پایان سال ٢٠١٨ و آغاز سال ٢٠١٩
بهروز ناصری
January 02, 2019پایان سال ٢٠١٨ و آغاز سال ٢٠١٩
مربوط به سال 2018
چند موضوع مهمی که میتوان بعنوان مشخصه های سال 2018 در ایران نام برد اینست که:
در عرصه داخلی:
بحرانهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی که حکومت و نظام اسلامی ایران با آن دست به گریبان است، عمیق تر و گسترده تر شدند. فساد و دزدی مقامات جمهوری اسلامی و ثروت اندوزی آنان بر پایه ی تحمیل فقر و بیکاری بیشتر بر توده های کارگر و زحمتکش انجام پذیرفتند. گسترش فقر و بیکاری و گرانی در جامعه، پایه های مادی طبقه متوسطه را به نسبت سالیان گذشته تضعیف کرده و پروسه پیوستن طیف وسیعی از مردم متوسط الحال به صفوف کارگران و بیکاران از مدتها پیش شروع شده است و اعتراضات توده ای در شهرهای ایران علیه گرانی و بیکاری و تورم نشانه هایی از نقل مکان طبقاتی بخش قابل توجهی از طبقه متوسط به صفوف کارگران و زحمتکشان هستند.
بیش از دو سال است که اعتراض و تظاهرات و اعتصاب علیه کارفرمایان وجمهوری اسلامی ابعاد اجتماعی تر وسیعتری یافته است. مردم و کارگران، معلمان و دانشجویان درمبارزه شان علیه این وضعیت جسورتر و باشهامتر شده اند. خواستهایشان هر چند کلی و محدود، اما آنقدر روشن است که چشم انداز ارتقاء این مبارزات را به ابعاد اجتماعی و میلیونی برساند. اهمیت مبارزات کارگران هفت تپه و فولاد اهواز در هفته های اخیر، علیرغم اینکه صلابت مبارزه طبقه کارگر در اعتراض به وضع موجود و مبارزه برای تغییر این شرایط را نشان می دهد، اما همزمان این مبارزات در خود یک نقطه قوت و یک نقطه ضعف را حمل می کند. یکی از نفاط قوت مبارزات اخیر کارگران هفت تپه و فولاد اهواز این بود و است که تداوم مبارزات کارگری در این سطح، زمینه عینی بوجود می آورد که طبقه کارگر ایران به سطح رهبری مبارزات توده ای و اجتماعی فراتر از اعتراض و اعتصاب در سطح کارخانه، ارتقاء یابد. اینکه طبقه کارگر ایران بعنوان رهبر مبارزات اجتماعی علیه وضع موجود در ایران تبدیل شود، یک پروسه ی مبارزاتی زمانبر است. و نقطه ضعف مبارزات کارگری اخیر اینست که هنوز این مبارزات به سطح کارخانه مربوطه محدود مانده و وقتی کارگران یک کارخانه برای کسب حقوق معوقه یا هر مطالبه دیگر دست به مبارزه می زنند، با حمایت و همبستگی عملی سایر کارگران سایر بخشهای دیگر مواجه نمی شوند. به عبارت دیگر، علیرغم اینکه مبارزات کارگری در مراکز مهم کارگری اتفاق می افتند اما هنوز محدودند و کارگران هفت تپه و فولاد اهواز اگر با حمایت و همبستگی عملی و فعال کارگران در سایر رشته های دیگر و در سطح سراسری مواجه نشوند، در رابطه با پیروزی بزرگتر طبیعی است که با مشکل روبرو شوند. در مبارزات کنونی ایران علیه وضع موجود هنوز پدیده «گسست» هم در جنبش کارگری و هم در رابطه ی بین جنبش کارگری و جنبش توده ای و جنبش کردستان یک چالش مهم است.
در متن این شرایط که بحرانهای مختلف دامنگیر رژیم اسلامی شده و مبارزات جنبشهای اجتماعی روز بروز از دامنه گسترده تری برخوردار خواهند شد، «بحث آلترناتیو» در مقابل حکومت اسلامی از جهات مختلفی طرح شده و احزاب سیاسی مختلف در اپوزیسیون که به همدیگر نزدیکی سیاسی دارند، برای شکل دادن به آلترناتیو بعد از جمهور اسلامی، اتحادهای بوجود آورده اند.از آنجاییکه مکان تشکیل این اتحادها برای شکل دادن به آلترناتیو بعد از جمهوری اسلامی در خارج از کشور تشکیل شده اند، می توان به تاثیرگذاری این اتحادها بر مبارزات کارگری و توده ای در ایران و چگونگی ارتباط بین این آلترناتیوها با مبارزات واقعی و درجریانی که از سوی کارگران، معلمان و دانشجویان و کشاورزان و ... به بحث و مجادله پرداخت. اما آنچه مسلم اینست که تلاش طبقات مختلف و به طبع آن، احزاب سیاسی مختلف چپ و راست با تعلقات سیاسی و طبقاتی مختلف برای کسب یا شرکت در قدرت سیاسی حکومتی امری کاملا طبیعی است.
در عرصه بین المللی:
برای سال 2019
سال 2019 را سال «پیوند» بنامیم.
تعویض سال، مثلا عبور از 2018 و ورود به 2019 یک قرارداد اجتماعی با یک تاریخ و توضیح مشخص بین انسانهاست که تکرار آن در طول قرنها؛ به یک عادت اجتماعی تبدیل شده است. از این زاویه، «دیروز»، «امروز» و «فردا» کلماتی هستند که از یک رابطه منطقی با هم و یک «پیوند» برخوردارند. لذا سال جدید، ادامه سال گذشته است.
