بحث‌هایی درباره‌ی سه منشور از داخل ایران
نشست اول — نگاه ویژه به مسئله‌ی ملی در سه منشور
با حضور: رفقا یوسف اردلان، همایون ایوانی، غلام خیابانی، محمدرضا شالگونی، و بهروز معظمی.
جمع هم‌اندیشی چپ روز ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ (۸ مه ۲۰۲۳) نشستی را برای بحث درباره‌ی سه منشور منتشرشده در ایران برگزار کرد.
در این نشست، پس از «بررسی کلی» این منشورها، نگاه آنها به «مسئله‌ی ملی در ایران» مورد بحث قرار گرفت.
* * * * * * * * * * * * * *
باروری و بلوغ خیزش زن، زندگی، آزادی راه‌های نوینی را گشوده و هنوز می‌گشاید که هر پهنه‌ی آن نیازمند بررسی‌های دقیق‌تری است.
در ماه‌های اخیر، کنش‌گران جنبش‌های اجتماعی سه منشور منتشر کرده‌اند که خواست‌ها، مطالبات و چشم‌اندازهای آنها را بیان می‌کند و می‌تواند به آرایش نیروها در خیزش کنونی کمک کند.
«منشور مطالبات حداقلی تشکل‌های مستقل صنفی و مدنی ایران» در ۱۴ فوریه ۲۰۲۳ با امضای بیش از ۲۰ تشکل، «منشور مطالبات پیشرو زنان ایران» با امضای شماری از کنش‌گران زن در ۷ مارس ۲۰۲۳، و «منشور آزادی، رفاه، برابری» با امضای شمار زیادی از کنش‌گران سیاسی و اجتماعی در ۲۹ آوریل ۲۰۲۳ منتشر شدند.
هم‌پوشانی‌ها و، در عین حال، تفاوت‌های مطالبات و چشم‌اندازهای بخش‌های مختلف جنبش‌های اجتماعی در داخل کشور در این منشورها به چشم می‌خورد.
در آغاز بحث، ازجمله این پرسش‌ها مورد بررسی قرار گرفت:
انتشار این منشورها، بیانگر چه لحظه‌ی سیاسی در ایران است؟ آیا گامی به جلو است یا تکرار تجربه‌های پیشین؟
بهتر نمی‌بود، و آیا ممکن می‌بود، که نیروهای پیشرو، تشکل‌های مستقل صنفی و مدنی، و فعالانی که با امضای شخصی منشورهای مختلف را امضا کردند می‌کوشیدند به منشوری مشترک دست یابند؟
برای تقویت و افزایش همکاری میان عاملان این منشورها چه راه‌هایی متصور است؟ آیا اساساً همکاری میان نیروهای پیش‌برنده‌ی منشورها ممکن است؟
ارتباطی میان منشورها و سازمان‌یابی فعالان و نیروهای چپ دیده می‌شود؟
مسئله‌ی ملی
سپس با توجه به اینکه ایران کشوری چندملیتی است، پرسش‌های مهمی مطرح و بحث ویژه و مشروحی درباره‌ی نگاه سه منشور به مسئله‌ی ملی در ایران انجام شد.
نظر به اینکه ستم ملی از دیرباز یکی از مهم‌ترین مسائل پیش‌روی جنبش‌های اجتماعی بوده، سه منشور:
مسئله‌ی ملی، ملیت‌ها و اقوام را چگونه ارزیابی می‌کنند؟
چه راه‌کارها و چه چشم اندازی در این زمینه دارند؟
در این بخش از بحث به موضوع‌هایی همچون حق تعیین سرنوشت، تجزیه‌طلبی، عقب‌نگه‌داشته‌گی بخش‌هایی از ایران و … توجه شد.
https://youtu.be/QHD2M14thSs
___________________
بحث‌هایی درباره‌ی سه منشور از داخل ایران
نشست دوم — نگاه ویژه به نگرش منشورها به آزادی‌های سیاسی و اجتماعی و حقوق شهروندی؛ و بدیل‌های سیاسی‌اجتماعی
https://youtu.be/P5n-rZ2EXcQ
با حضور: یوسف اردلان، همایون ایوانی، و محمدرضا شالگونی.
جمع هم‌اندیشی چپ روز ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ (۱۵ مه ۲۰۲۳) نشست دوم خود را برای بحث درباره‌ی نگاه سه منشور منتشرشده در ایران برگزار کرد. در این نشست، بحث‌ها به‌طور عمده با توجه به بخش‌های زیر از سه منشور انجام شد.
