه و به مبارزه با خرافه پرداختند. در تاریخ یونان هم همین‌طور بوده است.

سعدی می‌گوید که همه ما در حالت‌های عادی، آدم‌های خوبی هستیم، اما وقتی با مشکل رو‌به‌رو می‌شویم، بدی‌هایمان را به نمایش می‌گذاریم. یا اگر خصلت انسانی قوی‌ای در ما وجود داشته باشد، آن را بروز می‌دهیم.

چهارشنبه سوم اردیبهشت ۱۳۹۹ - بیست و دم آوریل ۲۰۲۰

ضمیمه:

ویدئویی که ادعا می‌کند نوشیدن ادرار شتر بیماری کرونا را درمان می‌کند:

Posted by l at 12:45 AM | Permalink

April 22, 2020

کرونا در شهرهای کردستان و راههای مقابله با آن

کرونا در شهرهای کردستان و راههای مقابله با آن

با وجود سانسور حكومتیان، آمار رسمی کرونا همچنان بالا می رود. طبق آخرین گزارشها در بسیاری از شهرهای کردستان آمار مبتلایان و جانباختگان کرونا همچنان رو به افزایش است. مردم همه جا از گسترش کرونا سخن می گویند و مقامات جنایتکار حکومت اسلامی هم مدام اخبار واقعی را سانسور می کنند و کادر پزشکی را تهدید می کنند که اخبار را منتشر نکنند.

متاسفانه آمار واقعی کرونا در شهرهای کردستان چندین برابر آماری است که جمهوری اسلامی ارائه می دهد. طبق گزارشی که به کمیته کردستان حزب کمونیست کارگری رسیده، هفته گذشته در یکی از چهار راههای شهر سقز زنی مشکوک به کرونا بر زمین می افتد و کسی جرات نزدیک شدن به او را نداشته است. آخرین گزارشهای رسمی تا روز دوشنبه اول اردیبهشت از اینقرار است.

سقز ۲۶۱ نفر با ۳۲ نفر جانباخته، سنندج ۲۳۶ نفر با ۱۸ نفر جانباخته، بانه ۱۳۳ نفر با ۱۵ نفر جانباخته، قروه ۷۳ نفر با ۱۶ نفر جانباخته، مریوان ۶۱ نفر با ۵ نفر جانباخته، دهگلان ۵۳ نفر با یک نفر جانباخته، کامیاران ۵۰ نفر با ۸ نفر جانباخته، دیواندره ۵۰ نفر با ۴ نفر جانباخته، بیجار ۴۴ نفر با ۷ نفر جانباخته و سروآباد ۱۵ نفر مبتلا. همین آمار کذائی مقامات حکومتی در استان کردستان نسبت به هفته قبلتر حکایت از افزایش چهارده و نیم درصدی دارد و این در حالیست که باز طبق گزارش دانشگاه علوم پزشکی استان کردستان تا کنون فقط از ۲۲۱۰ نفر آزمایش تست کرونا بعمل آمده و از این تعداد نتیجه ۹۷۶ مورد مثبت بوده و این یعنی از حدود ۴۴ درصد از تست شدگان به بیماری کرونا مبتلا بوده اند و همین آمار نشان می دهد که چند ده هزار دیگر بدونه تست و بدون مراجعه به مراکز درمانی مبتلا هستند و یا حتی جانشان را از دست می دهند، بدونه اینکه وارد هیچ نوع آمار و ارقامی بشوند.

متاسفانه در ایران تحت حاکمیت مشتی دزد و قاتل نه تنها برای خود کرونا و مقابله با آن هیچ تلاشی نمی شود، بلکه مصائب ناشی از آن روز بروز زندگی میلیونها نفر از مردم کارکن جامعه را با مخاطرات جدیتر، یعنی فقر و نداری، گرانی و بیکاری که قبل از کرونا هم زندگیشان زیر خط فقر بوده روبرو ساخته و حكومت عملا جز وعده و وعید تو خالی هیچ تلاشی برای تامین زندگی مردم نکرده. درمقابل بی مسولیتی حکومت، اما خوشبختانه از همان روزهای اول شروع کرونا در بسیاری از شهرهای کردستان نهادهای خودجوش برای مقابله با کرونا پا گرفت و جوانان و مردم آزادیخواه در شبکه های خودیاری و با تشکیل کمیته ها و شوراهای محلات و روستاها با سم پاشی و گند زدائی محلاتی از شهرها و روستاها به مقابله با کرونا برخواسته اند و اکنون هم که فشار اقتصادی مردم را بیش از پیش تحت تاثیر قرار داده حرکت کمیته محلات پیرانشهر در اهدائی کارتهای اعتباری به خانواده های محروم، نوید دور دیگر و تلاشی دیگر از نهادهای مقابله با کرونا را می دهد، اما و در عین حال نباید دولت و حکومت را بحال خود رها کرد، آنها مسئول تمام و کمال تامین زندگی همه کسانی هستند که کرونا و بیکاری آینده و زندگی آنها را با خطرات جدی مواجه کرده است

دوم اردیبهشت ۱۳۹۹

Yadi.mahmodi@gmail.comTelegram: @YadiNar

ایسکرا ۱۰۳۷

Posted by l at 11:46 AM | Permalink

سفر بی سرانجام‎

من بر ان شدم اشاره‌ای به مهاجرت داشته باشم. با توجه به مشکلات و مشقات زیادی که بعضا در کشور ایران وجود دارد از سالیان دور تا به الان شمار بسیاری از هموطنان بخاطر مشکلاتی اعم از بیکاری و بی پولی ویا مسائل امنیتی علیرغم میل خود مجبور به جلای وطن شده و در سودای مهاجرت تلاش کرده که خود را به فراسوی مرزها برسانند به امید کار و زندگی بهتر در غربت تا بتوانند بر مشکلات خود فائق آیند، که افسوس در این کوره راه سخت و طاقت‌فرسا که جان خود را در کف دست گذاشته و با علم به اینکه در راه پر خطری گام نهاده‌اند اگر خیلی شانس بیاورند و خود را به کشوری برسانند از طریق آب‌های ترکیه و مرز یونان به مقصد نهایی که اروپا هست وارد میشوند اما شوربختانه چه بسیار ایرانیان و اتباع افغان که در این راه نفسگیر و خطرناک جان میسپارند کما اینکه اخیرا 15 نفر اتباع افغان و بعضا ایرانی در میان برف و سرما گرفتار شده و مظلومانه دچار یخ زدگی و مرگ شدند. حدودا یک ماه پیش زنی از کردستان بنام چنور یونسی بعد از 3سال انتظار در کشور ترکیه و گرفتن پاسخ منفی در آبهای ترکیه به زندگی خود پایان داد که متاسفانه خودکشی ایشان یا اینکه به احتمال به قتل رسیدن وی هنوز در هاله ای از ابهام قرار دارد

مشخصا تمامی این حوادث ناگوار در راه مهاجرت به سایر ملل ریشه در پایه های متزلزل جامعه ایران و یا افغانستان میباشد چرا که این افراد هر کدام اگر در کشور خود دارای شغل و مأمنی امن بودند هیچگاه به فکر سفر ومهاجرت بی سر انجام نمی افتادند چه بسیار افرادی در ایران از گذشته تا حال بخاطر مسائل سیاسی و امنیتی مجبور به فرار از کشور شده اند. تا به خواسته هایشان در فراسوی مرزها برسند همچنین کمپ لسبوس در یونان مکانی شده است برای پناهجویانی که از ایران وسایر کشور ها که به امید رسیدگی به پروسه پناهندگی خود هنوز پس از ماه‌ها انتظار در یونان کماکان در بلاتکلیفی روزگار میگذرانند و دولت و پلیس یونان نه تنها توجهی به آنان نمیکند بلکه بیشتر با سرکوب و ضرب و شتم و پرتاب گاز اشک آور سعی در متفرق کردن مردم دارد. این است تبعات نظام سرمایه داری در دنیا که کوچکترین عدالتی در آن وجود ندارد مردمی که دم از دموکراسی و آزادی بیان میزنند ولی در عمل از فراهم کردن آن سر باز میزنند بیشتر جامعه را به ورطه نابودی میرسانند چرا که انسانیتی در آن وجود ندارد.

کوتاه سخن اینکه من امیدوارم همه انسانها اعم از زن و مرد به برابری و عدالت دست پیدا کنند و آن دسته از مهاجرینی که به امید دستیابی به زندگی برتر و بهتر به کشورهای دیگه پناهنده میشوند به خواسته خود برسند. و کمیساریای عالی پناهندگان در این مهم به یاری مهاجرین مظلوم و ستمدیده بروند که ما شاهد این اخبار تکان‌دهنده مرگ این مهاجرین نباشیم.

سحر بابا سلجی استکهلم

Posted by l at 11:43 AM | Permalink

زنان در مرکز بحران کرونا

زنان در مرکز بحران کرونا

ویروس کرونای جدید این روزها مهمان ناخوانده جهان است. از هجوم به بیمارستان‌ها و غارت مراکز خرید تا سوت و کوری کم‌سابقه شهرهای قرنطینه‌شده، از تکاپوی علم و مراکز علمی جهان برای نجات مجدد بشریت تا دست و پا زدن دین و خرافه در این میانه، از نگرانی دولت‌ها و مراکز مالی جهانی درباره اثرات و تبعات اقتصادی این وضعیت بر اقتصاد امپریالیستی تا بروز و ظهور بیشتر اعمال و افکار نژادپرستانه و شوینیستی و مسابقه تهمت و جنگ قدرت برخی رهبران جهان و پیروانشان، تصاویر این روزهای جهان است. تصاویری که دلیل خوب و فرصتی است برای بازاندیشی در اصول و مناسبات انسانی تحت سیطره سرمایه‌داری. اما میان تمام این تب و تاب و زیر پوست این سوت و کوری دوران قرنطینه، واقعیتی تلخ، شدت گرفته و در جریان است: تشدید خشونت خانگی بر زنان.

در چین گزارش‌های پلیس نشان می‌دهد که خشونت خانگی در زمان بروز اپیدمی کرونا سه برابر شده است. یک پاسگاه پلیس در ایالت هوبِی اعلام کرده در فوریه 2020 تعداد 162مورد خشونت خانگی ثبت کرده است این آمار در زمان مشابه سال قبل یعنی فوریه 2019، 47 مورد بوده است. همچنین پس از برداشته شدن قرنطینه در چین، تقاضای طلاق زوج‌ها افزایش چشمگیری داشت. با پراکنده شدن این ویروس در سایر نقاط جهان، گزارش‌های افزایش خشونت علیه زنان نیز همراه آن بالا رفت. در فرانسه در هفته اول اعمال محدودیت خروج از خانه آمار خشونت خانگی تا یک سوم افزایش داشت. استرالیا نیز از افزایش ۷۵ درصدی جستجو در اینترنت از سوی کسانی که احتمالا قربانی خشونت خانگی بوده‌اند خبر داده است. فرانسیسکا گیفی، وزیر امور خانواده آلمان ضمن هشدار درباره خطر تشدید خشونت خانگی در بحران کرونا، می‌گوید از ایالت‌های مختلف اخبار متفاوتی می‌رسد: «در مناطق روستایی و کشاورزی که فضاها بزرگ‌ترند و افراد می‌توانند بیرون بروند و هوایی بخورند، دعوا و درگیری به‌اندازه محیط‌های تنگ و بسته‌ نیست». در بریتانیا از آغاز قرنطینه، تماس‌های تلفنی و آنلاین با خط مشاور برای گزارش دادن خشونت خانگی، ۲۵ درصد افزایش یافته است. این افزایش در ایتالیا هم دیده می‌شود.

رییس اتحادیه‌ انجمن‌های زنان ترکیه می‌گوید: «ترکیه، کشوری است که در آن زنان به‌خاطر تقاضای طلاق به‌قتل می‌رسند. خشونت مردان قبلاً هم در سطح بالایی قرار داشت و رکود اقتصادی ناشی از اپیدمی و وضعیت تنش‌آمیز می‌تواند باعث افزایش خشونت علیه زنان شود. ما کشوری هستیم که در آن مردان وقتی از رییس خود عصبانی می‌شوند، زنان را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند.»

در مالزی از ابتدای قرنطینه، میزان خشونت‌های خانگی ۵۰ درصد افزایش داشته است. وزارت امور زنان مالزی در صفحه فیس‌بوک رسمی این وزارتخانه، به زنان این کشور توصیه کرد در زمان قرنطینه خود را برای مردانشان آرایش کنند و برای سرگرمی مردان، ابایی نداشته باشند که مثل شخصیت‌های انیمیشن حرف بزنند! موج اعتراض‌ها باعث حذف این توصیه‌ها از فیس‌بوک این وزارتخانه شد.

بهزاد وحیدنیا، دبیرکل مشاوره و امور روان‌شناختی بهزیستی ایران گفته: «میزان تماس‌های زوجین مربوط به اختلافات خانوادگی در دوران قرنطینه و کرونا با صدای مشاور بهزیستی با شماره ۱۴۸۰ نشان می‌دهد آمارهای اختلافات بین زوجین، سه برابر افزایش یافته است.»

آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل گفت به‌دنبال تعطیلی‌های ناشی از ویروس کووید-۱۹، بسیاری از زنان در خانه‌شان که قرار است امن‌ترین محل برایشان باشد، با خشونت مواجه‌اند. البته باید توجه داشت که این ارقام فقط موارد گزارش شده است و همان‌طور که می‌دانیم بسیاری از این موارد اصلا گزارش داده نمی‌شوند یا در نقاط زیادی چنین رفتارهایی اصلا مصداق خشونت تعریف نمی‌شوند. همچنین علاوه بر تشدید خشونت علیه زنان، با توجه به وضعیت اقتصادی و بالا رفتن نرخ بیکاری ناشی از کرونا، زنان در صف اول اخراج از کار و بیکارسازی‌های گسترده خواهند بود.

چرا وقوع یک همه‌گیری جهانی و یا به‌طور کلی وقوع هر بحرانی در جهان، تبدیل به بستری می‌شود برای فشار مضاعف بر زنان؟ محدودیت‌های اجتماعی که به‌دلیل شیوع ویروس کرونا اعمال شده‌اند، نه‌تنها خشونت خانگی بر زنان را افزایش داده بلکه بالا رفتن انتظار مردها و فرزندان خانواده از زنان نیز به فشار مضاعفی بر آنان تبدیل شده است.

وخامت اوضاع اقتصادی، نگرانی از آینده‌ای مبهم، تصور از دست‌دادن شغل و مواجهه با مشکلات فراوان مالی یکی از دلایل افزایش اختلافات در خانواده‌ها است. در کشورهایی که بار اقتصادی خانواده، بیشتر بر دوش مردان است، خالی شدن سفره ارتباط مستقیم با خشونت خانگی دارد. کارگران روز‌مزد و صاحبان شغل‌هایی مشابه این که بیکار شده‌اند به‌دلیل نا‌امیدی از آینده‌ای ‌تاریک، دچار افسردگی شده‎‌اند. افراد افسرده وقتی که هنوز در مراحل اول این بیماری هستند با کوچک‌ترین تنشی عکس‌العمل‌های خشونت‌آمیز نشان می‌دهند. کوچک ‌بودن خانه‌ها و نبود حریم خصوصی کافی، سروصدا و نداشتن امکان تفریح و سرگرم شدن که پیش از این در بیرون از خانه فراهم بود، یکی دیگر از دلایل اصطکاک و تنش منجر به خشونت در میان خانواده‌ها است.

ترس از اپیدمی و ابتلا به کووید 19 یکی دیگر از علل خشونت خانگی است که به اشکال مختلف بروز پیدا می‌کند. بیشترین شکایت ثبت‌ شده درمراکز مشاوره در دوران قرنطینه، موضوع رابطه جنسی است. در خانه ماندن اجباری توقع زوج‌ها را برای داشتن رابطه بالا برده است. ممانعت و مخالفت یکی از طرفین (اغلب زنان) به‌دلیل ترس از امکان انتقال کرونا، باعث خشونت فیزیکی بر زنان شده است. ذکر این موارد به‌معنای توجیه خشونت بر زنان نیست بلکه بیان عواملی است که بر بستر ریشه‌های ستم بر زن در جامعه طبقاتی، زنان را به مرکز بحران کرونا می‌کشاند.

در جامعه سرمایه‌داری در کنار اصل مقدس مالکیت خصوصی، اصل مقدس بودن خانواده هم وجود دارد. خانواده پدرسالار بخشی از سیستم است و ساختار قدرت در خانواده و فرودستی زن نسبت به مرد، ستم و اعمال خشونت مرد بر زن، بیانگر موقعیت زن در کلیت جامعه و جزیی جدانشدنی از سیستم هستند. شیوه تولید سرمایه‌داری، رابطه تولید کالایی است و روابط پدرسالارانه ریشه در همین روابط تولید کالایی دارد و درنهایت به آن خدمت می‌کند. این روابط در سرمایه‌داری روابطی حاشیه‌ای و قابل اصلاح نیستند بلکه یک شالوده سیستم را تشکیل می‌دهند. بنابراین، یک زن فارغ از این‌که کجای جهان باشد حتی هنگام تولد وارد بخشی از این روابط نابرابر و ستمگرانه می‌شود. دنیایی که زن را به ابژه جنسی تقلیل می‌دهد و انسانیت او را انکار می‌کند.

زن به‌عنوان حلقه پایین زنجیره قدرت در جامعه تعریف شده و به میدان انتقام‌جویی اثرات سیاسی، اجتماعی، ایدئولوژیک و... سیستم تبدیل شده است. کرونا روند معمول امور را مختل کرده و فشارهای متعددی بر زندگی میلیاردها انسان وارد کرده است. انتقامِ بخشی از این فشارها از زنان گرفته می‌شود و آمار خشونت خانگی افزایش می‌یابد. عرصه زندگی اجتماعی زن به عرصه مبارزه ایدئولوژیک بنیادگرایان دینی و فاشیست برای تثبیت قدرت و مفاهیم‌شان هم بدل شده است. به‌عنوان مثال در امریکا، در زمان شیوع کرونا با حمله به مراکز سقط جنین در برخی ایالت‌ها و بستن آن‌ها و در نتیجه محروم کردن زنان از پایان دادن به بارداری، شرایط سخت را برای زنان سخت‌تر کرده است.

تحلیل روابط اساسی و قانون‌مندی‌های این سیستم نشان می‌دهد که از بین بردن ستم بر زن در این سیستم ممکن نیست. در این سیستم، خشونت سازمان‌یافته علیه زن گسترده است اما چنان با کلیت استثمار و ستم‌های موجود درهم‌تنیده است که مبارزه با آن مبارزه‌ای درخود نیست و بدون مبارزه برای رهایی کل بشریت و بدون پرداختن به پایه‌های تاریخی-سیاسی آن فقط به تحکیم قدرت‌های موجود خواهد انجامید.

به نقل از نشريه آتش102 – اردیبهشت 99

n-atash.blogspot.com

[2] https://cpimlm.org/wp-content/uploads/2019/11/7%D8%AA%D9%88%D9%82%D9%81.pdf

Posted by l at 11:38 AM | Permalink

نکاتی درباره «بیانیۀ مطالبه‌گری ضد کرونایی»

نکاتی درباره «بیانیۀ مطالبه‌گری ضد کرونایی»

پیروت – صلاح قاضی‌زاده

نیمه اول فروردین بیانیه «مطالبه‌گری ضد کرونایی[1]» از دل «یک همفکری جمعی» بیرون آمد و منتشر شد. این بیانیه چه به‌جهت محتوی و فرم، چه از زاویۀ افقی که پیش گذاشت و چه ازاین‌جهت که به امضای شماری از روشنفکران و نویسندگان شناخته‌شده کشور رسید، درخور توجه و تحلیل بیشتر و دقیق‌تری است.

متن بیانیه حاوی یک تناقض مفهومی و سیاسی جدی است. ازیک‌سو، مدعی برداشتن «گام‌هایی درجهت تغییر ساختاری» به «ورای تمام شکل‌های امروزین سرمایه‌داری و نهایتا همه صورت‌های سلطه» است، ازسوی دیگر، آن را به‌شکل یک بیانیۀ مطالبه‌محورانه ارائه می‌کند. مشکل اصلی این سند، مطرح کردن مطالبات نیست. چرا که پیش کشیدن خواسته‌هایی همچون «بیمه عمومی رایگان»، «توقف و مرخصی با حقوق کار»، «آزادی زندانیان» عادلانه است اما به‌ویژه در پاسخ به اوضاع جاری هرگز کافی نیست. هر چند در لیست مطالبات بیانیه، جای دو خواستۀ حیاتی و عاجل در وضعیت جاری خالی است: «مقابله با انواع توهمات خرافی، دینی و ضد علمی» که شیوع چهل ساله‌شان در زمانۀ همه‌گیری کرونا بیش از پیش قربانی می‌گیرد و دیگری «برداشتن فشار و تهدید نهادهای امنیتی از بالای سر کادر پزشکی و درمانی کشور». جمهوری اسلامی فقط دولت مجری «تعدیل ساختاری» و «خصوصی‌سازی» نیست؛ بلکه دین‌مداری (تئوکراسی) و ترویج خرافه و جهل مذهبی در تمامی سطوح جامعه طی چهل سالۀ اخیر همواره از ویژگی‌های اصلی آن بوده است.

اما در هنگامۀ عروج بحران‌هایی از این دست، امکان و ضرورت عاجل تهاجم به حاکمیت در ابعاد وسیع‌تر و عقب نشاندنش در جهت منافع توده‌های مردم بیش از پیش فراهم می‌شود. امری که پاسخ به آن مستلزم افق سیاسی بلندتری است. محدود کردن افق سیاسی که پیش چشم توده‌ها می‌گذاریم به این «مطالبات» و «مطالبه‌گری» آن هم در مقطعی که شیوع جهانی ویروس کرونای جدید تضادهای ساختاری سیستم سرمایه‌داری را به‌شکل عریان‌تر و وسیع‌تری پیش چشم شمار هر چه بیشتری از مردم کشیده است؛ میلیون‌ها نفر در سراسر جهان در آستانۀ رنج و مرگ ناشی از آن قرار دارند؛ زنگ خطر بحران‌های زیست‌محیطی جدی‌تر و احتمالی آینده را در ابعاد جهانی به صدا درآورده؛ خدایان، نمایندگان زمینی‌شان در واتیکان، کابینۀ دولت دینی-نژادی «ملت برگزیدۀ» و فقها و مفتیان معظم و شهرهای مقدس و عبادتگاه‌های‌شان با تردید و تعطیلی مواجه شده‌اند؛ زندان‌های دست کم شش شهر ایران شورش کرده و زندانیان از بند رسته‌اند، حسن روحانی از انتخاب میان مرگ مردم و شورش سی میلیون نفر می‌گوید و بُلسونارو رئیس جمهور فاشیست برزیل از مرگ «چند میلیون نفر ناچیز» صحبت می‌کند، تناسبی با اوضاع پیشِ رو و تضادهای آن ندارد.

یحتمل ادعا خواهد شد که بیانیه به طرح این مطالبات محدود نبوده و به‌صورت بالقوه افقی فراتر را پیش نهاده است. به این افق و چارچوبه بیشتر نگاه کنیم. در تمام متن بیانیه به‌علت همان تناقض ساختاری‌اش، مشخص نیست بالاخره مخاطب آن چه کسانی هستند؟ پاسخ به این سوال از سه احتمال خارج نیست و هر سه حالت تناقضات بنیادین بیانیه را در خود حمل می‌کنند.

احتمال یکم: مخاطب بیانیه، دولت ایران است و امضاکنندگان و حامیان بیانیه واقعا به این امر باور دارند که می‌توان از جمهوری اسلامی یا هر دولت بورژوایی دیگری تحقق چنین مطالباتی را «مطالبه» کرد و انتظار برآورده شدن داشت. امری که باتوجه به لیست نام اکثر امضاکنندگان دور از ذهن است، اگرچه صراحتا در متن بیانیه گفته نشده که چنین انتظاری از هیچ دولت بورژوایی ندارند. و اگر بیانیه به‌واقع چنین مقصودی دارد، آن‌گاه پیش کشیدن ادعای «تغییر ساختاری» و رفتن به «ورای تمام شکل‌های امروزین سرمایه‌داری و نهایتا همه صورت‌های سلطه» بلاموضوع است.

احتمال دوم: بیانیه قرار است مانیفست انقلاب، پیش‌نویس چنین مانیفستی و یا چیزی شبیه آن باشد. چرا که صحبت از «تغییرات ساختاری» کرده و مطالبۀ «ملی ‌کردن یا تصرف عمومی تمام ظرفیت‌های تولید، توزیع و واردات دارو و تجهیزات پزشکی، در راستای خودگرانی اجتماعی همه واحدهای این حوزه اقتصادی» را مطرح کرده که به‌وضوح بیانگر مداخله در هژمونی دولت و تغییر مناسبت مالکیت دست کم در حوزۀ دارو است. سوال این است که مختصات و ویژگی‌های این «تغییرات ساختاری» چیست؟ با کدام استراتژی‌اش قرار است به این تغییرات رسید؟ سازمان و رهبری و دیکتاتوری کدام طبقۀ اجتماعی در مرکز این «تغییرات ساختاری» قرار دارد؟ نمی‌شود یک بیانیه سیاسی صادر کرد، فراخوان به «تغییرات ساختاری» داد اما نه مخاطبش روشن باشد، نه اهدافش نه برنامه و استراتژی و چگونگی تحقق مطالباتش! این یک «کنشگری سیاسی حداقلی» واقعی در اوضاع جاری نیست، حتی اگر آن را «گام نخست» نامیده باشیم.

صدور چنین بیانیه‌ای با هدف «گام‌هایی درجهت تغییرات ساختاری»، پاسخی پرابهام و ناروشن و گام‌های معلق و مردد چهره‌ها، روشنفکران و محافلی است که ازیک‌سو به‌لحاظ خطی و تئوریک عمدتا نافی ضرورت پدیده‌هایی همچون رهبری کمونیستی، حزب کمونیست و تشکیلات رهبری‌کنندۀ انقلاب، دولت دیکتاتوری پرولتاریا و برنامۀ جامعه آینده هستند، اما ازسوی دیگر فشار ناشی از واقعیتِ سرسخت، آن‌ها را به اتخاذ تصمیمات و پاسخ به ضرورتی وامی‌دارد. آن‌چه‌که از پی مواجهۀ جهان ما با کرونا برمی‌آید، فقط تردید در منطق «بد و بدتر»، ناتوانی نظام سرمایه‌داری در پاسخ مطلوب و به موقع به بیماری‌های همه‌گیر و کاستی‌های ایدئولوژی و اخلاقیات بورژوایی «اول من» نیست. بلکه بدنه و شاکلۀ خطوط و تفکراتی که نافی قانون‌مندی‌های عینی جامعۀ طبقاتی و ضرورت‌هایی همچون دولت و دیکتاتوری پرولتاریا و «رهبری پیشگام آگاه و متشکل» هستند، هم با سوال و شکاف‌های جدی روبه‌رو خواهد شد. بعید است حتی یک نفر از باورمندان به تئوری شوراییسم قائل به انحلال «رهبری» پزشکان متخصص، دانشمندان «پیشگامِ آگاه» مبارزه با کووید 19 و ساز و کار مرکزی و دولتیِ کنترل و مهار بحران کرونای جدید باشند. به باور ما سختی واقعیت و ضرورت‌های عینی برخاسته از قانون‌مندی‌های طبیعی و اجتماعیِ خارج از ارادۀ انسان‌ها و رویدادهایی مثل شیوع کرونا و حتی دی 96 و آبان 98 و چه باید کرد؟ پررنگی که از خود برجای می‌گذارند، به درجه‌ای طیف تفکرات شوراییستی را متزلزل و حتی تجزیه خواهد کرد. تناقض موجود در بطن بیانیۀ مطالبه‌گری ضد کرونایی، پاسخ کم‌رنگ و خجولی به ضرورت رهبری کردنِ «پیشگام» را جلو می‌گذارد. پاسخی که بنا به تزلزل‌های تئوریک و تناقضات محتوایی‌اش نه «پیشگام» است، نه روشنگر و رهگشا و ازاین‌جهت نه در مسیر ایجاد «تغییرات ساختاری ورای تمام شکل‌های امروزین سرمایه‌داری و نهایتا همه صورت‌های سلطه».

احتمال سوم: بیانیه خطاب به مردم است و هدفش تشکیل یک جنبش وسیع توده‌ای و یک کُنش جبهه متحدی و مبارزاتی حول این مطالبات. جنبش توده‌ای و مبارزاتی که خودِ «تغییرات ساختاری» نیست اما «گام نخست» و در جهت خدمت به رفتن به‌سوی جنبش رسیدن به «تغییرات ساختاری» است. با این فرض، باید بر یک اِشکال اساسی و پایه‌ای دیگر در متن بیانیه دست گذاشت. این کار را با ادبیات و مفاهیم خط سیاسی خودمان پیش می‌بریم. تا هم منظور برای مخاطب روشن‌تر باشد و هم «بیانیۀ انقلاب[2]» (هفت توقف) را به‌عنوان یک پلاتفرم اتحاد و یک آلترناتیو پیش گذاشته و همگان ازجمله حامیان و امضاکنندگان بیانۀ ضد کرونایی را به وحدت با این پلاتفرم دعوت کنیم. همچنین مسیر هرگونه گفتگو، هم‌اندیشی، مباحثه و جدل پیرامون این سند همواره گشوده است.

اما به اِشکال پایه‌ای بیانیۀ مطالبه‌گری ضد کرونایی برگردیم. اگر بیانیه ادعای رفتن به «ورای هر صورتی از سلطه» را دارد، نباید در اشاره به بحران حاضر متوقف شود. پایه و مبنای همۀ صورت‌های ستم و سلطه در جامعه، قابل تقلیل به این بحران نیست و نمی‌توان یک پلاتفرم وحدتِ به حداکثر متحدکننده را فقط حول «مطالبات ضد کرونایی» مطرح کرد. مساله این است که وضعیت فعلی با تمام شاخ و برگ و جوانب دردناکش، چنان‌که بیانیۀ مطالبه‌گری نیز نیم‌نگاهی به آن دارد، برخاسته از یا ادغام‌شده در بستر یک روابط تولیدی-اجتماعی مشخص است؛ نظام سرمایه‌داری امپریالیستی و تضاد اساسی این عصر. اما فقط اشاره به این ساختارِ واحد تولید و بازتولید ستم و سلطه کافی نیست و سوال این است که این ساختار چگونه در بیانیه‌ها یا پلاتفرم‌های وحدتِ به حداکثر متحدکننده بازتاب پیدا می‌کند؟ چرا که سیستم تولیدی-اجتماعی موجود در واحد جغرافیایی ایران و در هیئت دولت دیکتاتوری بورژوایی جمهوری اسلامی، با اتکا به ستم‌های هفت‌گانه‌ای عمل می‌کند که از هفت گُسل اجتماعی عمدۀ جامعه برخاسته‌اند. گسل‌ها و تضادهایی که جمهوری اسلامی مادام که موجودیت داشته و جمهوری اسلامی است، قادر به دست کشیدن از آن‌ها و حل هیچ‌کدام‌شان نیست. گسل‌های 1) فقر و بیکاری، 2) دولت دینی، 3) ستم بر زن، 4) ستم ملی، 5) شرکت در ماجراجویی‌های سیاسی و جنگ‌های ارتجاعی منطقه، 6) نابودی محیط زیست و 7) استبداد سیاسی و سرکوب فاشیستی. از دل این تضادها و حول این گسل‌ها می‌توان جنبش سراسری مبارزاتی را بیرون کشید که توان متحد کردن شمار فزاینده‌ای از توده‌ها را داشته باشد. حزب ما این سنتز از واقعیت تضادهای جامعه ایران را در سند بیانیۀ انقلاب (هفت توقف) به این شکل فرموله کرده است:

«راه انداختن جنبش مبارزه و مقاومت علیه جمهوری اسلامی براساس یک آگاهی سیاسی انقلابی و همگانی حول درک صحیح از دوست و دشمن و حول مهم‌ترین گسل‌های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی این سیستم. با تحلیل علمی از ساختارهای ستم و استثمار حاکم در ایران و اوضاع کنونی می‌توان دریافت که هفت خواست همگانی را باید در میان مردم گسترش داد و آگاهی عمیقی نسبت به ریشه‌های آن را در سطح جامعه گستراند. این خواست‌ها عبارتند از: ۱) توقف جنگ‌های ارتجاعی جمهوری اسلامی در خارج از کشور ۲) توقف بیکاری و فقر 3) توقف ستم بر زن 4) توقف ستم‌گری ملی علیه ملل غیر فارس 5) توقف نابودی محیط زیست 6) توقف دخالت دین در دولت و ۷) توقف استبداد و سرکوب سیاسی... همگانی شدن آگاهی و مبارزه و مقاومت حول این هفت گسل، صف مردم را نه‌فقط علیه جمهوری اسلامی بلکه علیه هر شکل از مانوردهی سیاسی و ایدئولوژیک نیروهای ارتجاعی و امپریالیستی نیز تقویت می‌کند. شعار اصلی و چارچوب چنین جنبشی باید ضدیت با امپریالیسم و جمهوری اسلامی باشد...».

پیش گذاشتن چنین خواسته‌هایی مبتنی بر امیال افراد و احزاب سیاسی نیست؛ بلکه تبارز مهم‌ترین تضادهای جامعۀ ما است. تضادهایی که منفک از یکدیگر نبوده و برآمده از ساختاری واحد هستند. به‌این‌ترتیب، کسانی که خواست تغییر اساسی یا مبارزه با هر صورتی از سلطه را دارند، می‌توانند با تمامی تبارزات تضادهای فوق مبارزه کنند و در هر بحرانی تمامی این تضادها را نشانه بگیرند. دقت کنید مساله نه بر سر تاکتیک‌های مبارزاتی که بر سر مبانی شناخت و معرفت‌شناسی است. چرا که بحث نه‌صرفا پوشش دادن کلیۀ جنبش‌ها و مبارزات ضد حکومتی، بلکه واقعیتِ دینامیک‌های یک سیستم و ساختار است که زمینه‌های عینی برای به‌راه انداختن یک جنبش توده‌ای سراسری مبارزاتی را فراهم کرده و پاسخ می‌طلبند.

بحران‌ها نقاطی هستند که اگرچه عمدتا با یک یا چند گسل از مجموع گسل‌های اجتماعی تعمیق شده و پیوند می‌خورند اما از قضا، بیش از پیش، درهم‌تنیدگی تمامی تضادها و گسل‌های اجتماعی را نشان می‌دهند. بحران‌ها، برای ما کمونیست‌ها فرصت افشاکردن و نشانه رفتن تمامی این تضادها و تمامیّت ساختار تولید و بازتولید ستم و سلطه را فراهم می‌کنند. همچنان که مجال و زمینۀ بیشتری برای متحد کردن توده‌هایی را می‌دهند که روی تیغۀ این گسل‌ها قرار داشته و از آن‌ها رنج می‌برند. اما این افشاگری و راهگشایی را نمی‌توان و نباید به یکی از مظاهر این سیستم یا حول «مطالبه‌گری» و مطالباتی از قبیل آن‌چه در بیانیۀ ضد کرونایی آمده است محدود کرد. در این افشاگری از دل بحران موجود، با تشریح ارتباط این گسل و ستم با سایر گسل‌های اصلی جامعه و سپس ربط همۀ آن‌ها به اساس ساختار ستم‌گرانۀ شیوۀ تولید سرمایه‌داری و دولت دیکتاتوری بورژوایی حامی و مجری آن، باید به سوال استراتژیک «معضل چیست؟ راه حل چیست؟» رسید و راه حل واقعی، ممکن و مطلوب انقلاب کمونیستی را پیش گذاشت.

چنان‌که که در بیانیۀ انقلاب آمده است، ما کمونیست‌های متشکل در حزب کمونیست ایران (م‌ل‌م) حتا هنگام اتحاد بر سر اصول حداقلی این بیانیه و حول هفت توقف و ضرورت سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی جهت تحقق این توقف‌ها، فعالیت خود را در مسیر پیش‌برد انقلاب مد نظرمان[3] و جامعۀ مورد نظرمان در جمهوری سوسیالیستی نوین ایران[4] متمرکز خواهیم کرد. اما ایجاد چنین اتحاد گسترده‌ای حول مبارزه علیه گسل‌های اساسی که کارکرد نظام سرمایه‌داری و حاکمیت جمهوری اسلامی به وجود آن‌ها بستگی دارد را در مسیر به‌راه انداختن جنبشی برای این انقلاب ضروری دانسته و برآنیم که از این طریق می‌توان و باید جهت و پویش مبارزات توده‌ها علیه حکومت را در مدار و مسیر خدمت به انقلاب کمونیستی جهت‌دهی و سازمان داد.

پانوشت:

[1] https://www.radiozamaneh.com/496250

[3] https://cpimlm.org/wp-content/uploads/2019/04/manifest.pdf

[4] https://cpimlm.org/wp-content/uploads/2019/04/constitution.pdf

به نقل از نشريه آتش102 – اردیبهشت 99

n-atash.blogspot.com

Posted by l at 11:35 AM | Permalink

واقعیت جهانِ کرونایی و راهِ رهایی

سرسخن

واقعیت جهانِ کرونایی و راهِ رهایی

به گفتۀ ایرج حریرچی معاونِ وزارت بهداشت «گرچه ویروس کرونا اقشار مختلف را درگیر ساخته اما شدت بیماری در قشرهای ضعیف و فقرا بیشتر است و در کشور آمریکا مرگ و میر در سیاه پوستان دو برابر سفید پوستان است». او که پیشتر در رابطه با شیوع کووید19 در ایران معتقد بود «کرونا فقیر و غنی نمی‌شناسد» حالا منطبق بر منافع سیاسی و امنیتیِ نظام جمهوری اسلامی به «افشاگری» علیه ایالات متحده آمریکا می‌پردازد. «افشاگری»های مقامات جمهوری اسلامی از بالا بودن میزان مرگ و میر در میان آفریقایی تبارهای آمریکا نسبت به سفید پوستانِ، جنبه‌های سیاسی و تبلیغاتی داشته و بر بستر تضادها و اختلافات میان این دو سیستمِ پس‌مانده و ارتجاعی مطرح می‌شود. مقامات حکومتی ایران به شکل وقیحانه‌ای از میزانِ مرگ و میر در ایالات متحده خشنودند و با تأکید و لبخند بر اجساد مردگان در شهرهای آمریکا، به دنبال جا انداختن پروپاگاندای دروغین «کارآمد بودن» نظامِ درمانی جمهوری اسلامی هستند. آن هم در شرایطی که در جمهوری اسلامی دادنِ آمارِ صحیح در هر موردی و همیشه یک مسالۀ امنیتی است.

حریرچی، رئیس دولت متبوعش، ولی فقیه و دیگر سخنگویان نظام‌شان در حالی از «فقرا و قشرهای ضعیف» در آمریکا می‌گویند که خود چهل سال است با انحصارِ قدرتِ سیاسی در خدمت به منافع طبقۀ سرمایه‌داران ایران، با استثمار و سرکوبِ میلیون‌ها کارگر و زحمتکش و مزدبگیر همراه با جهل دینی و خرافه و انواع ستم‌های اجتماعی حکومت کرده و از نظامشان حفاظت می‌کنند. جمهوری اسلامی و سخنگویانش صلاحیتِ «افشاگری» از امپریالیسم آمریکا را ندارند چرا که هر دوی این نظام‌ها ماهیتا یک چیز هستند: دشمنان مردم.

میانِ امپریالیسم آمریکا و جمهوری اسلامی تفاوت‌های مهمی وجود دارد. مهم‌ترین آن‌ها این که یکی سرکردۀ نظامِ سرمایه‌داری امپریالیستی جهانی است و دیگری یک کشور تحت سلطۀ امپریالیسم. اما هر دو، نظام‌های سرمایه‌داری متکی بر مالکیت خصوصی و استثمار نیروی کار را نمایندگی می‌کنند. از این جهت تشابهات‌شان بیشتر وعمیق‌تر از تفاوت‌های‌شان است. به جنگ‌طلبی هر دوی‌شان نگاه کنید. به دست‌های‌شان که تا آرنج آلوده به خون مردم سوریه، عراق، یمن و غیره است. به بودجه تسلیحاتی امپریالیسم آمریکا که صد برابر بیشتر از بودجۀ اختصاص‌یافته برای سلامت و بهداشت عمومی مردم است و به ایران که میلیون‌ها نفر از مردم زیر خط فقر هستند، اما فقط یک رقم از درآمدِ نهادهای منتسب به خامنه‌ای که بخشِ بزرگی از آن برای جنگ‌های ارتجاعی منطقه تخصیص می‌یابد، بیش از 95 هزار میلیارد دلار است. به دین خویی‌شان نگاه کنید. اگر چه در آمریکا هنوز دین از دولت جدا است اما با روی کار آمدنِ رژیم فاشیستی ترامپ/پنس، نیروهای بنیادگرای مسیحی دست بالا را پیدا کرده‌اند و حالا اسقف، سوارِ هواپیما می‌کنند تا «نزدیک‌تر به آسمان» شده و از آن‌جا «شفاعتِ عیسی مسیح» را برای درمان و «بخشش گناهان» تقاضا کند. و به جمهوری اسلامی که بخش بزرگی از بودجه سالانه‌اش رسما و علنا به جیبِ نهادهای دینی مُبلغِ پوسیده‌ترین خرافات «جنّی و انسی» می‌رود و پارچۀ «مقدس» حرم رضا و معصومه را جهت شفا به در و دیوار بخش بیماری‌های عفونی می‌مالند! به شباهت‌های این دو نظام در اِعمال ستم ملی علیه سیاه پوستان، لاتینوهای مهاجر، کردها، عربها، بلوچ‌ها و افغانستانی‌ها نگاه کنید. به ستم بر زن که به اَشکال مختلف از ویژگی‌های هر دو نظام است. به بلایی که هر دو بر سر محیط زیست می‌آورند.

سخنان حریرچی و پوزخندهای زرد خامنه‌ای و روحانی را کنار هشدارِ اخیرِ اسحاق جهانگیری بگذارید و ابراز نگرانی از شورش‌ها و تلاطماتِ اجتماعی/سیاسیِ ناشی از فقر و بیکاری در دوره آتی. میلیون‌ها کارگر، دست‌فروش و حاشیه‌نشین که اساسا از دیدِ نظام ضد انسانی سرمایه‌داری (ازجمله در ایران و جمهوری اسلامی) «بی‌فایده» و «حاشیه‌ای»اند در نتیجۀ بیماری کووید 19 منابع محدود درآمدشان را از دست داده و بدون داشتن کم‌ترین امکانات درمانی و معیشتی به حال خود رها شده‌اند. رژیم ایران حداقل دستمزد کارگران در سال جدید را 1،800،000 تومان تعیین کرد. درحالی‌که خط فقر برای یک خانوار چهار نفره، شش میلیون تومان مشخص شده است. آن هم با تورمِ بیش از 40 درصد و در شرایطی که بحران کرونا لطمات بزرگی به تولید و به‌ویژه کسب و کارهای کوچک زده است. طیفِ گسترده‌ای از مردم به‌واسطۀ بیماری ناشی از کرونای جدید صدمه می‌بینند و جانشان را از دست می‌دهند. اما میزانِ مرگ و میر در میان ستمدیدگان در هر نقطه‌ای از دنیا به‌مراتب بیشتر از ثروتمندان است. کرونا «فقیر و غنی» نمی‌شناسد اما سوال این است که چرا بیشترین قربانیان از میان کارگران و تهی‌دستان و مهاجرین از بریتانیا و آمریکا گرفته تا ایتالیا و اسلواکی و ایران هستند؟ بیش از یک سوم از مبتلایان به بیماری کووید19 در انگلیس که در وضعیت وخیم به سر می‌برند، مهاجرین آفریقایی و آسیایی‌تبار هستند. در شهر شیکاگو نیمی از مبتلایان آفریقایی تبارهای آمریکایی‌اند درحالی‌که این مردم 30 درصد از جمعیت هشت میلیونی شیکاگو را تشکیل می‌دهند. و به تصاویری که از اکوادور، این کشور فقیر در آمریکای جنوبی نشان داده می‌شود و انسان را به یادِ رمانِ معروفِ «طاعون» اثر «آلبر کامو» می‌اندازد فکر کنید. اجساد انسان‌هایی که در خیابان‌ها به روی هم انباشته شده‌اند و مردمِ فقیر و مستاصلی که تقاضای کمک می‌کنند و کمکی در راه نیست.

پاسخ به این سوال دشوار نیست به شرطی که درکی درست از واقعیتِ جهان کنونی و حاکمیتِ سرمایه و کارکرد آن داشته باشیم.

روابط طبقاتی و اجتماعی حاکم، محدوده‌های تاثیرگذاریِ این بیماری به روی قشرهای مختلف اجتماعی را معین و مشخص می‌کند. مثلا این که کمپانی‌های بزرگ تولید دارو تحت انحصار و کنترل کدام طبقه است و تولیدات آن‌ها در درجۀ اول به دست چه کسانی می‌رسد و اساسا چه قشر و طبقۀ اجتماعی قدرت دستیابی و خریدن داروها و امکانات لازمه را دارد؟ یا این‌که با وجودِ هشدارهای دانشمندان به‌ویژه پس از شیوع بیماری‌های سارس و ابولا مبنی بر امکان و پتانسیل شیوع بیماری‌های همه‌گیر جهانی و ضرورت آمادگی برای آن، چرا قدرت‌های سیاسی حاکم بر کل این جهان به این هشدارها بی‌اعتنا بودند و به‌جای آمادگی و حداقل در سطحِ هزینه کردن برای برخی لوازم اولیه مانند ماسک و دستکش و دستگاه‌های تنفسی و غیره، این کار را نکردند؟

برای نظام سرمایه‌داری، قانونِ کسبِ حداکثر سود، قانونِ اول است. منطقِ این نظام به او فرمان می‌دهد که وقتی هنوز بیماری پدیدار نشده است، چرا باید برای آن آمادگی داشت و هزینه‌ای کرد که سودی در پی ندارد؟ پس، جایی هزینه کنیم که همین حالا سوددهی دارد. حتا پس از بروز بیماری باز دنبال رقابت‌های افسارگسیخته هستند و بر سر بازارِ فروش و در دسترس قرار دادن دارو یا واکسنی که یافته شود، رقابت می‌کنند. این است منطقِ نظامِ سرمایه‌داری متکی بر سود. این منطقِ ضد انسانی، برآمده از تضاد اساسی عصر سرمایه‌داری یعنی تضاد میان تولید اجتماعی و تصاحب و تملک خصوصی است. ازیک‌سو چند میلیارد نفر از مردم جهان به‌صورت جمعی و اجتماعی همۀ مایحتاج زندگی بشر را تولید می‌کنند و ازسوی دیگر اقلیتی از صاحبان ابزار تولید با هدف انباشت سود و براساس قانون ارزش و دیگر فشارها و ضرورت‌های ناشی از عملکرد سیستم سرمایه‌داری، چگونگی و میزان این تولید و نحوۀ توزیع آن را تعیین می‌کنند. هر آینه با انقلاباتِ کمونیستی بر تضاد اساسی عصر سرمایه‌داری نقطۀ پایان گذاشته نشود، مرتبا و به‌صورت‌های مختلف بحران می‌آفریند، مردم بیشتری را به فلاکت و مرگ می‌کشاند و حتا قادر نیست به بحران‌های برخاسته از طبیعت (مانند کرونا) پاسخی درست بدهد.

رویکرد جمهوری اسلامی در مواجهه با کرونای جدید و راهکارهایش کاملا جنبۀ سیاسی/امنیتی دارد و این را وثیقۀ جان مردم قرار داده است. اداراتِ دولتی باز شده‌اند، از قرنطینه در هیچ شهری خبری نیست و روحانی اعلام کرده که تردد میان شهرهای استانی مشکلی ندارد. همه چیز به وضعیت سابق برگشته است. دولت ایران اعلام کرده به «نیازمندان» یک میلیون تومان وام خواهد داد اما طی یک سال با بهره 12 درصدی آن را باید بازپرداخت کنند! یعنی حتا در این شرایط به دنبال کسبِ سود هستند. این نظام حتا یک روز هم زیادی است که برجا بماند.

طبق نظر دولت ایران، حتا اگر دو یا سه میلیون نفر هم در نتیجۀ سیاستِ جنون‌آمیزِ «مصونیتِ عمومی» (ایمن‌سازی گله‌ای که از لحاظِ علمی رد شده است) بمیرند بهتر از این است که با شورش‌های اجتماعی روبه‌رو شوند. کرونا نه، بلکه بیشتر از آن امکانِ بروز شورش‌های اجتماعی است که امروز صاحبان قدرت در این‌جا را هراسان کرده است. اما نه‌تنها کرونا چون بمب ساعتی زندگی مردم را تهدید می‌کند که جمهوری اسلامی را نیز به روی بمبِ ساعتی ناشی از شورش‌های مردمی که حاضر نیستند منفعل در «صفِ مرگ» قرار بگیرند، نشانده است.

مساله اما فقط تفسیر این واقعیت نیست که «هرجا ستم است مقاومت و مبارزه هم هست». مساله اصلی این است که آگاهی لازم و ضروری توسط کمونیست‌ها در اختیار توده‌های خشمگین مردم قرار بگیرد، پیشروانِ اعتراضات توده‌ای جذب و سازماندهی شوند و این مبارزات در جهت خدمت به انقلاب کمونیستی و پیروزی و استقرار جمهوری سوسیالیستی نوین ایران قرار بگیرند.

در این وضعیت، بسیاری از افرادِ طبقۀ میانی که به دلایل اجتماعی و سیاسی مختلف ضد جمهوری اسلامی هستند، حسرتِ «روزهای قبل از کرونا» را می‌خورند. حسرتِ روزهایی که می‌شد با آرامش از خانه بیرون بیایند و خرید و تفریح کنند، به پارک بروند و کافه‌نشینی کنند. اما اگر عمیق و گسترده به روابطِ حاکم بر جهان نگاه کنیم، در چارچوبِ این روابط هیچ چیز قبل از کرونا هم «عادی» نبوده است. کدام یک از واقعیت‌های جهانِ قبل از کرونا امور «عادی» بودند؟ این‌که پیش از کرونا هم در هر ثانیه یک کودک در کشورهای فقیر در نتیجۀ سوء تغذیه و فقدان داروهای ساده جانِ خود را از دست می‌داد؟ این‌که بسیاری بیماری‌ها مثل ابولا در کشورهای فقیر و از میانِ توده‌های تحتانی قربانی می‌گرفت و جهان نسبت به آن وقحیانه بی‌تفاوت بود؟ این‌که دو میلیارد نفر از مردم جهان به آب سالم و هشتصد میلیون نفر به غذای کافی دسترسی ندارند؟ این‌که صدها هزار کودک کار در ایران و سراسر جهان کار هر روزشان زباله‌گردی و بردگی و بیگاری است؟ این‌که صدها هزار زن از زاغه‌های بنگلادش، هند، کره جنوبی و چین تا ردلایت‌های رسمی آلمان و هلند و آمریکا و بلژیک به تن‌فروشی و بردگی جنسی برای نان مجبورند؟

کرونا بیشتر از پیش کراهت و ناهنجاری این نظام را نشان داد، تمایزات طبقاتی و اجتماعی را روی صحنه آورده و عمق ناتوانی نظامِ سرمایه‌داری در حلِ مشکلاتِ بشری و غیر قابل تحمل و وحشیانه بودن آن را بیان کرد.

امروزه همچنین بسیاری منطبق بر ایدئولوژی و اخلاقیاتِ فردگرایانۀ «اول من» و «مسئولیت فقط در قبال خانواده من» سر در گریبان برده و به دنبال تبدیل کرونا از تهدیدی جهانی به «فرصتی» برای «درون‌نگری» و «شروع پالایش نفس» و «بازبینی در روابط خانودگی» و غیره هستند. اما واقعیتِ عملکرد کرونا در سراسر جهان فراتر و مهیب‌تر از چنین رویاهایی است. این بحران راه حلی جهانی، همیاری و همکاری کل بشر را می‌طبلد. کارزارِ جهانی متکی بر داده‌های علمی دانشمندان و فارغ از منطقِ سود و سرمایه و مجهز کردن توده‌های مردم به درک علمی از علل این‌گونه وقایعِ برخاسته از طبیعت و تلاش‌های جمعی برای پیشگیری و مقابله با آن را می‌طلبد. اما بزرگ‌ترین مانع در مقابل اتخاذ چنین رویکردی، همانا نظام سرمایه‌داری و قدرت سیاسی و ایدئولوژیکی است که از آن حراست می‌کند. چنین سیاستی فقط در یک رابطۀ اقتصادی/اجتماعی که سود در مرکز آن قرار ندارد، یعنی سوسیالیسم امکان‌پذیر است. اقتصاد و جامعه‌ای که هدف آن از تولید نه سود و سرمایه که تأمین زندگی و سلامت انسان‌ها و تلاش برای بقای محیط زیست است. این قبیل اتفاقات طبیعی باز هم پیش خواهند آمد. اما هر آینه بشریت از انقیادِ سود و سرمایه خارج شود، علم و آگاهی از قید شیوۀ تولید سرمایه‌دارانه و متکی بر مالکیت خصوصی رها شود، هر آینه نظام‌های سوسیالیستی انقلابی در این کشور و دیگر کشورهای جهان برپا شود، آن‌گاه توان بشریت برای به چالش گرفتن این‌گونه حوادث طبیعی کیفیتا بالاتر خواهد بود.

راه حل، مبارزه و انقلاب برای سرنگونی نظامی است که نه‌تنها نیروی کار چند میلیارد انسان را به انقیاد کشانده، بلکه با محوریت سود و انباشت سود، دانش و تحقیقاتِ علمی و روش‌های درمان را نیز تابع سود کرده است و هر لحظه بیشتر به نابودی تمامیت حیات در کرۀ زمین دامن می‌زند.

به نقل از نشريه آتش102 – اردیبهشت 99

n-atash.blogspot.com

Posted by l at 11:33 AM | Permalink

ضرورت اتحاد در اپوزیسیون مردمی

ضرورت اتحاد در اپوزیسیون مردمی

بحرانهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کل چامعه ایران را در بر گرفته است. اکثریت قاطع مردم بویژه در میان طیقات و اقشار کارگری، زحمتکش و محروم اعتماد چندانی به نقش سازنده جمهوری اسلامی برای اداره کشور در راستای پیشرفت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ندارند. در واقع وقوع پی در پیِ بحرانها در گرو موجودیت نظام ارتجاعیِ تئوکراتیک که اقتصاد آن نوعی سرمایه داری شدیدا فاسد است، میباشد. تداوم سیاستهای استبدادی حکومتی، نبود آزادیهای سیاسی و حقوق مدنی، سرکوب حرکتهای انتقادی و تشکل یابی مستقل، چپاول مافیائی ثروت، پیشبرد برنامه های نئولیبرال اقتصادی (خصوصی/خودمانی سازیِ، نبود حقوق و قراردادهای دمکراتیک در محیط کار و تشدید استثمار) به شرایط بسیار محروم و وخیم برای اکثریت توده های مردم منجر گشته است. در مقابل، مردم علاوه بر تداوم مقاومت و اعتراضات، در مقاطع مختلف به خیزش های توده ای مانند دی ماه 96 و آبان ماه 98 روی آورده اند و مبارزات در همه جوانب اجتماعی همچنان ادامه دارد.

در واقع در ایران، از همان ابتدای انقلاب و غصب حکومت بوسیله گردانندگان جمهوری اسلامی، جنبشهای مردم به انواع گوناگون مقاومت نموده برای خواسته های دمکراتیک سیاسی و مناسبات عادلانه اقتصادی و اجتماعی مبارزه نموده اند. در شرایط کنونی نیز، فعالان کارگری و مدافعان آزادی و حقوق زحمتکشان، برغم تداوم سرکوبهای وحشیانه از سوی حکومتگران، مطالبات صنفی و دمکراتیک خود را همواره با توسل به اعتصاب و اعتراض به پیش میبرند. در مقاطع و به مناسبت های گوناگون به مطالباتی مانند پرداخت حقوق معوقه و بیکاری، افزایش در حداقل دستمزد، تامین بیمه های بیکاری و اجتماعی، توقف خصوصی سازی، لغو قرار دادهای پیمانی، حق تشکل مستقل، رفع هرگونه تبعیض جنسیتی و آزادی کارگران و همه زندانیان سیاسی دربند در ابعاد وسیع دامن زده میشود.

اخیرا، در اواخر فروردین 1399، چهار جریان مستقل کارگری و اجتماعی: سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، شورای بازنشستگان ایران، گروه اتحاد بازنشستگان و اتحاد آزاد کارگران ایران در اعتراض شدید به تصمیم شورای عالی کار (که یک " نهاد سرسپرده و مدافع راستین استثمارگران" معرفی میگردد) در تعیین حداقل مزد برای سال 99 به حدود یک میلیون و هشتصد هزار تومان که "یک پنجم" هزینه ماهیانه زندگی خانوار کارگری را تشکیل میدهد، را "در خور شان و منزلت انسانی" ندانستند. دستمزد حداقل اعلام شده، "کرونای زندگی کارگران" معرفی گردیده با توجه به تداوم "رکود شدید اقتصادی، سقوط ارزش پول، جهش…سرسام آور قیمت کالا و تورم"، آنرا کمر شکن اعلام کردند. در همین رابطه، روزنامه نگاران مستقل ایران نیز در نفی اینکه آنها در جایگاه "خالقان واقعی ارزش" نباید به عنوان "کارگران فرهنگی" در خدمت "ایدئولوژیک سرمایه و مذهب" فعال باشند، اعلام نمودند که اتفاقا میبایست به مثابه جنبشی باشند که در راستای "به آتش کشیدن و برملا کردن نهاد استثمار و استبداد"، قلم بزنند.

اما حکومتگران، به هیچ روی پاسخگوی مطالبات مردم نیستند. گرچه در میان گردانندگان سیاسی جامعه در حیطه مدیریت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی (چگونگی اداره سیاسی جامعه و تفاوت در نوع چپاول)، اختلافات محسوسی پدیدار شده و بویژه در ده سال اخیر خط کشی های کمرنگی بین حکومت گران اصلی ( اصول گرایان به رهبری علی خامنه ای، طیف نزدیک به وی و تعداد معدودی از فرماندهان سپاه) و گروه های اصلاح طلب و اعتدالگرا ظاهر گشته و در این بین افرادی مانند میر حسین موسوی، مهدی کروبی و زهرا رهنورد خانه نشین گشته، شخصیتها و جریانات معتدل تر دیگر به کنار زده شده اند. اما با وجود تصمیم گیریهای اصلی حکومتی با خامنه ای و نزدیکان وی و دنباله روی از سوی دیگر مقامات و نهاد ها، استبداد فقاهتی همچنان ادامه دارد. البته برخی از مقامات پیرامونی یه شکایات رقیق خود ادامه میدهند و به گفته علی مطهری، نماینده مجلس دهم، "مجلس در مسائل مهم ایران تصمیم‌ گیرنده نیست". اما بهر حال، تضاد اصلی و لاینحل میان کلیت حکومتگران با اکثریت توده ای مردم شدید تر نیز گشته است.

در سالهای اخیر، اقدامات محسوسی در چالش به سیاستهای سلطه گرانه رژیم از سوی طیفهائی در جامعه مدنی مانند نامه های 14 نفری جهت مشروعیت زدائی از جایگاه ولی فقیه و همچنین نوع رقیقتر آن در دستگاه های دولتی (ب.م. برخی از نمایندگان مجلس) در تقابل با سیاستهای انحصارگرایانه به حرکت در آمده است که نشاندهنده وجود شکافهای متعدد در کلیت نظام میباشد. البته این روند از انتقاداتِ نسبتا جدید، به سیر اصلی اعتراضات و اعتصابات انبوه که عمدتا از سوی فعالان کارگری، اجتماعی، هنرمندان و فرهنگیان برقرار بوده است، اضافه شده اند. در رابطه با بیماری مرگ آور ناشی از وبروس کورونا، بسیاری از فعالان اجتماعی و مقامات از میان رده های پایین دولتی مواردی مانند بی برنامگی و سود جوئی حکومتگران را به باد شدید انتقاد گرفته اند. در این میان برای نجات جان زندانیان زندانی، بویژه بابت کشندگی ویروس کورونا، اعتراضات وسیعی برپا شده و برای مثال در هفته های اخیر میتوان به نامه پانزده تشکل صنفی فرهنگیان کشور به ریاست قوه قضائیه اشاره نمود که خواهان آزادی تمامی زندانیان بخصوص معلمان در بند شده اند. جریان مادران پارک لاله نیز در اطلاعی به تاریخ 15 فروردین 1399 در کنار سایر گروه های حقوق بشری، " خواستار آزادی هر چه سریعتر تمامی زندانیان سیاسی و زندانیان عادی کم خطر" شدند.

در واقع با توجه به وجود بحرانهای گوناگون سیاسی و اجتماعی، سوال عمده در برابر جنبش آزادیخواه و عدالتجوی ایران این است که آیا فرایند ترکیبی از عناصر ذهنی مانند ارتقاء در شناخت و آمادگی فکری-عقیدتی در میان غالب مردم به سطح رویاروئی ساختار شکنانه با نظام رسیده است. اگر معیار اصلی برای ارزیابی از وقوع آن، اوجگیریِ مبارزهِ هموند در میان جنبشهای مردمی و از جمله کارگران، معلمان و زنان است، در آنصورت با توجه به واقعیات کنونی میتوان گفت که تا نیل به حرکت وسیع انقلابی هنوز فاصله است. همانگونه که در خطوط بالا ذکر گردید، محدوده کنشگری در میانِ کارگران فعال، عمدتا در راستای مطالبات صنفی، معیشتی و آزادیهای دمکراتیک انجام میگردد. فعالیتهای جنبش زنان نیز بخاطر تداوم سرکوبها و تبعیضات از اوان انقلاب 1357، هنوز در پیچاپیچ تلاشهای نیمه قانونی و برابری طلب محدود مانده است. جنبشهای دیگر در میان آنها معلمان، بازنشستگان، پرستاران و عمده کارمندان در بخشهای خدمات نیز به تلاشهای صنفی و مطالباتی، گرچه نه ساختار شکنانه ادامه میدهند.

واقعیت این است که هنوز در میان جنبشهای مردمی، مقاومت و اعتراض از سوی جریانات انسجام یافته، متصل به هم و وسیع صورت نمیگیرد. گرچه وزنه اصلی مبارزات بر عهده توده های مدافع آزادی، دمکراسی و عدالت اقتصادی میباشد، اما اعتراضات آنها، عمدتا بخاطر وجود خفقان سیاسی، هنوز از مرحله عمدتا تدافعی به تعارض گسترده خیابانی ارتقاء نیافته است. کنشگران عمدتا مقطعی و حول موضوعات مشخص اقتصادی و اجتماعی (ب.م. حقوق اقتصادی و مدنی) و نه در راستای براندازی نظام و مبتنی بر پلاتفرمهای مشخص سیاسی، افق های روشن استراتژیک و سازماندهی متحد، فعالیت میکنند. برای نمونه، در تاریخ 30 فروردین 99، فعالان در شورای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان ایران مجبور میشوند که اعتراضات خود به سازمان برنامه و بودجه را به عدم رعایت "اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری" و از جمله احیای درست "رتبه بندی" در سالهای اخیر و نه نفی کلیت نهاد ها و قوانین غیر مردمی نظام، محدود کنند.

با اینحال، خیزشهای مردمی رخ میدهد که هنوز عمدتا واکنشی (ب.م. دی ماه 96 و آوریل 98) و تا حدی بدون تمرکز بر هدف مشخص و ارزیابی مناسب از چگونگی پیشبرد مبارزات و راهکار های درگیری با رژیم انجام میگیرند. البته شکی نیست که اکتریت توده ها خواهان بقای جمهوری اسلامی نیستند، اما شواهد نشان میدهد که این خواسته ها هنوز بطور عمومی در یک جنبش گسترده دمکراسی خواهانه قوام نیافته است. برای موفقیت در راستای تحول به سوی دمکراسی ضروری است که در میان جریانات مردمی، یک اتحاد وسیع، فارغ از دخالت قدرتهای خارجی و حول محور عبور از نظام در جهت ایجاد حاکمیت مردم بر پایه ساختار بلافاصله جمهوری، لائیک و دمکراتیک شکل بگیرد.

در میان جنبشهای مردمی و از جمله فعالان در بین کارگران، زنان، دانشجویان، فرهنگیان، هنرمندان و ملیتها که دارای تفاوتهای عقیدتی و سیاسی نیز هستند، گرایش سوسیالیستی غالب نیست. اما در میان بخشهای بزرگتری از این جریانات مردمی، اشتراکات سیاسی و اجتماعی در راستای نفی نظام و دمکراسی خواهی وجود دارد که میتواند آورنده زمینه های انسجام نوعی جبهه و یا ائتلاف دمکراتیک در میان اپوزیسیون مردمی باشد. در واقع در صورت پیدایش همبستگی گسترده سیاسی (نوعی اتحاد دمکراتیک) در بین جنبشهای مختلف مردمی و وجود چشم اندازهای واقع گرانه مبارزاتی حول پرنسیب های اساسی مانند اعتقاد به جمهوری، لائیسیته و ارزشهای جهانشمول حقوق بشر، رسالت پیشروی مستقل و دمکراتیک اپوزیسیون علیه جمهوری اسلامی موفقیت آمیز خواهد بود. بنابراین با توجه به واقعیات موجود در جامعه، روشن است که از ایده سنتی و دگماتیک تاریخی موجود در میان بخشی از نیروهای کمونیست که فرایند حرکت در هر سطحی به سوی سوسیالیسم را تنها در گرو وجود هژمونی سیاسی کمونیست پرولتاریائی میداند، باید فاصله گرفت.

واقعیت این است که در ایران مانند کشورهای دیگر، جنبشهای اجتماعی ابتدا برای مطالبات مشخص خود تلاش میکنند که عمدتا در راستای اهداف دمکراسی خواهانه و عدالتجویانه جنبش سراسری آزادیخواه میباشد. با توجه به اینکه نظام ارتجاعی تئوکراتیک در چارچوب وجود نوعی سرمایه داری فاسد و غیر مولد، ستم اعمال نموده جامعه را می چاپد، بدیهی است که اهم مطالبات مردم در راستای مقابله با استبداد، ایجاد عدالت اقتصادی و تلاش برای مشارکت دمکراتیک در امور جامعه سمت و سو میابد . و در حالیکه توده های مردم برای نیل به مجموعه ای از خواست های دمکراتیک صنفی، اجتماعی و سیاسی تلاش میکنند و بنظر میرسد که آنها هنوز از یک راهکار استراتژیک سیاسی همگون و متحد برای مبارزه با رژیم برخوردار نیستند، پس برای جریانات و سازمانهای مترقی و دمکراتیک و بویژه چپ ها باید مهم باشد که به وجود سمتگیری غالب دمکراسی خواهانه در بین توده های مردم و تجمع های محلی و سراسری آنها توجه لازم داشته باشند.