سالی که گذشت، سال:
بحرانهای اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و بحران در روابط بین المللی جمهوری اسلامی با غرب و سایر کشورها بود،
گرانی، بیکاری و فقر و فلاکت کارگران و زحمتکشان، بود.
اعتصابات و مبارزات خیابانی کارگران بود، مبارزاتی که با حمایت و همبستگی خانواده های کارگران و انسانهای آزادیخواه همراه بود.
تقلای ضعیف برای شکل دادن به آلترناتیوهای مختلف سیاسی از سوی احزاب سیاسی چپ و راست بود.
....
لذا مسائل سال جدید هر چند ادامه زمان گذشته اش است، اما بدلیل «تحرک زمان و تغییرات مداوم» اجتماعی، سال جدید میتواند و از این پتانسیل برخوردار است که بعضی مسائل گذشته را به نتیجه ای ملموس تر برساند.
نکات مهمی که میتوان برای سال 2019 برجسته کرد:
با توجه به پتانسیل جمهوری اسلامی در سرکوب اعتراضات کارگری و توده ای،
با توجه به تخصص جمهوری اسلامی برای بقاء از طریق اشاعه ترس و رعب و وحشت و ارتقاء حکومت اسلامی از یک حکومت و رژیم جنایتکاراسلامی که زندانیان را اعدام میکند به رژیمی جنایتکار و آدمخوار یا همان کانیبالیسم اسلامی شیعی (به اقتباس از نوع شکنجه های مرسوم دوران صفوی) که مخالفین را میخورند،
با توجه به پراکندگی جنبش کارگری و عدم پیوند جنبشهای اجتماعی و کارگری با یکدیگر
لازم و ضروری است تا جنبش سوسیالیستی در ایران در سطح کلان یا ماکرو فرهنگ، سیاستها و عملکردهای دمکراتیک، آزادمنشانه و برسمیت شناسانه که اجزاء لایتجزای سوسیالیسم هستند اتخاذ نماید، تا بتوانند بیشترین و بزرگترین اتحاد و پیوستگی بین جنبش کارگری، جنبش معلمان، دانشجویی جنبش توده ای و جنبش کردستان بر علیه جمهوری اسلامی بوجود آورد.
سال 2019 سال تشدید تقابلات است. برخلاف بعضی نظرات، جمهوری اسلامی به فروپاشی منجر نمیشود. در بزنگاهای خظرناک برای حاکمیت، سپاه پاسداران بدون تردید به ابزار کودتا متوسل می گردد.
تا این وضعیت اعتراضی-مبارزاتی موجود در جنبش کارگری و جنبش توده ای، به آن درجه از ارتقاء و تکامل نرسیده باشد ، به این معنی که اولا از لحاظ سیاسی کل حاکمیت را زیر سوال ببرد و کلا حاکمیت موجود در ایران را به چالش بگیرد و دوما در سطح سراسری و در ابعاد دهها میلیونی مبارزات با افق روشن انجام پذیرند، تا آنموقع تعیین تکلیف نهایی با جمهوری اسلامی امر مشکلی خواهد بود. مبارزات هنوز پراکنده هستند و مبارزات اعتراضی هنوز سراسری و در پیوند مستقیم با یکدیگر، که قدرت بزرگی را تشکیل دهند، قرار ندارد.
منطق می گوید که همه کمونیستها و سوسیالیستها و آزادیخواهان در قدم اول یک صدا و متحد برای آزادیهای سیاسی در جامعه، حق تشکل کارگران، حقوق دمکراتیک افراد، فضای ازاد و دمکراتیک در جامعه، ازادی فعالیت سیاسی احزاب، جدایی دین از دولت، مبارزه کنند و تلاش نمایند در این رابطه بزرگترین اتحاد را بوجود آورند.
تقابل با سرمایه بعنوان یک پدیده اجتماعی، به یک جنبش اجتماعی وسیع و بزرگ نیازمند است. جنبشهای بزرگ هم طبیعتا از لحاظ نظری متنوع هستند. به این اعتبار کمونیست امروز بایست اینقدر مدرن، دمکراتیک و ازادیخواه باشد تا بتواند از عهده تنوعات فکری در سطح جامعه برآید. آلترناتیو سوسیالیستی اصلی در جامعه و در میان جنبش کارگری است. کمونیستها و احزاب سیاسی در خارج کشور بایست خدمتگذار اشاعه الترناتیو سوسیالیستی در داخل ایران باشند تا افق روشن سوسیالیستی با همه انتظارات و تعاریفی که از کار و زندگی ارائه میدهد، حداقل در سطح کلی، به دانش عمومی در میان کارگران و تهیدستان در سطح ایران تبدیل شود.
از این منظر آلترناتیو سوسیالیستی بایست شامل نه تنها شش جریان چپ و کمونیست، بلکه شامل شصت جریان چپ و کمونیست و ازادیخواه باشد.
امید است سال 2019 سال به هم نزدیکتر شدن بخشهای مختلف طبقه کارگر به هم و همبستگی بیشتر بین آنان شود.
امید است سال 2019 شاهد پیوند و همبستگی بیشتری در سطح سراسری با جنبش کردستان باشیم.
امید است سال 2019 گام اساسی در جهت به درک واصل کردن جمهوری اسلامی نزدیک شویم.
زنده باد پیوند و همبستگی کل طبقه کارگر با هم
زنده باد پیوند و همبستگی جنبش کارگری با سایر جنبشهای اجتماعی
زنده باد جمهوری شوراهای سوسیالیستی ایران