منشور مطالبات حداقلی تشکل های مستقل صنفی و مدنی ایران:
«این جنبش بر آن است تا برای همیشه به شکل‌گیری هرگونه قدرت از بالا پایان دهد و سر آغاز انقلابی اجتماعی و مدرن و انسانی برای رهائی مردم از همه اشکال ستم و تبعیض و استثمار و استبداد و دیکتاتوری باشد. آزادی بی‌قید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، مطبوعات، تحزب، تشکل‌های محلی و سراسری صنفی و مردمی، اجتماعات، اعتصاب، راهپیمایی، شبکه های اجتماعی و رسانه‌های صوتی و تصویری.» و
«بر چیده شدن ارگانهای سرکوب، محدود کردن اختیارات دولت و دخالت مستقیم و دائمی مردم در اداره امور کشور از طریق شوراهای محلی و سراسری. عزل هر مقام دولتی و غیر دولتی توسط انتخاب کنندگان در هر زمانی باید جزو حقوق بنیادین انتخاب کنندگان باشد.» به‌نقل از:
https://t.me/syndica_7tape/
https://t.me/syndica_7tape/
https://t.me/syndica_7tape/
منشور مطالبات پیشرو زنان ایران:
«آزادی اندیشه و عقیده و بیان، آزادی مذهب، بی مذهبی و بی خدایی و لغو مذهب رسمی.» به‌نقل از: https://bit.ly/42GI3e7
منشور آزادی، رفاه، برابری:
«سرکوب آزادی‌های سیاسی از جمله آزادی بیان، عقیده، مطبوعات و رسانه‌ها، تشکل، اعتصاب، تحصن، تجمع، راهپیمایی؛ سانسور کتاب، نشريه، فيلم، تئاتر، موسيقی و ساير عرصه‌های هنر، علم، و ادبیات؛ ترويج خرافات؛ تفتيش عقيده؛ پایمال‌کردن حقوق شهروندانِ متساوی‌الحقوق و تقسیم آنها به شهروندان درجه یک، دو، و…، تقسیم جامعه به «خواص» و «عوام» و ممتاز شمردن روحانیان و برپایی دادگاه ویژه و اختصاصی برای رسیدگی به جرم‌های آنان در پشت درهای بسته؛ … برخورداری تمام افراد جامعه از آزادی‌هایِ بی‌‌حصر و استثنایِ سیاسی از قبیل آزادی بیان، عقیده، مطبوعات و رسانه‌ها، تشکل (اعم از انجمن، کانون، اتحادیه، شورا، حزب و…)، اعتصاب، تجمع، تحصن، تظاهرات، و راهپیمایی.» و
«اینها تنها آن دسته از مصائب جامعۀ ایران‌اند که دنیای سرمایه‌داری و رسانه‌هایش بر آنها انگشت می‌گذارند و البته به‌درستی آن را محکوم می‌کنند. اما این دنیا نمی‌خواهد یا، بهتر بگوییم، به سودش نیست که قسمت زیرین این کوه را ببیند، چراکه برملاشدنِ آن، زمینِ زیر پای خودش را داغ می‌کند و توان ایستادن بر روی آن را از او می‌گیرد. عامل و مسبب اصلی تباهی زندگی اکثر انسان‌های جامعۀ ایران این است که برای زندگی هیچ راهی جز فروش نیروی کارشان ندارند. در این جامعه، جدا از خیل عظیم بیکاران، ميليون‌ها انسان مزد‌بگير، همچون کارگران صنعتی و خدمات و کشاورزی، کارمندان، تکنيسين‌ها، معلمان، پرستاران، پزشکان، مهندسان، کارشناسان، خبرنگاران، نويسندگان، هنرمندان و به‌طورکلی تمام فروشندگان نیروی کار، که اجزای طبقۀ کارگر را تشکیل می‌دهند، برای زنده‌ماندن مجبورند نيروی کار (يدی و فکری) خود را به ثمن بخس به سرمایه‌داران بفروشند و بدین‌سان ارزشی بس بیش از مزد خود برای آنان تولید کنند. توجیه، تثبيت، و پاسداری از سرمایه‌داری با حکومت‌های گوناگونی صورت می‌گیرد که حکومت دینی تنها یکی از آنهاست. بسياری از سرمايه‌دارانِ بخش خصوصی و احزاب و شخصیت‌های سیاسیِ مدافع آنان نیز خواهان جدايی دين از حکومت‌اند.»
به‌نقل از: https://bit.ly/3o8PwU7
