توده را با جنگ صنفی آشنا باید نمود
کشمکش را بر سر فقر و غنا باید نمود
در صف حزب فقیران اغنیا کردند جای
این دو صف را کاملا از هم جدا باید نمود
این بنای کهنه پوسیده ویران گشته است
جای آن با طرح نو از نو بنا باید نمود
تا مگر عدل و تساوی در بشر مجری شود
انقلابی سخت در دنیا بپا باید نمود
مسکنت را محو باید کرد بین شیخ و شاب
معدلت را شامل شاه و گدا باید نمود
از حصیر شیخ آید دمبدم بوی ریا
چاره آن باریا و بوریا باید نمود
فرخی بی ترک جان گفتن در این ره پا منه
زانکه در اول قدم جان را فدا باید نمود
فرخی یزدی

باید پویان وار با گلوی خونین شعار داد : مرگ بر سرمایه، مرگ  بر دولت  سرمایه - مرگ بر جمهوری اسلامی ، مرگ بر امپریالیسم و سگ های زنجیری اش، پیروز باد انقلاب سرخ، زنده کمونیسم! در سراسر جهان، در سراسر ایران پراکند!

اما، اگر قبول داشته باشیم که جامعه ی ایران، یک جامعه طبقاتی سرمایه داری است، باید قبول کنیم که در جامعه ی سرمایه داری دو نیروی اجتماعی مختلف موجود هستند که مبارزه ی طبقاتی اساسا بین این دو نیروی کاملا تضادمند اجتماعی در جامع مهم و اساسی است. این دو طبقه که یکی سرمایه دار یعنی صاحب ابزار تولید است و دیگری فاقد مالکیت ابزار تولید که تولیدی در جامعه انجام نمیگیرد، یعنی، کالائی و یا خدماتی موجودیت نمییابد، مگر اینکه، این طبقه در تولید آن نقش اساسی داشته باشد، طبقه کارگر یا در آثار کلاسیک ها به آن پرولتاریا هم گفته شده است.
طبقه سرمایه دار به دلیل مالک ابزار تولید بودن، طبقه کارگر تولید کننده را استثمار کرده و از این استثمار یعنی سود که با فروش کالاهای تولید شده، ثروت هنگفتی را انباشته کرده و روز بروز بر این ثروت می افزاید. با بخشی از این سود، دستگاهی به نام دولت موجودیت داده و یافته و یا می دهد که دارای نیروی سرکوب جسمانی یعنی پلیسهای مختلف، ژاندارمری، ارتش و زندان بان و در ایران امروز، مخصوصا نیروی سرکوب گر جدیدی به نام سپاه پاسداران و حتی لباس شخصی و غیر لباس شخصی به نام بسیج و امروزه "آتش به اختیار" وامثالهم می باشند که ما امروزه این ها را سوار بر ماشین و موتور و مجهز به انواع مختلف سلاح می بینیم که در خیابانها به متعرضین حمله ور می شوند و در کنار این نیروی سرکوب گر جسمی، دولت دارای دستگاهی است که دستگاه سرکوب ذهنی و مغزی می باشد که در میان آنها مذهب و دین نقش اساسی را بازی می کنند که بوسیله خیل وسیع مزدور و بیکاره به نام ، رهبر، امام، آیت الله، سفط الاسلام و آخوند و منبر دار و دفتر ثبت و احوال نگه دار می باشند. اینه مفت خوران هستند که در تولید جامعه هیچ نقشی ندارند، ولی برای خودشان نقش رهبریت جامعه قائل هستند و گردن شان کلفت شده است، در کنار آنها مدیای رسمی و غیر رسمی مانند رادیو و تلویزیون، روزنامه و مجله و حتی آموزش و پرورش عمومی، مجالس قانون گزار و دستگاه های ریز و درشت دیگر قرار دارند.
طبقه کارگر، از همه این دستگاه ها محروم است و نباید فریب بخورد که اندیشه کند که مثلا دستگاه های سرکوب جسمانی و روحی در خدمت همه اقشار و طبقات جامعه و از جمله این طبقه هم هستند. ولی رسیدن به این درجه از آگاهی اولا ساده نیست و بسیار مشکل و دوما، حتی با رسیدن به این درجه آگاهی هم، در برابر این همه نیروی سرکوب گر کاری از دست کارگران بطور انفرادی و حتی یک کارخانه و یک منطقه کشور هم ساخته نیست.
این را می بینیم که کارگران که با گوشت و پوست شان، استثمار را احساس می کنند، فقر را تجربه میکنند و حتی کارفرمایان حریص و پر آز دستمزد کارشان را نمیدهند و اگر هم بدهند، آن قدر هست که فقط باید نان و پنیر بخورند و بچه شان هم نتواند، مدرسه برود و غیره، می گویند که کاری نمیشود کرد.
این جا است که اولا نقش کارگران آگاه، پیشرو ، انقلابی و کمونیست و فرزندان دانشجو و نویسنده ، بخش وسیع کارگران یعنی معلمان، دبیران و اساتید خود نه فروخته دانشگاه ها طرح میشود. اینها هستند که با قبول خطر و دادن هزینه، باید اولا خود را متشکل کرده و سازمان دهند، ارگانهای مخفی انقلابی موجودیت دهند و در نهایت یک ارگان سراسری مخفی و غیر علنی به نام حزب سیاسی ایجاد کنند نا قادر گردند، هم مبارزات خویش را سازمان دهند و هم اینکه مهمترین و اساسی ترین وظیفه، یعنی آگاه کردن، سازمان دادن توده ی طبقه کارگر که اسیر خرافات دینی و ملی و دموکراسی خواهی و باورمند شده به انتخابات که در جامعه ای به نام ایران، انتصابات می باشد، متمرکز کردن نیروی آنها و نشان دادن اینکه به عنوان یک طبقه در برابر یک طبقه به نام سرمایه دار و دولت شان هستند، آنها را تجمع دهند و برای شان تشریح کنند که باید متحد بود، باید از مرز مذهب و ملیت و جنسیت گذشت و در نهایت مسلح شد، زیرا که دستگاه دولت اساسا مسلح است و نباید به هیچ سرمایه داری ، چه خودی و چه غیر خودی، دولتی و غیر دولتی و هیچ دولت سرمایه داری خارجی و حامیان در قدرت و یا مغضوب قدرت و بیرون رانده شدهی آنها، باوری داشت که آنها همه در برابر طبقه کارگر و خیل وسیع زحمتکشان قرار دارند.