در این ارتباط، مسئله بسیار مهم این است که حتی در کشورهای پیشرفته و دارای آزادیهای دمکراتیک، طبقات و اقشار عمده ای از زحمتکشان و اقلیتهای ملی و مذهبی بدلایل گوناگون (نمونه کاندیتاتوری برنی سندرز در آمریکا) به سوی برنامه های مترقی و عدالتجویانه جذب نمیشوند. ولی بهرحال میباید برای مبارزان مردمی اهمیت داشته باشد که در همبستگی و همکاری عملی برای مقابله با استبداد و حمایت از حقوق دمکراتیک در راستای پیشرفت بسوی جامعه انسانی تر فعالیت گردد. بویژه برای جنبش چپ باید روشن باشد که مبارزه برای تعمیق دمکراسی، در عین اینکه لزوما سمتگیری ضد سرمایه داری ندارد، اما بخودی خود یک ضرورت سیاسی مترقی بسوی سوسیالیسم میباشد. بخش بزرگی از جریانات چپ در اروپا، امریکا و بویژه در امریکای لاتین با شناخت از این معضل، بدرستی برای تقویت مطالبات دمکراتیک تلاش میکنند.

مهم است که نیروهای چپ در خلال دخالت فعال در مبارزات توده ای و شرکت در اتحادیه های دمکراتیک با جریانات مترقی (نه لزوما سوسیالیستی)، همچنین در ائتلاف های مشروط به مبارزات طبقاتی، در حد امکان با نیروهای ضد سرمایه داری نیز متحد گردند. چه افشاگری از آسیبهای مناسبات سرمایه داری و تاکید بر اینکه دنیای برتر انسانی فرای آن میسر است برجستگی خودش را دارد. و البته باید روشن باشد که کنشهای سوسیالیستی در جبهه های دمکراتیک به معنی وجود تناقض (در عین وجود اختلاف) بین مسیر فعالیتهای دمکراتیک و سوسیالیستی نیست. تجربیات تاریخی و اصول برآمده از آن نشان میدهند که بخش عمده از دستاوردها در عرصه مطالبات دمکراتیک مانند آزادیهای سیاسی و رفاه اجتماعی میتوانند بنیانهای ساختاری و حقوقی برای پیشرفت آگاهانه توده ای مردم بسوی سوسیالیسم را تشکیل بدهند. در واقع در ایران، توانمندی در استفاده مناسب از تاکتیکهای رادیکال و انقلابی جهت براندازی نظام به شناخت لازم از اوضاع اجتماعی، قدرت تهاجمی رژیم و توان اپوزیسیون مردمی برای رویارویی با سرکوبها، بستگی دارد و در این ارتباط، تمرکز انحصاری بر رویکرد ایدئولوژیک به مبارزه برای نیل به مجموعه اهداف دمکراتیک و انسانی نادرست میباشد. مردم ایران به وجود یک اپوزیسیون مردمی وسیع، متنوع و در عین حال متحد علیه رژیم، حول محور مطالبات عمومی دمکراتیک نیازمند هستند.

فرامرز دادور

22 آوریل 2020

Posted by l at 12:55 AM | Permalink

April 21, 2020

چگونه قدر زندگی را بدانیم ؟

نوام چامسکی زبان‌شناس، فیلسوف آنارشیست ونظریه‌پرداز آمریکایی ، از اوبه‌عنوان پدر زبان‌شناسی نوین یاد می‌شود. او استاد بازنشستهٔ دپارتمان فلسفه و زبان‌شناسی مؤسسه تکنولوژی ماساچوست آمریکا است.

در تازه تزین موضع مربوط به شرایط امروز کرونایی چامسکی معتقد است که ترامپ وقتی به کاخ سفید آمد بدبخت شدیم الان باید کاری کنیم جوبایدن بیاید تا خوشبخت بشیم .

من نوشته های او را قبلا دنبال میکردم ولی حالا باید قبول کنم که پیری بخشی اجتناب ناپذیر در مسیر زندگی است . چامسکی حالا پیر شده و در این زمینه رد داده است . مشکل در کاخ سفید ترامپ و یا اشخاص نیستند این یک سیستم است در ایالات متحه آمریکا که بسته به منافع و شرایط هر بار یکی از احزاب آمریکا نماینده اش در کاخ سفید مستقر میشود ... نماینده ای که مالکان وال استریت را نمایندگی میکند در قالب برده داران نوین ...

بهای نفت آمریکا منفی شد ، یعنی میروی نفت بخری یک پولی هم دستی میدهند تا نفت را تحویل بدهند ... آوریل 2020 معروف به آوریل سیاه شده است . چون نفت سیاه است . گور بابای کفنهای سفید !

کاهش شاخص داود جونز و افزایش شاخص و سهام شاش شتر و طب اسلامی و شاش پیامبران و ولایت فقیه...
خلاصه : هر کسی در این دوران کرونایی گوشه ایی از کار را گرفته تا قدر زندگی را بدانیم .

جنگ ایران و عراق تازه شروع شده بود و تب همکاری در محلات بین مردم موجی داشت و خلاصه با حمله جنگنده های عراقی همه به هم میگفتند برقها را خاموش کنید و میکردند ... یک مش قاسمی همسایه ما بود و خیلی خونسرد در همهمه همگانی به دیوارتکیه میزد و چپق میکشید ، یک بار یکی با هیجان گفته بود مش قاسم برو برقهای خانه ات را خاموش کن .... مش قاسم خندید و گفت خانه من اصلا برق ندارد پدر آمرزیده ... هر وقت امام خمینی برق مجانی کشید من هم مثل بقیه میشوم .

زمین هنوز تب دارد ...

کرونا هنوز بی تاب است ...

ظریف با همین تب و تاب رفت دمشق جهت عشق بازی با اسد...

کاخ سفید گفت خوش بگذره . دستگاه تنفس مصنوعی جدید به سیستم اسلامی ایران میدهیم ...

سپاه روایت آمریکایی‌ها را 'هالیوودی' خواند و رونمایی از مستعان را الهی خواند...

حوزه یورو پس از پایان بحران کرونا به دو برابر کمک مالی توافق شده نیاز دارد، از همین حالا پشماش ریخته ...

کرونا هم گفت اگر قرار باشد در بر پاشنه سابق بچرخد ، پس من هم تا همیشه هستم ، منتظر تمام شدن من نمانید ...

مغولان از كنار ما به مدارا گذشتند...

تيمور با تكريم...

ولایت فقیه با صلوات و تیغ...

و بقیه خدایان دیوانه ساکن کاخ سفید و الیزه و کرملین...

چه خوش نشسته ایم در قصاب خانه تاریخ ...

ای بخارا کجایی تا شادی را از تو یاد بگیریم .

کرونا اگر در زما ن تو میآمد حتما مسیر اشعارت تغییر میکرد.

کرونا در زمان ما که آمد شعر بلد نبود . فقط شاش شتر تجویز میکرد ، روغن بنفشه ، روزه داری ، لیس زدن ، وسوسه های عیسی مسیح روی صلیب ، ارگاسم مادر عیسی در طویله ، عروج محمد با الاغ ...

کرونا در میان ما و زندگی ما خوش نشسته است ، از خودمان نترسیم .

حالا در حسرت شعری هستم که شادم کند ، در حسرت شوری که ندارم ...

بوسه ایی که انگیزه ام باشد ...

در زمانی که خاک مرده در کره زمین میخندد با دندانهای زرد ...

دندانهای زردی که رنگ زردش از جنس طلا نیست .

زمین حالش خوب نیست ، حالم خوب نیست . اینجا یا کسی نمیفهد یا نمیخواهند بفهمند .

مدار گردش روزانه های ساکنین هیچ فرقی با قبل از کرونا ندارد.

شاید من عجولم...

ولی فعلا همین است .

21.04.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 10:48 AM | Permalink

شورایی یعنی کدخدامنشانه!

حکومت ِ شورایی چیست، و آیا در آموزه های مارکسیستی و ماتریالیسم ِ تاریخی دولت و حکومتی موسوم به شورایی جای گاه و نقشی در تکامل ِ اجتماعی دارد؟

واقعییت این است که درماتریالیسم تاریخی ِ مارکس و انگلس جایی برای حکومت یا دولت ِ شورایی نه وجود دارد و نه این نوع دولت یا حکومت می تواند جایی در فرایند ِ تکاملی ِ جامعه ی انسانی داشته باشد. مارکس هرگز نظر ِ مبتنی و متکی بر ماتریالیسم تاریخی ِ خود در خصوص ِ همستیزی ِ کار ِ اجتماعی و مالکییت ِ خصوصی ، و گذار از مالکییت ِ خصوصی ِ سرمایه داری به مالکییت ِ اجتماعی ِ سوسیالیستی را برای خوشایند ِ هیچ حزب و فرقه و دار و دسته ای نقض نکرد و روستاییان و دهقانان را که عنصر و نیروی اصلی در حکومت های موسوم به شورایی اند و از نظرگاه ِ او خواهان ِ باز گردادن ِ چرخ ِ تاریخ به گذشته اند شریک و رفیق ِ پرولتاریا در دولت ِ پساسرمایه داری ننمود. برعکس، آنچه ما در گروندریسه در بحث راجع به شیوه ی تولید و توزیع و مناسبات ِ جماعتی ِ پیشاسرمایه داری می خوانیم، دقیقن منطبق بر خصوصیات ِ اداره ی شورایی ِ مورد ِ نظر ِ تبلیغ کنندگان ِ حکومت به شیوه ی شورایی است.

شورایی یعنی چه؟

شورایی آنچنان که از نظرات ِ لنین و بلشویک ها بر می آید، یعنی ایجاد ِ وحدت ِ اراده میان ِ زحمت کشان( روستاییان و کشاورزان) و کارگران باهدف ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی. این وحدت ِ اراده که در واقعییت و زندگی ِ اجتماعی و سیاسی به لحاظ ِ تاریخی و ایدئولوژیک وجود ندارد وهرگز درپراتیک ِمشخص ِ طبقاتی به دلیل ِ نبود ِ چشم انداز و افق ِ واحد ِتاریخی و منافع ِ مشترک ِ طبقاتی در عمل قابلییت ِ اجراپیدا نخواهد کرد، بهانه ای است که حزب های بلشویک وحدت ِ تشکیلاتی ِ فراطبقاتی ِ خود را به آن نسبت داده و توجیه کنند. یعنی، چه قبل و چه بعد از کسب ِ قدرت ِ سیاسی آن اراده ای را که در حزبییت ِ شان برای کسب ِ قدرت وحدت یافته به طبقات ِ مختلف المنافع با ایدئولوژی های متفاوت و متضاد نسبت و تسری می دهند.

این وحدت ِ اراده ی ساختگی و صوری ِ ذهنگرایانه، عمدتن جنبه ی منفی و سلبی دارد و نه اثباتی و ایجابی. یعنی تاآنجا کارکرد دارد که تشکیلات ِ درکمین ِ قدرت یا درقدرت بتواند از پتانسیل و نیروی بالقوه و بالفعل ِ کارگران و روستاییان ِ «ناآگاه» برای پیش برد ِ هدف های خود و نه راهبرد ِ انقلاب ِ سوسیالیستی- آنگونه که به دروغ تبلیغ می کنند- استفاده نماید. هدفی که به گفته ی این دار ودسته ها برای ایجاد ِ یک حکومت ِشورایی ِ خودگردان متشکل از دوطبقه و فقط به رهبری و هدایت ِ آنان امکان پذیر است. دار و دسته ها و فرقه هایی که اگرچه هوییت ِ سیاسی و ایدئولوژیک شان را از یک نام و یک پرچم( بلشویسم و داس وچکش) می گیرند، اما با همدیگر هیچگونه پیوند و وحدت ِ سیاسی تشکیلاتی نه تنها ندارند بلکه به دلیل ِ انحصارطلبی و تمامیت خواهی ِ هرکدام، هرگز به ویژه در عمل ِ معطوف به کسب ِ قدرت به هم پیوند نخواهند خورد و وحدت نخواهند یافت. چنین تشکیلات هایی با چنین بینش و رویکردی به وحدت ، می خواهند روستاییان و پرولتاریا را با هم وحدت و وصلت ِ سیاسی ایدئولوژیک دهند! یعنی در حالی که قادر نیستندممکن ِ خود را به بالفعل، و وحدت ِ عینی و عملی تبدیل کنند، می خواهند ناممکن ِ دو طبقه ی ناهمگون و مختلف المنافع را به معجزه ی اراده به هم پیوند زنند! یعنی در حالی که قادر نیستند اراده های پراکنده ی خود را به اراده ی واحد تبدیل کنند و به صورت ِ گردان ِ واحد با فرمانده ی واحد در آیند، میخواهند به نیروی معجزه، پرولتاریای پیشرفت خواه و تکامل گرا را با دهقانان و روستاییان ِ ضد ِ پیشرفت و تکامل وصلت دهند! وصلتی اجباری میان ِ پرولتاریای بالغ و روستا ییان ِ نابالغ که مزایای اش فقط نصیب ِ فرقه و دار و دسته ی در کمین ِ قدرت می شود.

شورایی از کدام مناسبات ِ تاریخی الگو گرفته است؟

شوراها تشکیل می شوند از کمیته های محلات ِ جداگانه و مرتبط شدن ِ این کمیته ها از طریق ِ( به واسطه گری ِ) تشکیلات ِ حزبی که بر کمیته ها اشراف ِ رهبری از بالا و فرمانفرمایانه دارد . به این معنا که تشکیلات- و مآلن حکومتی که – رهبری و ریاست ِ شوراها رادارد، مقاصد ِ خود را به آنها دیکته میکند و شوراها در واقع مجری ِ سیاست های حزب و یا حزب- دولت می شوند، آنهم صرفن برای پیشبرد ِ هدف های حزبی و خصوصن سرکوب مخالفان اش. حتا در کارخانه ها نیز وظیفه ی شوراها تحکیم ِ قدرت ِ حزب ِ درقدرت( دولت ِ حزبی ِ فعال مایشا) است و نه پیشبرد ِ سیاست های اقتصادی و رشد ِ نیروهای مولد که اساسن در دستور ِ کار ِ چنین حزب هایی نبوده و نیست و چندین تجربه ی تاریخی این واقعییت راثابت کرده است. همین تجربه ی تاریخی نشان داده در حکومت های شورایی تکیه بیشتر بر روستاییان ِ کوچیده به شهرها، و کارگران ِ غیر ِ ماهر و غیر ِ صنعتی است که هنوز یک پای شان در روستا و یک پای شان در شهر است. مدافعان ِ این نوع حکومت هرچه قدر هم از شورا و حکومت ِ شورایی سخن سرایی کنند و از خودگردانی و خودحاکمییتی ِ آن دم بزنند، باز دم ِ خروس ِ فرقه گرایی و رهبری ِ فردی-فرقه ای شان بر شوراها از بحث های شان بیرون می زند. چرا که هرفرقه و دار و دسته ای برای خود راه و روش ِ خود ویژه ای برای برقراری ِ حکومت ِ شورایی در یک جامعه ی واحد و مشخص و خصوصن مناطق ِ عقب مانده دارد که با راهکار و راهبرد ِ دیگر دار و دسته ها متفاوت و اساسن در تضاد است.آنها تنها در یک خصوصییت با هم اشتراک نظر دارند و آنهم این که تکیه گاه و سوژه ی تحقق دهنده ی طرح شان روستاییان( زحمت کشان ِ) ساکن در روستاها یا حاشیه نشین ِ شهرها هستند که نه سوسیالیست اند و نه کمونیست و نه اساسن به دلیل ِ شخصییت ِ فردگرایانه و انزواطلبانه شان که ناشی از نوع ِ معیشت ِ متکی بر خودکفایی ِ خانواده سالار است نظر ِ خوشی به سوسیالیسم و کمونیسم دارند. از این رو ، این تشکیلات ها با سوء استفاده از فقر ِ تئوریک ِ مخاطبان شان که آنها را افرادی فریب خور تصور می کنند، شعار وتبلیغ را جایگزین ِ نظروری و نظریه پردازی ِ علمی عقلانی ِ اثبات گرانه می کنند. یعنی حتا اگر برای ایجاد ِ توهم در مخاطب چند گزاره و نقل قول ِ تحریف شده از مارکس و انگلس بیاورند، اما نتیجه گیری شان درست برخلاف ِ نظر مارکس و انگلس، و درجهت ِ منافع ِ فرقه ای خودشان است. چرا که به گواهی ِ آثارشان، مارکس و انگلس نه تنها با آنچه بعد از آنها لنین و بلشویک ها حکومت ِشورا یی نامیدند موافق نبودند بلکه آن را شیوه ی تولیدی و مناسباتی ِ پیشاسرمایه داری و جماعتی( اشتراکی به شیوه ی جماعات ِ روستایی) و از این رو واپسگرایانه قلمداد کرده اند. توصیفی که مارکس از این نوع تولید و مالکییت می کند دقیقن مطابق است با تولید و مالکییت و آنچه به اصطلاح آنها خود گردانی ِ شورایی نامیده می شود. بخوانید: « در این نوع شیوه ی تولید و مالکییت، عامل ِ وحدت، یعنی پیوند دهنده ی خانواده و قبیله ای که پایه ی اتحاد ِ افراد و مالکییت ِ حقیقی و شرط ِ مقدماتی ِ مالکییت ِ مشاع ِجماعتی {بخوان شورایی } است، شخصییتی خاص و متمایز از جماعت پیدا می کند و مافوق ِ جماعات ِ واقعی قرار می گیرد.{ دقیقن یعنی حزب و تشکیلاتی که خودرا مافوق ِ طبقات می داند و می خواهد دو « جماعت ِ روستایی و کارگر» را به طور ِ مکانیکی و به زور ِ تبلیغات با هم وصلت دهد} . در این صورت است که مآلن مالکییت ِ متکی بر وحدت ِ برتر که در شخصییت رهبر ِ فرهمند ِ جبار به عنوان ِ پدر ِ واحدهای جماعتی ِ متعدد تجسم یافته است، به آن رهبر ِ فرهمند تفویض می گردد. در این صورت، مازاد ِ تولید خود به خود به آن وحدت ِ برتر{ شورا } و به آن شخصییت ِ مقتدر و مستبدی که مافوق ِ جماعت قرار دارد تعلق می گیرد. از این رو، در بطن ِ این استبدادکه ظاهرن فقدان ِ مالکییت از دیدگاه ِ حقوقی خصوصییت ِ آن است، اما در واقعییت ِ امر ما با مالکییتی رو به رو هستیم که حاصل ِ ترکیب ِ تولید ِ کارگاهی و کشاورزی در درون ِ یک آبادی ِ کوچک ِ خودگردان و خودبسنده است{ عینن همان کمون های دهقانی- کارگری ِ شوراهای بلشویکی}. در این نوع مالکییت{ جماعتی- شورایی}، بخشی از کار ِ اضافی ِ آبادی { به اصطلاح کمون ِ اشتراکی} به اجتماع ِ برتر{ که در حکومت ِ بلشویکی همان حزب یا تشکیلاتی است که بر جماعت یعنی شوراها ریاست می کند و به آنها برنامه و خط ِ مشی ِ اقتصادی و سیاسی می دهد} که به صورت ِ فرد ِ مستبد درآمده تعلق می گیرد. بهره وری ازاین کار ِ اضافی ، یا به صورت ِ خراج است، یا به شکل ِ کارهای مشترکی که برای بزرگداشت ِ وحدت ِ جماعت انجام می گیرد{ درست همان کار ِ اجباری و رایگان ِ شنبه های کمونیستی ِ زمان ِ لنین که بعدتر به صورت تنبیه و مجازات درآمد و به روال ِ دایمی ِ رژیم های بلشویکی برای تنبیه مخالفان ِ خود علاوه بر زندان و اعدام تبدیل گردید}. وحدتی صوری و اجباری که فرد ِ مستبد، خدایگان و نماد ِ مجسم ِ آن است.»( مارکس. گروندریسه. ترجمه ی باقرپرهام، احمدتدین. جلد اول. ص472-473. توضیحات ِ درون ِ کروشه ها ازمن است). این سخنان، پیشگویی ِ پیامبرانه نیست، بلکه پیش بینی ِ علمی – عقلانی و تئوریک، با درک ِ ماتریالیستی از تاریخ و ساز و کارهای متنوع ِ جامعه های انسانی ِ بعضن ناهمتراز با رشد ِ معمول و معقول ِ جامعه های پیشرفته است که ما نمونه های این ناهمترازی ِ اقتصادی اجتماعی را در کشورهای کم توسعه یافته به لحاظ ِ صنعتی و تکنولوژی و خصوصن مناسبات ِ تولیدی- طبقاتی هم اکنون هم در بسیاری کشورها و همان ها که به صورت ِ شورایی اداره می شدند و یا هنوز چنین ادعایی دارند شاهد هستیم.

اقتصاد و سیاست در حکومت ِ شورایی : لنین در1921 چهارسال پس از کسب ِ قدرت نوشت «ما دولت ِ تراز ِ شوروی( شورایی) به وجود آوردیم که پس از سال های 1793 و 1871 گام ِ بزرگی به پیش بود»( مجموعه آثار ترجمه ی پورهرمزان. جلد 3. ص.2072 ) لنین درست یک صفحه ی بعد از« دولت ِ تراز ِشورایی( شوروی) ِ» بلشویک ها رونمایی می کند: « دشمن ِ امروز ِ ما دیگر گارد ِ سفیدی ها نیستند. دشمن ِ ما عبارت است از وضع ِ خراب ِ اقتصادیات ِ کشور ِ خرده دهقانی ما که صنایع ِ بزرگ ِ آن ویران و خراب است. فابریک ها و کارخانه ها از کار باز ایستاده اند و پرولتاریا ضعیف و پراکنده و نا توان است.»( جلد3.ص.2073-2074 ). و:« در کشور ِ ما هنوز هیچ کاری انجام نگرفته{ و همه ی کارها موکول است به وقت ِ گل ِ نی!}و کار هنوز بسیار و بسیار زیاد است. ما هنوز از جهت ِ اقتصاد و فرهنگ در سطح ِ بسیار پایین{ و از جهت ِ ادعا و بلوف در سطح بسیاربالایی!} قرار داریم». ( همان کتاب. همان صفحه. درون ِ آکولاد از من است.). در حکومت ِ « تراز ِ شورای» بلشویک ها، پی ریزی ِ ساختمان ِ سوسیالیسم بر عهده ی دهقانان و روستاییان است! باور نمی کنید؟ بخوانید:« افزایش ِ میزان ِ تولید- یعنی رشد دادن ِنیرو های مولد- جز از راه ِ بهبود ِ وضع ِ دهقانان و ارتقای نیرو های مولده ی آنان امکان پذیر نیست.ما بلشویک ها باید کار را از روستاها و دهقانان آغازنماییم. آنچه هم اکنون{ چهار سال پس از برقراری ِ حکومت ِ تراز ِ نوین ِ شورایی}بیش از هرچیز برای ما فورییت دارد، تدابیری است که با اتخاذ ِ آنها می توان سطح ِ نیروهای مولده ی اقتصاد ِ دهقانی را بی درنگ ارتقا داد».( جلد سوم. ص.2035). بیله دیگ، بیله چغندر! کشور ِ عقب مانده با اقتصاد ِ پاتریارکال- به اعتراف ِ لنین در1921-، کمونیست های اش هم چنین افراد ِ « کودن وعقب مانده ای» -باز به اعتراف ِ لنین- هستند که باید بروند روستاها و از دهقانان و روستاییان درس ِ فرهنگ و اقتصاد بیاموزند و نه در شهرها و دانشگاه ها و مراکز ِ بزرگ ِ صنعتی :« در مورد ِ ارزیابی ِ اشخاص و در مورد ِ اتخاذ ِ روش ِ منفی نسبت به افراد ِ واخورده ، تذکرات ِ توده ی پرولتر ِ غیر ِ حزبی و در بسیاری موارد تذکرات ِ توده ی غیر ِ حزبی ِ دهقانان و روستاییان بی اندازه گرانبهاست. توده ی زحمتکش{ دهاتی ها، یعنی همان ها که مارکس گفت می خواهند چرخ ِ تاریخ را به عقب، به دوران فئودالی وپدر شاهی برگردانند} با حساسییت ِ فوق العاده ای فرق ِ کمونیست ِ شریف و درستکار را با کمونیست هایی که مایه ی نفرت اند به خوبی تشخیص می دهند{ بیچاره کمونیستی که روستاییان باید به او درس ِ شرافت و درستکاری بدهند! و بیچاره تر حکومتی که ادعای تراز ِ نوین بودن دارد اما کمونیست های اش مایه ی نفرت ِ عموم اند!}( جلد سوم. ص. 2081. درون ِ آکولادها از من است). این، از وضع ِ اقتصادی ِ پاتریارکال ِ حکومت ِ « تراز ِ نوین ِ» شوراهای بلشویکی. اما، بخوانید وضعییت ِ سیاسی و مناسباتی ِ استبداد ِ پدرشاهی ِ متناسب با آن وضع ِ عقب مانده ی اقتصادی را، به نقل از بنیانگذار ِ حکومت ِ شورایی در« عصر ِ امپریالیسم»، یعنی لنین : « درباره ی اهمییت ِ قدرت ِ دیکتاتوری ِ شخص ِ واحد( که خودش باشد!) از نقطه نظر ِ شرایط ِ کنونی ِ ما باید گفت که این شرایط وحدت ِ اراده ای را ایجاب می کند که کار ِ مشترک ِ هزاران و صدهاهزار نفر را رهبری و هدایت کند. {همان وحدت ِ اراده ای که نتیجه اش استبداد ِ فردی و کیش ِ شخصیتی است و مارکس آن را در نقل ِ قول ِ پیشین از او آن را پیش بینی کرد}، و می دانیم موکدترین وحدت ِ اراده جز از طریق ِ اطاعت ِ بی چون چرای هزاران و صدهاهزار نفر از یک نفر امکان پذیر نیست، و این به آن معناست که ما بلشویک ها باید توده ها را به راهی هدایت کنیم{ توده ها را چه تصور کرده؟!} که با اطاعت ِ بی چون وچرا از اراده ی رهبر ِ شوروی{ یعنی شخص ِ شخیص ِ لنین!} مطابقت نماید . ( جلد سوم. ص1985- 1986. درون ِ آکولادها ازمن است .).

یک خصوصییت ِ مشترک ِ رژیم های استبدادی و ازجمله حکومت های « تراز ِ شورایی» ِ بلشویک ها، اعمال ِ جبر ِ توامان ِ سیاسی و اقتصادی بر اکثرییت ِ افراد ِ خارج از حاکمییت است که بدون ِ استثنا شامل ِ هردو طبقه ی دورانی ِ بورژوازی و پرولتاریا می شود. این جبر ِ توامان که لنین به روش ِ سفسطه آمیز و توجیه گرانه ی خاص ِ خود« تئوریزه » هم کرد و با زور به جامعه تحمیل نمود، در واقع فرمان از بالایی است که در ایران به « حکم ِ حکومتی» شهرت یافته است. نمونه ی جبر ِ سیاسی اش را در گفتاورد ِ بالا ازلنین خواندیم، و نمونه ی اقتصادی اش را در آنچه لنین «شنبه های کمونیستی»( یا در واقع کار رایگان برای رفاه ِ حکومت کننده گان) نامید می بینیم و می خوانیم.(سخنرانی در نخستین کنگره ی کمون های زراعتی و آرتل های کشاورزی. در این سخنرانی طبق ِ معمول پس از صغراکبراچیدن های فریب کارانه برای جا انداختن ِ موضوع، به اصل ِ مطلب که بیگاری کشیدن از اهالی است می پردازد):« برای آنکه بی مدرک حرف نزده باشم به آن چیزی استناد می کنم که در شهرهای ما شنبه های کمونیستی نامیده شده است. این نامی است که به کار ِ رایگان و بی مزد ِ کارگران ِ شهری داده می شود و اضافه برکاری است که از هرکارگر خواسته می شود و طی چند ساعت برای رفع ِ نیازمندی های اجتماعی انجام می گیرد{ همان کاری که در اقتصاد ِ سیاسی به آن ارزش ِ اضافی گفته می شود و حالا لنین ِ«سوسیالیست» آن را با جبر ِ بلشویکی به کارگرانی که به اعتراف ِ خودش به نان ِ شب محتاج اند تحمیل می کند.}، این شنبه ها، برای اولین بار در مسکو معمول گردید. برگزاری ِ شنبه های کمونیستی پاسخی بود{ اجباری!} که کارگران ِ مسکو به حکومت ِ شورا ها دادند. شک نیست که کارگران ِ مسکو به مراتب بیش از دهقانان با مصیبت و احتیاج دست به گریبان اند و اگرشما با شرایط ِ زندگی ِ آنان آشنا شوید تعجب خواهید کرد که آنها چگونه با وجود شرایط ِ سخت، شنبه های کمونیستی را بر قرار کرده اند. اما اگر با وضعییت ِ زندگی و کار ِ آنان{ برای همین درآمد ِ بخور و نمیرآشنا شوید} آنگاه قبول خواهید کرد که هیچ کس نباید و نمی تواند از این شیوه ی کار کردن شانه خالی کند. شنبه های کمونیستی { مرحله ی عالی ِتکامل ِ سوسیالیسم است!} و هنگامی است که افراد به نفع ِ عموم { که همان دار و دسته ی بلشویک های حاکم باشند} کار می کنند.{ و چون خودش هم می داند دروغ می گوید و از کار ِ اجباری هرگز سوسیالیسم بر قرار نمی شود در ادامه میگوید :} البته ما می دانیم که اکنون نمی توانیم نظام ِ سوسیالیسم را معمول داریم، و اگرحتا در دوران ِ فرزندان ما و شاید نوه ها و نواده گان ِ ما چنین نظامی در کشور ما مستقر شد خدا را شکر خواهیم کرد{!!}.( مجموعه آثار. ترجمه ی پورهرمزان . جلد دوم. ص 1495-1496. درون ِ آکولادها از من است.) هر مارکسیستی می داند راه و روشی که لنین و بلشویک ها در یک کشور ِ عقب مانده با تولید و مناسبات ِ پاتریارکال( دهقانی و پدرشاهی به گفته ی خود ِ لنین) در پیش گرفته بودند هرگز به سوسیالیسم و کمونیسم ختم نمی شد. احتمالن خود ِ لنین هم در میانه ی راه به این واقعییت پی برده بود که عاقبت ِ حکومت ِ شورایی اش را به خدا سپرد!

اکنون باید از تبلیغ کننده گان و ادامه دهنده گان ِ راه ِ غیر ِ سرمایه داری و « حکومت ِ تراز ِ شورایی » این پرسش را نمود که: در حالی که خود ِ نظام ِ سرمایه داری تمام ِ پیش نیازها و پیش شرط های تولیدی- مناسباتی ِ گذار به نظام و دوران ِ سوسیالیسم و کمونیسم را در عالی ترین درجه و تراز ِ پیشرفته برای جامعه های انسانی و کل ِ بشریت فراهم نموده، چه اصراری دارید این جامعه ی گرسنگی کشیده و شلاق خورده از استبداد ِ حکومت ِ اسلامی را به بیراهه ی غیر ِ سرمایه داری بکشانید و با یک حکومت ِ نظامی پادگانی ِ دیگر با عنوان ِ فاقد ِ اعتبار ِ تاریخی- دورانی ِ « شورایی» که همچون همین رژیم هم جبر ِ سیاسی و هم جبر ِ اقتصادی را توامان به جامعه تحمیل میکند، وبا سوسیالیسم ِ دروغین ِ «به امید ِ خدا»ی تان دلخوش نمایید؟

Posted by l at 10:45 AM | Permalink

اعدام مصطفی سلیمی، جنایت دولت اقلیم کردستان و جمهوری اسلامی

پس از ۱۷ سال که مصطفی سلیمی زندانی سیاسی در زندانهای جمهوری اسلامی به ارسارت گرفته شده بود ، درطی شورش زندانیان زندان سقز در شرایط شیوع ویروس کرونا موفق به فرار شد و به شهر پنجوین اقلیم کردستان عراق پناه برد . اما سازمان امنیت دولت اقلیم کردستان ( آسایش ) در منطقه تحت نظر اتحادیه میهنی او را بازداشت کرد و به رژیم فاشیست اسلامی ایران تحویل داد تا در ۲۳ فروردین اعدام شود . اعدام زندانی سیاسی مصطفی سلیمی باید در کارنامه جنایات ، دولت اقلیم کردستان و فاشیسم اسلامی حاکم در ایران ثبت شود. هرچند این اولین باری نیست که این سرسپردگان رژیم ایران وترکیه دست به بدوبستان ومعامله با رژیم ایران وترکیه زده اند ، بلکه همواره تاریخ این احزاب بورژوایی کردستان با مماشات و همکاری با دولتهای فاشیست منطقه رقم خورده است . اینها به اندازه طول عمرخود به معامله روی انسانهای بی دفاع وتحت ستم پرداخته اند وهرروزخیانتی کثیف تراز پیش مرتکب شده اند . سالها سال است که مردم بی دفاع وآواره را تحت لوای موقعیت ، محدودیت ، وروابط دیپلماسی گول زده اند و به خوش خدمتی با رژیم های فاشیستی ایران وترکیه مبادرت نموده اند که هیچ ربطی به منافع توده های ستمدیده مردم کردستان نداشته است . احزاب تشکیل دهنده دولت اقلیم کردستان از جمله اتحادیه میهنی در بوق ناسیونالیسم می دمند ، به جاش پروری می پردازند ، با دولت های فاشیست منطقه بیشترین همکاری ها را انجام میدهند تا منافع عشیرتی شان محفوظ بماند . سیاست وعملکرد آنها این را بارها روشن وآشکارا ثابت کرده است . این احزاب در مقابل حمله داعش به شنگال پا به فرار گذاشتند و اجازه دادند که هزاران زن و کودک بصورت برده جنسی توسط وحوش داعشی مورد تجاوز قرار بگیرند و خرید و فروش شوند ، کردستان باشور را برای برپایی پایگاه ، وجب به وجب در اختیار پاسداران ، ارتش ترکیه و چکمه پوش های آمریکا یی قرار داده اند ، از طرفی دیگر از نیروی ارزان کارگران بنگلادشی و افغانی برای انباشته سرمایه بهره گرفته اند و هم اکنون نیز جنگ با حزب کارگران باکور را به مقابله با داعش ترجیح میدهند .

پس از اعدام مصطفی سلیمی توسط حاکمین جنایتکار رژیم اسلامی ، این احزاب اقلیم کردستان با همدستی حزب دمکرات کردستان ایران به ترورشخصیت سیاسی او مبادرت نموده اند ، تا افکار توده مردم را نسبت به این جنایت ضد انسانی منحرف نمایند و مبارزین آزادیخواه وبرابری طلب را با تهدید وترور به سکوت وا دارند. هیچ سکوتی جایز نیست و وجدان بیدار انسان های آزادیخواه اجازه نمی دهد که دولت اقلیم کردستان و رژیم فاشیست اسلامی که این جنایت را مرتکب شده اند با سیاست های ضد بشری شان ، برآن سرپوش بگذارند . اگر احزاب سیاسی پناهنده درحریم دولت اقلیم کردستان به لحاظ گرفتن امکانات وداشتن اردوگاه با یک اطلاعیه ساده که گویا محکوم میکنند میخواهند قال قضیه را سرهم بیارند و بویژه حزب دمکرات کردستان ایران با اتخاذ سیاستهای سازش کارانه با رژیم فاشیست اسلامی به پاس گرفتن جیره دلارهای ماهیانه ، سکوت اختیارکرده است ، باید به آنها گفت شرم نمایید .

صد سال است که عشیره جلالی ومسعودی ازتوده ستمدیده مردم کرد ایران وترکیه وسوریه و عراق سوء استفاده میکنند وجواب کمک آنها فقط خیانت ، جاسوسی و سرسپردگی به رژیم های فاشیستی ایران از زمان شاه تا کنون ، رژیم ترکیه وسوریه و نیزدوره صدام درعراق بوده است . اعدام مصطفی سلیمی بعد از ۱۷ سال زندان ، علیرغم فریبکاری چندش آور احزاب ناسیونالیست قوم پرست به سمبل مبارزه ومقاومت در میان توده مردم تبدیل شده است و نقاب از چهره جنایت آمیز آنها برای یکباردیگر برداشته است .

اقدام ضد انسانی دولت اقلیم کردستان تنها اعدام و گرفتن جان یک انسان نبود ، بلکه ضربه مهلکی بر پیکر مقاومت کل زندانیان سیاسی ، هزاران پناهنده ، هزاران مبارزآزادیخواه عرصه مبارزه طبقاتی بود که کینه و نفرت انسانها را برافروخته کرده است . میبایست اجازه ندهیم این جنایت به فراموشی سپرده شود بلکه باید این احزاب وادار شوند که به بساط کاسبکارانه و سیاستهای مماشات طلبانه شان خاتمه بدهند .
یاد مصطفی سلیمی همیشه گرامی خواهد بود

فریده نفیسی (ج)

Posted by l at 12:47 AM | Permalink

قلب حزب چپ روبه قبله می زند

قلب حزب چپ روبه قبله می زند

صادق کار، مسئول کمیسیون کارگری حزب چپ (فدائیان خلق اکثریت) یکی از "توماریون" است که برای دهها میلیون طبقه کارگر ایران شوراهای اسلامی را بعنوان نماینده تعیین کرده اند! اکنون یک مقطع حساس تاریخی و محور تحولات ایران افزایش روز افزون شکاف بین مردم و رژیم اسلامی است. مردم ایران رژیم اسلامی را نماینده خود نمی دانند و با شهامت، دستان خالی و با از جان گذشتگی و تحمل دستگیری و شکنجه برای تغییر آن بپا خاسته اند، "توماریون" جنبش کارگری ایران را با تمام مبارزاتش، کشته ها، دستگیریها و شکنجه های فعالینش توسط رژیم اسلامی، هوادار رژیم جلوه داده اند!

"توماروین" بخشی از یک حرکت درون رژیمی هستند که هدفش مهار اعتراضات کارگری بر سر دستمزد در محدوده جناحها و قانون کار است تا مانند خیزش دیماه 96، آبانماه و دیماه 98 علیه کلیت نظام به حرکت در نیاید. شورایعالی کار در ادامه تصمیمات ضد کارگری هر ساله اش و با توجه به منافع صاحبان صنایع و سرمایه (دولتی و غیر دولتی) تنها اندکی به حداقل دستمزدها افزود. برای کلیت رژیم آشکار بود که تصمیم شورایعالی کار با مخالفت وسیع و میلیونی کارگران روبرو میشود و زمینه اعتراضات کارگری غیر قابل کنترل را فراهم خواهد کرد. لذا رژیم اسلامی روال همیشگی اعلام حداقل دستمزد در روزهای پایانی اسفند را منتفی کرد تا از قبل خود را برای چگونگی رویارویی با نارضایتی کارگران آماده کند. هدف شورای اسلامی هر ساله "مدیریت نارضایتی" کارگران از تصمیم شورایعالی کار است تا کارگران دست به عمل مستقیم نزنند. تبلیغات وسیع هر ساله آنها در مورد خط فقر و هزینه معاش یک خانوار کارگری که بیشتر از حد مورد نظر دولت و کارفرماها بود هدفش در انتظار نگه داشتن کارگران تا تصمیم شورایعالی کار بود. شوراهای اسلامی هر ساله چند روز قبل از سال نو با غر و لند با حداقل دستمزد مورد نظر صاحبان صنایع و سرمایه موافقت می کردند. تصمیم حداقل دستمزد نزدیک به تعطیلات سال نو اعلام میشد تا فرصتی برای سازماندهی اعتراض باقی نماند و پس از تعطیلات هم اعتراض برای کارگرانی که فاقد تشکل هستند بسیار دشوار است.

امسال شوراهای اسلامی همان هدف هر ساله را با امضا نکردن حداقل دستمزد دنبال کردند. با وخامت اوضاع اقتصادی که حتی رژیم هم انتظار "شورش گرسنگان" را دارد اگر شوراهای اسلامی مانند روال هر ساله، علیرغم ژست نارضایتی از میزان افزایش حداقل دستمزد آنرا امضا می کردند کلیت نظام شانس خود را برای کنترل اعتراضات کارگری از درون از دست می داد. شوراهای اسلامی با صلاحدید کل نظام از امضای افزایش حداقل دستمزد سال 99 خودداری کردند تا موقعیت خود را برای کنترل اعتراضات کارگری از درون از دست ندهند. چرا که صحنه برای فعالیت جناحهای رادیکال و سوسیالیست جنبش کارگری در سازماندهی نارضایتی و اعتراضات کارگری مهیا میشد و فقط نیروی سرکوب خشن برای رژیم باقی می ماند تا به اعتراضات پایان دهد.

از آنجا که اکنون کل ایران یک بشکه باروت است و هر لحظه ممکن است منفجر شود برای کنترل اعتراضات کارگری به حداقل دستمزد اقدامات فراتر از سالهای قبل انجام شد. یک ارکستر هماهنگ براه افتاد تا اعتراضات کارگری از حیطه جناحها، ارگانها و قانون کار رژیم خارج نشود. شوراهای اسلامی با حداقل دستمزد موافقت نکردند. منتها شوراهای اسلامی مطابق قانونشان که در مجلس تصویب شده به ولی فقیه التزام عملی دارند و اگر خامنه ای لب تر کند زیر هر سیاستی را امضا خواهند کرد. تعدادی از نمایندگان مجلس خواهان افزایش بیشتر حداقل دستمزد شدند. اکنون پایان عمر همان مجلسی است که خامنه ای اجازه نداد در مورد قیمت بنزین اظهار کنند و هیچ وقعی به مخالفتشان با لایحه بودجه سال 99 نگذاشت و فرستاد تا شورای نگهبان آنرا تصویب کند. دیوان عدالت اداری وصول شکایت از شورایعالی کار را اعلام کرد تا قوه قضائیه رسیدگی کند. این همان قوه فاسد قضائیه است که فعالین کارگری را که از جمله خواهان اضافه دستمزد هستند را به دستگیر، شکنجه و به حبسهای طولانی محکوم میکند. ترکیبی از اصلاح طلبها، لیبرالها و فعالین گرایش راست جنبش کارگری به حرکت در آمدند و با جمع آوری امضا اعلام کردند که نماینده کارگران ایران خود رژیم اسلامی است! از شوراهای اسلامی که نقش اساسی در سرکوب جنبش کارگری داشته اند، حمایت کردند و خواستار بررسی مجدد حداقل دستمزد توسط شورایعالی کار شدند. هنگامی که حتی اصلاح طلبان از تلاش برای تغییرات از درون نظام دست برداشته اند، و مردم ایران علیه کل نظام هستند "توماریون" خواستار اصلاح ساختار شورایعالی کار شده اند. سه جانبه گرایی در بهترین حالت یعنی هنگامی که یک ضلع مثلث آن منافع کارگران را به تمامی نمایندگی کند دو به یک به ضرر کارگران است. در ایران سه جانبه گرایی سه هیچ به ضرر کارگران است. "توماریون" قصد دارند وزن شوراهای اسلامی را در ترکیب سه جانبه گرایی که در ایران شورایعالی کار نامیده میشود، زیاد کنند. "شورايعالى کار" يک هيئت يازده نفره است. وزير کار رياست آنرا به عهده دارد، دو نفر به پيشنهاد وزير کار و تصويب هيئت وزيران که يکى از آنها بايد عضو "شوراى عالى صنايع" باشد، سه نفر از نمايندگان سرمايه داران که يکى از آنها بايد از بخش کشاورزى باشد، سه نفر نمايندگان شوراهاى اسلامى که يکى از آنها بايد از بخش کشاورزى باشد، يک نفر از اعضاى کميسيون کار و امور اجتماعى مجلس و وزير دادگسترى.

هدف این ارکستر هماهنگ که در این جا تمرکز ما بر شاخه "توماریون" آنست جلوگیری از هم راستا شدن مبارزات کارگری با مبارزات کل مردم ایران است که از دیماه 96 با شعار "اصلاح طلب اصولگرا دیگه تمام ماجرا" از کلیت نظام عبور کرد. مبارزات مردم ایران در آبانماه 98، دیماه 98 و عدم شرکت در انتخابات دوم اسفند که به آخرین خاک ریزهای رژیم که سپاه و ولایت فقیه است رسیده در ادامه خیزش دیماه 96 بود. هنگامی که شعار مردم ایران علیه "اصل ولایت فقیه" به گوش جهانیان رسیده "توماریون" شوراهای اسلامی که التزام عملی به ولی فقیه دارند را نماینده کارگران جا زنده اند. جنبش کارگری همراه و با اتحاد با دیگر جنبشهای اجتماعی که در برگیرنده کل مردم ایران است تشکلهای مستقل خود را ایجاد خواهند کرد، از سد شوراهای اسلامی و مدافعانش که "توماریون" هستند و کل رژیم اسلامی عبور خواهند کرد. "توماریون" روی عمر رژیم اسلامی زیادی حساب باز کرده اند!

اختلاف حاد درباره شوراهای اسلامی بین سوسیالیستهای جنبش کارگری با هواداران رژیم، لیبرالها و گرایش راست جنبش کارگری جدید نیست و با "توماریون" آغاز نشده است. گرایش رادیکال و سوسیالیست جنبش کارگری از همان ابتدا خواهان انحلال شوراهای اسلامی بودند و نقطه مقابلشان حزب توده و سازمان فدائيان خلق اکثريت قرار داشتند که از همان ابتدا با خواست انحلال شوراهای اسلامی مخالفت می کردند. فدائیان خلق اکثریت در مقاله "درباره نقشه کارسازمانگرانه در ميان کارگران" (نشريه کار شماره ٤١)، سیاست خود را در قبال شوراهای اسلامی توضیح داده اند. طی این مقاله فدائیان اکثریت شوراهاى اسلامى را "تشکل علنى، صنفى و قانونى و در برگيرنده کارگران" می دانند. از نظر فدائیان اکثریت خواست انحلال شوراهای اسلامی که از طرف سوسیالیستهای جنبش کارگری مطرح می شد "غیرمسئولانه" بود.(1) سیاست اکثریت ایجاد واحدهای سازمانی در درون شوراهای اسلامی و تسخیر آنها از درون بود. منتها به نظر می آید از دهه شصت تاکنون شوراهای اسلامی "روح و قلب" فدائیان اکثریت را تسخیر کرده اند و قلم و دهانشان را بدست گرفته اند تا علیه جنبش مستقل کارگری ایران، شوراهای اسلامی را نماینده کارگران بنامند.

فدائیان اکثریت برای اتحاد با رفقای سابقشان و ایجاد حزب چپ ده سال جلسه و سمینار گذاشتند و بحث کردند تازه جهت "احتیاط" سازمان خودشان را هنوز نگه داشته اند. منتها وقتی به جنبش کارگری میرسند صادق کار، مسئول کمیسیون کارگریشان و دیگر نزدیکانشان را روانه کرده اند تا طبقه کارگر ایران را تحقیر کنند و شوراهای اسلامی که یک تشکل رژیمی، ایدئولوژیک اسلامی و ملتزم به ولی فقیه را نماینده کارگران بنامند. شوراهای اسلامی با هیچ یک از معیارهای جهانی جنبش کارگری تشکل کارگری محسوب نمی شوند. تشکلی که در برگیرنده کارگران مستقل از جنسیت، عقیده، رنگ پوست و ملیت باشد و برای دستیابی به خواستهای کارگران علیه صاحبان صنایع و سرمایه و دولت حامی آنها مبارزه کند، تشکل کارگری است.

شرم آور است که از نظر "توماریون" و حزب چپ، لیاقت جنبش کارگری ایران نه تشکلهای مستقل کارگری بلکه همین شوراهای اسلامی ملتزم به ولی فقیه است! شورای اسلامی را نماینده کارگران نامیدن معنایی جز تایید زندگی فلاکت باری که رژیم و شورای اسلامی به میلیونها کارگر تحمیل کرده اند، ندارد.

---------------

1 – فدائیان اکثریت در دهه شصت خواست انحلال شوراهای اسلامی را "غیر مسئولانه" می نامیدند اما اکنون "توماریون" عده ای با نام مستعار و جمعهای بدون شناسامه راه انداخته اند تا به فعالین مستقل جنبش کارگری بدوبیراه بگویند و اتهام بزنند. تحمل این اراجیف در مقابل آنچه فعالین جنبش مستقل کارگری در زندانها و زیر شکنجه روسای شوراهای اسلامی متحمل می شوند، دشوار نیست.

-----------------

اسامی تعدادی از گردانندگان توماریون:

آیت نیافر - پرویز صداقت - فرشید یزدانی - فیروره مهاجر - محمد کریم آسایش - سیامک طاهری - جعفر ابراهیمی - مسعود امیدی - حسین اکبری - خسرو صادقی بروجنی - نسرین هزاره مقدم- راحله طارانی - عفت ماهباز- عبدالله وطنخواه - فرشین کاظمی نیا - فواد شمس - ناصر آقاجری- یاشار دارالشفا - یوسف علیجانی- حسام سلامت - جمشید اسدی- یاسر عزیزی - صادق کارگر - کاظم فرج اللهی- هاشم نیافر- علی دینی ترکمانی.

Posted by l at 12:43 AM | Permalink

هشدار «جامعه ی باستان شناسان در ارتباط با ویرانی و چپاول میراث فرهنگی در فضای کرونایی

هشدار «جامعه ی باستان شناسان در ارتباط با

ویرانی و چپاول میراث فرهنگی در فضای کرونایی

همانطور که پیش بینی می شد، و کارشناسان و فرهنگ دوستان چندین بار به مسئولین دولتی در ارتباط با حفاظت از میراث های فرهنگی و تاریخی، در فضای کرونایی، هشدار داده بودند، گزارش هایی از تخریب و چپاول برخی از بناها و محوطه های تاریخی در هفته های گذشته منتشر شده است. گفته می شود که این وضعیت به دلیل خلوت کردن اطراف محوطه های تاریخی از سوی مقامات دولتی و به منظور جلوگیری از ویروس کرونا می باشد.

البته دولت، همچنان همیشه، این نوع تخریب ها را کار «مردم عادی» عنوان می کند و چپاول آثار تاریخی را هم به گردن سودجویان و یا «حفاران غیرمجاز» می اندازد. در حالی که در این روزهای سخت کرونایی، بعید به نظر می آید که مردمان عادی، حتی اگر آشنا به ارزش های میراث فرهنگی هم نباشند، حوصله ی این را داشته باشند که به سراغ بناهای تاریخی بروند و به خراب کردن آن ها مشغول شوند؛ مگر این که جزو سربازان گمنام امام باشند و کینه ای دیرینه نسبت به میراث فرهنگی ایرانیان داشته باشند.

همچنین «حفاران غیر مجاز» نیز با تراکتور و وسایل دیگر حفاری هر چقدر هم بخواهند پنهان کاری کنند، موفق نمی شوند مگر این که خیالشان را راحت کرده باشند که کسی به سراغ شان نخواهد آمد.

بالاخره کار این ویرانی ها و چپاول ها آنقدر بالا گرفته که جامعه ی باستانشناسی در نامه ای به وزیر میراث فرهنگی درخواست کرده: «راه بر فرصت طلبان بسته شود و با بهره گیری از امکانات موجود و پایش محوطه های تاریخی از وقوع آسیب های بیشتر جلوگیری کنند»*

در این نامه که خطاب به علی‌اصغر مونسان، وزیر میراث فرهنگی، و گردشگری می باشد گفته شده است: «همان‌گونه که می‌دانیم در روزها و هفته‌های اخیر برای مبارزه با گسترش شیوع ویروس کرونا، هیئت دولت طرح‌های متنوعی چون "فاصله‌گذاری اجتماعی" یا "فاصله‌گذاری هوشمند" را به اجرا گذاشته و بسیاری از نهادها و سازمان‌های دولتی تعطیل شده یا به صورت پاره ‌وقت به فعالیت مشغولند.این طرح در کنار مزایایی که دارد و به پیشگیری از همه‌گیری بیماری کرونا و حفظ سلامت جامعه کمک می‌کند، می‌تواند بستری برای برخی فرصت‌طلبان و غارتگران میراث فرهنگی فراهم آورد و در هنگامه این بحران و نبود نظارت کافی، گزندی به آثار و محوطه‌های تاریخی و فرهنگی میهن‌مان برساند. متاسفانه در فضای مجازی و رسانه‌ها، اخبار ناخوشایندی از تخریب و آسیب به عرصه و حدود آثار تاریخی و فرهنگی سراسر کشور به ویژه استان‌های کرمانشاه، فارس و دیگر استان‌ها به گوش می‌رسد که ما را بیش از پیش بیمناک کرده است».

در این نامه همچنین به این مساله مهم (که سال هاست مورد نگرانی کارشناسان ودوستداران میراث فرهنگی بوده ) اشاره شده که: « بسیاری از محوطه‌های باستانی، موزه‌ها و حتی محوطه‌های ثبت ملی و جهانی میهن‌مان فاقد برخی از مهمترین و ابتدایی‌ترین امکانات حفاظتی بوده و سلامت و تأمین امنیت آن‌ها همواره یکی از مسائل و نگرانی های کارشناسان حوزه‌ میراث فرهنگی بوده است».

به هر حال به نظر می رسد میراث فرهنگی ایرانیان هم از دید حکومت اسلامی جزو کافران به حساب می آید و ابایی نیست اگر بگویند «ز هر طرف که شود {ویران} سود اسلام است»

از یادداشت های شکوه میرزادگی

بیستم آوریل 2020

*در خواست جامعه باستانشناسان از وزیر میراث فرهنگی

Posted by l at 12:41 AM | Permalink

نقد کمونیستی کماکان کارساز است!

نقد کمونیستی کماکان کارساز است!

پاسخی به حمید تقوایی

اخیرا رفیق حمید تقوایی در پاسخ به نقد من و محمد آسنگران از سیاست ایشان و کاظم نیکخواه در دفاع مستقیم و غیر مستقیم از تحریمهای اقتصادی مطلبی تحت عنوان "در نقد کلیشه سازی از مباحث کمونیسم کارگری" نوشته است. این یادداشت پاسخی به چند نکته محوری در قبال سیاست این دوستان در دفاع از تحریمهای اقتصادی و بررسی عقب نشینی چراغ خاموش شان است. این پیشروی را باید ثبت کرد. نقد کمونیستی کماکان کارساز است!

کدام کلیشه سازی؟

تیتر مطلب حمید تقوایی "در نقد کلیشه سازی از مباحث کمونیسم کارگری" است. هر خواننده منصفی منتظر است که بداند که رفقای مخاطب این مطلب مرتکب چه خطای سیاسی شده اند؟ از کدام مبحث کمونیسم کارگری کلیشه ساخته اند؟ و چرا تاکید بر سیاست آشنا و "قدیمی" کمونیسم کارگری در قبال تحریم های اقتصادی در شرایط کنونی دیگر "کلیشه" شده است و چرا باید سیاست جدیدی را اتخاذ کرد؟ انتظار این است که نویسنده نشان دهد که چه شرایطی تغییر کرده است و تغییر شرایط نتیجتا کدام سیاست جدیدی را طلب میکند؟

اما نه! چنین انتظاری از نوشته حمید تقوایی کاملا بیهوده است. ایشان در هیچ کجای نوشته خود کوچکترین اشاره ای به هیچ "کلیشه ای" نکرده است. در هیچ کجای این مطلب معلوم نیست که مخاطبین اش کدام "کلیشه" را از کدام "مباحث کمونیسم کارگری" ساخته اند؟ بنظر این وظیفه بعهده خود ما گذاشته شده است که سیاستی را که از قرار "کلیشه" کرده ایم نیز روشن کنیم. این هم ظاهرا گوشه ای از روش "بدیع" و "بدعت گذاری" جدید است! و شاید هم نه، نشان پوچی نقدی است که مطرح شده است. بمنظور روشن شدن این "کلیشه" سازی چند پرسش از حمید تقوایی ضروری است: از کدام سیاست منصور حکمت و کمونیسم کارگری در قبال تحریم اقتصادی "کلیشه" سازی شده است؟

آیا ایشان مخالف این سیاست منصور حکمت است که میگوید: "اين سياست آمريکا مستقل از تاثيراتش بر ثبات و بى ثباتى رژيم اسلامى، بايد بعنوان يک اقدام زيانبار براى مردم ايران بدون هيچ ابهامى محکوم شود."؟ آیا این آن سیاستی است که ما از آن "کلیشه" ساخته ایم؟ اگر پاسخ مثبت است، آیا اکنون دیگر نمیتوان مستقل از تاثیرات تحریم اقتصادی بر ثبات و بی ثباتی اش بر رژیم اسلامی، آن را بدون هیچ ابهامی محکوم کرد، یا وقت آن است که با شک و تردید و ابهام در قبال آن موضع گرفت؟ آیا باید تاثیرات تحریم اقتصادی بر بی ثباتی رژیم را، همانطور که جریانات راست ادعا میکنند، در تعیین موضع سیاسی خود ملحوظ کرد؟ آیا اکنون ایشان معتقد است که "سود" تاثیر تحریم اقتصادی بر ثباتی رژیم اسلامی بیشتر از "زیان" آن بر "مردم" است و نتیجتا مانند کاظم نیکخواه باید معتقد بود که "تحریمها برداشته بشود که چی بشود."؟

آیا ایشان اکنون مخالف این ارزیابی شناخته شده کمونیسم کارگری است که: "قربانيان فورى آن نه رژيم اسلامى، بلکه توده وسيع مردم کارگر و کم درآمد در ايران خواهند بود."؟ آیا این سیاست وارزیابی ای است که ما از آن "کلیشه" ساخته ایم؟ و بدون "توجه به شرایط زنده و ویژگیهای هر دوره" آن را تکرار کرده ایم؟ اگر پاسخ مثبت است، آیا اکنون دیگر قربانیان فوری تحریم های اقتصادی توده وسیع مردم کارگر و کم درآمد نیستند؟ نتیجتا باید معتقد بود که "تحریمها برداشته شود که چی بشود؟" آیا ایشان قبول ندارند که تحریم ها چه در دوران پیشا کرونا و چه در دوران حاضر قیمت اقلام مورد نیاز زندگی مردم را چند برابر کرده است؟ آیا همین سیاست سفره مردم را علاوه بر سیاستهای همیشگی رژیم اسلامی، تاکید میکنم علاوه بر سیاستهای همیشگی رژیم، به ورطه فقر و فلاکت بیشتر نکشانده است؟ آیا همین مردم اکنون با امکانات و قدرت خرید بسیار کمتری برای زندگی و سلامت خود در مقابله با ویروس کشنده کرونا و حکومت اسلامی قرار نگرفته اند؟

آیا ایشان معتقد است که ما ازسیاست "من با همان شدتى که مخالف تحريم اقتصادى ايران هستم، خواهان رد اعتبارنامه رژيم اسلامى بعنوان دولت ايران و اخراج مقاماتش از همه نهادهاى بين‌المللى هستم." کلیشه ساخته ایم؟ چگونه؟ آیا ایشان واقعا و انصافا تفاوتی میان این سیاست و سیاست "تحریمها برداشته شود که چی بشود؟" نمی بیند؟ یا اینکه این سیاست را "ضد امپریالیستی" از یکسو و "پرو رژیمی" از سوی دیگر میداند؟ اگر نه، چرا یک کلمه، تنها یک کلمه در رد این سیاست کاظم نیکخواه نگفته است و کماکان نمی گوید؟ و بدتر از آن دفاع میکند. واقعا کدام منفعت سیاسی ای ایشان را منع میکند که به این حقیقت سیاسی اذعان کند؟

آیا ایشان اکنون معتقد است که ما از سیاست "محاصره اقتصادى خود مهلک ترين سلاح انهدام و کشتار جمعى است." کلیشه ساخته ایم؟ و معتقد است که اکنون شرایط عوض شده و تحریم اقتصادی دیگر چنین کارکردی ندارد. تحریم های اقتصادی "هوشمند" شده اند، دیگر سلاح انهدام و کشتار جمعی نیستند، کسی را گرسنه تر و فقیرتر و محروم تر نمیکنند؟ و شاید هم سلاحی است که باید به کار گرفته شود و بطور "تاکتیکی" از آن استفاده کرد و اصلا "برداشته بشود که چی بشود؟"

واقعا چرا ایشان به هر شاخ و برگی متوسل میشود بجز اینکه به اثبات ادعایی بپردازد که تز مطلب اش است؟ پاسخ بنظر من این است که هرگونه اشاره ای به این تزها، هر گونه تلاشی برای نشان دادن ادعای غیر واقعی "کلیشه سازی" صرفا نشان دهنده تمایز سیاست اتخاذ شده ایشان و کاظم نیکخواه و مواضع روشن و بدون ابهام کمونیسم کارگری و منصور حکمت است. بنظرم دلیل اجتناب آشکار را باید در همینجا جستجو کرد.

ماجرای "دکمه" و "کت"

اما حمید تقوایی از آنجائیکه موضعی گرفته است که نمیتواند به سادگی مانند کاظم نیکخواه از آن دفاع کند، ضرورتا به استدلالات دیگری هم برای توجیه سیاست خود متوسل میشود. مدعی است که موضع شان "تحریف" شده است، میگوید: "دوستان ما ترجیح داده اند از دل این بحث دکمه ای پیدا کنند و کت "این رفقا موافق ادامه تحریمها هستند" را به آن بدوزند".

بگذارید این استدلال و این "دکمه کذایی" و "کت" مورد نظر را کمی دقیق تر بررسی کنیم. در این استدلال خوشبختانه نشانه ای از "کلیشه سازی" نیست. مبنای بحث بر عدم درک و "تحریف" موضع شان استوار شده است. بسیار خوب، من از ایشان می پرسم: آیا فورمول سیاسی "تحریمها برداشته بشود که چی بشود؟" واقعا تنها یک "دکمه" است؟ یک "سوتی" دیگر است؟ بیان سیاست شناخته شده ای نیست؟ کدام بخش این سیاست روشن نیست؟ آیا این سیاست بیان فشرده یک سیاست راست و ارتجاعی در قبال تحریمهای اقتصادی نیست؟ آیا کسی که چنین سیاستی را در قبال تحریم های اقتصادی دارد را میتوان با هیچ درجه تخفیفی در صف مخالفان تحریمهای اقتصادی قرار داد؟ آیا چنین سیاستی منتج به محکوم کردن این سیاست "بدون هیچ ابهامی" خواهد شد؟

آیا واقعا این "کت" که سیاست این دوستان در این گفتگو در قبال تحریمهای اقتصادی تغییر کرده است، کت نا برازنده ای به این "دکمه کذایی" ایشان است؟ آیا واقعا فورمول "همانطور که کاظم گفت پولش به جیب مردم نمیرود" صرفا یک "سوتی" دیگر است؟ آیا نوع استدلالات و نوع منطقی که ردیف میشود، مجموعا نشان دهنده این سیاست نیست که این دوستان در چهارچوب سیاست دیگری سیر میکنند؟ روشن است که در این مصاحبه موافق تحریمهای اقتصادی اند. سیاست اتخاذ شده شان متفاوت از سیاست مصوب و گذشته این حزب است؟ البته اگر این دوستان خاطرشان نیست، من میتوانم به یادشان بیاورم. آیا حمید تقوایی در مصاحبه انگلیسی خود از اقدام ترامپ در لغو برجام قاطعانه دفاع نکرد؟ آیا حمایت از لغو برجام به معنای حمایت از سیاستی که از لغو آن منتج میشود، نیست؟ (توضیح: من نه از برجام دفاع میکنم و نه آن را محکوم میکنم، به بررسی پی آمدهای سیاسی و اقتصادی آن و نقد و افشای عوامفریبی هایی که بر مبنای آن صورت میگیرد، می پردازم. یک نکته محوری در این چهارچوب این است که وجود برجام اتوماتیک وار به معنای هیچگونه بهبودی در زندگی مردم نیست و نبود. چرا که هر درجه بهبودی تنها در مبارزه علیه حکومت اسلام و سرمایه ممکن است. اما اعمال تحریم ها بدون شک منتج به وخامت بیشتر زندگی مردم میشود. این مساله مانند شرایط زندگی کارگر در دوران رکود و رونق اقتصادی است. در دوران رکود اقتصادی مسلما وضع زندگی توده کارگر بدتر میشود، اما در دوران رونق اقتصادی الزاما تغییر مثبتی در زندگی کارگر ایجاد نمیشود. هر بهبودی تنها حاصل و تلاش آگاهانه توده کارگر و مردم زحمتکش است.)

آیا این استدلال حمید تقوایی که میگوید: "همانطور که کاظم گفت پولش به جیب مردم نمیرود" یک دفاع سیاسی روشن و بدون ابهام از موضع کاظم نیکخواه نیست؟ مگر تاکنون پول هر مبادله ای به جیب رژیم نمی رفت؟ مگر این اوباش اسلامی تازه به درآمد حاصل از فروش نفت و ثروت جامعه دست پیدا کرده اند؟ این فاکتور که تغییر نکرده است. آنچه که با تحریم ها تغییر کرده و ظاهرا به ناقابلی یک "دکمه" از جانب این دوستان فراموش شده است، تاثیر تحریم های اقتصادی بر زندگی مردمی است که زیر دست و بال رژیم اسلامی به زندگی چند برابر زیر خط فقر محکوم شده اند. همان مردمی که قرار است آزاد و رها شوند؟

کرونا و تحریم اقتصادی

حمید تقوایی میگوید: "اساس بحث ما اینست که شیوع بیماری و بحران کرونا در ایران از سیاستهای جمهوری اسلامی ناشی میشود و نه از تحریم اقتصادی اما ... تم اصلی صحبت آنان مخالفت با تحریمها و بر شمردن مضار و عواقب تحریم است." بگذارید این ادعاها را هم کمی عمیق تر بررسی کنیم.

من این اتهام را می پذیرم. مسلما اختلافی بر سر نقش سیاستهای رژیم اسلامی در گسترش ویروس کرونا در جامعه نمیتواند وجود داشته باشد. مساله دقیقا بر سر نقش تحریمهای اقتصادی در این هر شرایطی و مشخصا در این شرایط خطیر است. چند سئوال: آیا بر شمردن و تاکید بر مصائب تحریم ها بر زندگی مردم دیگر یک گناه کبیره است؟ این است معنای "غیر سیاسی و ایدئولوژیک" برخورد کردن؟ در کدام سیستم فکری مخالفت با تحریمها و همزمان تلاش برای "رد اعتبار نامه" رژیم اسلامی در تمامی مراجع بین المللی برخورد "ایدئولوژیک"، "غیر سیاسی"، "کلیشه پردازی" و دور شدن از موضوع مورد بحث است؟ آیا نمیشود هزار بار بر نقش مخرب سیاستهای رژیم اسلامی بر گسترش ویروس کرونا تاکید کرد، هزار بار بر سیاست به فقر و فلاکت نشاندن توده مردم توسط رژیم اسلامی تاکید کرد و در همان حال خواهان لغو تحریمهای اقتصادی بخاطر تاثیر مخرب آن بر زندگی مردم شد؟ آیا فهم این سیاست کمونیستی مشکل است؟ کسی در درک این سیاست دچار سردرگمی میشود که استدلالات و منطق نیروهای دست راستی را در بررسی تحریمهای اقتصادی هضم کرده است.

