اول ماه مه، روز مبارزاتی جهانی کارگران فرا می رسد. روز همبستگی و اتحاد همه ستمدیده گان در سراسر دنیا. روزی که خارج از مرز، ملیت ، جنسیت ، نژاد؛ این «ارمغان» های جامعه طبقاتی، همه کارگران را برای یک زندگی دیگر، زندگی به دور از ستم و استثمار در کنار هم قرار می دهد.
در شرایطی روز جهانی کارگر فرا می رسد که بحران سرمایه داری جهانی خصوصا در دوره پاندمی کرونا، تشدید یافته و حاصل آن چیزی جز بیکاری ده میلیون کارگر خصوصا کارگران زن نیست. کارگران و زحمت کشان جهان به چشم خود دیدند که در همین دوره کرونا، جان و سلامتی آنان خصوصا در کشورهای «توسعه نیافته» برای حاکمین در قدرت ارزشی ندارد. چرا که اساس و حیات سرمایه داری نه بر پایه حفظ جان انسان ها، بلکه بر پایه کسب سود و مافوق سودی قرار دارد که حاصل روابط تولیدی و اجتماعی استثمارگرانه است . در همین دوره یک سال و اندی شیوع ویروس کرونا، زندگی میلیون ها زن به خاطر از دست دادن کار و فقر و فلاکت ناشی از آن، چندین برابر شدن «وظایف» خانگی، سرویس دهی های اجباری جنسی به مردان، انواع و اقسام خشونت های وحشیانه مردان خانواده، به خطر افتاده و بیشتر از گذشته، پلشتی های سیستم پدر/ مردسالار حاکم را رو کرده است. به طور کلی، بحران کرونا به شکلی عریان تر زشتی ، ورشکستگی و پوسیدگی نظام سرمایه داری را بیرون کشیده و ضرورت سرنگونی آن را بیش از گذشته مشهود ساخته است.
در جوامعی هم چون ایران و افغانستان که تحت حاکمیت رژیم های بنیادگرای اسلامی قرار دارند، تنها دادن آمار و ارقام از بی کاری، بی خانمانی، فقر، در به دری، ابتلا به ویروس کرونا و جان باختن هزاران هزار نفر، ترور و کشتار مردم بی گناه، خشونت و قتل زنان و.. برای میلیون ها کارگر و زحمتکش در اول ماه مه دردی را دوا نکرده و نمی تواند علل ریشه ای همه این مشکلات و مصائب را نشانه رود.
به ایران نگاه کنید: کارگران و زحمت کشان با تمام بگیر و به بند ها، زندان و شکنجه و… برای خواسته های صنفی خود هم چنان در خیابان ها مبارزه می کنند. اما، این کارگران و زحمت کشانی که بیش از هر قشر و طبقه ای گندیدگی و کثافات سرمایه داری و سود پرستی و استثمار وحشیانه را با گوشت و پوست خود لمس می کنند، نیاز به یافتن راهی برای خلاصی از این وضعیت دهشتناک دارند.
ضرورت تغییر رادیکال در این جامعه با شرایط اسفناک اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی شکل گرفته در آن، از هر پرز ش بیرون زده است. جامعه در حال از هم پاشیدن است. مردم خصوصا تهیدستان به ستوه آمده اند. آن چه که در این شرایط حساس و بحرانی از نیروهای انقلابی طلب می شود، پیش برد آن مبارزه ای است که بتواند با اتکا به رویکردی انقلابی، کارگران و زحمت کشان و به طور کلی مردم عاصی از این نظام را، در جهت سرنگونی تمام و کمال رژیم جمهوری اسلامی، سازماندهی و متشکل کند. برای انجام چنین انقلابی به تدارکی آگاهانه و نقشه مند نیاز است. به داشتن تشکیلات انقلابی رهبری کننده نیاز است. به ساختن پایگاهی محکم در بین مردم نیاز است. به کاشتن بذر آگاهی و سازماندهی، به ایجاد تشکلات توده ای و متشکل کردن کارگران و زحمت کشان، زنان و همه آنانی که می توانند متحد شوند، نیاز است. آن چه را که زنان، مردم و به طور ویژه کارگران و زحمت کشان از نیروهای انقلابی انتظار دارند، چنین برنامه و دورنمائی است. در چنین صورتی است که کارگران و زحمت کشان می توانند در مسیر تغییر و تحول رادیکال جامعه، آگاهانه دخالت کرده و در مسیر رهائی، همه ستمدیده گان را متحد کنند.
پس: اول ماه مه را باید به آغازی برای حیات بخشیدن به این وظایف تعیین کننده بدل کرد.
سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)
اول ماه مه ۲۰۲۱
https://facebook.com/8Mars.org
Instagram:@zanane8mars
Twitter:@HashtMars