البته، در هر جامعه طبقاتی، از ابتدا تا روزی این جوامع موجود هستند، طبقات و اقشار دیگری هم موجود هستند و جمعیت شان کثیرالعده و بویژه  امروزه چندین برابر، طبقه حاکم، یعنی،  طبقه سرمایه دار درد و همه چیز دار می باشند، ولی به علت چگونگی نقش شان در تولید جامعه و نیز نداشتن برنامه و طرح اقتصادی متفاوت با اقتصاد سرمایه داری و یا برگشت دادن جامعه به عقب که هم غیر ممکن است و هم غیر ضرور و اصولا ارتجاعی مثلا برگشت به دوران فئودالی و یا برگشت به دوران مالکیت خِرد و کوچک، خود مبارزات این طبقات و اقشار را، خود بخود و با برنامه و اهداف آنها، ارتجاعی میکند و رسیدن به اهداف شان را غیر ممکن میگرداند.

طبقه کارگر متحد، آگاه، حزبیت یافته و مسلح، میتواند و قادر است،  همه اقشار زحمتکش را جمع نماید و خود را رها کند، زیرا که قادر است، دستگاه دولت را درهم شکند، دولتی را ایجاد نماید که در خدمت خود و سایر زحمتکشان باشد، مالکیت خصوصی و کارمزدوری را لغو کند. طبقه کارگر دارای اقتصادی است که بالاتر و مفید تر از سرمایه داری که سود انگیزه اساسی و همیشگی او است، به حال بشر و طبیعت می باشد.
 طبقه کارگر میتواند جامعه ای را موجودیت دهد که مالکیت بر ابزار تولید را عمومی و اشتراکی نماید و همه ارکان جامعه را به یکدیگر ربط دهد . همبسته با طبیعت و نه  برعلیۀ  طبیعت و محیط زیست باشد. این جامعه را جامعه کمونیستی گویند که شعار آن چنین است : - از هر کس به اندازه توان و استعداد، فعالیت مفید، بهر کس به اندازه نیاز - . از محصول جامعه داده شود.

کارگران متحد، سازمان و تسلیح طبقاتی یافته، میتوانند سرور خود گشته و سرنوشت خود و جامعه را در دستان توانای خویش گیرند، زیرا که آنها تولید کننده هستند و اکثریت بالاتفاق جمعیت را تشکیل میدهند و نباید فراموش کنند که اکثریت نیروی سرکوب گر، یعنی پلیس و ارتش و غیره هم، فرزندان آنها هستند و در نهایت دستگاه سرکوب را ترک میکنند و به پدران و مادران، خواهران و برادران، همکاران آنها میپیوندند.