فرار از نقد سیاستهای هیات حاکمه آمریکا

یک نکته بسیار مهم در مطلب حمید تقوایی این است که شما کوچکترین اشاره و انتقادی به عاملین و مجریان سیاست ارتجاعی تحریمهای اقتصادی پیدا نمی کنید. گویی این سیاست از آسمان بی ابر بر زمین نازل شده است. دولت و دستگاه حاکم نقشی در تعیین و اعمال این سیاست نداشته است. اما این غیبت تصادفی نیست. خود نشان یک چرخش مهم به راست و همسویی با برخی از سیاستهای هیات حاکمه آمریکا در قبال حکومت اسلامی است. چرا؟

مدتی است که در سطح جهان یک کشمکش ارتجاعی میان هیات حاکمه آمریکا و متحدینش در منطقه و حکومت اسلامی و متحدینش در جریان است. کلید این جدال جهانی در ١١ سپتامبر زده شد. این جدال بازتاب خود را در سیاست ایران نیز دارد. ناسیونالیسم پرو غربی مدافع و متکی بر سیاست هیات حاکمه آمریکا و جنبش ملی اسلامی با سیاست کور "ضد آمریکایی" خود با یک حلقه واسطه به جنبش اسلامی و متحدین اش متصل میشوند. کمونیسم کارگری تنها اردویی است که در مقابل هر دو سوی این تخاصم قرار داشته و برای آزادی و رهایی جامعه تلاش میکند. تلاشی که یک شرط تحقق آن سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی است. یک ویژگی مهم سیاست کمونیستی اتخاذ موضع و افشای ماهیت این جدال و تلاش برای دور کردن توده کارگر و مردم آزدیخواه و سرنگونی طلب از هر دو سوی این تخاصم و جذب آنها به اردوی آزادی، برابری و رفاه است. ما همواره گفته ایم که این تقابل ارتجاعی چه در شکل تحریم اقتصادی باشد و چه در شکل تروریسم اسلامی و یا تروریسم دولتی، در مقابل تمام صور این خصومت ایستاده ایم. سیاست ما خواهان لغو تحریمهای اقتصادی، "رد اعتبار نامه جمهوری اسلامی"، اخراج آن از کلیه مراجع بین المللی و تحریم سیاس - نظامی – تسلیحاتی این رژیم است.

واقعیت این است هرگونه تقلیل این سیاست چند وجهی به یک سیاست تک بعدی مترادف با همسویی در سیاست با نیروهای راست پرو غربی و یا ارتجاعی ملی – اسلامی است. کسی که خواهان لغو تحریمها است اما موضع قاطع و روشنی در قبال سرنگونی حکومت اسلامی ندارد و یا این سیاست را در تلاش برای لغو تحریمها مستتر نمیکند، در چهارچوب جنبش اسلامی و جنبش ملی - اسلامی جست و خیز میکند. از طرف دیگر نیرویی که مدعی سرنگونی رژیم اسلامی است، اما زبانش در نقد سیاستهای آمریکا و غرب به لکنت می افتد، میتوان گفت که در همسویی با بخشی از سیاستهای جنبش راست پروغربی قرار گرفته است.

و این رکن سیاست کمونیسم کارگری اکنون مدتی است که در ادبیات سیاسی این دوستان حاشیه ای شده است. در نگرش جدید این دوستان هر نقدی به سیاست های میلیتاریستی و قلدرمنشانه سرمایه در آمریکا، دیگر مترادف "ضد آمریکایی گری" کور جنبش اسلامی و ملی - اسلامی است. این تغییر سیاست در قبال ارتجاع هیات حاکمه آمریکا یک رکن اساسی چرخش سیاسی است.

اجتناب حمید تقوایی از طرح کوچکترین انتقادی به چنین نیرویی که همانند تروریسم اسلامی تاریخچه خونینی در جنایت و کشتار در سطح جهانی دارد، نشان آشکار این چرخش است.

در انتها، عقب نشینی در عین تعرض؟

حمید تقوایی در انتهای مطلب خود بالاخره ناچار شده است که سیاستی را که در مصاحبه در همراهی با کاظم نیکخواه اتخاذ کرده بود، سیاستی که برای ترامپ در پاره کردن برجام دست زده بود، پس از کلی سخنان نسنجیده و اتهام به ما پس بگیرد و عقب بنشیند. این دوست با ادعای "نوآوری جدید" و "درافزوده" به سیاست تحریم اقتصادی هر چند با لکنت زبان "نه" بگوید. میگوید: ""تحریم اقتصادی نه، تحریم سیاسی آری" موضع حزب ما را دقیق تر و کامل تر از صرف محکومیت تحریم اقتصادی توضیح میدهد." جالب اینجا است که این سیاست را در امتداد گفتگو و در دفاع از اینکه "تحریم ها برداشته شود که چی بشود" مطرح میکند. اینکه ایشان این دو سیاست را چگونه میتواند با هم جمع کند، در خود قابل توجه است. در پاسخ باید گفت، اولا سیاست حزب را مصوبات حزب بیان میکنند. نه مقالات و اظهار نظرات شخصی. ثانیا این سیاست نه "جدید" است و نه "بدعت" گذاری ایشان است؟ سیاستی است که ٢٣ سال پیش منصور حکمت در پاسخ سئوال راه کارگر که پرسیده بود، عادی سازی روابط جمهوری اسلامی و آمریکا، آری یا نه؟ و چرا؟ به صراحت و روشنی تاکید کرده بود، که : "من با همان شدتى که مخالف تحريم اقتصادى ايران هستم، خواهان رد اعتبارنامه رژيم اسلامى بعنوان دولت ايران و اخراج مقاماتش از همه نهادهاى بين‌المللى هستم."

براستی چرا حمید تقوایی به این سیاست قدیمی کمونیسم کارگری کوچکترین اشاره ای نمیکند؟ این است واقعیت بسط و گسترش "خلاق" سیاستهای منصور حکمت توسط ایشان؟

اما بهرحال اتخاذ این سیاست از سوی حمید تقوایی در عین حال یک عقب نشینی آشکار است. این عقب نشینی محصول نقدهایی است که در قبال سیاست ایشان و دوستان صورت گرفته است. این عقب نشینی را باید به فال نیک گرفت. اما در عین حال باید تاکید کرد که گامهای بعدی این عقب نشینی نیازمند نقد روشن سیاستهایی است که خود ایشان و برخی دیگر از دوستان در مقاطع مختلف در دفاع از تحریمهای اقتصادی مطرح کردند. آیا آنها در یک چرخش دیگر به نقد تحریمهای اقتصادی و عاملین آن در کنار رد اعتبار نامه رژیم اسلامی در تمام مجامع بین المللی میرسند؟ باید دید!

Posted by l at 12:37 AM | Permalink

April 20, 2020

تمنّا می کنم،از تخریب کمونیسم، تحت عنوان کمونیسم چشم پوشی کنید!

کمونیسم کارگری که قرار بود زمانی به نقطه عطفی در جنبش کمونیستی ایران تبدیل شود،‌نه تنها در این امر موفق نشد، بلکه مسیری را در پیش گرفته که رسماً‌ به بازیچه ای دست بورژوازی تبدیل شده است.

جریان کمونیسم کارگری-حکمتیست؛ خط رسمی-،‌ با علنی شدن نمایش مسخره ی شاهدخت سوئد- با چهره ی خندان- در یکی از بیمارستان های این کشور بوجد آمده و فریاد هورا برای این قهرمان پوشالی سر داده است. پشت این چهره ی خندان، شخصیتی خوابیده است که چیزی جز توحش و بربریت و یک “انسان” وحشی به چشم نمی خورد. براستی چرا حزبی با این همه پتانسیل انقلابی- بنابر ادعاهایی که سر می دهند- باید با چنین خبر مضحکه ی بوجد بی آید و به بازیچه ی دست رسانه های ارتجاعی بورژوازی تبدیل شود؟

اگر اعضای این جریان یک ذره درک و شعور سیاسی-طبقاتی می داشتند، درمی یافتند که چنین تاکتیک ها و نمایش های مضحکه در نزد هر انسانی که با الفبای مارکسیسم آشنا باشد کاملاً سوخته شده است. اگر می خواهید در میان مردم جایگاهی داشته باشید، بهتر است که دست از این سیاست های دماگوژیست و پوپولیستی بردارید و با صراحت جایگاه و خاستگاه سیاسی-طبقاتی خود را تعیین کنید. تا کی می خواهید،‌مارکسیسم و بورژوازی را با هم در یک بستر بگنجانید و شعور جامعه به طور عام و طبقه کارگر به طور اخص را به باد سخره بگیرید؟ شما می خواهید همزمان در دو میدان آواز بخوانید و برقصید و شادباش بگیرید؟ بزرگترین خدمت شما احزاب به اصطلاح کمونیست به جنبش انقلابی طبقه کارگر ایران این است،که با خود صادق باشید و دست از سرِ طبقه کارگر ایران بردارید. شما می خواهید به طبقه کارگر بیاموزید که بورژوازی و پرولتاریا با یکدیگر مشترک المنافعند!

تفاوت اساسی ما بین ادعاهای سرداده شده هر جریان سیاسی را بایستی با مناسبات و تحولات روزانه و آنهم در طی پروسه ی تاریخی محک زد. با نگاهی اجمالی به تاریخ گذشته ی تمامی احزاب کمونیسم کارگری متوجه می شویم که سیاست های شما نه تنها با رشد خواست و منافع طبقاتی پرولتاریای ایرانی و مبارزات آنان همخوانی ندارد، بلکه توهین به شعور طبقه کارگر ایران است. باید درک کنیم که این احزاب فاقد توانایی هستند که آگاهی طبقاتی را به جامعه تزریق کنند. بی دلیل نیست که اکثر فعالین کارگری و فعالین چپ رادیکال در داخل ایران و خارج کشور به ریش شما و احزاب به اصطلاح کمونیست می خندند. در شرایطی که دولت های سرمایه داری عملاً‌ فضایی را خلق کرده اند که بحران ویروس سرمایه داری کرونا، کلیّت ساختارهای اجتماعی،‌سیاسی و اقتصادی را در هم تنیده،‌ حزب حکمتیست می خواهد با اعلام پخش خبر شاهدخت،‌بارقه ی امیدی را به جامعه معرفی کند. تعرض بورژوازی سوئد به بهبود استانداردهای زندگی طبقه کارگر،‌کاهش مخارج دولتی و افزایش مالیات و … موضوعاتی هستند که این حزب تمایلی به بازگو کردن آن ندارد.

بورژوازی که به دنبال حذف نیروی زائد- بنا بر منطق بی منطق بورژوازی- است و نیازی به آدم های پیر و غیرمولد ندارد،‌سعی بر این دارد که با مطرح کردن چنین نمایش های مسخره ایی،‌ کمی ما را به وجد آورد. مرسی بورژوازی، حداقل ما کمونیست ها با دیدن نمایش های مضحکه ای بی شمارتان از بس خندیده ایم که دیگر تمایلی به خنده نداریم. کمی صادق تر باشم،‌نایی برای خندیدن در توان نداریم. مطمئن باشید،‌لطفی که در حق ما انجام داده اید،‌نه ما و نه تاریخ فراموش نخواهد کرد. مرسی جریان حکمتیست. نگران نباشید، ما حالمان خوب است و به جُک های شما نیازمند نیستیم. به پوپولیسم بی پروایتان ادامه دهید!

ژوبین خضری 2020. 04.20

Posted by l at 11:23 AM | Permalink

بیولوژی و رفتار انسان !

بیولوژی و رفتار انسان !
hoshyaresmaeil2017@hotmail.com

بحران کرونا هنوز ادامه دارد . صحبت بر سر صورت حسابی جهانی که باید برای دولت چین ارسال شود . تیلیاردها دلار شیتیل ، آمار مرگ و میر ، و انبوهی تبعات مخرب دیگر ... اما با پایان بحران بشریت معاصردر ابتدای مسیری جدید قرار میگیرد .

یک نظریه هست مبنی بر اینکه ویروس به سفارش یک حاجی و با ترکیب انواع ویروسهای دیگر در لابراتواری ساخته و از دست در رفته و پخش شده است ...

یک نظریه هم تمرکز دارد روی رفتار بشر در تمامییت خودش که منجر به خرابی اکوسیستم جهانی شده است ، این در سیاست ، اقتصاد ، و نهایتا نحوه زندگی در مثلا جغرافیای چین که فکر میکنند خوردن هر جانداری مجاز است ، از نوزاد انسان ، تا میمون زنده ، تا سوپ خفاش و مار و عقرب و کنسرو مورچه و کالباس ببر ، و کباب کیر خر ...

آنها که در تابلوی ساخته شدن کرونا به دست بشر و خطای انسانی در تکثیر آن هستند . مستقیما و ناخواسته در زمین دولت چین بازی میکنند ، چون خطای انسانی عجیب نیست هر سیستمی امکان خطا دارد و از دولت چین هم بعید نیست .

دولت چین هم جریمه میشود و یا تعهد میدهد دیگر خطا نکند و تا 20 سال بعد مشغول صادرات بنجلهای چینی و رفتارهای مشابه قبل از کرونا خواهد شد . بقیه دنیا هم در تعامل هستند . تنها سوال باقی مانده این میشود که اگر کرونا فقط خطای لابراتور انسانی است ، در 2 قرن پیش و یا یک قرن پیش اساسا علم بیولوژیک مفهومی نداشت ولی طاعون و آنفولانزای اسپانیایی آمدند و میلیونها تلفات گرفتند . امروز هم اگر نوع رفتار انسان با اکوسیستم طبیعت را زیر ذره بین و تغییر نگذاریم 20 سال بعد ویروسی جدید از پوهن میآید با رفتاری متفاوتر ...

سهل انگاری دولت چین را نمیشود منکر شد و باید صورت حساب جهانی برایش ارسال شود و حسابرسی کامل ...

اما ویروس کرونا بعد از خارج شدن از کنترل و تکثیر ، نوع واکنشش به رفتار بشر بستگی دارد.

در حالتی که ویروس فقط خطای دولت چین معرفی شود ، ویروس در چند ماه آینده مهار میشود و دولتهای جهان برای دولت چین صورت حساب جهانی ارسال میکنند و دولت چین عذر خواهی وخسارت میدهد و بعد از این اگر همچنان همان رفتارهای احمقانه بشر در خراب کردن اکوسیستم جهانی مثل قبل از کرونا ادامه پیدا کند با همان ارزشها و شاخص های تخمی... یعنی مثل اسب عصاری بشر دور خودش میچرخد و دولتهای مربوطه فقط چشم بند میزنند به چشم اسب ...

و در حالتی که رفتار انسان با اکوسیستم در ذهن برجسته باشد آنوقت بشر معاصر حتما فکر میکند ، دولتهایی که با مصالح همین بشر ساخته شده است . به خودش ، به سیاست و اقتصاد وهمین تفکر یعنی باید بفهمد نمیشود مثل قبل از کرونا ادامه داد این از کوچکترین مسائل مثل رفتارهای فردی انسان تا مسائل بزرگ سیاست و اقتصاد را شامل میشود . ادامه دادن مثل قبل از کرونا یعنی ویروس چند سال بعد و در جایی دیگر کون بشر را بیشتر جر میدهد .

کرونا یک ویروس ترکیبی است ...

به نظر من ترکیبی از علم و خطای بیولوزیک و رفتار متناقض ومخرب انسان در طبیعت...

20.04.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 10:25 AM | Permalink

دو مطلب ... نقد مقاله و دیدگاه آقای رضا مقدم

آقای رضا مقدم پس از انتشار طومار اعتراضی به حقوق کارگران: " باید دست بکارشد"

پس از امضای عدۀ کثیری از کنشگران اجتماعی با گرایشات گوناگون، در اعتراض به مصوبه شورای عالی کار، آقای مقدم وارد صحنه شد و فرمان دست بکار شدن کلیّۀ سوسیالیست های کارگری –بزعم خود- را صادر کرد. در ابتدا به چند موضوع مطروحه و سپس به متن مقاله ایشان می پردازم

ایشان مقاله خود بکرات اظهار نموده است که کارگران طی چند دهه بخاک سیاه نشسته و یک ششم خط فقر دریافت می کنند. ( ص 1 – ص3 در دوجا و ص 4) در همین نوشته فعالیت های خارق العاده و اثر بخش خود را مطرح و می نویسد: " از روز کارگر سقز در سال 83 تاکنون و با فراز و نشیبهای بسیار پیش رفته ایم." همچنین می گوید: "از سال 92 و با پیشنهاد بخشی از کارگران ماهشهر که جنبش کارگری را به مبارزه برای حداقل دستمزد دو میلیون تومانی فراخواندند تا سال 97 تشکل های کارگری در ترکیب های متفاوت در تعیین یک مبلغ متحد شدند" که ظاهراً نشانگر تلاش های مستمرگروه ایشان است، اما نه تنها در مورد دستاورد قبلی خود از سال 60 تا 83 سکوت نموده، نسبت به دستاورد فعالیت های مورد ادعایشان از سال 83 نیزهیچ توضیحی نمی دهد، که چرا علی رغم فعالیت هایشان دستمزد تا یک ششم خط فقرسقوط کرد؟ فقط نسبت به سال 98 اقرار می کند که: " توضیح دهنده کرختی و بی عملی غیر قابل توجیه فعالین جنبش مستقل کارگری به ویژه سوسیالیستهای آن در قبال مسئله حداقل دستمزد سال 98 نیست. مسئله بر می گردد به عدم شناخت کافی از روند اوضاع سیاسی و اقتصادی ایران و نقش و وظایف جنبش مستقل کارگری در شرایط کنونی"؛ ص2

راهکار حفظ ارزش حقوق کارگران از نظر آقای مقدم: ایشان پس از رجز خوانی انقلابی گری و یکپارچه کردن حقوق کارگران به سرنگونی هواپیمای مسافر بری و خیزش 96 و 98 و افزایش قیمت بنزین، وقتی به طرح راهکار برای حفظ ارزش حقوق می پردازد. دو نکته کلیدی – بزعم خود- مطرح می کند یکی اینکه در ماده 41 قانون کار کلمۀ "با توجه" "متناسب " دوم اینکه کلمۀ "افزایش" " ترمیم" تعییر یابد. در صفحه 4 می نویسد: " افزایش اتوماتیک حداقل دستمزد متناسب با نرخ تورم مانع کاهش قدرت خرید کارگران است و هر ساله دستمزد کارگران را اتوماتیک ترمیم می کند. یعنی کارگران برای جلوگیری از کاهش سطح زندگی خود نسبت به سال قبل نباید مبارزه کنند و توسط رژیم اسلامی اخراج و دستگیر و شکنجه شوند و به زندان بروند. “ترمیم” (و نه افزایش) اتوماتیک حداقل دستمزدها متناسب با نرخ تورم جایگاه این مطالبه را بهتر نشان می دهد. در این چارچوب افزایش دستمزد برای بهتر شدن هر ساله سطح زندگی و قدرت خرید کارگران است و افزایش اتوماتیک حداقل دستمزد سالانه متناسب با تورم در خدمت حفظ (نه افزایش) سطح زندگی کارگران" (پایان نقل قول) با این نکته بینی که ضمناً امضاء کنندگان طومار را بی اطلاع از قانون قلمداد می داند و تغییر این دو کلمه در قانون کار را اساس حلّ معضلات کارگری اعلام می کند. با این منطق، نویسندگان بیانیه بسیار پیشرو و مترقی تر از ایشان هستند زیرا نه تغییر در کلماتی از قانون کار، بلکه کل قانون کار را ورق پاره نامیدند . در طومار نوشتند" نرخ ۲۱ درصد برای افزایش مزد کارگران نشان می‌دهد که برای دولتی ها، قانون کار ورق پاره‌ای بیش نیست" همچنین خانم شیرین عبادی که اظهارمی کند مشکل حکومت در کشورما ناشی از قانون اساسی فعلی است. به این ترتیب خانم عبادی را نسبت به آقای مقدم یک انقلابی و حتی آنارشیست می توان نامید. در حالیکه فرض قانون، بعنوان مبانی واقعی جامعه، بدون لحاظ جایگاه قدرت و آگاهی طبقاتی در تشکل های سراسری بی اثر است. اساساً در تنظیمات جامعه دفاع از کلیتی به نام «قانون» بی‌معنی و پوچ است. قانونی که مدافع صاحب قدرت نداشته باشد، اجرا نشده و به نمایش تبدیل می‌شود. «زینت‌المجالس» است. .پشت هر دفاعی از کلیتی به نام «قانون»، فقط دفاع از بخشی از «قانون» نهفته است. هر گروهی فقط از قوانینی دفاع می‌کند که با منافعش همسو باشد. نقض مابقی قوانین برای قدرت حاکم بی‌اهمیت است. مذاکرات دستمزدی، تابع قدرت – نه قانون- است که در فقدان تشکل‌های مستقل فراگیر کارگران، در مذاکراتی شدیداً نابرابر، نمایشی از «سه‌جانبه‌گرایی» را به صحنه می‌آورد. وقتی طبقۀ کارگر فاقد قدرت اجتماعی برای احقاق حقوق خود است، بی دفاع می ماند و قانون نیز جان ندارد که فریاد کند. تنها می تواند لقلقۀ زبان باشد. وقتی کارگران حق ایجاد تشکل های سراسری خود را ندارند، یعنی بی ‌قدرت نگه داشته شده اند. فرایند های دمکراتیک و حتی سه جانبه گرایی شکل نمی گیرد، چه رسد به توزیع مجدد ثروت ها و دارائی ها و تغییر مالکیت اجتماعی. آقای رضا مقدم همانطور که خود می گوید شناخت کافی از شرایط اجتماعی – سیاسی ندارد که باید گفت اساساً شناخت از ساز و کارو قانونمندی اجتماعی و جامعه شناسانه ندارد این درک را ندارد که با تعمیق سیاست های لیبرالی در ایران، نه قانون، نه خدا، نه اخلاق نه کرونا و هیچ چیز جلوی سقوط بیشتر کارگران را سدّ نکرده و پنبۀ بنفشه ایشان ( قانون) که جایگزین قدرت طبقاتی شده، هیچ کارایی ندارد. کارگران در ایران ارزان‌تر از اغلب نقاط جهان‌اند. پژوهش‌های مؤسسه‌ تأمین اجتماعی نشان می‌دهند سهم نیروی انسانی از هزینه‌های تولید در کارگاه‌های بالای 50 نفر جمعیت در سال‌های 1373، 1386 و 1392 به ترتیب 14.6، 8.8 و 4.6 درصد از هزینه‌ی تولید بوده است. در سال 1393، همان زمانی که بزرگترین خیزش کارگری – بزعم ایشان- جمعی از کارگران ماهشهر حقوق را دو میلیون تومان اعلام کردند، معاون روابط کار وزارت تعاون این نسبت را کمتر از 6 درصد اعلام کرده است. در مقایسه با هزینه‌های پرسنلی 70درصدی در جهان و 80درصدی در کشورهای اروپایی، کارگر ایرانی بسیار ارزان‌قیمت است. در واقع ایران بهشت عرضه‌ی «کارگر ارزان» است.

کارگران با دولتِ بی‌طرف مواجه نیستند. دولتِ به ظاهر ناتوان، برای جانب‌داری از طبقات بالا و اقدام علیه کارگران، خیلی هم تواناست. هیچ «دولت پنهانی» دولت را از چنین جانب‌داری‌ای منع نمی‌کند. دولتی که از گرفتن ساده‌ترین تصمیمات ناتوان است، در این حوزه صریح و قاطع است. بوروکراسی فشل و از کارافتاده، اینجا قبراق و سرحال است. چون پای منافع در میان است. دولت‌ها در بیش از دو دهه‌ی اخیر با شرکتی کردن انبوهی از نیروهای کار، اکنون خود طرف قرارداد شرکت‌های بزرگ پیمان‌کار نیروی انسانی‌اند. بسیاری از مدیران دولتی سابق و فعلی، مستقیم و غیرمستقیم در منافع بنگاه‌های اقتصادی کشور، سهیم‌اند. کارفرمای بزرگ، خودِ دولت است. پنهان یا آشکار فرقی نمی‌کند ایران مهد تداوم راست‌روی است. حتی در شرایط بحران. تحریم و شرایط سخت اقتصادی و بحران کرونا و فساد اقتصادی، همه و همه بر سر کارگران هوار می‌شود. در چنین شرایطی مهم‌ترین کمک به کارگران در شرایط کرونایی، چه برای تداوم زندگی و چه برای غلبه بر بحران کرونا تضمین دستمزد مناسب برای آنهاست. گذار از چنین وضعیت های اسفبار به نیرو و آگاهی سراسری کارگران و اتحاد با جنبش های اجتماعی بستگی دارد. کارگران ضعیف‌تر می‌شوند و رکود تورمی ادامه می‌یابد.ایران خانه‌ی امن سرمایه داران و دلالان باقی خواهد ماند. مافیا یا سلطان دلار و طلا و زمین و آهن و شاید هر کالای دیگر. سخنی از طبقه‌ی کارگر، از پس چنین سکوتی، نمایشی بیش نیست. باید کارگران خود همراه با طبقات مؤتلف‌شان به دفاع از خود برخیزند.

متأسفانه کارگران و فعالان کارگری و بازنشستگان کمترین امکانات شکل گیری تشکل های مستقل را ندارند. حتی دیدار حضوری در پارک ها نیز بکرات مورد یورش پلیس قرار می گیرد. همچنین برای ارتباط با بدنۀ اقشار اجتماعی، بازنشستگان امکان دیدار و تجمع را ندارند. لذا در جلسات کانون بازنشستگان یا خانه کارگر(تشکل های زرد) حضور یافته و با گرفتن فرصت سخنرانی که با حمایت بازنشستگان و با پخش بیانیه امکانپذیر می شود، به طرح ریشه های تمامی معضلات و مصائب اجتماعی و اجحافات از جوانب مختلف می پردازند. بطوریکه کانون از عده ای از بازنشستگان به اتهام نشراکاذیب و تشویش اذهان عمومی، پخش شبنامه و برهم زدن نظم عمومی و غیرو در دادگاه کیفری شکایت کرد. یعنی حرکت ها و فعالیت ها در همان جلسات و ظرف مکانی تشکل های زرد و دولتی با هژمونی بازنشستگان مستقل صورت می پذیرد. از جمله جمع آوری000/40 امضای کارگران در سراسر کشور بر اساس تضاد جناح خانه کارگر و احمدی نژاد در دوران ریاست جمهوری اش و توسط کلیۀ شعب و مراکز خانۀ کارگر در سراسر کشور انجام شد. یعنی فعالیت ها نمی تواند در خلاء صورت پذیرد.

شرایط عملی و ذهنی مبارزه:

مبارزه به معنی استفاده از تمامی ابزارهای فکری، تاریخی، مطالبات صنفی، قانونی، سندیکایی، حزبی، پارلمانی، هژمونی و برقرای قدرت دوگانه و نهایتا تحقق جامعه مطلوب و سوسیالیستی است. استفاده از این ابزارها نه مرحله بندی و دارای تقدم و تأخر، بلکه همۀ آنها در همۀ زمان ها و مکان ها بر حَسَب شرایط واقعی و انضمامی برای ارتقای سازماندهی اجتماعی استفاده می شود. اگر مبارزه در حد سندیکایی، یا مطالباتی محدود بماند، در واقع آرمانش را کارکرد سرمایه و جامعۀ بورژوازی قرار داده است. درصورت پیشرفت مبارزه بسمت جامعۀ مطلوب و آرمانی سبک هایی از مبارزه ضرورت و الزام خود را به سبک های دیگر می دهد، اما هیچگاه نفی نمی شود. شرایط ذهنی و تئوریک مبارزه نیز نه حاصل مطالعۀ 10 یا 1000 کتاب و مقاله در خصوص جوامع و دوره های تاریخی مختلف، بلکه علاوه بر درک قوانین دارای کاربرد عام، جمع بندی و تئوریزه کردن پراتیک و کاربست تئوری در عمل، یعنی دیالکتیک عمل – تئوری برای دستیابی به سطح بالاتری از عمل است. در شرایط مبارزه بدون از دست دادن اصول راهنما در هر مقطع و هر سطحی می بایست وارد پراتیک و فعالیت و جمع بندی شد. مبارزه اجتماعی با بحث ها و گفتگوهای مدرسی که افراد و جمعیت ها را تقسیم بدی دوآلیستی خیر و شرّ و ذوب در حزب(.ولایت) و مرتدّ، خودی – غیر خودی می کند تفاوت دارد و لذا هیچگاه نمی توان با استناد به یک تاکتیک از جمله جمع آوری طومار حکم به نفی و طرد کلی و اساسی داد. یک تاکتیک حداکثر ممکن است اشتباه از آب بیرون بیاید همانطور که مبارزات تاریخی بسیاری از جمله مبارزه قهری( 55-44) باشکست مواجه شد. باید به دیدگاه ها، اهداف و روش کار و جهت گیری طبقاتی توجه کرد. ده ها و صدها مطلب از طرف نویسندگان یا امضاء کنندگان طومار منتشر شده و هر فرد پژوهشگر و متعهدی می تواند بررسی و قضاو ت کند. در اینجا فقط دو مقاله که علاوه بر لحاظ قوانین عام تجربه شده، به تئوریزه کردن گذار ازبن بست ها و معضلات کنونی در همین سال 99 تدوین شده استناد می شود هر چند برخی افرادی که نامشان ذکر شده متن بیانیه طومار را تا 15 آوریل و دریافت مقاله آقای مقدم ندیده و توسط دوستان ثبت شده اند، اما کلیّت کار در صورت اثر بخش نبودن بر خلاف آنطور که آقای مقدم می گوید، جنبش کارگری را کن فیکون نمی کند. همانطور که بی اثری ایشان طی 41 سال را نمی توان مرتبط با شکست جنبش دانست آقای مقدم مدعی شده:

√ حرکت "توماریها" متکی به جناحها و قوانین ضدکارگری رژیم است.

√ هدفشان سرایت دروغ " بی طرفی دولت" در سه جانبه گرایی جنبش کارگری است

√ فعالیت شان در چارچوب قانون رژیم اسلامی است.

√ پای مصوبه شورای عالی کار را امضاء کرده اند

√ تقسیم رژیم به جناح بد و خوب خریدن آبرو برای شوراهای اسلامی

. لذا از خوانندگان تقاضا می شود، اتهامات واهی که آقای مقدم به تهیه و امضاء کنندگان نسبت داده را در این دو مقاله و یا دیگر مقالات که قابل دسترسی است را یافته و ما را مطلع کنند.

(مقاله اول مواضع در قبال شورای عالی کار انتشار در 29 فوریه)

آسیب شناسی شورای عالی کارو چانه زنی برای سطح دستمزد

برای تعیین سطح دستمزد سالیانه طی بیش از 30 سال، در پایان سال شورای عالی کار نشست هایی جنجالی برگزار می کند اما از درون آن نتیجه قابل قبول و با حداقل ارزشی برای کارگران حاصل نمی شود. دیگر عیان است که خط فقر در سال آینده بالای ده میلیون تومان و دریافتی کارگران حداکثر نزدیک به یک چهارم خط فقر است. با برگزاری جلسات شورای عالی کار، خط گرسنگی همچنان حاکم است. لذا باید ساز و کار و ساختار شورای عالی کار آسیب شناسی شده و مشخص شود که چرا همواره چنین نتایجی غیر قابل قبولی علیه کارگران حاصل می شود؟. این آسیب ها را می توان به دو بخش کلی الف) آسیب های اقتصادی 2) آسیب های اجتماعی، تقسیم بندی کرد. مسلما آسیب های این دو بخش بر یکدیگر اثر گذاشته و هم افزایی می کنند یعنی پارامترهای غیر قابل کنترل و مؤثر را به زیان کارگران افزایش می دهند.

الف) آسیب های اقتصادی: بمعنی عدم حضور تصاحب کنندگان مؤثر ارزش اضافی، در جلسه شورای عالی کار است.

1). اقتصاد سیاه و زیر زمینی: بر طبق اندازه گیری های مراجع رسمی و قانونی بیش از 45% اقتصاد ایران زیرزمینی ، بعبارت دیگراقتصاد سیاه است. این بخش اساساً توسط دولت و نهادهای رسمی کنترل نمی شود و در ارقام بودجه سالیانه و برنامه های بلند مدت وجود ندارد. این بخش هر گونه اقدام خودسرانه برای کسب حداکثر ثروت و ارزش اضافه اجتماعی، بقیمت فقر عظیم اجتماعی را انجام می دهد. این بخش در اقتصاد ایران شناسائی نشده و پاسخگو و مالیات ده نیز نیست. واضح است مسئول چنین نابسامانی دولت ها هستند.

2) اقتصاد نهادهای خارج از حوزۀ کنترل دولت: در کنار دولت رسمی در ایران دولت هایی در سایه قرار دارند که به دولت و مجلس پاسخگونیستند. این نهادها هر چند از بودجه عمومی و سوبسیدها استفاده می کنند اما هیچ حساب و کتابی به دولت پس نداده و با خزانۀ عمومی کار ندارند. این بخش تا 65 % اقتصاد رسمی کشور را در دست دارند.

3) انحصار در اقتصاد : دولت رسمی و غیر رسمی بعنوان بزرگترین انحصارگر بطور یکطرفه میزان دستمزد را تعیین و تصمیم گیری می کنند.

4) کسب حداکثر نهایت ارزش اضافی نیروی کار و تخریب شدید محیط زیست: بلحاظ شرایط غیر متعارف اجتماعی و اقتصادی و هزینه های سرسام آور نگهداری چنین وضعیت شکننده، دولت حداکثر ارزش اضافی از طبقه کارگر را کسب کرده تا کلان سرمایه داران داخلی و خارجی مرتبط و نیروهای حفظ وضع موجود را برخوردار و تطمیع نموده و منافع آنان نیز در تداوم وضع موجود قرار گیرد.

ب) آسیب های اجتماعی

1) دولت یک وجه سه جانبه گرایی اما کارفرمای اصلی: بر طبق برآوردهای خود مجلس حدود 60% اقتصاد تحت کنترل ایران، دولتی و یا وابسته به شرکت های دولتی است. لذا دولت نه بعنوان یک وجه سه جانبه گرایی بلکه خود بزرگترین کارفرماست. لذا همواره مصمم به منجمد کردن هر چه بیشتر دستمزد کارگران می باشد.

2) نمایندگان کارفرمایان: کارفرمایان و صاحبان صنایع در ایران خود یک پای اقتصاد دلالی و تجاری هستند. صاحبان صنایع خصوصی در کلیت خود دیدگاه ارباب- رعیتی داشته و همواره می خواهد بطور یکطرفه در رابطه با کارگر دستمزد را بِبُرد و بدوزد. این بخش عموما ازنگاه حرفه ای به صنعت و روابط و حقوق کارمحرومند. صنایع عموما بصورت سنتی و با هزینه های بسیار بالا کار می کنند کارفرمایان عموما شناخت حرفه ای از فرایندهای مدیریت و روش های تولید و کاهش هزینه محصول ندارند و تنها هنرشان در کاهش قیمت محصول، " کاهش دستمزد" است. عقب ماندگی ذهنی کارفرمایان باعث می شود از همان دستمزدی که کارگران در کشورهای توسعه یافته می گیرند محروم شوند. در یک برآورد سهم دستمزد در قیمت تمام شده در ایران حدود 8% اما در کشورهای توسعه یافته تا 70% می باشد

3) دولتی بودن نمایندگان کارگری : اصولاً در ایران کارگران همانند دیگر اقشار طبقاتی و مدنی از حق ایجاد و برقراری تشکل های آزاد محرومند و در صورت تشکیل تحت پیگرد قرار گرفته و محکوم به زندان و شلاق و اخراج می شوند. لذا کارگران قدرت اعتراض به مصوبات دولت و شورای عالی کار را ندارند. قراردادهای موقت هفتگی و ماهیانه و سفید امضاء قدرت چانه زنی را از کارگران بشدت سلب کرده است. در کشورهای توسعه یافته اتحادیه ها و سندیکاهای کارگری در صورت لزوم قادر به فراخوان به اعتصاب سراسری و توقف تولید هستند، اما در ایران نمایندگان موسوم به کارگری قدرت و حق چنین اقدامی را نه دارند و نه می خواهند.

مجموعۀ آسیب های اقتصای و اجتماعی فوق عوامل تعیین کننده در انجماد دستمزد طبقه کارگر و تحمیل حقوق یک چهارم خط فقر به آنانست. لذا در جلسات امسال که قرار شد حداقل خط فقر سال آینده نسبت به امسال کاهش نیافته و حداقل 70% .و تا 100% به حقوق کارگران اضافه شود آسیب های درونی شورای عالی کار و عدم حضور واقعی تشکل های کارگری، بنظر می رسد، حتی چنین نتیجۀ اندکی را محقق نخواهد کرد.

سرانجام با "من بمیرم تو بمیری و با روبوسی های برادرانه" نتیجه کار بضرر کارگران و بنفع ارباب قدرت همانند گذشته رقم خواهد خورد

ایجاد تشکل های مستقل منطقه ای و سراسری : تنها راه اطمینان بخش از افزایش متناسب حقوق و دستمزد کارگران و بازنشستگان بتبع آنان، ایجاد تشکل های مستقل منطقه ای، محلی و سراسری است. تنها به نیروی طبقاتی خود آنان است که قادر خواهند بود سهم خود را از تولید دریافت کرده وبتوانند هزینه های یک زندگی درخور و در سطح رفاه را برای خود، خانواده ها و هم طبقه ای هایشان کسب کنند.

( مقالۀ دوم تحلیل ضرورت تشکل های کارگری بعنوان ارکان قدرت طبقاتی انتشار4 مارس)

چرا بازنشستگان همواره در کسب حقوق خود شکست و فریب خورده اند ؟

چرا پس از سی سال کار فقر در این حد گسترده دامن گیرمان شده است. کجای کارمان اشکال داشت؟. یا اشتباه بود؟ چرا هیچگاه در مسیرِ صحیح برای کسب مطالباتمان قرار نگرفتیم؟ هر سال درّۀ فقر عمیق تر و بازنشستگان در مشکلات معیشت و درمان غرق می شود؟. یک حساب سرانگشتی نشان می دهد، قدرت خریدِ حقوق و مزایای 4000 تومانی در سال 1360 با متوسط تورم سالیانۀ 22% در سال 99 به 000/330/9 تومان می رسد. در ابتدای سال 98 حداقل هزینه معیشت را 100 واحد و حقوق را 40 واحد فرض می کنیم. با تورم 40% در سال 98 و 40% در 99 جدول زیر کاهش اسفبار حقوق را نشان می دهد

	هزینه معیشت	حقوق	کسری	افزایش حقوق	حقوق	کسری
سال 98	100	40	60
سال 99	196	53	143	80%	83	60

یعنی اگر امسال حقوق 15% افزایش یابد، کسری بازنشستگان به 143 واحد می رسد و برای اینکه کسری مطابق سال 98 و همان 60 باشد، حقوق باید 80% افزایش پیدا کند. مسلما دولت و کارفرما ها چنین نخواهند کرد. اما این غارتی است که از حقوق بازنششتگان و کارگران می شود. آنان آنچنان از این بی حقوقی مشعوف هستند که راضی اند هیچ افزایشی ندهند. فقط از عکس العمل اعتراضی و سراسری بازنشستگان هراس دارند. علل و عوامل ریشه ای این وضعیت را بطور ریشه ای تحلیل می کنیم. مسلماً بی حقوق تصادفی و حاصل تصمیم یک فرد یا در یک زمان نیست، یا نتیچۀ یک سیاست و برنامه بلند مدت است که اجرا شده ، در اینصورت راه مقابلۀ بازنشستگان با این غارت چیست؟ افزایش فاصلۀ طبقاتی و فقر حاصل سیاست 30 ساله است. یعنی تصادفی در یک زمان و توسط یک مقام دولتی نیست.

اختلاف و فاصلۀ طبقاتی ناشی از حجم انباشت سرمایه، شدت استثمار و بهره کشی از نیروی کار، امکان رانت و سوء استفاده از قدرت و ثروت، وجود قوانین بنفع طبقۀ صاحب سرمایه و قدرت، انحصار قدرت و در اختیار داشتن نیروهای قهریه، نبودن آزادی مشارکت و نظارت مردم بر ساز و کار جامعه، فقدان نهادهای مدنی و تشکل های مستقل برای بازنشستگان است.گسترش این نا برابری، در زمان دفاع 8 ساله تقویت و پس از آن شدت یافت. در پنج سال دوران جنگ، هیچ افزایشی در حقوق کارگران داده نشد. متوسط تورم طی این هشت سال 19% و متوسط افزایش حقوق تنها 3% بود. بیکاری های گسترده و خانه خرابی ها همه گریبانگیر طبقات محروم و طبقات کار و زحمت بود. فرزندان طبقات زحمتکش در جبهه ها شهید می شدند. اما در همان زمان جنگ، بسیاری مقامات در فکر تصاحب ویلاها و زمین ها، تجّار، صاحبان سرمایه در واردات و صادرات، احتکار در مواد کمبود، وام های کلان، افزایش قیمت و تورم، تفاوت رسمی و آزاد قیمت ارز و انجماد دستمزد کارگر نهایت استفاده را می بردند جنگ یک نعمتی برای آنان بود. پس از جنگ، کارشناسان بانک جهانی به دعوت دولت، وارد ایران شده، سیاست های آزاد سازی و افزایش قیمت کالاها و خدمات، خصوصی سازی، مقررات زدائی و بازار آزاد را بصورت یک نظام تدوین و دولت آنرا در دستور کار قرارداد. این سیاست هر سال شدید تر اجرا شد. درست پس از جنگ، با سیاست آزاد سازی، قیمت ارز 25 برابر شد. سال 69، قراردادهای موقّت کار اجرا و قانون کار عملاً تعطیل شد. دوران آقای رفسنجانی،خاتمی، احمدی نژاد و روحانی همه یک سیاست واحد، یعنی آزاد سازی اقتصاد را دنبال کردند. در دورۀ آقای خاتمی کارگران زیر 15 نفر از قانون کار معاف شدند قراردادهای سفید امضاء رواج یافتند.

قانون اساسی و قوانین مصوبِ علی رغم تصریح در تأمین سطح مکفی زندگی و حقوق و آزادی های مردم و طبقۀ کار و زحمت، به نحوی تفسیر می شود که فقط از طبقۀ سرمایه دار و دولت تکنوکرات حمایت شود. بخش هایی از قانون اساسی، قانون مدنی، قانون کار و تأمین اجتماعی زیر پا گذاشته می شوند. برای این ظلم و بی حقوقی هیچ مرجع و نهادی پاسخگو نبوده مدعی العموم و قوۀ قضائیه هم در نقض قوانین اقدامی نکرده و راضی به رضای اربابان قدرت و ثروت هستند. کارگران در صورت اعتراض به حقوق معوقه به زندان وشلاق محکوم می شوند. تمامی نهادها در خدمت پروار شدن اقلیت حاکم هستند. رانت و سوء استفاده ها میلیارد دلاری بوده و حجم آنها از حساب خارج است.در مقابل: کارگران و بازنشستگان چه ابزاری برای دفاع و تأمین حقوق خود دارند؟

تشکل مستقل و سراسری برای کارگران و بازنشستگان که تنها ابزار ممکن برای دفاع از آنهاست ممنوع هستند. تنها تشکل های زرد – که اختیار و کنترل آن در دست حکومت است– و وظیفه شان سردواندن کارگران اند، آزادند. این قانون چه در زمان رژیم سابق و چه اکنون اجرا می شود. برای کارگران و بازنشستگان تشکل های صوری و وابسته به خود می سازند. عده ای وابسته به خود را آموزش داده و با حمایت های بیکران مالی، آنها را بعنوان رهبران تشکل ها جا می اندازند. راهکارهای برای حق خواهی کارگران طراحی و بین آنها رواج می دهند. که همه بی نتیجه است. رؤسای تشکل های زرد می گویند:

1). ما باید صدای خود را به گوش مقامات برسانیم، یعنی اگر مقامات متوجه فقر و بی خانمانی وحشتناک ما شوند، به این وضع خاتمه می دهند. در حالیکه وضع موجود برنامه ریزی شده و بصورت هدفمند و سیاست مدون با مدیریت دولت و طبقۀ سرمایه دار ایجاد شده، و خود عامل این وضع اسفبار هستند.

2) به کارگران رهنمود می دهند، باید امضاء جمع کرده و خواست خود را به مقامات اعلام کنیم. اما مگر تقسیم ثروت از طریق تعداد رأی یا امضاء تعیین می شود؟. هنگام انتخابات همۀ مقامات مدعی منجی بازنشستگان هستند، به کارگران تعهد و در واقع قرارداد [ هر چند شفاهی] می بندند، به وضع فاجعه بار کنونی پایان می دهند، اما پس از انتخاب شدن مجری سیاست های طبقۀ سرمایه دار و دولت هستند. سه سال قبل کارگران حدود 000/40 امضاء برای افزایش حقوق جمع آوری به وزارت کار تحویل و رسید گرفتند. 1000 امضاء برای لغو بیمه تکمیلی حدود 1000 امضاء برای اصلاح اساسنامۀ کانون بازنشستگان جمع آوری و تحویل شد. اصلاح اساسنامه برای آن حق انتخاب شدن به دو دوره ( مثل تعاونی ها) کاهش یابد و غیرو. اما آقای ربیعی پایه گذار خانه کارگر، نه تنها آئین نامه ای عکس خواستۀ بازنشستگان تنظیم کرد. بلکه انعقاد قراردادهای کلان چند صد میلیاردی از جمله بیمه تکمیلی را به اساسنامه اضافه کرد.

3) بین طبقات زحمتکش شایع می کنند، تلاش برای همبستگی و تشکل فایده ای ندارد بجایی نمی رسد بی تفاوتی و منفرد بودن بهترین کار است. حواله کسانی که حقوق ما را می خوردند، با امام .....باشد خدا به حق امام .... کسانی که حق ما را می خورند نیست و نابود کند. اما آنها هر روز گردن کلفت تر می شوند.

4) مدیران تشکل های بنا به وظیفه می بایست احقاق حقوق بازنشستگان را تأمین کرده و اگر قادر به انجام وظیفه نیستند مستعفی و کنار بروند، اما فقط حرف و یکی به میخ و یکی به نعل می زنند. شریک مقامات در بی حقوقی کامل بازنشستگان و تداوم وضع موجوداند. فقط مجیز و مدیحه گوی مقامات بوده، در صورت لزوم برای حمایت از آنها تظاهرات می گذارد، اما برای بازنشستگان چنین نمی کنند.

بازنشستگان چگونه می توانند حقوق خود را کسب می کنند؟

یکصد و بیست سال قبل ابوالقاسم لاهوتی شاعر آزاده و مبارز گفت:"چارۀ رنجبران وحدت و تشکیلات است". بازنشستگان تنها به نیروی همبستگی و سراسری یعنی قدرت طبقاتی خود و ایجاد تشکل های مستقل خود، قادرند سهم خود را از تولید و ثروت اجتماعی دریافت و هزینه های یک زندگی درخور و در سطح رفاه را برای خود را کسب کنند. تغییر این وضعیت، یعنی یک در صد صاحب همه چیز و 99% فقیر تنها با کسب قدرت اجتماعی طبقۀ محروم و کارگر امکانپذیر است. مسئولیت آقای وزیر کار یا یک نماینده مجلس، با هدف حفظ وضع موجود، تنها یادآوری می کنند که به طبقۀ محروم مقداری رسیدگی کنند تا شورش نکنند آنها بهمراه مدیران تشکل های زرد با دادن سرسوزنی امتیاز یا وام انفرادی به بازنشستگان ( که حقّ آنان است)، آنان را مدیون خود می کنند، تا از اتحاد سراسری جلوگیری کنند.

بازنشستگان باید خودشان مسیر را پیدا و کل بازنشستگان تأمین اجتماعی متحد و متشکل شوند. باید با دیگر بازنشستگان معلمان، فولاد، کشوری و ..... مرتبط و متحد شد. این اقدامی قانونی است قدرت اجتماعی و طبقاتی آنان است که سهم آنان را از ثروت اجتماعی تعیین می کند.

(با مطالعۀ این دو مقاله؛ اتهامات کذب محض آقای مقدم که از موضع فرقه گرایی مطرح شده عیان می شود )

آقای مقدم با جمع آوری طومار، فرمان دست به کار شدن را داده است و لذا ما هم منتظر اقدامات نورافشان و دگرگون کنندۀ ایشان هستیم که بر خلاف 41 سال گذشته که هیچ دستاورد عملی در زمینه جنبش کارگران و جنبش های اجتماعی ذکر نکرده و ظاهرا دور خود چرخیده اند. دست به اقدامات اساسی خواهد زد. مسلما اگر جمعی از امضاء کنندگان طومار می دانستند که ایشان پس از انتشار طومار "دست بکار می شود"، موظف بودند 30 حتی 40 سال قبل طومار تهیه کنند، تا شرایط امروز جنبش ایران گل و بلبل می شد. بنظر می رسد، ایشان هنوز متوجه نشده که حوزۀ عمل، پراتیک و استنتاج نظریات از آن با حوزۀ کتاب خوانی و سخن رانی، همانند روحانیون عظام که یکطرفه بگوید و هیچ حسابکشی و نقدی وجود نداشته باشد، تفاوت دارد. در حوزۀ عمل هیچ حقیقت مطلقی وجود ندارد، همه اش تجربه و فهم ودرک جدید است و لذا عالِم مطلق هم توهّم است. بررسی نوشتۀ ایشان گواه است که تا کنون علاوه بر فقدان کسب روش پژوهش و درک ریشه ها و محتوایی، از نظر شکلی نیز در ارائۀ یک موضوع، یعنی نوشتن روشمند یک مقاله ناتوان است. مطالب ایشان معشوش و دائم در حال چرخش است. امروزه یک دانش آموز قادر به سازماندهی بهتری است. در صفحه اول می نویسد " از سال 92 و با پیشنهاد بخشی از کارگران ماهشهر که جنبش کارگری را به مبارزه برای حداقل دستمزد دو میلیون تومانی فراخواندند تا سال 97 تشکلهای کارگری در ترکیبهای متفاوت در تعیین یک مبلغ متحد شدند" این ها مطالب گنگ، غیر مشخص و تعریف نشده اند. در اینجا نمی گوید این گروه چند نفر بودند، چه اثراتی داشتند و ادامۀ کاری آنها به کجا رسید؟ در سال 92 حقوق تا سال 97 به تومان عبارت بوده از 480000- 608000 – 712000-812000-930000-1110000 حال تصویب دو میلیون تومان ( وقتی مصوبه نزدیک 000/500 توان بود) ، چه اثربخشی و دستاوردی داشته؟ هیچ توضیحی نمی دهد شاید،یکی دو نفر مریدان با هماهنگی رهبر کبیر کارگران ( آقای مقدم) هماهنگی کرده و مبلغ مزبور را بدون اینکه اثر عملی داشته باشد مطرح کرده و از نظر ایشان ارزشمند است. چند صفحه بعد دوباره این بحث را عینا تکرار کرده است. جای دیگر می نویسد: "جنبش مستقل کارگری در سال 97 با شعار نان کار آزادی بود نتوانستند[درسال99] مانند سال های قبل در مورد دستمزد عمل کنند" ظاهرا ادعاهای بی اساس و واهی کفایت می کند و نیاز به اثبات آن وجود ندارد. ایشان می نویسد"افزایش 21% ماهیت سه جانبه گرایی را مجددا افشا کرد". اما نمی گوید اگر این افشاهای دو و ده باره به سازماندهی سراسری کارگران منتهی نمی شود؛ چه اهمیتی دارند. همانطور که افشای هر لحظه در عمل و زندگی کارگران تا کنون به سازماندهی منهی نشده است. وی اضافه می کند:" تجربه چند دهه جنبش کارگری حاکی است که ماده 41 کارایی ندارد". چند دهه برای گذر از مادۀ 41 قانون کار ؟!!!؟ نیازاست؟ از نظرات مشعشع ایشان" از نظر سوسیالیست های کارگری دولت و مجلس باید حق تشکل کارگران را به رسمیت بشناسد"؟! پذیرش دولت و مجلس طبق قانون، جایگزین حکّ کردن قدرت طبقاتی و تشکل سراسری کارگران شده است. ایشان در دو صفحه اول نوشتۀ خود، ابتدا با آتشباری سنگین فحاشی و توهین و نفی، همه چیز را رد می کند اما از صفحه سوم به طرح شکل قانونی و تشریح سه جانبه گرایی و اشکالات آن که یکجانبه گرایی شده است می پردازد. با توجه به صفحه 1 و2 ایشان، ادامۀ بحث از صفحه سوم تا صفحه آخر بی مفهوم و زائد بنظر می رسد. ایشان در پای سخنرانی آن مرحوم که ادعا می کرد با 500 نفر حکومت را ظرف یکسال می گیرد و در جلسه به حضار وعدۀ تقسیم مقام های لشکری و کشوری می داد. اساساً شنونده سربزیز و حرف شنوی بود. ضمنا آموزش بزرگ کردن خود از طریق نفی و سیاه نمایی همه چیز و همه کس را جذب نمود. شاید در آنزمان به رؤیاهای کسب مقام عالیرتبه می اندیشید و جای نقد نبود.

جمع بندی : نا آگاهی اجتماعی که خود آقای مقدم معترف است، با رویکرد دامن زدن به نفی و حذف غیر خود، فرقه گرایی و جناح بندی و تخریب کنشگران، ایشان را به متحد جمهوری اسلامی در سرکوب نفی حرکت های اجتماعی در این مقطع تبدیل کرده است. فرض کنید طومار هیچ آثار جانبی و خودیابی ضمنی هم نداشت، اما ایشان آنرا عامل بدبختی ده ها میلیون کارگر قلمداد می کند. یعنی اگر طومار نمی دادند قدرت اجتماعی سراسری کارگران تبلور می یافت. ضمنا ایشان با جدا کردن یک لیست از بین 5000 نفر گرای خوبی به نظام جمهوری اسلامی داده و مفت و مجانی خوش خدمتی کرده است. متوجه نیست که در ایران حکومت مطلقه چه مفهومی دارد. اروپا نیست که بی دغدغه بعنوان رهبر و نظریه پرداز مادام العمر یک مصاحبه با مصاحبه گر خودی و غیر منتقد می کند. با توهم قرار گرفتن در صدر هیأت رئیسۀ حزب سوسیالیستی کارگران ایران، دیگر هیچ مسئولیت و وظیفه ای را لحاظ نمی کند. نظریۀ مجزی از عمل و تکیه براعتقادات ایدئولوژیک تنها گروه گرایی و ضربه به جنش های سراسری و حق طلبانه کارگران و زحمتکشان است. با ساختن دو سه مرید در داخل از طرف امثال فرقۀ ایشان، که مریدان الزامات حرکت خود را نه از درون واقعیت انضمامی جنبش های اجتماعی بلکه در راستای نیات مرکز می گیرند باعث تفرقه و ضربه به جنبش می شوند. همانند سال های 57 تا 60 که هر گرایش در درون کارگران، دانش آموزان، دانشجویان، زنان، معلمان و ملیت ها گروهی تحت نام خود داشت که عامل تفرقه و ضربه به جنش سراسری اقشار اجتماعی می گردید. اما تراژادی این است که در آن مقطع سه یا حداکثر چهار گروه وجود داشتند، اما امروزه گروه های کثیری تشکیل شده، و هواداران براساس الزامات مرکز عمل می کنند. این عامل باغث عدم پیوند فعالین با بدنۀ اقشار اجتماعی و انتزاعی ماندن از حرکات و جنبش های سراسری است.

جمع نویسندگان

+++

نگاهی به یادداشت دوم آقای رضا مقدم

آقای مقدم در پاسخ به مقالۀ " نقد مقاله و دیدگاه های رضا مقدم" یک یادداشت نوشته اند بدون اینکه حتی به یکی از ده ها نقد مندرج در مقالۀ ده صفحه ای نسبت به مبانی دیدگاه های خود پاسخ دهد. مجدد به یک سری خلاف واقع و توهین و فحاشی پرداخته از جمله متهم به " شعبده بازی محیر العقول قلمی " نموده است. یعنی مشابه قبل با می خواهد با ترور و حذف منتقدین، صورت مسئله را پاک کند.

ایشان بجای ورود محتوایی به نقد و پاسخ دادن به آن که نسبت به مبانی و پایه های فکری ایشان مطرح شده، بلحاظ عدم شناخت کافی به شرایط اجتماعی – اقتصادی ایران و حتی عدم شناخت و دانش به ساز و کار و مبانی جامعه شناسی مقدماتی قادر به پاسخگویی نبوده و یکسره نادیده گرفته است.

عنوان نامه دوم ایشان " پس گرفتن امضای تومار در سرزمین عجایب " است. خوبست اسامی کسانی را که امضای خود را پس گرفته اند را لیست، حتی یک مورد را ارائه نماید. یکی از تهیه کنندگان نیز اظهار کرد که بعدا (15 مارس ) متن را دیده اما نه تنها امضای خود را پس نگرفت، بلکه در تنظیم نقد منتشره به ایشان فعالانه مشارکت نمود.

آقای مقدم نوشته است که " [ منتقدین] دست به یک اقدام کاملا جدید و عجیب دیگر هم زده اند. آنها در یک شعبده بازی محیرالعقول قلمی خواننده را بجای رجوع به متن تومار به مقاله "مواضع در قبال شورای عالی کار" منتشره در فوریه 92 یعنی هشت سال قبل ارجاع می دهند که نوشته غلام حسین حسینی است! "

مطلب فوق سراسر کذب و خلاف واقع است. در نوشتۀ ما در صفحه 4 آمده است: " در اینجا فقط دو مقاله که علاوه بر لحاظ قوانین عام تجربه شده، به تئوریزه کردن گذار ازبن بست ها و معضلات کنونی در همین سال 99 تدوین شده استناد می شود" سال 99 یعنی سال 2020 عنوان مقاله هم دقیقا ذکر شده است " آسیب شناسی شورای عالی کار" اما ایشان مقالۀ دیگری را و مربوط به 8 سال قبل و از شخص دیگر نام برده است؛ که همه خلاف محض است. معلوم نیست اینهمه خلاف گویی عمدی است یا ناشی از گسیختگی فکری و پریشانی ناشی از نقد ایشان؟ سر چه چیز دعوای دارند و اتهام می زنند؟ مشاهده می شود کمی پوست ایشان خراش داده شد چه موجود عجیبی از درون سر بر می آورد. نقد و رفتن به ریشه ها جزو آموزش های مارکس است. با این عملکرد می خواهند طبقه کارگر جهانی را رهبری و جهان نوینی که صلح و برابری و آزادی و نان و کار، ادارۀ شورایی، حکومت کارگری را خلق کنند؟ امروز که اینچنین متهم می کنند، بفرض محال تصاحب قدرت، جوخه های اعدام بجهت خیانت به منافع ملی و اعترافات اجباری علیه هر منتقد رایج نمی شود؟.آیا این آموزش ها و تجربیاتی است که کسب کرده اند؟ لطفاً پاسخ نقد به مبانی دیدگاه های خود – نه با فحاشی و توهین- بلکه منطقی داده و با دادن آدرس غلط طفره نروند. با حذف و تخریب منتقدین برای خود نردبان نسازند.

جمع نویسندگان 29 فروردین 99

پس گرفتن امضای تومار در سرزمین عجایب

رضا مقدم – 29 فروردین 1399

تومار علیه مصوبه شورایعالی کار و در دفاع از سه جانبه گرایی و جا زدن شوراهای اسلامی بعنوان "نمایندگان کارگران" مباحث بسیاری را برانگیخته است. با توجه به روال معمول جمع آوری امضا، قابل پیش بینی بود عده ای که بدون خواندن متن آنرا امضا کرده باشند و حال محتوای آنرا مغایر مواضع خود بیابند بکوشند به نوعی امضای خود را پس بگیرند. در این میان نوشته «آقای رضا مقدم پس از انتشار طومار اعتراضی به حقوق کارگران: " باید دست بکارشد"» از طرف "جمعی از فعالان کارگری" (این مطلب در سایت روشنگری با امضای "جمع نویسندگان" منتشر شده) روش حیرت آوری برای پس گرفتن امضای خود انتخاب کرده است.

"جمعی از فعالان کارگری" ابر و باد و مه و خورشید و فلک را بکار گرفته اند تا از نوشتن چند جمله ساده و روشن درباره اشتباهشان در امضای تومار پرهیز کنند. "جمعی از فعالان کارگری" می توانستند بنویسند تومار را بدون خواندن متن امضا کرده اند و حال که متوجه مغایرت محتوای متن با مواضع خود شده اند از جمله اینکه نویسندگان تومار شورای اسلامی "نمایندگان کارگران" نامیده اند، امضای خود را پس می گیرند و یا فراتر از آن به نقد محتوای متنی که بدون خواندن امضا کرده اند، بپردازند.

منتها پس گرفتن امضا در سرزمین عجایب ایجاب کرده "جمعی از فعالان کارگری" نویسندگان و متن تومار را رها کنند و در نوشته ای مملو از حملات شخصی، عیب جویی و بهانه جویی، نویسنده مطلبی را شماتت کنند که باعث شده متوجه اشتباهشان در امضای تومار بشوند! خودتان را شماتت کنید. نویسنده مقاله "تومار علیه عبور جنبش کارگری از ماده 41 و یک جانبه گرایی" نقشی در فریب شما در امضای یک تومار مغایر با منافع جنبش کارگری نداشته است!

در نوشته "جمعی از فعالان کارگری" آمده است: "هر چند برخی افرادی که نامشان ذکر شده متن بیانیه طومار را تا 15 آوریل و دریافت مقاله آقای مقدم ندیده و توسط دوستان ثبت شده اند، اما کلیّت کار در صورت اثر بخش نبودن بر خلاف آنطور که آقای مقدم می گوید، جنبش کارگری را کن فیکون نمی کند." و سپس انتقادات مقاله "تومار علیه عبور جنبش کارگری از ماده 41 و یک جانبه گرایی" به متن تومار را این لیست کرده اند: «حرکت "توماریها" متکی به جناحها و قوانین ضدکارگری رژیم است. هدفشان سرایت دروغ" بی طرفی دولت" در سه جانبه گرایی جنبش کارگری است. فعالیت شان در چارچوب قانون رژیم اسلامی است. پای مصوبه شورای عالی کار را امضاء کرده اند. تقسیم رژیم به جناح بد و خوب خریدن آبرو برای شوراهای اسلامی» و این "اتهامات را واهی" دانسته اند.

منتها "جمعی از فعالان کارگری" برای اثبات نادرست بودن انتقادات ما به متن تومار دست به یک اقدام کاملا جدید و عجیب دیگر هم زده اند. آنها در یک شعبده بازی محیرالعقول قلمی خواننده را بجای رجوع به متن تومار به مقاله "مواضع در قبال شورای عالی کار" منتشره در فوریه 92 یعنی هشت سال قبل ارجاع می دهند که نوشته غلام حسین حسینی است! مقاله "تومار علیه عبور جنبش کارگری از ماده 41 و یک جانبه گرایی" درباره متن تومار بود نه مقاله "مواضع در قبال شورای عالی کار" هشت سال قبل! "جمعی از فعالان کارگری" بجای این آسمان و ریسمان بافتن ها اگر چند جمله در نقد تومار می نوشتند برای همه کفایت می کرد. این کلاف سر در گم فقط برای اجتناب از یک توضیح ساده چند جمله ای درباره پس گرفتن امضای توماری است که "جمعی از فعالان کارگری" ادعا دارند محتوای آن مغایر مواضع آنها است.

#زنده_باد_انقلاب

#نان_کار_آزادی_اداره_شورایی

#زنده_باد_جنبش_نان_کار_آزادی

#نان_کار_آزادی_حکومت_کارگری

@Skaregari

Posted by l at 10:22 AM | Permalink

April 19, 2020

تاثیر مخرب و ویران‌گر کرونا در کشورهای مختلف!

http://tajrishcircle.org/phi13970203/?dialecticalmethodology

کرونا هم‌چنان می‌گیرد و هم امکان امرار معاش را. از آغاز همه‌گیری این ویروس در جهان چند میلیون شغل از دست رفته است و پیش‌بینی می‌شود مشاغل بیش‌تری از دست بروند. مشاغل خدماتی کامل تحت تاثیر این ویروس قرار گرفته، صنعت حمل و نقل تقریبا به‌حالت تعطیل درآمده و مشاغل خرد و کوچک توان ادامه فعالیت، حتی پس از کنترل کرونا را ندارند.

در حوزه صنعت نیز صنایع بزرگ با کاهش تولید دست به گریبان هستند. چرخه تولید به دلیل اعمال محدودیت‌های تردد بین مرزی در برخی مناطق کند شده یا به‌صورت کامل از حرکت باز ایستاده است.

در ایران که پیش از شیوع کرونا نیز تحریم‌ها و ناکارآمدی حکومت تولید و اشتغال را تهدید می‌کرد، شرایط سخت‌تر شده است. رییس انجمن سازندگان تجهیزات صنعت نفت ایران می‌گوید: ۸۰ شرکت فعال در این حوزه ناچار هستند «تعدیل نیرو» کنند. دلیل این تصمیم هم اثرات کرونا بر بازار کسب و کار است. تنها در چند روز گذشته بیش از نیم میلیون نفر برای دریافت بیمه بیکاری ثبت‌نام کردند.

تا نیم‌روز شنبه ۳۰ فروردین - ۱۸ آوریل بیش از ۲ میلیون و ۲۵۰ هزار مورد بیماری کوید-۱۹ در جهان به‌طور رسمی گزارش شده است. اروپا کماکان کانون اصلی گسترس کرونا در جهان است و نیمی از کل مبتلایان به کرونا‌(بیش از یک میلیون و ۱۱۱ هزار) در اروپا متمرکز شده است.

بیش از ۱۵۴هزار و ۱۸۸ نفر تا نیم‌روز شنبه ۱۸ آوریل در جهان بر اثر کرونا جان باخته‌اند. شمار قربانیان کرونا در اروپا ۹۷ هزار و ۹۷۸ نفر گزارش شده است.

افزایش چشم‌گیر موارد ابتلا در ژاپن این نگرانی را پدید آورده است که نظام درمانی این کشور نتواند به وضع همه بیماران رسیدگی کند. این در حالی است که شمار جان‌باختگان در ایالت کالیفرنیای آمریکا روز جمعه از هزار نفر فراتر رفت. رکورد روزانه جان‌باختگان در این ایالت پرجمعیت نیز روز جمعه شکسته شد. امری که این نگرانی را پدید آورده است که کانون اصلی شیوع کرونا در آمریکا از ایالت نیویورک به غرب این کشور منتقل شود.

شیوع این ویروس روز شنبه جان ۱۸۹۱ نفر را در ایالات متحده گرفت. این رقم شمار جان‌باختگان بر اثر ابتلا به بیماری «کووید ۱۹» در آمریکا را به بیش از ۳۸ هزار نفر رساند.

شمار جان باختگان بر اثر ابتلا به ویروس جدید کرونا در قاره اروپا، از ۱۰۰ هزار نفر فراتر رفت.

به این ترتیب، تقریبا دو سوم قربانیان بیماری همه‌گیر «کووید ۱۹» در اروپا جان خود را از دست داده‌اند. با این حال، شهروندان آمریکا تاکنون بیش‌ترین خسارت جانی را در میان کشورهای جهان از شیوع نوع جدید ویروس کرونا دیده‌اند.

وزارت بهداشت حکومت اسلامی ایران، روز شنبه ۳۰ فروردین - ۱۸ آوریل، اعلام کرد که شمار مبتلایان به ویروس کرونا در کشور، به ٨٠ هزار و ٨۶٨ نفر رسیده و تا کنون ۵٠٣١ نفر در اثر ابتلا به این ویروس، جان خود را ازدست داده‌اند. علیرضا زالی، فرمانده ستاد مقابله با کرونا نیز با اشاره به بستری شدن ٤٤٠ بیمار مبتلا به کرونا در شبانه‌روز گذشته در شهر تهران، نسبت به سرایت این بیماری از طریق وسایل حمل و نقل عمومی هشدار داد.

