جنبش کارگری در ایران و پیشروان عملی این جنبش، هر اندازه در جریان مبارزه روزانه به خود آگاهی طبقاتی دست می یابند، چهره ی “سوسیالیست ” های هپروتی بیشتر نمایان می شود.
سوسیالیست ها تنها کسانی هستند که به نیروی طبقاتی کارگران برای رهایی از نظام استثمار گر سرمایه داری باور دارند.
سوسیالیست ها خود رهایی طبقه کارگر را امر خود طبقه کارگر می دانند، به این اعتبار تلاش می کنند با دخالتگری عملی و منطقی و هم فکری در جمع کارگران و در جریان اعتراضات و اعتصابات کارگری نشان دهند حضور تک تک کارگران در تقابل با سرمایه داران، اولین پیش شرط اتحاد و همبستگی کارگری است که زمینه های تشکل یابی را آماده سازی می کند.
بر این اساس سوسیالیست ها فرمان! خانه نشین شدن هیچ کارگر مبارزی را صادر نمی کند، بلکه با اتکاه به اندیشه و دانش مبارزات تاکنوتی طبقه کارگر جهانی، توضیح می دهند که حضور تک تک کارگران در مبارزه امری ضروری و طبقاتی است.
به این اعتبار هر چه سطح مبارزه و اندیشه های نوین مبارزاتی کارگران که بر آمد تکوین یافته ای از سنت ها مبارزاتی جنبش کارگری در سطح بین‌المللی است به پیش می رود، سیمای واقعی و نیمه ی پنهان افراد و جریاناتی که به دروغ خود را مدافع طبقه کارگر معرفی می کنند بیشتر از گذشته نمایان می شود. این افراد با وارونه پردازی و مغلطه ( که متناظر با سیاست های فرقه ای و سکتاریسی آنها ست) تلاش کرده و تلاش می کنند با سر و ته کردن واقعیت های جنبش کارگری و همزمان تئوری سازی ( برای توجیه دیدگاه های خود) اندیشه و تئوری های تاکنونی را که توسط بزرگان علم رهایی بشریت تدوین شده و در مبارزه طبقاتی طبقه ما یعنی طبقه کارگر سنگ محک خورده اند را وارونه پردازی کنند و در لفافه های به ظاهر ” رادیکال” برای نشان دادن” رادیکالیسم خود” نسخه پیچی و آن را به خورد طبقه ما بدهند.
این افراد هنوز نمی خواهند بفهمند که دوران “تئوری ” تراشی خارج از مدار مبارزه طبقه کارگر به سر رسیده است.
هنوز نمی خواهند بفهمند جنبش کارگری ایران و در راس آن پیشروان عملی این طبقه، علم رهایی را تنها در لا به لای سطور کتاب ها نیاموخته اند، بلکه دانش و اندوخته مبارزاتی را همزمان در جریان مبارزه کسب کرده اند.
به این اعتبار پیشروان صادق طبقه کارگر حاضر نیستند منافع طبقاتی کارگران را فدای رفتار های چپ روانه افراد و جریاناتی بکنند که به ظاهر “رادیکال” و ” سوسياليست ” هستند
مبارزه روزانه کارگران در ایران بر بستر شرایط بغایت پر از توحش افسارگسیخته نظام سرمایه داری جاری است. عدم شناخت کافی از این شرایط و عدم درک سوخت و ساز درونی مبارزه کارگری می تواند عامل جدی انحراف از مبارزه طبقاتی و سرمایه ستیزکارگران باشد.
عدم درک اوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جامعه ایران همراه با عدم درک سطح مبارزه جاری کارگران و دیگر مزدبگیران در ایران، عامل ” تئوری” بافی کسانی شده است که فرمان خانه نشین شدن کارگران مبارز را صادر می کنند، سنگ پرانی ( آنهم در خانه شیشه ای) به طرف فعالین کارگری رویکرد هیچ انسان شریف و مبارزی نیست که خود را سوسیالیست می نامد.
فعال کارگری* که امر خود را مبارزه و رهایی طبقه کارگر از استثمار و بندگی تعریف می کند و در کوران مبارزات کارگری نقش آفرین است ( در حد اقل توان خود) چرا باید گوش به فرمان ” کتاب ” خوان ها و ” تحصیل ” کرده ها، باشند که دستور خانه نشین شدن فعالین کارگری را صادر می کنند؟
نظرات این گونه افراد که خارج از سوخت و ساز طبقه کارگردر دوران است، ربطی به امررهایی طبقه کارگر ندارد. چنین رویکرد هایی تنها ایجاد تفرقه در جنبش کارگری را باعث می شود، رویکردی که خواسته یا ناخواسته به تقویت زنجیرهای نظام استثمار و توحش سرمایه داری خدمت خواهد کرد.
تلاش و دانش مبارزاتی جنبش چپ و سوسیالیستی از گذشته تا به حال این بوده و هست که کارگران در امر مبارزه طبقاتی باید نقش آفرین باشند و خود برای رهایی از چنگال نکبت استثمار و تحقیر به خود باوری برسند تا بر این بستربا اتکاه به نیروی طبقاتی، خود زنجیر های اسارت و تحقیر را پاره کنند
تجربه مبارزاتی جنبش کارگری( فارغ از جنسیت و ملیت، رنگ و نژاد و مذهب ) نشان داده است که اعتراض، اعتصاب و در نهایت انقلاب اجتماعی برای کارگران و فرودستان یک امر خود خواسته و تفریحی نیست، مبارزه طبقاتی به کارگران و خانواده های کارگری، مزد بگیران ، شاغلان و بیکاران و بازنشستگان و … تحمیل می شود.