کارگران سراسر جهان، منطقه خاورمیانه و بویژه سراسر ایران، متحد، سازمان یافته،  تحزب یافته و مسلح شوید که شما قدرت هر کاری را دارید!
 
حمید قربانی ۱۶ نوامبر ۲۰۹۲ سال اسپارتاکوسی!
لینک اینترنتی
https://www.akhbar-rooz.com/%d8%a7%d8%b9%d8%aa%d8%b1%d8%a7%d8%b6%d8%a7%d8%aa-%d9%85%d8%b1%d8%af%d9%85%db%8c-%d8%a8%d9%87-%d8%a7%d9%81%d8%b2%d8%a7%db%8c%d8%b4-%d9%82%db%8c%d9%85%d8%aa-%d8%a8%d9%86%d8%b2%db%8c%d9%86-%d8%af%d8%b1/?fbclid=IwAR0oWDphZ-Fy1fVYuNtXLhm64pyE49ZBO07bEvgUApc1IMP_1hTLDxBxH0I
جز به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی کارگران و زحمتکشان، همه چیز پوچ و بیهوده خواهد بود!
بنا براین،
باید اساس  تلاش کارگران آگاه، انقلابی و کمونیستی، ضمن شرکت در این نوع اعتراضات خیابان و جهت دادن به این اعتراضات،  بر این قرار گیرد، خود را اولا در کمیته های انقلابی و مخفی سازمان داه و مسلح نمایند و دوما اینکه باید از بهم پیوستن این کمیته ها حزب شان را به عنوان ستاد جنگ طبقاتی ایجاد نمایند و رهبری جنبش محرومان جامعه را بدست گیرند. نباید فریب قانونگرا ها، رفرمیست ها و حقه بارزان سیاسی را خورد و دانست که فقط پیروزی انقلاب قهری کمونیستی با درهم شکستن دولت طبقاتی سرمایه داران  و ایجاد دیکتاتوری پرولتاریای مسلح، میتواند حلال  مشکلات باشد و لاغیر! بنا براین، تا پیروزی انقلاب سرخ نباید از پای نشست! مار زخمی را نمی توان رها شده به حال خویش گذاشت که خطرناکترین جیوان است! دولت ایران هم همچنین است، اکنون!                 
                                                                                                       
        باید با سازمان یافتن طبقاتی و تسلیح طبقاتی بر دهان این صهیونیست - فاشیست های اسرائیل  و رادیو فردا، صدای آمریکا و...  هم کوبید که این ها دشمن ترین  دشمنان طبقه کارگر و زحمتکشان خاورمیانه و به طریق اولی ایران هستند که لباش دوستداران کارگران و زحمتکشان در ایران بتن کرده اند. اینها با پخش و درج گزارشات مبارزات، دارند، زمینه چینی کشتار بزرگ توسط جمهوری اسلامی سرمایه داری را تدارک  می بینند، زیرا که دوست دارند که جمهوری اسلامی جنبش را به اینها نسبت دهد تا بتواند توده های ناآگاه  را فریب دهد و سرکوب ددمنشانه خویش را توجیه نمایید.  ایبنها همچون کرکسان و لاشخوران می مانند و بو می کشند و به پرواز برای دریدن می آیند! همین دولت اسرائیل دستانش تا مرفق در خون زحمتکشان و اطفال در فلسطین است!                                                                        بنا بر این، کارگران آگاه در ایران، امروزه وظایف بزرگ و تاریخ سازی بر عهده دارند. باید در جبهه های مختلف خود را آماده جنگ نمایند. از طرفی با خود جمهوری اسلامی و از طرف دیگر با سرمایه داران و حامیان آنها و مدیا و مذهب و ناسیونالیسم طبقه سرمایه دار امپریالیست و فاشیست جهانی.                                                              

    رفقای و دوستان کارگر امپریالیست های تجربه اندوخته اند و اکنون  تاکتیک و حتی استراتژی های گوناگونی دارد و به کار می گیرد.                                              
     باید پویان وار شعار داد:                              
       مرگ بر سرمایه، مرگ بر امپریالیسم و سگ های زنجیری اش، مرگ  بر دولت جمهوری اسلامی، مرگ بر هر نوع فاشیسمی، پیروز باد انقلاب قهری کمونیستی ، بر قرار باد دیکتاتوری پرولتاریای مسلح، زنده باد کمونیسم!
https://www.youtube.com/watch?time_continue=8&v=4eKsk8pSwGU&feature=emb_logo&fbclid=IwAR38IQntcqIaC_i7XdjfJEanjI_xm9EpWh-o5TOaY8qXF318phlkVkYW7YU