اما هاشمی، رییس شورای شهر تهران، به وزارت بهداشت درباره خطر رفع محدودیت‌ها هشدار داد و از این وزارت‌خانه درخواست کرد آمار قربانیان و مبتلایان کرونا در تهران به صورت مجزا ارائه شود. آمار ابتلاء و قربانیان کرونا در کشور بسیار بیش‌تر از عدد اعلام شده رسمی است.

***

ایران

شمار قربانیان کرونا در ایران در حالی از پنج هزار نفر فراتر رفته است که فعالیت مشاغل کم خطر در تهران طبق اعلام قبلی دولت شیخ حسن روحانی، رییس‌جمهوری اسلامی ایران از روز شنبه ۳۰ فروردین از سر گرفته شد. هم‌زمان با از سرگیری فعالیت‌های حرفه‌ای کم خطر در تهران نگرانی‌ها در مورد احتمال موج دوم شیوع بیماری همه‌گیر «کووید ۱۹» ادامه دارد.

حسن روحانی روز شنبه با وجود از سرگیری فعالیت مشاغل کم‌خطر در تهران از مردم خواست که هم‌چنان به شعار «در خانه بمانیم» پایبند باشند. او هم‌چنین از ایرانیان خواست که به اجرای «توصیه‌های بهداشتی» ادامه دهند.

حسن روحانی، هم‌چنین می‌گوید قرار دولت این بود که اماکن مذهبی تا پایان اردیبهشت بسته باشد اما به درخواست علیرضا اعرافی، مدیر حوزه‌های علمیه، دولت نیز تصمیم خود را عوض کرده و این تاریخ را فعلا ۱۵ روز جلو کشیده است. یعنی حرف مدیر حوزه‌های علمیه، بالاتر از حرف‌های دولت است!

در حالی که اختناق و سانسور و زندان در ایران، هم‌چنان بر قرار است ۱۵ تشکل صنفی فرهنگیان اخیرا در نامه‌ای مشترک به رییس قوه قضاییه خواستار آزادی یا مرخصی زندانیان شدند. این خواست به‌عنوان اقدامی برای پیش‌گیری از گسترش ویروس کرونا در ایران عنوان شده است. گفته می‌شود در زندان‌های مختلف ایران برخی زندانیان مبتلا به کرونا شده‌اند و یا جان باخته‌اند.

در چنین شرایطی، علی خامنه‌ای که می‌گوید چند دعا بخوانید و به پروردگار پناه ببرید، مصیبت بزرگی نیست، در جنگ جهانی اول و دوم شانزده میلیون نفر قربانی شده‌اند.

پایه‌های حکومت اسلامی ایران، بر دروغ بنا شد و هم‌چنان با دروغ و زورگویی و قلدری اداره می‌شود و ادامه این وضعیت ممکن است برای جامعه ایران فاجعه‌بار باشد.

آن‌ها از شلیک به هواپیمای مسافربری تا ساخت دستگاه ویروس‌یاب، این‌گونه بی‌شرمانه، و نابخردانه دروغ می‌گویند و اسمش را هم فعالیت‌های «هوشمندان» می‌گذارند!

یا وزیر دفاع ایران در مراسم تحویل‌دهی انبوه پهپادهای «کرار» و «ابابیل ۳» به نیروهای هوایی ارتش، از مجهز بودن این پهپادها به انواع بمب و موشک خبر داد و گفت که می‌توان از آن‌ها برای عملیات رزمی و هم‌چنین پدافندی و شناسایی استفاده کرد.

حاتمی افزود این پهپادها می‌توانند برای «پدافند و ماموریت فریب دشمن در شبکه پدافندی» و هم‌چنین به عنوان «هواپیماهای شناسایی» مورد استفاده قرار بگیرند.

به‌گفته وزیر دفاع ارتفاع پرواز پهپادهای موسوم به «کرار» و «ابابیل ۳» ۴۰ تا ۴۵ هزار، و شعاع پرواز آن‌ها تا هزار و ۵۰۰ کیلومتر است.

سردار پاسدار حسین سلامی، فرمانده سپاه پاسداران چهارشنبه ۲۷ فروردین در یک برنامه زنده تلویزیونی از دستگاهی رونمایی کرد که بنا بر ادعاها «دانشمندان بسیجی» ساخته‌اند و می‌تواند با ایجاد میدان مغناطیسی نه تنها ویروس کرونا بلکه هر ویروسی را از راه دور و بدون خون‌گیری در ۵ ثانیه شناسایی کند. روز گذشته این دستگاه صاحب نام هم شد: سامانه «مستعان» در معنای سامانه‌ای که از آن یاری می‌خواهند.

مدیر کل آزمایشگاه مرجع سلامت وزارت بهداشت درباره‌ دستگاهی که سپاه پاسداران ادعا می‌کند توانایی تشخیص ویروس کرونا در محیط را دارد گفت:« تاکنون این دستگاه در وزارت بهداشت ارزیابی نشده و اداره کل تجهیزات پزشکی هم آن را تأیید نکرده‌ است.»

جمعه ۲۹ فروردین سیامک سمیعی، مدیر کل آزمایشگاه مرجع سلامت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در یک نشست خبری اعلام کرد که اداره کل تجهیزات پزشکی دستگاه ویروس‌یاب سپاه را تایید نکرده است:

«هیچ خبر و ارزیابی از این دستگاه نداریم و تاکنون این دستگاه در وزارت بهداشت ارزیابی نشده است و اگر قابل استفاده باشد باید سازمان غذا و دارو و اداره کل تجهیزات پزشکی این سازمان آن را تایید کند. کارشناسان خبره‌ای در این سازمان هستند که می‌توانند این دستگاه را بررسی کنند.»

پیش از این کیانوش جهانپور، سخنگوی وزارت بهداشت ایران هم یادآوری کرده بود که این دستگاه را سازمان غذا و دارو تایید نکرده است.

یا نیروهای سپاه پاسداران در خلیح فارس دست به ماجراجویی‌های خطرناکی می‌زنند. سایت مشرق که به سپاه پاسداران نزدیک است روز چهارشنبه در گزارشی نزدیک‌شدن قایق‌های سپاه به شناورهای آمریکایی را تایید کرد و آن را «پیام قاطع سپاه پاسداران به تروریست‌های سنتکام در خلیج فارس» توصیف کرد.

مشرق در ادامه نوشت: «حرکت روز چهارشنبه نیروی دریایی سپاه را باید ... پیامی حداقلی و البته روشن به تروریست‌های سنتکام و فرماندهان آن‌ها دانست. این دور جدید از رویارویی شناورهای ایران و تروریست‌های آمریکایی مشخصا با حضور ایالات متحده آمریکا آغاز شده است و می‌تواند دلایلی مختلف منطقه‌ای داشته باشد.»

رویارویی میان شناورهای سپاه و ناوهای آمریکایی در خلیج فارس در حالی رخ داده که روز سه‌شنبه ۲۶ فروردین، یک تانکر حامل مواد شیمیایی متعلق به یک شرکت هنگ‌کنگی، در بندر فجیره امارات مورد حمله مردان مسلح قرار گرفت و به سمت آب‌های ایران برده شد.

این تانکر ساعاتی بعد آزاد شد. مقامات حکومت اسلامی از اظهار نظر درباره خبر توقیف موقت این کشتی خودداری کرده‌اند.

رضا منصوری، فیزیک‌دان سرشناس ایرانی درباره کرونایاب سپاه گفته است: «احتیاج نیست تقیّه کنیم، جهان به ما می‌خندد.»

رضا منصوری، در یادداشتی وسیله‌ای را که سپاه به‌عنوان کرونایاب نمایش داده زیر سئوال برده و از «کلاهبرداری» و «شیادی» انتقاد کرده است.

منصوری نوشته: «دیگر می‌ترسم حرفی بزنم. حرمت نیروهای نظامی ما کجا رفته؟... ویروس دو قطبی؟ از فاصله صد متری؟ در ۵ ثانیه؟ چه حکمتی در این ۵ ثانیه است؟ خارق‌العاده است؟ بله تقیّه می‌کنم، تقیه‌ای خارق‌العاده! می‌ترسم. نگران ایرانم!»

«بله! آموزش عالی می‌ترسد. دانشگاهی می‌ترسد. دانشگاهی مانند اهل علمِ حوزوی تقیّه می‌کند. دانشگر هم که نداریم تا مانند دانشگران جهانی اجازه ندهد کسی شیادی علمی بکند.»

این فیزیکدان برجسته، که مدتی معاون پژوهشی وزیر علوم هم بود، ضمن نقل خاطراتی از برخورد مقام‌های حکومتی با مقولات علمی، گفته وظیفه جامعه دانشگاهی گفتن واقعیت است.

او گفته: «چه راحت شیادان در دنیا و ایران کلاه بر سر قدرت‌مداران ما گذاشته‌اند. بسیار! کلاه تتلو بر سر روحانیت یک جور و کلاه شیادان علم و فناوری بر سر اهل قدرت جور دیگر. من که خوب یادم هست در تمام دوران انقلاب چه کسانی چه کلاه‌ها بر سر اهل مذهب و اهل قدرت گذاشته‌اند! وظیفه اصلی ما به عنوان دانشگر یادمان نرود که گفتن واقعیت است به اهل قدرت! می‌ماند مدعیان بسیج علمی. کجایند؟»

منصوری ادامه داده: «اما خیال‌تان را راحت بکنم. کرونا بسیار جنبه‌های مثبت برای تحولات اجتماعی ایران داشت. این فقط نوع‌دوستی مردم ما نبود که دوباره مانند دوره جنگ ظاهر شد. این مصادره احمقانه همین حس نوع‌دوستی توسط قدرت‌مداران هم لازم بود ظاهر شود. نترسید! تحولات عمیق و بنیادی در ایران در حال رخ دادن است. احتیاج هم نیست تقیّه کنیم. بخندیم. همه می‌خندند، و جهان به ما می‌خندد. آن کس که نفهمیده همان مدعی است!»

او در بخش دیگری از یادداشتش از طرح جامع انرژی دولت هم انتقاد کرده و گفته «من شک ندارم هیچ‌کس در دولت آن را به قصد نقد نخوانده است، مگر کارشناسان یا قدرت‌هایی که آن‌ها هم به این منظور که ببینند کجا چه‌قدر دلار برای آن‌ها تهش می‌ماند.»

سرلشکر سلامی وسیله‌ای را در تلویزیون ایران نشان داده و گفته این دستگاه بدون آزمایش خون ویروس کرونا را شناسایی می‌کند و «ویروس را داخل خشاب دستگاه می‌گذارند و... با ایجاد میدان مغناطیسی و استفاده از ویروس دوقطبی درون دستگاه، هر نقطه‌ای از محیط که تا شعاع ۱۰۰ متر آلوده باشد، آنتن این دستگاه در مقابل آن نقطه قرار می‌گیرد و در عرض ۵ ثانیه می تواند نقطه آلوده را کشف کند.»

سران حکومت اسلامی آن‌قدر به مردم دروغ گفته‌اند که امروز در مورد شیوه موثر مبارزه با کورونا نیز مردم به دستورات حکومت هیچ اعتمادی ندارند.

پایه‌های حکومت اسلامی ایران با غارت بیت‌المال و شیادی و بی‌اعتنایی به جان مردم نهاده شده است و این است که این روزهای به شدت حساس و نگران‌کننده از اسباب بازی اختراعی سپاه پاسداران تا پهبادها را به نمایش می‌گذارند و نیروهای حشد الشعبی عراق و حزب‌الله لبنان را نیز به خیابان‌ها می‌آورند. هدف حکومتیان از این همه حرکت‌های نمایشی زهر چشم گرفتن از جامعه است که مبادا به فکر اعتراض بیفتند.

مردم گیلان که شاید بیش‌تر استان های دیگر ایران، دچار مصیبت بزرگ کرونا شده‌اند و قربانی داده‌اند نماینده خمینی در گیلان، از پلیس خواسته که «مواظب باشد کسی به‌بهانه کرونا روزه خواری نکند»!

رسول فلاحتی، نماینده خامنه‌ای در گیلان، با تاکید بر این‌که نباید اجازه دهیم کرونا زمینه سوءاستفاده فرصت‌طلبان و دشمنان را در ماه رمضان فراهم کند، از نیروی انتظامی خواست با روز‌ه‌خواری و هنجارشکنی در ماه رمضان برخورد کند.

سران و مقامات حکومت اسلامی در حالی که تلاش می‌کنند وضعیت را عادی نشان دهند اما تمامی مراکز بهداشتی و درمانی کشور از جمله با کمبود تجهیزات مواجه هستند و پرستان و پزشکان و سایر پرسنل بهداشت و درمان کشور با جان‌فشانی شبانه‌روزی از بیماران محافظت می‌کنند به‌طوری که تعدادی از آن‌ها تاکنون جان باخته‌اند.

روزنامه لوموند مورخ ١٨ آوریل‌-٣٠ فروردین که به‌طور کلی به‌وضعیت دشوار درمان‌گران جهان پرداخته، گزارشی جداگانه در باره پزشکان و پرستاران ایرانی منتشر کرده است.

غزل گلشیری روزنامه‌نگار لوموند، بعد از گفت‌و‌گو با پزشکی که در شهر رشت کار می‌کند، نوشته است که «فهرست اسامی پزشکانی که به بیماری کووید١٩ درگذشته‌اند به قدری طولانی است» که این پزشک ارقام آن را به‌درستی به‌خاطر نمی‌آورد. وی اسامی سه پزشک را که در بیمارستان‌های استان گیلان درگذشته‌اند چنین نقل می‌کند: محمد محمدی، وحید منصف و رضا کوچک‌نیا‌(در رسانه‌های ایران «کوچکی‌نیا» نوشته شده است). این پزشک، هم‌چنین از مرگ دو پرستار سخن می‌گوید و می‌افزاید که دو متخصص بیهوشی که در بیمارستان محل کار او شاغل بودند، در وضعیت وخیمی قرار دارند. این پزشک می‌گوید: «درست نمی‌دانم که در استان ما‌(گیلان) ١۵ نفر یا ٢۴ نفر مرده‌اند...»

روزنامه لوموند می‌نویسد که طی ماه اسفند، روزی نبود که در شبکه‌های اجتماعی نام یک پزشک یا عضو کادرهای درمانی به‌عنوان قربانی ویروس کرونا ذکر نشده باشد. وزارت بهداشت تا روز ٢۵ مارس‌-‌۶ فروردین، از ۴٢ مرگ در میان درمان‌گران گزارش داده بود. اما سایت‌های خبری ایرانی خارج از کشور تا روز ۴ آوریل‌-١۶ فروردین، فهرستی از اسامی ٩٩ نفر از درگذشتگان را منتشر کردند.

نماینده رشت در مجلس شورای اسلامی می‌گوید، برداشت یک میلیارد یورو از صندوق توسعه ملی به نسبت بودجه کل کشور و آسیب‌های ناشی از ویروس کرونا رقم ناچیزی است و پیش‌بینی کرده که «پساکرونای وحشتناکی» در ایران رخ خواهد داد.

به‌گزارش ایندیپندنت فارسی، غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی، «نرخ بالای بیکاری، تعدیل بنگاه‌های کوچک و بزرگ، گران شدن کالاها و رشد وحشتناک تورم» را بخشی از آثار اقتصادی این دوره خوانده است.

این نماینده مجلس پیش‌بینی کرده که دست‌کم یک‌ میلیون نفر به جمعیت بیکار کشور افزوده خواهد شد: «ما در پساکرونا نرخ بالای بیکاری داریم که در دنیا چیزی حدود ۱۰۰ میلیون بیکار وجود خواهد داشت، پیش‌بینی می‌شود حدود ۱ میلیون نفر آن‌ها در ایران باشند، ما در حال حاضر بین ۳ تا ۵ میلیون بیکار داریم، در نظر بگیرید اگر یک میلیون بیکار، آن‌هم از جمعیت فعال کشور به آن اضافه شود، چه شرایطی به وجود می‌آید.»

اقتصاد ایران پیش از فراگیری کرونا نیز با وضعیتی بحرانی روبه‌رو بود. براساس اعلام سازمان برنامه‌وبودجه، کسری بودجه سال گذشته، ۱۵۰ هزار میلیارد تومان و معادل یک‌سوم بودجه دولت بوده است.

دولت اسلامی ایران قرار بود با انتشار اوراق قرضه و برداشت از صندوق توسعه ملی این کسری بودجه را کنترل کند. وقوع کرونا در دو ماه انتهایی سال گذشته سبب شد تا بخش عمده این منابع به سمت مهار کرونا سرازیر شود.

پیش‌‌بینی کسری بودجه امسال تا پیش از شیوع کرونا، رقمی بالغ بر ۲۳۰ هزار میلیارد تومان، معادل نیمی از بودجه عمومی کشور بود. در یک‌ماهه نخست سال، دولت برای مهار کرونا ۱۰۰ هزار میلیارد تومان بودجه اضطراری اختصاص داده و ۱۷ هزار میلیارد تومان از صندوق توسعه ملی برداشت کرده است.

از فاصله‌گذاری «هوشمند» می‌گویند تصاویر زیر این هوشمندی را به بهترین وجهی نشان می‌دهند.

تصویر گویا تر از هر گزارش نوشتاری درباره نتیجه اعلام سیاست «فاصله گذاری هوشمند» برای جلوگیری از شیوع کرونا در تهران است. نه مردم و به‌ویژه آن‌ها که اگر در خانه بمانند باید گرسنگی را قبول کنند فاجعه را جدی گرفته‌اند و نه حکومت قصد دارد تامین مایحتاج مردم عهده‌دار شود. شاید بهشت زهرا جلوتر از مردم و حکومت نتیجه را حدس زده باشد که فعلا ۱۰ هزار قبر برای قربانیان کرونا در تهران آماده کرده است

علیرضا مروجی، رییس دانشگاه علوم پزشکی کاشان گفت: «آمار مراجعه شهروندان کاشانی به مراکز درمانی در اثر ابتلا به کرونا بسیار بالا است و یکی از دلایل افزایش آمار ابتلا به این بیماری در کاشان، کم تحرکی، تغذیه نامناسب و بالا بودن آمار سکته‌های قلبی و مغزی نسبت به میانگین کشوری در این شهر است.»

از سوی دیگر، محمدرضا محمدحسن پور، معاون خدمات شهری شهرداری شیراز هم با اشاره به افزایش آمار مبتلایان به کرونا در این شهر تاکید کرد: «آغاز فعالیت مشاغل و شلوغی شهر، در یک ماه آینده می تواند فاجعه آفرین باشد.» او با بیان این‌که درصد زیادی از مردم این شهر، به واسطه استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی به کرونا مبتلا شده‌اند گفت: «از فعالیت بخش حمل و نقل عمومی در حال حاضر باید جلوگیری شود.»

عربستان

بالاترین مرجع مذهبی در عربستان سعودی از مسلمانان در سراسر جهان خواسته برای مقابله با ویروس کرونا در ماه رمضان برای عبادت تجمع نکنند.

شورای علمای این کشور گفته که مسلمانان باید از گردهمایی‌ها دوری کنند به این دلیل که این تجمعات عامل اصلی پراکنده‌کردن ویروس است.

مساجد در عربستان از جمله مسجد نبی در مکه به‌عنوان بخشی از محدودیت‌ها برای مهار ویروس کرونا بسته شده‌اند.

برزیل

رییس جمهور برزیل پیش‌تر از ویروس کرونا به‌عنوان «آنفلوآنزای کوچک» نام برده بود. او هم‌چنین اخیرا وزیر بهداشت را به این دلیل که مردم را به رعایت فاصله اجتماعی و ماندن در خانه ترغیب می‌کرد، از کار برکنار کرد.

برزیل بالاترین آمار مبتلایان به ویروس کرونا در آمریکای لاتین را داراست. براساس دانشگاه جان هاپکینز ۳۷ هزارنفر در این کشور به ویروس کرونا مبتلا هستند.

بیش از ۲ هزار نفر هم تاکنون جان خود را از دست داده‌اند.

آمریکا

طبق گزارش آخرین آمار دانشگاه جان هاپکینز، شمار جانباختگان کرونایی در آمریکا تا شامگاه شنبه به ۳۸۶۶۴ نفر رسید.

اندرو کوئومو، فرماندار ایالت نیویورک آمریکا اعلام کرد که ۵۴۰ بیمار مبتلا به ویروس جدید کرونا ظرف شبانه‌روز گذشته جان خود را در این ایالت از دست دادند. فرماندار نیویورک با این حال از سیر نزولی آمار افراد بستری شده به‌دلیل ابتلا به بیماری «کووید ۱۹» ابراز خرسندی کرد.تاکنون بیش از ۱۷ هزار نفر در ایالت نیویورک بر اثر ابتلا به این بیماری همه گیر جان خود را از دست داده اند

این دانشگاه، هم‌چنین اعلام کرد که تعداد مبتلایان به ویروس کرونا به ۷۳۲۱۹۷ رسیده است.

بر اساس گزارش روز شنبه ۱۸ آوریل، وب‌سایت دانشگاه جان هاپ کینز بیش از ۲۳ هزار نفر بر اثر ابتلا به کرونا در ایتالیا جان‌باخته‌اند. تعداد مبتلابان نزدیک به ۱۷۶ هزار نفر می‌باشد.

اسپانیا

اسپانیا یکی از کشورهایی است که پس از آمریکا و ایتالیا به‌شدت تحت تاثیر ویروس کرونا قرار گرفته و به زودی جمع کل مبتلایان آن از مرز ۲۰۰ هزار نفر خواهد گذشت.

وزارت بهداشت اسپانیا شمار مرگ‌و‌میر ناشی از ابتلا به ویروس کرونا در این کشور را ۲۰ هزار و ۴۳ نفر اعلام کرده است. در ۲۴ ساعت گذشته، ۵۶۵ نفر دیگر در این کشور درگذشتند که در مقایسه با روز گذشته که ۵۸۵ نفر میزان کمی کاهش داشته است.

با وجود پایین بودن نرخ مرگ‌و‌میر روزانه در اسپانیا ناشی از ویروس کرونا در چند روز گذشته، پایتخت این کشور در مسئله دفن اجساد جان‌باختگان این بیماری همه‌گیر که هزاران تن در اسپانیا را به کام مرگ فرستاده، با مشکلی حقیقی رو‌به‌رو است.

به‌گزارش روز شنبه ۱۸ آوریل خبرنگار العربیه - الحدث، اسپانیا در طی ۲۴ ساعت گذشته، ۵۸۵ مورد مرگ اضافی را ثبت کرده و بیش از نیمی از قربانیان، از اهالی مادرید هستند.

علاوه بر این، خبرنگار العربیه - الحدث خاطرنشان كرد كه مسئولان پایتخت اسپانیا در راستای تعامل با آمار بالای جان‌باختگان، یک سالن پاتیناژ را به مرکز موقتی برای کالبدشکافی تبدیل کردند.

او هم‌چنین به این واقعیت اشاره کرد که ۱۴ آرامستان مادرید به دلیل شمار زیاد اجساد جان‌‌باختگان و نبود تجهیزات حفاظتی برای کارکنان خود، پذیرش اجساد را متوقف کردند.

براساس بیانیه روز شنبه ۱۸ آوریل وزارت بهداشت، اسپانیا پس از آمریکا و ایتالیا، سومین كشور از جنبه آسیب‌های ناشی از کرونا است زیرا بیش از ۲۰ هزار مورد مرگ در اثر کووید ۱۹ در این کشور ثبت شده است.

با این حال، با وجود اختلاف‌نظر درباره شمار واقعی قربانیان، مقامات اسپانیایی بر این باورند که نقطه اوج کرونا در اسپانیا در اوایل آوریل، پشت‌سر گذاشته شد که آمار مرگ و میر روزانه در ۲ آوریل به ۹۵۰ رسیده بود.

اسپانیا از ۱۴ مارس شاهد اجرای یکی از سخت‌گیرانه‌ترین تدابیر فاصله‌گذاری اجتماعی در اروپا است به‌شکلی که اجازه خروج از خانه، صرفا برای خرید مواد غذایی، دارو یا گردش دادن سگ‌ها داده شده و فرزندان به هیچ‌وجه، اجازه بیرون رفتن از خانه ندارند.

اجرای این تدابیر تا ۲۵ آوریل، تمدید شد اما پدرو سانچز، نخست‌وزیر، هفته گذشته اعلام کرد که این تدابیر احتمالا بار دیگر نیز تمدید خواهد شد.

با این حال، پس از دو هفته توقف شنبه کامل چرخ‌های اقتصاد اسپانیا از اواخر مارس تا اواسط آوریل، بخشی از کارگران کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، فعالیت خود را از روز دوشنبه گذشته از سر گرفتند، در حالی که کار از راه دور، هنوز هم در هر شرایطی که ممکن باشد، روند غالب است.

به‌گفته مقامات بهداشتی اسپانیا، این کشور نقطه اوج بیماری همه‌گیر کوید-۱۹ را پشت سر گذاشته و فشارها در بیمارستان‌ها به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. اما این ارزیابی که فقط شامل آن‌هایی است که آزمایش آنان برای کرونا مثبت بوده است، به‌طور فزاینده‌ای توسط برخی مناطق مورد مناقشه قرار می‌گیرد؛ مناطقی که هزاران نفر پس از بروز علائم بیماری جان خود را ازدست دادند، اما از آنان به علت عدم وجود تجهیزات لازم، آزمایش ویروسی برای کرونا انجام نشده است.

استان خودمختار کاتالونیا، به‌ویژه ۷۸۰۰ قربانی کرونا را گزارش می‌کند، در حالی که آمارهای ملی برای این منطقه که روز شنبه منتشر شد فقط ۳۸۰۰ قربانی را گزارش داده است. بنابراین می‌توان گفت که آمار واقعی قربانیان کرونا در اسپانیا، بسیار بیش‌تر از آمار رسمی است.

ایتالیا

ایتالیا از بهبود ۲۵۶۳ بیمار کوید-۱۹ در یک روز خبر داده است؛ این یک رکورد از زمان شروع همه‌گیری در این کشور است.

کرونا تا امروز در ایتالیا ۲۳هزار نفر قربانی گرفته است. شمار قربانیان روندی نزولی دارد. با این وجود در ۲۴ ساعت گذشته، در این کشور ۵۷۵ نفر بر اثر کرونا جان باخته اند.

روز جمعه ۲۹ فروردین - ۱۷ آوریل نزدیک به ۱۰۷هزار بیمار در ایتالیا گزارش شده است. در طول یک‌شبانه روز فقط ۳۵۵ نفر دیگر در این کشور به کرونا مبتلا شده‌اند. در چندین منطقه ایتالیا مانند تورینو، ناپل و رم، شمار مبتلایان به شدت در حال کاهش است.

فرانسه

شمار قربانیان کووید۱۹ در فرانسه روز شنبه از مرز ۱۹ هزار نفر گذشت.

بنابر گزارش مقام‌های فرانسه طی ۲۴ ساعت گذشته ۳۶۴ نفر دیگر بر اثر ابتلا به ویروس کرونا جان خود را از دست داده‌اند. در این کشور، بیش از ۱۱۲ هزار نفر به ویروس کرونا مبتلا شده‌اند.

پاریس به‌همراه سایر شهرهای این کشور، در قرنطینه به‌سر می‌برد و تصاویر برج ایفل که گویی در سیاره‌ای خالی از سکنه قرار گرفته است.

با وجود این، وزیر بهداشت فرانسه می‌گوید آمارها از تحول مثبت در این کشور خبر می‌دهند چرا که با وجود مرگ ۳۶۴ نفر طی ۲۴ ساعت گذشته، این دهمین روز متوالی است که آمار جان‌باختگان در فرانسه روند نزولی به خود گرفته است.

با توجه به بهبود نسبی اوضاع در شرق این کشور، بیمارستان موقت شهر مولوز برچیده شد.

در «مولوز‌- Mulhouse»، بیمارستان صحرایی ارتش که به‌طور موقت در یک پارکینگ یک بیمارستان این شهر برپا شده بود؛ برچیده می‌شود. این عملیات از روز جمعه ۲۹ فروردین - ۱۷ آوریل آغاز شد. این بیمارستان صحرایی ارتش، پیش‌تر به هنگام اوج بیماری کوید-۱۹ و برای کمک به ظرفیت در حال اشباع بیمارستان‌های محلی برپا شده بود.

بر اساس یک بیانیه منتشرشده از سوی این شهر در روز جمعه ۱۷ آوریل، وضعیت به‌نحو قابل توجهی در استان «اوُت رُن‌- Haut ‌Rhône» که یکی از مراکز اصلی بیماری همه‌گیر کرونا در فرانسه بود، بهبود یافته است و اکنون بیمارستان‌های این استان شرقی فرانسه خود را برای «برنامه خروج از وضعیت بحرانی» آماده می‌کنند.

افغانستان
وزارت بهداشت از ثبت ۲۷ رویداد مثبت مبتلا به ویروس کرونا در ۲۴ ساعت گذشته در افغانستان خبر داد، به این ترتیب مجموع افراد مبتلا به ویروس کرونا به ۹۳۳ نفر رسیده است.

فیروزالدین فیروز وزیر بهداشت افغانستان درباره قربانیان ویروس کرونا گفته که در ۲۴ ساعت گذشته سه واقعه فوتی به ثبت رسیده و مجموع جان باختگان در اثر ابتلا به این ویروس به ۳۳ نفر رسیده است که میزان مرگ نیز ۳.۲ درصد است.

روز گذشته وزارت صحت افغانستان اعلام کرد که بیش‌تر مبتلایان به ویروس کرونا در این کشور، جوانان و ۷۵ درصد مرد هستند.

فیروز گفت که تاکنون وزارت مالیه/ دارایی این کشور ۱۵ میلیون دلار جهت مبارزه با ویروس کرونا در اختیارش قرار داده است. به‌گفته او، تمامی این مبلغ برای خریداری تجهیزات طبی و دارو هزینه شده است.

هم‌چنین به‌گفته او، حدود یک میلیارد و ۸۰۰ میلیون افغانی دیگر‌(بیش‌تر از ۲۳ میلیون دلار) در اختیار ادارات دولتی محلی برای رفع نیازمندی‌های‌ فوری قرار داده شده است.

فیروزالدین فیروز، وزیر بهداشت افغانستان در ارتباط به کمک‌های مالی خارجی گفت که تاکنون بانک جهانی ۱۰۴ میلیون دالر، بانک توسعه آسیایی ۴۰ میلیون دلار و اتحادیه اروپا بیش از ۱۰۰ میلیون به افغانستان وعده کمک کرده است.

او افزود که این پول‌ها به‌صورت مستقیم در اختیار وزارت بهداشت قرارداده نشده و از طریق ادارات مرتبط به سازمان ملل در کابل و سازمان‌های خیریه به مصرف خواهند رسید. به‌گفته او، این پول‌ها به نهادهای یاد شده نیز نرسیده است.

مرزهای افغانستان با پاکستان مسدود است و هیچ کالایی اجازه عبور ندارد. در سوی دیگر اما تجار و بازرگانان در اعتراض به افزایش تعرفه واردات کالاهایشان را در بندرعباس خوابانده‌اند. نتیجه این وضعیت: کمبود و افزایش قیمت مواد غذایی و مواد اولیه در هرات.

به‌گزارش روزنامه «اطلاعات روز» افغانستان هرات بیش‌ترین شمار افراد ابتلا به ویروس کرونا در سطح افغانستان دارد. از حدود ۲۰ روز قبل محدودیت‌های تردد و کسب و کار در این ولایت به اجرا گذاشته شد و در این مدت، خانواده‌های فقیر به دشواری مصارف زندگی‌شان را تامین کرده‌اند.

در این شرایط مسدود بودن مرز پاکستان که به دلیل جلوگیری از شیوع کرونا اجرا شده، موجب افزایش قیمت مواد اولیه و مواد غذایی در بازار هرات شده است به گونه‌ای که شماری از خانواده‌ها قادر به خریداری این مواد نیستند. بیم آن وجود دارد که با شیوع بیش‌تر ویروس کرونا، قدرت خریداری خانواده‌های فقیر به‌شدت کاهش یابد.

دولت اعلام کرده است به خانواده‌های فقیر «کمک غذایی می‌کند. روزانه ده‌ها تن از این خانواده‌ها برای دریافت کمک به دروازه اداره محلی هرات می‌آیند، اما از توزیع کمک خبری نیست. شورای ولایتی هرات به روند توزیع مواد غذایی اعتراض کرده و آن را غیرشفاف خوانده است.

روزنامه «۸ صبح» هم یکشنبه ۳۱ فروردین گزارش کرد؛ بنا بر آمار رسمی دولتی نیم ساکنان هرات زیر خط فقر زنده‌گی کرده و به قول معروف دست به دهان هستند. دست‌فروشی، کارگری و سایر کارهای فزیکی از منابع درآمد مالی مردان خانواده‌هایی به حساب می‌رود که سرمایه‌ای برای تجارت ندارند و با زور و توان جسمی برای خانواده‌های‌شان غذا تهیه می‌کنند. حالا با گسترش ویروس کرونا در این ولایت مرزی، کارخانه‌ها تعطیل شده و کارهای ساختمانی از رونق افتاده است.

علی احمد، یک تن از کارگران در منطقه قول اردوی هرات از جمله افرادی است که برای دریافت کار لحظه شماری می‌کند، اما بیش از ده روز می‌شود که کار پیدا نکرده است. او به روزنامه «اطلاعات روز» گفت: «من از ویروس کرونا نمی‌ترسم و به خانه نانی برای خوردن نداریم. هیچ کار نیست. از وقتی که شهر قرنطین‌(قرنطینه) شده، کار هم نیست و قیمت برنج، آرد و روغن نیز بلند رفته.»

۲۵ روز از انسداد مرز افغانستان و پاکستان به‌منظور کنترل ویروس کرونا می‌گذرد. کامیون‌های حامل مواد اولیه و کالاهای خوراکی پشت مرز مانده‌اند و هیچ کالایی وارد افغانستان نشده است تا عبدالواحد وحیدی، رییس اتحادیه علافان هرات به روزنامه «اطلاعات روز» بگوید: «تا کم‌تر از ده روز دیگر انبارهای برنج و روغن در هرات، به‌ گونه‌ی کامل تمام خواهد شد.»

براساس اعلام اتحادیه علافان هرات روزانه تا ۶۰۰ تن برنج از مرزهای پاکستان به این ولایت وارد می‌شد و تمام برنج وارداتی ولایت‌های غربی افغانستان از پاکستان تامین می‌شود.

حکومت افغانستان هفته گذشته اعلام کرد با پاکستان برای بازگشایی مرزها به‌صورت محدود گفت‌وگو کرده و توانسته مجوز عبور کامیون‌های باری برای سه روز را بگیرد. وحیدی اما گفت: در این سه روز هیچ روغن و برنجی وارد نشده است.

توقف کامیون‌ها و بارها در پاکستان هزینه اضافی بر وارد‌کنندگان تحمیل کرده است. آن‌ها ناچارند روزانه ۱۰۰ دلار جریمه به‌همراه هزینه انبار بپردازند.

حالا این نگرانی وجود دارد که این هزینه تحمیل شده قیمت کالاهای وارداتی از پاکستان را افزایش دهد. قیمت یک کیسه برنج پاکستانی در هرات ۱۸۵۰ «افغانی» است، اما وحیدی نگران است «با پرداخت جریمه‌های سنگین، ورود محموله‌های جدید مواد اولیه، قیمت‌ها نیز افزایش پیدا کند» و قیمت یک «بوجی»‌(کیسه) ۲۵ کیلوگرمی برنج «تا ۳۰۰ «افغانی» بلند خواهد رفت.»

مرزهای افغانستان با ایران خلاف پاکستان باز است اما تجار در اعتراض به افزایش تعرفه واردات کالاهایشان را در بندرعباس «خوابانده‌اند.»

نشریه «فارین پالیسی» نوشته است که اگر ارزیابی‌های وزارت بهداشت افغانستان در مورد شیوع کرونا در این کشور درست از آب درآید، افغانستان دارد به‌سوی یک فاجعه می‌رود و رؤیای پایان خشونت و آشوب در این کشور برای همیشه نقش بر آب خواهد شد.

وزارت بهداشت افغانستان اعلام کرده که در فقدان تدابیر جدی و قرنطینه کامل کشور ٢٥ میلیون افغان می‌توانند به ویروس کرونا مبتلاء شوند و ١١٠هزار نفر جان خود را از دست بدهند.

فارین پالیسی افزوده است: ویروس کرونا در بدترین زمان سراغ افغانستان آمده است. یعنی: در دوره‌ای که این کشور کم‌کم دارد حمایت نظامی و مالی مهم‌ترین متحد خود آمریکا را از دست می‌دهد و نیروهای آمریکایی و ناتو در حال ترک کردن افغانستان هستند، در حالی که مذاکرات صلح میان دولت کابل و طالبان بر سر مبادله اسرا با بن‌بست رو‌به‌رو شده است.

در این حال، جنگ قدرت در کابل در حال از میان بردن دولت ضعیف مرکزی است. اشرف غنی و عبدالله عبدالله هر دو خود را فاتح آخرین انتخابات ریاست جمهوری افغانستان می‌دانند و رقابت این دو نه فقط دولت کابل را ضعیف‌تر از گذشته کرده، بلکه باعث تعلیق یک میلیارد دلار از کمک‌های مالی آمریکا نیز شده که گفته است در صورت ادامه رقابت‌های جاری قطع کمک‌های مالی آمریکا به افغانستان ادامه خواهد یافت.

فارین پالیسی افزوده است که بدون پول آمریکا ارتش افغانستان فرومی‌پاشد و به‌گروه ‌های قومی متخاصم و رقیب تقسیم می‌شود. بخش‌هایی از ارتش افغانستان هم‌اکنون سرگرم مذاکره و ائتلاف با طالبان هستند، در حالی که نظام شکننده بهداشت افغانستان توانایی درمان مبتلایان به ویروس کرونا را ندارد.

یونان

در یونان، تاکنون ۲۲۰۷ مورد ابتلا به ویروس کرونا و ۱۰۸ مورد مرگ به ثبت رسیده است اما با این وجود ده‌ها هزار نیروی پلیس برای مانع شدن از خروج شهروندان از خانه‌هایشان بسیج شده‌اند. اقدامات این کشور در جلوگیری از گسترش کووید‌۱۹ موثر و موفق بوده است.

دانمارک

نخست‌وزیر دانمارک، از تصمیم دولت برای کاهش محدودیت‌های تردد و از سرگیری فعالیت‌های اقتصادی از روز ۲۰ آوریل‌(دوشنبه) خبر داده است.

تاکنون ۵۹۹۶ نفر در این کشور به کووید ۱۹ مبتلا شده و ۲۶۰ نفر جان خود را از دست داده‌اند.

بلغارستان

دولت بلغارستان از اعمال محدودیت‌ها در شهر صوفیه، پایتخت این کشور، از امروز جمعه ۱۷ آوریل به‌مدت نامحدود خبر داده است. طی دو هفته اخیر، آمار مبتلایان به ویروس کرونا در این کشور در حال افزایش است. طی دو روز گذشته ۴۰ مورد جدید ابتلا به کرونا در این کشور به ثبت رسیده است. تاکنون ۸۰۰ نفر در بلغارستان به کووید‌۱۹ مبتلا شدند و ۳۸ نفر جان خود را از دست دادند. بیشترین تعداد قربانیان از شهر صوفیه با جمعیت دو میلیون نفری است.

شیلی، اکوادور، کشورهای بحران‌زده‌ کرونایی در آمریکای جنوبی

در شیلی و اکوادو،‌ بیش از ۸ هزار مبتلا به ویروس کرونا به ثبت رسیده است. اکوادور به‌ویژه در روزهای اخیر با افزایش شمار قربانیان ویروس کرونا رو‌به‌رو بوده است. دولت اکوادور قوانین سختگیرانه‌ای را به‌منظور مقابله با ویروس کرونا به اجرا گذارده است.

ژاپن

شینزو آبه نخست وزیر ژاپن روز دوشنبه ۶ آوریل گفته بود دولت ژاپن از روز سه‌شنبه ۷ آوریل شرایط فوق‌العاده و اضطراری در کشور اعلام می‌کند. موارد ابتلا به کوید‌۱۹ در بخش‌های گسترده از جمله توکیو و اوساکا افزایش یافته است.
شینزو آبه افزود «دولت ژاپن برای رشد اقتصادی و مقابله با پیامدهای اقتصادی کرونا یک بسته حمایت اقتصادی به ارزش ۱۰۸ هزار میلیارد ین‌(۹۸۸ میلیارد دلار) را به اجرا در می‌آورد.»

ژاپن سومین قدرت اقتصادی بزرگ جهان است.

آمار مبتلایان در ژاپن که در نزدیکی چین قرار دارد تا حالا کم‌تر از کشورهای اروپایی و آمریکا است.

اما این روزها موارد ابتلا به ویروس کرونا در ژاپن افزایش چشم‌گیری یافته و بیمارستان‌ها به دلیل افزایش تعداد بیماران از پذیرش آن‌ها خودداری می‌کنند.

طبق گزارش‌ها، هشت بیمارستان، بیمار یک آمبولانس را پذیرش نکرده‌اند.

پزشکان در ژاپن هشدار می‌دهند که سیستم درمانی این کشور در صورتی که دولت منابع بیش‌تری اختصاص ندهد، فرو خواهد پاشید.

امدادگران در توکیو برای یافتن بیمارستان برای درمان افراد مبتلا باید ساعت‌ها در توکیو رانندگی کنند.

مقام‌های رسمی ژاپن می‌گویند حداقل ۸۰۰ مورد در ماه جاری وجود داشته که حداقل ۵ بیمارستان از پذیرش بیماران آمبولانس‌ها خودداری کرده‌اند.

پزشکان خانواده برای معاینه مبتلایان احتمالی به کار دعوت شده و آن‌ها قرار است از این افراد نمونه‌گیری کنند.

پزشکان در ژاپن هشدار می‌دهند که سیستم درمانی این کشور در صورتی‌که دولت منابع بیش‌تری اختصاص ندهد، فرو خواهد پاشید. دولت ژاپن اخیرا به دلیل شیوع بیش‌تر ویروس کرونا در سراسر این کشور وضعیت اضطراری اعلام کرد.

هند

در هند، نارندرا مودی، نخست وزیر، دستور قرنطینه سراسری در این کشور را با جمعیت یک میلیارد و سیصد میلیون نفر برای جلوگیری از شیوع کرونا اعلام کرد. این دستور سه هفته ادامه خواهد داشت.

پیش از این هم قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای جلوگیری از شیوع کرونا در ایالت‌های مختلف هند وضع شده بود و وسائط نقلیه عمومی شامل اتوبوس و قطار هم فعالیت خود را متوقف کرده بودند.

سازمان هواپیمایی کشوری هند اعلام کرد به‌زودی پروازهای داخلی هم به حال تعلیق درخواهد آمد.

در ماه مارس گذشته، بسیاری‌ها گمانه‌زنی کردند که هند شاهد صدها میلیون مبتلا و ده‌ها هزار فوتی بر اثر شیوع ویروس کرونا خواهد بود، از جمله پروفسور هندی «رومانان لاکسمینارایان» متخصص بهداشت عمومی و مدیر مرکز «مرکز پویایی بیماری‌ها، اقتصاد و سیاست»‌Center for Disease Dynamics, Economics & Policy)) که در سال ۲۰۰۸ آن را واشینگتن تاسیس کرد، نیز این پیش‌بینی را کرد.

پرفسور «رومانان لاکسمینارایان» در دو مصاحبه تلویزیونی و مطبوعاتی هشدار داده بود که کشورش شاهد بدترین سناریوی «کرونایی» در جهان خواهد بود.

او در ۲۳ مارس در گفت‌وگو با روزنامه «سوث چاینا پست» گفته بود، شیوع کرونا ممکن است ۶۰ درصد از جمعیت هند یا حدود ۸۰۰ میلیون نفر را تحت تاثیر قرار دهد و انتظار می‌رود که بیش‌ترین مبتلایان را در این کشور رقم بزند.

رومانان لاکسمینارایان، نحوه زندگی مردم هند در شهرهای پرجمعیت با ترافیک سنگین وسایط نقلیه عمومی که در آن‌جا فاصله‌گذاری اجتماعی میان افراد رعایت نمی‌شود را دلیل پیش‌بینی خود عنوان کرد.

او پنج روز قبل از مصاحبه‌اش با روزنامه «سوث چاینا پست» در مصاحبه دیگری با تلویزیون هند از «سونامی» ۳۰۰ میلیون مبتلایان به کرونا سخن گفته و هم‌چنین از احتمال مرگ هزاران نفر صحبت کرده بود و علت آن را کمبود بیمارستان‌ها برای پذیرش تعداد بالای مبتلایان را ذکر کرده بود.

اما برخلاف همه این پیش‌بینی‌ها، هند تاکنون کم‌ترین تلفات را نسبت به جمعیت خود را در جهان داشته است هنوز کسی پاسخی علمی و قاطع برای این راز نیافته که چرا پرجمعیت‌ترین کشور جهان پس از چین، کم‌ترین تلفات را داده است.

شاید در آینده به این پرسش پاسخ داده شود اما بدون شک اجرای توصیه‌های وزارت بهداشت جهانی و رعایت مقررات که دولت هند برای مردم جهت مبارزه با کرونا وضع کرده و گاهی همراه با خشونت پلیس در اجرای آن است، نقش مهمی در جلوگیری از انتشار این ویروس ایفا کرده باشد.

زنان هندی که مورد خشونت خانگی واقع شده‌اند، ناچارند تا پایان زمان قرنطینه گسترده شهرها در هند با تعدی‌گران در یک خانه سر کنند. از آن‌جا که اداره‌های پلیس و دادگاه‌ها در این مدت زمانی بسته هستند، زنان خشونت‌دیده باید به تنهایی چاره‌ای برای تنگنای خود بیندیشند. هم‌زمان از اقصی نقاط جهان افزایش قابل توجه موارد خشونت خانگی گزارش شده است.

کمیسیون ملی هند برای زنان جمعه ۱۷ آوریل - ۲۹ فروردین اعلام کرد که ۵۸۷ مورد خشونت خانگی بین ۲۳ مارس و ۱۶ آوریل ثبت شده است. این آمار افزایش قابل توجهی از ۲۵ روز پیش از آن داشته که در آن دوره ۳۹۶ مورد شکایت ثبت شده بود.

یک ششم شکایت‌ها درباره خشونت خانگی به یک شماره واتس‌آپ مخابره می‌شود.

اما یکی از مقامات کمیسیون ملی زنان به شرط فاش نشدن نامش به شبکه خبری الجزیره گفته است که این شماره مدتی است که از دسترس خارج شده و ممکن است شکایت‌های بیش‌تری وجود داشته باشد که هیچ گاه به دست این کمیسیون نرسیده است.

رواندا

رواندا روز شنبه ۲۴ اسفند -۱۴ مارس، از اولین مورد ابتلا به کرونا خبر داد. به‌گفته وزارت بهداشت رواندا، تست کرونای یک مرد هندی که روز هشتم مارس از بمبئی‌(مومبای) به این کشور سفر کرده بود، «مثبت» بوده و این فرد در قرنطینه کامل قرار گرفته است.

خطوط هوایی روندا تمام پروازها به هند را تا تاریخ ۳۰ آوریل لغو کرده است و هزینه سفر را به مسافران بازپرداخت می‌کند.

به‌گزارش رویترز، رواندا نوزدهمین کشور آفریقایی است که ویروس کرونا به آن راه یافته است.

سودان

وزارت بهداشت سودان روز جمعه در اطلاعیه‌ای خبر داد که روز پنج‌شنبه یک بیمار مبتلا به کرونا در این کشور درگذشته است. این فرد ۵۰ ساله بوده و در اوایل ماه مارس به امارات سفر کرده بود.

وزیر بهداشت سودان اعلام کرد که بنا به تصمیم دولت، تمام مراسم و فعالیت‌های جمعی و سفرهای غیرضروری تعطیل می‌شود و مسابقات ورزشی بدون تماشاچی برگزار خواهد شد.

موریتانی

وزارت بهداشت موریتانی روز جمعه اولین مورد ابتلا به کرونا را گزارش داد. گفته شد که این فرد یک اروپایی بوده که روز ۹ مارس وارد پایتخت این کشور شده و اکنون در قرنطینه کامل قرار گرفته است.

کشورهای مراکش، تونس، مصر، الجزایر، سنگال، توگو، کامرون، بورکینا فاسو، کنگو، نیجریه، ساحل عاج، گابون، سودان، موریتانی، کنیا، اتیوپی، گینه و غنا کشورهایی هستند که پیش از این مواردی از ابتلا به بیماری را ثبت نموده‌ و تدابیری برای مقابله با آن اعلام کرده‌اند.

نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: آفریقا با اکثریت جوامعی که از حداقل زیرساخت‌های بهداشتی نیز محرومند، اینک در زمان همه‌گیری جهانی کرونا، در معرض خطر یک فاجعه انسانی است.

در گزارش روز شنبه گذشته نیویورک‌تایمز آمده است: سودان جنوبی کشوری با ۱۱ میلیون جمعیت، پنج معاون اول رییس جمهوری دارد و فقط چهار دستگاه تنفس مصنوعی.‌(ونتیلاتور)

کشور آفریقای مرکزی برای جمعیت پنج میلیونی خود فقط سه دستگاه تنفس مصنوعی دارد.

لیبریا با همان ابعاد و مساحت، ۶ دستگاه تنفس مصنوعی دارد که یکی از آن‌ها پشت دروازه‌های سفارت آمریکا نصب شده است.

خلاصه این‌که در ۴۱ کشور آفریقایی با مجموع صدها میلیون جمعیت، کم‌تر از ۲ هزار دستگاه تنفس مصنوعی در بیمارستان‌های دولتی وجود دارد. در مقام مقایسه فقط در کشوری هم‌چون آمریکا بالای ۱۷۰ هزار دستگاه تنفس مصنوعی وجود دارد؛ این‌ها آماری است که سازمان جهانی بهداشت آن را اعلام کرده است.

با این آمار به‌وضوح می‌توان فهمید که اگر در قاره آفریقا که غالب کشورهایش از حداقل سیستم بهداشتی نیز محرومند، ویروس کرونا همه‌گیری شود، آن موقع جهان با یک فاجعه بزرگ انسانی روبرو خواهد بود.

شکاف میان کشورهای این قاره با کشورهای ثروتمند آن‌قدر زیاد است که به اعتقاد متخصصان، قاره سیاه برای مهار شیوع کرونا و نیز درمان بیماران، نیاز مبرم و حیاتی به تجهیزاتی همچون ماسک، اکسیژن و حتی صابون و آب دارد.
براساس گزارش سازمان ملل، در سال ۲۰۱۵ فقط ۱۵ درصد از کشورهای بخش زیر صحرای آفریقا، دسترسی به تاسیسات ابتدایی شست‌وشوی دست داشته‌اند.

در لیبریا، ۹۷ درصد خانه‌ها آب سالم و صابون ندارند. این آمار مربوط به گزارش سال ۲۰۱۷ سازمان ملل است.

امکانات و تجهیزات لازم برای آزمایش گرفتن از مبتلایان، به حدی در سطح آفریقا کم است که نمی‌توان میزان دقیقی از گستردگی ویروس در قاره را تشخیص داد؛ این در حالی‌ست که بسیاری از کشورهای این قاره، شیوع گسترده ویروس را گزارش کرده‌اند.

طبق کتاب رکوردهای گینس تا روز جمعه هر ۶ روز، آمار مبتلایان در قاره آفریقا دو برابر می‌شود. در مورد غنا این آمار هر ۹ روز است. آفریقای جنوبی بیش از بالای ۲۶۰۰ نفر ابتلا و کامرون نیز نزدیک به یک هزار ابتلا را اعلام کرده‌اند.
البته این نابرابری‌ها در میان خود ۵۵ کشور قاره نیز چشم‌گیر است.

کشور آفریقای جنوبی که اقتصاد بزرگی دارد و تا اندازه‌ای زیرساخت‌های بهداشتی‌اش قوی است، نسبت به بورکینافاسو یکی از نخستین کشورها در غرب آفریقا که ویروس در آن‌جا شیوع یافت، از نظر برخوردار بودن از دستگاه تنفس مصنوعی وضعیت فوق‌العاده بهتری دارد. در بورکینافاسو برای هر ۲۰ میلیون جمعیت، فقط ۱۱ دستگاه وجود دارد.

سازمان جهانی بهداشت هفته گذشته اعلام کرد، فقط کم‌تر از ۵ هزار تخت مراقبت‌های ویژه برای ۳۴ مورد از ۵۵ کشور آفریقایی وجود دارد. یعنی معادل ۵ تخت برای هر یک میلیون نفر؛ در حالی که این نسبت در قاره اروپا ۴ هزار تخت مراقبت‌های ویژه برای هر یک میلیون نفر است.

البته با وجود همه این محرومیت‌ها، شیوع بیماری «ایبولا» در یک دهه گذشته در آفریقا این تجربه مفید را داشت که در این قاره نهادی به نام « مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در قاره آفریقا » تاسیس شد. این مرکز با همکاری با شعبه آفریقای سازمان جهانی بهداشت به طور هماهنگ در زمینه کنترل شیوه بیماری‌ها در قاره با هم کار می‌کنند.

سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۸ کنفرانسی برای بررسی مراقبت‌های بهداشتی اولیه برگزار کرد و در آن یک ابتکار عملی را به جریان انداخت با عنوان «سلامتی برای همه»، یکی از اهداف این ابتکار، مقابله با واقعیت زشت و تلخ نابرابری‌ها در بهداشت جهانی بود، به ویژه در میان کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه.

هفته گذشته ۸۸ تن از روشنفکران قاره با ارسال نامه‌ای به رهبران کشورهای آفریقایی، رسیدگی به وضعیت نظام بهداشت و درمان، زیرساخت‌هایش، کارکنان بخش بهداشت و درمان کشورهای قاره و ارتقاء سیستم سلامت جامعه به سطح ایده‌آل جهانی این حوزه را خواستار شدند.

با این‌که تا روز چهارشنبه اندکی بیش از ششصد مورد ابتلا به کرونا در قاره آفریقا گزارش شده است، مقامات اغلب کشور‌های این قاره تمهیدات سخت گیرانه‌ای را برای مقابله با شیوع آن اتخاذ کرده‌اند. ممنوعیت‌های مرزی، تعطیلی فعالیت‌های حرفه‌ای و اجتماعی و همچنین تعطیلی مراکز آموزشی و فرهنگی از جمله این تمهیدات است.

مردم ساحل عاج به شایعاتی که بر اساس آن گفته می‌شود ویروس کرونا در گرمای آفریقا تاب نمی‌آورد و آفریقایی‌ها قوی هستند، توجهی ندارند و بر رعایت موارد ایمنی و بهداشتی تاکید می‌ورزند.

بعد از اعلام تدابیر ملی در ساحل عاج، معابر بزرگ پر رفت و آمد در ابیجان پایتخت اقتصادی و بزرگ‌ترین شهر این کشور خلوت شده است.

با وجود شیوع اندک ویروس کرونا در آفریقا، سازمان بهداشت جهانی به آفریقایی‌ها هشدار داده است برای بدترین سناریو آماده باشند. تا کنون بیش از سی کشور‌های آفریقایی موارد ابتلا به ویروس کرونا را گزارش کرده‌اند و مقامات آن‌ها تدابیر ایمنی و بهداشتی گسترده‌ای را اتخاذ کرده‌اند.

به‌گزارش خبرگزاری فرانسه، طبق آمار رسمی وزارت بهداشت جهانی، ویروس مرگبار «کووید‌۱۹» تاکنون منجر به مرگ به بیش از ۱۰۰۰ نفر در قاره آفریقا شده است.

طبق آمار رسمی، الجزایر با ۳۶۴ کشته بیش از سایر کشورهای آفریقایی مانند مصر و مغرب و آفریقای جنوبی قربانی داده است.

طبق آمار مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آفریقا تاکنون در سراسر این قاره حدود ۱۹۰۰۰ مورد ابتلا به کرونا ثبت شده است.

پیش از این، کمیسیون اقتصادی سازمان ملل متحد برای آفریقا طی گزارشی در رابطه با تأثیرات شیوع کرونا بر زندگی اقتصادی و اجتماعی مردم در کشورهای آفریقایی هشدار داده بود که در صورت عدم اتخاذ تدابیر لازم ممکن است حداقل ۳۰۰ هزار نفر در آفریقا جان خود را بر اثر ابتلا به این ویروس از دست بدهند.

سنگاپور

با انتشار خبر شیوع کرونا در کشورهای همسایه، سنگاپور سریعا واکنش نشان داد و کنترل‌های مرزی را تشدید کرد و محدودیت‌هایی برای مسافران اعمال کرد. در فرودگاه‌های سنگاپور، دفاتر کاری، سینماها و مراکز خرید حرارت بدن مسافران و شهروندان اندازه‌گیری می‌شد.

از ۲۳ ماه مارس تاکنون، دولت سنگاپور سفر به این کشور و از طریق این کشور را ممنوع کرده است. چکاپ شهروندان و اقدامات احتیاطی چون فرستادن شهروندان مشکوک به کرونا به قرنطینه از جمله تدابیری بود که سنگاپور به کمک آنها با کرونا مقابله کرد.

در این کشور شهروندان هم‌چنین می‌توانند از اپلیکیشنی بر روی گوشی‌های همراه خود استفاده کنند که با استفاده از آن می‌توان پی برد، چه کسی بیش از نیم ساعت در فاصله کم‌تر از دو متری فردی مبتلا ایستاده یا به سر برده است. ویروس شناس آلمانی، دروستن اما بر این باور است که استفاده از چنین روش‌هایی در آلمان شدنی نیست.

تا صبح روز ۱۰ فروردین در سنگاپور ۸۰۲ مورد ابتلا و ۳ مورد مرگ در اثر آلودگی به ویروس کرونا گزارش شده است.

سنگاپور تقریبا ۵ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر جمعیت دارد.

فیلیپین

نخستین بیمار مبتلا به کرونا ویروس روز یک‌شنبه ۲ فوریه ۲۰۲۰ در فیلیپین درگذشت. او مرد چینی ۴۴ ساله‌ای بود که با همسر ۳۸ ساله‌اش از ووهان وارد مانیل، پایتخت فیلیپین، شده بود. کمی پیش از مرگ او دولت فیلیپین اعلام کرد که چینی‌ها دیگر نمی‌توانند وارد فیلیپین شوند. دولت به فیلیپینی‌ها نیز دستور داد که از رفتن به چین، هنگ‌کنگ و ماکائو‌(شبه جزیره خودمختار چین) خودداری کنند. مجمع‌الجزایر فیلیپین با جمعیتی نزدیک به ۱۱۰ میلیون نفر جزو نخستین کشورهای درگیر با کرونا ویروس بود. اما آن کشور توانست به‌موقع جلو پیشروی کرونا را بگیرد و تاکنون شمار بیماران کووید ۱۹ در آن کشور کمی بیش از ۲۰۰۰ نفر و شمار جان‌باختگان در مجموع ۹۶ نفر بوده است.

هنگ کنگ

دومین بیمار مبتلا به کرونا ویروس روز سه‌شنبه ۴ فوریه در هنگ کنگ جان سپرد. او مرد ۳۹ ساله هنگ کنگی بود که در ۲۳ ژانویه از ووهان بازگشته بود و پس از آشکار شدن نشانه‌های بیماری به توصیه پزشکان در قرنطینه قرار گرفته بود. مقام‌های هنگ کنگی در آغاز نمی‌خواستند همه مرزهای کشور را به روی چین ببندند، اما زیر فشار هزاران پزشک و پرستار سرانجام به بستن مرزهای کشور تن دادند. سپس دانشگاه‌ها و اداره‌های دولتی را تا ۲۰ آوریل تعطیل کردند و هم‌زمان، از شهروندان «ووهان» خواستند که هرچه زودتر هنگ کنگ را ترک کنند. همه مسافران چینی و خارجی نیز که دو هفته پیش از ورود به هنگ کنگ پا به خاک چین گذاشته بودند، قرنطینه شدند.

روزنامه‌ها هر روز بی‌آن‌که هویت بیماران را آشکار کنند، اطلاعاتی درباره یک‌یک مبتلایان در اختیار همگان قرار می‌دادند. محل کار، مسیر و محل‌های رفت‌و‌آمد آنان را به مردم اطلاع می‌دادند تا پیش از ضد عفونی به آن‌جاها نروند. دولت همه کسانی را هم که با بیماران در تماس بودند، قرنطینه می‌کرد.

دولت قول داد به هریک از شهروندانش ۱۲۰۰ دلار یارانه بپردازد و کاهش ۱۰۰ درصدی مالیات بر سود را تا میزان ۲۰ هزار دلار هنگ کنگ و نیز کاهش ۱۰۰ درصدی مالیات بر دستمزد را تا میزان ۲۰ هزار دلار هنگ کنگ به اجرا گذاشت.

در ۱۵ مارس شمار بیماران کوُوید ۱۹ در هنگ کنگ ۱۵۰ نفر و شمار جان‌باختگان ۴ نفر بود. دوهفته بعد، در ۲۸ مارس شمار مبتلایان به ۶۷۲ نفر و شمار جان‌باختگان به ۳۱ نفر رسید. به همین سبب، دولت بر سخت‌گیری‌اش افزود. شش ماه زندان و پرداخت جریمه تا ۳۰۰۰ دلار هنگ کنگ کیفر کسانی است که مقررات را رعایت نمی‌کنند.

کره جنوبی

بر اساس اعلام مرکز کنترل و پیش‌گیری از بیماری‌های وزارت بهداشت کره جنوبی، برای نخستین بار از اواسط ماه فوریه، کره جنوبی تنها هشت مورد از عفونت کرونا‌ویروس COVID-19 را در یک روز ثبت کرد.

براساس اعلام وزارت بهداشت در ساعت ۰۰:۰۰ یک‌شنبه‌(۳۰:۱۹ شنبه به وقت تهران) ، پنج مورد از خارج از کشور وارد شده است، در حالی که سه مورد با منشا محلی است. از نظر جغرافیایی، دو مورد در سئول و دو مورد در دائگو، یک مورد دیگر در استان اینچئون و جیونگسانگ شمالی به ثبت رسیده است. دو نفر باقی‌مانده نیز برای بازرسی قرنطینه ثبت شدند.

تعداد كل موارد ابتلا در کره جنوبی به ۱۰ هزار و ۶۶۱ نفر رسیده است كه ۱۰۵ نفر دیگر نیز بهبود یافتند.

پیش از این، کره جنوبی سطح تهدید اپیدمیولوژیک را به بالاترین حد ممکن رسانده بود. تا ۱۹ آوریل، از ساکنان بار دیگر خواسته شد كه خانه‌های خود را ترك نكنند، اماکن ورزشی، سرگرمی و موسسات مذهبی بسته شده است.

جزو نخستین کشورهایی بود که با کرونا ویروس درگیر شد. نخستین بیمار کره‌ای مبتلا به ویروس کروُنا در ۲۰ ژانویه اعلام شد. دولت بی‌درنگ مدرسه‌ها را تعطیل کرد؛ راه‌های دریایی را بست؛ پرواز هواپیماهای مسافربری را به ۱۳۶ کشور جهان معلق کرد و رفت‌و‌آمد به کره جنوبی و صدور ویزا را متوقف کرد. هنگامی که نخستین بیمار کره‌ای مبتلا به بیماری کووید ۱۹ در ۲۰ فوریه در شهر چانگدو جان سپرد، دولت آزمایش کرونا را در سطح گسترده‌ای به کار بست.

کره جنوبی در مدیریتِ بحران از روش چینی‌ها که رکن اصلی آن قرنطینه و حبس مردم در خانه‌ها بود پیروی نکرد. آن کشور استراتژی مقابله با بحران کرونا را بر سه اصل استوار کرد: تشخیص، آزمایش و درمان.

به گزارش رویترز، در ۲۷ فوریه مقام‌های کره‌ای نمایندگان ۲۰ آزمایشگاه خصوصی کشور را فراخواندند و از آنان خواستند هرچه زودتر آزمایش گسترده کرونا را آغاز کنند. بیش از ۱۰۰ آزمایشگاه بزرگ برپا شد. دولت چهار شرکت بزرگ دارویی را با دادن مجوز و امکانات مالی مامور تولید «کیت آزمایش» کرد. این شرکت‌ها هر هفته ۱۴۰ هزار کیت تولید می کردند.

آزمایشگاه‌های سیار در مراکز خرید، جاده‌ها و در پای ساختمان‌های مسکونی نیز به آزمایش کره‌ای‌ها پرداختند. تیم‌های سیار در روستاها و دورترین نقاط کشور نیز دست به کار شدند. وزارت بهداشت هر روز بی‌هیچ سانسوری شمار مبتلایان به ویروس کرونا را در محله‌های شهرها و مناطق گوناگون کشور اعلام می‌کرد. هر کره‌ای که نتیجه آزمایش کرونایش مثبت بود، خود را در خانه‌اش قرنطینه می‌کرد و برنامه‌ای در موبایلش نصب می‌شد تا مردم بی‌آن‌که به هویت او پی ببرند، از طریق گوشی‌هاشان از محل حضور او آگاه شوند. چنین بود که کره‌ای‌ها توانستند کرونا ویروس را از پیشروی بازدارند.

کره جنوبی ۵۰ میلیون جمعت دارد.

کره جنوبی به دلیل تجربه‌اش در سال ۲۰۱۵ با ویروس مرس، دست به اصلاحاتی اساسی در سیستم درمانی کشور زد. در جریان این اصلاحات برای نمونه به صدور مجوز برای تست ویروس سرعت بخشیده شد. به این ترتیب کره جنوبی موفق شد به موقع در بحران کرونا تا آن‌جا که امکان داشت، شمار زیادی از مبتلایان را ردیابی کند و با شناسایی دایره افرادی که با فرد مبتلا در ارتباط بوده‌اند، آن‌ها را به موقع برای جلوگیری از پخش بیش‌تر ویروس قرنطینه کند.

از سوی دیگر در کره جنوبی اپلیکیشن‌هایی برای گوشی‌های هوشمند طراحی شده که نشان می‌دهند، افراد آلوده در چه نقاطی رفت‌و‌آمد داشته‌اند. به این ترتیب ساکنان این مناطق از این مسئله که می‌توانند به‌طور بالقوه به این ویروس آلوده شده باشند، آگاه می‌شوند.

جالب این‌جاست که کره جنوبی تاکنون مقررات منع رفت‌و‌آمد در هیچ نقطه از کشور وضع نکرده است. در حال حاضر در کره جنوبی ۵۰ ایستگاه «درایو این‌-Drive-In-Station » وجود دارد که شهروندان می‌توانند با توقف در این ایستگاه‌ها به‌طور رایگان تست کرونا انجام دهند. در این کشور اگر فردی که ابتلای او به کرونا تایید شده است، قرنطینه را ترک کند، جریمه‌ سنگینی در انتظارش خواهد بود.

یک پدیده عجیب هم البته در کره جنوبی آن بود که یک بیمار به اصطلاح «سوپرپخش‌کننده ویروس» که از اعضای یکی از فرقه‌های مسیحی بود، صدها عضو را در زمان کوتاهی به ویروس کرونا آلوده کرده بود و با مشخص شدن آلودگی او و دایره ارتباطاتش، زنجیره انتقال کرونا در همان ابتدا به راحتی ردیابی و در این نقطه قطع شد. اما در این میان اوضاع در کره جنوبی هم تغییر کرده است. در ۲۰ درصد از کل موارد ابتلا دیگر نمی‌توان از تشخیص نقطه آغازین یا کانون شیوع سخن گفت؛ شیوع کرونا در کره جنوبی هم در حال حاضر پخش و پراکنده و غیرمتمرکز است.

