رضا براهنی شاعر، نویسنده و منتقد ادبیات و از منتقدین دو نظام پادشاهی و اسلامی در روز جمعه پنجم فروردین ۱۴۰۱ در ۸۶ سالگی در تورنتو درگذشت.
براهنی یکی از نویسندگان برجسته ایران هست که آثار او در هر دو نظام موردسانسور دولتی قرار داشت. براهنی علاوه بر کتاب ها و نقدهای برجسته ای که نوشته، مدتی نیز رئیس انجمن قلم کانادا و همچنین استاد دانشگاه تورنتو بود.ایشان از دوران پهلوی برای تشکیل کانون نویسندگان ایران تلاش کرد، و پس از انقلاب نیز یکی از شخصیت ها و نویسندگان مهم بیانیه معروف این انجمن در مورد آزادی بدون حصر و نصر بود.
رضا براهنی حدود ۲۵ سال پیش همراه خانواده وارد کانادا شد. در آن زمان من عضو هیئت مدیره انجمن ایرانیان انتاریو بودم. در جلسه ی انجمن دوست خوبم صمصام کشفی مطرح کرد که براهنی به کانادا آمده و در حال حاضر جایی برای سکنی ندارد و باید برای او کاری کنیم. من به دوستان پیشنهاد دادم که می توانم برای مدتی منزلم را در اختیار او و خانواده قرار دهم و خودم نزد یکی از دوستان بروم. در نتیجه دوستان خوشحال و براهنی و خانواده نیز استقبال کردند. حدود دو ماه براهنی و خانواده منزل من مهمان بودند و روزهای یکشنبه من سری به آنها می زدم و ناهار را مهمان آنها (البته در منزل خودم) بودم و همچنین به ساناز و براهنی درس کامپیوتر هم می دادم.
در سالهای اخیر براهنی دچار مریضی آلزایمر شده و متاسفانه قدرت تشخیص خود را از دست داده بود.
براهنی را مانند هر نویسنده و فعال سیاسی دیگری می توان نقد و نقاط ضعف و قوت او را نیز از منظرهای مخالف بررسی کرد. خود من از منظر سیاسی نقدهای جدی و اساسی به ایشان داشته و دارم. حتما دیگران هم در آینده نقد های بیشتری راجع به براهنی خواهند نوشت. اما تفاوت است بین نقد و کینه ی یکسان و کور و هیستریکی که طیف شاه اللهی و حزب اللهی پس از فوت براهنی لومپن گونه، و مانند شعبان بی مخ ها به او روا داشته اند. جمهوری اسلامی در این مورد هم توانست برخی از سلطنت طلب ها و شاه اللهی ها را پشت سر خود به خط کند.
زندان و شکنجه و اعدام و مخالفت با آزادی بیان و تحزب و تشکل از خصوصیات دو نظام پادشاهی و اسلامی بوده و هست و طرفداران این دو نظام به دلایل فوق در خیلی از موارد در کنار هم قرار می گیرند.