مبارزه برای کارگر ستیز خونین است برای داشتن نان و کار و آزادی،این ستیزو کشمکش طبقاتی از خاستگاه و جایگاه طبقاتی سرچشمه می گیرد که افراد در آن زندگی می کنند، این مبارزه دلبخواهی نیست، مبارزه به کارگران و طبقه کارگر تحمیل شده است و کارگران برای خود رهایی،ناچار هستند که تن به مبارزه دهند.
این واقعیت انکار ناپذیری است که مبارز طبقاتی برای کارگران، مدافعان کارگری و سوسیالیست ها، ربطی به محدوده جغرافیایی خاصی ندارد. اما اگر کسانی که خود محتاج نان روزانه نیستند و مورد تهدید واقع نمی شوند و یا خطر تهدید های مکرر و ترسناک اداره اطلاعات و نیروهای آتش به اختیار را نادیده می گیرند و یا فراموش کرده اند، باید گفت لطفا ذره ای انصاف داشته باشید. ذره ای به آن بیاندیشید که خانه نشین کردن و خانه نشین شدن هر کارگر مبارزی به جز ضرر، هیچ منفعتی برای جنبش کارگری را به همراه ندارد
پر واضح است که هر شخص و تشکلی که از مسیر حق خواهی کارگران خارج شود و به جای ستیز طبقاتی در راستای آشتی طبقاتی گام بردارد، فارغ از اینکه چه جایگاه در جنبش کارگری دارد، مورد نقد و افشاگری قرار خواهد گرفت و تا زمانی که فعالین جنبش کارگری( متشکل در تشکل های کارگری، تشکل های فعالین و افراد غیر متشکل) در راستای منافع کارگران و در ضدیت با تمامی مناسبات استثمارگرانه نظام سرمایه داری گام بر می دارند از طرف فعالین سوسیالیست قابل دفاع و پشتیبانی هستند .
گرایش چپ و سوسیالیستی جنبش کارگری برای حاکمیت شورایی کارگران مبارزه می کند، ایجاد حاکمیت شورایی کارگران به نیروی متحد و متشکل کارگران امکان پذیر است، پس تلاش سوسیالیست ها، ایجاد اتحاد و همبستگی در صفوف طبقه کارگر است.
رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران با قدرت میلیونی کارگران، مزدبگیران و فرودستان جامعه خلع قدرت و سرنگون خواهد شد. مبارزه طبقاتی کارگران نیاز به قدرتمند شدن دارد، قدرت کارگران تنها در اعتراض و اعتصاب روزانه نمود پیدا نمی کند و نظام سرمایه داری با اعتراضات و اعتصابات پراکنده و غیر منسجم به زیر کشیده نمی شود. زیر و رو کردن مناسبات استثمارگرانه، تنها با قدرت کارگران امکان پذیر است. این قدرت از اتحاد فرد فرد کارگران، تا ایجاد و اتحاد تشکل های مستقل کارگری ( مستقل از دولت و کارفرما، مستقل از مذهب و ملیت و احزاب. این تشکل ها با اراده جمعی و اکثریتی کارگران و حضور و تصمیم گیری مستقیم و انتخاب نمایندگان دوره ای برای مدت زمان معین و کوتاه مدت ، اداره و سازماندهی می شود که در نهایت با توجه به شرایط مبارزه بعنوان تشکل های شورایی کارگران اعلام موجودیت خواهند کرد ) را شامل می شود.
پس وجود و حضور مبارزاتی هر تک کارگر فعال برای جنبش کارگری ضروری است .
تا زمانی که این فعالین، تشکل های فعالین و تشکل های کارگری موجود در راستای منافع عمومی طبقه کارگر مبارزه می کنند و از استقلال و ماهیت طبقاتی کارگران در مقابل اشکال مختلف مناسبات سرمایه داری و عوامل رنگا رنگ آنها در کنار کارگران و جنبش کارگری قرار دارند، باید مورد حمایت و پشتیبانی همه جانبه قرار بگیرند
بنابر این سوسیالیست ها فرمان خانه نشین شدن کارگران مبارز را صادر نمی کنند!! بلکه با هر امکانی که در اختیار دارند در راستای اتحاد و همبستگی و تقویت صفوف کارگران و جنبش کارگری تلاش گر هستند و با هم اندیشی و هم فکری مسیر پر از سنگلاخ مبارزه طبقاتی و سرمایه ستیز را برای پیشروی کارگران هموار می سازند.
زنده باد شوراهای کارگری، زنده باد حاکمیت شورایی
بهزاد سهرابی
۱۴ آبان سال ۱۴۰۰
*طی هفته های گذشته تعدادی فرمان صادر کرده اند که علی نجاتی باید خانه نشین شود، زیرا او بازنشسته است و ربطی به محیط کار کارگران هفت تپه ندارد.