یکی دیگر از اقداماتی که گفته می‌شود کره جنوبی را در تشخیص و کنترل کرونا موفق کرده است، انجام گسترده تست کرونا برای شهروندان این کشور است. از سوی دیگر شرکت‌های کره‌ای موفق به عرضه‌ تست‌هایی به بازار شده‌اند که در مدت زمان کوتاهی خود شخص را قادر به انجام و اطلاع از نتیجه تست می‌کند.

از روز جمعه ۸ فروردین اما شمار موارد جدید ابتلا به ویروس در این کشور افزایش یافته است. روز جمعه ۱۴۶ مورد جدید گزارش شد که منشا‌‌‌‌‌‌ ابتلا به شهر میلیونی دئگو در جنوب شرقی کره که به شدت با ویروس کرونا درگیر است، باز می‌گردد. در دئگو ده‌ها نفر از بیماران و مراجعه‌کنندگان به یک بیمارستان در روزهای گذشته در آن‌جا به کرونا مبتلا شده‌‌اند. موارد تازه ابتلا در ۲۴ ساعت گذشته ۱۰۵ مورد بوده است.

تا صبح روز ۱۰ فروردین در کره جنوبی ۹۵۸۳ نفر مبتلا و ۱۵۲ مورد مرگ در اثر کرونا گزارش شده است.

کره جنوبی حدود ۵۱ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر جمعیت دارد.

تایوان

تایوان از اواخر ماه ژانویه دست به تدابیری برای مقابله با شیوع کرونا زد؛ متوقف کردن سفرها و پروازها ابتدا از مبدا ووهان‌(کانون شروع شیوع کرونا در چین) به تایوان و سپس از تمامی نقاط چین به تایوان، از جمله این تدابیر بود. در آغاز ماه فوریه در برابر هر ساختمان دولتی گروهی برای اندازه‌گیری درجه حرارت شهروندان مستقر شدند. مقررات سخت‌گیرانه بهداشتی و دستورالعمل‌های گسترده در مورد قرنطینه افرادی که وارد کشور می‌شدند از جمله تدابیر دیگری بود که تایوان نسبت به کشورهای دیگر، به موقع وضع و اجرا کرد.

از دیگر اقدامات تایوان می‌توان به افزایش تولید اقلام و کالاهای بهداشتی و پزشکی با هماهنگی‌های مرکزیت داده شده اشاره کرد.

در تایوان هم اما حکومت از تجربه‌ گذشته خود بسیار آموخته است؛ ۱۷ سال پیش ویروس سارس در این کشور شیوع پیدا کرد و در تایپه، پایتخت تایوان ماه‌ها وضعیت اضطراری حاکم بود. با شروع پاندمی کرونا، تایوان راه پیش‌گیری زودهنگام را برگزید؛ خارجیان واردشونده به کشور موظف به تشریح و اثبات مسیر سفر خود شدند. این گام از جمله با اپلیکیشن‌های ویژه قابل اجراست. تایوان در حال حاضر مقررات ۱۴ روز قرنطینه را اجرا می‌کند و ورود شهروندان چینی به این کشور را ممنوع کرده است.

تا صبح ۱۰ فروردین در تایوان ۲۸۳ مورد ابتلا و دو مورد مرگ در اثر آلودگی به ویروس کرونا گزارش شده است.

تایوان حدود ۲۴ میلیون نفر جمعیت دارد.

چین

کمیسیون بهداشت ملی چین روز شنبه ۱۸ آوریل اعلام کرد تنها ۱۶ مورد جدید ابتلا به ویروس کرونا در این کشور ثبت کرده است این عدد از تاریخ ۱۷ مارس تاکنون به‌عنوان کم‌ترین عدد ابتلا به این ویروس به شمار می رود.

شمار مبتلایان به ویروس کرونا در چین از چند هفته پیش روند نزولی به خود گرفته است. کم‌ترین تعداد مبتلایان در چین در تاریخ ۱۷ مارس ثبت شده بود که ۲۷ نفر بودند اما روز گذشته با اعلام ۱۶ نفر مورد جدید ابتلا در کل کشور، نشان می دهد که روند کاهش هم‌چنان ادامه دارد.

کمیسیون بهداشت ملی چین از آغاز ماه مارس تاکنون همواره در بیانیه‌های خود اعلام کرده که اغلب مبتلایان جدید به ویروس کرونا کسانی هستند که از خارج وارد چین شده‌اند.

کمیسیون بهداشت ملی چین، هم‌چنین افزود: «موارد جدید کشف شده در افرادی که علائمی از بیماری را نشان نمی دهند به ۴۴ مورد رسیده است که نسبت به ۵۴ مورد روز قبل کاهش یافته است.»

این کمیسیون افزود: «سه مورد از موارد جدید باز از خارج از کشور بوده اند.»

کمیسیون بهداشت ملی چین اعلام کرد طی ۲۵ ساعت گذشته این کشور هیچ تلفات جدیدی بر اثر کرونا نداشته است.

یکی از صاحب‌نظران با تجربه چینی نسبت به پیامدها و مخاطراتی که پس از کرونا دامن چین را می‌گیرد هشدار داده است.

کوچک شدن اقتصاد چین در سال ۲۰۲۰ امنیت شغلی کارگران را تهدید می‌کند.

به‌گزارش ایلنا، ظهور کرونا برآوردها در مورد رشد اقتصاد چین را تغییر داده است. صندوق بین‌المللی پول ارزیابی کرده است که اقتصاد این کشور در سال ۲۰۲۰، حدود ۶ درصد کوچک‌تر شود. همین امر نگرانی از افت سطح اشتغال و بیکاری کارگران محلی و مهاجر را افزایش داده است.

بر اساس ارزیابی اداره ملی آمار چین شمار کارگرانی که توانسته‌اند خارج از محل زندگی خود شغلی پیدا کنند در تا ۳۰ درصد کاهش یافته و به ۱۲۲ میلیون نفر رسیده است.

یکی از صاحب نظران با تجربه چین در زمینه نفت و انرژی، نسبت به پیامدها و مخاطراتی که پس از کرونا دامن چین را می‌گیرد، هشدار داد.

«فو چنگ یو» رییس سابق شرکت نفت فلات قاره چین و از صاحب نظران این حوزه روز شنبه در گفت‌و‌گو با مجله «سایجینگ» گفته است پس از پایان کرونا، خصومت ها علیه پکن تشدید خواهد شد غیر از بحران اقتصادی و رکود در سراسر دنیا، مشکل دیگر این‌جا است که آمریکا در تلاش است با استفاده از این شرایط، از خیزش اقتصادی چین جلوگیری کند.

غول صنعت نفت چین هم هم‌زمان هشدار داده است که دنیا خصومت بیش‌تری به چین نشان می‌دهد و پس از کرونا شرایط سیاسی و ژئوپلتیک تغییر خواهد کرد و اوضاع مطلوب نیست.

رییس سابق شرکت نفت فلات قاره چین که قبل از این ریاست شرکت نفتی ساینوپک را نیزبرعهده داشته است به رویدادهای غیرمنتظره و آسیب زننده که از آن به‌عنوان «قوی سیاه» یاد می‌شود اشاره کرد و اقدامات آمریکا ضد چین را نیز مورد توجه قرار داد.

او تاکید کرد آمریکا پس از این قضایا، بی‌تردید و بدون هیچ ملاحظه‌ای به‌دنبال سرکوب اقتصاد، تجارت و فناوری چین خواهد بود و تلاش می‌کند تا محیط بین‌المللی را برای چین نامساعد کند.

او با اشاره به این‌که محیط خارجی برای بقای چین پس از کرونا سخت‌تر خواهد شد، گفت: ما نشانه‌هایی از شکل‌گیری دسیسه‌ها را می‌بینیم.

این مقام نفتی چین که دیدگاه‌های او به دلیل تجربیات بالایی که دارد در چین بسیار با اهمیت دنبال می‌شود، بر این باور است که محیط بین‌المللی علیه چین تشدید خواهد شد و چین باید خود را برای بدترین‌ها آماده کند.

در حالی که چین به ارائه آمار نادرست درباره شیوع ویروس کرونا و هم‌چنین بی‌مسئولیتی در زمینه جلوگیری و مهار این ویروس متهم شده، مقامات این کشور محدودیت‌های تازه‌ای را برای انتشار تحقیقات دانشگاهی درباره منشا ویروس کرونا وضع کردند.

شبکه خبری سی‌ان‌ان، بر اساس یک دستور دولت مرکزی پکن و هم‌چنین نظر دو استاد دانشگاه چین که پس از انتشار از روی اینترنت حذف شد، گزارش داده از این پس، همه مقالات دانشگاهی درباره کرونا پیش از انتشار، نیازمند بررسی دوباره از سوی دولت چین است.

یک پژوهش‌گر علوم پزشکی در هنگ‌کنگ که با محققان چینی بر روی یک تحقیق بالینی درباره بیماران مبتلا به ویروس کرونا برای یک نشریه بین‌المللی پزشکی همکاری می‌کرد، اعلام کرد که پیش‌تر در ماه فوریه، چنین بررسی مجددی وجود نداشت.

به‌نظر می‌رسد که اعمال چنین محدودیتی، تازه‌ترین تلاش دولت چین برای کنترل تحقیقات درباره منشا ویروس کرونا است که برای اولین بار در چین ظاهر شد و تاکنون جان بیش از ۱۱۵ هزار نفر در جهان را گرفته است.

دولت چین، که به پنهان‌کاری در خصوص اعلام آمار دقیق قربانیان عوارض ناشی از ابتلا به ویروس کرونا متهم شده بود، روز جمعه ۱۷ آوریل، ضمن بازنگری در آمار جان‌باختگان ناشی از ابتلا به کووید ۱۹ اعلام کرد: ۱۲۹۰ نفر دیگر نیز در شهر ووهان بر اثر عوارض ناشی از ابتلا به کووید ۱۹ جان خود را از دست داده بودند. بر اساس آمار جدید بازبینی شده شمار موارد مرگ ناشی از ابتلا به کووید ۱۹ در چین به ۴۶۳۲ مورد افزایش یافت.

پس از آن‌که ویروس کرونا در بیش از ۱۸۰ کشور جهان موجب مرگ و میر ده‌ها هزار نفر شد، برخی از مقامات و سازمان‌های جهانی این کشور را به دست‌کاری، پنهان‌کاری و عدم ارائه آمار صحیح مبتلایان و جان‌باختگان ناشی از ابتلا به ویروس کرونا متهم کردند. شهر ووهان در چین خاستگاه ویروس کرونا و کانون اصلی شیوع این بیماری در چین بود که از اواخر سال ۲۰۱۹ میلادی شناسایی شد.

سرعت گسترش و مرگ‌بار بودن ویروس جدید کرونا از جمله عواملی بود که آمارهای ارائه شده از سوی دولت چین را به زیر سئوال برد.

بنا بر آمار جدید دولت چین، در مجموع ۴۶۳۲ نفر در این کشور بر اثر عوارض ناشی از ابتلا به کووید ۱۹ جان خود را از دست دادند.

حال شهرداری ووهان مدعی شده است که به هنگام شیوع ویروس کرونا، گروهی از مبتلایان به کووید ۱۹، بدون دسترسی به خدمات درمانی و بهداشتی، در منازل خود جان باخته‌اند. بر اساس این گزارش، این جان‌باختگان در آماری که پیشتر از سوی دولت چین منتشر شده، به حساب نیامده بودند.

ترکیه

شهروندان ۳۱ استان بزرگ ترکیه از روز شنبه هجدهم آوریل دومین دور محدودیت‌های پایان هفته را در چارچوب اقدامات دولت برای مهار شیوع ویروس کرونا پشت سر خواهند گذاشت.

تصاویری که از شهر استانبول منتشر شده خیابان‌ها را خالی از جمعیت نشان می‌دهد. ماموران پلیس نیز با برپایی ایستگاه‌هایی وظیفه کنترل مقررات قرنطینه ۴۸ ساعته در شهرهای بزرگ این کشور را برعهده دارند.

مقرارت منع آمد‌و‌شد دو روزه برای نخستین بار هفته گذشته تنها ساعاتی پیش از به اجرا در آمدن از سوی مقامات دولتی اعلام شد که انتقادهایی را به‌همراه داشت. اعلام یک‌باره این مقررات سبب شد تا بسیاری از ساکنان شهرهای بزرگ برای تامین مایحتاج روز‌های پایانی هفته، شبانه و پیش از بسته شدن فروشگاه‌‌‌ها به خیابان‌ها سرازیر شوند.

وزیر بهداشت ترکیه، روز شنبه اعلام کرد که با شناسایی ۳ هزار و ۷۸۳ مورد جدید ابتلا به کرونا شمار مبتلایان در این کشور به ۸۲ هزار و ۳۲۹ نفر افزایش یافته است. در ترکیه، هم‌چنین با اضافه شدن ۱۲۱ مورد مرگ ناشی از کرونا تعداد قربانیان بیماری کووید ۱۹ در این کشور به ۱۸۹۰ نفر رسیده است.

فخرالدین کوجا، وزیر بهداشت ترکیه اعلام نمود که موارد ابتلا به کرونا ویروس در ترکیه تا ۸۲۳۲۹ نفر افزایش یافته است. این تعداد بیش از تعداد موارد ابتلا در ایران است.

وزیر بهداشت ترکیه اعلام کرد که طی ۲۴ ساعت گذشته، ۱۲۱ نفر درگذشتند که بدین ترتیب تعداد کل فوتی‌ها به ۱۸۹۰ نفر افزایش یافته است. تعداد ۱۸۲۲ نفر تا کنون بهبود یافته‌اند.

وزیر کشور ترکیه اعلام کرد که محدودیت‌های رفت‌و‌آمد بین ۳۱ شهر برای ۱۵ روز دیگر تمدید شده است.

مجله آمریکایی «فورین پلیسی» «Foreign Policy» در شماره روز یک‌شنبه هفته گذشته خود نوشت، رجب طیب اردوغان در برقراری قانون منع رفت‌و‌آمد در ترکیه شکست خورد. نه تنها هیچ‌کس به او گوش نداد بلکه مخالفان او هم‌زمان با بحران کرونا در این کشور به اعتراضات خود علیه سیاست‌هایش شدت بخشیدند مخالفانی که بر خلاف طرفداران اردوغان در حزب حاکم «عدالت و توسعه» بسیار سازمان یافته‌تر هستند.»

این مجله در ادامه نوشت: «تمام تلاش‌های اردوغان علیه حزب «مردم جمهوری‌خواه خلق» که شهر استانبول را در اختیار دارد، نوعی بازی سیاسی است که در نهایت به زیان خود اردوغان تمام خواهد شد.

فورین پلیسی، در این گزارش هشدار داد که میلیون‌ها شهروند ترک به‌دلیل بحران کرونا شغل خود را از دست می‌دهند این در حالی است که دولت اردوغان هیچ برنامه‌ای برای بازگرداندن مجدد آن‌ها بر سر کار در دست ندارد.

در این گزارش، هم‌چنین آمده است: «قبل از نیمه شب جمعه ۱۰ آوریل، صدها هزار شهروند ترک در سراسر این کشور به خیابان‌ها ریختند و علیه مقررات منع رفت و آمد که دولت اردوغان آن را اعلام کرد، شعار دادند.»

فورین پلیسی در ادامه نوشت: «دولت ترکیه روز جمعه ۱۰ آوریل مقررات منع رفت‌و‌آمد را در ۳۱ استان از جمله استانبول و آنکارا به اجرا گذاشت اما این قانون با اعتراضات شدید و شورش در برخی از محل‌های شهرهای بزرگ منجر شد. قرار بود، این مقرارات برای یک هفته اجرا شود اما بیش‌تر مردم ترکیه در سراسر این کشور علیه این مقررات به خیابان‌ها ریخته و به آن پایبند نشدند و هنگامی که رجب طیب اردوغان رییس‌جمهوری این کشور از مردم خواست که «قرنطینه داوطلبانه» را اجرا کنند. درگیری میان مردم برسر غذا در نزدیکی نانوایان و مغازه‌ها رخ داد. به‌طوری که تعداد بسیار کمی از مردم ترکیه اقدامات منع رفت و آمد یا پایبندی به فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کردند.»

این مجله نوشت: «دولت اردوغان اکرام امام اوغلو شهردار استانبول و عضو حزب جمهوری‌خواه خلق، را قبل از اعلام قانون منع رفت‌و‌آمد در استانبول او را مطلع نکرده بود در نتیجه زمان کافی برای شهردار استانبول وجود نداشت تا او به مردم اطمینان دهند که آن‌ها بدون غذا یا پشتیبانی دولت باقی نخواهند ماند یا این‌که خللی در سازماندهی حمل‌و‌نقل عمومی برای ارائه خدمات به کارکنان مراقبت‌های بهداشتی و شهروندان این شهر بزرگ ایجاد نشود.»

امام اوغلو شهردار استانبول در ساعات نخست اعلام قانون منع رفت‌و‌آمد در صفحه تویتتر خود با انتقاد از اجرای ناگهانی این قانون اظهار داشت: «گرفتن چنین تصمیمی یک‌جانبه فقط باعث ایجاد «سردرگمی و وحشت مردم می‌شود.»

لازم به یادآور است که هفته گذشته به‌دنبال اعلام ناگهانی قرنطینه در شهرهای عمده ترکیه که شورش و درگیری در برخی محل‌های شهر آنکارا و استانبول را به‌همراه داشت، سلیمان سویلو، وزیر کشور ترکیه در توییتی از استعفای خود به‌خاطر وضع پیش آمده خبر داد.

وزیر کشور ترکیه در استعفانامه خود با قبول مسئولیت نابسامانی به‌وجود آمده، از رجب طیب اردوغان، رییس جمهوری این کشور عذرخواهی کرده است. سرانجام اردوغان این استعفا را نپذیرفت.

مخالفان اردوغان استعفای وزیر کشور را یک نمایش سیاسی برای نجات رجب طیب اردوغان از بحران کنونی کشور دانسته‌اند.

هفته گذشته مقررات منع رفت‌و‌آمد در روزهای شنبه و یک‌شنبه در ۳۱31 استان ترکیه و در شهرهای عمده از جمله آنکارا و استانبول به اجرا گذاشته شد.

اعلام ناگهانی اجرای قوانین قرنطینه در این مناطق در شامگاه جمعه، باعث مراجعه هم‌زمان ده‌ها هزار نفر به فروشگاه‌ها و نانوایی‌ها شد.

شبکه‌های اجتماعی با نشر تصاویری که نشان‌دهنده ازدحام در برابر فروشگاه و در برخی موارد زد و خورد میان مراجعه‌کنندگان بود، از نابسامانی اوضاع و غافل‌گیری مردم در برابر مقررات منع رفت‌و‌آمد خبر دادند.

مخالفان اردوغان با انتقاد تصمیم مقررات منع رفت‌و‌آمد را ناگهانی و بدون در نظر گرفتن تدابیر لازم اتخاذ شد.

برخی از مخالفان علاوه بر این اردوغان را متهم کردند که او با اتخاذ چنین تدابیری تلاش کرد شهردار استانبول را در برابر اعتراضات شهروندان قرار دهد.

طبق آخرین آمار مرگ‌و‌میر بر ناشی از بیماری کرونا که روز شنبه ۱۸ آوریل از سوی وزارت بهداشت ترکیه اعلام شد، این کشور تاکنون ۸۲۳۲۹ مورد ابتلا به بیماری کرونا و ۱۸۹۰ مورد فوتی ناشی از این بیماری داشته است.

لبنان

بازگشت معترضان لبنانی به خیابان با وجود قرنطینه؛ «از گرسنگی می‌میریم یا کرونا؟»

چند صد نفر از معترضان لبنانی روز جمعه با وجود قرنطینه کشور به دلیل خطر گسترش ویروس کرونا، به خیابان آمدند و علیه دولت شعار دادند.

به‌گزارش يورونيوز به نقل از خبرگزاری فرانسه، معترضان در شهر طرابلس در شمال لبنان اقدام به پرتاب سنگ به سمت نیروهای امنیتی کردند و پلیس نیز به سوی آن‌ها گاز اشک‌آور پرتاب کرد.

معترضان در میدان نور، که مرکز اعترضات ماه‌های گذشته لبنان بوده است، اقدام به سوزاندن لاستیک کردند و تا ساعت ۷ عصر به وقت محلی حاضر به ترک این میدان نشدند.

معترضان که معدودی از آن‌ها برای محافظت در برابر ویروس کرونا ماسک به صورت داشتند، شعارهایی علیه دولت و رییس بانک مرکزی لبنان سر دادند.

اعتراضات در لبنان از روز ۱۷ اکتبر سال گذشته و در اعتراض به وضع مالیات بر مکالمات با نرم‌افزار واتس‌آپ آغاز شد. این اعتراض‌ها به سرعت به یک جنبش خیابانی گسترده در لبنان تبدیل شد که شرکت‌کنندگان در آن تغییر در طبقه سیاسی حاکم در لبنان را مطالبه اصلی خود اعلام می‌کردند.

در جریان اعتراضات شش ماهه اخیر لبنان، سعد حریری، نخست وزیر مجبور به کناره‌گیری از قدرت شد.

با وجود بحران سیاسی ماه‌های اخیر در لبنان، بحران افزایش تورم در ماه‌های اخیر خشم معترضان را در پی داشته است.

کریم از معترضانی که روز جمعه به خیابان آمده بود به خبرگزاری فرانسه گفته است که از افزایش قیمت‌ها عصبانی است. او این سئوال را می‌پرسد که با افزایش قیمت‌ها: «ما از گرسنگی خواهیم مرد یا از ویروس کرونا؟»

فاطمه، معترض ۲۷ ساله نیز می‌گوید که دولت می‌خواهد ما را از ویروس کرونا بترساند تا در خانه بمانیم اما ملت لبنان اجازه نخواهد داد که وضع به همین منوال پیش برود.

لبنان از زمان جنگ داخلی‌(۱۹۹۰ـ۱۹۷۵) با رکود سنگین، تورم و بحران اقتصادی مواجه است و این کشور در ماه مارس به یکی از بدهکارترین کشورهای جهان بدل شد.

مقامات لبنان برای مواجهه با بحران گسترش ویروس کرونا، کمک‌های نقدی اندکی را به افراد نیازمند اختصاص داده‌اند با این حال بسیاری از معترضان که بانک‌ها و دولت را مقصر وضع اقتصادی خود می‌دانند، این کمک‌ها را بسیار کم و اقدامی دیرهنگام ارزیابی می‌کنند.

اسرائیل

طی یک روز تست کرونا بیش از ۱۵۰ نفر در اسرائیل مثبت اعلام شد.

به‌گزارش اسپوتنیک با استناد به اطلاعات وزارت بهداشت و درمان اسرائیل، طی یک روز تست کرونا بیش از ۱۵۰ نفر در اسرائیل مثبت اعلام شد.

تا روز ۱۸ ماه آوریل تعداد ۱۳۲۶۵ نفر مبتلا به «کووید‌۱۹» در اسرائیل به ثبت رسیده است. ۶ نفر در طی روز شنبه درگذشتند. تعداد فوتی‌ها به ۱۶۴ نفر رسیده است. تعداد بهبودیافتگان روز ۱۸ ماه آوریل، رویهم‌رفته ۳۴۵۶ نفر اعلام شده است.

لازم به ذکر است که افزایش روزانه تعداد مبتلایان به ویروس کرونا در اسرائیل اخیرا محسوس شده است. مقامات این کشور پیش از این اعلام کرده بودند که تعداد زیادی از مردم در آنجا به این ویروس مبتلا خواهند شد.

در اسرائیل برخی از محدودیت‌های اعمال شده برای مهار ویروس کرونا کاهش یافته است.

به بعضی از فروشگاه‌ها اجازه داده شده تا فعالیت‌های خود را آغاز کنند. احتمال می‌رود عبادت کردن در خارج از خانه از سرگرفته شود، هر چند که تنها در گروه‌های کوچک و با رعایت فاصله دو متری از یکدیگر.

اما مدارس هم‌چنان در این کشور بسته خواهد بود.

در پایان ماه گذشته میلادی، شمار مبتلایان به ویروس کرونا در اسرائیل به نقطه اوج خود رسید، اما گزارش‌ها حاکی است که در دو هفته گذشته از میزان مبتلایان جدید کاسته شده است.

ویتنام

نماینده سازمان جهانی بهداشت در ویتنام معتقد است که واکنش سریع کشور به این بحران، مهم‌ترین عامل موفقیت است. اولین تحقیقات کشور در رابطه با ارزیابی خطرات، اوایل ماه ژانویه، بلافاصله پس از دریافت اخبار مربوط به موارد بیماری در چین انجام شد.

در کشور ویتنام فورا کمیته ملی هشداردهی و کنترل «کووید‌۱۹» به ریاست معاون نخست وزیر ایجاد شد که برنامه ملی واکنش به بحران کرونا را ارائه کرد. مدارس ویتنام از ماه ژانویه بسته شدند و ۱۶ ماه مارس قرنطینه عمومی آغاز شد. از ۲۵ ماه مارس، تمام پروازهای بین‌المللی متوقف شد. اکثر پروازهای داخلی، حرکت قطارها و اتوبوس‌ها لغو شده‌اند. افرادی که به دلیل عدم استفاده از ماسک، دیگران را مبتلا کنند تا ۱۲ سال حبس در انتظارشان خواهد بود.

انسجام اجتماعی نیز یکی دیگر از دلایل موفقیت کشور ویتنام در مقابله با کروناویروس است. نخست وزیر ویتنام اقدامات کشور جهت بازدارندگی ویروس کرونا را با اولین پیشروی بزرگ مقیاس نیروهای کمونیست در زمان جنگ با آمریکا در سال ۱۹۶۸ مقایسه کرد. افراد مسن گفتند که چنین حد همبستگی و نظم را از زمان جنگ به چشم ندیده بودند.

تا ۱۳ ماه آوریل شمار مبتلایان به «کووید‌۱۹» در ویتنام ۲۶۲ نفر اعلام شده است.

«از اولین روز‌های ورود کرونا از مرز چین به این کشور مراقبت‌های لازم بهداشتی صورت گرفت و آموزش‌های لازم برای جلوگیری از گسترش آن به مردم داد شد، در ماه دی یک ویدیو یوتوپ برای چگونگی مبارزه با کووید ۱۹ یا کرونا، به زبان ویتنامی و زیرنویس انگلیسی پخش شد که نزدیک به ۲۸ میلیون بیینده داشته است. سیستم سراسری مراقیت‌های عمومی و تجهیزات لازم برای رعایت امور بهداشتی در اختیار همه قرار داده شد. علت اصلی در یادگیری و جلوگیری از بیماری سارس در سال ۱۳۸۲ بود٬ به طوری که پس از مدت کوتاهی توانست شیوع بیماری کرونا را مهار کرده و مرزهایش را با چین باز کند و زندگی روال عادی را پیدا کند. زمانی که جامعه و برنامه ریزی در خدمت مردم و نه شرکت‌های سرمایه‌داری باشد می‌توان سریعا عمل کرد. بودجه بهداشت عمومی در سال ۱۳۹۳ در حدود ۷.۱ درصد سرانه ملی بوده ولی در زمان شروع بیماری کرونا به ۳۰ درصد هم رسید.»

سوئد

بر شمار قربانیان ویروس کرونا در سوئد ۱۱۱ نفر افزوده شد و در مجموع به ۱۵۱۱ نفر رسید. شمار مبتلایان نیز با افزایش ۶۰۶ نفر به ۱۳۸۲۲ نفر رسید.

با وجود افزایش شمار قربانیان نسبت به روز گذشته، اما اندرش تگنل، کارشناس بیماری‌های مسری در سازمان بهداشت همه‌گانی می‌گوید وضعیت تغییری پیدا نکرده و هنوز در سطحی قرار دارد که از هفته گذشته، پایین‌تر است.

آخرین آمار سازمان بهداشت همه‌گانی نشان می‌دهد شمار افرادی که در بخش مراقبت‌های ویژه بستری هستند ۱۰۵۴ نفر است که ۳۰ نفر آن‌ها از روز گذشته تاکنون به این بخش منتقل شده‌اند.

یکی از اداراتی که به‌دلیل انتشار ویروس کرونا به‌شدت زیر فشار قرار گرفته‌، اداره کاریابی سوئد است. از آغاز ماه مارس تا کنون بیش از ۸۰ هزار نفر به‌عنوان بیکار و متقاضی کار در این اداره ثبت نام شده‌ و ده‌ها هزار نفر نیز به‌طور موقت منتظر خدمت شده‌اند.

دولت برای مقابله با این مشکل تاکنون اقداماتی انجام داده که از جمله می‌توان از اختصاص کمک مالی و تضمین‌های اعتباری به شرکت‌ها برای حفظ نیروی کار خود به‌صورت کاهش ساعات کار و نیز ایجاد امکان برای استفاده از صندوق کمک‌هزینه‌ بیکاری برای کسانی که کار خود را از دست می‌دهند، نام برد.

پیش از انتشار ویروس کرونا، قرار بود اداره کاریابی، مراکزی را در نقاط مختلف کشور ایجاد کند. به این منظور، دولت به درخواست این اداره، در بودجه‌ بهاره خود هزینه‌ فوق‌العاده‌ای به میزان ۲۰۰ میلیون کرون اختصاص داد.

ماریا میندهامّار، مدیرکل اداره کاریابی می‌گوید بخش عمده‌ای از این بودجه برای اداره‌ این مراکز در سراسر کشور بوده است.

اما به‌نظر اتحادیه‌ کارمندان دولت، این بودجه که بخش زیادی از آن باید به کارکنان این اداره پرداخت شود، برای هدفی که تعیین شده کافی نیست. مدیر این اتحادیه، بریتّا لِییوُن می‌گوید با توجه به شرایط موجود، به‌نظر نمی‌رسد با چنین افزایشی در زمینه‌ بیکاری، کارکنانی که به شعبه‌ها و مراکز این اداره اعزام می‌شوند، بتوانند از عهده‌ کار خود به‌خوبی برآیند.

دولت در بودجه‌ بهاره، یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون کرون به‌صورت فوق‌العاده برای پیش‌برد سیاست بازار کار اختصاص داده‌ است، اما به گفته‌ ماریا میندهامّار با شرایطی که به دلیل انتشار ویروس کرونا پیش آمده و فشاری که از قبل بر اداره کاریابی وارد آمده بود، این اداره کار بسیار دشواری در پیش خواهد داشت.

استفان لوون، نخست‌وزیر پیش از ظهر امروز در یک کنفرانس خبری با اشاره به وضعیت دشواری که در مراکز نگه‌داری از سالمندان در ارتباط با ابتلا به ویروس کرونا به وجود آمده، تاکید کرد باید تلاش در جهت محافظت از سالمندان تشدید شود.

در این کنفرانس که وزیر اموراجتماعی، لِنا هَلِّن‌گرِن و یوهان کارلسوُن، مدیرکل سازمان بهداشت همه‌گانی نیز شرکت داشتند، از افزایش تعداد آزمایش از گروه‌هایی که بیش‌تر در معرض خطر ابتلا به ویروس کرونا قراردارند خبر داده شد.

از جمله‌ این گروه‌ها، لنا هلّن‌گرن، به ماموران پلیس و کارکنان مراکز امداد و هم‌چنین گروه‌های فعال در جامعه با هدف امکان بازگشت سریع‌تر آن‌ها به کارهای‌شان، اشاره کرد.

او هم‌چنین با اشاره به این که در هفته گذشته ۱۹۰۰۰ آزمایش انجام شده، گفت هدف دولت رساندن این میزان به ۵۰ تا ۱۰۰ هزار آزمایش در هفته است بدون احتساب آزمایشی که اینک از بیماران انجام می‌شود.

لنا هلن‌گرن در گفت‌و‌گویی با خبرنگار رادیو سوئد نیز در مورد امکان آزمایش‌های بیش‌تر و به‌‌ویژه از بیماران یا کسانی که مایل به انجام این آزمایش هستند، تاکید کرد بهتر است این آزمایش زمانی انجام شود که شخص علایم ابتلا را دارد نه بدون این علایم.

در گزارشی که اکوت واحد خبر رادیو سوئد روز۱۶ آوریل تهیه کرده، نشان داده می‌شود شمار قربانیان ویروس کرونا که در کشورهای اروپایی و آمریکا اعلام می‌شود، می‌تواند واقعی نباشد.

یکی از مواردی که در محاسبه‌ شمار قربانیان، ممکن است به درستی منظور نشود، میزان مرگ‌و‌میر به دلیل ابتلا به ویروس کرونا در خانه‌ها و مراکز نگه‌داری از سالمندان است.

اکوت، شیوه‌ گزارش‌دهی ادارات و نهادهای مسئول در چند کشور مختلف را در این زمینه مورد بررسی قرار داده است. این گزارش‌ها بیش‌تر قربانیانی را در برمی‌گیرند که در بیمارستان‌ها بستری بوده‌اند. کسانی که در مراکز نگه‌داری از سالمندان، به دلیل ابتلا به کرونا جان خود را از دست می‌دهند، معمولا کم‌تر محاسبه می‌شوند با این که شمار آن‌ها می‌تواند به چند هزار نفر برسد.

سوئد از جمله کشورهایی‌ست که شمار قربانیان در مراکز سالمندان را در آمارهای خود منظور می‌کند. بررسی گزارشگر اکوت از آمار منتشرشده در هفته گذشته در استکهلم، نشان داده است یک سوم قربانیان از سالمندان ساکن مراکز نگه‌داری از سالمندان بوده‌اند.

در آماری که بلژیک منتشر می‌کند نیز حدود نیمی از قربانیان را ساکنان مراکز نگه‌داری از سالمندان تشکیل می‌دهد، اما کشورهایی مانند بریتانیا، ایتالیا، هلند و اسپانیا که شمار قربانیان‌شان نیز زیاد است، سالمندان را به درستی در آمار خود منظور نمی‌کنند.

در آمریکا، قربانیان ویروس کرونا در مراکز سالمندان نیز در آمارها منظور می‌شوند، اما در برخی ایالت‌ها، کمبودهایی در این زمینه وجود دارد.

یوهان ییسه‌که، کارشناس بیماری‌های مسری و مشاور سازمان بهداشت جهانی معتقد است در آمارهای بیش‌تر کشورها، قربانیان مراکز سالمندان نیز منظور می‌شوند.

گزارش‌دهی متفاوت کشورها، مقایسه‌ میزان قربانیان در این کشورها را نیز دشوار می‌کند. برای نمونه دو کشور همسایه‌ هلند و بلژیک، رفتار کاملا متفاوتی در تهیه‌ آمار قربانیان دارند. برپایه‌ گزارش دانشگاه جان هاپکینز، شمار قربانیان در بلژیک با توجه به جمعیت، دو برابر هلند است. اما در هلند، آمار درستی از میزان مرگ‌و‌میر در مراکز سالمندان داده نمی‌شود، در حالی که در بلژیک، نزدیک به نیمی از قربانیان، از مراکز سالمندان هستند.

یوهان ییسه‌که نیز بر دشواری تهیه‌ آمارهای دقیق و هم‌چنین مقایسه میان کشورها بخصوص کشورهایی که شبیه هم هستند، اشاره می‌کند.

روسیه

ستاد عملیاتی مقابله با ویروس کرونا در روسیه آخرین آمار مربوط به کرونا در این کشور را اعلام کرد.

به گزارش اسپوتنیک، ستاد عملیاتی مقابله با ویروس کرونا در روسیه اعلام کرد، طی شبانه‌روز گذشته ۴ هزار و ۷۸۵ مورد جدید ابتلا به ویروس کرونا در ۷۹ منطقه این کشور به ثبت رسیده است.

بر اساس این گزارش، تاکنون ۳۶ هزار و ۷۹۳ نفر در ۸۵ منطقه روسیه به کرونا مبتلا شده اند.

این ستاد هم‌چنین گزارش داد:‌ طی شبانه روز گذشته ۴۰ مورد فوت ناشی از این بیماری به ثبت رسیده و مجموعا ۳۱۳ نفر تاکنون بر اثر این بیماری جان خود را از دست داده‌اند.

ستاد عملیاتی مبارزه با ویروس کرونا در روسیه همچنین افزود:‌ نعداد ۴۶۷ نفر نیز طی شبانه‌روز گذشته بهبود یافته و از مراکز درمانی ترخیص شده‌اند و شمار کلی بهبود یافتگان به ۳ هزار و ۵۹ نفر رسیده است.

به‌گزارش اسپوتنیک، ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه در پی شیوه ویروس کرونا فرمانی را صادر کرد که بر اساس آن تا تاریخ ۱۵ ژوئن هیچ تصمیم‌گیری در خصوص اتباع خارجی که ملزم به ترک این کشور هستند گرفته نمی شود.

در این فرمان آمده؛ از تاریخ ۱۵ مارس تا ۱۵ ژوئن سال ۲۰۲۰ اتباع خارجی و افراد بدون تابعیت در خصوص اقامت آنها در خاک روسیه، اخراج و یا انتقال به کشور ثالث تصمیمی اتخاذ نمی شود.

هم‌چنین تا ۱۵ ژوئن درباره لغو پناهندگی، پناهندگی موقت، لغو روادیدهایی که پیش از این صادر شده‌اند، اجازه کار و اجازه اقامت‌های موقت تصمیماتی اتخاذ نخواهد شد.

سرویس مطبوعاتی وزارت بهداشت روسیه، داروی چینی هیدروکسی کلروکین را همسان با همتایان روسی این دارو دانست.

به‌گزارش اسپوتنیک، سرویس مطبوعاتی وزارت بهداشت روسیه اعلام کرد: داروی چینی هیدروکسی کلروکین که در روسیه ثبت نشده است و برای معالجه بیماران مبتلا به ویروس کرونا تایید شده است، از نظر ایمنی و کارآیی با همتایان روسی خود تفاوت ندارد.

پیش از این گزارش شده بود که روسیه نزدیک به ۷۰ هزار بسته هیدروکسی کلروکین از چین دریافت کرده است و دولت دستور استفاده از این دارو را داده است. هیدروکسی کلروکین در ابتدا برای درمان مالاریا در نظر گرفته شده بود، اما ثابت شد که یک داروی ضد کووید‌۱۹ است.

وزارت بهداشت روسیه اعلام داشت: از نظر داروسازی بالینی، هیچ‌گونه مانعی برای استفاده از این دسته از هیدروکسی کلروکین‌ها وجود ندارد، زیرا در ایمنی و کارآیی با داروهایی که با نام مشابه بین‌المللی قبلا در فدراسیون روسیه ثبت شده اند، متفاوت نیستند.

بریتانیا

یک موسسه خیریه فعال در زمینه خدمات به بازنشستگان در بریتانیا می‌گوید آمار جان‌باختگان کووید۱۹ در خانه‌های سالمندان را حدود ۷۵۰۰ نفر برآورد کرده است. این پنج برابر آمار رسمی است که تاکنون دولت بریتانیا گزارش کرده بود. هم‌زمان آمار جان باختگان ویروس کرونا در این کشور روز شنبه از مرز ۱۵ هزار نفر گذشت.

مارتین گرین، مدیرعامل انجمن خیریه کِر اینگلند (Care England) به دیلی تلگراف گفته: «بدون تست گیری گسترده، بسیار دشوار است که درباره آمار قطعی و جامع سخن گفت. با وجود این، اگر ما به نرخ مرگ و میر از اول آوریل نگاه کنیم و آن را با نرخ مرگ و میر در مدت زمان مشابه سال گذشته مقایسه کنیم، آن وقت به این عدد خواهید رسید که احتمال ۷۵۰۰ مرگ مرتبط با بیماری کووید۱۹ بوده است.»

این برآورد حدود ۵ برابر رقم ۱۴۰۰ جان باخته‌ای است که دولت بریتانیا آن‌ها را به خانه‌های سالمندان این کشور نسبت داه است. آمار رسمی تعداد جان باختگان ویروس جدید کرونا در بریتانیا روز شنبه از مرز ۱۵ هزار نفر گذشته، هر چند این آمار‌(۱۵۴۶۳) تنها مربوط که بیمارانی است که در بیمارستان‌ها جان باخته‌اند و مرگ آن‌ها به طور روزانه و فوری گزارش شده است. این آمار بیانگر آن است که تنها ظرف ۲۴ ساعت گذشته ۸۸۸ نفر در بریتانیا بر اثر ابتلا به بیماری کووید۱۹ جان داده‌اند.‌(بی‌بی‌سی)

مقامات بریتانیا روز شنبه اعلام کردند که طی ۲۴ ساعت گذشته ۸۸۸ بیمار مبتلا به ویروس جدید کرونا در این کشور جان خود را از دست دادند. به این ترتیب شمار جان باختگان بر اثر ابتلا به بیماری «کووید ۱۹» در بریتانیا به ۱۵۴۶۴ نفر رسید.‌(یورونیوز)

محققان دانشگاه آکسفورد در بریتانیا نیز می‌گویند واکسنی تولید کرده‌اند که با وجود این‌که آزمایشات اثر بخشی آن برای بهبود بیماران مبتلا به «کووید-۱۹» در جریان است، تا ماه سپتامبر یک میلیون نمونه از آن را تولید خواهند کرد.

دولت بریتانیا که از این پروژه پشتیبانی می‌کند می‌گوید که هنوز ضمانتی برای اثربخشی این واکسن وجود ندارد.

انتظار می‌رود که آزمایش اولیه واکسن بیماری «کووید ۱۹» هفته آینده آغاز شود.

واکسن کرونا ساخت آکسفورد چگونه عمل می کند؟

واکسنی که دانشمندان دانشگاه آکسفورد ساخته‌اند، سیستم ایمنی بدن را آموزش می‌دهد تا مانع گسترش یک بیماری از جمله کووید-۱۹ شود.

این محققان از مدت‌ها پیش از شیوع ویروس کرونا خود را آماده وضعیتی مانند شیوع جهانی کووید-۱۹ کرده بودند. آن‌ها پیش از این از طریق مهندسی ژنتیک یک ویروس شامپانزه تولید کرده‌اند که می‌تواند زمینه ساز واکسن جدید باشد.

آن‌ها سپس این ویروس شامپانزه را با بخش‌هایی از ویروس جدید کرونا ترکیب کرده‌اند.

امید این محققان این است که این ویروس جدید سیستم ایمنی بدن را برای مبارزه با بیماری کووید-۱۹ آموزش دهد با این حال سئوال اصلی این است که آیا این واکسن واقعا موثر خواهد بود؟

پروفسور سارا گیلبرت که این تحقیقات را رهبری می‌کند می‌گوید که ۸۰ درصد مطمئن است که این واکسن موثر خواهد بود.

وی می‌افزاید: «این نظر من است. من با این فن‌آوری خیلی کار کرده‌ام. من روی آزمایش واکسن مرس‌(نوع دیگری از ویروس کرونا) به این شیوه کار کرده‌ام و شاهد بوده‌ام که این فن‌آوری چه می‌تواند انجام دهد و فکر می‌کنم که شانس خیلی زیادی وجود دارد که بر روی ویروس کرونا جدید موثر باشد.»

پروفسور آدریان هیل نیز می‌گوید: «هدف این است که هنگامی که نتایج تایید این واکسن را بدست آوردیم، یک میلیون واکسن تا ماه سپتامبر داشته باشیم و بعد خیلی سریعتر به تولید واکسن اقدام کنیم.»

محققان امیدوارند که تا چند ماه آینده از موثر بودن یا نبودن این واکسن اطمینان حاصل کنند.

با این حال محققان آکسفورد از چندین شرکت در بریتانیا، اروپا، هند و چین خواسته‌اند تولید این واکسن را حتی قبل از مشخص‌شدن تاثیر آن، آغاز کنند.

دانشمندان آکسفورد می‌گویند که هزینه‌های اولیه تولید این واکسن «ده‌ها میلیون پوند» است و تایید می‌کنند که خطر از دست رفتن این سرمایه‌گذاری پیش از مشخص‌شدن اثربخشی واکسن روی کووید-۱۹ وجود دارد.

اکثر محققان در سطح جهان می‌گویند برای تولید گسترده واکسنی موثر برای بیماری «کووید-۱۹» حدود ۱۲ تا ۱۸ زمان نیاز است.

***

کرونا ویروس در اواخر دسامبر سال گذشته میلادی در شهر ووهان چین شیوع پیدا کرد. ابتدا مقامات چین از شیوع نوعی از ذات‌الریه با منشا ناشناخته خبر دادند اما دیرتر کارشناسان به این نتیجه رسیدند که عامل ایجاد کننده آن یک ویروس جدید از نوع کرونا است.

سازمان بهداشت جهانی در ماه مارس اعلام کرده نوع جدید کرونا ویروس یک بیماری همه گیر شده است. اکنون با گذشت حدود سه ماه، میزان شیوع این ویروس در چین کاهش یافته اما این بیماری هولناک به کشورهای دیگر رخنه کرده است.

واقعیت این است که همه دولت‌های سرمایه‌داری از جمله در رابطه با فاجعه انسانی ویروی کرونا دروغ می‌گویند اما در ایران هر کس یک آهنگش می‌زند به ویژه بازر خرافات نیز بسیار داغ شده است برای مثال، شیوع جهانی ویروس کرونا را نشانه ظهور امام زمان می‌دادنند. یکی گفت کار، کار چین است، آن دیگری، خامنه‌ای گفته این ویروس را آمریکا به ایران فرستاده، علم الهدا گفته از علائم ظهور است و...

در این میان، کسی نمی‌پرسد یک ویروس چگونه می‌تواند مامور خدا باشد؟ کسی نمی‌پرسید یک بیماری چه تسبتی با ظهور امام زمان دارد؟

نتایج یک نظرسنجی در ایران نشان می‌دهد که شیوع ویروس کرونا بر اقتصاد بیش از پنجاه درصد مردم تاثیر منفی گذاشته و آن را کوچک‌تر کرده است.

مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران، ایسپا، می‌گوید که این نظرسنجی را در روزهای ۲۴ تا ۲۷ فروردین ۱۳۹۹ انجام داده که گویای آن است درآمد ۵۰.۷ درصد افراد پرسش‌شونده کاهش یافته است.

به گفته ایسپا، ۴۱.۷ درصد جامعه آماری اعلام کرده‌اند که کسب‌وکارشان در پی شیوع کرونا تعطیل شده است و ۱۳.۵ درصد نیز شغل‌شان را از دست داده‌اند.

ایسپا عنوان می‌کند که تنها ۲۶.۳ درصد افراد نمونه گفته‌اند وضعیت اقتصادی‌شان تغییری نکرده است. در عین حال که ۰.۶ درصد نیز به دلیل شیوع ویروس کرونا وضعیت اقتصادی‌شان بهبود یافته است.

طبق آمار رسمی در ایران تعداد کل جان‌باختگان ناشی از ویروس کرونا به ۵۱۱۸ نفر رسیده است. اما دولت ایران در روزهای اخیر دستور به از سرگیری فعالیت‌های اقتصادی و خدماتی داده، امری که انتقادات بسیاری را هم متوجه آن کرده است.

منتقدان می‌گویند که با بازگشایی اقتصاد جان شمار بیش‌تری از مردم به خطر می‌افتد و امکان سرایت بیماری به مراتب بالا می‌رود.

سران و مفامات حکومت اسلامی از دروغ‌کویی نیز هیچ شرمی ندارند. برای نمونه سورنا ستاری، معاون علمی و فناوری رییس‌جمهوری ایران گفت در زمینه کیت‌های تشخیص و تجهیزات پزشکی کرونا ایران برای صادرات محصولات خود آماده می‌شود.

ستاری روز یک شنبه ۳۱ فروردین‌ماه در نشست کارگروه ارزیابی رسانه‌ای مدیریت کرونا عنوان کرد: «ما در حوزه تولید تجهیزات پزشکی معتبر نظیر ونتیلاتور و دستگاه‌های مختلف اتاق عمل شاهد تحولات فوق العاده‌ای در کشوریم.»

این مقام دولت افزود: «این شرکت‌ها اکنون تاییدیه‌های لازم را دارند و می‌توانند محصولات خود را حتی به اروپا صادر کنند.»

پیش از این برخی اعضای ستاد مقابله با کرونا و دانشگاه‌های علوم پزشکی از کمبود ظرفیت بیمارستانی و تجهیزات لازم در مقابله با این بیماری خبر داده بودند.

محمد جواد ظریف در توئیتی خطاب به رییس جمهوری آمریکا گفته که ایران در چند ماه آینده دستگاه تنفس صادر خواهد کرد.

اشاره وزیر خارجه دولت اسلامی ایران به دستگاه‌هایی است که در پی شیوع کرونا نیاز به آن در بیمارستان‌ها افزایش یافته و اکثر کشورها با کمبود آن مواجه شده‌اند.

در چنین شرایطی، بازار دزدی نیز در حکومت اسلامی، هم‌چنان داغ است. روز سه‌شنبه ۲۶ فروردین رییس دیوان محاسبات کشور، بازوی نظارتی مجلس شورای اسلامی، گفته بود مجموع ارزی که در سال ۹۷ به صرافی‌ها و واردکنندگان کالاهای اساسی و غیراساسی داده شده، ۳۱ میلیارد دلار بوده است که از این رقم حدود ۴ میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلارمابه‌ازای واردات کالا نداشته است.»

اما اکنون عبدالناصر همتی می‌گوید «گزارش تفریغ بودجه سال ۱۳۹۷ دیوان محاسبات» در ماه آذر تنظیم شده و رقم ۴/۸ میلیارد دلار از آن زمان تا کنون به ۳ میلیارد دلار رسیده است.

با این حال و با وجود فساد سیتماتیک گسترده در کشور و سانسور و سرکوبگری دستگاه قضایی، هم‌چنان می‌توان پیش‌بینی کرد که کرونا از یک‌سو و حکومت اسلامی از سوی دیگر، قربانیان زیادی از جامعه ایران بگیرند!

یک‌شنبه سی و یکم فرودین ۱۳۹۹‌- نوزدهم آوریل ۲۰۲۰

Posted by l at 11:11 PM | Permalink

بذل و بخشش به سرمایه داران و خساست به کارگران / مزدک

بذل و بخشش به سرمایه داران و خساست به کارگران !
با دورود فراوان به کارگران !
فاجعه انسانی و اقتصادی شیوع ویروس کرونا ، که توسط رژیم تشدید گشته ، به اذعان آمار های رژیم بیش از ۷۶ هزار نفر را مبتلا و نزدیک به پنچ هزار نفر را کشته است و همچنان در حال افزایش است . بر تعداد بیکاران میلیونها نفر دیگر افزوده و زندگی روزمره و اقتصادی و اجتماعی کارگران و تهیدستان را به تباهی رسانده .رژیم نه تنها قدمی جهت کاهش رنج اقتصادی توده ها بر نداشته بلکه با وجود عدم کنترول شیوع ویروس توده ها را مجبور به بازگشت به سر کار های" کم ریسک" میکند تا اقتصاد سرمایه دارانه به جریان بیافتد و سرمایه داران که همچنان در کاخ های خود در امانند از سیاست های اقتصادی نولیبرالی رژیم فربه تر بشوند .
چون معاملات طلا و مسکن و خودرو در نتیجه شیوع ویروس کرونا دیگر جاذبه سود آوری برای سرمایه داران ندارد دولت در جلسات فروردین ماه تمایل به حراج صنایع انرژی ، پتروشیمی و پلاستیک .. و خدمات مالی ، بانکها ، و معادن ، فلزات ، در بازار سهام دارد تا سرمایه داران و سپاه و ... همچون گذشته ثروت بیشتری را در اختیار بگیرند . ثروتی که اساسا باید متعلق به طبقه کارگر و زحمتکشان باشد و با مالیات توده ها ساخته شده است . و همان مصائب کارگری را که در گذشته نچندان دور واگذاری شرکتهای تولیدی ، نیشکر هفت تپه و غیره ، به بخش خصوصی ببار آورد ، با شدت بیشتری شاهد باشیم .
در قبال این بخشش سخاوتمندانه رژیم به سرمایه داران ، رژیم کمال دنائت خود را نسبت به کارگران عرضه نموده است . آنهم در بحبوحه بدترین فاجعه انسانی ، البته پس از فاجعه بحاکمیت رسیدن خود رژیم ، که کارگران با فقر مطلق دست بگیربانند و قادر به تحمل تورم ویرانگر نیستند .
در حالیکه تورم به ادعای خود رژیم ۴۱ درصد است ، رژم بهمراه سرمایه داران و کارگزارانش بی شرمانه فقط سیصد هزار تومان یعنی ۲۰ درصد به حداقل دستمزد کارگران برای سال ۹۹ افزوده است و از یک و نیم میلیون تومان به یک میلیون هشتصد هزار تومان رسانده . که به گفته خود وزیر کار در مصاحبه مطبوعاتی اش دستمزد جدید فقط ۵۵ درصد مخارج زندگی کارگران را تامین میکند . در حالیکه تمامی ثروت تولید شده توسط کارگران به مالک مطلق سرمایه داران بدل میشود فقط فقر و فلاکت و بیماری و بیکاری نصیب کارگران میگردد . که این تاریخ تابناک ، سیه روزی ، رژیم های سرمایه داریست .
هر آینه که علیه این جنایات سرمایه داران اعتراض و اعتصابی بشود سرکوب و زندان و اعدام هم به فقر و فلاکت کارگران افزوده میشود .
در این میان معدودی که بعضا ادعای طرفداری از کارگر هم میکنند به سندیکا ها و کارگران انتقاد دارند که چرا مسائل کارگری و رفاهی را با گفتگو و رایزنی حل نمیکنند و به اعتصاب دست میزنند . این افراد اگر مجیز گوی سرمایه داران نباشند ، که هستند ، در خوشبینانه ترین حالت کوته فکر و ساده لوحی بیش نیستند .
زمانیکه نخ و قیچی در دست سرمایه داران و دولتشان است و با ثروت چپاول شده قادرند در طول زمان اراده خود برای خرید نیروی کار ، دستمزد ، به ارزانترین قیمت ممکن ، فقط زنده بودن برای تولید سود وثروت ، را اعمال کنند و کارگر منفرد که برای معیشت مادی روزمره آهی در بساط بغیر از نیروی کار خود ندارد چگونه میتوان انتظار گفتگوی اغناء کننده با سرمایه دارن اجبار داشت .
بیمورد نیست که کارگران در طول مبارزه خود دریافته اند که تشکل و اعتصاب ابزاری موثر برای تامین خواستهای اقتصادی و رفاهی آنهاست . و با بکارگیری این ابزار سرمایه دارن و دولتشان گوش شنوا پیدا میکنند .
تشکلهای کارگری همچون سندیکا ، اتحادیه و شورا ماحصل سالهای متمادی مبارزه طبقاطی ، منقطع و پیوسته ، کارگرانست .
اما ورای تشکلهای صنفی ، کارگران بعنوان تنها طبقه انقلابی برای مبارزه علیه سرمایه و سرمایه داران نیازمند تشکیلات سیاسی مستقل و انقلابی برای خود است که در شکل حزب ، شکل رایج کنونی ، انقلابی کارگری موجودیت میابد . حزبی نه بعنوان زائده بلکه در تقابل با احزاب بورژوائی و خرده بورژوائی قرار گیرد .
حزبی خاص طبقه کارگر ! حزبی برای ارتقاع آگاهی سوسیالیستی در طبقه کارگر و سازماندهی مبارزه علیه استثمار و برای رهایی از سیاه چاه سرمایه داری و دستیابی به جامعه بدون استثمار !
این ادعا که ، زیپ پوست هر انسان منصفی را که بشکافی کمونیست بلشویکی از آن رها خواهد شد ، و درون هر کس که منصف باشد سوسیالیسم نهفته است همانقدر عبث و بی پایه و بیهوده است که گفته شود ، سود پرستی ذاتی بشر است ، و سرمایه داری ابدی .
سوسیالیسم ماحصل منصف بودن کسی نیست ، سوسیالیسم ماحصل روند تاریخی مرحله معینی از رشد نیرویهای مولده ، بویژه بخش زنده اش ، و مناسبات تولیدی و مبارزه طبقه کارگر و تفکرات مبارزین انقلابی طبقه کارگر است .
طبقه کارگر تنها طبقه انقلابی جامعه سرمایه داریست که بر خلاف دیگر اقشار غیر کارگری جامعه ، خواهان تعدیل و اصلاح سرمایه داری نیست و خواهان و مبارز محو و برچیدن آن و بر پا ساختن جامعه سوسیالیستی است .
از این رو طبقه کارگر و فعالین انقلابی آن پذیرا ترین منبع سوسیالیسم و عامل بر پا دارنده آن هستند .
تشکیل حزب کارگری انقلابی همچون خود سوسیالیسم با مبارزه کارگران پیشرو و انقلابی و فعال سوسیالیستی امکان پذیر است . کارگران و مبارزین سوسیالیستی که در بطن مبارزه طبقاتی روزمره درون ایران آب دیده شده و با آشنائی به مختصات اجتماعی و امنیتی و ...توان ایجاد و بقاء و تداوم و گسترش حزب بدرون طبقه کارگر را دارا هستند .
اساسی ترین مزیت کارگران پیشرو و سوسیالیستی برای بنیاد و زیربنای حزب اتقلابی همانا بودن در بطن تنگاتنگ مبارزه طبقاتی است . موفق و پیروز باشید .
مزدک
۲۷ فروردین ۹۹

Posted by l at 11:05 PM | Permalink

بحثی درباره سوسیال دموکراسی و برنی ساندرز

به لحاظ ذاتی، سوسیالیسم بر دو نوع است سوسیالیسم انقلابی و سوسیال دموکراسی

الف. سوسیالیسم انقلابی:

هدف سوسیالیسم انقلابی، حل تضاد های طبقاتی از طریق انقلاب است. به عبارت دیگر مطابق نظر سوسیالیسم انقلابی، دولت که نتیجه تضادهای آشتی ناپذیر طبقات است، ماهیتی طبقاتی دارد و در اساس و جوهر خود، ابزار سلطه و دیکتاتوری طبقه حاکم و نگهبان روابط طبقاتی ذات نظام مربوطه است. بنابراین مطابق این نظر، سلطه طبقه سرمایه دار تنها با انقلاب به زیر کشیدنی است.

مطابق این نظر، کارگر کسی است که مجبور است از طریق فروش نیروی کار خود به طبقه سرمایه دار، زندگی کند و دستمزد خود را، بصورت زمانی (ساعتی، روزانه، هفتگی، دو هفتگی و یا ماهیانه و غیره) دریافت کند.

از نظر این سوسیالیسم، نظام سرمایه داری، در حقیقت غلبه و حاکمیت سرمایه یعنی کار مرده بیگانه شده، انباشته شده و در گردش، در دست یک اقلیت سرمایه دار، بر کار زنده اکثریت نیروی کار است. در این جا حتی ذاتی ترین و چکیده ترین مفهوم آزادی در نظام سرمایه را می توان دید. نیروی کار مجبور است از بین نمایندگان آنان، یکی را برای فروش نیروی کارش و اگر این اجازه را داشته باشد، عده ای را برای حکومت کردن بر خود، انتخاب کند. و این درحالی است که سرمایه داری، جلوه وارونه ای از آن ارائه می دهد و حکومتش را خدمت گذار و سرمایه دارش را کار آفرین می خواند. در حالیکه در این سر گردنه، سرمایه، صرفا برای افزایش خود، محتاج نیروی کار است و در سوی مقابل، نیروی کار برای نان شبش به انتخابی کاملا نابرابر تن می دهد. سرمایه در جفت گیری اش با نیروی کار،، زالو صفت است و فاخته وار تخم گذاری می کند.

از این نظر، شعار پنهان سرمایه، سرمایه دار و سرمایه داری اینست: در انتخاب آزادی: یا گرسنه بمان و بمیر یا به قرارداد استثماری ما تن بده و دستمزدی بخور نمیر داشته باش. موفقیت سوسیالیسم در گروی حل بنیادین این مسئله است یعنی از بین بردن اجبار انسان برای کالا کردن نیروی کار خود و این یعنی نفی اجبار در تمامی روابط نظام سرمایه، یعنی نفی نظام و از جمله و در اساس، نفی میلیتاریسم آن.

ب. سوسیال دموکراسی:

از نظر این نوع سوسیالیسم، دولت، ماهیتی فراطبقاتی دارد و طبقات می توانند در آن در سازشی با هم به سر برند. این سوسیالیسم با قرار دادن رفورم و پارلمانتاریسم در برابر انقلاب، ماهیت ضد انقلابی خود را در جلوه ای سوسیالیستی پنهان می کند و به این ترتیب با تکیه بر برخی خواست های سوسیالیستی در چارچوب نظام سرمایه، توده هارا اینگونه فریب می دهد که همه آنچه را که سوسیالیسم انقلابی می تواند به شما بدهد ما بدون انقلاب و فقط با رای گیری در همین نظام سرمایه به شما می دهیم. آنها از این تحلیل ماهوی که تضاد های [کار، سرمایه] و [کارگر، سرمایه دار]، آشتی ناپذیرند طفره می روند. راه حل آنها جایگزین کردن انقلاب علیه سرمایه با رفورم در سرمایه است که با طرحهایی رفورمیستی مانند کسب امتیازاتی برای هزینه های عمومی و رسیدن به دولت های رفاه مشروط به حفظ ذات نظام سرمایه همراه است و این در شرایطی است که تاریخ معاصر نشان داده است که هرگاه سرمایه داری بتواند آن امتیاز ها را پس می گیرد و نیولیبرالیسم خود را حاکم می کند.

یعنی سوسیال دموکراسی، همان سوسیالیسم سازشکار است که اصل برایش سازش با بورژوازی میلیتاریست در برابر انقلاب است و هرجا توانست راه حل فریبنده خود را که نهایتا از اجزایی نیم بند از شکل های سوسیالیستی تشکیل شده است برای پیش گیری از انقلاب بکار می برد. البته سوسیال دموکراسی دورو دارد از یک سو به سرمایه دارها می گوید که اگر اصلاحات نکنیم سیل انقلاب همه را خواهد برد و از سوی دیگر به توده ها وعده رفاه می دهد. آنها این کار را تحت عناوین و شعارهایی چون عدم خشونت انجام می دهد. سوسیال دموکراسی می خواهد تضادهای ذاتا آشتی ناپذیر طبقه کارگر را آشتی پذیر جلوه دهد. سوسیال دموکراسی در مورد خشونت نیز دورو است مخالفت سوسیال دموکراسی با خشونت توده ها علیه نظم سرمایه هم یک سویه است و شامل خشونت سازمان‌یافته ماشین نظامی سرمایه نیست.

نکته دیگر این است که نیروهای مسلح حافظ یک نظام، نه تنها به لحاظ فرماندهی بلکه به لحاظ سازمانی، آموزشی و فرهنگی نیز وابسته به آن نظام هستند. این نیروها، جزیی از روابط حاکم آن نظام هستند و این روابط، جزیی از وجه تولید آن نظام هست.

بنابراین، کلیت ماشین سرکوب باید در تمامیتش خرد و سرنگون شود. زیرا ذات یک نظام که وجه تولید آن است نمی تواند بدون دگر گونی انقلابی با ذاتی دیگر جایگزین شود.

سوسیال دموکراتها، ذات نظام سرمایه را خوب میدانند و ایراد آنها فقط به شکل است.

هنر و ظرافت انقلابیون در این است که بتوانند ضمن رسوا کردن سوسیال دموکراتها، خواسته ها را نه نفی بلکه به برنامه های انقلابی تبدیل کنند و خواهان فراروی از خواسته های رفورمیستی به خواسته های انقلابی باشند یعنی آنها را به استراتژی انقلابی گره بزنند و در دیالکتیک و تضاد [رفورم، انقلاب]، فراروی از رفورم به انقلاب را هدف قرار دهند.

به این ترتیب جایگاه برنی ساندرز در سوسیال دموکراسی امریکا و سازش محوری او با مرکزیت حزب دموکرات، چیزی غیر منتظره نیست. گرچه سرمایه داری امریکا هنوز در موقعیتی قرار نگرفته است که در سرکوب انقلاب به بن بست رسیده باشد و به سرمایه گذاری در چنین سوپاپ اطمینانهایی روی آورد.

اما صرف نظر از توهمات سوسیال دموکراتیک، بیدار شدن توده ها و جاذبه سوسیالیسم برای آنها ستودنی است گر چه این آغاز راه است ولی جوی برای تابو شکنی و نشو نمو اندیشه های انقلابی فراهم شده است و این موضوع، ساندرز را از دیگر فراکسیونها متمایز می کند. البته گذشته از نقش مثبت تابو شکنی در حرف، نقش منفی و عملی برنی ساندرز در این است که با طرح پاره ای شعار های نیم بند سوسیالیستی، توده ها را مجذوب می کند و سپس حتا بدون اینکه سازش و معامله مشخص و مشروطی در مورد همان خواسته ها مثل آموزش عالی رایگان یا بیمه پزشکی رایگان انجام داده باشد آنها را در بزنگاه به مسلخ دموکراتهایی چون هیلاری کلینتون و یا جو بایدن می برد و همه شعار ها و سوسیال دموکراسی نیم بند را، بی چون و چرا در برابر شعار مقابله با ترامپ، زیر پا می گذارد و به این ترتیب به نوعی به سوسیال دموکرات های حامی خود نیز خیانت می کند.

این بحث با استفاده از روش شناسی و بخصوص دیالکتیک [پدیدار، ذات] و وجه تولید به عنوان ذات نظام ها انجام شده است. برای آشنایی بیشتر با این مقولات، می توانید به عنوان های زیر در پیوند پایین صفحه زیر مراجعه کنید:

[ت]- دیالکتیک [ذات، پدیدار] و گذار پدیدار ها به یکدیگر

[د]- دیالکتیک وجه تولید یا ذات نظامها

وجه تولید: [نیروهای مولده، مناسبات تولید]

دیالکتیک [ذات، پدیدار] و چرخه ارزش افزای زندگی سرمایه

چهار گذار چرخه زندگی سرمایه

Posted by l at 11:02 PM | Permalink

جمهوری کلاهبرداران و شیادان!

در حالیکه تاخت و تاز ویروس کرونا همچنان بیرحمانه ادامه دارد و در ابعادی بزرگ مناسبات اقتصادی و اجتماعی جهانیان را با تغییراتی کلی مواجه کرده است و همه کشورهای مربوطه مدعی هستند که تمامی ذخایر و منابع مالی خود را برای مقابله با این ویروس در نظر گرفته اند, در ایران سونامی دروغ و فریبکاری از جانب دست اندرکاران حکومتی همچنان ادامه دارد. ابتدا با فشار نیروهای قضائی و امنیتی همانند جلاد زندانیان سیاسی ( رئیسی ) آمار رسمی و دولتی مبتلایان و کشته شدگان این بلای خانمان برانداز بشکلی وسیع تنزل داده شد و در پرده ای از پنهانکاری مضاعف فرو رفت و سپس با ارائه این آمار دروغین مرحله آغازین خروج از قرنطینه و آغازعادی سازی اعلام شد و هم اکنون نیز با خرافه پراکنی و جن یابی! تلاش میکنند این حقیقت مرگبار زمینی را به اجنه و آسمان و دنیای ماوراء طبیعه اتصال دهند و دامان بشدت آلوده خود را پاک جلوه دهند.

روزی نیست که اخبار شگفت انگیز! اختراعات سپاه پاسدارن و منبر نشینان حکومتی در شبکه های خبری و سامانه های اطلاعاتی خود و دنیای مجازی منتشر نشود و موجی از واکنش ها را بر نیانگیزد. اخیرا نیز خبری در ارتباط با اختراع دستگاه کرونا یاب گزارش شده است و یا شیوع کرونا را به ظهور ( امام زمان ) نسبت میدهند. جمهوری اسلامی که بدرستی میتوان انرا جمهوری شیادان نیز نامید با خرافه پراکنی و خرافه پروری این روزها نه تنها بدنبال فریب و اغوا عمومی توسط رسانه های خودی هست بلکه در تلاش است تا با سوء استفاده های مالی از این موقعیت مبالغ بسیار نجومی را به جیب وابستگان خود سرازیر نماید.

دستگاه کذایی کرونا یاب بسیجی که در دنیای مجازی به فروشنده درب قابلمه به سپاه پاسدارن معرفی میشود, صدها میلیون تومان برای مردم ما هزینه برداشته است که اخیرا فیزیکدانان ایرانی را به واکنش واداشته است.پزشکان ایرانی نیز به درمانگری کرونا با توسل به خرافات از سوی بخشی از طیف شیادان اعتراض کرده اند. در این وانفسا اما آنچه در دنیای فراموشی قرار گرفته است و رفته رفته بی فریاد خاموش میشود همانا کودکان کار و بویژه حاشیه نشینان هستند که گاها نمیدانند موضوع چیست اما قربانی بی واسطه سودجوئی حکومتیان در مقابله با این ویروس مرگبار هستند.

این در حالی است که اخیرا بدنبال یک افشاگری مشخص شده است که حدود چهار میلیارد و هشتصد میلیون دلار ارز دولتی که برای واردات در نظر گرفته شده بود و اغلب در اختیار 32 مورد حقیقی و حقوقی ( بخوانید وابستگان دولتی و سرمایه داران ) قرار داده شده بود به یغما رفته و کالائی بازاء آن وارد نشده است. این ارقام نجومی را تنها در قیاس با وقایع دیگر در کشورمان میتوان بخوبی فهمید. آنزمان که در ارتباط با تعیین حداقل دستمزد کارگران و زحمتکشان کشورمان حکومتیان تنها فقر را میان آنان تقسیم میکنند و تهیدستان وکودکان کاری که در شرایط قرنطینه تا نیمه شب به زباله گردی در خیابانها مشغولند.

شرایط نابرابر و بشدت ظالمانه کنونی برای کارگران از سوی احمد آ به بهترین شکل بیان شده است.( از بالاترین )

بزرگ ‌ترین مشکل کارگران ایران، همدستی حکومت با کارفرما هستش. از ما هیچ حمایتی نمی‌شه. بخوایم اعتراض هم بکنیم، زندونی می‌شیم. اون وقت خونواده‌هامون همین نون بخور و نمیر رو ندارن؛ تازه آواره زندان و دادگاه هم می‌شن. یعنی در واقع نه راه پیش داریم نه راه پس. به نوعی گروگان گرفته شدیم. باور کنید نظام سرمایه‌داری اسلامی خیلی کثیف‌تر و بی‌رحم‌تر از هر سیستمیه

اشاعه جهل و خرافات همزاد روی کار آمدن حاکمان اسلامی بوده است و هدفی جز استثمار و سرکوب و غارت منابع مالی کشورمان نداشته وجزئی از سیستم ستم و استثمار این نظام در چهل و یک سال گذشته بوده است. نا رضایتی ها و اعتراضات کارگران و زحمتکشان و ستم دیدگان اما همچنان انباشته و افزون تر خواهند گشت. جمهوری اسلامی طی سه سال گذشته دو انفجار عمومی و سراسری را با توسل به سرکوب و کشتار و ایجاد وحشت سپری کرده است و پایه های بشدت لرزان حاکمیت خود را استوار نگه داشته است و انفجار اجتماعی آتی قطعا ابعادی بسیار فراتر از خروش عمومی آبان 98 خواهد داشت و تومار جنایات پنهان و نهان جمهوری شیادان و همدستان سرمایه داران را پایانی خواهد بود.

منتشر شد

Posted by l at 10:59 PM | Permalink

صدای پای برده داری نوین جهانی

صدای پای برده داری نوین جهانی
پیش به سوی سوسیالیسم جهانی

حمله به انسان های بی فاع، شکنجه و خفه کردنشان با ویروس کرونا ، طبق برنامۀ از قبل تعین شده همچنان جاری است. اگر چه آغازگران این جنگ بیولوژیک جهانی علیه مردم بی دفاع جهان، سعی در انحراف اذهان و پنهان کردن جنایت بزرگ خود هستند، ولی انسان های هوشمند خوب می دانند که در بررسی یک واقعه نه فقط اسناد رویداد، بلکه سابقه و اهداف متهمین از یک سو، و سودی که از این رویداد نصیب آنان می شود را نیز باید در نظر گرفت
اگر چه شیوع ویروس کرونا اواخر 2019 شروع شده است ولی اهدافی که برنامه ریزی و تولید آن را در بر می گیرد به سال های بسیار دور بر می گردد. و سابقۀ آمریکا بسیار اسف انگیز است.
از 1940 ، آمریکا دارای برنامۀ وسیع جنگ بیولوژیک بوده است.
در 6 و 9 اوت 1945 بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی ،
از ۱۹۹۹، آمریکا سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی "سی بی دبلیو" اش را علیه کشورهای فیلیپین، پورتوریکو، ویتنام، چین، کره شمالی، لائوس، کامبوج، کوبا، پناهندگان قایقی هائیتی، و همسایه خود کانادا، بکار برده است.
از شهروندان آمریکایی در هر مرحله به عنوان موش آزمایشگاهی استفاده کرده است آمریکا بخاطر استفاده از ارتش های نیابتی خود، جهت پخش سلاح های شیمیایی و میکروبی، مانند آنچه که در عراق و سوریه اتفاق افتاد، نیز شناخته شده است.
از ۱۹۹۹، انتشار چندین ویروس مختلف ادامه داشته است، که تصور می‌شود اغلب آن‌ها دست‌ساز انسان بوده اند.

مهمترین هدف ازاینهمه جنایت آمریکا، سلطه بر جهان و غنایم آن بوده است.
در1949 اولین نشست گروه بیلدربرگ با سران اکثر ممالک جهان در هتل بیلدربرگ آمستردام برگزار شده است. کار این گروه که مغز متفکر آن، دولت در سایۀ آمریکا است هر دو سه سال یک بار، با تشکیل پنهانی و دادن دستور ها به سران ممالک و برنامه ریزی برای سلطه بر جهان ، همچنان جاری است. انتخاب روسای ممالک تحت سلطه، ورئیس جمهور آمریکا نیز از همین صافی دولت در سایۀ آمریکا می گذرد. کالج ها که تحت نفوذ مستقیم دولت در سایه است، رای نهایی رامی دهند!
ترامپ فاشیست برای انجام کار های کثیف انتخاب شده است. کار هایی که تا کنون هیچ رئیس جمهور آمریکا، اجرای آن را قبول نکرده است از این قرار اند:
لغو تمام قرار دادهای بین المللی
لغو قرار داد منع سلاح های کوتاه و میان برد هسته ای با روسیه،
لغو برجام ،
لغو قرار دادهای فلسطین و هموار کردن راه حکومت اسرائیل بر کل خاک فلسطین با پایتختی ارشلیم،
لغو قرار دادهای 1925 و 1974 بر منع تولید سلاح های بیولوژیک،
یکی از قوانین سلطگری صهیونیست ها، ماندن در تاریکی تا دقیقه ای که هیچ نیرویی و حیله ای نتواند زیر پایشاان را خالی کند است، حال یقینا وضع خود را محکم و مطمئن یافته اند که یکی بعد از دیگری، علنا اظهار نظر می کنند ؟
چند روز پیش هنری کیسینجر نظریه پر داز و از اعضای دولت در سایه آمریکا ، نجات سرمایه داری را مهمتر از نجات مردم اعلان کرده و واکسیناسیون جهانی را اجباری اعلام کرده است. و تهدید کرده که اگر کار ها به آرامی پیش نروند بر خورد نظامی خواهد شد. منظور او از کار ها چیست؟ آیا واکسن زدن اجباری ، نظامی خواهد شد!؟
و نوع واکسنی که بیل گیتس،یکی دیگر از اعضای دولت در سایه در صدد تهیه بیلیونی آن است دارای نانو چیپ، نوعی شناسه هویتی و قلاده خواهد بود. و حتا تداخل در امر بود و نبود انسان می تواند در آن منظور شود. اسناد مکتوب از اهداف و تصمیمات موجود، حاوی آینده ای روشن برای انسان نیست. دانشمندانی از نقاط مختلف، تزریق واکسن ضد کرونا را غیر ضروری اعلان کرده اند. ولی از جهتی دیگر، نوکران صهیونیست ها هم اعلان کرده اند، 6 ماه دیگر حملۀ تازۀ ویروس کرونا شروع خواهد شد. و تا 4 سال آینده این شرایط ادامه خواهد داشت. و هیچ دارویی اثر بخش نخواهد بود. مگر واکسن!
یا روشن این که، آنقدر ادامه خواهند داد تا مردم دنیا به ورود چیت نانو در بدن خود رضایت بدهند.
جنگ بیولوژیک با مردمی که مجهز به هیچ سلاحی نیستند آغاز شده است. و در کنار آن تحلیل قوای دولتها و فقیر تر شدن مردم جهان و ثروتمند تر شدن برخی دیگر در جریان است. و رویای تسخیر تن و جان مردم جهان با نانو چیت و تبدیل آنان به رباط ،عقیم سازی و صدور فرمان مرگ یا هر چیز دیگر، در حال تکوین است.
مسابقۀ سرنوشت ساز ساخت واکسن، با تأثیری نه کمتر از تاثیر بمب اتم نیز جاری است. اهداف عریان گروه بیلدر برگ، توسط هنری کیسنجر بیان شده است. " حفظ نظام سرمایه داری از حفظ زندگی مردم مهمتر است. " ولی آنچه که پیش روست دیگر نظام سر مایه داری نیست، نوعی نظام برده داری نوین است.
شرکت آمازون 24 میلیار دلار ، فقط در ماه گذشته به ثروتش افزوده است. و این در جایی است که تمام نهاد های بین المللی هشدار از آمار فزایندۀ گرسنگان جهان می دهند.
و این جهتی است که جهان به سوی آن رانده می شود.
در این مرحله، تنها پاد زهر این جنایت هولناک، انقلاب سوسیالیسم جهانی است.
این ویروس جز آنانی که در حیطۀ مورد نظر تزریق واکسن شده اند، همانطوریکه همه شاهد بودند، بلا استثنا به همه، منجمله هواداران سیاست های آمریکا نیزحمله ور شد. بنابراین وضعیت ناهنجار کنونی، اتحاد همه گان را علیه حامیان سرمایه داری در جهان طلب می کند. تشکیلات واحد مرکزی برای استقرار سوسیالیسم در هر کشوری از ضروری ترین اقدامات کنونی است. وقت 1 سال تا 1.5 سال تا آمادگی واکسن بسیار فشرده است. مرگ میلیارد ها انسان برنامه ریزی شده است.
سوسیالیسم جهانی …راه نجات انسان است
سکتاریسم …اهرم ضعف و شکست انسان است

womens-power.farah-notash.com
www.farah-notash.com
Women’s Power

Posted by l at 10:57 PM | Permalink

چینی‌ها باید پاسخگو باشند

دربارۀ منشاء ویروس کرونا حرف و حدیث بسیار است و ناتمام. در این بین آن نظری که دخالت انسان را در ساختار انواع ابتدایی و شناخته شدۀ ویروس کرونا که به پیدایش ورژن کنونی و عالمگیر این ویروس منجر شده است محتمل می‌داند، برای این قلم اعتبار بیشتری دارد. بخصوص اینکه معتقد باشیم که این دخالت و پژوهش و آزمایش، به قصد تهیه سلاحی بیولوژیک انجام گرفته است.

به طور خلاصه باید گفت که چینی‌ها در انستیتوی ویروس‌شناسی شهر ووهان، احتمالاً به سفارش بخش‌هایی از قوای نظامی آن کشور، مشغول ساختن و تولید به اصطلاح سلاحی میکروبی بوده‌اند که بر اثر سهل‌انگاری و نقص تمهیدات ایمنی و حفاظتی، نمونۀ دستکاری شده به بیرون از لابراتوآر نشت می‌کند و فاجعه می‌آفریند. ماجرایی شبیه به سناریوهای هالیوودی اما واقعی.

مطلبی که مهم است بدانیم این حقیقت است که فقط چینی‌ها نبوده‌اند که در حال انجام آزمایش برای تولید سلاح میکروبی بوده باشند. می‌توان حدس زد که همزمان و حتی از سال‌ها سال پیش، قدرت‌های بزرگ مشغول چنین فعالیت‌هایی بوده اند و این از بدشانسی چینی‌ها است که قرعه به نام آنها افتاد. وگرنه هر کسی که به ماهیت توسعه‌طلبانۀ قدرت‌های کنونی جهان، همچون آمریکا و روسیه و انگلستان و فرانسه و حتی کانادا و مخصوصاً اسرائیل، توجه داشته باشد، می‌تواند درک کند که همزمان تمام آنها در حال انجام پروژه‌ها و آزمایش‌هایی شبیه به این بوده و هستند. به طوری که ممکن بود چنین ویروسی از لابراتوآرهای متعلق به پنتاگون یا آزمایشگاه‌های ارتش روسیه خارج شود؛ یا در نتیجۀ تحقیقات دانشمندان اسرائیلی بوجود آمده و گریخته و منتشر شود. در هر صورت این بدشانسی چینی‌ها چیزی از مسئولیت آنها کم نمی‌کند.

نکتۀ دوم اینکه باز می‌شود حدس زد که در آزمایش‌ها و دستکاری‌ها در ساختمان ویروس کرونا، با توجه به قصد و نیت نظامی و تسلیحاتی بانیان آن (یعنی تأثیرگذاری بیشتر بر نیروهای متخاصم و هدف) پایه و اساس کار در این تحقیقات، نقشۀ ژنتیک نیروهای دشمنِ فرضی بوده است. و لابد از دیدگاه چینی‌ها این دشمن فرضی باید مردم آمریکا و اروپا بوده باشند. اکنون هم شاهدیم که بیشترین تلفات و خسارت‌ها در آمریکا و اروپای غربی به وقوع پیوسته است.

حرف آخر اینکه مسببان و مقصران چنین فاجعه‌ای هولناک، با پیامدهای ناگوار انسانی و خسارت‌های عظیم اقتصادی، می‌باید پاسخگو باشند. این حادثه به هر دلیل و علتی که روی داده باشد، از جمله به قصد تولید سلاح، به سبب اهمال و بی مسئولیتی و یا سیاست‌بازی و پنهان‌کاری... در هر حال دولت چین مقصر و مسئول این بحران است. لازم است که جامعۀ جهانی با حداکثر استفاده از اهرم‌ها و فشارهای بین‌المللیِ حقوقی و سیاسی و اقتصادی، دولت چین را ملزم به جبران زیان‌های وارد شده به گروه‌های انسانی و کشورها و دولت‌ها کند.

خوشبختانه این اتفاقِ بایسته، یعنی اقدام قضایی و شکایت از دولت چین، زمزمه‌هایش آغاز شده و باید امیدوار بود که رفته رفته اوج گیرد و به سرانجام و نتیجه‌ای متناسب با این فاجعۀ جهانی منجر شود.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

سیامک مهر (پورشجری)

siamakmehr1960@gmail.com

https://gozareshbekhakeiran.blogspot.com

Posted by l at 10:54 PM | Permalink

April 18, 2020

نگراني جهان از شيوع ويروس ديگر در آينده!

حال ، مي خواهيم به بررسي شيوع ويروس "كوويد ١٩ معروف به كرونا" و جنگ بيولوژيك دوباره بين دوقدرت جهاني يعني "آمريكا و چين" بپردازيم تا بينيم ، چگونه ويروسي به ابعاد ١٥٠ نانومتر توانست خود را از ووهان چين به سراسر جهان بكشاند؟! امروز شاهد هستيم كه نه تنها آمريكا كه بريتانيا و كشورهاي ديگر جهان با نگاه ديگري به چين بزرگ نگاه مي كنند. آيا در آينده ، چين و يا كشورهاي قدرتمند ديگري مي توانند به شكل ديگري با ويروس ديگري و بخاطر رقابت اقتصادي و سبقت گرفتن از هم ، دنيا را بهم بريزند؟! آيا اين آسيب جهاني را بايد حاصل گلوباليسم دانست؟! در دنياي گلوباليستی كشورها نه تنها از رقابت دست مي كشند كه براي پيشي گرفتن از رقباي خود دست به هر كاري مي زنند تا در جايگاه بهتري قرار گيرند، حتا اگر اين برتري باعث تلف شدن ميليونها انسان شود! در گذشته هم شاهد بوديم كه بريتانيا با محاصره اقتصادي ايران و بوجود آوردن قحطي كه منجر به تلف شدن بيش از ٩ ميليون ايراني شد چقدر راحت و بي سر وصدا دنيا را بي خبر از اين جنايت بزرگ گذاشت !امما امروز ديگر در دنياي گلوبال و با وجود شبکه های اجتماعی هر كشوري هم كه بخواهد بر خلاف آب شنا كند و يا كشوري را تحت فشار خود قرار دهد براحتي نمي تواند دست به جناياتي چون گذشته بزند.شايد كشور چين از جنگ با ژاپن تجربه تلخي را پشت سر گذاشته باشد كه امروز بعد از خط و نشان كشيدن آمريكا براي آنها و گوشزد كردن عدم اتفاقات و عجايب قرن بيستم در اين قرن و به تقابل كشيدن چين در دنياي گلوباليست ، كاري كرده است كه چيني ها به سيم آخر بزنند تا شايد بتوانند استراتژي سياسي/ اقتصادي خود را به رخ جهان بكشند. دست زدن به شيوع ويروس مي تواند يكي از آنها باشد تا كل جهان را خبردار كند كه مردم جهان، ما امروز حرف اول را مي زنيم ، ما را تحريك و روابط را متشنج نكنيد! گزارش روز پنجشنبه ٢٨ فروردين، خبرگزاری رویترز، این خبررا که روزنامه وال استریت ژورنال برای نخستین‌بار اينطور منتشر کرده، كه می‌تواند به وخیم‌تر شدن روابط متشنج آمریکا و چین منجر شود؛ به ویژه اینکه واشنگتن، پکن را متهم کرده شیوع ویروس همه‌گیر کرونا (کووید-۱۹) در جهان در پایان سال گذشته میلادی، نتیجه سوء رفتار چین است!

وزارت امور خارجه آمریکا در گزارشی مدعی شد، چین با وجود تاکیدش بر پایبندی به معاهده‌های بین‌المللی که انفجارهای هسته‌ای را منع می‌کند، ممکن است انفجارهای هسته‌ای محدود انجام داده باشد. اين خبرها را داشته باشيد تا به خبرهاي قبل از شيوع ويروس كوويد ١٩ (كرونا) برگرديم .به مجمع جهانی يعني داووس سوئيس مي رويم تا به برخوردهاي ترامپ نگاه ديگر از زاويه ديگري داشته باشيم !

چند هفته قبل از بحران كوويد ١٩ دونالد ترامپ در مجمع جهاني اقتصاد ، در داووس سوئيس( بهمن٩٨) ،گفته بود ؛ آمريكا پاكترين آب را دارد و عظمت خدارا ياد آوري كرده بود! ترامپ، به يك تريليون درخت كه در آمريكا كاشته شده است اشاره كرد و قدرت رهبري درختان را به رخ جهان كشيد! ترامپ در آن مجمع گفته بود؛ اين زمان بدبينى نيست كه زمان خوشبختي است، زمان اميد و عمل است بايد تمامي بد بيني ها را كنار گذاشت. در ادامه گفت :آنها مي گويند در آينده بحران جمعيت خواهد بود!!به راديكاليهاي سوسياليست اجازه نخواهيم داد كشورمان را ويران كنند!آنها بازار رونقي نمي خواهند. نكته جالب در اين سخنراني ترامپ در اينجا بود كه ما بزرگترين دستاوردهاي علمي از واكسن و پنيسلين Penicillin را بدست آورده ايم ! ( بحران جمعیت و واکسن )ما در آينده كارهايي خواهيم كرد كه در آينده خواهيد شنيد ، ما پاسخ ها را پيدا كرده ايم . ترامپ از شاهكارهاي آمريكا باز تر گفت او اشاره به عجايب قرن ٢١ نكرد امما گفت عجايب قرن گذشته كمتر خواهد بود!او ادامه داد اگر ما خلاقيت داسته باشيم كارگرها به آمالهايشان دسترسي پيدا خواهند كرد! ترامپ در داووس بزرگنمايي ( آگرانديسمان) و اقتصاد آمريكا را در جهان بهترين معروفي كرد. بطوريكه سي ان ان كه رابطه خوبي هم با ترامپ ندارد در زير نويس خود چنين نوشت:"ترامپ در داووس، اقتصاد آمریکا در دوره ریاست جمهوری خود را جار زد."

ترامپ مدعی شد: آمریکا امروز تولیدکننده شماره یک نفت و گاز در جهان است که کسی به پای آن نمی‌رسد و دیگر آمریکا نیاز به واردات نفت ندارد و این درحالی است که کشورهای اروپایی برای انرژی دست و پا می‌زنند! از طرف ديگر ،ترامپ درباره توافق تجاری نفتا هم گفت: این بدترین توافق تجاری بود و من توانستم در عرض یک هفته دو توافق با چین و کانادا و مکزیک داشته باشم.نكته مهمي كه بايد به توجه كرد اينجاست ، مسئله بحران و واکسن را در یک جا مطرح میکند از طرفی گویل به او بر خورده است و (ترامپ )راحت به همه توهين میكند چنان توهينى كه گوئيا ، چين در صدد انتقام برآمدن بود! شايد هم مي گويد؛ حالا كه آمريكا خود را قدرت برترين اقتصادي جهان مي داند و مي خواهد اين گونه به تسخير جهان دست يابد،بهتر است جهان را بهم بريزيم ! در حمله اي كه ترامپ در داووس به چين كرد مي بايد شاهد پرتاب چنين ويروسي در جهان باشيم ! به گزارش زير توجه كنيد!

رئیس جمهوری آمریکا که طبق گزارش نشریه آمریکایی واشنگتن پست، ۱۶ هزار حرف دروغ و گمراه کننده در سه سال اخیر زده است، در ادامه گفت : آمریکا قویترین اقتصاد جهان است. در آمریکا اقتصادی ساخته ام که برای همگان است. مردم و شرکت ها و کارخانه های به سوی آمریکا باز می‌گردند و هیچ جای جهان بهتر از آمریکا برای سرمایه گذاری نیست!

ترامپ مدعی شد که وضعیت اقتصادی آمریکا در شرایط کنونی در بهترین وضعیت خود قرار دارد که تاکنون در تاریخ این کشور سابقه نداشته است. نكته مهم اينجاست كه ترامپ ، چين را مستقيمن مورد خطاب قرار ميدهد! وی افزود: چین تا پیش از ریاست جمهوری من از تعامل تجاری با آمریکا بسیار سود برد اما من به تقابل با آن پرداختم و این کاری بود که دولت های قبل انجام ندادند! اين چنين موضع گيري هايي از اعتبار افتادن رئیس جمهور، قدرت آمریکا در تاثیرگذاری بر دیگر کشورها را کاهش می دهد.

تارنمای روزنامه گاردین هم چندی پیش در نوشتاری به رفتارهای متناقض و چندگانه رئیس جمهوری‌آمریکا اشاره کرده و نوشته است: «... ترامپ به رهبران منتخب اروپا توهین می‌کند... بی‌شرمانه طرف مقام‌های برزیل را گرفته...از اوضاع کشمیر در هند چشم‌پوشی می‌کند... به دنبال تغییر رژیم در ونزوئلاست... موارد نقض حقوق بشر در عربستان را نادیده گرفته... به دنبال تضعیف سازمان ملل و قوانین بین‌المللی است... برجام را یک طرفه نقض می‌کند... به غارت قطب شمال پرداخته و به بحران آب‌ وهوا و تخریب محیط زیست دامن می‌زند... او به طور مداوم خارج از خط و کنترل است.

این سیاستی که ترامپ از سال ۲۰۱۷ با حضور در مسند ریاست جمهوری، ‌ ایجاد کرده، فقط تشدیدکننده بحران در سیاست خارجی است ...» این جنگ جهانی است امما بدون شلیک گلوله ای گه با کشته های فراوانی همراه خواهد بود ،جنگی که به بحران جمعیت خاتمه می دهد ولی بحران اقتصادی و اجتماعی گسترده ای در سطح جهان خواهد داشت!

آنطوریکه آمریکا می گوید و چین را عامل شیوع این ویروس می داند، سوال اينجاست، از كجا بايد دانست اگر چنين ويروسي با تغييراتي در RNA و شيوع آن در مبداء ووهان ،بدون انتشار در شهرهاي ديگر چين، توانسته اند ماهرانه آنرا به بيش از ١٩٠ كشور ديگر هدايت كنند و جهان را چنين آلوده كنند، فردا ويروسي را با مشخصات ديگري به بيرون از چين پرتاب نكنند؟ همانطوريكه چيني ها از هم اكنون خبر از شيوع ويروس ديگري را در بهار آينده مي دهند! آيا مي توان گفت جنگ جهاني بدون شليك گلوله اي که در جريان است ، ادامه خواهد یافت ؟! آيا جهان بايد توسط قدرت هاي جهان در نگراني هميشگي بسر برد؟آیا زندگی قرنطینه ای در آینده عادی خواهد شد؟

Posted by l at 09:13 PM | Permalink

April 17, 2020

برخیز! ای داغ لعنت خورده، برخیز ... در باره حداقل دستمزد کارگران در سال ۱۳۹۹

برخیز! ای داغ لعنت خورده، برخیز

در باره حداقل دستمزد کارگران در سال ۱۳۹۹

تعیین حداقل دستمزد کارگران، آنهم در سال “کرونائی”، به میزان ۱ میلیون و ۸۳۵ هزار و ۴۲۶ تومان واقعا صدای آژیر قرمز است. فاجعه ای است که زندگی طبقه کارگر ایران را در معرض تهدید و نابودی و فروپاشی بیش از پیش قرار داده است. خود مقامات رژیم اسلامی گفته اند که خط فقر بطور رسمی بالای ۳ میلیون و ِ۵۰۰ هزار تومان است. افزایش اسمی ۲۱ درصدی دستمزدها برای سال ۱۳۹۹، در مقایسه با نرخ رسمی تورم، یعنی ۴۱ درصد افزایش قیمت مایحتاج اولیه زندگی کارگر، در واقع کاهش و نه افزایش است.

اما همین نرخ ۲۱ در صد و ۴۱ درصد گمراه کننده است. چون با معیار ۲۱ درصد، حداقل دستمزد حدود ۳۲۰ هزار تومان نسبت به سال قبل افزایش یافته است. در حالی که حتی اگر “هزینه سبد کالاهای اساسی” را طبق برآورد بانک مرکزی، مبنا بگیریم، یعنی ۵ میلیون تومان برای هر خانوار ۳/۳ نفره( که من اینجا تعداد را برای نشان دادن دامنه تعرض رژیم اسلامی به معیشت کارگران، حتی بیشتر و ۴ نفر فرض میکنم)، با وارد کردن ضریب تورم ۴۱ درصد به هزینه این سبد، به عدد نزدیک به ۳ میلیون و نیم قبل از تورم ۴۱ درصدی میرسیم. یعنی در مقابل ۲۱ درصد افزایش حداقل دستمزد به میزان ۳۲۰ هزار تومان، هزینه کالاهای اساسی ۱ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان، بالا رفته است. بنابراین حتی اگر رژیم اسلامی و شورای عالی کار، درست به تناسب نرخ تورم، حداقل دستمزها را هم اضافه میکردند، هنوز شکاف بین قدرت خرید کارگران و هزینه کالاهای اساسی بسیار وسیع باقی میماند. خود عدد درصد بطور مطلق “راز” این شیادی سرمایه داری را پوشیده نگاه میدارد. همانطور که معاون وزیر اقتصاد رژیم ادعا کرده است، حداقل دستمزد را گویا بطور واقعی تا نرخ ۳۳ درصد اضافه کرده اند! عوامفریبی در مورد همین نرخ ادعائی ۳۳ درصد، فقط با هدف کم کردن تفاوت با عدد ۴۱ است. اما روشن است که این شامورتی بازی با اعداد مثل حکایت آن شیاد است که روی دیوار عکس مار میکشید. صد درصد افزایش حداقل دستمزد سال قبل، یعنی ۱ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان را مبنا بگیرید، تا متوجه شوید تازه به ۴۱ درصد نرخ تورم نزدیک میشوید. در دنیای واقعی و در متن زندگی، ۴۱ سرمایه داران و رژیم اسلامی هنوز قدری بزرگتر از ۱۰۰ کارگران است! با اینحال اکروبات بازی اقتصاد دانان مزدور و مزًور رژیم، نتوانست ابعاد فاجعه ای که شیرازه زندگی طبقه کارگر را نشانه گرفته است، پنهان کند. به این نکته خواهم پرداخت که توصیه ها از جانب “بسیج دانشجوئی” برای ورود جنایتکار حرفه ای، رئیسی “قاضی القضات” به مساله حداقل دستمزد، چه اهدافی را تعقیب میکند.

تصمیم “شورای عالی کار”- که مبناء حداقل دستمزد را برای سال ۱۳۹۹ تصویب کرده است-، در “غیاب” نماینده تشکلهای زرد “کارگری” رژیم و از طریق “رای گیری” بین نماینده دولت( یعنی وزیر کار) و کارفرما، اتخاذ شد. البته باید متوجه بود که ترک جلسه از جانب گماردگان رژیم اسلامی و نشان دادن یک نارضایتی از سوی “نماینده کارگران”؛ که در جامعه “بپیچد و سرو صدا” کند، حرکتی بسیار حساب شده و معنی دار در راستای سناریوئی است که از جانب بسیج داشجوئی رونمائی شده است.

به اعتراف نهادهای وابسته به رژیم، حدود ۴ میلیون کارگر روز مزد و یا قرارداد موقت و تمام کارگران کارگاه ها با تعداد کمتر از ده کارگر، حتی از دایره شمول این رای گیری بین وزیر کار و نمایندگان کارفرما، بیرون افتاده اند. بهانه ظاهرا این است که در “شرایط تحریم ها”، دولت منابع لازم مالی را در اختیار ندارد. با همه اینها در جریان تعیین حداقل دستمزد سال ۹۹، کارفرماها، بازهم به اعتراف رسانه هائی مثل “جوان” که به جناح ولایتمدار تعلق دارد، از این حمایتهای دولت و بانک ها برخوردار هستند:

– صدور مجوز افزایش قیمت محصول؛

– ارائه ارز ارزان قیمت برای واردات مواد اولیه و واسطه‌ای و سرمایه ای،

– تسهیلات ارزان قیمت ارزی و ریالی،

– معافیت‌های مالیاتی و بخشش دیر کرد سود تسهیلات بانکی و؛

– تهاتر بدهی‌ها به مجموعه‌های دولتی با مطالباتشان از مجموعه‌های دولتی.

در مورد فقدان منابع و یا کمبود، این سوال بارها و علنا و در رسانه ها و در مجلس اسلامی مطرح شده است که طی ۱۲ سال حضور “اصولگرایان” در مجلس اسلامی، جامعه شاهد بوده است که دولت به لطف نفت بالاى صد دلار، درآمدى سرشار داشت. اما هنوز معمايى بزرگ است كه بيش از ۷۰۰ ميليارد دلار درآمد نفتى چه شد؟

حالا که صحبت از واحد دلار است، بگذارید همه بدانند که معنی حداقل دستمزد سال ۹۹ چیست؟

مبلغ ۱ میلیون و ۸۳۵ هزار و ۴۲۶ تومان حداقل دستمزد یعنی ۱۲۰۰ دلار که دستمزد فقط دو روز یک کارگر کارخانه تولید شامپو فرش در جزیره کوچک باربادوس در دریای کارائیب است. تنها همین یک قلم ۷۰۰ میلیارد دلاری را در نظر داشته باشد، سبد معیشت را هم نه فقط برای کارگران، که برای همه خانوارهای ۳/۳ نفره در تمام ایران، در همان سطح برآورد شده توسط بانک مرکزی یعنی ۵ میلیون تومان به حساب آورید، و سپس ببینید با همین رقم ناچیز “سر به نیست شده”، در همین بحران کرونا، چه کارها نمیتوان کرد؟ که نه تنها سطح معیشت تمام شهروندان پائین نیاید، بلکه علاوه بر افزایش دستمزد کارگران، میتوان تمام حقوق و دستمزد کارمندان و مراکز کار را مستقل از اینکه سر کار بروند و یا بخاطر مبارزه با ویروس کرونا، در خانه بمانند، تامین کرد. با یک حساب سرانگشتی متوجه خواهیم شد که فقط آن رقم ۷۰۰ میلیارد دلاری برای تامین حدود ۳ سال و نیم هزینه زندگی کل کارگران ایران کفایت می کند. اگر آمار بسیج دانشجوئی را مبنا بگیریم و نه ما سوسیالیستها که ممکن است “اغراق” کنیم، طبقه کارگر با خانواده هایش، نیمه جمعیت ایران را تشکیل میدهد. بنابراین مبلغ مذکور برای تامین یک زندگی آسوده تمام شهروندان ایران طی بیش از ۱ سال و نیم کفایت میکند. یعنی اگر رژیم جمهوری اسلامی واقعا به سلامت شهروندان جامعه فکر کند، با بخش فقط کوچکی از دارائی های موجود در جامعه، میتواند ضمانت کند که در مبارزه با ویروس کرونا مردم تمام اقدامات احتیاطی طی بیش از یک سال و شش ماه را رعایت خواهند کرد و هیچکس نگران وضعیت معیشت خود نخواهد بود. علاوه بر اینکه دستمزد کارگران در همه بخشها، اعم از کار دائم یا موقت، به نسبت تورم اعلام شده رسمی نیز واقعا افزایش یابد(یعنی ۴۱ سرمایه داران با ۱۰۰ کارگران مساوی شود). این تازه در شرایط تحریم ها و با توجه به آن بخش کوچک از درآمدهای “ناپدید شده” ناشی از فروش نفت است. مشخص است که میزان دارائی ها و تروت جامعه و هزینه های سنگینی که صرف بقاء ارکان های اسلام سیاسی میشوند، بسیار بسیار بیشتر از ۷۰۰ میلیارد دلار است.

نا گفته پیداست که رفع تحریمها در درجه اول مردم ایران را بویژه در ایام بحران کرونا، یاری خواهد داد و پزشکان و پرستاران و کادر درمانی واحدهای پزشکی، همچنانکه تاکنون نشان داده اند، با امکانات بیشتر و با خیال راحت تر قادر خواهند بود به وظایف انسانی خود ادامه بدهند. در نتیجه روشن است که با توجه به اعداد و رقم و آمار و به اتکاء منابع خود رژیم اسلامی، تحریم ها ربطی به تعیین و تصویب حداقل دستمزد تا حد نزدیک به ۵ برابر پائین تر از خط فقر، و “کمبود منابع” ندارد.

این حد از تعرض افسارگسیخته به حق حیات شهروندان جامعه ایران و هجوم وحشیانه به زندگی و معیشت طبقه کارگر، چنان زمُخت است که نهادهائی مثل “بسیج دانشجوئی” به منظور جلوگیری از انفجار خشم جامعه، خواهان ابطال تصمیم شورای عالی کار و ورود “قاضی القضات” به مساله شده اند. چه، با وحشت و هراس آگاه اند که خیزش آن نیمه مولد و زحمتکش جامعه، آثاری از حاکمیت اسلام سیاسی و سلطه اقتصاد مشتی آقازاده ها و زعفرانیه و فرمانیه نشین ها و پورشه سواران را باقی نخواهد گذاشت. بخوبی میدانند چشم انداز یکه تازی “رانت خواران” و بورس بازان و دلالان بازار و بنگاههای خرید و فروش خود روهای لوکس و شخصی و آن “وزیر کار” آنها در ” شورای عالی کار” تیره و تار خواهد شد. از رئیسی، یعنی موجودی که برای حفظ امنیت همان قشر انگل، در هیات مرگ قتل عام سال ۱۳۶۷ انبوهی از مدافعان شریف حقوق کارگران و زحمتکشان را به قتل رساند و زیر آوار مدفون کرد، تقاضا کرده اند که بار دیگر و به شیوه دیگری به وظیفه شرعی اش در حفظ ارکان اسلام سیاسی، عمل کند. بسیج دانشجوئی هشدار داده است چنان رفتاری با “جامعه ۱۴ میلیونی کارگری” که با خانواده هایشان “نیم جمعیت” جامعه ایران را تشکیل میدهند، امنیت حاکمیت را با تهدید جدی روبرو میکند. چه، نهادهای بسیجی و امثال روزنامه جوان، به یک “تعجب” نیز اشاره کرده اند که تمام شهروندان جامعه در زندگی فلاکتبار روزانه زمینه آن را تجربه میکنند:

وزیر اقتصاد جمهوری اسلامی از وجود -۱۷ هزار هزار میلیارد تومان-(تکرار کلمه “هزار” اشتباه تاپپی نیست) دارائی های دولت در استان های مختلف کشور، “تعجب” کرده است. کاملا روشن است که تصمیم دارند، پیشاپیش، خود را آماده سازند، تا، حتی با انحلال شورای عالی کار، اوضاع را “مهار” کنند.

به منظور اینکه کنترل اعتراضات مردم و در این مورد معین، وضعیت معیشت و دستمزد کارگران، به دست جناحهائی از رژیم اسلامی نیافتد، به منظور اینکه دوستان دروغین طبقه کارگر در لابلای تبلیغات علیه “نئولیبرالیسم”، دشمنان واقعی طبقه کارگر ایران را از تیر رس مبارزات و طرح خواستها و مطالبات خویش، پنهان نکنند، باید به میدان مصافها در زندگی همانطور که مردم با درد و زجر و شکنجه و تباهی جسمی و روحی تجربه میکنند، وارد شد. دشمنان طبقه کارگر ایران، همانها هستند که برای تحکیم سلطه اسلام سیاسی، طی هشت سال جنگ تعداد زیادی از کارگران زبده و متخصص جامعه ایران را به قتلگاه فرستادند، همانها هستند که مجتمع بزرگ صنعتی هپکو را به لانه کبوترها تبدیل کردند و انبوهی کارگر صنعتی این”نگین اراک” را بیکار کردند، همان هائی هستند که مدافعان راستین حقوق طبقه کارگر را در قتل عامهای سال های ۱۳۶۰ و ۱۳۶۷ از دم تیغ گذراندند، همان هائی هستند که اکنون ”قاضی القضات”اند و قبلا مثل “پور محمدی” و “موسوی تبریزی” وزیر “دادگستری و عدل اسلامی” و رئیس “دادگاه” انقلاب بوده اند.

در متن فلاکتی که با تعیین”حداقل دستمزد” برای طبقه کارگر، زندگی و مُقدرات جامعه را تهدید میکند، در بستر محروم کردن جامعه و انسانهای شریف و وفادار به سلامت شهروندان از همه امکانات برای مواجهه با ویروس کرونا، احتمال آویزان شدن به هر”تخته پاره” در این حالت استیصال، برای نفس حیات و صیانت نفس مطلقا کم نیست.

هشدار بسیج دانشجوئی در مورد حداقل دستمزدها، و درخواست “ورود” جنایتکار حرفه ای چون رئیسی به این مساله، برای طبقه ما و همه مدافعان شریف و صمیمی حقوق طبقه کارگر، نیز “هشدار” است. همینکه نماینده های رژیم در “شوراهای اسلامی”، از مذاکره با وزیر کار و نماینده کارفرما، امتناع میکند و به نشانه “اعتراض” اطاق را ترک میکند، نشان میدهد که بسیج دانشجوئی را مناسب تر از دوایر سپاهی و امنیتی برای آمادگی “نظام”؛ و تدارک راههای “عبور از بحران”، تشخیص داده اند. هشدار در مورد خطری که به معنی واقعی “بقاء” حاکمیت اسلام سیاسی را تهدید میکند، قرار است در پاسخ به احساس مسئولیت بسیج دانشجوئی، به گوش جان سران برسد. تا با قربانی کردن حتی همان شورای عالی کار راهی برای جلوگیری از تخاصم بین”نظام و مردم و کارگران” و یا کج کردن مسیر نارضایتی ها به سوی جناحهائی از خود حاکمیت اسلام سیاسی، مهندسی کنند. این هشدار نشان میدهد که نقطه امیدهای بیرون از اراده مستقیم خود انسان مولد و مبتکر و خلاق را چگونه میخواهند به سوی توهم به “مقامات” منحرف کنند. خیلی روشن است که قصد دارند روحیه انتظار و خرافه را در اذهان انسانهای گرفتار در منگنه فقر و بیکاری و گرسنگی، به سوی راه حلهای مطلوب خود کج کنند. قصدشان و نقشه و برنامه شان، اشاعه عدم اعتماد به نفس و توکل به تکًدی گری و گدائی از مسئولان “نظام” در هیات انسانهای مستاصل، ناتوان، عاجز و درمانده و فاقد اختیار و به عنوان “امت اسلامی”، چشم انتظار “یارانه” و احسان و خیرات و “قرض الحسنه” اسلامی است.

توجه داشته باشیم که همین دوستان دروغین کارگران، در میدان “روشنفکران” مدافع “اصلاحات” حاکمیت اسلام سیاسی در ایران و در لحظات و دوره های حاد شدن جدال بین اردوی کار و سرمایه، با نشان دادن خطر”مداخله امپریالیسم”، “نئولیبرالیسم”، “خشونت طلبی” و با توضیح ظاهرا دلسوزانه و پیچیده در عبارت پردازیهای آکادمیک و در لفافه “تحلیل کارگری” از “درسهای تلخ انقلاب ۵۷”… همواره “فعال” شده اند. تاریخ عروج و افول جایگاه و موقعیت این لایه از روشنفکران را در دایره کش و قوس های تنازع بین جناحهای رژیم اسلامی بر سر شیوه های بقاء قرار بدهید. متوجه خواهید شد که در لحظات خطیر و قطبی شدن فضای سیاسی و حاد شدن کشمکش طبقاتی، از جمله مصافها بر سر حداقل دستمزد، چگونه کوره آتش “رهنمود”ها در جهت سازش طبقاتی، دست شستن از منافع طبقاتی به خاطر”میهن”، و دفاع از حاکمیت اسلام سیاسی به دلیل تحریمها و خطر جنگ و مداخله “امپریالیستها در کشور عزیزمان ایران”، مدًاحی ها با تم و روضه کارگرپناهی، داغ میشود.

دشمنان ما اقرار میکنند که نیروی ما عظیم است، میگویند دستکم نیمه جمعیت هستیم، از وحشت انفجار خشم ما، دستپاچه شده اند.

خیال میکنند میتوانند به کمک” لطف الهی” ویروس کرونا، قدرت عظیم ما را که بویژه در سال ۱۳۹۷ با ۱۷۰۰ مورد اعتراض کارگری در مراکز تولیدی و خدماتی و توسط بازنشستگان، برای اولین بار فضای سیاسی جامعه را تحت تاثیر قرار داد، طبقه ما را به موقعیت بینوایان و مسکین ها عقب برانند. هنوز سایه سنگین اعتصاب و راهپیمائی و تجمع اعتراضی همزمان چندین هزار کارگر دو مجتمع صنعتی نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز بر اذهان سران رژیم اسلام، کابوس شان است.

خیر! به این اهانت و تحقیر به نفس موجودیت طبقاتی مان تن نخواهیم داد. ما، “مستضعف” نیستیم.

قدرت خود را به رسمیت بشناسیم و به نیروی مان، خود نیز اعتماد کنیم.

۱۲ آوریل ۲۰۲۰

iraj.farzad@gmail.com

www.iraj-farzad.com

Posted by l at 08:44 PM | Permalink

در یک نگاه! نان و جان در اختیار جانیان!

در یک نگاه!

نان و جان در اختیار جانیان!

نظم استثمارگر کاپیتالیستی بر نان و جان اکثریت عظیم بشریت کره زمین تسلط دارد. همین پدیده وارونه، پایه ای ترین تناقض و درد اجتماعی گریبانگیر انسانیت است. اما از آن تراژیک تر وقتی است که نان و جان انسان در کنترل جانیان جمهوری اسلامی، همپالگیهای هیتلر و موسولینی و صدام حسین و فاشیستهای شناخته شده جهان باشد. دو مورد تصمیمات این هفته سردمداران جمهوری اسلامی به نحو شاخصی ضدیت عمیق آنها با جان و نان و معیشت شهروندان جامعه ایران را نشان میدهد.

۱- حداقل دستمزد: بعد از مدتها مانور و بحث و پروپاگاند و فضا سازی حول مساله "حداقل دستمزد" یک مشت جنایتکار ضد کارگر و ضد مردم، به نیابت از دولت ضد انسانشان خم به ابرو نیاوردند، به زندگی میلیونها انسان کارکن و مزدبگیر تیغ زدند. به اصطلاح "نرخ دستمزدی" را اعلام کرده اند که آشکارا چندین بار زیر خط فقر است. ننگ و نفرت بر جانیانی که خود میدانند، معنی عملی تصمیم آنها تحمیل گرسنگی و مرگ بر خانواده های کارگری است.

این دستمزد نیست، اعلام چندرغاز مقرری تحت نام گمراه کننده "دستمزد" است. بیشرمانه لاف میزنند که گویا ۲۱ درصد به حقوق سال قبل افزوده اند، اما افزایش تکان دهنده گرانی در همه سطوح مختلف نیازمندیهای خانواده کارگری، افزایش سرسام آور نرخ تورم، و رقم چندبار زیر خط فقر حقوق سال قبل را قلم میگیرند. خودشان میدانند رقم تعیین شده چند بار زیر خط فقر است. این نه افزایش دستمزد بلکه کاهش دستمزد و تلاش جنایتکارانه برای کاهش قدرت خرید کارگران است. به همین دلیل همپالگیهایشان در خانه کارگر و نمایندگان به اصطلاح کارگری در "شورایعالی کار سه جانبه گرا" هم با اهداف عوافریبانه و خاص خود جسارت امضای برگه تحمیل فقر افسارگسیخته و مرگ را بر کارگران نداشتند. اینها با ترفند امضا نکردن اولا میخواهند وانمود کنند که "مدافع کارگرند و کوتاه نمیایند" و به عبث فکر میکنند میتوانند آبروی هیچ وقت نداشته ای برای خود دست و پا کنند. فکر میکنند با این پُز میتوانند آبی بر آتش خشم و نفرت کارگران بپاشند و در مقابل نفرت و اعتراض علیه این تصمیم مانع درست کنند. ثانیا از همین الان با فضا سازی عبث، به انتظار بازنگری در مورد این تصمیم در میانه سال دامن بزنند! میخواهند عملا به تثبیت این تصمیم تحت نام بازنگری رسمیت دهند. این یعنی ادامه همان شغل ناشریف "سوپاپ اطمینانی" در راستای جاری شدن سیاستهای به غایت ضد کارگری جمهوری اسلامی، کار کثیقی که در طول عمر جمهوری اسلامی به آن مشغول بوده اند.

در هر حال آنچه به نام "دستمزد" تعیین شده، حتی به معنای رایج کلمه در مناسبات کار و سرمایه "دستمزد" نیست، بلکه تحمیل گرسنگی و مرگ بر مزدبگیران جامعه است. تعرض به سفره هم اکنون خالی کارگران به سبعانه ترین شکل در شرایط فاجعه بار دوره ویروس کرونا است. دوره ناهموار تهدید کرونا موقتی است و به پایان میرسد. تردیدی نیست، طبقه کارگر و مزدبگیران جامعه امسال آگاهتر و متحدتر از هر زمانی "حداقل دستمزد" اعلام شده جمهوری اسلامی را مردود اعلام میکنند. ایستادگی و مبارزه علیه این تعرض معیشتی را به مبارزه همه جانبه علیه فقر و بیکاری و گرسنگی گره میزنند. نفرت و خشم تلنبار شده را به انفجار اجتماعی سازمانیافته و هدفمند برای جارو کردن کاپیتالیسم و جمهوری اسلامی در ایران تبدیل خواهند کرد.

۲- دستور بازگشت به کار در دوره کرونا: در شرایط گسترش روزمره کرونا و تلفات هر روزه و نگران کننده آن، جمهوری اسلامی از زبان رئیس جمهور جبون و دروغگویش "بازگشت به کار" را اعلام کرده است. نسل کشی انبوه انسانها در ابعاد پیش بینی نشده حاصل این سیاست ضد انسانی خواهد بود. روحانی جنایتکار خود به پیامدهای این سیاست معترف است. در جمع جانیان نشسته در "شورای امنیت ملی شان" گفته: "اگر دو میلیون نفر هم بمیرند" این سیاست را باید اجرا کنند. چرا؟ چون وحشت کرده اذعان دارد، چرخه تولید و سود اندوزی سرمایه به گردش در نیاید، در ابعاد ۳۰ میلیونی با نفرت و اعتراض روبرو میشوند. بی پرده اعلام میکنند برای کسب سود و فقط سود میلیونها انسان باید تلف شوند! ننگ بر این سیستم و سران ضد انسان آن. بن بست و ناکارایی و ناتوانی جمهوری اسلامی در اداره جامعه در شرایط کرونا زدگی به واضحترین شکل خود را نشان داده است. از معدود کشورهایی است نه تاکنون و نه از این ببعد ظرفیت رعایت استانداردهای مقابله با این ویروس را ندارد. فجایع اتفاق افتاده تاکنونی و چشم انداز مرگ و میر انبوه و گسترده انسانی مستقیما بر عهده جمهوری اسلامی است. چنانکه اقدامات نهادها و کانونهای همیاری انسانی شکل نگرفته نبود، ابعاد فاجعه بسیار مخربتر و تکان دهنده تر میبود. واقعیت اینست تراژدی بزرگی شهروندان جامعه تحت حاکمیت جمهوری اسلامی را تهدید میکند. جمهوری اسلامی با سوء استفاده از دوره موقت عدم تجمع و تحرک مبارزاتی مردم جان به لب رسیده میخواهد این تراژدی را تحمیل کند. با ابتکار و خلاقیت جدید، با بسیج افکار عمومی در داخل و خارج، باید علیه این تراژی هولناک ایستاد. جمهوری هار اسلامی را باید موظف به رعایت استانداردهای شناخته شده تامین سلامتی و معیشت شهروندان کرد. اما درس اصلی این وقایع اینست، خشم و نفرت و انزجار تلنبار شده را به نیروی سازمانیافته و روشن بین جارو کردن جمهور اسلامی تبدیل کنیم. یکبار برای هیشه نان و جان مردم ایران را از چنگ جمهوری اسلامی رها کرد.

***

Posted by l at 08:43 PM | Permalink

دروغ و فریب و نیرنگ حکومت اسلامی و سپاه پاسداران آن!

https://youtu.be/VX3f4KkF9Os

«انسان‌ها نادان به دنيا مى‌آيند نه احمق؛

آن‌ها توسط آموزش،

احمق می‌شوند!»

راسل

مقدمه

وزارت بهداشت حکومت اسلامی ایران تازه‌ترین اخبار تلفات کرونا را اعلام کرد. بر اساس این گزارش ۴۹۵۸ نفر بر اثر ابتلا به کرونا تا به امروز جان‌باخته‌اند. تنها در شبانه‌روز گذشته ۸۹ نفر.

کیانوش جهانپور که روز جمعه ۲۹ فروردین به روال معمول آمار رسمی کرونا در ایران را ارائه می‌داد، از شناسایی ۱۴۹۹ بیمار در طول ۲۴ ساعت گذشته خبر داد و گفت تعداد کل بیماران مبتلا به ۷۹۴۹۴ نفر رسیده است.

او هم‌چنین مدعی شد که تاکنون ۵۴۰۶۴ نفر از بیماران بهبود یافته‌اند و ۳۵۶۳ نفر از بیماران هم در وضعیت شدید این بیماری قرار دارند.

این آمار در حالی به صورت روزانه توسط سخنگوی وزارت بهداشت اعلام می‌شود که در روزهای اخیر حتی برخی مقامات حکومت اسلامی اذعان کرده‌اند که آمار واقعی مبتلایان و درگذشتگان بسیار بیش‌تر از آمار رسمی است.

روز سه‌شنبه ۲۷ فروردین علیرضا رئیسی، معاون بهداشت وزیر بهداشت، با اعلام این که امکان برآورد دقیق همه مبتلایان به ویروس کرونا در هیج کشوری نیست، گفت: «این که چندین برابر آمار اعلام‌شده مرگ داریم، قطعاً درست است.»

اشاره رئیسی احتمالا به برآورد مرکز پژوهش‌های مجلس بود که در روزهای گذشته با انتشار گزارشی بر اساس تخمین‌ها اعلام کرد که آمار واقعی تعداد افراد جان‌باخته حدود دو برابر و آمار مبتلایان بین ۸ تا ۱۰ برابر آمار اعلام شده توسط وزارت بهداشت است.

شمار کل مبتلایان به ویروس کرونا در جهان از مرز دو میلوین نفر عبور کرد. دو هفته پیش این رقم یک میلیون نفر بود. دانشگاه جانز هاپکینز آمریکا شمار قربانیان بیماری کووید ۱۹ را حدود ۱۳۰ هزار نفر تخمین می زند. این در حالی‌ست که صحت آمارهای ایران، روسیه و چین مورد تردید است.

مقامات سه کشور بزرگ غربی آمریکا، انگلیس و فرانسه، دولت چین را به پنهان‌کاری در باره شیوع ویروس کرونا متهم کرده و می‌گویند پکن باید به سئوالات جدی در این زمینه پاسخ دهد.

به‌دنبال اعتراض کشورهای غربی، سخنگوی وزارت خارجه چین امروز هرگونه پنهان‌کاری در باره ویروس کرونا را رد کرد.

این در حالی‌ست که کارگروه کنترل و پیش‌گیری از بیماری شهر ووهان واقع در استان هوبه‌(چین) امروز جمعه ۱۷ آوریل، اعلام کرد در شمارش تلفات ویروس «کووید۱۹» در این شهر اشتباه رخ داده و شمار جان‌باختگان را به‌طور ناگهانی در حدود ۵۰ درصد افزایش داد!

به این ترتیب آمار روزانه قربانیان کرونا در چین که برای هفته‌ها ثابت و در حدود ۳۳۰۰ نفر بود، امروز به ۴۶۰۰ نفر رسید. شهر ووهان با ۱۱ میلیون جمعیت به مدت ۱۱ هفته در قرنطینه کامل بود.

سپاه پاسداران حکومت اسلامی دستگاهی با نام «مستعان» را عرضه بازار خرافات کرده است. قرار است این دستگاه هر گونه ویروسی را از فاصله صدمتری شناسایی کند. این اقدام سپاه موجی از اظهارنظرهای طنزآمیز به‌راه انداخته است.

یک مثل تاریخی این است که می‌گویند چگونه در زمانِ جنگ یک عده پول‌دار شدند! امروز در ایران شاهد اختراعات دستگاه تشخیص کروان توسط سپاه پاسداران تا جن و دعا و تبلیغ و فروش داروهایی هستیم که هیچ تاثیری در درمان کرونا ندارند.

اکنون داروهایی را با تبلیغات گسترده وارد بازارِ سیاه ایران کرده‌اند که با قیمت‌های باورنکردنی «۲۷ میلیون تومان برای ده عدد قرص» به فروش می‌رسانند.

چند روز پیش تلویزیون حکومت اسلامی نمایش «خَیرین» را نشان داد که کارخانه تولیدِ ماسک‌اش را افتتاح می‌کرد. از سوی دیگر، بازار سیاه ماسک آن‌قدر گسترده شده که محصول ماسک این کارخانه هم به کمک بازار سیاه ماسک خواهد رفت.

«خیرین»، کارخانه‌های پارچه‌باقی و نساجی را دولت بسیج کرده تا بیش از ظرفیت داخلی ماسک تولید کنند. به‌هر حال باید گفت که کرونا در ایران فقط کشتار نمی‌کند، بلکه عده‌ای از مقامات حکومتی و برخی نهادهایشان را هم به‌زودی ابر میلیاردر خواهد کرد!

سپاه پاسداران هم بر سر کشف دستگاه تشخیص کرونا از صد متری جنجالی راه انداخته است در حالی که تمام آزمایشگاه‌های و دانشمندان مهم جهان هنوز در این مورد جرات اظهارنظر کردن ندارند و هنوز این همه تلاش‌های آزمایشگاهی جهان به کشف ویروس ضد کرونا نائل نشده‌اند.

آش آن‌قدر شور شده که جهانپور معاون و سخن‌گوی وزارت بهداشت مجبور شد اعلام کند: «اختراع سپاه هنوز از هیچ کجا تائید نشده است.»

وقتی دروغ و ریا و خرافات در حاکمیت نهادینه است و قلدری و پول‌پرستی ضلع دیگر آن‌ست، چنین پدید‌هایی حاید تعجب ندارد!

ویروس‌یاب سپاه و شکوفایی استعداد سربازان گمنام امام زمان

خبر شاهكار جديد فرمانده سپاه را خبرگزاری‌های حکومت مانند فارس، مهر و تسنيم حذف كردند.

فرمانده سپاه پاسداران از دستگاهی رونمایی کرده که بنا بر ادعاها «دانشمندان بسیجی» ساخته‌اند و می‌تواند با ایجاد میدان مغناطیسی نه تنها ویروس کرونا، بلکه هر ویروسی را از راه دور و بدون خون‌گیری در ۵ ثانیه شناسایی کند. این دستگاه صاحب نام شد: «مستعان» در معنای کسی که از او یاری می‌خواهند.

علی خامنه‌ای، رهبر حکومت اسلامی شنبه ۳ فروردین طی سخنانی که از صدا و سیمای حکومت اسلامی ایران پخش شد با تکیه بر قسمتی از آیه ۱۱۲ سوره‌ انعام احتمال داد که جن و انس دست در دست هم ویروس کرونا را در ایران همه‌گیر کرده‌اند.

سردار پاسدار حسین سلامی، فرمانده کل سپاه پاسداران همراه با غلامرضا سلیمانی، فرمانده سازمان بسیج چهارشنبه ۲۷ فروردین در مراسم رونمایی ویژه‌ای شرکت کرد: رونمایی از دستگاهی که بسیجی‌ها ساخته‌اند و ادعا می‌کنند قدرت تشخیص ویروس کرونا در محیط را دارد.

سلامی این دستگاه را که «مستعان» نامیده شده است، وسیله‌ای کاملا ایرانی معرفی کرد که توسط محققان و نخبگان بسیجی ساخته شده است و می‌تواند در مدت پنج ثانیه در فاصله یک و نیم کیلومتری تا شعاع ۱۰۰ متری، ویروس کرونا را شناسایی کند: «این دستگاه در عین حال که ساده به‌نظر می‌رسد، از فن‌آوری‌های بسیار مدرنی استفاده کرده است. این سامانه با استفاده از ایجاد میدان مغناطیسی و استفاده از ویروس دو قطبی درون دستگاه، هر نقطه‌ای از محیط که تا شعاع ۱۰۰ متر آلوده باشد، آنتن این دستگاه در مقابل آن نقطه قرار می‌گیرد و در عرض پنج ثانیه می‌تواند نقطه آلوده را کشف کند.»

غلامرضا سلیمانی نیز درباره شکل‌گیری ایده اختراع این دستگاه صحبت کرد: «ما در سازمان بسیج در حال حاضر همه حمایت‌ها را در موضوع علمی پژوهشی روی کرونا گذاشته‌ایم. از همه کشور ایده‌هایی گرفتیم که یکی از عالی‌ترین ایده‌ها، دستگاهی بود که امروز توسط این گروه علمی و نو آور خدمت‌تان معرفی کردیم.»

فرمانده ‌کل سپاه تصریح کرد: «مزیتی که این دستگاه دارد این است که هیچ نیازی به گرفتن خون ندارد و از راه دور این تست را انجام می‌دهد و هوشمندانه عمل می‌کند و قادر است سطوح را به‌خوبی تشخیص دهد و انسان‌هایی را که به این ویروس آلوده هستند شناسایی کند و تشخیص دهد و در عین حال برای ضدعفونی‌های هوشمند نیز کاربرد دارد تا بی‌جهت نقاط غیرآلوده ضدعفونی نشوند، از سوی دیگر برای غربالگری‌ها در مقیاس گسترده کاربرد دارد.»

سلامی خاطرنشان کرد: «آن‌طور که این دستگاه تاکنون در بیمارستان‌ها تست شده نزدیک به ۸۰ درصد دقت عمل دارد و ان‌شاءالله در آینده توسعه‌های بیشتری نیز داده خواهد شد و قادر خواهد بود که هر نوع ویروسی را تشخیص دهد.»

در مراسم رونمایی، اغلب حاضران ماسک به چهره دارند و یکی از حاضران برای امتحان ویروس‌یاب جلو می‌آید. در یک دست او چیزی شبیه یک بشقاب کوچک ماهواره‌ای قرار دارد و در دست دیگر او دستگاه کوچکی است که یک آنتن بلند روی آن نصب شده است. ظاهر دستگاه بیش‌تر شبیه اسباب بازی است. یکی دیگر از حاضران با بسته‌ای در دست، جلوی دستگاه می‌ایستد. ادعا می‌شود این بسته، حاوی ویروس کرونا است اما در ویدیوی منتشر شده از این مراسم، مشخص نمی‌شود ویروس توسط دستگاه تشخیص داده شد یا نه؟!

ادامه ادعاهای فرماندهان سپاه پاسداران

رمضان شریف، سخن‌گو و مسئول روابط عمومی کل سپاه پاسداران حکومت اسلامی روز پنج‌شنبه ۲۸ فروردین -‌۱۶ آوریل، به واکنش‌های گوناگون داخلی و خارجی در قبال «سامانه هوشمند تشخیص لحظه‌ای ویروس کرونا» که سپاه با نام «مستعان» معرفی کرده است، پاسخ داد.

به‌گفته این سردار سپاه، «دستاورد بزرگ و منحصر به‌فرد که به دست متخصصین و ظرفیت‌های دانش‌بنیان بسیج علمی کشور رقم خورده»، نمونه‌ای از «موفقیت‌های جدید» حکومت اسلامی در حوزه علم و فناوری است.

سرلشگر حسین سلامی، فرمانده سپاه پاسداران، در باره «مستعان» گفته است، این دستگاه نیاز به گرفتن خون ندارد و قابلیت بسیار بالایی برای تشخیص سطوح و انسان‌های آلوده دارد، به‌طوری که در عرض پنج ثانیه می‌تواند نقطه آلوده را کشف کند.

رمضان شریف هم ضمانت داده است که دستگاه ویروس‌یاب پیش از رونمایی رسمی «بیش از ۱۰ روز در حداقل ۱۰ بیمارستان و مرکز درمانی درگیر بیماران کرونایی در کشور» آزمایش شده است.

این‌که چرا سخن‌گوی سپاه از شمار دقیق روزهای آزمایش و مراکز درمانی خودداری کرده، پرسشی است که پاسخ آن را سپاه باید دست‌کم به وزارت بهداشت ایران بدهد.

رمضان شریف می‌گوید، غالب واکنش‌های اخیرتوسط رسانه‌ها و شبکه‌های وابسته به بیگانه طراحی و ضریب داده شده است و «ناشی از احساس ضعف، حقارت و استیصال آنان از اقتدار و اراده ایرانی برای حل مشکلات و مسائل است.»

او وعده داد: «این تهاجمات به زودی رنگ خواهد باخت و آن‌ها به مانند مصادیق تجربه شده در گذشته مانند موشک‌های نقطه‌زن و پهپادهای راهبردی، مجبور به پذیرش حقایق و واقعیات و اذعان به خدشه‌ناپذیر بودن این دستاورد شگرف خواهند شد.»

سابقه دستگاه ویروس‌یاب سپاه پاسداران

پس از انتشار این خبر و ویدیوی رونمایی ویروس‌یاب سپاه پاسداران، برخی کاربران فضای مجازی عنوان کردند که این دستگاه پیش‌تر به عنوان ردیاب قاچاق سوخت معرفی شده و شخصی به نام «کامبیز گلشنی» مخترع آن است.

با جست‌وجوی نام کامبیز گلشنی در سرویس جست‌وجوگر «گوگل»، به تصویر او در خبرهایی که در خرداد ۱۳۹۶ در باره نصب دستگاه‌های سوخت‌یاب الکترونیکی در نواحی مرزی، روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفته بود، می‌رسیم. با دیدن تصاویر متوجه می‌شویم کامبیز گلشنی همان فردی است که در مراسم امروز هم دستگاه را امتحان می‌کند. او در تصاویر مربوط به خبرهای سال ۱۳۹۶ هم همین دستگاه را در دست گرفته و رو به اتوبوس‌هایی که قرار بود از مرز رد شوند، ایستاده بود.

او ادعا کرده بوده که این دستگاه می‌تواند خودروهایی را که سوخت اضافی حمل می‌کنند، شناسایی کند. مشخص نیست این دستگاه چه‌قدر در زمینه تشخیص قاچاق سوخت کارایی داشته اما حالا همان دستگاه به عنوان کرونا یاب معرفی شده است و فرمانده کل سپاه پاسداران آن را یک «پدیده علمی شگفت‌انگیز» معرفی می‌کند.

ولی این دستگاه تنها به‌عنوان دستگاه ردیاب قاچاق سوخت معرفی نشده است. دی ماه سال ۱۳۹۸، «شبکه افق» که وابسته به سپاه پاسداران است و اغلب برنامه‌هایش را «سازمان فرهنگی اوج» می‌سازد، در مستندی به نام «مخترع آهنی»، به مشکلات سه مخترع ایرانی ‌پرداخت. یکی از مخترعانی که در این مستند حضور داشت، کامبیز گلشنی بود. در این مستند متوجه می‌شویم همین دستگاه به‌عنوان وسیله‌ای برای ردیابی آب‌های زیرزمینی اطراف دریاچه ارومیه معرفی شده است.

گلشنی که اهل ارومیه است، می‌گوید اگر در غشای این دستگاه آب شور بریزیم، آب‌های زیرزمینی اطراف دریاچه را تا فاصله ۳۰۰ متری شناسایی می‌کند و می‌تواند دریاچه ارومیه را نجات دهد.

موضوع جالب توجه این است که این وسیله در سال ۱۳۹۴ در ارومیه با حضور استاندار و «نادر قاضی‌پور»، نماینده این شهر به‌عنوان نجات‌دهنده دریاچه ارومیه رونمایی ‌شده بود. اما از نتایج استفاده از این دستگاه برای بهبود وضعیت دریاچه چیزی در دسترس نیست. راوی مستند مخترع آهنی هم‌چنین ادعا می‌کند که گلشنی با همین دستگاه توانسته است چندین معدن مس در اطراف ساوه شناسایی کند اما بازهم از نتایج این ادعا خبری نیست.

گلشنی در این مستند از برخورد با مخترعان جوان گلایه دارد و می‌گوید در کشور ما از مخترعان حمایتی نمی‌شود. با این حال، او یک دستگاه را تا به حال با چند ادعای مختلف معرفی کرده است.

موضوع زمانی جالب‌تر می‌شود که با جست‌وجوی تصویری دستگاه اختراعی گلشنی، متوجه می‌شویم وسیله‌ای شبیه به آن، پیش‌تر از سوی یک کلاه‌بردار بریتانیایی به‌عنوان دستگاه ردیاب بمب و مواد منفجره به بسیاری از کشورها، از جمله عراق، ایران، لبنان و... فروخته شده است.

سال ۱۳۹۲، روزنامه «گاردین» از کلاه‌برداری این فرد بریتانیایی که «جیم مک کورمیک» نام داشت، خبر داد و درباره دستگاه نوشت: «این دستگاه که متشکل از یک آنتن بلند چرخان و دسته‌‌ای پلاستیکی است، شباهت زیادی به محصولی به نام توپ‌یاب گُلف دارد که به قیمت تنها ۲۰ دلار فروخته می‌شود.

در حالی‌که نوع تغییر یافته همین محصول توسط جیم مک کورمیک به عنوان بمب‌یاب، به مبلغ هر دستگاه هفت‌هزار دلار به فروش رفته است.»

جیمز مک کورمیک در یک دادگاه شش هفته‌‌ای به ۱۰ سال زندان محکوم شد.

یک دانشمند متخصص در دادگاه این کلاه‌بردار انگلیسی گفته بود عملکرد آنتن حس‌گر این دستگاه بمب‌یاب از لحاط عملکرد، تفاوت چندانی با یک میخ ۹ اینچی ندارد.

به‌نظر نمی‌رسد اختراع گلشنی هم عملکردی بهتر از میخ ۹ اینچی داشته باشد. تصاویری که از آزمایش این دستگاه در ردیابی ویروس کرونا در یک بیمارستان منتشر شده‌اند، نشان می‌دهند دستگاه عملکردی ندارد. آزمایش بارها بدون رسیدن به نتیجه تکرار می‌شود. با این حال، فرمانده سپاه پاسداران این دستگاه را یک فن‌آوری نوظهور و منحصر به فرد می‌داند.

واکنش‌ها به «مستعان»

دستگاه ویروس‌یاب سپاه در شبکه‌های اجتماعی نیز واکنش‌های گوناگونی را برانگیخته است.

وزارت بهداشت حکومت اسلامی، نخستین نهادی بود که به این دستگاه واکنش نشان داد.

سخن‌گوی وزارت بهداشت ایران امروز چهارشنبه ۱۵ آوریل ۲۰۲۰ در نشستی خبری اعلام کرد که دستگاه ویروس‌یاب ساخت سپاه پاسداران از سوی سازمان غذا و دارو تاییدیه نگرفته است.

در این نشست خبری ویدیوی کیانوش جهانپور در پاسخ به سئوالی درباره ساخت دستگاه ویروس‌یاب کرونا در شعاع صد متر و در پنج ثانیه از سوی سپاه پاسداران گفت: «اگر این دستگاه از سوی وزارت بهداشت تائید شده بود حتما در گزارش رونمایی آن اعلام می‌شد. مرجع تائید وزارت بهداشت است. تا این لحظه بسیاری از این زحمات کشیده شده و تلاش‌های زیادی شده ولی مواردی که تایید نهایی گرفته بسیاری کم بوده است. این دستگاه را سازمان غذا و دارو تائیدیه‌ای نداده است اگر تائید بشود مجوز تولید انبوه می‌دهیم.»

انجمن فیزیک ایران نیز به ادعای سپاه در مورد ساخت دستگاه ویروس‌یاب واکنش نشان داد. انجمن فیزیک ایران در اطلاعیه‌ای در وب‌گاه اختصاصی خود، اختراع دستگاه تشخیص آلودگی به ویروس کرونا از راه دور توسط سپاه پاسداران را «ادعایی باورناپذیر و در حد داستان‌های علمی و تخیلی» خواند.

انجمن فیزیک در واکنش تولیدد مستعان‌(دستگاه ویروس‌یاب) نوشت: در روزهای اخیر خبرهایی از بعضی از رسانه‌های رسمی در مورد اختراع بدیع وسیله‌ای برای تشخیص آلودگی به‌ویروس کرونا از راه دور منتشر شده است. در بیان این خبر به‌عبارت‌های با ظاهر علمی مانند امواج الکترومغناطیس، دوقطبی‌های مغناطیسی و الکتریکی و دیگر عبارت‌هایی از حوزه فیزیک اشاره شده است. با وجود این‌که روش‌های تشخیص و شناسایی با استفاده از مشخصه‌های فیزیکی مواد در علم فیزیک بسیار پر کاربردند ولی دانش بشری در حال حاضر توان شناسایی و آشکارسازی ذراتی با ابعاد حدود ۱۰۰ نانومتر را از راه دور ندارد و چنین ادعایی باورناپذیر و در حد داستان‌های علمی و تخیلی است. این ادعا آن‌قدر از علم دور است که انجمن فیزیک ایران آن را در مجموعه ادعاهای شبه علم دسته بندی می‌کند. اگر با احتمال نزدیک به‌صفر این وسیله کار کند، از آن‌جا که با دانش روز بشر همخوانی ندارد، مخترعین نه تنها برای آشکار‌سازی یک ویروس که برای جابجا کردن مرزهای دانش بشری باید مورد تشویق مجامع علمی در جهان قرار گیرند. انجمن فیزیک ایران در راستای رسالت علمی خود و در صورتی‌که مخترعین وسیله مذکور هنوز بر ادعای خود مصر هستند اعلام آمادگی می‌کند که در صورت دریافت مستندات مرتبط با شیوه کار و آشکار‌یابی وسیله ادعایی، آن را در اختیار متخصصان و دانشمندان این حوزه برای داوری علمی قرار دهد.

ارتش عراق از یک بمب‌یاب تقلبی مشابه ویروس‌یاب سپاه استفاده می‌کرد

حساب توئیتر فارسی وزارت خارجه آمریکا با انتشار تصویری از دستگاهی که سپاه ادعا کرده «کرونا را در لحظه شناسایی می کند»، نوشت که «آیا امکان این هست که شما یک دستگاه جن‌یاب بعد از این بسازید؟»

این حساب فارسی وزارت خارجه آمریکا نوشت: «سردار سلامی می‌گوید که این دستگاه جدید و با شکوه سپاه می‌تواند هر چیز آلوده به ویروس را تا شعاع صدمتری شناسایی کند.عجیب است که این دستگاه همیشه در هنگام نزدیک شدن به پرسنل سپاه بوق می زند.»

در ادامه آمده است: «آیا امکان این هست که شما یک دستگاه جن‌یاب بعداز این بسازید؟» هم‌چنین از هشتگ‌های سال «جهش تولید» و «۴۱ سال ناکامی» به نام‌گذاری امسال توسط خامنه‌ای و گذشت ۴۱ سال از عمر حکومت حکومت اسلامی و ناکامی آن اشاره شده است.

ردیاب‌های ادعایی این چنینی در دیگر کشورهای جهان هم عرضه شده‌اند. از جمله شش سال پیش ارتش مصر ادعا کرد دستگاهی برای ردیابی ویروس اچ‌آی‌وی و هپاتیت اختراع کرده است. بعدتر حتی ادعای درمان ایدز با این دستگاه هم از سوی ارتش مصر عنوان شد.

سازندگان آن ردیاب ادعایی با ادبیاتی مشابه توضیحاتی که درباره مستعان۱۱۰ داده شده، گفتند از فرکانس‌های زیستی الکترومغناطیسی استفاده می‌کند.

نشریه علمی معتبر نیچر در مقاله‌ای نوشت که چنین چیزی در هیچ مطالعه علمی دیگری وجود نداشته و نمایش آن دستگاه ادعایی را «رویدادی شرم‌آور» برای حکومت مصر خواند.

دستگاه تقلبی ارتش مصر برای شناسایی ایدز مشابه دستگاهی تقلبی بود که یک کلاهبردار بریتانیایی به کشورهای مختلف به عنوان بمب‌یاب فروخته بود.

آن دستگاه به‌دلیل استفاده بی‌حاصل ارتش عراق از آن برای شناسایی خودروهای بمب‌گذاری‌شده و بمب‌های کنار جاده‌ای جنجال‌برانگیز شده بود.

کلاهبردار سازنده آن دستگاه بی‌مصرف در بریتانیا به ۱۰ سال حبس محکوم شد.

گروه‌های مذهبی در خیابان‌های قم از کجا آمده‌اند؟

نیروهای حشدالشعبی یا «بسیج مردمی» عراق با حضور ویروس کرونا در ایران، دست به نمایش زده‌اند.

آن‌ها که اغلب لباس‌های پلنگی می‌پوشند، این‌بار با سربندهایی که روی آن نوشته‌شده «مدافعان حرم» در قم دیده شده‌‌اند، درحالی‌که مشغول گند‌زدایی از معابر این شهر مذهبی بودند.

تصاویر این نیرو‌ها در دو خبرگزاری فارس و تسنیم وابسته به سپاه و نهادهای امنیتی منتشر شده‌اند.

تصاویر منتشرشده از حضور نیروهای حشدالشعبی در خیابان‌های قم واکنش‌های متفاوتی را ایجاد کرده است. طرفداران حکومت از حضور آن‌ها دفاع می‌کنند و مخالفان حضور این نیروی شبه‌نظامی را در جهت سرکوب اعتراض‌های مردمی می‌دانند.

حشد‌الشعبی در خود عراق هم نیروی جنجالی و حاشیه‌ساز است. نیرو‌یی که گفته‌شده از سوی جمهوری اسلامی سازمان‌دهی و کنترل می‌شود و در بسیاری از حوزه‌های سیاسی و مرتبط با قدرت در عراق هم دخالت می‌کند.

این نیرو‌ها علاوه بر عراق تقریبا یک سالی می‌شود که در ایران هم خبرساز و حاشیه‌ساز شده است.

آن‌ها سال گذشته وقتی در خوزستان سیل عظیمی آمد، برای نخستین‌بار در ایران به‌خصوص استان خوزستان دیده شدند تا به‌گفته خود به مردم سیل‌زده کمک کنند.

روزنامه کیهان همان زمان نوشت که حشدالشعبی به دعوت «قاسم سلیمانی»، فرمانده سابق سپاه قدس که در عراق کشته شد، برای کمک به ایران آمده‌اند. آن زمان قاسم سلمیانی هم در مناطق سیل‌زده حضور داشت.

«ابومهدی المهندس»، فرمانده سابق حشدالشعبی که همراه قاسم سلیمانی کشته شد، همان زمان گفت که «مدافعان حرم خوزستان در جنگ با داعش و دفاع از حرم اهل‌بیت همراه ما بودند و امروز وظیفه ماست که در سختی‌ها به آن‌ها کمک کنیم.»

المهندس افزود که نیرو‌های حشد‌الشعبی برای مردم مناطق سیل‌زده «مواد غذایی، بهداشتی و پزشکی» با خود آورده‌اند.

«ابوموسی»، فرمانده محور «ثارالله» این گروه عراقی نیز در فروردین ۱۳۹۸ هدف از این حضور را امدادرسانی و مدیریت بحران برای کنترل سیلاب در خوزستان عنوان کرده بود.

او گفته بود: «تا زمانی که به حضور ما نیاز باشد، کنار خواهران و برادران مسلمان و ایرانی خواهیم ماند.»

خبرگزاری فارس هم در گزارشی با استقبال از حضور این نیرو‌ها نوشت که آن‌ها «۲۰ کامیون کمک‌های مردمی عراق شامل مواد غذایی، لباس، فرش و ژنراتور برق به ایران آورده بودند.»

خبرگزاری فارس هم در همان زمان در واکنش به این اعتراض‌ها، با انتشار گزارشی سعی کرد که نشان دهد حضور این نیرو‌ها در ایران برخلاف قانون اساسی نیست. «نعمت احمدی»، حقوقدان و استاد دانشگاه که از جمله مخالفان حضور حشدالشعبی در ایران بود که به این خبرگزاری گفت که این حضور خلاف دو اصل ۱۲۵ و ۱۴۶ قانون اساسی است.»

اصل ۱۲۵ قانون اساسی می‌گوید: «امضای عهدنامه‌ها، مقاوله‌نامه‌ها، موافقت‌نامه‌ها و قراردادهای دولت ایران با سایر دولت‌ها و همچنین امضای پیمان‌های مربوط به اتحادیه‌های بین‌المللی پس از تصویب مجلس شورای اسلامی با رییس‌جمهور یا نماینده قانونی او است.» اصل ۱۴۶نیز استقرار هرگونه پایگاه نظامی خارجی در کشور هرچند به‌عنوان استفاده‌های صلح‌آمیز را ممنوع می‌داند.

«بهرام پارسایی» و «عبدالکریم حسین‌زاده»، دو نماینده دیگر مجلس بودند که در آن زمان به حضور نیروهای حشد‌الشعبی اعتراض کرده و آن را مغایر با قانون اساسی دانسته بودند.

«مقتدی صدر»، از سران شیعه عراقی از دیگر معترضان به این حضور در ایران بود، البته از زاویه‌ای دیگر. صدر در آن زمان در توییتر خود نوشت که «عراقی‌ها اولویت اول را دارند و کمک‌ها باید در وهله اول به مردم آسیب‌دیده عراق تعلق بگیرد، بعد به کشورهای دیگر.»

دومین حضور نیرو‌های حشدالشعبی در ایران، مربوط به انتشار خبر و تصویر جلسه برخی اعضای این گروه با مدیران موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران بود.

این تصاویر که چهره اعضای نخبه این گروه در آن‌ها محو شده بود پس ‌از آن‌که آذر ۱۳۹۸ سر از خبرگزاری مهر درآورد، مورد توجه افکار عمومی قرار گرفت و بازهم حاشیه‌ساز شد. خبرگزاری مهر، نوشته بود مهمانان جلسه «هیاتی تخصصی و عالی‌رتبه از نمایندگان حشدالشعبی عراق» بودند که «ضمن بازدید از بخش‌های تحقیقاتی موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران پیرامون زمینه‌های همکاری مشترک علمی انتقال دانش و آموزش تخصصی به تبادل‌نظر و رایزنی پرداختند.»

عامل برگزاری این جلسه «احمد نادری»، مدیر موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران بود که بعد‌ها در انتخابات توانست با همراه دیگر محافظه‌کاران وارد مجلس آینده شود.

نادری هیچ‌گاه درباره ضرورت برگزاری آن جلسه هیچ توضیحی نداد و نگفت که محتوای آن جلسه چه بود و با چه هدفی برگزار شده بود. هم‌زمان با اعتراضات آبان‌ماه نیز خبرهایی مبنی بر استفاده از نیروهای حشدالشعبی برای سرکوب معترضان در برخی از شبکه‌های اجتماعی منتشر شد اما صحت‌وسقم آن تایید نشد.

حالا یک‌بار دیگر حضور این نیروی شبه‌نظامی در ایران خبرساز شده است. تصاویر آن‌ها در کوچه و خیابان‌های قم در حال ضدعفونی کردن معابر در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده است.

«مهدی کبیری‌پور»، معاون هماهنگ‌کننده سپاه پاسداران در واکنش به حاشیه‌ها و اعتراض‌ها به این حضور گفته که «این افراد، عضو حشدالشعبی نیستند.» کبیری‌پور افزوده که این افراد اعضای «شباب المقاومه» هستند که متشکل از اتباع عراقی و لبنانی ساکن قم است و در اموری از این قبیل و مسایل فرهنگی فعالیت و همکاری می‌کنند. این فرمانده نظامی اضافه کرده که «ضدعفونی معابر قم توسط این گروه نیز با هماهنگی بسیج قم بوده ‌است.»

این در حالی است که خبرگزاری تسنیم و خبرگزاری فارس اعلام کرده بودند آن‌ها عضو حشد‌الشعبی عراق هستند که در قم مشغول به تحصیل دروس حوزوی هستند. این توضیحات هم اما مانع از شکل‌گیری دور جدید انتقاد‌ها و اعتراض‌‌ها از حضور نیرو‌های بیگانه نظامی و شبه‌نظامی در ایران نشد. این اعتراض‌ها در شرایطی ادامه دارد که رسانه‌ها و فعالان رسانه‌‌ای محافظه‌کار همچنان حامی حضور این نیرو‌ها در ایران هستند.

روزنامه کیهان سال گذشته نوشته بود نیرو‌های حشد‌الشعبی با مجوز قاسم سلیمانی وارد خوزستان شده‌اند، اما حضور دوباره این نیرو‌ها در ایران معلوم نیست به دستور چه نهادی بوده است. نگرانی‌ها از حضور این نیرو‌ها از آن‌جا نشات گرفته که پیش‌تر «موسی غضنفری آبادی»، رییس دادگاه انقلاب تهران گفته بود که «اگر ما انقلاب را یاری نکنیم، حشدالشعبی عراق، فاطمیون افغان، زینبیون پاکستان و حوثی‌های یمن خواهند آمد و انقلاب را یاری خواهند کرد.»

بی‌تردید حضور نیروهای حشدالشعبی و دیگر نیروهای شبه‌نظامی کشورهای همسایه در ایران مقدمه‌ای بر سرکوب اعتراض‌های آتی در ایران است!

بخش عمده ثروت‌های جامعه ایران صرف هزینه‌های نظامی می‌شود!

در پی شیوع پرشتاب ویروس کرونا در ایران و افزایش نگرانی نسبت به تشدید فاجعه، دولت اسلامی ایران به جای این‌که تمام تلاش‌های خود را صرف حمایت از سلامتی شهروندان کند، در صدد بهره‌برداری سیاسی از این بحران شده و تنها تداوم تحریم‌های آمریکا را عامل اصلی همه نابسامانی ها در کشور تلقی می کند و سعی دارد با استفاده از این ترفند، سهل‌انگاری‌های خود را در جلوگیری از گسترش دامنه این بیماری مهلک توجیه کند.

در همین حال، دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا با تاکید بر این که تحریم‌های ایالات متحده شامل دارو، مواد بهداشتی و تجهیزات پزشکی نمی‌شود، گفت: «واشنگتن هرگز مانع ارسال کمک‌های پزشکی به ایران نشده و حتی پیشنهاد کمک به ایران داده است. اما این نظام جمهوری اسلامی بود که از پذیرش کمک های آمریکا امتناع ورزید در حالی که ملت ایران در این مقطع حساس به شدت نیازمند همکاری‌های بین‌المللی است تا بتواند از گسترش بیشتر این بیماری مرگ‌بار جلوگیری کند.»

ترامپ ادعا کرد: «حکومت ایران از سال ۲۰۱۲ تا کنون بیش از ۱۶ میلیارد دلار جهت تامین مالی گروه‌های تروریستی در خارج از کشور هزینه کرده است، در حالی که بخش بهداشت ایران از ناتوانی و کمبود شدید بودجه رنج می‌برد و همین امر در ماه ژانویه ۲۰۱۹، باعث شد تا وزیر بهداشت ایران در اعتراض به کاهش مکرر بودجه بهداشت، از سمت خود کناره‌گیری کند.

از سوی دیگر و در حالی که بحران انتشار ویروس کرونا، ایران را به‌شدت آسیب‌پذیر کرده است، دولت اسلامی ایران تیم «پزشکان بدون مرز» را که در حال تاسیس یک مرکز درمانی در اصفهان بود، از کشور اخراج کرد، اما این دولت هم‌چنان خواستار قرض از صندوق بین‌المللی پول است.

«صندوق توسعه ملی» این روزها تبدیل به بانک شخصی خامنه‌ای شده است. با این‌که او روی کاغذ و براساس قانون هیچ نقشی در این صندوق ندارد، اما اوست که تصمیم می‌گیرد چه‌قدر از منابع صندوق، برای چه کاری و در چه زمانی در اختیار کدام نهاد قرار گیرد.

در اساسنامه صندوق حتی یک بار هم نام رهبر حکومت اسلامی ایران نیامده است. نه‌ فقط در اساسنامه، بلکه در قانون احکام دایمی برنامه‌های توسعه کشور، قانون برنامه توسعه پنجم و ششم و در سایر قوانین هم اشاره‌ای به نقش قانونی خامنه‌ای در اداره این صندوق نشده، اما این برای جلوگیری از دخالت او -آن‌هم دخالت آشکارا و سلیقه‌ای- در اداره امور صندوق توسعه ملی کافی نیست.

عالی‌ترین مقام رسمی در حکومت اسلامی ایران این روزها، کلیددار صندوقی است که فلسفه وجودی آن، تامین منابع برای توسعه کشور و فراهم کردن ذخیره ارزی برای روز مبادا است؛ اما این‌که توسعه چیست و روز مبادا کدام است را نه قانون، نه دولت، نه مجلس، بلکه فقط کلیددار تشخیص می‌دهد.

سرانجام خامنه‌ای با برداشت یک میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی برای مقابله با کرونا موافقت کرد. دولت ۱۱ روز پیش درخواست استفاده از منابع صندوق توسعه را به رهبر ایران داده و از او خواسته بود برای جبران هزینه «نیازهای وزارت بهداشت» و هم‌چنین «کمک به صندوق بیمه بیکاری» با برداشت از صندوق توسعه ملی موافقت کند.

کمیسیون بهداشت مجلس نیز یک ماه قبل در جلسه‌ای فوق‌العاده مقرر کرده بود که به‌واسطه «علی لاریجانی»، رییس مجلس مجوز دریافت کمک از صندوق توسعه ملی از رهبری گرفته شود.

معلوم نیست دلیل تعلل خامنه‌ای با درخواست دولت و مجلس چیست، اما این اقدام خامنه‌ای بی‌سابقه نیست. یک سال پیش نیز در حالی‌که ایران در شوک سیل‌ ویرانگر ابتدای سال ۱۳۹۸ به سر می‌برد، خامنه‌ای نامه درخواست حسن روحانی را برای ۸ روز بدون پاسخ گذاشت و دست ‌آخر با برداشت از صندوق برای تامین هزینه‌های خسارت سیل مخالفت کرد.

حتی به بودجه امسال کشور با «اجازه رهبری» به دولت اجازه داده‌شده ۳ میلیارد و ۴۰۰ میلیون یورو از منابع صندوق را به‌صورت تسهیلات ارزی برداشت کند. از این میان ۲ میلیارد دلار سهم نیروهای نظامی برای «تقویت بنیه دفاعی» است و ۱۵۰ میلیون دلار هم برای صداوسیما کنار گذاشته‌شده که آن را صرف «توسعه کمی و کیفی برنامه‌های تولیدی، پویانمایی، مستند، فیلم و سریال» کند..

یا چند ماه پیش‌تر در ۱۷دی۱۳۹۸ با اذن و اجازه و چه‌بسا دستور خامنه‌ای اولین طرح سه‌فوریتی تاریخ مجلس تبدیل به قانون شد. این قانون بی‌سابقه که در واکنش به کشته شدن قاسم سلیمانی به تصویب رسید، ۲۰۰ میلیون یورو خرج روی دست صندوق توسعه ملی گذاشت آن را صرف «تقویت بنیه دفاعی نیروی قدس سپاه» کند. این در حالی بود که در قانون بودجه سال گذشته یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون یورو برای تقویت بنیه دفاعی در نظر گرفته شده بود. یک سال پیش‌تر نیز در قانون بودجه ۱۳۹۷ برای تقویت بنیه دفاعی یک میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار از منابع صندوق در نظر گرفته شده بود.

اعتبار همه این اعداد و ارقام به‌حساب خامنه‌ای و تشخیص و سلیقه او است، اما همه موارد اعمال سلیقه به این شکل نبوده و بعضا خامنه‌ای دست به اقدامات نامتعارف و خارج از عرف و قانون هم زده، ازجمله متوقف کردن فرایند بررسی لایحه بودجه در مجلس.

در جریان تصویب بودجه سال ۱۳۹۸، خامنه‌ای در اقدامی بی‌سابقه بودجه را از مجلس برگرداند تا «اصلاحات ساختاری» در آن انجام شود. در ظاهر، مشکل خامنه‌ای کاهش سهم صندوق توسعه ملی بود، اما دست ‌آخر در شرایطی با آزاد شدن ۴۰ هزار میلیارد تومان موافقت کرد که ۲۰ هزار میلیارد تومان آن مستقیم به نیروهای مسلح برسد و از ۲۰ هزار میلیارد تومان باقی‌مانده هم حدود ۴۲۶۰ میلیارد تومان باز صرف نیروهای نظامی و امنیتی و ۳۱۵ میلیارد تومان به نهادهای مذهبی و تبلیغاتی اختصاص یافت که ازجمله می‌توان به سهم ۳۰ میلیارد تومانی سازمان تبلیغات اسلامی و ۲۷ میلیارد تومان جامعه‌‌المصطفی العالمیه اشاره کرد.

بودجه ۹۹ کشور نیز با حکم رهبر اجرایی شد.

همه این نمونه‌ها صراحتا به ما می‌گویند که در ایران مجلس و دولت کاره‌ای نیستند و رهبر و سپاه حرف اول و آخر مملکت را می‌زنند.

اوضاع البته در ایران به‌مراتب بحرانی‌تر است. حتی بدون کرونا هم تامین منابع مالی برای پرداخت حقوق و مزایای کارمندان و بازنشستگان یک چالش اساسی است. دولتی که به اندازه کافی نمی‌تواند نفت بفروشد، درآمدهای مالیاتی‌اش با توجه به رکود سنگین اقتصادی و نیمه‌تعطیل شدن اقتصاد ایران غیرقابل ‌تحقق است، ظرف انتشار اوراق قرضه و پیش‌‌فروش کردن پول سال‌های آینده نیز پر شده و با حال‌وروز روابط خارجی امیدی به حمایت مالی از خارج هم ندارد. این در حالی است که به‌گفته «حسن روحانی» کرونا یک‌چهارم منابع موجود را هم به‌خود اختصاص داده، در چنین شرایطی صندوق توسعه ملی آخرین و تنها منبع موجود برای مدیریت بحران است؛ راهی که در یک سازمان سیاسی منظم باید از طریق مجلس و تصویب قانون جدید طی شود، اما در ایران اختیار حل این مسئله پیچیده به دست کسی است که صندوق توسعه ملی و حساب ذخیره ارزی را منبع تامین مالی اهداف نظامی و تبلیغاتی و به راه انداختن بازی‌های سیاسی می‌بیند.

در حالی این تلاش‌ها صورت می‌گیرد که ایران بودجه کافی برای مقابله با ویروس کرونا را در اختیار دارد و صدها میلیارد دلار دیگر در صندوق توسعه ملی نگه‌داری می‌شود؛ افزون بر آن، پول‌های هنگفت موجود در صندوق‌های تامینی که در گذشته از دارایی‌های مردم مصادره شده است و هم‌چنین ثروت رهبر و نهادهای مذهبی، می‌توانند صرف آسیب‌های کرونا شود.

جالب است در حالی که دولت اسلامی ایران حاضر به استفاده از پول‌های یاد شده برای تامین مخارج غیرنظامی نیست اما در سال ۲۰۱۸، حدود ۵/۲ میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی برداشته شد تا صرف‌های هزینه‌های دفاعی شود؛ سپس در سال ۲۰۱۹، دولت اسلامی ایران یک میلیارد و پانصد میلیون دلار دیگر از صندوق توسعه ملی برداشت کرد تا سایر هزینه‌های نظامی را پوشش دهد.

در روز نهم ماه مارس گذشته پنج تن از نمایندگان مجلس خواستار استفاده از پول‌های نگه‌داری شده در صندوق‌های تامینی برای مبارزه با بیماری کرونا شدند و در ۲۶ همان ماه، روحانی از آیت‌الله خامنه‌ای خواست برای برداشت یک میلیارد دلار از صندوق دفاع ملی موافقت کند تا این رقم صرف اولویت‌های دیگر شود. خامنه‌ای با تاخیر با این درخواست روحانی موافقت کرد.

از سوی دیگر و در چارچوب امداد برای مقابله با بیماری کرونا، ۴۰۰ میلیون دلار از دارایی‌های نگه‌داری شده، جهت پرداخت حقوق کارمندان دولت برداشت شده اما در همین حال، بودجه سپاه پاسداران نیز ۳۳ درصد دیگر افزایش یافته است. علاوه بر آن، آیت‌الله خامنه‌ای، بودجه نیروهای بسیج را که متهم به قتل مردم در ۴۱ سال گذشته به ویژه در دی ماه سال گذشته بود را بار دیگر افزایش داده است.

دفتر خامنه‌ای برای دریافت کمک‌ نقدی مردم در بحران کرونا بخش ویژه راه‌اندازی کرد

وب‌سایت دفتر رهبر حکومت اسلامی ایران، بخش ویژه دریافت کمک‌های مالی «برای آسیب‌دیدگان از کرونا» راه‌اندازی کرده است.

در این وب‌سایت بخش «وجوهات شرعی» وجود دارد که افراد پس از مراجعه به آن با انتخاب گزینه «کمک‌ها» می‌توانند به صورت نقدی به «آسیب‌دیدگان ناشی از کرونا» کمک کنند.

در وب‌سایت دفتر خامنه‌ای، علاوه بر بخش کمک‌ها، ۹ ردیف دیگر برای پرداخت وجوهات به چشم می‌خورد که افراد داوطلب مبالغ متفاوتی بین ۸ هزار تومان تا دو و نیم میلیون به حساب‌های اعلام شده این دفتر برای پرداخت وجوهات شرعی واریز می‌کنند.

تاکنون گزارشی از وضعیت مالی و میزان وجوهات دریافتی دفتر آیت‌الله خامنه‌ای و هم‌چنین محل مصرف این درآمدها منتشر نشده است.

اعلام بخش دریافت کمک در سایت خامنه‌ای در حالی صورت می‌گیرد که در روزهای اخیر بحث‌های گسترده‌ای درباره تخصیص اعتبارات مقابله با کرونا از محل میلیاردها دلار منابعی مطرح شده است که در اختیار نهادهای زیر نظر رهبر قرار دارد.

مصطفی کواکبیان، نماینده مجلس ایران نیز روز ۱۰ فروردین در توییتی خواستار استفاده از «اموال بنیاد مستضعفان، آستان قدس رضوی و ستاد اجرایی فرمان امام» برای مقابله با کرونا شده بود.

اخیرا حجت الاسلام مسیح مهاجری مدیرمسئول و سردبیر روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله این هفته این روزنامه نوشت:

«برای حل قطعی مشکلات باید قدرت‌های مالی بزرگی به صحنه بیایند که از تمکن بسیار بالائی برخوردارند و اموال آن‌ها متعلق به مردم است. این قدرت‌های مالی عبارتند از ستاد اجرائی فرمان امام، بنیاد مستضعفان و آستان قدس رضوی. امکانات و منابع مالی گسترده‌ای که در اختیار این مراکز وجود دارند اگر به عرصه کمک به اقشار آسیب‌ دیده از کرونا آورده شوند، مشکلات این اقشار در کوتاه‌ترین زمان و به صورت کامل برطرف خواهد شد. این اموال و امکانات متعلق به مردم هستند و دقیقا در چنین موقعیت‌هائی باید از آن‌ها برای حل مشکل مردم استفاده شود. این مراکز باید بدون فوت وقت، تمام نیازمندی‌های مردمی که در شرایط سخت اقتصادی کنونی دچار تنگنا شده‌اند را برطرف نمایند. درک صحیح این شرایطِ بسیار دشوار است. آنها اگر پول‌هائی را که در اختیار دارند برای نجات مردم مستضعف خرج نکنند، فلسفه وجودی‌شان را چگونه می‌خواهند توجیه کنند؟»

«شهاب‌الدین بی‌مقدار» عضو اصلاح‌طلب مجلس دهم نیز همین مطالب را تکرار و تاکید کرد:

«چرا برای پرداخت پول به مردم از منابع نهادهای زیر نظر رهبری مانند ستاد اجرایی فرمان امام، آستان قدس، بنیاد مستضعفان و... استفاده نمی کنید؟!»

حیدری نماینده فعلی مجلس که جنتی صلاحیت او را برای انتخابات مجلس یازدهم رد کرده است نیز در این هفته پرسید:

«بنیاد مستضعفان، ستاد اجرایی فرمان امام و آستان‌ها متعلق به ملت و مملکت است؛ چرا به مردم کمک نمی کنند؟ بنیاد مستضعفان متعلق به مردم بوده؛ بنابراین جا دارد بنیاد مستضعفان، ستاد اجرایی فرمان امام و آستان‌های مختلف که منابع درآمدی دارند صادقانه و داوطلبانه بدون این‌که سر مردم منت بگذارند و فکر کنند صدقه می‌دهند دارایی‌هایشان را در اختیار مردم قرار دهند.»

آبان ماه ۱۳۹۲ خبرگزاری رویترز در گزارشی از «امپراتوری مالی ۹۵ میلیارد دلاری خامنه‌ای» خبر داده بود.

بلايی که «شنبه عادیِ» روحانی بر سر مردم تهران آورد

سخنگوی وزارت بهداشت امروز اعلام کرد: در هفته‌های اخیر بیش از ۴۰ تا ۷۰ درصد آمار مرگ‌و‌میر و موارد جدید ابتلا به بیماری کرونا مربوط به تهران بوده است. در مجموع حدود یک سوم آمار مرگ‌و‌میر و هم‌چنین یک سوم مبتلایان جدید این بیماری مربوط به تهران است.

یک خبرگزاری داخلی در این باره نوشته است: هشدارهای کارشناسان درباره ادامه تعطیلی به گوش مسئولان بدهکار نبود و حجم جمعیتی که پیش از این تصاویرش را دیده بودیم، کار خودش را کرد و حالا گفته می‌شود تهران مرکز کرونا در کشور شده است.

به‌گزارش تسنیم، فرمانده ستاد عملیات مدیریت بیماری کرونا در کلانشهر تهران گفت: بیش‌ترین آمار مراجعان، میزان ابتلا، میزان بستری، بیماران بدحال و اشغال تخت‌های مراقبت ویژه در کل کشور به استان تهران اختصاص دارد.

او با اشاره به تغییر الگوی بیماران بستری در تهران گفت: در روزهای اخیر بیماران بدحال‌تری در بیمارستان‌ها بستری می‌شوند که دارای علایم بالینی شدیدتری هستند و این امر خود دلیلی بر تغییر آمار فوتی‌هاست.

فرمانده ستاد مقابله با کرونا در کلانشهر تهران به همشهریان توصیه کرد که با ماندن در خانه و اجتناب از سفرهای غیر ضروری بستر مناسبی را برای قطع زنجیره انتقال بیماری فراهم کنند.

فاصله‌گذاری هوشمند؟!

فرنوش نوبخت، مدیرعامل شرکت بهره‌برداری مترو تهران گفته است در روز شنبه ۲۳ فروردین که اولین روز اعلام شده توسط حسن روحانی برای بازگشایی کسب و کارها بود، مسافران مترو تهران به نسبت هفته گذشته ۴۰ درصد افزایش داشته است.

حسن روحانی در توجیه از سرگیری کسب و کار و رفع پاره‌ای از محدودیت‌های تردد، به مردم استناد می‌کند که مهم‌ترین دغدغه‌شان، سلامت و معیشت است. روحانی روز چهارشنبه ۲۷ فروردین در جلسه هیات دولت گفت: «مواد غذایی مورد نیاز مردم در طول این مدت تامین شده است و زمانی نبوده که مردم به فروشگاه‌ها مراجعه کنند و با قفسه خالی مواجه شوند و بیان شود که بروید و دو روز دیگر مراجعه کنید در صورتی که بسیاری از کشورها با آن دست به گریبان بودند.»

او هم‌زمان مدعی شد که در هیچ استان و شهرستانی، بیماری وجود نداشته که بیمارستان او را نپذیرفته باشد: «... حتی یک نمونه در این سه ماه سراغ نداریم که کسی به بیمارستان مراجعه کند و او را برگردانده یا تخت نیاز داشته باشد یا به خاطر فقر مالی بستری نشود.»

روزنامه بهار در یادداشتی پیرامون اصرار مسئولان و رییس جمهور به عادی‌سازی امور می‌نویسد آن چه دولتی‌ها و صداوسیما در روزهای اخیر درباره توقف روند صعودی کرونا می‌گویند «لزوما خلاف واقعیت نیست اما همه واقعیت هم نیست!»

در این یادداشت آمده که سیر نزولی ابتلا، ناشی از اجرای سخت‌گیرانه و چند روزه فاصله‌گذاری بوده و هر گونه بازگشت به زندگی عادی می‌تواند فاجعه‌ای جدی را رقم بزند: «توجیه و بهانه‌هایی هم‌چون نبود منابع مالی کافی و یا آسیب به صنعت و تولید کشور و مانند آن به هیچ عنوان قابل پذیرش نیست، زیرا نخستین وظیفه قدرت سیاسی در هر سطحی محافظت از جان شهروندان است و نمی‌توان پذیرفت که برخی مسئولان با رویکردی صرفاً اقتصادی خطرات شیوع کرونا را فراموش کرده و با ساده‌سازی غیرتخصصی برخی آمارها در پی بازگشت امور به شرایط عادی و پیش از کرونا باشند.»

در بهترین شرایط ۷۰ نفر‌ و در بدترین شرایط کمی بالاتر از ۱۰۰ نفر در تهران بر اثر ابتلا به کووید- ۱۹ جان می‌سپارند

سخنگوی وزارت بهداشت، از دو‌رقمی‌شدن مرگ‌ومیر ناشی از این بیماری در کشور برای اولین‌بار طی حدود یک ماه اخیر خبر داد، آماری که به‌نظر می‌رسد حداقل با آمار دفن‌شده‌ها در تهران به دلیل ابتلا به کرونا تفاوت ‌دارد.

ناهید خداکرمی رییس کمیته سلامت شورای شهر تهران با بیان این‌که روزانه در تهران بین ۷۰ تا بالای ۱۰۰ نفر بر اثر ابتلا به کرونا یا مشکوک به کووید- ۱۹ دفن می‌شوند گفت: مطابق آماری که من دارم، روزانه در بهترین شرایط ۷۰ نفر‌ و در بدترین شرایط کمی بالاتر از ۱۰۰ نفر در تهران بر اثر ابتلا به کووید- ۱۹ جان می‌سپارند و از آن‌جایی که وزارت بهداشت آمار فوتی‌ها را کلی اعلام می‌کند، تهران هم در دل آمار کلی جا می‌گیرد. اما دلیل این تفاوت آماری میان آن‌چه سخن‌گوی وزارت بهداشت بیان می‌کند، ‌با آماری که ما در دست داریم را باید در دو مسئله جست‌وجو کرد اول این‌که بسیاری از فوتی‌ها، پاسخ تست کرونایشان پس از دفن مشخص می‌شود ‌و علت مرگ عده‌ای دیگر هم آر.دی.اس یا دیسترس تنفسی یا همان رنج تنفسی قید می‌شود. احتمالا دلیل این تفاوت آماری در همین است.

رییس کمیته سلامت شورای شهر تهران ادامه داد: این وظیفه وزارت بهداشت است که مجددا آمار خود را مثل روزهای گذشته به تفکیک شهرها اعلام کند، این حق مردم است که بدانند هم‌اکنون در کدام منطقه بیماری شدید‌تر است تا حداقل در رفت‌وآمد خود به مناطق پرخطر احتیاط کنند. متاسفانه باید اعتراف کرد که ‌‌اطلاع‌دادن به مردم تبدیل به یک سبک شده است، این در حالی است که در شرایطی که ما در کشور با یک اپیدمی پرخطر روبه‌رو هستیم،‌ مردم باید بدانند که کدام منطقه پرخطر است، میانگین سنی مبتلایان، جنسیت آن‌ها، شغل‌شان و اطلاعاتی از این قبیل چگونه است. هر چه‌قدر اطلاعات بیش‌تری از این بیماری در اختیار مردم بگذاریم ‌و مردم از شیوه حرکت این بیماری بدانند،‌ موفقیت برای کنترل و مبارزه با آن بیش‌تر می‌شود.

روز یک‌شنبه گذشته بود که باز هم عضو دیگری از شورای شهر تهران،‌ آمار منتشره از سوی وزارت بهداشت را زیر سئوال برد.

محمدجواد حق‌شناس رییس کمیسیون فرهنگی شورای شهر تهران، گفت: آمار کرونا در تهران شفاف نیست بیان کرده بود که آمار کلان با آمار تهران تفاوت ‌‌دارد. او هم‌چنین در توییتر خود نوشت:‌ به‌نظر می‌رسد اکنون میزان مرگ‌و‌میری که در تهران وجود دارد و آماری که ارائه می‌شود شفاف نیست و با عددهای کلان هم‌خوانی ندارد.

مرکز پژوهش‌های مجلس: ابتلای ۶۰۰ هزار نفر و جان باختن ۸۶۰۰ نفر در اثر کرونا

مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی ایران در گزارشی بر اساس تخمین‌ها اعلام کرد که آمار واقعی تعداد افراد جان‌باخته حدود دو برابر و آمار مبتلایان بین ۸ تا ۱۰ برابر آمار اعلام شده توسط وزارت بهداشت است.

بر اساس آمار تخمین زده شده توسط این مرکز که روز سه‌شنبه ۲۶ فروردین منتشر شد، تعداد افراد جان‌باخته بر اساس ابتلا به کرونا هشت هزار و ۶۰۹ نفر و تعداد مبتلایان بین ۶۰۰ تا ۷۵۰ هزار نفر است.

این مرکز در این گزارش اعلام کرده که براساس مدل‌سازی «کار گروه اپیدمیولوژی» وزارت بهداشت، بدون هرگونه مداخله دولت ۶۰ میلیون نفر در ایران به این ویروس مبتلا خواهند شد.

بر اساس این گزارش، در این صورت کرونا تا ۴۰۰ روز در کشور می‌ماند و تا آبان ۹۹ به اوج خود می‌رسد.

بر اساس پیش‌بینی این مدل‌سازی، در صورت ایزولاسیون ۴۰ درصدی انتظار می‌رود که ۸۱۱ هزار نفر به این ویروس مبتلا شده و شش هزار نفر جان خود را از دست می‌دهند.

هم‌چنین در صورت ایزولاسیون ۲۵ درصدی نیز یک میلیون و ۱۶۰ هزار نفر مبتلا شده و ۱۳ هزار و ۴۵۰ نفر فوت خواهند شد.

در صورت ایزولاسیون ۱۰ درصدی دو میلیون و ۴۰۰ هزار نفر در ایران به این بیماری مبتلا شده و ۳۰ هزار و ۷۰۰ نفر جان خواهند باخت.

در گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس ایران در عین حال اعلام نشده که درصد ایزولاسیون در ایران اکنون چند درصد است.

دولت ایران طرح‌های مطرح شده توسط کارشناسان از جمله تعطیلی ادارات دولتی و ممنوعیت سفر را اجرا نکرده است.

پیش از این نیز پرویز کرمی، سخن‌گوی معاونت علمی ریاست‌جمهوری، اعلام کرده بود که در صورت مداخله نکردن دولت و ایجاد نکردن محدودیت‌ها ۳۳ هزار نفر و در صورت مداخله محدود ۱۱ هزار نفر کشته‌ می‌شوند.

دولت ایران طرح‌های مطرح شده توسط کارشناسان از جمله تعطیلی ادارات دولتی و ممنوعیت سفر را اجرا نکرده است.

مقام‌های وزارت بهداشت ایران در روزهای اخیر بارها از افزایش ترددهای شهری ابراز نگرانی کرده‌اند.

در همین حال، مرکز پژوهش‌های مجلس ایران در گزارش خود اعلام کرد که حدود ۸۰ درصد مبتلایان در آمار وزارت بهداشت ایران محاسبه نمی‌شوند.

به‌گفته این مرکز، پروتکل اعلام مبتلایان در ایران بر اساس نتایج تست آنان بوده است واین تست تاکنون در بیمارانی انجام شده که به دلیل «علائم شدید در بیمارستان بستری می‌شوند.»

بر اساس این گزارش، «افرادی که به ویروس آلوده می‌شوند، ولی به دلیل عدم علامت و يا به خاطر خفیف بودن علائم نیاز به بستری ندارند یا اصلاً به مراکز درمانی مراجعه نمی‌کنند و براساس تجربه کشور چین، حدود ۸۰ درصد مبتلایان را شامل می‌شود، در این آمار محاسبه نمی‌شوند.»

مرکز پژوهش‌های مجلس ایران، هم‌چنین با اشاره به تجربه چین نوشت که درصد تشخیص تست کرونا حدود ۶۷ درصد بوده و در حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد افراد «با وجود علائم قطعی در اسکن ریه، تست منفی گزارش می‌شود.»

مرکز پژوهش‌های مجلس ایران، اعلام کرد که آمار مبتلایان به کرونا بین هشت تا ۱۰ برابر آمار پروتکل وزارت بهداشت است.

سرانجام این مرکز تحت فشار قرار گرفت و مجبور شد این گزارش خود را پس بگیرد.

توصیه امام جمعه شهرک پردیسان قم: «از طب اسلامی استفاده کنید»

امام‌جمعه شهرک پردیسان قم گفت: کووید ۱۹ ممکن است از طرف جن، خفاش و یا جنگ بیولوژیک ایجاد شده باشد و امروز به یک بلای عالم‌گیر تبدیل‌شده و در این شرایط توسل به امام عصر(عج) بسیار راهگشاست.

به‌گزارش ایرنا، سید صمصام‌الدین قوامی به دلیل لغو کلیه اجتماعات در سراسر کشور به‌منظور جلوگیری از شیوع ویروس کرونا و تعطیلی چند هفته‌ای نمازهای جمعه، وی این هفته به‌صورت زنده و تصویری در ساعت مرسوم برگزاری نماز جمعه در یک سخنرانی مجازی بیان کرد: در رابطه با شیوع و ایجاد کووید ۱۹ دخالت اجنه امر عجیبی نیست و فریضه‌هایی نیز در این رابطه مطرح‌شده است.

امام‌ جمعه شهرک پردیسان قم اضافه کرد: سینمای غرب سال‌ها در تولیدات خود از اثر موجودات فرازمینی در امور کره زمین سخن می‌گویند و امر تازه‌ای نیست. برای درمان کرونا باید از ظرفیت بالای ادعیه اسلامی، معنویت و طب سنتی هم استفاده کنیم.

پزشکان: اینان مصادیق کامل شارلاتان و شیادند!

اعضای جامعه پزشکی طی نامه‌ای به وزیر بهداشت خواستار مبارزه با خرافه پروری و ترویج انگاره‌های نادرست شدند.

در این نامه آمده است: «جناب آقای وزیر! ما خواهان تاکید و پایمردی شما بر نظرات کارشناسی هستیم. در طی سالیان گذشته و در بسیاری از موارد، نظر کارشناسی و عقلانی تحت شعاع دیدگاه‌های ایدئولوژیک یا حتی منافع اقلیتی فرادست قربانی شده است. می‌دانیم که پای‌فشاری بر نظر صحیح و درست نیازمند شجاعت و صراحت بالایی است و احتمال از دست دادن جایگاه یا شغل در آن وجود دارد. با این همه خواهان تعهد شما به قسم گروه‌های پزشکی و تلاش مستمر برای به کرسی نشستن نظرات کارشناسان هستیم. اگر لازم است که شهری قرنطینه شود، اگر ضروری است که فاصله‌گذاری تا مدت دیگری تمدید شود، اگر لازم است که منابع کشور در راستای حفظ صحت و سلامت شهروندان آسیب‌پذیر صرف شود، اگر لازم است که منابع کشور برای باقی ماندن اقشار آسیب‌پذیر در خانه تخصیص یابد و ... از شما می‌خواهیم که از مواضع خود عقب ننشینید و با اقتدار از نظر کارشناسی خود در برابر منافع اقلیتی زورمند دفاع کنید.»

این نامه می‌افزاید: «جناب آقای وزیر! همان‌طور که می‌دانید در چند ساله اخیر با حمایت‌های پیدا و پنهان، افرادی شیاد با سوء‌استفاده از اعتقادات صمیمی مردم، خود را درمانگر جا زده و جایی در بازار سلامت برای خود دست و پا کرده‌اند. خرافه‌پروری و ترویج انگاره‌های نادرست از جمله کارهای آنان بوده که در بعضی موارد به قیمت جان مردم نیز تمام شده است. اینان مصادیق کامل شارلاتان و شیادند که مبارزه با آن‌ها از جمله وظایف قطعی آن وزارت‌خانه و شخص شماست. ضروری است که قوانین مربوط به مداخله افراد غیرپزشک در امور پزشکی بازنگری شود و نظارت بیش‌تری بر این افراد صورت بگیرد. در سایه مبارزه با همه‌گیری کووید-۱۹ بسیاری دریافته‌اند که این افراد چیزی در چنته ندارند و مبارزه علمی و کارشناسی تنها راه‌حل مقابله با این همه‌گیری است. در همین راستا وزارت بهداشت و درمان موقعیت ویژه‌ای برای مقابله با خرافات و انگاره‌های نادرست یافته است که باید از آن بهره بگیرد.»

احضار و تهدید پزشکانی که از آمار کرونا سخت گفته‌اند

دکتر رحیم یوسف‌پور، متخصص داخلی در شهر سقز ایران در مصاحبه با کمپین حقوق بشر در ایران گفت که بعد از احضار به شعبه سوم بازپرسی دادگاه انقلاب سقز با قرار وثیقه ۵۰۰ میلیون تومانی آزاد شده است.

یوسف پور به کمپین گفت که به دلیل اطلاع‌رسانی درباره میزان مبتلایان و جان‌باختگان ویروس کرونا در شهر سقز در استان کردستان به نشر اکاذیب و تشویش اذهان عمومی متهم شده است.

طی روزهای گذشته سه مقام دولتی در ایران که آمار رسمی ارائه شده از سوی حکومت اسلامی را رد کرده بودند برکنار شده و برخی از پزشکان در شهرهای مختلف ایران تحت فشار قرار گرفته‌اند.

رسانه‌های ایران شنبه ۲۳ فروردین از برکناری قدرت اخوان اکبری، رییس دانشگاه علوم پزشکی اردبیل خبر دادند و خبرگزاری برنا، برکناری اکبری را «غیرمنتظره» توصیف کرد. پیش از او، اسماعیل فرزانه، رییس بیمارستان امام خمینی اردبیل برکنار شده بود که در مصاحبه با صدا و سیمای استان اردبیل گفته بود که «آمار واقعی مبتلایان به کرونا بیش از آمار اعلام شده است.»

دکتر فرزانه گفته بود که «کادر درمان به‌شدت خسته هستند و تعدادی مبتلا شده اند و اکنون بیمارستان امام خمینی که بیماران بدحال رو به خود اختصاص داده است کاملا پر شده است و اگر مبتلای بدحال جدیدی بیاید قطعا به مشکل برخورد می کنیم و تجهیزات پاسخگو نیست.مردم باید رعایت کنند. هیچ‌کس ایمن نیست.»

دکتر مجتبی احمدزاده قمی، معاون دانشگاه علوم پزشکی قم دیگر مقامی است که بعد از مصاحبه درباره آمار مبتلایان به کرونا طی روزهای اخیر برکنار شده است.

دکتر رحیم یوسف‌پور، پزشک متخصص داخلی در شهر سقز کردستان ایران در مصاحبه با کمپین گفته است که «بنده بیش از یک ماه و نیم قبل در اینستاگرام شخصی خودم هشدار داده بودم که آمار کرونا در شهرستان سقز چهار رقمی است. متاسفانه مسئولین این را نادیده گرفتند و برای هر پست اینستاگرامی برای من احضاریه آمد یعنی ۸ احضاریه برای من فرستاده شد و من روز ۱۶ فروردین در شعبه سوم بازپرسی دادگاه انقلاب سقز حضور یافتم که اتهام نشر اکاذیب و تشویش اذهان عمومی به من تفهیم شد در حالی که من واقعیت را برای آگاهی مردم بیان کرده بودم.»

دکتر یوسف‌پور به کمپین گفت: «دفاتر و اسناد بیمارستان های امام خمینی و تامین اجتماعی سقز را موجود است و هشدار من هم این بود که ما اصلا کیت نداریم و تشخیص مان بر اثر سی تی اسکن است و براساس سی تی اسکن هایی که انجام شده بیش از هزار نفر، کرونا مثبت هستند. البته خدا را شکر حداقل مردم در این مدت در سقز رعایت کردند و آمار کرونا در شهر سقز سیر خطی پیدا کرده واز حالت صعودی خارج شده ایم. اما با این قیمت که پزشک و پرستار و خدماتی یعنی کادر درمان درگیر شدند.»

یوسف‌پور از صدور قرار وثیقه ۵۰۰ میلیون تومانی خبر داده و به کمپین گفت: «با قرار وثیقه بیرون آمدیم و داریم خدمت می‌کنیم. اما بعد از آن هم چند بار با من تماس گرفته و تهدید کرده‌اند که شما اگر با شبکه‌های خارجی صحبت کنید برخورد می‌کنیم. شماره تلفن نمی‌افتد و می‌گویند از اطلاعات سپاه هستیم و دیگر آمار نگیر و آمار نده. ما صادقانه داریم کار می‌کنیم بدون امکانات و این‌طور تماس می‌گیرند و تهدید می‌کنند. واقعیت این است که من احساس امنیت نمی‌کنم و برای همین مصاحبه می‌کنم که مردم در جریان باشند.»

در استان اصفهان هم یک منبع آگاه از اخراج دکتر نصرالله سورانی، متخصص بی‌هوشی از بیمارستان عیسی بن‌مریم به‌دلیل اطلاع‌رسانی درباره آمار مبتلایان به کرونا در این استان، به کمپین حقوق بشر در ایران خبر داده است.

نعمت احمدی، وکیل دادگستری که وکالت دکتر سورانی را برعهده دارد در مصاحبه با کمپین حقوق بشر در ایران گفته است که دکتر سورانی یازدهم بهمن ماه از بیماری کرونا خبر داده بود و به همین دلیل هم بارها مورد تهدید قرار گرفته و شکایتی علیه او طرح شده اما فعلا این شکایت و پرونده مسکوت مانده است.

احمدی درباره مبنای حقوقی و قانونی چنین رفتارهایی به کمپین گفت: «ما یک قانون داریم که مصوب یازده خرداد ۱۳۲۰ یعنی چند ماه مانده به پایان دوره رضا شاه است با عنوان قانون طرز جلوگیری از بیماری‌های آمیزشی و بیماری‌های واگیردار که بر اساس این قانون، هر‌کس بداند مبتلا به بیماری واگیردار است و اطلاع ندهد و به واسطه او طرف مقابل مبتلا شود و شخص مبتلا‌‌شده به مراجع قضائی شکایت کند، به حبس محکوم خواهد شد.‌ اداره بهداری هم موظف است هر ماه عده این بیماران ‌‌‌را به بهداری معرفی کند و پزشکان را موظف کرده که هر زمان یکی از بیماری‌های واگیردار را مشاهده کردند، فورا به بهداری معرفی کنند. براساس ماده ۲۲ این قانون هم اشخاصی که مانع اجرای مقررات بهداشتی شده یا بر اثر غفلت باعث انتشار یکی از بیماری‌های واگیردار شوند، به مجازات حبس و جریمه محکوم می‌شوند. این یعنی اگر پزشک اطلاع رسانی نکند مورد تعقیب قرار می گیرد خلاف کرده است نه وقتی که اطلاع‌رسانی کرد.»

نعمت احمدی به ماده ۶۸۸ قانون مجازات اسلامی هم اشاره کرده و به کمپین گفت: «براساس این ماده هر اقدامی که تهدید علیه بهداشت عمومی شناخته شود، از قبیل آلوده‌کردن آب آشامیدنی یا توزیع آب آشامیدنی آلوده، دفع غیربهداشتی فضولات انسانی و دامی و مواد زائد، ریختن مواد مسموم‌کننده در رودخانه‌ها، زباله در خیابان‌ها و کشتار غیر‌مجاز دام، استفاده غیر‌مجاز فاضلاب خام یا پساب تصفیه‌خانه‌های فاضلاب برای مصارف کشاورزی ممنوع است و مرتکبین چنان‌چه طبق قوانین خاص مشمول مجازات شدیدتری نباشند، به جزای نقدی و حبس تا یک سال محکوم خواهند شد. تشخیص اینکه اقدام مزبور تهدید علیه بهداشت عمومی و آلودگی محیط زیست است و همچنین اعلام جرم حسب مورد، بر عهده وزارت بهداشت و سازمان محیط زیست و سازمان دامپزشکی است.»

این وکیل دادگستری به کمپین گفت: «ما فقط همین دو قانون را داریم که هر دو می گویند اگر من بیماری داشته باشم و به بهداری اعلام نکنم و از بیماری من افراد دیگری بگیرند حتی در حد قتل است یعنی من باید مجازات شوم در سطح قاتل و اگر هزینه‌هایی متقبل شد طرف از بیماری من، من باید بدهم و اگر پزشک اطلاع ندهد پزشک را تحت تعقیب قرار می دهند ولی اگر یک پزشک بگوید که چنین بیماری داریم و نظام بخواهد با او برخورد کند ما اصلا چنین قانونی اصلا نداریم.»

احضار و تهدید روزنامه‌نگاران به خاطر خبررسانی درباره کرونا

بنا به گزارش برخی رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی در هفته‌های اخیر تعدادی از روزنامه‌نگاران در ایران که درباره «کووید-۱۹» به‌صورت مستقل در شبکه‌های اجتماعی یا کانال‌های تلگرامی خبررسانی کرد و به‌شکلی مستقیم یا غیرمستقیم درستی آمارهای رسمی را زیر سوال برده‌اند، تهدید به برخورد قضایی شده‌اند.

یکی از این روزنامه‌نگاران به ایران وایر گفته که به‌خاطر نوشتن یک یادداشت تحلیلی در یک کانال تلگرامی، از سوی پلیس فتا تماس تهدید‌‌آمیز دریافت کرده، در پی‌گیری علت برخورد به او گفته‌اند به رسانه‌ها ابلاغ شده است که تنها مجاز به نقل آمار رسمی ارایه شده از سوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی هستند و بیانیه‌ها و مصوبات ستاد ملی مقابله با کرونا حکم مصوبات شورای عالی امنیت ملی را دارد و لازم‌الاجرا است.

نکته دیگری که به‌نظر این روزنامه‌نگار در اعمال محدودیت برای روزنامه‌نگاران قابل توجه است، شکایت وزارت بهداشت از روزنامه‌نگاران و وادار کردن آن‌ها به سکوت است: «در مورد یکی از همکاران که در یکی از شبکه‌های اجتماعی درباره آمار کرونا خبررسانی کرده بود و بعدتر ناچار شد برخی از نوشته‌هایش را از دسترس خارج کند، وزارت بهداشت راسا شکایت و او را متهم به تشویش اذهان عمومی کرده بود.»

به‌گفته همین منبع، از اواسط بهمن ۱۳۹۸ و با بالا گرفتن گمانه‌ها و خبرهای تایید نشده در مورد رسیدن ویروس کرونا به ایران، فشارها در این حوزه بر روزنامه‌نگاران شروع شد: «در مواردی، روزنامه‌نگاران ناچار به تکذیب خبر شدند. روزنامه‌های منتشرکننده خبر را نیز -برای نمونه در استان‌های قم و گیلان- از پخش نسخه روی گیشه منع کردند. نسخه‌های توزیع شده هم از روی گیشه‌ها جمع شدند.»

این فشارها از نیمه دوم اسفند ۱۳۹۸ تشدید شدند. به روزنامه‌های محلی در استان‌ها ابلاغ شد که خبرهای مربوط به کرونا باید ضرورتا متناسب و هماهنگ با مصوبات و خبرهای شورای تامین استان‌ها و مدیریت دانشگاه‌ها علوم پزشکی مراکز استان باشند: «در روزهای منتهی به عید نوروز هم به صورت هماهنگ از ستاد کرونای استان‌ها به رسانه‌های نامه زدند که اطلاع‌رسانی در مورد شیوع بیماری و آمار‌ها باید پس از مشورت با این ستادها منتشر شود.»

به گفته این روزنامه‌نگار، از جمله دیگر اقدامات دانشگاه‌های علوم پزشکی در هر استان، ایجاد کانال‌های تلگرامی خبررسانی مختص به استان بود. به‌ آن‌ها اعلام شد که فقط اخبار مندرج در این کانال‌ها و سایت رسمی دانشگاه علوم پزشکی و آمار ارایه شده روزانه وزارت بهداشت که هر روز ساعت دو بعد از ظهر از سوی «کیانوش جهانپور»، مدیر روابط عمومی وزرات بهداشت اعلام می‌شود، قابل انتشار و استناد در رسانه‌ها است.

در حال حاضر نیز ارایه هرگونه آمار به جز آمار ارایه شده از سوی دانشگاه‌های علوم پزشکی و ستاد‌ ملی یا ستادهای استانی کرونا در ایران از نظر دادستانی جرم تلقی می‌شود و رسانه یا روزنامه‌نگار «متخلف» به اتهام «تشویش اذهان عمومی» مورد تعقیب قرار می‌گیرد.

دادگاه تجدید نظر استان تهران، امیر بابایی، روزنامه‌نگار و عضو انجمن صنفی روزنامه‌ نگاران استان تهران را به دو ماه حبس تعزیری محکوم کرد. وی پیش‌تر در مرحله بدوی دادگاه، به اتهام «نشر اکاذیب» به پرداخت یکصد میلیون ریال جزای نقدی محکوم شده بود.

هم‌زمان غلامرضا نوری‌ علاء، دیگر روزنامه‌نگار در استان کرمانشاه، در تاریخ ۱۳ فروردین ماه در پی انتشار خبری که آن را «دروغ سیزده» خوانده است توسط نیروهای امنیتی این استان به صورت کوتاه مدت بازداشت شد.

علت بازداشت این روزنامه‌نگار، انتشار خبری مبنی بر ابتلای استاندار کرمانشاه به بیماری کرونا عنوان شده است.

تشدید بحران اقتصادی ایران و فشار بیش‌تر بر مزدبگیران

صندوق بین‌المللی پول اعلام کرد که درخواست ایران برای وام ۵ میلیارد دلاری که به کشورهای فقیر برای مقابله با همه‌گیری ویروس کرونا اختصاص داده می‌شود در دست بررسی است و این بررسی‌ها با توجه به تعداد زیاد متقاضیان که بالغ بر ۹۰ کشور می‌شود زمان‌بر است.

حسین راغفر، پنج‌شنبه ۲۸ فروردین در مصاحبه با خبرگزاری کار ایران‌(ایلنا) درباره استاد دانشگاه الزهرا که به حاکمیت نیز نزدیک است می‌گوید در حالی که ۲۰ میلیارد دلار در جریان یک فساد بزرگ از کشور خارج شد، امروز برای ۵ میلیارد دلار دست‌مان را به‌سوی بانک جهانی دراز کردیم و این یک فاجعه است.

اسحاق جهانگیری، معاون اول رییس‌جمهوری ایران آبان ۹۸ از خروج ٢٢ میلیارد دلار از منابع ارزی ایران به دوبی و استانبول خبر داده بود.

گزارش دیوان محاسبات کشور از «تفریغ بودجه ۹۷» نشان می‌دهد ۸/۴ میلیارد دلار ارز دولتی ۴۲۰۰ تومانی که قرار بود برای تامین کالاهای اساسی مصرف شود، «گم» شده است و در قبال این مبلغ که تقریبا معادل رقم وام درخواستی ایران از بانک جهانی‌ست، هیچ‌گونه وارداتی انجام نشده است.

اقتصاد ایران هم در این سال‌ها به دلایل مختلف بویژه تحریم‌ها کوچک‌تر شده است؛ و اکنون مشخص نیست با توجه به تبعات ناشی از کرونا سرآخر چه تعدادی به جمع بی‌کاران در جامعه ایران خواهند پیوست.

تا این‌جا تمامی گزارش‌‌ها بر اساس گمانه‌زنی و با هدف هشدار برای آمادگی با موج تازه‌ بی‌کاری بوده است. برای نمونه وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی ایران اثر شیوع کرونا را بی‌کاری ۲۰ درصد از شاغلان برآورد کرده که در قالب تعطیلی یا کاهش فعالیت بنگاه‌های اقتصادی خواهد بود.

دفتر مدل سازی دانشگاه امام صادق از نتیجه مطالعه‌ای خبر داده که نشان می‌دهد از آغاز شیوع کرونا تولید ۶۵ درصد بنگاه‌های اقتصادی ایران کاهش تولید داشته‌اند. بر اساس این پژوهش فقط فعالیت ۴ درصد بنگاه‌ها افزایش داشته است.

اکنون نه فقط کارشناسان اقتصادی یا منتقدان دولت نگران موج بزرگ بی‌کاری هستند که به این نرخ افزوده شود بلکه علی ربیعی، سخنگوی دولت هم هشدار داده میلیون‌ها تن در معرض بی‌کاری و اخراج از کار قرار دارند. به گفته او، بیش از ۳ میلیون شاغل رسمی و ۴ میلیون شاغل غیررسمی با کاهش دستمزد یا اخراج رو به رو بوده و هم‌چنین یک میلیون و ۵۰۰ هزار کارگاه تعطیل شده‌اند.

ابعاد آسیب‌های اقتصادی شیوع کرونا، برآورد دقیق از خسارات آن را سخت کرده است. اگر چه هنوز آمار روشنی از شمار شهروندانی که شغل از دست داده‌اند در دست نیست، با این همه اطلاعات ثبت‌نام بیکاران در سامانه تامین اجتماعی نشان می‌دهد که تاکنون ۱۰۰ هزار نفر از کارگران به جمع بی‌کاران افزوده شده‌اند. این رقم که به‌نظر می‌رسد رو به افزایش است صرفا مربوط به کسانی است که مشمول قانون کار می‌شوند.

پس از هشدار مرکز پژوهش‌های مجلس ایران درباره «تاخیر» در پشتیبانی از اقشار کم درآمد و احتمال بروز «رخدادهای دردناک»، دولت ۷۵ هزار میلیارد تومان به‌ کمک‌های معیشتی اختصاص داد. این مبلغ به‌صورت وام در دو بخش پرداخت می‌شود. بر اساس این طرح شاغلان در ۱۰ رسته شغلی از حدود ۵۲ هزار میلیارد تومان و عموم یارانه بگیران از ۲۳ هزار میلیارد تومان به عنوان تسهیلات برخوردار می‌شوند.

مشاغل تولید و توزیع غذا، زیر مجموعه صنعت گردشگری، حمل و نقل عمومی درون و برون شهری، پوشاک، کیف و کفش، توزیع خشکبار و قنادی، ورزشی، فرهنگی و رسانه‌ای و صنایع دستی، رسته‌های شغلی‌ هستند که از این وام با سود ۱۲ درصد و دوره بازپرداخت ۲ ساله برخوردار می‌شوند.

در این میان پرداخت وام‌ یک میلیون تومانی برای تمامی یارانه‌بگیران فارغ از اشتغال یا بی‌کاری آنان در نظر گرفته شده است. این وام که ابتدا قرار بود مثل وام مشاغل با سود ۱۲ درصدی پرداخت شود، به صورت «قرض الحسنه» یا بدون سود پرداخت می‌شود. دولت می‌گوید که پرداخت سود را خود برعهده گرفته است. دوره بازپرداخت این وام ۳۰ ماهه و هر ماه حدود ۳۵ هزار تومان است.

این وام برای ۲۳ میلیون شهروند و در مجموع با تخصیص ۲۳ هزار میلیارد تومان در نظر گرفته شده است. تعیین وام یک میلیون تومانی در حالی است که این رقم از حداقل دستمزد کارگران هم کم‌تر است. حداقل دستمزد هر کارگر در سال‌جاری یک میلیون و ۸۳۵ هزار تومان تعیین شده که با وجود افزایش ۲۱ درصدی نسبت به سال قبل با اعتراض نمایندگان مجلس رو‌به‌رو است.

سخنگوی دولت هم‌چنین تاکید کرده است: «به دلیل شیوع ویروس کرونا در حال حاضر نزدیک به ۳.۳ میلیون نفر از شاغلین رسمی کشور به طور مستقیم در معرض آسیب قرار گرفته‌اند.»

رییس کمیته امام خمینی، از فقر تکان‌دهنده خوراک و پوشاک در ۳۲ شهر این کشور خبر داد. مرتضی بختیاری گفت: « ...بر اساس پژوهشی که در سال ۹۶ از سوی کمیته امداد در ۳۲ شهرستان در خصوص فقر خوراکی و پوشاکی آغاز شده، به اعداد تکان دهنده‌ای رسیده‌ایم...»

مرتضی بختیاری گفته است :

«... کل بودجه‌ای که دولت به کمیته امداد اختصاص داده، تنها ۴۶.۷ درصد از هزینه‌های آن را پوشش می‌دهد...»

تصویر یک نمایش دولتی

امام جمعه، نماینده مجلس، فرمانده سپاه، فرمانده بسیج، شورای شهر، شهردار، فرماندار، رییس پلیس به‌همراه بیست عکاس و خبرنگار و راننده و محافظ، بسته‌ای را تحویل یکی خانواده بی‌بظاعت می‌دهند!

رشد فعالیت نهادهای مستقل مردمی در ایران

اکثریت مردم ایران کم‌ترین اعتمادی به حکومت اسلامی ندارند و به‌همین دلیل، گروه‌های مختلف مردمی تلاش می‌کنند در این دروان سخت کرونایی نهادهای مستقل خود را تشکیل دهند و به یاری محرومان و نیازمندان بشابند.

آنان از تمیزکردن شهرها و ضدعفونی کردن بسیاری از نقاط شهرها، تهیه ماسک اقدام کرده‌اند و برای بیمارستان‌ها امکانات حفاظت از کادر درمانی مثل ماسک و وسایل بهداشتی تهیه می‌کنند. حتی برخی میوه فروش‌ها به نیازمندان میوه مجانی می‌دهند. الکل و مواد شست‌و‌شودهنده تهیه و توزیع می‌کنند، رانندگان کامیون‌ها این امکانات را به رایگان جا‌به‌جا می‌کنند، برای کارتن خواب‌ها و سایر نیازمندان غذا و امکانات بهداشتی تهیه می‌کنند. به یاری کودکان کار و خیابان می‌شتابند.

تشکل‌های مختلف مردمی از جمله نهادهای دفاع از کودکان کار و خیابان، محیط زیست، تشکل های کارگری، پایان دادن به کارتن خوابی، نهادهای مبارزه با اعتیاد، شبکه‌های کمک‌رسانی به سیل‌زدگان و زلزله‌زدگان، فعالین کارگری دفاع از کودکان کار و خیابان، محیط زیست، تشکل‌های کارگری، فرهنگی دفاع از کودکان کار و خیابان، محیط زیست، تشکل‌های کارگری، دانشجویی، معلمان و بازنشستگان و ... انواع شبکه‌های کمک‌رسانی را در شهرها و محلات سازمان داده‌اند.

خانواده‌های زندانیان برای رهایی عزیزان‌شان از فاجعه کرونا در زندان‌ها برای آزادی آن‌ها تلاش می‌کنند و خواست آزادی زندانیان به یک خواست اجتماعی در ایران تبدیل شده است.

دانشجویان علوم پزشکی از طریق ستادهای کمک‌رسانی و یا از طریق شبکه‌های اینترنتی به آموزش مردم برای مقابله با کرونا اقدام کرده‌اند.

پرستاران و پزشکان و سایر کادر درمانی بیمارستان‌ها که در خط مقدم جبهه جنگ با کرونا، برای نجات بیماران قرار دارند در حالی که از ساده‌ترین امکانات حفاظت از خود محروم هستند، تاکنون نقش مهمی در اطلاع‌رسانی از وضعیت بیمارستان‌ها و بی‌مسئولیتی حکومت در نجات جان بیماران و تامین امکانات برای بیمارستان‌ها داشته‌اند به‌طوری که تعدای از کادر بهداشتی و پزشکی ایران در این جنگ هولناک جان خود را از دست داده‌اند.

در مقابل، همواره فعالین سیاسی، فرهنگی و اجتماعی و پزشکان و وکلا را هم‌چنان احضار می‌کند. نه تنه سپاه، بسیج و ارتش، بلکه نیروهای حشد الشعبی عراق و حزب‌الله لبنان نیز در خیابان‌های ایران رژه می‌روند تا زهر چشم از جامعه بگیرند که به فکر اعتراض نیفتند.

اکنون بسیاری از فعالان کارگری ایران بیکار شده‌اند و هدف اصلی خود را ایجاد «کمیته‌های محلات» برای کمک‌رسانی، آگاهی‌بخشی و تقویت روحیه همبستگی میان مردم قرار داده‌اند.

فعالان کارگری در ایران هدف اصلی خود را ایجاد کمیته‌های محلات برای کاهش ریسک ابتلا به ویروس با رعایت فاصله تماس‌ها و بکار بردن لوازم بهداشتی و در حمایت از نیازمندان به کمک مالی، بهداشتی، درمانی و تعذیه قرار داده‌اند.

عدم اعتماد مردم به سیاست‌های دولت باعث شده است که بسیاری حتی به مقررات دیر هنگام حکومت را هم ناباورانه نگاه و آن را رعایت نکنند.

فعالین کارگری، مدنی، زنان و کودکان کار هم به‌صورت خودجوش دست به دست هم داده و با تشکیل کمیته‌های محلات به کمک فرودستان جامعه شتافته‌اند. حدود بیش از دو میلیون کودک کار با سرنوشتی نامعلوم هر روزه برای لقمه‌ای نان برای خود و خانواده از خانه به خیابان‌ها و کارگاه‌ها سرازیر می‌شوند.

دولت اعلام کرده است که برای سه میلیون افرادی که زیر خط فقر زندگی می‌کنند بسته حمایتی فراهم می‌کند. قرار است که بسته حمایتی به مشاغل آسیب‌پذیر از طرف کمیته مبارزه با کرونا به این افراد رسانده شود. اما بسیار آشکار است که ۶۰ درصد فرودستان به شدت زیر خط فقر زندگی می‌کنند و ناتوان از تامین معیشت خانواده با فقر و ویروس دست و پنجه نرم می‌کنند. بانک مرکزی، طرح صد هزار میلیون تومان بسته حمایتی را در نظر گرفته که از این صد هزار میلیارد تومان فقط ۸ درصد آن به بخش آسیب‌پذیر جامعه می‌رسد و ۷۵ درصد آن به بنگاه‌های خصوصی اختصاص داده شده است تا آن‌ها را از ورشکستگی نجات دهد.

در چنین وضعیتی، دولت و رسانه‌های حامی حکومت ایران به صورت دائمی بر این طبل می‌کوبند که مردم برای مهار بحران همکاری نمی‌کنند.

هم‌زمان با این ادعای دولت اسلامی ایران که قرنطینه شهرها را شیوه‌ای مربوط به قرون وسطی می‌نامد کشورهایی مانند چین و کره‌ جنوبی با قرنطینه گسترده توانستند بیماری کرونا را به‌صورت نسبی مهار کنند و کشورهایی مانند ایتالیا و اسپانیا و آلمان و انگلستان و آمریکا هم این شیوه از مدیریت بحران را به کار گرفته‌اند.

تامین معیشت شهروندان و برای همه کسانی که فاقد درآمد و یا کم درآمد هستند، وظیفه دولت و یک حق انسانی است. تامین معیشت شهروندان با «بسته حمایتی» تحقیرآمیز حکومت اسلامی، یعنی پرداخت ماهانه ۲۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان برای تنها سه میلیون از افراد جامعه و آنهم فقط برای چند ماه ممکن نیست. با این مبالغ فقط می شود یکی دو بار می‌توان خرید کرد و مردم هزینه‌هایی ضروری خود هم‌چون موادغذایی، مسکن، لباس و کفش، هزینه‌های تحصیل از دوره ابتدایی تا دانشگاه، اوقات فراغت و تفریح، بهداشت و درمان، ترانسپورت و سایر نیازهای پایه‌ای خود را از کجا تامین کنند؟!

هم‌اکنون حداقل دستمزد رسمی در ایران، دست‌کم چهار بار زیر خط فقر است و درآمد دست‌فروشان، بیکاران و بازنشستگان حتی از این هم کم‌تر است. از همین رو، ضرورت دارد که به‌همراه همه کارگران و مزدبگیران و بیکاران و تهی‌دستان، برای افزایش چندین برابری دستمزدها به بالای خط فقر، پرداخت بیمه بیکاری مکفی و افزایش حقوق بازنشستگی، تلاش و مبارزه کرد.

حکومت اسلامی ایران، از آن‌چه که به‌عنوان «شورش گرسنگان» یاد می‌کند به‌شدت در هراس و نگرانی است. از همین‌رو، ارتش و سپاه و نیروهای تروریستی حزب‌الله لبنان و حشد الشعبی عراق را به خیابان‌ها آورده است تا شورش‌های احتمالی مردمی را سرکوب کنند.

یکی از مهم‌ترین وظایف دولت‌ها حفاظت از جان شهروندانش است اما دولت اسلامی ایران در ماه‌های گذشته با سپردن این وظیفه به خود مردم از زیربار مسئولیت شانه خالی کرده است. با این‌حال تصویری که هم‌چنان رسانه‌های دولتی می‌نویسند بی‌مسئولیتی شهروندانی است که هر روز تعداد بیش‌تری به کام مرگ می‌روند.

در مقابل برای نمونه فعالین سیاسی آزادی‌خواه و برابری‌طلب تاکنون در سطح محلات و شهرهای کردستان از جملهکامیاران، پاوه، سقز، اشنویه، دهگلان، مریوان و سنندج کمیته های همبستگی و نهادهای هم‌یاری مردمی محلات را تشکیل داده‌اند تا به یاری و کمک‌رسانی به مردم بشتابند.

حکومت اسلامی ایران، برای سرکوب و کنترل جامعه به پیشرفته‌ترین ابزارهای روز دنیا مجهز است. آن‌ها در کوچک‌ترین مسائل شخصی افراد از نوع پوشش گرفته تا اطلاعاتی که جامعه از اینترنت دریافت می‌کند، نظارت دارند و هیچ‌جنبه از زندگی فردی و اجتماعی در ایران بیرون از نظارت دولت قرار ندارد. اما در بحران‌هایی هم‌چون سیل و زلزله و این روزهای سخت کرونایی، وظایف خود را انجام نمی‌دهند.

جمع‌بندی

هیچ‌کس باور ندارد که کرونا در ایران مهار شده و یا سیر صعودی ابتلا به آن نزولی شده است. حتی اکثریت مردمی که قید رعایت نکات ایمنی را زده و به ناچار روزها در پی نان از خانه بیرون می‌آیند نیز این را می‌دانند اما معتقدند چاره‌ای ندارند.

حکومت در جلسات محرمانه خود به این نتیجه رسیده‌اند که فعلا «نان» را به «جان» باید ترجیح داد.

در همین حال، کیانوش جهانپور سخن‌گوی وزارت بهداشت ایران، با اشاره به گسترش شدید ویروس کرونا، در توییتی نوشته است: «در هر ساعت تقریبا ۵۰ نفر در ایران به ویروس کرونا مبتلا می شوند و هر ۱۰ دقیقه، یک نفر در اثر این بیماری مهلک جان خود را از دست می‌دهد.»

لابد این دستگاه ویروس‌یاب سپاه بهتر از موشک‌یاب این نهاد نظامی عمل کند تا از فجایعی مانند سرنگونی هواپیمای مسافربری اوکراینی جلوگیری شود.

یکی از انتقادها این بود که سپاه پاسداران که نمی‌تواند هواپیمای مسافربری خطوط هواپیمایی اوکراین را تمیز دهد و این هواپیما را با ۱۶۷ مسافر و ۹ خدمه با دو موشک سرنگون می‌کند، چگونه می‌تواند ادعا کند دستگاهی برای تشخیص ویروس کرونا در محیط ساخته است؟

در حالی که تاکنون در ایران، نزدیک به صد هزار نفر مبتلا به کرونا و چند هزار نفر جان باخته‌اند، مقامات حکومت اسلامی به‌جای شفاف‌سازی و استفاده از روش‌های استاندارد و کاربردی هم‌چون سایر کشورها به اقدامات غیراستاندارد و بدور از علم پزشکی ادامه می‌دهند.

در این مدت نیز حضور بسیجیان و برخی آخوندها در مراکز بهداشتی و بیمارستان ها با ادعای «درمان کرونا» خبرساز شده بود. از جمله حضور دو آخوند در بیمارستانی در ایران که بدون ماسک و تجهیزات در بخش نگه‌داری بیماران مبتلا به کرونا حاضر شدند و یکی از آن‌ها مایعی را برای درمان دورِ بینی بیماران می‌مالید و آن را «عطر پیغمبر» می‌نامید.

هم‌چنین علاوه بر حضور مدعیان طب اسلامی در بیمارستان‌ها، حضور تعدادی از آخوندها و مداحان در مراکز پزشکی و درمانی و نوحه‌خوانی و روضه‌خوانی آن‌ها در بخش بیماران مبتلا به ویروس کرونا در ایران، که با حمایت نهادهای حکومتی صورت گرفت، انتقادات بسیاری در شبکه‌های اجتماعی به‌دنبال داشت.

از سوی دیگر، هم‌چنان نگرانی از پنهان‌کاری مقامات حکومت اسلامی ایران در اعلام آمار واقعی کرونا، هم‌چنان ادامه دارد. بر اساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، آمار واقعی مبتلایان به ویروس کرونا در ایران ۸ تا ۱۰ برابر آمار رسمی و شمار جان‌باختگان نزدیک به دو برابر تعداد اعلام شده است.

سپاه و تلویزیون رسمی حکومت اسلامی ایران در حالی این ویروس‌یاب ادعایی را بدون بررسی و تایید وزارت بهداشت یا هر مرجع علمی مستقل دیگر نمایش داده‌اند که نهادهای بین‌المللی و مراجع پزشکی مستمر درباره اخبار جعلی و درمان‌های سنتی و ساختگی در مواجهه با شیوع ویروس جدید کرونا هشدار می‌دهند.

به‌نظر می‌رسد که مقامات حکومتی در ایران متوجه صدای پای خشمگین فقر در ماه‌های پیش ‌رو و در دوران پساکرونایی ایران شده‌اند؛ خشمی که می‌تواند تبعات سختی برای حکومت داشته باشد و این بار حکومت اسلامی ایران را با چالشی به مراتب جدی‌تر از آبان ماه ۹۸ و یا دی‌ماه ۹۶ روبه‌رو کند.

متاسفانه عملکرد حکومت اسلامی و بی‌توجهی برخی از مردم در ایران، قطعا کرونا کشتاری وسیع از خود باقی خواهد گذاشت.

«کرونا» مهمان نا خوانده‌ای

که نیامده، تا برود.

حالا و حالاها ماندنی است!

جمعه بیست و نهم فروردین ۱۳۹۹ - هفدهم اوریل ۲۰۲۰

ضمایم:

*فیلم رونامیی دستگاه ویروس‌یاب سپاه:

*فیلم پاسخ حکومت اسلامی به شیوع کرونا؛ رژه ادوات نظامی و ضدعفونی کننده ارتش!:

https://www.peykeiran.com/Content.aspx?ID=204481

*فیلم زیر: تبلیغ داروی «امام کاظم» برای مقابله با کرونا از صدا و سیمای حکومت اسلامی

https://youtu.be/2ufyj-Tzr7k

Posted by l at 08:39 PM | Permalink

پس گرفتن امضای تومار در سرزمین عجایب

پس گرفتن امضای تومار در سرزمین عجایب

Posted by l at 08:35 PM | Permalink

یادهایی فراموش نشدنی از ماجرایی تلخ و شیرین

همه ی ما آدم ها در هر قشر و گروه و طبقه ای از زندگی اجتماعی که باشیم، به نسبت کار و وضعیت خودمان، فراز و فرود ها و غم و شادی هایی را تجربه کرده ایم.

اما معمولا معدود تجربه هایی از این دوران ها هستند که دایم با ما و به یاد ما می مانند. یعنی شادی ها و غم هایی هستند که شیرینی و تلخی شان در جان ما چنان نشسته که گویی زمان از آن ها نمی گذرد و همیشه تازگی دارند.

برای من یکی از تجربه های فراموش نشدنی زندگی اجتماعی ام ماجرای آبگیری سد سیوند است. ماجرایی که سیزده سال پیش، درست در همین روزها اتفاق افتاد. اواخر فروردین 86 (2007) حکومت اسلامی حاکم برسرزمین مان دستور آبگیری سدی را داد که نه تنها هیچ اهمیت سازنده ای با خود نداشت، بلکه در ظرف چند روز تنگه بلاغی و محوطه هایی مملو از بهترین میراث های فرهنگی و تاریخی ایرانزمین را به زیر آب برد.

حکومت اسلامی در زمانی این فرمان را صادر کرد که مردمان فرهنگ دوست سراسر جهان، و موسسات مربوط به حفظ میراث فرهنگی کشورهای مختلف، و حتی سازمان های حقوق بشری مخالفت خود را با آن اعلام کرده بودند. اما این تازه اول ماجرا بود زیرا همانگونه که کارشناسان متخصص در امور محیط زیست پیش بینی کرده بودند، این آبگیری اثرات ویرانگرانه ای بر تالاب ها، رودها، و زمین های کشاورزی و به طور کلی محیط زیست آن منطقه نیز بر جای گذاشت. اثراتی که تا همین امروز و اکنون نیز مردمان با آن دست به گریبان هستند.

یادم می آید در هفته ی قبل از آغاز آبگیری که در سی ام فروردین 86 انجام شد، ایرانیان زیادی در سراسر جهان در اضطراب و جوش و خروشی فراموش نشدنی به سر می بردند. شعارها و شعرها و اشک ها در همه جا جاری بود. صدها بلاگ و وب سایت و رادیو و تلویزیون در ایران و خارج از ایران به طور مداوم خبرهای مربوط به به آبگیری سد سیوند و نگرانی از احتمال ویرانی پاسارگاد را منتشر می کردند، هفته ها بود که جوان ها و دوستداران میراث فرهنگی با پلاکارت هایی که در دست داشتند، در خیابان ها به این طرف و آن طرف می دویدند و به هر کس و ناکسی در حکومت متوسل می شدند و یا مردمان را به همراهی دعوت می کردند. و در خارج کشور، ما و همراهان و پشتیبانان بنیاد میراث پاسارگاد، ماه ها بود که در مقابل موزه ها و کتابخانه ها و دانشگاه ها، به مردمان غیرایرانی از اهمیت بنای جهانی پاسارگار و دهش های شخصیتی که در آن خفته بود می گفتیم و از آن ها برای نجات آرامگاه کوروش امضا می گرفتیم.

با همه ی مبارزات، و با همه ی پشتیبانی های جهانی، ما دوستداران میراث فرهنگی نتوانستیم از آبگیری جلوگیری کنیم، و بسیاری از داشته های تاریخی مان را از دست دادیم، زیرا در مقابلمان حکومتی تهی مغز، واپسگر، و فرهنگ ستیز نشسته بود، اما با این همه ما پیروز شدیم زیرا توانستیم از طریق سازمان یونسکو حکومت را وادار کنیم تا آبگیری را 25 متر کمتر از آن چه که قرار بود، انجام دهد. و همین امر سبب شد که آرامگاه کوروش و برخی از بناهای محوطه ی تاریخی پاسارگاد از رطوبت زدگی و نابودی نجات پیدا کرد.

علاوه بر این و در کنار همه ی رنج ها و از دست دادن ها، ماجرای آبگیری نابخردانه سد سیوند یک نتیجه مثبت و مهم نیز داشت و آن بوجود آمدن نوعی آگاهی گسترده بود نسبت به میراث فرهنگی و تاریخی سرزمین مان. و به دنبال آن همدلی و همبستگی هوشیارانه یک ملت بود در جریان اولین مبارزه ی مدنی علیه حکومت اسلامی حاکم بر ایران. این مبارزه که از اوایل سال 1384 شروع و تا بهار 1386 (2005 - 2007) ادامه داشت جنبشی را رقم زد که برخی از جامعه شناسان آن را «اولین جنبش فرهنگی دوران معاصر ایران» نام نهادند.*

از آن پس برای من، به عنوان یکی از عاشقان فرهنگ ایران، فقط تلخی آن آبگیری و فدا شدن بخش های کم نظیری از تاریخ سرزمین مان نبوده، که در خاطرم هک شده، بلکه شیرینی بوجود آمدن جنبشی نیز بوده، که از دلش هزارها کوشنده ی حفظ میراث فرهنگی و محیط زیست بوجود آمدند. انسان هایی پیشرفته، مدرن، و با درکی درخشان نسبت به اهمیت و ارزش های میراث فرهنگی و طبیعی و محیط زیست. انسان هایی که با فدا کردن آزادی و یا حتی جان خویش جنبش فرهنگی معاصر سرزمین مان را زنده نگاهداشته اند.

و یقین دارم که این دو خاطره در ذهن تاریخ فرهنگی سرزمین مان نیز ماندگار خواهد ماند.

یادداشت های آخر هفته

فروردین 1399 (هفدهم آوریل 2020)

-------------------------------------------------------

*برای آن که فراموش نکنیم

بنیاد میراث پاسارگاد

www.savepasargad.com

Posted by l at 08:33 PM | Permalink

در اینجا کسی ضد آمریکایی نیست !

hoshyaresmaeil2017@hotmail.com

حزب کمونیست کارگری! دندان کرم خورده ضد امریکائی را بکشد!
نوید اخگر

کجا مردم ایران حتی یک کلام در مورد تحریم ها و گله کردن از آن سخن گفته اند که شما را به این نتیجه رسانده که باید تحریم های اسلامی آخوندی تروریستی که به نفع مردم ایران است برداشته شود و دست آخوند ها را در سرکوب و کشتار و تروریسم منطقه ای و اتم و موشک باز کنند؟ کجا؟

.............................................
‎این تیتر را به خاطر بسپارید

من با نوید اخگر با بالا بردن فشار به حکومت اسلامی موافقم ...
با نظرش در مورد ضد آمریکایی بودن حزب کمونیست کارگری هم مخالفم ...

جریانی که مشامش برای قدرت سیاسی تیز است اساسا در این میدان شعار نمیدهد ، شاید کم تجربه باشد ولی یاد میگیرد . هر جریان دیگری هم که با شاغول قدرت سیاسی تنظیم است ضد آمریکایی نیست ، البته فحش میدهند ولی به معنای ضدیت نیست مثل حاکمان ایران که به آمریکا فحش زیاد میدهند ، ولی عملا با عمو سام هماهنگ مطلق هستند چون زمین سیاست و نسخه اقتصادی مال عمو سام است .
آنها که میگویند تحریم را بردارید امیدشان به شراکت در قدرت سیاسی درهمین سیستم اسلامی فعلی است وطوری حرکت میکنند که قدرت مانور در هر شرایطی را داشته باشند .
در قرن 21 و الان (کسی ضد آمریکایی نیست) فقط توجیهات فرق میکند بالاخره یک تعادلی باید بین دنیای واقعی و ذهنیات مسخره هوادار ایجاد بشه . 3 تا ونصفی هوادار باید حفظ بشه . بعداز پایان جنگ سرد اساسا ضد آمریکایی بودن معنایی ندارد .

هر فرد و جریانی هم که با شاغول قدرت سیاسی کلا تنیظم نیستند و خواهان پایان فشار علیه سیستم اسلامی حاکم در ایران هستند ... یا بسیجی علیل ذهنی عاشق ولایت در خارج ایران هستند و یا حقوق خوبی میگیرند ...

دولت ایالات متحده در راس سیستم بورژوازی مالک یک نسخه اقتصادی موجود است که در شرایط کنونی تمام سیستمهای کره زمین تابع همین نسخه اقتصادی هستند . زمان بلوک شرقی یک نسخه اقتصادی مثلا سوسیالیسم هم بود که ضدیت با هر یک از دو بلوک در هویت بلوک مقابلش تبلور داشت .حالا فقط یک بلوک بورژوازی مانده که همه ساکنان زمین در این متن مثل اعضای یک خانه محسوب میشوند . در میان اعضای یک خانه هم اختلاف نظر و اختلاف منافع هست ولی دشمنی معنایی ندارد ...

دشمنی مورد اشاره احزاب کمونیستی موجود یا ازجنس زمان جنگ سرد است که گیجندو پرت ویا از جنس جدیدی است که بدون نسخه اقتصادی جدید اسکول به توان 9 هستند . آنها که در متن همین نسخه اقتصادی موجود فعال هستند در تمام کارهاشان دشمنی معنایی ندارد و حداکثر میشوند مثل بسیجی های نظام که ازدرودیوار سفارت های خارجی بالا میروند ولی بالایشان هر کار دیگر میکنند !

خلاصه : افراد یا جریاناتی که خواهان کم شدن فشار روی مافیای دینی حاکم در ایران هستند به نام لغو تحریم ... یا عاشق نظام اسلامی هستند و منافع مشخص دارند و یا شعور سیاسی ندارند . کم شدن فشار یا لغو تحریم شعار و تلاش خود حاکمان اسلامی ایران هست که این همسویی با حکومت عاقبتی ندارد سرنوشت اکثریت و حزب توده یادمان نمیرود . یادمان بماند که نظام سیاسی حاکم در ایران روی سرکوب و سرنیزه سوار است وهیچ ربطی به مردم ایران ندارد . دشمنی با غرب توسط هر جریان کمونیستی همانقدرجدی است که سپاه پاسداران ویروس یاب کشف میکند ، ارتش حکومت اسلامی ایران هم ویروس را میکشد ...

خلاصه یک نمایش روی حوضی ارزان با اجرای عناصر عقب مانده طبیعت ...

ترامپ در کاخ سفید گفت: «قصد دارم تصمیمی بگیرم و تنها امیدم به خداست که تصمیم درستی باشد.» وی تاکید کرد: «بدون شک می‌گویم که این بزرگترین تصمیمی است که تا کنون با کون گرفته‌ام.» کروناویروس "تماس بیدار" از جانب خدا است که خواستار بیدار شدن ما برای بازگشت به ایمان به خدا"جهت شیتیل بیشتر است ...
ترامپ در حالی که به سوی خدا قدم میزد تصمیم گرفت کمک کند به فرزندان خدا و به حکومت اسلامی گفت : بیا این یک میلیارد و ششصد رو بگیر و برو اجنه را شکست بده ، زمین را نجات بده و بشریت را به مقام معنویت برسان....

راستی آخرین دولت در تبعید که به تازگی ساخته شد ، شاه دارد یا ندارد و بددون شاه است ؟ آیا دولت جدید در تیعید در قرنطینه چگونه توانسته جواز ساخت بگیرد ؟ آیا مصالح ساخت دولت در تبعید قرنطینه ای چقدربا مصالح معمولی تفاوت قیمت دارد ؟

با توجه به بحران کرونا قیمت املاک پائین کشیده است ، قیمت دولتهای در تبعید بالا کشیده یا پایین آمده است ؟

خلاصه الان سالهاست که همه مشغول پختن دولتهای در تبعید هستند اشکال کار همه معمارها اینه که به قول آق فتح الله ، نمک و زردچه زود میزنند و همیشه گوشتش نپخته...

در اوج بحرانهای محتلف جهانی ، مرگ و میر کرونای نامرد ، اقتصاد مچاله شده ، کشف آنتن ویروس یاب توسط سپاه ... عده ایی دولت در تبعید بدون شاه تشکیل میدهند و عده ایی دیگر لیست امضاء میکنند و دیگران هم مثل گوسفند نگاه میکنند مخالف یا موافق نیستند یا مثل کرم خاکی بی آزارند ...

به این لیستها و دولتهای در تبعید فعلا کاری ندارم . اماهرجا نام و اثری از مصداقی جاکش دیدید آنجا فاتحه اش خوانده شده است شما در میان خودتان یک جاکش سیاسی جاسازی کرده اید که یعنی یا خودتان از همین جنس جاکشها هستید و یا در زمین سیاست گیج و بی شعورید ...

اطلاع دادند که بیانیه همبستگی و ائتلاف فعالان سیاسی ، مورد اشاره جعلی است ... حتی در صورت جعلی بودن بیانیه هم چنین اعمالی پیام دارد . مثل دولت در تبعید شهرام همایون . شخص شهرام همایون جعلی نیست ولی کارها و قدمهایش چیزی جز جعل مطلق نیست . مثل تقلب از روی دست همشاگردی ... الان یک دهه است که همه مشغول رونویسی و تقلب از روی دست هم هستند جهت تشکیل دولت در تبعید ... هی دولت ساختند هی سابید به الک ، سرعت عمل ساخت آلترنانیو و دولت از سرعت عمل ماست بند بیشتر شده است . اینقدر که لوث و غیر جدی شده ...

این بیانیه هم در صورت جعلی بودن ... فقط وزارت اطلاعات ایران میتواند چنین جعلی را بکند . جعل کنندگان چنین بیانه ایی میدانند چه میکنند ، حرفهای اصلی را در متن جعل میزنند . نه آدمها و نه جریانات سیاسی را نمیشود به شکل مصنوعی عمق و وزن داد . آدمها هر روز و در هر قدم درحال معرفی خودشان و نشان دادن سطح و عمقشان هستند .

16.04.2020
اسماعیل هوشیار

Posted by l at 08:28 PM | Permalink

یادی از تظاهرات پر شکوه معلمین اخراجی و تعلیقی و دانش آموزان مبارز در سال ١٣۵٨ در بندرعباس

به نقل از: پیام فدایی ، ارگان چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 248 ، اسفند ماه 1398‏

یادی از تظاهرات پر شکوه معلمین اخراجی و تعلیقی و دانش آموزان مبارز

در سال 1358 در بندرعباس

از آن روزی که توده های ستمدیده در بستر انقلاب سال های 56 و 57 خود، شاه جنایتکار را مجبور کردند پشت تلویزیون آمده و اعلام کند که "من نیز پیام انقلاب شما ملت ایران را شنیدم" تنها دو ماه گذشت تا شاه مجبور به فرار از ایران شد و چندی بعد عملا رژیم سلطنت ساقط گشت. به دنبال سقوط سلطنتی که 37 سال بر مردم ظلم کرده بود توده های انقلابی مسرور از انقلاب خود و به خصوص از قیامی که در 21 و 22 بهمن برپا کرده بودند، انتظار داشتند که رژیم جانشین سلطنت، خواست ها و مطالبات بر حق آن ها را پاسخ دهد. اما هر چه از قیام بهمن می گذشت و پایه های رژیم جدید بیشتر مستقر می شد، مردم دیدند که نه تنها خواست های آن ها پاسخ داده نمی شود بلکه رژیم جدید همچون رژیم شاه، دست به سرکوب اعتراضات و مبارزات مردم می زند. همه این سرکوب ها، از سرکوب خلق کُرد و تُرکمن گرفته تا سرکوب کارگران بیکار و ماهیگیران بند انزلی، حمله به جنبش های اعتراض به حق مردم ، خیلی زود به مردم هوشیار نشان داد که رژیم جدید نیز همچون رژیم سلطنت در تقابل با آن ها و خواست ها و مطالبات بر حق آن ها قرار دارد.

در بندر عباس یکی از عواملی که به افشای چهره جنایتکارانه حاکمان جدید در بین مردم و به خصوص جوانان کمک زیادی کرد ، شیوه برخورد رژیم جدید با خواست ها و مطالبات و اعتراضات معلمان و دانش آموزان بود.

رژیم جدید در یکی از اولین اقدامات سرکوبگرانه خود، در حالی که یک سال هم از روی کار آمدنش نگذشته بود، تعداد زیادی از معلمین را اخراج و یا از کار تعلیق نمود. آن ها همچنین در مورد خواست های دانش آموزان که خواهان فضای سیاسی و اجتماعی بازتری در مدارس بودند، حاضر به هیچ عقب نشینی از مقررات سرکوبگرانه دوره شاه نبودند. این امر باتوجه به فضای مبارزاتی حاکم بر آن دوران، خیلی زود به تظاهرات معلمین اخراجی و تعلیقی و حمایت دانش آموزان از آن ها انجامید.

دانش آموزان، از هر مدرسه یا دبیرستان می آمدند و برای شکل دهی به یک اعتراض جمعی در یک نقطه جمع می شدند. در سراسر شهر بندر عباس، دو محل در شهر برای تجمع تعیین شده بود که یکی از این محل ها یکی از دبیرستان های شهر به نام دبیرستان فروغی بود که تعدادی از هواداران چریکهای فدایی خلق ایران از جمله رفیق شهید محمد سلیمانی در آن درس می خواندند. دبیرستان فروغی نامش الان تغییر کرده و شده دبیرستان امام موسی صدر. من در آن زمان یکی از دانش آموزانی بودم که در تجمع این دبیرستان شرکت می کردم. من و دوستانم از مدرسه دخترانه "اشرف دهقانی" که جمهوری اسلامی نامش را کرد "12 فروردین" و تعدادی هم از مدرسه راهنمایی پسرانه "۲۸ مرداد" به دبیرستان فروغی می رفتیم. بعد از جمع شدن در این دبیرستان ، صف بزرگی تشکیل می شد. سپس همگی با پلاکاردها، بنرها و شعارهای انقلابی که در آن زمان رایج بود و همین طور شعارهایی در همبستگی با معلمان اخراجی و تعلیقی به طرف آموزش و پرورش شهر بندرعباس حرکت می کردیم. از محل تجمع تا آموزش پرورش مسیر نسبتا طولانی ای بود که در طول این مسافت شعارهایی داده می شد. فریاد شعارهای حق طلبانه و انقلابی با توجه به تعداد زیاد شرکت کنندگان جلوه خاصی به این حرکت می داد. هنوز آوای یکصدایی محصلین و معلمین و همبستگی آن ها در حین تظاهرات در گوشم طنین انداز است. این حرکت های اعتراضی در شرایطی که هر یک از شرکت کنندگان وابستگی سازمانی خود را داشتند، جلوه ی زیبایی از فضای مبارزاتی بعد از انقلاب در آن دوره بود که واقعا آگاهی دهنده و لذت بخش بود.

در هر تظاهرات وقتی که تظاهرکنندگان یعنی دانش آموزان و معلمین اخراجی و تعلیقی به حیاط اداره آموزش و پرورش می رسیدند ، در آن جا سخنرانی هایی توسط نمایندگان هر یک از مدارس، دبیرستان ها و معلمان انجام می شد. سخنرانی هایی که با شعار هایی که دانش آموزان فریاد می زدند، تائید می شد. این امر باعث شده بود که فعالیت های اداره آموزش پرورش مختل شده و عملا بصورت تعطیل در آید.

در سال 1358 این فعالیت ها ادامه داشتند و هر روز هم بر جمعیت شرکت کنندگان افزوده می شد. در یکی از این روز ها (متاسفانه تاریخ دقیقش را به خاطر ندارم) تظاهرات ما مورد حمله وحشیانه ی حزب اللهی های چماقدار رژیم قرار گرفت. فالانژ های جمهوری اسلامی به صفوف نشسته معترضین در حیاط اداره آموزش پرورش وحشیانه حمله کرده و تعداد زیادی را به شدت مجروح نمودند. این تعرض وحشیانه و سرکوبگرانه در شرایطی اتفاق افتاد که تظاهر کنندگان هیچ گاه هیچ خشونتی در جریان حرکات خود نشان نداده بودند و تظاهرات ما مسالمت آمیز بود. این نقطۀ آغاز نقشه ضد انقلابی رژیم برای سرکوب جنبش دانش آموزی در بندر عباس بود. در آن مقطع، رژیم تازه به قدرت رسیده جمهوری اسلامی در مناطقی از کشور جنایات خود را آغاز کرده بود و داشت در دیگر شهرها با جمع آوری اطلاعات و شناسایی جوانان ، نقشه های پلید خود برای سرکوب آن ها را در آینده می کشید. در هر حال، در بندر عباس وضع به گونه ای بود که هنوز نمی توانستند آن طور که دلشان می خواست مخالفان را بکشند و صدا ها را در گلو خفه کنند.

در این جا نکته ای که لازم است در رابطه با حرکت های اعتراضی یاد شده ذکر کنم این است که مبارزات دانش آموزان و معلمین گرچه به یک سازمان و یا گروه خاص تعلق نداشت، اما هواداران چریکهای فدایی خلق ایران از جمله رفیق محمد سلیمانی در شکل گیری و سازماندهی آن نقش مهمی داشتند. جالب است که این مبارزات، عملا اتحاد بین نسل جوان این استان را هر روز نسبت به روز قبل بیشتر و بیشتر کرد و بیشتر نوجوانان و جوانانی که در این تظاهرات شرکت داشتند بعد از این مبارزات به طرف گروه های سیاسی و به خصوص چریکهای فدایی خلق ایران متمایل گشتند. این مبارزان، نسلی بودند که جنبش دانش آموزی 19 بهمن را شکل دادند و در کنار هسته های سیاسی - نظامی فضای سیاسی شهر را برای مدت ها به فضای مبارزاتی علیه رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی تبدیل نمودند و با نثار خون بهترین و آگاه ترین جوانان و نوجوانان مبارز بندر عباس، برگ درخشانی به تاریخ مبارزات رهایی بخش مردم ما برای رسیدن به آزادی افزودند. یاد این دلاوران همیشه در یادها و در تاریخ مبارزاتی توده های مبارز ایران زنده خواهد بود.

اسفند 1398

Posted by l at 08:24 PM | Permalink

عراق، تجربه‌ای که باید از آن آموخت!

به نقل از: پیام فدایی ، ارگان چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 248 ، اسفند ماه 1398‏

قیام مردمی ماه های اخیر در عراق که در جریان آن توده ها، علیه سلطۀ امپریالیسم و اشغالگران آمریکایی، رژیم مزدور حاکم بر عراق و رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی به پا خاستند، جلوۀ درخشانی از مبارزات ضد امپریالیستی مردم مبارز عراق را به نمایش گذارد و یکبار دیگر کوس رسوایی نیروهای پرو امپریالیست وطنی و طرفداران سناریوی "مبارزه" با جمهوری اسلامی از طریق اتکاء به سیاست ها و قدرت های امپریالیستی را در همه جا به صدا درآورد. در همین رابطه "پیام فدایی" مبادرت به درج مقاله زیر که در آبان ماه سال 1385 در توصیف و تحلیل از شرایط عراق و جنبش انقلابی مردم این کشور نگاشته شده می کند.

عراق، تجربه‌ای که باید از آن آموخت!

این روزها هر زمان که به رسانه‌های عمومی رجوع می‌کنی امکان ندارد که در تیتر اخبار روز، گزارشی درباره رویدادهای دهشتناک جاری در عراق توجه‌ات را جلب نکند. از روزنامه‌ها تا اخبار رادیوها و از تلویزیون‌ها تا سایت‌های اینترنتی در همه جا با اخباری مواجه می‌شوی که از کشته‌شدن هر روزه مردم غیرنظامی در این کشور خبر می‌دهند. از مارچ سال 2006 و بدنبال هجوم ارتش آمریکا به عراق، این کشور به صحنه جنایات ارتش متجاوز آمریکا و فجایع دلخراشی که گروه‌های مرتجع اسلامی و غیراسلامی می‌آفرینند تبدیل شده است و هر روز آمار جدیدی از تلفات نیروهای درگیر و مردم غیرنظامی داده می‌شود که شاید یکی از تازه‌ترین این آمارها مربوط به برآورد یک گروه تحقیقاتی باشد که از متخصصان دانشگاه "جان هاپکینز" آمریکا و دانشگاه بغداد تشکیل شده و در یک نشریه پزشکی انگلستان به نام "لنست" درج گردیده است. بر اساس برآورد این گروه که مبتنی بر یک کار تحقیقی گسترده می‌باشد، از زمان حمله ارتش آمریکا به عراق تا ژوئیه سال 2006 یعنی در فاصله سه سال و چند ماه تنها 655 هزار نفر غیرنظامی در عراق کشته شده‌اند. بر اساس این تحقیق، 56 درصد کشته‌شدگان بر اثر اصابت گلوله به قتل رسیده‌اند، 13 درصد هم بر اثر انفجار وسائل نقلیه و 14 درصد هم بر اثر انفجار به شکل‌های دیگر کشته شده‌اند. گرچه رئیس‌جمهور آمریکا به دلیل منافعی که در توجیه لشکرکشی به عراق و تداوم حضور نظامی ارتش آمریکا در این کشور دارد فورا این آمار را "مبالغه‌آمیز" قلمداد نمود اما منابع مختلف نه تنها این آمار را تائید می‌کنند بلکه گاه برآوردهائی به مراتب بالاتر از این آمار از تعداد کشته‌شدگان ارائه می‌دهند. جالب است که بوش ضمن رد این آمار مدعی شد که تنها 35 هزار غیرنظامی عراقی در این فاصله کشته شده‌اند. البته او دیگر روشن نکرد که اگر آمار مزبور را "مبالغه‌آمیز" می‌خواند آمار "واقع‌بینانه" خود را از کجا آورده است! در حالیکه متخصصانی که آمار مزبور را ارائه داده‌اند این آمار را بر اساس مراجعه خانه‌به‌خانه در عراق تهیه کرده‌اند و اعتبار کار تحقیقی آن ها بوسیله متخصصان دیگری در این زمینه مورد تائید قرار گرفته است. گرچه بالا یا پائین‌بودن آمار تعداد کشته‌شدگان غیرنظامی تغییری در ماهیت جنایتکارانه تجاوز آمریکا به عراق ایجاد نمی‌کند. اما اطلاع از رقم 655 هزار کشته‌شده غیرنظامی از زمان حمله آمریکا به عراق، ابعاد فاجعه را در مقابل دید همگان قرار می‌دهد.

بر کسی پوشیده نیست که دولت آمریکا با توسل به این دلائل که دولت صدام در حال تهیه سلاح‌های کشتار دسته‌جمعی است و با تشویق تروریسم، ثبات منطقه و جهان را به خطر انداخته و در همین راستا از جریان اسلامی‌تروریستی القاعده حمایت می‌کند، به این کشور حمله و آن را اشغال نمود. و ادعا نمود که قصدش از این حمله، آزادسازی عراق و برقراری دمکراسی در این کشور می‌باشد. امروز پس از گذشت سه سال از اشغال عراق باید دید کدامیک از ادعاهای دولت آمریکا تحقق یافته است. در رابطه با ساخت سلاح‌های کشتار جمعی در عراق که اصلی‌ترین دلیل حمله به شمار می‌رفت ، همان طور که می‌دانیم این قدرت امپریالیستی هنوز که هنوز است نتوانسته است شواهدی مبنی بر ساخت چنین سلاح‌هائی ارائه دهد. و از سوی دیگر سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا رسما اعلام کرده‌اند که دولت صدام نه تنها با القاعده در ارتباط نبوده بلکه برعکس اشغال این کشور شرایط را برای رشد تروریسم آماده‌تر ساخته است. به این ترتیب، در شرایطی که دولت آمریکا فریبکارانه ادعا می‌کرد که برای مبارزه با تروریسم به عراق لشکرکشی نموده، حال تشکیلات اطلاعاتی این کشور رسما مجبور به اعتراف شده است که: "جنگ عراق در شکل‌بخشیدن به نسل جدیدی از افراطیون و افزایش خطر تروریسم در جهان کمک کرده است". از آن چه که بر سر آزادی و دمکراسی آمده هم همگان باخبرند و کسی نمی‌تواند مدعی شود که در شرایط اشغال عراق و حضور 135 هزار سرباز آمریکائی در این کشور امکان سخن‌گفتن از آزادی وجود دارد و یا در شرایطی که کسی نمی‌تواند بدون تحمل زندان و شکنجه علیه سیاست‌های دولت دست‌نشانده عراق سخن گفته و یا فعالیت نماید از وجود دمکراسی می‌شود صحبت کرد. به واقع در شرایطی که مردم حتی از امنیت رفت و آمد در خیابان برخوردار نیستند و هر لحظه انفجار بمبی و یا سرنیزه گروه مرتجعی جانشان را به بازی می‌گیرد و ما هر روز شاهد کشف جنازه‌هائی هستیم که وحشیانه شکنجه شده‌اند، سخن‌گفتن از وجود دمکراسی در عراق تنها از سیاستمداران بورژوای رذالت‌پیشه‌ای ساخته است که فریبکارانه انتخابات نمایشی در این کشور را نشانه‌ی به‌اصطلاح دمکراسی و وسیله ابراز اراده آزاد مردم جا می‌زنند.

اگر نه به تبلیغات بلکه به آن چه در عمل رخ داده توجه کنیم می‌بینیم که این درست است که در نتیجه یورش آمریکا به عراق، رژیم سرکوبگر و مستبد صدام سرنگون گشته اما با سرنگونی رژیم صدام، دولتی ملی و دمکراتیک هم در این کشور شکل نگرفته و کسانی که بر سر کار آمده‌اند تنها عروسکانی جهت توجیه سیاست‌های امپریالیستی آمریکا می‌باشند که در سرسپردگی‌شان به امپریالیسم تردیدی وجود ندارد. از سوی دیگر، با اشغال عراق عملا این کشور به بزرگترین پادگان امپریالیسم آمریکا در منطقه تبدیل گشته است. امری که جدا از پیامدهای استراتژیک‌اش، بطور بالفعل بازار این کشور و منابع فراوان انرژی آن را کاملا زیر سیطره آمریکا درآورده است. به این ترتیب، آمریکا با اشغال عراق، هم حضور نظامی خود را در منطقه تحکیم نموده و هم رقبای قدرتمند خود در صحنه جهانی را از سنگرهائی عقب نشانده و به حوزه نفوذ آن ها در این کشور دست‌اندازی نموده است. برای درک ابعاد این مسئله تنها کافی است که به سرنوشت میلیارد‌ها دلار بدهی رژیم صدام به روسیه و فرانسه فکر کرد که قرار بود از طریق ارز حاصل از فروش نفت پرداخت گردد و حال با سلطه آمریکا بر منابع نفت عراق، بازپرداخت آن ها به حاشیه رانده شده است!

واقعیت این است که حوادث و رویداد‌های عراق جهت شناخت سیاست‌های کنونی امپریالیسم آمریکا بخصوص طرح "خاورمیانه بزرگ" این قدرت جهانی و درک ماهیت تجاوزگرانه امپریالیسم از اهمیت بسیاری برخوردار است. چرا که آن چه در عراق می‌گذرد آینه تمام‌نمائی از سیاست‌های سلطه‌گرانه آمریکا در آغاز قرن جدید می‌باشد. تجربه عراق از زاویه دیگری هم برای ما ایرانیان مهم است چرا که این روزها ما در صفوف مخالفین جمهوری اسلامی با تحلیل‌ها و گرایشاتی مواجه هستیم که با تکیه بر نمونه عراق و از جمله کردستان عراق از حمله آمریکا به ایران دفاع می‌کنند و چنین استدلال می‌کنند که در شرایطی که برای سرنگونی جمهوری اسلامی راه دیگری وجود ندارد چرا نباید از این امکان استفاده نمود.

این تحلیل‌ها و گرایشات سیاسی مدعی‌اند که در شرایطی که هیچ نیروئی در صحنه حضور ندارد که قادر به سرنگونی رژیم باشد چرا ما باید از اقدام آمریکا که به هر حال باعث خلاصی ما از شر آخوند‌های حاکم می‌شود، پشتیبانی نکنیم. این نیروها بدون توجه به آن چه در عراق می‌گذرد از واقعیت آن چه بر عراق گذشته و می‌گذرد تنها به صحنه سرنگونی صدام توجه می‌کنند و دیگر نمی‌خواهند و منافع‌شان اجازه نمی‌دهد به واقعیت‌های دیگر توجه کنند و ببینند که در این فاصله چه بر سر مطالبات و خواست‌های توده‌ها و حق زندگی مردم کوچه و بازار آمده است و چگونه روزی چند صد نفر قربانی سیاست‌های آمریکا در این کشور می‌شوند. کسانی که صرفا سرنگونی جمهوری اسلامی را هدف خود قرار داده‌اند نمی‌خواهند بفهمند که چرا نیروهای انقلابی بر سرنگونی رژیم‌های سرکوبگر بدست خود مردم تأکید دارند، و چرا راه حل نجات مردم را انقلاب می‌دانند و نه کودتا یا لشکرکشی امپریالیستی. جالب است که برخی از این نیروها وقتی که راه حل انقلاب را در مقابل‌شان قرار می‌دهی فورا مدعی می‌شوند که انقلاب با خونریزی توأم است و نتیجه‌ای جز گسترش فجایع انسانی نخواهد داشت و با این استدلال مردم را از هزینه‌های بالای انقلاب می‌ترسانند. اما بیائید لحظه‌ای آمار قربانیان غیرنظامی جنگ عراق را با آمار تعداد کشته‌شدگان در جریان خیزش‌های مردمی جهان و از جمله خود انقلاب ایران مقایسه کنیم تا آشکار شود در واقعیت، هزینه‌های انسانی کدام یک خونین‌تر بوده است.

بخاطر جلوگیری از طولانی‌شدن مطلب، سه حرکت مردمی را در نظر می‌گیریم و جهت این که جائی برای اما و اگر "پرو آمریکائی"‌ هائی که از حمله آمریکا به ایران پشتیبانی می‌کنند نماند، تمام آمار‌ها را از خود رادیو آمریکا نقل می‌کنیم که منطقا باید به عنوان صدای "بزرگترین قدرت جهان" مورد تائید آن ها باشد و این سه مورد را هم درست بخاطر وجود همین آمارها انتخاب کرده‌ایم. این سه حرکت عبارتند از: مبارزه مردم پرو، کُردستان ترکیه و تامیل‌ها در سریلانکا.

به گزارش رادیو آمریکا، در 14 اکتبر "حدود 70 هزار نفر در جریان قریب 20 سال نبرد بین شورشیان و دولت پرو کشته شدند". و همین رادیو در 28 سپتامبر در مورد کُردستان ترکیه می‌گوید: "شورشیان از سال 1984 برای خودمختاری در جنوب شرقی ترکیه می‌جنگند. این جنگ بیش از سی هزار کشته به جای گذاشته است." و در 11 اکتبر در مورد مبارزات تامیل‌ها در سریلانکا گزارش می‌دهد که "شورش جدائی‌طلبان سریلانکا که از سال 1972 آغاز شد، تاکنون جان بیش از 60 هزار نفر را گرفته است".

توجه به این آمار‌ها و مقایسه آن ها با آمار کشته‌شدگان 655 هزار نفری و تازه غیرنظامی در عراق آن هم تنها در یک مدت زمانی سه ساله، بروشنی نشان می‌دهد که چه تفاوت فاحشی بین هزینه‌های یک مبارزه مردمی جهت دستیابی به آزادی و یک لشکرکشی امپریالیستی وجود دارد. جدا از موارد فوق، اگر به آمار شهدای انقلاب سال‌های 56 -57 هم رجوع کنیم باز با این تفاوت آشکار روبرو می‌شویم. اگر رستاخیز سیاهکل را از اولین موج‌هائی به حساب آوریم که به طوفان انقلاب انجامید، کل شهدای مردم ما از رستاخیز سیاهکل تا قیام بهمن یک‌دهم آمار فوق نیز نمی‌باشد. بنابر این، کسانی که با تکیه بر هزینه‌های بالای انقلاب، مردم را از تنها راه حل نجاتشان یعنی سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی بدست خود توده‌ها می‌ترسانند و نظر‌ها و توجه‌ها را به دست آهنین آمریکا جلب می‌کنند، فریبکارانی بیش نیستند که به تنها چیزی که نمی‌اندیشند همانا سرنوشت مردم است. اتفاقا تجربه عراق درست علیه کسانی حکم می‌دهد که مردم ما را به بیراهه‌های امپریالیستی سوق می‌دهند. بدون شک همان طور که می‌گویند "انقلاب مجلس مهمانی نیست" برعکس یکی از با "اتوریته"ترین پدیده‌هاست که با توپ و تانک و تفنگ سر و کار دارد اما برای رسیدن به آزادی راهی جز انقلاب وجود ندارد و تجربه نشان داده که اتفاقا این راه کم‌هزینه‌ترین راه نجات است. این واقعیتی است که تجربه عراق نیز بر آن مهر تأئید می‌زند.

آبان ماه 1385 ‏

Posted by l at 08:22 PM | Permalink

راسیسم تنگ چشم راست، برابر چین چپگرا

در رسانه های راست راسیست های مچاله شده در چنگال کرونا خواندم که ژاپن مصمم به بیرون آوردن سرمایه هایش از چین شده است. این تاکتیک و حرکت فرضی از دید بلومبرگ: ژاپن می خواهد هرچه زودتر 2 میلیارد دلار به شرکت ‌های خود در چین کمک ‌کند تا آنها تولید و فروش شان را از چین بیرون بکشند با این امید که چین دیگر نتواند کارخانه‌ های دنیا باشد و بماند. و تارو آسو معاون نخست ‌‌وزیر ژاپن در یک سخنرانی در پارلمان ژاپن: سازمان بهداشت جهانی باید نام خود را به سازمان بهداشت چینی تغییر دهد.

دونالد ترامپ هم در کنفرانس روزانه خود درباره شیوع بیماری کرونا در آمریکا اعلام کرد که پرداخت کمک به سازمان بهداشت جهانی " WHO "را متوقف کرده است. واکنش آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل: تصمیم ترامپ در شرایط کنونی مبارزه جهانی با بیماری کرونا را ناتوان می کند، از اینرو او اقدام سیاسی راسیستی ترامپ را غلط ارزیابی کرد. تد کروز سناتور پُرهیاهوی جمھوریخواە نیز خواستار تحریم سران چین شد. وی گفته: دانشمندان چینی در آزمایشگاه‌ ها بر روی ویروس کرونا موجود در بدن خفاش‌ ها تحقیق و بررسی می ‌کرده‌ اند و ممکن است آنها باعث منتشرشدن کرونا شده باشند.

درین میان گوئی رئیس جمهور امپریالیسم آمریکا به باور خود مقصر اصلی بحران کرونا را یافته است و این مقصر جز سازمان بهداشت جهانی نیست که می باید توسط این قلدر تنبیه شود. البته این نخستین باری نیست که ترامپ راسیست و فاشیست عملکرد این سازمان را به باد انتقادی ویرانگر خود و دم و دستگاه ضدبشری گرفته است. هفته گذشته هم، وی تهدید کرده بود که تامین بودجه این سازمان را قطع می‌کند و اینک تهدید خود پیاده کرده است. یادمان هرگز نرود که گردنکشی دونالد ترامپ این میلیاردر انگل درست در اوج مبارزه جهانی با شیوع و کنترل بیماری مرگبار کروناست. او آشکارا نشان می دهد که به حق زندگی نوع بشر نیازمند به این پوشش بهداشت جهانی بی اعتناست و بهمین سادگی به دولت جهانخوار آمریکا دستور داده که پرداخت کمک به سازمان بهداشت جهانی را تعلیق کند. چرائی چنین اقدام ضدبشری؟ چون آمریکا غارتگر بزرگترین تامین کننده بودجه این نهاد جهانی ست. این کشور 400 میلیون دلار از بودجه این سازمان را تامین کرده است. بهر رو ترامپ افزون بر آن این سازمان را به عملکرد غلط در امر مقابله با کرونا و همچنین لاپوشانی اخبار مربوط به شیوع این بیماری در چین متهم نموده است.

اینک بد نیست ما بدانیم که در مقایسه با 400 میلیون دلار یارانه سازمان بهداشت و تندرستی جهان، هزینه سالانه نظامی امپریالیسم آمریکا برای ترورها و کشتارهای جهانی اش چقدر می باشد؟ بودجه ای که همه ساله با تصویب مجلس سنای آمریکا و مجلس نمایندگان و همچنین به گواه تاریخ این هزینه گزاف جز برای سرکشی ها و لشگرکشی های میلیتاریستی این کشور تبهکار در سراسر جهان نبوده و پیگیر خرج جنگ ها و تجاوزهایش به دیگر کشورها و سرکوب جنبش های مردمی و برابریخواهی جهان شده و می شود. بودجه ایکه در همین سال 2020 با افزایش تازه ی 3%درصدی در مقایسه با سال پیش از 716 میلیارد دلار، به 738 میلیارد دلار بالابرده شده است.

ترامپ روز چهارشنبه گذشته و در واکنش به گزارش درباره منشا پیدائی ویروس کرونا در ووهان چین گفت كه: دولت وی در تلاش است تا روشن کند آیا منشا ویروس کرونا از آزمایشگاهای ووهان چین بوده است یا خیر! مایک پومپئو هم گفته است که پکن می‌بایست پیرامون شیوع این ویروس شفاف سازی کند! و خبرگزاری رویترز گفته: به رغم شیوع گسترده ویروس کرونا، کووید 19، منشا آن معمائی ست که هنوز حل نشده. ژنرال مارک میلی، رئیس ستاد مشترک ارتش تبهکار آمریکا نیز روز گذشته در واکنش به گزارش‌ ها پیرامون تولید این ویروس در آزمایشگاه گفته است که: منابع اطلاعاتی نشان می دهد که ویروس کرونا شاید منشا طبیعی داشته است، اما با اطمینان نمی‌ توان در این باره ی پیدائی آن ابراز نظر کرد.

سخن کوتاه کنم! این راسیسم تنگ چشمانه سیاسی ژاپن، امپریالیسم آمریکا و دیگر هموندان ایرانی و جهانی شان علیه چین، بیش از آنچه که تصورش رود در دیدگاه مردمان بیدادزده و چپاولشده ی جهان رسواست؛ و کارائی در برابر تلاش و توانائی چین و پیروزی های کنونی اش در برابر پاندمی 19 نداشته و نخواهدداشت. ما همینک می دانیم که پوشش های پیشگیری چین از آمریکای جهانخوار گرفته تا پاسداران حماقت و سرمایه در ایران، همگی آنانرا مورد پشتیبانی لجستیک قرارداده تا مگر دامنه ی گرفتاری به بیماری کرونا و قربانیان آن کمتر شود. کدام کشوری در پهنه جهانی وجوددارد که چنین یاری و همراهی با قربانیان کرونا در سراسر جهان داشته باشد؟ همچنین فراموش نکنیم که (( از سال 1999، دولت گردنکش آمریکا زرادخانه های سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی(سی بی دبلیو) خویش را علیه کشورهای فیلیپین، پورتوریکو، ویتنام، چین، کره شمالی، لائوس، کامبوج، کوبا، پناهندگان قایقی هائیتی، و همسایه خود کانادا، بر طبق کانتر پانچ (5) انجام داده و پنهانی به پیش برده است. و این طیف راست راسیست و یکسویه نگر و مدافع فرهنگ برتریجوئی ها همگی بهتر است بداند که: همین حزب چین کمونیست که من کمونیست بر او نقدهای فراوانی دارم، سگ اش آبرو و شرف دارد به همان امپریالیسم آمریکا که در گستره جهان و برای ژاندارمی خویش و چپاول ملت ها، بیش از 1200 پایگاه مدرن نظامی و مرگبار دارد. پرسیدنی! چرا و برای چه استراتژی ها و هدف هائی؟ پاسخ روشن آن در برگ برگ تاریخ خونین و تبهکارانه این حکومت 244 ساله نگاشته شده که او پیوسته در بیرون از مرزهای خود پی جهانخواری هایش بوده و همچنان هست؛ و اصولا هم امروزه دیگر برای کسانی که بی طرف و مدافع حقوق نوع بشر باشند هرگز پوشیده نیست که پدیده ی آمریکا برای انسان های صلحدوست و مسالمتجو چقدر هراسناک و دهشتناک می باشد. و این درست در شرایطی ست که همین حکومت چین حتی یک سرباز بیرون از مرزهای کشورش نداشته و ندارد؛ در گستره های فراوانی می شود چین را نقد سازش ناپذیر کرد که جایش اینک و درین نوشته نیست؛ اما از دستآوردهای چین هم باید بی نگاه راسیستی گفت و آموخت!.

. این رژیم جهانخوار، تبهکار و ضدبشری آمریکا تنها برای جنگ و ویرانی افغانستان و عراق تاکنون بیش از 6 بیلیون دلار هزینه میلیتاریسم اش کرده که علاوه بر شکست در همه ی طرح و برنامه های نظامی میلیتاریستی خود، عملا نیز اینک در اعماق باتلاق های آنها و بویژه در خاورمیانه گیر کرده و گند رسوائی اش نیز عالمگیر شده است. چه کسی هست که هنوز نداند همین آمریکای جنگ افروز است که سوخت ماندگاری "دین دولتی ـ ولائی" یکدست فاسد، تبهکار و چپاولگر در ایران را با برنامه های تسلط خویش بر خاورمیانه و میلیتاریستی کردن کل آن، پیوسته نیروی میرایش را بازتولید و تأمین کرده و برای همین هدف، با ایجاد دو قطب شرور مذهبی و ضدبشری "سنی شیعی" و بیاری داعش های آنان در منطقه و جهان، توانسته مراکز تولید جنگ افزارهای نظامی اش را چاق و چله کرده و هنوز می کند. مدافعان امپریالیسم آمریکا فراموش نکنند که بیش از 40 میلیون از شهروندان آمریکا، حتی پوشش درمانی ندارند؛ چه رسد که درین فاصله کرونا و تا همین امروز 23 میلیون آمریکائی، کار موقت یا ابزار درآمد بخور و نمیر خود را از دست داده اند تا امثال ترامپ های فاشیست و انگل بیشتر انباشت ثروت کنند و در همین پورش مرگبار کوید19 چه صف بیدادرس ها و بی پناه ها و گرسنگان منتظر پوشش های غذائی می باشند و و امروز ترامپ با وعده 1200 دلارش بمردم گفت که آنها چک این پول را بنام او دریافت خواهندکرد و مسخرگی کار درین است که انگاری ترامپ آدمخوار این پول را از ثروت خویش بدانها می دهد و نه از پول مایات هائی که خود آنها پرداخت کرده اند!

بگذریم؛ کرونا بشریت زمینگیر، سرکوبشده، بیکار و گرسنه سراسر جهان را بیدارکرد تا آنها در روز روشن ببینند که همه حکومت های مذهبی و راست لیبرال جهانی، هرکدام خود در کشورهای شان سرمایه بانان درآمدهای غارتشده شان بوده و هستند. و همه ی دولت های راست، چه دکانداران مفتخور و انگل آخوندی و چه تراست ها و کارتل ها با نام دمکراسی بورژوائی، همگی تلبارکنندگان سرمایه های بشری بیش نبوده و نیستند که خود هرگز کارنکرده، ولی چنین آسان انباشت ثروت هنگفت دارند و هیچگاه هیچکدام شان بسان امروز کرونائی، تعهدی نسبت به حفظ زندگی انسان کار و تلاش نداشته و ندارند. آرزومندم که نیروهای مترقی مردمی و چپ و کمونیست در ایران، آمریکا و جهان تلاش بیشتر و تازه ای در راه روشنگری ها و افشاگری های لازم علیه ساختار گروهی سرمایه سالاران و زدودن هرگونه بهره کشی انسان از انسان را در پهنه جهانی چنان زیر پرسش پرجوش و خروش مردمی کنیم تا بشود و بتوانیم چهره بزک کرده ی درندگان سرمایه و دینمداران مفتخور را در پیش چشم دریده شدگان هرچه بهتر روشنتر و هویدا سازیم تا خود کارگران و زحمتکشان ایران و جهان دست در دست هم و بیاری خرد جمعی، طبقاتی و جهانی کارورزان خود را از چنگال دینکاران و سرمایه داران رهائی دهند.

28 فروردین 1399 ـ بهنام چنگائی

Posted by l at 08:18 PM | Permalink

April 16, 2020

در برابر حمله جنایتکارانه رژیم اردوغان به کمپ پناهندگان مخمور باید ایستاد!

در برابر حمله جنایتکارانه رژیم اردوغان به کمپ پناهندگان مخمور باید ایستاد!

رژیم فاشیستی ترکیه هرازچندگاهی به بهانه حضور نیروهای پ. ک.ک در مناطق مرزی حملات وحشیانه موشکی خود را از سر میگیرد. اینبار نیز افسار گسیخته تر از پیش اردوگاه پناهندگان مخمور در غرب اربیل و عمق خاک کردستان عراق را آماج حملات موشکی جنایتکارانه خود قرار داد. آوارگانی که زیر فشار و تهدید مرگ از سوی رژیم اردوغان خانه و کاشانه خود را ترک کرده اند و به "اقلیم کردستان" پناه آورده اند تا بتوانند برغم همه بی امکاناتی و انواع محرومیتها لااقل امنیت جانی خود و بچه هایشان را تامین کنند. اما روز گذشته هزاران خانواده واقع در اردوگاه مخمور(بخوانید اردوگاه مرگ تدریجی) مورد هجوم هوایی دولت ترکیه قرار گرفتند و تلفات جانی و خسارات فراوانی مالی به آنها وارد گردید.
مردم کردستان ترکیه علی العموم و مناطق مرزی بطور اخص که در نتیجه فشار و کشتار هر ساله رژیم فاشیستی اردوغان در کمپ ها آواره شده اند آنجا نیز امنیت و آرامش از آنها سلب شده.
این دیگر بر همه عیان است "حکومت اقلیم کردستان عراق" جهت تامین منافع خود، با توجیه مضحک همیشگی" تداوم روابط اقتصادی فیمابین بمنظور تامین نیازمندیهای مردم" و اساسا به منظور پر کردن جیبشان از طریق به تاراج بردن همه سرمایه این مملکت از یکسو و از دیگر سو با همسویی با رژیم ترکیه و ایران که از روز اول حیات خود به زائده سیاستهای این دو دولت فاشیستی و ضد انسانی تبدیل شده اند، عملا زندگی اکثریت جامعه را به گروه گرفته و راه را برای هر نوع جنایت این دولتها نیز باز گذاشته اند و هر بار پروژهای کشتار و نسل کشی آنانرا بنحوی بنفع این رژیمها توجیه و پرده پوشی کرده اند. اساسا از این ناحیه است که مردم محروم و ستمدیده بیدفاع در دو سوی مرزها اولین قربانیان این مناسبات کثیف معامله گرانه بوده اند. یعنی نه موشکباران هوایی و زمینی منطقه "اقلیم کردستان" از سوی رژیم اردوغان تازگی دارد و نه حکومت مرکزی عراق و حکومت اقلیم کردستان که هر کدام بخاطر اهداف و مقاصد پلیدشان در سکوت مرگبار دم فرو بسته اند و انسانهای بیدفاع را گوشت دم توب سیاستهای ضد انسانیشان میکنند!
به همینخاطر جا دارد یکبار دیگر صفوف آزادیخواهی، انساندوستی و وجدانهای بیدار در سراسر جهان و خصوصا توده های مردم مبارز به تنگ آمده از این وضعیت در هر دو سوی مرزها، همزمان علیه این سیاستهای اعمال شده از سوی حکمرانان مرتجع که در پی منافع خویش دست به هر جنایتی می زنند و برای امنیت و جان انسانها به ذره ارزش قائل نیستند ، قاطعانه اعتراض کنند. 16.04.2020

Posted by l at 09:59 PM | Permalink

سیاست‌ها جنگ‌طلبانه و تجاوزکارانه و فاشیستی حکومت ترکیه پایانی ندارد!